หัวข้อ: Sweet Home in Hong Kong ความรัก น้ำแข็งไส หัวใจสีส้ม [จบบริบูรณ์]

[ลู่เคอOlive♥]

อุซางิ เมื่อเช้าพึ่งดู เซเลอร์มูนพอดี
เคนตะเริ่มชอบบันนี่แล้วสิ
ทำไงดีละทีนี้ พ่อมัวแต่ชักช้า ระวังคนอื่นแย่งไปนะ

[silverphoenix]

หนูบันนี่จะรู้บ้างมั้ยเนี่ย
ว่าโดนแต๊ะอั๋งอ่า  5555

ใครๆก็รักบันนี่  สงสัยแต่ว่า
 เมือไหร่คุณเจ้านายจะได้เป็นเจ้าของบันนี่น้อยอย่างเต็มตัวสักที

อิอิ  รออยู่น้าาา

+1 ให้จ้าาาาา

[nutty]

ปล่อยให้กอดคืนนึงเริ่มติดใจ
เคนตะทำคะแนนใหญ่เชียว

[rellachulla]

มีล้วงยูคาตะด้วยนะบันนี่
เด่วเถอะ เจอของดี กร๊ากกกก
บันนี่น่ารักเหมือนเดิมเลย

ปล วันอาทิตย์ช่องเก้า นั่งปากหวอดูเซเลอร์มูนเลยเหอะเค้า ฮาาาาา

[catwander]

ดูท่าจะมีคนหลงบันอีกคนแล้วเนียะ

[nongrak]

เคนตะท่าจะมาชอบบันนี่แล้ว ไม่เอาจะให้บันคู่เคลวิน
ตอนหน้าให้บันเจอเคลวินอีกนะคุณเคน

+1+เป็ดให้คุณเคนค่ะ

[aeecd]

บันนอนละเมอน่าร้ากกกกก
เคนตะคิดไรกะบันป่าวนิ อย่าน๊ากระต่ายจะกลับไปอยู่บนพระจันทร์น้ำแข็ง
อยากเห็นบันใส่ยูคาตะลายกระต่าย

[CoMa]

เคนตะซังห้ามเผลอใจเชียวนะ!!! บันนี่ก็บอกแล้วว่าเค้าเป็นกระต่ายแฟนของพระจันทร์ แถมไม่ใช่พระจันทร์ธรรมดาพระจันทร์น้ำแข็งซะด้วย ฮ่าๆๆ

[inspirer_bear]

กระต่ายเป็นแฟนของ พระจันทร์น้ำแข็ง

เพราะงั้น เคนตะซังไม่มีสิทธิ์นะฮ้าบบบ

บันนี่น่ารักเน๊อะ ชอบบบบ ><

[gookgik]

สงสัยเคนตะจะชอบหนูบันเราเข้าแล้ว  มีการชวนบันมานอนด้วยกันอ่ะ  แล้วนี่ไปอยู่บ้านเคนตะด้วย  บันจะเอาตัวรอดได้ไหมนี่

กด + คืนให้กับคุณเคนอิจิ  แล้วรีบไปอ่านเรื่องสั้นอย่างไว

[why yyy]

กระต่ายตัวนี้ทำไมน่ารักจัง?  รอตอนต่อไปของกระต่ายน้อย

[Noi]

เข้ามารอนู๋บันจ้า

[Poseidon]

มารอบันนี่น้อย อิอิ

[Alone Alone]

คิดถึงบัน คิดถึงเคลวินแล้วนะคะคุณเคน

[watcharet]

อ่านแล้ว ทำให้ใจตอนนี้อยากไปญี่ปุ่นจัง อิอิ

[สมาคมโคแก่]

อัลเบิตไปไหนอีกแล้ว เดี๋ยวบันนี่ก็โดนแย่งหรอก

[Ball]

คิดถึงบันนี่ >.<

[iPuii]

บันจัง หนูหายไปนานแล้วนะ คุณเคนเข็นกระต่ายออกมาหน่อยสิคะ ไม่รู้ว่า วิ่งซนไปที่ไหนแล้ว
เอ้ แล้วว่าแค่เคนตะซังนี่ยังไง ยังไงกับอุซางิอยู่นา

 :กอด1:พี่เคน
:จุ๊บๆ:กระต่ายน้อย

[A-J.seiya*]

บันเนนนนนนน้
มิสยูอ่ะ

^^

[Keniji Teruyama]

Chapter 33

บันส่งยิ้มให้กับเคนตะที่กำลังยืนสงสัยอยู่บนทางเดินก่อนถึงห้องโถงที่ใช้สำหรับรับประทานอาหารของบ้าน  เคนตะขมวดคิ้วแล้ว
หันมามองคนในชุดยูกาตะลายกระต่าย  ก่อนจะพยักหน้าและทำความเข้าใจกับคำพูดของบันด้วยตัวเอง

“คนญี่ปุ่นชอบพระอาทิตย์มากกว่าพระจันทร์  เพราะคนญี่ปุ่นเป็นลูกพระอาทิตย์  ตื่นเช้ามาเราก็เห็นพระอาทิตย์ก่อนคนประเทศอื่น ๆ”

คนญี่ปุ่นมีความเชื่อว่า  พวกเขาเป็นเชื้อสายของเทพแห่งดวงอาทิตย์  สัญลักษณ์บนธงชาติของญี่ปุ่นที่เป็นวงกลมสีแดงบนพื้นขาวก็คือ
ตราของพระอาทิตย์

“มิน่า  ธงชาติญี่ปุ่นถึงมีพระอาทิตย์ด้วย”
บันพยักหน้าแล้วคิดตาม

“ธงฮิโนะมารุ  มาจาก  ฮิ  ที่แปลว่าไฟ”
เคนตะอธิบายเพิ่ม

“แต่คนไทยกับคนจีนก็ชอบพระจันทร์มากนะครับเคนตะซัง  เพราะพระจันทร์ให้แสงนุ่มนวลเหมือนคนที่อ่อนโยน  แล้วกระต่ายก็ชอบ
พระจันทร์ด้วยครับ  เพราะบนพระจันทร์มีกระต่าย”

“อีกหน่อยถ้ามาอยู่ที่นี่นานเข้า  ก็จะชอบพระอาทิตย์เองนั่นแหละ  ยิ่งคืนหนาว ๆ กระต่ายก็จะต้องกอดพระอาทิตย์  เพราะพระอาทิตย์ให้
ความอบอุ่นได้  ไม่เหมือนพระจันทร์  ที่ตกกลางคืนก็เย็นเป็นน้ำแข็ง”
เคนตะพูดทิ้งท้ายแล้วก็เดินนำเข้าไปในห้องโถงกลาง  เขาใช้มือเลื่อนประตูแล้วถอดรองเท้าผ้าเก็บไว้ในตู้ไม้ที่ตั้งเอาไว้ชิดริมผนัง  พร้อม
กับพยักหน้าให้บันทำตาม  ภายในห้องโถงกินข้าว  มีโต๊ะไม้ทรงสี่เหลี่ยมผืนผ้าตั้งอยู่ตรงกลาง  บนโต๊ะมีถ้วยเซรามิคสีดำไม่มีลาย
วางคว่ำเอาไว้  ข้าง ๆ กันกับถ้วยก็มีตะเกียบไม้วางอยู่  และบันสังเกตเห็นว่า  บนตะเกียบคู่นั้น  มีลายกระต่ายหูยาวสลักเอาไว้

“ธรรมเนียมของบ้านเราคือ  แต่ละคนจะมีตะเกียบเป็นของตัวเอง ที่ตะเกียบก็จะมีรูปสัตว์ตัวแทนสลักเอาไว้”
บันมองตะเกียบสี่คู่ที่วางอยู่กับถ้วยแต่มุมสี่ด้านของโต๊ะ  นอกจากตะเกียบกระต่ายที่บันคิดว่าคงเป็นตะเกียบของตัวเองแล้ว  ก็มีตะเกียบ
ลายนกอินทรีตรงหน้าเคนตะ  มีตะเกียบลายผีเสื้อตรงข้ามที่นั่งเคนตะ  และมีตะเกียบลายปลาคาร์ปซึ่งวางอยู่ตรงข้ามกับด้านที่บันนั่งอยู่ 
ซักพัก  แม่ของเคนตะเดินออกมาจากห้องด้านหลังของโถง  เธอยกหม้อขนาดใหญ่เข้ามาพร้อมกับมีรอยยิ้มพอใจที่เห็นบันอยู่ในชุดลาย
กระต่าย  เธอนำแผ่นเหล็กให้ความร้อนมาวางตรงกลางโต๊ะก่อนจะตั้งหม้อลงไป

“เคนตะไปตามจุนอิจิหน่อยซิ  เห็นว่าไปหามินาโกะตั้งนานแล้วยังไม่เข้ามาอีก”
คุณคุรุมิหันไปบอกเคนตะที่กำลังเปิดโทรทัศน์ในห้อง

“ ส่วนอุซางิคุง  เดี๋ยวไปช่วยฉันยกกับข้าวมาที่นี่นะจ๊ะ  เราจะกินข้าวเย็นกัน  วันนี้มีรวมมิตรหม้อไฟด้วยนะจ๊ะ  ชอบหรือเปล่า ?”
คุณคุรุมิส่งยิ้มแล้วเรียกบันออกไปช่วยยกอาหารเข้ามาวางบนโต๊ะ

“ชอบไหมจ๊ะอุซางิคุง  วันนี้อากาศเย็น  เราต้องกินหม้อไฟกัน  แล้วก็มีซุปเต้าหู้กับมิโสะ  มีเทมปุระทะเลกับผัก”

“ชอบครับ”
บันเดินตามคุณคุรุมิเข้าไปในห้องครัวซึ่งอยู่เลยด้านหลังของห้องโถงออกไป   ต้องเดินลัดห้องอีกสองห้องเข้าไปกว่าจะถึง  ในห้องครัวที่
แสนสะอาดนั้น มีอาหารเรียงเอาไว้เต็มพื้นที่

“ระวังร้อนนะจ๊ะ  อ่ะนี่  ต้องใส่ถุงมือผ้าด้วย”
คุณคุรุมิส่งถุงมือมาให้

“ใส่ยูกาตะได้พอดีเลยนะ  ฉันเป็นคนตัดให้เองรู้หรือเปล่า  เคนตะโทรมาบอกว่าอุซางิคุงชอบกระต่าย  ฉันเลยตัดไว้ให้เจ็ดตัว  เอาไว้ใส่
เวลาอยู่บ้าน”

# # # # # # # # # # # #

บันหิ้วชามขนาดใหญ่ที่ใส่ของทะเลชุบแป้งทอดกับผักชุบแป้งทอดเอาไว้ในมือซ้าย  ส่วนมือขวาถือหูกระติกที่ดูคล้ายหม้อกักความร้อน 
ซึ่งคุณคุรุมิบอกว่าเป็นหม้อซุปเต้าหู้มาด้วย  บันเห็นผู้ชายที่ดูคล้ายกับเคนตะนั่งอยู่กับพื้นตรงข้าม  เขาส่งยิ้มพร้อมกับยกมือขึ้นมาทักทายบัน

“หวัดดีอุซางิคุง  ยินดีต้อนรับสู่บ้านของเรา  รู้จักฉันหรือยัง ?”

บันวางชามใหญ่ที่มีเทมปุระลงบนโต๊ะกินข้าว  แล้ววางกระติกซุปลงกับพื้นข้าง ๆ ก่อนจะหันมาไหว้ผู้ชายตรงหน้า

“สวัสดีครับ”

“ นี่จุนอิจิ  แฝดพี่ของฉันเอง”
เคนตะแนะนำพี่ชาย

จุนอิจิเป็นแฝดที่ดูต่างกับเคนตะมาก  เขาเป็นผู้ชายที่ดูร่าเริงและอารมณ์ดีอย่างเปิดเผย  ต่างกับเคนตะที่ดูมีความซับซ้อนทางอารมณ์สูงกว่า 
เขาดูหนากว่าเคนตะเล็กน้อย  และใส่ชุดยูกาตะลายดอกทานตะวันที่บันคิดว่าคงเป็นฝีมือการตัดเย็บของคุณคุรุมิเช่นกัน

“ เราดูไม่ค่อยเหมือนกันเท่าไหร่หรอกนะบันนี่  ผมเตี้ยกว่าเคนตะสองเซนติเมตร  หนักกว่าเคนตะสองกิโลกรัม  และผมก็ถนัดซ้าย  เราสอง
คนเป็นแฝดเทียมน่ะ”
จุนอิจิยิ้ม

“เอาล่ะ  จุนอิจิตักข้าวใส่ถ้วยได้แล้ว  เคนตะตักซุปในหม้อ  อุซางิคุงยกขวดน้ำเปล่าเข้ามาที่โต๊ะ  เราจะเริ่มกินข้าวเย็นกัน”
คุณคุรุมิออกคำสั่งกับหนุ่ม ๆ บนโต๊ะ

“วันนี้มีนาเบะด้วยเหรอครับ?”
จุนอิจิถูมือแล้วยิ้ม

“เคนตะโทรมาบอกว่า  อุซางิคุงชอบกินของร้อน ๆ เลยทำหม้อไฟ  อุซางิคุงต้องกินเยอะ ๆ นะจ๊ะ”
นาเบะที่จุนอิจิพูดถึงก็คือหม้อไฟรวมมิตรที่อยู่ตรงกลางโต๊ะ  ตอนนี้มันเดือดปุด ๆ พร้อมกับส่งควันและกลิ่นหอมฉุยออกมา  คุณคุรุมิใช้
ช้อนยาวจัดการตักเอากุ้ง ปู ปลาหมึก เห็ดเข็มทอง เห็ดหอมสดและแครอทใส่ลงมาในถ้วยให้บัน

บรรยากาศในห้องกินข้าวผิดจากการคาดการณ์ของบันไปมาก  จากที่คิดว่าจะต้องกินข้าวบนโต๊ะใหญ่ ๆ มีอาหารนู้นนิดนี่หน่อยตามแบบ
คนรวย  และคงเป็นการรับประทานอาหารที่เป็นทางการจนเขานึกกลัว  แต่คุณคุรุมิแม่ของแฝดโมริตะกลับทำต่างออกไป  เธอกับลูกชาย 
กินข้าวบนพื้นที่มีโต๊ะเตี้ยวางกลางห้อง  บรรยากาศเลยผ่อนคลายและดูอบอุ่น  ท่ามกลางอากาศหนาวเย็นด้วยไอฝนที่โปรยปรายอยู่ด้าน
นอก

“มินาโกะดีขึ้นหรือยังจุนอิจิ ?”
คุณคุรุมิถามขึ้นมา

“ตอนนี้ดีขึ้นแล้วครับ  สงสัยเมื่อเช้าจะปรับตัวกับอากาศไม่ทัน  เลยไม่ค่อยกินข้าว”

“เดี๋ยวคืนนี้ผมจะไปดูอีกทีครับแม่  ถ้าเห็นท่าไม่ดีก็จะรีบพาไปโรงพยาบาล”

บันคีบผักในถ้วยเข้าปากแล้วทำหน้าสงสัย  แม้จะฟังภาษาญี่ปุ่นที่สองแม่ลูกพูดกันไม่รู้เรื่องทั้งหมด  แต่ก็พอจับใจความได้ว่า  คนที่ชื่อคุณ
มินาโกะกำลังไม่สบายและกินข้าวไม่ได้  บันดูสีหน้าของคุณคุรุมิกับจุนอิจิก็มองออกว่า  คุณมินาโกะคนนี้  คงเป็นคนสำคัญคนหนึ่งในบ้าน
เคนตะดูจะเป็นคนที่หูไวตาไวกว่าคนอื่น  เขาจับอาการสงสัยของบันได้แล้วอมยิ้ม

“ เดี๋ยวเราไปเยี่ยมมินาโกะด้วยกันนะบันนี่  บางทีมินาโกะอาจจะชอบอุซางิจนกินข้าวได้มาก ๆ”
เคนตะหันมาพูดภาษาอังกฤษกับบัน

“คุณมินาโกะไม่มากินข้าวกับเราด้วยเหรอครับเคนตะซัง?”
บันมองตะเกียบที่อยู่รอบ ๆ โต๊ะแล้วสงสัย  ตะเกียบสี่คู่ที่อยู่บนโต๊ะ  ไม่มีของมินาโกะ

จุนอิจิที่ฟังภาษาอังกฤษได้  ปล่อยหัวเราะก๊ากออกมากลางโต๊ะกินข้าว  ก่อนจะสำลักจนต้องยกแก้วน้ำขึ้นมาจิบ  ส่วนคุณคุรุมิหันมาทาง
บันแล้วยิ้มกว้างด้วยความเอ็นดู  พร้อมกับอธิบายให้บันฟัง
“อุซางิคุงจ๊ะ  มินาโกะเธอไม่มีขา  เลยเดินเข้ามาในนี้ไม่ได้  เอาไว้เคนตะพาไปดูก็จะเห็นเองนะจ๊ะ”

# # # # # # # # # # # #

เคนตะพาบันเดินออกมาตามระเบียงทางด้านหลังของตัวบ้าน  ผ่านสระว่ายน้ำขนาดใหญ่และสวนต้นไม้ในร่ม  เขาพาบันเดินตามพื้นที่ปู
ด้วยไม้สน  ผ่านน้ำตกเล็ก ๆ ที่ตกลงมาจากชั้นหิน  ด้านล่างมีบ่อดินและมีปลาคาร์ปฝูงใหญ่ว่ายวนไปมา

“นั่นไงล่ะบันนี่  มินาโกะ  น่ารักหรือเปล่า?”
เคนตะชี้มือไปที่ปลาคาร์ปสีขาวตัวโตซึ่งว่ายอยู่ท่ามกลางปลาตัวอื่น ๆ มินาโกะเป็นปลาคาร์ปพันธุ์ตันโจ  ทั้งตัวมีสีขาวมุก  ยกเว้นตรง
ด้านบนของหัวที่เป็นวงกลมสีแดงขนาดใหญ่  มินาโกะว่ายน้ำเข้ามาหาตรงที่เคนตะกับบันคุกเข่าลงกับพื้นไม้ขอบบ่อ

“เหมือนอะไรรู้ไหม?”
เคนตะยิ้มขณะมินาโกะเข้ามาตอดที่มือ

“เหมือนฮิโนะมารุที่เป็นธงชาติญี่ปุ่นเลยครับ  สวยจัง”
บันกระซิบเบา ๆ เพราะกลัวมินาโกะตกใจ

“คุณปู่ซื้อมินาโกะแล้วให้มาตอนที่พ่อกับแม่แต่งงานกัน  ตอนนั้นเธอยังเป็นปลาตัวน้อย”
มินาโกะที่เคนตะบอกว่าเคยเป็นปลาน้อย  ตอนนี้ตัวโตกว่าปลาตัวอื่นทุกตัวในบ่อ

“มินาโกะอายุสามสิบสามปี  เคยเป็นแชมป์ปลาคาร์ปของโตเกียวแปดครั้ง แชมป์ญี่ปุ่นสองครั้ง  แต่ตอนนี้มินาโกะไม่ค่อยสบาย  ตอนเช้า
เธอไม่กินอาหาร  แม่กับจุนเลยเป็นห่วงมาก”

บันนึกอายตัวเองที่เผลอคิดว่ามินาโกะเป็นคน  และที่จุนอิจิหัวเราะจนสำลักตอนบันชวนมินาโกะมาทานข้าวเย็นก็เป็นเพราะสาเหตุนี้เอง

“บันนี่เคยเลี้ยงปลาคาร์ปหรือเปล่า?”
เคนตะหันมาถามบันที่ลองจุ่มนิ้วมือลงในน้ำใกล้ ๆ กับมินาโกะ  บันยิ้มแล้วคิดไปถึงตอนที่เคยเลี้ยงปลาช่วงยังเรียนมัธยม  ตอนนั้นบัน
เลี้ยงปลาทองในตู้กระจก  แต่โชคร้ายที่ต้นไม้หักมาทับเสาไฟหน้าบ้านทำให้ไฟฟ้าดับ  ปลาทองของบันที่อยู่ในตู้ตายเกลี้ยง  ไม่เหลือแม้แต่
ตัวเดียว  บันนอนร้องไห้อยู่หลายวันและยกตู้ปลาให้คนอื่นไป  เพราะไม่คิดที่จะเลี้ยงปลาทองอีก

“ไม่เคยครับ  พ่อบอกปลาคาร์ปมันแพง   ตอนที่ไม่ได้เลี้ยงปลาทองแล้ว  แม่ก็หาปลาหางนกยูงมาให้เลี้ยงแทน  ผมเอามันมาปล่อยไว้ใน
บ่อบัวหน้าบ้านให้มันกินลูกยุง  ตอนนี้มันออกลูกเต็มบ่อเลยครับ”

“ตอนผมกับจุนยังเด็ก   พ่อจะเอาธงปลาคาร์ปมาติดบนเสาหน้าบ้านในวันเทศกาลเด็กผู้ชาย  แล้วเด็กผู้ชายก็จะได้ตุ๊กตาโกะงัสสึ นิงเงียว
เพื่อที่โตมาจะได้กล้าหาญเหมือนนักรบ”

“แล้วปลาคาร์ปเกี่ยวอะไรกับเด็กผู้ชายเหรอครับ?”
บันพูดแล้วหดคอ  เขารู้สึกจั๊กจี้เล็กน้อยตอนที่มินาโกะเข้ามาตอดมือ

“ปลาคาร์ปเป็นปลาที่แข็งแรงมาก  มันว่ายทวนน้ำเพื่อวางไข่  ทำให้ผู้ใหญ่อยากให้เด็ก ๆ แข็งแรงเหมือนปลาคาร์ป  เลยทำธงปลาขึ้นมาใน
งานวันเด็ก”

“คนจีนเรียกว่าปลาหลีฮื้อครับ  ฝรั่งเรียกกระต่ายแม่น้ำ”
บันยิ้ม

“งั้นมินาโกะก็เป็นญาติกับบันนี่สินะ  ดูสิ   ดูมันจะชอบบันนี่มาก”

# # # # # # # # # # # #

“เทศกาลเด็กผู้ชายมีช่วงไหนเหรอครับเคนตะซัง  ผมอยากเห็นธงปลาคาร์ป?”
บันเดินตามเคนตะเข้ามาในห้องนอนแล้วถามขึ้นมา

“โคโดโมะโนฮิที่มีธงปลาคาร์ปเพิ่งผ่านมาเดือนที่แล้วนี่เองนะบันนี่  มันเป็นเทศกาลในช่วงใบไม้ผลิ  แต่ตอนนี้เริ่มเข้าฤดูร้อนแล้ว  ฤดูร้อน
ของญี่ปุ่นจะมีฝนตกด้วย  เหมือนตอนนี้นี่แหละ  ผมไม่ชอบเลย”
เคนตะเปิดตู้แล้วดึงเอาม้วนฟูกที่นอนออกมาคลี่โดยการผลักให้มันกลิ้งจากหัวไปท้าย  ที่นอนของเคนตะเป็นฟูกหนาสีขาวไม่มีลาย  ส่วน
ฟูกของบันที่เขายกออกมาทีหลังนั้น  เป็นฟูกสีฟ้าลายกระต่าย

“นี่ห้องเคนตะซังเหรอครับ?”
บันเพิ่งสังเกตว่าห้องนี้กว้างขวางและมีของตกแต่งที่เข้ากันกับบุคลิกของเคนตะ

“ใช่แล้วห้องผมเอง  คืนนี้เรานอนด้วยกันอีกนะบันนี่  เราจะเอาฟูกนอนมาชิดกันแบบนี้”
เคนตะลากเอาฟูกที่ปูเอาไว้มาชิดติดกัน  กลายเป็นฟูกกว้างขนาดเตียงนอนใหญ่ ๆ

“จริง ๆ แล้ว ให้ผมไปนอนห้องเล็กก็ได้นะครับ  เคนตะซังจะได้ไม่อึดอัด  คือผมชอบนอนดิ้นน่ะครับ”
บันยิ้มแล้วเปิดกระเป๋าหยิบเอาแปรงสีฟันกับพวกอุปกรณ์ต่าง ๆ ที่ใช้ในห้องน้ำออกมา   เคนตะมองแปรงสีฟันรูปบั๊คบันนี่ของบันก็ยิ้มแล้ว
ตอบ

“นอนด้วยกันก็ดีแล้ว  คืนนี้ฝนตกหนัก  ตัวคัปปะมันจะออกมาแกล้งเด็ก ๆ ”
เคนตะแกล้งทำท่าสั่นกลัวจนบันหัวเราะ

“ผีกบญี่ปุ่นน่ะเหรอครับ  ผมไม่กลัวหรอก  ผีกระสือบ้านผมน่ากลัวกว่าคัปปะซะอีก  มีไส้ห้อยออกมาด้วย”

“ไปอาบน้ำด้วยกันนะ”
เคนตะดึงเอายูกาตะที่เก็บไว้ในตู้ออกมาอีกสองตัว

“อาบในห้องน้ำตรงนั้นเหรอครับ?”
บันชี้ไปมือไปทางห้องน้ำ

“ไปอาบที่ห้องน้ำใหญ่  ที่นั่นมีอ่างไม้ไว้แช่น้ำร้อน  นี่เราเดินทางมาไกล  ต้องแช่น้ำร้อนเพื่อให้เลือดมันไหลเวียน  ไม่งั้นจะนอนไม่สบาย”

# # # # # # # # # # # #

บันถอดเสื้อผ้าเหลือไว้แค่กางเกงขาสั้นแล้วก้าวตามเคนตะลงในอ่างไม้ขนาดใหญ่ที่มีน้ำไหลมาจากกระบอกไม้ไผ่  เจ้านายญี่ปุ่นของบันก็
ถอดเสื้อผ้าเหลือแต่กางเกงขาสั้นเช่นกัน  เขาเอนหัวลงกับขอบอ่างไม้แล้วหลับตาลง

“สบายไหม?”

“สบายตัวดีครับ  เหมือนห่มผ้าอุ่น ๆ เลย”

“แล้วพรุ่งนี้เราจะไปทำงานกันที่ไหนเหรอครับเคนตะซัง?”
บันใช้มือวักน้ำในอ่างเล่นไปมา

“ก็ทำงานอยู่กับบ้านนี่ไปก่อน  รอท่านประธานกลับมาจากกาตาร์แล้วเราค่อยเข้าบริษัท  วันนั้นจุนก็จะไปด้วย  เขาก็เป็นรองประธาน
เหมือนกับผม  แต่เขาดูไลน์ผลิตที่ส่งไปอเมริกา”

# # # # # # # # # # # #

คุณคุรุมิเดินเข้ามาในห้องของเคนตะแล้วถามบันเรื่องเมืองไทย  เธอเข้ามาลูบหัวบันไปมาแล้วกอดเอาไว้  ก่อนจะปลอบใจที่ต้องมาอยู่ไกล
บ้านว่า

“เคนตะบอกว่า  อุซางิจากแม่มาไกล  เลยต้องเอามานอนด้วยเพราะกลัวจะเหงา  โถ  น่ารักจริง ๆ  ไม่ต้องกลัวว่าจะเหงานะจ๊ะ  ที่นี่เราอยู่
กันแบบอบอุ่น”

“อ่ะ อ๋อ …………..  ครับ”
บันพยักหน้าเพราะไม่อยากขัด  จริง ๆ แล้ว  เขาอยากนอนคนเดียวมากกว่า  เพราะกลัวจะนอนดิ้นไปโดนเคนตะ

“ตอนเด็ก ๆ แม่ของอุซางิคุงทำอะไรบ้างจ๊ะ  ก่อนที่อุซางิคุงจะนอน?”
คุณคุรุมิใช้มือลูบไปมาบนหลังของบัน

“ก็เคยร้องเพลงกล่อม  แต่ว่านานมาแล้วครับ”

“งั้นวันนี้ฉันจะร้องเพลงกล่อมให้ฟัง  ดีไหมจ๊ะ ?”

“ไม่เอาน่าแม่  บันนี่โตแล้ว”
เคนตะท้วง 

“คุณคุรุมิจะร้องเพลงอะไรครับ ?”
บันทำท่าสนใจ 

“เพลงปลอบใจเด็กไกลบ้านและห่างแม่”

http://www.youtube.com/v/waaO9zEkofQ

ท่านแม่ครับ สบายดีหรือเปล่า
เมื่อคืนผมเห็นดาวสว่างสุกใสดวงหนึ่งอยู่บนปลายยอดของต้นสนซีด้าร์
เมื่อผมจ้องมองดาวดวงนั้น  ผมก็รู้สึกถึงความอ่อนโยนของท่านแม่
ผมคุยกับดาวดวงนั้นและพูดว่าผมเป็นลูกผู้ชายที่จะไม่ท้อแท้
ถ้าเมื่อใดที่รู้สึกเหงา  ผมจะมาคุยด้วยอีกครับ
เท่านี้นะครับ แล้วผมจะเขียนจดหมายมาหาท่านแม่อีก - - อิ๊คคิว*

ท่านแม่ครับ สบายดีหรือเปล่า
เมื่อวานนี้ที่วัดมีคนในหมู่บ้านข้าง ๆ เอาลูกแมวตัวน้อยมาให้
เจ้าแมวน้อยมันร้องไห้เพราะว่ายังติดแม่ของมันอยู่
ผมบอกกับมันว่าไม่ต้องร้องไห้  เจ้าจะไม่เหงาหรอก
เป็นลูกผู้ชายหรือเปล่า สักวันหนึ่งเจ้าจะเจอแม่อีกแน่นอน
แค่นี้นะครับ แล้วผมจะเขียนจดหมายไปหาท่านแม่อีก - - อิ๊คคิว

เพลงจดหมายของอิ๊คคิวที่คุณคุรุมิร้องแล้วเคนตะเป็นคนแปลเป็นภาษาอังกฤษนั้น  ทำเอาบันซึมไปชั่วขณะ  แม้จะห่างแม่มาไม่ถึงเดือน 
แต่พอฟังเพลงนี้แล้วก็อดที่จะคิดถึงแม่ไม่ได้  บันกอดคุณคุรุมิแล้วพูดขอบคุณซ้ำ ๆ จนเธอยิ้มแล้วรีบเดินออกไปจากห้องอย่างรวดเร็ว

“ร้องไห้ไปแล้ว”
เคนตะยิ้มขณะมองตามแม่ที่เดินออกไปจากห้อง ตอนนี้เขาใช้มือตบบนหมอนเรียกบันเข้าไปนอน

“คุณคุรุมิน่ารักจังครับ  เหมือนแม่ผมเลย”
บันเดินไปหยิบเอาไข่ไก่ที่เคลวินให้มาฟักต่อ  ก่อนจะเห็นไฟกะพริบและคิดได้ว่ายังไม่ได้เปิดคอมพิวเตอร์ดูอีเมลล์

‘ทำอะไรอยู่ ?  ถ้าเห็นอีเมล์แล้วรีบตอบด้วย  ฉันติดต่อไปทางโทรศัพท์ไม่ได้ - - เคลวิน’

อีเมลล์ของเคลวินเพิ่งถูกส่งมาเมื่อยี่สิบนาทีที่แล้ว  บันเลยรีบตอบ  พร้อมกับเสียงของเคนตะที่เรียกให้ไปนอน

“ขอตอบจดหมายก่อนนะครับ”
บันหันหน้าไปบอกเคนตะที่นอนรออยู่บนฟูก

“ตอนนี้อยู่โตเกียวครับเคลวิน  มาถึงตอนเย็น  ตอนนี้สามทุ่มแล้ว”
บันกดส่งไปแล้วรอดูหน้าจอ  เผื่อว่าเคลวินจะยังไม่นอนแล้วตอบจดหมายกลับมา

“เปิดโปรแกรมคุย - - เคลวิน”

บันล็อกอินผ่านโปรแกรมด้วยที่อยู่อีเมลล์แล้วเจอเคลวินออนไลน์อยู่

“ยังไม่นอนเหรอครับ?”
บันรีบกดเข้าไปทัก

“ยัง  ตอนนี้นอนโรงแรมหรือเปล่า ? - - เคลวิน”

“นอนบ้านเจ้านายครับ  อยู่ในโตเกียว”

“เขาให้นอนที่ไหน ? - - เคลวิน”

“นอนในห้องครับ”

“รู้แล้วว่าเขาไม่ให้นายไปนอนในโรงเก็บรถหรอก  ถามว่านอนกับใคร ห้องไหน ? - - เคลวิน”

“นอนกับเจ้านายในห้องนอนเขาครับ  เขาใจดีมาก  ให้ผมนอนด้วยมาหนึ่งคืนกับหนึ่งวันแล้วครับเคลวิน”
บันกดตอบ

“อะไรนะ!  นอนด้วยกันมาแล้วเหรอ  ทำบ้าอะไรอยู่  ไปนอนกับเขาทำไม ? - - เคลวิน”

“แต่……….  เคนตะใจดีนะครับ”

“ย้ายไปนอนห้องอื่นซะ  ไม่รู้ตัวเองหรือไง  ว่าตอนนอนน่ะ  นายมันตัวอันตราย  ย้ายไปนอนห้องอื่น  นี่เป็นคำสั่ง ! - - เคลวิน”

“ผมมันอันตรายตรงไหนกัน ?”

“นายน่ะมันจอมล้วง  มือก็อยู่ไม่สุข  ทั้งหน้าทั้งหัวก็มุดคนอื่นไปทั่ว  เดี๋ยว ………….. อืม  คนนอนด้วยเขาจะรำคาญ - - เคลวิน”

“แต่เคนตะบอกว่าชอบมากครับ  เคนตะไม่รำคาญ  เคนตะบอกว่าชอบนอนกับผม”

“เขาพูดแบบนั้นเหรอ ? - - เคลวิน”

“ครับ”

“เมื่อไหร่ ? - - เคลวิน ”

“เมื่อวาน   ก็ผมส่งข้อความถึงเคลวินแล้วพอดีเผลอหลับไปบนเตียงเคนตะ  พอตื่นขึ้นมา  เคนตะก็บอกว่าจะให้ผมนอนด้วยบ่อย ๆ”

“แล้วตอนนอนกับเขา  ได้ฝันอะไรหรือเปล่า ? - - เคลวิน ”

“ เอ๊ะ  มีอะไรเหรอครับ  ผมฝันถึงหลันชิงกับหลันเหอครับเคลวิน”

“ อย่าบอกนะ  ว่าฝันนอนกอดหลันชิงอยู่ ! - - เคลวิน”

“อ่อ ….. ใช่ครับเคลวิน”

“ย้ายห้องนอนเดี๋ยวนี้  ฉันสั่ง  แล้วถ้ากลับมาที่ฮ่องกง  นายจะถูกทำโทษแน่นอน  ตอนนี้ฉันทำทัณฑ์บนไว้ก่อน - - เคลวิน”

บันนิ่งไปซักพัก  ก่อนจะได้ยินเสียงเคนตะเรียก

“อุซางิ  ดึกแล้วนะ  รีบนอนเร็วเข้า”

= = = = = = = = = = = =

* ท่านอิ๊คคิว  เป็นโอรสของพระจักรพรรดิ  แต่ช่วงนั้น  โชกุนซึ่งเป็นตำแหน่งทางทหาร  กำลังมีอำนาจ  เลยมีการลดอำนาจในวังลง

ท่านอิ๊คคิวเลยต้องมาบวชในวัด

จบตอนที่ 33 ครับ  พบกันใหม่ตอนหน้า  แล้วจะเข้ามากดบวกครับ  // เคนอิจิ

[PEENAT1972]

บันนี่ชอบละเมอลวนลาม 555  มาแต่เช้าเลยนะคะ

[indy❣zaka]

อ๊ายยยยยยยย 


เคนตะก็น่ารัก    เคลวินก็ซึนได้โล่ 



ขอเหมาได้มั๊ยนี่  เค้าเลือกไม่ถูกเลยอ่ะ   

(ใครจะให้แกเลือกยะ!  )

[nongrak]

เคลวินหวงน้องบันล่ะสิ ก็ตอนนอนน้องบันชอบล้วงแล้วก็กอดหนิ
แสดงว่าเคลวินรู้ทันเคนตะ น้องบันช่างไม่ระวังตัวเลย
แล้วเมื่อไหร่น้องบันจะกลับฮ่องกงล่ะ

[roseen]

 :a5:เคนตะฉวยโอกาส

[love2y]

ถูกต้อง!!! ย้ายห้องเดี๋ยวนี้เลยนะ บัน~~

[iforgive]

ความแตก  เคลวินหึงหนัก  คาดว่าเจอกันกระต่ายโดนถลกหนังแน่นอน
หัวข้อข่าววันรุ่งขึ้น  อิ อิ อิ

[wan]

อุซางิคุง น่ารักอ่ะ  อยู่ที่ไหนก็มีแต่คนรุมรัก
ส่วนเจ้านายคนไกล ออกอาการหึงจนเก็บอาการไม่อยู่แล้ว .... มีการคาดโทษด้วย ....
ว่าแต่ว่า บันจะได้กลับไปฮ่องกงอีกเหรอ ด้วยฐานะอะไรมิทราบครับ เจ้านาย......
+1 พร้อมกำลังใจครับ เคนอิจิ 

[Noo_Patchy]

 
น่ารักเหอะ  พระจันทร์กับพระอาทิตย์ชิงตัวกระต่ายกัน

[andaseen]

อยากให้กระต่ายกลับไปหาเคลวินไวไวอ่ะ ชักไม่ไว้ใจเคนตะแระ

[gookgik]

นี่ถ้าเคลวินหายตัวไปหาหนูบันได้คงหายตัวไปแล้ว  หนูบันรีบย้ายห้องนอนด่วน กลัวใจเคนตะว่าจะทำอะไรหนูบันไปมากกว่านี้  :เฮ้อ:เมื่อไหร่หนูบันจะกลับไปหาเคลวินนะ

กด + ให้กับหนูบันกระต่ายน้อยและคุณเคนอิจิค่ะ