หัวข้อ: ...อ้อมกอดเด็กช่าง(Drama story)

[สมุนไพร]

 

[jeeu]

พี่ฝิ่นตามไปอยู่กับแก้วที่บ้านจริงๆ
ดีใจอ่ะเนอะ
ตามไปรับส่งน้องด้วย  อยากให้เป็นแบบนี้มานานแล้วจ้า
พี่เป้งไม่โกรษพี่ฝิ่นหรอก
คิดว่าคนฆ่าพี่เป้งคงไม่ใช่พี่พงษ์ด้วย
555++ เดาล้วนๆ
รออ่านตอนหน้านะคะ
+ขอบคุณพี่ซีด้วยจ้า

[pudcha]

สั้น แต่ก็ยังดีที่มาลง รีบมาต่อไวๆนะ 

[namtarn11]

งงหน่อนนะ สงสัยคงต้องอ่านใหม่ตั้งแต่ต้น เริ่มลืมล่ะ 555 (พวกความจำสั้น) แต่ไม่เป็นไร เรารอไอ้แก้วมานอนกอดที่บ้านดีกว่า

[paradoxxx]

ปล. ซื่อสัตย์ เขียนแบบนี้นะ

[roseen]

 

[naiin]

                         การแก้แค้นโดยไม่ถามคนกลางอย่างแก้วเลย มันจะจลบมั้ยแค้นนี้

[maru]

แล้วจะยังไงกันนะั่นั่น ดิวท่าทางจะแย่นะเนี่ย ก็เล่นทำแต่ละอย่างนี่นะ

[fay 13]

ได้ใจมากมากเลย ขอคาระวะเลยพี่ท่าน

[mro]

อื้มมมมมมม (นั่งวิเคราะห์สถานการณ์)
คนเขียนสู้ๆ

[bobby_bear]

ถ้าเข้าใจไม่ผิด น่าจะเป็นการปูเพื่อเตรียมเรื่องการไปจัดการดิวรึเปล่า

ไม่รู้อ่ะ เพราะตอนนี้ดูเรื่อย ๆ แบบว่าเรื่องที่ฝิ่นมันปล่อยพงษ์ไป แต่คราวนี้มันจะไม่ปล่อยดิวไปอีก

รึเปล่าน้อ..... ไม่รู้อ่ะ

[tuek]

ตอนนี้มันเหมือนจะงงๆนะ

[shoi_toei]

มาแล้วววว

[theWinDy]

ยังไม่มีความคืบหน้าต่อไป รอขยายความตอนหน้า

ขอบคุณค่ะ

[sam3sam]

ตกลงเรื่องดิวนี่กระจ่างรึยังหนอ หรือเราอ่านข้ามตรงไหนไปรึเปล่า รู้สึกว่างงๆยังไงไม่รู้

[mild-dy]

รอจ้ารอๆ

[smmikie]

น้ำตาไหล T T

[ever-never]

รอ รอ รอ ,,,,รออ่านตอนต่อไป  ^^

[palm-metto]

อื้มม
ยัง งง ๆ อยู่
อยากได้ฉากหสีทหวานแหว่วมากกว่านี้อ่ะ
แต่เหมือนเนื้อเรื่องยังไม่คลี่คลายเท่าไหร่
จะรอตอนต่อไปเด้อ...
 

[Kirimanjaro]

อ่านแระครับ  สนุกมากเลย  แต่ก็รู้สึกเหนื่อยยังไงไม่รู้  ที่จะแก้แค้นเอาคืนกันไม่จบ  ดูท่าจะจบเศร้าว่ะ

[Dr.rain_mark]

ตอนก่อนหน้าเหมือนจะคลี่คลาย มาตอนล่าสุด กลับมามึนๆอีกครั้ง

เป็นเพราะเรื่องมันยังไม่จบนี่เนอะ ต้องติดตามกันต่อไปๆ 

ขอบคุณที่มาต่อให้น๊า 

[หลงไหลในม่านหมอก]

อ้อมกอดเด็กช่าง ตอนที่ ๕๗


ตั๊บ! ตั๊บ! ตั๊บ! ตั๊บ! ตั๊บ! ตั๊บ! ตั๊บ! ตั๊บ!

“เอส! เอส! เอส!”

ทั้งแข้ง ทั้งขา  ทั้งหมัด  ทั้งศอก  ถูกฟาดเข้าใส่กระสอบทรายซึ่งแขวนทิ้งไว้กับต้นไม้หน้าบ้านอย่างไม่ยั้ง  หลังจากไม่ได้แตะมานาน  กลับมาสะกิดอีกครั้งมันเลยเจ็บแข้งเจ็บขาไปบ้าง 

แต่นี่แหละ  ยิ่งเจ็บ...ยิ่งดี  ยิ่งเหนื่อย...ยิ่งจะเข้าที่เข้าทางได้เร็วขึ้น  เขาจึงต้องเตะ ๆ ต่อย ๆ เสียงดังตุบตับอยู่กับไอ้กระสอบทรายนี่ยันมืดค่ำจนเหงื่อไคลไหลท่วมตัวก็ไม่มีทีท่าว่าจะหยุดแม้จะมีรถยนต์วิ่งเข้ามาจอดหน้าบ้านแล้วก็เถอะ 

“ซ้อมไปขึ้นชกเหรอวะ”  ไอ้คนอาศัยกำลังเดินเข้าบ้านไม่พ้นปรายตามองมายังเขาซึ่งเป็นทางผ่าน  แต่เขาไม่ว่างพอจะหยุดฟังมันพล่ามหรอก

เจอทุกวัน  เสือกทุกวัน

ตั๊บ! ตั๊บ!

“เอส! เอส!”

“ฝีมืออย่างนี้  สายกูเรียกเหยาะแหยะว่ะ”  ไอ้เหี้ยฝิ่นมันยังไม่เลิกกวนประสาท  แถมยังเดินมาจับกระสอบทรายที่เขากำลังเตะมันส์ ๆ ให้หยุดแกว่ง  พงษ์จึงต้องหยุดหอบหายใจ  พลางมองหน้ามันกลับ  “หึ เถียงไม่ออกเลย”

กูเหนื่อย!

“เห่าพอก็ไปได้แล้ว”

“หึ ซ้อมไว้เอาคืนใครน้อ?  ว่าแต่กล้าด้วยเหรอวะ?”  มันมองหน้าเขาด้วยสายตาดูถูกสุด ๆ 

“ลืมไปแล้วเหรอ  ว่ากูเคยทำอะไร?”  ชีวิตเพื่อนมึงไง  เขาโต้ตอบมันทั้งคำพูดทั้งแววตาที่ไม่ได้ลดละจากการโดนดูถูกดูแคลนเลย

มันสะอึกไปสิ  เหี้ย  อยากแกว่งปากหาเรื่องเขาดีนัก  เขาเลยพูดแทงใจดำมันขึ้นมา  ถึงไม่ได้พูดตรง ๆ แต่ไอ้นี่มันไม่โง่หรอก  แต่ที่มันโง่คือจบเรื่องบาดหมางไม่ได้  แต่ทำเป็นจบไปแล้วต่างหาก  ทุกครั้งที่มีโอกาส  มันก็พูดจาหาเรื่องเขาทุกที  เพื่อลบปมให้ตัวเอง  แต่มันก็ไม่เคยใช้กำลังเหมือนก่อนหน้า  ถึงแม้ความโกรธในใจมัน  จะยังอยู่ก็ตาม   

“พี่ฝิ่น!”  ไอ้ตัวเล็กตะโกนพลางวิ่งออกมาทางนี้  พงษ์เบนสายตาแข็ง ๆ ที่ฟาดฟันกับคู่อริเมื่อครู่ไปทางอื่นแล้วค่อยหันกลับมาหาเจ้าตัวด้วยแววตาที่ไร้อคติสุด ๆ  “พงษ์  มีอะไรกันรึเปล่า?”

“กำลังจะชกกันเลย  ถ้ามาช้ากว่านี้นิดเดียวนะ”  ไอ้ฝิ่นพูดเน้นเสียงจริงจัง  ยิ่งตอกย้ำนัยน์ตาหลุกหลิกของไอ้แก้วให้สั่นไหวเข้าไปอีกจนเขาอดแยกเขี้ยวใส่ไอ้เหี้ยนี่ไม่ได้ 

“ไม่มีอะไรหรอกน่า” พงษ์ถอดนวมแขวนไว้กับกระสอบทราย  ถ้าบอกไอ้แก้วแค่นี้  มันจะตายรึยังไง 

“หึ เชื่อใครล่ะ?”  ไอ้ฝิ่นจ้องหน้าไอ้แก้วอย่างคาดคั้น  “ก็ตามใจนะ  ทำให้เห็นแล้วถ้ายังคิดมากอยู่ก็ไม่รู้จะว่ายังไงละ”

“เชื่อสิ!  ไม่ได้คิดอะไรสักหน่อย  นอกจากคิดว่าทำอะไรกันแค่นั้น...”  ไอ้นี่ก็รีบแก้ตัวพัลวัน  ต่างจากไอ้ฝิ่นที่ดูไม่สะทกสะท้านอะไรเลยถ้าไอ้แก้วจะคิดหรือไม่คิดมันก็คงไม่สนใจ  หน้าด้านมาอยู่บ้านเขาแล้วนี่

“หึ ไม่มีอะไรน่า  แค่แวะทักทายตามประสาคนอยู่ร่วมบ้านเดียวกัน”  ถุย...ไอ้ทาก

“กู  เอ่อ ผมได้ยินเสียงรถเลยออกมาดู  แค่นั้น...”

“อ๋อ งั้นที่วิ่งออกมานี่คือมารับพี่ฝิ่นใช่ไหม?”  มันเอื้อมมือลูบผมไอ้แก้วพลางเหล่ตามองเขา

“เข้าบ้านไปได้แล้วแก้ว  มืด ๆ ยุงมันเยอะ”  เขาพูดแทรกก่อนที่อีกคนจะตอบหลังจากมันสองคนมองไม่เห็นหัวเขาเลย   

“มึงก็เข้าบ้านได้แล้วนะ”  ไอ้แก้วย้อนทั้งที่ไอ้ฝิ่นกอดคอพร้อมลากมันละ

อยากจะขัดขาไอ้ฝิ่นจริง ๆ แต่ติดที่ไอ้แก้วอยู่ตรงนี้แถมนัยน์ตามันยังมีความสุขมากซะด้วย  แล้วเขาจะทำอะไรได้

“ขอดูดบุหรี่แป๊บนึง”  เขาเลี่ยงจะเดินเข้าบ้านพร้อมกันแต่เลือกมองตามหลังพวกมันมากกว่า 

เพราะในความไม่มีอะไร  แต่จริง ๆ แล้วยังมีอะไรอยู่ต่างหาก   

ทั้งที่เราสามคน  ต่างรู้ดีแก่ใจว่าไม่เชื่อใจใครสักคน  แต่ทุกคนก็เลือกแสดงออกเพื่อให้...คนที่เรารัก  สบายใจ

ถ้าไม่ติดที่ไอ้ฝิ่นเคยเลวกับไอ้แก้ว  คนที่จะดูแลไอ้แก้วได้ดีกว่าเขา  ก็คงจะเป็นมัน

เขาควรจะเก็บกวาดกองขยะที่เป็นคนเอามาเทใส่ใจพวกมันด้วยตัวเองแล้วสิ

ชีวิตเด็กคนหนึ่งที่เขาปูทางมาให้ตลอด  จะได้เดินต่อไปอย่างมั่นคงสักที...   ถึงแม้...จะไม่ใช่ทางที่เขาวางไว้ให้ก็ตาม

โถ...เด็กน้อยผู้เข้มแข็งของกู   ความเป็นชายที่เขาพร่ำสั่งพร่ำสอนให้มันปฏิบัติ  แต่ตอนนี้โดนไอ้ฝิ่นบีบบังคับให้เขายอมรับว่าเด็กคนนั้นออกนอกเส้นทางไปไกลแล้วอยู่ทุกวี่วัน

...จบกัน

“คุณพ่อครับ  ตกลงว่ายังไง?”  เขาเมินการกินข้าวเย็นร่วมโต๊ะกับไอ้ฝิ่นจนเป็นกิจวัตรประจำวัน  เข้าห้องนอนได้เขาก็กดปุ่มโทรศัพท์โทรออกไปหาพ่อ  ตามเรื่องที่ได้สอบถามไปเมื่อหลายวันก่อน

“ไม่มีปัญหา  แกไปพบสารวัตรสอบสวนได้เลย  พ่อให้เพื่อนสั่งลงมาแล้ว  ฮ่า ๆ พ่อนึกแล้วว่าแกต้องไม่ได้ทำ”  เหอะ  มาหัวเราะชอบใจ  พ่อเป็นคนแรกที่ด่าเขาเลยไม่ใช่รึไง

“แล้วถ้าไม่มีหลักฐาน?”

“เจ้าพงษ์  แกมันชอบทำอะไรไม่คิด  แล้วทีตอนแกรับสารภาพแกไม่เห็นปรึกษาพ่อสักคำ  แต่แกก็รอดคุกมาได้ไม่ใช่รึไง”  ก็แค่ถามดู  เพราะป่านนี้หลักฐานอะไรก็คงไม่เหลือร่องรอยแล้วล่ะ 

แต่ก็นะ...เรื่องนี้ไม่เคยมีหลักฐานจริง ๆ มาก่อนนี่  พยานที่ชี้ตัวก็ล้วนแต่เดาเอาล้วน ๆ  มืดขนาดนั้น  หากอาวุธอยู่ในมือใคร  มันคนนั้นก็คือผู้กระทำอย่างเลี่ยงไม่ได้

ยกเว้นคนที่รู้  และบังเอิญเห็นเท่านั้น

เคยคิดว่าไอ้โซ่เป็นตัวซวยที่รู้เรื่องนี้เข้า  แต่เมื่อคนที่เชื่อใจเล่นไม่ซื่อ  ตัวซวยก็ต้องมาเป็นตัวช่วยล่ะวะ

“ครับ ๆ ๆ ตกลงว่าพ่อจัดการให้ผมรอละกัน  แต่ขออย่างนึงนะพ่อ  อย่าเพิ่งบอกใคร  เรื่องนี้ให้เป็นความลับ  จนกว่าผมจะพร้อม”

“อืม ได้ยินข่าวดีพ่อก็ชื่นใจแล้ว  สัญญาลูกผู้ชายเลยพงษ์”

“ครับ...สัญญาลูกผู้ชาย” 

ลูกผู้ชายที่ไม่รู้ว่าศักดิ์ศรีของตัวเองคือทางไหนกันแน่  แต่แค่ไม่ทำร้ายไอ้แก้ว  มันก็คือทางเดินของเขาแล้ว

.

.

.

“มาเยี่ยมไอ ...พี่ดิว”  พงษ์บอกพวกเด็กปีสองที่เฝ้าอยู่หน้าบ้านไอ้พี่ดิว โดนไอ้ดีเรียกมากล่อมประสาทเพื่อรับอุดมการณ์ของสถาบันอีกตามเคยไอ้พวกโง่
 

วันนี้ธุระของเขาไม่สะดวกที่จะขับรถมาจึงต้องนังรถเมล์แล้วเดินเข้าซอยมาเอง
 
“................................”

“เปิดประตูสิวะ”

“เอ่อ พี่พงษ์”

“มองอะไร?”  เขาเอ่ยถามด้วยน้ำเสียงแข็ง ๆ  เมื่อพวกข้างในยังไม่ยอมเปิดประตูให้ทั้งยังมองหน้าเขาเลิ่กลั่ก  “อ๋อ  ช็อปรุ่น๖๘ เจ้าของมันตายไปแล้ว”  พงษ์โม้ถึงช็อปสีเทาตัวที่เขาสวมทับเสื้อยืดอยู่  ไอ้พวกข้างในซุบซิบถึงเรื่องที่เคยได้ยินข่าวเมื่อเดือนก่อน  กว่าจะเปิดประตูให้เข้าได้

ที่ไอ้ดิวบอกไว้มันเป็นไปได้จริง ๆ ถ้าเขาไม่ใช่ฆาตกรก็ไม่ได้เบ่งอย่างนี้สินะ

“พี่พงษ์เจ๋งว่ะพี่  นี่ถ้าพี่ยังอยู่โรงเรียนนะผมยอมตามพี่เลย”  หนึ่งในห้าคนที่เดินล้อมหน้าล้อมหลังพูดชื่นชมถึงฝีมือที่ได้ช็อปตัวนี้ขึ้นมา 

“ได้เจ๋ง  แลกกับโดนหักหลัง  มึงยังจะเอารึเปล่า?”  เขาหยุดเดิน  พูดขึ้นมาลอย ๆ ซึ่งพวกมันก็คงไม่รู้อะไรอยู่ดี 

พวกเด็กอ่อนหัด  ความรุนแรงคือความเท่สำหรับเด็กช่าง  แต่พวกมันไม่รู้เลยว่าไอ้ที่ชื่นชมกันมีเบื้องหน้าเบื้องหลังเป็นมายังไง  เพราะไม่เคยเจอกับตัว  มันเลยมองเห็นเฉพาะที่ภาพเห็น 

เพราะพวกมัน...ไม่เคยติดกับดักของชื่อเสียงอย่างที่เขาเคยนี่ไง

ไอ้พวกนี้มันก็เป็นแค่รุ่นน้องโง่ ๆ ที่พร้อมเจริญรอยตามรุ่นพี่  แต่หากจะว่าพวกมันโง่  เขาเอง  ก็เคยโง่เหมือนกัน

“น่าเสียดายว่ะพี่  ถ้าพี่ไม่หนีนะโดนเรียกตัวขึ้นเป็นประธานสายชัวร์”

“กูไม่เคยอยากเป็น”

“โม้รึเปล่าวะมีใครบ้างเล่นตัวบิ๊กไปงั้น ๆ ถ้าไม่คิดถึงผลประโยชน์นะกูว่าไม่มีใครทำหรอก”  มันพูดกันเบา ๆ แต่เขาได้ยิน

“แล้วพี่ดีไม่อยู่เหรอวะ  กูยังไม่เห็นเลย”  เดินเข้ามาในบ้านก็แล้ว  เห็นแต่รุ่นน้องปีหนึ่ง ปีสองราวสิบกว่าคนนั่งตั้งวงเหล้ากันอยู่

“ไม่อยู่ครับ”  อ้าว?

“แล้วพวกมึงมาทำอะไรที่นี่  แค่แดกเหล้ากูว่าบ้านพี่แชมป์ก็ได้นะ”

“กลัวว่าใครจะมาเล่นงานพี่ดิวถึงบ้านน่ะสิพี่พงษ์  นี่ก็ไม่รู้ว่าไปทำอิท่าไหนให้โดนเล่นมาขนาดนี้  อ่ะ พี่พงษ์สักกรึ๊บ” 

“ขอบใจว่ะ”  เขารับแก้วเบียร์จากรุ่นน้องมากระดกเหล้าเข้าปากอึกเดียวหมดแก้ว 

คนมันเลวถ้าบอกกับคนอื่นว่าเลวแบบหน้าตัวเมียยังจะมีสักกี่คนที่มาดาหน้ามาออกรับแทนไหมอยากรู้จริง ๆ

พี่ดีแม่งเป็นรุ่นพี่ที่มีรุ่นน้องได้คุ้มเหลือเกิน  แต่เขาก็ไม่มีความน่าเชื่อถือพอจะบอกไอ้พวกนี้ได้หรอกว่าอะไรเป็นอะไร  รอก็แต่พี่แชมป์จะเปิดเรื่องนี้เมื่อไหร่เท่านั้นเอง

“อืม...งั้นเดี๋ยวกูขึ้นไปหาพี่ดิวนะ”  ทำทีว่าเป็นห่วงสักหน่อย  ตามประสาคนสนิทของเพื่อนรุ่นเดียวกันซึ่งนับถือจนถึงขั้นเรียกมันว่าพี่  ทั้งที่อยู่ในรุ่นเดียวกัน แถมไอ้ดิวยังเกิดทีหลังเขาอีกด้วย  ...นับถือในน้ำใจที่คนประวัติอย่างมันมีให้เขากับไอ้แก้วโดยไม่มีอิดออด  ตัวบิ๊กของสถาบัน  เมื่อยื่นความสนิทมาให้เขาก็ควรให้เกียรติ  เคารพ  และเชื่อ!  มันทุกอย่าง 

“ตามสบายพี่”

ทางจะได้โล่ง

“เดี๋ยวผมพาไป”

“.........?.........”

“พี่พงษ์มีปัญหาอะไรรึเปล่าครับ”

“ไม่ เปล่า ๆ”  ผิดแผน!  พงษ์รีบเปลียนสีหน้าให้เป็นปกติเมื่อโดนทัก

“เอาน่าพี่พงษ์  ถือว่าช่วย ๆ กัน  ถ้าผมปล่อยให้พี่ขึ้นไปเจอพี่ดิวตามลำพัง  พี่ดีรู้เอาผมตาย  ถึงเป็นคนกันเองก็เถอะ”

เหี้ย จริง ๆ

เขาจำใจพยักหน้าให้รุ่นน้อง

พลันสายตายังคงมุ่งมั่นจดจ่อไปยังชั้นสองของบ้าน  จะตามขึ้นมาทั้งหมดก็เอาเถอะ!

ทั้งที่กูรักษาสัญญาทุกคำ  แต่มึงยังแทงข้างหลังกูได้  สมน้ำหน้าความศรัทธาที่ตัวเองมีให้คนอย่างมึงจริง ๆ มีอะไรที่กูผิดกูพลาด  กูยอมโดนมึงเล่นงานเองในเมื่อกูเชื่อมั่นมึงเอง

แต่มาทำไอ้แก้วทำไม...

มารังแกคนที่กูต้องการให้เติบโตอย่างสมบูรณ์แบบให้มีความทรงจำเหี้ย ๆ

มึงใช้ความเชื่อใจของกูทำร้ายมันได้ยังไง!
 
ก๊อก ก๊อก ก๊อก

“พี่ดิวเข้าไปได้รึเปล่า”  รุ่นน้องเคาะประตูพลางจับลูกบิดหมุนเมื่อไม่มีเสียงตอบกลับมา

แกร๊ก!!

ปั๊ก!!

ผั่วะ!

แต่ข้างในก็มีคนยืนอยู่หน้าประตูพอดี 

ทันทีที่ประตูห้องแง้มออกเขาก็ถีบประตูบานนี้ทันที  รอมึงจนรอไม่ไหวแล้วไอ้เหี้ย  เจอหน้ามันจัง ๆ เขาเลยกำปั้นฟาดหน้าทักทายไอ้ดิวไปหนึ่งหมัดก่อนที่ไอ้รุ่นน้องปีหนึ่งจะมาล็อกแขนเขาไว้จากด้านหลัง

“พี่พงษ์ ๆ ทำบ้าอะไรวะ”  มันเสียงดังทำอะไรไม่ถูก  แต่ระหว่างเขากับไอ้ดิว  มันก็ยังเลือกไอ้ดิวซึ่งเป็นเจ้าของบ้านและชื่อเสียงยาวนานกว่าเขาซึ่งเพิ่งมีเรื่องเลว ๆ ให้ร่ำลือเพียงเรื่องเดียว

“ปล่อยกูนะเหี้ย  มึงไม่รู้หรอกว่ามันทำอะไรกูไว้บ้าง”

“เฮ้ยพี่  แต่ที่ผมเห็นคือพี่กำลังเล่นพี่ดิวอยู่คนเดียวนะ  มันไม่ถูกนะพี่พงษ์”
“ถุย!  ไอ้เด็กอมมือ!  ปล่อยกู!”  ทั้งสะบัดแขนทั้งศอกใส่มันแต่ก็พลาดหลุดได้เพียงครู่เดียวก็โดนรวบลงไปนอนที่พื้นให้ไอ้เด็กปีหนึ่งขึ้นมาทับตัวล็อกแขนอีกจนได้
 
“มาหากูถึงบ้าน”  ไอ้ดิว

“หึ  สมองไม่ได้เสื่อมจนลืมว่าเคยทำอะไรไว้หรอกนะ”  เขาตั้งใจจะรอให้มันหายดี  ให้ไม่เหลือผ้าพันหัวมันเหมือนตอนนี้ด้วยซ้ำ  แต่ใจเขามันร้อนรุ่ม  ความรู้สึกผิด  มันกดดันเขาอยู่ทุกนาที  เขารอจนมันหายเป็นปกติเพื่อจะได้เอาคืนอย่างเท่าเทียมกันโดยที่เขาไม่ได้เอาเปรียบคนเจ็บ  แต่มันรอไม่ไหว!  ยิ่งนาน  เขายิ่งสงสารไอ้แก้วมากขึ้นจนตัดสินใจบุกมาวันนี้  เรื่องจะได้จบ  ไอ้แก้ววกับไอ้ฝิ่นจะได้ไม่มีเรื่องแคลงใจกันอีก

“มึงทำกูได้แค่นี้แหละไอ้พงษ์  กูจะสอนมึงอีกทีว่านักเลงเขาทำกันยังไง”  ไอ้ดิวเช็ดเลือดที่มุมปากจิกผมเขาให้เงยมองหน้าชั่ว ๆ ของมัน  แล้วสั่งไอ้คนที่ล็อกแขนเขาไว้  “มึงไปเรียกพวกข้างล่างให้ขึ้นมาให้หมด”

“หึ มาเลย  ยกมาทั้งฝูงเลย  จะได้รู้ว่ามึงตัว ๆ กับกูไม่สู้  ไอ้หมาลอบกัด!”

“ลอบกัดอะไร?  อ๋อ  ที่มานี่ตั้งใจมาเอาคืนใช่ไหม  ได้!  มึงปล่อยมัน  ให้มันมาดวลกับกูในเมื่อมันต้องการ”  ไอ้ดิวสั่งรุ่นน้อง

ไอ้เด็กปีหนึ่งวิ่งออกไปข้างนอกคงไปตามคำสั่งไอ้ดิว  เมื่อเป็นอิสระเขาลุกขึ้นยืนแล้วโยนช็อปใส่หน้ามัน

“กูเอามาคืน”  ก่อนตั้งการ์ดอย่างเตรียมพร้อม

กูลุกมาเตะกระสอบทรายอีกครั้ง  เพราะงานนี้แหละ

ก่อนที่มึงจะเข้าไปอยู่ในตะราง  มึงต้องโดนตีนกูก่อนไอ้ดิว

ความนับถือ  ความเชื่อใจที่กูให้มึง

เอาคืนมา!

“โกรธกูเหรอพงษ์  แต่ไม่มีใครทำดีกับคนอื่นฟรี ๆ หรอกว่ะ”  ไอ้ดิวจับเสื้อช็อปรุ่น๖๘ ของสาย๕x ก่อนทิ้งลงพื้นแล้วเหยียบขยี้  มันมองหน้าเขาไม่วางตาพลางเดินไปกดล็อกลูกบิดประตู  “จะรุมก็สมเพชมึงว่ะ” 

“มี!  กูนี่ไง  กูให้ไอ้แก้วฟรี ๆ กูให้มึงฟรี ๆ  แต่มึงหักหลังกูได้ยังไงดิว?”

“ให้กูฟรีอย่างนั้นเหรอ?  มึงแน่ใจว่าไม่ได้ใช้ประโยชน์จากกู?  อยากเป็นเกราะให้ไอ้แก้วไม่ใช่เหรอ  กูก็จัดการให้มึงได้เป็นสมใจแล้วไง  แต่มึงให้กูเชื่อใจแล้วไปเข้าข้างไอ้พวก๕xเพื่อตลบหลังกูสิไม่ว่า”  มันหน้าเหี้ยมแต่ยังพูดจาหยั่งเชิงเขาอยู่ 

“กูไม่เคยเข้าข้างพวกมัน!  กูตกลงกับมึงว่ายังไง  กูก็ยังรักษาคำพูด”

“เหอะ  กูจับตามองมึงทุกฝีก้าว”  อย่างนั้นก็เถอะ  ไม่เคยมีสักครั้งที่เขาจะเอาเรื่องนั้นไปบอกคนอื่น...ตราบใดที่เขายังแก้ปัญหาให้ไอ้แก้วได้  เขาก็ยอมทุกอย่างที่๕xมันต้องการ 

“คนมีชนักติดหลัง  จะเชื่อใจใคร”  ขนาดมิวเป็นผู้หญิงยังคิดทำร้ายได้

ผัวะ!  หมัดขวาพุ่งไปเบ้าตามัน  แต่พลาดโดนโหนกแก้ม  ...แถมเหี้ยดิวตีนไวถีบเข้าที่หน้าท้องเขาคืนแล้วยิ้มเยาะอีก

เขาเซเล็กน้อยแต่ก็ตั้งหลักได้อยู่

“อย่าปากดีเลยพงษ์  อะไรที่มึงทำให้ไอ้แก้วได้  มึงก็ทำ  เพราะงั้นกูถึงเลิกเชื่อใจมึงไง”

“แต่มึงควรเล่นงานกูถ้าคิดว่ากูตุกติก”

“แล้วที่กูจะเอาไอ้แก้ว  กูไม่ได้เล่นงานมึงตรงไหน?”

...

ใช่!

ไอ้ดิวมันใกล้ชิดกับพวกเขามาตลอดสามปี  จุดอ่อนของเขา...โธ่เว้ย!!

เขาซัดมันไปอีกหมัดแต่มันก็ซัดหมัดกลับเข้าที่ใบหน้าเขาพอกัน  ก่อนตะลุมบอลกันกลางพื้นห้อง  ไม่มีใครได้เปรียบ  ไม่มีใครเสียเปรียบ  ต่างได้แผลและเจ็บตัวกันทั้งคู่  ไม่เว้นหัวที่มีผ้าพันแผลของดิว  เมื่อมีโอกาสพงษ์ก็จับโขกกับพื้นด้วยอารมณ์ล้วน ๆ หากแต่ไม่มีใครยอมผละออกจากใครก่อน  แม้มีเสียงตะโกนและเสียงเคาะประตูห้องเสียงดังจากรุ่นน้อง  ยังไม่มีใครยอมถอย  จนกระทั่งดิวขึ้นคร่อมข้างบนได้สำเร็จ

“กูเล่นงานทุกคนที่ทำร้ายไอ้แก้วได้  ไม่ต่างจากมึง  แต่กูต้องได้สิ่งตอบแทน  ...มึงคิดว่ากูให้มึงฆ่าไอ้เป้งเพื่ออะไรว่ะ  หน้าโง่!”

ผั่วะ  ผั่วะ ผั่วะ  กำปั้นหนัก ๆ รัวใส่หน้าโง่ ๆ อย่างเขาไม่ยั้ง  กลิ่นคาวเลือดปนกับน้ำลายคลุ้งเต็มปาก  ไม่นับรวมปวดแสบไปทั่วใบหน้าอีก  เรี่ยวแรงที่พอมีก็ปัดป่ายมืออย่างสะเปะสะปะเพื่อหาช่องทางหลบหลีกไอ้ดิว

“เล่นกับกู  อย่าพลาด  ถ้ามึงพลาดหมายถึงชีวิตมึงด้วย”  มันปล่อยเขาให้นอนกลิ้งอยู่กับพื้นแล้วผละออกไป  เป้าหมายมันคือใต้หมอนใบที่วางอยู่บนเตียงนอน

พงษ์ตาโตด้วยความตกใจ
 
“เพื่อนสนิทประธานสาย๕x”  ไอ้พี่ดิวบอก  ไอ้นี่มันคงแน่ไม่เบา  ขนาดเดินผ่านหน้าวัยรุ่นกลุ่มใหญ่ที่นั่งกินเหล้าหน้าปากซอยมันยังกล้าใส่ช็อปรุ่นเดินผ่านอย่างกับพวกที่นั่งเมาอยู่นี่ไม่มีตัวตนสักคน

“จะสนิทกับใครผมไม่สน”  สนแค่ว่ามาทำไอ้แก้วเจ็บแค่นั้น

“เดี๋ยว...ยังไม่หมด”  ไอ้พี่ดิวดึงแขนไว้เมื่อเขากำลังจะลุก

“อะไรวะ”

“มันเล่นชู้กับเมียมึงอยู่ด้วย”  มันบอกด้วยน้ำเสียงเรียบ ๆ พลางยื่นแก้วเหล้ามาให้เขา

“ห๊ะ?”  ตกใจที่ได้ฟังต่างจากคนบอกที่เหมือนพูดขึ้นมาลอย ๆ  แต่ถ้าพี่ดิวบอกนั่นหมายความว่ามันสืบมาดีแล้ว  “เหี้ยเอ้ย!”  ความโกรธยิ่งเพิ่มขึ้นอีกเป็นสองเท่า  เหล้าห่าอะไรไม่สนแล้ว 

สองกระทงเลยนะมึง

เขาลุกพรวดออกจากกลุ่มรีบเดินตามไอ้๕xที่เดินเข้าไปในซอยซึ่งสองข้างทางล้วนแต่เป็นบ้านคนแต่ด้วยความที่ดึกสงัดจึงเงียบและออกจะดูเปลี่ยวมากกว่า  จนมันชะลอฝีเท้าและหยุดยืนอยู่หน้าบ้านหลังหนึ่ง 

ผลั่ก!  เขากระโดดถีบหลังไอ้๕xจนมันล้มไปกองที่พื้นคอนกรีต  อย่ารอให้มันลุก  พงษ์รีบกระหน่ำเตะมันทันทีแต่โดนไอ้๕xเตะขาจนเขาล้ม  เลยกลายเป็นเขาที่โดนมันต่อยเอง   

“เหี้ยเอ้ย  กูยิ่งอารมณ์ไม่ดีอยู่”  มันว่า

“เล่นกับไอ้นี่  คนเดียวเอาไม่อยู่หรอก”  ไอ้พี่ดิวตามมาล็อกคอคู่อริแล้วล็อกแขนมันไว้จากด้านหลัง  “เอาสิ!  พงษ์  มึงอย่าปล่อยโอกาสไปเชียว  เล่นไอ้นี่  มือขวาประธานสายเลยนะเว้ย”  มือขวามือซ้ายเขาไม่สนหรอก  เขาไม่ได้ต้องการเล่นฝากใคร  แต่อยากเล่นตัวจัง ๆ มากกว่า

ผั่วะ!  ทำไอ้แก้ว

ผั่วะ!  เอาเมียกู

เขาทั้งชกหน้าและชกท้องมันที่ไม่มีทางสู้ด้วยความฮึกเหิม  เอาให้มันหลาบจำที่ทำคนไม่สู้อย่างไอ้แก้ว  จนไอ้ดิวปล่อยตัวไอ้เหี้ย๕x มันถึงต้องทรุดกองลงกับพื้น

“ไปเหอะพี่ดิว  แค่นี้มันก็ปางตายละ”  เขาบอกพลางหันหลังให้อริที่โดนรุมเมื่อกี้อย่างไม่แยแส 

ถ้าเอาตัวบังไอ้แก้วจากอันตรายไม่ได้  ก็ต้องมาเอาคืนโทษฐานที่มันทำไอ้แก้วเจ็บ 

จากคนที่แค่อยากดูแลเด็กที่ไม่มีใคร  กลายมาเป็นอยากปกป้อง  และ  อยากยืนอยู่ข้างหน้าเพื่อระวังภัยให้  และโรงเรียนเด็กช่าง  ก็สอนให้เขารู้ว่าต้องเรียกความเป็นคนให้ไอ้แก้วได้ยังไง 

เขาให้มันรู้  ให้มันเห็นว่าชีวิตคนเรามันต้องต่อสู้ดิ้นรนอย่างนี้แหละ  เมื่อมันพบเจออะไรที่ร้ายแรงกว่า  เผื่อว่ามันจะเอาตัวรอดเองได้ 

แต่เขาใจไม่แข็งพอที่จะให้ไอ้ตัวเล็กมันทดลองเอง  เขาให้มันหลบ  ให้หลีกเลี่ยง  ในขณะที่เขาจะจัดการให้เอง 

เพราะเขาภูมิใจในตัวเองที่ได้ดูแลมันมาตลอด

“เดี๋ยว” 

“อะไรอีกวะ”  เขาหันกลับไปหาไอ้ดิวตามแรงดึงจากบ่าไหล่ 

มันยื่นมีดสั้นขนาดสิบนิ้วมาทางเขา 

...พงษ์ไม่ได้คิดว่าดิวจะแทงตัวเขา  หรือตัวไอ้ดิวเอง

“ฆ่ามัน”  ไอ้พี่ดิวสั่งทั้งแววตาเอาจริง  แววตาที่...กดดันให้เขาต้องทำตาม

“ทะ  ทำไม  แค่นี้มันก็เจ็บพอแล้ว”  และเขาพอใจแล้ว

“ถ้ามึงไม่ฆ่ามัน  มันนั่นแหละจะกลับมาฆ่ามึง  ระดับนี้มันไม่ปล่อยมึงแน่” 

เขาใจสั่นมือสั่นเมื่อได้ฟัง  แต่นี่ไอ้พี่ดิวที่เรียนกับเขามาสามปีและคุ้นเคยกับระบบนี้มากกว่าว่ามา...

“มึงจะเป็นคนฆ่าไอ้เป้ง รุ่น๖๘  เท่ากับเหยียบหน้าประธานสายมัน  ชื่อของมึงจะมีแต่คนยกย่อง  ต่อให้มึงไม่มีตัวตน  แค่ชื่อมึงก็ไม่มีใครกล้าเข้าใกล้ไอ้แก้วแล้ว  ...เชื่อกูสิ”

“แต่โทษฆ่าคน”

และเขาไม่ได้อยากฆ่าใคร  แต่ถ้าไม่ทำมัน  ถ้าเกิดมันย้อนกลับมาเล่นงานเขาคืนล่ะ

“พ่อมึงใหญ่ไม่ใช่เหรอ  แค่มึงหลบไปสักพัก  ปล่อยให้ชื่อมึงปกป้องเพื่อนมึงไปพลาง ๆ อ้อ ยังมีกูที่หวังดีกับไอ้แก้ว  มึงไม่ต้องห่วงเรื่องนั้นหรอกน่า  ไม่นานเรื่องก็ซา  ต่อให้โดนมันตามเล่นงาน  กูนี่แหละอยู่ข้างมึงเสมอ”


ฉึก!!

มีดสั้นเล่มนั้นถูกปักเข้าที่ท้องเขา  จุก...จนพูดไม่ออกได้แค่อ้าปากค้างค้านเรื่องในอดีต

“ชื่อเสียงจะปกป้องไอ้แก้วได้จริงเหรอวะ”  เขาคิดหนัก  พลางถามไอ้พี่ดิวให้แน่ใจทั้งที่เขาไม่เคยฟังใครเลย 

“แล้วมีใครกล้ายุ่งกับกูไหมล่ะ  กูนี่แค่เป็นน้องไอ้ดีก็ไม่ต้องมีฝีมืออะไรแล้ว  ไอ้แชมป์อีก  มึงเห็นใครทั้งในทั้งนอกโรงเรียนกล้าเข้าใกล้ไหม?”

เสื้อช็อปของคนที่นอนกองกับพื้นถูกไอ้พี่ดิวถอดออกแล้วโยนมาให้เขารับไว้

ไอ้เป้ง๕x มันยังรู้สึกตัวอยู่  แต่ไม่มีแรงพูด  ไม่มีแรงหนี

อะไรก็ตามที่เขาจะปกป้องไอ้แก้วได้  ...เขาพิสูจน์มาตั้งเจ็ดปี  ถ้าปล่อยไอ้นี่ไป  เขาอาจ...ไม่ได้อยู่ปกป้องไอ้แก้วอีกต่อไป  ถ้าชื่อเสียงสามารถเป็นตัวแทนของเขาได้...

“กูไม่ทิ้งไอ้แก้วแน่และกูนี่แหละจะดูแลไอ้แก้วได้ดีกว่ามึง  แค่มึงหลบไปสักพัก...นะเพื่อนพิสูจน์ว่ามึงเป็นคนจริง”

“มึงมันขวางทางกูตั้งแต่แรก  กูอุตส่าห์ปูทางไปให้มึงดี ๆ สุดท้ายก็หาที่ตายจนได้”

“อ๊ากกก!!” 

หน่วยตามีน้ำใส ๆ กำลังเอ่อด้วยความเจ็บปวด  แค้นเคืองตัวเอง  และเสียใจในตัวไอ้ดิวกับทุกสิ่งทุกอย่างที่เคยผ่านมา  มือที่มีแค่แรงคลำ  จับเข้าที่ด้ามมีดทับมือไอ้ดิวที่กดลงมาย้ำหมายจะหมุนบิดปลายมีดให้เขาได้ตายคาที่ 

“กูดีด้วยแม่งไม่รับกัน  เวลานี้  แม้แต่ไอ้แก้วกูยังอยากฆ่าทิ้งด้วยมือกูเอง  หึ  ไม่ได้  กูก็ไม่เอา  แต่อย่าฝันว่ากูจะปล่อยให้สุขสบายกันสักคนเดียว!”







............................................................
**เล่นฝาก**  (ศัพท์เฉพาะรึเปล่า  ไม่แน่ใจค่ะ) คือการกระทำคนหนึ่ง  เพื่อให้ส่งผลกระทบไปยังอีกคนหนึ่ง  ตัวอย่าง  ถ้าคนเขียนซ้อมคนอ่าน จ๊ากกก  ไม่เอาตัวอย่างนี้Y^Y ฮ่าๆๆๆ  //ขยับแว่น  จริงจังละนะ  เช่นสมมติ  ดิวอยากเล่นงานเป้ง  เพื่อให้กระทบฝิ่น  ถ้าไม่ถึงตาย  ก็อาจจะมีประโยคเช่นว่า”ฝากไปบอกไอ้ฝิ่นด้วยถ้าจะเอาคืนให้มาเจอกู”  ถามว่าทำไมถึงต้องเล่นฝาก  แหม๋ ก็เล่นเจ้าตัวไม่ได้เลยต้องเล่นคนรอบข้างไงคะ  แล้วการเล่นงานคนรอบข้างนี่  มันถือเป็นการหยามคนถูกฝากมากกว่าโดนเองอีกค่ะคุณ  “ทำกู กูไม่ว่า  ทำเพื่อนกู มึงตาย”  อร๊ายย  เลวมาก   ศักดิ์ศรีอะศักดิ์ศรี กินไม่ได้แต่เท่! (ตรงไหนฟะ?)   พูดแล้วจะยาว  ซึ่งนิยายเรื่องนี้มีการเล่นฝาก ตั้งแต่ต้นเรื่องแล้วค่ะ  บ่นพอละ  ติดใจตรงไหนทิ้งคำถามไว้ละกันค่ะ  ตอบได้จะตอบทันที  ตอบไม่ได้จะไปถามคนที่รู้กว่าเพื่อมาตอบให้อยู่ดี   

การตีรันฟันแทงไม่เคยมีเหตุผลหรอกค่ะ  หากจะมีมันก็แค่ข้ออ้าง
....................................................

ตอนที่แล้วที่มึนกันเป็นแถว ๆ ข้าเจ้ามิได้เพิ่มปมหรือม้วนปมแต่อย่างใด  เพียงแต่อยากบอกแค่ว่า ณ ตอนนี้  ฝิ่นเป็นยังไงเท่านั้นเอง  เห็นคนอ่านมึน  ซีซั่นก็ย้อนอ่านตอนที่แล้วตั้งแต่วันแรกที่ลงจนวันนี้นะ  แต่ก็ยังไม่ได้ทำการรีไรท์ใหม่ ฮ่า ๆ ๆ แต่กำลังเพิ่ม - ลดอะไรที่กำกวมอยู่นะ  ไม่ได้ปล่อยผ่าน  แต่ไม่รีไรท์ในตอนนี้เท่านั้นเอง 
 ...ผิดเป็นครู  ทิ้งไว้ให้เห็นว่าผิดพลาดยังไงไว้เตือนตัวเอง  คนอ่านอาจจะสะดุด  อันนี้สวย(?)ก็ขออภัยด้วยนะคะ  ยินดีปรับปรุงแก้ไขค่ะ

ตอนนี้กำลังทยอยคลายปมอยู่นะคะ  ไขในตอนเดียวไม่ไหวจริง ๆ อึดอัดถึงตอนหน้าก็แกะออกหมดแล้วค่ะ (น่าจะหมดนะถ้าไม่ยาวมากอีก...แกมั่นใจหน่อยสิ! กร๊ากกก) 

อ้อ...ไม่มีใครตายนะคะ  เลือดตกยางออกเป็นเรื่องปกติของเด็กช่างอย่างเรา ๆ เหมือนกินข้าวต้องใส่น้ำปลาอะนะ (เหรอยะ?)

คนเขียนมีเพื่อนแวะมาเยี่ยมอีกแล้ว ...ถ้าจะว่าภูมิแพ้กำเริบก็ตัวร้อนด้วยนะ  แต่คนเขียนชิล ๆ ค่ะ  ไม่ได้เป็นอะไรมากมายแค่รำคาญน้ำมูกตัวเองกับรำคาญคนข้าง ๆ ที่ไม่ให้จับคอมฯตอนไม่สบายเฉย ๆ ปกติถ้าไม่สบายก็ยังเขียนได้เพราะอยู่คนเดียว  (ทั้งตอนนี่ก็ใช้คอมฯที่ทำงาน >w<)

ผิดพลาดตรงไหน  ติติง แนะนำ ได้เลยนะคะ  เหมือนสมองข้าเจ้ายังไม่สมประกอบ อ๊ากกกกกT^T

ขอบคุณทุกคนอ่าน  ขอบคุณทุกคอมเม้นท์ค่ะ กอด ๆ (ติดไข้)^^ จุ๊บ

[puppyluv]

สุดยอดมากพงษ์!!!
ตอนนี้นายได้ใจเราไปเต็มๆ
พระเอกสัดๆ 555
อ้อ ฝิ่นยังบ้าสะใจจ๊อดอยู่คงเดิมไม่เปลี่ยน
ขอบคุณที่มาต่อ สนุกมาก
 :a5:ปล. อ่านซ้ำอีกครั้งตรง ฉึก!
อ๊าซซซซซ!!!  ไอ้เวรดิว! เมิงงงงงงงง
หลงไหลในม่านหมอก คุณทำอะไรเรา งื้ดดดดด

[→Yakuza★]

ไม่อยากให้พงษ์ตายอะ  ไอ่ดิวดิต้องตาย ให้มันตายๆๆๆๆๆๆ

พงษ์อย่าตายนะ พงษ์เป็นเหมือน พ่อ เหมือนพี่แก้ว ไอ่ดิว #%$##!&#$ 

[fay 13]

 

[indy❣zaka]

เราว่า ที่งงเนี่ย ไม่ได้งงปมเลยนะคะ -*-

แต่คือ คนเขียนบรรยายได้งงมาก สลับแว่บไปแว่บมา บางทีไม่เข้าใจว่านี่ใครพูด นี่ใครทำอ่ะค่ะ
มันไม่ได้เร็วเกินไปนะ  แต่เราว่ามันค่อนข้างตัดเกินไป ห้วนเกินไปค่ะ

เนื้อเรื่องอ่ะอ่านคร่าวๆก็พอเข้าใจ
แต่การบรรยาย มันค่อนข้างทำให้มึนอย่างมากกกก 
(เฉพาะตอนที่แล้ว กับตอนนี้นะคะ ที่อ่านแล้วงงๆ)

[naiin]

   ยังอิลุงตุงนังพันกันไปเรื่อยๆ

[หลงไหลในม่านหมอก]

เราว่า ที่งงเนี่ย ไม่ได้งงปมเลยนะคะ -*-

แต่คือ คนเขียนบรรยายได้งงมาก สลับแว่บไปแว่บมา บางทีไม่เข้าใจว่านี่ใครพูด นี่ใครทำอ่ะค่ะ
มันไม่ได้เร็วเกินไปนะ  แต่เราว่ามันค่อนข้างตัดเกินไป ห้วนเกินไปค่ะ

เนื้อเรื่องอ่ะอ่านคร่าวๆก็พอเข้าใจ
แต่การบรรยาย มันค่อนข้างทำให้มึนอย่างมากกกก 
(เฉพาะตอนที่แล้ว กับตอนนี้นะคะ ที่อ่านแล้วงงๆ)

...จะพยายามแก้ไขนะคะ  เข้าใจว่าคนอ่านงงตรงส่วนบรรยายเหมือนกัน  เพราะได้รับคำแนะนำตรงนี้มาเรื่อย ๆ (แต่มันก็ยังทำให้งงได้อีก)แต่เห็นพูดเรื่องปม เลยนึกไปว่าคนอ่านจะมึนปมเพิ่มรึเปล่างี้  เพราะปกติตัวเองก็สื่อสารไม่ค่อยรู้เรื่องอยู่แล้ว  แต่ตรงไหนติได้ก็จัดมาเลยค่ะ จะได้แก้ตรงจุด

[•♀NoM!_KunG♀•]

โอ๊ะ เลวT^T

เำห้อ.......หวังว่าพงษ์คงไม่เปงอะไรนะ ขอเถอะให้ไปเชี่ยนั้นคนเดียวก้อพอ

แต่พงษ์ก้อใจร้อนเกินไป

[nunamicky]

เฮ้อ...พงษ์