หัวข้อ: พี่ชาย...(Story)

[Namyen]

ข้อตกลงในการเข้ามาในเล้าเป็ดนะครับ กรุณาอ่านทุกคนนะครับ
เล้าแห่งนี้เป็นที่ที่คนชื่นชอบนิยาย boy's love หรือชายรักชาย หากใครหลงมาแล้วไม่ชอบ
กรุณากดกากบาทสีแดงมุมด้านขวาบนออกไปด้วยนะครับ

สรุปข้อสำคัญดังนี้

1.ห้ามมิให้ละเมิดสิทธิส่วนตัวของคนแต่งและบุคคลในเรื่องทั้งหมด
2.ห้ามมิให้โพสต์ข้อความที่ไม่เหมาะสมและเกิดความขัดแย้ง
3.การนำเรื่อง ข้อความ รูปภาพมาโพส หรือนำข้อความใดๆไปโพสที่นี่หรือที่อื่นๆ กรุณาพยายามติดต่อขออนุญาตเจ้าของเรื่องก่อนนะครับ

.::.กรุณาอ่านเพิ่มเติมที่นี่ .::.

สวัสดีครับ   มีเรื่องมาให้อ่านกันครับ พอดีไปอ่านเจอ หวังว่าคงจะสนุกถูกใจเพื่อนๆ ต้องขอขอบคุณ คุณเจ้าชายน้อยที่เขียนเรื่องนี้มาให้อ่านด้วยนะครับ

  เริ่มตัน ลำดับที่ 1
 

“แม่…..อย่าไปนะ แม่….” น้ำตาของเด็กชายตัวน้อยหลั่งไหลอาบเต็มสองแก้มยังคงเป็นภาพที่ยังคงฝังอยู่ในหัวใจของ กอล์ฟ อย่างไม่มีวันลบเลือนมันเกิดขึ้นในวันที่แม่ของเค้าเสียชีวิตด้วยอุบัติเหตุทางรถยนต์ วันที่แม่ของเค้าไม่มีทางจะกลับมาหาเค้าอีก…. ภาพนี้มันแวบเข้ามาในหัวสมองของ กอล์ฟ ในขณะที่เค้ากำลังนั่งเหม่อลอยที่หน้าต่าง เสียงคาะประตูก็ดังขึ้น ก๊อกๆๆๆ
“กอล์ฟ มีคนมาหาอยู่ข้างล่างแน่ะลูก” เสียงของหญิงวัยกลางคนที่เป็นผู้ปกครอง และคอยดูแลกอล์ฟ ในขณะที่พ่อของกอล์ฟไปทำงานที่ภูเก็ตไม่ใช่ใครที่ไหนป้าของเค้านั่นเอง
“ครับป้า เดี๋ยวผมลงไปเดี๋ยวนี้แหละครับ” เสียงเด็กหนุ่มที่อยู่ภายในห้องตอบมาให้ผู้เป็นป้าได้ยินว่าเค้าได้ยินป้าเรียกแล้ว
“แล้วรีบลงมานะจ๊ะเดี๋ยวคนที่มาหาเค้าจะรอนาน” แล้วเธอก็เดินลงมาข้างล่าง
ภายในห้องเด็กหนุ่มก็รีบพับผ้าห่ม แล้วก็จัดของที่กระจัดกระจายในห้องให้เป็นระเบียบเรียบร้อยก่อนที่จะลงไปข้างล่างเพราะถ้าป้าหรือพี่ แป้ง ที่เป็นลูกสาวของป้าเข้ามาเห็นเขาจะต้องโดนดุเป็นแน่แท้ เมื่อทุกอย่างภายในห้องเข้าที่เข้าทางแล้ว หนุ่มน้อยจึงรีบวิ่งลงมาข้างล่าง เมื่อกอล์ฟลงมาถึงชั้นล่างแล้วสิ่งที่เค้าไม่นึกไม่ฝันก็คือ เค้าเจอชายคนหนึ่งใส่เสื้อสูทคล้ายกับนักธุรกิจเมื่อชายคนนั้นหันหน้ามาทางเขา กอล์ฟถึงกับตะโกนด้วยความดีใจ
“พ่อ…. พ่อจริงๆด้วย” แล้วเด็กหนุ่มก็วิ่งเข้าไปหาคนที่อยู่ตรงหน้าแล้วโผเข้ากอดด้วยความดีใจ
“พ่อจะกลับมากรุงเทพฯทำไมไม่บอกก่อนล่ะครับ ผมจะได้ไปรับ” เด็กหนุ่มพูดกับพ่อของตนโดยที่แขนยังกอดชายผู้เป็นพ่อไม่ยอมปล่อย
“เรานี่อายุตั้ง17แล้วนะทำตัวอย่างกับเป็นเด็กไปได้ อืม..พ่อมีอะไรจะบอกลูกด้วยนะ” ชายผู้เป็นพ่อกล่าวกับลูกชายของตน แล้วหันหน้าไปมาเหมือนกับหาอะไรบางสิ่งบางอย่าง
“มากินข้าวได้แล้วค่ะทุกคน” เสียงของหญิงคนหนึ่งดังลอดออกมาจากในครัว แล้วเธอก็เดินยกสำรับอาหารออกมาวางที่โต๊ะพร้อมกับเด็กผู้ชายอีกคนที่เดินยกหม้อหุงข้าวตามหลังเธอมาติดๆ
“นี่แหละลูกสิ่งที่พ่อกำลังจะบอกเรา” ผู้เป็นพ่อกล่าวกับลูกชายของตน ในขณะที่เด็กหนุ่มยังคงสับสนว่าทั้งสองคนนี้เป็นใคร มาจากไหน และมาทำอะไรในบ้านของเขา
“สองคนนี้เป็นใครครับพ่อ” กอล์ฟถามพ่อด้วยความสงสัย แล้วคำตอบที่ทำให้เขาแทบไม่เชื่อหูตัวเองก็ดังออกมาจากปากพ่อของเขาเอง
“ผู้หญิงคนนั้นเขาชื่อ ธารา ส่วนเด็กผู้ชายคนนั้นเป็นลูกของเธอเขาชื่อ แบงค์ พ่อเจอเค้าสองคนที่ภูเก็ต พ่อกับคุณธาราเราสองคนรักกันแล้วเราก็ตกลงกันว่าเราจะแต่งงานกัน พ่อก็เลยพาเค้ามาอยู่ที่นี่กับเรายังไงล่ะลูก” ผู้เป็นพ่อได้อธิบายเรื่องราวทุกอย่างให้ลูกชายของตนได้ฟังเรียบร้อยแล้ว ก็ลากแขนลูกชายมานั่งที่โต๊ะ
เมื่อกอล์ฟมานั่งที่โต๊ะแล้ว ป้าของเขาและลูกสาวของเธอที่ชื่อแป้งก็ตามมานั่งที่โต๊ะเพื่อจะรับประทานอาหารพร้อมกัน แล้วหญิงแปลกหน้าที่นั่งรออยู่ที่โต๊ะก็กล่าวสวัสดีทุกคนในบ้านอย่างเป็นทางการ “ดิชั้นชื่อ ธารา ค่ะส่วนนี่ลูกชายคนเดียวของดิชั้นเขาชื่อแบงค์ค่ะพวกเราสองแม่ลูกขอฝากเนื้อฝากตัวด้วยนะคะ” แล้วสองแม่ลูกก็ลุกขึ้นยืนแล้วโค้งคำนับให้ทุกคนในบ้าน แล้วการรับประทานอาหารมื้อเย็นก็เริ่มขึ้นโดยที่มีผู้ใหญ่สนทนากันอย่างสนุกสนาน ส่วนกอล์ฟนะเหรอได้แต่นั่งจ้องหน้าเด็กชายที่มีใบหน้าคล้ายเด็กผู้หญิงที่อยู่ตรงหน้าอย่างโกรธแค้น แต่แล้วเด็กชายที่นั่งฝั่งตรงกันข้ามกลับยิ้มให้เขา กอล์ฟจึงเป็นฝ่ายยอมสยบซะเอง
แล้วมื้อเย็นก็ผ่านไปหญิงแปลกหน้าที่จะมาทำหน้าที่เป็นแม่คนใหม่ของกอล์ฟกับป้าและแป้งก็ช่วยกันเก็บจาน ชามที่ใช้แล้วไปทำความสะอาด ส่วนกอล์ฟก็ออกมาเดินเล่นที่สนามหน้าบ้าน ซักพักก็ได้ยินเสียงคนวิ่งมาจากด้านหลังเขาจึงหันไปดู
“นายมีอะไร” กอล์ฟเอ่ยถามอย่างไม่สบอารมณ์เท่าไรนัก
“พี่รู้จักชื่อแบงค์แล้วนะ แต่แบงค์ยังไม่รู้จักชื่อของพี่เลย” หนุ่มน้อยแก้มใสที่อยู่ตรงหน้าเอ่ยถามกับเจ้าของบ้านที่เขากับแม่ได้มาพักอาศัยอยู่ด้วย
“จะรู้ไปทำไม เราไม่รู้จักกันแล้วก็ไม่ได้เป็นอะไรกันซักหน่อย” กอล์ฟตอบแล้วก็เดินจากไป ส่วนแบงค์เมื่อได้ยินคำตอบอย่างนั้นก็พูดกับตัวเองว่า
“คนอะไร ไม่มีมารยาทเอาซะเลยคนเค้าอุตส่าห์ถามดีๆ” แล้วก็เดินกลับเข้าไปในบ้าน
ส่วนกอล์ฟเมื่อกลับเข้ามาในห้องก็ปิดประตู แล้วก็เดินตรงมาที่โต๊ะเขียนหนังสือที่มีรูปแม่ของเขาตั้งอยู่ แล้วน้ำตาของเด็กหนุ่มก็เริ่มรินไหลออกมา นานแล้วที่เด็กหนุ่มไม่ได้ร้องไห้ แต่วันนี้มีเรื่องที่ทำให้เขาเสียใจมาก เรื่องนั้นก็คือพ่อของเขากำลังจะแต่งงานใหม่กับหญิงคนอื่น กอล์ฟหยิบรูปแม่ของเขาขึ้นมาแล้วพูดขึ้นว่า
“แม่ครับพ่อเค้ากำลังจะแต่งงานใหม่แล้ว อีกหน่อยเค้าก็คงจะลืมพวกเราแล้วล่ะครับ”
เด็กหนุ่มเอารูปของแม่มานอนกอดที่เตียงนอนแล้วก็นอนร้องไห้จนเคลิ้มหลับไป
เสียงนาฬิกาปลุกดังขึ้นในตอนเช้าเป็นสัญญาณว่า เขาจะต้องลุกขึ้นอาบน้ำ แปรงฟัน เตรียมตัวไปโรงเรียนได้แล้ว เด็กหนุ่มลุกขึ้นจากเตียงนอนมาจัดการกับกิจวัตรประจำวันของตนเรียบร้อยแล้ว ก็ลงมาชั้นล่าง
“อ้าว กอล์ฟป้าชงโอวัลตินไว้ให้ข้างในครัวหน่ะลูก” ผู้เป็นป้าบอกกับหลานชายของตน
“ไม่เป็นไรครับ วันนี้ผมรีบไปเรียนครับ” แล้วเด็กหนุ่มก็วิ่งออกไปท่ามกลางความงุนงงของผู้เป็นป้า
กอล์ฟมาถึงโรงเรียนก็เกือบได้เวลาเข้าแถวแล้ว เด็กหนุ่มจึงรีบเอากระเป๋านักเรียนไปเก็บข้างบนห้องแล้วรีบวิ่งลงมาเข้าแถวที่สนาม การเคารพธงชาติผ่านพ้นไปกอล์ฟและเพื่อนๆก็เดินขึ้นมาที่ห้องเรียนที่มีเสียงดังเจี๊ยวจ๊าวไปทั่วทั้งห้อง คงเป็นเพราะปิดเทอมใหญ่ทำให้ไม่ได้เจอหน้ากันนาน แล้วทุกอย่างก็เงียบลงเมื่ออาจารย์ ฉวีวรรณ ผู้ซึ่งเป็นอาจารย์ฝ่ายปกครองและก็เป็นอาจารย์ที่ปรึกษาของห้อง ม.5/2เดินเข้ามา
“อ้าวๆๆ เงียบกันได้แล้ว ถ้าไม่เงียบรู้ใช่มั้ยว่าจะเกิดอะไรขึ้น” อาจารย์สาวกล่าวกับนักเรียน ซึ่งนักเรียนทุกคนก็รู้กันดีว่าถ้าขัดขืนล่ะก็ โดนยืนคาบไม้บรรทัดแล้วเขียนป้ายห้อยคอว่า “ผมจะไม่คุยเวลาครูสอนอีกแล้วครับ” กลางสนามแน่ๆ
“วันนี้เรามีเพื่อนใหม่มาแนะนำให้รู้จัก อันที่จริงเค้าต้องเรียนที่ห้อง5/4แต่ว่าเค้าขอร้องครูว่าอยากเรียนห้องเดียวกันกับพี่ชายของเค้า เข้ามาแนะนำตัวให้เพื่อนรู้จักซิเราหน่ะ”
แล้วเด็กชายที่อยู่นอกห้องก็เดินเข้ามาแล้วกล่าวกับทุกคนในห้องว่า
“สวัสดีครับผมชื่อ รวินันท์ ครับชื่อเล่นชื่อ แบงค์ ย้ายมาจากภูเก็ตครับ”
แบงค์กว้านสายตาไปทั่วห้องจนไปสะดุดกับคนๆหนึ่ง ทำให้แบงค์ยิ้มออกมาอย่างดีใจไม่ใช่ใครที่ไหนกอล์ฟนั่นเอง
“อ้าว จิรยุทธ มาพาน้องของเธอไปนั่งใกล้เธอสิ” กอล์ฟลุกขึ้นจากที่นั่งแล้วก็ตอบอาจารย์ว่า “ครับ” แล้วก็เดินมาที่หน้าห้องแล้วก็พาแบงค์มานั่งข้างตนเอง
พออาจารย์เดินออกไปนอกห้องเท่านั้นทุกคนในห้องก็พากันมารุมที่โต๊ะของกอล์ฟกับแบงค์ เด็กชายที่ใส่แว่นหนาก็พูดขึ้นว่า
“กอล์ฟxxxมีน้องเมื่อไหร่ทำไมไม่บอกxxxเลยวะ”
แล้ว เจี๊ยบ เด็กผู้หญิงหน้าตาจิ้มลิ้มอีกคนก็พูดสมทบอีกว่า “เออ มีน้องโตขนาดนี้ไม่ยอมบอกกันบ้างเลยแถมยังน่ารักกว่าxxxอีก”
“มันไม่ใช่น้องของxxx แล้วมันก็ไม่ได้เป็นอะไรกับxxxทั้งนั้น” กอล์ฟพูดทิ้งท้ายแล้วก็ลุกเดินรี่ออกไปนอกห้อง
ทุกคนในห้องได้ยินดังนั้นก็ยิ่งงงหนักกันเข้าไปใหญ่ ป่าน เด็กสาวหน้าตาคมคายที่เป็นเพื่อนสนิทของกอล์ฟอีกคนก็เลยเดินตรงมาที่แบงค์แล้วถามว่า “ตกลงเรื่องมันเป็นยังไงกันแน่”
แบงค์จึงเล่าเรื่องราวทั้งหมดให้เพื่อนทุกคนฟัง “ที่แท้เรื่องก็เป็นอย่างนี้นี่เอง”ต้าเพื่อนสนิทของกอล์ฟที่เรียนด้วยกันมาตั้งแต่ ม.1พูดขึ้น
แล้วกอล์ฟก็เดินกลับเข้ามาในห้อง ทุกคนเห็นสีหน้าของหนุ่มฮอตประจำห้องไม่สู้ดีนัก ก็เลยแยกย้ายกันกลับไปที่โต๊ะใครโต๊ะมัน แล้วกอล์ฟก็กลับมานั่งข้างเด็กหนุ่มหน้าใสที่เป็นน้องชายคนใหม่ของตนโดยที่ไม่มีเสียงพูดคุยหรือทักทายแม้แต่น้อย การเรียนวันนั้นกอล์ฟเอาแต่นั่งมองท้องฟ้าซะเป็นส่วนใหญ่เค้าไม่ได้สนใจกระดานดำแม้แต่น้อย ส่วนแบงค์เมื่อเห็นพี่ชายของตนไม่สนใจเรียนก็อยากจะตักเตือนอยู่เหมือนกันแต่ก็ไม่กล้า เพราะกลัวว่ากอล์ฟจะเกลียดตนเองกับแม่ยิ่งกว่าเดิม จึงได้แต่นั่งเฉยและจดตามที่ครูเขียนบนกระดานอย่างเงียบๆ
เสียงออดดังบอกเวลาว่าได้เวลาพักเที่ยงแล้วทุกคนจึงเตรียมตัวลงไปกินข้าวมื้อกลางวัน “แบงค์กับกอล์ฟลงไปกินข้าวด้วยกันมั้ย” เสียงใสๆของเจี๊ยบดังขึ้น
“ไปสิ เจี๊ยบลงไปก่อนเลยเดี๋ยวเราตามไป” แบงค์ตอบเพื่อนสาวคนใหม่พร้อมกับรอยยิ้ม
“พี่จะลงไปรึปล่าว ถ้าไม่ลงไปเดี๋ยวแบงค์จะซื้ออะไรมาให้กิน”แบงค์ถามพี่ชายด้วยความเป็นห่วง แต่แล้วคำตอบก็คือการนิ่งเงียบของกอล์ฟทำให้แบงค์รู้ว่าพี่ชายไม่ต้องการที่จะรับความหวังดีจากตน แล้วแบงค์ก็เดินออกจากห้องไป
ส่วนกอล์ฟก็นั่งมองหน้าต่างแล้วก็คิดไปเรื่อยว่า ถ้าแม่ของเขายังอยู่ในตอนนี้เขาคงไม่รู้สึกเหมือนอยู่คนเดียวบนโลกใบนี้อย่างแน่นอน อยากให้แม่มาอยู่ด้วยจังเลย
การเรียนวันนั้นผ่านไปเสียงออดก็ดังขึ้นอีกครั้งเพื่อเป็นการบอกว่าถึงเวลาเลิกเรียนแล้ว เด็กทุกคนเตรียมตัวกลับบ้านแต่กอล์ฟกลับรีบเก็บของใส่กระเป๋าแล้ววิ่งออกไปจากห้องโดยปล่อยให้ทุกคนในห้องงงกับเหตุการณ์ที่เกิดขึ้น
ป่านหันมองตามกอล์ฟที่วิ่งออกไปนอกห้องแล้วหันมองกลับมาที่แบงค์ซึ่งยืนทำหน้าเศร้าอยู่ริมหน้าต่างแล้วก็เดินตรงเข้าไปหาแล้วพูดว่า
“ไอ้กอล์ฟมันก็เป็นอย่างนี้แหละ อย่าไปสนใจมันเลยสงสัยมันคงรีบไปซ้อมตะกร้อหน่ะอย่าคิดมาก”คำพูดของป่านทำให้เกิดรอยยิ้มบนใบหน้าของแบงค์ได้อีกครั้ง
กอล์ฟกลับมาถึงบ้านหลังจากซ้อมตะกร้อเสร็จ ก็เห็นทุกคนอยู่ที่โต๊ะอาหารกันพร้อมหน้า ป้าเรียกให้เขาเข้ามานั่งกินข้าวมื้อเย็นด้วยกันกอล์ฟจึงต้องเดินเข้าไปร่วมโต๊ะอย่างไม่ค่อยเต็มใจเท่าไรนัก
แล้วธาราก็ถามเด็กหนุ่มขึ้นว่า “เหนื่อยมั้ยจ๊ะวันนี้สนุกมั้ยที่โรงเรียน แบงค์ทำความเดือดร้อนอะไรให้กอล์ฟรึปล่าวจ๊ะ”
กอล์ฟมองหน้าแม่คนใหม่นิดหนึ่งแล้วก็ตอบว่า “ก็ไม่มีอะไรครับ” แล้วกอล์ฟก็ลงมือกินข้าว โดยไม่สนใจอะไรอีก
“พูดเพราะๆก็เป็นด้วยเหรอเนี่ย” แบงค์คิดในใจ
แล้วมื้อเย็นก็ผ่านไปป้าและแป้งยินดีอาสาในการจัดเก็บจาน ชามเพื่อที่จะนำไปล้างทำความสะอาด ส่วนกอล์ฟเมื่อกินเสร็จก็รีบล้างมือแล้ววิ่งขึ้นไปบนห้อง
เด็กหนุ่มเดินขึ้นมาที่ห้องของตนเปิดประตูเข้ามา สิ่งที่เขาเห็นทำให้เด็กหนุ่มถึงกับชะงักห้องของเขาถูกจัดใหม่จากที่เคยรกรุงรังกลายเป็นสะอาดสะอ้านซะจนเด็กหนุ่มตกใจเตียงของเค้าจากที่เคยมีหมอนใบเดียวก็กลับกลายเป็นสองใบ โต๊ะเขียนหนังสือสองตัว ตู้เสื้อผ้าสองตู้ กอล์ฟยืนนิ่งงงว่าเกิดอะไรขึ้นแล้วคนที่คลายความสงสัยให้เด็กหนุ่มก็มาเคาะที่ประตูก๊อกๆๆๆ
“กอล์ฟเปิดประตูให้พ่อหน่อยสิลูก” เสียงจากด้านนอกที่ดังขึ้นทำให้กอล์ฟเดินไปที่ประตูแล้วเปิดออกไป
กอล์ฟเปิดประตูออกมาแล้วก็พบกับพ่อ ซึ่งมีแบงค์ยืนอยู่ข้างๆ แค่นี้กอล์ฟก็พอจะเดาได้แล้วว่าเกิดอะไรขึ้น
“พ่ออยากให้เราสองคนนอนห้องเดียวกันเพราะว่าเราจะได้สนิทกันมากขึ้น แบงค์ต่อไปนี้นี่คือห้องของเรานะ ไม่ต้องไปนอนที่โซฟาข้างล่างแล้วนะ อ่ะเข้าไปสิลูก”
พ่อพูดจบแล้วก็ดันตัวแบงค์เข้าไปในห้องปิดประตูแล้วก็เดินจากไป
เด็กหนุ่มทั้งสองยืนมองหน้ากันต่างคนต่างก็งงกับเรื่องที่เกิดขึ้น แล้วกอล์ฟก็พูดขึ้นว่า “ต่างคนต่างอยู่ นายอยู่ส่วนของนายเราก็อยู่ส่วนของเรา”แล้วกอล์ฟก็เดินไปเอาผ้าเช็ดตัวเพื่อเตรียมตัวไปอาบน้ำแล้วก็เดินหายเข้าไปข้างในห้องน้ำ โดยให้แบงค์รออยู่ที่เตียง
กอล์ฟอาบน้ำเสร็จเรียบร้อยก็ออกมาจากห้องน้ำ แบงค์จึงเข้าไปอาบต่อ
ในขณะที่แบงค์อาบน้ำนั้นกอล์ฟก็คิดแผน$

[Namyen]

ในขณะที่แบงค์อาบน้ำนั้นกอล์ฟก็คิดแผนที่จะแกล้งแบงค์ขึ้นมา โดยการเปิดแอร์ให้เย็นมากๆแล้วก็ห่มผ้าแกล้งทำเป็นนอนหลับโดยที่จะไม่ให้แบงค์มีผ้าห่ม
หลังจากที่แบงค์อาบน้ำใส่เสื้อผ้าเสร็จแล้วก็ออกมาจากห้องน้ำ ภาพที่เห็นทำให้แบงค์อดที่จะขำไม่ได้ก็คือ กอล์ฟนอนหนาวตัวขดเหมือนเด็กๆ แบงค์จึงเดินมาที่เตียงแล้วมาห่มผ้าให้พี่ชายคนใหม่ของตน แล้วปิดแอร์ ปิดโคมไฟที่หัวเตียงแล้วจึงเข้านอน
ตกดึกกอล์ฟงัวเงียตื่นขึ้นมาแล้วพบว่าแผนที่ตนวางไว้ไม่ สำเร็จแบงค์มานอนห่มผ้าผืนเดียวกันกับตนจึงไม่คิดจะแกล้งอีก เพราะการแกล้งคนนอนหลับอาจจะเป็นบาปติดตัวเอาได้จึงทำได้แค่นอนมองหน้าแบงค์ที่หลับไปแล้วเท่านั้น
“พ่ออย่าทิ้งแบงค์ไปนะ…” กอล์ฟได้ยิน ก็เข้ามาจ้องหน้าของแบงค์ใกล้ๆเพื่อดูว่าเกิดอะไรขึ้น ที่แท้ก็นอนละเมอนี่เองแต่คำพูดเมื่อกี้มันต้องมีที่มาแน่ๆ กอล์ฟคิดในใจแล้วจึงเอนตัวลงนอนแล้วเคลิ้มหลับไป



อ่านแล้วแสดงความคิดเห็นด้วยนะครับ

[nartch]

 
น่าสนใจดีครับบบบบ ลงต่อ ๆ เรื่องเก่า ๆ ตามอ่านไม่หมดเลยย เรื่องใหม่ ๆ น่าสนใจมาอีกละ
แต่ดีครับบบบบ จะได้มีเรื่องอ่านเยอะ ๆ โครงเรื่องดูน่าสนใจนะครับ แต่ภาษาที่นำเสนอมายังน่าจะต้อง
ปรับปรุงนิดส์หน่อย มีลักษณะบรรยายและเนือย ๆ ไปหน่อย ด้านอารมณ์เลยพลอยลดลงไปด้วย
ไงก็เป็นกำลังใจ จะติดตามอ่านต่อไปครับบบบบบบ สู้สู้ 
 

[jammy]

เคยได้ยินชื่อเจ้าชายน้อยมานานเเล้วเเต่ยังไม่เคยอ่านเรื่องของเจ้าชายน้อยเลย เรื่องนี้น่าสนใจดีครับ จะติดตามอ่านไปเรื่อยๆ ขอให้กำลังใจเจ้าชายน้อยกะคนโพสด้วยนะครับ 

[THIP]

น่าสนุกดีนะคะ    รออ่านอยู่น้า 

[FOAM]

เรื่องราวน่าติดตามครับ  จะติดตามต่อไปครับ

 
 
 

[anTon]

เนื้อเรื่องน่าสนจัยดีคับ

รอติดตามตอนต่อปัยคร้าบ

[Namyen]

มาต่อกันเลยนะครับกับตอนที่2
พอดีว่าเป็นมือใหม่หัดโพสน่ะครับ อาจจะมีตะกุกตะกักไปบ้างยังไงก็ติชมกันได้นะครับ   

เช้าวันใหม่เข้ามาทายทัก แบงค์ตื่นขึ้นมาเพราะเสียงนาฬิกาปลุกที่หัวเตียงแบงค์งัวเงียตื่นขึ้นมามองหาคนที่นอนข้างตนเมื่อคืนแต่ก็ไม่พบ
ส่วนกอล์ฟลุกขึ้นไปอาบน้ำตั้งนานแล้ว แบงค์ลุกขึ้นมาปิดนาฬิกาปลุกที่หัวเตียงแล้วลุกออกจากที่นอนแล้วก็พับผ้าห่มแล้วจัดที่นอนให้เป็นระเบียบเรียบร้อย
“อ้าว ตื่นแล้วเหรอ” เสียงเสียงหนึ่งดังขึ้นมาจากทางด้านหลังทำให้แบงค์ต้องหันไปดู แต่ภาพที่เห็นทำให้แบงค์แทบหยุดหายใจ มันเป็นภาพของกอล์ฟที่ยืนใส่กางเกงในสีขาวตัวจิ๋วเพียงตัวเดียวยืนกอดอกหันหน้ามาทางที่แบงค์ยืนอยู่
“อ้าว จะอายทำไมล่ะผู้ชายเหมือนกัน แล้วน้ำหน่ะจะอาบก็รีบอาบเร็วๆเข้าเดี๋ยวไปเรียนสายหรอก” กอล์ฟพูดขึ้นเมื่อเห็นแบงค์หน้าแดงเขินอายจนต้องหลบสายตาไปทางอื่น
“พี่ทำอะไรของพี่หน่ะ! แล้วทำไมไม่ใส่กางเกงล่ะ” แบงค์พูดโดยไม่หันไปสบตาคนที่อยู่ตรงหน้าแม้แต่น้อย
“ทำไม เราจะใส่หรือไม่ใส่มันก็เรื่องของเราถ้ารับไม่ได้ก็ไปนอนที่ห้องอื่นสิ” กอล์ฟพูดในขณะที่กำลังหยิบชุดนักเรียนมาสวมใส่
แบงค์จึงรีบหยิบผ้าเช็ดตัวแล้วจึงรีบวิ่งเข้าไปในห้องน้ำ กอล์ฟเห็นแบงค์มีท่าทีเขินอายแบบนั้นก็ยิ่งทำให้กอล์ฟอดที่จะขำไม่ได้ แล้วกอล์ฟจึงเดินไปเคาะที่ประตูห้องน้ำแล้วบอกว่า
“อย่าอาบนานนักนะ สายแล้ว” แล้วกอล์ฟก็เดินออกไปจากห้อง
“คนอะไรก็ไม่รู้ หน้าไม่อาย” แบงค์บ่นพึมพำในขณะที่กำลังอาบน้ำ
เมื่ออาบน้ำเสร็จแล้วแบงค์ก็ลงมาที่ชั้นล่างก็เห็นกอล์ฟนั่งรออยู่ที่โต๊ะพร้อมกับทุกคนในบ้านแล้ว
“อ้าวแบงค์มานั่งสิลูกจะได้กินข้าวเช้าพร้อมกัน” เสียงของผู้เป็นแม่กล่าวกับลูกชายด้วยความห่วงใย
“ไม่ล่ะครับ แบงค์ไม่หิวเชิญทุกคนตามสบายเลยนะครับ แบงค์ไปเรียนก่อนนะครับ”
แบงค์ยกมือไหว้ทุกคนแล้วจึงรีบเดินออกไป
กอล์ฟเห็นแบงค์รีบเดินออกไปอย่างนั้น จึงรีบหยิบกระเป๋านักเรียนแล้วจึงรีบวิ่งตาม
แบงค์ออกไปทุกคนที่อยู่ในบ้านมองตามสองเด็กหนุ่มที่รีบวิ่งออกไปด้วยความประหลาดใจ
“ดูสิไม่ทันไร ก็ห่างกันไม่ได้แล้วเด็กๆนี่สนิทกันเร็วจังเลยนะคะ” แป้งพูดกับทุกคนที่นั่งร่วมโต๊ะอาหาร
“มาเริ่มกินกันได้แล้วเดี๋ยวก็ไปทำงานสายกันพอดี” พ่อของกอล์ฟพูดขึ้น ทุกคนจึงลงมือรับประทานอาหาร
“นี่นายเป็นอะไรทำไมไม่ยอมกินข้าว” กอล์ฟถามแบงค์ด้วยความเป็นห่วง
“เรื่องของเรา เราจะกินหรือไม่กินก็เรื่องของเรา” แบงค์ตอบคำถามด้วยความไม่พอใจนัก “ว่าไงนะ! เมื่อเช้ายังเรียกว่าพี่อยู่เลยทำไมพอออกมานอกบ้านเปลี่ยนเป็นคนละคนเลยนะ” กอล์ฟเริ่มโมโหที่แบงค์ตอบคำถามตนอย่างไม่สุภาพนัก
“แล้วนายทำไมต้องทำอย่างนั้นกับเราด้วยล่ะ แล้วอีกอย่างนะเราก็อายุ16แล้วนะ ส่วนนายอายุมากกว่าเราแค่ปีเดียวเพราะฉะนั้น เราไม่จำเป็นต้องเรียกนายว่าพี่ก็ได้” แบงค์ตอบคำถามกอล์ฟอีกครั้งแล้วจึงหันไปยืนจ้องหน้าคนที่ทำให้ตนแทบช็อกในตอนเช้า
“อ๋อ เรื่องนี้นี่เอง นี่! เรามีอะไรจะบอกนายอย่างหนึ่ง ต่อไปนี้ไม่ว่าเราจะสั่งอะไรนายต้องทำตามเราทุกอย่าง ถ้านายขัดคำสั่งของเรา แม่ของนายเจอดีแน่” แล้วกอล์ฟก็เดินเข้าไปกระชากคอเสื้อนักเรียนของแบงค์แล้วยกขึ้น
“เข้าใจมั้ย” กอล์ฟถามอีกครั้ง “เข้าใจแล้ว! นายจะปล่อยเราได้รึยัง” แบงค์บอกกับกอล์ฟเพื่อต้องการให้กอล์ฟปล่อยเพราะตอนนี้เขาเริ่มจะหายใจไม่ออกแล้ว
กอล์ฟจึงปล่อยมือของตนจากคอเสื้อของแบงค์แล้วก็พูดว่า “อ่ะ นี่กระเป๋าถือให้ด้วย”
กอล์ฟโยนกระเป๋าให้แบงค์จนแบงค์แทบจะรับไม่ทัน แล้วกอล์ฟก็โบกรถแทกซี่ที่ขับผ่านมาหน้าบ้าน
“อ้าว รีบขึ้นมาสิยืนเซ่ออยู่ทำไม” กอล์ฟเรียกแบงค์ให้ขึ้นมาบนรถ
แบงค์เดินขึ้นรถมาอย่างไม่สบอารมณ์เท่าไหร่นักแล้วก็ปิดประตู
รถแท็กซี่แล่นมาจอดที่หน้าโรงเรียนของทั้งสองคน กอล์ฟกับแบงค์จึงลง จากรถแล้วก็เดินขึ้นห้องเรียน เมื่อมาถึงห้องเรียนทุกคนที่อยู่ในห้องมองทั้งสองคนด้วยความแปลกใจ เมื่อทุกคนเห็นแบงค์ปฏิบัติกับกอล์ฟราวกับว่าตนเป็นทาส
เสียงออดบอกเวลาเข้าแถวเด็กทุกคนในห้องจึงรีบวิ่งลงมาที่กลางสนามเพื่อที่จะเข้าแถวเคารพธงชาติกอล์ฟกับแบงค์แล้วก็เพื่อนๆจึงเดินตามลงมาเข้าแถวที่สนาม แล้วการเคารพธงชาติก็ผ่านไปเด็กทุกคนจึงแยกย้ายกันไปยังห้องเรียนของตน
“เฮ้ย กอล์ฟวันนี้มันแปลกๆนะทำไมวันนี้แบงค์มันทำตัวอย่างกับเป็นคนใช้xxxยังงั้นแหละ” ต้าเพื่อนสนิทของกอล์ฟเอ่ยถามเมื่อเข้ามานั่งที่โต๊ะของตนเรียบร้อยแล้ว
“ก็ไม่มีอะไรหรอกก็แค่พี่น้องกันช่วยเหลือกันบ้างก็ไม่เห็นจะแปลก” กอล์ฟตอบเพื่อนต้ามองดูหน้าเพื่อนของตนที่ทำหน้าอย่างไม่ค่อยพอใจนัก ก็เลยไม่กล้าถามอะไรอีกจึงได้แต่เดินกลับไปยังที่นั่งของตน
หลายวันผ่านไปกอล์ฟก็ยังปฏิบัติกับแบงค์ราวกับว่าแบงค์เป็นทาสของตนเช่นเดิม แบงค์ต้องทำตามทุกอย่างที่กอล์ฟสั่งอย่างหลีกเลี่ยงไม่ได้และเพื่อนๆ ทุกคนในห้องก็เริ่มสังเกตความผิดปกติของสองพี่น้องคู่นี้ได้ เจี๊ยบเริ่มทนไม่ไหวที่เห็นกอล์ฟทำกับแบงค์ราวกับว่าแบงค์เป็นทาสจึงเดินเข้ามาที่โต๊ะของกอล์ฟแล้วพูดว่า
“ไอ้กอล์ฟ! มันจะมากไปแล้วนะxxxทำไมทำกับน้องของxxxแบบนี้วะ ถึงแบงค์มันจะไม่ใช่น้องของxxxจริงๆ แต่xxxก็ไม่น่าจะทำกับมันแบบนี้”
“แล้วทำไมวะ xxxจะทำอะไรกับมันก็เรื่องของxxxxxxยุ่งอะไรด้วยวะ” คำตอบของกอล์ฟทำให้เจี๊ยบเริ่มโมโหหนักขึ้นจึงทำให้เจี๊ยบด่าว่ากอล์ฟต่างๆ นาๆ
“นี่! พอได้แล้วทั้งสองคนนั่นแหละ พวกxxxไม่ได้เป็นเพื่อนกันรึไง กัดกันอยู่ได้”
เสียงของป่านดังขึ้นทำให้ทั้งสองคนที่ทะเลาะกันอยู่ถึงกับหยุดชะงัก
เจี๊ยบเดินกลับมายังที่นั่งของตนส่วนกอล์ฟก็นั่งลงที่เก้าอี้ของตนเช่นกัน
แบงค์ลุกขึ้นยืนแล้วบอกกับเพื่อนๆทุกคนในห้องว่า
“เราเป็นคนเต็มใจทำให้พี่กอล์ฟเองมันไม่ใช่ความผิดของพี่เค้าหรอกนะ” กอล์ฟมองหน้าแบงค์ด้วยความงุนงงว่าทำไมแบงค์ถึงยอมปกป้องตนเองถึงเพียงนี้ทั้งๆ ที่เขาก็คอยหาเรื่องแกล้งแบงค์อยู่ตลอดเวลา
แล้วทุกอย่างก็จบลงเมื่ออาจารย์เดินเข้ามาสอน “ขอบใจนายมากนะ” กอล์ฟพูดกับแบงค์เพราะคิดว่าแค่การใช้คำพูดดีๆ คงไม่เสียหายอะไร แบงค์ได้ยินก็ถึงกลับแปลกใจจึงแกล้งถามออกไปว่า “ฮะ! ว่าไงนะ! เมื่อกี้พูดว่าไงนะ”
“ไม่มีอะไร” กอล์ฟตอบแก้เก้อ แบงค์จึงยิ้มให้กับพี่ชายของตนนิดนึงแล้วจึงลงมือจดตามที่ครูสอนต่อไป
การเรียนวันนั้นผ่านไปด้วยดีแบงค์กับกอล์ฟเริ่มพูดคุยกันมากขึ้น
เวลาที่แบงค์มองไปยังที่ใบหน้าของกอล์ฟก็รู้สึกหวั่นไหวอย่างที่ไม่เคยเป็นมาก่อน
ส่วนกอล์ฟเมื่อเห็นรอยยิ้มที่สวยจับใจของแบงค์ก็รู้สึกประหม่าจนเก็บอาการเอาไว้ไม่อยู่
“เฮ้ย วันนี้พวกชมรมเทควันโดจะมีการแข่งขันคัดเลือกตัวแทนของโรงเรียนด้วยนะ ไปเชียร์พี่ต้อมกันเหอะ” เด็กหญิงคนหนึ่งพูดขึ้นขณะกำลังเก็บของลงกระเป๋านักเรียนเตรียมตัวที่จะไปที่โรงยิมฯ เพื่อไปชมการแข่งขัน
“ใครเหรอพี่ต้อม” แบงค์หันไปถามเจี๊ยบที่กำลังจะเดินออกไปจากห้องเรียน
“พี่ต้อมหน่ะเหรอ เค้าเป็นนักกีฬาของโรงเรียนที่เก่งมากๆ เลยนะ และที่สำคัญหล่อมากๆ เลยด้วยแหละ” เจี๊ยบตอบไปยิ้มไป
“ไม่เห็นจะหล่อตรงไหนเลย” เสียงของกอล์ฟแทรกขึ้นมาในขณะที่ทั้งสองคนคุยกันอยู่ ทำให้เจี๊ยบหันไปค้อนขวับ
“นี่ อิจฉาเค้าล่ะสิแกหน่ะ รีบไปกันเหอะแบงค์ไม่ต้องไปสนใจมันหรอกเดี๋ยวไม่ทันดูพี่ต้อมแข่งนะ” เจี๊ยบพูดจบก็จูงมือแบงค์เดินรี่ไปที่โรงยิมฯ โดยไม่สนใจกอล์ฟแม้แต่น้อยส่วนกอล์ฟก็เดินไปที่สนามเพื่อซ้อมตะกร้อตามปกติ
ที่โรงยิมฯ
เมื่อแบงค์กับเจี๊ยบเดินมาถึงก็เห็นการแข่งขันเทควันโดที่เริ่มขึ้นแล้วอย่างดุเดือด
“แบงค์ คนนั้นไงพี่ต้อม คนที่ใส่ชุดสีน้ำเงินนั่นไงหล่อใช่มั้ยล่ะแถมยังเก่งด้วย”
เจี๊ยบบอกแบงค์ในขณะที่ตายังจับจ้องไปที่การแข่งขันอย่างไม่วางตา
แบงค์มองไปยังคนชื่อต้อมตามที่เจี๊ยบบอกแล้วก็กวาดสายตาไปยังรอบๆ โรงยิมฯ
แล้วพูดว่า “โห มีแฟนคลับเยอะขนาดนี้เลยเหรอเนี่ย”
“เย้!!” เสียงเชียร์ดังลั่นไปทั่วโรงยิมเมื่อฝ่ายน้ำเงินเป็นฝ่ายชนะ
“เจี๊ยบเรากลับบ้านแล้วนะ เย็นมากแล้วเดี๋ยวที่บ้านจะรอนาน” แบงค์กล่าวลาเจี๊ยบแล้วเดินกลับออกมาจากโรงยิมฯ แล้วรีบกลับบ้าน
แบงค์กลับมาที่บ้านวันนี้ไม่มีใครอยู่ที่บ้าน บ้านเงียบเชียบจนแบงค์เองก็แปลกใจ
เสียงโทรศัพท์มือถือดังขึ้นแบงค์หยิบมือถือตัวน้อยออกมาจากกระเป๋านักเรียนแล้วก็กดรับสาย “ฮัลโหล สวัสดีครับ” “รีบขึ้นมาบนบ้านหน่อยมีอะไรจะพูดด้วย”
เสียงปลายสายที่คุยกับแบงค์ไม่ใช่ใครที่ไหนกอล์ฟนั่นเอง
แบงค์วางสายแล้วรีบวิ่งขึ้นไปบนห้องแล้วเปิดประตูเข้าไป “พ่อกับแม่ ป้าและก็พี่แป้งหายไปไหนกันหมด” แบงค์ถามกอล์ฟด้วยความร้อนใจ กอล์ฟยิ้มให้แบงค์นิดหนึ่งแล้วตอบคำถามแบงค์อย่างช้าๆ
“นายจำไม่ได้แล้วเหรอว่าพ่อกับแม่ของเราจะไปดูที่ๆ จะเปิดรีสอร์ทที่ภูเก็ต ส่วนป้าก็ไปเที่ยวเชียงใหม่กับพี่แป้ง”
“เออจริงสิ ลืมสนิทเลย” แบงค์พูดแก้เก้อ
“งั้นวันนี้แบงค์จะทำกับข้าวให้พี่กอล์ฟกินเอง” แบงค์พูดด้วยท่าทางมุ่งมั่น
“จะกินได้เหรอ ไม่ท้องเสียแน่นะ” กอล์ฟพูดหยอกล้อน้องชาย
“จะกินมั้ยล่ะ ไม่กินก็ไม่ได้ว่าอะไรนะ” แบงค์พูดประชด
“กินสิ มาลงมือทำกันเหอะดูเหมือนว่าแม่กับป้าจะซื้อของไว้เต็มตู้เย็นเลยนะ” กอล์ฟพูด
ทั้งสองคนเริ่มลงมือทำอาหารโดยที่แบงค์เริ่มลงมือทำแกงจืดเต้าหู้ไข่ไก่ ส่วนกอล์ฟก็ลงมือหุงข้าวและก็ทำไข่เจียวหมูสับ
มื้อเย็นวันนั้นเป็นมื้อที่ทั้งสองคนอิ่มเอมใจเป็นพิเศษ โดยที่ต่างฝ่ายต่างก็ตักกับข้าวให้กันและกัน “เป็นไงบ้างแกงจืดหน่ะ” แบงค์ถามขึ้น
“อืม ก็ใช้ได้” กอล์ฟบอกกับน้องชาย แบงค์ยิ้มให้พี่ชายเล็กน้อยกับคำชม
หลังจากที่มื้อเย็นผ่านไป ทั้งสองคนจึงช่วยกันเก็บจานชามล้างทำความสะอาด
เมื่อทุกอย่างเรียบร้อยเข้าที่เข้าทางแล้วทั้งสองจึงพากันขึ้นไปบนห้อง

[Namyen]

“นายเข้าไปอาบน้ำก่อนแล้วกันนะ เดี๋ยวเราจะเล่นเกมส์รอ” กอล์ฟบอกน้องชาย
แบงค์ก็ยอมทำตามอย่างว่าง่าย ส่วนกอล์ฟคิดแผนที่จะแกล้งแบงค์ได้จึงเดินไปหยิบผ้าเช็ดตัวมาแล้วก็ถอดชุดนักเรียนออกแล้วก็นุ่งผ้าเช็ดตัวเพียงผืนเดียว
หลังจากที่แบงค์อาบน้ำเสร็จแล้วก็ออกมา ก็เห็นกอล์ฟนั่งรอที่เตียงโดยนุ่งผ้าเช็ดตัวเพียงแค่ผืนเดียว “เสร็จแล้ว เข้าไปอาบซะสิ” แบงค์เดินมาบอกพี่ชายที่นั่งอยู่ที่เตียงส่วนกอล์ฟก็ลุกขึ้นยืนแล้วก็ดึงผ้าเช็ดตัวออก
“เฮ้ย! ทำอะไรหน่ะ เล่นอะไรบ้าๆอีกแล้วนะ” แบงค์รีบเอามือปิดหน้าแล้วพูดต่อว่ากอล์ฟ
“นายนี่ก็แปลกนะ ผู้ชายเหมือนกันไม่เห็นต้องอายเลย” กอล์ฟพูดพร้อมกับหัวเราะที่เห็นน้องชายเขินอายจนต้องเอามือปิดหน้า
“จะอาบก็รีบไปอาบไป ยืนโชว์อยู่ได้” แบงค์ไล่กอล์ฟไปอาบน้ำ ส่วนกอล์ฟก็เดินเข้าไปอาบน้ำในห้องน้ำตามที่แบงค์สั่ง
กอล์ฟเดินออกมาหลังจากที่อาบน้ำใส่เสื้อผ้าเสร็จแล้ว เห็นแบงค์นอนหลับไปแล้วจึงเดินมาที่เตียงแล้วนั่งลงมองน้องชายที่นอนหลับไปแล้วด้วยความเอ็นดู
“น่ารักจริงๆ เลยนะ เวลานอนหลับเหมือนเด็กเลยแฮะ” กอล์ฟคิดในใจ แล้วจึงปิดโคมไฟที่หัวเตียงแล้วก็เอนตัวลงนอน

เช้าวันนี้เป็นวันเสาร์แต่แบงค์กับกอล์ฟก็ต้องมาที่โรงเรียนเพราะกอล์ฟต้องมาซ้อมตะกร้อส่วนแบงค์ต้องมาซ้อมปิงปองตามที่ครูได้นัดเอาไว้โดยที่มีเพื่อนๆ มาคอยให้กำลังใจ
หลังจากที่แบงค์ซ้อมเสร็จแล้วก็มานั่งรอกอล์ฟที่โต๊ะหินอ่อนข้างอาคารเรียน
แบงค์นั่งอ่านหนังสือการ์ตูนได้ซักพักเสียงโทรศัพท์ก็ดังขึ้น แบงค์ได้ยินเสียงก็แปลกใจ
“เฮ้ย นี่มันไม่ใช่เสียงโทรศัพท์เรานี่หว่า” แบงค์มองหาที่มาของเสียงนั้นแล้วก็เจอโทรศัพท์มือถือเครื่องหนึ่งตกอยู่ไม่ไกลจากที่ๆเขานั่งอยู่ แล้วแบงค์จึงเดินไปหยิบ
โทรศัพท์มือถือที่ตกอยู่ที่พื้นขึ้นมาแล้วกดรับสาย
“ฮัลโหล สวัสดีครับ” แบงค์พูด “ครับ ผมเป็นเจ้าของมือถือเครื่องนี้ครับ ผมทำมันหล่นหายที่ไหนก็ไม่รู้ คุณอยู่ที่ไหนครับเดี๋ยวผมจะรีบไปเอา”เสียงปลายสายตอบกลับมาด้วยความร้อนใจ “ครับผมอยู่ที่โต๊ะหินอ่อนข้างอาคาร3โรงเรียนมัธยมAครับ”แบงค์ตอบ
“อ้าว อยู่โรงเรียนเดียวกันเหรอครับเนี่ย งั้นเดี๋ยวผมจะรีบไปเอานะครับ” เสียงปลายสายตอบมาแล้วก็วางสายไป

ขอบคุณสำหรับกำลังใจนะครับ

[jammy]

เริ่มปรับตัวเข้าหากันละดีจังหุๆ รอตอนหน้านะครับมาไวๆละ 

[Poes]

รอลุ้นต่อนะ เป็นกำลังใจให้คนโพสจ้า   

[oaw_eang]

เข้ามาให้กำลังใจค่า 

[gobgab]

.............ของเจ้าชายน้อยอีกแล้ว.......

.............ท่าทางจะเศร้า.......

[nartch]

 
พี่ต้อมแหง๋ ๆ โชคชะตานำพาให้เจอกันนนนน จะได้เจ็บปวดกันเร็ว ๆ 
พี่ชายกับน้องชายยยย เวรละงานนี้ ลำพังเป็นเกย์ก็แย่ละ ยังจะเป็นพี่น้องอีกกกกก 
เอาครับ รอลุ้นกันต่อไปปปปป
 

[Namyen]

    เมื่อวานตอนดึกจะลงแล้วเว็บมันเออเร่ออะครับ วันนี้ลองใหม่ลงได้เดี๋ยวให้2ตอนเลย
ตอนที่3ครับ
แบงค์นั่งอ่านหนังสือการ์ตูนรอที่โต๊ะหินอ่อนไม่นานนักก็ได้ยินเสียงคนวิ่งมาจากทางด้านหลังจึงหันไปดู
“ เฮ้ย พี่ต้อมนี่นา ” แบงค์คิดในใจแล้วมองดูคนตรงหน้าที่ยืนหอบเพราะความเหนื่อย
ส่วนต้อมเมื่อเห็นคนที่เก็บมือถือของตนได้ ก็ถึงกับยืนนิ่งอึ้ง “ เฮ้ย นี่มันน้องคนที่แข่งปิงปองกับไอ้โก้นี่หว่า น่ารักอย่างนี้ต้องจีบ! ” ต้อมคิดในใจเมื่อเห็นเด็กชายหน้าตาน่ารักที่แข่งปิงปองกับเพื่อนของตนเมื่อตอนเช้า
“ ขอบคุณมากนะครับน้อง ที่เก็บมือถือของพี่เอาไว้ให้ ถ้าเป็นคนอื่นเก็บได้พี่คงไม่ได้คืนแน่ๆ เลย ” ต้อมพูดพร้อมกับยิ้มให้แบงค์
“ ไม่เป็นไรครับ ” แบงค์พูด
“ เพื่อเป็นการตอบแทน พี่ขอเลี้ยงข้าวน้องซักมื้อหนึ่งนะครับ ” ต้อมขอร้องด้วยสีหน้าอ้อนวอน
“ อะไรวะ จะมาไม้ไหนวะอีตานี่ ” แบงค์คิดในใจ
“ นะครับน้อง ” ต้อมขอร้องอีกครั้ง เมื่อเห็นแบงค์ยังมีสีหน้าลังเลอยู่
“ เอาไงดีวะถ้ายัยเจี๊ยบรู้โดนงอนใส่แน่ๆ แล้วพี่กอล์ฟก็ไม่ค่อยชอบขี้หน้าอีตานี่ด้วย ”
แบงค์ยิ่งคิดหนักขึ้น
“ น้องครับ ว่ายังไงล่ะครับ ” ต้อมเรียกอีกครั้ง
“ ตกลงครับ ” แบงค์ตอบหลังจากที่คิดอย่างถี่ถ้วนแล้วว่าคงไม่เป็นไรหรอกก็แค่กินข้าวแค่ครั้งเดียวเท่านั้น ต้อมดีใจจนแทบจะกระโดดตัวลอย
“ งั้นรอพี่ตรงนี้นะครับ เดี๋ยวพี่ขับรถมารับ ” ต้อนบอกให้แบงค์ยืนรอที่ตรงถนนใกล้โรงยิมฯ ภายในโรงเรียน
ซักพักก็มีรถยนต์คันหนึ่งแล่นมาจอดตรงที่แบงค์ยืนอยู่
“ อ้าว ขึ้นมาสิครับน้อง ”ต้อมที่นั่งอยู่ตรงฝั่งคนขับตะโกนเรียก
“ โห ขับรถมาโรงเรียนเลยเนี่ยนะไฮโซจังแฮะ ” แบงค์คิดในใจแล้วก็เดินไปเปิดประตูทางด้านหลังเพื่อที่จะขึ้นรถ
“ เฮ้ย น้องมานั่งข้างหน้ากับพี่สิจะไปนั่งหลังทำไม ” ต้อมทักท้วง
“ เรื่องมากจังเลยวะ ” แบงค์คิดในใจแล้วเดินไปนั่งข้างคนขับ ต้อมมองแบงค์แล้วยิ้มให้เล็กน้อย แล้วจึงขับรถออกมาจากโรงเรียน

ต้อมขับรถมายังร้านอาหารที่เขากับเพื่อนมากันเป็นประจำ ซึ่งก็ไม่ไกลจากโรงเรียนมากนัก ต้อมพาแบงค์มานั่งที่โต๊ะประจำของตน แล้วพนักงานในร้านก็เดินเอาเมนูอาหารมาส่งให้
“ อยากกินอะไรสั่งเลยนะ ” ต้อมพูดพร้อมกับรอยยิ้ม
“ โห นั่นก็แพง นี่ก็แพง พี่ครับทำไมมันแพงอย่างนี้หล่ะ ” แบงค์บ่นอุบ ในขณะที่เปิดเมนูอาหารดูไปด้วยต้อมได้ยินดังนั้นก็อดที่จะขำในท่าทางของแบงค์ไม่ได้จึงยิ้มออกมาแล้วพูดว่า
“ งั้นเดี๋ยวพี่สั่งให้เราเองก็แล้วกันนะ ” แล้วต้อมก็หันไปสั่งอาหารกับพนักงานของร้าน ฝ่ายแบงค์ก็นั่งมองดูต้อมสั่งอาหารอย่างเงียบๆ
“ เออ พี่ชื่อต้อมนะครับ แล้วน้องหล่ะชื่ออะไรครับ ” ต้อมพูดกับแบงค์ที่นั่งอยู่ฝั่งตรงข้าม
“ ชื่อแบงค์ครับ เรียนอยู่ ม.5/2 ส่วนพี่หน่ะแบงค์รู้จักตั้งนานแล้วหล่ะ เพราะเจี๊ยบมันเล่าประวัติของพี่ให้ฟังอย่างละเอียดยิบเลย ” แบงค์ตอบ
ต้อมหัวเราะออกมาเบาๆกับคำตอบของแบงค์ แล้วพูดขึ้นว่า
“ โห ขนาดนั้นเลยเหรอเนี่ย ” พนักงานเสริฟยกอาหารมาวางที่โต๊ะ แบงค์นั่งมองด้วยความงุนงง
“ พี่ต้อมครับ มากินกันแค่สองคนไม่เห็นต้องสั่งเยอะขนาดนี้เลย ” แบงค์นั่งมองอาหารมากมายที่วางเรียงรายอยู่บนโต๊ะจนเกินกว่าที่คนสองคนจะกินหมด
แล้วอาหารมื้อเที่ยงก็ผ่านไป อาหารทุกอย่างบนโต๊ะถูกกวาดเรียบด้วยฝีมือของแบงค์กับต้อม แต่คนที่กินน้อยกว่าคงจะเป็นต้อมเพราะมัวแต่มองหน้าคนที่นั่งอยู่ทางฝั่งตรงข้าม “ เป็นไงอิ่มมั้ยเราหน่ะ ” ต้อมถามพร้อมกับยิ้มให้
แบงค์พยักหน้าอย่างอายๆ เพื่อเป็นคำตอบทั้งที่ตนก็บอกว่าคงกินกันไม่หมดแต่ในที่สุดตัวเองก็กวาดซะ เมื่อจ่ายเงินเสร็จแล้วทั้งสองคนก็เดินไปขึ้นรถแล้วขับกลับมาที่โรงเรียน

รถแล่นมาจอดข้างในโรงเรียนแบงค์เปิดประตูแล้วลงมาจากรถ เห็นเพื่อนๆนั่งรอกันอยู่ที่โต๊ะหินอ่อนโดยที่มีกอล์ฟนั่งมองมาทางแบงค์อย่างไม่วางตา
แบงค์เดินมาหาเพื่อนที่โต๊ะ เจี๊ยบลุกขึ้นเดินรี่มาทางแบงค์ที่ยืนอยู่
“ แบงค์แกไปไหนกับพี่ต้อมมาวะ บอกมาเดี๋ยวนี้นะ ” เจี๊ยบถามอย่างเอาเรื่อง
แบงค์กวาดสายตามองไปยังหน้าเพื่อนๆทุกคนที่นั่งอยู่ที่โต๊ะ เห็นทุกคนจ้องมาที่หน้าของตนเหมือนกับว่าต้องการเค้นหาอะไรบางอย่าง
“ เฮ้ย ไม่มีอะไรพี่เค้าก็แค่พาเราไปกินข้าวเป็นการตอบแทนที่เราเก็บมือถือพี่เค้าได้แค่นั้นเองไม่มีอะไรหรอก ” แบงค์บอกกับเพื่อนๆ
“ แน่นะ ” เจี๊ยบย้ำกับแบงค์เพื่อความแน่ใจ
“ อืม ” แบงค์พยักหน้าพร้อมกับตอบกับเพื่อนๆ
ตั้งแต่วันนั้นเป็นต้นมา ทุกเที่ยงแบงค์จะได้รับขนมและนมทุกวันจากบุรุษนิรนาม และยิ่งไปกว่านั้นจะมีคนขอเพลงให้ในทุกๆวัน
“ แบงค์เดี๋ยวนี้แกดังใหญ่แล้วนะ รู้ตัวรึเปล่า ” ต้าพูดขึ้นพร้อมกับรอยยิ้ม
“ เออ แล้วใครวะที่เป็นคนส่งขนมและก็ขอเพลงให้มรึงทุกวัน ” นายแว่นเด็กเรียนประจำห้องถามขึ้น
“ พี่แบงค์คะ มีคนฝากของมาให้ค่ะ ” เสียงของเด็กหญิงคนหนึ่งที่ตะโกนเรียกอยู่หน้าห้องเพื่อให้แบงค์ไปรับของที่มีคนฝากมาส่ง
“ ดูสิ พูดยังไม่ทันขาดคำ ”ป่านพูดพร้อมกับรอยยิ้มเมื่อเห็นแบงค์ลุกขึ้นเดินไปรับขนม
“ ใครฝากมาให้ครับ ” แบงค์ถามเด็กสาวหน้าใสที่ยืนอยู่หน้าห้องเรียนของตน
เด็กหญิงยิ้มให้นิดหนึ่งแล้วบอกว่า“ เป็นความลับค่ะ ” แล้วเด็กหญิงคนนั้นก็วิ่งหนีไป
“ เฮ้ย ว่าไงวะตกลงใครเป็นคนให้ ” เจี๊ยบถามขึ้นในขณะที่กอล์ฟยังนั่งนิ่งมองแบงค์อยู่อย่างหงุดหงิด
“ ไม่รู้เหมือนกัน น้องเค้าไม่ยอมบอกซักที ” แบงค์ตอบอย่างเซ็งๆ
เลิกเรียนแล้วเด็กๆทุกคนแยกย้ายกันกลับบ้าน วันนี้กอล์ฟไม่ต้องไปซ้อมตะกร้อส่วนแบงค์ก็ไม่ต้องซ้อมปิงปองเช่นกัน ทั้งสองคนจึงได้กลับบ้านพร้อมกัน
“ เดี๋ยวนี้เสน่ห์แรงจังเลยนะ มีคนส่งของมาให้ทุกวัน ” กอล์ฟพูดกับแบงค์ที่นั่งทำการบ้านอยู่
ส่วนแบงค์เมื่อเห็นพี่ชายของตนมีท่าทีหงุดหงิดก็เลยคิดจะแกล้งยั่วซักหน่อย
“ อืม ก็ดีนะได้ขนมมากินฟรีทุกวัน ” แบงค์ตอบโดยที่ทำหน้าตาอ้อล้อให้กอล์ฟ
กอล์ฟรู้สึกว่าตนเองเริ่มโมโหหนักขึ้นจึงเดินออกไปนอกห้องเพื่อระงับความโกรธ
ส่วนแบงค์ก็ได้แต่นั่งหน้าจ๋อยที่เห็นพี่ชายแสดงความไม่พอใจออกมาแบบนั้น
“ นี่เราเล่นแรงไปเหรอเนี่ย พี่กอล์ฟต้องโกรธแน่ๆ เลย ” ยิ่งคิดแบงค์ก็ยิ่งกลุ้ม
กอล์ฟเดินออกมาที่สนามหน้าบ้านแล้วก็หยุดยืนถอนหายใจยาว “ นี่เราเป็นอะไรไปนะ เรื่องแค่นี้ทำไมต้องโกรธด้วย ” กอล์ฟยิ่งคิดก็ยิ่งงงในการกระทำของตัวเอง

ตั้งแต่วันนั้นเป็นต้นมากอล์ฟไม่พูดกับแบงค์เลยซักคำ มันยิ่งทำให้แบงค์กังวลหนักขึ้น แล้วยิ่งกอล์ฟมีท่าทีที่เฉยเมยกับตน ทำให้แบงค์ยิ่งไม่กล้าที่จะเอ่ยปากขอโทษกอล์ฟเข้าไปใหญ่
ส่วนฝ่ายกอล์ฟในใจก็อยากพูดคุยกับแบงค์เหลือเกิน แต่ถ้าตนเข้าไปคุยกับแบงค์ในตอนนี้จะต้องเสียฟอร์มแน่ๆ
“ มีใครเห็นแบงค์บ้างมั้ย ” กอล์ฟถามขึ้นด้วยความเป็นห่วง เพราะตนเดินหาจนรอบโรงเรียนแล้วแต่ก็ไม่เจอแบงค์แม้แต่เงา
“ กลับไปตั้งนานแล้วนี่ ตอนเลิกเรียนเราก็เห็นแบงค์รีบเดินออกจากห้องไปเลย ”
เจี๊ยบบอกกับกอล์ฟที่กำลังเดินมองหาน้องชายของตัวเองอยู่
“ อ้าว กลับไปแล้วเหรอ ขอบใจมากนะเจี๊ยบ ” แล้วกอล์ฟก็รีบวิ่งออกไป

กอล์ฟกลับมาที่บ้านแต่ก็ไม่เจอใครอยู่ที่บ้าน กอล์ฟจึงนั่งรอที่โซฟารับแขกแต่แล้วก็ไม่เห็นวี่แววของคนที่เขากำลังรอ
“ นี่ก็ค่ำแล้วนะ ทำไมยังไม่กลับมาอีกนะ ” กอล์ฟพูดขึ้นด้วยความกระวนกระวายใจ
เสียงโทรศัพท์มือถือดังขึ้นกอล์ฟล้วงมันออกมาจากกระเป๋ากางเกงแล้วกดรับสาย
“ ฮัลโหล สวัสดีครับพ่อ ” กอล์ฟพูดกับผู้เป็นพ่อที่คุยอยู่ปลายสาย
“ กอล์ฟพ่อลืมบอกเรื่องสำคัญกับเราไปอย่างหนึ่ง ” เสียงของผู้เป็นพ่อตอบมาด้วยความร้อนใจ
“ เรื่องอะไรเหรอครับ ” กอล์ฟถามพ่อด้วยความสงสัย
“ วันนี้เป็นวันเกิดของแบงค์ และเป็นวันที่พ่อของแบงค์ถูกคนร้ายยิงเสียชีวิตที่สวนสมเด็จฯ กอล์ฟช่วยทำหน้าที่แทนพ่อทีนะลูก พ่อมีเรื่องที่จะบอกเราแค่นี้แหละอย่าลืมนะลูก ” แล้วพ่อก็วางสายไป
“ พ่อของแบงค์โดนยิงตาย ใช่สิป้าเคยบอกว่าพ่อของแบงค์เป็นตำรวจนี่ ”กอล์ฟพูดกับตัวเอง แล้วภาพคืนที่แบงค์นอนละเมอก็แวบเข้ามาในหัวของกอล์ฟ
“ คำพูดในคืนนั้นแสดงว่า ” กอล์ฟพูดกับตัวเองอีกครั้งแล้วรีบวิ่งออกมานอกบ้านเพื่อไปตามหาแบงค์
กอล์ฟโทรศัพ์หาเพื่อนในกลุ่มทุกคนแล้ว แต่ก็ไม่มีใครรู้เลยว่าแบงค์ไปไหน
ความหวังของกอล์ฟในการที่จะตามหาน้องชายก็เริ่มหมดลงเรื่อยๆ..........

[Namyen]

ตามมาติดๆครับกับตอนที่4 
จนความคิดหนึ่งแวบเข้ามาในหัวอีกครั้ง
“ พ่อของแบงค์ถูกคนร้ายยิงที่สวนสมเด็จฯ ใช่สิ! สวนสมเด็จฯ ” แล้วกอล์ฟก็รีบไปที่สวนสมเด็จฯ อย่างรีบร้อน

กอล์ฟวิ่งมาถึงที่สวนสมเด็จฯ ก็เห็นแบงค์นั่งอยู่ที่เก้าอี้สาธารณะโดยหันหน้าไปทางสระน้ำ
“ แบงค์! ค่ำแล้วมานั่งทำอะไรที่นี่คนเดียว รู้มั้ยว่าคนอื่นเค้าเป็นห่วง ”
แบงค์หันหน้ามองไปทางเสียงนั้นแล้วเขาก็เจอกับกอล์ฟที่ยืนหอบด้วยความเหนื่อยเพราะวิ่งมา
“ พี่กอล์ฟ! ทำไมพี่ถึงรู้ว่าแบงค์อยู่ที่นี่ ” แบงค์ลุกขึ้นจากเก้าอี้ แล้วเดินตรงเข้าไปถามพี่ชายที่ยังยืนหอบเพราะความเหนื่อย
“ พี่ขอโทษนะ พี่ไม่เคยรู้เลยว่าวันนี้เป็นวันเกิดของแบงค์ แล้วเป็นวันที่พ่อของแบงค์…. ” แบงค์เอามือมาปิดที่ปากของกอล์ฟเพื่อให้กอล์ฟหยุดพูด สัมผัสนั้นแผ่วเบาราวกับกลัวว่ากอล์ฟจะเจ็บ
“ อย่าพูดถึงมันอีกเลยนะ ”พอแบงค์พูดจบพลันน้ำตาก็ร่วงหล่น
กอล์ฟเห็นแบงค์ร้องไห้อย่างนั้นก็ทำตัวไม่ถูก
“ แบงค์อย่าร้องไห้สิ หยุดร้องเถอะนะ พี่ใจไม่ดีเลย ” กอล์ฟพูดพร้อมกับดึงตัวน้องชายเข้ามาแล้วสวมกอด ซักพักแบงค์ก็หยุดร้องไห้เพราะตกใจมากกว่าที่อยู่ๆ กอล์ฟก็ดึงตัวเขาไปกอดแบงค์ซบหน้าลงบนบ่าของพี่ชายแล้วพูดว่า
“ พี่กอล์ฟรู้มั้ยว่าพี่กอล์ฟมีกลิ่นตัวเหมือนพ่อเลยนะ ” แบงค์มองหน้าพี่ชายแล้วยิ้มให้
“ พี่ขอโทษนะกับเรื่องเมื่อวันก่อน ” กอล์ฟพูดขึ้นเมื่อเห็นว่าแบงค์หยุดร้องไห้แล้ว
“ แบงค์ว่าพี่กอล์ฟปล่อยแบงค์ก่อนเหอะนะ คนมองกันใหญ่แล้ว ” แบงค์บอกกับกอล์ฟเมื่อเห็นสายตาของคนรอบข้างเริ่มมองมาที่เขาทั้งสองคนเป็นตาเดียวเพราะว่าคงไม่ใช่เรื่องที่ชินหูชินตาคนทั่วไปเท่าไรนัก ที่เห็นเด็กผู้ชายสองคนยืนกอดกัน
“ งั้นเรากลับบ้านกันเหอะนะ ” กอล์ฟพูดพร้อมกับเดินจูงมือแบงค์ให้กลับบ้านด้วยกัน

วันนี้เป็นวันที่แบงค์ดีใจมากที่สุดที่ได้ยินกอล์ฟพูดแทนตัวเองว่า “ พี่ ”
ส่วนกอล์ฟเองก็ดีใจที่ได้เข้าใจในตัวแบงค์มากขึ้น และที่มากไปกว่านั้นก็คือเขาได้กอดคนที่ตัวเองแอบหลงรัก ในตอนนี้เขาแน่ใจแล้วว่าความรู้สึกที่มันเกิดขึ้นข้างในใจของเขามันไม่ใช่เรื่องที่ผิดปกติ เพียงแต่อาจจะไม่ใช่ความรักที่เหมือนชายหญิงทั่วไปเท่านั้น
เขาแน่ใจแล้วกับคำขอร้องในหัวใจของตัวเอง ว่าคนที่เขารักคือคนๆ นี้ เพียงแต่เขายังรอเวลาแค่นั้น เวลาที่เขาจะกล้าสารภาพความในใจให้แบงค์ได้ฟัง

หลังจากที่ทั้งสองคนกินข้าวเย็นเรียบร้อยแล้วก็พากันเดินขึ้นมาที่ห้อง
“ วันนี้แบงค์ขออาบน้ำก่อนนะ เหนียวตัวมากเลย ” แล้วแบงค์ก็ถอดเสื้อนักเรียนออก
กอล์ฟรู้สึกหวั่นไหวอย่างบอกไม่ถูกเมื่อเห็นแบงค์ถอดเสื้อนักเรียนออก เผยให้เห็นผิวขาวเนียน
“ เดี๋ยวพี่ลงไปกินน้ำก่อนนะ ” กอล์ฟบอกน้องชายแล้วจึงรีบเดินลงไปข้างล่าง
“ เกือบไปแล้วมั้ยหล่ะ ” กอล์ฟพูดกับตัวเอง เพราะแบงค์เป็นคนที่เขาห้ามใจไม่ไหวจริงๆ
กอล์ฟกลับขึ้นมาที่ห้องของตนอีกครั้งเมื่อเปิดประตูเข้าไปก็เห็นแบงค์นั่งรออยู่ที่เตียง
“ ทำไมยังไม่นอนอีก นี่มันก็ดึกแล้วนะ ” กอล์ฟดุน้องชาย
“ นี่ก็แค่สี่ทุ่มครึ่งเอง แล้วอีกอย่างพรุ่งนี้ก็ไม่ต้องไปโรงเรียน ” แบงค์บอกกับพี่ชายขี้บ่น
“ แล้วอีกอย่างแบงค์ก็อยากนอนพร้อมกันกับพี่กอล์ฟด้วย ” แบงค์พูดอย่างเขินๆโดยที่ไม่กล้าสบตาคนเป็นพี่แม้แต่น้อย
ส่วนกอล์ฟเมื่อได้ยินดังนั้นก็ใจเต้นแรงซะจนแทบจะระเบิดออกมาจากอกเสียให้ได้
แต่ก็พยามระงับอารมณ์ของตัวเองเอาไว้
“ งั้นรอแป้บเดียวนะ เดี๋ยวพี่จะรีบอาบน้ำแล้วก็มานอนด้วยนะ ” กอล์ฟพูดกับน้องชายพร้อมรอยยิ้ม กอล์ฟรีบอาบน้ำใส่เสื้อผ้าแล้วออกมาจากห้องน้ำ แล้วเดินตรงดิ่งมาที่เตียงนอน
“ เอ้า จะนอนกันได้รึยัง ” กอล์ฟถามกับผู้ที่เป็นน้องชาย
“ อืม ” แบงค์ให้คำตอบพร้อมกับเอนตัวลงนอน กอล์ฟขึ้นมาบนเตียงแล้วหรี่แสงโคมไฟลงพร้อมกับเอนตัวลงนอน
แบงค์นอนหลับไปนานแล้ว ยังเหลือก็แต่กอล์ฟที่ยังนอนจ้องหน้าคนที่นอนอยู่ฝั่งตรงข้ามอย่างไม่วางตา
“ เฮ้อ อยากเก็บช่วงเวลานี้ไว้นานๆ จังเวลาที่ได้อยู่กันแค่สองคนแบบนี้ ” กอล์ฟคิดในใจ
“ พี่กอล์ฟ นอนไม่หลับเหรอ ” แบงค์ถามขึ้นเมื่อเห็นพี่ชายของตนยังไม่นอน ทั้งๆ ที่ตนเองยังงัวเงียอยู่
“ อ้าว เป็นอะไรหล่ะเรา นอนไม่หลับเหรอ ” กอล์ฟถามแบงค์ด้วยความเป็นห่วง
“ อืม มันหนาวๆ ยังไงก็ไม่รู้อ่ะ ” แบงค์ตอบกับพี่ชาย
“ งั้นมานี่ เดี๋ยวพี่จะทำให้หายหนาวเอง ” พอกอล์ฟพูดจบก็เข้าไปสวมกอดแบงค์ทันทีแบงค์รู้สึกงงๆ กับการกระทำของพี่ชายเล็กน้อย แต่ก็ไม่ได้คิดที่จะถือสาหาความอะไรเพราะตอนนี้เขาก็ง่วงนอนมากแล้ว ทั้งสองคนพี่น้องจึงหลับตาลงอย่างมีความสุข

ทั้งสามอาทิตย์ที่ผ่านมามีเรื่องราวมากมายที่ทำให้ทั้งสองพี่น้องได้ใกล้ชิดกันมากขึ้น แต่ในทางกลับกันกอล์ฟก็กำลังพยามทำตัวให้ใกล้ชิดหัวใจของแบงค์ให้มากขึ้นเช่นกัน และแบงค์ในตอนนี้ก็เริ่มรู้สึกแล้วว่าตนรู้สึกอะไรบางอย่างกับพี่ชายที่มันมากเกินกว่าคำว่า “ พี่ ” แต่ยังไงซะ แบงค์ก็กำลังพยามเก็บกดอารมณ์ความรู้สึกบางอย่างนั้นเอาไว้ภายในจิตใจและพยามทำให้เหมือนกับว่าไม่เคยมีอะไรเกิดขึ้น
เช้าวันนี้แบงค์กับกอล์ฟเดินทางมาโรงเรียนตามปกติ แบงค์คุยกับเพื่อนๆทุกคนด้วยความสดใส ส่วนกอล์ฟพอนึกถึงเรื่องเมื่อคืนที่ตัวเองได้นอนกอดแบงค์ ก็อดที่จะยิ้มน้อยยิ้มใหญ่ไม่ได้
“ กอล์ฟมรึงป็นอะไรของมรึงวะ ยืนยิ้มเอ๋อๆ แต่เช้า ” ต้าเดินเข้ามาถาม เพราะเห็นว่าวันนี้กอล์ฟมีท่าทีแปลกๆ
“ เรื่องของกรู ” กอล์ฟตอบแล้วก็เดินหนีไปทั้งๆ ที่ยังยิ้มไม่หุบ
“ อีกสามอาทิตย์โรงเรียนของเราจะจัดงานมหกรรมวิชาการนะ ห้องเราต้องส่งตัวแทนของห้องไปประกวดกับเค้าด้วยนะ ถ้าไม่ส่งโดนหักคะแนน วิชาคณิตศาสตร์ คนละ 20คะแนน ” อาจารย์ที่ปรึกษาบอกกับนักเรียนทุกคน เพื่อให้เตรียมตัวกับงานที่จะมาถึงในไม่ช้านี้
“ โห อาจารย์คะหักตั้งยี่สิบคะแนนเลยเหรอคะโหดจัง อย่างนี้มีหวังได้แค่เกรดสองแหงๆ ” เจี๊ยบบ่นกับอาจารย์
“ แล้วห้องเราจะแสดงอะไรดีคะอาจารย์ ” ป่านที่เป็นหัวหน้าห้องถามขึ้น
“ ครูคิดว่าจะให้แสดง ระบำศรีชัยสิงห์หน่ะ เพราะว่าระบำนี้จะใช้ผ้าไหมที่เป็นของขึ้นชื่อประจำจังหวัดของเราเป็นเครื่องแต่งตัว ” อาจารย์พูดพร้อมกับรอยยิ้ม
“ เอาหล่ะทีนี้ครูจะคัดเลือกคนแสดงล่ะนะ คนแรกสายป่าน ” อาจารย์ฉวีวรรณยังคงคัดเลือกคนแสดงคนต่อๆ ไปอย่างเอาเป็นเอาตาย
“ คนที่แปด อืม…สุรัตนาวี ” อาจารย์ชี้ไปยังตรงที่เจี๊ยบนั่งอยู่
“ หูย อาจารย์หนูเนี่ยนะ ” เจี๊ยบทักท้วงอาจารย์อย่างไม่พอใจ
“ เอาอย่างนี้มั้ย ถ้าเธอไม่อยากรำ ก็ไปประกวดร้องเพลงซะ ” อาจารย์พูดประชดให้กับเจี๊ยบ
“ ไม่เอาหรอกค่ะ เสียงหนูอย่างกับควายออกลูกหนูไม่กล้าไปแข่งกับเค้าหรอก ”
สิ้นเสียงของเจี๊ยบ ทุกคนที่นั่งอยู่ในห้องถึงกับหัวเราะออกมาด้วยความชอบใจในความกล้าของเจี๊ยบที่กล้าเปรียบเทียบตัวเองกับ “ ควาย ”
“ อ้าวๆๆ เงียบได้แล้ว ส่วนคนที่เป็นตัวเอกที่อยู่ตรงกลาง จะต้องหาคนที่ตัวสูงๆ หน่อย
และต้องแข็งแรงด้วย เพราะชุดอัปสรามันหนัก ” อาจารย์ฉวีวรรณกว้านสายตามองหาเด็กผู้หญิงไปทั่วทั้งห้องแต่แล้วก็ไม่พบใครที่เหมาะสมซักคนเดียว แต่แล้วสายตาก็ไปสะดุดกับเด็กคนหนึ่ง
“ นี่! นายรวินันท์ ครูจะให้เรารำเป็นตัวเอกนะ ” อาจารย์ฉวีวรรณชี้ไปที่แบงค์ที่นั่งอยู่ริมหน้าต่าง
“ อะไรนะ! ผมเนี่ยนะครับอาจารย์ ” แบงค์ลุกขึ้นตอบท่ามกลางสายตาคนทั้งห้องที่จับจ้องมาทางเขา
“ อาจารย์ครับ! ผมไม่ใช่ผู้หญิงนะ แล้วอีกอย่างผมก็รำไม่เป็นด้วย ” แบงค์ทักท้วงอาจารย์เป็นการใหญ่
“ ไม่เป็นไร ของอย่างนี้มันฝึกกันได้ แล้วก็ไม่มีตงไม่มีแต่อะไรทั้งนั้น อ้าว วันนี้จบการโฮมรูมแค่นี้กลับบ้านได้ ”
“ นักเรียนกราบ ”
“ สวัสดีครับ/ค่ะคุณครู ”

เมื่อกลับถึงบ้านกอล์ฟยังเห็นแบงค์ไม่ยอมพูดไม่ยอมจาก็เลย คิดจะแกล้งเย้าคนที่นั่งหน้ามุ่ยซักหน่อย
“ นี่ ไม่เห็นเป็นไรเลยกะอีแค่รำเอง ” กอล์ฟพูดพร้อมกับลูบหัวน้องชายไปด้วย แล้วก็ทำเป็นรำเดินไปเดินมา
“ แหม ก็ตัวเองไม่ได้โดนเองนี่ก็ล้อคนอื่นได้ คอยดูเหอะไว้ถึงเวลาพี่กอล์ฟโดนเมื่อไหร่เหอะจะหัวเราะให้ฟันร่วงเลยคอยดู ” แบงค์เดินหลีกหนีออกมาจากห้องแล้วลงมาข้างล่างเห็นป้ากับพี่แป้ง แม่และก็พ่อคนใหม่ อยู่กันอย่างพร้อมหน้าจึงรีบวิ่งขึ้นไปเรียกกอล์ฟให้ลงมาชั้นล่าง
แล้วอาหารมื้อเย็นมื้อใหญ่ก็ผ่านไปพร้อมกับเรื่องเล่ามากมายที่ ป้าและพี่แป้งได้ไปเที่ยวกันมา รวมไปถึงพ่อกับแม่เช่นกัน วันนี้แบงค์กับกอล์ฟอาสาทำหน้าที่เก็บจาน ชามและนำไปล้างทำความสะอาด เมื่อทำหน้าที่ของเสร็จแล้ว ทั้งสองคนจึงออกมาเดินเล่นที่สนามหญ้าหน้าบ้าน
“ พี่กอล์ฟขอถามอะไรหน่อยดิ ” แบงค์หันหน้าไปถามคนที่ยืนอยู่ข้างๆ
“ อะไรหล่ะ ” กอล์ฟมองหน้าน้องชายด้วยความสงสัย
“ พี่กอล์ฟว่าแบงค์เหมือนกะเทยป่ะ ” แบงค์ถามกอล์ฟอีกครั้ง
ส่วนกอล์ฟเมื่อได้ยินน้องชายถามอย่างนั้นก็หัวเราะออกมาจนน้ำตาไหล
“ นี่! คนเค้าซีเรียสนะหัวเราะอยู่นั่นแหละ ” แบงค์พูดประชด เมื่อเห็นว่ากอล์ฟคงจะไม่หยุดหัวเราะง่ายๆ
“ แล้วทำไมเราถึงถามพี่แบบนั้นหล่ะ ”กอล์ฟหยุดหัวเราะแล้วถามน้องชาย
“ ก็อาจารย์หน่ะดิ ทำไมอยู่ดีๆ ก็จับแบงค์ไปรำก็ไม่รู้ ” แบงค์พูดออกมาอย่างไม่สบอารมณ์เท่าไรนัก
“ คงไม่มีอะไรหรอก อาจารย์เค้าคงเห็นว่าเราน่ารักล่ะมั้ง ” กอล์ฟพูดพร้อมกับยิ้มให้น้องชาย
“น่ารัก!!เมื่อกี้พี่กอล์ฟบอกว่าเราน่ารักงั้นเหรอ” แบงค์คิดในใจกับคำพูดเมื่อกี้ของพี่ชาย “ เป็นอะไรไปหน่ะ หน้าแดงเชียว ” กอล์ฟถามเมื่อเห็นน้องชายมีท่าทีแปลกๆ
“ ไม่ได้เป็นอะไรซักหน่อย นี่ก็ค่ำแล้วเดี๋ยวแบงค์ไปอาบน้ำก่อนนะ ” แบงค์พูดจบแล้วก็รีบวิ่งออกไป
กอล์ฟมองน้องชายที่รีบวิ่งออกไปด้วยความอาย กอล์ฟแอบยิ้มนิดๆที่ตนจับได้ว่าน้องชายหน้าแดงเพราะความเขินอายกันคำชมของตน แล้วก็หันมามองดูท้องฟ้าต่อ
“ เฮ้อ….จะมีวันที่เรากับแบงค์จะได้เป็นแฟนกันบ้างมั๊ยนะ ” กอล์ฟคิดในใจ

วันงานใกล้เข้ามาทุกที แบงค์ยังคงวุ่นวายอยู่กับการซ้อมรำในตอนเย็นของทุกๆวันส่วนกอล์ฟ ต้า และก็แว่น ก็มานั่งดูแบงค์ เจี๊ยบ และป่านซ้อมรำทุกๆวันเช่นกัน
“ กอล์ฟน้องมรึงนี่รำสวยเหมือนผู้หญิงเลยว่ะ ” ต้าพูดขึ้นในขณะที่มองดูการซ้อมรำไปด้วย ส่วนกอล์ฟก็นั่งมองแบงค์อย่างเคลิบเคลิ้มจนไม่ได้ยินสิ่งที่เพื่อนบอกกับตนแม้แต่น้อย
“ โอเค พอได้แล้ว ” อาจารย์ปัทมาที่สอนนาฏศิลป์บอกกับนักเรียนทุกคนที่รำอยู่
“ เฮ้อ ปวดไปหมดเลย ” แบงค์บ่นอุบพร้อมกับเอามือบีบที่แขนตัวเอง
“ เฮ้ย! พรุ่งนี่วันวาเลนไทน์ไปซื้อของขวัญไว้ให้แฟนกันเหอะ ” เจี๊ยบร้องบอกเพื่อนๆ ทุกคนในกลุ่ม
“ ไอ้เจี๊ยบ! หน้าอย่างแกนี่หาแฟนได้กับเขาด้วยเหรอวะ ” กอล์ฟเริ่มหาเรื่องกัดเจี๊ยบ
“ เออซิวะ เห็นอย่างเนี๊ยะหัวกระไดที่บ้านไม่เคยแห้งนะเว้ย ” เจี๊ยบบอกกับเพื่อนๆ
“ ขนาดนั้นเลยเหรอวะ ” ป่านพูดออกมาแบบไม่เชื่อหูตัวเอง
“ เออดิวะ พอผู้ชายเค้าเห็นหน้ากรูเค้าก็ถุยน้ำลายมาที่หัวกระไดบ้านกรู แล้วเค้าก็วิ่งหนีไปเลย ” พอเจี๊ยบพูดจบ เสียงหัวเราะของทุกคนในกลุ่มก็ตามมา
“ เอาอย่างนี้สิ ไปที่ห้างใกล้โรงเรียนกันเห็นพวกรุ่นน้องมันพูดกันว่ากำลังมีโปรโมชั่นลด 50% เลยนะ ” ป่านบอกกับเพื่อนๆ
“ งั้นรีบไปกันเหอะ ” แบงค์บอกกับเพื่อนๆ ทุกคน

[Abracadabra]

เคยอ่านแล้วคับ  ของเจ้าชายน้อย

มารอลุ้นว่าจะมีภาคต่อหรือเปล่า  ไม่ได้คุยกะแบงค์นานแล้วอ่า 

[Poes]

รออ่านต่อนะ 

[FOAM]

ขอบคุณค๊าบบบบบ

[jammy]

จะเป็นไงต่อไปน้า

[nartch]

 
เพียงแค่คิดเค้าความเศร้าก็ปรากฎให้เห็นชัดเจน... พี่น้องกันจะรักกันได้เหรอออออ 
ลำพังชายรักชายมันก็ยากแล้ววววว ....คิดแล้วเหนื่อยแทน   
แต่เอาเถอะไงตอนนี้ก็กำลังใส ๆ น่ารัก เก็บความหวานชื่นให้นานที่สุดละกันนนนน
เอาใจช่วยยยยแบงค์และกอร์ฟ ต่อไปปปป

ส่วนพี่ต้อมไม่เป็นไรไม่ต้องเสียใจ ดูแลให้ได้จ้ะ   :รักจัง11:
 

[Namyen]

ตอนที่5 ครับผม   
ที่ห้างสรรพสินค้า
ทุกคนในกลุ่มได้แยกย้ายกันเดินไปหาซื้อของขวัญให้กับคนพิเศษของตนเอง
แบงค์กับกอล์ฟเดินมาด้วยกัน แบงค์เดินมองหาของขวัญให้คนพิเศษของหัวใจไม่ใช่ใครที่ไหนกอล์ฟนั่นเอง แล้วสายตาก็ไปสะดุดกับแหวนเงินวงหนึ่ง
“ พี่ครับขอดูแหวนวงนั้นหน่อยได้มั้ยครับ ? ” แบงค์ถามกับพนักงานสาวสวย
ที่อยู่ภายในร้าน
“ ได้ค่ะ ” แล้วพนักงานสาวสวยก็หยิบแหวนยื่นส่งให้แบงค์
“ แหวนวงนี้เป็นแหวนคู่รักค่ะ สามารถแยกออกมาเป็นสองวงได้ เป็นเงินแท้ใส่แล้วไม่คันแน่นอนค่ะ ” พนักงานสาวพูดพร้อมรอยยิ้ม
“ ราคาเท่าไหร่ครับ ? ” แบงค์ถามกับพนักงานสาว
“ งั้นพี่ลดให้เป็นพิเศษเลยแล้วกัน 400 บาทค่ะ ” แบงค์ล้วงเอากระเป๋าสตางค์ที่อยู่ในกระเป๋ากางเกงนักเรียนออกมาแล้วเปิดดู แต่พอเปิดดูแล้วก็ถึงกับหน้าจ๋อย
“ เงินไม่พอ พี่กอล์ฟมีเงินให้แบงค์ยืมมั้ยขาดอีกร้อยเดียวเอง ” แบงค์ถามกับพี่ชายที่ยืนมองอยู่ข้างๆ แต่คำตอบของกอล์ฟก็คือการส่ายหน้า
“ งั้นเดี๋ยวแบงค์ไปยืมเพื่อนคนอื่นๆก่อนนะ ” แบงค์บอกกับพี่ชายและพนักงานสาว
“ ถ้างั้น เจอกันที่ร้านพิซซ่าที่ป่านนัดเอาไว้ที่ชั้นสามนะพี่ไปก่อนนะ ” กอล์ฟสั่งกับน้องชายแล้วทั้งสองคนก็แยกย้ายกันเดินออกมาจากร้านขายเครื่องประดับ
แบงค์รีบเดินตามหาเจี๊ยบ เมื่อเจอแล้วจึงขอยืมเงินเจี๊ยบ แล้วก็วิ่งกลับมาที่ร้านขายเครื่องประดับร้านเดิม
“ พี่ครับผมมาเอาแหวนวงที่ผมดูเมื่อตะกี้ครับ ” แบงค์พูดพร้อมกับยืนหอบด้วยความเหนื่อย
“ ขอโทษทีนะคะน้อง มีคนมาซื้อตัดหน้าน้องไปแล้วเมื่อสักครู่นี่เองค่ะ ” พนักงานสาวสวยพูดพร้อมกับยิ้มให้แบงค์
แบงค์เดินคอตกออกมาจากร้านขายเครื่องประดับ แล้วตรงขึ้นไปยังร้านขายพิซซ่าบนชั้นสามตามที่กอล์ฟได้สั่งเอาไว้
“ อ้าว! ไหนของที่บอกว่าจะไปซื้อล่ะ ” เจี๊ยบถามขึ้น เมื่อเห็นแบงค์ไม่ได้ถือของอะไรติดไม้ติดมือมาเลยซักชิ้นเดียว
“ มีคนซื้อตัดหน้าไปแล้ว ” แบงค์พูดตาละห้อยเศร้า
“ ไม่เป็นไรของอย่างอื่นมีให้เลือกเยอะแยะ ” กอล์ฟพูดปลอบน้องชายที่กำลังนั่งเศร้าอยู่
แบงค์ยังนั่งนิ่งเงียบเพราะสิ่งที่เขาอยากได้คือแหวนวงนั้น และที่สำคัญมันเป็นของขวัญอันมีค่าสำหรับคนพิเศษของหัวใจของเขาเอง
ทุกคนแยกย้ายกันกลับบ้านของตนเมื่อกินพิซซ่าเสร็จแล้ว แบงค์กับกอล์ฟเมื่อกลับมาถึงบ้านก็ขึ้นไปยังห้องของตน
“ ไม่เห็นต้องซีเรียสเลยนะ กับแหวนแค่วงเดียว ” กอล์ฟพูดขึ้นเมื่อเห็นน้องชายยังนั่งไม่ยอมพูดยอมจา
“ แบงค์อยากเอาแหวนวงนั้นไว้ให้คนพิเศษ ” แบงค์ตอบกับพี่ชาย
กอล์ฟได้ยินดังนั้นก็ถึงกับอึ้งไปชั่วขณะ “ คนพิเศษ… คนๆ นั้นเป็นใครกันนะ ” กอล์ฟแกล้งถามน้องชาย ทั้งๆ ที่ตัวเองยังรู้สึกเหมือนมีอะไรจุกอยู่ที่อก
“ เอาไว้เมื่อถึงเวลาแล้วแบงค์จะบอกพี่กอล์ฟเองนะครับ ” แบงค์บอกกับพี่ชายแล้วเดินออกมาจากห้อง
กอล์ฟยืนมองตามน้องชายที่เดินออกไปนอกห้องด้วยความปวดใจ “ แบงค์มีคนที่ชอบแล้วเหรอ พี่อยากให้คนๆ นั้นเป็นพี่จะได้มั้ย ” กอล์ฟคิดในใจในขณะที่ยืนมองออกไปทางหน้าต่าง

เช้าวันนี้ที่โรงเรียนดูสดใสคึกคักเป็นพิเศษ ที่โรงเรียนเต็มไปด้วยเด็กที่ถือดอกกุหลาบและกล่องของขวัญมากมายเพื่อที่จะนำมันมาส่งมอบให้กับคนพิเศษของตัวเอง
“ พี่แบงค์คะ มีคนฝากของมาให้ค่ะ ” เสียงเด็กหญิงคนเดิมที่เคยเอาขนมมาให้แบงค์ในตอนพักกลางวันของทุกๆ วันดังมาจากทางหน้าประตูห้องเรียน แล้วแบงค์ก็ลุกออกไปรับของเช่นเคยแต่วันนี้ของที่ส่งมาไม่ใช่ขนม แต่เป็นดอกกุหลาบช่อใหญ่
เด็กหญิงยื่นดอกกุหลาบช่อใหญ่ส่งให้กับแบงค์ แบงค์ก็รับเอาไว้แล้วพูดว่า
“ ขอบคุณมากนะครับ น้องครับพี่ขอร้องล่ะนะบอกพี่ทีเถอะนะว่าใครเป็นคนฝากของมาให้พี่ทุกวันๆ แล้วก็ดอกกุหลาบช่อนี้ด้วย ” แบงค์ถามเด็กสาวหน้าใสที่ยืนยิ้มอยู่ตรงหน้า
“ เป็นความลับค่ะ ” เด็กสาวก็ยังคงให้คำตอบเหมือนเดิมแล้วก็วิ่งหนีไป
“ โห ดอกกุหลาบช่อเบ้อเริ่มเลยว่ะ ” เจี๊ยบสาวหน้าใสประจำกลุ่มพูดขึ้นเมื่อเห็นแบงค์เดินถือดอกกุหลาบช่อโตเข้ามาในห้อง
“ โห ต้องแพงแน่ๆ เลยว่ะสวยขนาดนี้ ” แว่นช่วยพูดสมทบอีกที
แบงค์ถึงแม้จะได้รับดอกกุหลาบช่อโตมาแล้ว แต่ก็ไม่ได้รู้สึกดีใจแม้แต่น้อย เพราะคนที่เขาอยากจะได้รับของขวัญจากคนๆนั้นมากที่สุด คือพี่ชายของตัวเองซึ่งเป็นคนที่เขาแอบหลงรัก
ฝ่ายกอล์ฟ เมื่อเห็นเพื่อนๆมารุมล้อมที่โต๊ะของตนกับแบงค์ เพื่อขอดูดอกกุหลาบช่อโตก็ยิ่งรู้สึกปวดใจ เพราะถึงแม้ว่าตนจะรักแบงค์มากมายแต่ก็ไม่กล้าแสดงออกมากถึงเพียงนี้
“ แบงค์เรามีอะไรให้ช่วยหน่อย ” เจี๊ยบเดินเข้ามาพูดกับแบงค์เป็นเชิงขอร้อง
“ มีอะไรให้เราช่วยเหรอ ” แบงค์ถามเจี๊ยบ
“ เย็นนี้เอาของขวัญที่เราซื้อไปให้พี่ต้อมแทนเราหน่อยสิ… ” เจี๊ยบพูดออกมาอย่างขัดเขิน “ หา…เอาของขวัญไปให้พี่ต้อมเนี่ยนะ ” แบงค์พูดเพื่อย้ำความแน่ใจว่าตนได้ยินสิ่งที่เจี๊ยบพูดออกมาอย่างถูกต้อง
“ แล้วทำไมต้องเป็นเราด้วยหล่ะ ” แบงค์ทักท้วง
“ ก็มีแบงค์คนเดียวในห้องเนี่ยแหละที่สนิทกับพี่ต้อม ” เจี๊ยบพูดพร้อมกับทำหน้าตาอ้อนวอน
“ นะๆ แบงค์นะ ” เจี๊ยบอ้อนวอนอีกครั้ง
“ เจี๊ยบเราแค่ไปกินข้าวกับพี่เค้าแค่ครั้งเดียวเองนะ แล้วอีกอย่างเราก็ไม่ได้สนิทกับพี่เค้าด้วย ” แบงค์พยามหาเหตุผลบ่ายเบี่ยง
“ เออ จำไว้ขอให้ช่วยแค่นี้ก็ไม่ได้ ” เจี๊ยบแกล้งงอนแล้วก็เดินออกไป
“ เดี๋ยวก่อนเจี๊ยบ! ไปก็ไป ” แบงค์ตะโกนบอกเจี๊ยบที่กำลังจะเดินออกไปนอกห้องเจี๊ยบแอบยิ้มเล็กน้อย แล้วก็เข้ามาขอบอกขอบใจแบงค์เป็นการใหญ่

หลังเลิกเรียน แบงค์ต้องมากับเจี๊ยบตามที่ได้สัญญาเอาไว้ เจี๊ยบรีบพาแบงค์เดินมาที่ชมรมเทควันโด แล้วผลักแบงค์ให้เดินเข้าไป แล้วทำตามที่ตัวเองสั่ง
แบงค์เดินเข้ามาที่ชมรมเทควันโด ท่ามกลางสายตานับสิบคู่ที่มองมาทางเขา
“ มาหาใครครับน้อง ” รุ่นพี่ในชมรมคนหนึ่งถามขึ้น เมื่อเห็นแบงค์มีท่าทางเหมือนกับว่ามองหาอะไรอยู่
“ มาหาพี่ต้อมครับ ” แบงค์ตอบรุ่นพี่ตัวโตที่ยืนอยู่ตรงหน้า
“ อ้าว น้องแบงค์นี่นา…มาทำอะไรที่นี่ครับ ” ต้อมพูดขึ้นด้วยความแปลกใจ
เมื่อเห็นแบงค์กำลังพูดคุยอยู่กับเพื่อนของตน
“ น้องเค้ามาหามรึงนั่นแหละ เออ…ไอ้ต้อมเด็กมรึงเหรอวะหน้าตาน่ารักดีนะเนี่ย ”
เพื่อนของต้อมพูดแซว
“ เอาใหญ่แล้วนะมรึงเนี่ย เดี๋ยวเถอะ ” ต้อมชี้หน้าคาดโทษเพื่อน
“ แบงค์มีเรื่องจะพูดกับพี่ต้อมนิดหน่อยครับ ” แบงค์บอกกับต้อมที่ยืนอยู่ตรงหน้า
“ งั้นเราไปคุยกันที่หลังชมรมดีกว่านะ ” ต้อมพูดพร้อมกับเดินนำแบงค์ออกไป
“ เด็กคนนี้ใช่มั๊ยวะ ที่ไอ้ต้อมมันกำลังตามจีบอยู่ ” เด็กในชมรมคนหนึ่งถามขึ้น
“ เออใช่ เห็นให้เด็กเอาขนมไปส่งให้ทุกเที่ยงเลยนะมรึง ขนาดเป็นเด็กผู้ชายนะเนี่ย
ยังน่ารักขนาดนี้ เป็นกรูๆ ก็เอาว่ะ ” เด็กคนที่พูดกับแบงค์เมื่อกี้ บอกกับเพื่อนในชมรม

ด้านหลังชมรม เทควันโด
“ น้องแบงค์มีอะไรจะพูดกับพี่ครับ ” ต้อมถามเด็กชายที่ยืนอยู่ตรงหน้า
“ เอ่อ…คือว่า ” แบงค์อ้ำอึ้งไม่กล้าตอบ
“ ว่าอะไรครับ ” ต้อมถามอีกครั้ง
“ นี่ครับ ” แบงค์พูดพร้อมกับยื่นกล่องของขวัญให้กับคนที่ยืนอยู่ตรงหน้า
“ ให้พี่เหรอครับ ” ต้อมถามด้วยความดีใจ
“ ครับ นี่เป็นของที่เพื่อนแบงค์ฝากให้เอามาให้พี่ครับ ” แบงค์ตอบ
พอต้อมได้ยินว่าของขวัญกล่องนี้ไม่ใช่ของแบงค์สีหน้าก็เปลี่ยนไปในทันที
“ ทำไมทำหน้าอย่างนั้นล่ะครับ ไม่อยากได้เหรอครับ ” แบงค์ถามเมื่อเห็นต้อมมีสีหน้าเปลี่ยนไป
“ เจี๊ยบ…แกมาทำอะไรตรงนี้วะ ” เจี๊ยบสะดุ้งตกใจเล็กน้อย แล้วจึงหันกลับมาต่อว่าคนถาม
“ ไอ้กอล์ฟxxxมาทำไมไม่ให้ซุ่มให้เสียงวะ ตกใจหมด ”
“ แล้วแกมาแอบดูอะไรตรงนี้วะ ”กอล์ฟถามด้วยความสงสัย แต่พอมองไปเห็นแบงค์กับต้อมยืนคุยกันอยู่ ก็เริ่มเดาเรื่องได้ในทันที
“ ว่ายังไงล่ะครับ ไม่อยากได้เหรอ ” แบงค์ถามขึ้นหลังจากที่เห็นต้อมนิ่งเงียบอยู่นาน
“ พี่คงรับของๆ เพื่อนน้องแบงค์ไม่ได้หรอกครับ ” ต้อมเงยหน้าบอก
“ ทำไมล่ะครับ ” แบงค์ถามด้วยความสงสัย
“ เพราะพี่มีคนที่ชอบอยู่แล้ว ” ต้อมบอกกับแบงค์
“ พี่มีคนที่ชอบอยู่แล้วงั้นเหรอครับ ” แบงค์ย้ำคำพูดของต้อมอีกครั้ง
“ ครับ…คนที่พี่ชอบ คือคนที่ยืนอยู่ตรงหน้าของพี่นี่แหละครับ ” ต้อมเอ่ยปากสารภาพความในใจกับคนสำคัญ
แบงค์ยืนนิ่งมองคนที่ยืนอยู่ตรงหน้าอย่างไม่เชื่อหูตัวเอง ส่วนกอล์ฟกับเจี๊ยบที่แอบดูทั้งสองคนพูดคุยกันอยู่ก็ช็อกไม่แพ้กัน
เจี๊ยบวิ่งหนีออกไปเพราะไม่อาจจะทนฟังสิ่งที่ต้อมพูดกับแบงค์ได้
“ เจี๊ยบจะไปไหนหน่ะ ” กอล์ฟตะโกนเรียกเจี๊ยบที่วิ่งออกไป แล้วตนก็วิ่งตามเจี๊ยบไปแบงค์หันมองไปตามเสียงนั้น
“ พี่กอล์ฟ เจี๊ยบ ” แบงค์ตะโกนเรียกทั้งสองคนแล้ววิ่งตามออกไปโดยปล่อยให้ต้อมยืนอยู่คนเดียว
ต้อมยืนมองกล่องของขวัญที่อยู่ในมือของตนแล้วจึงเดินถือมันกลับเข้าไปเก็บไว้ในล็อกเกอร์เก็บของๆตัวเอง
“ พี่อยากให้แบงค์รู้สึกกับพี่ เหมือนอย่างที่พี่รู้สึกกับแบงค์บ้าง พี่ต้องการเพียงแค่แบงค์เห็นพี่อยู่ในสายตาบ้างก็ยังดี ” ต้อมเปรยกับตัวเองเบาๆ
***************************************************************************************************************************************
สนุกไหมเอ่ย?เป็นไงบอกกันได้นะครับพอดีไม่ค่อยมีเวลาน่ะครับเลยก๊อบเอาน่ะก็เลยตะกุกตะกักไปมั่ง
ต้องขออภัยมา ณ ที่นี้ด้วย นะครับ   

[mu_off]

 
อ่อ..เนื้อเรื่องนี้ดีมากมายคับ.. เคยอ่านแล้ว

ขอบคุง Namyen นะคับ.. ที่นำมาให้ทุกคนได้อ่าน..

ส่วนตอนจบนั้นก็...    T^T

(รออ่านเองละกันนะคับ.. ^^ เหอๆ)

 .. ย่องมาดันทู้...

[FOAM]

เข้าใจผิดซะแล้ววววววววววว

[jammy]

ต่อจากนี้คงจะเศร้าเพราะ ยัยเจี๊ยบท่าทางมีสิทธิกลายเป็นตัวร้ายเหอๆๆ

[nartch]

อ่อ..เนื้อเรื่องนี้ดีมากมายคับ.. เคยอ่านแล้ว

ขอบคุง Namyen นะคับ.. ที่นำมาให้ทุกคนได้อ่าน..

ส่วนตอนจบนั้นก็...    T^T   <<<< มันหมายความว่า Happy หรือ Sad วานเฉลยยยย

(รออ่านเองละกันนะคับ.. ^^ เหอๆ)

 .. ย่องมาดันทู้...

 
แย่จังงงงง กลายเป็นรักสี่เศร้าละ ทำไงละเนี่ยยยยยย 

[ken_krub]

เป็นกำลังใจให้ครับ

[Abracadabra]

รักใสๆ หัวใจ 4 ดวง

คิดถึงแบงค์คุงครับ  น้องแบงค์เป็นไงบ้างแล้วน้อ

[dekchin]

 

ชอบแบงค์  ชอบแบงค์

[phoenixs]

  ดีค๊าบo15


สนุกจังเลยอะ

ชอบแบงค์ คิคิ

มาต่อเร็วๆน้าค๊าบบบ