หัวข้อ: รักวุ่นวายของนายตัวขาวสุดซ่า ตอนอวสาน (THE END) Up 11/5/62

[nutto]

หูยยยยยย ถ้าพี่เป๊ปรู้ว่าพี่โจ้มาเม้าท์แบบนี้ สงสัยได้เดือนร้อนจริงๆแน่ครับ
รับรองว่า โดนฉีดยาหลายๆเข็มชัวร์เลย

ยังไงการงานก็ขอให้ผ่านพ้นทุกอย่างราบรื่นไปด้วยดีนะครับ แล้วผมจะรอมาต่อไวๆนะครับ

[sugarcane_aoi]

คิดถึงๆ เมื่อไหร่จะมากันจ๊ะสองหนุ่ม เจ๊อยากอ่านตอนชะนีเก๋อ่ะเรื่องลงเอยยังงายยยยย ให้ว่องๆคุณน้อง555ล้อเล่น

[Kfc_Pizza]

 
คิดถึง

[jonathan2624]

สวัสดีทุกท่านคร้าบบบบบ หายไปนับแรมเดือน โดนประนามกันแน่ อ้างงานเหมือนเดิม เยอะมาก ฮ่าๆๆๆ 

เขียนตอนใหม่ยังไม่เสร็จนะค้าบ รายละเอียดเยอะ เอาไปอ่านครึ่งนึงก่อนเนอะ อีกครึ่งค่อยตามมาอีกสองสามวันนะค้าบบบบ

ตอนนี้ดราม่า อ่านทบทวนสองสามรอบ นั่งร้องไห้เองด้วยแหละ ตะกี้ตอนสี่ทุ่ม ให้คิงคองมาอ่านดูอีกรอบ นางหน้าเศร้าเลย มากอดผมแน่นพร้อมบอกขอโทษๆ ตัวสั่นๆ ผมตกใจว่าเป็นอะไร เลยเขย่านาง นางบอกเป็นตราบาปที่รู้สึกผิดมากๆๆๆ กลายเป็นว่า นางไมเกรนขึ้น กินยาแล้วนอนซะงั้น ไม่สบายอีกสามีชั้นนนนน 

คิดถึงทุกคนน้า อ่านแล้วไม่เม้น อีกครึ่งเรื่องรอไปอีกสามปี ฮ่าๆๆๆ 


   
   ก่อนที่สติผมจะดับลง ความเจ็บปวดจากสิ่งที่เป๊บทำมันบาดลึกเข้าไปถึงก้นบึ้งของหัวใจ เจ็บปวดทางกายยังพอทนได้ เพียงแต่ผู้ชายคนนึงที่ผมรักมากที่สุด แปรเปลี่ยนมาใช้ความรุนแรง ความเจ็บปวดทางใจมีอานุภาพมากกว่าการเจ็บปวดทางกายมากนัก
   ผมไม่แน่ใจว่าหมดสติไปนานเท่าไหร่ มารู้สึกตัวอีกทีเห็นแสงแดดจ้าที่หน้าต่างแล้วครับ ผมเริ่มขยับตัวแต่ต้องสะดุ้ง เพราะเจ็บปวดไปทั่วทั้งร่างกาย ผมมองไปที่ต้นแขน มือ หน้าอก มีรอยช้ำเป็นจ้ำๆ สีเขียว ระบมที่ช่วงล่าง ผมค่อยๆ เลื่อนตัวมาพิงกับหัวเตียงนอน
“โอ๊ย...เจ็บ...” ผมครางเบาๆ ระหว่างเลื่อนตัว
   พอได้สติมากขึ้น ผมก็มองไปรอบๆห้อง ข้าวของบางส่วนกระจาย ผมไม่เห็นเป๊บ ด้วยความกลัวว่าเป๊บจะกลับมาทำร้ายอีก เลยรีบควานหาโทรศัพท์มือถือ พยายามนึก จนนึกออกว่าน่าจะอยู่ในกางเกง ผมค่อยๆ โน้มตัวลงไปหยิบกางเกงที่ตกอยู่พื้นตรงปลายเตียง เจ็บมากๆ แต่ก็พยายามอดทน ได้มือถือก็รีบโทรหาฉัตร
“ว่าไงหอย” ฉัตรทักมาเสียงร่าเริง
   ไม่รู้เพราะอะไร น้ำตาผมร่วงเมื่อได้ยินเสียงฉัตร
“ฉัตร...ฮึกๆๆ” ผมสะอื้น
“เฮ้ย อีหอย เมิงเป็นอะไร” เสียงฉัตรตกใจมาก
“ฉัตร กรูเจ็บ....ช่วยกรูด้วย” ผมแทบไม่มีแรงที่จะเปล่งเสียงตอบฉัตร
“หา..ใครทำอะไรเมิง แล้วนี่เมิงอยู่ไหน”
“อยู่บ้าน...” ผมตอบเสียงแหบ
“เฮ้ยอีโจ้...อดทนๆ กรูจะไปหาเมิงเดี๋ยวนี้..รอกรูแป๊บ”
   หลังจากฉัตรวางสาย ผมก็เอามือถือมาซ่อนไว้ใต้หมอน ตอนนั้นกลัวเป๊บมาเห็นครับ ผมมองเป๊บเป็นคนร้าย เป็นคนชั่ว เป็นโจรไปแล้ว พอคิดถึงผมจะตัวสั่นด้วยความกลัว ไม่กล้าโทรบอกพ่อแม่และจิม กลัวว่าเรื่องราวจะบานปลาย ได้แต่ภาวนาว่าให้ฉัตรมาถึงเร็วที่สุด เพราะผมไม่แน่ใจว่าที่เป๊บหายไป คือ ไปอยู่ส่วนไหนของบ้านครับ เวลาผ่านไปราว 20 นาที เป๊บเดินเข้ามาในห้อง ด้วยสีหน้าแบบเศร้าๆ ตกใจ หรืออะไรสักอย่าง ในมือเป๊บถือข้าวต้มมา
“อะ...เอ่อ....ที่รัก....ทานข้าวต้มก่อนครับ” เป๊บเดินเข้ามาหาพร้อมพูดตะกุกตะกัก ลุกลี้ลุกลน
“ไม่ต้องเข้ามา...ตั้งไว้ตรงนั้น....ไม่กิน” ผมตอบเสียงแข็ง ไม่มองหน้า
“อะ...เอ่อ...แต่ที่รัก....ไม่สบาย”
“ไม่สบาย...ใช้คำนี้ไม่ได้มั้ง....เจ็บตัวขนาดนี้...น่าจะเรียกโดนซ้อมมากกว่า” ผมตอบเสียงแข็งแบบไร้เยื่อใย
“เป๊บ....ขอโทษ...” เสียงจ๋อยๆ
“ไม่ต้องขอโทษหรอก....คุณจะไปไหนก็ไปเถอะ...อย่ามาให้ผมเห็นหน้าอีก” ผมตอบแบบไม่มองหน้า
“ที่รัก...เป๊บ..ขอ..”
“ไม่ต้องเรียกที่รัก....คนรักกันไม่ทำแบบนี้...ผมบอกคุณแล้วไง ไปให้พ้นหน้า..จะไปไหนก็ไป” ผมตะคอกใส่เป๊บดังมาก แรงตะโกนนี่เจ็บไปทั้งตัวเลยครับ แต่อารมณ์แบบโกรธเลยมองข้ามไป
“อะ..เอ่อ...คือ...โจ้”
“กูบอกแล้วไงให้มึงออกไป.....ออกไปให้พ้นหน้ากู” เสียงผมจริงจังมาก พร้อมกับ ณ เวลา นั้นอะไรที่อยู่ใกล้มือ ผมเขวี้ยงใส่จนเป๊บไม่กล้าเดินเข้ามา
“อะ...เอ่อ....” เป๊บมีอาการเหมือนทำตัวไม่ถูก ตัวสั่นๆ (ตอนหลังมาปรับความเข้าใจกัน เป๊บบอกว่า อารมณ์ตอนนั้นเหมือนโลกแตก เขาเสียใจมากที่สุดในชีวิต จนทำอะไรไม่ถูก)
“อีโจ้ววว....เมิงอยู่ไหนเนี่ย.....เฮ้ยยยยยย” ผมได้ยินเสียงคนเรียกแว่วๆ น่าจะเป็นฉัตรกับใครอีกสองสามคน
   ผมไม่กล้าตะโกนตอบรับ แต่เป๊บก็ดูตกใจที่มีคนมา...ไม่ถึงนาที ได้ยินเสียงวิ่งขึ้นบันไดมา ฉัตรโผล่มาที่หน้าห้อง
“เฮ้ยอีโจ้ว...แล้วอีเป๊บ เมิงมายืนไรตรงนี้...มีอะไรกัน” ฉัตรถามพร้อมกับทรายและโอ๊ตทำหน้าตาตกใจปนสงสัย นางก็เดินเข้ามาหาผมที่เตียง
“อีหอยเมิงเป็นอะไร” ฉัตรจับตัวผม
“โอะ..โอ๊ย...เจ็บๆ” ฉัตรเขย่าตัวผมค่อนข้างแรง จนผมครางด้วยความเจ็บ
“เฮ้ย..เจ็บอะไร...เมิงเป็นอะไร” ฉัตรกระชากผ้าห่มออก พร้อมอุทาน
“อุ้ย..ว้ายยย....โจ้มีรอยช้ำทั้งตัวเลย” ทรายอุทานด้วยความตกใจ โอ๊ตหันไปมองหน้าเป๊บ
“เฮ้ยไอ้เป๊บ เมิงทะเลาะกับโจ้หรือวะ ทำร้ายโจ้มันทำไม” โอ๊ตถามเสียงดังหน้าตาไม่พอใจ
“เอ่อ.....” เป๊บยืนนิ่ง ตัวสั่น น้ำตาไหล
“ฉัตร เมิงบอกให้มันไปพ้นหน้ากรูที” ผมบอกฉัตร ฉัตรลุกขึ้นเดินเข้าไปหา ดึงเป๊บออกไปนอกห้อง เป๊บก็เดินตามไปโดยดี
“โถ แล้วนี่เมิงเป็นยังไงบ้างนี่” ทรายเข้ามานั่งข้างผม
“ทรายโอ๊ตว่าพาโจ้ไปโรงพยาบาลเถอะ”
“ไม่เป็นไรหรอก นอนพักทานยาเดี๋ยวก็หาย” ผมบอกทรายกับโอ๊ต
“ไม่ได้นะคะ...เมิงเจ็บขนาดนี้ ไปให้หมอตรวจก่อน แล้วนี่พ่อกับแม่รู้ยังเนี่ย”
   ผมส่ายหน้า
“ให้โทรบอกมั้ย”
“อย่านะทราย....ไม่ต้องหรอก เดี๋ยวเรื่องลุกลามไปใหญ่โต”
“นี่มันทำเมิงขนาดนี้อะ ยังจะห่วงอะไรอีกวะ” โอ๊ตบ่น
“เอ้ย...ไม่เป็นไรหรอก เดี๋ยวก็หาย”
“หายจากโลกซิอีห่านี่...ไป๊ไปโรงบาล....อย่ามาทำนางเอกอีห่า” ฉัตรด่าผมอีก ใครจะกล้าขัดนาง โอ๊ตอุ้มผมไปที่รถฉัตร
   ระหว่างทางที่โอ๊ตขับรถพาผมไปโรงพยาบาล
“เมิง เจ็บมากมั้ยเนี่ย” ฉัตรนั่งกอดผมไปตลอดทาง
“นิดนึง เจ็บใจมากกว่า...ฮึกๆๆ” ผมน้ำตาไหล
“แล้วเกิดอะไรขึ้นคะเนี่ย” ทรายหันมาถามผม
“พอเลยอีทราย เมิงอย่าเพิ่งถาม ให้อีโจ้ถึงมือหมอก่อน”
   ฉัตรเลือกพาผมมาโรงพยาบาลสมิติเวช เพราะใกล้บ้านที่สุดครับ เจ้าหน้าที่โรงพยาบาลรีบนำผมเข้าห้องฉุกเฉิน ไม่นานนักก็เจ้าหน้าก็เข็นผมไปอีกห้องนึงทันที โดยที่เพื่อนๆ แทบจะถามอะไรไม่ได้เลย คุณหมอถามข้อมูลผมสักพัก แล้วฉีดยาอะไรบางอย่าง มารู้สึกตัวอีกที ก็นอนให้ห้องพิเศษ พ่อแม่และจิมยืนอยู่ข้างเตียง ผมตกใจพอสมควร
“อย่าเพิ่งขยับลูก หมอให้นอนนิ่งๆ” พ่อบอกผม ตาพ่อแดงๆ
“เจ็บมากมั้ยลูก” แม่ถาม
   ผมพยักหน้าเบาๆ ไม่มีแรงเปล่งเสียงออกมา เหมือนคอมันแห้งไม่มีเสียงครับ
“นอนพักก่อนนะลูก ดีขึ้นเมื่อไหร่ค่อยคุยกันนะ” พ่อเอามือมาลูบศรีษะ ผมรู้สึกเสียใจที่ทำให้ท่านทั้งสองเป็นห่วง ด้วยความเพลียและมึน ผมก็หลับไปทั้งน้ำตา
   หลังจากหลับตาลงผมไม่รู้สึกตัวเลย ไม่แน่ใจว่าหลับไปนานเท่าไหร่ ลืมตามาอีกครั้งก็เห็นฉัตรกับทรายนั่งตรงโซฟา ผมพยายามขยับตัวเพราะกระหายน้ำมากครับ ดิ้นแรงไปนิด จนเครื่องมือแพทย์ที่ห้อยเต็มไปหมด เตือนเสียงดังปิ๊บๆ ฉัตรกับทรายหันมามอง
“อุ้ย อีโจ้รู้สึกตัวแล้ว อีทรายเมิงไปตามหมอมา” ฉัตรรีบลุกมาดูผมที่ข้างเตียง ทรายวิ่งออกไปข้างนอกตามหมอ
“อีโจ้ เมิงเป็นไงบ้าง”
“หิว..น้ำ..” ผมแทบไม่มีเสียง ฉัตรโน้มตัวลงมาเอียงหูฟัง
“หา...หิวน้ำหรือวะ เดี๋ยวรอหมอแป๊บ ไม่แน่ใจว่าอนุญาตให้กินน้ำได้ยัง”
   ผมพยักหน้า ไม่นานนักพยาบาลกับหมอก็เข้ามาตรวจ
“คุณหมอคะ พอดีผู้ป่วยบอกว่าหิวน้ำ ดื่มน้ำได้มั้ยคะ” ฉัตรถาม
“ได้ครับ...แต่ใช้หลอดค่อยๆ ดูดนะครับ อาจจะแสบคอบ้างเพราะไมได้ดื่มน้ำมาสองวัน” คุณหมอโน้มตัวลงมาบอกผม
   โห นี่เราหมดสติไปสองวันเลยหรือนี่ เหมือนแป๊บเดียวเอง พยาบาลนำน้ำกับหลอดมาให้ผมดื่ม แต่ฉัตรอาสาจะจัดการเอง หมอตรวจอะไรอีกเล็กน้อย พร้อมบอกว่า จะให้พยาบาลมาฉีดยาลดอการอีกเสบ และอาการปวด อาจจะง่วงหลับไปอีกสักพัก ผมพยักหน้าตอบรับ
“เป็นไงบ้างเมิง...ดีขึ้นมั้ย” ฉัตรถาม ทรายยืนดูไม่ห่างมากนัก
“ก็ ไม่ปวด มากแล้ว” ผมตอบเสียงเบาๆ
“ดีแล้วๆ ใกล้หายแล้ว”
“นี่..วันอะไร...” ผมถามฉัตร
“วันจันทร์ นี่ก็ทุ่มนึงแล้ว เมิงหมดสติไปสองวัน”
“เหมือน พ่อ แม่ มา”
“เออใช่ มาตั้งแต่วันแรกก่อนเมิงสลบไป อีทรายมันหยิบมือถือเมิงจากใต้หมอนมาด้วย เลยตัดสินใจโทรบอกพ่อแม่เมิง เพราะหมอบอกต้องให้ผู้ปกครองเซ็นต์การรักษา เพื่อนเซ็นต์แทนไม่ได้” ฉัตรร่ายยาว
   ผมก็พยักหน้า ทำหน้าสงสัยว่าทรายรู้ได้ยังไงว่ามือถืออยู่ใต้หมอน ทรายเหมือนจะรู้ว่าผมคิดอะไร เลยพูดมาว่า
“อย่าสงสัยเลยค่าว่าอิชั้นรู้ได้ยังไงมือถืออยู่ใต้หมอน...เพราะ นางเอกมักจะซ่อนไว้ตอนพระเอกกระชากตบจูบนะคะ” ผมอยากหัวเราะ แต่ทำไมได้เจ็บไปทั้งตัว
“โถ....อีฉลาด น่าเอาไปเฝ้าบ้าน” ฉัตรแขวะ ทรายก็หัวเราะคิกคักไปตามประสา
“แล้วพ่อแม่ไปไหน”
“ออกไปคุยกับพ่อแม่เป๊บ ยังไม่กลับเข้ามาเลย”
   ผมตกใจ นี่แด๊ดกับมัม รู้เรื่องแล้วหรือ
   ไม่นานนัก พยาบาลก็เดินเข้ามา พร้อมบอกว่า ฉีดยาตามคุณหมอสั่ง คนไข้นอนพักเยอะๆนะคะ ประมาณนั้นนะครับ หลังฉีดยาเสร็จ ผมก็เริ่มสะลึมสะลือ แต่ยังอยากคุยกะฉัตร
“แล้ว..เป๊บ...ละ” ผมถามฉัตร
“เมิงนี่นะ ยังไปคิดถึงมัน..มันมาเยี่ยมเมิงแหละ ยืนร้องไห้เสียใจ แต่พอจิมมา จิมมันจะต่อยเข้าให้ กรูเลยลากมันออกไปไล่มันกลับบ้าน เดี๋ยวเป็นเรื่องอีก”
   ผมยังรักเป๊บมาก อีกใจนึงห่วงความรู้สึกเป๊บ แต่สิ่งที่เป๊บทำร้ายผม ร่างกายนะไม่เท่าไหร่ แต่จิตใจนี่ซิ ก็บากที่จะให้อภัยเหมือนกัน ไม่ถึงครึ่งนาที พ่อแม่และแด๊ดมัม ก็กลับมาที่ห้อง พอรู้ว่าผมฟื้นก็รีบมาที่เตียง
“เป็นยังไงบ้างลูก” แด๊ดรีบเดินเข้ามาถามผม ตาแด๊ดแดงๆ
“ดีขึ้นมากละครับแด๊ด” ผมตอบแบบสะลึมสะลือ
“พอดีเมื่อกี้คุณหมอเพิ่งให้พยาบาลมาฉีดยานะคะ อาจจะทำให้โจ้เริ่มง่วงแล้ว หมออยากให้พักนะคะ” เสียงฉัตรตอบมา
“งั้นนอนพักก่อนนะลูก...แด๊ดขอโทษแทนเจ้าเป๊บมันด้วยนะ” แด๊ดเสียงเครือ
“ไม่เป็นไรครับ เดี๋ยวก็หายแล้ว” ผมตอบยิ้มๆ สติดับวูบไปตรงนั้นครับ
   ไม่รู้ว่านอนนานไปแค่ไหน ลืมตามาอีกที ผมมองไปรอบห้อง ไม่มีใคร พลางนึกในใจ อ้าวไปไหนกันหมด แต่อยู่ดีๆ คุณยายเดินเลี้ยวเข้ามาจากหน้าห้องมาที่เตียงผม ผมตกใจปนดีใจ
“ยาย.....” ผมเรียกยายเสียงดัง ยายเดินยิ้มมายืนข้างเตียง
“เป็นไงบ้างไอ้หนูของยาย”
“ฮือออออ....โฮๆๆๆ” ผมโผเข้าไปกอดยาย ร้องไห้เหมือนเด็กน้อย ยายกอดผมแน่นพร้อมลูบศรีษะ
“โถ ไม่เอาๆ อย่าร้องเลยไอ้หนู โตแล้วอย่าขี้แย”
“ยายผมเจ็บ....ยายเป๊บทำกับผมได้ยังไง...ฮือๆๆๆๆๆ”
“โถ..ลูก...ไม่เจ็บนะๆ เดี๋ยวก็หายแล้ว....ให้อภัยเขานะลูกนะ...คนเราเผลอผิดกันได้นะลูก” ยายปลอบผม
“ฮือๆๆๆ...เค้าทำผมอะยาย คนที่ผมรักทำผมอะยาย...ฮือๆๆ” ผมร้องไห้เหมือนคนบ้า
“ยายเข้าใจหนูนะลูก...แต่คนเรามีกรรมเป็นที่เกิด มีกรรมเป็นที่ตั้ง มีกรรมเป็นที่สิ้นสุด....ถือว่าชดใช้กันแล้วนะ อโหสิกรรม อย่าไปโกรธเขาเลยนะลูก”
“ฮือๆๆๆๆๆๆ” ผมยังคงร้องไห้หนักมาก ยายก็กอดผมแน่น
“เดี๋ยวก็หายแล้วนะหลานของยาย หนูหลับเถอะนะลูก เดี๋ยวก็หายแล้ว” ผมร้องไห้จนเหนื่อยมีกระแสอุ่นๆ ไหลผ่านตัวผม รู้สึกสบายเหมือนอยากหลับ นั่นเป็นสิ่งสุดท้ายที่ผมรู้สึกตัวว่าได้กอดยาย
   ลืมตาอีกที ผมเห็นพ่อแม่ จิม พยาบาลและคุณหมอ ยืนข้างเตียง ก็งงๆ เหมือนกันครับ แม่ผมกำลังใช้ทิชชู่มาซับน้ำตาที่ใบหน้าผม เอ๊ะ นี่เราร้องไห้หรือนี่
“เป็นยังไงบ้างลูก ทำไมร้องไห้ละนี่” แม่ผมถาม
“คุณหมอ ตกลงลูกผมเป็นอะไรครับ”
“ผู้ป่วยปกติครับ คงเป็นการตอบสนองทางระบบสมอง เลยมีอาการแปรปรวนของคลื่นสมองจนสัญญานเตือนดังนะครับ...แต่ถ้าจะพูดให้นอกหลักการแพทย์ ผู้ป่วยอาจจะฝันบางอย่างนะครับ เลยทำให้คลื่นสมองแปรปรวน”
   ได้ยินที่หมอพูด หมอแม่นมาก ผมฝันจริงด้วย
“ยังไงรบกวนคุณพ่อคุณแม่ทุกคนรอด้านนอกนะครับ เดี๋ยวผมจะลองตรวจอีกครั้งนึง”
   พ่อกับแม่และจิมออกไปแล้ว คุณหมอก็ถามผม ตรวจนั่นนี่ไป จนเรียกพ่อกับแม่เข้ามา
“ผู้ป่วยอาการดีขึ้นมากครับ ตอบสนองต่อยาที่ใช้รักษา ยังไงวันนี้ช่วงเที่ยงหมอจะให้ฝ่ายโภชนาการนำอาหารอ่อนมาให้นะครับ จะได้ฟื้นตัวเร็วครับ”
“ขอบคุณมากครับ”
   หมอออกไปแล้ว ผมก็พยายามขยับตัว พร้อมดื่มน้ำ อาการปวดไม่ค่อยมีแล้วพอขยับตัวได้
“แม่..ครับ...นี่วันอะไรแล้ว”
“วันพุธแล้วลูก นอนหมดสติอีกรอบไปตั้งสองวัน” แม่ผมตอบยิ้มๆ
“เรานี่ผูกพันกับโรงพยาบาลนะ เข้าๆออกๆสองปีซ้อน..ฮ่าๆๆๆ” พ่อผมแซวแบบหัวเราะ ผมก็พลอยหัวเราะไปด้วย
“แล้วแด๊ดกับมัม..ละครับ”
“เขาเพิ่งกลับไปตอนเช้านะลูก มาเยี่ยมลูกทุกวันแหละ” พ่อผมตอบ
“แล้ว...”
“มันนะหรือพี่...ผมไล่ไม่ให้มา ลองมาซิจะกระทืบเข้าให้” จิมบอกผม
“นี่ไม่เอาลูก เรื่องของพี่เขาอย่าใช้ความรุนแรง” แม่หันมาดุจิม
“ตลอดอะแม่...แล้วดูที่เขาทำกับพี่อะ ครั้งที่สองแล้วนะแม่...เป็นผู้ชายที่แย่จริงๆ”
“นี่เราเงียบเลย พี่เขาเจ็บอยู่ให้เขาจัดการเอง” พ่อดุจิม จิมเองก็หน้างอใส่
   ผมก็เงียบๆ นอนพักทบทวนเรื่องราวนึกถึงคุณยาย แล้วเราจะทำยังไงต่อไปดี ลืมตามาอีกครั้งก็ช่วงเช้าวันพฤหัส พ่อกับแม่ ก็ยังคงเฝ้าผม ส่วนจิมคงไปเรียน น่าจะขาดเรียนหลายวัน ผมก็ห่วงเรื่องเรียนครับ แต่ดีที่ฉัตรกับทรายแจ้งอาจารย์พร้อมจดเล็กเชอร์มาไว้ให้ หลังจากทานอาหารเช้าเสร็จ คุณหมอก็มาตรวจ หลังจากคุณหมอออกไป เป๊บมาเยี่ยมผมครับ ผมก็ตกใจเหมือนกัน เป๊บดูโทรมมาก คือ โทรมเหมือนคนไม่ได้นอนมาหลายวัน หรือ ไม่ดูแลตัวเอง พ่อกับแม่ก็ดูเหมือนไม่ค่อยพอใจเป๊บครับ แต่ท่านทั้งสองก็ไม่ได้ว่าอะไร
   เป๊บเดินเข้ามาที่เตียง ผมยกมือโบกไม่ให้เข้ามา พร้อมบอกว่า
“พ่อครับ แม่ครับ..เชิญคุณคนนี้ออกไปทีครับ ผมไม่อยากเจอ” แล้วผมก็พลิกตัวหันไปอีกทาง ไม่หันมามองอีก จนได้ยินเสียงปิดประตูไป ผมก็ยังไม่กล้าหันกลับมามอง
“ทำแบบนี้คือทางออกที่ดีแล้วหรือลูก” พ่อผมถามขึ้นมา ผมพลิกตัวกลับมา ไม่ได้ตอบอะไร
“แม่คิดว่า ลูกควรให้โอกาสเป๊บได้พูดคุยบ้างนะ”
“เค้าทำผมขนาดนี้ครับ ผมคงให้อภัยไม่ได้ครับ”
“พ่อเข้าใจ แต่ถ้าจะเลิกกันควรพูดคุยกันจากกันด้วยดี ดีกว่าไม่มองกันแบบนี้นะ”
“แม่เห็นด้วยจ๊ะ”
   ผมเงียบ ไม่ได้ตอบความเห็นของพ่อกับแม่ ตอนนั้นยังรู้สึกแย่ครับ แต่ก็เป็นห่วงเป๊บ ดูโทรมมากเหลือเกิน
   ผ่านไปอีกวันนึง อาการผมดีขึ้นมาก คุณหมอแจ้งว่า วันเสาร์นี้ไปพักฟื้นที่บ้านได้ ขาดเรียนตั้งหนึ่งอาทิตย์ เป็นห่วงมาก ฉัตรก็ด่าว่าเอาตัวให้รอดก่อน เรื่องเรียนไว้ทีหลัง หลังจากทานอาหารเช้าเสร็จ ฉัตรอาสาเฝ้าผมแทนพ่อกับแม่ ให้ท่านทั้งสองได้ไปพักและจัดการเรื่องงานบ้าง พ่อกับแม่กลับไปแล้ว ผมก็นั่งคุยกะฉัตรสัพเพเหระไปเรื่อย จนกระทั่งบ่ายนิดๆ เป๊บมาเยี่ยมผม
   ผมก็ตกใจ เป๊บยังโทรมเหมือนเดิม ฉัตรก็ดูตกใจว่าทำไมเป๊บโทรมขนาดนั้น ครั้งนี้ผมไม่ไล่เป๊บ
“ฉัตร กรูขอคุยส่วนตัวนะ รบกวนเมิงออกไปนอกห้อง”
“เออได้ๆ คุยกันดีๆนะทั้งสองคน” ฉัตรก็เดินออกไปนอกห้อง เสียงประตูปิด
“เอาเก้าอี้มานั่งข้างๆซิ” ผมบอกเป๊บ เป๊บทำสีหน้าประหลาดใจ ไม่คิดว่าผมจะให้เข้าไปนั่งใกล้ๆ
“หายดียังครับ” เป๊บถามผม ยังไม่กล้าสบตาผมมาก
“ดีขึ้นมากแล้วครับ....เป๊บละเป็นยังไงบ้าง ดูโทรมมาก”
“อะเอ่อ..ก็...นอนไม่ค่อยหลับครับ”
   เราสองคนต่างคนต่างเงียบ ผมครุ่นคิด การตัดสินใจครั้งนี้ ดีที่สุดแล้ว
“เป๊บ...โจ้...ขออโหสิกรรมกับสิ่งที่เป๊บทำนะ ขอให้เราทั้งสองอโหสิกรรมซึ่งกันและกัน อย่าโกรธกันนะ” สีหน้าเป๊บดูตกใจ
“เป๊บเป็นผู้ชายคนนึงที่โจ้รักมากที่สุด ขอบคุณมากนะครับที่เข้ามาในชีวิต เป็นช่วงนึงที่โจ้มีความทรงจำและความรู้สึกดีๆ กับเป๊บ...แต่...”
“โจ้..คง...กลับไปอยู่ในห้วงความทรงจำและความรู้สึกดีๆ แบบนั้นไม่ได้อีกแล้ว...เป๊บเข้าใจโจ้นะครับ”
   เป๊บนิ่งเงียบไป น้ำตารื่นๆ
“เข้า..ใจ...ครับ”
   ผมเอื้อมมือไปจับมือเป๊บ ดึงเบาๆ เข้ามาแนบแก้มของผม พร้อมบรรจงจุ๊บที่มือเป๊บเบาๆ
“ขอบคุณมากนะเป๊บที่เคยมีช่วงเวลาและความรู้สึกดีๆ ให้กัน ขอให้เป๊บมีความสุขมากๆ กับชีวิตใหม่นะ......ลาก่อนนะ ผู้ชายของผม” ผมจุ๊บที่มือเป๊บเบาๆ พร้อมหยาดน้ำตาที่ไหลรินอาบแก้ม เป๊บเองก็ก้มหน้าสะอื้นจนตัวโยนไปมา
   ผมปล่อยมือเป๊บ เป๊บเองก็ไม่ได้ตอบอะไร เงยหน้ามองผมด้วยแววตาเศร้า แล้วลุกขึ้นเดินออกไปช้าๆ จนลับสายตาผมไป
   ผมร้องไห้สะอื้นแบบไม่มีเสียง ฉัตรก็รีบเดินเข้ามา เห็นสภาพที่ผมเป็น นางรู้ทันทีว่าเกิดอะไรขึ้น ฉัตรรีบเดินมากอดผม
“จบด้วยดีนะเมิงนะ...อย่าร้องๆ ทุกอย่างจะดีขึ้น” ฉัตรกอดผมแน่น

[Key]

  อ่านแล้วเศร้าตามเลย อยากรู้ครึ่งหลังแล้วว่าจะเป็นอย่างไงต่อ

[♥►MAGNOLIA◄♥]

อะไรมาเข้าสิงเป็บนะ ทั้งๆที่ตัวเองนอกใจ นอกกายแท้ๆ
ยังทำร้ายคนที่ตัวเองรักขนาดนี้
รู้ค่าเมื่อของหลุดมือ
เจ้ากรรม นายเวรแรงจริงๆ

[sugarcane_aoi]

 :m15:ร้องไห้หนักมากกก

[YouandMe]

อ๊ากกกกกกกกกก สงสารโจ้ 

[Kfc_Pizza]

 
 
 
เศร้าอะ
รักนะ

[snowboxs]

โอ้ยยย ร้องไห้หนักมาก
น้ำตาไหลพรากๆเลยค่ะ

แห่ะๆ ถามโจ้นิดนึงนะ
เรื่องนี้เกิดขึ้นช่วงปี 2008 ป่ะ
ไม่สะดวกตอบ ก็ไม่ต้องตอบนะคะ เข้าใจค่ะ

[❣☾月亮☽❣]

      สงสาร เข้าใจคำว่าใจสลายเลยค่ะ
คนที่รักมาทำแบบนี้มันยิ่งเจ็บมากกว่าคนอื่นทำเป็นร้อยเท่า 
แต่ยังไงก็ขอให้ก้าวข้ามมันไปได้นะคะและขอบคุณมากๆที่เล่าเรื่องนี้อีกครั้งหนึ่ง   

[คนอ่าน]

อ่านแล้วอินมาก

[meng]

ไม่เอาสิไม่ตัดจบแบบนี้ พี่โจ้กลับมาเล่าต่อเลยนะ

(เดี๊ยวให้พี่เป๊ปจัดการ)

[mild-dy]

  

[Tinton]

เสียใจ TT

[noy]

  :mew6:เศร้าเลย อ่านแล้วร้องไห้เลย 

[patee]

อลเวงจริงๆด้วยทั้งสองคน 

[broke-back]

เรื่องที่จะแอบไปนอกใจ
จริงหรือเปล่า..ยังไม่รู้ ไม่แน่ใจ

แต่เรื่องที่มาข่มขืนเมียตัวเอง
อันนี้..จริง

ทำไปได้นะ..เป๊บ
ไม่สงสารเมียเล๊ยยยย

[nutto]

โหยยยยยยย ทำไมพี่เป๊ปถึงไม่อุทธรณ์สักกะหน่อย ยื้อไว้สักนิดก็ยังดี ทำไมยอมแพ้ง่ายๆแบบนี้หล่ะ

พี่โจ้ก็ใจร้ายจุง ยังไม่ทันให้พี่เป๊ปปรับความเข้าใจอะไรเลย ไหนเรื่องที่ยังค้างคาอีก

แต่เรื่องราวจะเป็นยังไงต่อไปก็ต้องติดตามรออยู่ หวังว่าพี่โจ้จะรีบๆมีต่อให้นะครับ

ผมมาเม้นแล้วจะให้ผมรอนานไม่ได้นะ คิดถึงเกินไป ใจมันกระสับกระส่าย เดี่ยวก้โทรมแบบพี่เป๊ปพอดี

เพราะงั้นถ้าไม่อยากให้น้องโทรม ก็ต้องรีบมาต่อนะครับ จบเอาไว้ได้ค้างคามากจริงๆ   

[Chanakarn1515]

สงสารโจ้
รออ่านครึ่งหลังน้าาาา

[Yarkrak]

 
โมโหเป๊บมาก ใจร้าย
 :oo1:กอดน้องโจ้
รอสะใจตอนน้องเป๊บเสียใจตอนต่อไปครับ
 

[jonathan2624]

สวัสดีครับทุกท่าน เป๊บเองครับ ทุกคนสบายดีมั้ยครับ นานๆ จะมีเวลาเข้ามาอ่านโพสบ้าง ตัวขาวเขียนเล่าชัดเจนนะครับ ผมอ่านไม่ทันจบ สะเทือนใจมากที่สุด อ่านคอมเม้น ผมโดนหลายคนถีบซะน่วม ฮ่าๆๆๆ ไม่เป็นไรครับ ช่วงนั้นผมก็เลวจริงๆ ครับ แต่ก็บรรยายไม่ถูกเหมือนกันว่า ทำไมถึงได้ทำเช่นนั้น หลายครั้งพยายามจะเลิกกับผู้หญิงคนนั้น แต่ก็ไม่เข้าใจครับว่าทำไมถึงตัดใจได้ยาก ถ้าจะมองในหลักที่ไม่ใช่วิทยาศาสตร์ คงเป็นเวรกรรมที่ผมต้องชดใช้นะครับ

ตัวขาวก็ใช่ย่อยนะครับ รุ่นน้องคนนั้นเขามาจีบตัวขาวหนักมาก ช่วงเวลานั้นผมเองไม่ชอบหน้ามันมากๆ ในฐานะผู้ชายเหมือนกัน ผมมองออกว่า มันจะหวังอะไร ตัวขาวเขาเป็นคนฉลาดเงียบ เขามีสติมากกว่าผม เขารู้ดีกว่าควรจะวางตัวยังไง แต่ผมนี่แหละกลับไม่รู้เลยว่าสิ่งที่ตัวขาวทำ เขาทำเพื่อผม เขาไม่นอกใจ เขารักษาถึงความซื่อสัตย์ และนั่นเป็นเหตุผลเพียงพอที่ผมยอมจะเป็น ทาส กับคนที่ผมรัก คือ ตัวขาวของผมมาถึงทุกวันนี้ครับ

ฉัตร เป็นผู้หญิงแกร่ง นางรักตัวขาวมาก เช่นเดียวกับที่ตัวขาวรักนาง เวลามีอะไร เขาสองคนมักจะคุยกันเสมอ ภาษาวัยรุ่นสมัยนี้ คือคำว่า มุ้งมิ้ง น่าจะใช่นะครับ ปัจจุบัน ถึงแม้อยู่คนละประเทศ สองนางก็ยังมุ้งมิ้งกันตลอด ระบบการสื่อสารดีกว่าแต่ก่อนมาก ช่วงแรกๆ ค่าโทรศัพท์ทางไกลเดือนนึงเป็นหมื่นๆ คนที่จ่ายก็ผมนะแหละครับ ตัวขาวบอกหน้าที่ผัว อย่ามาซ่า บอกแล้วว่า ยอมเป็น ทาส ก็ต้องทำใจครับ แต่หลังจากมีไลน์ มีแชทเฟส ผมไม่ต้องจ่ายเป็นหมื่นๆ แล้ว ดีใจกับผมด้วยนะครับ ฮ่าๆๆๆ

ในบรรดาเพื่อนๆ ผมจะสนิทกับโอ๊ต ปัจจุบันคือสามีของทราย ตัวขาวไม่ค่อยได้เล่าถึงใช่มั้ยครับ แต่เบื้องหลังผมกับโอ๊ตนี่ จะคุยกันในแบบหน้าที่ของสามี เวลาตัวขาวงอน ก็โทรไปปรึกษา เวลาทรายโวยวาย โอ๊ตก็โทรมาปรึกษา บ่อยไปที่ผมกับโอ๊ตจะแอบไปนั่งดื่มกันบ้าง มันมองสาว ผมมองทั้งสาวทั้งหนุ่ม ฮ่าๆๆๆ  ตัวขาวก็รู้นะครับ เลยโทรไปด่าโอ๊ตบ่อยว่า อย่ามาพาผัวไปนอกลู่นอกทาง แถมตัวขาวยังโทรไปเล่าทราย ทรายก็ตบตีโอ๊ตซะ นี่ละครับ ชีวิตสามี โดนเมียคุม 

ถ้าจะนับการเล่าเรื่องทั้งหมด ตอนล่าสุดนนี้ก็ประมาณ 80% ของเรื่องแล้วละครับ คงจะใกล้จบแล้ว ภาคครึ่งหลัง หลายท่านคงจะได้สะใจว่า กรรมจะลงโทษผมยังไง และ กรรมจะไปลงโทษผู้หญิงคนนั้นยังไง และสุดท้าย กรรมจะลงโทษทุกคนยังไง ลองติดตามอ่านกันนะครับ

เพิ่มเติมครับว่า ตัวขาวลืมเอาคอมพิวเตอร์จากบ้านพักที่หัวหินกลับ ในคอมก็มีตอนครึ่งหลังที่ยังไม่ได้ลงนะครับ แต่ไม่ต้องห่วงครับ สัปดาห์นี้ ผมกับตัวขาวคงจะกลับไปหัวหินอีกครั้ง ไปตรวจงานที่หัวหินพร้อมพักผ่อนไปในตัว คาดว่าถ้าได้เปิดคอมเครื่องนั้นแล้ว คงจะได้นำมาลงให้ทุกท่านได้อ่านตอนครึ่งหลังก่อนที่นางจะไปประชุมที่แคนาดา 13-20 มิย โน่นละครับ และที่สำคัญ แฮ่ๆๆ รอบนี้พี่ปริมให้ผมไปกับตัวขาวด้วย งานนี้แคนาดา อาจจะมีแผ่นดินไหว เอ๊ะ ยังไง ฮ่าๆๆๆ 

ขอบคุณที่คิดถึงและติดตามเราสองคนนะครับ....หากผมมีเวลาว่างมากกว่านี้ จะมาพิมพ์เล่าหลายๆ เรื่องทั้งน่ารักและปนตลกของตัวขาว เห็นนางแบบนั้นมีเรื่องฮาเยอะมาก ซุ่มซ่ามนี่ที่หนึ่ง เพื่อป้องกัน ผมชอบจะเดินจับมือ กันนางไปทำอะไรซุ่มซ่าม แต่นางชอบสะบัดมือออก เพราะเวลาทำแบบนั้น คนจะมองเยอะมาก นางอายครับ ผมละงง อายตรงไหน มากกว่านี้ก็ทำมาแล้ว 

ช่วงบ่ายนี้ไม่มีประชุม มีเซ็นต์งานนิดหน่อย ตัวขาวโทรสายในมาเรียนเชิญไปทานข้าวที่ห้องทานข้าว ขอตัวก่อนนะครับ คุณเมียตาม ไปช้า นอกจากอาจจะอดแล้ว เผลอๆ หูชาอีก สงสัยประจำเดือนไม่มา เลยเข้าวัยทองเร็วนะครับ 

ขอบคุณมากครับ

Pep 

[❣☾月亮☽❣]

   แน่ะ!  พี่เป๊ปผัวทาสมาเม้าท์ตัวขาวซะแล้ว วัยทองอะไรคะพี่เป๊ป ถ้าตัวขาวได้อ่านจะต้องชำระความแน่ๆ
แผ่นดินไวแคนาดาเลยเหรอคะ โอ๊ย อิจค่ะ เวรกรรมตามทันเร็วค่ะสมัยนี้เพราะฉะนั้นต้องยิ่งทำความดีมากขึ้นๆ

ยังไงก็รอและเป็นกำลังใจให้ค่ะ ถ้าเรื่องอัพจบแล้วกลัวจะใจหายเหมือนกัน แต่เชื่อว่าพี่ๆคงไม่ทิ้งเล้าและแฟนๆเนาะ

[j123]

นินทาตัวขาวได้ฮามากค่ะ รออ่านตอนต่อไปอย่างใจจดใจจ่อค่ะ 

[Yarkrak]

แอร๊าย ฝรั่งเศสน้ำท่วม แคนาดา แผ่นดินจะไหว โอ๊วววววววว
คิดแล้วสยองดีมั้ย 55555 ขอให้มีความสุขนะครับ แต่ยังไงก็ช่วยถนอมต้วขาวผู้บอบบางและน่ารักด้วยเน้อ

รอดูผลกรรมที่น้องเป๊บก่อและได้รับ  อยากรู้ว่าผู้หญิงคนนั้นจะได้รับความหายนะอย่างไรด้วยใจกระวนกระวายครับ
แย่ทั้งผู้ชายและผู้หญิงเนาะ
 

[micmicky]

สงสารน้องโจ้

นี่สำหรับคุณเป๊บ

รอตอนต่อไปนะคะ

[YouandMe]

ที่บอกว่าแคนาดาจะแผ่นดินไหวเนี่ย เพราะตัวขาวสะดุดล้มหรือเปล่าจ้ะ 

[♥►MAGNOLIA◄♥]

เจ้ากรรม นายเวรจริงๆ

[Kfc_Pizza]

 
น้องเป็บเป็นสามีแห่งชาติของน้องโจ้
รักนะ
ปล.นิราศรักหวานที่แคนนาดา (กลับมาแล้วมาเล่าให้ฟังด้วยนะ)
 

[snowboxs]

บางครั้งการได้รับบทเรียนหนักๆไปเลยก็มีทั้งข้อดีข้อเสียเนอะ
ทุกอย่างอยู่ที่ว่าจิตใจใครเข้มแข็งกว่า สติใครมีมากกว่าเนอะ