หัวข้อ: :: LOVE HIGH STORY | เรื่องนี้ รัก-มัน-เยอะ :: รักป่วนๆ แบบฉบับซิทคอม :)

[pim_onelove]

มดจะขึ้นห้องไหมเนี่ยหวานกันซะขนาดนี้ หึหึ 

[greensnake]

องศาความหวานมันพุ่งพรวดเลยอ่ะ
เหมือนคุณโบ๊ทจะก้าวกระโดดนะเนี่ย
แต่เจ้าเกรียนก็ชอบซะด้วยสิ
จัดเป็ดไปสำหรับครึ่งนี้ รออีกครึ่งนะจ๊ะ

[yeyong]

คนเราพอคบกันเป็นแฟน ท่าทีที่ปฏิบัติต่อกันมันก็เพิ่มความหวานขึ้นโดยอัตโนมัติ

[Theznux]

หวานไปแล้วว อยากจะกระโดดเข้าจอคอมแล้วไปเป็นก้างขวางคอจริงๆ อิจฉาคนมีความรัก ชิ! 55
มาต่อเร็วๆเน้อออ รออยู่

[JingJing]

รายงานเสร็จแลัว จัดหนักเลยไปเลยนะคุณโบ๊ท หุๆ

[BeeRY]

ุคุณโบ๊ทหวานเลี่ยนเลยอ่ะ จากกันยังไม่ถึงห้านาทีมีคิดถงคิดถึง คนอ่านแถวนี้อิจฉาตาร้อนลุกเป็นไฟ แอร๊ยย
น่ารักๆๆๆๆ น่ารักจริงๆ น่าจะเป็นแฟนกันตั้งนานแล้วเนี่ย แต่ชอบตรงที่ถึงจะเป็นแฟนกันแล้ว บรรยากาศรอบๆก็ไม่เปลี่ยนไปเท่าไหร่ มีแค่มันหวานขึ้นอีกร้อยเท่าอ่ะ
ติ๊ดชึ่งกับเพื่อนเสร็จแล้วรีบมาต่อนะคะ รอๆๆๆๆ

[FlapJack]

จัดไปเต็มบท + โบนัสครับ 

[BeeRY]

อยากจะใส่ทุกอีโมที่แทนความสุข
แต่จะสุขมากกว่านี้ถ้าได้ใช้อีโมนี้ -->
คุณโบ๊ทเอากีต้าร์น้อยมาให้หอมแก้มทีดิ๊ สเตตัสน่ารักมากกกกก (แว้กๆๆๆ คุณโบ๊ทอย่าเต๊ะเค้าน้า ล้อเล่น )
อยากกดไลค์แฟนเพจบ้าง น้อง FlapJack ทำหน่อยจิ
ตอนนี้คงต้องกดบวกให้ก่อนล่ะเนอะ

[Whatever it is]

ตอนนี้น่ารักดีอะ ชอบๆ 

[Mulberry]

ทำเพื่อแฟนเหรอ 

[Kalamall]

   เลิกเล่นเพื่อแฟน คุณโบ๊ทเปรี้ยวมากกก

ต้าร์เค้าไม่ได้หึงซะหน่อย แค่

[iforgive]

กุ๊กกิ๊ก น่ารัก กันมากมายอ่ะ  อิจฉาเว้ย

[runningout]

อย่าเยอะ 'tt นะเจ๊ไม่อยากร้องไห้ 'tt 
 - หวานได้อีกคู่นี้ อิอิ

[ooopimmyooo]

กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดด
คุณโบ๊ทเอาใจไปเลย
เตตัสโดนใจมว๊ากกกกกก

[RGB.__]

คุณโบ๊ทททททททท
ไม่น่าเชื่อว่าพอเป็นแฟนกันแล้วจะงุ้งงิ้งขนาดเน้ หิหิ

[papa_paolo]

มันสุดยอดตรงนี้


เลิกเล่น เพื่อแฟน 


 

[yeyong]

status เจ๋งมากกก
สื่อเลยว่ารักมากคนเนี้ยะ

[playgirl]

LOVE HIGH STORY – 41 – Just "Us" | แค่ "เรา"


@playgirl ขอบคุณครับ ว่าแต่... หน้าใหม่ปะเนี่ยเรา มาๆ มาให้กอดต้อนรับซะดีๆ 


[/color]

ค่ะ  กอดกันค่ะ   



ว่าแต่ว่า เปี๊ยกนี่ปากแข็งใช้ได้เลยนะ  น่าจะให้พี่โบ๊ททำให้มันนิ่มๆๆ  นะ   



 

[- คราส -]

เปี๊ยกแสบขี้หึงกว่าที่คิด

  มีความสุขได้อ่านสองวันติด 

[namtarn11]

  หวานอ่ะ แต่อยากเห็นฉากอาบน้ำ

[EverGreen™]

"เลิกเล่น ... เพื่อแฟน"


บร๊ะแล้วววววววววว 

[ไอ้หัวแห้ว]

เมนท์เพิ่มละกันครับ...


ตาต้าน่ารักมาก แบบนี้แหละโบ้ทจะไ้ด้จะรักจะได้หลง

อิอิ

แหม...เลิกเล่นเพื่อแฟน เวอร์มากกกก แต่ก็สร้างกระแสซะ
รับรองต้องมีคนมาถามมากมายเลยทีนี้ 555


ปล. กอดค้าบบบบ

[greensnake]

ไอ้ตอนเต็มบทก็ว่าหวานกันแล้วนะ
มาเจอโบนัสนี่ลืมทุกอย่างเลย
"เลิกเล่น....เพื่อแฟน" โอ๊ยยย ยอม
เปี๊ยกเอ๊ย เข้าไปเช็คความหวานเร๊วววว
หวานๆก่อนที่จะ.......ไม่ค่อยหวาน
ขอบคุณคนเขียนมากค่ะ
+1และเป็ดไปเบาๆ แทนคำขอบคุณเหมือนกันค่ะ

[imonkey mc]

เฮือกกกก!! 
"เลิกเล่น .. เพือเเฟน"   เต็มปากเต็มคำเลยน่ะคุณโบ๊ท

ดีใจเเทนไอ้เปี๊ยก ! 

[Theznux]

ไม่ค่อยจะหวานเลยนะพี่โบ๊ท เขินแทน !!

 

[FlapJack]

LOVE HIGH STORY – 42 – Ain't Ready Yet | ยังไม่พร้อม



“นี่! ไอ้คุณโบ๊ท!” ร่างเล็กกระซิบอย่างดุดัน

“หืม?”

“จะเบียดเกินไปแล้วนะ” กีต้าร์ยืนตัวลีบอยู่ตรงแผงกั้นตรงประตูโดยมีร่างสูงยืนประกบอยู่ระยะประชิด

“ไม่เห็นได้เบียดสักหน่อย ยังมีที่ให้เอ็งวิ่งเล่นได้อีกตั้งเยอะ”

“เว่อร์!... จะไม่เบียดได้ไง มาหายใจรดหัวผมอยู่เนี่ย”

“ไม่ให้หายใจรดหัว... แล้วจะให้หายใจรดคอหรือไงจ๊ะ” ร่างกล่าวก่อนจะโน้มตัวเข้าไปกระซิบประโยคสุดท้ายใกล้ๆ หู

“เดี๋ยวก็กัดหูซะหรอก! อย่ามารุ่มร่ามนะ นี่มันรถไฟใต้ดินนะเฟ้ย ไม่ใช่ในรถ”

“ว้า... งั้นรู้งี้ เอารถมาซะก็ดีหรอก”

“...แม่งงงง หื่นวะ!!” คิดๆ แล้วก็อยากตบปากตัวเอง ดันไปพูดเหมือนกับว่าถ้าอยู่ในรถจะรุ่มร่ามอะไรก็ได้งั้นสิ

“ฮ่ะๆๆๆๆ”

“เดี๋ยวๆ ไม่ต้องเลย เขยิบออกไปหน่อย จะมายืนเบียดอะไรอยู่ได้เนี่ย”

“ก็ตอนมีที่ว่างบอกให้ไปนั่งแล้วทำไมไม่ไปนั่ง”

“ก็มันแปบเดียวนิ ไม่เห็นต้องนั่งเลย”

“ก็ถ้ามันแปบเดียว ทนโดนเบียดนิดๆ หน่อยๆ ไมได้รึไง”

“ว้อยยยยย!!”

“ช่วยไม่ได้นะ บอกแล้วว่าจะขับรถไป แต่เอ็งนะแหละ บอกว่าให้ไป MRT ใกล้ๆ นี่เอง... ไอ้ดื้อ!”

.

.

เรื่องของเรื่องมันมีอยู่ว่า ไอ้เจ้าสองคนนี้เนี่ย กำลังมุ่งหน้าไปตลาดนัดจตุจักร ตอนแรกโบ๊ทก็จะขับรถไปตามประสาคนที่มีรูปแบบชีวิตห่างไกลจากระบบขนส่งมวลชนสาธารณะ แต่ไอ้เจ้าเปี๊ยกเนี่ยสิ ยืนยันว่าอยากให้นั่งรถไฟใต้ดินไป ซึ่งมันก็ดูสะดวกดีนะ เพราะว่าสถานีรถไฟใต้ดินก็อยู่ไม่ห่างจากคอนโดฯ ของพวกเขานัก เดินไปเยื้องๆ ก็ถึงแล้ว

แต่ตอนนี้ไอ้เปี๊ยกกลับรู้สึกว่าไม่น่าเสนอเลย... ให้ตายสิ จอร์จ... เพราะถ้านั่งรถไฟใต้ดินแล้วต้องมาโดนตอดเล็กตอดน้อยอยู่แบบนี้เขาก็แย่สิ... มีแต่ขาดทุนกับขาดทุน... 

เห็นมันเนียนๆ ปากแข็ง หัวแข็งแบบนี้ แต่จริงๆ แล้วไอ้เจ้าต้าร์มันก็มีอารมณ์โรแมนติกอยู่เหมือนกันนะเออ... ถึงจะดูไม่ค่อยออกสักเท่าไรนักก็เหอะ... อย่างที่ชวนให้ร่างสูงไป MRT ด้วยกันแบบนี้ ก็เพราะอยากให้โบ๊ทและเขาได้ใช้เวลาร่วมกันอย่างเต็มที่ ไมต้องไปพะวงอยู่กับการขับรถ... ถึงแม้ว่ามาแบบนี้จะขาดความเป็นส่วนตัวไปสักหน่อย แต่ดูกีต้าร์ไม่ค่อยจะเดือดร้อนกับเรื่องนั้นสักเท่าไร เพราะว่าสำหรับต้าร์แล้ว ความสัมพันธ์มันเป็นเรื่องของความรู้สึกข้างใน ไม่ใช่การกระทำภายนอก 

แต่ในจุดนี้ โบ๊ทอาจจะมีความคิดที่ไม่ตรงกับกีต้าร์สักเท่าไร... เพราะเขาเป็นประเภทชอบแสดงออกทั้งทางคำพูดหรือการกระทำ ดังนั้น หากเขาได้มั่นใจในความรู้สึกของตัวเองต่อใครแล้ว เขาก็กล้าที่จะแสดงออกด้วยความจริงใจ... อย่างตอนนี้ ถ้าไม่เกรงใจสายตาประชาชนหรือความรู้สึกของไอ้เจ้าเปี๊ยกแสบแล้วละก็ เขาคงดึงไอ้เจ้าต้าร์เข้ามากอดไปตลอดทางแล้วละ แต่อย่าว่าแต่กอดกลางที่สาธารณะเลย แค่ยืนเบียดมันหน่อยมันก็โวยวายแล้ว ฮ่าๆๆๆ

.

.

.

โบ๊ทและกีต้าร์เดินช้อปปิ้งในเจเจไปตามซอยต่างๆ โครงการแล้วโครงการเล่า... ก็สนุกดีนะ เหมือนได้มาเดทกันเลย ถึงแม้ว่าปกติก็ชอบไปไหนมาไหนกันสองคนอยู่แล้วก็ตาม แต่วันนี้เป็นวันแรกที่ออกมาเดินเล่นกันในฐานะที่ลึกซึ้งกว่าเดิม...

แต่มันคงจะสนุกและมีความสุขกว่านี้ หากโบ๊ทไม่ใช่คนที่ที่มักจะสังเกตสิ่งต่างๆ รอบตัวไปเรื่อย เพราะเขาเห็นได้ว่ามีหลายคนที่มองไอ้เปี๊ยกของเขาไม่วางตา ยิ่งคนที่เดินสวนกันยิ่งเห็นได้ชัด เพราะเล่นมองกันชนิดที่เอี้ยวคอตามเลยก็มี... จริงๆ แล้วไอ้เปี๊ยกมันไม่ได้หล่ออย่างพี่โดม ปกรณ์ ลัมม์ หรอกนะ แค่มันเป็นคนที่ยิ้มมีเสน่ห์ ยิ้มทีตาโตๆ นั้นก็หยีเป็นขีดโค้ง ชวนให้โลกสดใสขึ้นทันตา... รอยยิ้มของต้าร์เลยกลายเป็นที่หมายตาของคนทั่วไปอยู่ไม่น้อย... อ้อ อีกอย่างก็คือว่า ไอ้ต้าร์มันขาวมาก... ก็เลยกลายเป็นหน้าที่ของเขาที่ต้องคอยปัดเป่าสายตาเหล่านั้นให้ออกไปจากร่างเล็กของเขา(?)... จ้องกลับให้อีกฝ่ายสะดุ้งบ้าง เดินไปกอดคอแสดงความเป็นเจ้าของบ้าง คว้ามือมาจับบ้าง... แต่อันหลังนี่มักจะโดนไอ้เปี๊ยกดึงมือออกพร้อมส่งสายตามาต่อว่าอยู่เรื่อย

ว่าแล้วก็ชวนให้คิดว่าน่าเสียดายที่ไอ้เจ้าเปี๊ยกมันเป็นคนที่เดินไม่สนใจคนรอบข้างสักเท่าไร เผื่อว่าเวลามีใครมองเขา ต้าร์มันจะได้หึงเขาบ้าง... อยากรู้ว่าต้าร์มันจะแสดงออกยังไง หึหึหึ... นี่เขาหวังอะไรมากไปหรือเปล่า?

.

.

“ต้าร์”

“หืม?”

“จับมือได้ไหม” โบ๊ทเอ่ยถามพร้อมยิ้มหวานให้ อ้อนกันเต็มที่

“ไม่เอาอะ... นี่มันเจเจนะคุณโบ๊ท คนเยอะแยะอะ”

“ไม่เห็นเยอะเลย นี่เราเดินมาโครงการหลังๆ แล้วนะ คนน้อยแล้ว” ใช่สิ ก็โบ๊ทหลอกล่อพาต้าร์เดินมาจนถึงโครงการหลังๆ ที่ขายเครื่องเฟอร์นิเจอร์และของตกแต่งบ้านซึ่งเป็นโซนที่คนน้อยกว่าโซนอื่นๆ อย่างเห็นได้ชัด

“อายเขาน่า คุณโบ๊ท เดี๋ยวก็มีคนมองหรอก” เอ่อ... ต้าร์ ไม่ต้องกลัวคนมองหรอกนะ เพราะว่าจริงๆ แล้วเอ็งกับโบ๊ทก็มีคนมองมาตลอดทางนั่นแหละ

“แปบเดียวเอง พ้นโซนนี้ไปปล่อยเลย สัญญา”

“...”

“นะ สัญญาเลย” ร่างสูงอ้อน... ต้าร์ไม่ตอบ ยืนชั่งใจอยู่สักพัก สุดท้ายก็แกล้งทำหน้าบึ้งกลบเกลื่อนก่อนจะเดินมาจับมือของโบ๊ทที่ยืนรอคำตอบอยู่ ทำเอาโบ๊ทยิ้มกว้าง

“จะไปทางไหนก็เดินต่อไปสิ ยืนตาตี่อยู่ได้...”

“หึหึหึ... เอ็งนี่มัน... น่ารักวะ”

“...” แค่จับมือก็เขินจะแย่แล้ว ยังจะมาชมกันแบบนี้อีก ทำเอาแทบจะกลั้นยิ้มไม่อยู่ เลยต้องก้มหน้ากลบเกลื่อนไปงั้น

.

.

แต่แล้ว โชคชะตาก็พาทั้งสองคนไปเจอกับคนรู้จักใกล้ตัวโดยบังเอิญ...

“พี่โบ๊ท”

“อ้าว ดรีม”

“แหม มาเดทกันเหรอค่ะ” หญิงสาวกล่าวเสียงสดใส ภาพชายหนุ่มสองคนเดินจับมือกันเนี่ย ช่างเป็นเหมือนยาชูกำลังให้กับสาววายตัวแม่อย่างดรีมได้เป็นอย่างดี... แต่ไม่รู้ว่าเป็นเพราะว่าเผลอจ้องอย่างออกนอกหน้าไปหรือเปล่า กีต้าร์เลยหน้าซีดแล้วชักมือออกจากการเกาะกุมเลยทันที

“ก็ไม่ขนาดนั้น แฮะ แฮะ” ร่างสูงหัวเราะแก้เขิน

“ดรีมก็แซวเล่นนะ” ถึงจะพูดไปแบบนั้น แต่จริงๆ แล้วในใจมันคิดจริง... หึหึ เป็นไปตามที่คาดไว้จริงๆ... นึกๆ แล้วก็ยังนับว่าโชคดีที่วันนี้โต้งไม่ว่างมาด้วย ไม่งั้นคงได้เห็นภาพที่ทำให้จิตตกไปอีกสามวันเจ็ดวันแน่ๆ

“แล้ว ดรีมมาคนเดียวเหรอ” ต้าร์ถาม พลางกวาดสายตามองไปรอบๆ เหมือนกำลังหาใคร... คงจะกลัวใครมาเห็นว่าเดินจับมือกับพี่โบ๊ทละสิ

“ดรีมมากับอู๋ค่ะ แต่อู๋มันเดินย้อนกลับไปถามราคาโคมไฟตั้งโต๊ะของร้านซอยข้างๆ อะ พอดีกำลังหาโคมไฟกันแล้วร้านนั้นสวยดี แต่ลืมถามราคามา”

“อ้อ”

“งั้น... พี่โบ๊ทกับต้าร์ตามสบายเลยนะ ดรีมไม่กวนละ ไปช้อปปิ้งกันต่อเถอะค่ะ” ดรีมสังเกตได้ถึงท่าทีอึดอัดของกีต้าร์ที่ยืนหน้าเจื่อนอยู่ข้างๆ รุ่นพี่ร่างสูง

“งั้นพี่ไปก่อนนะ ไว้เจอกันที่มหาลัย” โบ๊ทตอบพร้อมรอยยิ้ม

“ค่ะ บายค่ะ”

ว่าแล้วร่างสูงกับร่างเล็กก็เดินเลยไป... พอพ้นซอยนั้น โบ๊ทก็ยื่นมือจะไปนับมือต้าร์เช่นเดิม แต่ต้าร์กลับเบี่ยงมือหนีไม่ให้จับ... คงจะอายที่จะเดินจับมือกับเขาจริงๆ สินะ... ว่าแล้วโบ๊ทก็ถอนหายใจเบาๆ แล้วออกเดินนำไปเงียบๆ

“เอ้า มาดิ จะยืนอยู่ตรงนั้นให้รากงอกเลยไหม ไอ้เปี๊ยก”

ถึงร่างสูงจะไม่โกรธ แต่กีต้าร์ก็รู้สึกไม่ดีที่ทำแบบนี้ เขารู้สึกได้ถึงความไม่ค่อยพอใจในแววตาของร่างสูง แต่จะให้ทำยังไงละ ก็มันไม่ชินนี่นะ... อยู่ๆ จะให้มาเดินจับมือกับผู้ชายด้วยกันในที่สาธารณะมันก็แปลกๆ... มันไม่ใช่เรื่องปกติที่คนเขาทำกันหรอก... ใช่ไหม...

ความสงสัยยังไม่ทันได้หาทางออกจากความคิด สายตาก็ดันไปเตะเข้ากับคู่รักชาย-ชายชาวต่างชาติที่เดินจับมือกันดูของอย่างสบายใจ ไม่แคร์สายตาคนรอบข้าง...

เฮือก!

มันก็แค่คนส่วนน้อยเท่านั้นแหละที่กล้าทำแบบนี้... ใช่ไหม

.

.

ขากลับ ทั้งสองคนก็กลับรถไฟใต้ดินอีกนั่นแหละ... ตอนแรกไอ้เจ้าต้าร์มันบ่นว่าเมื่อยขา เริ่มขี้เกียจเดิน ร้อน เหนื่อย ล้า บลาห์ บลาห์ บลาห์... อยากกลับแท๊กซี่... แต่ร่างสูงก็อดไม่ได้ที่จะแกล้งร่างเล็ก ว่าแล้วก็ลากให้เดินลงรถไฟใต้ดินด้วยกันโดยไม่สนคำบ่นของกีต้าร์ที่บ่นปนโวยวายไปตลอดทาง... หึ เอาให้เข็ด ทีหลังจะได้ขับรถมากันชิลๆ สองต่อสอง...

เมื่อซื้อตั๋วและเดินลงไปรอที่ชานชลา ก็เห็นว่ารถคันห่อนหน้านี้เพิ่งจะออกไป คนสำหรับรอบถัดไปเลยน้อยหน่อย...

ยืนรอเพียงครู่เดียว รถไฟขบวนถัดไปก็มาถึง... ทั้งสองคนเดินเข้าไปนั่ง เหมือนโชคชะตาจะเป็นใจ ทำให้ไม่มีใครอื่นในโบกี้นี้เลย มีแค่เขากับต้าร์ ว่าแล้วคว้ามือกีต้าร์มานั่งกุมไว้ ส่วนไอ้เจ้าต้าร์ก็มองๆ แต่ก็ไม่ว่าอะไร ปล่อยให้จับอยู่แบบนั้นแล้วนั่งหลับตานิ่งๆ... ว่าแล้วโบ๊ทก็เอนตัวแล้วเอาหัวพิงไหล่ต้าร์แล้วก็หลับตาเช่นกัน...

“คุณโบ๊ท” ร่างเล็กเอ่ยเรียกชื่อเบาๆ ทั้งๆ ที่ยังหลับตา

“ว่า?”

“คุณโบ๊ทไม่โกรธผมใช่ไหม ที่ไม่เดินจับมือ”

“ไม่โกรธหรอก...”

“อย่าทำเสียงแบบนั้นดิ”

“ไม่โกรธจริงๆ”

“คุณโบ๊ทเข้าใจผมใช่ไหมอะ”

“ก็พอเข้าใจนะ แต่ก็อดคิดไม่ได้ว่าเอ็งยังไม่พร้อมจะคบกันหรือเปล่า”

“ทำไมคิดแบบนั้นละ”

“ก็เอ็งอายที่จะเดินกับโบ๊ทอะ”

“คิดมากน่า ตอนนี้ยังนั่งจับมือกันเลย แถมให้พิงไหล่ด้วยเนี่ย”

“ก็ตอนนี้มันไม่มีคนอื่นอยู่ด้วยนี่ พอมีคนอื่นเอ็งก็ปล่อยมืออยู่ดีอะ”

“...”

และแล้ว ก็มีคนเดินเข้ามาเพิ่มเมื่อรถไฟจอดที่สถานีถัดไป... และนั่นก็ทำให้ต้าร์ดึงมือออกแล้วสะกิดให้โบ๊ทเลิกซบไหล่...

“นั่นไง เห็นไหมละ”

“...” ต้าร์ไม่มีอะไรจะแก้ตัว เลยได้แต่นั่งเงียบๆ อยู่อย่างนั้นจนถึงสถานีปลายทาง...

.

.

อืมมมม ท่าทาง เอารถไปเองคงจะเป็นความคิดที่ดีกว่าจริงๆ ด้วย...    

.

.

เย็นนั้น โบ๊ทดูเงียบกว่าปกติ ไม่มารุ่มร่ามลวนลามทำกำไรอย่างเช่นเคย... ตั้งแต่อาบน้ำเสร็จก็เอาแต่นั่งอ่านนิยายแนวฆาตกรรมสืบสวนอยู่เงียบๆ บนโซฟา... กีต้าร์เลยรู้สึกไม่ดี ไอ้ท่าทางแบบนี้มันทำให้รู้สึกเหมือนเขาทำอะไรผิดใหญ่โตนักหนา แต่จะให้ง้อก็คงไม่ใช่เรื่องหรอก... ใช่ไหมละ... เดี๋ยวไอ้ลิงภูเขามันจะเคยตัว... ว่าแล้วก็

.

“ง่วงจังเลย ห๊าววววววว”

...แหมะ...

ทิ้งตัวลงนอนหนุนตักซะเลย...

.

ร่างสูงก้มหน้าลงมามองตามน้ำหนักที่กดลงบนหน้าตักก็เห็นรอยยิ้มหวานบนใบหน้าใส... จริงๆ แล้วเขาเองก็น้อยใจอยู่ไม่น้อย แต่ไอ้เปี๊ยกมาง้อทีไร เขาก็ใจอ่อนทุกทีสินะ... นิดๆ หน่อยๆ ก็ยอมมันหมดละ... แต่คราวนี้ เขาขอเล่นตัวสักหน่อยดีกว่า ง้อง่ายเกินไป เดี๋ยวไอ้เปี๊ยกจะเคยตัว

ว่าแล้วก็แกล้งเมินรอยยิ้มบนหน้าใส แล้วลุกขึ้นยืนโดยไม่บอกให้กีต้าร์รู้ตัว เลยกลายเป็นว่าหัวกีต้าร์ต้องหัวจ้ำโซฟาไปเต็มๆ... เงยหน้ามาอีกทีก็เห็นว่าร่างสูงย้ายไปหย่อนตัวนั่งอ่านหนังสือที่โต๊ะอาหาร... ร่างเล็กพ่นลมออกจมูกแล้วหรี่ตามองร่างสูงที่ทำหน้านิ่งไม่รู้ร้อนรู้หนาว... ฮืมมมมม ง้อยากเดี๋ยวปั๊ดจับเจี๋ยนหมกส้วมซะเลยนี่... แต่ก็คิดไปงั้นแหละ เพราะว่าขามันพาเดินไปหย่อนนั่งลงข้างๆ แล้วตีหน้าซื่อ

“คุณโบ๊ทอ่านอะไรอะ” นี่... ไม่มีคำถามที่ดีกว่านี้แล้วเหรอ ไอ้เปี๊ยก

“ยุ่งน่า... จะนอนไม่ใช่เหรอ อุตส่าห์ลุกให้นอนสบายๆ ยังจะตามมากวนอีกนะ” โบ๊ทกล่าวโดยที่ไม่ละสาตาออกจากหนังสือ

“ไม่นอนแล้ว...”

“...” โบ๊ทแกล้งไม่สนใจ อ่านหนังสือต่อไปเนียนๆ

“คุณโบ๊ททททท หิวแล้วอะ”

“หิวก็ลงไปซื้อสิ บอกโบ๊ทแล้วจะอิ่มเหรอ”

“โหยยยย ใจร้ายวะ”

“... เฮ้อ” โบ๊ทถอนหายใจ แล้วลุกขึ้น เขาวางหนังสือไว้บนโต๊ะอาหารแล้วเดินหนีเข้าห้องนอนไป... เหมือนจะมีแผน... แต่ร่างเล็กก็เดินตามเข้าไปอย่างไม่ทันคิดอะไร

เมื่อเข้าไปถึง ก็เห็นร่างสูงยืนอยู่ที่ปลายเตียง หันหน้าออกไปที่ประตูระเบียง... ร่างเล็กกลืนน้ำลาย ยืนชั่งใจอยู่สักครู่จึงค่อยๆ ก้าวเท้าเข้าไปใกล้... อืมมม รู้สึกตะหงิดๆ แปลกๆ... อันตราย

“คุณโบ๊ท”

“...”

“คุณโบ๊ท โกรธจริงๆ เหรอ” เมื่อเรียกเฉยๆ แล้วโบ๊ทไม่มีท่าทีตอบสนอง เลยยื่นมือไปดึงชายเสื้อแล้วกระตุกเบาๆ

“ต้าร์...”

“หืม?”

.

หมับ

.

ร่างสูงหันมาแล้วคว้าร่างเล็กเข้าไปกอดโดยไม่ให้ร่างเล็กตั้งตัว

“ต้าร์... โบ๊ทไม่ชอบเลยเวลาที่ต้าร์ดึงหรือสะบัดมือออกตอนจับมือกัน มันทำให้โบ๊ทรู้สึกเหมือนต้าร์รังเกียจ”

“...ไม่ใช่แบบนั้นสักหน่อย...”

“โบ๊ทเข้าใจนะ ว่าต้าร์ไม่ชินและยังแค่ร์สายตาคนอื่นอยู่... โบ๊ทก็อายนะเวลาคนมอง แต่โบ๊ทไม่อายที่จะให้คนอื่นรู้ว่าเราคบกัน...”

“...แล้วจะให้ทำยังไงละ”

“...”

“...”

.

ร่างสูงค่อยๆ โน้มหน้าเข้าไปใกล้ร่างเล็กอย่างช้าๆ... กีต้าร์ยืนนิ่งเตรียมใจรับสัมผัสที่ร่างสูงกำลังจะมอบให้

สองหนุ่มประกบปากกันอย่างอ้อยอิ่ง นุ่มนวล ไม่รีบร้อน... โบ๊ทกดจูบเน้นๆ ไปบนริมฝีปากบางครั้งแล้วครั้งเล่า ส่วนกีต้าร์ก็รับสัมผัสอ่อนโยนนั้นอย่างไม่ขัดขืน... มือทั้งสองข้างของร่างสูงลูบไล้ไปทั่วแผ่นหลังก่อนจะทำกีต้าร์สะดุ้งเมื่อโบ๊ทไล้มือเข้าไปสัมผัสผิวละเอียดใต้เสื้อยืด... ร่างเล็กขนลุกซู่ไปทั่วตัว เผลอบีบไหล่ร่างสูงเบาๆ นับเป็นปฏิกริยาที่ทำร่างสูงพอใจอยู่ไม่น้อย

โบ๊ทถอนจูบช้าๆ แล้วผละออกมาสบตาร่างเล็ก... กีต้าร์เขินจนทำตัวไม่ถูก ไม่กล้าสบตา เลยหันหน้าหลบ แต่ก็มีมือเรียวมาจับหน้าเขาให้หันกลับไปสบตา...

“มองกันบ้างสิ”

“ก็... มองอยู่นี่ไง...”

“โบ๊ทรู้ว่ามันยาก แต่โบ๊ทอยากให้เรามาพยายามด้วยกัน... เราจะได้คบกันได้อย่างเปิดเผย ไม่ต้องกลัวใครจะมอง”

“...อือ”

“ถือว่าสัญญานะ ว่าต้าร์จะพยายาม”

“...ขี้โกงนี่ ใช้วิธีแบบนี้อะ”

“ฮ่ะๆๆ” กีต้าร์มันรู้ทันนี่นะ

“ยังจะหัวเราะอีก”

“ต้าร์...”

“อะไรอีกละ”

“โบ๊ท... อยากกอดต้าร์อะ”

“ก็กอดอยู่ไม่ใช่เหรอ... กอดแล้วเพิ่งจะมาขอก็มีด้วย”

“ไม่ใช่แบบนั้น...”

“...”

“กอดจริงๆ เขาทำกันแบบนี้...”

ว่าแล้วก็ไม่ปล่อยให้ร่างเล็กได้มีโอกาสถามอะไรอีก โบ๊ทเข้าประกบปากอีกครั้งและหนักหน่วงกว่าเดิม... บทจูบเนิ่นนานทำเอาต้าร์สูญเสียจังหวะหายใจ แขนขาเริ่มไร้เรี่ยวแรง แต่ก็ยังดีที่ยังมีแขนแกร่งคอยประคองไว้...

ร่างสูงถอนจูบออกมามองหน้าร่างเล็กอย่างพอใจก่อนหย่อนตัวลงนั่งที่ปลายเตียงแล้วถอดเสื้อยืดของตัวเองออก... เสื้อยืดถูกโยนไว้ไม่ไกลก่อนที่มือแกร่งจะรั้งเอวของกีต้าร์ให้เขยิบเข้าไปยืนชิด... โบ๊ทโอบเอวกีต้าร์ไว้แล้วไล้จูบไปบนแผงอก ไล้ต่ำลงมาที่หน้าท้องแบนราบ... สัมผัสหวามทำเอาร่างเล็กตาพร่า ใจเต้นรัว... หายใจไม่ทั่วท้อง จนต้องหายใจทางปากช่วย

“อือ..อ..”

กีต้าร์ยิ่งอายจนอยากหายตัวไปเสียให้ได้เมื่อร่างสูงเอาคางแนบกับหน้าท้องของเขาแล้วเงยหน้าจึ้นจ้องตาเขาด้วยสายตาทะลึ่งทะเล้นด้วยพอใจที่ได้ยินเสียงครางจากลำคอ... เขาอายจนต้องเอามือมาปิดตาของร่างสูง แต่แล้วมือของเขาก็ถูกยึดไว้ก่อนโบ๊ทจะค่อยๆ ถูหน้าเข้ากับมือของร่างเล็กเบาๆ ก่อนจะจูบไปบนฝ่ามือที่สั่นน้อยๆ นั้น...

“กลัวเหรอ...”

“...” ร่างเล็กส่ายหน้าเบาๆ ทั้งๆ ที่ตัวสั่นเทาเป็นลูกแมว

“หึหึ”

.

เฮือก!

.

ร่างเล็กสะดุ้งเมื่อโดนร่างสูงดึงเข้าไปกอดก่อนจะทิ้งตัวลงนอนแล้วพลิกตัวขึ้นมาคร่อมบนตัว... หน้าตาของโบ๊ทดูเจ้าเล่ห์กว่าเคย โดยเฉพาะสายตาคมคู่นั้นที่จับจ้องกีต้าร์ราวกับราชสีห์ที่จ้องตะครุบลูกกวางตาใส..

เสื้อของต้าร์ถูกต้าร์ค่อยๆ ถอดออกแล้วโยนไปกองไว้ไม่ห่างจากเสื้อของโบ๊ทเท่าไรนัก... ไม่แน่ใจว่าเป็นความเย็นหรือสัมผัสหวามกันแน่ที่ทำให้ร่างเล็กขนลุกซู่ไปทั้งตัวแบบนี้... กีต้าร์ใจเต้นแรงขึ้นทุกวินาที หายใจแรงจนซี่โครงยุบๆ พองๆ อย่างเห็นได้ชัด ส่วนตาโตคู่นั้นก็ปรือจนแทบปิด... ร่างสูงยิ้มมุมปากอย่างพอใจ

มือเรียวค่อยๆ ลูบไปบนผิวขาวละเอียด ไล้ตั้งแต่ขอบกางเกงขึ้นไปถึงแผงอกเพื่อสัมผัสแรงเต้นของหัวใจ ก่อนจะไล้ขึ้นไปที่คอเรียวและจบลงที่ใบหน้าใส

.

“อย่ามัวแต่หลบตาสิ...”

.

ร่างสูงประกบจูบอย่างอ่อนโยนอีกครั้งพร้อมๆ กับกดตัวลงทาบทับร่างเล็ก... บทจูบหนักหน่วงขึ้นจนร่างเล็กรับรู้ได้ถึงความเร่าร้อนผ่านปลายลิ้นที่เกี่ยวกระหวัดกันพัลวัน... มือแกร่งคว้าเข้าที่ข้อมือเล็กแล้วกดไว้บนเตียงก่อนที่โบ๊ทจะถอนจูบแล้วซุกไซร้ซอกคอขาวอย่างเร่าร้อน...

“อ๊า... อย่า... เดี๋ยวเป็นจ้ำ”

ร่างเล็กร้องห้ามเมื่อรู้สึกได้ถึงแรงดูดและแรงขบที่คอ... และยังดีที่โบ๊ทยอมฟังคำทักท้วง ไม่งั้นพรุ่งนี้ไปมหาวิทยาลัย คงได้โดนแซวตั้งแต่เช้าจรดเย็นแน่ๆ

กางเกงของทั้งสองคนถูกถอดไปกองไว้บนพื้นปลายเตียง... ร่างเล็กยังนอนหายใจหอบอยู่อย่างนั้นปล่อยให้โบ๊ทลวนลามด้วยสายตาที่ทำให้เขาตื่นเต้นจนแทบหยุดหายใจ... โบ๊ทค่อยๆ โน้มตัวลงไปทาบทับอีกครั้งแล้วซุกไซร้ซอกคอ เขาสูดกลิ่นกายหอมจากซอกคอขาวก่อนจะประทับจูบย้ำๆ

“เดี๋ยว.. อ๊า... อย่า ตรงนั้นไม่ได้นะ.. อือ..อ..”

กีต้าร์ร้องห้ามพร้อมใช้มือรั้งแขนของโบ๊ทไว้เมื่อโบ๊ทเริ่มจะรุกล้ำพื้นที่ในกางเกงบ๊อกเซอร์ตัวบาง ร่างสูงไม่ตอบรับหรือปฏิเสธคำทักท้วง แต่เขากลับส่งปลายลิ้นไปสัมผัสเข้าที่ยอดอก ทำเอากีต้าร์ต้องผ่อนแรงรั้งและปล่อยให้โบ๊ทรุกล้ำพื้นที่ส่วนตัวอย่างช่วยไม่ได้...

“หึหึหึ สู้มือดีนิ”

คำแซวของร่างสูงทำเอาต้าร์เขินจนหน้าที่แดงอยู่แล้วนั้นยิ่งแดงขึ้นไปอีก... ไม่มีคำพูดใดหลุดออกมาต่อล้อคำแซวทะลึ่งตึงตัง มีเพียงกำปั้นเล็กที่ทุบเข้าที่ไหล่เสียเต็มแรง... ว่าแล้วโบ๊ทก็เลยยิ่งแกล้งด้วยการถอดบ๊อกเซอร์ปราการด่านสุดท้ายของต้าร์ไปกองอยู่บนพื้น ทำเอากีต้าร์อาย รีบเอามือมาปิดกีต้าร์น้อยทั้งๆ ที่ยังอยู่ในกำมือของร่างสูง

“ปิดไฟ... ปิดไฟก่อนดิ” ร่างเล็กเอ่ยขอ แต่...

“ถ้าปิดแล้วจะเห็นเหรอ”

“ฮึ้ยยยย อย่ามาแกล้งกันแบบนี้ดิ”

“ไม่ได้แกล้ง... แต่ เอา จริง”

ว่าแล้วโบ๊ทก็เร่งความเร็วของมือ ทำเอากีต้าร์เสียวซ่านจนตัวบิด ส่งเสียงครางอยู่ในลำคออย่างห้ามไม่อยู่... จนในที่สุดร่างเล็กเห็นสวรรค์รำไร... ถึงจะเจ็บใจอยู่ไม่น้อยก็เหอะ ที่ตัวเองไม่ปฏิเสธการรุกรานของร่างสูง ปล่อยให้ทำอะไรกับเขาได้ตามอำเภอใจ... เรียกได้ว่า ทั้งเขิน ทั้งอาย และเจ็บใจในเวลาเดียวกัน

แต่สวรรค์ที่ว่านั้นมันเป็นแค่ภาพลวงตาของปีศาจที่ล่อลวงให้เหยื่อตายใจ...

.

เฮือก!!

.

กีต้าร์สะดุ้งเฮือกหลังจากที่เพิ่งเห็นเห็นสวรรค์ได้ไม่กี่วินาที... สัมผัสแปลกใหม่ที่วนเวียนอยู่ที่บั้นท้ายทำเอาเหงื่อแตกไปทั่วหน้า...

“คุณโบ๊ท... อย่า” กีต้าร์ร้องห้ามเสียงแผ่วพลางส่งมือไปรั้งมือของโบ๊ทที่ไล้วนอยู่ที่บั้นท้าย

“ทำไมละ... กลัวเหรอ” ร่างสูงโน้มตัวเข้าใกล้แล้วกระซิบเสียงทุ้มที่ใบหู

ร่างเล็กพยักหน้าพลางลูบแขนของโบ๊ทไปเป็นการออดอ้อนไปในตัว

“กลัวอะไรละ มาถึงขั้นนี้แล้วนะ หืม...”

“ก็... ผมไม่เคยนี่”

“ไมต้องกลัว โบ๊ทจะอ่อนโยนนะ โบ๊ทสัญญา”

“ไม่เอาอะ คุณโบ๊ท... นะ นะ นะ ผมขอ ผมยังไม่พร้อม...”

“อะไรเนี่ย ตัวเองเสร็จไปแล้วก็พูดได้ดิ”

“ฮึ่ยยยยย อย่าพูดดิ น่าอายชะมัด!!”

“ไม่เจ็บหรอก สาบานเลยก็ได้”

“ถึงพูดอย่างนั้นก็เหอะ แต่ผมกลัวนิ... รอให้ผมพร้อมก่อนได้ไหม”

“...” โบ๊ททำหน้าครุ่นคิด

“นะ คุณโบ๊ท... รอก่อนได้ไหม”

“เฮ้ออออ... อะ ก็ได้ๆ โบ๊ทจะรอ”

“พูดแล้วนะ”

“อืม... โบ๊ทรอได้” โบ๊ทกล่าวเสียงทุ้มพร้อมรอยยิ้มอบอุ่นแล้วประทับจูบอ่อนโยนลงบนริมฝีปากบางอีกครั้งก่อนจะผละตัวลุกขึ้นไปหยิบเสื้อและกางเกงส่งให้ต้าร์

“ไปล้างตัวซะสิ จะได้นอนกัน”

“...” ร่างเล็กรับเสื้อผ้าไปแล้ววิ่งหน้าแดงเข้าห้องน้ำไป ปล่อยให้ร่างสูงนั่งสงบสติอารมณ์อยู่ที่ปลายเตียงเพียงลำพัง

.

.

หลังจากนั้น โบ๊ทก็สลับเข้าห้องน้ำไปล้างตัวบ้าง เมื่อออกมาก็เห็นว่าร่างเล็กนอนคลุมโปงไปแล้ว เขายิ้มเล็กๆ ก่อนจะเดินไปหย่อนตัวลงบนเตียง แล้วเอื้อมมือไปปิดสวิทช์ไฟ แต่แล้วสายตาก็ไปสะดุดเข้ากับกระดาษโน๊ตแผ่นหนึ่งที่เขียนด้วยลายมือของกีต้าร์ว่า

.

“โปรดติดตามตอนต่อไป”

.

.

.

--------------------------------------------------

[Bonus หลังไมค์] ว่าด้วยเรื่อง... นาฬิกา

บร๊ะเจ้าแจ๊ค: ไง โบ๊ท
โบ๊ท: สวัสดีครับ พี่แจ๊ค
บร๊ะเจ้าแจ๊ค: อืม ไหว้พระเถอะลูก
โบ๊ท: (//หันซ้ายหันขวามองหาพระ)
บร๊ะเจ้าแจ๊ค: กรูนี่ กรู!! ไม่ต้องไปมองหาคนอื่น!!
โบ๊ท: อุ้ยยยยยย
บร๊ะเจ้าแจ๊ค: เฮ้อออออ นี่ติดเชื้อไอ้เปี๊ยกมาปะเนี่ย
โบ๊ท: แฮะๆ ยังไม่ได้มีอะไรกันจะติดเชื้อได้ไงครับ
บร๊ะเจ้าแจ๊ค: หึ! ต่อปากต่อคำ!! ทำเป็นกดดันคนเขียนนะเอ็ง! เดี๋ยวปั๊ดตัดจบ อดซัมบึลึฮึ่ยซะหร๊อก!!
โบ๊ท: อุ้ยยยยย
บร๊ะเจ้าแจ๊ค: มาๆ กวนประสาท เสียเวลาจริง... พอดีชนกลุ่มน้อยเขาชอบไอ้กิมมิกนาฬิกากัน ก็เลยอยากรู้ว่าคิดได้ไง
โบ๊ท: ก็... ไม่รู้สิครับ มันเด้งขึ้นมาในหัวเองอะ แฮะ แฮะ
บร๊ะเจ้าแจ๊ค: จะบอกว่าเป็นคนโรแมนติกโดยธรรมชาติอยู่แล้ว ว่างั้น?
โบ๊ท: เปล่าครับพี่... แต่ก็นิดนึง ฮ่าๆๆๆ
บร๊ะเจ้าแจ๊ค: แล้วคิดว่ามันจะช่วยอะไรในความสัมพันธ์ ถ้ามันทำให้เลิกกันได้จริงๆ ขึ้นมาละ ไม่กลัวเหรอ?
โบ๊ท: ก็กลัวอยู่นิดๆ นะครับ แต่ก็เพราะว่าต้าร์มันเชื่อแบบนั้นจริงๆ ผมถึงเลือกซื้อนาฬิกา... เพราะผมอยากให้ความสัมพันธ์ของผมกับไอ้เปี๊ยกมันเกิดจาก “ความผูกพัน” ไม่ใช่ “การผูกมัด”... การที่ผมซื้อนาฬิกาให้ต้าร์ มันก็จะเป็นการสื่อความออกไปว่า ผมให้อิสระกับเขาอย่างเต็มที่ ถ้าวันใดที่ต้าร์มันรู้สึกว่าที่ข้างๆ ผมมันไม่ใช่ที่ที่ทำให้เขารู้สึกสบายใจได้อีกต่อไป มันก็มีสิทธิ์จะออกไปยืนในจุดที่ต้าร์มันสบายใจได้เสมอ แต่ตราบใดที่ต้าร์มันยังอยากอยู่ข้างๆ ผม ผมเชื่อว่าต้าร์ก็จะดูแลนาฬิกาเรือนนั้นเป็นอย่างดี และเมื่อต้าร์มันใส่ใจกับนาฬิกานั้น มันก็จะไม่มีวันลืมว่าตอนนี้ต้าร์มันยืนอยู่ข้างๆ ใคร และใครที่ยืนอยู่ข้างๆ มัน
บร๊ะเจ้าแจ๊ค: อืมมมม แล้วได้บอกไอ้เปี๊ยกมันแบบนี้รึเปล่า
โบ๊ท: ไม่ได้บอกครับ บอกแค่ว่าให้มันดูแลนาฬิกานั้นดีๆ
บร๊ะเจ้าแจ๊ค: แล้วแน่ใจนะว่าไอ้เปี๊ยกมันจะเข้าใจว่าเอ็งต้องการจะบอกอะไร
โบ๊ท: ผมเชื่อว่าต้าร์มันเข้าใจผมนะ (//ยิ้ม)
บร๊ะเจ้าแจ๊ค: แล้วทำไมไม่บอกออกไปตรงๆ แบบนี้ไปเลยละ
โบ๊ท: ก็ผมเขินนิ
บร๊ะเจ้าแจ๊ค: แล้วทำไมตอนนี้ถึงพูดได้ฉอดๆๆๆๆ
โบ๊ท: ก็พี่ไม่ใช่ต้าร์นี่ครับ
บร๊ะเจ้าแจ๊ค: ... (//กรีดร้องอยู่ในใจ... ใช่สิ กรูมันไม่น่ารักเหมือนไอ้เปี๊ยกนี่!!)
โบ๊ท: เอ่อ พี่แจ๊ค เป็นอะไรรึเปล่าครับ...

--------------------------------------------------

[FlapJack]

FlapJack's Corner:

เอาละเว้ยเฮ้ยยยยย ถึงจะเป็นมือใหม่หัดแต่งนิยาย ถึงจะไม่ชำนาญการเขียนบทเลิฟซีน แต่ถ้าถึงเวลามันก็ต้องลองกันสักตั้งใช่ไหมครับพี่น้อง...  (//เงียบกริบ... )
เอาน่า เลิฟซีนอนุบาลแบบนี้ก็พอแก้ขัดไปได้บ้างแหละเนอะ ใช่ไหมพี่น้อง... (//เงียบกริบ... )
โอเค... งั้นผมคิดเอาเองก็แล้วกันว่าพอถูๆ ไถๆ ไปได้... ก็แค่สีข้างถลอกเท่านั้นเอง ซิบๆ... (เสียงเลือดซึมออกจากสีข้างหลังจากที่แถบทเลิฟซีนไปหมาดๆ)

@Tiamo_jamsai เอ่อ... หน้าใหม่ใช่ไหมเนี่ย อืมมมม ผมว่าใช่นะ ชื่อไม่คุ้นตา... งั้นๆ มาๆ มาให้กอดซะดีๆ 
@namtarn11 แหมๆ มันก็ต้องมีอะไรบ้างสิเนอะ เรื่องนี้ Love High นะ ไม่ High สมชื่อก็แย่สิ 
@zaabbo ว่าแต่ มีหวานเย็นไหมอะ หิวอะ... เอ๊ะ นี่หน้าใหม่นี่นะ มาๆ กอดต้อนรับทีนึง 
@ooopimmyooo อืม เลี่ยนใช่ปะละ 
@wijii ถ้าเป็นสีแดงเลือดสดๆ นี่จะเป็นอีกฟีลนึงอะเนอะ
@malula จริงๆ ก็หวานกันมาเรื่อยๆ นะ (รึเปล่า?) แต่ตอนนี้เปลี่ยนสถานะแล้วไง ไม่ต้องกั๊ก 
@ไอ้หัวแห้ว "แต่ฮาหน้าตาโบ๊ทที่อ่านนิยายฆาตกรรมแล้วทำหน้าอมยิ้มอะ" >>> ดีจังที่มีคนสังเกตรายละเอียดในจุดนี้ด้วยอะ
@ao16 คนมันรักกันก็แบบนี้แหละเนอะ
@Mc_ma ใช่แล้วละ ไอ้เปี๊ยกมันชอบกลบเกลื่อน ทำเนียนทำเกรียนไปงั้นแหละ
@pim_onelove ถ้าเห็นมดขึ้นห้องบอกด้วยนะ จะฝากมือถือไปแอบถ่ายคลิป
@greensnake "หวานๆก่อนที่จะ.......ไม่ค่อยหวาน" >>> นี่ผมทำเอาระแวงไปเลยเหรอเนี่ย
@yeyong เป็นการประกาศแบบไม่ต้องพูดให้เขินปากไง อิอิ
@Theznux อย่าไปขวางเขาเลยนะ แค่นี่คนอ่านก็รอกันจนเหนื่อยแล้วกว่าจะได้หวานกันเนี่ย...  (เพราะแกนั่นแหละ ไอ้แจ๊ค!!)
@JingJing หนักปะละ
@BeeRY "อยากกดไลค์แฟนเพจบ้าง น้อง FlapJack ทำหน่อยจิ" >>> พูดจริงๆ ยอมรับตรงๆ ว่าไม่กล้าทำ
@Whatever it is ขอบคุณครับ คนอ่านชอบ คนเขียนก็มีความสุขแล้วครับ 
@Mulberry อ่านไปอ่านมา ผมว่าผมเองก็เริ่มจะเขินแทนไอ้สองคนนั่นแล้วสิ ทำไปได้!!
@Kalamall เนอะ ต้าร์มันไม่ได้หึงเลยยยยยย
@iforgive ผมเองก็อิจฉาไอ้สองคนนั้นเหมือนกัน เฉาเหลือเกินในชีวิตจริง
@runningout ฮ่าๆๆๆ นี่ก็เป็นเหยื่อวิชาไซโคของผมไปอีกคน
@RGB.__ อะไรก็เกิดขึ้นได้ ถ้ามีไอ้เกรียนต้าร์ เอ้ยยย ปาปริก้า!! 
@papa_paolo ใช่ปะละ มันเปรี้ยวตรงนี้แหละ
@playgirl ต้องทำไงเหรอ ให้ปากนิ่มเนี่ย
@- คราส - "มีความสุขได้อ่านสองวันติด" >>> อะ งั้นอ่านสามวันติดเลยละกัน
@SiCK_SENt™ ผมยังเขินแทนเลยเนี่ย
@imonkey mc เต็มปากเต็มคำได้สิ พิมพ์เอานี่นะ ไม่ต้องพูดให้เขินปาก

จะบอกว่าจริงๆ แล้วตอนแต่งบทที่ 41 เนี่ย ไม่ได้รู้สึกว่ามันหวานเลยนะ ยังนึกอยู่เลยว่า "ชนกลุ่มน้อยเขาจะว่ามันหวานกันไหมเนี่ย" แต่พอออกมาแบบนี้แล้วกลายเป็นว่าทุกคนเลี่ยนกันหมด  สงสัยต่องรับรสผมจะมีปัญหาซะแล้ว ฮ่าๆๆๆ

สำหรับตอนนี้ก็ต้องขอออกตัวไว้เลยว่าไม่ถนัดเลิฟซีนสักเท่าไรนัก แต่ก็ปลอบใจตัวเองว่าไม่เป็นไรหรอก นี่ไม่ใช่นิยาย NC นะ แค่มีเป็นสีสันก็พอแล้ว เลิฟซีนอนุบาลก็น่าจะพอใช้ได้...  (//ไอ้อ่อน ไอ้แจ๊ค!!)

เจอกันตอนหน้านะครับ

+1 กันไปทุกคนครับ 
สำหรับคืนนี้ ฝันดี ราตรีสวัสดิ์ครับ 

[ao16]

 

[Tumz]

อดทนรอไปก่อนนะโบ๊ท เปี๊ยกมันอยู่ระยะทำใจ 


ขอบคุณคนเขียนครับผม

[Theznux]

กรี๊ดดด !!! เขินอะ เมื่อไหร่ต้าร์จะพร้อมเนี้ย แอบสงสารโบ๊ทเบาๆ
แต่ถ้าโบ๊ทรอได้ เราก็รอได้ เย้ ~