คนหน้าตาดีมีแฟนอ้วนแปลกด้วยหรอ?
พวกคุณเคยรักใครซักคนแบบไม่มีเหตุผลไหมครับ การเจอครั้งแรก แบบว่าคนนี้แหละใช่เลยประมาณนี้ไม่รู้ทำไมถึงได้ติดใจนัก
ทั้งๆที่ตัวเองไม่เคยคิดจะรักผู้ชายด้วยกันแท้ๆ แต่กลับหลงไหลในตัวเค้าเอามากๆ
ตอนที่ผมเป็นนักศึกษาปีสอง ชีวิตก็ไม่ได้ต่างจากคนทั่วๆไป เรียน เล่น อยู่กับเพื่อนฝูงที่รายล้อม ผมมันพวกเพื่อนเยอะ เเต่เพื่อนเเต่ละคนมันก็มีดีบ้าง นิสัยแย่บ้างปะปนกัน ก่อนที่ผมจะพบกับบอย กลุ่มเพื่อนผม นึกสนุกอยากเล่นพนันกันด้วยเรื่องไม่เป็นเรื่อง ก็คุณคิดดูสิมันพนันว่า ถ้าใครจีบผู้ชายติด จะเลี้ยงข้าวหนึ่งอาทิตย์ ผมคิดว่ามันไร้สาระ พวกมันก็พวกมีกินมีใช้ แล้วจะไปพนันทำไมกับอีแค่ข้าวไม่กี่มื้อ แล้วอีกอย่าง ทำไมต้องเป็นผูชาย ไอ้คนที่คิดนี่มันชื่อลิต เป็นพวกชอบคิดอะไรแผลงๆ ผมเลยคิด เเช่งพวกมันไปด้วย ขอให้พวกมันโดนตุ๋ยตูดคืน 55 ก็ตลกดีนะ แต่ก็คิดสงสารคนที่โดนไอ้พวกนี้ที่มันใช้ในการพนัน เหมือนกันนะ
"ไอ้บอยมึงเอาป่าว"ไอ้ลิตมันถามผม
"กูไม่เล่นกับพวกมึงหรอกไร้สาระ"พวกมันยิ้ม
"ปอดอะดิ่มึง เอาน่ามาพนันกับพวกกูเถอะ หน้าตาดีๆอย่างมึง ไอ้หมูนั่นคงจะชอบอยู่หรอก"ผมก็ยังงงๆอยู่ว่าหมูไหนที่มันหมายถึง
"กูไม่เอา อย่าเอากูไปเอี่ยวกับเรื่องบ้าๆพวกนี้"เริ่มไม่พอใจขึ้นมาเหมือนกัน พวกมันจะเอาอะไรกับผมนักหนา
"เอา เถอะถ้ามึงไม่เอาก็ตามใจมึง อะนี่"แล้วมันก็ยัดอะไรให้ผมไม่รู้ ผมยกขึ้นมาดูมันเป็นรูปภาพ ของผู้ชายอวบๆ ตัวขาวๆ
ผมพลิกดูด้านหลัง มีบอกคณะเสร็จสรรพ
"พวกมึงนี่ลงทุนกันนะ"ผมว่าแล้วส่ายหัวเอารูปให้พวกมันคืน แต่พวกมันทำเป็นไม่สนใจ ผมเลยเก็บรูปนั้นไว้ก่อน
.........................
วชิรวิทย์ กลิ่นขจร ชื่อเล่นบอย คณะ คอมพิวเตอร์(อาร์ต)ปี2
เออเอากับพวกมัน ผมพลิกรูปกลับดูอีกครั้ง เมื่อกี้แค่ดูคร่าวๆ คนในรูปหน้าตาจัดว่าพอดูดี ดูอวบๆขาวๆ ตัดผมชอยสั้น กำลังยิ้ม ยิ้มที่ดูดีมาก นึกเสียดายเหมือนกัน ที่คนในรูปดูอวบ ถ้าคนนี้ผอมกว่านี้หน่อยนะ คงจะดูดีมากเลย แล้วรอยยิ้มนั่นอีก ใครเห็นก็อบอุ่นใจ รอยยิ้มซึ่งไร้พิษภัย ผู้ชายคนนี้...........น่ารัก ......
.................................
ผมอยู่หน้าตึกเรียนคณะ ของคนในรูป ถึงกับลงทุนปั่นจักรยานมาเลยนะเนี่ย เหนื่อยแทบแย่ มานั่งดักอยู่ตั้งแต่เช้า
แต่ก็ยังไร้วี่แววของคนในรูป หรือเค้าจะเรียนบ่ายวะ เอาน่าทินรออีกนิดจะเป็นไรไป ผมมองดูนาฬิกาที่ข้อมือ เกือบจะเที่ยงเเล้ว แต่ก็ยังไม่เห็น ตัดสินใจถามนักศึกษาที่กำลังจะเดินผ่าน
"ขอโทษครับ เดี๋ยวก่อน"เธอทำหน้าตกใจเล็กน้อย แล้วยิ้มให้ผม
"มีอะไรหรอคะ"
"เอ่อ คือ เอ่อ รู้ จักคนในรูปนี้ไหมครับ"ผมไม่รู้จะถามเธอยังไงดีเลยเอารูปให้ดู
"อ๋อ บอย รู้จักค่ะ เพื่อน เราเอง"
"แล้วบอยล่ะครับ บอยเพื่อนคุณอ่ะครับ เค้าอยู่ไหน"ผมรู้สึกตื่นเต้นมากเกินไปหน่อยเลยออกอาการเกินหน้าเกินตา จนเธอดูตกใจ
"กินข้าวอยู่กับ เพื่อนที่โรงอาหารค่ะ แต่ตอนนี้ไม่รู้ยังอยู่หรือเปล่านะ" ผมไม่รอช้า รีบเดินไปยังสถานที่ ที่เธอบอกทันที
โชคดีที่ไม่มีคนเยอะมาก ผมมองหาบอยไปเรื่อยๆ อย่างมีความหวัง ในที่สุดสายตาก็ไปหยุดอยู่กับผู้ชายร่างอวบที่กำลัง ทานข้าว
หัวเราะอยู่กับเพื่อนชายของเค้า ไม่รู้เหมือนกันว่าทำไม ผมเดินตรงดิ่งแล้วนั่งลงข้างๆที่ว่างของบอยทันที เค้าหันมามองดูตกใจเล็กน้อย
"มีอะไรหรอ"ดูสิขนาดเสียงยังน่าฟังเลย ตัวจริงนี่ดูดีกว่าในรูปอีก ตัวขาวๆ แก้มอมชมพู ปากแดงๆ แถมดวงตายังกลมโตอีก
บอยทำหน้างงๆ แล้วหันไปมองเพื่อนที่นั่งตรงข้าม
"เฮ้ย มึงอ่ะมีธุระอะไรกับเพื่อนกู"ผมหันไปมองเพื่อนบอยอย่างเคืองๆ ไม่รู้จักกันเเล้วมาเรียกมึงกูทำไม
"มี แต่ผมไม่ได้มีธุระกับคุณ"คนนั้นดูเสียหน้าหน่อยนึง ผมหันมามองบอยเเล้วยิ้มให้ บอยคิ้วขมวด
"แล้วคุณมึง มีธุระอะไรกับผมล่ะครับ"อ่ะ ไปไม่เป็นเลยเรา แต่ก็ยังดีที่บอยคุยกับผม
"คือ เรา เรา "อ๊าก !! พูดไม่ออกเว้ย
"เรา เราอะไร ไม่มีอะไร กูไปละ จะเข้าเรียน"บอยว่าแล้วลุกขึ้นยืน
"เดี๋ยว" ผมจับมือบอยเพื่อรั้งไว้ มือนิ่มๆ น่าสัมผัส ไม่อยากจะปล่อยเลยให้ตายสิ
บอยมองมืออย่างตกใจแล้วรีบชักมือออก
"มีอะไรก็ว่ามาเรารีบ"บอยว่าอย่างอารมณ์เสีย ผมลุกยืน ผมตัวสูงมากบอยเลยต้องเงยหน้ามองผม
"เรา เรา เรารักบอย!" ไม่รู้ว่าเพราะอะไรเหมือนกัน จู่ๆผมก็โผล่งมาซะดัง บอยทำหน้าเหวอตกใจ แต่ผมกลับเขิน จนรู้สึกเลยว่าตัวเองหน้าเเดงๆสุด
"วี๊ด~ วิ้ว~ ผู้ชายจีบกัน ไอ้หมู แมร่งเทพ วู้ว~"เสียงที่คาดว่าน่าจะเป็นเพื่อนๆของบอย ที่มาจากไหนไม่รู้ กำลังเเซว
บอยหน้าแดง ด้วยความเขิน หรือผมคิดไปเองก็ไม่รู้
"อ่อ ขอโทษนะ เราไม่ใช่เกย์ ขอปฏิเสธิละกัน" เพล้ง~ เหมือนตัวเองหน้าแตกเป็นเสี่ยงๆ จากหน้าแดง กลายเป็นหน้าแห้ว
"ไอ้บอย เสียดาย"
"ไอ้หมู มึงนี่ลาปมาหาเเล้วไม่เอา"
"พวกมึงก็เอาเองดิ่ ไอ้ฟาย!"เสียงบอย ค่อยๆเเว่วเสียงลงไปเรื่อยๆ ตอนนี้เหมือนตัวผมกำลังล่อย ลอย อยู่ท่ามกลางอากาศ เคว้งคว้าง เพิ่งรู้ว่าอกหักมันเป็นอย่างนี้นี่เอง ผมเดินกลับไปเอาจักรยาน แล้วลากไปด้วยจิตใจ อันห่อเหี่ยว
.................
ผมเดินเข้าห้องเรียนในวิชารอบเย็น อย่างหมดอาลัยตายอยาก ไปนั่งทำใจ ที่สระน้ำของหมาลัย แต่ก็ไม่ได้ดีขึ้นมาเลย
"ไอ้คุณ ทิน จริงหรอวะที่มึงไปบอกรักไอ้หมูที่คณะโน้นอ่ะ"ไอ้ลิตมันเดินเข้ามาถามทันทีที่ผมหย่อนก้นลงนั่งที่เก้าอี้ ผมพยักหน้า ข่าวไวจริงๆเล้ย ยังไม่ทันข้ามวัน พวกเพื่อนผมมันก็รับรู้กันละ
"ไหนว่ามึงไม่เอาไง โธ่ไม่มีลีลาในการจีบเลยมึง จู่ๆก็ไปบอกรัก แพ้พนันเพราะฉนั้น เลี้ยงข้าวยกแก๊ง 555"เพื่อนๆผมหัวเราะ
เหมือนสะใจ ไอ้ผมที่กำลังเเห้วกินเลย โมโห ทุบโต๊ะ ดังปัง
"นี่มันเพิ่งจะเริ่มเว้ย แล้วอีกอย่าง กูไม่ได้เล่นๆ กูเอาจริงกูจีบจริง อย่าเอากูไปรวมกับพนัน บ้าๆของพวกมึง" เดินออกจากห้อง
มาอย่างโมโห ไม่ลงไม่เรียนมันละไม่มีอารมณ์ กลับหอไปนั่งคิดดีกว่า ว่าจะเอาไงต่อไป
...................
เช้าวันต่อมา ผมไม่ละความพยายาม ไปสืบมาจนรู้ว่าบอยเรียนคาบไหน วิชาไหนภาคไหน ชอบอะไร ไม่ชอบอะไร นิสัยเเบบไหนเอาเป็นว่ารู้หมดละกันเกี่ยวกับตัวของบอย แค่รู้เรื่องส่วนตัวของบอยผมก็มีกำลังใจที่จะตามจีบ ตามตื้อ ด้านได้อายก็อด แต่บอยนี่ก็ใจเเข็งเหมือนกัน ตั้งแต่พอรู้ว่าผมตามจีบ บอยก็เล่นหนีผม หลบหน้าเหมือนกับผมเป็นตัวอะไรซักอย่าง แต่พักหลังๆนี่บอยคงเหนื่อยเลย หยุดหนีผม
"บอย ทานนี่สิอร่อยนะ ทินซื้อมาฝาก"ผมวางขนมครกตรงหน้าบอย ที่บอยชอบซื้อกินหน้าหมาลัย ทุกๆเช้า
"อ่า ไม่เอาอ่ะ เบื่อเเล้ว"ว้า น่าเสียดาย บอยเบื่อซะเเล้ว แล้วอย่างนี้ผมจะเอาอะไรมาฝากบอยกินล่ะเนี่ย
"เออๆ เอามากินก็ได้" บอยทำหน้ามุ่ยสุดท้ายก็กินจนหมด
ถึงใครจะมองว่าบอยไม่น่ารัก ไม่หล่อ ไม่ดูดี ผมว่าไม่จริงอ่ะ อยากจะตะโกนด่าด้วยซ้ำ ว่าพวกมึงอ่ะตาถั่ว ถึงบอยจะอวบ อวบเเบบเกือบระยะสุดท้ายเเล้วก็เถอะ แต่บอยเป็นคนร่างเล็ก แน่นอนว่าบอยไม่ได้อ้วนมาตั้งแต่เเรก ผมเคยถามเพื่อนสนิทบอย ที่ชื่อกัน ว่าบอยอ้วนงี้มาตั้งนานเเล้วหรอ ไอ้กันส่ายหัว เเล้วเล่าให้ผมฟัง
"ไม่อ่ะ บอยมันไม่ได้อ้วนหรอก ตอนสมัย ม. ต้น มันยังหุ่นดีอยู่ แต่พอเริ่มเข้า ม.ปลาย มันเรียนเเล้วเครียด แต่เครียดไม่ธรรมดา ยิ่งเครียดก็ยิ่งกิน พอมันกินก็ติดเป็นนิสัย มันพยายามเพื่อที่จะลดเพราะคำสั่งพี่มัน แต่พอพี่มันไปทำงานต่างประเทศ มันก็เลิกลดหุ่นแล้วหันมากินอีก สุดท้ายก็บวมอย่างที่เห็น"ผมพยักหน้าเข้าใจ อืมมันเป็นอย่างนี้นี่เอง
เอาเป็นว่า กว่าบอยจะยอมคบกับผม ก็เล่นเอาผมแทบเหนื่อยเหมือนกัน วันที่บอยยอมคบกับผมเป็นวันที่ผมซึ้งที่สุดในชีวิต ตอนนั้นผมป่วย ป่วยหลายวันมาก แต่ไม่อยากไปโรงพยาบาล กินยาก็พอบรรเทาได้ มันก็ลดซักพักไข้ก็กลับ เลยไม่ได้ไปมหาลัยซักที เลยอดเจอบอยไปด้วยเลย คิดถึงจัง นอนตัวร้อน อยู่คนเดียว ใจก็คิดถึงแต่บอย เหงาใจจัง
ก๊อก ก๊อก เสียงประตูถูกเคาะแต่ผมไม่มีเเรงจะลุกไปดู
"เปิดเลยไม่ได้ล๊อค"ผมพูดด้วยน้ำเสียงที่แหบ
ประตูค่อยๆแง้มออกมา ใบหน้าของบอย ที่ผมเฝ้าคิดถึงอยู่ทุกวัน ก็โผล่เข้ามา ผมตกใจรีบลุกขึ้น แต่มึนหัว ล้มตัวไปนอนอีก บอยหอบของที่ถือมาวางไว้เเล้วเข้ามาดูผม
"เพื่อนมึงบอกว่ามึงไม่สบาย กูเลยมาดู"บอยนั่งลงข้างๆเเล้วเอามือจับหน้าฝาก
"กินข้าวกินยาหรือยัง"ผมส่ายหัว
"ทำไมไม่กินล่ะ แล้วเช็ดตัวหรือยัง"ผมก็ส่ายหัวอีกรอบ บอยถอนหายใจ
"มึงนี่จริงๆเลยว่ะ เอาตัวเองไม่รอดเเล้วเสือกอยู่คนเดียว"บอยทำหน้าไม่พอใจ
"ก็ รอบอยมาอยู่นี่ไง แต่บอยก็ไม่มาซักที บอยมาอยู่กับทินสิ ทินจะได้มีคนดูเเล"ผมพูดอ้อนๆ
"อืม "
หือ
บอยหันหน้าไปทางอื่นแล้วจะลุกหนี
"เดี๋ยว อืมนี่มันหมายความว่าไงอ่ะ" ผมจับมือบอย บอยยืนนิ่ง แต่ไม่ยอมมองหน้าผม
"อืม ก็ คืออืม เดี๋ยวจะมาอยู่ดูเเล จนกว่าไข้จะหาย" โอ้ ผมดีใจมากๆเลย บอยหน้าเเดงด้วยล่ะ การที่บอยทำกับผมแบบนี้ก็เหมือนบอยเปิดทางให้ผมได้รู้จักบอยมากขึ้นนั่นแหละ ถึงผมจะคิดเหมารวมเอาเอง แต่บอยก็ไม่เห็นว่าอะไรอีก
บอยมาอยู่ดูแลผมที่หอผมดีใจมา เพราะเช้ายันเย็นผมก็ได้เจอบอย อยู่กับบอย นอนกับบอย จนหายไข้นั่นแหละแต่บอยนี่สิ จะกลับหอตัวเองให้ได้ ผมอ้อนวอนแทบตายกว่าบอยจะใจอ่อน มาอยู่กับผมที่หอ
ความสัมพันธ์ของเราขยับขึ้นมาเรื่อยๆ จนผมสามารถออกปากได้ว่าบอยคือเเฟนผม ไม่ว่าใครจะนินทา หรือจะว่ายังไงผมก็ไม่สน ถึงจะมีคนมาจีบ ผมก็มองแค่บอยคนเดียว มีอยู่วันนึงตอนปี3เป็นปีที่ผมเพิ่งขึ้นชั้นปีใหม่ๆ มีนักศึกษาหน้าใหม่ หลายคน วันนั้นเป็นวันรับน้องของคณะ จู่ๆก็มีรุ่นน้องคนนึงมาสารภาพรักกับผม เอ่อถึงรู้ว่ามันจะเป็นแค่เรื่องหลอกๆ ของไอ้พวกรุ่นพี่ที่ใช้ในการรับน้อง แต่ผมก็ลังเลที่จะตอบ เอาไงดี สัญญากับบอยไว้ ว่าจะบอกรักบอยคนเดียว แต่ถ้าไม่ตอบรับรัก ไอ้น้องคนนี้มันก็โดนซ่อมรับน้องอีก อืม เอาวะ น้องคนนั้นถามผมอีกเมื่อเห็นผมเงียบ พี่คะหนูรักพี่ค่ะ น้องคนนั้นบอกแล้วมองผมแบบอายๆ พี่ก็...ชอบ ครับ"อันที่จริงผมต้องตอบว่า พี่ก็รัก แต่คำว่ารักนี่เราจะพูดออกมาลอยๆได้ไง เราก็พูดกับคนที่เรารักสิจริงไหม น้องเขามองหน้าผม แล้วหันไปมองหน้ารุ่นพี่ พอเห็นรุ่นพี่พยักหน้า เพื่อนๆในคณะก็โห่ร้อง ไม่เข้าใจว่าพวกมันจะหาวิธีรับน้องที่สร้างสรรค์กว่านี้ไม่ได้หรือไงผมที่มองน้องเขาที่กำลังทำหน้าเหนียมอาย ผมก็เหลือบไปเห็นบอยที่กำลัง ยืนมองผมแล้วหัวเราะ ผมล่ะใจหล่นวูบเลยพอรู้ว่าบอยเห็น
"ทำไมไม่ตอบ รับรักน้องเค้าไปล่ะถ้าน้องเค้าโดนซ่อมจะทำไง"บอยว่าผมที่โรงอาหารทันทีที่ผมหย่อนก้นนั่งลงข้างๆบอย
"ไม่เอาอ่ะคำว่ารักมีไว้กับบอยคนเดียวก็พอ"บอยมองหน้าผมนิ่งๆ
"ทิน ไม่คิดจะมีคนอื่นนอกจากบอยมั่งหรอไง"วันนั้นผมช็อคมาก มากถึงมากที่สุด คำพูดของบอยทำอย่างกับจะยกผมให้ใครง่ายๆนั้นหล่ะ
"ทำไมพูดงั้นล่ะ บอยไม่รักทินหรอ ถึงผลักไสไล่ส่งทิน ให้คนอื่นเเบบนี้"ผมถึงกับน้ำตาร่วงเลย บอยตกใจแล้วเกลี่ยน้ำตาให้ผม
"ไม่ใช่ เอ้อ ไม่เอาละไม่พูดเเล้ว แค่นี้ต้องร้องไห้ด้วย ตัวโตซะเปล่า"บอยว่าแล้วทำแก้มป่อง
"ก็บอย ไม่อยากคบกับทินเเล้วใช่ไหมล่ะถึงได้ไล่ทินแบบนี้"ผมพูดด้วยความน้อยใจ บอยหันมาแล้วตบหัวผม
"ถ้าไม่รัก ก็ไม่มานั่งกินข้าว ไม่ย้ายไปอยู่ที่หอ หรือให้มึงกอดหรอก ไอ้ฟาย"บอยหลุดคำว่ารักออกมาผมดีใจสุดๆ เลยกอดบอยอย่างลืมตัว
"เฮ้ยๆๆๆพวกมึงจะหวานกันนี่เกรงใจกูบ้างฟังอยู่นานละ กูเลี่ยน"ไอ้กันว่าแล้วเดินหนี บอยเห็นเพื่อนว่าแบบนั้นก็หน้าเเดงแล้วผลักผมออก
"ไปรับน้องก่อนละกัน"บอยรีบเดินกลับเข้าคณะทันที ผมรู้หรอกว่าบอยเขิน เพราะตอนนี้ผมก็เขินอยู่เหมือนกัน
..................
ผมกับบอยเราคบกันมาจะเข้าปีที่สามแล้วผมปฏิบัติกับบอยอย่างเสมอต้นเสมอปลายเหมือนอย่างที่แล้วๆมา ถึงแม้ว่าตอนนี้ไอ้คำนินทาทั้งหลายเรืองผมกับบอย ยังคงมีแว่วมาบ้างแต่ผมก็ไม่สน เพราะบอยยังไม่สนแล้วผมจะสนทำไม แต่บางครั้งก็แอบเล่นงานไอ้พวกปากปีจอนี่เหมือนกันที่แอบว่าแฟนผมเสียๆหาย แฟนข้าใครอย่าแตะรู้ไว้ซะด้วย ตอนนี้ผมกับบอยเราอยู่ปีสี่แล้ว ดูท่าบอยจะเรียนหนักกว่าเดิมด้วยซ้ำ ส่วนผมเองก็เหมือนกัน เลยต้องเจียดเวลาที่นน้อยนิดมาเจอบอยที่มหาลัยก็ยังดีแต่บอยก็ชอบบ่นผมอยู่เรื่อย
จนกระทั่งฝึกงาน ผมใจหายเหมือนกันที่จะไม่ได้อยู่กับบอย วันแรกที่กับมานอนบ้าน แทบกินไม่ได้นอนไม่หลับยิ่งได้ยินเเค่เสียงแต่ไม่เห็นหน้า ผมนี่ยังกับคนลงแดง ครอบครัว ก็สังเกตุผมมาหลายวันที่ไม่มีกระจิตกระใจทำงาน ก็ถามผม แต่ผมก็บอกไม่เป็นไรผมพยายามทำตัวให้ร่าเริ่งเพื่อที่ว่า ครอบครัวผมจะได้ไม่ต้องเป็นห่วงแต่ว่า
"ไอ้ทิน มึงมีแฟนเป็นผู้ชายหรอ"พ่อถามผมด้วยอารมณ์ที่ดูจะไม่ปกติดีนัก
"อ่ะ พ่อไปเอาเรื่องนี้มาจากไหน"ผมถามพ่ออย่างตกใจ
"กูไม่ต้องการให้มึงถามกลับกูแค่อยากรู้ว่ามึงมีแฟนเป็นผู้ชายจริงหรือเปล่า" พ่อทำน้ำเสียงโมโห
ผมพยักหน้า
"ครับ" หมัดล้วนๆของพ่อ ต่อยเข้าหน้าเต็มๆ แม่ผมวิ่งเข้ามากันไว้
"ถอยออกไปเลย แม่ พ่อจะเอาเลือดของไอ้ลูกไม่รักดีนี่ออกมันจะได้เลิกบ้าซักที"พ่อชี้มาทางผมเเล้วว่า
"ลูกมันไม่รักดีตรงไหนล่ะ ฉันก็เห็นว่าทินมันก็ปกติดี ไม่ได้ทำอะไรซักหน่อย"แม่ผมเถียงพ่อกลับ น้ำเสียงไม่พอใจเหมือนกัน
"เเล้วที่มันคบกับผู้ชาย นี่มันเรียกว่าอะไรล่ะ เธอไม่อายหรอ ที่ลูกเธอเป็นเกย์หน่ะห๊า!"น้ำเสียงพ่อยิ่งดูโกรจัดเข้าไปอีก
"ไม่ ฉันไม่อาย ทินเป็นลูกของฉัน ทำไมต้องอาย ทินไม่ได้ไปปล้นไปฆ่าใครเค้านี่ เรื่องอะไรที่ฉันต้องอาย"แม่เถียงพ่อกลับ ผมเองก็ถึงกับน้ำตาร่วง พ่อผมมองแม่นิ่งคงคิดอะไรไม่ออก เลยเดินกระเเทกเท้าออกไป แม่หันมากอดปลอบใจผม ที่กำลังร้องไห้
"ผมขอโทษครับแม่ ทินขอโทษ"ผมบอกขอโทษแม่ทั้งน้ำตา แม่ลูบหัวผมอย่างอ่อนโยน
"ไม่เป็นไรลูกทิน ลูกไม่ผิกหรอกลูก แม่เข้าใจ"แม่พูดแล้วแม่ก็ร้องไห้ตาม
ผมไม่อยากทำร้ายจิตใครในครอบครัว โดยเฉพาะพ่อกับแม่ คนที่ผมรักและเทิดทูล ผมไม่ต้องการทำให้ท่านเสียใจ แต่ผมก็ทำให้ท่านเสียใจไปแล้วผมนี่ช่างเป็นคนที่อักตัญญูมากๆ
หลังจากนั้นไม่กี่วัน พ่อผมก็ประกาศโพล่งว่าจะให้ผมเเต่งงานกับลูกสาวเพื่อนพ่อ ผมตกใจมาก แม่ก็เหมือนกันโกรธพ่อที่พ่อทำแบบนี้ จนแทบไม่ออกมาให้พ่อเห็นอีก ผมเองก็อ้อนวอน บอกให้พ่อยกเลิกซะ แต่พ่อกลับบอกว่าไม่คำเดียว แถมคุยกับผู้ใหญ่ฝั่งผู้หญิงแล้วด้วย วันนั้นเป็นวันที่ผมมึนกับชีวิตมาก เหมือนหนทางมันตันขึ้นมา ผมมองดูโทรศัพท์ ที่ขึ้นชื่อคนที่อยากจะโทรออกใจจะขาด แต่กลัวว่าถ้าบอยรู้ บอยเองนั่นแหละที่จะช็อคมากกว่าผม เลยตัดสินใจปิดเงียบและหาทางแก้ปัญหานี่เองให้ได้ก่อนที่จะกลับหอ
"ทิน พี่รู้เรื่องหมดเเล้วนะ พี่แทน นี่คิดยังไงให้ลูกตัวเองแต่งงานกับคนที่ไม่ได้รักเป็นผู้ใหญ่ที่ไม่เอาไหนเลยจริงๆ"พี่ทาม หรืออาที่อายุห่างกับผมแค่5ปีพอรู้ข่าวก็มาเยี่ยมผมที่บ้าน แถมบ่นพ่อให้ผมฟังอีก
"พี่ทาม ทินไม่รู้จะทำยังไงแล้ว พี่ทามช่วยทินหน่อยเถอะ"ผมขอร้องพี่ทาม เหมือนดั่งเป็นความหวังสุดท้าย มีแต่พี่ทามนี่แหละ ที่จะช่วยพูดกับพ่อได้
"ได้มันก็ได้อยู่หรอกนะ แต่ถ้าพี่ช่วยเเล้วทินต้องช่วยพี่บ้างนะ"
"ได้สิพี่พี่ทามให้ทินทำอะไร ทินช่วยพี่ทามได้อยู่เเล้ว"พี่ทามยิ้ม ยิ้มแบบเจ้าเล่ห์ คงจะใช้เเรงงานเราอีกตามเคย
"งั้น...........ถ้าพี่ช่วยแกได้ ทินต้องมาช่วยโปรเจคงานที่พี่จะต้องส่ง ในเดือนหน้านะ"นั่นไงว่าแล้วเชียว
"โอเช ได้เลยพี่ แต่ขอให้พี่ทำได้ละกัน ขอบคุณมากคร้าบ "ผมยกมือขอบคุณพี่ทามท่วมหัว
"เออ เรื่องแค่นี้จิ๊บๆ"
พี่ทามของผมเป็นคนใจดีครับ เป็นที่รักของทุกคนในครอบครัว พอดียายผมมีลูกหลานหลายคน พี่ทามเป็นลูกเล็กสุด คงไม่ต้องเเปลกใจว่าทำไมถึงอายุแก่กว่าผมไม่กี่ปี ผมรอเวลาเพื่อที่จะรับฟังข่าวดีจากพี่ทาม หลายวันเหมือนกัน กว่าที่พี่ทามจะพูดโน้มน้าวใจพ่อได้ ขอแค่ไม่ต้องเเต่งงานก็ยังดีวะ เรื่องบอยเดี๋ยวค่อยเคลียร์ทีหลัง หลังจากที่พี่ทามพยายามเพื่อผมและเพื่อตัวเอง พูดกับพ่อของผม เรื่องแต่งงาน และเรื่องที่ว่าผมชอบผู้ชาย ขณะที่ผมกำลังทำงานอยู่ในออฟฟิช พ่อก็เรียกให้ผมเข้าไปพบ
"นั่งสิ"พ่อสั่งให้ผมนั่ง ตรงเก้าอี้ที่พ่อเตรียมไว้
"มีอะไรกับผมหรอครับ"พ่อมองผมนิ่งๆ ถอนหายใจเเล้วเริ่มพูด
"ทิน พ่อรักลูกนะ พ่อรักลูกมาก วันนี้พ่อจะคุยกับทินอย่างเปิดอก แต่ทินก็ต้องตอบคำถามพ่อให้ดีนะ"
"ครับ"
"ทินชอบผู้ชายตั้งแต่เมื่อไร"พ่อว่าแล้วจ้องหน้าผม เพื่อที่จะเอาคำตอบ คำตอบที่ว่าผมห้ามโกหก
"เมื่อ2ปี ไม่สิ 3ปี ครับพ่อ"
"แล้วทำไมแกถึงชอบล่ะพ่อไม่เห็นมีท่าทีว่าแก จะเป็นแบบนี้เลยนี่"
"ก็ ผมก็ไม่รู้เหมือนกัน แต่พอเห็นบอยก็รู้สึกชอบรู้สึกอยากรัก พ่อเชื่อเรื่องพรมลิขิตไหมล่ะ"พ่อและผมเงียบไปซักพัก
"อืม เฮ้อ ทิน พ่อไม่อยากจะเชื่อเลยว่าแกจะเป็นแบบนี้ ทั้งๆที่พ่อโกรธแกมาก มากๆเลย แต่แกเป็นลูกถึงไงก็ตัดกันไม่ขาด พ่อคงเลี้ยงแกได้แต่ตัวจริงๆใจแก ชีวิตแก แกต้องบริหารให้ดีที่สุดอนาคต มันไม่ได้แน่นอนเสมอไป แต่ถ้าทางที่แกเลือกแกคิดว่ามันถูก แกก็เดินหน้ามันไปเถอะ แต่ถ้าเมื่อไรมันเกิดผิดทางขึ้นมา แกก็ต้องแก้ของแกเอง ทินเข้าใจพี่พ่อพูดใช่ไหม"ผมพยักหน้ารับ
"เอาล่ะ พ่อสบายใจขึ้นเยอะละ เอาเป็นว่าพ่อ จะยกเลิกงานแต่ง พ่อจะไม่กีดกันแก เรียนจบเมื่อไรอย่าลืมพาแฟนมาหาพ่อล่ะ อยากจะรู้นักว่า แฟนแกมีดียังไง ถึงได้หลงนักหลงหนา"
"ครับพ่อ ขอบคุณครับ"ผมยกมือไหว้ขอบคุณพ่อ รู้สึกดีใจจนหุบยิ้มแทบไม่อยู่ ผมลุกจากเก้าอี้เเล้วเข้าไปกอดพ่อเเน่นๆ
"เออๆ ไปทำงานได้เเล้ว ผู้ชายด้วยกันเค้าไม่ทำกันเบบนี้หรอก"พ่อพูดแก้เขิน ทำเป็นไล่ผม
"ครับพ่อ" หอมแก้มพ่อทีนึงแล้วออกจากห้อง ด้วยอารมณ์ดีสุดๆ เย้ ในที่สุด พ่อก็เข้าใจ แต่ ผมนี่สิ ต้องมาเหนื่อยกับโปรเจค งานของพี่ทามที่โครตจะหนักนี่อ่าดิ่ ฮือ พี่ทามชอบใช้เเรงงาน ผมก็เลยต้องทำตามสัญญาที่ให้กับพี่ทาม ต้องมาช่วยทำ
โปรเจคงานของพี่เค้าตอนกลางคืน เพราะตอนกลางวันผมต้องฝึกงานพอกลางคืนก็มาช่วยพี่ทาม ขัดๆถูก เชื่อมนั่นเชื่อมนี่ แล้วก็แต่ง โมเดล นี่อีกมันเป็นงานที่ละเอียดมาก โมเดลจำลองที่เหมือนในแบบรูป พี่ทามผมเป็นคนออกแบบเอง เเถมยังต้องมาลงทุนทำเอง เพื่อใช้ในงานแสดงของทางมหาลัยของพี่แก แต่ไม่รู้ทำไมเพื่อนแกก็เยอะแต่ไม่ขอให้มาช่วยงาน แต่กลับต้องมาใช้แรงงานผม
ผมฝึกงานเสร็จแล้ว กลับมาหอแล้วคิดถึงบอยแทบใจจะขาดพอเห็นหน้าบอยผมก็กอดบอย จนบอยเกือบหายใจแทบไม่ออก ก็คนมันรักนี่ให้ทำไง พอเจอก็เลยดีใจเกินหน้าเกินตาไปหน่อย แต่แปลกใจอยู่นิด ทำไมบอยเจอผมกลับทำเหมือนไม่คอยดีใจที่ผมกลับ ง่า แต่ผมคงคิดไปเองล่ะมั้งบอยก็ยังเป็นบอยของผมอยู่ดี แต่รู้สึกว่าบอยจะผอมๆลงเนี่ย ผมไม่อยู่บอยเลยไม่ค่อยดูเเลตัวเองแน่ๆ เลย แต่ผมกลับมาแล้ว จะขุนให้อ้วนเหมือนเดิมเลย 55
ผมยังคงต้องมาช่วยงานพี่ทามอยู่แต่ก็เกือบจะเสร็จแล้ว กลางวันผมเรียน กลางคืนต้องมาช่วยงานพี่ทามอีก ผมก็จะบอกบอยอยู่หรอกว่ามาช่วยงานพี่ แต่เดี๋ยวบอยเป็นห่วง ถ้าเกิดผมหักโหมร่างกาย แถมบอยก็ใกล้จะสอบเเล้วด้วยเดี๋ยวจะเป็นห่วงผมจนไม่มีสมาธิอ่านหนังสือ ผมเองก็ต้องอ่านด้วยเหมือนกัน เวลาที่ไปช่วยพี่ทาม ผมก็เอาหนังสือมาอ่านด้วย จะได้ไม่ต้องเสียเวลา
อีกวัน พรุ่งนี้ โปรเจคงานของพี่ทามก็จะเสร็จพี่เค้าสั่งให้ผมไม่ต้องมาเดี๋ยวทำเองได้ ผมเลยว่างกะว่าจะนอนกอดบอยให้หนำใจซักหน่อย ไอ้เพื่อนๆตัวดีมันก็ดันนัดไปดื่มเหล้าก่อนสอบอีก จะไม่ไปมันก็พูดเหน็บแนมผมอยู่อย่างนั้น ผมบอกบอยว่าจะออกไปทำธุระเหมือนอย่างเคยๆ บอยจะได้ไม่ต้องห่วงผมมากถ้ารู้ว่าผมออกไปดื่มเหล้าเเล้วขับรถ บอยไม่ว่าอะไรแต่ยังคงสนใจหนังสือสอบพอมาถึงผับที่พวกมันนัดผม พวกมันก็ลากผมให้นั่งแล้วส่งแก้วให้ เพื่อนๆวันนี้อยู่กันครบพร้อมหน้าพร้อมตากันดีจริงๆ
"ไงไอ้ทินฝึกงานเป็นไงบ้าง"ไอ้จักรเพื่อนที่ผมคิดว่านิสัยดีที่สุดถามผม
"อืมก็ดี เรื่อยๆอ่ะ"ผมตอบพวกมันเเล้วยกแก้วดื่ม
"ไอ้ทิน กูได้ข่าวว่ามึงจะเเต่งงานจริงหรอวะ"หืม พวกมันรู้ได้ไงวะ ผมว่าผมไม่เคยเล่าให้ใครฟังนะ
"พวกมึงรู้ได้ไง"ผมถามพวกมันอย่าง งงๆ
"ก็เเพรวไงมาบอกพวกกู ยินดีด้วยวะ"แพรวนี่เอง ที่มาบอกเรื่องพวกนี้ ถ้าเกิดเธอรู้ว่าจะไม่มีงานแต่ง คงได้หน้าแตกแน่ๆ
"ไม่ต้องยินดีหรอก กูยังไม่ได้เเต่งเลย"ผมว่าเล้วดูนาฬิกา ดึกแล้ววะ อยู่กับไอ้พวกนี้ ก็ไม่มีไรดีกลับดีกว่ามั้ง
"เฮ้ย กูกลับก่อนนะ" พอผมจะลุกกลับไอ้ลิต ก็ดึงผมให้นั่งต่อ
"เฮ้ยเดี๋ยวไอ้ทิน กูยังไม่ได้ถามมึงเรื่องไอ้หมูเลย"มันยังจะเอาอะไร กับผม และ บอยอีกวะเนี่ย
"ทำไม"ผมถามมันด้วยน้ำเสียงเคืองๆ
"ก็กูยังเห็นมึงยังคบกับไอ้หมูตอนนั่น ไหนๆมึงก็มีเเฟน ไม่ดิ่ ว่าที่เมียในอนาคตอย่างแพรวแล้วมึงจะทนคบกับไอ้หมูทำไมวะ
เลิกๆไปเถอะ มึงกับมันไม่เห็นจะเหมาะกันตรงไหน"
"แล้วไงล่ะ เหมาะไม่เหมาะก็เรื่องของกู" ผมชักเริ่มโมโห หงุดหงิดที่มันพูดเเบบนี้
"เอาน่าๆ พวกมึงนี่ จะหาเรื่องตีกันหรือไงวะ มาเหอะมาชนๆ" พวกมันยกแก้วชน ผมเลยยกขึ้นบ้างตามๆมันไปแบบหงุดหงิด
"ไอ้ทินจะเเต่งงานเเล้วเว้ย เอาดื่มๆๆ ก่อนสอบ แล้วก็ฉลองให้มึงด้วยไอ้ทิน"ไอ้ลิตส่งแก้วแต่ผมปัดออก
"กูไม่ยินดีว่ะ"เริ่มไม่พอไอ้ห่านี่ยังกวนไม่เลิก
"อะไรวะ หรือมึงยังติดใจไอ้อ้วนน่ะวะ"
"มึงอย่าเรียกบอยอย่างนั้นได้ไหม"ผมว่าอย่างเคืองๆ ผมเริ่มไม่พอใจจริงๆเเล้วนะ
"อ่าว ทำไม ก็ไหนมึงไม่ได้ชอบมันซักหน่อยเเล้วมึงจะเดือดร้อน อะไร หรือมึงเกิดชอบไอ้อ้วนนั่นเเล้ววะ"
"กูไม่ได้ชอบ" ผมตอบ ก็ผมไม่ได้ชอบนี่ แต่ผมรักเลย รักมากด้วย
"ตะ" คำพูดที่ผมกำลังจะพูดแต่ยังพูดไม่จบ ผมก็ถูกแรงกระชาก แล้วโดนต่อย
"บอย" ผมตกใจมากเมื่อล้มไปที่พื้นแล้วหันมาเจอบอย บอยมาได้ไง
"เฮ้ย มึงมาทำเพื่อนกูทำไมวะ"ไอ้ลิตโวย กันที่ยืนกำหมัดมองผมแบบโกรธๆ
"เเล้วเพื่อนมึง มาทำร้ายจิตใจเพื่อนกูทำไม"ไอ้กันชี้หน้าว่าผม แต่ผมไม่สนผมสนบอยที่หันหน้าไปทางอื่นไม่แม้ที่แต่จะมองผม เมื่อกี้บอยได้ยินหรือเปล่า
"กันพอเถอะกลับเถอะ"บอยดึงไอ้กัน ที่ทำท่าหาเรื่อง แต่กันไม่ยอมสะบัดแขนกลับ
"บอย บอยฟังทินก่อน"ผมลุกขึ้นแล้วจะเข้าหาบอยเพื่อ จะอธิบายเรื่องเมื่อกี้ให้บอยฟัง
"มึง นี่มันเลวมากมึงล้อเล่นกับบอยอย่างนี้ได้ไง ถึงทำร้ายหัวใจบอยอย่างนี้ได้ไง"ไอ้กันมันต่อยผมล้มอีกรอบ เเต่เพื่อนผมมันก็มาช่วยกันผมไว้
"เพื่อนมึงอยากโง่ทำไมล่ะ คิดว่าตัวเองหน้าตาดีนักหรือไง ไม่ดูสารรูป ตัวเอง ไอ้ทินมันคงไม่โง่ไปรักคนอัปลักษณ์อย่างไอ้อ้วนนี่หรอก" ผมตกใจมากที่ไอ้ลิตมันพูดแบบนี้ โกรธด้วย ผมจะลุกไปด่ามันที่มันว่าบอยแบบนี้ จะชกหน้ามันด้วยแต่ บอยกลับชกปากไอ้ลิต จนหน้าหงาย
"ทิน บอยไม่อยากคิดเลย ว่าทินจะเป็นคนแบบนี้ บอยเสียใจกับความรู้สึกดีๆที่มอบให้ว่ะ เราสองคน คงจะไม่ได้เจอกันอีก ลาก่อน" บอยเดินหนีไปอย่างรวดเร็ว
"บอยเดี๋ยวฟัง ทินก่อน บอย"ไอ้กันพยายามจะกันไม่ให้ผมไปหาบอย ผมเลยชกมันไปที ขอคืนซักทีก่อนเถอะ แล้ววิ่งตามบอยที่ออกรถไปแล้ว ผมเลยวิ่งไปเอารถ และรีบขับรถตาม บอยขับรถเก่งมากและคงจะชินทาง จนผมขับตามไม่ทันบอยก็หายไปซะแล้ว
"โธ่เว้ย"ผมสบถดังๆ แล้วทุบรถอย่างโมโห โมโหตัวเอง โมโหที่สุด ทำไมกูถึงได้โง่เเบบนี้ โมโหจนร้องไห้ บอยเข้าใจผมผิด บอย อย่าทิ้งทินเลยนะ
ผมกลับหอทันที บางทีบอยอาจจะกลับหอ เเต่พอถึงก็ไม่เห็นบอย ผมโทรไปที่เบอร์บอย บอยก็ไม่รับ จนหมดหวัง ผมล้มตัวลงนอน บนที่นอนที่เย็นชื่น ไม่มีไออุ่นของบอยแล้วใจผมมันโหวงเหวง น้ำตาไหลเป็นสาย นึกโทษตัวเองอยู่อย่างนั้น ผิดเอง ทินผิดเอง ถ้าทิน ไม่ลีลาท่ามาก บอยก็คงไม่เข้าใจผิดแล้วพูดกับผมเเบบนั้น เจ็บใจตัวเองจริงๆ ทินรักบอย ทินรักบอย นะ บอยรู้ไหม ไม่มีใครให้ทินรักได้เท่าบอยอีกเเล้ว
.................
แก้หลายรอบมาก มึนเองเลยทีนี้ ตอนนี่ไม่ค่อยได้ดั่งใจ เลย แบบว่า สื่ออารมณ์ของทินออกมาไม่ค่อยดี หรืออาจเป็นเพราะ เนื้อมันยาว เลยไม่รู้จะ ต่อยังไงให้ลื่นไหล อ่านเเล้วลื่นสมองดี
ทำดีที่สุดเเล้วอ่ะ
ผิดตรงไหนช่วยเตือนด้วยนค้ะ
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก
