ขอบคุณผู้อ่านทุกท่านนะครับ อ่านแล้วกดผมหน่อยนะคร้าบ (ใครอ่านแล้วไม่เมนท์และกด + ขอให้ฝันร้ายเหมือนพิชญ)
อาทิตย์อัสดง บทที่ 5
พิชญมองตามร่างสูงใหญ่เดินลุยน้ำลงทะเลไปด้วยความรู้สึกที่ตัวเองบรรยายไม่ถูก ทั้งฉุนที่โดนเซ้าซี้ ทั้งขำที่ฝ่ายนั้นพยายามจะชวนเขาลงน้ำเสียให้ได้ ทั้งไม่เข้าใจว่าอยู่ดีๆ ทำไมต้องมาตอแยกับเขาด้วย ทุกๆ วันก็เห็นหายตัวไปเลยตั้งแต่ทานอาหารเช้าเสร็จ
ความจริงเขาก็อยากจะว่ายน้ำอยู่หรอก แต่ถ้าต้องให้ว่ายด้วยกันคงไม่ไหว กลัวจะถูกตำหนิว่าเชื่องช้า เขาว่ายน้ำไม่เก่งขนาดนั้นนี่นา ดูสิ เดี๋ยวเดียวว่ายไปตั้งไกล เห็นแต่หัวกลมๆ ดำๆ อยู่ลิบๆ แล้วก็...
พิชญรีบลุกขึ้นนั่งเมื่อเห็นอะไรบางอย่างใกล้ๆ กับจุดที่ผู้ชายคนนั้นกำลังว่ายน้ำ
ปลาโลมา!
พิชญวิ่งเหยาะๆ ออกไปยังชายหาด ชะเง้อมองในทะเล เห็นปลาโลมาสามตัวกำลังดำผุดดำว่ายโดยมีชายหนุ่มผู้ที่เพิ่งจะชวนเขาลงทะเลว่ายน้ำอยู่ด้วยราวเป็นเพื่อนเล่นกัน
เวลาผ่านไปเกือบสิบนาทีปลาโลมาทั้งสามตัวจึงว่ายน้ำจากไป พิชญมองตามจนลับสายตาอย่างเสียดาย ผู้ชายตัวโตคนนั้นว่ายน้ำกลับเข้าฝั่งช้าๆ พิชญยืนรอจนกระทั่งเขาลุยน้ำเข้ามาใกล้จึงเปิดฉากต่อว่า
“ทำไมคุณไม่ชวนผม”
“อะไรหรือครับ” พยุตม์ถาม ยืนแช่อยู่ในน้ำ มือเท้าสะเอว เอียงหน้ามองคนที่ยืนกอดอกอยู่ริมชายหาด
“คุณรู้ใช่ไหมว่าปลาโลมาจะมา”
“คุณกำลังจะต่อว่าผมที่ไม่ชวนคุณลงไปว่ายน้ำเล่นกับปลาโลมาใช่หรือเปล่า” พยุตม์ถาม “ผมจำได้ว่าเมื่อกี้ผมชวน แต่คุณปฏิเสธ”
“ทำไมคุณไม่บอกผมตรงๆ”
“บอกว่าอะไรครับ” พยุตม์เลิกคิ้ว “บอกว่าเราลงไปว่ายน้ำเล่นกับปลาโลมาในทะเลกันเถอะยังงั้นหรือ ถ้าเกิดปลาโลมาไม่มาตามนัดผมก็คงโดนคุณว่าซะไม่มีดี ของแบบนี้มันต้องแล้วแต่โชค แล้วแต่โอกาส ผมไม่เก่งขนาดมีมนต์เรียกปลาโลมามาเล่นด้วยหรอกครับ ถ้าเป็นนางเงือกล่ะไม่แน่”
“แต่ผมคิดว่าคุณรู้เวลา” พิชญหรี่ตา
“คุณนี่ทำไมชอบหาเรื่อง” พยุตม์ส่ายหน้า
“เมื่อกี้คุณบอกว่า ตอนนี้เวลาดีเลยล่ะ ถ้าไม่ลงตอนนี้แล้วผมจะเสียดาย”
“มันเกี่ยวอะไรกับปลาโลมา”
“เพราะคุณรู้ว่าปลาโลมาจะมา”
“คุณนี่เอาเรื่องนั้นมาแปะเรื่องนี้เป็นฉากๆ” พยุตม์ส่ายหน้ายิ้มๆ แล้วลุยน้ำขึ้นมาจากทะเล พิชญเผลอมองรูปร่างกำยำที่กำลังเปียกน้ำ แต่เมื่อรู้สึกตัวจึงหันหน้าหนี เดินกลับไปที่เสื่อใต้ต้นไม้
“คราวหลัง ถ้าผมชวนอีกก็อย่าปฏิเสธ” เสียงห้าวดังขึ้นข้างหลัง พิชญหันไปมองแวบหนึ่งแล้วเร่งเท้าเดินแต่ก็อดตอบโต้คนที่ตามมาติดๆ ไม่ได้ว่า
“นั่นไง คุณยอมรับแล้วว่าคุณสนิทกับปลาโลมา ต้องเคยเล่นด้วยกันมาก่อนแน่ๆ ไม่งั้นมันไม่ให้คุณว่ายน้ำด้วยหรอก แสดงว่าเมื่อกี้คุณรู้ว่ามันจะมา คุณแกล้งมาชวนผม คุณรู้อยู่ว่าผมจะปฏิเสธคุณก็เลยไม่เซ้าซี้ แล้วคุณก็ลงไปว่ายน้ำกับปลาโลมาและทำใหผมเสียดาย”
“ช่างคิดจริงๆ” พยุตม์หัวเราะเบาๆ “จินตนาการล้ำเลิศ”
“เขาเรียกว่าการวิเคราะห์” พิชญเถียง
“ผมเรียกว่าการหาเรื่อง”
“ผมไม่ชอบหาเรื่องใคร” พิชญตอบโต้ “ถ้าไม่มีเหตุผลที่เหมาะสม”
“อ๋อ แสดงว่า ถ้ามีอะไรพอจะเป็นเชื้อได้คุณถึงจะหาเรื่องงั้นสิ”
“คุณบิดเบือนคำพูดผม” พิชญโวย
“โอ๊ย เหนื่อย” คนที่โดนหาเรื่องไม่โต้ตอบ กลับนั่งลงบนเสื่อ หยิบหนังสือและสิ่งของส่วนตัวของพิชญโยนไปอีกด้านหนึ่งแล้วเอนตัวลงนอน
“เฮ่ย นี่คุณ จะมานอนแบบนี้ไม่ได้นะ นี่เสื่อผม” พิชญโวยวายเสียงดังกว่าเดิม
“อย่าขี้เหนียวหวงของไปหน่อยเลย แต่จะว่าไป นี่เสื่อผมต่างหาก คุณหยิบมาจากบ้านของผม” คนที่นอนหงายอยู่บนเสื่อตอบแล้วหลับตา กระดิกปลายเท้าอย่างสบายอารมรณ์
“เปียกหมดแล้ว”
“นั่งลงสิคุณ” คนที่นอนหลับตบมือลงข้างๆ “จะยืนโชว์หุ่นอยู่ทำไม แบ่งที่ให้ผมหน่อยน่า ผมชักจะง่วง”
“คุณกลับไปนอนที่บ้านสิ”
“มาเที่ยวทะเลก็ต้องนอนบนชายหาด” พยุตม์พูดเบาๆ
“น่าจะเตรียมของตัวเองมาด้วย” พิชญบ่นแล้วนั่งลงบนเสื่อให้ห่างจากอีกฝ่ายที่สุดเท่าที่จะทำได้
“รู้จักเอื้อเฟื้อเผื่อแผ่บ้างเถอะ อยู่แต่ในเมืองกรุงจนแทบจะไม่รู้จักแสดงความมีน้ำใจ”
“มากไปแล้วนะ” พิชญหันขวับไปทำหน้าดุเพราะโดนว่าตรงๆ แต่ชายหนุ่มตัวใหญ่นอนกอดอกนิ่งไม่ไหวติง ทำท่าไม่รับรู้อะไรทั้งสิ้น
“คุณยังไม่รู้จักผมดีพอ รู้ได้ยังไงว่าผมไม่มีน้ำใจ”
“งั้นเรามาทำความรู้จักกัน” พยุตม์พูดทั้งที่นอนหลับตา “คุณชื่ออะไร เป็นใคร มาจากไหน ทำไมถึงหลงมาถึงนี่ได้”
“คุณไม่รู้จริงๆ หรือ” พิชญอดถามไม่ได้
“หรือคุณไม่อยากบอก เห็นไหมล่ะ ผมถามคุณตรงๆ คุณก็ไม่ตอบผมตรงๆ แล้วก็ชอบมาว่าผมว่าไม่พูดอะไรตรงๆ คุยกับคุณนี่บางทีก็ปวดหัวเหมือนกันนะ เคยมีคนพูดกับคุณอย่างนี้หรือเปล่า”
“มีแต่คนเขาชมผมว่าน่ารักทั้งนั้น” พิชญตอบเสียงเข้ม ชันเข่าขึ้นนั่งกอดเข่า ตาเหม่อมองทรายสีขาวเนื้อละเอียดแล้วถอนหายใจเบาๆ พูดกับตัวเองในใจว่า
ยกเว้นพวกขี้อิจฉาและคอมเมนเตเตอร์ปากจัดอีโก้สูงของ Superstar Season 10 เท่านั้นล่ะ ไม่รู้จะจองเวรจองกรรมกันไปถึงไหน เขาถอนตัวออกจากการแข่งขันแล้วก็ยังไม่ยอมหยุดราวี กะจะเหยียบเขาให้จมดินเลยหรือไง
อ้อ ไหนจะพวกใน Channel One อีก นี่คงไม่อยากให้เขาได้แจ้งเกิด ทำทุกวิถีทางที่จะทำลายเขาให้ได้ กะจะเอาเรื่องฉาวของเขามาเป็นประเด็นถล่มเขาแบบไม่ให้ผุดไม่ให้เกิด
เรื่องฉาว...จริงสิ จะทำยังไงดี
ช่างมันไงล่ะ เมื่อกี้เราก็สรุปไปแล้วว่าช่างหัวมันเถอะ เบื่อนักก็หนีมานอนเล่นริมทะเล พอมาเจออีกตายักษ์ใหญ่กวนอารมณ์เข้าหน่อยก็คงลืมเรื่องยุ่งๆ เอง เถียงกับนายคนนี้บางทีก็เพลินดีเหมือนกัน
แต่ว่า เขาจะอยู่ที่นี่นานแค่ไหน เขาแค่มาพักผ่อนชั่วคราวเหมือนเราหรือว่าเขาอยู่เลย
แต่ใครจะอาศัยอยู่ที่แบบนี้ อ้อ จำได้แล้ว ตอนนั้นเขาบอกว่าจะอยู่ยี่สิบวัน ตอนที่เขาคาดคั้นเราว่าทำไมกินมาม่าสามซองทั้งที่เป็นเวลาอาหารเพียงสองมื้อ
คนบ้า จะให้กินมื้อละซองงั้นหรือ คนอะไรนับสต๊อคกระทั่งซองมาม่า
หลับหรือยังเนี่ย นอนนิ่งเป็นท่อนซุงเชียว
พิชญหันไปมองร่างหนาที่นอนเหยียดยาวอยู่อีกฝั่งหนึ่งของเสื่อผืนใหญ่ อกกว้างสะท้อนขึ้นลงช้าๆ ประหนึ่งว่ากำลังหลับสนิท
ผู้ชายคนนี้เป็นคนแปลกที่สุดเท่าที่เขาเคยพบ แต่จะว่าไปเขาก็พบแต่คนแบบเดิมๆ โลกของเขาค่อนข้างแคบ วนเวียนอยู่ในสังคมกลุ่มเล็กๆ เจอแต่คนลักษณะเดียวนั่นก็คือแบบชิงดีชิงเด่นกัน ชอบทำตัวข่มคนอื่น อิจฉาริษยา เห็นคนอื่นดีกว่าไม่ได้
พยุตม์นอนนิ่งไม่ไหวติง หายใจเข้าออกเป็นจังหวะสม่ำเสมอ พยายามนึกภาพของคนที่นั่งกอดเข่าอยู่อีกฟากหนึ่งของเสื่อและสงสัยว่าฝ่ายนั้นกำลังคิดอะไร ชายหนุ่มคนนั้นนั่งเงียบมากทั้งที่เมื่อครู่เพิ่งต่อล้อต่อเถียงกับเขา ความจริงเขาอยากจะลืมตาขึ้นมาแล้วชวนคุย แต่อะไรบางอย่างบอกให้เขานอนนิ่ง ทำเป็นไม่สนใจ
พยุตม์เริ่มจะรู้ทางของชายหนุ่มหน้าขาวผู้ดื้อรั้น และวิธีหนึ่งที่จะเรียนรู้ชายหนุ่มคนนี้คือต้องแอบสังเกตุตอนที่ไม่รู้ตัว เขามองเห็นความอ่อนโยน ความมุ่งมั่น และสิ่งดีๆ อีกหลายอย่างแฝงอยู่ในท่าทีดื้อรั้น เจ้าอารมณ์ ไม่มีเหตุผล เอาแต่ใจตัวเอง พยุตม์เข้าใจว่าคนแปลกหน้าคนนี้กำลังเครียด กังวล และสับสนมาก
คนแปลกหน้างั้นหรือ
แต่ทำไมตอนนี้เขารู้สึกคุ้นเคย และที่สำคัญ รู้สึกสบายใจอย่างประหลาด อยากอยู่ใกล้ๆ อยากพูดด้วย อยากยั่วเย้า อยากสัมผัส
พยุตม์ไม่นึกเลยว่าอยู่ดีๆ คืนหนึ่งก็เจอใครก็ไม่รู้นอนอยู่บนเตียง ปลุกเท่าไหร่ก็ไม่ตื่น นอนขี้เซาที่สุดเท่าที่เขาเคยเจอมา
รั้นไม่ใช่ย่อย นานขนาดนี้ยังไม่ยอมขยับตัวแม้แต่นิดเดียว จะนั่งกอดเข่าไปอีกนานแค่ไหน
พยุตม์แอบเผยอตาเล็กน้อยเพื่อสังเกตุคนที่นั่งอยู่บนเสื่อผืนเดียวกันจึงเห็นว่าอีกฝ่ายยังคงอยู่ในท่าเดิม นิ่งเหมือนหุ่น ที่เห็นว่าไม่ได้นั่งหลับก็คือมีเสียงถอนหายใจดังเป็นระยะ
นอนนิ่งมาเกือบครึ่งชั่วโมง อากาศเย็นสบาย ชักจะง่วง ถ้าเป็นแบบนี้ต่อ อีกไม่ถึงห้านาทีเขาคงหลับไปจริงๆ
พยุตม์พยายามฝืนตัวเองไม่ให้หลับ แต่ร่างกายของเขากลับชนะจิตใจ เมื่อคืนกว่าจะหลับก็ดึก เช้าวันนี้ก็ออกไปวิ่งเป็นระยะทางไกลกว่าปกติ เมื่อครู่ก็ว่ายน้ำมา พอได้นอนบนเสื่อนุ่มๆ ลมพัดมาเอื่อยๆ บรรยากาศเงียบสงบ เขาก็ง่วง
ในที่สุดพยุตม์ก็ทนฝืนไม่ไหว ปล่อยให้ร่างกายตัวเองเข้าสู่ห้วงนิทรา แต่แวบหนึ่งขณะที่กำลังสะลึมสะลือ เขารู้สึกว่าคนที่นั่งกอดเข่าอยู่นั้นค่อยๆ เอนตัวลงนอนแล้ว พยุตม์พยายามเปิดเปลือกตาที่หนักอึ้ง ตาปรือมองร่างที่นอนขดอยู่ข้างๆ อยากจะบอกให้ขยับเข้ามาอีกเพราะกลัวว่าจะดิ้นออกนอกเสื่อไปนอนอยู่บนพื้นทราย แต่พยุตม์ง่วงเกินกว่าที่จะเอ่ยอะไรออกมาได้ หรือบางทีเขาก็กลัวว่าอีกฝ่ายจะชวนทะเลาะ เผลอๆ อาจจะไม่ได้นอนกันทั้งสองคน
เมื่อหลับพิชญก็ฝัน สาเหตุคงเป็นเพราะมีความเครียดสะสม เขาฝันเรื่องนั้นเรื่องนี้ไปเรื่อย จนถึงตอนที่เดินเล่นอยู่ริมทะเลความฝันของเขาจึงเริ่ม 'ดุเดือด' ขึ้น
เขาฝันว่าจู่ๆ คลื่นยักษ์ก็ซัดเข้าหาดทราย พิชญเบิกตากว้างด้วยความตื่นตระหนกแล้วออกวิ่งสุดชีวิตเพื่อหนีคลื่นยักษ์ แต่ไม่ทันเสียแล้ว คลื่นซัดกระหน่ำจนเขาถูกน้ำพัดออกไปในท้องทะเล พิชญพยายามคว้าอะไรบางอย่างเพื่อพยุงตัว คลื่นลูกถัดมาพัดเขาเข้ามานอนกองอยู่บนหาดทราย พอหันไปมองรอบๆ ก็เห็นปลาโลมานอนเกลื่อนชายหาด คลื่นยังถาโถมเข้ามาไม่หยุด พิชญยันตัวลุกขึ้นและกระโดดข้ามปลาโลมาที่นอนเกลื่อนชายหาด เขามองไปรอบๆ ด้วยความตื่นกลัว ปลาโลมาส่งเสียงร้องระงมราวกับขอความช่วยเหลือ พิชญเห็นลูกปลาโลมาตัวจิ๋วกำลังนอนดิ้นจึงรีบปรี่เข้าไปเพื่อที่จะอุ้ม แต่ทันใดปลาตัวเล็กก็อ้าปากกว้างเห็นฟันแหลมคมและพุ่งเข้าใส่เขา พิชญหันหลังแล้วรีบวิ่งหนีอย่างรวดเร็ว แต่โชคร้าย คลื่นใหญ่ซัดเข้ามาอีก คราวนี้เขาถูกน้ำพัดลอยออกไปอยู่กลางทะเลเวิ้งว้าง
พิชญกระเสือกกระสนเอาชีวิตรอด โชคดีเห็นเรือหาปลาลำเล็กๆ กำลังลอยเท้งเต้งอยู่ไม่ไกล เขาจ้วงแขนว่ายน้ำไปยังเรือลำน้ำ แต่ทันใดนั้นเอง คลื่นก็โหมซักอีกระลอกจนเรือน้อยพลิกคว่ำจมหายไปต่อหน้าต่อตา พิชญว่ายน้ำสุดแรงเกิดโดยมีความหวังว่าคงมีอะไรบางอย่างในเรือที่เพิ่งจมลงไปลอยขึ้นมาให้เขาได้เกาะก่อนที่เขาจะหมดแรง
ท้องฟ้าเริ่มมืด เมฆลอยต่ำลงมามากประหนึ่งจะสามารถยื่นมือขึ้นไปคว้าได้ พิชญจึงยื่นมือออกไปด้วยความหวังลมๆ แล้งๆ ว่าจะปีนขึ้นไปบนก้อนเมฆ เขาต้องการจะหนีให้พ้นจากทะเลบ้าคลั่ง แต่แม้จะคว้าอย่างไรก็ไม่ถึงทั้งที่ก้อนเมฆอยู่เหนือศีรษะของเขาเอง พิชญดิ้นจนสุดแรง ทั้งแขนและขาตะกุยตะกายจนเหนื่อยก็ยังไม่สามารถคว้าก้อนเมฆได้ ทันใดนั้น มือเขาเหวี่ยงไปกระทบอะไรแข็งๆ จนต้องร้อง 'โอ๊ย' เพราะความเจ็บ พิชญหันไปเห็นซุงท่อนใหญ่กำลังลอยอยู่ข้างๆ จึงเปลี่ยนใจ ละความตั้งใจจะคว้าก้อนเมฆบนท้องฟ้ามาคว้าท่อนซุงแทนโดยหวังว่าจะปีนขึ้นไปบนท่อนซุงและกอดเอาไว้เพื่อไม่ให้จมน้ำ แต่ซุงท่อนใหญ่นั้นลื่นมาก พยายามตะกุยตะกายเท่าไหร่ก็ปีนขึ้นไปไม่ได้ พิชญกางมือออก ตะปบเข้าที่ข้างท่อนซุง เกาะไว้แน่นแล้วกัดฟันดึงตัวขึ้นไป คลื่นในทะเลยังคงโหมซัดเข้ามาหาทุกทิศทุกทางจนท่อนซุงถูกน้ำพัดให้ลอยหนี พิชญไม่ละความพยายาม รีบคว้าและตะกายขึ้นไปนอนคล่อนบนซุงท่อนใหญ่จนได้
เขาหายใจหอบถี่ด้วยความเหนื่อยอ่อน มือเกร็ง พยายามยึดเกาะท่อนซุงไม่ยอมปล่อย ทะเลเริ่มสงบ เสียงสายลมหวีดหวิวดังขึ้นมา พิชญพลิกหน้าไปมา เห็นแสงสีทองส่องลอดผ่านมวลเมฆครึ้ม เสียงเพลงดังขึ้นเบาๆ ในใจของพิชญคิดว่าลำแสงสีทองนั้นคงเป็นสปอตไลท์กำลังส่องมาที่เขา ทำให้เขารู้สึกอยากจะร้องเพลง
พิชญอยากจะลุกขึ้นยืน ยืดตัว เชิดหน้า เตรียมเปล่งเสียงร้องเพลงที่เขาโปรดปราน แต่จะทำอย่างไรดี ขณะนี้เขานอนคว่ำกอดท่อนซุงอยู่ ยืนก็ไม่ได้เพราะกลัวจะตกลงไปในน้ำ
คราวนี้เสียงเพลงดังกระหึ่มประหนึ่งอยู่กลางคอนเสิร์ต พิชญสะดุ้ง รู้สึกตัวร้อนผ่าวทั้งที่กำลังเปียกปอน แสงสว่างจ้ามากกว่าเดิม ทันใดเขาก็รู้สึกว่ามือขวาของตัวเองกำลังจับไมโครโฟนอยู่
เขาต้องการร้องเพลงเพราะเสียงเพลงคือชีวิตจิตใจของเขา
พิชญดึงมือขึ้นเพื่อยกไมโครโฟนขึ้นมา แต่ต้องชะงักเพราะไม่สามารถยกไมโครโฟนขึ้นได้ ไมโครโฟนนี้ใหญ่และหนักมากอย่างที่เขาไม่เคยเจอมาก่อน พิชญออกแรงดึงแต่ก็ไม่เป็นผล เขาก้มลงมอง เห็นไมโครโฟนเสียบคาติดอยู่กับท่อนซุงเหมือนเป็นชิ้นเดียวกัน พิชญออกแรงดึงอีกครั้งแต่ก็ไม่สำเร็จ ไมโครโฟนที่กะด้วยสายตายาวขนาดเจ็ดนิ้วกว่านั้นขยับไปมาเหมือนมีชีวิตและพยายามจะดิ้นให้หลุดจากมือของเขา
พิชญไม่ยอมปล่อยเพราะเขาต้องการร้องเพลง ดนตรีกำลังเร้าใจ และคลื่นในทะเลกำลังเริ่มก่อตัวอีกครั้ง ท่อนซุงเริ่มพลิกไปพลิกมาแต่พิชญไม่ละความพยายาม แขนซ้ายโอบรัดท่อนซุงเอาไว้แน่น มือขวาก็พยายามดึงไมโครโฟนสุดแรงเกิด แต่ทว่าพิชญกลับรู้สึกว่าโมโครโฟนที่เขาจับอยู่นั้นเพิ่มความร้อนมากขึ้นเรื่อยๆ ทั้งที่อยู่กลางน้ำทะเลเย็นเฉียบ
เสียงเพลงดังไม่หยุด พิชญอ้าปากพยายามส่งเสียงออกมาแต่ไม่มีเสียงใดๆ หลุดออกจากปากเป็นเสียงเพลงนอกจากเสียงครางอืออาในลำคอ
เกิดอะไรขึ้น ทำไมเสียงของเขาหายไป เขาจะร้องเพลงอีกไม่ได้แล้วหรือ โอ ไม่นะ การร้องเพลงคือสิ่งที่เขารัก เมื่อมีเสียงดนตรี แสงสปอตไลท์ เวที และไมโครโฟน เขาก็จะมีชีวิตชีวาและเปล่งเสียงร้องที่เต็มไปด้วยความรู้สึกเพื่อสะกดคนฟัง แต่ทำไม เกิดอะไรขึ้น
พิชญจำต้องปล่อยมือจากไมโครโฟนเมื่อพยายามดึงไมโครโฟนที่ฝังอยู่กับท่อนซุงเท่าไหร่ก็ทำไม่ได้ หนำซ้ำไมโครโฟนยังร้อนขึ้นเรื่อยๆ จนเขาทนไม่ไหว พิชญสะบัดมือด้วยความปวดแสบปวดร้อน ก่อนที่จะคว้ากิ่งไม้ใหญ่ที่จู่ๆ ก็โผล่ขึ้นมากลางทะเล
ต้นไม้ต้นนั้นเอง ต้นที่อยู่หน้าหาด มีเปลแปลกประหลาดแขวนไว้สูงๆ เขารอดแล้ว เขาจะปีนขึ้นไปบนต้นไม้แล้วลงนอนบนเปล
พิชญจับกิ่งไม้เอาไว้แนน ลมพัดกระโชกมาจนกิ่งไม้โอนเอนแต่พิชญไม่ยอมปล่อย เขาพยายามปีนขึ้นไปบนต้นไม้และพยายามพลิกตัวนอนหงายลงบนเปลแต่ก็ไม่สามารถทำได้ ทันใดจึงรู้สึกว่าเป็นเพราะถูกเถาวัลย์รัดติดอยู่กับท่อนซุง พิชญพยายามดิ้น ใช้มือตะกุยตะกายเพื่อหนีให้พ้น หน้าท้องของเขาบดเบียดอยู่กับไมโครโฟนที่ร้อนประดุจเหล็กเผาไฟจนตัวเขาปวดแสบปวดร้อนไปหมด
เกิดอะไรขึ้น ไม่นะ เขาไม่อยากตายแบบนี้ เขาอยากปีนขึ้นไปนอนบนเปลจะได้รู้สึกปลอดภัย เอาแต่เกาะท่อนซุงลอยอยู่กลางทะเลไม่ได้หรอก ร้อนไปทั้งตัวแล้ว ไม่โครโฟนก็ทั้งแข็งทั้งร้อน จะแทงเขาอยู่แล้ว
เสียงเพลงเงียบไป คราวนี้เขารู้ว่าไมโครโฟนที่ร้อนเหมือนไฟเผานี่เกะแกะเหลือเกิน เขาไม่อยากร้องเพลงอีกต่อไป เขาเพียงแค่ต้องการที่จะพักผ่อน ต้องการนอนหลับบนเปลที่แขวนอยู่บนต้นไม้
“อูยยย...”
เสียงอะไร เสียงใคร ใครเป็นอะไร ใครบาดเจ็บ ทำไมร้องครางใกล้ๆ เขา
พิชญพลิกหน้าไปมา พยายามมองหาต้นเสียงแต่ก็ไม่พบใครแม้แต่คนเดียว
“อาาา...”
เสียงดังขึ้นอีกแล้ว ใครกัน ใครอยู่แถวนี้ ช่วยด้วย ช่วยผมด้วย ผมกำลังจะจมน้ำตาย ไมใครโฟนเหล็กเผาไฟร้อนๆ นี่กำลังจะทิ่มแทงเข้าไปในตัวผม แล้วผมก็กำลังจะตกจากท่อนซุง ผมยึดไว้ไม่ไหวแล้ว
“โอววว...”
พิชญสะดุ้งเฮือก ลืมตาขึ้นช้าๆ แต่แล้วก็ต้องรีบขมวดคิ้วและหลับตาปี๋เพราะแสงสว่างจ้าส่องเข้าที่ตา
ไม่ใช่สปอตไลท์ แสงสปอตไลต์ไม่ได้เป็นแบบนี้
นี่มันแสงอาทิตย์!
“อาาา...” เสียงถอนหายใจ
แต่ไม่ใช่เสียงเขา งั้นเป็นเสียงใคร
พิชญค่อยๆ ลืมตาสู้กับแสงแล้วเบือนหน้าหนีไปอีกด้านช้าๆ เขารู้สึกใบหน้าร้อนผ่าวและเหมือนมีไออุ่นพุ่งขึ้นมาจากด้านล่าง
พิชญหอบหายใจแรง รู้สึกเหนื่อยมากเหมือนว่ายน้ำในทะเลเป็นระยะทางไกลๆ
จริงสิ เขากำลังจะจมน้ำแล้วเห็นท่อนซุงลอยมาจึงปีนขึ้นไปนอนคล่อมอยู่บนซุงท่อนใหญ่และเกาะเอาไว้แน่น จากนั้นได้ยินเสียงเพลงจึงพยายามดึงไมโครโฟนที่งอกออกมาจากท่อนซุงเพื่อร้องเพลง
เอ๊ะ ความฝันหรอกหรือนี่ เขาฝันร้าย เขาไม่ได้อยู่กลางทะเล จะได้ว่าเขานอนอยู่บนเสื่อใต้ร่มไม้ อ่านหนังสือแล้วก็หลับไป
ไม่ใช่ เขานั่งกอดเข่ามองพื้นทรายจนง่วงแล้วหลับไปเพราะนายตัวโตคนนั้นมาแย่งที่
แล้วตอนนี้เขาไปไหน
“อือ...” เสียงอืออาดังขึ้นอีกแล้ว
“โอย” คราวนี้พิชญครางขึ้นมาเบาๆ เพราะรู้สึกเกร็งกล้ามเนื้อไปทั้งตัว
“คุณ...”
“หือ” พิชญขมวดคิ้ว
“คุณจะลงไปได้หรือยัง”
“ลงอะไร” พิชญพึมพำ
“ผมจะไม่ไหวแล้วนะครับ”
อะไรนะ ใครจะไม่ไหว เรื่องอะไรกัน
พิชญสะบัดศีรษะเบาๆ เพื่อไล่ความง่วงงุนก่อนจะเบิกตากว้างเมื่อรู้สึกตัวเต็มที่และเห็นว่าเกิดอะไรขึ้น
“อยากปีนเขาก็ไม่บอก” เสียงนั้นดังเบาๆ
“คุณ” พิชญอุทาน เมื่อได้สติจึงรีบพลิกตัวและกลิ้งออกห่าง
ตายแล้ว เรานอนคล่อมอีตายักษ์ใหญ่อยู่งั้นหรือ
“เฮ้อ...” เสียงห้าวๆ ถอนหายใจยาวๆ ก่อนจะพูดขึ้นมาเบาๆ ด้วยเสียงหอบสั่นว่า “ตัวหนักไม่ใช่เล่น”
พิชญนอนคว่ำหน้า นิ่งเงียบไปครู่หนึ่งแล้วค่อยๆ ลุกขึ้นนั่ง รู้สึกใบหน้าร้อนผ่าว
ร้อนเพราะแดดส่องถูกหน้าเรา นี่กี่โมง จะเย็นแล้วนี่นา พระอาทิตย์กำลังจะตกดิน
พิชญพูดกับตัวเองในใจ เอื้อมมือไปหยิบหนังสือสองเล่มที่วางอยู่ใกล้ๆ แล้วลุกขึ้นช้าๆ เดินก้มหน้าไปอย่างเลื่อนลอย แต่หูได้ยินเสียงดังแว่วตามมาทางด้านหลังว่า
“คุณ นี่คุณ เดี๋ยวก่อนสิ ทิ้งกันไปง่ายๆ ยังงี้เลยหรือ”
::: End of chapter 5 :::
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก
