หัวข้อ: Sweet Home in Hong Kong ความรัก น้ำแข็งไส หัวใจสีส้ม [จบบริบูรณ์]

[prim--prim]

ตามอ่านทันแล้ว เย้! ><
แต่ตอนนี้อยากตามอ่านต่ออีกจังเลยค่ะ

มารอตอนต่อไปนะคะ
ปล.ชอบเรื่องนี้มากกกกกกกกกกก น่ารักจริงๆ

อ่านช่วงบันกับอัลเบิร์ตแล้ว ทำเอาอยากลงไปวิ่งเล่นกับน้องหมาที่สนามหญ้าหน้าบ้านเลย
(ปกติไม่เล่นกับมันเท่าไร ฮ่าๆ)

[aorpp]

  คุณเคนขา คิดถึงบันบันมากกกกกกอ่ะ
หายไปน๊านนาน คนอ่านเป็นห่วงนะคะ

[สมาคมโคแก่]

บันนี่เฉาตายแล้วป่านนี้

[1st prince]

อัพหน่อยจ้า ^^

[Syndicateq]

โหดมากครับ

[hewlett]

ดูอัลเบิร์ตแล้วคิดถึงลูกน้องที่บ้านเราตายไปแล้ว
สุนัขพันธ์นี้อายุสั้นจริงๆ 7 ปีเองไตวาย

[Acacha]

คิดถึงบันนี่ 

[nongrak]

คุณเคนหายไปไหนอ่ะ ไม่มาต่อเลย

[patee]

คุณเคนหายไปไหนจ๊ะ คิดถึงน้องบันมากๆๆๆๆ

[Keniji Teruyama]

ตกใจเหมือนผีหลอก    หาทางเข้ากระทู้อยู่นาน  หานิยายตัวเอง  นึกว่าจะโดนลบทิ้งไปแล้ว  เพราะนักเขียนมันขาดวินัย

ลืมไปเลยว่าโพสตอบตรงไหน  เคาะสนิมนานมาก

ไม่มีคำแก้ตัวใด ๆ จากเคนอิจิ  นอกจากคำขอบคุณแฟน ๆ ที่ยังไม่ลืมกัน

ในฐานะนักอ่านนึง  ผมเข้าใจดีว่าการรอนิยายมาต่อนั้น  มันน่าหงุดหงิดใจแค่ไหน 

ช่วงที่หายไป  ไม่ได้แตะนิยายเลย  ไม่ได้เข้าเล้ามาดูมาอ่าน  ยอมรับว่าตัวเองมีความสามารถในการแบ่งเวลาทำอะไรหลายอย่างพร้อมๆ กัน  ต่ำมาก

กลับมาคราวนี้ก็เข้ามาต่อนิยายเรื่องนี้ให้จบ  รวมถึงเรื่องรหัสลับที่ค้างเติ่งตอนจบไว้

เขินนิดหน่อย  แต่ก็จะพยายามกลบเกลื่อนไม่รู้ไม่ชี้ละกัน

อนุญาตให้ก่นด่าและทุบตีคนเขียนได้ตามสบาย

/ เคนอิจิ 

[patchylove]

  มาปูเสื่อรอแล้วจ้า   

[Keniji Teruyama]

Chapter  28

   ลมหนาวที่พัดผ่าน  หอบเอาใบไม้แห้งหมุนวนขึ้นไปบนท้องฟ้าสีเข้มยามพระอาทิตย์ตกดินใกล้พลบค่ำของนครเซี่ยงไฮ้  อากาศ
หนาวเย็น  เข้ามาห่อหุ้มตัวเหมือนกำลังทักทายแขกแปลกหน้าที่เพิ่งเข้ามาเยือนเมืองใหญ่แห่งนี้เป็นครั้งแรก  ร้านรวงสองข้างทางประดับไฟ
สีสวยคล้ายกับที่บันเห็นในฮ่องกง  ต้นไม้ที่ขึ้นเรียงแถวกันริมทางนั้น  แห้งกรอบ  ใบไม้ร่วงหล่นลงมากองเต็มพื้นถนน  เป็นสัญญาณ
ธรรมชาติที่บอกว่า ตอนนี้ได้เข้าสู่ฤดูหนาวเป็นที่เรียบร้อยแล้ว  บันมองต้นไม้ได้ไม่กี่อึดใจ  ก็ต้องห่อตัวลงเพราะเสื้อแขนยาวตัวบางซึ่งตัวเอง
สวมใส่อยู่นั้น  ได้พ่ายแพ้ต่อความหนาวเย็นโดยรอบอย่างสิ้นเชิง  อากาศแห้งและเย็นจัด  ทำเอามือทั้งสองข้างชาจนแทบไม่รู้สึก  บันซุกมือ
ทั้งสองข้างเข้าไปในกระเป๋าเสื้อก่อนจะรีบเดินจ้ำเข้าไปยังล๊อบบี้ของโรงแรมที่พัก

       เคนตะนั่งกดรีโมทโทรทัศน์เปลี่ยนช่องสัญญาณไปมาเหมือนกับสิ่งของที่อยู่ในมือนั้นเป็นปุ่มควบคุมเกมตะลุยอวกาศ  ใบหน้าปกติ
ของหนุ่มญี่ปุ่นที่บันเคยเรียกว่าเจ้านายขี้เล่น  ตอนนี้เหยเกเพราะอะไรบางอย่างที่อยู่ตรงหน้า  เขาทำท่าฮึดฮัดก่อนจะหันมามองประตูที่มี
เสียงเคาะเบา ๆ ดังขึ้นสองครั้ง  เคนตะโยนรีโมทโทรทัศน์ไว้บนเตียงนอน  และลุกขึ้นเดินไปเปิดประตูห้องพัก

“ แย่จริง ๆ แย่มากจริง ๆ ”
เคนตะบ่นพึมพำและมองบันที่กำลังยืนยิ้ม  เลขาส่วนตัวตอนนี้อยู่ในชุดสูทกำมะหยี่พอดีตัวสีดำ  เสื้อตัวในสีขาวและมีเนคไทด์สีดำเส้น
เล็ก ๆ ผูกไว้อย่างเรียบร้อย

“ หมายถึงผมเหรอครับเคนตะซัง ? ”

“ หมายถึงรายการทีวีนี่ต่างหากล่ะ  ฟังไม่ออกเลย ”

       บันยิ้มและพยายามเปลี่ยนเรื่องคุย  เพื่อดึงอารมณ์เคนตะให้กลับมาเป็นปกติ   “ เปลี่ยนชุดเถอะครับ  ได้เวลาแล้ว ”

       บันวางชุดทักซิโดสีดำขาวซึ่งเป็นชุดออกงานของเคนตะลงบนเตียง  เคนตะมองชุดที่บันวางไว้ให้ก็พยักหน้าเข้าใจความหมาย  เขากดรีโมท
ครั้งสุดท้ายเพื่อปิดโทรทัศน์  จัดการคลายผ้าคาดเอวที่ทำหน้าที่ผูกยูกาตะออก   ถอดชุดเก่าทิ้งไว้ข้างเตียง  และคว้ากางเกงขายาวสีดำ
ขึ้นมาสวม  บันส่ายหัวช้า ๆ กับสภาพเปล่าเปลือยของเจ้านาย  ก่อนจะเดินไปหยิบเอารองเท้าในตู้ออกมาและบรรจงใช้ผ้าสะอาดเช็ดรองเท้า
ของเคนตะจนเป็นมันวับ  เสร็จแล้วก็หยิบเอายูกาตะที่เคนตะวางเอาไว้ข้างเตียงขึ้นมาแล้วเดินไปหย่อนใส่ไว้ในตะกร้าผ้า  เคนตะซังเจ้านาย
ของบันจะสวมยูกาตะช่วงเวลาค่ำก่อนนอนทุกวัน  เรียกได้ว่า  ยูกาตะคือชุดนอนของเคนตะ

“ บันนี่ผูกหูกระต่ายให้หน่อย ”
เคนตะหันมาเรียกบันที่กำลังจัดแจงเรียงเอกสารแนะนำสินค้าอยู่บนเก้าอี้สีเบจตัวใหญ่

“  อย่าลืมแนะนำสินค้าให้ครบหมดทุกตัวนะครับ  ผมแปลคำศัพท์ภาษาจีนเอาไว้หมดแล้ว  เดี๋ยวตอนที่เรานั่งรถไปภัตตาคารก็หยิบ
ขึ้นมาอ่านซะหน่อย ”
บันพูดเจื้อยแจ้วไม่หยุด  ปากก็รายงานเรื่องต่าง ๆ ที่ต้องทำให้เจ้านายทราบ  มือสองข้างก็ผูกหูกระต่ายเข้ากับปกบนสุดติดกับคอเสื้อของ
เคนตะ  หนุ่มญี่ปุ่นพยักหน้างึกงัก  ก่อนจะถามบันกลับ

“ แอบเที่ยวที่ไหนมา  ทำไมปากมีกลิ่นสตรอเบอร์รี่ล่ะฮึ ? ”

“ ก็ไปซื้อของฝากให้แม่พ่อกับแม่  แล้วก็แวะชิมชาผลไม้กับขนมไส้ผลไม้ในร้านขายขนมมาน่ะสิครับ  ได้มาตั้งหลายกล่อง  เดี๋ยวกลับมาผม
จะเปิดให้เคนตะทานกับชานะครับ ”

เคนตะมองหน้าบันแล้วหัวเราะเบา ๆ พร้อมกับส่ายหัวอย่างอารมณ์ดี

“ แอบหนีเที่ยวบ่อย ๆ ระวังโดนคนจับเรียกค่าไถ่  ”
เคนตะยิ้มแล้วกางแขนออกให้บันจัดแขนเสื้อให้

“ หล่อหรือยัง ? ”

“ หล่อแล้วครับเจ้านาย ”
บันยิ้มแล้วเดินไปหยิบซองเอกสารขึ้นมาจากเก้าอี้

“ จำคำศัพท์บนโต๊ะอาหารไปด้วยนะครับเคนตะซัง  ไม่กี่คำเอง ”

“啤酒 / ผีจิ่ว / เบียร์ ,日本清酒 / ยื่อ เปิ่น ชิง จิ่ว / สาเก ”
เคนตะหัวเราะฮึๆ ในคอ

“ โถ่  จำแต่แบบนี้ก็เมากันพอดี  คุยงานกันไม่รู้เรื่อง ”


   รถยนต์ของบริษัทขับเข้ามารับบันกับเจ้านายเวลา 19.45 พอดี  บันถือโอกาสที่เคนตะกำลังว่าง  หยิบยกเอาเรื่องการเงินกับเรื่อง
หุ้นในฮ่องกงขึ้นมาพูด  บรรยากาศในรถดูจะอบอุ่นต่างจากอากาศข้างนอก  แสงไฟสวยงามที่มีอยู่หลากสีก็แข่งขันกันอยู่เต็มสองฟากถนน
บันพูดเกริ่นนำไปไกลตั้งแต่เรื่องหุ้น ดัชนีฮั่งเส็ง ตลาดค้าขายน้ำมันล่วงหน้าและตลาดทองคำฮ่องกง  เคนตะพยักหน้าขณะอ่านเอกสาร  หูก็
ฟังเรื่องบันพูดไปด้วย  เขาเหลือบมองบันที่ยังพูดไม่หยุด  ไม่กี่วันก่อนหน้า  กระต่ายน้อยจากเมืองไทยตัวนี้  ยังไม่รู้จักตลาดหุ้นด้วยซ้ำ  แต่
พอมาตอนนี้กลับพูดได้ไม่หยุดราวกับเป็นคนละคนกัน

“ อยู่ดี ๆ ทำไมถึงสนใจเรื่องพวกนี้ขึ้นมาได้ล่ะ ? ”
เคนตะยักคิ้วถาม

“ ก็ เอ่อ………… อื้มม  ก็ทำงานกับเจ้านายที่เก่งมาก ๆ  ผมก็ต้องพัฒนาตัวเองบ้างสิครับมิสเตอร์เคนซาบุโร่ ”
บันยิ้มกว้างแล้วแสร้งหัวเราะเบา ๆ กลบเกลื่อน  ก่อนจะรุกฆาตเหมือนเกมหมากรุก

“ เคนตะซังครับ  ผมอ่านบิซนิวส์  บอกว่ามีบริษัทใหญ่ในฮ่องกงกำลังควบรวมกิจการกัน  ต่างฝ่ายต่างก็มีหุ้นคนละ 45 เปอร์เซ็นต์ ”
บันพูดถึงเรื่องสัดส่วนหุ้นก็เงียบไป  เพื่อรอดูท่าทีของเคนตะ

“ แล้วไงต่อล่ะ  ข่าวที่ว่า  ? ”

“ ก็  ได้ข่าวว่า  คนที่ซื้อคือ เอเชียเมดิเทค   ผมก็เลยเข้าใจว่าอาจจะเป็นคุณ ”
บันยิ้มและลอบมองเจ้านาย  เรื่องนี้ต้องไม่ให้เคนตะรู้ตัว 

“ บิซนิวส์ของบันนี่  คงไม่ใช่คอลัมน์ข่าวธุรกิจของหนังสือพิมพ์ธรรมดาซะแล้วสิ  มีไม่กี่คนเท่านั้นที่รู้ว่าผมเป็นคนซื้อหุ้นที่ว่า  ไหนบอกมาซิ
ได้ข่าวมาจากไหนกันแน่  พ่อกระต่ายน้อย ? ”

บันถอนหายใจเมื่อรู้ว่าตัวเองพลาด  แต่ก็พยายามยิ้มต่อไปเพื่อไม่ให้เคนตะสงสัย

“ ผมก็พอมีคนรู้จักอยู่บ้าง  อันที่จริง ผมจะไม่สนใจเรื่องนี้เลย  ถ้าไม่มีชื่อเอเชียเมดิเทคอยู่ ”

“ เรื่องนี้เป็นความลับนะบันนี่  เรารู้กันอยู่แค่สองคน  ห้ามบอกใครในบริษัท  แม้แต่ท่านประธาน  ผมซื้อหุ้นสิบเปอร์เซ็นต์นั้นเอาไว้โดยไม่ได้
บอกใคร  ”

บันแปลกใจเล็กน้อยที่รู้ว่าเคนตะซื้อหุ้นมาด้วยเหตุผลส่วนตัว  ครั้นจะถามต่อก็ดูจะไม่เข้าท่า  นอกจากจะหาทางตะล่อมถามเป็นครั้งคราว
เพื่อหลอกให้เคนตะพูดออกมาเอง  บันรู้ว่าเคนตะเป็นคนฉลาดและทันคน  เขาสงสัยบันพอ ๆ กับที่บันสงสัยเขาเรื่องที่ซื้อหุ้น 10 เปอร์เซ็นต์
แต่ในเมื่อไม่มีฝ่ายไหนพูดออกมา  ก็ต้องปล่อยให้บทสนทนานี้จบลง

“ ฉันมีเหตุผลส่วนตัว    แต่ว่าอันที่จริง  หุ้นตัวนั้นมันก็น่าสนใจอยู่มากทีเดียวนะบันนี่ ”
หลังจากนิ่งเงียบนานหลายนาที  อยู่ดี ๆ เคนตะ  ก็พูดขึ้นมาทิ้งท้ายก่อนจะชวนบันคุยเรื่องอื่น  เป็นการจบบทสนทนาเรื่องหุ้นบริษัทของคุณ
ย่าของเคลวินที่บันซุ่มซ้อมมาหลายชั่วโมงไปโดยปริยาย  รถยนต์ขับเข้ามาเทียบยังโถงทางเข้ารูปมังกรแปดตัว  ที่ประดับประดาด้วยสีทอง
และสีแดง จนราวกับว่าที่นี่เป็นวังหลวงขนาดย่อม ๆ  มังกรแต่ละตัวทื่บันเห็น  คาบลูกแก้วเอาไว้ในปาก  ดูสวยงามและเหมือนจริงราวกับ
เป็นมังกรในเทพนิยาย  เมื่อเดินผ่านประตูกระจกใสที่เขียนตัวอักษรมงคลของจีนเอาไว้  พนักงานหญิงในชุดกี่เพ้าก็เดินนำไปยังโต๊ะที่เคนตะ
ได้จองเอาไว้

เคนตะมีความสามารถพิเศษในการเปลี่ยนบรรยากาศการค้าที่เคร่งเครียดและน่าเบื่อมาเป็นบทสนทนาที่ครึกครื้นและสนุกสนาน 
เขาหยิบเอาสินค้าแต่ละตัวของบริษัทขึ้นมาคุยแทรกกับหัวข้อต่าง ๆ โดยมีบันคอยช่วยแปลประโยคภาษาอังกฤษเป็นภาษาจีนกลาง  ผ่านไป
ราวสองชั่วโมงเหล้าสาเกแปดขวดกับอาหารจีนที่อยู่ยนโต๊ะก็ถูกยกออกไป  ชุดน้ำชาที่เป็นกาดินเผาสีเข้มก็ถูกยกเข้ามาแทนที่  มันส่งไอน้ำสี
ขาวมัว  ลอยวนเป็นเกลียวขึ้นกลางโต๊ะ  พร้อมกับการเริ่มต้นบทสนทนาซึ่งเป็นเป็นเรื่องเขตการค้าทางชายฝั่งทะเลจีนตะวันออก  มิสเตอร์หู
ผู้ซึ่งเป็นสมาชิกสภาการค้าของมณฑลเจ้อเจียงพูดเรื่องขำขันที่ตัวเองได้ไปเจอมาเมื่อวาน  ขณะร่วมงานประมูลสินค้าจากต่างประเทศ  เขา
กำลังพูดเรื่องที่มีคนแย่งกันประมูลเห็ดที่ดำขมุกขมัวคล้ายถ่านหุงข้าว  มิสเตอร์หูเล่าว่ามีคนประมูลเห็ดนั้นไปในราคาเกือบหนึ่งล้านหยวน 
มิสเตอร์หูหัวเราะเบา ๆ ก่อนจะรินชาร้อนใส่ถ้วยส่งให้เคนตะ

“ มีคนประมูลเห็ดทรัฟเฟิลไปได้ในราคาเกือบล้านหยวน  คนประมูลได้  เป็นสาวสวยลูกเจ้าของบริษัทต่างชาติ  ผมว่าเธอเป็นคนฉลาดมาก
ทีเดียว  เธอคิดจะเอาเห็ดกับไวโอลินเป็นสะพานเชื่อมไปหาประธานเหมิน  เพื่อเปิดสัมปทานในมณฑลอานฮุย ”
มิสเตอร์หูดูจะไม่ได้สนใจรายละเอียดที่ลึกไปกว่านั้นมากนัก  และไม่ทันได้สังเกตสีหน้าของบันที่เริ่มให้ความสนใจ  ตาของบันเบิกกว้าง
และหันไปมองเขาเล่าเรื่องขำขันด้วยความตั้งใจ  ตรงข้ามกับเคนตะที่ไม่ได้สนใจในเนื้อหามากกว่าเห็นว่าเป็นเรื่องนี้เป็นแค่เรื่องตลกในวง
เหล้า

“ บริษัทที่ขอสัมปทานกับประธานการค้าของอานฮุยชื่ออะไรนะครับมิสเตอร์หู ? ”
บันรีบถามมิสเตอร์หูก่อนที่เขาจะเปลี่ยนเรื่องคุย  หลังจากเห็นว่าคนในโต๊ะไม่ค่อยให้ความสนใจเรื่องเห็ดสีดำมากนัก

“ ผมไม่ได้ฟังชื่อของเธอหรอก   แต่จำได้ว่าเธอมากับคนหนุ่มฮ่องกงรูปร่างสูงใส่แว่นตา     เห็นว่าผู้ชายคนนั้นก็มีบริษัท
ทำการค้าของตัวเองที่ฮ่องกงเหมือนกัน ชื่อมิสเตอร์ เค หรืออะไรซักอย่างนี่แหละ ”
มิสเตอร์หูนิ่งไปซักพักเหมือนจะพยายามนึกชื่อ

“ เคลวิน   ผู้ชายคนนั้นคือเคลวินหรือเปล่าครับ  ตัวสูง ๆ  หน้านิ่ง ๆ  ”
บันเผลอลุกขึ้นมาจากเก้าอี้  ฝ่ามือสองข้างวางบนโต๊ะ และมองไปทางมิสเตอร์หู  เมื่อบรรยากาศเงียบและทุกคนพากันหันมามอง  รวมถึง
เคนตะที่กำลังจ้องด้วยความสงสัย  บันเลยทำทีปัดเศษอาหารที่ติดกางเกงออกและหันไปยิ้มกับมิสเตอร์หู  เคนตะเลิกคิ้วก่อนจะยกชาร้อน
ควันกรุ่นขึ้นมาจิบและหันไปคุยกับชายอีกคนที่นั่งข้าง ๆ มิสเตอร์หูด้วยภาษาอังกฤษ

“ น่าจะใช่ครับ  น่าจะชื่อนั้นแหละ  คุณเลขารู้จักสองคนนั่นหรือครับ ? ”
มิสเตอร์หูดูจะดีใจที่บันมีท่าทีสนใจกับเรื่องที่เขาเอามาพูด

“ สมัยเรียนที่ฮ่องกง  ผมเคยทำงานกับคุณเคลวินมาก่อนครับ  อ้อ  แล้วตกลงผู้หญิงคนที่มากับคุณเคลวินก็ได้เห็ดสีดำกลับไปใช่ไหมครับ ? ”

“ ครับ  ประธานเหมินท่านชอบของหรูหราราคาแพง  โดยเฉพาะพวกไวน์ฝรั่งเศส เห็ดดำ กับดนตรีคลาสสิค ”
มิสเตอร์หูเล่าประวัติของประธานการค้าของอานฮุยอย่างละเอียดตั้งเกิดจนถึงโต

“ ทำไมมิสเตอร์หูถึงรู้จักประธานเหมินดีขนาดนี้ครับ ? ”
บันค่อย ๆ รินชาลงในถ้วยของมิสเตอร์หู  พร้อมกับเลื่อนกระเบื้องเคลือบที่มีขนมชิ้นเล็ก ๆ นั้นให้

“ คุณย่าผม  ท่านเป็นเพื่อนกับคุณแม่ของประธานเหมินน่ะครับ   คุณแม่ของประธานเหมินท่านสนิทสนมกับคุณย่าของผมมาก  ตอนเป็น
เด็กสาวรุ่น ๆ   ท่านก็มาที่บ้านคุณย่าผมบ่อย ๆ   มาทำงานบ้านน่ะครับ  ตอนนั้นคุณแม่ประธานเหมินยังไม่ได้แต่งงาน  ท่านฐานะไม่ค่อยดี 
ต้องมารับจ้างทำงานบ้าน   ตอนนั้นบ้านคุณย่าผมอยู่ที่หังโจวครับ  บ้านประธานเหมินกับครอบครัวผมเราย้ายมาจากหังโจว  เข้ามาอยู่ที่
เซี่ยงไฮ้นี่เมื่อห้าสิบปีก่อน  ตอนนั้นผมยังไม่เกิด  ”

“ แล้วคุณย่ามิสเตอร์หูยังแข็งแรงดีไหมครับ ? ”
บันถามเอาใจ

“ ท่านเสียไปแล้วครับ   งานศพคุณย่าเมื่อปีกลาย  ครอบครัวประธานเหมินก็มากันครบ ”

“ เสียใจด้วยนะครับ ”

   ผ่านมาเกือบสามชั่วโมง  บทสนทนาหยุดลงพร้อมกับการเจรจาการค้าที่ดำเนินไปได้ด้วยดี  บันเดินคิดเรื่องเคลวินอยู่นานจนเดิน
เลยรถบริษัทไปไกล  เคนตะที่ยืนนิ่งอยู่ข้างรถยนต์หัวเราะบันยกใหญ่  เพราะคิดว่าบันเมาเหล้าสาเก

“  กระต่ายแสนซน  เห็นทีจะเมาเหล้ากลับบ้านไม่ถูก ”

“ ผมเผลอคิดนั่นคิดนี่ต่างหากล่ะครับ  เหล้าแค่อึกเดียว  ใครจะเมาได้  ถ้าเมาชาก็ว่าไปอย่าง  ผมจิบไปซะหลายกา ”

รถยนต์ขับออกมาจากภัตตาคารได้พักใหญ่  บันแนบหัวลงกับเบาะรถ  ตามองดูไฟริมถนน   ใจคิดเรื่องที่เพิ่งได้ฟังมา   

เคลวินมากับผู้หญิงคนนั้นเหมือนที่หมอหลินพูดไว้จริง ๆ และถ้าเธอได้สัมปทานในอานฮุย  บริษัทที่ร่วมหุ้นกับคุณย่าของเคลวินคงโตขึ้นตามไปด้วย

“ เจ้านายจะดีใจหรือเปล่านะ  เจ้านายจะชอบผู้หญิงคนนั้นแล้วหรือยัง  เจ้านายอาจจะเห็นว่าเรื่องบังคับแต่งงานเป็นเรื่องเล็กและไม่สำคัญ
เท่ากับคุณย่า  ทุกอย่างคงเปลี่ยนไปหมด  ถ้าเจ้านายเกิดหลงรักผู้หญิงคนนั้น ”
บันพูดกับตัวเองเบา ๆ

“ ต้องโทรไปถามให้รู้แน่ไปเลย  ไม่งั้นคืนนี้ก็ไม่นอน ! ”

“ อะไรกัน ? ”
เคนตะชะโงกหน้าเข้ามาถามใกล้ ๆ   ด้วยความสงสัย

“ เคนตะซังครับ  พรุ่งนี้เราไม่ได้มีงานแล้ว  ผมขอหยุดได้ไหมครับ ? ”

“ จะไปไหนล่ะ ?  เดี๋ยวพาไป  ”

“ ไปเจอเพื่อนเก่าที่ไม่ได้เจอกันนานแล้ว  นานจนเกือบลืมหน้า ”
บันพูดทิ้งท้ายไว้ก็เงียบไป  รถยนต์แล่นผ่านถนนใหญ่ใจกลางเมือง  ตัดเข้าสู่ถนนเส้นรองมุ่งสู่โรงแรมที่พัก  เป็นการสิ้นสุดงานของเจ้านาย
คนปัจจุบัน  แต่งานใหญ่ของอดีตเจ้านายและเป็นเจ้านายคนสำคัญของบันกำลังเริ่มต้นขึ้น

“ จะไม่บอกผมหน่อยเหรอ  ว่าคุยอะไรกับมิสเตอร์หูบ้าง  ท่าทางเป็นเรื่องสำคัญ ”
เคนตะถามบันที่กำลังล่องลอยไปในห้วงความคิด  ความเงียบที่เกิดขึ้น  เป็นคำตอบชัดเจน  แม้จะสงสัยกับท่าทีที่แปลกไปของบันหลังจาก
ได้คุยกับมิสเตอร์หู  แต่เขาก็ทำเป็นนิ่งเฉยไม่ได้ซักไซ้ถาม 


สมการกระต่ายกับพระจันทร์ของบัน  ผกผันกับความเป็นจริงเสมอ  พระจันทร์กลมโตที่ลอยอยู่บนฟ้า  จะมีกระต่ายยิ้มแป้นอยู่ด้วย 
แต่พระจันทร์ของบัน  ตอนนี้ไม่มีกระต่าย  เพราะพระจันทร์ของบันมีงานมากมาย  พระจันทร์ออกเดินทางตามหาบางอย่าง  พระจันทร์ต้อง
จัดการเรื่องยุ่งเหยิงมากมาย  หน้าที่ของกระต่ายคือการรอคอย  หรือไม่ก็ต้องกระโดดลงมาเพื่อช่วยพระจันทร์ทำงาน

เมื่อนอนพลิกไปมาบนเตียงได้หลายรอบจนรวบรวมคำที่จะพูดกับคนปลายสายได้แล้ว  บันก็กดโทรออกตามหมายเลขที่บันทึกไว้ในโทรศัพท์   
ผ่านไปนานหลายนาทีจนเกือบถอดใจคิดว่าอีกฝ่ายคงหลับไปแล้ว  ตอนใกล้จะกดวางครั้งสุดท้าย  จู่ ๆ ก็มีเสียงเรียบ ๆ ดังออกมา

“ เคลวินพูดครับ ”
เสียงที่บันคุ้นเคยดังมาจากปลายสายเป็นภาษาอังกฤษอย่างชัดถ้อยชัดคำ

“ อะ… เออ ……..คือ ”

“ ใครครับ ? ”

“ บันครับ ”
มืออีกข้างของบันปิดโทรศัพท์เอาไว้  ก่อนจะถอนหายใจยาว ๆ  เพื่อลดความตื่นเต้น

“ บันเองครับเจ้านาย ”

“ เจ้านายเหรอ ? ”
เสียงเคลวินถามย้อนมา

“ ก็ ”

“ ไม่ได้ทำงานด้วยกันแล้ว  ทำไมเรียกเจ้านาย ? ”

“ เอ้อ  เคลวินสบายดีเหรอครับ ? ”

“ ก็ไม่ได้ป่วยอะไร แล้ว นายล่ะ ? ”

“ ผมสบายดีครับเจ้า  อ้อ  เคลวิน  คือผมมีเรื่องจะคุยกับคุณ ”

“ ไม่รู้หรือไงว่าตอนนี้มันดึกมากแล้ว ? ”

“ รู้ครับว่ามันดึกแล้ว   คือว่า  คือ  ตอนนี้ผมอยู่ที่เซี่ยงไฮ้เหมือนกัน   และผมก็มีเรื่องสำคัญที่จะคุยด้วย  คือว่า   ผมอยากจะช่วยบริษัท
คุณย่าให้ได้งานในอานฮุย ”

“ รู้เรื่องพวกนี้ได้ไง  ไม่มีใครรู้เรื่องพวกนี้ ………….  แม้แต่หมอหลิน ”
เคลวินทำเสียงสงสัยก่อนจะพูดต่อ

“ ฟังนะ  ฉันดีใจที่ได้ยิน    แต่กระต่ายตัวเดียวหมุนพระจันทร์เองไม่ได้  เรื่องนี้มันใหญ่เกินกว่าที่นายคิด ”

“ ผมรู้ว่าผมทำเองไม่ได้  แต่ผมอยากช่วยคุณ  ให้ผมลองดูเถอะนะครับ ”

“ การเซ็นสัญญาสัมปทานจะมีในงานประมูล พรุ่งนี้ตอนค่ำ เหมิน หลี่ผิงคงเตรียมปากกาไว้ลงชื่อในกระดาษเรียบร้อยแล้ว   
เอาล่ะ  ทีนี้  ลองใช้ฟันซี่โตๆ กับหูยาว ๆ ของนายคิดซิ  ว่าจะช่วยฉันได้ยังไง ”

“ ถ้าตั้งใจจริง  เราอาจชนะเห็ดทรัฟเฟิลฝรั่งเศสกับไวโอลินก็ได้นะครับ ”
บันพูดอย่างอารมณ์ดีก่อนจะทิ้งท้าย

“ พรุ่งนี้ตอนเย็น  พบกันที่ศูนย์ประชุมนะครับ ”

“ ฉันออกจะประหลาดใจอยู่นิดหน่อย  ถ้านี่ไม่ใช่เรื่องตลกที่นายอำเล่น  ก็คงเป็นเรื่องที่ดี  ฉันจะตั้งใจดูและตั้งตาคอยว่ากระต่ายจาก
เมืองไทยจะเปลี่ยนแปลงอะไรได้บ้าง   แล้วฉันต้องทำอะไรบ้างล่ะ ? ”

= = = = = = = = = = = = = = = = = = = = = = = = = = = = = = = = = = = = = = = = = = = = = = = = = = = = =

Chapter 29  มาลงวันที่ 10 พค ครับ  สุขสันต์วันฝนตก

ยังไม่ได้ดูคำผิดเลยครับ  ผิดๆ ถูกๆ ก็ขออภัย  ช่วงนี้คนเขียนไม่ค่อยเต็มเต็ง   

[aorpp]

แอบขยี้ตา ไปอ่านก่อนน้า

อ่านจบแล้วด้วยความสุข
บันของเค้ายังน่ารักและขยันขันแข็งยิ่งกว่าเดิม
จะใช้วิธีไหนช่วยพระจันทร์เคลวินกันน้า

ปล.อยากบอกว่าคิดถึงมากกกกกกค่ะ

+1 บวกเป็ดๆ 

[NannY]

คิดถึงมากกกกกกกกกกกกกกกกกกก

[Peppermint]

เย้ บันมาแล้ววว เป็นกำลังใจให้คนเขียนค่ะ

[qq_oo]

รอๆๆๆๆจ้า

[Noi]

เคนจังกลับมาแล้ว
 
 
 

[love2y]

โอ๊ยยยยยยย!!!!!!!!!!

ดีใจจัง คิดถึงนะ เคนจัง~~

[dezzetoeiiz]

 
เย้ เคนอิจิ๊ !! กลับมาแล้ววววววววว
เค้ารอบันนี่ตั้งน๊านนนนนนน นาน คิดถึงอัลเบิร์ตจังเลย 

[THiiCHA]

กรี๊ดดดดดดดดดดดด นึกว่าตาฝาดดดดดด

ดีใจแบบบอกไม่ถูก บิ๊กฮักเคนอิจิอ๊ะๆๆๆ

ตอนนี้เริ่มมีสมกงสมการแล้วเว้ยเห้ย กลยุทธิ์ช้อนหุ้นของกระต่ายจะเป็นอย่างไร

โปรดติดตามตอนต่อไป

ปล. อย่าหายไปนานๆนะ ได้โปรดดดดด
ปล. เจ้านายเคลวินแลดูเย็นชาอ่ะ เหมือนไม่มีเยื่อใยกะกระต่ายเลย T^T 

[MoMoRin]

บันนี่ต้องช่วยคุณเคลได้แน่ค่าาา เรามั่นใจ อิอิ

[thisispom]

น้องบันมาแล้ววววววววว

[pochu52]

คิดถึงเคนอิจิ คิดถึงบันนี่ คิดถึงเคลวิน คิดถึงอัลเบิร์ต ^^ ดีใจมากค่ะที่มาต่อแล้ว
เคลวินไม่รู้รึไงน๊า ว่ากระต่ายตัวนี้เก่งแค่ไหน ช่วยเคลวินได้แน่ๆ

[PEENAT1972]

กรี๊ด!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!! ที่รักขาาาาาาาาาาา มาแล้วรึ 5555555555

[noy]

แทบไม่อยากจะเชื่อตาตัวเอง    บันนี่จะช่วยยังไงนะรอติดตามนะค่ะ

[ErosAmor]

OMG!! really surprise my bunny came back ><
Wish Bun can help Kelvin,,,,Wish they live together again
I'll waiting for next chapter

[fuku]

กระต่ายน้อยยังน่าร้ากกกกกกกกกกกกกกก


มิสเตอร์เค... นิสัยก็ไม่เคยเปลี่ยน

[NOoTuNE]

Bunny มาแล้ว กรี๊ดดด

[ordkrub]

ขอบคุณท่ียังไม่ลืมกันครับ
คิดถึง

[litlittledragon]

ตกใจ นึกว่าตาฝาดเหมือนกัน เคนอิจิเอาน้องบันมาลงแล้ว
แถมทิ้งปริศนาอีก อ๊ากกกกกกกกก รอบนี้ค้างจังๆ อะ เคนอิจิ