ตอนที่25 รอ
"แม่คับผมอยากกลับบ้าน"
"แต่ลูกยังไม่หายนะ"
"ผมไม่เป็นไรแล้วคับ"
"งั้นก็ตามใจจ๊ะ"
"ไปร์จะไปไหน"
"ผมจะไปตามหาน้อง"
"รอให้หายก่อนไม่ดีกว่าหรอลูก"
"ให้ผมรออยู่เฉยๆอย่างนี้ผมทำไม่ได้หรอกคับ ผมอยากเจอน้องเร็วๆ"
"ตามใจลูกแล้วกัน แต่อย่าหักโหมมากแล้วกัน แม่เป็นห่วง"
"คับ" ผมขับรถไปเรื่อยๆไปยังที่ๆคิดว่าเซียนจะไปหรือแม้แต่ที่ๆไอ้จีจะไป
แต่ก็ไม่เจอแม้แต่เงาของคนทั้ง2 ผมทำแบบนี้มาเป็นอาทิตย์แล้ว
.
.
.
.
.
แกร๊ก ผมมองดู ภายในห้องที่เราเคยอยู่ด้วยกัน ในใจยังหวังเล็กๆว่าเซียนอาจจะมารออยู่ที่นี้
ผมรู้ว่าการหลอกตัวเองมันไม่ค่อยดีเท่าไร ยิ่งทำให้เราเจ็บมากกว่าเดิมเมื่อรู้ความจริงว่าสิ่งที่เราหวังเล็กๆนั้น
มันเป็นเรื่องที่เป็นไปไม่ได้ มองไปรอบๆห้องที่มีความทรงจำของผมกับเซียน
ภาพในอดีตซ้อนทับขึ้นมา ทั้งภาพแห่งความสุขและความทุข
"เซียน พี่คิดถึงเซียนเหลือเกิน กลับมาหาพี่เถอะ กลับมาเป็นเหมือนเดิมอึก......................อึก
พี่สัญญาว่าจะไม่ทำร้ายเซียนอีก พี่รักเซียนมากนะ อึก........."
ผมหยิบจี้ตัว Z ที่ห้อยคอขึ้นมาดู มันเป็นของดูต่างหน้าเพียงชิ้นเดียวที่ผมเหลืออยู่
"พระเจ้าถ้าเราคู่กันจริงขอให้ลูกได้เจอกับคนที่รักอีกซักครั้งเถอะ"
ตู๊ด.......................
ตู๊ด.......................
"ฮัลโหล"
"ไปร์มึงอยู่ไหน"
"กูอยู่คอนโด"
"เดียวกูไป" ตูด.......
.
.
.
.แกร๊ก
"ไปร์มึงเป็นอะไร"
"เลย์กูคิดถึงเซียน เมื่อไรเซียนจะกลับมาหากู"
"กูบอกให้มึงตักใจ"
"กูทำไมได้ กูรักเซียนมาก มันไม่ง่ายเลยนะที่จะให้กูตัดใจ"
"มึงต้องพยายาม สไปร์ที่กูรู้จักไม่ได้เป็นคนแบบนี้นะ"
"ไปร์คนนั้นมันตายไปแล้วละ"
"เฮ้ย มึงตั้งสติหน่อยดิ"
มันเขย่าตัวผมแรงเพื่อเรียกสติผม
"เลย์เซียนไม่รักกูแล้วใช้ไหม กูมันเลว เซียนถึงหนีกูไปกับไอ้จี อึก.................อึกเซียนไม่รักกูแล้วเลย์"
"ไม่ใช่อย่างนั้นหรอก"
"ไม่ใช่แล้วมันอะไร มึงบอกกูดิ"
"อ่อ....คือมึงให้เวลาน้องหน่อยแล้วกัน"
"แล้วถ้ากูรอ เซียนจะกลับมาหากูไหม"
"อ่อ.................อาจจะกลับมาก็ได้"ขอโทษนะไปร์ นี้ผมโกหกเพื่อนให้รอคนที่ไม่อาจจะกลับมาแล้วก็ได้อย่างนี้นหรอ
แต่จะทำไงได้ สภาพมันตอนนี้ ถ้าผมบอกมันว่า ไม่กลับมา มันคงคลั่งตายตรงนี้ก็ได้
เฮ้อ แล้วค่อยบอกทีหลังแล้วกัน
"งั้นกูจะรอ รอจนกว่าเซียนจะกลับมา"
"งั้นมึงกลับบ้านก่อนเถอะทุกคนเขาเป็นห่วง"
"ไม่ กูจะรอที่นี้"
"แต่..."
"ถ้าเซียนกลับมาแล้วไม่เจอกูละ กูกลัวว่าน้องจะหนีกูไปอีก"
"ให้กูอยู่เป็นเพื่อนนะ"
"อืม ขอบใจ"
เลย์เล่า
ตอนนี้ผมย้ายมาอยู่กับไอ้ไปร์ที่คอนโดมัน หลังจากที่ได้พูกคุยกับที่บ้านมันให้มาอยู่ที่คอนโด ซึ่งผมจะดูแลมันเอง
เฮ้อ ผมคิดว่ามันคงรอได้ไม่นานคงเบื่อแล้วก็เลิกไปเอง แต่ผมคงจะประเมินความรักของมันต่ำเกินไป
สภาพมันตอนนี้ไม่เหลือเค้าไอ้ไปร์คนเดิมเลย ไม่มีความกระตือรือร้น แวตาเศร้าหมอง วันๆนอกจากไปเรียนแล้ว
ก็จะรีบกลับมาห้อง แล้วนั้งเหม่อลอยไม่สนใจใคร ผมสงสารเพื่อน แต่ไม่รู้จะทำยังไง อยากจะบอกว่าน้องอยู่ที่ไหน
แต่ก็กลัวว่าไอ้จีจะพาน้องไปไกลกว่านี้ ไปไกลเกินกว่าที่พวกเราจะมองเห็น
"เฮ้อ"
"พี่เลย์ เป็นอะไรคับถอนหายใจอีกแล้ว"
"พี่จะทำยังไงดีซิม พี่สงสารเพื่อน"
"อย่าคิดมากเลยคับ"
"แล้วตอนนี้เซียนเป็นไงบ้าง" ซิมมันพึ่งขึ้นไปเยี่ยมเซียนมา แต่ผมไม่ได้ไป เพราะต้องดูแลไอ้ไปร์
"ตอนนี้ทำเคมีบำบัดอยู่ อาการยังทรงตัว แต่หมอบอกว่า ต้องรีบหา ไขสันหลังที่เข้ากับมันให้ได้เร็วๆ
ไม่งั้นมันอาจจะไม่รอด พี่เลย์ ผมกลัวว่ามันจะตาย ฮือ..................ตอนที่ผมเห็นมัน ผมไม่อยากจะเชื่อว่านี้คือเพื่อนผม
ร่างกายที่ซูบผอม ใส่หมวกไหมพรมนอนอยู่บนเตียงเหมือนคนไม่มีแรง แค่จะพูดกับผมมันยังลำบากเลย ผมกลัวมันจะตายฮือ....."
"ไม่ตองกลัว เซียนไม่เป็นอะไรหรอกต้องมีคนมาบริจากแน่ๆเชื่อพี่ซิ" ขนาดซิมมันไปเห็นเซียนแค่ไม่กี่วันมันยังเป็นขนาดนี้ แล้วไอ้จี
มันจะต้องใช้ความอดทนแค่ไหนเพื่อให้ตัวเองเข้มแข็งต่อหน้าเซียน
"ซิมเดียวพี่กลับก่อนนะ รู้สึกเป็นห่วงไอ้ไปร์ยังไงไม่รู้"
"คับอย่าเครียดนะคับ"
"เราก็เหมือนกัน"
.
..
....
.
..
.
แกร๊ก
"เฮ้ย!!!!ไอ้ไปร์จะทำอะไร" ผมตกใจมากเมื่อเปิดประตูมาเห็นไอ้ไปร์ยืนที่ระเบียงเหมือนจะโดดตึก
"กูขอโทษเลย์ นี้ก็ เป็นเดือนแล้วเซียนยังไม่กลับมาอีก กูไม่ไหวแล้วจริงๆ กูขอไปรอน้อง........"
"เดียวไอ้ไปร์" ผมเรียกมันที่เหมือนกำลังจะโดดลงไปข้างล่าง "มึงอย่าทำอย่างนี้เลย ถ้าเซียนรู้เข้าจะต้องเสียใจที่รู้ว่ามึงทำอย่างนี้"
"กูเจ็บปวดกับการรอคอยใครซักคนที่ไม่รู้ว่าเขาจะกลับมาหากูหรือเปล่า กูไปที่ไหนก็มีแต่ภาพของเซียนเต็มไปหมด
กูเหนื่อย ขอกูพักนะ"
ผมวิ่งเข้าไปกอดมันก่อนที่จะโดดลงไปอย่างไม่ลังเล
"ไปร์กูบอก กูจะบอกมึง มึงอย่าทำอย่างนี้เลยนะถ้ามึงยังเห็นกูเป็นเพื่อนอยู่" พอผมพูดแบบนี้ดูเหมือนมันจะใจเย็นขึ้นก็เลยพามันมานั้งในห้อง
"ไปร์ กูจะบอกมึงว่าเซียนอยู่ที่ไหน แต่มึงต้องรับปากกับกูก่อน"
"เรื่องอะไร"
"มึงรับปากกูก่อนแล้วกูจะบอก"
"........" ได้กูรับปากขอแค่มึงบอกกูมาก็พอ"
"เฮ้อ ถ้ากูพามึงไปหาเซียนมึงต้องสัญญกับกูว่ามึงจะไม่ให้น้องเขารู้ว่ามึงมาหา"
"ทำไมละ มึงจะให้กูแอบมองอยู่ห่างๆอย่างนั้นหรอ"
"ใช่ เพราะเซียนไม่อยากให้มึงรู้ว่าอยู่ที่ไหน ถ้าเขาเห็นมึง เขาอาจจะหนีไปไกลกว่านี้ก็ได้"
"ทำไมมึงถึงพูดอย่างนี้"
"ไอ้จีมันบอกว่าถ้ามึงรู้ มันอาจจะไม่หนีไปแค่นี้ มึงอาจจะไม่ได้เจอเซียนอีกเลย ลองคิดดูแล้วกัน"
"........" "ได้กูรับปาก แต่มึงต้องพากูไปเดียวนี้"
"อืม เซียนอยู่เชียงใหม่"
ตอนนี้พวกเรากำลังขับรถไปเซียงใหม่ ผมดูสีหน้ามันดีขึ้น เอาแต่ยิ้มอย่างเดียว เฮ้อแต่ยังเหลืออีกเรื่องที่ยังไม่ได้บอก
แล้วก็ไม่รู้ว่าจะบอกยังไงด้วย มันยากนะที่จะบอกใครซักคนว่าคนที่รัก กำลังเป็น-ตายเท่ากัน เฮ้อ ช่วงนี้ผมถอนหายใจบ่อยจัง
ไม่รู้ว่าอายุสั้นไปเท่าไรแล้ว ผมขับรถมาเรื่อยๆโดยมีเสียงของคนข้างที่ดังอยู่ตลอดเวลา
"เลย์กูดีใจว่ะที่จะได้เจอเซียน กูจะอธิบายเรื่องต่างๆให้เข้าใจ จะขอโทษ แล้วให้เรากลับมาเป็นเหมือนเดิม
มึงว่ากูซื้อดอกไม้ไปด้วยดีไหม กูว่าต้องดีแน่เลย เอาเป็น กุหลาบขาวที่เซียนชอบแล้วกัน หรือว่ากูจะซื้อแหวนไปให้
อืม เอาทั้ง 2 อย่างเลยดีกว่า"
นี้หละคับที่ผมได้ฟังตลอดการเดินทาง ถ้าเป็น CD มันคงเล่นวนไปรอบที่เท่าไรแล้วไม่รู้ มันคงลืมไปแล้วว่ารับปากอะไรผมไว้
แต่ช่างมันเถอะยังไม่อยากขัดความสุขของมันตอนนี้ เดียวค่อยกำชับมันอีกทีแล้วกัน
"ไอ้เลย์มึงพากูมาโรงพยายาลทำไมว่ะ แล้วกูยังไม่ได้ซื้อของให้เซียนเลย ไอ้เลย์มึงอย่างเงียบดิ"
ผมไม่ได้ตอบคำถามมัน ปล่อยให้พูดไปเรื่อยๆ จนมาถึงที่จอดรถ
"ไอ้เลย์มึงอย่าเงียบดิ มึงทำให้กูใจเสีย"
"ไปร์ กูยังมีอีกเรื่องที่ยังไม่ได้บอกมึง"
"เรื่องอะไรว่ะ"
"มึงฟังแล้วก้ทำใจดีๆไว้นะแล้วอย่าลืมที่มึงรับปากกูละ"
"อืม มึงรีบพูดซิกูใจไม่ดีเลย"
.
...
.
.
.
.
"เซียนเป็นลูคีเมีย เป็น-ตายเท่ากัน"
จบอีกตอน คิดจนหัวหมุนเพราะตัน
ยังไงก็ช่วยกันเม้นด้วยนะคับ
หัวข้อ: รักร้ายๆ ของนายซาตาน20/5/55 ตอนที่34 p.19(จบ) (อ่าน 216180 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก