การเดินทางของเลิฟ
ฟิคน้องกบ Tabikaeru | 旅かえる
ผมกระชับหมวกสีเขียวใบใหญ่ที่อยู่บนหัวให้แน่นขึ้น ถึงจะไม่ชอบสภาพของหมวกใบนี้แค่ไหนแต่ก็จำเป็นต้องใส่ไว้เพื่อกันแดด
ผมไม่เข้าใจว่าแม่คิดอะไรอยู่ ถึงได้ให้หมวกใบนี้ผมใส่ ทั้งๆ ที่ผมเป็นตัวผู้
เพื่อนๆ บางตัวบ่นว่าใส่แล้วดู เอ่อ.. แรด อย่างบอกไม่ถูก
ผมเตร่ท่องเที่ยวตามสถานที่ต่างๆ ไปเรื่อยๆ เพื่อเก็บรูปไปฝากแม่
ส่วนใหญ่ กบอย่างผมก็ชอบเที่ยวสถานที่ตามธรรมชาติอยู่แล้ว เลยมักจะไปบ่อยกว่าที่อื่น แต่พอส่งรูปไปให้แม่ แม่ก็บ่น
ส่งรูปกอหญ้าไปแม่ก็บ่น ส่งรูปกิ่งไม้ไปแม่ก็บ่น ส่งรูปขอนไม้ไปก็บ่น ส่งรูปทะเลไปแม่ก็ยังบ่น
ขี้บ่นจริงๆ แม่ผมเนี่ย
รูปชิลๆ ไม่อยากได้ จะเอารูป SSR
เฮ้อ! กว่าจะได้รูป SSR มาแต่ละใบนี่ แม่ไม่รู้ว่าพวกผมต้องลำบากสักแค่ไหน กว่าจะสู้รบปรบมือแย่งชิงคิวกับกบตัวอื่นๆ เพื่อให้ได้มานี่ไม่ง่ายเลย
ถ้าได้เครื่องรางไปด้วยก็ดีไป ทำให้ผมโชคดีกับการเดินทางมากขึ้น แต่ก็นั่นแหละ ดวงในเรื่องโชคของแม่นี่กากมากถึงที่สุด เสี่ยงโชคทีไรก็ได้แต่สีขาว ไม่ค่อยได้ของดีๆ ให้ผมนัก ผมก็ได้แต่ทำใจ
แต่ยังดีที่แม่ไปคุ้ยดงโคลเวอร์ หาใบโคลเวอร์ 4 แฉกมาให้ผมพกไปเที่ยวได้บ้าง
อีกอย่างการที่ผมจะไปใกล้หรือไกลก็ขึ้นอยู่กับของที่แม่เตรียมไว้ให้ด้วย
บางครั้งต้องพยายามแบกอุปกรณ์ที่แม่ซื้อให้ไปถ่ายรูปด้วยอย่างทุลักทุเล ก็มันเล็กๆ ที่ไหนล่ะ ของแต่ละอย่างหนักๆ ทั้งนั้น ทั้งชาม ทั้งเต็นท์ ทั้งผ้าเช็ดหน้า เข้าใจถึงความลำบากของผมไหม แต่ผมก็ต้องทำเพื่อแม่ เพราะหลังจากถ่ายเสร็จแล้วส่งรูปไป พอได้เห็นรูปแม่ก็จะยิ้มแก้มปริทุกครั้ง
ยังไม่พอ ถ้าไปตัวเดียวแม่ก็บ่นอีก อยากให้มีเพื่อนไปด้วย
โธ่! มันก็ขึ้นอยู่กับดวงของแม่ด้วยนะแม่ แม่หมุนเสี่ยงดวงทีไรก็ได้สีขาวมาทุกที นกแล้วนกอีก แล้วคิดว่าผมจะมีเพื่อนไหม กว่าจะได้ขนมเรียกเพื่อนมานี่ลุ้นแล้วลุ้นอีกจนหืดขึ้นคอกันทั้งแม่ลูก!
แต่ก็นั่นแหละ อันที่จริงผมก็ไม่อยากไปกับเพื่อนเท่าไหร่ เพราะเพื่อนๆ แต่ละตัวน่ะ หื่น!
ครั้งก่อนที่ไปกับผีเสื้อก่อนจะแยกย้ายกันกลับก็ถูกโฉบไปวางบนรังนุ่มๆ
“จะทำอะไร” ผมเอาเท้ายันหน้าอกผีเสื้อไว้ เมื่อมันยิ้มกรุ้มกริ่มแล้วขยับมาใกล้อย่างไม่น่าไว้วางใจ
“ขอค่าแรงที่พาไปถ่ายรูปกับครอบครัวผีเสื้อ”
“ไม่ได้ขอให้ช่วยเหอะ!” ผมถลึงตาใส่
“นะเลิฟนะ ขอกอดหน่อย” มันออดอ้อนอย่างน่าถีบ ยังไม่ทันได้ปฏิเสธ มันก็ปัดขาออกแล้วขยับเจ้ามาจู่โจมอย่างรวดเร็ว
ในบรรดาเจ้าพวกที่เดินทางไปด้วยนี่ เจ้าผีเสื้อนุ่มนวลอ่อนโยนที่สุดแล้ว และไม่เรียกร้องหนักเท่าไหร่ ผมจึงยอมๆ ให้ทุกที
“อะ... อืม”
ส่วนเจ้าปูนี่หนักมาอีกนิด เดินผ่านรูไม่ได้ ชอบลากลงรูอยู่เรื่อยเลย!
“ปล่อย” ผมถลึงตาใส่เมื่อมันลากลงรูที่เราเดินผ่านแล้วใช้ขาทั้ง 8 ข้างกักตัวผมไว้ ส่วนก้ามทั้งสองข้างกลับไม่กล้าแตะ เพราะกลัวผมจะเป็นแผล
“เลิฟจ๋า กอดหน่อย”
“เป็นบ้าอะไร เพิ่งจะกอดไปเมื่อวาน”
“ก็... ก็เห็นรูแล้วมันคึก นะเลิฟนะ” ขอจบก็ไม่ต้องรอคำอนุญาต กลับขยับเข้ามาฟัดอย่างรวดเร็ว
“อ๊ะ เบาๆ หน่อยสิ”
แต่ที่หนักสุดคือเวลาที่ไปกับเจ้าหนู เผลอไม่ได้เป็นต้องถูกลากเข้าซอกเข้ามุมตลอด เจอที่ลับตาไม่ได้ ต้องลากผมไปรังแกทุกที
“เลิฟ”
“อะไร” ผมขานรับ เมื่อเจ้าหนูตัวข้างๆ เรียก แต่ยังไม่ทันได้ขยับก็โดนลากเข้าไปในพุ่มไม้อย่างรวดเร็ว
“อ๊ะ!” ก่อนจะอุทานอย่างตกใจเมื่อเจ้าหนูหื่นขยับมาใกล้ในทันที
“จะทำอะไร” ผมถามเสียงดุๆ เป็นการปราม
“ขอกอดหน่อย” ผมกลอกตาใส่อย่างไม่เกรงใจ
“เพิ่งจะกอดไปเมื่อเช้า จะกอดอะไรอีกนักหนา”
“ก็เลิฟน่ารัก น่ากอด นะ... น้า” เสียงออดอ้อนอย่างต่อเนื่อง รู้สึกว่ามันเป็นหนู แต่มือนี่ยิ่งกว่าปลาหมึก จับไปถึงไหนต่อไหนแล้ว!
“อะ อ๊ะ อ๊า เบาๆ เซ่”
หรือต่อให้ไปตัวเดียว ก็ต้องทำใจกล้าไปถ่ายกับตุ๊กแก เพราะเป็นหนึ่งในภาพ SSR ที่แม่อยากได้
แต่เจ้าตุ๊กแกเนี่ย นอกจากหน้าตาน่ากลัวแล้วยังทำตัวน่าเกลียดด้วย ชอบลากผมไปกินตับ เอ่อ... แบบกินตับแล้วไม่ตาย แต่เหนื่อยมากกกกแทน
แฮ่กๆๆๆ
เปลืองเนื้อเปลืองตัวขนาดนี้ แม่จะรู้บ้างไหม
ไปกับเพื่อนทีไร กว่าจะได้กลับบ้านก็หมดแรง
ผมถึงหน้าบอกบุญไม่รับอยู่ตลอดเวลา
กลับมาก็เลยต้องพักนานหน่อย กินข้าว เขียนบันทึก อ่านหนังสือ เตรียมอุปกรณ์สำหรับการเดินทางครั้งต่อไป
แต่พออยู่บ้านนานแม่ก็บ่นว่าทำไมไม่ไปไหนซะที พอออกไปก็บ่นว่าทำไมกลับช้า
เนี่ย! เอาแต่ใจกว่าผมก็แม่นี่แหละ
ผมอยากจะกลอกตามองบน แต่ดูไม่สุภาพเวลาออกสื่อ เลยได้แต่ทำหน้าเซ็งแทน
เพลียกับแม่จริงๆ
แต่ก็เอาเถอะ เพื่อแม่ผมจะทนก็แล้วกัน
“อะไรอีกล่ะ” ผมหันไปถลึงตาใส่เจ้าหนู เมื่อมันลากเข้าดงหญ้าอีกแล้ว
“กอดหน่อยน้า”
“โว้ยยยย จะกอดอะไรนักหนาวะ ไอ้พวกหื่น!!!”
จบ.
*********************************************
กำลังติดเกมน้องกบท่องเที่ยวอยู่ค่ะ อยู่ๆ ก็อยากอ่านฟิคน้อง
พอไปอ้อนพี่หญิงก็ไม่ยอมเขียนให้อ่าน ถถถ เลยเขียนเองเลย
เพื่อนบอกเขียนไม่ได้ มันบาปปปปปปป แต่บาปมันหอมหวานนะคะ ว่าไหม ฮิๆๆๆๆ (บ้าไปแล้ว)