หัวข้อ: รักวุ่นวายของนายตัวขาวสุดซ่า ตอนอวสาน (THE END) Up 11/5/62

[nutto]

สวัสดีปีใหม่ไทยเช่นกันครับพี่เป๊ปสุดหล่อ และพี่โจ้น่ารัก 
ผมก็ได้ไปทำบุญมาเหมือนกัน ก็ขอให้ผลบุญที่ผมได้กระทำมา
ก็ขออำนวยอวยพรให้พี่มีแต่ความสุขความเจริญเช่นเดียวกันนะครับ

กลับมาเข้าเรื่องรูปดิสเพลดีกว่า พี่โจ้ครับ พี่หน้าไม่ดีตรงไหนครับ อายุจะ30 เอ๊ะ หรือจะ 40  แล้วหว่า
แต่หน้าพี่ในนี้ยังแอ๊บเนียนเป็นเด็กมหาลัยได้สบายๆเลยนะครับ ไม่โทรมๆ น่ารักขนาดนี้พี่เป๊ปหนีไปไหนไม่พ้นแน่นอน
ยังไงพี่ตัวขาวก็มาลงบ่อยๆนะครับ ผมคิดถึงมาก  คิดซะว่าทำบุญทำทานให้เด็กน้อยตาดำๆนะครับ

แล้วผมจะรอพี่ที่ท่าน้ำทุกวันเลยยยยยยยยยยยยยยย พี่โจ้ข่าาาาาาาาาาาาาาา~~~~~~ 

[cinquain]

รูปน่ารักดีค่ะ 

[KhunMay]

รูปน่ารัก>//<
 ขาวจริงๆด้วยอ่ะ 

[yaoigg]

รูปใหม่กับรูปที่แล้วหน้าไม่เหมือนกันเลยนึกว่าคนละคน  อยากเห็นรูปพี่เป๊บบ้างจังค่ะ ไปเมืองนอกเก็บภาพสวยๆมาฝากเด็กน้อยตาดำๆบ้างนะคะ อยากไปบ้างแต่ไม่มีปัญญา ตังค์ไม่มี555

[patee]

ทำบุญสร้างระฆังหรือกลองเพลถวายพระ
เขาบอกว่าคนทำจะมีแต่ความเจริญรุ่งเรืองเหมือนเสียงระฆัง
อนุโมทนาด้วยค่ะ 

[jonathan2624]

สวัสดีค้าบบบ สงกรานต์ไปเที่ยวที่ไหนกันมาบ้าง หวังว่าคงสนุกกันนะคับ วันนี้ช่วงเย็นๆ ต้องเดินทางไปทำงานแล้ว เลยเอาตอนพิเศษมาฝากนะคับ ส่วนตอนหลักขอเป็นกลางเดือนหน้าน้า ตอนพิเศษนี้เศร้าๆ หน่อยนะคับ เรื่องเกิดช่วงสงกรานต์นี้เอง จะแบ่งเป็นสองตอนนะ ตอนที่สองจะมาลงหลังจากกลับจากสิงคโปร์นะคับ คิดถึงกันบ้างน้า 

สำหรับรูปดิสที่ลงใหม่ ไปตัดผมมาร์คหน้าก่อนสงกรานต์มาอะคับ น่าจะดีกว่าเปิดเหม่งนะ แถมอ้วนน้ำหนักขึ้นสี่กิโล  :mew6:ทนดูๆ ไปก่อนนะ อิอิ
ตอบเม้นๆ ที่ค้างเยอะแยะ ตามย้อนอ่านน้า

noy : ช่ายคับ เจ้ากรรมนายเวรมีจริงแหละ ทำบุญขออโหสิกรรมเยอะๆคับ 

patchylove : ตอนไปอังกฤษคิดถึงคิงคองมากๆ เลยอะ อากาศก็เย็น ถ้าได้คิงคองมากอดก็ดีนะ ว้าบๆๆ 

จอมพล : 

Yarkrak : ใช่ค้าบบบ งอลๆๆ อดไปสองเดือน

fc_fic : เป๊บบวชหลังจากเรียนจบแล้วค้าบบบ 

kasarus : ช่ายยย หมดเคราะห์โศกโรคภัย 

snowboxs : ใช่คับ เหตุการณ์ที่เกิดขึ้นระหว่างเราสองคนพิสูจน์ได้อย่างดี จนตอนนี้ก็ยังรักกันนะคับ 

k@_raMae : ขอบคุณมากค้าบบบบ 

patee : ขอบคุณมากค้าบบบบ 

cinquain : ขอบคุณมากค้าบบบบ 

คนอ่าน : ช่ายๆ ศักดิ์เท่ห์มาก ตอนนี้ก็ยังเป็นคนสนิทของแด๊ดเลยนะ ใกล้ชิดตลอดเวลาอะคับ 

R-Chisel : ยินดีต้อนรับแฟนคลับใหม่ค้าบบบบ จุ๊บๆๆ 

tuckky : ขอบคุณคับพี่ ตอนนี้เข่าหายสนิทยังคับ 

logic.pt : ขอบคุณค้าบบบบ 

nutto : อารายเจ้านัท ตอบเยอะแยะไปหมด มามะหอมแก้มทีนึง 

hunji : ได้ค้าบบบบ มามะหอมแก้มทีนึง 

snowboxs : หายไปนานเลยคับ อิอิ ขอโทษคับบ 

คนอ่าน : 

pinkky_kiku : ขอบคุณค้าบบบ คิดถึงๆ ด้วยยยย 

maemix : คนเยอะมากมาย ช่วงนั้นสวีทแอนด์ทำบุญเพียบ อิอิ 

nutto : มาแล้วเจ้านัทททท 

kik : ขอบคุณค้าบบบ กอดด้วยๆ 

ตอบเม้นตอนล่าสุด

anukul : ขอบคุณนะเจ้าโอ๊ต 

patchylove : สบายดีคับบบ แต่งานเยอะมากมาย เหนื่อยมากกกก 

IsDeer : เอาตอนพิเศษไปก่อนน้า 

noy : ขอบคุณมากค้าบบบ 

cinquain : ขอบคุณมากค้าบบบ สาธุน้าๆๆ 

kasarus : ดาราเดินสายได้เงินน้า แต่นี่ทำงานงกๆ ไม่ได้เงินแต่เสียตัวด้วย อุ้ยยย 

snowboxs : คับบบ ไปพร้อมคิงคองคับ ช่วยงานคิงคองนะแหละ เดือนหน้าค่อยมาช่วยจิม 

nutto : ใช่ๆ ไปเรียนเมืองนอกอย่าไปทำใครท้องนะเจ้านัท  วันนึงคงได้พบพระอาจารน์นะ มีความสุขมากๆ นะน้องรัก 

☾❤Nyanpire❤☽ : ขอบคุณค้าบบบบ เรื่องรูปนั่นน่าจะนานแล้วนะ รูปไหนหว่า อิอิ รูปล่าสุดน่าจะแก้ขัดได้นะ แก่ไปนิดหน่อย อ้วนนิดนนึง คงดูดีนะ 

KhunMay : ขอบคุณค้าบบบ 

หมูกระต่าย : ขอบคุณค้าบบบ 

patee : 

maemix : ช่ายยยยโหดมากกกก แต่พักหลังไม่กล้าโหดไปจับทีไรเกิดเรื่องทุกที อุ้ยยยย 

Yarkrak : อิอิ มาเติมแล้ว ตอนพิเศษก่อนน้า 

kik : 

ตอบเม้นๆ หลังจากเป๊บมาเม้าท์

anukul : 

Yarkrak : มาลงตอนพิเศษนะค้าบบบบ 

zalapao14 : 55555+ ไม่น่ารักหรอก แก่แล้ว รูปเป๊บเคยจะเอาลง เป๊บบอกว่าไม่เอาแก่แล้ว กลัวคนด่า แอะ จะมาขอ เป๊บจะให้มั้ยนี่ อิอิ 

snowboxs : แก่แล้วค้าบบ ใช้แอพช่วย อิอิ 

IsDeer : แอพช่วยให้หน้าเด็กคับบบ มีโอกาสจะลงนะ 

kik : ขอบคุณค้าบบบบ

bvan : แอพช่วยได้ค้าบบบ ฮ่าๆๆๆ 

patchylove : 

fc_fic : 

nutto : ว้ายยยย เจ้านัท ใคร 40 อะ ปีนี้ 33 ตะหากกกก แล้วไปรอท่าน้ำทำไมอะ ไปรอเอ็มโพเรี่ยมดีก่า  ฮ่าๆๆๆ 

cinquain : ขอบคุณค้าบบบ 

KhunMay : โอโม กันเลยทีเดียว 

yaoigg : รูปก่อนเปิดเหม่ง ผอม คางแหลม อ่อนวัย มาตอนนี้ตรงข้ามแล้ววว 

patee : สาธุคับบบบบ 

ตอนพิเศษ ลาก่อนวิทยา
   ในช่วงวันหยุดสงกรานต์ที่กำลังจะมาถึง ผมรีบปั่นงานอย่างเต็มที่ เพราะหลังสงกรานต์จะต้องเดินทางไปทำงานต่างประเทศตามตารางที่กำหนดไว้ล่วงหน้าครับ ช่วงบ่ายๆ ผมก็เข้าประชุมกับคณะกรรมการบริหาร เพื่อสรุปข้อมูลทั้งหมด ระหว่างที่กำลังนั่งฟังท่านประธานจิมไปเรื่อยๆ เป๊บก็โทรศัพท์เข้ามา ผมไม่ได้รับสายเพราะติดประชุม สิ่งที่แปลกคือ เป๊บโทรมาหลายสายมาก แสดงว่าจะต้องมีเรื่องสำคัญแน่ แต่ผมก็ยังคงไม่กล้ารับสาย เป๊บไลน์เข้ามาแทน แล้วใช้คำว่า SOS สัญลักษณ์จะเป็นที่รู้ระหว่างเราสองคนว่า จะต้องเกิดเรื่องฉุกเฉินจริงๆ ผมเลยลุกขึ้นออกจากห้องประชุมมาด้านนอก แล้วโทรกลับทันที
“เป๊บ...เกิดไรขึ้น”
“ขอโทษนะครับ เป๊บรู้ว่าที่รักประชุมแน่ แต่เรื่องสำคัญจริงๆ”
“คับๆ...เรื่องไรอะ”
“ที่รักจำวิทยาที่ดูแลสาขาภูเก็ตได้มั้ย” ผมก็พยายามนึก จนถึงบางอ้อ
“อ๋อ วิทยาที่เจอตอนไปเที่ยวปีที่แล้วใช่มั้ย”
“ใช่ครับๆ.....วิทยาเสียชีวิตแล้วนะ” ผมตกใจมาก เอ้ย ตายได้ไง
“หา....จริงอะเป๊บ...แล้วเกิดอะไรขึ้น” ผมตกใจมาก
“เป๊บรู้คร่าวๆ จากคุณทรงวิทย์ ว่า วิทยาหลับใน ขับรถตกร่องกลางทางคอหักตายคาที่ครับ”
“โหหหห....อะไรเนี่ย...ดวงซวยจริงๆ...แล้วเสียเมื่อไหร่ครับ”
“จากผลการตรวจนิติเวช หมอแจ้งว่าน่าจะเกิดอุบัติเหตุช่วงเย็นของวันที่ 10 ครับ มาเจอศพก็ตอนเช้าวันที่ 11”
“อ้าววว...แล้วตอนเกิดอุบัติเหตุไม่มีใครพบเจอเลยหรือเป๊บ”
“ใช่ครับ เป๊บก็ยังงงๆ ว่าทำไมไม่มีใครเจอ...เดี๋ยวคงจะถามข้อมูลอีกที...ที่รักเป๊บว่าจะต้องไปงานศพด่วน คืนนี้สวดคืน(11 เมษายน 2557)แรกคงไม่ทัน พรุ่งนี้ที่รักไปกับเป๊บมั้ย”
“ได้ครับๆ ว่าแต่เป๊บ แผนที่วางไว้ว่าจะไปเที่ยวภูเก็ตช่วงวันที่ 14 – 15 ละ จะต้องเดินทางอยู่แล้ว”
   คือเรื่องของเรื่องครอบครัวเราสองคนมีการวางแผนจะไปพักผ่อนที่ จ.ภูเก็ต ครับ พอดีแด๊ดกับมัมมีบ้านพักตากอากาศที่หาดในยาว (น่าจะจำไม่ผิดนะครับ) ซึ่งปกติผมกับเป๊บจะไม่ค่อยได้ไปพัก สะดวกกับการพักรีสอร์ทหรือโรงแรมมากกว่า แต่ปีนี้แด๊ดกับมัมคิดถึงไม่ได้ไปนานมากแล้ว พวกเราเลยตัดสินใจไปพักผ่อนกันครับ
“ใช่ครับ เป๊บคิดว่าจะแจ้งแด๊ดกับมัม เผื่อท่านจะได้ไปให้กำลังใจในงานศพด้วย ที่รักว่าไงครับ”
“ดีนะเป๊บ ลองแจ้งดูครับ...แต่ว่ายังไงเป๊บจัดการเรื่องตั๋วให้ด้วยนะ จะต้องค้างคืนมั้ย”
“เป๊บอยากไปเช้าเย็นกลับ ยังไงเดี๋ยวจะให้เลขาจัดการ”
“ได้ครับๆ...งั้นโจ้ไปประชุมก่อนนะ”
“ครับๆ เย็นๆเจอกันนะ”
“ครับ”
   วางสายเป๊บผมก็เข้าประชุมต่อ พลางคิดถึงเรื่องของวิทยา....วิทยาเป็นเด็กหนุ่มหน้าตาคมเข้มเหมือนคนใต้ หล่อทีเดียวครับ ทำงานเก่งมาก ฉลาด หลักแหลม ซื่อสัตย์ เป๊บจะชื่นชมวิทยาให้ผมฟังบ่อยมาก งานสาขาจังหวัดภูเก็ตเติบโตค่อนข้างมั่นคงก็เพราะมีวิทยาเป็นหลักนี่แหละครับ บรรดาลูกค้าทุกระดับตั้งแต่ธรรมดาจนถึงไฮเอ็น ต่างก็ชื่นชมวิทยาให้เป๊บฟัง เป๊บเองจะค่อนข้างพอใจวิทยาเป็นพิเศษ ผลตอบแทนต่างๆ จะให้วิทยามากกว่าคนอื่นๆ แต่จะให้เป็นการลับนะครับ ป้องกันการอิจฉา ไม่น่ามาอายุสั้นเลยจริงๆ
   การประชุมเสร็จสิ้น จิมถามผมนอกรอบว่า
“พี่เป็นอะไรหรือเปล่า นำเสนองานแบบลอยๆ”
“อ๋อ...จริงอะ...คือ...พี่กังวลลูกน้องของเป๊บเพิ่งรถคว่ำตาย”
“อ้าวจริงหรือ....แล้วนี่ทำยังไงละพี่”
“เป๊บดำเนินการอยู่ พรุ่งนี้พี่ว่าจะไปร่วมงานศพ”
“ที่ไหนพี่”
“ภูเก็ตนะจิม”
“อ้าว ที่เดียวกับแผนที่เราจะไปเที่ยวหรือเปล่า”
“ใช่ๆ เป๊บบอกว่าไปเช้าเย็นกลับ ส่วนช่วงไปเที่ยวอาจจะไปร่วมงานศพอีกครั้ง”
“อ๋อ..โอเคๆ ได้พี่มีอะไรให้ช่วยบอกฝ่ายบริหารทั่วไปได้นะ”
“ได้ๆ พี่กลับบ้านก่อนนะ เดี๋ยวคืนวันเสาร์จะไปนอนที่บ้าน”
“ได้ๆ เดี๋ยวจะบอกพ่อกับแม่ไว้นะ”
“โอเค”
   ผมรีบเดินมาลานจอดขับรถกลับคอนโด การจราจรติดมากครับ คงเป็นเพราะต่างคนต่างจะออกไปต่างจังหวัดเพื่อเยี่ยมครอบครัวของตัวเอง ฝ่าการจราจรมาจนถึงคอนโด เข้าครัวนำของสดที่ค้างคามานานจัดทำกับข้าวให้หมด เพราะจะไม่อยู่คอนโดหลายวันครับ ทำไปทำมา กับข้าวได้ตั้งสี่อย่าง สักพักเป๊บก็มาถึงพอดี
“อ้าวที่รักกลับมานานยังครับ”
“พักใหญ่แล้วเป๊บ ทำกับข้าวเพิ่งเสร็จมากินกันเถอะ”
“อ้าว เป๊บนึกว่าจะไม่มีอะไรกินนะนี่ เลยแวะซื้อพวกสลัดมาเผื่อที่รักด้วย”
“แช่เย็นไว้กินพรุ่งนี้ก็ได้นะ”
“ครับๆ”
   เป๊บเข้าไปเปลี่ยนเสื้อผ้า เสร็จเรียบร้อยเราสองคนก็เริ่มทานข้าว
“เป๊บแล้วเรื่องวิทยามีอะไรคืบหน้าบ้าง”
“ครับ พรุ่งนี้เราจะอยู่สวดศพช่วงค่ำ งานศพจัดที่ โคก-ลอย น่าจะประมาณนั้นนะครับ”
“ต่างอำเภอหรือเป๊บ น่าจะไม่ไกลเนอะ”
“ครับ”
“แล้วเราจะบินไปลงที่ไหน”
“คุณทรงวิทย์บอกว่าลงภูเก็ตจะเดินทางสะดวกมากกว่า  เป๊บก็เลยให้เลขาจัดการเรื่องตั๋ว พรุ่งเดินทางการบินไทย 14.15 นะครับ ถึงที่โน่นสามครึ่ง จากสนามบินเดินทางไปงานศพ น่าจะถึงประมาณห้าโมงครึ่ง พระจะเริ่มสวดประมาณทุ่มนึง สวดเสร็จสองทุ่ม เราก็เดินทางกลับมาสนามบินภูเก็ต ขากลับเป็นแอร์เอเชีย 22.35 นะครับ ถึง กทม ประมาณเที่ยงคืน ที่รักโอเคมั้ย”
“ได้คับๆ...งั้นพรุ่งนี้กลับมาถึง กทม เราไปนอนบ้านใหญ่เลยมั้ยอะ”
“บ้านที่รักหรือบ้านเป๊บ”
“บ้านโจ้ก็ได้นะ คิดถึงพ่อกับแม่แล้ว...ส่วนคืน 13 บ้านโจ้ย้ายไปนอนบ้านเป๊บหมดเลย แล้วเดินทาง 14 เช้าไง ดีมั้ยเป๊บ”
“ได้ครับๆ ลงตัวพอดี ทานข้าวกันเถอะที่รัก”
   เป๊บดูหงอยๆนะครับ เราสองคนก็กินข้าวไปคุยถึงเรื่องวิทยาไป ผมเข้าใจนะเวลาที่คนเราสูญเสียคนใกล้ตัวที่สำคัญๆ ก็จะเศร้าเป็นธรรมดา จัดการเสร็จสรรพก็อาบน้ำจัดแจงทุกอย่างเตรียมตัวเดินทางทั้งพรุ่งนี้และวันไปเที่ยว เราสองคนก็รีบนอนพักผ่อน ด้วยความเหนื่อยมาตลอดทั้งวันตื่นมาตอนเช้าก็ประมาณ 9 โมงแล้วครับ จัดการกระเป๋า สัมภาระ ทานอาหารเช้าเรียบร้อย เสร็จในช่วงเที่ยง เวชก็มารอรับด้านล่างพอดี ผมกับเป๊บก็เดินทางไปสนามบิน การจราจรค่อนข้างโล่งครับ แต่ก็รถติดกับการสาดน้ำบ้าง แต่ก็ไม่เข้าใจว่าจะสาดแป้งมาที่รถเราสองคนทำไม
“ลำบากเวชต้องไปล้างอีกนะเนี่ย” ผมบ่นขึ้นมา
“ไม่เป็นไรครับคุณโจ้ เทศกาลต้องทำใจครับ”
“ประวัติศาสตร์เค้าระบุไว้ว่าปะแป้ง ไม่ใช่สาดแป้ง” ผมบ่นด้วยความเซ็ง
“ทำใจครับ อย่าคิดมาก นานๆ เทศกาลทีนึงนะ” เป๊บปลอบผมด้วยสีหน้าเรียบๆ นานๆ ทีเห็นเป๊บนอยด์ ผมก็ไม่ค่อยกล้าเถียงนะเนี่ย
   มาถึงสนามบินประมาณบ่ายโมง เป๊บแจ้งเวชให้เอากระเป๋าสัมภาระไปบ้านใหญ่ แล้วนัดมารับช่วงเที่ยงคืน เช็คอินเรียบร้อยได้ที่นั่ง 12 A B เราสองคนเดินมานั่งพักผ่อนที่เล้าจน์ เพื่อรอขึ้นเครื่อง
“เป๊บกินไรปะอะ”
“น้ำหวานก็ได้ครับที่รัก”
   ผมก็เดินไปหยิบน้ำหวานพร้อมกับขนมของตัวเองชุดใหญ่ มานั่งกินๆ เป๊บยิ้มให้ผมด้วยอารมณ์ประมาณว่าผมตะกละแน่ แต่ไม่สนใจ อิอิ อยากจะกินทำไมอะ
   เครื่องบินทะยานตัวออกมาได้สักพัก ลูกเรือก็นำเครื่องดื่ม ขนมนมเนยมาเสริฟ ผมก็ฟาดเรียบ จนเป๊บแซว
“ที่รักกินเยอะไปมั้ยนี่...พักนี้บวมขึ้นนะครับ” ทักซะผมชะงักเลยอะ
“ก็อยากกินอะ ทำไมอะ บวมแล้วจะทิ้งไปหรือไง” ผมบ่นๆ
“เปล่าครับ เป็นห่วงสุขภาพ กินมากเกินไม่ดีนะ”
“เชอะ”
“ว่าไปตั้งแต่ไปตัดผมทรงปิดหน้าผากเหม่ง น่ารักดีนะ คางไม่แหลมเพราะบวมขึ้น ฮ่าๆๆๆ” เป๊บแซว
“เชอะๆๆ คนน่ารักทำไรก็น่ารักแหละ ลุงนอนไปเล้ย กินต่อดีกว่า” ขอน้ำส้มอีกสามเหยือกกินให้ราบ เชอะ
   ไม่นานนักเครื่องก็ถึงสนามบินภูเก็ต ไปบ่ายกลับดึกไม่มีสัมภาระก็สะดวกนะครับ เดินออกมาผู้โดยสารขาเข้า ก็พบกับคุณทรงวิทย์ที่มารอบรับอยู่แล้ว รับไหว้คุณทรงวิทย์เสร็จเรียบร้อย ก็เดินทางไปงานศพทันที
“ตกลงเรื่องราวเป็นยังไงบ้างทรงวิทย์” เป๊บถามขึ้นระหว่างเดินทาง
“เท่าที่ได้ข้อมูลจากตำรวจนะครับ วิทยาประสบอุบัติเหตุเส้นถนน Southern Seaboard กระบี่ สุราษ นะครับ ถนนเส้นนี้รถจะผ่านน้อยครับนาย แต่จริงๆ ถนนมันกว้างและเป็นเส้นตรงยาวมากกว่า รถส่วนใหญ่จะใช้ความเร็วสูงมาก กองพิสูจน์หลักฐานบอกว่า รถฟอร์จูนเนอร์ของวิทยาเข็มความเร็วค้างที่ 150 น่าจะหลับในไม่มีรอยเบรก รถพังยับทั้งคันครับ”
“ขนาดนั้นเลยหรือ แล้วศพวิทยาเป็นไงบ้าง”
“ชาวบ้านที่ออกไปตัดยางพบตอนเช้าครับ ศพกระเด็นออกมานอกตัวรถ คอหักตายคาที่ครับ”
“โห....แสดงว่าไม่ได้คาดเข็มขัด” ผมบ่นขึ้นมา
“คาดครับ แต่ด้วยความแรงของการชน เข็มขัดขาด แอร์แบ๊คยังแตกเลยครับ”
   ผมกับเป๊บก็ตกใจ ไม่ได้ถามอะไรต่อ วิทยาคงถึงคราวเคราะห์จริงๆ ครับ ชีวิตคนเราสั้นมากๆ เลยนะครับ
   ประมาณห้าโมงครึ่ง ผมกับเป๊บก็เดินทางถึงวัดในโคกลอย มีญาติพี่น้องเพื่อนร่วมงานมาเยอะพอสมควร พนักงานสาขาภูเก็ตและจังหวัดใกล้เคียงมากันทั้งหมดครับ น่าจะเพราะทราบข่าวว่าเป๊บมาด้วย เลยมากันเพียบ คุณทรงวิทย์เดินนำเราสองคนไปแนะนำให้ทางญาติๆของวิทยารู้จัก
“นายครับ นี่คุณพ่อคุณแม่ของคุณวิทยา.....คุณพ่อคุณแม่ครับ คุณXXXX กับ คุณXXXX กรรมการผู้จัดการกับรองกรรมการผู้จัดการ จากสำนักงานใหญ่เจ้านายของคุณวิทยาครับ” คุณทรงวิทย์แนะนำ
“สวัสดีครับ/สวัสดีคะ” รับไหว้กันระวิ่งกันเลยทีเดียว
“ผมเสียใจเรื่องวิทยาด้วยนะครับคุณพ่อคุณแม่”
“ขอบคุณมากนะคะ...ถ้าเดาไม่ผิด คุณคือคุณเป๊บ ใช่มั้ยคะ” แม่วิทยาถาม
“ใช่ครับ”
“เทพเค้าพูดถึงบ่อยคะ ว่าเจ้านายเค้าใจดี ให้โอกาสเค้าทำงานตลอด เค้าชื่นชมคุณมากเลยนะคะ” ผมเพิ่งรู้ว่าวิทยาชื่อเล่นว่าเทพนะเนี่ย
“ขอบคุณนะครับคุณแม่ ผมเองก็เอ็นดูวิทยาเหมือนน้องคนนึงเช่นกันนะครับ วิทยาทำงานเก่งมาก เป็นคนที่มีความสามารถสูงมาก คณะกรรมการบริหารระดับสูงทุกคน ต่างชื่นชมทั้งนั้น...การจากไปของวิทยาผมก็เสียใจมากเช่นกันครับ”
“ผมก็ยังทำใจไม่ได้เหมือนกัน จากไปเร็วเหลือเกิน” คุณพ่อวิทยาเอ่ยขึ้นมาด้วยเสียงเครือๆ ผมเองก็สงสารคุณพ่อคุณแม่วิทยามาก
“ตกลงเหตุการณ์จริงเป็นยังไงหรือครับ” ผมเอ่ยถามขึ้นมา
“เทพไปติดต่องานที่สุราษกับนครศรีธรรมราชนะคะ เค้าบอกแม่ว่า จะเร่งงานให้เสร็จก่อนจะปิดสงกรานต์ เพราะเจ้านายจะลงมาเที่ยวจะได้นำเสนองานได้ครบถ้วน...แม่คิดว่าเทพคงเพลียมาก อาจจะเผลอหลับในแล้วพลาดนะคะ” ผมกับเป๊บมองหน้าสบตากันนิดนึง วิทยาคงเตรียมต้อนรับเราอย่างเต็มที่ เสียใจจริงๆ
“ครับคุณแม่ จริงๆ วิทยาคงจะเตรียมต้อนรับผมแหละครับ เพราะผมกับครอบครัวจะลงมาเที่ยวช่วง 14 – 15 ที่จะถึงนี่เอง....ผมขอโทษด้วยนะครับ” เป๊บยกมือไหว้ ผมเองก็แทบจะไหว้ตามไม่ทัน
“อย่าเลยคะๆ อุบัติเหตุครั้งนี้ไม่เกี่ยวกับคุณเลยคะ คุณไม่ผิดหรอกคะ คงถึงคราวของเทพเค้าจริงๆ คิดในแง่ดีเค้าไปสบายนะคะ....เราสองคนต้องขอบคุณ คุณมากกว่านะคะที่ดูแลให้โอกาสเทพมัน”
“ใช่ครับๆ อย่าโทษตัวเองเลยครับ ยังไงเชิญคุณสองคนเคารพศพก่อน แล้วกินข้าวนะครับ..ประมาณทุ่มครึ่งพระจะเริ่มสวดครับ” พ่อของวิทยาแนะนำ
   คุณทรงวิทย์เดินนำผมกับเป๊บไปเคารพศพวิทยา มีคนดูแลนั่งข้างโลงจุดธูปให้ ผมอฐิษฐานถึงวิทยา......วิทยา เสียใจมากกับการจากไปของวิทยานะ ด้วยบุญบารมีที่ข้าพเจ้าทำมาทุกภพชาติ ขออุทิศถึงวิทยาไปสู่สุขคติ อย่าได้ลำบากตลอดไปนะ....สาธุๆ
   ผมปักธูป หันมามองเป๊บ เป๊บยังอฐิษฐานไม่เสร็จ สักพักเราสองคนก็เดินมาทานข้าวตรงบริเวณเต้นท์ บรรดาลูกน้องในบริษัทที่มาร่วมงาน เดินมาทักทายยกมือไหว้ผมกับเป๊บมากมาย รู้สึกเหมือนตัวเองหาเสียงเลือกตั้งเลยครับ ฮ่าๆๆๆ กว่าจะได้ทานข้าวก็ทักทายพอสมควร บนโต๊ะทานข้าว มีผม เป๊บ คุณทรงวิทย์(ผอ ภูเก็ต) คุณสมศักดิ์(ผอ หาดใหญ่) คุณดนัย (ผอ.เขตสุราษฯ) นั่งร่วมทานข้าวด้วย
“คุณทรงวิทย์ รบกวนเป็นธุระจัดการค่าใช้จ่ายงานศพวิทยาด้วยนะ ลงงบเบิกบริษัทส่งเรื่องไปสำนักงานใหญ่ เดี่ยวผมจะแจ้งเรื่องล่วงหน้ารอไว้”
“ได้ครับนาย”
“คุณสมศักดิ์ คุณดนัย ช่วงระหว่างที่ไม่มีใครมาแทนวิทยา ผมอยากให้ช่วยดูแลคุณทรงวิทย์ด้วยนะครับ กว่าจะได้คนเก่งๆมาทำงานแทน คงจะหายาก ยังไงพวกคุณก็เตรียมรับสมัครคนเพิ่มด้วยนะ”
“ได้ครับนายๆ”
   เป๊บสั่งเสียงเข้มเชียว...แอบน่ากลัวอะ...ผมเองก็นั่งฟังเงียบๆ ไม่กล้าแสดงความคิดเห็นอะไรมากมาย
“นายกลับหรือค้างคืนครับ” คุณดนัยถามขึ้นมา
“กลับคืนนี้เลย แอร์เอเชียประมาณสี่ทุ่มครึ่ง”
“ครับๆ ออกจากที่นี่ไม่เกินสองทุ่มครึ่งทันครับ” คุณทรงวิทย์บอกเป๊บ
“ได้ๆ เออผมลืมแจ้งพวกคุณทั้งสามคน วันที่ 15 ท่านประธานกรรมการกิตติมศักดิ์ ประธานกรรมการบริหารและคณะกรรมการบริหารระดับสูงจะมาร่วมงานฌาปนกิจวิทยานะ ยังไงรบกวนพวกคุณจัดการเรื่องการต้อนรับด้วย”
“หรือครับ...นายใหญ่จะมาร่วมงานหรือครับ” ทำหน้าแปลกใจกันใหญ่ สงสัยนึกไม่ถึงว่าแด๊ดกับมัมจะมาร่วมงาน
“ใช่ๆ รบกวนจัดการให้ด้วยนะ”
“ได้เลยครับนาย เดี๋ยวผมจะแจ้งหนังสือเวียนทุกสาขาในเขตภาคใต้ให้ทราบโดยทั่วกันนะครับ”
“ขอบคุณมากๆ”
   ผมกับเป๊บก็ทานข้าวต่อไปเรื่อยๆ อาหารรสชาติร้อนแรงมากครับ ผมก็แอบกินน้ำซะเยอะเลย ทานอาหารเสร็จ เราสองคนพร้อมด้วยผู้อำนวยการทั้งสามกับลูกน้องอีกหลายคน เข้ามานั่งในศาลาเพื่อรอพระสวดอภิธรรม ไม่นานนักพระก็มาครบ ทางมัคทายกก็มีการประกาศรายนามจุดธูปเทียนบูชาพระ หน้าโลง ธรรมมาส เป๊บจุดธูปเทียนบูชาพระ ส่วนผมได้จุดธูปหน้าโลงศพ พระเริ่มสวด กรวดน้ำเรียบร้อย เวลาประมาณสองทุ่มนิดๆ คุณทรงวิทย์จึงแจ้งให้เป๊บทราบว่าควรเดินทางไปสนามบินได้แล้ว เดินออกมาจากศาลา คุณพ่อคุณแม่ของวิทยายืนลาส่งแขกอยู่ ผมสังเกตเห็นสาวน้อยหน้าตาดีคนนึงยืนข้างๆ ส่งแขกด้วย
“คุณพ่อคุณแม่ ผมกลับก่อนนะครับ” เป๊บเอ่ยลา
“ขอบคุณมากนะคะ/ครับ....ลูกนก คุณทั้งสองเป็นเจ้านายของเทพ....คุณคะนี่หนูนกเมียเจ้าเทพ” เป็นไปตามที่ผมแอบคิดจริงๆ ด้วย น่าจะเป็นภรรยาของวิทยา
“สวัสดีคะ...ขอบคุณมากนะคะ” นกยกมือไหว้เราสองคน ผมเห็นนกตาแดง คงร้องไห้แทบไม่ได้หยุด
“ผมเสียใจด้วยนะครับคุณนก....วิทยาเป็นลูกน้องที่ดีมาก ผมรักเหมือนน้องชายคนนึง....มีอะไรให้ทางเราช่วยเหลือบอกได้นะครับ” เป๊บพูดกับนก
“ขอบคุณมากนะคะ....พี่เทพเค้าพูดถึงเจ้านายเค้าบ่อยมากๆ เค้าเคารพคุณมากนะคะ....เค้าเคยบอกนกว่า ถ้าลูกคลอดแล้วจะให้เจ้านายตั้งชื่อเป็นเกียรติแก่วงศ์ตระกูล” ผมกับเป๊บสบตากันด้วยความตกใจมาก นี่วิทยากำลังจะมีลูกหรือ
“ตั้งครรภ์ได้กี่เดือนแล้วครับ” ผมถามนก
“สองเดือนคะ” ผมกับเป๊บตกใจหน้าสลดกันเลยทีเดียว
“เข้มแข็งไว้นะครับ ถ้าเด็กคลอดออกมาแล้วให้ถือว่าเป็นตัวแทนของวิทยา เลี้ยงให้เค้าเป็นคนดี เป็นคนเก่งเหมือนพ่อเค้านะครับ...สำหรับชื่อผมจะตั้งให้อย่างดีที่สุด ไม่ต้องเป็นห่วงนะครับ” ผมเห็นเป๊บตาแดงๆ
“ขอบคุณมากนะคะ”
“ผมขอตัวก่อนนะครับ....คุณพ่อคุณแม่ครับ วันที่ 15 ฌาปนกิจ ท่านประธานกรรมการกิตติมศักดิ์กับคณะกรรมการบริหาร รวมทั้งผมจะมาร่วมงานนะครับ ยังไงผมรบกวนขอเป็นเจ้าภาพสวดพระอภิธรรมนะครับ”
“ได้คะๆ ขอบคุณมากนะคะ”
“ผมลาละครับ” ผมกับเป๊บยกมือไหว้
   ล่ำลาเสร็จเรียบร้อย เราสองคนก็รีบเดินทางไปสนามบินภูเก็ตทันที ไกลเหมือนกันนะครับ มาถึงสนามบินก็ประมาณสี่ทุ่มสิบนาที คุณทรงวิทย์ให้ลูกน้องเช็คอินไว้ล่วงหน้าแล้ว ผมกับเป๊บก็รีบเดินเข้าไปด้านใน
“เดี๋ยวผมตามไปส่งหน้าประตูครับนาย”
“อ้าวเข้าได้ด้วยหรือครับ” เป๊บถาม
“เข้าได้ครับ แลกบัตรวีไอพี รู้จักคนในนิดหน่อยครับนาย”
   เราสองคนพร้อมด้วยผู้อำนวยการทั้งสาม เดินมาส่งถึงหน้าประตูขึ้นเครื่อง
“เจอกันวันที่ 15 นะครับ คุณทรงวิทย์ คุณสมศักดิ์ คุณดนัย วันนี้ขอบคุณมากนะครับที่เป็นธุระคอยรับส่งทั้งวัน”
“ด้วยความยินดีครับนาย เดินทางปลอดภัยครับ” เราสองคนรับไหว้
   เดินเข้ามาในประตูขึ้นเครื่อง เข้าเครื่องบินปุ๊บ พนักงานต้อนรับดูบอร์ดดิ้งพาส
“สวัสดีคะ ที่นั่งฮอทซีทหน้าสุดเลยคะ”
   ผมกับเป๊บได้นั่งหน้าสุดติดประตูเครื่องบินเลยครับ ดีจังจะได้ออกง่ายมากๆ ไม่ถึงนาทีเสียงเครื่องยนต์คำราม พร้อมกับค่อยเคลื่อนไปช้าๆ ท่ามกลางการสาธิตความปลอดภัยของลูกเรือ
“เป๊บ...เป็นไงบ้าง ไหวมั้ย” ผมกระซิบถามเป๊บด้วยความเป็นห่วง
“ไหวครับที่รัก....เป๊บรู้สึกแย่กับเหตุการณ์ที่เกิดกับวิทยาเท่านั้นเอง”
“เป๊บ ตอนที่อฐิษฐานกราบศพ โจ้เห็นเป๊บนั่งนานมาก อฐิษฐานว่าไงบ้างอะ”
“ก็....เป๊บอฐิษฐานไปว่า....วิทยา ขอบคุณมากนะ รักวิทยาเหมือนน้องชายคนนึง งานการทุกอย่างในเขตภาคใต้แข็งแกร่งได้ก็เพราะวิทยา เชื่อว่าเราสองคนคงทำบุญมาร่วมกันเท่านี้จริงๆ ด้วยบุญบารมีที่ข้าพเจ้าได้บำเพ็ญมาทุกภพชาติ รวมถึงการบวชเป็นพระภิกษุ ข้าพเจ้าขออุทิศให้ถึงวิทยาผู้ที่เปรียบเสมือนน้องชายของข้าพเจ้า ไปสู่สวงสวรรค์ อย่าได้ตกนรก อย่าได้พบกับความยากลำบาก ชาติหน้าเราคงได้เจอกันอีกนะ สู่สุขคตินะวิทยา” ผมฟังเป๊บที่น้ำตารื่นๆ เล่าให้ผมฟัง เป๊บเป็นน้องคนสุดท้อง ไม่เคยได้รู้สึกกับคำว่าการเป็นพี่ชาย ไม่แปลกที่เป็บจะรักและเอ็นดูวิทยาเหมือนน้องชายคนนึงมาก เพราะอายุห่างกันไม่เท่าไหร่ เฮ้อ สงสารเป๊บเหมือนกันนะครับ
“ใจเย็นๆนะเป๊บ คนเรามีกรรมเป็นของตัวเองนะ ทั้งเป๊บทั้งโจ้เราก็เจอมาเหมือนๆ กัน อะไรจะเกิดมันก็ต้องเกิดนะ วิทยาไปสบายแล้ว เหลือแต่พวกเรานี่แหละที่ต้องสู้ต่อไป”
“ครับ....ขอบคุณมากนะที่ปลอบเป๊บ” เป๊บหันมายิ้มให้ พร้อมเอนตัวมาพิงที่ไหล่ผม....คือ....ลูกเรือนั่งตรงข้ามเนี่ย อายมั่งมั้ยยยยยยย.....
   เครื่องบินทะยานออกจากสนามบินภูเก็ต โดยปราศจากของกิน น่าเบื่อมากกกกก ฮ่าๆๆๆ ใช้เวลาประมาณชั่วโมงนิดๆก็มาถึงสนามบินดอนเมือง เวชมารอรับเราสองคน ไม่นานนักก็เดินทางมาถึงบ้านผม ทุกคนในบ้านพักผ่อนหมดแล้วครับ ผมก็ไขกุญแจเบาๆ แต่ก็ไม่พ้นที่แม่ลงจากชั้นบนมาต้อนรับอีก
“เป็นยังไงบ้างลูก” แม่ผมทักขึ้นมา
“สวัสดีครับแม่” ผมกับเป๊บไหว้แม่
“เหนื่อยมั้ย ทานอะไรหรือยัง”
“เรียบร้อยแล้วครับ แม่ไปนอนเถอะ”
“นอนรอเราสองคนนะแหละ”
“แล้วพ่อละครับ”
“หลับไปสักพักนึงแล้ว....เราสองคนไปพักผ่อนนะ”
“ครับๆ ฝันดีครับแม่”
   ผมกับเป๊บขึ้นมาที่ห้องนอน อาบน้ำเสร็จเรียบร้อย ล้มตัวลงนอน ผมหันไปกอดเป๊บ หอมแก้มทีนึง
“เป๊บ ทำใจนะ อย่าคิดมาก...เป็นกำลังใจให้นะ..รักนะ” เป๊บหอมแก้มผมกลับ
“ขอบคุณนะที่รัก...รักเหมือนกันนะครับ”
   ก่อนนอนหลับ ผมนึกถึงคำสอนของพระพุทธเจ้า ที่ได้ศึกษาครั้งบวชเมื่อหลายปีก่อน


“ชีวิตของสัตว์ทั้งหลาย ต้องแตกดับไปเป็นธรรมดาเปรียบเหมือนภาชนะดินทุกชนิด ที่ช่างหม้อปั้นแล้วในที่สุดก็ต้องแตกไป”

[bvan]

ขอแสดงความเสียใจด้วยนะคะ...เศร้าใจจัง..

[fc_fic]

มีพบ ก็มีจาก   

[patchylove]

    อ่านตอนนี้จบแล้ว เศร้าใจด้วยจริง ๆๆเลยค่ะ พี่โจ้

[cinquain]

เสียใจด้วยค่ะแต่ชีวิตต้องสู้ต่อไป
ช่วยกันเป็นกำลังใจให้ครอบครัวของวิทยากันนะคะ

[kasarus]

เป๊บปกครองลูกน้องโดยใช้ทั้งพระเดชและพระคุณ ลูกน้องถึงตั้งใจทำงานตอบแทนแบบสุดใจ น่าชื่นใจครับ

ส่วนเรื่องของวิทยา ต้องขอบอกว่าน่าเสียดายคนดี ทำงานเก่งแบบนี้จริงๆ

[noy]

 

[8X]

โอ้โฮน้องโจ้หน้าใสกิ๊กเลยคะแถมหน้าเด็กด้วยนะเนี้ย มิน่าน้องเป๊บทั้งรักทั้งหลง 

ส่วนเรื่องวิทยา แสดงความเสียใจด้วยนะคะ อย่างว่าอะนะลูกน้องมือดี เก่ง ขยัน
มาจากไปแบบปุบปับจากอุบัติเหตุมันก็ยากจะทำใจ วิทยาเค้าไปสบายแล้วนะคะ

[☾❤Nyanpire❤☽]

  ตอนนี้เศร้าจัง กับการสูญเสีย
เสียใจด้วยนะคะเรื่องพี่วิทยา ขอให้ไปสู่สุคติ

ปล. เรื่องภาพพี่โจ้ไม่เห็นแก่เลย ขาววววววววววววว บอกว่าอายุ 20ต้นๆ ก็เชื่อนะ
      ถ้าเบื่อๆก็เปลี่ยนเป็นรูปคู่ก็ได้ อยากเห็นภาพสวีท ลงให้เราอิจฉาเล่นหน่อย
      หรือพี่เป๊ปไม่อยากเปิดตัว?

[anukul]

มารอพี่เป๊ปพี่โจ้นะคราฟฟฟฟฟฟฟฟ


 




ปล.พี่โจ้น่ารักชิบหายเลยฮ่าๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ   น่ารักจริงๆนะ   

[maemix]

ขอชมคุณโจ้ว่า น่ารักมาก หน้าเด็ก
บอกว่ายี่สิบต้นๆ ยังเชื่อ

คนเราสังขารไม่เที่ยง เป็นคนดีเวลาที่จากไป
เขาพูดถึงในทางที่ดี นึกถึงแต่เรื่องดีๆที่ทำไว้

เฮ้อ..... เพราะเราเองเพิ่งจะเสียพ่อไปเมื่อ3มีนา
แต่ทำใจไว้แล้ว ถึงอย่างงั้นก็ร้องไห้เสียใจอยู่ดี
เก็บกระดูกไว้ที่บ้าน เอาเถ้าที่เหลือไปลอยอังคาร
มีเหตุคืนวันเผายังไม่ได้เก็บกระดูกเช้า  ญาติมาเล่าให้ฟังว่า
พ่อมาเข้าฝัน เจอพ่อยืนที่แม่น้ำแล้วพูดว่า เอาเขาลอยน้ำทำไม เขาหนาว
ญาติเลยยื่นผ้าห่มไปให้ แล้วก็สดุ้งตื่น  ทึ่จริงพ่อเขาสั่งไว้นานแล้วว่า
ถ้าเขาตาย ให้เอากระดูกไว้บ้าน ไม่ไปวัดและก็ไม่ต้องลอยอังคาร สงสัยมาเตือน
กลัวลูกๆลืม

[IsDeer]

  ขอแสดงความเสียใจเรื่องวิทยาด้วยนะ
ชีวิตคนเราไม่แน่นอนจริงๆ เป็นคนดีขยันขันแข็ง ก็ใช่ว่าจะอยู่ไปจนแก่เฒ่า

รูปคุณโจ้ยังไงก็หน้าเด็กอ่ะ ถึงจะใช้แอฟก็เหอะ
ขนาดรูปหลายๆคนใช้แอฟยังไม่เห็นหน้าเด็กเท่าคุณโจ้เลย

ถ้ามีโอกาสและรู้ว่าคุณโจ้กับคุณเป๊ปเป็นเจ้านายอยู่บริษัทไหนจะแวะไปสมัครนะ รออีกหน่อยแล้วกัน หึหึ 
ทำงานแลกกับการเห็นเจ้านายมุ้งมิ้งกัน เรายอม ฮ่าฮ่าฮ่า

[Yarkrak]

เสียใจด้วยนะจ๊ะ ที่สูญเสียลูกน้องมือดีไปคนหนึ่ง
ขอให้น้องทั้งสอง(คู่หวานแห่งปี) เดินทางปลอดภัยการงานราบรื่นนะจ๊ะ

[snowboxs]

เสียใจกับครอบครัวของคุณวิทยา
และเสียใจกับเป๊บที่เสียลูกน้อง
เก่งๆ ดีๆ ซื่อสัตย์ๆ ไปนะคะ

ถ้าจำไม่ผิด วิทยา คือคนที่เคยมาดูแลเป๊บกับโจ้
เมื่อคราวที่ลงไปเที่ยวทะเลใช่ป่ะ และเป๊บบอกว่า
จะเลื่อนตำแหน่งให้ แต่โจ้กลัวว่าวิทยาจะโดนอิจฉา
ก็เลยพักเรื่องเลื่อนตำแหน่งไปก่อน ใช่หรือเปล่านะ

ปล.ขอให้โจ้กับเป๊บเดินทางไป-กลับ ปลอดภัยนะคะ

[nutto]

อ่านตอนนี้แล้วเศร้ามากเลยครับพี่โจ้ แต่อย่างที่พี่โจ้บอกและครับ
คนเราทุกคนมีกรรมเป็นของตัวเอง มีกรรมเป็นที่ต้ง มีกรรมเป็นเครื่องนำพา ยังไงคนที่อยู่ชีวิตก็ต้องเดินหน้าต่อไป
สงสารแฟนวิทยามากเลย ผู้หญิงคนเดียวที่ต้องใช้ชีวิตเลี้ยงลูกในอนาคต
ยังไงก็ขอเป็นกำลังใจให้พี่เป๊ปกับพี่โจ้ด้วยนะครับ วันนี้ผมพึ่งไปทำบุญโลงศพมา ก็ขออุทิศบุญนี้แล้วกับวิทยาด้วยนะครับ

พี่โจ้บอกเองน้าว่าให้ไปรอที่เอ็มโพเรียมเดี่ยวผมจะไปรอ 3 ห้างเลยทั้ง เอ็มโพเรียม พารากอน เซนทรัลเวิล อย่าให้ผมรอเก้อนะครับ   

ส่วนเรื่องหอมแก้ม ผมคงไม่กล้าหรอกครับ ผมกลัวจะโดนพี่เป๊ปเตะก้านคอหักอะดิ    

ส่วนเรื่องไปเรียนต่อ ผมจะไปทำใครท้องครับพี่ พี่ก็พูดเวอร์ไป ผมอะ 25 แล้วแต่ยังอ่อนต่อโลกนะครับ แฟนก็ไม่เคยมี จะไปกระดึ้บๆกับใครครับ   

[Key]

  เสียใจด้วยนะค่ะที่เสียคนดี ๆ ไปอีกหนึ่งคน

[KhunMay]

เรื่องที่คุณวิทยาจากไปพี่เป๊ปคงเสียใจมาก
พี่โจ้ดูแลให้กำลังใจพี่เป๊ปด้วยนะคะ
คนเสียชีวิตเป็นคนที่เรารักก็ยากที่จะทำใจค่ะ

[tuckky]

เสียใจจริงๆที่ต้องเสียคนดีๆไป สงสารครอบครัวที่ต้องขาดกำลังหลักไป เป๊บกับโจ้คงพอจะช่วยหาทางเยียวยาครอบครัวคุณวิทยาได้นะค่ะ

ปล. เข่าตอนนี้ดีขึ้นมากแล้วค่ะ แต่ก็ยังวิ่งไม่ได้ เพราะบางทีเคลื่อนไหวเร็วๆก็ยังเจ็บ ขอบคุณในความห่วงใยค่ะ

[jonathan2624]

สวัสดีครับทุกคน ผมเป๊บนะครับ ผมกับตัวขาวกลับมาถึงเมืองไทยแล้วครับ วันที่ 27 ต้องเดินทางต่ออีก วันนี้เราสองคนมานอนพักผ่อนที่บ้านใหญ่ จนถึงวันเดินทางเลยครับ เป็นอย่างไรกันบ้างครับ อากาศร้อนมากมั้ย ที่สิงคโปร์ก็ไม่แตกต่างกันครับ อาจจะร้อนกว่าด้วยซ้ำ ออกแนวไอทะเล อบๆ ร้อนๆ เหนียวตัวมากกว่าอยู่ไทยอีกครับ

ก่อนอื่นต้องของคุณทุกท่านมากสำหรับความห่วงใยเรื่องวิทยา และขอบคุณมากๆ สำหรับการอุทิศบุญกุศลถึงวิทยาครับ เรื่องราวของวิทยาสร้างความเสียใจให้กับผมมากพอสมควร วิทยาเป็นลูกน้องที่ผมไว้ใจมากเป็นพิเศษ ทุกเรื่องที่เกี่ยวข้องกับงานในเขตภาคใต้ ผมมักจะโทรไปถามวิทยาในภายหลังเสมอ อาจจะเป็นเพราะทัศนคติ ค่านิยม แนวทางการทำงาน รวมถึงอายุที่ใกล้เคียงกันทำให้ผมชื่นชมวิทยามาก จนทำให้ผู้บริหารในเขตภาคใต้หลายคน รับรู้ดีว่า วิทยาเป็นเด็กของใครครับ บ่อยครั้งที่วิทยาโดนแกล้ง เพราะความอิจฉาที่ไม่ได้เรื่องของคนอายุมาก เวลาที่ผมลงไปตรวจงานภาคใต้ ผมมักจะพูดรุนแรงเสมอว่า เอาเวลาอิจฉาตาร้อนสู้ไปทำงานให้มีคุณภาพเหมาะสมกับเงินเดือนที่บริษัทจ่ายไป จะดีมากกว่ามานั่งอิจฉาในเรื่องที่ไม่ฉลาด ผมรู้ครับว่าพูดแรง จนทำให้พวกคนแก่ๆ หลายคนที่อยู่มาตั้งแต่สมัยแด๊ดบริหารงาน อาจจะไม่พอใจบ้าง แต่มันก็เป็นเรื่องจริงที่ควรยอมรับ เพราะโลกเราเข้าสู่กระแสโลกาภิวัฒน์ มีการเปลี่ยนแปลงตลอดเวลาครับ พวกคนที่ไม่พอใจ ก็มักจะไปฟ้องแด๊ดกับมัม ว่าผมใช้วาจารุนแรงไปบ้าง เข้มงวดเกินไปบ้าง หมดกำลังใจบ้าง แด๊ดกับมัมก็ต้องรับฟัง แถมยังไม่กล้าจะทำอะไรมาก เพราะท่านทั้งสองเกรงใจคนกลุ่มนี้ที่ก่อสร้างบริษัทมาด้วยกันครับ เวลาที่แด๊ดอาจจะเรียกผมไปดุเรื่องนี้ ตัวขาวก็จะเข้ามาอธิบายแทน แด๊ดก็เกรงใจตัวขาวมาก เพราะนางทำงานเก่งครับ แถมเวลาดุนะ น่ากลัวเป็นที่สุด

บางครั้งผมติดงานใน กทม จนไม่มีเวลาไปตรวจ ตัวขาวก็จะลงพื้นที่แทนในฐานะตำแหน่งรองกรรมการผู้จัดการ เห็นหน้าหวานๆ ใสๆ แบบนั้นนะครับ อย่าได้คิดว่าจะออดแอด อ่อนแอ อะไรที่ไม่เข้าหูเข้าตา ตัวขาวด่าซะเรียบ จนวิทยาแอบโทรมาคุยเล่นๆ ลับหลังว่า คุณโจ้ดุกว่านายอีก มีครั้งนึงที่พวกคนอายุมาก นินทาเราสองคนว่า น่าจะเป็นผัวเมียกัน สงสารนาย(คือตัวผม) ที่เอาผู้ชายมาเป็นเมีย ผู้หญิงแก่บางคนก็บ่นไปว่า ลูกสาวชั้นสวยจะตาย น่าจะมาเป็นเมียนายแทนไอ้แคระ(หมายถึงตัวขาว) เชื่อมั้ยครับว่า คำนินทาพวกนี้ วิทยาไม่เคยเอามาเล่าผมสักครั้ง จนกระทั่งผมมารู้ภายหลัง เลยถามวิทยาว่า ทำไมไม่เล่า วิทยาตอบว่า กลัวนายทั้งสองไม่สบายใจ อีกอย่างผมไม่รู้ว่าเรื่องราวจะจริงหรือไม่ ผมไม่สน ผมสนเพียงแค่ ผมรักและเคารพนายเหมือนพี่ชายคนนึง และผมก็รักบริษัทของนายเหมือนกับบริษัทนี้เป็นของผมเหมือนกัน นี่ละครับ คือ คนที่ชื่อ วิทยา

ส่วนตัวขาวพอรู้ความจริง จากหน้าขาวๆ น่ารัก เปลี่ยนเป็นสีแดงฉับพลัน ขอบอกครับว่า ตอนโกรธ โคตรน่ากลัวมาก พี่ปริมกับพี่ปันที่ขึ้นชื่อว่า สามารถจัดการคนที่โกรธได้ เคยเจอตัวขาวอาละวาด เงียบกริบยังกะป่าช้า ส่วนผมนะหรือครับ ไปหลบหลังบ้านกันเลยทีเดียว ฮ่าๆๆๆๆ

ตัวขาวรู้ความจริงจากการนินทา เลยรีบลงไปตรวจงานที่ภูเก็ต จัดการด่าซะบริษัทเกือบพัง ใช้คำแรงมากครับแต่ไมไ่ด้หยาบคาย ประมาณว่า เช่น ถ้าอายุมากแล้ว งานการมันน้อยมาก ใช้เวลาสนใจกับเรื่องส่วนตัวของผู้บริหาร เงินเดือนเหยียบแสนจ้างไปไม่คุ้ม ยื่นจดหมายลาออกซิ เดี๋ยวผมเซ็นต์ให้ หรือ เอาเวลาไปสั่งสอนคนในครอบครัว เช่นลูกหลาน ให้มีนิสัยที่ดี ไม่ใช่จะประเคนยกให้เป็นสามีภรรยาคนรวย ฯลฯ ผมรู้ได้เพราะมักจะโทรไปถามวิทยาเสมอครับ

ตอนนี้ วิทยา ไม่อยู่แล้วครับ ผมก็เคว้งคว้างเหมือนกัน บอกตรงๆนะครับ ภาระงานทางภาคใต้บริหารงานยากที่สุด ส่วนภาคเหนือ อีสาน กลาง ตะวันออก แทบจะไม่ค่อยมีปัญหา ผมก็ไม่เข้าใจว่า ทำไมสาขาในภาคใต้ถึงปัญหาเยอะมาก ยิ่งวิทยาไม่อยู่แล้ว หนักเอาการ ตอนนี้ผมกำลังคิดว่า จะเปลี่ยนสายบริหาร อาจจะให้พี่ปันดูแลแทน ส่วนผมคงไปดูสาขาในประเทศกลุ่มอาเซียนแทน น่าจะดีนะครับ

ขอโทษนะครับที่วันนี้มาบ่นให้อ่านเสียส่วนใหญ่ ยังไงก็ขอระบายบ้าง ขอบคุณมากนะครับที่รับฟัง

ใครที่คิดถึงตัวขาว ตอนนี้นางอยู่ชั้นล่าง กำลังเล่นกับพวกหลานๆ ขวัญใจของตัวขาวละครับ แอบเม้าๆ ครับ ตัวขาวช่วยงานที่สิงคโปร์ได้เยอะมาก เก่งจริงๆ ผมเบาใจขึ้นเยอะ ขนาดเลขากับลูกน้องที่ติดตามผมไปด้วย ยังทึ่งในความสามารถของนาง ฮ่าๆๆ ดีใจที่เลือกเมียไม่ผิดครับ เก่ง น่ารัก ขาว น่าฟัด โอ้ พูดอะไรออกไปเนี่ย เดี๋ยวคืนนี้จัดชุดใหญ่ดีกว่านะครับ ฮ่าๆๆๆ

ถึงแม้ตัวขาวจะเก่งมากเพียงใด ก็มักจะเดินสะดุด ชนกระจก ทำน้ำหก ของหล่น ชนป้ายรถประจำทาง เดินหลง ไปเรื่อยตามประสา แต่แลกกับความน่ารักน่าเอ็นดู คงพอกล้อมแกล้มกันได้ อย่างที่กล่าวไว้ว่า คนน่ารักซุ่มซ่ามนิดๆ จะดูดี จริงมั้ยครับ

ขอบคุณมากนะครับที่ติดตามผมบ่นจนจบ เอ คงเป็นการบ่นมากครั้งแรก ไว้จะบอกตัวขาวให้มาลงตอนต่อไปนะครับ ฝันดีครับ

Pep 

[bvan]

คู่นี้น่ารักอ่ะ...

[☾❤Nyanpire❤☽]

  ผู้ใหญ่บางคนนิก็แก่กะโหลกกะลา อย่างที่พี่เป๊ปว่า เอาเวลาไปทำงานให้ดีไม่ดีกว่าเหรอ
อ่านแล้วก็เดือด พี่โจ้จัดชุดใหญ่เลยเป็นไงละ

[mnara]

น่ารักเสมอต้นเสมอปลายตลอดเลยน้าคู่นี้
การเสียคนสำคัญไปคงทำให้ใจวูบๆโหวงๆ
มากเหมือนกันนะแต่เราก็ต้องปรับตัวให้ได้
เป็นกำลังใจให้จ้ะ
และรอตอนต่อไปอย่างใจจดจ่อ

[noy]

เป็นกำลังใจให้ค่ะ

เราทุกคนเกิดมาเพื่อพบกันและลาจากไม่วันใดก็วันหนึ่ง. จะจากเป็นหรือจากตายอยู่ที่ช้าหรือเร็วเท่านั้นเอง

[Yarkrak]

ขอบคุณที่มาบ่นให้ฟังแสดงว่าน้องเป๊บไว้ใจ มีอะไรคับข้องใจก็ระบายออกมาได้นะ
อย่างน้อยก็ทำให้น้องได้สบายใจขึ้น มีเมียดีเป็นศรีแก่ตัว ฮ่า ช่วยกันคิด ช่วยกันทำ
"อันคำนินทากาเลเหมือนเทน้ำ ไม่ชอกช้ำเหมือนเอามีดมากรีดหิน"
ทำงานกับคนหลายพ่อหลายแม่ มันเป็นธรรมดา ต่างคนต่างความคิด ต้องทำใจ
คำนินทามันเป็นเรื่องธรรมดาของมนุษย์เดินดิน ทุกวันนี้เราเองยังนินทาเจ้านายเลัย
นินทาเขาแล้วเราสบายใจ ฮ่าๆ แต่ไม่คิดไรมาก
มีเวลาพักอีกหลายวันตัวขาวมาเล่าเรื่องสู่กันฟังบ้างเน้อ
ขอให้คู่หวานแห่งปีมีความสุข การงานราบรื่น เดินทางปลอดภัยนะจ๊ะ

[IsDeer]

เป็นกำลังใจให้จ้ะ