ช่วงนี้ net มันเป็นบ้าอ่ะ เข้าไม่ได้เลย งั้นอย่ารอช้า ไป up ให้เลยดีกว่า
องก์ที่ 54
หลังจากผมเก็บข้าวของ ใส่เสื้อผ้าเรียบร้อยแล้วมานั่งลงที่ขอบเตียง ส่วนไอ้หมีก็นั่งอยู่ข้างๆไอ้ทีโน่น
“เล่าให้กรูฟังหน่อยซิ ว่ามันเกิดอะไรขึ้น” หน้ามันนิ่ง น้ำเสียงเรียบมาก มากจนน่ากลัวอ่ะ แต่ตอนนี้ผมหายตกใจ แล้วความโกรธก็ลดลงแล้ว ผมก็เลยเล่าตั้งแต่ต้น จนจบให้มันฟัง
“มรึงจะแจ้งความมั้ย กรูจะเป็นพยานให้เอง” หน้าไอ้หมี นิ่งมาก
“กรูจะรอให้มันตื่นก่อน” ผมคิดว่ามันหลับก็ไม่ได้รุนแรงอะไรมากจนถึงขั้นต้องสลบอ่ะ
“จะเอามันเข้าคุกมั้ย” ไอ้หมีมันลุกมานั่งลงตรงหน้าผม
“คนชั่วอย่างมัน เข้าคุกไปก็เท่านั้น ถึงติดคุกจริงก็คงไม่นานหรอก แค่ข้อหาทำร้ายร่างกายหนะ” เข้าไปก็เปลืองข้าว เปลืองน้ำในคุกอีก
“มรึงไม่เป้นไรนะ ไหนดูซิ” มันจับหน้าผมเบาๆ
“ทำเมียกรูเลือดออกเลย เชี่ยนี่” แล้วมันก็ลุกไปเอาผ้าชุบน้ำค่อยๆเช็ดที่มุมปากผม แสบชมัด
“เจ็บมั้ย” ผมพยักหน้าให้มันเบาๆ
“เอาไว้เราค่อยไปเที่ยวกันคราวหน้าเนอะ” มันพูดพร้อมลูบแก้มผมเบาๆ ต่อมน้ำตาแตกอีกแล้วผม แต่คราวนี้ผมโผไปกอดมันแทน ร้องไห้อีกยกนึง
“โอ๊ย” เสียงไอ้ทีนั่นเอง มันตื่นละ ผมเลยหยุดร้องไห้ เช็ดหน้าเช็ดตาแล้วเดินไปหามัน มันเอามือกุมท้องค่อยๆยันตัวขึ้น
หลังจากมันมองหน้าผม มองไอ้หมี แล้วก็ดูสภาพตัวเอง ความจำมันก็คงจะพื้นคืนมาละ
“หนุ่ม” มันพูดได้แค่นั้น ไอ้หมีก็ปราดเข้าประชิดตัว แล้วกระชากแขนมัน
“มรึงมีอะไรจะพูดมั้ย”
“ผมขอโทษ ขอโทษ ขอโทษ” แล้วมันก็ร้องไห้
“มรึงหยุดร้องได้แล้ว แล้วก็ฟังโอกาสที่กรูกำลังจะให้” ไอ้หมีก็ตะคอกใหญ่ ส่วนผม มันพูดไม่ออก เหมือนมีอะไรมาจุกคอไว้ ได้แต่ยืนมองอยู่แบบนั้น
“มรึงฟังกรูดีๆนะ กรูมีสองทางให้มรึงเลือก” ไอ้หมีมันผละออกมายืนข้างๆผม
“ออกจากหอนี้ไปซะ แล้วก็ลาออกจากที่ทำงานด้วย แล้วก็ไม่ต้องมาให้พวกกรูเห็นหน้าอีก”
“ไม่เอา กรูไม่ไปไหนทั้งนั้น” มันตะคอกสวนไอ้หมีกลับมา
“งั้นมรึงก็มีอีกทางเลือก ไปโรงพักกับกรู แล้วเชื่อได้เลยว่ามรึงติดคุกแน่ หลังจากนั้น กรูจะไปแจ้งฝ่ายบุคคลกับเรื่องชั่วๆที่มรึงทำ ดูซิว่าเค้าจะยังยินดีให้มรึงทำงานอยู่อีกมั้ย” ดูมันอึ้งไปเลย แม้แต่ผมเองก็อึ้ง ผมยังคิดไม่ได้เหมือนที่ไอ้หมีมันคิดเลย นับถือจริงๆ
“มรึงมี 2 ทาง และมรึงต้องเลือก” ไอ้ทีมันค่อยๆลุกขึ้น
“เจ็บมากมั้ยหนุ่ม ผมขอโทษนะ ยกโทษให้ผมนะ นะ” มันไม่ดูสภาพตัวเองเลยเนอะ
“เจ็บใจมากกว่า ที่คิดว่ามรึงเป็นเพื่อนกรู” พูดปั๊บน้ำตาไหลปุ๊บเลยกรู อะไรมันจะแตกง่ายขนาดนี้
“หนุ่ม” มันเดินมาเอื้อมมือจะจับผม แต่ไอ้หมีมันผลักออกไปซะก่อน
“มรึงคิดจะทำอะไรอีกห๊า”
“กรูไม่ได้คุยกับมรึง อย่าเสือก” ไอ้ทีหันไปตวาดใส่ไอ้หมี น่ากลัวโคตร
“อ๋อ มรึงพูดงี้ใช่มะ” และก่อนที่ไอ้หมีมันจะลงมือลงไม้ ซึ่งผมกลัวว่าไอ้ทีมันจะมาตายในห้องผม ผมเลยคว้าแขนมันไว้ก่อน
“ไม่ต้องหรอก กรูขอเคลียร์เอง มีมรึงอยู่ มันคงทำอะไรกรูไม่ได้แล้วหละ” ผมหันไปยิ้มให้ไอ้หมีมัน ทีนึง
“กรูอาจจะยังพูดไม่ชัด รึมรึงเองก็คงจะไม่เคลียร์ เอาเป็นว่า กรูจะพูดครั้งนี้ครั้งสุดท้าย กรูไม่ได้ชอบมรึง ไม่ได้รักและไม่คิดจะรัก เพราะกรูมีคนที่กรูรักอยู่แล้ว แล้วเค้าก็ไม่เคยทำกับกรูแบบนี้ แบบที่มรึงทำ ถึงมรึงจะพยายามทำดีกับกรูแค่ไหน กรูก็ไม่คิดแม้แต่จะมองมรึง กรูหวังว่าคราวนี้มรึงจะเข้าใจในสิ่งที่กรูพูดซักทีนะ กรูเบื่อ” คำสุดท้ายผมตะโกนใส่หน้ามันแทน
“ไม่นะหนุ่ม อย่าทำแบบนี้ได้มั้ย ผมรักหนุ่มนะ รักมาก มากจนอดโมโหไม่ได้ที่เห้นหนุ่มอยู่กับคนอื่น”
“นั่นมันเรีกยว่าโรคจิต ไม่ใช่รัก”
“มรึงบอกว่ารักกรูเนี่ยนะ ทั้งๆที่มรึงพยายามจะ.............. จะทำร้ายกรูเนี่ยนะไอ้เชี่ย” พอคิดขึ้นมาแล้วผมปรี๊ดแตกแบบไม่ต้องสงสัย ผมเง้อเท้ายันมันเต็มๆ พอมันล้มแล้วก็ตามลงไปจะซ้ำ ดีที่ไอ้หมีมันมาจับตัวผมไว้ซะก่อน
“เฮ้ย เฮ้ย ใจเย็นๆก่อน ใจเย็นๆนะ” ผมดิ้นเพื่อให้หลุดจากวงแขน แต่แขนไอ้หมีมันแข็งแรงเกินกว่าที่ผมจะหลุดออกมาได้ ทำได้แค่หายใจลึกๆ สงบสติอารมณ์ก่อน
“เอาเป้นว่า ไอ้ทศมันใจดี ให้มรึงได้เลือก มรึงก็เลือกมา กรูขอบอกไว้เลยนะ กรูเองไม่ใช่คนดีอย่างที่
มรึงคิดหรอก ถ้าไอ้ทศมันไม่มาซะก่อน ป่านนี้มรึงอาจจะตายไปแล้วก็ได้”
“ถ้ามรึงไม่เลือก งั้นมรึงก็ไปโรงพักกับกรู” ไอ้หมีช่วยเสริม
“ผมผิดหรอ มันผิดมากใช่มั้ยที่ผมรักหนุ่มขนาดนี้” พูดยังไม่ทันจบมันก็พุ่งตัวมาหาผมที่ยืนแบบไม่ทันระวังตัว เลยล้มคว่ำกันไปทั้งคู่
ช่วงที่ชุลมุนผมก็จำรายละเอียดได้ไม่มากเท่าไหร่ จำได้แค่ว่า เรายื้อกันอยู่แป๊ปนึง แล้วไอ้หมีก็เข้ามาช่วยกันมันออกไป แล้วผมก็เจ็บมือ แล้วไอ้ทีก็ปากแตก
“มันไม่ผิดหรอก ถ้ามรึงคิดจะรักจะชอบใครน่ะ แต่มันผิดที่มรึงล้ำเส้นมากไป แล้วก็ผิดที่สุดที่มรึงคิดชั่วๆกับกรู จริงๆและอาจจะไม่ใช่ความผิดมรึงก็ได้ แต่คงเป็นความซวยที่ดันทำให้มรึงมาชอบกรูไง”
เอาเป็นว่า กว่าจะตกลงกันได้ ก็นานโข และสรุปลงที่ว่า มันจะย้ายออกจากหอพัก และก็ไม่มายุ่งกับผมอีก ส่วนเรื่องงาน มันขอหาที่ใหม่ให้ได้ก่อน แล้วมันจะลาออกเอง ทำไมชีวิตผม มันถึงได้วุ่นวายไม่จบไม่สิ้นซักทีนะ เฮ้อ....................
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก
