จอมใจนักเลง
Part 8
แหวนรับสะใภ้?..50% ที่เหลือ.
.
.
.
.
ผมรีบตามง้อเมียเด็กทันที เปิดประตูเข้าห้องมาเห็นเมียสุดหล่อยืนคุยโทรศัพท์กับใครไม่รู้
อารามแกล้งทำเนียนเดินเลียบเคียงเข้าไปใกล้ๆ สิ่งที่ได้รับตอบมาคือคิ้วขมวดกับสายตาดุๆ ส่งให้..ก่อนเจ้าตัวจะเดินหนี
ออกไปยืนคุยต่อตรงระเบียง
เริ่มหงุดหงิดแล้วผม....คุยกับใครหว่ะ?..เป็นห่าไรต้องมีความลับด้วย...ในเมื่อเราสองคน
เป็นผัวเมียกันแล้ว พ่อแม่ผมเพิ่งรับไหว้ยังอุ่นอยู่เลย นี่ไรเสือกมีลับลมคมในงั้น แต่ก็ได้แค่คิดไม่กล้าหือไรมาก...
ตัดความหงุดหงิดเลยล้มตัวนอนขาไขว้แขนหนุนหัวสงบสติอารมณ์บนเตียงซะเลย
แม่ง..สงสัยวัยทองนอยด์ง่ายไปแล้วผม...ลองใช้สงบสยบความเคลื่อนไหวดีกว่า...
เรื่องไรจะให้เด็กวานซืนมาข่มจนฟอร์มหลุด..ถึงผมจะผิดก็เหอะ..แต่ที่ทำไปเพราะมีเหตุผลหรอก..ไม่เคยต้องวิ่งตามง้อ
ใครมาก่อน..ยิ่งตำแหน่งสะใภ้เล็กของบ้านด้วยแล้ว..สาวๆเข้าแถวรอคิวเป็นห่างว่าว...ผมอุตส่าห์ลัดคิวยกตำแหน่งให้
อย่างเต็มใจ..ไม่รู้เลยงั้นดิว่าตัวเองโชคดีแค่ไหน..ไอ้เด็กบ้าเอ้ย...คิดได้งั้นผมเลยหลับตาปิดการรับรู้แม่งเลยดีกว่า...
แต่เหี้ยเอ้ย!...หลับได้แต่ตาใจไม่ยอมสงบ..ไมมันเงียบไปตั้งนาน...ไอ้จอมหยิ่งมันไม่ยักสน
ความรู้สึกผมเลยสักนิด..เลยต้องลืมตามาดูว่าตอนนี้มันทำอะไร...ปรากฎแม่งนั่งหลับตรงโซฟามุมห้องสวมไอพ็อต
ฟังเพลงเฉยซะงั้น ความอดทนผมหมด...ต้องยอมง้อเด็กก่อนจนได้...ผมกระเด้งตัวลุกเดินไปหาสะกิดเรียกมันเบาๆ
“จอม...จอมครับ” ได้ผลปรือตาขึ้นมามองหน้าผมแหละ...ก่อนจะหลับตาลงต่อซะงั้น...
โธ่เว้ย!..นี่มันเล่นสงครามเย็นกับผมใช่ไหมเนี่ยะ!..มันไม่ยักโวยวายลงไม้ลงมืออย่างที่ผมคิด...เล่นนิ่งเงียบแบบนี้
ไปไม่เป็นเลยกู...ทำเหมือนผมไม่มีตัวตนไม่สนใจสักนิด...ไอ้ผมก็ปรี๊ดแตกเลยครับท่าน...ไม่เคยถูกเมินมาก่อน..
อาการนี้มาแบบเดียวกับตะเกียง..ที่ผมทักครั้งแรกตอนเจอกันในห้อง...ถึงผมจะกวนตีนก็เถอะ...
ตะเกียงก็เมินผมจนรมณ์ขึ้นแบบเดียวกับที่เมียผมทำตอนนี้เด๊ะ!..ผมมีจุดอ่อนตรงนี้แหละ..ถ้าคนที่ผมสนใจแล้วเมินผม..
ผมรู้สึกยิ่งกว่าเป็นกิ่งกือไส้เดือนอีกอะดิ...สู้กระทืบเหยียบผมจมตีน..ยังไม่หงุดหงิดโมโหเท่าทำแบบนี้เลยนั่น.
ผมถือวิสาสะเอื้อมมือไปดึงไอพ็อตออกจากหูมันทั้งสองข้างแบบไม่สนสื่อ..จ้องหน้ามันนิ่งๆ
มันลืมตาขึ้นจ้องผม..ไม่พูดไม่จาขยับตัวจะลุกหนีผมอีก...สุดๆ แล้วตอนนี้ มือไวเท่าความคิดยื่นไปกดไหล่มันลง
โซฟาเหมือนเดิม..ไอ้เด็กจอมโอหังแค่เหลือบตามองมือผมที่จับตรงไหล่ ก่อนจะเงยหน้ามามองผม แล้วพูดสั้นๆว่า
“ปล่อย!.” ผมนิ่ง..แกล้งเฉยไม่ทำตามมัน ดูสิมันจะทำไง...ไม่ต้องรอให้คิดนาน ฝ่าเท้ายันเปรี้ยงเข้าท้องน้อยผมเต็มแรงไม่มียั้ง...
เล่นเอาก้นจ้ำเบ้ากระแทกลงพื้นพรมทันที
“ปึ๊ก!. 
.ตุ๊บ!...โอ้ย!...อูยยย!!..”จุกครับยันแรงซะขนาดนั้นถึงมีพรมรองตูดก็เหอะ..แต่ผมกับรู้สึกดีเหะ...ที่มันตอบโต้ผมแบบนี้..ไม่ทำตัวเหมือนผีดิบเย็นชาใส่.
เลยแกล้งสำออยลุกไม่ขึ้นนั่งโอดโอยอยู่ที่เดิม...นึกว่าจะได้รับความเห็นใจ..ไหนได้มันทำหน้านิ่งไม่รู้ร้อนรู้หนาวซะงั้น..
กลายเป็นผมต้องพยุงตัวเองลุกแบบลำบากสำออยสุดๆ ก่อนจะเดินเซเข้าหาเมียสุดหล่อ..ถึงทำหน้านิ่งไร้ความรู้สึก
ยังหล่อสาดได้อีก...แล้วปล่อยหมัดแย่บส่งลูกอ้อนออกไปทันที
“ทำไมใจร้ายกับพี่แบบนี้ละครับ...ไม่กลัวบาปหรือไง..โบราณบอกว่าเมียที่ดีห้ามทำร้ายสามี...
สุภาษิตไทยเค้าสอนเอาไว้นะ” พร้อมกับทำตาปริบๆ ส่งไปเรียกคะแนนสงสารสุดๆ
“พอหรือยัง...ไอ้ที่เล่นอยู่เนี่ยะ!...เมื่อไหรมึงถึงจะหมดสนุกสักที..สนุกมากใช่ไหม?....
ที่เล่นกับความรู้สึกกูหนะ!” อึ้งเลยครับ...สายตาตัดพ้อกับคำพูดที่ได้ฟังแล้วผมอึ้งไปเลยห้าวิ...
“
เออ..อะไรกันครับ..ทำไมถึงคิดงั้น..พี่ไม่เคยคิดแบบนั้นสักนิดนะครับ....ไม่เอาอย่าคิดเยอะ....
เป็นเด็กเป็นเล็กคิดไปถึงไหนแล้วครับนั่น” ผมรีบประจบพูดเสียงอ่อน เริ่มใจเสียแล้วกู..หน้าตาไอ้หนูมันไม่ใช่เล่นๆ แล้วนะนั่น
วุ้ย!.รับมือยากชิบหาย..นี่ผมเป็นไรไปหวะ..ปกติเคยแคร์ที่ไหน...ขืนใครมาออกอาการพาลานอยด์กับผมแล้วละก็...
มีแต่หันหลังเดินหนีทันที..แต่กับจอมพูดได้คำเดียวใจหล่นวูบไปเลย...
“พอเหอะ...ไอ้ลุง...ถึงกูจะเด็กแต่ไม่เคยงี่เง่าไร้สาระ...ไม่ต้องพูดอะไรอีกแล้ว...ต่อไปนี้ต่างคนต่างอยู่...
ไม่ต้องวุ่นวายกูอีก”
โอ้!.ไม่น๊า...คำพูดตัดสวาทบาดจิตที่เอ่ยมาผมรับไม่ได้เหมือนใจจะแตกเป็นเสี่ยงๆ
ความรู้สึกมันเหมือนว่าเมียผมกำลังขอหย่าทั้งที่เพิ่งสวมแหวนแทนใจยังไม่ถึงสองชั่วโมงเลยด้วยซ้ำ...งานนี้ยอมไม่ได้...
เรื่องอะไรผมจะยอม
“จอมจะโกรธโมโหลงไม้ลงมือกับพี่ก็ได้...พี่ไม่โต้ตอบปัดป้องใดๆทั้งสิ้น แต่อย่าทำแบบนี้...พ่อกับแม่พี่
เพิ่งรับจอมเป็นสะใภ้เล็กเข้าบ้าน..อย่าทำให้พวกท่านผิดหวังสิครับ...ได้ไหม?” ผมรีบยกบุคลที่มีอิทธิพลมาเป็นตัวช่วยทันที
มองไม่เห็นหนทางแล้ว ใครจะไปคิดว่าไอ้เด็กจอมทรนงมันจะโกรธจนเลือกใช้วิธีนี้ แทนที่จะหัวฟัดหัวเหวี่ยงเหมือนทุกครั้ง
ยอมให้ลงไม้ลงมือทำร้ายร่างกายรมณ์เย็นแล้วก็หาย แต่งานนี้ไม่ใช่อย่างที่คิด..ขืนปล่อยไว้ไม่เคลียร์ได้เสียเมียเพิ่งมีหมาดๆ
อย่างไม่มีวันกลับชัวร์
“
หึ...คิดว่ากูจำเป็นต้องกระทืบมึงว่างั้นไอ้ลุง...ทำไปเพื่อ...มึงเจ็บตัวแล้วกูได้ประโยชน์อะไร...
เย็นนี้มึงต้องไปงานเลี้ยงอีกไม่ใช่..ทำมึงเจ็บไปงานไม่ไหวใครผิด?..กูอีกดิ...อย่านึกว่ากูสักแต่ใช้กำลัง...ถามจริงเหอะ!..
มึงโกหกกูเพื่ออะไร..เอาความจริงนะ...ถ้าพูดไม่ถูกหูอีก..อย่าหวังว่าจะคุยกับมึงต่อไป” เอาละสิ...เมียนักเลงเล่นบท
สอบสวนผมเข้าให้ มาดนิ่งได้อีก...งานนี้คงต้องตามน้ำ...เล่นทั้งข่มทั้งขู่มาซะขนาดนั้น เหลือทางเลือกให้ที่ไหน..
ร้ายชะมัดเมียกู
“ถ้าพี่พูดความจริงจอมจะเชื่อ..ตอบพี่ก่อนสิ” ผมยังมิวายหาข้อต่อรองไม่เลิก...กะล่อนตัวพ่อ
เรื่องไรให้เมียเด็กต้อนหว่ะ!..เสียชื่อหมด
“อันนี้ไม่รับปาก...ขึ้นอยู่กับสิ่งที่มึงพูดว่าเชื่อได้แค่ไหน..กูตัดสินใจเอง” ตาย...ตาย...บทจะฉลาด..
ดันฉลาดเป็นกรด...แถมคำคมตบท้ายอีกเมียกู
“งั้นก็ได้...ฟังให้ดีนะ..พี่ทำไปทุกอย่าง..เพราะพี่ต้องการดูแลจอม..อยากให้จอมเป็นส่วนหนึ่งในชีวิตพี่...
หากพี่ไม่ใช่วิธีนี้จอมจะยอมลงเอยกับพี่หรือไง..ลองถามตัวเองดูดิ...พี่ไม่มีทางเลือกเลยต้องรวบรัดเอาด้วยวิธีนี้..
เข้าใจพี่ใช่ไหม?” ผมพูดเสียงอ่อนเรียกคะแนนความสงสารสุดๆ ถือว่าจากใจล้วนๆ แล้วนะนั่น
“แล้วทำไมต้องเป็นกู....มึงก็รู้กูไม่ใช่เกย์ไมต้องเป็นกูด้วย..ตัวมึงจะเป็นไม่เป็นกูไม่รู้...แต่มึงเลือก
เอากูเป็นเมีย...ทำไปเพื่ออะไร..คนอย่างมึงจะหาเด็กหนุ่มหน้าตาดีไม่ใช่เรื่องยาก..มึงตอบได้ไหม?...อย่าเสือกบอกว่ารักกู
เข้าให้...คงเชื่อหรอกนะ...เพิ่งเจอหน้ากูไม่ถึงอาทิตย์...” พูดเองเอ่อเองปิดทางหนีผมอีก..ไอ้เมียที่เคยนึกว่าบื้อจนซื่อ
ของผมมันกลายเป็นพญามังกรไปได้ไงหวะนี่...
“ถ้าพี่บอกว่าใช่...เพราะรู้ตัวว่ารักจอมเข้าจริงๆหละ..ทำไมถึงไม่เชื่อ?” ยังมีไปได้สำหรับผม...
ความรู้สึกผมที่มีให้นักเลงจอมหยิ่งคนนี้ มันคงก่ำกึ่งกันระหว่างชอบกะรัก...แต่ผมขอเหมาเอาว่ารักเลยละกัน...
ไม่อยากบอกว่าแค่ชอบ...เดี๋ยวมันจะไม่มีน้ำหนัก..หุหุหุ
“
ครวยเหอะ...มีไรพิสูจน์ให้กูเชื่อว่ามึงพิศวาสบาดจิตรักกูเข้าให้ ทั้งที่มึงกับกูคุยกันดีดีได้ไม่
เกินสามคำ...ถึงกูจะเด็กใช่จะเด็กอมมือนิ..” น้าน!..ไม่รู้ตัวเลยสักนิดเลยว่างั้น...ไอ้ที่ทำท่าทางปากยื่นสะบัดเสียงห้วนนะ
เด็กเค้าทำกันผู้ใหญ่ที่ไหนเค้ามีท่าทางแบบนี้....ตาย...ตายเมียกู...มันน่าจับกดชะมัด..หื่นไม่เลือกที่จริงผม..ก็มันเห็นท่าทาง
แบบนี้แล้วอดคิดไม่ได้นี่หว่า?..แหมใช่จะเด็กอมมือ..เดี๋ยวพ่อจะสอนให้อมอย่างอื่นจนเก่งเลยคอยดู...
อะจ๊ากกก...คิดได้ไงหวะกู
“จอมไม่เชื่อตอนนี้ไม่เห็นแปลก..แต่อย่างน้อยควรให้เวลาเป็นเครื่องพิสูจน์สิ...ขึ้นชื่อเป็นผัวเมียกันแล้ว
ทั้งทางพฤตินัยและนิตินัย..ถึงไม่มีพันธะสัญญาเป็นรายลักษณ์อักษร แต่ผู้ใหญ่ก็รับไหว้หนำซ้ำยอมรับแล้วด้วย..ไม่ต้องอ้างอิง
หาเอกสารอะไรอีกแล้วหละจริงไหม?..” ผมยกแม่น้ำทั้งห้าหกเจ็ดแปดมาชักจูงให้คล้อยตาม...ความสามารถพิเศษที่มี....
งัดออกมาใช้เต็มที่สตรีม
“
หึ!...นั่นไม่เถียง...แต่ที่มันกลายเป็นแบบนี้เพราะแผนกะล่อนของมึงเองไม่ใช่นิ..
ถามจริงเหอะไอ้ลุง..ที่บอกว่ากูกดมึงจนตกเป็นเมียกูนะ..มันไม่มีมูลความจริงเลยใช่ไหม?..” เด็กแสบ..พูดเอง
เสือกหน้าแดงก่ำ..หูแดงเถือกกับคำถามที่ตนเองป้อนให้ผมดันอายเองซะงั้น
“
มีดิ..ทำไมจะไม่มีมูลความจริง...เรื่องที่จอมรุกพี่ก่อนนะเรื่องจริงทั้งนั้น ก็จอมเมาเข้ามา
นัวเนียพี่ก่อนจริงนะครับ...แต่...แต่เรื่องที่พี่ตกเป็นของจอมถึงจะจริงเพียงครึ่งเดียวก็เถอะ...เพราะพี่ก็ตกเป็นของจอมจริงๆ..
แต่เป็นในฐานะผัวไม่ใช่เมีย..พี่มุสาเรื่องนี้เรื่องเดียวเท่านั้นนะคร๊าบ...เห็นป่าวหละ?ที่เหลือเรื่องจริงล้วนๆ” ผมยังแถ
แบบมีเหตุผล...กร๊ากกกก...หาทางไปจนได้เทพจริงกู...แต่เมียนักเลงไม่ขำไปด้วยนะสิ....หน้านี่บ่งบอกกระทืบผมจมตีนได้
คงไม่รีรอเลยละนั่น
“มะ..มึง..มึง...ที่กูระบมตอนเช้านั่นฝีมือมึง..กูเข้าใจถูกต้องใช่ไหม?” โอ้!..เด็กน้อยถามมาด้วยใบหน้า
แดงแปร๊ดดดด!!...ไอ้ผมก็ต้องรีบพยักหน้ารับแบบสำนึกผิดสุดๆ..
“อือ. 
.” “
กูตะหงิดแล้วเชียว...ห่าเอร้ยยย!.แม่ง!..กูเข้าใจแล้วแค่ต้องการคำยืนยันจากปากมึงเท่านั้น...
ถือซะว่ากูซวย..ไม่ติดใจมึงอีก..พอได้ยังกูจะนอน” พูดจบออกปากไล่ผัวซะงั้น แถมเอนหัวหลับตาลงแบบไม่สนใจผมอีก..
แป๋ว!...มีหรือผมจะยอม..
“ครับ..ครับ..นอนครับนอน...เย็นมาจะได้สดชื่นตอนไปงานเลี้ยงกับพี่..แต่พี่ว่าให้สบายไปนอนบนเตียง
ของเราดีกว่าไหม?..” ผมยังไหลเนียนๆ ไม่ได้คิดทำอย่างว่าหรอกครับ..ใครจะกล้าขืนทำดิ..นอกจากเมียจะลุกไปงานเลี้ยง
ไม่ไหว...ชะตาผมคงขาด..ทั้งนายแม่นายท่านเอาผมตาย..กะจะนอนกอดหลับไปด้วยกันเฉยๆ หรอกครับ
“ใครบอกกูจะไปงานกับมึง” จู่ๆ..เมียผมก็พูดขึ้นมาลอยๆ ไม่ลืมตามองผมด้วยซ้ำ
“
อ้าว!..อย่าบอกเย็นนี้จอมจะไม่ไปงาน...ไม่ได้นะครับ..พ่อกับแม่พี่ย้ำแล้วนี่ครับ..
ให้เราสองคนไปร่วมงานให้ได้..เสื้อผ้าของจอมคนรับใช้จัดเตรียมมาแขวนไว้ให้ในตู้เรียบร้อย แม่พี่อุตส่าห์สั่งด่วนพิเศษ
มาให้เลยนะนั่น ผมชี้แจงให้เมียรู้ทันที ว่าจำเป็นแค่ไหนที่ต้องไปร่วมงาน...เพราะงานนี้สำคัญมากแม้แต่ผมที่เบื่อแสนเบื่อ
กับงานสังคมแบบนี้ยังต้องไปเลย
“กูบอกเมื่อไหรว่าจะไม่ไป..ที่พูดหมายถึงไม่ไปกับมึงแค่นั้น” ตอบได้หน้าตายมาก...
แถมจ้องตาผมแน่วแน่อีกตะหาก
“
อ้าว!..ทำไมไม่ไปกับพี่ละครับ..แล้วจอมจะไปยังไง..พี่ไม่ยอมให้ไปเองนะ...พ่อกับแม่พี่
อย่าไปรบกวนพวกท่านเลย...ปล่อยให้ท่านไปพร้อมกันนั่นแหละ...ส่วนจอมมากับพี่ดีกว่าไหม?” ผมยังยืนกราน
ให้ไอ้หนูเข้าใจเจตนาดีที่แอบแฝงของผม...เรื่องไรจะปล่อยเมียไปกะคนอื่น...เมียผมก็ต้องไปกับผมสิจริงไหม?
“
หึ..จบได้ยัง..ลำคาญจะนอน” นั่นเหวี่ยงผมอีก...แต่ช่างเถอะ..แค่เข้าใจไม่โต้แย้ง
แสดงว่ายอมไปพร้อมผมแล้วดิ..........
“ตกลงครับ..มานอนกันเถอะ..ป่ะ!..ไปนอนบนเตียงดีกว่าสบายตัวดี..จะมานอนทำไมที่โซฟาเล่า..”
ผมเลยเสนอไปนอนบนเตียงพร้อมกันดีกว่า..ผัวจะได้นอนกอดด้วยไง...ฮ่าๆๆๆๆ
มันก็ว่าง่ายเนอะ..ลุกเดินไปล้มตัวลงนอนอย่างดี...ไอ้ผมก็เนียนตามไปนอนแหมะข้างๆ ก่อนจะวาดมือ
เข้าไปกอดหมับเข้าให้อย่างอบอุ่นหัวใจ...แต่
“ปึ๊ก!. .ตุ๊บ!..โอ้ย!..” ฟังไม่ผิดครับเสียงผมเอง..หล่นมาแอ่งแหม่งอยู่ข้างเตียงเรียบร้อยด้วยลูกถีบขั้นเทพของเมียผม...แค่ผมเอื้อมกอดเท่านั้น
สภาพผมก็มาอยู่ตรงนี้ในพริบตา
“ทำไมถีบพี่เล่าครับ...เจ็บไปหมดแล้วเนี่ยะ...ชอบทำร้ายร่างกายผัวตัวเอง..บอกอยู่ตะกี้ว่ามัน ‘บาป’..
ไม่กลัวหรือไง?.” พูดประชดทำตาปรอยพร้อมมือสำรวจร่างกายไปด้วย ขืนโดนทุกวัน ๆละหลายๆรอบ
คงช้ำในตายเข้าให้สักวันกู
“
ชิส!..อย่าสำออยเยอะไอ้ลุง..จะนอนมึงก็นอนไปดิ..เสือกมากอดทำไม?” นั่น!..นอกจากไม่สงสาร
เห็นใจผัวแล้ว ยังยื่นคำขาดห้ามผมกอดอีกแหนะ
“
โถ!..อะไรครับ..เราเป็นผัวเมียกอดนิดกอดหน่อยจะมาหวงตัวกันทำไมเล่า..เยอะกว่านี้
ก็ทำมาแล้วเหอะ..นะ..นะ..พี่ขอนอนกอดหน่อยนะครับ” คิดว่าผมจะได้คำตอบว่าไง...อย่างที่ทุกคนคิดนั่นแหละ..
นอกจากมือชี้หน้าผมแล้ว ยังสัมทับเสียงเด็ดขาดมาอีกว่า
“อย่ามาเลี่ยน...ห้ามโดนตัวกูเป็นอันขาดไม่งั้นเจอตีนแน่..จะนอนก็นอนไปแล้วไม่ต้องพูดมาก..ง่วงจะนอน”
พูดจบก็หงายตัวลงนอนซะงั้น...เวรเอ้ยกู...เลยต้องคลานขึ้นไปนอนข้างๆ แอบเอาศอกแตะชิดแขนขาวๆ ให้กระชุ่มกระชวย
สูดหายใจลึกๆ สงบสติอารมณ์ที่กำลังพลุ่งพล่านเพื่อให้ตนเองหลับลง ในขณะที่เหลือบดูคนนอนข้างๆ หายใจสม่ำเสมอ
เข้าสู่ห้วงฝันอันน่าภิรมย์ไปแล้ว ปล่อยผมนอนตาค้าง มองหน้าหล่อใสๆ ปากแดงๆ จมูกโด่งเป็นสัน
คิ้วเรียวยาวแพรขนตาหลุบปิดตาคมให้ใจหวิวซะงั้น...
เฮ้อ!. 
.กรรมของไอ้บอมย์...มาต่อที่เหลือให้แล้วนะค่ะ...
หากกำลังใจ ติ ด่า ชม บอกกันมาเจอะแจะ
ก็จะขยันอัพให้เช่นกันเด้อ..แบบว่าไม่ได้เรียกร้อง
แต่พอมันฮึกเหิมจากกำลังใจ ทุกอย่างมันก็แล่น
หาทางแว่บมาอัพให้ได้ตลอดอิอิอิอิอิ...
Luk.
หัวข้อ: @@โดยLuk{จอมใจนักเลง} พี่บอมย์จอมกะล่อน VS จอมภาคย์เทพบุตรหยิ่งยโส (อ่าน 757253 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก