หัวข้อ: ~ Limited Lovers ~ ( แจ้งข่าว!!! ) 4 พ.ค 59 - หน้า 339

[Chomin]

โหยยยยยยย ฟ้าแกล้งทิกเกอร์แรงไปเปล่า คนกินเผ็ดไม่ได้แล้วเจอพริกไปขนาดนั้นมันทรมานอยู่นา ชอบเวลาฟ้าอยู่กับทิกเกอร์อ่ะเหมือนเด็กขี้แกล้งเลย แต่เวลาอยู่กับจักรฟ้าจะออกแนวพูดให้สะอึกมากกว่า เหมือนรู้ทันทำนองนั้น ฟ้าเอ้ยถ้ามันจะถลำลึกก็ปล่อยให้มันเป็นอย่างที่ต้องการเถอะ ว่าแต่ยัยไลลาอะไรนั่นคงจะไม่มาสร้างเรื่องให้ดราม่าหรอกนะ

[shikyu3211]

สงสารทิกเกอร์จังโดนฟ้าแกล้งตลอดเลย

[อากาศใต้ผ้าห่ม]

  อ๊ากกกกกกกก ทำไมมันจบตอนแล้วอะ
มันสนุกมากจนอยากให้มันยาว ยาววมาก ๆ อะพี่บี้
อาฟ้ามีแววเสร็จทิกเกอร์ ทิกเกอร์นี่แหละใช่เลย

[คุณแม่ลูกสอง]

ฟ้าสนุกใหญ่เลย  ได้แกล้งทิกเกอร์แบบนี้

งั้นก็ตัดสินใจเลือกคนนี้ไว้แกล้งต่อไปเถอะ

ส่วนจักรก็ไม่ต้องให้ดข้ามาวุ่นวายด้วยอีกแล้ว

สงสารทิกเกอร์
 

[wan]

ความรู้สึกของทิกเกอร์ ที่ต้องกินก๊วยเตี๋ยวเผ็ด ๆ นี้ เข้าถึงอารมณ์ได้โดยไม่ต้องจินตนาการเลย  เพราะกินเผ็ดไม่ได้เหมือนกัน
แอบหมั่นไส้ฟ้านิด ๆ ตอนนี้  อีกหน่อยเหอะ เมื่อโดนเอาคืนมั่งจะรู้สึก  ( ห้ามคิดลึกนะครับ )
+1 ให้เบบี้ เป็นกำลังใจให้นะครับ

[boboaje]

อาฟ้าอย่าเพิ่งยอมนะคะ เดี๋ยวได้เจ็บอีกอ่ะ รอตอนต่อไปค่า

[amito]

ฟ้านี้ร้ายจริงๆ แกล้งทิกเกอร์แรงนะเนี่ย ทำเค้าเจ็บแล้วก้อต้องมาดูแลเค้า ตกลงนี่ฟ้าแกล้งทิกเกอร์หรือแกล้งตัวเอง

[shoi_toei]

แง้อ่านไปอ่านมาแอบเชียร์ทิกเกอร์มากขึ้น ๆ

จะเป็นไงต่อนะ ลุ้น ๆ

[Kee]

สงสัยว่างานนี้ ทิกเกอร์จะชนะใสๆเลยนะเนี่ย   

[nemesis]

ฟ้าแกล้งทิกเกอร์เอาซะท้องเสียเลยยย

[Ryoooo]

สงสารทิกเกอร์
แต่ก็ดูเหมือนว่าจะดีขึ้นเพราะว่าป่วย แต่ได้พยาบาลดี

[bon]

ทิกเกอร์จงรักษาความพยายามต่อไป อย่าให้มีอุบัติเหตุอะไรเข้ามาที่ทำให้ฟ้าต้องตัด ฉับๆ เลยนะ ทุกคนเชียร์อยู่
(แอบรู้สึกระแวงอยู่ที่บอก ระวังจะหลงรักกฤษ ไม่รู้ตัว)

[mundoo]

น่าสงสารทิกเกอร์.......พี่ฟ้าใจร้ายอ่ะ!
แต่ก็แอบเป็นห่วงทิกเกอร์ใช่ม่ะ
ถึงได้ตัดสินใจซื้อยาไปให้อ่ะ

[away3g]

 :impress2:ฟ้ายอมเปิดใจรับทิกเกอร์อีกครั้งแล้ว. ลุ้นๆเชียร์ทิกเกอร์ๆๆๆๆๆๆๆ

[ToffeE_PrincE]

วิธีหลอกล่อ เบี่ยงเบนความสนใจ
แล้วแอบหนีไปตอนเผลอ
เหมือนหลอกล่อเด็กๆ เลย

[ladymoon_yy]

 

[Monkey D lufy]

ล้ำเส้นเข้าไปเยอะๆเลยจ้าอาฟ้า  อิอิ

ทิกเกอร์  สู้ๆๆ

[● MaYa~Boy ●]

สงสารทิกเกอร์และนะ

[เบบี้]

~12~

การที่ผมเลือกหนีออกมาจากห้อง  มันเหมือนกับมีความรู้สึกบางอย่างบอกกับผมว่า “ระวังนะ” ซึ่งมันขัดแย้งกับความสุขที่มีอยู่เสมอ  บางคนมักพูดว่า “อดีตก็คืออดีต” พูดแบบนั้นกลอกหูผม  กลอกสมองผมเหมือนกับเขาเป็นผมอย่างนั้น  มันน่าขัน  ไม่มีทางมีใครเข้าใจหัวใจของกันและกันได้อย่างเด็ดขาดถ้าไม่เคยโดนด้วยตนเอง  เจ็บปวด  เหนื่อยอย่างแสนสาหัสกว่าจะผ่านช่วงเวลานั้นมาได้..
สำหรับผม  อดีตสอนอะไรได้หลายๆอย่าง  เพราะอดีตไม่ใช่หรือทำให้ผมมีวันนี้  เพราะอดีตไม่ใช่หรือที่ทำให้ผมเป็นคนแบบนี้  เพราะอดีตไม่ใช่หรือที่ผมเติบโตขึ้นได้ถึงขนาดนี้  ถึงแม้ว่าจะมีกี่คนก็แล้วแต่พยายามพร่ำบอกให้ผมลืมอดีตอันแสนเจ็บปวดเพื่อความสุขของตัวผมเองสักที  ถึงแม้ผมจะยิ้มตอบพวกเขาไป  แต่หัวใจผมกลับตอบเสียงดังว่า “ไม่..ไม่มีทาง”  มันชัดถ้อยชัดคำอยู่แน่นอก  ไม่ว่าอดีตจะเจ็บปวดมากแค่ไหน  หรือไม่ว่าอดีตนั้นจะแสนสุขมากเท่าไหร่  อดีตส่งผลถึงปัจจุบัน  ผมมักหยิบอดีตมาเพื่อให้ตัวเองได้เดินไปข้างหน้า  อดีตทุกอย่างที่ผ่านมาสามารถสอนผมได้ทุกย่างก้าว  ผมจะหันกลับไปมองอดีตทุกครั้งถ้าผมรู้สึกท้อแท้  ผมจะหันกลับไปมองมันอย่างตั้งใจและละเมียดละไม  ผมไม่เคยลืม..และไม่สามารถลืมมันได้อย่างแท้จริง
5 ปีก่อน ณ ประเทศอิตาลี..
“The reason I want to see you today is because we should end this now.” ผมพูดเสียงเรียบ  พร้อมกับยิ้มน้อยๆอย่างให้กำลังใจกันและกัน  คนตรงหน้าผมคือคนรักคนที่สองในชีวิตของผม  แต่หลังจากนี้ต่อไปเขากำลังจะกลายเป็นเพียง..อดีต อย่างเช่นคนรักคนแรกเป็น
ก่อนหน้านี้หลังจากที่ผมช็อกกับเรื่องราวที่ไม่ทันได้ตั้งรับ  ปูนเล่าเรื่องทุกอย่างให้ผมฟังซึ่งเป็นไปไม่ได้ว่าปูนจะโกหกผมอีก  เขาไม่มีส่วนได้ส่วนเสียอะไรอีกทั้งยังรับรู้ว่าผมนั้นเจ็บปวดมากแค่ไหน  ผมพยายามยอมรับกับความเป็นจริงที่เกิดขึ้น  ผมหลบหน้าทิกเกอร์อยู่เกือบอาทิตย์  หลังจากนั้นผมก็เดินทางกลับประเทศไทยคนเดียว  ใช้ชีวิตอย่างย่ำแย่อยู่ที่ประเทศไทยชั่วครู่ชั่วคราว  ช่วงนั้นร้านคิวปิด เบเกอรี่เฮ้าส์และบ้านของผมกำลังก่อสร้าง  อะไรหลายหลายอย่างถึงแม้จะยังไม่ลงตัวแต่ก็เป็นไปได้ด้วยดี  ผมกลับมาจัดการงานที่นี่บวกกับต้องการตั้งสติ   ผมไม่ได้บอกให้ทิกเกอร์ทราบเรื่องการเดินทางกลับมาในครั้งนี้  แต่ผมคิดว่าทิกเกอร์คงจะทราบได้เอง  หลังจากนั้นประมาณหนึ่งเดือนผมเลือกที่จะเดินทางกลับมาที่ประเทศอิตาลีอีกครั้งเพื่อมาสะสางเรื่องทั้งหมดให้เสร็จสิ้น  ทุกอย่างจะได้หายข้องใจและต่างฝ่ายจะได้เดินไปข้างหน้าสักที  เราย่ำอยู่กับที่มานานเกินไปแล้ว
“......................” ทิกเกอร์จ้องหน้าผมเขม็ง  สีหน้าของเขาเศร้า  ผมไม่ได้รู้สึกสงสารเขามากไปกว่าการที่ผมกำลังสงสารตัวเองกับการที่จะต้องพูดคำพูดต่อไปนี้
“I love you.” ทิกเกอร์พูดขึ้นโต้งๆเหมือนต้องการบอกกล่าวย้ำสิ่งที่ผ่านมาไว้ล่วงหน้า  เหมือนกับเขารู้ว่าผมจะพูดอะไรต่อจากนี้
“หึ..” ผมยิ้มกว้าง  กุมมือของตัวเองที่อยู่ใต้โต๊ะเข้าหากันแน่น  ผมก้มหน้ามองจานอาหารตรงหน้าอีกครั้งก่อนจะเงยหน้ายิ้มให้  ผมสูดหายเข้าอย่างรวบรวมความกล้า  กล้าที่จะหักล้างทุกอย่างลงตรงนี้
“I love you too.” ผมพูดตอบ  กัดฟันแน่นอย่างช่วยข่มหัวใจตัวเอง  ผมรับรู้ได้ถึงหยดน้ำตาของตัวเองที่ไหลลงอาบแก้ม  ผมไม่รู้ว่าทำไมคำพูดนี้ถึงหลุดออกไป  คำพูดที่ผมไม่ควรพูดแล้วเสียด้วยซ้ำ  ทิกเกอร์เอื้อมมือข้ามโต๊ะมาเพื่อเช็ดน้ำตาให้ผมเบาๆ  เขาลูบแก้มผมอย่างเบามืออยู่อย่างนั้น  ผมจับมือของทิกเกอร์ออกอย่างช้าๆ  ทิกเกอร์เท้าแขนลงบนโต๊ะ  มือของเขากุมเข้าหากันก่อนที่ทิกเกอร์จะก้มหน้าลง  เรานั่งจมความเงียบกันอยู่นาน  ร้านอาหารร้านนี้ช่างเงียบเหงา  ช่างเป็นบรรยากาศที่เป็นใจเอาเสียมากๆ
“I'm not angry at you anymore, but it doesn't mean..that I forgive you for all the lies you made these whole times.” ผมพูดขึ้น  ทิกเกอร์เงยหน้าขึ้นมองผมทันที
“แน่ล่ะ ผมเองก็ไม่ชอบคนโกหก..คงไม่มีใครชอบให้ใครมาโกหกตัวเอง แม้กระทั่งคนที่ชอบโกหกก็ตาม” ทิกเกอร์จ้องผมด้วยสีหน้าเศร้าไม่แพ้กัน  เราต่างฝ่ายต่างเงียบลง  เหมือนทิกเกอร์กำลังรอให้ผมพูดอะไรมากกว่านี้
“ผมไม่อยากรู้ด้วยว่าคุณรักผมหรือผู้หญิงคนนั้นมากกว่ากัน ขอให้รู้ไว้ทิกเกอร์..ว่ามันไม่สำคัญอีกต่อไป” ผมพยายามฝืนยิ้มออกมา
“ผมแย่งคุณมาจากเธอ”
“คุณเปล่า” ทิกเกอร์พูดแทรกขึ้น
“ผมทำ” ผมย้ำพูด  เราจ้องตากันอย่างเข้าใจว่าที่ผมพูดนั้นคือความจริง
“ถ้าไม่มีผม..”
“ถ้าผมไม่เริ่มด้วย เราคงจะไม่ได้รักกัน” ทิกเกอร์พูดแทรกอีกครั้ง  ทำให้ผมชะงัก  ผมหลับตาลงช้าๆและกำลังตั้งสติไม่ให้ตัวเองนั้นหลงตัวเองจากคำพูดที่ไม่ถูกต้องนี่  ถึงผมจะเริ่มจีบทิกเกอร์ก่อนแต่ปฏิเสธไม่ได้ว่าความจริงแล้วการที่ผมได้เบอร์ของเขามาไว้กับตัวนั้น  ผมไม่กล้าโทรไปหาเขาก่อน  ผมเก็บเบอร์นั้นไว้อยู่เกือบอาทิตย์  หลังจากนั้นมันเป็นความบังเอิญที่เกิดขึ้นอย่างรวดเร็ว  ทิกเกอร์เข้ามาทักผมที่มหาลัย  หลังจากนั้นเราก็สนิทกันและทำให้ผมกล้าที่จะโทรไปหาเขาอย่างที่เคยทำปากดีเอาไว้..
“ทิกเกอร์ ฟังผมได้ไหม” ผมเอ่ย
“เราควรหยุดสักที ผู้หญิงคนนั้นไม่รู้เรื่องอะไรด้วย..และเธอไม่ควรรับรู้เรื่องแบบนี้”
“เธอกำลังมีลูกให้คุณ นั่นคือลูกของคุณ..เลือดเนื้อของคุณ” ผมพูด  ปากของผมสั่น  ผมพยายามควบคุมให้มันเป็นปกติแล้ว  แต่มันทำได้ยากมากเหลือเกิน  ผมควรทำตัวเองให้มั่นใจว่าผมนั้นแข็งแรงต่อหน้าเขา  ไม่อย่างนั้นคนอย่างทิกเกอร์จะต้องลังเลและรู้สึกผิดอย่างแน่นอน
“ที่จริงเราไม่ได้คบกันตั้งแต่แรกแล้ว เราแค่หลงระเริง หรืออาจลืมตัว” ผมพูด  ทิกเกอร์ตาแดง  ผมหันหน้าหนีมองออกไปนอกกระจก  ถ้าผมยังจ้องหน้าเขา  ผมอาจจะไม่สามารถพูดประโยคต่อไปได้
“ได้โปรด อย่าทำให้ผมรู้สึกแย่ไปมากกว่านี้..หยุดเพียงเท่านี้เถอะนะครับ”
“กลายเป็นคนที่ไม่รู้จักกันมาก่อนอย่างเดิมเถอะ ผมขอร้อง” ผมพูดอ้อนวอน  ผมไม่อยากให้ทิกเกอร์ตัดสินใจ  ไม่ว่าจะกรณีใดๆทั้งสิ้น
“อีกไม่กี่ปีข้างหน้า ร้านอาหารของผมคงเสร็จ..ผมต้องกลับไปอยู่ที่ไทยถาวร คุณเอง..ก็ควรดูแลตัวเองนะ” ผมยิ้มน้อยๆ  ทิกเกอร์เอาแต่นั่งเงียบ  แน่นอนว่าไม่ว่าเขาจะพูดอย่างไร  ผมก็จะไป  ผมตัดสินใจแล้ว  ตัดสินใจอย่างเด็ดขาดจริงๆ
“เธอเป็นคนสวยนะ” ผมบอกเพื่อเปลี่ยนบรรยากาศและยิ้มให้
“.....................” ทิกเกอร์พยักหน้าและยิ้มตอบอย่างเข้าใจว่าผมเพียงต้องการพูดเพื่อให้บรรยากาศดีขึ้น
“ลาก่อน” ผมพูดเสียงเบา  มันเบามากแม้กระทั่งผมเองที่เป็นคนพูดนั้นยังแทบไม่ได้ยิน  ทิกเกอร์ไม่ได้เงยหน้าขึ้นมามองหน้าผมอีก  เขานั่งก้มหน้า  ตัวเขาแข็งทื่ออย่างกับท่อนไม้  ผมเดินออกมาและไม่หันกลับไปมองอีก
ผมรู้ตัวดีว่าผมกำลังทำอะไรอยู่  มรสุมนี้มีทางแก้ไขปัญหา  และทางออกนั้นง่ายนิดเดียวอีกด้วย  คนหนึ่งควรเลือกที่จะเอ่ยพูดก่อนและตีตัวจากไป  แม้ว่าจะมีคนหนึ่งคนหรือสองคนที่เจ็บปวดแสนสาหัสเพียงไร  ก็ยังดีกว่าเจ็บปวดถึงสามคนแล้วเหตุการณ์ย่ำแย่ลงกว่าเดิม  โดยปกติแล้วทิกเกอร์เป็นผู้ชายอย่างร้อยเปอร์เซ็นต์  ถ้าภรรยาของทิกเกอร์มารู้เรื่องนี้เข้า  ผมคิดว่าเธอคงจะช็อกมาก  ผมไม่อยากให้เป็นอย่างนั้น  เพราะผมรู้ดีว่าการที่มารู้ว่าแฟนของตัวเองไปมีคนอื่นนั้นเจ็บปวดมากแค่ไหน  มันทั้งผิดหวังและมึนงงคล้ายกับใครเอาค้อนมาทุบหัวอย่างแรง  เพียงแค่ผมที่เป็นผู้ชาย  กว่าจะหลุดพ้นจากจักรที่เขานอกใจผมออกมาได้  ผมยังต้องใช้เวลานานแสนนานเพื่อเยียวยาหัวใจ  แล้วเธอล่ะ..เธอเป็นผู้หญิง  เธอเป็นคนรักของทิกเกอร์ที่คาดหวังในตัวทิกเกอร์  เขาสองคนรักกันมานาน  เธอกำลังมีลูก  เธอควรจะมีชีวิตที่ดี  อย่างน้อยก็ไม่ควรมารับรู้เรื่องแย่ๆแบบนี้
อันที่จริงแล้ว  ที่ผมกลับมาในครั้งนี้นั่นคือผมตัดสินใจดีแล้วว่าผมจะเดินทางไหน  ผมไม่ต้องการฟังว่าทิกเกอร์จะเลือกข้างใด  ผมไม่ต้องการมาฟังว่าทิกเกอร์จะเลือกผม หรือ เธอ..นั่นไม่ใช่คำตอบที่ดี  ไม่ว่าทิกเกอร์จะเลือกผมโดยการบอกเลิกเธอ  หรือแม้กระทั่งผมจำยอมด้วยรักที่จะแอบคบกับทิกเกอร์ต่อไป  นั่นไม่มีอะไรดีสักอย่าง  เมื่อมองไปถึงอนาคตทิกเกอร์ที่จะโดนตราบาปในใจไปอย่างไม่สามารถหวนกลับมาได้  สิ่งที่ดีที่สุดคือการที่ผมควรจะเดินออกมา  และคืนคนของเขาให้กับเจ้าของไป  อย่างไรก็แล้วแต่  ไม่ว่าคนจะพูดอย่างไรก็ไม่เท่ากับการตัดสินใจของตัวเอง  ไม่ว่าจะมองมุมกลับไปทางไหน  มันก็ผิดบาปไปซะหมด  ถ้าจะมีคนบอกว่า “ไม่ผิดสักหน่อย คุณไม่รู้นี่ว่าเขามีเจ้าของอยู่แล้ว” แต่ตอนนี้คุณรู้แล้ว  การที่คุณรู้แล้วนั่นแหละคือจุดสำคัญที่สุด  ทั้งหมดทั้งมวลผมไม่สามารถทำได้ลงจริงๆ  ผมไม่สามารถเข้าข้างตัวเองเพียงเพราะให้ความสำคัญกับคำว่า “รัก” ได้  ผมไม่สามารถเดินต่อไปกับเขาได้อย่างยืดอกและมีความสุขบนความเยือกเย็นนั่น  มันไม่ใช่เรื่องน่าภูมิใจเสียเต็มปากเต็มคำ  เพราะบาป..ก็คือบาป  ถ้าจะไม่หลอกเข้าข้างตัวเองไปวันๆ  ตัวคุณนั่นแหละที่รู้ดีอย่างที่สุด

= = = = = = = =

ปัจจุบัน  ณ  โรงแรม..
“คุณจะไปแล้วเหรอ” ผมหันกลับไปมองผู้ชายคนหนึ่ง  เขาน่าจะชื่อ..จอห์น  เราเจอกันที่เล้าจน์ของโรงแรมประจำของผม  หลังจากที่ผมออกมาจากคอนโดของทิกเกอร์  ผมไปขลุกอยู่ที่เล้าจน์ของโรงแรมตั้งแต่บ่ายโมง  เราเจอกันที่นั่น  พูดคุยแลกเปลี่ยนกัน  ผมทราบเพียงแค่ว่าเขาเป็นนักธุรกิจชาวสิงค์โปร  มาสัมมนาที่ประเทศไทยได้สองวันแล้ว  พูดไทยคล่อง  หน้าตาดีมากอย่างกับดาราฮ่องกง  ตัวสูงใหญ่และดูดี  ปกติผมจะไม่ชอบพวกหื่นอย่างออกหน้าออกตา  มันทำให้ผมหมดอารมณ์อยากเล่นด้วย  และนานแล้วที่ผมไม่ได้นอนกับใครโดยให้อีกฝ่ายเป็นฝ่ายกอด  ครั้งนี้ก็ไม่เลว  แรกๆอาจจะไม่มีอารมณ์ร่วมเท่าไหร่  คงเพราะขาดหายบทบาทนี้ไปนาน  อีกทั้งเป็นใครที่เพิ่งรู้จักด้วย  รวมถึงเรื่องบ้าๆบอๆยังคงวนเวียนอยู่ในหัวผมไม่หยุด  กว่าภาพนั้นจะออกจากหัวของผมไปได้  ก็คงตอนที่อีกฝ่ายทำให้ผมรู้สึกมีความสุขจนลืมที่จะไปคิดเรื่องอื่นละมัง
“อืม” ผมพยักหน้าตอบ  เดินไปหยิบกางเกงมาใส่
“อยู่ต่อก็ได้ ไม่เห็นต้องรีบกลับเลยครับ..ผมทำหน้าเหมือนต้องการให้คุณไปอย่างนั้นเหรอ” อีกฝ่ายพูดเสียงเรียบ  ถ้าไม่ติดว่ามีเรื่องให้คิด  ผมคงหลงน้ำเสียงของเขาไปแล้ว  เพราะเป็นผู้ชายที่เสียงนุ่มมากทีเดียว  ผมไม่ตอบเขา  เดินไปหยิบเสื้อเชิ้ตของตัวเองมาใส่
“คุณมีนามบัตรไหม” อีกฝ่ายถาม  เขาลุกขึ้นนั่งบนเตียง  บนตัวยังคนเปลือยเปล่า  มีเพียงผ้าห่มปิดไว้ครึ่งตัว  ผมหันกลับไปมอง
“ยังอยากติดต่อกับผมเหรอ ผมจนนะ..ขายตัวด้วย” ผมยิ้มตอบ
“จริงเหรอ..งั้นผมขอซื้อให้อยู่ต่อจะได้ไหม” อีกฝ่ายย้อน  รอยยิ้มน้อยๆปรากฏอยู่บนใบหน้าของเขา
“....................” ผมชะงัก  ยืนจ้องหน้าเขาอยู่นาน
“แล้วนาฬิกาHaurex Italy กระเป๋าCoach รองเท้าหนังสั่งตัด เสื้อผ้าไหมเนื้อดีนั่นอะไรกันครับ” อีกฝ่ายพูดแซวพร้อมกับอมยิ้มเหมือนรู้ทัน
“หึ..” ผมหัวเราะอย่างขอปัดไปที
“คุณเหงาเหรอ” ผมเปลี่ยนเรื่อง  เดินไปที่หัวเตียงก่อนจะนั่งลงแล้วหยิบนาฬิกามาใส่
“คงงั้นล่ะมั้ง หรืออาจจะไม่” เขาตอบส่งๆ  มีเสียงถอนหายใจเล็กๆให้ได้ยินด้วย
“คุณดูไม่เห็นเหมือนคนจนตรงไหน ถ้าจนจริง..คงไม่มานั่งที่เล้าจน์ได้หรอก” เขายังคงพูดเรื่องเดิม
“ก็เพื่อมาจับคนรวยไง” ผมตอบแกมหัวเราะ
“ได้แล้วนี่ไง อาจจะไม่มาก..แต่ก็ พอมีนะ” เขาพูดปนหัวเราะ
“หึ..” ผมหัวเราะและยังคงนั่งแช่อยู่อย่างนั้น
“ผมชอบนิ้วคุณมากเลย นิ้วของคุณสวยมาก” อยู่ๆเขาก็จับมือของผมไปกุมไว้  แต่เขากลับไม่มองหน้าผม  ตาเขามองลอยออกไปทางอื่น  เขากุมมือของผมไว้อย่างนั้น  ผมไม่รู้ว่าตอนนี้ผมรู้สึกอย่างไร  อาจจะรู้สึกอย่างเดียวกับที่เขาเป็นอยู่ก็ได้
ผมก้มหน้าลงเข้าไปใกล้อีกฝ่ายก่อนจะเอื้อมมือลูบแก้มเขาเบาๆอย่างปลอบโยน  อีกฝ่ายหันกลับมามอง  ผมก้มลงจูบที่ปลายจมูกอย่างช้าๆ  เขาหลับตาลง  เราต่างหลับตาลง  ผมเลื่อนปากลงมาจูบที่ปากของเบาๆ  ปากของเราเพียงประกบกันเท่านั้น  เรากดย้ำอยู่นานก่อนที่ผมจะเผยปากออก
“อึก..” ผมสะดุ้ง  หลบสายตาของอีกฝ่าย
“ผมกำลังรู้หัวใจของตัวเอง มันแย่จัง” ผมพูดแทบกระซิบ  เขาจับแก้มผมอย่างเบามือ  ผมเอนตัวซบหัวลงที่หน้าอกของเขา  ความรู้สึกเหมือนจุกอกไปหมด
“ทุกคนมีช่วงเวลาที่แย่ ส่วน..เราคงแย่มากไปหน่อย” อีกฝ่ายพูดทั้งรอยยิ้มเศร้าๆ  น้ำตาของผมไหลลงอย่างห้ามไม่อยู่  เขาลูบเช็ดน้ำตาให้ผมเบาๆ  ผมยิ้มให้และดันตัวเองให้ลุกขึ้นอย่างหักห้ามใจ
“ผมต้องไปแล้ว” ผมบอก  ผมไม่ควรอยู่นานกว่านี่เพราะมันอาจจะเกินเลย
“ครับ” อีกฝ่ายตอบ
“ลาก่อน” ผมบอก  เป็นคำพูดที่ต้องการให้เขารู้ว่า “เราไม่ควรเจอกันอีก”
“อืม” เขาพยักหน้าตอบเล็กน้อย
“ขอให้โชคดี” ผมลุกขึ้นยืน 
“ขอให้คุณยิ้ม โดยไม่มีความเศร้าสักทีนะ” อีกฝ่ายยิ้มบอกทั้งทั้งที่ตนเองก็ยิ้มเศร้าไม่ต่างกัน
“ผมก็จะหวังให้คุณเหมือนกัน” ผมบอกและเดินจากออกมา  น่าแปลกที่ผู้ชายคนนี้เป็นคนแรกที่ผมเพิ่งรู้จักเพียงไม่กี่ชั่วโมง  แต่เขากลับทำให้ผมยิ้มได้ทั้งน้ำตา  ผมกำลังรู้สึกเหมือนชีวิตคือชีวิตอย่างแท้จริงเมื่อน้ำตามันไหลออกมาพร้อมกับรอยยิ้ม  บนโลกนี้ยังมีสิ่งสวยงามเพียงคำพูดบางประโยคที่ออกมาจากคนที่เราไม่รู้จัก  ความรู้สึกตื้นตันกับคำพูดของเขามันอวบอวนอยู่เต็มอกผม  ผมกำลังรู้สึกเหมือนกับว่า “ดีจัง..ที่ช่วงเวลานี้ผมได้เจอคุณ” บางครั้งคนบางคนบนโลกที่เราไม่เคยพบปะมาก่อนเลย  ก็สามารถเป็นพลังได้อย่างไม่น่าเชื่อทีเดียว

= = = = = = = =

ณ  ร้าน Love at First Sight..
หลังจากที่ผมออกมาจากโรงแรมน่าจะประมาณสองทุ่ม  ผมไม่ได้ขับรถตรงกลับบ้านเพราะหัวใจผมมันยังปนกันวุ่นวายเกินไปที่จะกลับไปสภาพนี้  ผมโทรหาเอเจและทราบว่าเอเจอยู่ที่ร้านอาหารของเขาพอดี  ผมจึงตกลงว่าจะไปหาเอเจที่นั่น  อย่างน้อยขอให้มีที่นั่งดื่มเหล้าก็พอ
“อืมหืม..สภาพ กลิ่นน้ำหอม” เอเจจับได้ทันทีที่ผมเดินเข้ามาหา  พนักงานในร้านยกมือไหว้ผมเป็นระวิง
“ไปนอนกับใครมาอีกล่ะ” เอเจถามด้วยสีหน้าเหมือนกับตัวเองไม่ได้ทำตัวนอนกับคนอื่นไปทั่วอย่างนั้น  ผมยิ้มตอบหน่อยๆ
“นักธุรกิจ ชาวสิงค์โปร..ดูดีมาก ทำให้เคลิบเคลิ้มมากเลยล่ะ” ผมทำหน้าทะเล้นใส่
“หึ..ไป จองโต๊ะไว้ให้แล้ว” เอเจเดินนำไปที่โต๊ะ  ร้านอาหารของเอเจส่วนมากมีแต่ชาวต่างชาติ  ร้านตอบสนองความหรูหรา  เพลงสากลแนวป๊อบ  ครันทรีและเพลงยุคเก่าเสียส่วนมาก  บางครั้งจะมีนักเปียโนชาวต่างชาติ  หรือแม้กระทั่งนักไวโอลินที่พอมีชื่อเสียงมาแสดงที่นี่บ่อยๆ  ผมชอบร้านของเอเจเพราะบรรยากาศดี  มีแสงไฟน้อยๆเหมาะกับการมาฟังเพลงและการจิบสุราชั้นดี
“วู้..” ผมยืนปรบมือเสียงดังเพราะนักร้องคนโปรดของผมกำลังเล่นดนตรีอยู่บนเวที “เท่” เป็นนักร้อง  มือกีตาร์และนักเปียโนประจำของร้านนี้  เป็นเด็กวัยรุ่นที่มีพรสวรรค์  ผมชอบเสียงของน้องเขามากเลยละครับ
“ฟ้า ยูเมาเหล้ามาก่อนป่ะเนี้ย” เอเจบ่นพร้อมกับยื่นหน้าเข้ามาดมผม  ก่อนจะเลื่อนเก้าอี้ให้ผมนั่งลง
“เมารักอ่ะ” ผมตอบ  รู้สึกมึนๆเมาๆนิดหน่อย  ผมเลือกที่จะไม่บอกเอเจว่าที่จริงผมดื่มมาตั้งแต่บ่ายแล้ว
“เอาเหล้ามาดิ เร็วๆ” ผมสั่ง
“แล้วจะกินอะไร” เอเจถาม
“อะไรก็ได้ สามสี่อย่างเอามาเหอะ..แล้วกิ๊บจะมาไหม ไอนั่งคนเดียว ไม่เอานะ” ผมบ่น
“กำลังจะถึงแล้ว”
“อืมๆ” ผมปัดมือไล่  เอเจส่ายหัวด้วยอาการเซ็งผมอย่างเห็นได้ชัด  ผมนั่งแช่อยู่อย่างนั้นจนพนักงานนำเหล้ายี่ห้อประจำมาเสิร์ฟให้ผม  เอเจมัวแต่ยุ่งอยู่กับการต้อนรับแขก  เลยไม่ได้มาคุยด้วย  ผมนั่งจิบเหล้าและฟังเพลงไปพลาง  ที่จริงอย่าเรียกว่าจิบดีกว่า  ผมดื่มอย่างรวดเร็วเหมือนกับกลัวว่ามันจะหายไปจากโต๊ะ  กว่ากิ๊บจะมาถึงเหล้าก็เหลือเพียงก้นขวดเท่านั้น
“ไอ้ฟ้า..อีบ้า” กิ๊บโวยวาย
“แกเสียงดังไมเนี้ย” ผมโวยกลับและกวักมือเรียกพนักงาน
“เอามาอีกขวดสิ” ผมสั่ง
“ครับ” พนักงานพยักหน้าและเดินไป  กิ๊บถอนหายใจมองหน้าผมอย่างเอือมระอา
“ใครใช้ให้ไอ้เท่เล่นเพลงนี้วะ” ผมบ่นด้วยอาการมึนๆ  ดนตรีที่กำลังขึ้นเพลงเพลงหนึ่งที่เหมือนมาเพื่อแทงใจดำแต่ก็บอกไม่ได้ว่าฟังแล้วก็รู้สึกสะใจดี  พนักงานนำเหล้ามาเสิร์ฟและชงให้ผมอีกแก้ว  กิ๊บนั่งจิบไวน์มองหน้าผมเหมือนกับบอกว่า “อยากทำอะไรก็ทำไปเถอะไอ้เพื่อนเวร”  ทุกคนกำลังทำตัวเหมือนตัดหางปล่อยวัดผมซะงั้น >> I Don't Wanna Talk About It  by Rod Stewart <<
“I can tell by your eyes that you've probably been crying' forever” น้ำตาของผมไหลในทันทีที่เริ่มประโยคแรก  ผมยิ้มทั้งน้ำตา  นักร้องคนนี้เป็นนักร้องที่ผมชอบมากที่สุด  Rod Stewart โด่งดังตั้งแต่สมัยพ่อผมได้ละมั้ง  น่าแปลกที่เพลงโปรดของผมเพลงนี้ไม่เคยมีครั้งไหนเลยที่ฟังแล้วจะรู้สึกเจ็บปวดได้มากมายขนาดนี้
“and the stars in the sky don't mean nothing' to you, they're a mirror.
I don't want to talk about it, how you broke my heart.” ผมผงกหัวไปมาเพื่อให้เข้ากับจังหวะเพลง   โต๊ะข้างๆเริ่มมองมาที่ผม  น้ำตาของผมไหลมากกว่าเดิม  มากกว่าเดิมและมากกว่าเดิม  อยู่ๆในหัวก็นึกให้กับชีวิตของตัวเอง “เจอแต่ความรักเฮงซวยซ้ำๆ” บางทีผมก็อดไม่ได้ที่จะนึกแบบนี้  พอนึกขึ้นได้กลับรู้สึกสะใจดีเหมือนกัน  อยากจะท้าทายโลกนี้ออกไปดังๆอีกว่า “มึงเฮงซวยได้แค่นี้เหรอ มาอีกสิ..มาอีก กูไม่กลัวมึงหรอก”
“If I stay here, won't you listen to my heart, whoa, heart” ผมร้องเสียงดัง  มือไม้เริ่มออกท่าออกทางอย่างห้ามไม่อยู่
“ไอ้ฟ้า..เสียงดังไปแล้ว” เอเจเข้ามาปราม  ผมปัดมือมันออกจากไหล่ผม
“ปล่อยมัน” กิ๊บพูดเท่านั้น  เอเจหยุดที่จะห้ามผมทันที
“If I stand all alone, will the shadow hide the color of my heart
Blue for the tears, black for the night's fears.
The star in the sky don't mean nothing' to you, they're a mirror.” ผมพร่ำร้องไม่หยุด  เสียงของผมเริ่มดังมากขึ้นเรื่อยๆ  ผมปัดน้ำตาของตัวเองออกอย่างลวกๆ  น้ำตาที่ทำให้ตาของผมมองอะไรไม่ชัดนั้นผมเห็นเท่มองมาที่ผมด้วยสายตาอย่างเหลือเชื่อ  นั่นคงเพราะผมไม่เคยเป็นคนแบบนี้มาก่อนในสายตาน้องๆ
“I don't want to !!” ผมตะโกนออกไปด้วยความสะใจ
“talk about it, how you broke my heart..อึก If I stay here just a little bit อึก..longer, if I stay here, won't you listen to my heart โวววว..โอ้ ฮื้อ heart” ผมร้องอย่างโวยวาย  ยิ่งร้องไปน้ำตาก็ยิ่งไหลมากกว่าเดิม  ยิ่งร้องอย่างสะใจมากแค่ไหน  ยิ่งตอกย้ำอารมณ์ของตัวเองไปมากเท่านั้น  ผมอยากระบาย  อยากเอามันออกมาให้หมด  สิ่งเก่าๆที่มันคับอกอยู่ในตอนนี้..ผมอยากให้มันออกไปแค่เวลานี้ก็พอ
ผมทรุดตัวนั่งลงที่เก้าอี้อย่างหมดแรงเมื่อเพลงจบลง  เสียงในร้านเงียบกริบ
“วู้..เพราะมาก!” ผมตะโกนพร้อมกับปรบมือเสียงดัง 
“ร้านไอจะเจ๊งไหมเนี้ย” เอเจบ่นเสียงเบา
“หึหึ” ผมหัวเราะชอบใจก่อนจะดึงต้นคอเอเจให้ก้มหน้าลงมาและหอมแก้มอีกฝ่ายอย่างหยอกล้อไม่เลิก
“ฟ้า ยูเมามากแล้วนะ..กลับบ้านเหอะ” เอเจพูดด้วยน้ำเสียงเป็นห่วง
“ให้คิวมารับไหม เดี๋ยวไอโทรให้”
“ไม่!” ผมตะโกนใส่หน้าเอเจ
“จะอยู่ต่ออ่ะ ทำไมต้องไล่ด้วย” ผมว่าพร้อมกับดึงเสื้อเอเจจนทำให้เอเจก้มตัวลงมาใกล้
“แต่ยูเสียงดัง ลูกค้าไอมองหน้าไอแล้วเนี้ย” เอเจพูดหน้าเสีย
“ทำไม ใครไม่พอใจ” ผมลุกขึ้น  มองหน้าโต๊ะอื่นอย่างหาเรื่อง
“ก็คนมันเครียดอ่ะ ไม่เข้าใจหรอก..แม่ง” ผมว่าและต้องทรุดตัวลงนั่งอีกครั้งอย่างไร้เรี่ยวแรง
“ฟ้า ไอขอได้ไหม” เอเจกระซิบด้วยน้ำเสียงอ้อนวอน
“เออฟ้ากลับเหอะ เดี๋ยวฉันไปส่ง” กิ๊บพูดขึ้น  ทั้งสองเดินเข้ามาพยุงตัวผม
“อึก..ไอ้เอเจ ไอ้เลว ไล่เพื่อน” ผมโวยวาย
“เปล่าไล่” เอเจเข้ามากอดตัวผมไว้  พนักงานร้านเข้ามาช่วยพยุงผมด้วยอีกแรงจนพาผมไปส่งถึงรถของกิ๊บ
“ไหวแน่นะ” เอเจถามกิ๊บ
“สบาย..ถ้าโวยวายจะถีบลงจากรถกลางทางเลย” กิ๊บพูดขำๆ 
“เลวทั้งคู่เลย” ผมว่าพึมพำก่อนจะพลิกตัวนอนอีกด้าน
“แล้วรถน่ะจอดไว้ที่นี่ เดี๋ยวพรุ่งนี้ให้คนที่บ้านมาเอาก็แล้วกันนะ” เอเจพูด
“อืมๆ” ผมพยักหน้าตอบส่งๆ  สมองรับรู้แต่ร่างกายไม่ไหว  ถ้าขยับมากกว่านี้ผมคิดว่าผมคงจะทำให้รถของกิ๊บเลอะจากอ้วกของตัวเองเป็นแน่

= = = = = = = =

[เบบี้]

“You will never never never know me..อืม เมาจาง~”
“อื้อออ” ผมโวยวายเมื่อเพลงที่ผมกำลังร้องคลอในรถของกิ๊บจบลง  ผมเอื้อมมือไปควานหาปุ่มและกดย้อนเพลงกลับไปเพลงเดิม
“ไอ้ฟ้า..พอเลยไอ้บ้า ถึงบ้านแล้ว” กิ๊บตีแขนผมเบาๆ  ผมเหลือบตาขึ้นมองแต่ยังคงนอนนิ่ง
“นี่มันเที่ยงคืนแล้วนะ..พรุ่งนี้ฉันมีไฟล์ทเช้าด้วย แกรีบกลับขึ้นไปนอนเลย” กิ๊บว่า
“อืมๆ..โอย” ผมพยายามลุกขึ้นโดยมีกิ๊บช่วยพยุงตัว  ผมเปิดประตู  กิ๊บรีบวิ่งมาเปิดประตูฝั่งของผมให้ก่อนที่เธอจะวิ่งไปกดกริ่งที่ประตูรั้ว
“ลุงคะ..ช่วยหน่อยค่ะ เจ้าของบ้านเมาเป๋เลย” กิ๊บตะโกนบอกคนในบ้าน  ผมออกมายืนพิงรถของกิ๊บไว้เพราะรู้สึกเหมือนยังปรับตัวไม่ถูก  อาการยืนไม่ทรงตัวนี้เวลาเมาแล้วเป็นแบบนี้ทุกคนรึเปล่านะ  หรือผมคออ่อนไปหน่อย..กับแค่เหล้าขวดเดียว  หรืออาจจะเกือบสอง
“ว๊าย คุณฟ้า..ตาโก๋ แกรีบไปพยุงคุณเร็วเข้า” ผมได้ยินเสียงป้านิดโวยวาย  ลุงโก๋คนสวนประจำบ้านวิ่งมารับตัวผมไว้
“ทำไมเมาขนาดนี้ล่ะคะคุณ” ป้านิดหน้าเสีย
“ป้า..ฟ้าไม่เป็นไรสักหน่อย แค่เมาเหล้าเอง..หึ” ผมยิ้มและโบกมืออย่างขอไปที
“แกกลับบ้านไปเหอะ ฉันไหว” ผมหันไปบอกกิ๊บ
“แน่ใจนะ”
“เออ..ก็ถึงบ้านนี่แล้วไง กูเมา แต่กูรู้เรื่องเว้ย” ผมพูดด้วยน้ำเสียงเอื่อยเฉื่อยจนตัวเองยังรู้สึกว่าทำไมต้องพูดด้วยน้ำเสียงแบบนั้นด้วย
“อืม รู้เรื่องมาก..หลุดมึงกูนี่นะอีบ้า” กิ๊บส่ายหัว
“ไปแล้ว..ฝากด้วยนะคะลุง” กิ๊บบอกและเดินขึ้นรถของเธอไป  ลุงโก๋ช่วยพยุงผมให้เดินเข้ามาถึงในบ้าน  ที่จริงผมเพียงทรงตัวไม่อยู่เท่าไหร่นัก  คล้ายกับเดินก้าวแรกแต่ก้าวที่สองดันถอยกลับหลัง  ผมยังมีสติอยู่ที่ตัวนะ  แต่เพียงแค่ขาสั่นเล็กน้อยเท่านั้น
“เอ๊ะ” เสียงป้านิดอุทาน  ผมชะงักเมื่อเห็นคิวที่เพิ่งเดินออกมาจากห้องหนังสือของตัวเองพร้อมกับเค้ก
“พี่ฟ้า” เค้กอุทานเสียงเบา  ตาโตมองมาที่ผม
“เหอะๆ” ผมยิ้มและโบกมือทักให้กับแฟนที่น่ารักของหลานชายผม
“....................” อยู่ๆในบ้านกลับเงียบลง  เรียกว่าเงียบมากจนสามารถทำให้รู้สึกเหมือนพวกที่ยืนอยู่นี่เป็นวิญญาณก็ได้  คิวจ้องมาที่ผมเขม็ง  สายตาของมันแทบจะเขมือบผมอยู่แล้ว
“ดึกแล้ว..ป้าไปนอนเถอะครับ ลุงด้วย” คิวพูดขึ้น  ลุงโก๋ยังคงไม่ยอมปล่อยผม
“แต่..” ป้านิดอ้ำอึ้ง  เธอหน้าเสียมองมาที่ผม
“ผมบอกให้ไปไง” คิวย้ำ  เริ่มขาดหางเสียงยิ่งเสริมให้คนรับใช้ทั้งสองเกรงกลัวคิวมากขึ้นกว่าเดิม  นี่ขนาดผมเป็นเจ้าของบ้านนะครับเนี่ย  แต่ดูเหมือนคนรับใช้จะกลัวไอ้หลานนี่มากกว่าจะเกรงผมเสียอีก
“เมาเองได้ ก็ควรเดินเองให้ได้” คิวว่าและก็เหมือนเป็นคำพูดเด็ดขาด  เพราะลุงโก๋และป้านิดปล่อยผมออกช้าๆในทันที  ผมพยายามเรียกสติให้กลับมาที่ขาและพยายามทรงตัวให้อยู่ได้ด้วยตนเอง  เพราะเดี๋ยวจะเสียหน้าเอาได้  ป้านิดและลุงโก๋เดินออกจากตรงนี้ไป  ตอนนี้จึงเหลือเพียงเราสามคน  และผมเลือกที่จะไม่ก้าวเดินก่อน  รอให้หลานปากหมาไปจากตรงนี้ซะก่อน  ไม่เช่นนั้นผมอาจจะถูกสายตาอันร้ายกาจของมันมองอย่างดูถูกเป็นแน่
“เดี๋ยวเค้กช..” เค้กกำลังจะวิ่งเข้ามาหาผม
“ใครใช้” คิวพูดขึ้นทำให้เค้กชะงักหน้าหงอยลงในทันที
“เดินเองได้ โถ่..อย่าหาเรื่องกันหน่อยเลย” ผมพูดทำหน้าเชิดใส่อีกฝ่าย  ผมก้าวขาเดินและรวบรวมสติไม่ให้ตัวเองนั้นเดินโซซัดโซเซอย่างน่าอาย
“ผมหาเรื่องงั้นเหรอ” คิวพูดเสียงห้วน  ผมชะงักหันกลับไปมองอีกฝ่ายตาขวางเพราะรู้สึกไม่ชอบใจขึ้นมา
“นี่มันชีวิตอา คิวไม่พอใจอะไร” ผมว่าจนเกือบจะตะคอก
“ก็ใช่..นั่นมันชีวิตของคุณ แต่ถ้าจะกลับมาสภาพนี้ ไม่ต้องกลับมายังดีซะกว่า” คิวว่าเสียงเข้ม  มองตาขวางมาที่ผม
“หยุดว่าสักทีได้ไหม อาไม่อยากฟัง!” ผมขึ้นเสียงว่ากลับ
“....................” เราทั้งสองคนเงียบลงเหมือนต่างฝ่ายต่างกำลังระงับอารมณ์ของตัวเอง
“อาเหนื่อย คิวนึกว่าอาอยากเป็นอย่างนี้รึไง” ผมกดน้ำเสียงของตัวเองลง
“ถ้าไม่อยากเป็น ก็ไม่ต้องเป็น..ไม่ต้อง ง่ายนิดเดียว คุณอย่ามาเถียงข้างๆคูๆหน่อยเลย” อีกฝ่ายว่ากลับด้วยน้ำเสียงเหมือนข่มอารมณ์ของตัวเองเช่นเดียวกัน
“อย่าให้ผมทายว่าคุณไปทำอะไรมา ไปนอนกับใครไม่รู้หัวนอนปลายเท้ามาอีกล่ะสิ” คิวว่า  ผมหันขวับกลับไปมองหน้าคิวทันที
“หึ..ทำอย่างกับตัวเองไม่เคยงั้นแหละ” ผมย้อนว่าอย่าอดไม่ได้และลืมนึกไปว่าเค้กก็อยู่ร่วมวงอยู่ด้วย
“หึ..อย่างน้อย ผมก็รู้ว่าผมทำอะไรอยู่ก็แล้วกัน ไม่ใช่จะทำพร่ำเพื่อ..ไม่รู้จักพออย่างคุณ”


เพี้ย !!


ผมไม่รู้ว่าผมพุ่งเข้าไปถึงตัวของคิวรวดเร็วทั้งทั้งที่แทบทรงตัวเองไม่อยู่อย่างนี้ได้อย่างไร  แต่มือของผมตบเข้าที่หน้าคิวเต็มแรง  คิวหน้าหันไปตามแรงมือแต่ยังคงยืนนิ่งอยู่  ในบ้านเงียบลงอีกครั้ง
“ผมไม่เหมือนคุณ ไม่ได้นอนไปทั่วเพราะกำลังหลอกตัวเอง..หลอกตัวเองว่าที่ทำไปนั่นเพราะสามารถทำให้หายเจ็บปวด แล้วปล่อยให้เวลามันผ่านไปวันๆอย่างคุณ” คิวพูดเสียงเย็น  ผมสะอึก  และต้องหลับตาลงอย่างช้าๆเมื่อเห็นสายตาของคิวที่จ้องผมกลับอย่างกับจะกินเลือดกินเนื้อ
“....................” น้ำตาของผมไหลลงช้าๆ  ผมรับรู้ได้เพียงเท่านั้น  เสียงหายใจของเราทั้งคู่ส่งถึงกันนั่นคงเพราะต่างฝ่ายต่างมีอารมณ์รุนแรงมากเกินไป  เราไม่ได้ทะเลาะกันแรงๆมานานมากแล้ว  ดังนั้นนี่ไม่ใช่สถานการณ์ที่ดีเลย
“ผมไม่ได้เป็นห่วงถ้าคุณจะมั่วไม่เลิกแบบนี้ แต่ช่วยมีสติหน่อยได้ไหม..ทำเหมือนชีวิตจะตายแล้วอย่างนั้น หึ..แย่กว่านี้ก็เคยมาแล้วแต่ยังไม่เป็นแบบนี้ แค่นี้..มันยากมากนักรึไง” คิวกัดฟันจนผมเห็นว่ากรามของคิวนั้นเกร็งขึ้น
“คิว..ช่วย หุบปากซะ” ผมข่มน้ำเสียง  ปากของผมสั่น  คิวหลับตาลงก่อนจะหันหน้าหนี
“หุบปากซะ..อึก อากลัว รู้ไหม..อากลัว รู้ไหม ไม่รู้..ไม่รู้เลย!!” ผมกระแทกเสียงว่าพร้อมกับทุบคิวอย่างแรง  คิวเพียงแต่ยืนนิ่ง
“อามีสติหน่อยได้ไหม!”
“ทำไมอาเป็นแบบนี้..อาบอกไม่ให้ยุ่ง แล้วทำไมอาทำตัวแบบนี้ ทำไม!” คิวตะคอกกลับเสียงดังลั่นบ้าน  น้ำตาของผมไหลลงมากกว่าเดิม
“อ..อึก”
“แค่เลือก อาต้องเลือก..เพราะไม่ว่าทางไหน ตอนนี้ยังไงอาก็เจ็บปวดอยู่ดี..ถึงอาจะกลัวที่จะเดินต่อกับทิกเกอร์ อาก็เป็นฝ่ายเจ็บปวดอยู่ดี อารู้ดีว่าทำไม..อารู้ตัวดีที่สุด ถ้าจะไม่หลอกตัวเอง” คิวจ้องตาผมเขม็งเหมือนกำลังจะให้คำพูดของตัวเองนั้นกลืนเข้าไปในก้นบึ้งของหัวใจผม
“แต่คิวจะบอกอะไรให้ ไม่ว่าอาจะเลือกทางไหน..แต่ไอ้จักรจะเป็นคนเดียวที่คิวจะไม่ยอมรับ รู้ไว้ซะ..เพราะมันไม่มีอะไรแย่ไปกว่าการที่อาต้องเจ็บปวดเพราะมันหรอก ไม่มี” คิวพูดด้วยน้ำเสียงย้ำอย่างชัดเจน  น้ำตาของผมยังไม่หยุดไหลเพราะคิวพูดอย่างกับรู้ไปทุกส่วนของหัวใจผม  มันคงจริงอย่างที่คิวบอก  สถานการณ์หลังจากที่จักรหักหลังผม  กับสถานการณ์หลังจากที่ทิกเกอร์หักหลังผม  มันค่อนข้างแตกต่าง กับทิกเกอร์ผมไม่ได้อ้อนวอนให้ความรักหวนกลับมาอย่างที่ผมเคยรอจักร
“อีกอย่าง..อาคงจะลืมว่าช่วงชีวิตที่เฮงซวยก็เคยผ่านมาแล้ว” คิวแสยะหัวเราะ
“แต่คงกำลังลืม ว่าตอนนี้อาเป็นฝ่ายทำให้ชีวิตของตัวเองเฮงซวย..ไม่ใช่คนอื่น แต่อาทำตัวเอง!” คิวว่าด้วยน้ำเสียงดุดัน
“หยุดได้ไหม อึก..หยุดว่าอา ได้ไหม~” ผมพูดเสียงเครือ  คิวกัดกรามแน่นและตาคิวเริ่มแดงจนผมสังเกตเห็นได้
“เลิกทำตัวแบบนี้สักที ก่อนที่ผมจะหมดความอดทนไปมากกว่านี้” คิวตัดบท  ลูบหน้าตัวเองและถอนหายใจออกมาอย่างแรง
“ก็บอกแล้วไงว่าไม่ได้อยากเป็นอ่ะ!” ผมตะโกนกลับและเช็ดน้ำตาของตัวเองอย่างลวกๆ
“ก็บอกอยู่นี่ไงว่าให้เลิกสักที เวรเอ๊ย!” อีกฝ่ายเดินหนีไปพร้อมกับสบถออกมาเสียงดัง
“อึก..ไอ้ ไอ้คิว ไอ้หลานเลว..ไอ้เลว ไอ้ชั่ว ไอ้นิสัยเสีย..ไอ้ปากไม่ดี ไอ้บัดซบ” ผมพยายามหาคำมาด่ามัน  ผมว่าคิวกลับทั้งทั้งที่น้ำเสียงเครืออยู่ในคอ
“หึ..อาเฮงซวย” คิวหยุดเดินและหันกลับมาว่าพร้อมทั้งรอยยิ้มก่อนจะเดินขึ้นบ้านไป
“อื้อ..เค้ก” ผมร้องออกมาอย่างไม่รู้ว่าจะอ้อนใครเพราะหลานไม่อยู่ให้อ้อน  ความจริงถึงจะไม่ทะเลาะกันแบบนี้คิวเองก็คงจะไม่ยอมให้ผมอ้อนหรอกมั้งครับ
“พี่ฟ้าครับ ไม่น่าเมากลับมาแบบนี้เลยนะครับ..พี่คิวอุตส่าห์รอ” เค้กรีบวิ่งเข้ามาพยุงตัวผมไป  ผมเข้าไปกอดเค้กไว้แน่น
“มันด่าพี่” ผมฟ้อง  เค้กเอื้อมมือลูบหลังผมเบาๆ
“พี่คิวคงเป็นห่วงพี่ฟ้านะครับ ยังไง..ขึ้นห้องก่อนดีกว่าไหมครับ พี่ฟ้าจะได้พักผ่อน” เค้กยิ้มน้อยๆให้  ผมพยักหน้าตอบ  เค้กช่วยพยุงตัวผมให้ขึ้นมาบนห้องได้สำเร็จและปลอดภัย
“อ่ะ..เอ่อ พี่ฟ้าครับ ไม่อาบน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้าก่อนเหรอครับ” เค้กพูดด้วยน้ำเสียงลำบากใจจนผมรู้สึกได้  ผมนอนลงซุกหน้าเข้าที่หมอนและไม่ตอบอีกฝ่าย
“If you don't know me by now” ในหัวของผมยังมีเพลงที่กิ๊บเปิดในรถขับกล่อมอยู่  ผมร้องพึมพำออกมาคนเดียวอย่างต้องการให้อารมณ์ดีขึ้น
“อึก..You will never never never know มี มี..” น้ำตาของผมไหลลงเปื้อนหมอนอย่างห้ามไม่อยู่  อารมณ์อ่อนไหวอย่างสุดแรงเกิดแบบนี้ไม่ได้ปลอดปล่อยมานานมากแล้ว
“พ..พี่ฟ้าครับ” เค้กพูดเสียงเบา
“อย่าร้องไห้เลยนะครับ” อีกฝ่ายนำมือมาแตะตัวผมเบาๆเหมือนต้องการปลอบโยน
“ไอ้คิว..ว่าพี่อ่ะ เราทะเลาะกัน” ผมพึมพำ
“ตะ..ตกลง พี่ฟ้าร้องไห้เพราะเรื่องไหนกันแน่ครับ ร้องเพราะพี่คิวเหรอฮะ..เค้ก เค้กงง” อีกฝ่ายพูดด้วยน้ำเสียงไม่แน่ใจ
“พี่ก็งง” ผมตอบ
“แต่ยังไง..พี่ฟ้าก็เช็ดตัวหน่อยก่อนดีกว่านะครับ จะได้หลับสบายขึ้น เดี๋ยวเค้กไปเตรียมน้ำมาเช็ดตัวให้นะฮะ” เค้กพูด  ผมไม่ตอบ  ผมได้ยินเพียงเสียงกุกกักจากในห้องน้ำ  ผมนอนคว่ำตัวแน่นิ่งอยู่บนเตียงอยู่อย่างนั้น
“You should understand me..like I understand you..ไอ้ หลาน บ้า” ผมร้องเพลงปนร้องไห้อย่างกับคนบ้า  รู้สึกได้เลยว่าตัวเองน้อยใจคิวพอๆกับน้อยใจโชคชะตาของตัวเอง  ถึงผมจะรู้ว่าคิวเป็นห่วงผม  แต่ผมก็ไม่ชอบใจเอาเสียมากๆที่ถูกหลานว่าซะตรงขนาดนั้น
“Don't get so excited when I come home a little late at night
Cos we only act like children when we argue fuss and fight..” ผมร้องพึมพำอย่างคล่องปาก  ปกติเวลาธรรมดาเพลงนี้จะถูกร้องซ้ำๆโดยเพียงผ่านไปที  แต่ดูเหมือนตอนนี้ผมจะค่อนข้างชอบเพลงนี้มากเหลือเกิน
“พี่ฟ้าครับ ถอดเสื้อก่อนนะฮะ..คือ พี่ฟ้าหันตัวมาได้ไหมฮะ” เค้กพูดพร้อมกับจับตัวผมเล็กน้อย
“If..you..don't..know..me” ผมเน้นร้องอย่างชัดถ้อยชัดคำและยังไม่ยอมพลิกตัวกลับไปนอนหงายอย่างที่เค้กต้องการ
“จิ้..” ผมสะดุ้งเมื่อได้ยินเสียงจิปาก  ก่อนจะเหลือบตากลับไปมองที่ประตู  พบว่าคิวยืนอยู่ตรงนั้นด้วยท่าทางหงุดหงิดอย่างเคย
“กลับห้อง” คิวพูด  คงสั่งแฟนตัวเองละมังครับ
“แต่..พี่ฟ้า” เค้กอ้ำอึ้ง
“นั่นเมา ไม่ได้ป่วย..ไม่ตายหรอก” คิวว่า
“If you don't know me by now” ผมแกล้งร้องขึ้นอย่างดังเพื่อตั้งใจจะต่อว่าอีกฝ่ายอย่างน้อยใจ
“You will never..never..never know me” ผมร้องเสียงเบา  น้ำเสียงเครือทำให้เสียงต่ำลงไปในคอเรื่อยๆจนทำว่า..มี  นั้นหายไป
“หึ..เพราะผมรู้จักคุณดีไงล่ะ อยากพึมพำอะไรก็เชิญ..ที่พึมพำอยู่นั่นก็หลอกตัวเองอยู่ไม่ใช่รึไง” คิวพูดด้วยน้ำเสียงรู้ดีจนผมรู้สึกหงุดหงิดขึ้นมาอีกครั้ง
“You Never Know Me!!” ผมลุกขึ้นตะโกนเสียงดังอย่างไม่รู้จะสามารถนึกเถียงคำไหนออกไปได้  ผมตะโกนเสียงดังมากจนเห็นว่าเค้กสะดุ้ง
“ว่าตัวเองทำไมน่ะ” คิวเลิกคิ้วและแสยะยิ้มให้ด้วยน้ำเสียงเหมือนไม่สนใจผมอีก
“นี่..บอกให้ออกมา” คิวหันไปจ้องหน้าเค้กก่อนจะเดินออกจากห้องไปก่อน
“เค้ก อึก..อย่าไปนะ” ผมรีบคว้าแขนเค้กที่ทำท่าจะเดินไปตามคำสั่งจากไอ้หลานบ้านั่น  เค้กหยุดชะงักหันกลับมามองผมด้วยสีหน้าลำบากใจ
“พี่ ไม่อยากนอนคนเดียว”
“เอ่อ คือ” เค้กอึกอัก  ผมมองหน้าเค้กอย่างอ้อนวอน
“งั้น..เดี๋ยวเค้กมานะครับ” เค้กบอกและรีบวิ่งออกจากห้องไป  ผมกลับลงนอนอีกครั้ง  และได้ยินเสียงจากข้างนอกว่าคนสองคนกำลังกระซิบกระซาบเถียงกันอยู่  ไม่นานเท่าไหร่เค้กก็เดินกลับมาอีกครั้ง
“คืนนี้เค้กจะนอนกับพี่ฟ้านะครับ พี่คิวอนุญาตแล้ว..แต่พี่ฟ้าต้องลุกขึ้นล้างหน้า เปลี่ยนเสื้อผ้าก่อนได้ไหมฮะ” เค้กยิ้มบอก
“เค้กรังเกียจพี่เหรอ” ผมถามตาลอย
“เปล่าครับ แต่พี่ฟ้าจะไม่สบายตัว..พี่ฟ้าเปลี่ยนเสื้อผ้า พี่ฟ้าจะได้หลับสบายๆไงครับ” เค้กยิ้ม  มือลูบแขนผมเบาๆอย่างอ่อนโยน
“อือ” ผมยอมแต่โดยดีเพราะรู้สึกเกรงใจและสงสารเค้กขึ้นมา  ผมลุกขึ้นเข้าไปล้างหน้าล้างตาและเปลี่ยนเสื้อผ้าอย่างลวกๆ  เค้กนอนข้างๆผม  ผมเข้าไปนอนกอดเค้กไว้  เค้กนอนตัวแข็งทื่อไม่ขยับนั่นคงเพราะเกร็งผมแหละครับ  ผมชอบกอดคนอื่นมากกว่าที่จะให้คนอื่นมานอนกอดผม  เวลาที่ถูกคนอื่นกอด  ผมเองก็มักจะเกร็งและนอนไม่สบายพอๆกับเค้กนั่นแหละ  แต่ถ้าผมนอนกอดคนอื่น  เมื่อผมรู้สึกอยากปล่อยเมื่อไหร่ผมจะสามารถปล่อยเองได้อย่างตามใจชอบ  ทั้งทั้งที่ผมเองก็รู้ว่าเค้กคงกำลังอึดอัดแต่ผมก็ไม่สนใจ  ซบหน้าลงที่ไหล่ของเค้กและกอดเค้กไว้อย่างนั้นจนหลับไป..

................>>>><<<<................

ใครที่ต้องการฟังเพลงที่ฟ้าพึมพำบ้าบอในตอนท้าย ">> If You Don't Know Me By Now by Seal <<"
 

[StillLoveThem]

....คุณอาฟ้าคะ อยากทำอะไรก็ทำตามใจตัวเองบ้างเถอะค่ะ
....ถ้าล้ำเส้นแล้วทำให้มีความสุข ก็ล้ำไปเถอะค่ะจะได้ไม่ต้องมานั่งปั้นหน้าเหมือนตอนนี้
....อดีตที่เจ็บช้ำก็เก็บไว้เป็นบทเรียน อดึตกับปัจจุบัน วัยวุฒิ คุณวุฒิ ของคนเรามันเปลี่ยนไป
....มันใช้เหตุและผล เป็นตัวกำหนดดีกว่าเนอะ หาความสุขใสตัวบ้าง แค้นมากมันก็ปั่นทอนความสุข
....นึกว่าทิกเกอร์จะแพ้พริกป่น ซะอีกตัวแดงหมด แต่ก็ท้องเสียอะนะ เลขาจะเขมือบเจ้านายอีกแล้วครับท่าน

[Nankoong]

  :z10:จิ้ม+1ให้เบบี้ก่อนอ่านน.......

[TanyaPuech]

 

[ladymoon_yy]

ฟ้าทำร้ายตัวเองชัดๆ 

[tippy]

  สงสารฟ้าอ่ะ ไม่อยากเจ็บ ให้รักก็เจอ็บ แต่ให้กลับไปคบก็ไม่สนิทใจ

ฟ้าเจ็บแล้วจำ รัก แต่ก็ไม่อยากหันหลังกลับไป เหมือนทางมันตัน เดินหน้าไม่ได้ ถอยหลังไม่ดี

[faNg]

อาฟ้านี่แบบอารมณ์ดื้อดึงแบบพี่ิคิวคงจะ เฮ้อ อออ ...เมื่อไหร่จะหาย (ประมาณนี้แหละนะ) 555
แต่เรื่องราวของอาฟ้านี่แบบ เศร้าจนอ่านแล้วคิดอะไรมากมายในชีวิตเลยอะ เก็บมาสอนตัวเองยังได้เลย
พี่คิวนี่ก็แบบเป็นห่วงนะ แต่การแสดงออกนี่แบบชอบอะ เป็นห่วงมาก วิธีของพี่คิวจะแบบนี้ รู้สึกดีนะ ชอบโดนว่าแบบนี้แหละ ^^
ส่วนเค้กนี่ ยังอ่อนโยน น่ารักมากมาย คิดถึงเค้ก

ขอบคุณ คุณเบบี้นะคะ อ่านแล้วถึงเรื่องมันจะเศร้าจะยิ้ม ยังไงแค่ได้อ่านก็มีความสุขแล้วคะ ^^

[Mura_saki]

พี่ฟ้าอ่ะ อย่าเป็นแบบนี้เลย 

พี่คิวก็นะ ..แต่ยังไงก็รักพี่คิวอยู่ดี อิอิอิอิ

[gupalz]

พี่ฟ้าหนักไปแล้วนะเนี่ย

[น้ำแข็งใส]

ใช้อดีตเป็นเข็มทิศอนาคต ชอบบบบบ

คิวนายตรงได้ใจเรามาก 

อินเกินไปแล้ว ขอบคุณเบบี้   

[eiei]

ทั้งขำและสงสารเค้ก 5555555