หัวข้อ: †ღ♥ Łove Âccident!! วุ่นรัก พิทักษ์ใจ ♥ღ†(นายนิค&คุณกาย) ตอนพิเศษ Happy Valentine's Day

[THIP]

สงสัยงานนี้ นิคคงต้องเหนื่อยหน่อยละ   

[satan666]

LonelyBoiZ - - เริ่มแผนการแล้ว เสร็จแน่เยย สู้ๆๆ คับ >>> ลุ้นๆ ฮี่ๆ

archi_10_001 - - ก็ว่าชื่อคุ้นๆ มาจาก เด็กดีรึเจ้าค่ะ >>> ช่ายแล้ว

ตามอ่านอยู่สักพักก็หายไปเลย >>> งั้นมาตามที่นี่ก็แล้วกันนะ

ดีใจที่มาลงที่นี่ อิอิ อ่านง่ายดัเจ้าค่ะ 555++ >>> จ้า

ติดตามตอนต่อไปนะเจ้าคะ

สนุกมากๆ >>> ขอบคุณค่า  

nartch - - ดีใจจังงงง กายหมดพันธะ ......     นิคก็เริ่มเดินหน้าแล้ววววว    
เอาใจช่วยกันต่อครับบบบบบบบ..... >>> ติดตามต่อได้เลย

ken_krub - - เป็นกำลังใจให้ครับ >>> ค๊า...

THIP - - สงสัยงานนี้ นิคคงต้องเหนื่อยหน่อยละ  >>> เหนื่อยเพื่อรักนิคบอกสู้ตาย ฮ่าๆ

- - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - -  - - - - - - - - - - - - - -- - - - - - -


             ผมออกมาจากห้องน้ำด้วยกางเกงขาสั้นตัวเดียว แล้วเดินมานั่งลงบนเตียง หยิบนิตยสารเล่มหนึ่งขึ้นมาเปิดดู

   ในเล่มนี้มีภาพของชายหนุ่มลงด้วย แต่รู้สึกว่าจะเป็นภาพแอบถ่าย เพราะเห็นแต่ใบหน้าด้านข้าง เขากำลังคุยกับอาแป๊ะตาตี่ๆที่ไหนไม่รู้ แต่ไอ้แก่คนนี้ยิ้มน้อยยิ้มใหญ่ซะจนผมรู้สึกหมั่นไส้ขึ้นมาตงิดๆ

   ผมเลื่อนสายตาลงมาอ่านบทความข้างล่าง

   “ไฮโซหนุ่มรูปหล่อ นายธาราธรณ์  วิริยะมหาดิษกุล ทายาทมหาเศรษฐี แห่งวิริยะมหาดิษกุล ปรากฏตัวในงานเลี้ยงฉลองวันคล้ายวันเกิดของ นาย โอกาโมโต้ เคนอิจิ  เจ้าของธุรกิจยานยนตร์รายใหญ่ยักษ์ในญี่ปุ่น ทำเอาเจ้าภาพปลาบปลื้มจนยิ้มไม่หุบ...”

   ธาราธรณ์ วิริยะมหาดิษกุล งั้นหรือ... ในที่สุดผมก็ได้รู้จักชื่อคุณแล้ว คืบหน้าไปอีกขั้น ผมยิ้มให้กับคนในรูป ก่อนจะลุกขึ้นไปหากรรไกรมาตัดหน้าบทความนี้ เพื่อเอาไปใส่แฟ้มเก็บสะสมรวบรวมไว้

   หลังจากที่ผมได้ลองศึกษาอ่านบทความข่าวทุกอย่างที่เกี่ยวกับตัวเขาตามที่ผมหามาได้แล้ว ผมจึงได้รู้ข้อมูลเกี่ยวกับตัวเขาว่า เขาเป็นบุคคลที่มีชื่อเสียงมากคนหนึ่งในวงการธุรกิจ บริษัทของเขากุมอำนาจทางเศรษฐกิจ ถึงระดับโลก เขาไม่ชอบออกงานสังคมวงการไฮโซ ถ้าไม่ใช่งานที่มีความสำคัญต่อธุรกิจเขาก็จะไม่ไป เขาเป็นนักบุญตัวยง มักบริจาคเงินหรือสิ่งปัจจัยต่างๆ ให้กับมูลนิธิต่างๆทั่วโลก สิ่งสุดท้ายที่ผมได้ทราบนี้ ทำให้ผมยิ้มออกมาจนแก้มแทบปริเลยล่ะ

   “สมแล้ว ที่เป็นคนรักของผม...” ผมลูบไล้ ภาพๆหนึ่งในแมกกาซีน ซึ่งเป็นภาพเดียวที่ถ่ายตอนชายหนุ่มกำลังยิ้มอยู่ ผมพึ่งจะเคยเห็นใบหน้านี้ตอนยิ้มนี่แหละ  มันทำให้หัวใจของผมอ่อนยวบทันทีที่เห็นเลยล่ะ ถึงจะรู้ว่ามันเป็นรอยยิ้มทางธุรกิจก็เถอะ แต่แค่นี้ก็ทำให้ใจผมชุ่มชื้นขึ้นแล้ว

   ผมจัดการตัดภาพนี้อย่างประณีต กะว่าจะนำมาใส่กรอบเก็บเอาไว้ดูเวลาคิดถึงเขา มันคงจะดีกว่านี้ ถ้าผมได้ตัวเป็นๆของเขามาอยู่เคียงข้าง แต่สิ่งที่ผมใฝ่ฝันไว้ มันคงจะไม่ได้มาง่ายๆ หากผมไม่ลองพยายามไขว่คว้าเพื่อให้ได้มา

   หนทางข้างหน้ายังอีกยาวไกล ความรักของผมจะสุขสมหวัง หรือแตกสลาย ก็เป็นเรื่องที่ผมต้องลองเสี่ยงดู แม้หนทางแห่งความสำเร็จจะดูมืดบอดเพียงไหนก็ตาม ผมจะลองคลำทางเพื่อเข้าไปสู่หัวใจของเขาให้ได้

   ผมไม่เคยทุ่มเทให้กับความรักเท่านี้มาก่อน ความรักที่ผ่านมาในชีวิตผมจนถึงตอนนี้ มันไม่อาจเรียกว่ารักได้เลย เมื่อนำมาเทียบกับความรู้สึกในตอนนี้ ความเอ่อท้นในใจนี้ หากเรียกมันว่ารัก ก็คงจะได้ ความรู้สึกที่อัดแน่นจนล้นปรี่นี้ มันยากนักที่จะสะลัดมันทิ้งไปได้ง่ายๆ

   ผมไม่เข้าใจ ว่าความรู้สึกนี้มันเกิดขึ้นกับตัวผมตั้งแต่เมื่อไหร่ ไม่มีแม้กระทั่งสัญญาณเตือนล่วงหน้า และถ้าเกิดผมรู้ตัวก่อนล่วงหน้า ผมจะยินยอมรับความรู้สึกนี้เข้ามา หรือปฏิเสธมันทิ้งไปเล่า?

   ผมคงไม่สามารถเลือกได้อย่างเด็ดขาดโดยไม่ลังเลสักนิดแน่นอน...

   ธรรมชาติของจิตใจมันเป็นเช่นไรกัน? แม้แต่ตัวเราเองก็ไม่อาจควบคุมจิตใจตนได้ แล้วนับประสาอะไรกับการควบคุมจิตใจคนอื่นเล่า? มันช่างเป็นความสิ้นหวังในความสิ้นหวังจริงๆ

   แต่ผมจะไม่ยอมถอดใจอย่างเด็ดขาด! ถ้าขนาดผมยังไม่อาจควบคุมจิตใจตนเองให้ไม่รักเขาได้ แล้วเขาจะควบคุมจิตใจของเขาได้หรือ?

   แม้นี่จะเป็นการคิดเข้าข้างตนเองสักแค่ไหนก็ตาม แต่เพื่อกำลังใจของผม การคิดเช่นนี้ก็คงไม่ผิดเท่าไรนัก  

   หากฟ้ากำหนดมาให้เราคู่กัน ยังไงก็คงไม่แคล้วคลาด ถึงความรักของผมในครั้งนี้ ผมจะต้องพยายามขวนขวายเพื่อให้ได้มา มันก็คงจะเป็นบททดสอบจากฟ้าดิน เพื่อพิสูจน์ความรักของผมนั่นแหละ

   ผมยิ้มให้กับคนในรูป เอนตัวนอนลงบนเตียง กอดรูปของชายหนุ่มไว้แนบอกแล้วหลับตาลง ผมกะว่าจะนอนสักงีบ เพราะตั้งแต่เมื่อคืนผมก็ยังไม่ได้ข่มตาหลับเลย

   “ผมจะฝันถึงคุณครับ...”  แล้วพอผมตื่นขึ้นมาอีกที ผมก็จะได้ไปเสาะสืบหาเรื่องราวของเขาต่อ

   “รอผมก่อนเถอะ”
            
                                 _______________________________________
  

[satan666]

   

          หลังจากรับประทานอาหารกันเสร็จ ผมก็ขับรถไปส่งน้องหยกที่ อ๊อกฟอร์ด สตรีท  (Oxford Street) เพราะเธอบอกว่านัดแฟนหนุ่มของเธอเอาไว้แถวนั้น  พอส่งเธอเสร็จผมก็ขับรถกลับบ้านลุงที่อยู่แถวย่านเคนชิงตัน (Kensington) ซึ่งเป็นย่านที่คนรวยอาศัยอยู่กัน  

   ผมนั่งเล่นหมากรุกกับคุณลุงอยู่หลายกระดาน การได้มีเวลาอยู่กับครอบครัวเช่นนี้ ทำให้ผมรู้สึกผ่อนคลายมากขึ้น ท่านทั้งสองทำให้ผมยิ้มและหัวเราะได้อย่างเป็นธรรมชาติ ไม่เหมือนตอนอยู่กับพ่อ ที่ทำให้ผมรู้สึกเคร่งเครียดอยู่ตลอดเวลา

   พอบ่ายแก่ๆ คุณป้าก็ชักชวนผมกับคุณลุง จิบน้ำชาทานอาหารว่างกัน ที่โต๊ะบริเวณสนามหญ้าหน้าคฤหาสน์ ภายใต้ต้นไม้ใหญ่ที่ตั้งแต่ผมเด็กๆมันก็ยังคงอยู่คงเดิมไม่เปลี่ยนแปลง

   คุณป้าอบเค้กกาแฟของโปรดผม มาให้ทานกัน ผมชอบขนมฝีมือคุณป้ามาก เพราะขนมของท่านจะไม่หวานจนเกินไป ซึ่งผมเป็นคนไม่ชอบทานของหวานๆเท่าไรนัก

   พวกเรานั่งคุยกันถึงเรื่องสมัยก่อนกัน รำลึกถึงอดีตที่เราเคยทำร่วมกันตอนผมอยู่กับพวกท่าน ผมยิ้มแหยๆเมื่อพวกท่านพูดถึงตอนที่ผมปีนต้นไม้ไปจับกระรอกแล้วตกลงมาขาแพลง ตอนนั้นผมแค่อยากจะลองจับมันดูเท่านั้น แต่ก็ดันพลัดตกลงมา ดีที่ไม่ตกลงมาขาหักแทนที่จะขาแพลง

   “หลานได้เจอแม่เราบ้างหรือเปล่า?” อยู่ๆคุณลุงก็ถามผมขึ้น แต่มันเป็นคำถามที่ทำให้ผมต้องนิ่งอึ้ง

   คุณป้ามองผมอย่างลำบากใจ ก่อนจะหันไปตีแขนคุณลุงแล้วทำหน้าดุใส่ ผมได้แต่ยิ้มฝืนๆให้พวกท่าน คำถามของคุณลุงทำให้ผมนึกถึงแม่ขึ้นมา ทั้งๆที่ผมไม่อยากจะนึกถึงเท่าไหร่นัก

   นี่ก็สิบแปดปีแล้วสินะ... ที่ผมไม่ได้อยู่กับแม่ มันช่างเป็นเวลานานแสนนานเหลือเกิน จำได้ว่าตอนนั้นผมอายุแปดขวบ อยู่ๆแม่ก็เก็บข้าวของออกจากบ้านไปพร้อมพี่สาวผม แล้วทั้งสองคนก็ไม่กลับมาอีกเลย...

   ผมไม่รู้ว่าทั้งสองคนไปไหน แล้วทำไมถึงไปนานจัง พ่อผมก็ไม่พูดอธิบายอะไรกับผมเลย ซึ่งนี่ก็เป็นเรื่องปรกติธรรมดาของพ่อผมอยู่แล้ว ผมมารู้ความจริงทีหลัง ก็ตอนอยู่ช่วงประถมห้า เรื่องการหย่าร้างกันของคู่รักที่เคยแต่งงานจดทะเบียนสมรสกัน และนั่นก็ทำให้ผมได้รู้ว่าแม่และพี่สาวของผมจะไม่กลับมาอยู่ร่วมกับผมอีก

   “คุณแม่สบายดีครับ ถึงผมจะไม่ได้เห็นก็ตาม... ผมทราบจากพี่ทิพย์น่ะครับ”  ผมตอบคุณลุงไป ทำตัวเหมือนปรกติ ให้พวกท่านสบายใจ  พวกท่านยิ้มตอบ แล้วพวกท่านก็เปลี่ยนหัวข้อสนทนาเป็นเรื่องอื่นแทน ราวกับว่าพวกท่านล่วงรู้ถึงจิตใจของผมอย่างนั้นแหละ

      หลังจากเวลาน้ำชา ผมก็ขึ้นห้องมาเก็บของ เตรียมตัวไปสนามบินทันที อีกไม่กี่ชั่วโมงผมก็จะออกจากประเทศนี้ไปแล้ว ไปไกลจากหนุ่มฝรั่งคนนั้นให้มากขึ้น และผมก็หวังว่าจะไม่ได้พบกับเขาอีกไม่ว่าจะเป็นการบังเอิญหรือเขาจงใจ

   การมีผู้ชายมาวิ่งตามขอความรักจากผม ทำให้ผมไม่อยากจะคิดเลยว่าในชีวิตนี้ผมจะได้เจอเรื่องแบบนี้ด้วย คิดแล้วอยากจะบ้าตาย มันกลับตาลปัตรของกฎธรรมชาติโดยสิ้นเชิง เพราะแทนที่จะเป็นผู้หญิงแต่นี่กลับเป็นผู้ชาย!

   ถึงผมจะมีเพื่อนสนิทเป็นคนประเภทนี้ แต่ให้เจอกับตัวเองก็รับไม่ไหว เพราะไอ้เจ้าเรโอมันเป็นแค่เพื่อนเท่านั้น แล้วมันก็ไม่เคยยัดเหยียดความชอบของมันมาให้ผมเลยสักครั้ง แต่นี่เป็นใครที่ไหนไม่รู้ อยู่ๆมาบอกว่าจะให้ผมรับรักเขา ท่าจะบ้า... ให้ผมไปตายยังง่ายเสียกว่า

   ผมเคยได้ยินประโยคๆหนึ่งจากเรโออยู่บ่อยๆว่า ‘มีคนรักยังดีกว่า มีคนเกลียด’ พอผมว่ามัน เรื่องความเจ้าชู้หลายใจของมัน ถามมันว่าไม่เหนื่อยบ้างเหรอ การคบใครหลายๆคนน่ะ? มันก็มักจะตอบเป็นประโยคนี้ให้ผมฟังอยู่ร่ำไป

   แต่สำหรับเรื่องหนุ่มฝรั่งนั่นในครั้งนี้ ทำให้ผมอยากจะปฏิเสธคำพูดของเจ้าเรโอชนิดแบบหัวชนฝาจริงๆ ผมยอมให้คนเกลียดผมมากกว่าคนที่มารักผมเลยให้ตายสิ!

   เจ้าหมอนั่นดูจะมั่นใจมากๆ ว่าผมจะรับรักเขา เหอะ! มันไปเอาความมั่นใจนั่นมาจากไหนกัน ถึงได้คุยโอ่กับผมแบบนั้น บอกตามตรงว่าผมรู้สึกหวาดกลัวอยู่บ้าง กลัวเขาจะตามรังควานผมไม่เลิก ตามที่เขาได้พูดเอาไว้
   
   แล้วผมจะสามารถมีชีวิตเป็นปรกติสุขหรือ? มันคงจะน่ารำคาญเป็นที่สุดถ้านายนั่นมาคอยตามตื๊อผมอยู่ตลอด แต่มาคิดอีกที ผมวิตกจริตเกินไปหรือเปล่า? มันอาจจะไม่ได้เลวร้ายถึงขั้นนั้นก็ได้ ผมก็ต้องทำงานเดินทางไปไหนต่อไหนอยู่ตลอด งานยุ่งจนแทบไม่มีเวลาเป็นส่วนตัว แล้วหมอนั่นจะมีปัญญามาตามผมทันหรือ?

   ผมได้แต่หัวเราะกับตัวเองอย่างสาแก่ใจ เมื่อคิดว่าคงไม่มีวันที่หนุ่มฝรั่งคนนั้นจะทำตามที่พูดไว้ได้หรอก พอตามผมไปสักพัก หนักเข้าๆก็คงไม่ไหว ยอมเลิกราไปเองนั่นแหละน่า

   พอคิดได้อย่างนี้ผมก็รู้สึกโล่งใจไปเปลาะหนึ่ง ผมก็แค่อยู่ของผมไปอย่างนี้ ทำตามทุกอย่างที่เคยทำมา ใช่ชีวิตอย่างเป็นปรกติ แค่อย่าไปสนใจพวกแมลงที่มาเกาะแกะรังควานเท่านั้นเป็นพอ

   หมอนั่นคงไม่มีความอดทนขนาดนั้นหรอก เขาก็มีชีวิตของเขา ผมก็มีชีวิตของผม ต่างก็มีการมีงานที่ต้องรับผิดชอบ ใครจะไปบ้ากับเรื่องไร้สาระแบบนั้นอยู่ได้นานเล่า!    

   ผมคิดอย่างมั่นใจ แล้วเดินถือกระเป๋าเดินทางลงไปข้างล่าง คุณลุงคุณป้าล่ำลาผมอยู่นาน บอกให้ผมมาเยี่ยมพวกท่านอีกบ่อยๆ กว่าผมจะปลีกตัวขึ้นรถได้ก็นานพอสมควร

   ผมมาที่สนามบินด้วยความปลอดโปล่งใจ รู้สึกว่าตัวเองอารมณ์ดีขึ้น ผมมองคนขับรถบ้านคุณลุงที่ยกกระเป๋าลงมาให้ผม ก่อนจะเอ่ยปากขอบคุณออกไป จนคนขับรถเงยหน้ามองผมอย่างแปลกใจ

   “ขอให้คุณชายเดินทางโดยสวัสดิ์ภาพครับ” คุณลุงคนขับรถบอกต่อผม ผมเพียงแค่พยักหน้าตอบไป แล้วถือกระเป๋าเดินเข้าประตู  Terminal ไป

   อีกไม่นานผมก็จะไปจากที่นี่แล้ว พอถึงมิลานคงจะยุ่งน่าดู ทั้งเรื่องเจ้าเรโอและเรื่องงานที่รอผมอยู่ที่นั่น คิดแล้วก็น่าปวดหัว ไม่รู้ว่าผมทนกับชีวิตอย่างนี้ได้ยังไงกันอยู่ตั้งนานนม แต่มันคงจะเป็นเพราะความเคยชินนั่นแหละ ที่ทำให้ผมอยู่ได้จนถึงทุกวันนี้

   ผมลุกขึ้นเดินไปทันที เมื่อได้ยินเสียงประกาศให้ขึ้นเครื่องของเที่ยวบินที่ผมต้องไป ต้องขึ้นเครื่องบินอีกแล้ว... ในชีวิตนี้ผมขึ้นเครื่องบินมากี่ครั้งกันแล้วนี่ ผมแทบจะจำไม่ได้แล้ว ซึ่งผิดกับคนปรกติธรรมดาโดยสิ้นเชิง คนบางคนอาจไม่เคยขึ้นเครื่องบินมาตลอดทั้งชีวิต คนบางคนอาจเป็นเพียงครั้งแรกในชีวิตด้วยซ้ำ

   แล้วคนที่โดยสารเที่ยวบินเดียวกับผมล่ะ? จะมีใครเป็นแบบผมบ้างหรือเปล่า? ผมได้แต่ขำตัวเองในใจ กับความคิดของตน

   พอเครื่องบินออกผมก็กะจะหลับทันที เพราะพอไปถึงที่นู่นผมก็อาจจะไม่มีเวลาได้หลับนอนเท่าไหร่นัก เพราะฉะนั้นก็ต้องนอนตุนเอาไว้ก่อน แต่สุดท้ายผมก็ทำได้เพียงแค่หลับตาเฉยๆเท่านั้น อย่างไม่อาจข่มตาหลับจริงๆได้

   นั่นเพราะผมเป็นโรคนอนไม่หลับนั่นเอง ผมเป็นมานานแล้วล่ะ เหมือนร่างกายจะไม่ยอมพักผ่อนตามที่ใจต้องการ ผมต้องหลับตาอยู่เป็นชั่วโมงถึงจะค่อยๆหลับไปเอง ซึ่งผิดวิสัยกับคนปรกติธรรมดา ที่แค่ห้านาทีสิบนาทีก็สามารถหลับได้แล้ว บางครั้งเพื่อให้ร่างกายได้พักผ่อน ผมจึงต้องพึ่งยานอนหลับเข้าช่วยแทน

   ถึงจะรู้ว่ามันไม่ค่อยดีต่อสุขภาพ แต่ผมก็จำเป็นต้องใช้มัน เพราะถ้าผมนอนไม่หลับหนักๆเข้า แล้วต้องทำงานหนักอีก ร่างกายผมต้องพังแน่ๆ อีกอย่างผมคิดว่า ไอ้ยานอนหลับนี่ช่วยให้ผมหลับสนิทได้ดีจริงๆ  

   แต่ผมก็ไม่ได้ทานบ่อยๆหรอก หากไม่คิดว่ามันจำเป็น อย่างเช่นเวลานี้นั่นเอง... ผมลืมตาขึ้น หันไปมองท้องฟ้าอันดำมืดนอกหน้า เมื่อเห็นท้องฟ้าสีทะมึนนั่นผมก็อดรู้สึกสะทกสะท้อนใจตัวเองไม่ได้จริงๆ
         

                                        ------------------------------------------------------

[THIP]

หุหุ งานนี้คงต้องมี ตามล่าตามรัก กันบ้างแหละ   

[cargo]

       ขออีกได้ปะคร้าบบบ      ... อ่านแล้วอยากลุ้นต่อว่าจะผ่านด่านกระสุนพ่อตาไปได้อย่างไร 
 
       ยิ่งพ่อตาเป็นมาเฟียซะด้วย  คงมะยอมง่าย ๆ แน่  งานนี้น่ามีเซ้าชัวร์ 

       รอ ร้อ รอ           

[ที่ปรึกษาไอทีขั้นต้น]

นิคจะตามหาตัวเจอไหมนี่


 

กายเริ่มคิดถึงนิคหล่ะ คิกคิก
ดีนะที่ไม่โดนคลุมถุงชน ไม่งั้นนคิเศร้าแน่
 

ปล.สำนวนการเขียนคุ้นๆแหะ

[anTon]

แล้วเมื่อไหร่ กาย กะ นิค จะลงเอยซักทีเนี้ย

ตามล่ากันสุดขอบโลก

แล้วจะดั้ยรักกันอ่ะป่าวเนี่ยคับ

[ken_krub]

มารอเป็นกำลังใจให้ครับ

[@^_^@PeaZa@^_^@]

จะตามมาจอกันมั้ยเนี่ย 

[LonelyBoiZ]

จะตามเจอมั้ยน๊า

รอตามต่อ อิอิอ 

[satan666]

มาต่อให้ก่อนที่วันนี้จะไม่ได้มาต่อ   มันมะค่อยว่างเลย สงสัยจะต้องหาตัวแทนซะแล้ว หรือไม่ก็มาลงวันเว้นวัน


THIP - - หุหุ งานนี้คงต้องมี ตามล่าตามรัก กันบ้างแหละ  >>>> มันคือคอนเซปของเรื่องนี้เลยแหละ

cargo - - ขออีกได้ปะคร้าบบบ      ... อ่านแล้วอยากลุ้นต่อว่าจะผ่านด่านกระสุนพ่อตาไปได้อย่างไร >>> ด่านกระสุนพ่อตามีแน่นอน อิอิ  
 
             ยิ่งพ่อตาเป็นมาเฟียซะด้วย  คงมะยอมง่าย ๆ แน่  งานนี้น่ามีเซ้าชัวร์   >>> มะรุจิ

             รอ ร้อ รอ  >>> รอก่อนนะ

b|ueBoYhUb - - นิคจะตามหาตัวเจอไหมนี่ >>> ไม่รุ ไม่รุ

              กายเริ่มคิดถึงนิคหล่ะ คิกคิก >>> มั้ง
             ดีนะที่ไม่โดนคลุมถุงชน ไม่งั้นนคิเศร้าแน่ >>> คลุงถุงอย่างอื่นมะเศร้าหรอกนะ ฮุๆ
 
             ปล.สำนวนการเขียนคุ้นๆแหะ >>> คุ้นกับนักเขียนท่านไหนล่ะคะ

 anTon - -  แล้วเมื่อไหร่ กาย กะ นิค จะลงเอยซักทีเนี้ย >>> ม่ายรุจิ

             ตามล่ากันสุดขอบโลก >>> เป็นการออกกำลังกายไง

             แล้วจะดั้ยรักกันอ่ะป่าวเนี่ยคับ >>> ต้องติดตามแหละ

ken_krub - - มารอเป็นกำลังใจให้ครับ >>> ขอบคุณเสมอ

@PeaZa@ - - จะตามมาจอกันมั้ยเนี่ย  >>> น่านสิ อิอิ

LonelyBoiZ - - จะตามเจอมั้ยน๊า รอตามต่อ อิอิอ  >>> รอร๊อรอ คริคริ

- - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - --  - - - - - - - - - - - - - - - - - - -- - - - - - -- - - - - - - - - - - - -


เมื่อผมมาถึงสนามบินมิลาน ท้องฟ้าก็ยังคงมืดอยู่เช่นเดิม แต่ถึงจะดึกดื่นเพียงไหน เจ้าเรโอก็ยังคงมารอรับผมอย่างหน้าชื่นตาบาน มันเดินเข้ามาสวมกอดทักทายผมแน่น ผมเพียงแค่ตบหลังมันไปเบาๆเท่านั้น

   “คิดถึงกายจังเลย...” มันบอกผมเสียงแผ่ว

   ผมเห็นว่ามันชักจะกอดผมนานเกินไป จึงตบหลังมันแรงขึ้น  “ไอ้บ้า! ปล่อยได้แล้ว อย่ามาเมา เดี๋ยวเจอดี ”

   “อั้ก! ปล่อยแล้ว ปล่อยแล้วจ้า!” มันรีบปล่อยผมทันทีเมื่อผมจัดการทุบหลังมันไปทีหนึ่งโดยแรง

   “คนอะไรโหดได้โหดดี...” มันบ่นงึมงำ มองผมอย่างงอนๆ

   “ก็อยากทำตัวประสาทเองนี่หว่า อ้ะ! เอากระเป๋าไป แล้วก็รีบๆไปเถอะฉันง่วง!” ผมจัดการส่งกระเป๋าไปให้มันถือ แล้วเดินนำมันออกไป

   “นายไม่ได้หลับบนเครื่องเลยเหรอ?” มันถามผมพลางเดินตาม

   “อืม หลับไม่ค่อยลงน่ะ”

   “เป็นอะไร? เครียดอีกแล้วเหรอวะ” มันเปลี่ยนมาเดินข้างๆ จ้องหน้าผมเขม็ง

   ผมหันไปมองตอบพลางส่ายหัว “เปล่า! ฉันไม่ได้เป็นอะไรก็ปรกติดี”

   “เหอะ! นายก็เป็นแบบนี้ทุกทีล่ะน่า คิดเหรอว่าฉันไม่รู้ นายยิ่งพยายามทำตัวไม่ให้ฉันเป็นห่วง แต่มันกลับยิ่งทำให้ฉันเป็นห่วงนายยิ่งกว่าเดิมรู้ไหม?” ผมฟังคำพูดมันอย่างหูทวนลม ไม่ได้หันหน้าไปมองมันอีก ทั้งๆที่รู้ว่าเรโอกำลังมองผมอยู่

   “ถึงฉันจะรู้ตัวดีว่าไม่สามารถช่วยอะไรนายได้มากนัก แต่ฉันก็พร้อมที่จะเป็นผู้ฟังที่ดีเสมอนะ” ผมไม่ได้สนใจกับคำพูดของมัน ถึงจะรู้ว่ามันหวังดีกับผมก็ตาม แต่ก็อย่างที่มันว่า มันไม่สามารถช่วยอะไรผมได้ เพราะมันเป็นปัญหาเกี่ยวกับตัวผม ถึงบอกมันไป จะทำให้มันเป็นกังวลเรื่องผมซะเปล่าๆ

   “ขอบใจในความหวังดีนะเรโอ  แต่ฉันยังไม่ตายหรอก อย่าเพิ่งตื่นตูม ก็แค่โรคนอนไม่หลับเท่านั้นแหละ” ผมหันไปบอกมันพลางตบบ่ามันเบาๆ

   “ก็นั่นแหละโรคนอนไม่หลับ แถมยังเป็นความดันโลหิตต่ำอีก แค่นี้ก็หนักแล้ว ยังไม่ถึงสามสิบแต่สุขภาพแย่อย่างนี้ ไม่ตายก่อนวัยอันควรก็ไม่รู้จะว่ายังไงแล้วว่ะ” ดูมัน ดูมันพูด นี่มันเป็นห่วงผม หรืออยากแช่งให้ผมตายเร็วกันแน่เนี่ย!

   “แกอยากแช่งฉันนักใช่ไหม?” ผมหันไปถามมันอย่างเคืองๆ

   “ไม่ใช่! ที่พูดมาเนี่ย ก็เพราะอยากจะให้นายดูแลสุขภาพตัวเองซะมั่ง ฉันจะได้ไม่กำพร้าเพื่อนไง” แล้วผมก็ตบหัวมันไปทีด้วยความหมั่นไส้

   “อย่ามาพูดมาก ฉันรู้ตัวเองดีน่า ไปเอารถมาได้แล้ว”  ผมมองดูเจ้าเรโอมันเดินไปเอารถขับมารับผมที่หน้าทางเข้า พลางครุ่นคิดในใจ นี่ผมทำตัวให้มันเป็นห่วงอีกแล้วหรือนี่? ผมไม่ได้ตั้งใจจะให้มันเป็นแบบนั้นเลยนะ

   ก็เข้าใจว่ามันเป็นห่วงและหวังดีต่อผม แต่ผมก็ไม่รู้จะทำยังไงเหมือนกัน งานผมยุ่งอยู่ตลอดเวลา ทำให้ผมไม่ค่อยจะมีเวลาจัดการกับตัวเองนัก ความจริงจะเรียกว่าผมไม่ใส่ใจในตัวเองก็เป็นได้ ผมยอมรับว่า ผมสามารถหาเวลาพักได้ แต่ผมไม่ทำ ผมสามารถลดงานที่ทำอยู่ให้น้อยลงได้แต่ผมก็ไม่ทำ

   ผมมีสิทธิ์มีทุกอย่างที่สามารถจัดการได้ ในเมื่อผมเป็นประธานบริษัทนี่! แต่ก็นั่นแหละ ผมเลือกที่จะไม่ทำ ผมไม่อยากให้ตัวเองว่าง ผมไม่อยากให้ตัวเองมีเวลาหยุดพัก จะว่าผมบ้างานบ้าเงิน ก็คงถูกแค่คำว่าบ้างาน เพราะเงินที่ได้มาผมแทบจะไม่ได้ใช้เท่าไรนัก แทบจะไม่ได้สนใจมันเลยด้วยซ้ำไป คงจะมีแต่พ่อนั่นแหละที่คอยถลุงใช้เงิน หมดไปกับพวกผู้หญิงของพ่อเท่านั้น

   ผมก็แค่ยกข้ออ้างต่างๆนาๆขึ้นมาแก้ต่างให้กับตัวเองเท่านั้น ผมรู้ตัวเองดี แต่ผมก็ไม่สามารถหาคำตอบที่แน่ชัดให้กับตัวเองได้ ผมทำทั้งหมดไปเพื่ออะไร? ต้องการอะไร? มันยังเป็นคำตอบที่มืดมนสำหรับผมอยู่

   ผมจึงได้แต่หาคำตอบลวงๆมาใช้แทนก่อนว่า ทุกอย่างเป็นเพราะหน้าที่ๆหลีกเลี่ยงไม่ได้ ซึ่งก็ถูกอยู่ส่วนหนึ่ง ที่ว่าผมหลีกเลี่ยงมันไปไม่ได้ ไม่ว่าจะอย่างไรก็ตาม เพราะมันเป็นภาระที่ถูกกำหนดมาให้เป็นของผมอยู่แล้ว ถึงคนอื่นจะคิดว่าภาระที่ผมได้มานั้นเป็นความโชคดีก็ตาม...

   เมื่อรถของเจ้าเรโอมาจอดอยู่ตรงหน้าผม ผมจึงก้าวเดินขึ้นรถไป แล้วหลับตาลงอย่างเหนื่อยอ่อน

   “ขอนอนก่อนนะง่วง...”  ผมพึมพำบอกมันเบาๆ

   “อ่ะอืม เดี๋ยวปรับเบาะให้นะ จะได้นอนสบาย” แล้วมันก็เอื้อมตัวมาปรับเบาะรถให้ผม  ผมหลับไปโดยเร็วเนื่องเพราะอาการง่วงจัด และเหนื่อยที่จะครุ่นคิดสิ่งใดอีก...

         
                                            _________________จบตอน________________

[satan666]

แว๊กกก!!!   ถึงตอนที่7แล้วเหรอเนี่ยยย ต้องรีบปั่นตอนล่าสุดแล้วสิ เพราะถ้าตามกันทันแล้ว มันจะกลายเป็นหมักดองแสนอร่อย ซึ่งในเว็บอื่นมานกำลังเป็นอยู่ กำลังอร่อยได้ที่เลยล่ะ


Chapter: 7 แผนการพิชิตรัก
     

   พอผมตื่นขึ้นมาอีกทีก็เกือบๆหกโมงเย็นแล้ว ผมรีบอาบน้ำแต่งตัวเตรียมออกไปข้างนอกทันที ผมขับรถไปบ้านพี่เอที่อยู่แถว Regent’s Park บ้านที่พี่เออาศัยอยู่กับแฟนเป็นบ้านแบบโรลเฮ้าวส์ (row houses) หลังเล็กๆ แต่ก็สามารถอยู่ได้กันสองคนโดยไม่อึดอัด  

   แต่ก่อนจะเข้าบ้านพี่เอ ผมก็ต้องแวะซื้อเบอร์เกอร์ชีสที่ร้านฟ้าดฟู้ดไปเป็นของฝากให้จอห์น  จอห์นเขาชอบทานของแบบนี้มากครับ แต่โดนพี่เอสั่งห้ามกิน เพราะกลัวแฟนจะเป็นโรคอ้วนและเสี่ยงต่อการเป็นโรคหลอดเลือดหัวใจตามมาอีก

   เวลาที่ผมจะแวะมาที่บ้านเขา จอห์นต้องบอกให้ผมแอบซื้อมาฝากให้อยู่ทุกครั้ง ใช่ว่าผมจะไม่เข้าใจความเป็นห่วงแฟนของพี่เอ แต่ผมก็สงสารจอห์นเหมือนกัน การโดนสั่งห้ามกินของที่ตัวเองชอบ มันช่างเป็นอะไรที่เลวร้ายมาก เหมือนกับการที่คนติดเหล้าโดนสั่งห้ามดื่มแอลกอฮอล์จากหมอนั่นแหละ

   ผมสั่นกระดิ่งหน้าประตูสองสามครั้ง แล้วรอคอยจอห์นให้มาเปิดประตูให้ คุณลุงคนหนึ่งวิ่งจ้อกกิ้งมาตามถนน เขายิ้มทักทายผมก่อนจะวิ่งจากไป ผมมองตามหลังคุณลุงไป พลางคิดว่ามิตรภาพระหว่างเพื่อนมนุษย์ในโลกนี้ยังคงมีให้เห็นอยู่ทั่วไปอย่างไม่จางหาย แม้ว่าเราจะไม่ได้รู้จักกันก็ตาม

   จอห์นมาเปิดประตูด้วยสีหน้าหงุดหงิด แต่เมื่อเห็นว่าเป็นผม ก็ยิ้มกว้างจนหน้าบาน ผมยิ้มทักทาย เราทั้งคู่สวมกอดกันอย่างสนิทสนม แล้วพากันเดินเข้าบ้านไป

   “นี่ของฝากของคุณ” ผมยื่นถุงกระดาษที่บรรจุแฮมเบอร์ไว้หนึ่งอันให้กับจอห์น ผมไม่อยากซื้อเยอะเพราะผมก็เห็นด้วยกับพี่เอเหมือนกัน

   “อะไรกัน อันเดียวเอง” จอห์นบ่นผม แล้วทำหน้าเซ็งๆ

   “แค่นั้นก็พอแล้วครับ”

   “ก็ได้ ดีกว่าอดกินและกัน ขอบใจนะไอ้น้องชาย” เขาหันมาฉีกยิ้มกว้างให้ผม แต่ผมเห็นว่ามันเหมือนกับการแยกเขี้ยวซะมากว่า  

   “ไม่เป็นไรครับ เพื่อพี่ชายของผมซะอย่าง” ผมบอกตอบ แล้วเดินไปนั่งที่โซฟารับแขก ถือวิสาสะเปิดทีวีดูราวกับเป็นบ้านของตนเอง เห็นจอห์นเดินเข้าไปในครัว เขาคงจะไปหาอะไรมาให้ผมดื่มกระมัง

   พวกเรานั่งดูทีวีพลางคุยกันพลาง ผมค่อนข้างเข้ากับจอห์นได้ดีเลยครับ เขาเป็นคนคุยสนุกมาก เฮฮาร่าเริงสนุกสนานดี  เวลาผมมาที่นี่เขาก็มักจะชวนผมดื่มด้วยกันอยู่ทุกครั้ง บ้างก็ชวนผมเล่นไพ่ บางทีเขาก็ชอบเล่าเรื่องอดีตช่วงที่เป็นนักมวยปล้ำให้ผมฟัง ผมล่ะฟังเรื่องเก่าๆของเขาจนหูชาเลย ฟังซ้ำไปซ้ำมาหลายรอบแล้ว แต่ผมก็ไม่ได้ขุ่นข้องรำคาญแต่อย่างใด เพราะเรื่องที่เขาเล่าก็ไม่ได้เลวร้ายอะไร แถมมีแต่เรื่องฮาๆเสียด้วยซ้ำไป

   ผมนั่งคุยเป็นเพื่อนจอห์นเรื่อยเปื่อย จนกระทั่งพี่เอกลับมาถึงบ้าน จอห์นลุกขึ้นไปต้อนรับพี่เอกลับมา กุลีกุจอถือกระเป๋าเอกสารให้ แล้วปลีกตัวเข้าไปในครัวเพื่อเอาน้ำเย็นๆมาให้คนรักดื่ม ผมมองภาพของคนทั้งคู่อย่างเหม่อลอย

   ถึงผมจะเห็นคนคู่นี้เขาหวานชื่นกันมาหลายต่อหลายครั้งแล้วก็ตาม แต่ผมก็ไม่ได้รู้สึกอิจฉาพวกเขาเท่ากับในตอนนี้เลย ไม่รู้ว่าผมคิดอย่างนี้ตั้งแต่เมื่อไร แต่ผมก็อยากจะมีเวลาแบบนี้กับคนที่ผมรักบ้างเหมือนกัน คิดแล้วผมก็เหมือนกับคนหลงทาง ตามหาที่ๆใจผมต้องการไม่เจอ เหมือนกับคนโดนปิดตาข้างเดียว ไม่สามารถเห็นสิ่งที่อยากเห็นตามใจได้    

   สำหรับตอนนี้คงจะมีแต่เขาคนเดียวเท่านั้นแหละ ที่เป็นทุกๆสิ่งของหัวใจผม ไม่อยากจะเชื่อเลยว่าคนที่ไม่เคยใส่ใจในความรักอย่างผม จะเป็นได้ถึงขนาดนี้ การอยากมองเห็นคนๆหนึ่งอยู่ตลอดเวลา อยากพูดคุยและรับฟังกับคนๆเดียวเท่านั้น อยากหายใจร่วมกับคนๆหนึ่งภายใต้บรรยากาศเดียวกัน นี่ผมเป็นอะไรมากไปหรือเปล่า? ทำไมความต้องการต่อคนผู้หนึ่งของผมถึงได้ท่วมท้นมากมายถึงขนาดนี้

   แม้มันอาจจะเป็นเรื่องไร้สาระ ของใครคนอื่น แต่ไม่ใช่สำหรับผม หากใครได้ลองรับรู้และสัมผัสความรู้สึกเดียวกับผมก็คงจะเข้าใจ ว่าสิ่งที่อัดแน่นอยู่ในใจผม ยากจะปฏิเสธมันได้ง่ายๆจริงๆ

   “ว่าไงนิค เรื่องที่ต้องการรับรู้เกี่ยวกับนายกายคนนั้นมีอะไรบ้าง?” พี่เอเดินมานั่งข้างๆผม จัดการแย่งรีโมทไปจากมือผมซะเฉยๆแล้วเปลี่ยนช่องไปดูซี่รี่ย์โรแมนติก ที่กำลังฉายอยู่ในช่วงเวลานี้

   “กาย?” ผมหันไปมองพี่เอด้วยความแปลกใจ

   “อะไรกัน แค่ชื่อเล่นของเขาก็ไม่รู้ แล้วจะจีบเขาติดเร้อ!” พี่เอหันมาทำหน้าแบบว่าไม่อยากจะเชื่อ แล้วหันกลับไปดูละครในทีวีต่อ

   “อย่างน้อยผมก็รู้ชื่อจริงของเขาละกัน ว่าแต่ชื่อกายงั้นเหรอ...?” ในที่สุดผมก็ได้รู้ชื่อเล่นของเขาแล้ว ผมรู้สึกเหมือนตัวเองค่อยๆเข้าใกล้เขาเพิ่มขึ้นอีกนิดอย่างไรอย่างนั้น

   “โธ่ๆ พ่อคุณเอ๊ย... ชื่อของเขาใครๆเขาก็รู้จักกันทั่วบ้านทั่วเมืองทั้งนั้น!!”

   “คร้าบๆ ผมเข้าใจแล้ว เชิญพี่บอกประวัติเกี่ยวกับตัวเขาให้ผมรับรู้หน่อย ขอความกรุณาด้วยนะครับ!” ผมยกมือไหว้พี่เขาอย่างเทิดทูลสุดหัวใจ จนพี่เขาหัวเราะงอหงาย

   “อ่ะนะ จะบอกเท่าที่รู้ให้แล้วกัน” ผมนั่งตัวตรงรอคอยรับฟังวาจาของพี่เขาด้วยความตั้งอกตั้งใจ  แล้วเวลาก็ผ่านไปหลายนาที แต่พี่เอก็ยังไม่เปิดปากพูดสักที เอาแต่นั่งจ้องหน้าจอโทรทัศน์อยู่นั่นแหละ

   “พี่เอคร้าบบบ!! เมื่อไหร่จะเล่ามาสักที!” ผมเขย่าแขนพี่เอไปมา ทำหน้าตาให้ดูเวทนาเป็นที่สุด

   “ก็ไม่เห็นเตรียมอุปกรณ์มาจดอะไรเลยนี่! บอกไว้ก่อนนะว่าจะพูดแค่ลอบเดียวเท่านั้น ห้ามมีมาถามซ้ำอีก รบกวนเวลาดูละครของฉันหมด”  ตามบัญชา ผมรีบกระวีกระวาดไปหากระดาษปากกาทันที แล้วกลับมานั่งรอฟังอย่างตั้งอกตั้งใจอีกครั้ง

   “เริ่มล่ะนะ เขาคนนั้นชื่อ นายธาราธรณ์ วิริยะมหาดิษกุล ทายาทผู้สืบทอดธุรกิจอันมหาศาลของตระกูล หรือก็คือบริษัท VMD ที่ฝรั่งเขาเรียกกัน เป็นลูกชายคนเดียวของ นายธีรพัฒน์ วิริยะมหาดิษกุล ผู้เป็นประธานใหญ่ ปกติเขาอาศัยอยู่ที่ไทย แต่ก็เดินทางไปดูงานตามประเทศต่างๆอยู่บ่อยๆ เป็นนักธุรกิจหนุ่มไฟแรงมาก สร้างสรรค์โครงการต่างๆให้บริษัทอยู่ตลอด จนก้าวหน้ายิ่งกว่าตอนที่พ่อของเขาทำหน้าที่ซะอีก” พี่เอหยุดอยู่แค่นี้ ก่อนจะหันไปตะโกนบอกกับจอหน์ที่อยู่ในครัว

   “ดาร์ลิ้ง!! หาอะไรมาให้กินหน่อยสิ หิวจะแย่อยู่แล้ว! ”

   “แป๊ปนะจ๊ะเบบี๋ เดี๋ยวจะเอาไปให้ ” ได้ยินเสียงจอห์นแว่วมาจากในครัวโต้ตอบ ผมได้แต่นั่งอึ้งกับคำเรียกหาของคนคู่นี้ สงสัยในอนาคตผมต้องเอาเยี่ยงอย่างดูบ้าง เผื่อรักของผมจะได้หวานชื่นไม่เสื่อมคลายเหมือนคนคู่นี้บ้าง

   “ต่อๆนะ เขาจบ MBA จากมหาวิทยาลัยฮาวาร์ด เข้ารับตำแหน่งประธานบริษัทตั้งแต่อายุ23 ทุกวันนี้ดูแลกิจการแทนพ่อทุกอย่าง เขาไม่ชอบออกงานสังคมไม่ชอบการให้สำภาษณ์กับนักข่าว ถ้าเกิดเขาไปออกงานไหนที่ไม่ใช่งานทางธุรกิจก็จะเป็นที่น่าตกใจมาก แต่ยกเว้นงานการกุศลนะ ถ้าเป็นงานการกุศลล่ะก็เขาจะเข้าร่วมบริจาคด้วยเกือบทุกงาน เรียกได้ว่าใจบุญศุลทานจริงๆ อืม... อืม... แล้วมีอะไรอีกน๊า...”  พี่เอขมวดคิ้วมุ่นแล้วหันมามองผมอย่างครุ่นคิด

   “นึกไม่ออกแล้วล่ะ ที่พี่รู้มันก็แค่ข้อมูลพื้นๆเท่านั้น” เขายิ้มเผล่ ยักไหล่ให้ผมทีหนึ่ง แล้วหันกลับไปดูทีวีต่อ 

[nartch]

 
บินกันไปก็บินกันมา....ขนาดอยู่ซอยบ้านเดียวกันยังแทบจะไม่เจอหน้ากันเลย...
นี่เล่นข้ามประเทศ ข้ามทวีป....     พี่นิคฉานนนน จะทำไงเนี่ยยยยยย เป็นรองเค้าทุกอย่างเล๊ยยยยยย
 

[cargo]

     เป็นเรื่องที่มีรายละเอียดเยอะนะ  คนแต่งรู้เยอะเชียว 
 
     ยังมะเห็นแนวทางอยู่ดี ว่าจะรักกันเมื่อไร  สงสัยคนเขียนคนแต่งต้องดองเค็มเราซักวัน

     ขออีกได้ปะ

   

[@^_^@PeaZa@^_^@]

จะเจอมั้ย ยังต้องลุ้นอยู่นะเนี่ย 

[jammy]

ดูว่าจะมีเเผนอะไรเอาชนะใจกาย 

[THIP]

หุหุ รู้ประวัติแล้ว ลุยเลย     

[anTon]

ขอหั้ยดั้ยเจอกัน วาย วาย นะคับ

สู้ๆนะ นายนิค

[bigynew]

แล้วจะไล่จับคุณกายได้ไหมเนี้ย
ท่าทางจะยากเอาการอยู่นะครับ
ยังไงก็เอาใจช่วยนะ

[ที่ปรึกษาไอทีขั้นต้น]

ไล่ตามไปหาตัวให้เจอ
เจอแล้วอย่าให้คลาดสายตา
 

[light_tao]

แบบว่า   ช่วงนี้เจ้าของเรื่องอาจจะยุ่งๆๆ      เต๋าจะมาช่วยโพสนะคะ    ขอให้ทุกคนสนุกกับการอ่านนะ
 
- - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - -

ข้อมูลที่พี่เอบอกกับผม ส่วนใหญ่เป็นข้อมูลที่ผมพอจะทราบอยู่แล้วบ้าง มีเพียงแค่บางเรื่องที่ผมไม่รู้เท่านั้น แล้วผมจะเริ่มจากตรงไหนก่อนดีล่ะ? ที่พี่เอบอกว่า เขาไปดูงานต่างประเทศอยู่บ่อยๆ เห็นจะจริงเพราะเท่าที่ผมอ่านจากข่าว มันก็มีหลายประเทศอยู่ที่เขาไป

   ถ้าเกิดว่าเขาเดินทางอยู่บ่อยๆชนิดไม่ติดที่อยู่แบบนี้ล่ะก็... ผมจะมีปัญญาไปตามเขาทันหรือ? มันช่างลำบากลำบนจริงๆ แถมเปอร์เซ็นที่ผมกับเขาจะได้พบกัน ก็ช่างมีน้อยเหลือเกิน ผมถอนหายใจออกมาอย่างหนักหน่วง จนพี่เอหันมามอง

   “ผิดหวังหรือไงที่พี่รู้อยู่แค่นั้น?” ผมไม่ได้หันไปมองหน้าพี่เขา ทำเพียงแค่ส่ายศีรษะไปมาเท่านั้น

   “เปล่าหรอกครับ เพียงแต่ผมกำลังคิดถึงความเป็นไปได้ที่ผมจะได้เจอกับเขาเท่านั้น...” ผมบอกพี่เอไปตามตรง พยายามเค้นสมองครุ่นคิดถึงหนทางที่จะเป็นไปได้ ไม่ว่าจะทางไหนก็ตาม

   “นั่นสินะ แค่จีบเขาก็ยากอยู่แล้ว แต่การได้มีเวลาพบกับเขานี่ยิ่งแทบเป็นไปไม่ได้จริงๆ เพราะว่าเราไม่ใช่คนระดับเดียวกับเขานี่นะ  นิค พี่ว่า... ตัดใจไม่ดีกว่าเหรอ? นิคแค่เล่นๆนึกสนุกใช่ไหมล่ะ? ” ผมหันไปจ้องพี่เขาเขม็งทันที เมื่อได้ยินคำพูดสุดท้ายของพี่เอ

   “ผมไม่ได้แค่เล่นๆนะ!! ผมตั้งใจจริง!!!” ผมตะคอกใส่พี่เขาด้วยความโมโห เขาพูดกับผมอย่างนี้ได้ยังไง  เลิกเหรอ? เล่นสนุกงั้นเหรอ? ไม่อยากจะคิดเลยว่านี่เป็นคำพูดจากปากคนที่ผมคิดว่าเขาเข้าใจในตัวผมเป็นอย่างดี

   “เอ่อ... นิคพี่ขอโทษ พี่ไม่ได้ตั้งใจดูถูกเธอ แค่ไม่อยากเห็นเธอลำบาก และพบเจอกับความผิดหวังกลับมาเท่านั้น...”

   “แค่ไอ้เรื่องลำบากน่ะไม่เท่าไหร่หรอก ผมไม่หวั่นอยู่แล้ว แต่จะให้ผมถอดใจง่ายๆโดยที่ยังไม่ทันได้เริ่มอะไรล่ะก็  ไม่-มี-ทาง!” ผมบอกอย่างมุ่งมั่น จงใจเน้นคำพูดให้พี่เอได้รับรู้ถึงจิตใจของผม

   “นี่นิคเอาจริงหรือ?” พี่เขาจ้องหน้าผมด้วยสีหน้าเหลือเชื่อ ผมจึงได้เพียงแต่พยักหน้าตอบเขาไปเท่านั้น

   บรรยากาศตกอยู่ในความเงียบ ผมได้แต่ครุ่นคิดหาหนทางอยู่คนเดียวในใจเท่านั้น ได้ยินเสียงถอนหายใจอยู่หลายคราจากคนข้างๆ แต่ผมก็ไม่ได้สนใจเท่าไรนัก จนกระทั่งพี่เอเปิดปากพูดทำลายความเงียบขึ้นมา

   “พี่จะร่วมมือด้วยละกันนิค เพื่อให้น้องของพี่สมหวัง พี่จะพยายามเท่าที่พี่ทำได้นะ”  ผมหันไปมองหน้าพี่เอด้วยความแปลกใจ

[light_tao]

“พี่จะช่วยผมได้ยังไงเหรอ?!!” ผมรู้สึกตื่นเต้นขึ้นทันที เมื่อเห็นพี่เอยิ้มแบบมีลับลมคมนัย

   “ก็คืองี้นะ เธอก็รู้ใช่ไหมที่คุณกายมาทำสัญญากับทางโมเดลลิ่งเราน่ะ” ผมพยักหน้าตอบพี่เขาไปแต่ในใจก็ยังคงสงสัยอยู่ ว่ามันเกี่ยวอะไรกับเรื่องของผมด้วย

   “คือทางบริษัทวิริยะมหาดิษกุล จะตั้งแบรนด์สินค้าตัวใหม่บุกตลาดแฟชั่น แล้วพี่ก็เพิ่งมารู้จากปากมาดามเมื่อไม่นานมานี้ว่า สินค้าแบรนด์ใหม่ตัวนี้ เป็นเสื้อผ้าสำหรับบุรุษ...” พี่เอยิ้มกว้างให้ผม แล้วทำท่าให้ผมคิดต่อ ผมมองพี่เขาตาโตอย่างเหลือเชื่อ

   “หรือว่า...? จริงเหรอพี่!! ” ผมจับไหล่พี่เอเขย่าไปมาด้วยความดีใจ

   “เป็นความจริง เพียงแต่ว่ายังไม่ได้ระบุตัวนายแบบที่จะได้เข้าร่วมงานนี้เลย ” พี่เอมองผมยิ้มๆเมื่อเห็นผมดีใจจนออกนอกหน้า

   “งานเริ่มเมื่อไหร่หรือครับ?”

   “ประมาณกลางเดือนหน้าน่ะ เห็นทางนั้นเขาว่าอย่างนั้นนะ” ผมรู้สึกดีใจจนทำอะไรไม่ถูกจริงๆ งานนี้ผมไม่มีทางพลาดแน่ๆ และผมก็คิดว่าอาจมีสิทธิ์ได้พบกับเขาอย่างแน่นอน คงไม่มีทางที่คุณกายเขาจะทิ้งงาน โดยไม่มาสนใจติดตามดูหรอก ผมมั่นใจ

   หนทางที่เคยมืดมิดของผม เริ่มค่อยๆสว่างขึ้นแล้ว ผมรู้สึกว่าตัวเองมีกำลังใจขึ้นโขเลย มันไม่ใช่เรื่องที่ไม่มีทางเป็นไปได้อีกแล้ว! คราวนี้แหละผมจะไม่ยอมให้โอกาสที่ได้มายากแบบนี้หลุดมือไปแน่นอน!

   ผมจะทุ่มเทความรักทั้งหมดที่ผมมีไปให้เขา ทำทุกอย่างเพื่อให้เขาไม่สามารถลืมผม และมีตัวผมประทับอยู่ในใจเขาอย่างไม่มีวันลบเลือนหายไป

    ต้องคอยดูกันต่อไปว่าการเดิมพันทั้งหมดของหัวใจผมในครั้งนี้ จะสำเร็จหรือล้มเหลว ผมไม่อยากจะคิดถึงความผิดพลาดที่อาจจะเกิดขึ้นได้ในอนาคต แต่ผมจะมองอยู่แค่เพียงปัจจุบันเท่านั้น อะไรจะเกิดมันก็ต้องเกิด ในเมื่อผมได้พยายามอย่างถึงที่สุดแล้ว ถึงจะต้องพบกับความผิดหวังกลับมา ผมก็ต้องทำใจรับมัน 

   หากผมต้องโชคร้าย คงไม่อาจโทษใครได้ คงต้องโทษที่ตัวผมเอง ที่ไม่มีวาสนาพอ แต่ผมก็ไม่รู้ว่าเมื่อได้พบกับสถานการณ์เลวร้ายจริงๆ ผมจะทำใจยอมรับได้โดยดุษณีอย่างที่ใจคิดรึเปล่า?

   แต่มันอาจจะไม่เลวร้ายถึงขั้นนั้นก็ได้ ผมได้แต่คิดเข้าข้างตัวเองเท่านั้น...
         ___________________________________________ 

[THIP]

หุหุ ลุยโลด     

[ที่ปรึกษาไอทีขั้นต้น]

จะได้พบสบเจอกันแว้ว
 

[nartch]

 
มีความหวังแล้ววววพี่นิค....ดีใจจังงงงเลยยย เอาใจช่วยยยยย
พี่นิคนี่ท่าทางหลงสเน่ห์กายเอามาก ๆ เลยนะเนี่ยยยยยยยยย
รีบมาต่อนะครับบบบบบบ รออยู่.......
 

[cargo]

 
      ลุย เลย ไอ้ น้อง 

[ken_krub]

เป็นกำลังใจให้ครับ

[papae]

แล้วจะไล่จับคุณกายได้ไหมเนี้ย
ท่าทางจะยากเอาการอยู่นะครับ
ยังไงก็เอาใจช่วยนะ

 

[DeShiWa]

 

อ่าครับผมกลับมาแย้วครับ

มาอ่านได้ละครับผม อิอิ

 

[LonelyBoiZ]

สู้ๆๆนะคับ

จับให้ได้เร็วๆนะคับ อิอิ