ข้อตกลงในการเข้ามาในเล้าเป็ดนะครับ กรุณาอ่านทุกคนนะครับ
เล้าแห่งนี้เป็นที่ที่คนชื่นชอบนิยาย boy's love หรือชายรักชาย หากใครหลงมาแล้วไม่ชอบ
กรุณากดกากบาทสีแดงมุมด้านขวาบนออกไปด้วยนะครับ
สรุปข้อสำคัญดังนี้
1.ห้ามมิให้ละเมิดสิทธิส่วนตัวของคนแต่งและบุคคลในเรื่องทั้งหมด
2.ห้ามมิให้โพสต์ข้อความ รูปภาพ ใช้ลายเซ็นหรือรุปส่วนตัวหรือสื่อใดๆที่ก่อให้เกิดความขัดแย้ง ไม่แสดงความเคารพ, หมิ่นประมาท, หยาบคาย, เป็นที่รังเกียจ, ไม่เหมาะสม,ติดเรท x,ทำให้กระทู้กลายพันธ์,ไม่เกี่ยวพันกับนิยายที่ลง หรืออื่นๆที่ขัดต่อกฎหมาย, ห้ามโพสกระทู้ที่จะสร้างประเด็นความขัดแย้งสร้างความแตกแยก ชวนวิวาท ของสมาชิกเล้าฯ ในเรื่องการเมือง เชื้อชาติ เผ่าพันธุ์ ศาสนา และสถาบันต่าง ๆ รวมถึงการตั้งชื่อเรื่องด้วยคำหยาบ คำไม่สุภาพ ล่อแหลม และชี้เป้าให้เล้าฯ ถูกเพ่งเล็ง จากทางราชการ
3.การนำเรื่อง ข้อความ รูปภาพมาโพส หรือนำข้อความใดๆไปโพสที่นี่หรือที่อื่นๆ กรุณาพยายามติดต่อขออนุญาตเจ้าของเรื่องก่อนนะครับ
4.ห้ามแจกเบอร์ แลกเมล บอกเมล แลก msn บนบอร์ด โดยเฉพาะการบอกเบอร์ หรือเมลของคนอื่นโดยที่เจ้าตัวไม่ยินยอม
5.ขอให้นักเขียนทุกคนอย่าโกหกคนอ่านว่าเป็นเรื่องจริงในกรณีแต่งเติมเพิ่มแม้แต่นิดเดียว ถ้าเป็นเรื่องจริงก็ให้บอกว่าเรื่องจริง ถ้าเป็นเรื่องแต่งให้บอกว่าเรื่องแต่ง ให้ชี้แจงว่าเป็นเรื่องแต่งแม้จะแต่งเพิ่มขึ้นแค่ไม่ถึง 10 % ก็ตามเพราะมีคนมากกมายทะเลาะเสียความรู้สึกเพราะเรื่องนี้มามากแล้ว
6. การพูดคุยโต้ตอบระหว่างคนเขียนและคนอ่านนอกเรื่องนิยาย ทำได้ แต่อย่าให้มากนัก เช่น คนเขียนโพสนิยายหนึ่งตอน ก็ควรตอบเพียงคอมเม้นต์เดียวก็พอแล้ว โดยสามารถใช้ปุ่ม Insearch qoute ได้ ถ้าจะพูดคุยกันมากขึ้นแนะนำให้ไปตั้งกระทู้ใหม่ที่ห้องพูดคุยทั่วไป และลงลิงค์จากนิยายไปยังกระทู้พูดคุยกับแฟนคลับนิยายในรีพลายแรกด้วยนะครับ เพราะการที่คนเขียนและแฟนคลับพูดคุยกันมากทำให้หานิยายที่จะอ่านยาก ไม่เจอ ลำบากกับคนที่ไม่ได้เข้ามาตามอ่านทุกวัน
7. การกดบวกให้เป็ดเหลือง
7.1 นิยาย 1 ตอน จะให้ขึ้น Top list แค่ 1 Reply เท่านั้น ถ้าขึ้นเกิน จะลบคะแนนออก เหลือเฉพาะ Reply ที่มีคะแนนสูงสุด
7.2 นิยาย 1 เรื่อง จะให้ขึ้น Top list ไม่เกิน 3 Reply ถ้าเกิน จะลบคะแนนออก ให้เหลือ เฉพาะ Reply ที่มีคะแนนสูงสุด ลงมาตามลำดับ
7.3 Post ในห้องอื่น ๆ ก็จะใช้ หลักการเดียวกันนี้ เช่นกัน ยกเว้น
- 1 Reply ที่เกินมานั้น โมฯทั้งหลาย พิจารณาดูแล้วว่า ไม่เป็นการปั่นโหวต และเป็น Reply ที่น่าสนใจและเป็นที่ชื่นชอบจริง ๆ
เวปไซต์แห่งนี้เป็นเวปไซต์ส่วนบุคคลที่ได้รับความคุ้มครองจากกฏหมายภายในและระหว่างประเทศ
การเข้าถึงข้อมูลใดๆบนเวปไซต์แห่งนี้โดยไม่ได้รับความยินยอมจากผู้ให้บริการ ถือว่าเป็นความผิดร้ายแรง
ข้อความใดๆก็ตามบนเวปไซต์แห่งนี้ เกิดจาการเขียนโดยสมาชิก และตีพิมพ์แบบอัตโนมัติ ผู้ดูแลเวปไซต์แห่งนี้ไม่จำเป็นต้องเห็นด้วย และไม่รับผิดชอบต่อข้อความใดๆ โปรดใช้วิจารณญาณของท่านที่เข้าชม และ/หรือ ท่านผู้ปกครองในการให้ลูกหลานเข้าชมกรุณาอ่านเพิ่มเติมที่นี่
http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=459.0______________________________________________________________________________________________
ตอนที่ 1
“เฮ้อ…..” ผมยกมือขึ้นลูบรอยช้ำที่แขน ที่โดนพวกเด็กเกเรใน รร แกล้งผมก่อนกลับบ้าน เป็นแบบนี้มาตั้งนานแล้ว ผมเป็นเด็กอ่อนแอ เลยโดนแกล้งพวกเด็กเกเรแกล้งเป็นประจำ เพื่อนก็ไม่มี เพราะรู้ว่าถ้ายุ่งกับผมล่ะก็ จะโดนหางเลขไปด้วย
พอคิดถึงเรื่องที่ รร น้ำตาก็พานไหลออกมาอีกแล้ว ผมไม่มีเพื่อนที่ รร เลย เพื่อนทุกคนทิ้งผม ให้ผมโดนแกล้งไปเรื่อยๆ
“อ้าว ยู เป็นอะไรถึงร้องไห้ล่ะ” เสียงแม่ของผมทักขึ้นหลังจากที่ผมเข้ามาในบ้าน ผมรีบเช็ดน้ำตา แล้วหันไปหาแม่ทัน
“เปล่าฮะ เมื่อกี้ผมหาวน่ะ น้ำตาเลยไหล” ผมโกหกกลบเกลื่อนแม่ ผมไม่อยากให้แม่รู้เรื่องที่ รร ลำพังแค่ภาระที่แม่ต้องทำงานหาเงินให้ผมเรียน ก็มากพอแล้ว
“งั้นผมขึ้นห้องก่อนนะฮะ” แล้วผมก็ขึ้นไปบนห้องของผม นั่งทำการบ้าน อาบน้ำ ถึงเวลาก็ลงมากินข้าว แล้วก็กลับขึ้นไปบนห้องเพื่อที่จะนอน เป็นแบบนี้ทุกวัน แล้วผมก็จะต้องร้องไห้ทุกครั้ง เหงาจังเลย ฮือๆ เจ็บชะมัดเลย เมื่อไหร่ผมจะหลุดพ้นจากชะตากรรมนี้ซักทีนะ
เช้าวันถัดมา ระหว่างที่ผมกำลังเดินไป รร
“เฮ้ ยู นายไป รร เช้าจังนะ” เสียงของริวทักผม ริวอยู่คนละ โรงเรียนกับผม ผมเจอเขาทุกเช้าเลย
“อะ อืม” ผมตอบเขากลับไป
“ขยันจังนะนายเนี่ย อยู่ที่ รร คงจะสนุกมากเลยล่ะสิ” ริวพูดพร้อมกับยิ้มให้กับผม ผมชอบรอยยิ้มนั้นเหลือ มันเป็นกำลังให้ผมไป รร เพราะผมอยากเห็นรอยยิ้มของ ริว มันดูอบอุ่นมากเลยล่ะ ผมกับริวเดินไปด้วยกันเรื่อยๆ
“แยกกันตรงนี้เหมือนเดิมนะ” ริวแยกตัวไปอีกทาง รร ของผมกับริว น่ะมันอยู่คนละทางกัน
วันนี้ที่ รร ก็เหมือนเดิม ผมโดนแกล้งอีกแล้ว ทั้งเอาน้ำสาด ไม่ก็ต่อยแขนผมแรงๆ แล้วก็เหมือนทุกที ไม่มีใครช่วยผม ผมเจ็บ ผมร้องไห้ ทุกคนก็เฉยชา ไม่สนใจ เหมือนผมไม่มีตัวตนในโลกเลย ทุกคนช่างใจร้ายเหลือเกิน
หลังเลิกเรียนผมก็เดินกลับบ้านตามปกติ แต่ระหว่างทางกลับน่ะ
“เฮ้ย ยู นี่หว่า” เสียงนี้ทำเอาผมสะดุ้งเลย แม็ค หัวโจกกับพวก 2-3 คนที่ชอบแกล้งผมมาอยู่ที่นี่ได้ไงน่ะ
“นี่ ยู มีเงินทำไหร่ส่งมาเดี๋ยวนี้เลย พวกข้าต้องการใช้ว่ะ” เสียงของแม็คข่มขู่ขอเงินผม แต่ผมต้องใช้เงินนี้ซื้อของขวัญวันเกิดให้แม่นะ อีกไม่กี่วันเอง
“ไม่ได้หรอกนะ เราต้องซื้อของขวัญให้คนสำคัญของเราน่ะ” ผมตอบไปตามความจริง แม็คดูท่าจะโมโหมาก
“เฮ้ย ขัดคำสั่งข้าเรอะ” แม็ดพูดกับต่อยแขนผมอย่างแรง เจ็บ.. แต่แค่นั้นยังไม่พอ แม็คยังต่อยท้องผมอีก ผมจุกมากเลย น้ำตาผลไหลออกมาตั้งแต่เมื่อไหร่ก็ไม่รู้ แล้วแม็คก็ผลักผมจนล้ม
“เฮอะ มีด้วยเรอะคนสำคัญ คนอย่างเอ็งขนาดเพื่อนยังไม่กล้าคบเลย จะไปมีคนสำคัญได้ยังไง เอ็งน่ะอยู่ไปก็รกโลก สร้างภาระให้คนอื่น สู้ทำประโยชน์ให้พวกข้าดีกว่า เอาล่ะเอาเงินมาได้แล้ว” คำพูดว่ารกโลก มันแทงใจผมอย่างมาก รกโลกหรอ… คงใช่นั่นแหละ ก็ผมไม่มีใครรักเลยนี่ เพื่อนก็ไม่มี มีแต่แม่ แล้วก็ริวที่มอบรอยยิ้มให้กำลังใจผมทุกเช้า แค่นั้นเอง
“ฮึ่ย ชักช้าจริงๆสงสัย ต้องเจ็บตัวมากกว่านี้ถึงจะยอมให้” แม็คพูดแล้วเงื้อมมือจะต่อยหน้าผม ผมยอมรับในชะตากรรม อา..ผมโดนทุกคนทิ้งให้ถูกแกล้งอีกแล้ว ผมได้แต่หลับตายอมรับหมัดของแม็คที่กำลังจะต่อยหน้าผม
….. เอ๊ะ ทำไมแม็คไม่ต่อยผมซักทีล่ะ ผมค่อยๆลืมตาขึ้น ผมก็ได้เจอกับใครบางคนที่คุ้นเคย ริวนั่นเอง
ริวกำลังจัดการต่อยสั่งสอนพวกแม็ค โดยที่พวกแม็คทำอะไรริวไม่ได้เลย สุดท้ายพวกแม็คก็หนีไป
“นี่ ยู เกิดอะไรขึ้นเนี่ย” ริวถามหลังจากที่พวกแม็คไปหมดแล้ว
“ฮึก…ฮือๆๆ” ผมร้องไห้ออกมาอย่างลืมตัว ริวเองก็ดูท่าทางจะตกใจหมดเหมือน
“ยู นายจะร้องทำไมน่ะ อย่าร้องสิ เค้าไม่สบายใจนะ อย่าร้องๆ” ริวพูดพร้อมกับค่อยยกนิ้วของเขามาเช็ดน้ำตาให้กับผม ผมรู้สึกอบอุ่นจังเลย
ตอนนี้ผมเองก็เริ่มหยุดร้องแล้ว หลังจากที่ผมได้สัมผัสความอบอุ่มของริว ริวพาผมมานั่งคุยที่ริมแม่น้ำ
“เอาล่ะยู นายเล่ามาสิ ว่ามันเกิดอะไรขึ้นน่ะ” ริวถามผมอีกครั้ง ผมจึงได้แต่พูดถึงเรื่องที่ รร ให้ริวฟัง
“แล้วนายก็ปล่อยให้เขาแกล้งแบบนั้นเนี่ยนะ ทำไมนายไม่สู้เขาล่ะ”ริวถามผมอยากแปลกใจ
“สู้ได้ที่ไหนล่ะ พวกมันน่ะแข็งแรงจะตาย เค้าอ่อนแอ เพื่อนก็ไม่ช่วย ทำเหมือนผมไม่มีตัวตน” ผมพูดพลางร้องไห้อีกครั้ง
“อ๊ะ เฮ้ร้องไห้อีกแล้ว อย่าร้องสิ เดี๋ยวเรื่องนี้เค้าจัดการให้” ริวบอกพร้อมกับรีบเช็ดน้ำตาอีกครั้ง นี่ผมสร้างภาระให้กับริวสินะ
“เอาล่ะ ต่อไปนายไม่ต้องร้องแล้วล่ะ เรื่องพวกนั้นน่ะ เค้าจัดการสั่งสอนให้เอง รับรองสบายมาก ตอนนี้จะมืดแล้วนะ นายรีบกลับบ้านเถอะ” ริวพูดพร้อมจูงมือผมไปส่งที่บ้าน พอริวส่งผมเสร็จริวก็เดินไปที่บ้านของเขาต่อ
“นี่ยู ทำไมกลับบ้านช้าแบบนี้ล่ะ แม่เป็นห่วงนะ” แม่ของผมถามขึ้น หลังจากที่ผมกลับบ้านช้ากว่าปกติมาก
“พอดี เจอริวน่ะฮะ ริวเลยชวนผมไปดูวิวที่ริมแม่น้ำแล้วคุยกันซักพักน่ะ” ผมโกหกแม่ออกไป
“งั้นเหรอ แม่ก็เป็นห่วง นี่แม่ได้งานเสริมเป็นพนักงานขายของด้วยนะ เริ่มงานพรุ่งนี้ เพราะงั้นแม่อาจจะกลับดึกหน่อย แต่รายได้มันก็ดีอยู่ แม่จะได้มีเงินไว้สำหรับเราไง” งานเสริมเหรอเพราะผมแม่ถึงต้องลำบากมากขึ้นเหรอ ทั้งๆที่งานที่แม่ทำเป็นงานหลักก็ทำให้แม่เหนื่อยจนสุขภาพทรุดโทรมลงไป นี่ยังมาทำงานเสริมเพื่อผมอีกหรอ แล้วผมก็ขอตัวขึ้นห้องไป
“เอ็งน่ะอยู่ไปก็รกโลก สร้างภาระให้คนอื่น…..” คำพูดของแม็คดังขึ้นในหัวของผม ผมสร้างภาระให้คนอื่นจริงๆ ทั้งริวที่ต้องมาช่วยผมเรื่องของแม็ค ริวต้องลำบากมากแน่ๆ ผมเพิ่งนึกได้ว่าแม็คริวน่ะเป็นหัวโจก มีลูกน้องหลายคนมาก ริวอาจต้องเจ็บหนัก ทำไมผมไม่นึกให้เร็วกว่านี้นะ ผมทำให้ริวต้องเจออันตราย เพราะผม.. และแม่ ..ต้องทำงานหนักจนสุขภาพแย่ลง ก็เพราะผม… ผมเป็นคนที่รกโลก สร้างภาระให้คนอื่นจริงๆ น้ำตาผมไหลอีกแล้ว…
…….ผมตัดสินใจแล้ว ต่อไปนี้ ผมจะไม่สร้างภาระให้ใครอีก………………………
“อ้าว ยูจะไปไหนน่ะ” เสียงถามขึ้นหลังจากได้ยินเสียงผมเปิดประตูบ้านออกไป
“ไปหาริวฮะ” ผมโกหกแม่ออกไปอีกครั้ง ผมขอโทษฮะแม่ แต่ต่อไปแม่จะได้ไม่ต้องลำบากเพื่อผมอีกแล้ว
ผมยืนอยู่ริมแม่น้ำที่ผมคุยกับริวเมื่อตอนเย็น เหม่อมองท้องฟ้า ที่มีแต่ดาวระยิบระยับ ทำไมผมถึงเกิดมานะ…เรื่องมากมายในชีวิตต่างหลั่งใหลเข้ามาในความคิดของผม ตลอดเวลาที่ผ่านมา ผมโดดเดี่ยว ไร้เพื่อน แถมยังสร้างภาระให้คนอื่นอีก แล้วผมก็ร้องไห้อีกครั้ง
ผมยกข้อมือซ้ายของตัวเองขึ้นมา พร้อมกับล้วงมือไปหยิบคัตเตอร์ที่แอบเอาออกมาในกระเป๋ากางเกง เอาล่ะ ทำให้ทุกอย่างมันจบเสียที ชะตาชีวิตที่โหดร้ายของผม มันจะต้องจบลงตอนนี้ ภาระที่ผมสร้างให้ทุกคนมันต้องจบลงที่นี่
ผมค่อยเลื่อนใบมีดคัตเตอร์ออกมาช้าๆ แล้วขยับใบมีดไปที่ข้อมือซ้ายของตัวเอง
ลาก่อนนะทุกคน…..มันจบแล้วล่ะ
หัวข้อ: [เรื่องสั้น นิดเดียว] I'm Alone End (อ่าน 4984 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก