หัวข้อ: สุดปลายทางของ...หัวใจ(นายเอกป่วย) จบบริบูรณ์ (P.14) 27/8/14

[MangoBlue]

ภู่จะต้องไม่เป็นอะไรนะ!! ได้โปรดดดดด 

[ชัดเจนกาบ]

ขอบอกเรื่องนี่ชอบมากอะกินใจสุดๆเหมือนชีรี่เรื่องหนึ่งเลย ขอตอนจบแบบสมบูรณ์แบบและหน้าประทับใจทีเถอะครับ คู่ต่อไปหมอกับซอใช้เปล่าแอบลุ้น

[freesia]

นั่งรอตอนต่อทุกวัน;w;

[EARTHYSS :)]

ไม่ตาย ชัวร์ !






ถ้าคนแต่งไม่ใจร้ายนะ เฮ้อออออ tt'

จะซะใจดีมั้ยเนี่ย สงสารมากกว่าอ่ะ ถ้าเป็นเราคนที่เคยด่าให้ไปตายจริงๆ
แต่เรากลับรักเค้าขึ้นมา มันก็คง เอ่อ... มันจุกนะ คนนึงกำลังจะตาย
อีกคนกำลังจะเห็นคนรักตายไปต่อหน้าต่อตา ภูมาสำนึกแล้วได้อะไรอ่ะ ?
เข้าใจว่ามีทิฐิแต่ก็นะ... มันก็คือพื้นฐานของความเป็นจริงน่ะแหละ ทิฐิบังตา

ถ้าตายก็อโหสิแล้วก็อยู่กับความรู้สึกผิดไปนั่นแหละ อะไรๆคงแก้ไม่ได้
แต่ถ้ายังอยู่คิดว่าคงไม่ได้กลับมาเป็นเหมือนเดิมหรอกใช่มั้ย ไม่ได้แล้วล่ะ
เอาดราม่าจัดเต็มมาเลยละกัน ทนได้อยู่ละ เอาให้เขื่อนแตกเลยยยย

# ว่าแต่คุณคนแต่งค่ะ จะให้ค้าถึงหนายยยยยยยยยยยย เรื่องมันเศร้ายิ่งกว่านิยายอีก ฮึกฮึก

[freesia]

นั่งรอคนเขียน เค้าเข้ามารอทุกวันเลยนะ TwT

[thearboo]

นั่งรอคนเขียน เค้าเข้ามารอทุกวันเลยนะ TwT

เดี๋ยวเค๊ารีบมาต่อให้ภายในวันอาทิตย์เลยนะจ๊ะ
ดราม่าอีกไม่กี่ตอนก็จบแล้วจ๊ะ

ตอนนี้ขออนุญาตไปจบอีกเรื่องนึงก่อนนะจ๊ะ เรื่องนั้นกำลังจะลงตอนจบแล้วจ๊ะ
ขอบคุณจริงๆนะคะที่เข้ามาติดตามอยู่ตลอดเลย ซาบซึ้งจริงๆจ๊า

ปล. ตอนต่อไป ชื่อตอน “บันทึกของภู่” ค่ะ เศร้าแซดกว่าตอนนี้เล็กน้อยจ๊า

ขอโทษที่ช้านะคะ
 

[::UsslaJlwaJ::]

^
^
^
จิ้มๆคนเขียน รออยู่เหมือนกันค้า

เศร้าแซดกว่านี้อีกหรอแค่นี้เค้าก็สงสารภู่จะแย่

ร้องไห้รอ กระซิกๆ

ปล.ต้องแจกผ้าเช็ดหน้าให้คนละโหลแล้วละคะ

[April❤]

รออยู่เหมือนกันนะคะ^^

[Mengjie_JJ]

 

บอกไม่ถูก      

คนเรา จะมารู้สึกตัวว่าบางสิ่งบางอย่างนั้นสำคัญ ก็ต่อ เมื่อเรา สูญเสียมันไป

คนที่ไม่เคยเจอก็จะไม่เข้าใจ

[Naenprin]

จะรอนะคะ

[::UsslaJlwaJ::]

^
^
^
เปลี่ยนชื่อเป็นบันทึกของภู่แล้วไหนละเนื้อหาาาา 

[thearboo]

*บันทึกของภู่*



ห้องผ่าตัดที่เข้ามาแล้วนับครั้งไม่ถ้วน ผ่าตัดมาแล้วกว่าร้อยชีวิต ฝีมือการผ่าตัดรักษาของเขาไม่เคยผิดพลาด ชั่วชีวิตการเป็นหมอของเขาผ่านมาแล้วทั้งเคสง่าย เคสยาก แต่ไม่เคยเจอเคสที่ทรมานใจแบบนี้มาก่อน เขาจ้องมองศรีษะที่กะโหลกถูกเปิดอยู่ ภาพที่เขาคุ้นเคย แต่เขากลับทำใจที่จะลงมีดไม่ได้  มีดผ่าตัดสั่นระริก จนเขาต้องขอตั้งสมาธิเรียบเรียงสมองให้กลับสู่ภาวะปกติโดยเร็ว หมอหนุ่มสูดหายใจเข้าลึก ตั้งสติมาดมั่น ก่อนบรรจงกรีดมีดหมอคมกริบลงบนชิ้นเนื้อร้าย
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
เข็มนาฬิกาเดินหน้าไปเรื่อยไม่ยอมหยุดพัก จากหนึ่งเป็นสอง จากสองเป็นสาม ก็ยังไม่มีทีท่าว่าหมอธเนศจะออกจากห้องผ่าตัดเสียที นคินทร์ได้แต่นั่งคอตก ตัวเกร็ง บีบมือตัวเองจนข้อซีด พร่ำภาวนาไม่ขาด ขอให้ดวงใจของเขาปลอดภัย ขอให้หายดี บนบาลศาลกล่าวสารพัด ยอมแลกทั้งชีวิตที่มีก็ได้ ขอแค่ได้คนที่รักคืนมา หัวใจถูกบีบคั้นจนหายหายคอไม่ค่อยออก พร่ำเพียรรอแล้วรอเล่า จนไม่รู้ว่าเวลาผ่านไปอีกนานแค่ไหน แต่ในที่สุดหมอธเนศก็ออกมาจากห้องผ่าตัด เสียงประตูห้องผ่าตัดเปิดขึ้นท่ามกลางความเงียบ นคินทร์ลุกพรวดแทบกระโจนเข้าหาหมอธเนศที่หน้าตาอ่อนล้าอย่างเห็นได้ชัด แววตาทอประกายเศร้าโศกจนนคินทร์หวั่นใจ


“ม…หมอ…ผ่าตัดเรียบร้อยดีใช่มั้ย? ภ…ภู่ ภู่โอเคใช่มั้ย!?”


นคินทร์ละล่ำละลักถามไถ่ อย่างมีความหวัง หมอธเนศถอยหายใจออกมาแผ่วเบา


“ชิ้นเนื้อร้าย…ถูกผ่าออกจนหมดแล้ว…”


“ง…งั้น ภูก็หายแล้วใช่มั้ย หมอ ภู่เขาหายแล้วใช่มั้ย”


นคินทร์พูดรัวขึ้นด้วยความยินดียิ่ง ดวงตาส่องประกายเปี่ยมไปด้วยความหวัง ภาพตรงหน้ายิ่งทำให้หมอธเนศพูดไม่ออก


“ภู่เขา…ยัง อยู่ในขั้นโคม่า ยังต้องดูแลอย่างใกล้ชิด”


“หมายความว่ายังไง…?”


นคินทร์หน้าซีดเผือด แขนขาราวกับจะเริ่มหมดแรง เขาไม่อยากทำความเข้าใจกับคำว่า”โคม่า”ของหมอธเนศตอนนี้เลย


“ชิ้นเนื้อนั่นก็โดนผ่าออกไปแล้วนี่ แล้ว แล้วทำไมภู่ถึงโคม่าล่ะ ไหนบอกว่าให้ผมไว้ใจคุณไงหมอ!! แล้วทำไมล่ะ ทำไมถึงเป็นแบบนี้ ทำไม!!?”


มือไม้ที่แทบอ่อนแรงของนคินทร์กำแน่นอยู่กับเสื้อคลุมสีเขียวของหมอธเนศ ที่ยังมีกลิ่นคาวเลือดจางๆ กับกลิ่นน้ำยาฆ่าเชื้ออบอวลอยู่


“ภู่เขา ร่างกายอ่อนแอมาก ตอนที่ผ่าตัดอยู่ ภู่หยุดหายใจไปครู่นึง…”


หมอธเนศอธิบายออกมาด้วยเสียงที่เริ่มสั่น แต่ด้วยความที่เขาเป็นแพทย์ เขาจะแสดงความอ่อนแอออกมาไม่ได้


“แล้ว แล้วจะต้องทำยังไงหมอ ผมจะต้องทำยังไง!!?”


น้ำตาของนคินทร์ที่เหือดแห้งไปแล้วนั้นก็ได้รื้นขึ้นมาอีกรอบ เขาไม่อายที่จะร้องไห้ ไม่อายอีกต่อไป หมอธเนศ สูดหายใจเข้าลึก สองมือกำไหล่นคินทร์แน่น พร้อมกล่าวคำเชือดเฉือนหัวใจของคนฟังให้แหลกสลายอีกครั้ง




“หากภู่ผ่านคืนนี้ไปได้ …ภู่ อาจจะรอด”



พูดได้เพียงแค่นั้น นคินทร์ก็ร่วงลงไปนั่งคุกเข่าเสียแล้ว ชายหนุ่มสะอื้นจนตัวโยน เป็นการสะอื้นเงียบที่บ่งบอกได้ถึงความทรมานจับขั้วหัวใจ


“ลุกขึ้นซะ คุณนคินทร์ ภู่เขาคงไม่อยากให้คุณเป็นแบบนี้หรอกนะ พวกเราต้องเป็นกำลังใจให้เขาสิ โดยเฉพาะคุณ”


ธเนศเรียกสติของนคินทร์ไว้


“ขอผม…ไปดูภู่หน่อยได้มั้ย?”


นคินทร์ครางเสียงแผ่ว


“ได้ครับ เดี๋ยวเราจะย้ายภู่ไปอยู่ที่ห้อง ICU ตอนนั้นคุณจะสามารถเข้าไปดูภู่ได้”


“ขอบคุณนะหมอ…ขอบคุณจริงๆ…”

.
.
.
.
.
.

สายระโยงระยาง ตามร่างกายขาวซีด ผ้าก๊อตสีขาวผืนใหญ่ ห่อคลุมรอบศรีษะ เครื่องช่วยหายใจที่ยังคงทำงานเสียงดังฟู่ฟ่า เสียงชีพจรที่ยังคงเต้นผ่านเครื่องตรวจจับดัง ตี๊ด ตี๊ด และอีกหลายอุปกรณ์การแพทย์ที่เยื่อมโยงอยู่กับร่างแบบบาง นคินทร์จ้องมองร่างนั้นด้วยความสงสารจับหัวใจ เขาได้รับอนุญาตให้เข้ามาที่ห้อง ไอ ซี ยู นี้ได้ แต่ได้ไม่นานนัก นคินทร์ในชุดปลอดเชื้อ เดินเข้าไปสัมผัสมือสั่นระริกของตนลงบนมือบางเย็นซีดนั่น


“คนดีของภู รีบตื่นขึ้นมานะครับ”


“ภูรอภู่อยู่นะครับ ตื่นขึ้นมานะที่รัก ตื่นขึ้นมา ได้โปรด…”


หยดน้ำตาร่วงหล่นลงบนแขนซีด ใบหน้าคมก้มต่ำมองลงไปยังใบหน้าขาวที่ยังคงหลับสนิทโดยมีเครื่องช่วยหายใจเสียบคาอยู่ที่ปาก หัวใจชายหนุ่มบีดรัดอย่างรุนแรง เจ็บปวดกับภาพตรงหน้าเหลือเกิน


“ภู่ครับ…ภูรอภู่อยู่นะ”


“ภูรักภู่นะครับ…รักที่สุดในชีวิต...”


“กลับมาหาภูนะคนดี…”


นคินทร์ก้มลงจุมพิตที่หน้าผากภุมราแผ่วเบา หยดหยาดน้ำตามากมายร่วงเปาะแปะลงบนผิวแก้มของร่างที่ยังคงหลับใหล ใจจะขาดเสียให้ได้แล้วนคินทร์


“หมดเวลาเยี่ยมแล้วครับคุณนคินทร์ ปล่อยภู่ได้พักผ่อนนะครับ”


หมอธเนศเข้ามาเรียกนคินทร์ออกไป อาการคนไข้ยังอยู่ในอาการโคม่า ไม่สามารถให้เยี่ยมนานได้ นคินทร์เองก็ถอยออกจากร่างภุมราอย่างว่าง่าย เขาออกไปนั่งรอคนรักของตัวเองข้างนอกตามคำสั่งแพทย์ รออย่างมีความหวัง ว่าพรุ่งนี้จะมาถึงและภุมราจะฟื้นขึ้นมาคุยกับเขา เฉกเช่นดังเมื่อวันเก่าก่อน


นคินทร์นั่งรออยู่หน้าห้อ งไอ ซี ยู เงียบๆ ตอนแรกหมอธเนศให้เขากลับไปพักผ่อนก่อน แต่เขาไม่ยอม ตอนนี้เพิ่งจะบ่าย อาการของภุมรายังคงทรงๆ ทรุดๆ นคินทร์จึงไม่อยากจากไปไหน เขากลัวว่า จะกลับมาไม่ทันได้ดูใจคนรัก จึงยืนยันจะไม่ไปไหนท่าเดียว แม้กระทั่งข้าวปลาก็ไม่ยอมแตะ จนเข้าช่วงเย็นที่อาการของภุมราคงตัวแล้วนั่นแหละ เขาจึงยอมทานอาหารที่หมอธเนศเตรียมไว้ให้ โดยบอกกับเขาว่าถ้าอยากอยู่รอจนภุมราฟื้นเขาต้องมีแรงด้วย จึงตัดใจกินอย่างช่วยไม่ได้


ติ๊ด ตี่ ติ๊ด ตี่ ตี่ ติ๊ด…


จู่ๆเสียงโทรศัพท์ไม่คุ้นหูก็ดังขึ้น ตอนแรกนคินทร์ไม่ได้ให้ความสนใจนัก แต่เพราะว่าจะดังอยู่ใกล้ๆเลยเอะใจ ที่แท้ก็เป็นโทรศัพท์ของภุมรานั่นเอง ตอนอุ้มภุมราออกจากห้องนคินทร์คว้ากระเป๋าใบเล็กที่ใส่ของจุกจิกทั่วไปของภุมรามาด้วย เพราะอาจต้องใช้เอกสารสำคัญที่เก็บอยู่ในกระเป๋าเงินของเจ้าตัว


“ฮัลโหล…”


สุดท้าย นคินทร์ก็ตัดใจรับสายแทน


“อ๊ะ คุณภู่หรือเปล่า นี่ผม ซอ เองนะครับ”

“…………เปล่า ไม่ใช่ภู่”


“เอ๊ะ…เอ่อ…ขอโทษครับ ผมโทรผิด…”


“ซอ…ฉันเอง นคินทร์”


“เอ๊ะ อ้าว คุณนคินทร์ อ๋อ…อยู่กับคุณภู่เหรอครับ?”


“…..อืม…”


“เอ้ งั้น เดี๋ยวให้คุณภู่โทรกลับผมหน่อยแล้วกัน บังเอิญว่าพรุ่งนี้ทางทีมงานจะจัดปาร์ตี้ฉลองปิดกล้องกันน่ะครับ เลยกะว่าจะชวนคุณภู่มาร่วมงาน อื้อ ช่วนคุณนคินทร์ด้วยนะครับ มากันหลายๆคนสนุกดี…”


ซอ พูดเป้นน้ำไหลเพราะยังไม่รู้ว่าตอนนี้กำลังเกิดเหตุร้ายกับคนที่ตัวเองโทรหา


“ขอโทษนะซอ…ภู่คงไปไม่ได้…”


“อ้าว ทำไมล่ะครับ เอ่อ…ติดงาน…?”


“ภู่เขา…ไม่สบายน่ะ…”


“ห๋า!! คุณภู่ไม่สบาย เป็นอะไรมากหรือเปล่าครับ?”


“ไม่รู้สิ…ตอนนี้ยัง…ไม่รู้เลย ว่าเขาจะตื่นขึ้นมามั้ย…”


น้ำเสียงราวกับจะร้องไห้ของนคินทร์ทำให้ซอรู้ได้ทันทีว่า ภุมราคงป่วยหนักหนาเอาการ


“ตอนนี้อยู่ที่ไหนครับ!!”
.
.
.
.
.
.
.


หลังจากวางสายจากซอไป นคินทร์ก็ถอนหายใจหนักหน่วง ไม่มีเรี่ยวแรงอยากทำอะไรทั้งนั้น คืนนี้ยังอีกยาวนาน เขาสับสนเหลือเกิน เขาอยากให้ค่ำคืนนี้ผ่านไปโดยเร็วเพื่อที่พรุ่งนี้ภุมราของเขาจะได้ฟื้นคืน แต่หากว่าพรุ่งนี้ภุมราจะไม่มีวันฟื้นกลับมาหาเขาอีกแล้วล่ะก็…เขาก็ไม่อยากให้คืนนี้ผ่านพ้นไปเลย


ตุ่บ!


เสียงกระเป๋าหนังสีดำของภุมราร่วงลงพื้น เพราะเมื่อครู่นคินทร์เปิดกระเป๋าล้วงโทรศัพท์ออกมา แล้วยังไม่ได้ปิดให้เรียบร้อยดังนั้น ตอนที่ตก ของในกระเป๋าเลยร่วงกระจัดกระจายไปด้วย ระหว่างที่นคินทร์กำลังก้มลงเก็บให้ พลันสายของเขาก็ไปสะดุดเข้ากับของชิ้นหนึ่ง มันคือสมุดปกสีน้ำเงินเข้มค่อนข้างจะเก่า ลักษณะคล้ายสมุดจดอะไรสักอย่าง นคินทร์จึงถือวิสาสะเปิดออกดูด้านในสมุดเก่าๆเล่มนี้ที่น่าจะเป็น “บันทึก”




ต่อด้านล่างจ๊ะ

..................................

[thearboo]

ต่อจ๊ะ...





‘ย้ายโรงเรียนอีกแล้ว น่าเบื่อ!’


หน้าแรก ประโยคนี้เลย ถ้านคินทร์เดาไม่ผิด คงเป็นช่วงประถมที่ภุมราต้องย้ายมาอยู่กับป้า


‘ในที่สุดก็มีเพื่อนเหมือนคนอื่นๆเขาเสียที
เพื่อนใหม่ ชื่อ “ภู” ล่ะ คล้ายชื่อ ภู่ ของเราเลย ตลกชะมัด
หมอนั่นมีลูกหมาน่ารักด้วยล่ะ คงจะเป็นเพื่อนสนิทที่ดีแน่ๆเลย’



ประโยคนี้คงหมายถึงตอนที่เจอกันครั้งแรกแน่ๆ นคินทร์เผลอยิ้มออกมาบางๆ เมื่อนึกถึงตอนเยาววัยนั้นก็ทำให้เขาสามารถลืมความทุกข์ตรงนี้ได้นิดหน่อย


‘ทำไงดี! นี่เราแอบรักเพื่อนรักของตัวเองเข้าซะแล้ว!! แถมยังเป็นผู้ชายด้วย!!
ไม่นะ เราเป็นเกย์ เหรอวะเนี่ย!!’



อ่านลงมาเรื่อยๆก็เจอเข้ากับประโยคไม่คาดฝัน แอบรักเพื่อนผู้ชาย…ใครกัน?  บันทึกของภุมรานั้นไม่ได้บันทึกทุกวัน เหมือนกับว่าจะบันทึกแค่เหตุการณ์พิเศษๆ เท่านั้น เพราะประโยคที่ว่าแอบรักเพื่อนนี้ ดูจากที่ลงวันที่ไว้ คงอยู่ช่วง ม.ต้น น่าจะประมาณ ม.2 ถ้าเดาไม่ผิด ภุมราคงหมายถึงเขา…นี่เขาถูกเพื่อนสนิทแอบรักมาตั้งแต่ ม.2 เลยหรือนี่


ความไร้ดียงสาในถ้อยคำที่อยู่ในบันทึก ทำให้นคินทร์อดยิ้มไม่ได้ จากนั้นเขายังกวาดตาอ่านบันทึกของคนซื่อต่อไปเรื่อย ทั้งๆที่เนื้อหาในบันทึกนั้นออกจะน่ารัก ออกจะมีความสุข โดยมากเนื้อหาส่วนใหญ่จะเกี่ยวกับเขา ภุมราเขียนบรรยายทุกเหตุการณ์ที่ได้ทำร่วมกัน บางทีก็มีมุมหวานๆที่เขาเองยังไม่เคยรู้ตัว บางเหตุการณ์เขาก็หลงลืมไปแล้ว ภุมราที่เขาเคยคิดว่ารู้จักดี เอาเข้าจริง เขาไม่ได้รู้จักผู้ชายคนนี้ในเชิงลึกเลยด้วยซ้ำ เขาไม่เคยรู้เลยว่า ภุมราจะอ่อนหวาน ช่างฝัน แสนซื่อ ไร้เดียงสาถึงเพียงนี้ ไม่เคยรู้สึกตัวเลยว่า ชายหนุ่มจะรักเขาได้ถึงเพียงนี้ นคินทร์ยังคงอ่านบันทึกของคนช่างฝันไปเรื่อยๆ ยิ้มทั้งน้ำตาไปกับความซื่อใสของเจ้าของบันทึก

 
‘ดีใจจังเลย ที่เอ็นฯเข้าคณะเดียวกันกับภูได้ ถึงจะไม่ได้อยู่เอกเดียวกัน แต่ก็เอาเหอะ แค่นี้ก็ดีถมไปแร้ว เย้ๆๆๆ'
ตอนแรกตั้งใจว่าจะสารภาพรักกับภู วันปัจฉิมนิเทศน์ แต่ใจไม่ด้านพอว่ะ สุดท้ายก็ได้แต่กอดคอกันเดินออกจากโรงเรียนเท่านั้น เฮ้อ ไอ้ภู่เอ้ย เอ็งมันป๊อดว่ะ...'



‘ปีหนึ่งโดนบังคับให้อยู่หอพักในมหาวิทยาลัยด้วย หอชายห้องนึงนอนกันตั้ง 4 คนแน่ะ แถมเจ้าพวกนั้นยังอยู่คณะศิลปกรรมอีกต่างหาก เถื่อนได้อีกอ่ะ ทั้งผมทั้งหนวด... ยังดีที่ภูมาอยู่เป็นเพื่อนด้วย ค่อยโล่งใจหน่อย เฮ้อ...'



‘วันนี้รับน้องคณะ อร๊ากกกก!!! โดนเล่นเกมป้อนไข่ต้มด้วยปากด้วยอ่ะ ตอนแรกได้คู่กับไอ้จ๊อดตัวกวน มันชอบแซวว่าปากเราน่าจูบอยู่ด้วย เล่นเอาผวาไปพักนึงเลยเรา ดีว่าภูขอเปลี่ยนคู่เพราะภูไม่อยากคู่กับผู้หญิง ไอ้จ๊อดเลยยอมแลก ไอ้นี่มันหื่นกับสาวๆตลอด เลยได้เล่นเกมป้อนไข่กับภูแทน แต่บร๊ะเจ้า รุ่นพี่ดันออกกฏประหลาด ตอนแรกให้คนป้อนปิดตาป้อน และคนโดนป้อนโดนมัดมือ แต่ถ้าเป็นผู้ชายคู่กัน หรือผู้หญิงคู่กัน ต้องถูกมัดมือทั้งคู่แล้วป้อนกันด้วยปาก แถมคนป้อนยังต้องปิดตาอีก อร๊ากกก!! ไอ้ภู่จะเป็นลม สุดท้ายก็โดนปิดตาเป็นคนป้อน ไอ้ไข่เวรไข่กรรมนั่นมันดันเป็นไข่นกกระทาต้มใบกะจึ๋งเดียวอีกต่างหาก อายจะตายแล้วไอ้ภู่เอ้ย กว่าจะป้อนกันจนจบเกม ไม่รู้ปากชนปากกับภูไปกี่ครั้ง เกร็งจนเหงื่อแตก พวกรุ่นพี่เหมือนจะพอใจ โห่แซวกันใหญ่ ไอ้ภูก็รุกจ๊างงงง งับทั้งไข่งับทั้งปาก เรียกเสียงกรี๊ดตลอดเกมเลยทีเดียว จำได้ว่าตอนจบเกมไอ้ภู่เอ็กไซด์จนกำเดาไหลโกรกจมูก ฮืออาหามไปปฐมพยาบาลกันแทบไม่ทัน ภูเองก็ช่วยดูแลไม่ห่าง แฮะๆ แอบดีใจเล็กๆแฮะ อิอิ'



‘วันนี้ภูไม่อยู่ ไปรับน้องในสายวิชาเอก เหงาแฮะ ดีว่ามีไอ้อาร์กะไอ้ลี เด็กศิลปกรรมที่ยังคงหน้าเถื่อนได้อีกอยู่เป็นเพื่อน เอาเข้าจริงไอ้สองตัวนี้ก็นิสัยดีไม่หยอก ไอ้ลีมันฮาได้ทั้งวัน ออกแนวรั่วๆ ส่วนไอ้อาร์มก็ซึนซะ แต่รวมๆแล้วก็น่ารักดี อยู่กับพวกมันแล้วไม่เหงาดีเหมือนกัน'



‘ถูกส่งชื่อเป็นดาวคณะด้วยอ่ะ เวรละ ทำตัวไม่ถูกเลย ทำไงดี ทำไงดี'



‘วันนี้เป็นวัน bye freshy ทุกคนแต่งชุดนักศึกษาถูกระเบียบที่สุดเท่าที่จะทำได้ ผมที่อยู่หลังเวทีเตรียมตัวออกไปโชว์ตัวในการประกวดดาวคณะต่างๆ ภูที่เป็นตากล้องอยู่ก็แซวไม่หยุด เขินนะเว้ย (>////<) เพิ่งเห็นไอ้อาร์เวอร์ชั่นไม่มีหนวดเครา ผูกผมเรียบร้อย พระเจ้าช่วย หล่อบรรลัยเลยง่ะ นี่มันเงาะถอดรูปชัดๆ...'



‘งานเยอะชะมัด ไม่อยากเป็นเลยไอ้ดาวมหาลัยเนี่ย ชิ...ใครโหวตตูฟร๊ะ เลยไม่ค่อยได้กินข้าวกับภูเลย ฮือๆๆๆ'
สอบปลายภาค ยากสุดๆ เฮ้อ นี่ขนาดอ่านหนังสือหนักแล้วนะเนี่ย'



‘ขึ้นปีสองต้องอยู่หอนอก วันนี้ต้องย้ายห้องแล้ว ตกลงไปเช่าห้องอยู่กับภูสองคน เพราะประหยัดดี วันนี้เพิ่งจะรู้นะเนี่ย ว่าลีกับอาร์มคบกันอยู่ ว่าแล้วเชียว ไอ้สองตัวนี้มันทะเม่งๆ ฮามากตอนที่รู้ว่าไอ้ลิงลีเป็นรับ แล้วไอ้ซึนอาร์มเป็นรุก นี่มันแอบไปได้กันตอนไหนเนี่ย...’



‘วันนี้มีสาวมาสารภาพรักด้วยอ่ะ ชื่อฝ้าย อยู่คณะเดียวกัน หน้าตาน่ารักมาก สวย หวาน แต่เรารับรักฝ้ายไม่ได้ง่ะ ก็นะ ใจมันไม่ว่างนี่ ไอ้ภูมันยึดไปหมดแร้ว (แต่มันดันไม่รู้ตัว)...เฮ้อ...'



‘ภูรักฝ้าย ...ไม่จริงใช่มั้ย?'



อ่านมาถึงตรงนี้ หัวใจนคินทร์ก็เต้นถี่ขึ้น เรื่องของฝ้าย เรื่องที่ทำให้เขากับภุมราถึงกับเข้าหน้ากันไม่ติด ทุกอย่างถูกบันทึกไว้ในนี้ นคินทร์กลืนน้ำลายเหนี่ยวๆลงคอ แล้วกวาดสายตาอ่านต่อไปด้วยใจระทึก



‘วันนี้ฝ้ายมาหาเรา บอกว่าที่จริงไม่ได้รักภู แต่ที่ทำไปเพราะต้องการประชดเรา และบอกให้เราตกลงเป็นแฟนกับเธอซะ ฝ้ายจะได้เลิกยุ่งกับภู ...นี่เราจะทำยังไงดี'



‘มีอะไรกับฝ้ายไปซะแล้ว เราไม่อยากให้ภูโดนหลอกอีก ถ้ายอมทำแบบนี้ ฝ้ายจะได้ปล่อยภูไป...'



‘เราเป็นแฟนกับฝ้ายไม่ได้ เราทำไม่ได้ เมื่อไหร่ฝ้ายจะยอมเข้าใจ'


‘ภูโกรธ ที่เราแย่งฝ้ายมา เราไม่อยากให้เป็นแบบนี้เลย ภู...เรารักภูนะ...'


‘วันนี้เราทะเลาะกับฝ้ายอีกแล้ว ทำไมฝ้ายอารมณ์รุนแรงนักนะ เพราะเธอทุบตีเรา เราแค่ผลักเธอลงบนเตียงเท่านั้นเอง เธอกลับลุกขึ้นมาจิกทึ้งทำร้ายตัวเอง ห้ามเท่าไหร่ก็ไม่ยอมฟัง นี่มันอะไรกันเนี่ย!!'


‘โดนภูต่อยด้วยอ่ะ หาว่าเราทำร้ายฝ้าย ทั้งๆที่ยังไม่ได้ทำอะไรเลย แต่กลับ... เฮ้อ ความรักที่ให้มาตลอดมันไม่สามารถสื่อถึงใจภูบ้างเลยหรือไงกันนะ ความรักของภู่คนนี้มีค่าน้อยกว่า ผู้หญิงที่ชื่อว่าฝ้ายใช่มั้ย?'


‘เราย้ายของออกมาอยู่กับฝ้ายแล้ว อย่างนี้ดีแล้วใช่มั้ย เพราะถึงอยู่ในห้องนั้นกับภูต่อไป ภูก็คงจะรังเกียจ ตั้งแต่มีเรื่องกัน ภูไม่ยอมกลับห้องเลย งั้นถ้าเราออกมาซะ...ภูก็คงจะดีใจสินะ...'


บันทึกในมือสั่นระริก ไหล่ทั้งไหล่สะท้าน น้ำตาที่เหือดแห้งไปแล้วในคราแรก ไหลทะลักออกมาอีก ปวดใจเหลือเกินที่เคยทำร้ายภุมราขนาดนี้ เกลียดความโง่งมของตัวเองจนแทบจะกัดลิ้นตาย เจ็บใจตัวเองเหลือเกิน



‘ฝ้ายตายแล้ว...ภู่ขอ อโหสิกรรมนะฝ้าย ภู่ขอโทษ...'



‘พูดไปก็เหมือนแก้ตัว งั้นขอจดบันทึกนี้เอาไว้เงียบๆคนเดียวแล้วกัน... ที่จริงที่ฝ้ายประสบอุบัติเหตุอาจเป็นเพราะเราก็ได้ วันนั้นเราอยู่ในรถของฝ้าย เราสองคนทะเลาะกันในเรื่องเดิมๆ ฝ้ายขับรถเร็วมากจนเรากลัว พยายามห้ามเท่าไหร่ก็ไม่ฟัง คาดคั้นให้เราเลิกรักภู ซึ่งเราทำไม่ได้ ตอนนั้นเราได้แต่คิดว่า ทำไมฝ้ายไม่รู้จักพอนะ เราก็ยอมอยู่ด้วยแล้วไงล่ะ ทำไมยังจะบังคับใจเราให้เลิกรักคนที่เรารักอีก เราไม่เข้าใจเลย แล้วฝ้ายก็พูดว่า ฝ้ายจะทำให้ภูเกลียดเราไปตลอดชีวิต เรากลัวมาก เพราะฝ้ายต้องทำได้จริงๆแน่ๆ เราหมดทางจริงๆ สุดท้ายก็ได้แต่พูดความในใจซึ่งไม่เคยบอกใครให้ฝ้ายได้ฟัง เรื่องงี่เง่าของผู้ชายคนหนึ่ง เรื่องงี่เง่าที่ว่าเรารักภูมากแค่ไหน แม้จะเป็นได้แค่เพื่อน หรือเป็นผู้ชายเหมือนกัน เราก็ไม่เคยสนใจ ยังคงดิ้นรนจะรักทั้งที่ไม่มีความหวัง เราขอแค่นี้จริงๆ แต่เหมือนฝ้ายจะไม่ยอมเข้าใจ เธอร้องไห้ ทั้งๆที่แววตามีแต่ความโกรธแค้น โกรธจนน้ำตาไหล อยากเอื้อมมือไปเช็ดน้ำตานั้นให้ แต่ฝ้ายกลับพูดอะไรที่น่ากลัวที่สุดขึ้นมาเสียก่อน "ถ้าฝ้ายไม่ได้ ใครก็ไม่มีวันได้! ฝ้ายรักภู่ ภู่ก็ต้องรักฝ้าย ในเมื่อภู่บอกว่ารักฝ้ายไม่ได้ งั้นเรามาตายไปด้วยกันซะเลยแล้วกัน!! สิ้นคำฝ้ายก็ขับรถอัดเข้ากับเกาะกลางถนนอย่างจัง จำได้ว่ารถลอยคว้างอยู่พักนึง ก่อนจะกระแทกหงายท้องขึ้นพร้อมกับครูดไปกับถนน จำไม่ได้ว่าไกลแค่ไหน เพราะตอนนั้นสติเราเลือนรางเหลือเกินแล้ว รู้สึกตัวเอาตอนที่เริ่มได้ยินเสียงคนเอะอะ เข้ามาช่วยดึงร่างเราสองคนออกจากซากรถ... "ภู่ อภัยให้ฝ้ายนะ ที่ผ่านมาฝ้ายขอโทษ" คำพูดสุดท้ายที่เราได้ยิน ก่อนที่สติจะดับวูบไป แล้วมารู้ทีหลังตอนที่มาฟื้นขึ้นที่โรงพยาบาลว่า นั่นเป็นถ้อยคำสุดท้ายจากผู้หญิงที่ชื่อฝ้าย ผู้หญิงที่รักเรา... ฝ้ายคอหักตายในที่เกิดเหตุ ส่วนเราบาดเจ็บที่หัวเพราะโดนกระแทก กับข้อมือร้าว ไม่ได้บาดเจ็บมากไปกว่านั้น เราสับสนเหลือเกิน ถึงจะไม่ได้รักฝ้าย แต่ก็อดที่จะใจหายที่เธอจากไปไม่ได้ เพราะรู้ดีว่าฝ้ายรักเราแค่ไหน ขอโทษนะฝ้ายที่ภู่ทำให้ฝ้ายต้องเจ็บปวด อโหสิกรรมให้ภู่ด้วยนะฝ้าย... ภู่ขอโทษ...'



‘วันนี้เราเพิ่งจะได้ไปร่วมงานฌาปณกิจของฝ้าย เพราะก่อนหน้านั้นเราอยู่ที่โรงพยาบาลตลอด เพราะสมองได้รับความกระทบกระเทือน หมอจึงต้องเก็บตัวไว้ดูอาการ อีกทั้งแผลถลอกตามร่างกายที่ดูเหมือนจะอักเสบ กับข้อมือที่ยังคงร้าวระบม กว่าจะได้ออกมาก็เป็นวันเผาพอดี วันนี้เราเจอภูด้วย ภูโกรธเรามาก บอกว่าเราเป็นต้นเหตุให้ฝ้ายตาย บอกว่าเราเป็นฆาตกร... เราอยากอธิบายแต่ก็พูดได้ไม่เต็มปาก เราเองก็เลวกับฝ้ายมาเยอะเหมือนกัน จะบอกว่าเราไม่เกี่ยวเลยก็คงไม่ได้... ภูโกรธเรา เกลียดเรา จนกระทั่งประกาศกลางงานว่าจะจงเกลียดจงชัง ผรุสวาทสาปแช่งให้ไม่ได้ผุดไม่ได้เกิด ประกาศตัดขาดไม่ขอพบเจออีก... เจ็บมาก จำได้ว่าเจ็บจนหายใจไม่ออกเลย ราวกับหัวใจถูกมีดกรีดลงซ้ำๆ จากที่ขาดวิ่นอยู่แล้ว ก็ยิ่งแหลกละเอียด ภู...ภู่เจ็บปวดเหลือเกิน...'



อ่านถึงตรงนี้นคินทร์รีบปิดบันทึกลงพร้อมก้มลงร้องไห้สะอื้นฮั่ก เกลียดตัวเองจนไม่รู้จะทำอย่างไรแล้ว  แต่ถึงตรงนี้เขาอยากอ่านมันให้จบ อยากรู้ความรู้สึกทั้งหมดของภุมราให้สิ้น เพื่อที่พรุ่งนี้ ตอนที่ภุมราตื่น เขาจะเข้าไปขอโทษ เข้าไปปลอบประโลมคนที่เป็นดั่งหัวใจของเขา ยอมรับผิดทุกอย่างทุกประการแล้ว



หลังจากบันทึกวันที่ฝ้ายจากไป ดูเหมือนว่าภุมราจะไม่ได้เขียนบันทึกอีก เพราะเหตุการณ์ต่อมาที่ภุมราเขียนลงไป นั่นคือตอนที่พวกเขาเจอกันอีกครั้งที่สนามบินก่อนไปถ่ายแบบที่มัลดีฟ  คงเพราะหลังจากงานศพฝ้ายครานั้น เขากับภุมราแทบไม่เจอกันอีก ต่างคนต่างอยู่จนกระทั่งเรียนจบ และแยกย้ายกันไป เขาเคยรู้อยู่บ้างว่าภุมราเป็นนายแบบอยู่ช่วงหนึ่ง ได้ยินว่ามีชื่อเสียงมาก แต่หลังจากนั้นไม่นานก็ถอนตัวออกจากวงการ แต่จะไปทำอะไรที่ไหนยังไงเขาไม่รู้ เอาเข้าจริงคือเขาไม่สนใจ ตอนนั้นเขาไม่อยากรู้เรื่องของชายหนุ่มเลยแม้แต่นิดเดียว ซึ่งมันทำให้เขาพลาดอยู่แบบนี้นี่เอง



‘พรมหมลิขิตหรือเปล่า... ที่ทำเราได้เจอภูอีกครั้ง ขอบคุณครับพระเจ้า ขอบคุณครับสิ่งศักดิ์สิทธิ์ ขอบคุณที่ยังให้โอกาสผม...'




'ปวดหัวจัง... ไอ้เนื้องอกบ้า จะมางอกทำไมที่หัวชาวบ้านเขาวะ!!'



นคินทร์พยายามพลิกกลับไปดูหน้าอื่นๆว่ามีบันทึกเกี่ยวกับการที่ภุมราเป็นเนื้องอกในสมองหรือเปล่า แต่ก็ไม่มี หลังจากงานศพฝ้าย ภุมราไม่เคยบันทึกอะไรอีกเลย แม้แต่คำเดียว



‘เขินจัง... โดนภูจ้องผ่านเลนส์แบบนี้…(>///<)'



‘เราถูกภูข่มขืน... เจ็บปวดที่สุดทั้งใจ ทั้งกาย ทำไมถึงทำแบบนี้กับเรานะ เพราะเกลียดมากงั้นเหรอ ผ่านมานานขนาดนั้นแล้ว ยังไม่ให้อภัยกันอีกหรือ...'



‘ปวดจนหัวจะระเบิดแล้ว... ทรมานเหลือเกิน ถึงเวลาของเราแล้วหรือนี่...'



‘ภูแปลกไปอ่ะ ถึงเนื้อถึงตัวเกินไปแฮะ หรือเราจะคิดไปเอง...'



‘โอย...เขียนหนังสือไม่ไหวแล้ว ...บังคับมือไม่ได้เลย...'



‘นี่อาจเป็นบันทึกครั้งสุดท้าย ...แต่มันก็เป็นการจบบันทึกที่ดี อย่างน้อยภุมราคนนี้ก็มีความสุข ไม่รู้หรอกว่าภูคิดอะไรอยู่ แต่การที่ภูดีกับเรามากขนาดนี้ เราก็มีความสุขมากๆแล้วล่ะ คนบาปอย่างเราจะยังต้องการอะไรมากไปกว่าการให้อภัยจากคนที่เรารักกันล่ะ อิอิ งั้นวันนี้เขียนยาวหน่อยแล้วกันนะ เผื่อในวันที่เราไม่อยู่แล้ว อาจมีใครสักคนสนใจเปิดอ่าน (ใครวะ?)... หลังจากเรียนจบได้สองปีตอนนั้นเราเป็นนายแบบดัง ไม่ได้คิดอะไรมากแค่อยากทำงานเก็บเงิน เผื่ออนาคตใครจะรู้อาจแต่งงานมีลูก มีครอบครัวกับใครสักคน วันที่จะสามารถเลิกรักผู้ชายที่ชื่อ "นคินทร์" ได้ วันนั้นจะมีมั้ยนะ (เฮ้อ) ทำงานเข้าปีที่สอง สุขภาพเริ่มย่ำแย่ เพราะพักผ่อนไม่เพียงพอ อาการปวดหัวที่ปวดอยู่ประจำเริ่มจะหนักขึ้น บางครั้งตอนเช้าก็มีอาเจียรโดยไม่มีปี่ไม่มีขลุ่ยบ้าง และบางทีมือไม้ขยับไม่ค่อยได้ดังใจ เริ่มรู้สึกแปลกๆ เลยลองเข้ารับการตรวจ กับหมอที่หนุ่มมากคนหนึ่ง หน้าอ่อนยาว์จนไม่นึกว่าจะเป็นหมอฝีมือดีได้เลย ผลการตรวจน่าตกใจมาก เพราะเราเป็น "เนื้องอกในสมอง" แถมยังงอกอยู่ในส่วนที่ผ่าตัดยากเสียด้วย คาดว่าอาจเกิดจากการที่สมองโดนกระทบกระเทือนตอนเกิดอุบัติเหตุกับฝ้าย หมอแนะนำให้เรารีบรักษา แต่เราปฏิเสธ นี่คงเป็นผลกรรมของเราที่เราเคยทำไว้กับภูและฝ้าย เราเลยขอรับกรรมนี้เอง ดีเสียอีก อย่างน้อยในตอนที่ได้เจอกับภูอีกครั้ง เราจะได้พยายามที่จะบอกรักภูอีกครั้ง พยายามอยู่เคียงข้างภูอีกครั้ง โดยไม่ติดใจอะไรอีก เพราะเรากำลังจะได้ชดใช้กรรมแล้ว ไม่แน่นะ ภูอาจอภัยให้เราก็ได้ ...ในวันสุดท้ายของชีวิต เราอาจสามารถบอกรักภูได้เต็มปาก ...และในวันที่ได้ไปเจอกับฝ้ายที่โลกหน้า จะได้ยืดอกขอโทษเธอได้อย่างเต็มภาคภูมิ เฮ้อ...อยากเขียนต่ออ่ะ แต่ไม่ไหวแล้ว สะกดคำไม่ค่อยจะถูก บังคับมือไม่ค่อยจะได้ ลายมือตอนนี้ไก่เขี่ยยังสวยหว่าอีก 555+'



‘ภู่รักภูนะ รักเท่าชีวิต...'



'เรื่องเลวร้ายที่ภู่เคยทำ ภูอภัยให้ภู่ได้มั้ย ภู่ทำมันลงไปเพราะภู่รักภูเหลือเกิน แค่เพียงสักครั้งก่อนชีวิตของภู่นี้จะดับสูญไป กอดภู่สักครั้งได้หรือเปล่า บอกรักภู่สักครั้งได้หรือไม่คนดี แค่ครั้งเดียวเท่านั้น วินาทีเดียวก็ได้ ขอร้องล่ะภู สงสารภู่นะ ...กอดภู่ที'



‘ได้โปรด...ยอดรัก...’




‘กอดภู่ที...'
.
.
.
.
.

บันทึกจบลงแค่ตรงนี้ นี่ก็ปาเข้าไปสามทุ่มแล้ว นคินทร์เหม่อมองเข้าไปที่ประตูห้อง ไอ ซี ยู



"ภู่ นายต้องรีบหายนะ ฉันยังติดค้างนายมากมายเหลือเกิน นายต้องรีบมาเอาคืนนะ ฉันยอมทุกอย่างเลย ภู่ รีบตื่นขึ้นมาสิ ได้โปรด..."



"คุณนคินทร์!!"



".......ซอ?"


นคินทร์หันไปมองตามเสียงเรียก เป็นซอนี่เองที่วิ่งกระหืดกระหอบมา


"ขอโทษนะครับที่มาช้าไปหน่อย ผมติดเคลียร์งานไปให้ลูกค้า และเพิ่งไปตามพี่แอนมาน่ะครับ เนี่ยเดี๋ยวก็คงตามกันมา คุณภู่เป็นยังไงบ้างครับ?"


ไม่รอให้ถึงตัวก่อน ซอตะโกนถามมาตังแต่ไกล


"ภู่เขายังหลับอยู่น่ะ..."


"เอ่อ...ปลอดภัยแล้ว ใช่มั้ยครับ?"


"..............คืนนี้..."


"ห๋ะ? อะไรเหรอครับ คืนนี้?"


"แค่ผ่าน...คืนนี้...ภู่ก็จะรอด..."


".................คุณภู่...."


ซอครางชื่อภุมราออกมาแผ่วเบา ตอนแรกเขานึกว่าอาจเป็นแค่ป่วยไข้ธรรมดา ไม่นึกเลยว่าจะหนักหนาขนาดนี้ ซอทรุดตัวลงนั่งข้างๆนคินทร์ ยกมือขึ้นจับไหล่ที่กำลังสั่นสะท้านนั่นเบาๆ


"เดี๋ยวภู่ก็ตื่นแล้วล่ะ นายรอหน่อยแล้วกันนะ"


นคินทร์เอ่ยขึ้นแผ่วเบา ดวงตาคมฉ่ำน้ำนั่นไม่เคยละจากประตูห้องไอ ซี ยู เลย


"....ครับ...คุณนคินทร์"
.
.
.
.
จู่ๆ ภายในห้อง ไอ ซี ยู ก็เหมือนจะวุ่นวายขึ้น รู้สึกเหมือนได้ยินเสียงโหวกเหวกโวยวาย นคินทร์รีบลุกขึ้นไปดูที่ห้อง ไอ ซี ยู ทันที พลันสิ่งที่ได้ยินนั้น ...สิ่งที่ทำให้หัวใจเขาแทบหยุดเต้นนั้น...



"คนไข้หยุดหายใจแล้ว!! เตรียม CPR เร็ว!!"

…………………………………………………………………………………………


ไม่มีแล้วแววตาคู่นั้นที่คอยห่วงใย น้ำเสียงที่คอยปลอบใจเมื่ออ่อนล้า
ไม่มีมือที่คอยสัมผัสให้กำลังใจคืนมา ในวันนี้คงมีเหลือแต่ความเหงา...
Credit : เพลง...สิ่งที่เหลืออยู่ ของ ลี โอ พุต
(ไม่เกี่ยวกับเนื้อเรื่องหรอกจ๊ะ แค่เข้ากับเหตุการณ์เฉยๆ)


ขอโทษที่มาช้านะคะ เมื่อวานลงให้ไม่ทันจริงๆ จึงแอบมาลงในเวลางานแบบนี้ ฮือๆ ขอโทษเจ้าค่ะ
อีกไม่นานก็ถึงจุดจบ เอ้ย ตอนจบแล้วจ๊ะ
ภู่จะเป็นยังไงต่อไป โปรดติดตาม

ขอโทษที่ให้รอนะคะ

 

ปล. ยาวสะใจดีมั้ยจ๊ะ
ปล.2 CPR คือการปั้มหัวใจจ๊ะ

[Naenprin]

โอ้ยก็ยังบีบหัวใจอยู่เลย จะสงสารใครดีเนี๊ย น่าสงสารทั้งคู่เลยอ่ะ ขอให้ภู่ปลอดภัยนะ

[U_Ton]

  อ่านครั้งไหนๆ ก็มีเเต่น้ำตา นี่ล่ะน้า... ผลของการไม่คิดจะฟัง ไม่คิดจะเชื่อคนที่รู็จักกันมานาน...

กลับฟังเเละเชื่อในสิ่งที่มาจากคนที่คบกันในช่วงเวลาสั้นๆ ไม่รู้จักกันดีด้วยซ้ำ อย่างว่าคนเรามักเชื่อในสิ่งที่เห็น

แทบจะตั้งเเต่วินาทีเเรก พอๆกับการเชื่อคนที่วิ่งมาพูดก่อน คำพูดของคนที่มาพูดทีหลังมันไม่จูงใจเท่าคนเเรกหรอก

ยิ่งเป็นคำพูดของคนที่ตัวเองหลงรัก เค้าพูดอะไรก็เห็นดีเห็นงาม... สุดท้ายเพราะไม่เคยฟังเพื่อนตัวเองเลยกลายเป็น

ว่ากว่าจะมีโอกาสก็สายไปซะเเล้ว...  ภู่ฟื้นเถอะนะ อย่างน้อยๆ ลืมตามามองหน้าภูอีกครั้งก็ยังดี ตอนนี้ภูคง

สำนึกจนไม่รู็จะรู้สึกยังไงเเล้วล่ะ

[::UsslaJlwaJ::]

"คนไข้หยุดหายใจแล้ว!! เตรียม CPR เร็ว!!"




หัวใจคนอ่านหยุดเต้นไปด้วย !!!!!!!!!!!!

[So_Da_Za]

ง่ะ ขอตัวไปนอนร้องไห้ก่อนนะ ไม่ไหวแล้ว
สงสารทุกคนเลยอ่ะ

[yeyong]

หมดไปเป็นปี๊บ
ไหลยังกับน้ำประปา

[NOoTuNE]

 

จะทรมาน ทั้ง ภู่ภู และคนอ่านไปถึงไหนหะคนเขียน


  นำตาไหลเลยตอนนี้ แถมยังมาตัดแบบนี้อีก  ซึ้ง

[andear]

กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดดด ม่ายยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยย

[หมอตัวเปียก]

http://www.youtube.com/watch?v=9hLwW5VqDLs ฟังเพลงนี้ไป อ่านไป น้ำตาไหลไม่หยุดเลย สงสารภู ภู่ จับใจ

[จุ๊บจิ๊บจ๊ะจ๋า]

  ::อย่าใจร้ายกับภูและภู่เลยนะคะ

[Mookkun]

ม่ายน้าาาาาาาาา ฮรือวววววว T__________________________________________T///

[maru]

ภู่อย่าเป็นอะไรนะ

[BBChin JungBB]

อายแม่อ่ะ นั่งน้ำตาไหลหน้าคอม ฮ่าๆๆๆ

[freesia]

มาแล้วววววววววววว กรี๊ด ลงไปดิ้นกับพื้น

[ชัดเจนกาบ]

เฮ้อ อ่านไปก็ทรมารหัวใจไป รอฟ้าหลังฝน

[BBChin JungBB]

มาต่อเมื่อไหร่หนอ

[Lovecartoon1996]

โฮกฮากน้ำตามันไหลอ่าTT

[KARMI]

  มาต่อไวๆนะ