หายไปพักอยู่นานก็ต้องขอโทษด้วยนะคะ วันนี้มาแล้วนะคะ ขอบคุณมาก ๆๆ ค่ะ ทุกคน
37
เวลาเดินเข้าสู่ปลายฤดูฝนในเดือนตุลาคม แต่หัวใจของอธิปพงศ์ไม่ได้อึมครึมเหมือนอากาศดั่งที่เคยผ่านมา เขายังคงใช้ชีวิตคู่กับนิธินอย่างปกติสุข และเมื่อเดือนที่แล้วครอบครัวนิธินก็ได้เดินทางมาเยี่ยม พวกเขาใช้เวลาด้วยกันที่เมืองไทยกว่าสัปดาห์ท่ามกลางความรู้สึกยินดีของพ่อกับแม่และพี่ชายที่ได้เห็นว่าคนทั้งสอง
สามารถครองรักกันอย่างราบรื่นลงตัว
วันนี้นิธินมีนัดเล่นคริกเก็ตกับเพื่อนที่สนาม เขาจึงตามมาสมทบกับคนรักหลังจากเลิกงาน อธิปพงศ์สูดอากาศปลอดโปร่งไร้เค้าฝน กลิ่นหญ้าหอมๆที่เจือความชื้นของดินในพื้นสนาม ทำให้ชายหนุ่มรู้สึกผ่อนคลายเพียงแค่เดินก้าวเข้ามา เขามองดูนิธินที่กำลังวิ่งอ้อมหลักอยู่ในสนามแล้วก็อมยิ้ม ร่างใหญ่ที่โทรมเหงื่อในชุดกีฬานั้นช่างมีเสน่ห์เหลือล้น อธิปพงศ์มองดูสีหน้าจริงจังและมัดกล้ามต้นแขนเคร่งครัดนั้นแล้วก็อดคิดถึงเวลาที่นิธินมอบความสุขให้เขาไปเสียไม่ได้ ชายหนุ่มส่ายหัวไล่ความคิดนั้นยิ้มๆ ก่อนจะเดินไปนั่งดูคนรักบนอาคารริมสนาม
"อ้าว คุณหมู"
อธิปพงศ์หันไปตามเสียงเรียกก็พบกับเมย์และชะเอมกับลูกน้อยที่มานั่งรอคนรัก
"หวัดดีครับ คุณเมย์ คุณเอม"
อธิปพงศ์ยิ้มรับสองสาว พวกเธอชวนเขานั่งด้วย อธิปพงศ์ขอบคุณก่อนจะพูดคุยกับพวกเธออย่างสนิทสนม
"เพิ่งเลิกงานเหรอคะ"
"คร้บ..เค้าลงเล่นกันนานยังอ่ะครับ"
"พักใหญ่แล้วค่ะ...เหนื่อยนะเล่นคริกเก็ตเนี่ย" ชะเอมมุ่ยหน้าเล็กน้อย อธิปพงศ์ได้แต่ยิ้มรับและหันไปดูเด็กน้อยที่กำลังหลับปุ๋ยในรถเข็น ชะเอมเลยบอกกับอธิปพงศ์ยิ้มๆ
"ไม่มีคนอยู่บ้านน่ะค่ะ ก็เลยต้องพามาด้วย"
"เหนื่อยหน่อยนะครับ"
"ค่ะ แต่พอเห็นเค้าโตขึ้นทุกวัน เห็นเค้าอารมณ์ดีและแข็งแรงเอมก็หายเหนื่อยแล้วค่ะ"
"ครับ..คุณเมย์ล่ะ ไม่อยากมีน้องมั่งเหรอ"
"ยังค่ะ เมย์ยังไม่พร้อมอ่ะค่ะ"
"อืมม ครับ"
"เอ้อ คุณหมูคะ ไนท์สลีปปิ้งแพคที่คุณหมูแนะนำอ่ะเวริ์คมากเลยนะคะ"เมย์พูดถึงครีมบำรุงที่เธอเคยพูดคุยกับอธิปพงศ์เรื่องความสวยความงามอยู่บ่อยๆ และเขาก็แนะนำผลิตภัณท์ตัวหนึ่งให้เธอไป เจ้าตัวที่แนะนำยิ้มดีใจกับหญิงสาวที่เห็นผลดีกับสิ่งที่เขาได้เคยใช้
"งั้นเหรอครับ ดีนะครับแสดงว่าใช้ถูก"
"ค่ะ...แต่ทำไงอ่ะ อยากดูขาวเด้งแบบคุณหมูมั่งอ่า"
"แบบนี้ก็น่ารักอยู่แล้วล่ะครับ"
คนทั้งสามพูดคุยกันต่อในเรื่องของการบำรุงดูแลตัวเอง แต่อธิปพงศ์ก็พลางมองคนรักในสนามไปด้วย จนกระทั่งจบเกมส์นิธินและกลุ่มเพื่อนจึงเดินเข้ามาหาคนรัก
"โห แม่บ้านอินเดียอยู่กันพร้อมหน้าเลยวุ้ย" เอเจชี้ให้ดูภรรยาเขาที่กำลังจับกลุ่มพูดคุยกับคนรักของเพื่อน ขณะกำลังจะเดินไปหา ทำให้นิธินกับเพื่อนที่เหลือยิ้มขบขันกับคำพูดนั้น
"ฮ่ะๆ ก็ดีไม่ใช่เหรอที่เค้าสนิทกัน"
"ก็ดีไง ฮ่ะๆ"
"ฮ่ะ ๆ แต่เมย์ของชั้นนี่ไม่ได้เลย ตั้งแต่สนิทกับคุณหมูนี่เปลี่ยนไปเยอะ"
นิธินได้ยินวิษณุพูดอย่างนั้นก็นึกประหลาดใจ
"หะ ยังไงล่ะ"
"ก็เดี๋ยวนี้นะ เวลาเห็นคนเป็นเกย์แต่งตัวจัดทีไรก็ชอบพูดถึงแฟนนายว่า เนี่ย คุณหมูน่ารักกว่า ดูดีกว่าตั้งเยอะ สงสัยจะถูกใจคุณหมูมากว่ะ"
"เป็นเพื่อนสาวกันไง" แทนไทสมทบ
"หืม..อะไร แปลว่าอะไรเหรอ" นิธินไม่ค่อยเข้าใจ
"อ๋อ หมายถึง ผู้หญิงกับเกย์ที่สนิทกันมากๆไง"
"อ่า.. เข้าใจแล้ว"
นิธินพยักหน้ายิ้มๆ และเดินขึ้นไปบนตัวอาคาร พวกเขาเดินเข้าไปหาคนรักที่นั่งรอ พลางชื่นชมลูกสาวของเอเจที่กำลังหลับอยู่ นิธินหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาแล้วถ่ายรูปอธิปพงศ์ที่กำลังช่วยชะเอมดูแลลูกสาวแล้วก็อมยิ้ม เขารักที่จะเห็นความอบอุ่นอ่อนโยน พอๆกับความเข้มแข็งเด็ดเดี่ยวตามจากคนรอบข้าง และทั้งหมดนั้นจะเป็นภาพที่สวยงามมากที่สุดถ้ามาจากคนรักของเขา
กรวัฒน์ที่กำลังเล่น facebook อยู่หน้าคอมพิวเตอร์กระตุกวูบในใจที่เห็นรูปของเพื่อนจากการแท็กของคนรักเขายิ้มออกมาเศร้า ๆ แม้จะยินดีที่เห็นเพื่อนมีชีวิตที่มีความสุขแล้ว แต่ก็ยังคงเจ็บปวดทุกครั้งที่เห็นเพื่อนอยู่กับคนรัก เพราะแผลใจของเขาก็ยังไม่หายดีนักจากการตัดใจในครั้งนั้น แม้จะเจ็บแปลบในอก แต่เขาก็ยังติดตาม Instragram ของอธิปพงศ์ที่ขยันลงรูปถ่ายคู่กับคนรัก เผื่อจะได้เคยชินกับความเป็นจริง และย้ำเตือนตัวเองอยู่เสมอว่าเขาไม่มีสิทธิ์ที่จะเป็นอะไรไปได้มากกว่าเพื่อน แม้จะมีบ้างที่อิจฉาคนนั้นที่เป็นคนที่อธิปพงศ์รักก็ตาม
ชายหนุ่มถอนหายใจและย้อนดูตัวเอง หลายเดือนที่ผ่านมาเขาทุ่มเทกับงานจนไม่มีเวลาฟุ้งซ่าน ถึงจะตัดใจได้นานแล้ว แต่กรวัฒน์ก็ยังเจ็บปวดที่รู้สึกในสิ่งที่เป็นไปไม่ได้
ชายหนุ่มมองรูปของเพื่อนอีกครั้ง และหวังว่าอธิปพงศ์คงจะไม่โกรธถ้าเขาจะขอหายตัวไปจากความเป็นเพื่อนอีกสักพักใหญ่ ๆ เพราะตอนนี้กรวัฒน์รู้ตัวเองดีว่ายังไม่พร้อมที่จะกลับไปเป็นเหมือนเดิม เขาปิดคอมพิวเตอร์และตั้งใจสวดมนต์ก่อนนอน พรุ่งนี้เขาไม่ได้ไปทำงาน ชายหนุ่มจึงกะจะออกต่างจังหวัดไปหาที่สงบร่มเย็นสำหรับพักใจไม่ให้ฟุ้งซ่านไปกว่านี้
"นมัสการขอรับหลวงลุง"
กรวัฒน์ก้มกราบภิกษุวัยค่อนคนผู้เป็นเจ้าอาวาสที่นั่งบนอาสนะ วัดแห่งนี้คือที่ที่เขาเคยมาอุปสมบทและมักแวะเวียนมาอยู่บ่อยครั้ง แต่เพิ่งจะมาห่างหายไปในช่วงมีชีวิตครอบครัว
"อืม ไปไงมาไงล่ะเจ้าอ๊อฟ" ท่านเจ้าคุณฯ ตอบรับด้วยสีหน้าดีใจที่เห็นว่าลูกหลานมาเยี่ยม โดยที่ชายหนุ่มบอกว่าจะมาขออยู่ด้วยสักพักในวันที่เขาหยุดงานนี้
"ก็ ผมได้หยุดงานสามวันน่ะครับ เลยไม่อยากอยู่ในกรุงเทพฯ"
"อืมดีๆ"
ท่านเจ้าอาวาสยกน้ำชาขึ้นจิบ ท่านเข้าใจดีว่าช่วงเวลานี้ ชีวิตคนหนุ่มอย่างกรวัฒน์ผ่านความทุกข์ขมอะไรมาบ้าง เพียงแค่ท่านมองเห็นแววตาหม่นเศร้านั้น ท่านก็รับรู้ว่าชายหนุ่มกำลังอยู่ในสภาวะจิตใจเช่นไร
"อยู่ที่นี่ให้สบายใจนะ มีอะไรก็คุยกับหลวงลุงได้"
"ขอรับหลวงลุง"
กรวัฒน์รับคำด้วยความซาบซึ้งก่อนจะขอตัวไปเก็บของ ท่านเจ้าคุณฯมองตามหลังชายหนุ่มออกไปด้วยความสงสารเห็นใจ พลางคิดว่า หากกรวัฒน์ถูกความรักให้โทษมาแบบนี้ สติคงเป็นสิ่งเดียวเท่านั้นที่จะประคับประคองและรักษาให้ชายหนุ่มได้
อธิปพงศ์นอนกอดอกอุ่นของนิธินต่างหมอน และพูดคุยกันก่อนนอนตามปกติ ข้างนอกมีฝนตกฟ้าคะนองเล็กน้อย แต่คู่รักบนเตียงนุ่มก็ยังไม่คลายอ้อมแขนจากกันและกัน
"ที่รัก คุณจำได้มั๊ยว่าปีทีแล้วคุณทำอะไรอยู่"
"หมายถึง ปลายฝนต้นหนาวของปีที่แล้วใช่มั้ย"
"อือหึ…"
"อืม ผมก็...เจอกับคุณไง"
นิธินยิ้มดีใจที่ได้ยินอย่างนั้น
"ผมนึกว่าคุณจะจำไม่ได้ซะอีก"
"จำได้สิครับ..." อธิปพงศ์กอดอกหนาแน่นขึ้น แววตาของชายหนุ่มแฝงไปด้วยความสุขและเขินอายเมื่อนึกถึงตอนนั้น ชายหนุ่มรำพึงออกมาเบาๆ
"ไม่น่าเชื่อเลยเนอะว่าผมจะมาอยู่กับคุณได้"
นิธินก้มหน้าถามคนในอ้อมแขน แววตาสดใสนั้นฉายออกมาจากดวงตากลมโตอย่างสนอกสนใจที่จะฟัง
"แล้วคุณเชื่อในพรหมลิขิตรึเปล่าครับ"
"อืม เมื่อก่อนไม่ค่อยนะ แต่ตอนนี้ก็นิดหน่อยอ่ะ"
นิธินกระเซ้า
"นิดเดียวเองเหรอ"
"อื้ม หุหุหุ" อธิปพงศ์ตอบรับพร้อมรอยยิ้ม ก่อนจะถามถึงโปรแกรมต่างๆ ของพวกเขา
"เอ้อ..ที่รัก วันหยุดต้นธันวาฯปีนี้ไปบ้านผมที่ลพบุรีกันมั๊ย"
"ไปสิครับ" นิธินลูบผมคนรักเบา ๆ ก่อนจะพูดต่อ “ผมก็คิดถึงคุณยายกับคุณแม่เหมือนกัน”
“อื้มม..”
นิธินเพิ่งจะนึกออกกับเรื่องที่เคยอยากรู้
“ที่รัก เพื่อนคุณที่ชื่อคุณอ๊อฟตอนนี้เค้าไปไหนแล้วเหรอ”
อธิปพงศ์ชะงักที่ได้ยินชื่อนั้น เพราะเขาก็ขาดการติดต่อกับกรวัฒน์ไปหลายเดือนแล้วเช่นกัน
“มันคงยุ่ง ๆ หน่ะ..แล้วคุณนึกยังไงถึงถามถึงมันเนี่ย”
“ก็จำได้ว่าตอนผมไม่อยู่เค้าเคยชวนคุณออกไปกินข้าวไง”
“อ๋อ...”
“พวกคุณไม่ได้ทะเลาะหรือมีปัญหากันใช่มั๊ย”
อธิปพงศ์ส่ายหน้า “เปล่าครับ เดี๋ยวมันก็คงติดต่อกลับมาเองนั่นหล่ะ ถ้ามันอยากเจอกับพวกเรา”
“อืม..” นิธินรับคำก่อนจะโอบกอดคนรักเพื่อจะนอน แต่อธิปพงศ์กลับรู้สึกนึกถึงเพื่อนขึ้นมา แม้จะเป็นห่วงความรู้สึกของกรวัฒน์ที่ผ่านเรื่องนั้นมานานแล้ว แต่เขาก็จะไม่ติดต่อไปเพราะอยากให้อีกฝ่ายทำใจได้จริง ๆ เสียที
กรวัฒน์ที่มาอาศัยวัดอยู่ในช่วงวันหยุด เขาตื่นนอนแต่เช้ามืดเพื่อลุกขึ้นมาช่วยดูแลกิจของพระภิกษุในการบิณฑบาตและดูแลเรื่องสถานที่ในวัด จากนั้นก็ช่วยทางวัดเรื่องภัตตาหารเพล ตกบ่ายเขาจึงมานั่งสนทนากับท่านเจ้าคุณฯผู้เป็นเจ้าอาวาส
“แล้วนี่เป็นยังไงบ้างเจ้าอ๊อฟ สบายใจขึ้นรึยัง”
“ครับ” กรวัฒน์ตอบพร้อมรอยยิ้มมุมปากจากสีหน้าที่ดูสดใสกว่าตอนมา
“ที่มานี่ หลวงลุงเชื่อว่าเจ้าต้องแบกอะไรไว้อยู่ก่อนแน่ ไหนลองว่ามาซิ”
“เอ่อ...” กรวัฒน์ไม่กล้าพูดให้ท่านฟัง ท่านเจ้าคุณส่ายหน้าเบา ๆ และยิ้มน้อย ๆ
“คงจะเป็นเรื่องความรักที่ไม่สมหวังใช่มั้ย”
กรวัฒน์มองหน้าพระคุณเจ้าด้วยความฉงนสนเท่ห์ ท่านเจ้าคุณจึงบอกกับชายหนุ่มว่า
“คนวัยอย่างเจ้าจะมีอะไรสำคัญไปกว่าเรื่องนี้อีกล่ะ ความรักมันเป็นเครื่องที่หล่อเลี้ยงชีวิตและจิตใจของคนหนุ่มสาว ขณะเดียวกันมันก็สามารถทำลายชีวิตและจิตใจของคนได้เช่นกัน”
กรวัฒน์รับฟังนิ่ง ๆ ด้วยแววตากรุ่นคิด ก่อนที่น้ำตาลูกผู้ชายจะหลั่งออกมาเมื่อได้ยินประโยคนี้
“อย่าให้สิ่งที่เรียกว่าความรักแปรเปลี่ยนเป็นอกุศลกรรมเลย เราควรจะมีมุทิตากับคนที่เรารัก หมายถึงเราควรจะดีใจที่เห็นเขามีความสุขนะ อย่าไปริษยาหรือนึกโทษตัวเอง แต่เราควรจะยินดีกับเขาจากใจจริง ในฐานะที่เราเป็นเพื่อนร่วมโลก เป็นเพื่อนทุกข์ของกันและกัน”
ชายหนุ่มก้มกราบด้วยความซาบซึ้ง ท่านเจ้าคุณจึงสบทบอีกว่า
“เขาไม่ใช่ของเรา ก็ต้องปล่อยให้เขาไป ไปยึดมั่นถือมั่นหรือแย่งชิงมาเป็นของเราไม่ได้หรอก ถ้าสิ่งนั้นไม่ใช่ของเราตั้งแต่แรก เข้าใจที่หลวงลุงพูดใช่มั๊ย”
“ขอรับ”
กรวัฒน์รับคำทั้งน้ำตา เขาเข้าใจอย่างซึ้งถึงคำสอนของท่านเจ้าอาวาสต่อปัญหาในอกที่เกิดจากความรัก หากตอนนี้ฝีในอกยังไม่หมดซึ่งเชื้ออักเสบ ธรรมะของหลวงลุงของเป็นยาดีที่ทำให้ฝีที่กลัดหนองอยู่ในอกถูกบีบออกมาจนหมดเชื้อและแห้งลงในเวลาอีกไม่ช้า
เทศกาลลอยกระทงริมแม่น้ำเจ้าพระยาในกรุงเทพฯปีนี้ยังคงคึกคักเหมือนเดิม แต่สำหรับนิธินกับอธิปพงศ์ถือว่าเป็นอีกงานรื่นเริงที่เข้ามาต่อเนื่องในช่วงสองเดือนที่ผ่านมานี้ หลังจากพวกเขาและกลุ่มเพื่อนได้ไปร่วมงานเทศกาลนวราตรีที่ถนนปั้นเมื่อต้นเดือนพฤศจิกายนที่ผ่านมา พอเข้ากลางเดือนก็เป็นเทศกาลลอยกระทงอีกแล้ว แม้นิธินจะตื่นเต้นเพราะเพิ่งมาลอยกระทงแบบนี้เป็นครั้งแรก แต่กลับเป็นอธิปพงศ์ที่ดูมีความสุขมากเป็นพิเศษ เพราะที่ผ่านมาเขาไม่เคยมีความสุขกับเทศกาลใด ๆ มากมายนัก ชายหนุ่มก็ไม่ค่อยเข้าใจเหมือนกันว่าที่ผ่านมาเขาไปทำอะไรในเทศกาลนี้ เขาจึงถามป๊อกกี้กับพี่กุ้งและหญิงที่มาลอยกระทงด้วยกัน
“ก็แหม....คุณพี่จำอะไรไม่ได้เลยเหรอคะ..”ป๊อกกี้ตอบด้วยน้ำเสียงแสนกล พร้อมกับกรอกตาไปมาเพลีย ๆ
“หะ ยังไงอ่ะ”
“ก็วันที่คุณพี่กับคุณนิธินลงเอยกันหน่ะ มันเป็นวันลอยกระทงค่ะ นี่คุณพี่จำไม่ได้จริง ๆ เหรอคะ”
“เฮ้ยย จริงเหรอ...” อธิปพงศ์ก็เพิ่งจะรู้เรื่องนี้เหมือนกัน แต่ก็ถามรุ่นน้องตัวแสบต่อ เพราะเขาเป็นเจ้าของเรื่องแท้ ๆ แต่กลับไม่ได้รู้รายละเอียดใด ๆ เลย
“แล้วแกรู้ได้ไงอ่ะ นี่แกจำได้ด้วยเหรอ”
“โธ่ คุณพี่ขา..ก็วันนั้นคุณนิธินกับคุณพี่มาสารภาพรักกันหน้าร้านไงคะ ที่หนูจำได้เพราะว่าถ้าเลิกงานพวกหนูจะไปลอยกระทงกันค่ะ”
เขาหันไปมองหน้าพี่กุ้งกับหญิงทันที
“อืม วันนั้นเป็นวันลอยกระทงจริง ๆ”
อธิปพงศ์ได้ยินอย่างนั้นก็ตกใจ จึงบอกว่า
“แล้ว ทำไมพี่ไม่รู้เลยล่ะ ทำไมไม่มีใครชวนพี่ล่ะ”
“ก็แหม..ตอนนั้นพี่หมูดูปลีกวิเวกอยากอยู่คนเดียวเป็นนางเอกมิวสิคซะขนาดนั้น พวกหนูจะกล้าเหรอคะ..”
อธิปพงศ์มองหน้าคนรักที่จับมือกันแล้วก็เขินเล็กน้อย ก่อนจะเขินหนักกว่านั้นเพราะคำพูดของป๊อกกี้
“เนี่ย หนูยังพูดกับคุณแม่กับนังหญิงอยู่เลยว่า พี่หมูเราเข้าทำนองเสียตัววันลอยกระทงซะแล้วนะคะเนี่ย หนูยังอธิฐานกับกระทงไปเลยว่าขอให้หนูได้อย่างพี่มั่ง”
“อืมๆ รู้แล้ว..” อธิปพงศ์พูดได้แค่นั้น แต่นิธินไม่ค่อยเข้าใจถึงเรื่องเสียตัววันลอยกระทงเท่าไหร่ จึงเอ่ยปากถามเพื่อนร่วมงานของคนรัก
“เอ่อ...ผมไม่ค่อยเข้าใจน่ะครับ”
“คะ เรื่องอะไร” ป๊อกกี้ย้อนถาม
“ก็ เสียตัววันลอยกระทงหน่ะครับ มันคืออะไรเหรอ แล้วเค้าเป็นกันทุกคนเลยรึเปล่า”
“อ๋ออ...” ป๊อกกี้รับคำแค่นั้นก่อนจะถูกพี่กุ้งปรามในข้อหาบิดเบือนประเพณีไทยให้ชาวต่างชาติรับรู้
“ที่ป๊อกพูดถึงคือ เด็กรุ่นใหม่เค้าชอบมีเซ็กส์กันในวันลอยกระทง แต่มันไม่ใช่เรื่องที่ดีนะครับ และก็ไม่ใช่ Tradition ของวันลอยกระทงด้วย”
“อืมม ครับ เข้าใจแล้ว”
นิธินรับคำยิ้ม ๆ ก่อนจะหันมามองหน้าอธิปพงศ์ที่ตอนนี้เขินจนหน้าแดง เขาสองคนขอตัวไปซื้อกระทงโดยที่นิธินแอบกระเซ้าคนรักว่า
“งั้นคืนนี้ก็เป็นวันครบรอบหนึ่งปีหน่ะสิ”
อธิปพงศ์เขินมากเมื่อได้ยินอย่างนั้นจากคนรัก จึงถามไปว่า
“แล้วทำไมล่ะ...”
“คืนนี้เรามาฉลองกันดีมั๊ย”
“อื้ม...” อธิปพงศ์หันมาสบตากับคนรักด้วยความยินดี ก่อนจะไปเลือกซื้อกระทงจากร้านค้าที่ตั้งเรียงรายกันอยู่ เมื่อได้กระทงที่ต้องการแล้ว พวกเขาก็เดินมาสมทบกับพวกพี่กุ้งที่หน้าท่าริมแม่น้ำเจ้าพระยาอีกครั้ง พวกเขาช่วยกันจุดธูปเทียนในกระทง ก่อนที่จะวางกระทงบนผืนน้ำ อธิปพงศ์ก็บอกกับคนรักว่า
“Make a wish อธิฐานสิครับ”
นิธินยิ้มรับและหลับตาโดยยกกระทงมาวางไว้ที่เหนือศรีษะ อธิปพงศ์เองก็เช่นกัน ตอนนี้เขาทั้งคู่ก็อธิฐานร่วมกันกับกระทงใบนี้
นิธินลืมตาขึ้นมาพร้อมกับรอยยิ้ม ก่อนจะร่วมกันปล่อยกระทงให้ลอยไปตามสายน้ำด้วยกัน เขามองกระทงของตัวเองที่ลอยจากไปจนลับตาและหันมายิ้มให้กันอย่างมีความสุข นิธินหันมาถามคนรักหลังจากลอยกระทงไปแล้วว่า
“เมื่อกี๊คุณขออะไรไปเหรอ”
“เปล่า..”
“หืมม?”
นิธินมองหน้าคนรักด้วยความสงสัย ก่อนที่อธิปพงศ์จะเฉลยว่า
“ผมก็ขอให้ความทุกข์ และก็สิ่งที่ไม่ดี ลอยไปจากชีวิตไง”
“จริงเหรอ...” นิธินยิ้มด้วยความประหลาดใจ “งั้นก็เหมือนผมน่ะสิ”
“พูดจริง..”
“อืม..ใครจะยอมให้ความสุขลอยออกไปจากตัวล่ะจริงมั๊ย”
“อื้มม..จริง”
อธิปพงศ์รับคำอย่างเห็นด้วยทุกประการ เพราะเขาก็เป็นคนหนึ่งเหมือนกันที่ไม่ยอมให้ความสุขลอยออกไปพร้อมกับสายน้ำ ชายหนุ่มทั้งสองจับมือคนรักซึ่งเป็นความสุขที่จับต้องได้แน่นขึ้น ขอแค่มีกันและกันอย่างนี้ความสุขก็คงไม่ลอยออกไปจากพวกเขาอย่างแน่นอน
โปรดติดตามตอนต่อไปค่ะ (ตอนจบ)
หัวข้อ: (ตอนพิเศษ น.23)Mujhe apana hatha de-Give me your hands–แบ่งรักให้อุ่นใจ (อ่าน 248150 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก