หัวข้อ: Feeling(3P) อาร์ตแหลก แหวกแนว

[Pumpkin]

โอ้เย! ตัวร้าย ตัวโกงโผล่มาแล้ว แต่แหม~คุณตัวโกงอยากรู้จักพี่พอยท์เหรอจ๊ะ? ถ้าได้เจอตัวจริงแล้วรับรองว่านายจะต้่อง อึ้ง ทึ่ง เสียว ตะลึง   

คืออยากรู้ว่าพระเอกไปรู้จักพี่พอยท์ได้ไงอ่ะ?? พอจะมีตอนพิเศษเล่าความเป็นมาหน่อยได้ไหม? หรือว่าแบมจัดมันอยู่ในเรื่องแล้ว?

[Rhythm]

รออ่านนะคะ

[i-love-you]

พอยท์ เสนห์แรง อ่ะ เด๋วเร็นก้อตกหลุมรักีก คน  เหอะๆๆๆ

[nicedog]

ตอนนี้น่ารักจังค่ะ

สนุกมากเลย

รอตอนต่อไปนะค่ะ

            

        

[bambooiihallo]

โอ้เย! ตัวร้าย ตัวโกงโผล่มาแล้ว แต่แหม~คุณตัวโกงอยากรู้จักพี่พอยท์เหรอจ๊ะ? ถ้าได้เจอตัวจริงแล้วรับรองว่านายจะต้่อง อึ้ง ทึ่ง เสียว ตะลึง   

คืออยากรู้ว่าพระเอกไปรู้จักพี่พอยท์ได้ไงอ่ะ?? พอจะมีตอนพิเศษเล่าความเป็นมาหน่อยได้ไหม? หรือว่าแบมจัดมันอยู่ในเรื่องแล้ว?

เดี๋ยวจัดให้แน่นอนค่ะ ^^  อยู่ในเรื่องแน่นอนจ้า

[cLuB]

  พี่พ้อยท์ทำไมน่ารักแบบนี้นะ เดี๋ยวเก็บใส่กระเป๋ากลับบ้านซะเลยหนิ ,,, 

  อิเร็นแกห้ามทำไรพี่พ้อยท์ของฉันนะ(?) ถ้าทำแกโดน โนโนะกะโอโอะแน่! ,,,

 

Ps.โอโอะกะโนโนะรักพี่พ้อยท์มานานแค่ไหนแล้วเนี่ย อยากรู้จังค่ะ ,,,

[kihaezzzzzz]

เจ้าเล่ห์ทั้งพี่ทั้งน้องเลย

[nunamicky]

เมื่อไหร่จะเฉลยที่มาที่ไปว่าพวกเค้าไปสปาร์คกันตอนไหนซะทีคะ
อยากรู้จัง ตอนนี้พอยท์ก็ยังรั่วได้เสมอต้นเสมอปลายค่ะ
+1 ค่ะ

[GapBL]

ไม่ได้เข้ามาหลายวัน

ผมทึ่งกับความสามารถในการเขียน NC ของคุณมาก 

แต่มันจะดีกว่านี้ถ้าคุณจะเขียนเตือนไว้ว่า เด็ก สตรีมีครรภ์ ผู้สูงอายุและผู้ปวยโรคหัวใจ ควรปรึกษาแพทย์ก่อนอ่าน

เพราะนิยายของคุณทำให้คนปกติป่วยเป็นโรคความดันโลหิตสูง  และอาจส่งผลเสียต่อสุขภาพ(จิต)

PS.ยิ่งโนโนะ กับ โอโอะ รักพอยท์มากเท่าไหร่ ผู้ยิ่งอยากรู้ที่มาทีไปของเรื่องมากเท่านั้น

หวังว่าคุณคงจะมาอัพเร็วๆนี้ 

[heaven13]

อยากรู้จังว่าทั้ง2พี่น้องรู้จักพ๊อยได้ยังไง ^6^

[punchnaja]

อ๊ายยยยยย เรื่องของพี่พ๊อยยยยท์เหรอเนี่ย หนูไม่ยู้ ไม่งั้นมาอ่านนานละ ชอบตั้งแต่อยู่ในเรื่องหนูเห็ดแล้วววว

สนุกมากค่ะ หื่นสุดๆ ว่าแต่นายพอยท์ไปทำกรรม เอ๊ย ไปทำอะไรไว้นะ สองคนนี้ถึงติดใจซะขนาดนี้ สงสัยจะทำอะไรที่ไม่ธรรมดา(พอยท์มันเคยธรรมดาด้วยเรอะ!)
ปล.ว่าแต่ผับที่พอยท์ไปกินสาเกแล้วเมาอ่ะของสองพี่น้องคู่นี้แหงๆ และรูปแบบเอามาจากพ๊อยท์ใช่ม๊า อาร์ตแบบนี้ไม่น่ามีใครเกิน555

[เด็กกะโปโล]

พ้อยท์น่ารักโฮกกกก!!
โนโนะกับโอโอะก็น่ารัก อยากรู้ว่าเคยเจอพ้อยท์ได้ยังไงจัง

[little_munoi]

ฟิกเรื่องนี้ทำเราบ้าไปแล้ว
อ่านไปกรี๊ดไป ม้วนไป เขินไป
เอ๊า เอาเข้าไปกุ เป็นเอามาก
เมทที่นอนข้างๆนี่แทบเอาไปโรงบาล
ประหนึ่งว่ากลัวเพื่อนคลั่งเป็นบ้าอ่ะ
ฮ่าๆๆๆๆ

ชอบน้องพ๊อยต์มากมาย
รักมากกกกกก
ใครอย่ามาบังอาจนะ
เร็น ถ้าแกกล้ามาแหยมทำร้ายน้องของเดี๊ยนนะ
จะเด็ดหัวโยนลงอินโดจีนเลย
อย่าหาว่าแรง คนนี้หวงอ่ะ
โอโอะ โนโนะ คุมเข้มด่วน
ไม่ก้อ เป่าเร็นทิ้งไปก่อนเลย เหอๆ

ps ชอบมากมาย
รอตอนต่อไปนะค่ะ
ไม่ได้อ่านต่อแล้วมันจะคลั่งให้ได้อะ่

[crazythe]

ไปอ่านหนูเห็ดมาแล้วเลยตามมาอ่านเรื่องนี้ด้วย 

สนุกทั้งสองเรื่องเลยคะ จะตามตอนต่อไปนะค่ะ

 

[MimicClub]

   สนุกๆ มาต่อไวๆนะอยากอ่านตอนต่อไปอีกไวๆ
 

[bambooiihallo]

ตอนที่ 8

     วันนี้มันว่างไปเสียหมด จริงๆมันควรจะเป็นวันที่ผมเริ่มทำงานเสียทีหลังจากลุกไม่ได้ แต่ไอ้สองมฤตยูนั่นกลับไม่ยอมให้ผมไป กลัวผมจะไม่สบายอีกรอบ เลยได้แต่นอนนิ่งๆ อยู่เฉยๆ บนเตียงกว้างๆ กับห้องหรูๆ ผมเป็นโรคอะไรบางอย่าง ที่ไม่ชอบห้องแนวๆนี้เท่าไหร่ ม่านสีทองหรู อะไรเทือกๆนี้ทำผมจะอ้วก ทุกวันที่ผ่านมาพวกเขาอยู่ด้วยตลอดทำให้ผมไม่ได้ใส่ใจมากมายนัก แต่พอวันนี้มันกลับทำผมเริ่มเอียน

ผมตัดสินใจลุกขึ้นจากเตียง ไปเดินเล่นรอบๆบ้านอาจจะดีกว่านี้ก็เป็นได้ ..
หลังจากอาบน้ำเรียบร้อยผมก็เดินออกมานอกห้อง ทางเดินยังคงอลังการเหมือนเดิม ..
แต่มันกว้างจนผมเริ่มกลัว ..
มันเงียบ ..
แหละเหงา ..
ผมเดินมาถึงทางแยก ขวามือเป็นบัดไดลงไปที่ผมเคยเดินไปแล้ว แต่ซ้ายมือที่มีบันไดสองขั้นกลับน่าสนใจยิ่งกว่า ผมตัดสินใจไปทางนี้ทันที เมื่อเดินเข้ามาในบริเวณนี้กลับกลายเป็นห้องนั่งเล่นขนาดใหญ่ ที่มีแกรนเปียโนตัวสีดำวางอยู่ แล้วมันยังมีบันไดขึ้นไปอีกอยู่ริมขวา ..

ทำไมบ้านนี้มันช่างสลับซับซ้อนและเงียบได้อย่างน่ากลัว จนวังเวง ..
ผมค่อยๆเดินไปที่บันไดนั่น ย่างเท้าขึ้นไปเรื่อยๆ ..
ขั้นแล้วขั้นเล่า ..
ชั้นสามได้ปรากฏสู่สายตาผม มันเป็นโถงกว้างๆ เงียบๆ มีห้องต่างๆเยอะแยะไปหมด ที่ปิดประตูเงียบเชียบ ..
สายตาผมไปหยุดที่เก้าอี้โยกริมสุดของห้องโถงติดหน้าต่างบานใหญ่มีร่างเด็กผู้หญิงคนหนึ่งนั่งอยู่ เธอสวมชุดสีขาว ผมยาวสีดำ กำลังเหม่อมองไปนอกหน้าต่าง เสียงคลอเพียงช้าๆดังออกมาเป็นทำนองของเพลงที่ผมไม่รู้จัก และแล้วเธอก็หันหน้ามามองผม
เสียงคลอเพียงหยุดลง พร้อมด้วยสีหน้าประหลาดใจ ก่อนรอยยิ้มบางๆจะประดับขึ้นที่มุมปาก
“คงจะเป็นพอยท์ใช่มั้ย” เสียงเย็นๆเรียบๆ กลับทำผมประหม่าแปลกๆ
“เอ่อ … สวัสดีครับ”
“หนูชื่อ นัตสึกิค่ะยินดีที่ได้พบกันอีกครั้งนะคะพี่พอยท์”
“เราเคยพบกันมาก่อนหรอครับ” อะไรบางอย่างในตัวเธอดึงดูดให้ผมเดินเข้าไปใกล้ๆ ก่อนจะคุกเข่าลงข้างๆเก้าอี้โยก
“ค่ะ เพียงแต่พี่จำนัตสึกิไม่ได้”
“ผมไม่น่าลืมนะ”
“ไม่เป็นไรค่ะ หนูชื่อว่าพี่จะจำหนูได้ในวันหนึ่ง” การพูดจาที่เป็นผู้ใหญ่เกินอายุทำให้ผมชอบเด็กคนนี้เหมือนกันแฮะ
“อ่าค้าบบบ แล้วทำไมมานั่งมืดๆคนเดียวล่ะ” ผมยิ้มมุมปากตามสไตล์ และมันก็เรียกรอยยิ้มจากเด็กสาวตรงหน้าได้เป็นอย่างดี
“หนูเดินไม่ได้ค่ะ” น้ำเสียงเศร้าสร้อยและสายตาที่หม่นลงทำผมรู้สึกผิดแฮะ
“อืมม .. มีวิลแชร์มั้ย พี่พาไปเดินเล่นรอบบ้านดีมั้ยครับ เพราะพี่ก็กำลังหลงทางเหมือนกัน เรามาแลกกันดีกว่า นัตสิกิเป็นไกด์ให้พี่ ส่วนพี่พานัตสึกิไปเดินเล่น
“วิลแชร์หรอคะ อยู่ในห้องค่ะ รบกวนพี่พอยท์ด้วยนะคะ” นัตสึกิทำสีหน้าเกรงใจ ชี้ไปที่ห้องที่ใกล้ที่สุด
“ยินดีเป็นอย่างยิ่งครับเจ้าหญิงน้อย”

และแล้วผมก็ได้เพื่อนชมบ้าน ผมพึ่งรู้ว่าในบ้านมีลิฟตัวเล็กๆสำหรับนัตสึกิด้วย ทำให้เราสองคนพากันมาหยุดที่สวนดอกไม้ได้สำเร็จ
“อายุเท่าไหร่แล้วครับคนสวย”
“สิบเอ็ดค่ะ แต่ตอนเจอพี่พอยท์นัตสึกิยังห้าขวบอยู่เลยแฮ่”
“งั้นตอนนั้นพี่คงซักประมาณสิบห้าล่ะมั้ง เอ .. มันเกิดอะไรขึ้นกันนะพี่จำไม่ได้จริงๆแฮะ บอกพี่ได้มั้ย”
“ไม่ได้ค่ะ พี่ชายบอกว่าห้ามบอกค่ะ พี่พอยท์ต้องนึกออกเอง”
“เอ๋ ? พี่ชาย ?”
“พี่นาซึโนะ กับ พี่ทัตสึโอะค่ะ” เด็กสาวตรงหน้าพูดถึงสองคนนี้ด้วยแววตาชื่นชมก่อนจะแฝงความเศร้า แต่ผมก็ไม่กล้าถามกลัวจะคิดมาก ชวนเล่นอะไรแปลกๆดีกว่า
“นัตสึกิเคยวาดรูปมั้ยครับ”
“เคยค่ะ แต่วาดไม่ค่อยสวย”
“พี่พอยท์สอนเอาป้ะ พี่พอยท์วาดเก่งโคตรๆอ่ะ แบบว่าระดับศิลปินแนวหน้าของโลกเลย”
“โห จริงหรอคะ”
“จริง พี่พอยท์นะดังมากกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก ตอนนี้กำลังโดนตามตัวอยู่ด้วย มีแต่คนอยากเห็นพี่พอยท์วาดรูป” เอาล่ะทีนี้ผมเริ่มสะบัดสีตีไข่จนตัวเองดูดีในสายตาเด็กซะแล้ว
“งั้นสอนหนูวาดด้วยนะคะ”
“โอเค เอ .. แต่เราจะหาสีได้ที่ไหนกันดี”
“เดี๋ยวให้คนไปซื้อให้ค่ะ” แล้วเด็กสาวก็คว้ากระดิ่งสีขาวอันเล็ก ที่ไฮเทคโนโลยีเกินกว่าจะเป็นกระดิ่งทั่วไป เธอกดปุ่มอะไรบางอย่างเสียงระฆังกังวานก็ดังไปรอบๆ บอดี้การ์ดคนหนึ่งก็วิ่งเข้ามา
“สั่งได้เลยค่ะพี่พอยท์”
“อืม .. เอาง่ายๆก่อนแล้วกันเนอะ เอาเฟรมวาดรูปพร้อมขาตั้งวาดรูปสองตัว สีโปสเตอร์สองกล่อง จานสีแล้วก็พู่กันมาตั้งแต่เบอร์ 0 ถึง 12 เลย ดินสอสองบีกบเหลาด้วยนะ แล้วก็ร้อยปอนด์ซัก 20 แผ่น ตัวหนีบด้วยนะ  อ้อออ ยางลบด้วย”
“ครับ”
“หนูตื่นเต้นจังเลยค่ะ ไม่ได้วาดรูปมานานแล้ว”
“อยากวาดรูปอะไรเป็นพิเศษหรือเปล่าครับ”
“หนูเลือกได้หรอคะ”
“แน่นอน อยากวาดอะไรเอ่ย”
“วาดดอกไม้ค่ะ จะเอาไปฝากพี่ชาย”
“โอเค วาดดอกอะไรกันดีนะ เรามาเลือกกันดีกว่า” แล้วผมก็เข็นรถชมสวนรออุปกรณ์การวาด จนสุดท้ายนัตสึกิก็เลือกดอกทานตะวัน แล้วอุปกรณ์ที่สั่งซื้อไปก็ได้มาครบ พร้อมลงมือ
“เริ่มแรกต้องร่างก่อนนะครับ ทานตะวันมันจะมีเกสรกลมๆสีน้ำตาลใช่มั้ยเราต้องร่างอ่อนๆก่อนแบบนี้ …” แล้วผมก็เริ่มสอนเด็กสาวตรงหน้าวาดรูป แววตาโศกเริ่มเลือนหายไปแทนที่ด้วยความสนุกสนาน

ผมไม่เคยมีน้องสาว .. ผมยอมรับว่าผมอยากมีน้องสาวมานานแล้ว แต่ผมก็มีน้องชายที่อายุห่างกันไม่มาก แล้วก็พึ่งมาเจอกันตอนโต เลยไม่ค่อยได้ดูแลเท่าไหร่ เพื่อนๆหลายคนมีน้องสาวก็เอารูปมาอวดกันจนผมอิจฉา คราวนี้เลยแอบปลื้มไม่ได้แฮะที่มีโอกาสได้ทำหน้าที่พี่ชายสักวัน
“พี่พอยท์คะ ตรงนี้กลีบมันแทรกเยอะๆทำยังไงดีคะ หนูมองไม่ครบ”
“อ๋อเราแค่ทำให้คล้ายที่สุดก็พอ ไม่ต้องเหมือนก็ได้ นี่ไงดูของพี่ดิ”
“กลียหายไปตั้งหลายกลีบแบบนี้คุณทานตะวันก็พิการสิคะ พี่พอยท์วาดคุณทานตะวันพิการ ฮ่าๆ”
“เฮ้ย ไม่จริงน่า พี่แค่วาดรายละเอียดสำคัญๆเฉยๆ มันไม่ได้พิการนะเฮ้ยยย มั่วละๆ”
“ไม่มั่วนะคะ จริงๆนะ ดูสิ ๆ ฮ่าๆ”
“โห ไรเนี่ย ทำพี่หมดความมั่นใจเลยเรา”
“ฮ่าๆ พี่พอยท์วาดคุณทานตะวันพิการ”
“หยุดล้อได้แล้ว พิการตรงไหนออกจะดูดี มีชาติตระกูลเหอะ” ผมหัวเราะตามเสียงใสๆ อะไรที่ทำให้ผมนึกไม่ออกกันนะ
เมื่อหกปีที่แล้วมันเกิดอะไรขึ้น ? อะไรที่ผมลืมไป อะไรที่ผมไม่จำไม่ได้ …


“เจ้าหญิงน้อยมาจากไหนกันน๊า” โอโอะเดินเข้ามาก่อนจะอุ้มนัตสึกิขึ้นหอมแก้ม
“ฮ่าๆ มาจากหอคอยเรนงะค่ะพี่ชาย พี่พอยท์ไปขโมยลงมา”
“เจ้าหญิงน้อยหนีตามพี่พอยท์มาใช่มั้ยคะ มิน่าพี่ขึ้นไปหาแล้วไม่เจอเรา”
“หนูหนีตามเจ้าชายพอยท์มาต่างหาก เนอะพี่พอยท์เนอะ”
“ใช่ๆ หล่อแบบพี่เป็นเจ้าชายแน่นอน เจ๋งอ่ะ ไว้คืนนี้ทำมงกุฎแล้วเรามาใส่คู่กันดีปะ เจ้าหญิง”
“ดีค่ะ”
“แล้วพี่ละค่ะเจ้าหญิงน้อยลืมพี่แล้วหรอ”
“พี่ชายเป็นแค่องครักษ์ก็พอค่ะ คิกๆ”
“แย่จัง” โนโนะที่เดินเข้ามาอีกคน ขยี้ผมเจ้าหญิงน้อยเบาๆ รอยยิ้มอ่อนโยนที่หาได้ยากประดับอยู่บนมุมปาก มันหล่อแฮะ
“แล้วทำอะไรกันอยู่คะ”
“พี่พอยท์กำลังสอนวาดรูปค่ะ”
“พี่ๆรู้เปล่าพี่พอยท์เป็นจิตกรระดับโลกเลยนะคะ”
“หืม” ไอ้สองพี่น้องหันมามองผมงงๆ ก่อนจะขำออกมา เมื่อผมทำหน้าเจื่อนๆ ก็ขอดูดีต่อหน้าเด็กไม่ได้รึไง
“รู้สิคะ พี่พอยท์เก่งมากเลย” เสียงชมของคนตาดุทำผมเขินแปลกๆแม้รู้ว่ามันจะเอาใจน้องสาวก็เหอะ
“ถูกใจเราเลยล่ะสิเจ้าหญิง”
“ค่ะ ดังนั้นหนูคิดว่าที่พี่ๆถามว่าอยากมีพี่พอยท์อยู่ในครอบครัวเรามั้ย หนูตกลงนะคะ”
“หะ อะไรนะ”
“ว้าวแบบนี้พี่พอยท์จะยอมมาเป็นครอบครัวกลับเรามั้ยนะ” ไอ้พวกนี้มันคุยไรกับเด็กไว้เนี่ยยยย
“นั่นสิ” ไอ้โนโนะ ไอ้โอโอะ ผมได้แต่ขมุบขมิบสาปแช่งพวกมัน  !! เอาเด็กมาบีบกันนี่หว่า
“พี่พอยท์ไม่อยากเป็นครอบครัวเดียวกับนัตสึกิหรอคะ ไม่ชอบหนูหรอ” แววตาเศร้าของเด็กทำผมรู้สึกผิดเลยไง
“เอ่อ ไม่ใช่แบบน้านนนน พี่พอยท์จะไม่ชอบหนูได้ไงค้าบบบ จริงปะ”
“งั้นมาเป็นครอบครัวเดียวกันนะคะ ต่อไปจะได้เป็นสี่คนครอบครัว” แล้วเด็กน้อยก็หอมแก้มพวกเราคนละที รอยยิ้มสดใสทำผมใจอ่อน แต่มันก็แอบปลื้มลึกๆมีน้องสาวอีกคนแล้วโว้ยยยยย ว่าแล้วก็คิดถึงเดี๋ยวคืนนี้โทรหาแฮตดีกว่า
“นี่ก็เย็นแล้วไปทานข้าวกันดีกว่าเนอะเจ้าหญิง เดี๋ยวค่อยให้คนมาเก็บของให้” แล้วโอโอะก็อุ้มนัตสึกิเดินนำหน้า มีผมเข็นวีลแชร์ตามไป พร้อมๆกับโนโนะ ให้ความรู้สึกแบบครอบครัวชะมัด

หลังจากทานข้าวเรียบร้อยแล้วผมก็รีบกริ๊งกร๊างหาน้องชายสุดที่รักสุดสวาทสุดที่เลิฟ เอิ้บๆ ทันที
“ครับบ แฮตรับสายครับ”
“แฮตโว้ยคิดถึงงงงงงง”
“พี่พอยท์ อ๊ากกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก”
“อ๊ากกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก” ผมตะโกนแข่งกับมันเอาให้มันส์ไปเลย
“โว้วววว นึกว่าโดนฉุดลงภูเขาไฟฟูจิไปซะแล้วววว”
“ไม่เว่ยระดับนี้มีวิทยายุทธิ์เหาะเหินเดินอากาศขึ้นมาได้อยู่ดี”
“โคตรโม้อ่ะ ฮ่าๆ คิดถึงว่ะ กลับมาเลยๆ”
“อยากกลับเหมือนกัน อยู่นี่เหงาแปลกๆ ไม่มีเพื่อนเลย”
“อยู่บ้านโคตรเหงาอ่ะ รำคาญไอ้เซอร์ชิบหายเลยพี่ งอแงเหมือนเด็กเลย” แล้วผมก็ได้ยินเสียงบ่นของไอ้เซอร์ดังขึ้นมาข้างๆ
‘ไอ้พอยท์มึงไปนานๆเลยนะสัส อย่ากลับมาเป็นมารขวางชีวิตรักของกู’
“ถุ้ยสัสเซอร์กลับไปกูจะเอาตีนกระแทกหน้ามึงฉลองเลยสาสสส”
“เฮ้ยเลิกทะเลาะกันๆ หยุดๆๆๆ เซอร์นั่งเฉยๆก่อนดิ อย่าพึ่งได้ปะเนี่ย ฮาโหลๆ พี่พอยท์”
“โหลๆ สองโหลสามสิบ สามโหลห้าพัน ล้านโหลสองบาท”
“ทำไมราคามันแปลกๆ แบบนี้จะได้กำไรมั้ยพี่ ฮ่าๆ”
“ไม่ไร รวยยย ก๊ากกกกกกกกกกกกกก”
“เออพี่พอยท์รู้ยัง ว่าเทเลทับบี้ออกคอลเลคชั่นใหม่นะ ปากกาลาล่าโคตรน่ารักเลยอ่ะ”
“อะไรนะ ! ไม่จริง พี่พลาดได้ไง ปากกาลาล่า ญี่ปุ่นมีขายปะวะ”
“มีนะพี่ผมเห็นเค้าบอกแถวชินจูกุมีอยู่ อยากได้อ่ะเดะ”
“เอออยากได้ ลาล่าของพอยท์ ลาล่า ลาล่าผู้น่ารัก”


“ลาล่าเป็นใครกัน” พอยท์คงไม่มีทางได้รู้ว่านอกห้องกำลังมีคนสองคนฟังเขาคุยโทรศัพท์อยู่
“หรือว่าเป็นแฟนพอยท์”
“เฮ้ยไม่หรอกพี่ ก่อนจะมาสืบมาหมดแล้วไม่มี”
“อาจจะแอบชอบ”
“เออ อันนั้นก็เป็นไปได้นะ” บรรยากาศเครียดๆเกิดขึ้นทันที
“พอยท์อาจจะยังลืมคนชื่อลาล่าไม่ได้ และกำลังคิดถึงลาล่า”
“แต่พี่ ผมก็ยอมไม่ได้นะถ้าต้องปล่อยพอยท์ไป ผมยอมเห็นแก่ตัว”
“อืม ..”
แล้วทั้งสองก็หมายมั่นในใจว่าได้มีศัตรูหัวใจที่น่ากลัว   ชื่อ ‘ลาล่า’ !

[roseen]

 :เฮ้อ:เอาเข้าไป  เดาเอาเองอีกแระ

[kyoya11]

ลาล่าคือศัตรูตัวฉกาจของโอะโอะกับโนะโนะ.....
น่าสงสารลาล่าเสียจริง

ปล.ประโยค
“ไม่เป็นไรค่ะ หนูชื่อว่าพี่จะจำหนูได้ในวันหนึ่ง” การพูดจาที่เป็นผู้ใหญ่เกินอายุทำให้ผมชอบเด็กคนนี้เหมือนกันแฮะ
มันต้องเชื่อใช่ป่ะ ^^
 

[BExBOY]

ก๊ากกกกกกกกกกกกก

คิดถึง ลาล่ากับลูลู่ เลยอ๊ะ

สองแฝดก็ติดรั่วไปกับพอยท์ด้วย ฮ่าๆ

[MimicClub]

  พี่น้องโอโอะ กับโนโนะ คิดกันไปกันใหญ่แล้ว  คิดว่าลาล่าเป็นเเฟนพอยท์เนี่ยนะ พอยท์จะเจออะไรที่ประหลาดใจกับสองพี่น้องอีกหรือเปล่านี่ เป็นกำลังใจให้  

[afternoon]

 
คุณโอโอะและโนโนะคะะะะะ คือเท่าที่อ่านมาก็เห็นว่าฉลาดนะ
เอาชนะลาล่าให้ได้เเล้วกัน
 

[Piaanie]

เอาเข้าไปสองคนนี่ น่าสงสารเทเลทับบี้ ลาล่า จะโดนสั่งเก็บไม๊ 555+

[kinjikung]

ฮ่า ฮ่า สองพี่น้องหึงเทเลทับบี้ กร๊ากก
ว่าแต่พอยท์กับเห็ดเนี่ย ทักกันดุเดือดเลือดพล่านจริง ๆ
 

[k00_eng^^]

หึงแม้กระทั่งการ์ตูนเนาะ
อาการหนักจิงๆ

[sweetyYY]

เฮ้ย  มาไม่ทันจิ้มตูดพี่แบมสักทีเลยอ่ะ ไรแวะเนี่ย

เดี๋ยวไปอ่านก่อน จ๊วบๆ 

[sweetyYY]

พ้อยกับเห็ดนี่สนทนากันมันส์มากเลย 

ว่าแต่โนะกับโอะนี่!? หึงได้แม้แต่ลาล่านะยะ 

[chaoyui]

เกิดอุปสรรคคนรักเก่าที่ชื่อ 'ลาล่า' ขึ้นแล้ว

พระเอกไม่เคยดูเทเลทับบี้หรอ

[PAnppyJunJii]

อารมณ์อบอุ่นอยู่ดีๆ มาทำเราฮาเงิบ ตรง ลาล่า   55555555555555

โนโนะ กับ โอโอะ   ไม่เคยดูการ์ตูนหรอฮับ!!  555

[bambooiihallo]

ลาล่าคือศัตรูตัวฉกาจของโอะโอะกับโนะโนะ.....
น่าสงสารลาล่าเสียจริง

ปล.ประโยค
“ไม่เป็นไรค่ะ หนูชื่อว่าพี่จะจำหนูได้ในวันหนึ่ง” การพูดจาที่เป็นผู้ใหญ่เกินอายุทำให้ผมชอบเด็กคนนี้เหมือนกันแฮะ
มันต้องเชื่อใช่ป่ะ ^^
 

ขนาดพิสูจน์อักษรแล้วนะเนี่ย 55

[heaven13]

ลาล่า โดนสอยแน่  55