ตอนที่ 43“อัลโหล”
“เดี๋ยวมึงมารับกูที่หอไปเรียนด้วยนะ”
“เอ่อ .. อืม เดี๋ยวเข้าไปรับ”
“เออๆ เดี๋ยวเจอกัน”
บทสนทนาสั้นๆที่ผมคุยกับไอ้โอ๊ต เพราะตั้งแต่เปิดเทอมมา ไอ้โอ๊ตขาดเรียนไปหลายวัน เพราะมันเพิ่งกลับมาจากบ้านมัน บ้านมันมีงานต้องเคลียร์เล็กน้อย มันเลยเพิ่งจะกลับมาหอหลังจากเปิดเรียนได้อาทิตย์นึง พอผมรู้ว่ามันกลับมาแล้ว เลยโทรให้มันไปรับผมไปเรียนด้วย เหมือนแต่ก่อน .. ผมอยากทำให้อะไรๆเหมือนอย่างเดิมมากที่สุด ในฐานะที่มันเป็นเพื่อนรักของผมคนหนึ่ง
ไม่นานนักไอ้โอ๊ตก็มารับผมที่หน้าหอ ผมซึ่งยืนรอมันอยู่แล้วยิ้มให้มัน มันมองมาทางผมและยิ้มเฝื่อนๆมาให้ หน้าตาของมันเปลี่ยนไปเยอะ จากที่ไม่เจอกันหลายอาทิตย์ มันดูซูบผอมซะจนสงสัย ว่าไปทำอะไรมา
“มึงสบายดีนะ” ผมถาม
“ก็เรื่อยๆวะ ไปเรียนกันยัง” มันตอบผม พร้อมกับสะบัดหน้าเป็นเชิงให้ผมขึ้นซ้อนท้ายรถมัน ผมยิ้มตอบก่อนจะขึ้นรถหลังมัน
วันนี้เป็นอีกวันที่ผมเรียนเกือบทั้งวัน เลยได้อยู่กับเพื่อนทั้งวัน มีโทรไปหาน้ำมนต์บ้างในตอนพัก แต่ก็คุยกันไม่ได้นาน วันนี้น้ำมนต์เลิกไว และบอกว่าจะไปธุระกับช้างน้อยและหญิง ผมเลยไม่ได้ห่วงหรือกังวลอะไร
“มึงไปทำไรมาวะไอ้โอ๊ต ทำไมดูผอมๆ โทรมๆ” ไอ้บ่าวถามในสิ่งที่ผมสงสัยตั้งแต่แรกเจอ
“ช่วยงานที่บ้านวะ ช่วงนี้ช่วงเก็บเกี่ยว พ่อไม่ค่อยสบาย กูเลยต้องเหนื่อยขึ้นเท่าตัว” มันบอกเพื่อนๆครับ ที่บ้านมันทำสวนครับ หลายอย่างเลยละ ปลูกมัน ปลูกสัปปะรด ปลูกผักต่างๆ แต่พ่อแม่มันเป็นเจ้าของไร่นะครับ มีลูกน้องช่วย ที่มันบอกว่าเหนื่อยนี่ คือเหนื่อยในการควบคุมดูแล
“แต่หน้าตามึงเหมือนคนเล่นยาเลยนะ” จู๋ๆพี่เอกก็พูดประโยคนี้ขึ้น ทำเอาเพื่อนทั้งกลุ่มหันไปมองไอ้โอ๊ตเป็นตาเดียวกัน
“ยาบ้า ยาบออะไรของมึง ไม่มีหรอก พวกมึงคิดมาก กูทำงานหนักแล้วไม่ได้พัก” มันบอกพวกผมอีกที
“เออ งั้นก็พักผ่อนเยอะๆ จะได้หายโทรม อยู่แบบนี้สาวหายหมด” ไอ้บ่าวบอกอีกทีครับ
“แล้วน้องแพรมึงเป็นไงบ้างวะ” พี่เอกชวนคุยต่อ
“เลิกกันแล้ว” มันตอบมาสั้นๆ
“ทำไมวะ”
“ไม่รู้ดิ เข้ากันไม่ได้ ไม่ใช่ ไม่อยากฝืน” มันตอบเหตุผลคนอื่นๆ แต่หันหน้ามามองผม ผมเลยเลี่ยงหันหน้าไปมองอย่างอื่น
“เรื่องมากชิบหายเลยนะมึงเนี่ย ได้คนสวยๆมาก็ไม่ชอบอีก” พี่เอกบ่นมัน
“เด็กนั่นก็ไม่ได้ชอบกูด้วยแหละ” มันบ่นออกมาเล็กน้อย เราคุยกันสักพักก็แยกย้ายกันกลับหอ นัดเจอกันตอนค่ำๆเพื่อจะกินต้อนรับเปิดเทอมกันหน่อย ไอ้โอ๊ตก็มาส่งผมที่หอเหมือนตอนขาไป
“ไปนั่งเล่นบนห้องกูก่อนมั๊ย” ผมถามมัน
“ไม่ดีกว่า กูมีธุระ” มันบอกผม
“เออ ตามใจ งั้นเจอกันตอนเย็น”
ไม่ใช่ว่าการเว้นระยะห่างระหว่างผมกับมันเป็นการดีสำหรับผม หรือสำหรับมันนะครับ เพราะระยะห่างของมันกับผมตอนนี้ เราเหมือนกับคนที่เพิ่งรู้จักกัน เหมือนมันกำลังสร้างรั้วหนามกั้นคำว่ามิตรภาพ ทั้งๆที่ผมนั้นอยากจะเข้าไปสานเรื่องราวให้มันยังคงดีแบบเก่า .. ถึงจะยากหน่อย แต่ก็ต้องลองทำครับ
สักพักไอ้เอ็มก็มาหาผมที่ห้อง รายนี้ไม่ค่อยได้เจอหน้าเท่าไหร่ตั้งแต่คบกับน้องหญิง แต่ก็ต้องเข้าใจว่ากำลังช่วงข้าวใหม่ปลามัน และก็ไม่ต่างอะไรจากผมนัก ไปว่าไปติงอะไรไม่ได้ เดี๋ยวจะโดนสวนกลับด้วย
“พวกมึงได้กันยังวะ” อยู่ๆไอ้เอ็มก็ถาม ผมหันควับไปมองหน้ามันอย่างงงๆทันที
“ถามทำไม?” ผมถามมันกลับ
“ก็แค่อยากรู้ ทำไมตอบไม่ได้วะ ทีคนก่อนๆมึงได้แล้วบอกกูเลยนี่”
“มันต่างกันเว๊ย” ผมบอกพร้อมกับยิ้มให้มัน
“มันต่างกันยังไง” ถามอีก แถมยังทำหน้าตาโง่ๆอีก
“คนอื่นกูใคร่ แต่คนนี้กูรัก” ผมตอบพร้อมกับยักคิ้วให้
“โอ๊ยยย จะอ้วก เสี่ยวชิบหายนะมึงเดี๋ยวนี้ แล้วตกลงได้กันยัง” ด่าผมแล้วยังไม่จบ วนกลับมาเรื่องเดิมอีก
“ไม่รู้ ไปถามเจ้าตัวสิ”
“ไอ้บ้า กูได้โดนน้องน้ำมนต์เหยียบอกกูดิ”
“กูขอให้มันเหยียบหน้าแทนก็ได้นะ”
“แสดด ไม่อยากรู้แล้วก็ได้” เหมือนน้อยใจ แต่ก็ไม่สน
“แล้วมึงละ ได้น้องหญิงยัง” ผมถามกลับบ้าง
“เอ๊ยๆๆๆ มึงพูดอะไร อย่าพูดแบบนี้นะเว๊ย น้องหญิงเสียหาย กูรักด้วยใจ ไม่ได้รักเพราะอยากได้ อยากเอา” นั่นๆๆ ทีมันร้อนตัวใหญ่
“กูก็ไม่ได้ว่าอะไร แค่ถามกลับเฉยๆ กระวนกระวายซะ” ผมย้อนมัน แต่ก็ยิ้มเยาะมันที่มุมปาก ส่วนมันหน้าตื่นไปไกลละ
“ไอ้โป้ เวลามึงคุยกับน้องน้ำมนต์ มึงแทนตัวเองว่าอะไรวะ" เหมือนมันจะตั้งตัวได้ใหม่แล้ว จึงเริ่มชวนผมคุยต่อ
“แทนกูว่ากู แทนมันว่ามึง ทำไมวะ ?” ไอ้นี่ถามอะไรไร้สาระเข้าเรื่อย
“เปล่า กูก็แค่ถามดู ทำไมมึงไม่แทนตัวเองดีๆหน่อยวะ มึงกู ถ่อยชิบหาย” มันหลอกด่าผมครับ
“ก็กูชินแบบนี้ ..”
“แล้วน้ำมนต์ละ เรียกมึงว่าอะไร”
“น้ำมนต์เหรอ มันแทนตัวเองว่าเรา และก็เรียกกูว่านาย”
“โห อย่างกับฟ้ากับเหว” หน้าตา คำพูดคำจาของมัน เหยียดผมอยู่นัยนัย
“มึงจะทำไม แล้วึมงกับน้องหญิงละ”
“กูเหรอ แทนเค้ากับตัวเอง ไง น่ารักมั๊ย” ทั้งหมดทั้งมวลคืออยากอวดผมว่าคู่ตัวเองน่ารักสินะ
“เออ น่ารักมาก” ผมบอกมัน
“มึงจริงใจมากอ่ะ” และมันก็ประชดผม
“กูจะบอกไว้ว่าคำสรรพนามมันเปลี่ยนไปตามความสัมพันธ์เว๊ย” และมันก็บอกกับผมหน้าตาจริงจัง ผมคิดตามประโยคสวยหรูของมัน พลันคิดในใจว่า ที่ผมพูดมึง กู กับน้ำมนต์นี่ ไม่เหมาะไม่ควรมากหรือไง เรื่องนี้ต้องไว้ไปถามน้ำมนต์บ้าง ไอ้เอ็มยิ้มเล็กน้อยที่เห็นผมครุ่นคิดในสิ่งที่มันพูด ก่อนที่ผมจะยิ้มให้มัน และถามกลับไป
“คำสรรพนามนี่มันคืออะไรแล้ววะ ?”
“ปัง ปัง ปัง !!!!!!!!!!!” เสียงเคาะประตูห้องผมดังสนั่น ผมสะดุ้งตื่นจากการนอนหลับเอาแรงก่อนจัดหนักคืนนี้ทันที ในใจหงุดหงิดว่าใครกันที่เคาะประตูได้รุนแรงขนาดนี้ ไอ้เอ็มก็เพิ่งจะกลับไป หรือลืมอะไรไว้ จึงรีบเดินไปเปิดประตู
“มีไรมึง เคาะซะตกอกตกใจหมด” ผมเปิดมาดู เจอไอ้เดชยืนเหงื่อซกอยู่หน้าห้องผม หน้าตาร้อนรนชอบกล
“ไอ้โอ๊ต ไอ้โอ๊ตแย่แล้ว” ไอ้เดชบอกผมด้วยหน้าตาตื่น ผมรีบกลับห้องคว้าเอาเสื้อที่พาดไว้บนเก้าอี้ และหยิบกุญแจห้องที่วางอยู่บนโต๊ะ ก่อนจะรีบปิดประตู และวิ่งตามไอ้เดชมาทันที
ไม่รู้หรอกครับว่าคำว่าแย่แล้วของไอ้เดชมันเป็นอย่างไร แต่ด้วยสีหน้าและท่าทีของไอ้เดช มันสื่อให้ผมรู้ว่า ไอ้โอ๊ตต้องตกอยู่ในสถานการณ์ที่แย่อย่างที่มันพูดจริงๆ
ไม่กี่นาทีไอ้เดชก็พาผมมาถึงห้องของไอ้โอ๊ต ประตูถูกล็อคไว้ด้วยตัวยู ยิ่งทำให้ผมกังวลกับคนที่อยู่ข้างในมากขึ้น ไอ้เดชรีบไขกุญแจอย่างไว มือไม้สั่นจนผมพาลใจสั่นไปด้วย ปรตูถูกเปิดออกด้วยความรวดเร็ว สายตาของผมได้พบกับสภาพของไอ้โอ๊ต ที่ไม่คิดว่าจะพบเจอ
ไอ้โอ๊ตถูกมัดมือมัดเท้าไว้กับเก้าอี้ไม้ ปากถูกยัดไว้กับเสื้อยืดมีหยดน้ำลายไหลออกมาเหนียวเยิ้ม สายตามันละห้อย และดูทุรนทุรายสลับไปสลับมา ผมเดินเข้าไปหามันอย่างช้า อย่างกับไม่เข้าใจภาพตรงหน้า ว่ามันเกิดอะไรขึ้น
“กูมาหามันเมื่อตอนเย็น เห็นมันกำลังเล่นยา กูเลยห้ามมัน มันเลยลงแดง กูเลยมัดมันไว้” ไอ้เดชเหมือนรู้ว่าผมต้องการรู้อะไร จึงรีบอธิบายผม
“นี่มันติดยาเหรอวะ” ผมถามไปอย่างกับไม่ได้ต้องการคำตอบใดๆ เพราะภาพตรงหน้าก็ตอบได้หมดแล้ว
“มันเพ้อ มันหมกมุ่น เอ่อ ..”
“เรื่องกูเหรอ ?” ผมหันไปสบตาไอ้เดช ที่เหมือนจะไม่อยากพูด
“คงงั้น มันรักมึงมาก ยิ่งเห็นมึงรักกับน้ำมนต์มากเท่าไหร่ มันทนไม่ได้ เลยหาที่ระบาย มันเลยมาเล่นยา กูไม่คิดว่ามันจะติดมากขนาดนี้ นึกว่ามันจะเล่นแก้เครียด”
“แปลว่ามึงรู้มานานแล้ว”
“ก็ไม่เชิง”
“มึงนี่นะ รู้แล้วทำไมไม่บอกกู ปล่อยให้เลยเถิดแบบนี้ได้อย่างไร เหี้ยชะมัด” ผมสบถออกมาที่มารับรู้เรื่องอะไรที่แก้ไขยาก
“มึงอย่าด่ากูตอนนี้เลย ช่วยกูคิดก่อน ว่าจะทำไงกับมันดี” ไอ้เดชเหมือนรู้สึกผิด จึงถามความเห็นผม ผมก็ตื้อตันไปหมด
“ปล่อยให้มันหายลงแดงก่อน แล้วค่อยคุยกับมันอีกที” ผมไม่รู้จะทำอย่างไร จึงได้แต่นั่งจ้องมันอยู่แบบนั้น
นานเข้าไอ้โอ๊ตยิ่งดิ้นขึ้นใหญ่ แถมยังคลื่นไส้จะอาเจียนอีก ผมเลยรีบลากมันไปไว้ในห้องน้ำ ไอ้โอ๊ตดินพร่านไปตามพื้นของห้องน้ำ สายตากรอกไปกรอกมา มือไม้สั่นเทา ปากบิดเบี้ยวไม่ได้รูป
“กูว่าพามันไปโรงบาลเหอะ” ไอ้เดชบอกผม
“ถ้าพามันไป มันโดนส่งไปบำบัดแน่ และเรื่องต้องใหญ่กว่าเดิม ขอแค่มันผ่านคืนนี้ไปได้ อะไรหลายอย่างจะโอเค มึงไปเอาผ้าขาวม้าในตู้มันมา กูจะจับมันมัดไว้ในห้องน้ำนี่แหละ มันต้องอ้วกอีกเยอะแน่” ผมบอกไอ้เดช ไอ้เดชรีบวิ่งไปเอาผ้าขาวม้ามาให้ผม ผมจัดการมัดมือข้างหนึ่งของไอ้โอ๊ตไว้กับอ่างล้างหน้า ไอ้โอ๊ตมองหน้าผมสายตาเหมือนขอความช่วยเหลือ
“ยา .. ขอยากูหน่อย” ปากที่พูดอย่างพะงาบๆ น้ำลายไหลเปอะเปื้อนนั้น ทำเอาผมน้ำตาไหล
“ปล่อยกูเหอะ ไอ้โป้ปล่อยกูเหอะ” เสียงของมันดังขึ้นเรื่อยๆ ผมรีบมัดให้เสร็จๆ
“ทนอีกนิดนะมึง กูรักมึงนะเว๊ยถึงทำแบบนี้” ผมบอกมัน พร้อมกับปิดประตูห้องน้ำออกมา ข้างในห้องน้ำยังมีเสียงดังของการอาละวาดของมันออกมาไม่ขาด เสียงข้าวของในห้องน้ำกระจัดกระจายพอๆกับเสียงอาเจียนของมันที่ดังมาสลับการดิ้นพร่านของตัวมัน
ผมหันมามองไอ้เดชที่นั่งอยู่บนเตียงเอามือปิดหน้า ในมือชุ่มไปด้วยน้ำที่คาดว่าอาจจะหลั่งมาจากตาของมัน ถึงความสัมพันธ์ของสองคนนี้จะคลุมเคลือจนทำให้ผมสงสัย แต่ประเด็นนี้ถูกยกออกไป ณ ตอนนี้
“กูไม่น่าปล่อยให้มันเลยเถิดมาถึงนี้เลย” มันพูดออกมาเบาๆ
“กูน่าจะห้ามมันตั้งแต่แรกที่มันคิดจะเล่นยา กูนี่มันแย่จริงๆ ตามใจมันได้ทุกเรื่อง” มันพูดต่อมาเรื่อยๆ ผมเลยเลือกจะเดินลงไปนั่งข้างๆมัน
“มึงอย่าโทษตัวเองแบบนี้ดิวะ เรื่องมันเกิดมาแล้วยังไงก็กลับไปแก้ไขไม่ได้ ตอนนี้คือช่วยกันให้มันกลับมาเป็นคนเดิม ถ้ามึงโทษตัวเอง กูก็ผิด ที่มันเล่นยาก็เพราะกู กูนี่แย่จริงๆ พอมีแฟนก็ลืมเพื่อน”
เราทั้งสองนั่งเงียบอยู่กับห้องที่เริ่มมืดเพราะแสงอาทิตย์กำลังลับหาย เสียงในห้องน้ำยังดังโครมครามแสดงให้พวกเรารู้ว่าคนข้างในยังมีชีวิตและมีแรงที่จะต่อสู้กับความต้องการของตัวเองอยู่ ผมหยิบมือถือโทรหาไอ้บ่าว เพื่อบอกยกเลิกเรื่องคืนนี้ที่จะไปดื่มกับพวกมัน แต่เปลี่ยนแผนแทน
“เดี๋ยวพวกมึงซื้อมากินกันที่ห้องไอ้โอ๊ตแทนนะ .. ไม่ต้องถามว่าเพราะอะไร มาดูเอาเอง” ผมบอกไอ้บ่าวแค่นั้น แล้วก็วางสายไป
“เดี๋ยวกูมา” ผมหันไปบอกไอ้เดชที่นอนแผ่อยู่บนเตียงมือก่ายหน้าผาก อย่างกับคนคิดไม่ตก มันพยักหน้าเล็กน้อยรับรู้สิ่งที่ผมบอก ผมเดินออกมานอนห้องของไอ้โอ๊ตลงมาชั้นล่างเพื่อจะโทรหาน้ำมนต์
“อัลโหล ทำอะไรอยู่” ผมถามไปเมื่ออีกฝ่ายรับสาย
“ทำการบ้าน” มันตอบมา
“เยอะมั๊ย กูกวนรึเปล่า”
“ไม่อ่ะ กำลังคิดถึงพอดี”
“เป็นประโยคที่อยากได้ยินพอดี” ผมตอบไปพร้อมกับรอยยิ้มแรกของวัน
“แล้วนั่นทำอะไรอยู่ เพิ่งตื่นเหรอ วันนี้จะไปดื่มกับพวกพี่ๆเค้าเหรอ” อีกคนถามมาระรัว
“อยู่หอไอ้โอ๊ต ไม่ไปแล้ว เปลี่ยนมากินห้องไอ้โอ๊ตแทน” ผมบอกไป
“อ๋อ ดีแล้ว จะได้ไม่มีใครมาจีบ”
“หวงกูเหรอ” ผมถามอย่างยิ้มๆ
“แค่ห่วงเฉยๆ”
“แล้วมันต่างกันยังไง”
“ต่างกันก็แล้วกัน”
“ชอบเล่นลิ้น”
“กินอะไรหรือยัง” อีกคนเปลี่ยนเรื่องคุย
“ยังเลย ไม่ค่อยหิวเท่าไหร่ คิดถึงมึงมากกว่า”
“เยอะขึ้นทุกวัน”
“ด่ากูเหรอ”
“เปล่า แค่บอกว่าคิดถึงเยอะมากขึ้นทุกวัน” ใครว่าผมเจ้าเล่ห์คนเดียวละครับ อีกคนก็ใช่ย่อย
“น้ำมนต์ ..” ผมเรียกเสียงมันสั้นๆ
“หือ ?”
“ทำไมมึงถึงตกลงเป็นแฟนกับกู” คำถามชวนดราม่ามาแล้วครับ ไม่รู้ทำไมอยู่ๆผมถึงอยากรู้เหตุผลของมัน
“ทำไมถึงอยากรู้ขึ้นมาละ”
“ไม่รู้สิ อยากได้ยิน อยากมีกำลังใจในการต่อสู้กับอะไรหลายๆอย่าง”
“จริงจังขนาดนั้นเชียว ?”
“อืม”
“ไม่รู้สิ .. นายเป็นคนแปลกหน้าที่มีผลต่อหัวใจเรามั้ง .. เราไม่เคยรู้สึกแบบนี้กับใคร เราไม่รู้ว่าเค้าเรียกมันว่าอะไร ตอนนี้เราเลยแทนมันว่าความรัก .. แค่นี้แหละเราเลยตกลงเป็นแฟนกันนาย”
“ง่ายๆ สั้นๆ คือมึงรักกู” ผมสรุปเอาเอง ตามประสาคนชอบเข้าข้างตัวเอง
“พอสั้นไปแล้วมันดูซึ้งกว่าเนอะ ทำไมเราพูดซะยาวเลย” น้ำมนต์แอบขำในความคิดตัวเอง
“ไม่ว่าจะพูดอ้อมโลก หรือตรงไปตรงมา ยังไงมันก็เป็นความรู้สึกที่ออกมาจากปากมึง ขอบใจมึงมากนะ”
“วันนี้มาแปลกจังเลย ไม่รู้ว่าไปพบไปเจออะไรมา แต่เราก็ขอให้นายผ่านพ้นมันไปให้ได้นะ”
“นับวันมึงจะเป็นมากกว่าแฟนกูแล้วนะ .. น้ำมนต์”
“เราต้องการเป็นอะไรๆหลายๆอย่างในตัวนาย ถ้าวันหนึ่งเป็นอะไรไม่ได้ เราก็ยังเป็นอีกหลายๆอย่างที่ยังเป็นได้ เขาใจที่เราพูดใช่ป่ะ” คนๆนี้ยังคงซ่อนความอินดี้อยู่ในตัวเองไม่หาย
“เข้าใจครับ แต่จะไม่มีวันทำให้มันเป็นอย่างอื่นแน่นอน ปีโป้สัญญา”
วันนี้ไม่ได้ตั้งใจจะให้น้ำมนต์คิดว่าผมมีปัญหาอะไร และน้ำมนตืก็ไม่ใช่คนที่จะอยากรู้เรื่องผมไปหมดทุกเรื่อง เรื่องบางเรื่องผมไม่อยากเล่า น้ำมนต์ก็ไม่เคยถาม แต่ผมจะแสดงแค่ความรู้สึกให้เขารับรู้ ว่าตอนนี้ผมรู้สึกแบบนี้นะ แม้ว่าเขาจะไม่รู้ว่าเป็นเพราะเรื่องอะไร แต่เขาก็ยังปลอบใจและอยู่ข้างๆผมได้
น้ำมนต์จึงกลายเป็นคนที่ “พิเศษ” .. และ “วิเศษ” สำหรับผมไปเลย
ผมวางสายจากน้ำมนต์แล้วรีบออกไปหาซื้ออะไรมากิน และไม่ลืมที่จะซื้อมาฝากไอ้เดชมัน กลับมาก็เห็นไอ้เดชมันนั่งหลังพิงอยู่หน้าห้องน้ำ กอดเข่าก้มหน้า เห็นแล้วอดสงสารมันไม่ได้ มันคงรู้สึกผิดมาก กับสิ่งที่ไอ้โอ๊ตเป็นอยู่ในตอนนี้ คนหนึ่งดิ้นรนเพราะต้องการยาอย่างจะบ้าตาย อีกคนก็ดิ้นรนด้วยความห่วงใยจนไม่เป็นอันทำอะไรเช่นกัน
“ไอ้เดช มากินอะไรก่อนมา เดี๋ยวจะเป็นอะไรไปอีกคน” ผมบอกมันพร้อมกับแกะถุงก๋วยเตี๋ยวที่ซื้อมาให้มันใส่ชาม
“กูกินไม่ลงว่ะ มึงกินไปเหอะ” มันเงยหน้าขึ้นมามองผมแล้วบอก
“ฝืนกินหน่อยดิวะ อย่าทรมานตัวเองไปเลย มึงเชื่อกู เดี๋ยวไอ้โอ๊ตก็ต้องดีขึ้น” ผมบอกมันไปก็แค่นั้นแหละครับ เพราะอีกคนเหมือนกับหูทวนลม ไม่สนใจอะไร
คืนนั้นพวกผมมาตั้งวงกันหน้าห้องน้ำนั่นแหละครับ พวกเราไม่ได้ดื่มจัดหนักอะไรกัน แค่อยู่เป็นเพื่อนไอ้โอ๊ตมันก็เท่านั้น หลายคนสงสัยว่าทำไมผมถึงทำแบบนี้ ทำไมไม่พามันไปส่งโรงพยาบาล หรือไปบำบัด ผมยอมรับว่าผมกลัวครับ กลัวว่ามันจะขาดอิสรภาพจากความคิดนั้นของพวกผม สู้ให้มันขาดอิสรภาพแค่หนึ่งคืน ดีกว่าต้องถูกส่งไปบำบัดและมีประวัติไปอีกหลายวัน ผมเคยมีเพื่อนติดยาเยอะครับ เพราะผมอยู่ในสังคมที่เรียกว่าล่อแหลมก็ได้ แต่ผมไม่คิดว่าคนใกล้ตัวมากๆของผมคนนี้จะติดซะเอง และวิธีนี้ก็เป็นวิธีที่ค่อนข้างหักดิบพอสมควร
เสียงในห้องน้ำยังดังมาเป็นระยะ ทำให้พวกผมใจชื้นที่ได้ยิน แม้จะเป็นเสียงที่ดูวุ่นวายไม่สามารถคิดได้ว่าเกิดอะไรขึ้น แต่นั่นก็ทำให้พวกเรารู้ว่ามันยังหายใจอยู่ เสียงค่อยๆหายไปตอนใกล้จะสว่าง มันคงเพลียจัดและคงหลับไปแล้ว พวกผมคิดกันแบบนั้น ..
พวกผมเปิดประตูเข้าไปพบกับสภาพของมันนอนหลับอยู่ท่ามกลางกองอ้วก กลิ่นฉี่ กลิ่นอ้วกลอยกระจายเต็มห้องไปหมด ไอ้เดชรีบวิ่งเข้าไปแก้ผ้าที่มัดมือมันไว้อย่างไว ก่อนจะรีบถอดเสื้อผ้าของไอ้โอ๊ตออก
“อย่าเพิ่งให้น้ำโดนตัวมัน เดี๋ยวมันจะหนาว” พี่เอกบอกเมื่อเห็นว่าไอ้เดชกำลังจะเปิดผักบัวรดไอ้โอ๊ต
“ทิ้งมันไว้ให้มันตื่นก่อนดีกว่า ถ้าไปปลุกมัน เดี๋ยวมันจะอยากยาอีก” ไอ้บ่าวเสริม
“แล้วจะทิ้งให้มันนอนท่ามกลางกองอ้วกอยู่แบบนี้เหรอ ?” ไอ้เดชหันมาถาม
“หรือมึงอยากให้มันตื่นมาทรมานอีก ?” ไอ้บ่าวตอบไปด้วยคำถามเช่นกัน ไอ้เดชมองสวนกลับมาอย่างไม่พอใจกับความคิดของพวกผม และก็ไม่พอใจในตัวเอง เหมือนมันกำลังสับสนว่าจะทำยังไงต่อไปดี
“พวกมึงออกไปรอข้างนอกเถอะ เดี๋ยวกูอยู่เป็นเพื่อนมันเอง” ไอ้เดชตัดสินใจด้วยตัวมันและบอกพวกผมมา ไอ้บ่าว ไอ้เอ็ม พี่เอกมองหน้ามาทางผมเหมือนจะขอคำตอบ ผมพยักหน้าเห็นด้วยกับไอ้เดช ก่อนจะนำพวกเพื่อนๆที่ยืนอออยู่หน้าห้องน้ำออกมานั่งข้างนอก มีบางคนลงไปเอนหลังพักสายตาบนเตียง ส่วนผมก็ออกมายืนระเบียงนอกห้องรับอากาศที่ใกล้รุ่งแบบนี้
“สงสารไอ้โอ๊ตมันว่ะ” ไอ้เอ็มทีเดินตามผมออกมาพูดขึ้น
“เออ สงสารแม่งทั้งสองคน” ผมตอบไป
“ไอ้โอ๊ตมันรักมึงมากเลยนะเนี่ย ถึงกับต้องใช้ยาช่วยให้หายคิดเรื่องมึง” ไอ้เอ็มย้ำในสิ่งที่ผมรับรู้มาตลอด
“แล้วมึงเห็นอะไรที่มากกว่าที่มึงคิดป่ะละ” ผมถามมันกลับ
“มึง ... หมายถึงไอ้เดชเหรอ” มันพูดออกมาช้าๆ ผมพยักหน้าให้กับคำพูดนั้น
“มึงเห็นใช่มั๊ยละ ว่าอะไรที่ไอ้เดชทำให้ไอ้โอ๊ต มันก็ยิ่งใหญ่ไม่ต่างจากที่ไอ้โอ๊ตมันชอบกูเลย”
“มันก็จริงของมึง แต่ความรักของใครมากของใครน้อยมันก็เอามาวัดกันไม่ได้อยู่ดี”
“ไม่มีรักมากรักน้อยหรอกมึง .. มึงแต่รักได้ กับรักไม่ได้ ความเป็นไปได้ มึงเข้าใจคำนี้ป่ะ”
“อืม กูพอเข้าใจ” มันพยักหน้ากลับมาให้ผม ถึงแม้หน้าของมันอาจจะดูงงๆ แต่ผมคิดว่ามันคงเข้าใจเหมือนที่ผมบบอกมันจริงๆ
พระอาทิตย์ของวันใหม่กำลังจะขึ้นทางทิศตะวันออกเช่นเดียวกับทุกๆวัน เป็นสัญญาณบอกว่ากำลังเริ่มแล้ววันใหม่ แสงสว่างที่จะพาหลายชีวิตดำเนินไปตามทางที่วาดไว้ด้วยตัวเอง หรือไม่ก็วาดไว้ด้วยโชคชะตา
ความรักระหว่างผมกับน้ำมนต์คงเป็นเรื่องที่ยังคงดำเนินไปทั้งด้วยมือของเราที่วาดไว้
แต่ความรักของไอ้เดชและไอ้โอ๊ต .. นาทีนี้ต้องอาศัยโชคชะตา
เพราะไม่รู้เลยว่า เมื่อไหร่พวกมันสองคนจะเข้าใจและช่วยกันวาดด้วยตัวของพวกมันเอง ..
........................................................................
เม้นเยอะๆ ขอความเห็นตอนนี้หน่อย ..
หัวข้อ: [ กลรัก ... เปื้อนสี ] แล้วนะครับ !!!! (อ่าน 333370 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก