ทั้งวันผมก็เรียนไปแบบหลับๆ ตื่นๆ เหมือนเดิมแต่พอถึงเวลาเที่ยงผมก็ตาสว่างนั่งทำตาแป๋วอยู่โรงอาหาร พวกเพื่อนๆ มันรีบแดกข้าวแล้วแยกใครแยกมันแล้วล่ะครับ เหลือแต่ผมที่ยังไม่ได้แดกอะไรเลยแต่ต้องรอไอ้คุณชายมันเสด็จมาถึงก่อน! คนยิ่งเยอะอยู่ด้วย รีบๆ มาสิฟ่ะ กูหิว!
“พรีสต์”ผมหันไปมองตามเสียงเรียก เมื่อเห็นไอ้แก๊งทรีโอสามหนุ่มวิศวะเดินเฉิดฉายเข้ามาในโรงอาหาร พวกสาวๆ เนี่ยเหล่มองกันเป็นทิวแถว เชอะ มันหล่อนิ! อีกอย่างพาเพื่อนมึงมาทำไมวะ ไม่เข้าใจอารมณ์หรือไงว่าอยากกินข้าวกันสองคนน่ะ! พวกสองคนนั้นก็หน้าด้านเกิน! มาทำไม!?
“กูหิวจะตายห่า! ทำไมมึงเพิ่งโผล่หัวมาเนี่ย!?”
แกล้งเป็นวีนเล็กๆ ให้มันรู้สึกผิดครับ ไม่ได้จริงจังแต่เอาจริง แล้วยังพาก้างมาตั้งสองตัว มึงพาพวกมันมาทำไม!!? แค่คนทั้งโรงอาหารก็ยังเป็นก้างไม่ดีพอหรือไง หา! ไอ้โซโล่มันเดินเข้ามาจับไหล่ของผม
“เอาน่า อาจารย์ปล่อยช้า”
“ถ้ามึงหิวมากก็กินไม้รอไปก่อนเซ่”
กูไม่ใช่ปลวก ไอ้เหี้ยวินเซอร์!!
พอไอ้วินเซอร์พูดไปแบบนั้น ไอ้ชินก็หัวเราะเป็นแบล็คกลาวด์ให้กับมัน ชิ! ไอ้พวกก้างเอ๊ย มาแล้วยังกวนตีนชาวบ้านเขาอีก เชอะ! ไอ้โซโล่เห็นท่าทางไม่ดีก็ให้พวกเพื่อนๆ มันไปสั่งกับข้าว ไล่พวกปากหมาทั้งหลายไปไกลๆ เลยยิ่งดี ยิ่งไอ้บ้าหัวขาวนั้นด้วย! เหอะ!!
“ตอนบ่ายนี้คณะวิศวะมีฟุตบอลประเพณีระหว่างรุ่น ถ้ามึงเลิกเรียนแล้วก็ไปดูนะ”
“...”ผมนั่งเงียบไม่ตอบอะไร เรื่องไรที่กูจะต้องแบกสังขารไปดูพวกมึงเตะฟุตบอลด้วยวะ คงมีแต่พวกผู้ชายไม่เจริญหูเจริญตาเหมือนเดิมนั้นแหละ ฮู้ว! มีกองเชียร์สาวๆ หรือลีดเดอร์สาวๆ ก็ว่าไปอย่างวะ! สรุปว่างานนี้กูขอปฏิเสธ
“ไฟท์บังคับ มึงห้ามปฏิเสธ”ไอ้โซโล่มันเอ่ยดักอย่างรู้ทัน ชิ! บังคบบังคับ!! ไอ้เผด็จการเอ๊ย ไอ้ฮิลเลอร์! ไมไม่ติดหนวดจุ๋มด้วยล่ะ หา!
“สาวๆ คณะเราซ้อมเชียร์ตั้งนานแน่ะ น้องๆ ปีหนึ่งปีนี้ก็มีแต่คนแจ่มๆ ทั้งน้านเลยวะ กูไม่ขอเตะได้ป่ะ ขอนั่งดูลีดฯ เชียร์ได้ป่ะ?”ไอ้ชินที่กลับมาจากสั่งข้าวก็เอ่ยด้วยใบหน้าจริงจัง ไอ้นี่ก็หื่นตลอดแหละ! ว่าแต่ลีดฯ แจ่มจริงป่ะวะ?
“โอ๊ย ใครมันจะเอามึงไปเตะวะไอ้เอี้ยชิน! ขาสั้นแบบนั้นจะวิ่งทันใคร?”ไอ้วินเซอร์ก็กัดเพื่อนไม่ให้เสียโอกาสกันเลยทีเดียว ผมแอบหัวเราะชอบใจนิดๆ ไอ้แว่นชินเนี่ยหน้าแดงโมโหที่โดนล้อจุดเด่น
“เอ่อ! ใครจะไปสูงเป็นเปรตเท่ามึงล่ะไอ้วิน!”
“เหอะ มันแน่นอนอยู่แล้ววะ ดีกว่าไอ้เตี้ยแถวนี้”ไอ้วินเซอร์มันยิ้มยั่วแล้วตอบกลับไปอย่างไม่ยี่หระ แต่พอนึกๆ ดูแล้ว บ๊ะ! กูก็ถือว่าเตี้ยเหมือนกันนี่น่า ถึงจะสูงกว่าเจ้าชินมันก็เถอะ อีแบบนี้มันไม่ได้ด่าแค่ไอ้ชินแล้ว มันรวมถึงกูด้วยใช่ไหม? ไอ้เวรวินเซอร์จะหาเรื่องกับคนเตี้ยหรือไง!? ถึงเตี้ยก็ใจสู้โว้ย!!
“อารมณ์เสียอะไรวะไอ้วิน หาเรื่องกัดชาวบ้านเขาอยู่นั้นแหละ”ไอ้โซโล่มันเริ่มรำคาญเพื่อนก็เอ่ยปรามๆ ไว้ ไอ้หัวขาวที่เช็ตผมซะเลิศยิ่งกว่าซุปเปอร์ไซย่าขั้นสุดท้าย มึงเสียเจลแต่งผมไปวันละกี่กระปุกวะ? ไอ้มนุษย์หัวหนามเอ๊ย!!
“โมโหหิว”
“กูเห็นมึงเป็นตั้งแต่เช้าแหละ หิวเหี้ยอะไรวะ?”ไอ้ชินมันก็เอ่ยเสียงเบาๆ เหมือนกลัวไอ้วินเซอร์จะได้ยินแล้วจะกลับมาแว้งกัดมันใหม่อีกครั้ง ไอ้วินเซอร์มันก็ทำหน้ามึนไม่ตอบอะไรจนกระทั่งกับข้าวถูกยกมาเสิร์ฟ ผมมองหน้าไอ้วินเซอร์อย่างสงสัย มึงคงจะไม่ได้อ่านข่าวเมื่อเช้านี่หรอกใช่ไหม? ข่าวของไอ้ฮักมันน่ะ! ว่าแต่มันรู้แล้วใช่ไหมว่าไอ้ฮักมันคือพี่เลิฟนั้นนน่ะ ผมจ้องไอ้วินเซอร์ที่มองกลับมานิ่งๆ ไม่มีอะไรให้จับผิด ชิ!
“อ้าว หวัดดีครับพรีสต์”
“หวัดดีครับพี่เพ้นต์!”
“มากินข้าวเหรอครับ?”
“อยู่โรงอาหารมาซักผ้ามั้ง?”ไอ้หัวขาวมันเอ่ยกัดเข้าให้ พี่เพ้นต์ก็ยิ้มรับเหมือนเดิม ส่วนไอ้โซโล่เนี่ยมองพี่เพ้นต์เขม็ง แถมยังส่งเสริมให้เพื่อนหัวขาวของมันจิกกัดพี่เพ้นต์ต่อ ไอ้วินเซอร์มึงเป็นอะไรของมึงเนี่ย นั่งเงียบๆ ไม่ได้หรือไงวะ!?
“นี่ครับพรีสต์”พี่เพ้นต์ยื่นนมกล่องให้ผมสองกล่อง ผมก็รับมาอย่างงงๆ เอามาให้ทำไมอ่ะ? พี่เพ้นต์ยิ้มอีกครั้งไม่ได้ดูเลยว่าไอ้โซโล่ที่นั่งอยู่อีกฝั่งกำลังทำหน้ามืดดำอยู่
“ให้ครับ ฝากให้คนข้างๆ ด้วยกล่องหนึ่ง จะได้โตไวๆ”เอ่ยด้วยรอยยิ้มพ่อพระพี่เพ้นต์ก็รีบชิ่งไปทันที ไอ้คนที่นั่งข้างๆ ผมโกรธจนตัวสั่นงึกๆ
“จะด่ากูว่าเตี้ยมันทุกคนเลยใช่ไหม!!? เวรเอ๊ย!!”
ไม่มีใครนอกจากไอ้คุณชินครับ!!
“มันเป็นเรื่องจริง มึงจะโกรธทำไมวะ?”ไอ้วินเซอร์มันก็ตามมาตอกย้ำเพื่อนให้ช้ำใจยิ่งกว่าเดิม ไอ้ชินเนี่ยแทบจะร้องไห้กลับบ้านเลยล่ะครับ ผมยิ้มๆ แล้วส่งนมให้กับมันสองกล่อง
“กูให้สองเลยวะ เพื่อมันจะช่วยมากขึ้น”
“ป่านนี้มันจะช่วยอะไรได้วะ”ไอ้วินเซอร์มันยังกัดไม่ปล่อยจนไอ้ชินสติแตก คว้ากล่องนมมาซัดอย่างรวดเร็ว
“คอยดู กูจะสูงกว่าพวกมึง!”
“มึงก็ทำบุญด้วยนมเยอะๆ ล่ะกัน ชาติหน้าจะได้ส่งผล”ไอ้โซโล่มันก็เข้าร่วมขบวนการจิกกัดกับไอ้วินเซอร์ด้วยใบหน้าตาย กัดคำเดียวแทบทำให้ไอ้ชินดิ้นตาย ป๊าด! จะบอกว่ามันต่อให้กินนมหมดเป็นโรงงานก็ไม่ได้ผลชาตินี้ว่างั้นเหอะ!
“ตกลงมึงจะไปดูไหมพรีสต์?”
“ดูไรวะ?”
หลังจากที่ไอ้ชินมันดับมอดความพยายามที่จะกินนมเพื่อให้สูงแล้วหันมากินข้าวต่อ ไอ้โซโล่มันก็หันมาถามผมด้วยใบหน้านิ่ง ผมก็เคี้ยวข้าวเต็มปากให้หมดแล้วถามมันไปอย่างงงๆ
“ฟุตบอลไง”ไอ้โซโล่มันถอนหายใจแล้วเอ่ยอย่างใจเย็น มึงต้องเข้าใจว่าสมองกูมีแรมน้อยมันประมวลช้าไปนิดหน่อย! ผมก็พยักหน้ารับๆ ไป ไปดูก็ได้วะ เลิกเรียนก็ไม่ได้ทำอะไรอยู่แล้ว จะไปร่อนยานแบบเก่าก็ไม่ได้เพราะตัวหลักอย่างไอ้โจ้มันมีแฟนแล้ว ส่วนพวกที่เหลือก็มีไปหมดยกเว้นไอ้แซมคนหนึ่ง หนุ่มโสดหมาดๆ
“มึงรู้ป่ะ ประเพณีฟุตบอลพวกเด็กวิศวะจะพาแฟนไปดู ทำไมน่ะเหรอ?”ไอ้วินเซอร์มันเอ่ยขึ้นมาเรียบๆ พร้อมกับมองหน้ามันยิ้มๆ อย่างมีเลศนัย ผมมองมันอย่างสงสัยใครอยากรู้นิดๆ
“ไอ้เอี้ยวิน”
ไอ้โซโล่รีบหันมาคว้าไหล่เพื่อนมองหน้าไอ้วินเซอร์เหมือนอยากจะขอร้องอะไรบางอย่าง ไอ้วินเซอร์มันก็นิสัยดีมาก เมื่อเพื่อนขอมันก็จัดให้
“เพราะมันก็เหมือนการเปิดตัวแฟนให้ประชาชีพี่น้องวิศวะรู้ว่าแฟนข้าคนนี้โว้ย”
“ไม่แค่นั้นนะโว้ย ไอ้เสือนี้เล็งรางวัลสร้อยเกียร์คู่รักอีกต่างหาก ไปขอลงเตะด้วยตัวเองเพื่อตำแหน่งดาวซัลโวเลยนะ ทีเมื่อก่อนให้ลงเตะทำเป็นติดธุระร้อยแปด”ไอ้ชินมันก็เข้าร่วมวงแฉไอ้โซโล่ที่มองเพื่อนด้วยสายตาซาบซึ้งในสันดานสารเลวของพวกมัน ผมก็มองไอ้โซโล่แล้วยิ้มให้ ไอ้บ้านั้นก็มองผมนิดหน่อยแล้วก้มหน้ากินข้าวทำเป็นหลบสายตา นั่นแน่! เขินใช่ไหมล่ะมึง!?
“แต่ว่านะ คงจะไม่ได้ง่ายๆ หรอกมั้งไอ้รางวัลนี้น่ะ เพราะเฮียไลท์แกปฏิญาณไว้ตั้งแต่ปีที่แล้วว่าจะเอาสร้อยเกียร์ไปให้แฟนแกให้ได้นี่”
“กูล่ะไม่เข้าใจเลยวะ ปีที่แล้วเฮียอัคก็ได้รางวัลนี้ไปแล้วนี่น่า จะให้แฟนแกมีสร้อยเกียร์แบบเดียวกันสองเลยหรือไง?”
“ศักดิ์ศรีไงล่ะเฟ้ย เฮียสองคนนี้ก็เป็นเพื่อนกันได้นะ แต่เพราะไอ้ศักดิ์ศรีเนี่ยแหละที่ทำให้กัดกันปางตาย”ไอ้วินเซอร์มันหัวเราะอย่างสนุก ผมเลิกคิ้วแล้วนึกถึงรุ่นพี่ของพวกนี้คนชื่ออัคก็หัวเงิน ส่วนคนชื่อไลท์ก็ออกเพลย์บอยหน่อยสินะ และดูเหมือนว่าพวกเขาสองคนจะมีแฟนคนเดียวกันด้วย!
“ไม่ใช่แค่เฮียไลท์หรอกนะโว้ย ปีนี้กูก็ทุ่มสุดตัวเหมือนกัน ทำลายความหวังของคนอื่นเนี่ย กูชอบวะ!”ไอ้วินเซอร์มันเหลือบมองไอ้โซโล่แล้วเอ่ยเย้ยๆ อย่างเหนือกว่า ไอ้ชินมันก็ทำหน้าดีใจเว่อร์
“นี่มึงจะลงเตะด้วยเหรอวะ โห! เจ๋ง!! ปีนี้เราชนะชัวร์ๆ”
“ก็นะ รางวัลไม่อยากได้นักหรอก แต่ได้ทำความหวังคนล้มละลายเนี่ยมันสนุกกว่าเยอะ”
“...”ไอ้โซโล่มองเพื่อนมันด้วยสายตาอาฆาตแค้นแทบจะบีบคอไอ้วินเซอร์ตายด้วยสายตา ผมก็มองไอ้วินเซอร์เขม็ง ไอ้เวรนี่ทำไมมันนิสัยแย่แบบนี้วะ! มาขัดขวางเส้นทางรักของคนอื่นทำไม!? กูก็อยากได้สร้อยเกียร์นั้นเหมือนกัน!! ได้ข่าวว่ามีแฟนวิศวะแล้วถ้าได้สร้อยเกียร์มาครองล่ะก็มันจะเท่โคตรๆ! กูอยากได้!! แต่ดันมีมารมาผจญ ไอ้การกระทำแบบนี้ผมล่ะคุ้นๆ มันประหลาด นิสัยชอบทำลายความหวังของคนอื่นแบบนี้น่ะมัน...นิสัยไอ้ฮอยฮักชัดๆ!!
ถ้าไอ้วินเซอร์กับไอ้ฮอยฮักมันเป็นแฟนกันจริงๆ ล่ะก็เหมือนกำเนิดคู่รักมรณะอย่างไงอย่างนั้น! ไอ้ฮอยฮักเนี่ยนิสัยดีกับคนรักร้ายกับคนทั้งโลก ส่วนไอ้วินเซอร์ก็ใครจะเป็นจะตายช่างหัวมัน โห! มองเห็นหนทางคู่รักสีดำมืดเลยวะ! อย่างกับซาตานกะลูซีเฟอร์แท็คทีมกัน!!
และแล้วผมก็แยกกับพวกไอ้โซโล่มันหลังจากกินข้าวกินน้ำเสร็จเรียบร้อยพุงกางไปหลายเท่า ผมก็เดินเข้าเรียนตามปกติ โดยพวกเพื่อนๆ แซวนิดหน่อย ชั่วโมงเรียนก็ดำเนินไปอย่างช้าๆ ผมแทบจะขาดใจ โห! ทำไมเวลามันเดินช้าแบบนี้วะ? ผมมองนาฬิกามองแล้วมองอีกจนอาจารย์เอ่ยลอยๆ มาเป็นคำเตือน ผมก็ได้แต่นั่งบ่นงุบงิบจนในที่สุดอาจารย์ที่รักก็บอกเลิก ผมถอนหายใจโล่งแล้วรีบเก็บข้าวของชิ่งออกจากห้อง
“เฮ้ย! ไอ้พรีสต์ รีบไปไหนวะ!!?”
“ไปดูบอล!”
“เฮ้ยยยย!!!!”เสียงของพวกเพื่อนๆ ดังตามมาจากด้านหลังแต่ผมไม่สนใจ รีบวิ่งลงจากอาคารแล้วโดดขึ้นรถบัสรอบมอเพื่อไปยังสนามกีฬากลางของมอ ช่วงนี้ไม่ได้ขี่ไอ้เหลืองมันเลยครับเพราะไอ้โซโล่มันมารับมาส่งตลอด ทิ้งให้ไอ้เหลืองมันอ้างว้างเดียวดายอยู่ที่บ้านนู้นแหละ
พอมาถึงสนามกีฬากลางผมก็ได้ยินเสียงตะโกนเชียร์อย่างเถื่อนโคตรๆ ไหนอ่ะ ลีดฯ สาวเป๊ะๆ? ผมเดินด่อมๆ มองๆ เหลียวหาลีดฯ เอ๊ย เหลียวหาไอ้โซโล่ เสียงของพิธีกรก็พากย์ซะมันหยดยิ่งกว่าชกมวยอีกแน่ะ เสียงตะโกนห้าวสุดตัวดังจากอัฒจรรย์และข้างสนาม ผมก็ยืนซื้อลูกชิ้นปิ้งกินแก้หิวแล้วตามหาไอ้โซโล่มันอีกครั้ง โทรไปก็แล้วก็ไม่รับสาย บ๊ะ! ไอ้นี่มันอยู่ไหนกันแน่วะ?
[ เบอร์หนึ่งครับ! เบอร์หนึ่งโซโล่ปีสามเลี้ยงลูกหลบกองหลังของทีมปีสองได้อย่างงดงาม แล้วก็เตะเข้าไปดังตูม!! เข้าไปอีกแล้วครับท่าน!!!! ]
ปรี๊ดดดดดดดดดดดดด!!!!!
“กรี๊ดดดดดดดดด!!!! พี่โซโล่!!!!!”
“เจ๋งมากโว้ยไอ้โซโล่!!!”
“เอาอีกๆๆๆ!!!!”
ผมก็หันขวับมองไปในสนามเห็นไอ้โซโล่โบกมือแล้วยิ้มร่า ไม่นานมันก็ถูกเพื่อนๆ ในทีมกระโดดเกาะหน้าเกาะหลังแลดูเป็นภาพการเตะระดับโลก เสียงเชียร์ดังจากอีกข้างหนึ่งน่าจะเป็นพวกปีสามล่ะมั้ง ผมควรจะเดินไปทางนู้นดีไหม? แล้วผมก็เดินๆ ไปอีกด้านของสนาม เสียงคนพากย์ก็ดังขึ้นอีกครั้ง
[ หมดเวลาครึ่งแรก! ทีมปีสามนำไปห้าศูนย์!!! ตอนนี้ก็เป็นเวลาพักของเหล่านักกีฬาและเป็นเวลาโชว์ลีดฯ ของสาขาต่างๆ อีกครั้ง ก่อนที่จะไปดูการเชียร์ของสาวๆ เรามารายงานทำเนียนซัลโวอีกครั้ง!! ]
[ ไลท์ปีสี่ทำแต้มไปคนเดียวเต็มๆ สองคะแนน!! ตามมาด้วยโซโล่ปีสามทำแต็มไปสอง! ก็ตัวเก็งของปีนี้ วินเซอร์ทำไปสามแต้ม!! แหม่!! การแข่งขันในสนามก็ดุเดือด แม้แต่ตำแหน่งดาวเด่นซัลโวยังดุเดือดไม่แพ้กัน น่าลุ้นจริงๆ ว่าท้ายสุดแล้วใครจะได้ครองตำแหน่งนี้ และได้รับรางวัลเกียรติยศ สร้อยเกียร์ทำจากทองขาวชั้นดีประดับด้วยทับทิมสีแดง สวยอย่าบอกใคร! ทุกๆ ปีจะออกแบบมาแค่ชุดเดียวเท่านั้น โอ้~! รางวัลนี้คุ้มค่ากับการเหนื่อยแน่นอน! ]
ทองขาว เล่นแพลทตินั่มเลยเหรอ!!?
คณะนี้มันรวยกันจังวุ้ย!!!
“เฮ้! ไอ้พรีสต์ทางนี้!!”ไอ้ชินกระโดดเหยงๆ โบกมือเรียกผมเมื่อเห็นผมเดินมา ไอ้โซโล่ที่กำลังนั่งพักดื่มน้ำก็หันมาทางผม ผมเดินเข้าไปในกลุ่มพวกนั้นอย่างยากลำบาก โว้ย! หลีกทางให้กูที!! กูจะเข้าไปตรงนั้น พอเห็นผมเดินเข้าไปอย่างลำบากไอ้โซโล่มันก็ลุกขึ้นเดินตรงมาที่ผม พอมันลุกขึ้นเดินผู้คนแหวกทางให้ทันที ป๊าดดด!! อย่างเท่อ่ะ!! มันเดินมาจับมือผมแล้วจูงเข้าไปกลางวง คนอื่นๆ เนี่ยมองผมเป็นตาเดียว แงะ! จะมองอะไรวะ!? กูเกร็งน่ะเนี่ย!!
“แฟนแกเหรอวะโซโล่?”
“เออ”
“เอาจริงดิ! ถึงจะน่ารักดีแต่นั่นผู้ชายไม่ใช่เหรอวะ!?”
“แล้วไง?”
“เปล่า! มิน่ามันถึงได้ฟิตจัด จัดเต็มไม่ออมมือให้รุ่นน้องสักนิด!”
พวกเพื่อนๆ ไอ้โซโล่ที่ลงเตะนั่งมองผมอย่างสำรวจพินิจพิจารณากันอย่างกับกูเป็นสินค้าซื้อขาย จากนั้นก็หันไปถามไอ้โซโล่ที่มันตอบซะหน้าตายเชียว ทำเหมือนเป็นเรื่องธรรมดาซะเหลือเกิน พวกเพื่อนๆ มันก็หัวเราะเฮหันไปแซวมันแทน ไอ้โซโล่มันก็พยายามเก็กสู้เต็มที่
“มองดีๆ แล้วนี่มันพรีสต์ถาปัตนี่หว่า”
“แมร่ง ไอ้โซโล่สอยของสูงวะ!”
“อย่างกูมีเหรอจะธรรมดา”คุณชายท่านไม่มีการถ่อมตัวแม้แต่น้อยยืดตัวรับอย่างภาคภูมิใจ โคตรน่าหมั่นไส้เลยวะ แล้วไอ้วินเซอร์มันก็ทนไม่ได้เอ่ยแขวะอย่างรวดเร็ว
“ถุย!! ถ้าไม่ได้กูมึงก็แห้วไอ้โซโล่เอ๊ย! “
หลังจากพักอยู่นานก็ได้เวลาลงแข่งอีกครั้งในครึ่งหลัง แต่ไอ้โซโล่กับไอ้วินเซอร์กลับนั่งปั้นหน้านิ่งอยู่ข้างสนามไม่ลงในครึ่งหลัง ถามมันไปมันก็บอกว่าเก็บแรงไว้เตะกับทีมรุ่นพี่ปีสี่ในรอบสุดท้ายนู้นครับ แล้วครึ่งหลังทีมปีสามก็ชนะไปอย่างขาดลอย ปีสองเนี่ยเดินคอตกออกจากสนามกันเลยทีเดียว น่าสงสารเนอะรุ่นพี่มันไม่มีความปรานีกันเลยเหอะ
[ และแล้วแมตช์สุดท้าย ระหว่างทีมปีสามกับปีสี่ครับ!! พักกันสักครู่แล้วพบกับแมตช์สุดท้าย!!! ]
ผมก็ช่วยเขาเก็บข้าวของแล้วเดินตามขบวนทีมปีสามมาพักที่เต็นท์ของปีสามครับ พวกเพื่อนๆ ชั้นปีเดียวกันก็เข้ามาแสดงความดีอกดีใจที่ได้เข้ารอบชิง
“เฮ้ โซโล่! เอ้า ผ้า!!”
“ขอบใจวะหัวหน้า”ไอ้โซโล่มันหันขวับไปรับผ้าจากหนุ่มหน้าตาน่ารักคนหนึ่ง มันเอ่ยขอบใจแล้วหันมาคุยกับผม ผมมองผู้ชายคนนั้นเล็กน้อยแล้วหันมาตอบไอ้โซโล่ เมื่อกี้นี้แมร่งสังหรณ์ใจแปลกๆ วะ! เหมือนเคยเจอไอ้บ้านั้นที่ไหนมาก่อนแฮะ หรือว่าผมคิดไปเอง? แต่ไม่น่าจะใช่แฮะ ผมว่าผมจำหมอนั้นได้แน่ๆ แต่กลับคิดไม่ออกว่าอีกฝ่ายชื่ออะไรและผมไปรู้จักได้อย่างไง?
“หัวหน้าทำไมให้ผ้าเย็นกับไอ้โซโล่คนเดียววะ พวกเราล่ะ!?”
“พูดมากวะ หยิบๆ เอาเองสิวะ!”
“โหหหห! สองมาตรฐานชัดๆ!”
ผมมองตามเจ้าหนุ่มนั้นอย่างสงสัย อีกฝ่ายคุยกับเพื่อนๆ ที่โวยด้วยใบหน้ายิ้มแย้มพอหันมาเห็นผมมองอยู่ เจ้านั้นก็ยิ้มๆ ให้กับผม แต่มันกลับเป็นรอยยิ้มหลอนๆ อย่างไงไม่รู้แฮะ!! อะไรกันวะไอ้ยิ้มแบบนั้นน่ะ มันยิ้มเยาะเย้ยกันชัดๆ!
“ไงวะแว่น หาไอ้วินมันเหรอวะ?”
“ไงแว่น สบายดีป่ะ ไม่ได้เจอกันตั้งนาน!”
“เป็นไงวะแว่น ดูฟุตบอลเป็นเปล่าวะแกอ่ะ”
ผมหันไปมองต้นเสียงที่ทักทายเจ้าแว่นที่เดินเข้ามาอย่างเงียบๆ กันเกรียวกราว ผมเลิกคิ้วอย่างแปลกใจ นั้นมันไอ้ฮอยฮักนี่หว่า! ไม่มาเรียนแต่มาดูฟุตบอล โห! ให้ความสำคัญกับผู้ชายมากเลยนะโว้ยไอ้เพื่อนเลิฟ แรดอ่ะมึง!! แล้วพวกวิศวะเนี่ยมันรู้จักไอ้ฮอยฮักกันแทบทุกคนเลยหรือไงวะ เห็นทักมันมาตลอดทางเลย! ไอ้ภาพลักษณ์นี้มันโดนใจพวกเถื่อนๆ เหรอเนี่ย!?
“ทำไมคนในคณะมึงถึงรู้จักไอ้ฮักกันทุกคนเลยวะ”
“มันดังในคณะกูวะ เพราะความกล้าบ้าบิ่นที่ตามจีบไอ้วินเซอร์แบบไม่กลัวเลยโดนใจพวกนั้นเข้าน่ะ”ไอ้โซโล่มันเอ่ยแล้วหัวเราะอย่างขำๆ หา? ไอ้ฮอยฮักมันมาทำอะไรไว้ที่คณะกันล่ะวะเนี่ย? ส่วนไอ้วินเซอร์มันนั่งหลบมุมกินน้ำพักผ่อนอยู่เงียบๆ ไม่ได้สนใจเลยว่าไอ้ฮอยฮักมันมา
“เฮ้ย!!! ไอ้วิน! ไอ้แว่นมาหาโว้ย!!”พวกเพื่อนๆ ในคณะวิศวะเชียร์ไอ้ฮอยฮักอย่างออกหน้าออกตาเห็นได้ชัดสุดๆ โห~ ไอ้ฮอยฮักมันซื้อใจพวกเพื่อนๆ ไอ้วินเซอร์ได้หมดเลยนี่หว่า ถ้ากูเป็นไอ้วินเซอร์เนี่ยคงกลัวไอ้ห่าฮักไปนานแล้ว!! คนอะไร้ แม้แต่พวกวิศวะเป็นฝูงมันยังเอาอยู่!
ไอ้วินเซอร์มันก็มองไปที่ไอ้ฮักนิดหน่อยแล้วหันไปคุยกับสาวๆ ที่ยื่นน้ำยื่นข้าวมาให้ไม่ได้ใส่ใจไอ้ฮักมันแม้แต่น้อย ไอ้ฮักมันก็นิ่งเหมือนเดิมแต่พวกเพื่อนๆ ในคณะวิศวะเนี่ยสิพากันปลอบใจเห็นใจมันกันเต็มที่ บ๊ะ! ไอ้พวกวิศวะเนี่ยมันก็น่าคบอยู่เหมือนกันแฮะ
“พรีสต์”ไอ้โซโล่มันวางมือแปะไว้บนไหล่ของผม ผมเงยหน้ามองมันอย่างงงๆ เมื่อกี้เสียงของพิธีกรเรียกทีมในแมตช์สุดท้ายให้ออกไปแล้วครับ แล้วไอ้บ้านี่มายึกๆ ยักๆ อะไรแถวนี้เนี่ย รีบๆ ออกไปสิวะ! ไอ้โซโล่เหมือนจะพูดอะไรบางอย่างแต่แล้วมันก็ถอนหายใจแล้วเดินออกไป ผมมองตามมันแล้วยิ้มเล็กน้อย อะโด่! อยากได้กำลังใจจากกูว่างั้น ไมไม่บอกกูตรงๆ ล่ะวะ เขินอะไรกัน!?
“เฮ้! โซโล่ สู้ๆ นะโว้ย!!”
“อะ อืม!”ไอ้โซโล่มันหันมาเก้อๆ แล้วมันก็พยักหน้ายิ้มนิดๆ วิ่งออกไปหน้าบานเชียว ไอ้บ้านี่! ทำไมมันน่ารักแบบนั้นล่ะวะเนี่ย!!? อยากจะวิ่งกอดมันเป็นบ้า ไม่ไหวอ่ะครับ ไอ้โซโล่น่าร้ากกกก!!! ผมยิ้มแก้มจะปริ ฮิๆ แฟนกูน่ารักอ่ะ อิจฉาล่ะซี~ ชนะให้ได้นะโว้ย!! กูอยากได้สร้อยแพลทตินั่ม!!!
“โซโล่!!! ไม่ชนะไม่ให้เข้าห้องนะโว้ย!!!”
“หา!”
“สู้ๆ!”
นี่ทำไปเพราะสร้อยแพลทตินั่มหรอกนะ! พอทำไปแล้วกูโคตรอายอ่ะ แต่ละคนเนี่ยหันมามองเราเป็นตาเดี่ยวแล้วหัวเราะคิกๆ มีชี้ไม้ชี้มืออีกต่างหาก ไอ้โซโล่ทำหน้าหนาตอบกลับมาด้วยใบหน้ายิ้ม ไม่ได้สนใจประชาชีที่มองมาอย่างสนใจเล๊ย
“ถ้าชนะกูไม่เกรงใจนะคืนนี้!”
ถ้าคู่ไอ้ฮักเป็นคู่รักปีศาจ
คู่ผมก็คงจะเป็นคู่รักหน้าด้านสินะ...
TBC.
มาต่อให้แล้ว เฮ้อ~ งานยุ่งจริงๆ นะเธอ!!
แววดราม่าเริ่มคืบคลาน(หรือเปล่า?)
มาลุ้นกันว่าใครจะได้เป็นดาวซัลโว
และใครจะได้สร้อยแพลทตินั่มไปครอง!?
ตอนหน้าจ้า~
ปล.หากมีคำผิดต้องขออภัย ตาของคนแต่งไม่ดี
หัวข้อ: >>> คู่กัดที่รัก <<< [เปิดจองรวมเล่ม วันนี้-9เมษายน2558] (อ่าน 1526230 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก