ไม่รู้นะว่าอดีตของกิ๊งจะทำให้คนอ่านเกลียดกิ๊งหรือเปล่า แต่กิ๊งก็รู้สึกผิดมาตลอดแล้วอ่ะ ก็อย่าไปตอกย้ำกันเลยนะคะ ... ตอนที่ 19 บันได กับเรื่องในอดีต
หลังจบงานฉลองวันเกิด ซึ่งไม่ต่างกับการกินเหล้าทั่วๆ ไปสักเท่าไรนัก จะมีแตกต่างก็แค่กันย์ได้เป่าเทียนกับตัดเค้กเพิ่ม ที่จริงมันก็ไม่สนใจเท่าไรแต่มันบอกว่า มันเอาใจผม มันอยากให้ผมได้กินเค้ก ก็เลยซื้อเค้กมาด้วยเท่านั้นเอง
วันนี้ไม่มีการเล่นพิเรนทร์กินเหล้าสูตรพิเศษและไม่มีใครนอนค้างที่บ้านกันย์เลย
ยกเว้น....ผม
เพื่อนๆ ร่วมใจกันบังคับและกดดันให้ผมอยู่เป็นเพื่อนกันย์ในวันเกิดมันที่จริงก็อยู่เป็นเพื่อนตั้งแต่เมื่อวานแล้วต่างหาก
พอเพื่อนๆ กลับไปก็ไม่มีอะไรครับ นั่งแกะของขวัญวันเกิดมาดู ก็ไม่มีอะไรมาก แต่ของขวัญของศรกับฐานี่ยังกับนัดกันเลยครับ ศรมันให้ ไวอากร้ามาประปุกนึง กับถุงยางอีกเยอะมาก นี่ขนาดไม่มั่นใจว่าเพื่อนชอบผู้ชายจริงไหมแต่ให้ของแบบนี้มาแปลว่ายังไงวะ ของฐานี่พอกันเลย ให้ซีดีอะไรสักอย่างมา แล้วก็ตามด้วย “ดูเร็กซ์เพล” อีกหนึ่งกระปุก กันย์นั่งหัวเราะงอหายครับ
“กิ๊ง..เปิดซีดีดูกันไหม อยากรู้ว่ะว่าซีดีอะไร” ทำหน้าไร้เดียงสาเชียวนะ
“ไม่เอา ไว้มึงเปิดดูคนเดียวเลย” ส่งสายตาเขียวปั้ดไปครับ กันย์มันหัวเราะ เหมือนประมาณว่ารู้อยู่แล้วว่าผมจะต้องตอบแบบนั้น
แน่ล่ะ ไม่ยอมทำเรื่องอันตรายอย่างนั้นเด็ดขาดครับ เดาได้เลยว่าต้องเป็นหนังโป๊ หรือไม่ก็เคล็ดลับอะไรสักอย่างที่สามารถปลุกอารมณ์ทางเพศได้แน่ๆ ไม่เสี่ยงดีกว่า เดี๋ยวงานจะเข้า
เงยหน้าขึ้นมองหน้ากันย์โดยมีความคิดหนึ่งเด้งขึ้นมา
ผมคิดได้ไงนะว่ามันตายด้าน หื่นๆ แบบนี้ ตายด้าน ไม่เป็นหรอก นับวันจะยิ่งหน้าด้านสิไม่ว่า ....
เก็บล้างแก้ว จานชามเสร็จแล้วผมก็ตามกันย์ขึ้นบันไดครับ ปกติแล้วเวลาขึ้นบันไดผมจะทั้งเดินช้าทั้งจับราวบันได กันย์มันเลยเป็นคนยกของขวัญขึ้นไปคนเดียว แต่มันขี้เกียจเดินหลายรอบเลยบอกให้ผมเอาของเทินๆกันขึ้นไปจนกองเต็มมือครับ ของก็เยอะยังมีหน้าจะหันหน้ามาคุยด้วยอีก
“กันย์เดินขึ้นไปดีๆ อันตราย เดี๋ยวตกบันได”
“กลัวป่ะล่ะ ทุกวันนี้ก็ตกหลุมรักกิ๊งจนถอนตัวไม่ขึ้นแล้ว กันย์ยังไม่กลัวเลย” เออเอาเข้าไป มีไหมไม่เล่นมุขน่ะ ฮาๆ
แต่ก็ด้วยความสะเพร่าแหละครับ กันย์มันทำกล่องของที่อยู่ชั้นบนหล่นลงมา ด้วยความตกใจผมก็เลยปล่อยมือจากราวบันไดไปรับของที่ตกแล้วก็เสียหลักจะหล่นลงมาครับ ทีนี้กันย์มันทิ้งของทั้งกองเลยหันมารั้งเอวผมไม่ให้ตกบันได
ผมนิ่งค้างอยู่ในสภาพที่โคตรตลก กันย์เกี่ยวเอวผมไว้ ของขวัญทั้งหมดระเนระนาดกองเต็มขั้นบันได
“กิ๊ง....” เสียงกันย์แสดงความห่วงใย ตอนที่เรียกผมที่กำลังอยู่ในความตกใจจนทำอะไรไม่ถูกตัวสั่นด้วยความกลัว
“เฮ้ย...” ทีนี้มันคงตกใจกว่าเดิมเพราะผมน้ำตาร่วงแล้วครับ เงยหน้าขึ้นไปมองหน้ามันแล้วสะอื้นเบาๆ ไม่สนใจข้าวของที่หล่นเกลื่อนผวากอดมันทั้งตัว สองแขนโอบรอบคอแล้วซบไหล่มันร้องไห้ไม่ยอมหยุด
“ฮือ.....กันย์.....ฮึกๆๆ ฮือ”
“กิ๊ง...ใจเย็นๆ เป็นอะไร โอ๋ๆ อย่าร้องๆ ไม่ได้ตกลงไปซะหน่อย ร้องทำไมเนี่ย”
รู้ครับว่าไม่ได้ตกลงไป แต่เคยได้ยินไหมว่า ว่าเด็กเวลาหกล้มจะไม่ได้ร้องไห้เพราะเจ็บ แต่ร้องไห้เพราะตกใจมากกว่า เหมือนผมในตอนนี้ ไม่ได้ตกลงไปก็จริง ไม่ได้รู้สึกเจ็บ แต่ตกใจ และเสียขวัญ
กันย์พยายามแกะแขนผมออกแล้วพยุงพาผมผมลงบันไดมานั่งที่โซฟากลางบ้านมันอีกครั้ง ทั้งๆ ที่ผมก็ยังไม่หยุดร้องไห้ซะที ท้ายที่สุดมันก็เดินหายไปแล้วกลับมาอีกพร้อมช็อกโกแล็ตกองเต็มโต๊ะ
กันย์หยิบขึ้นมาชิ้นนึงแกะแล้วยื่นส่งให้
“กินซะกิ๊ง ช็อกโกแล็ตทำให้อารมณ์ดีขึ้นไม่ใช่เหรอ?” ครับผมก็คิดอย่างนั้น ก็เลยกินช็อกโกแล็ตเย็นๆเข้าไป เรื่อยๆ กันย์ก็ไม่พูดไม่ถามอะไรอีก
กินไปสามชิ้นแล้วผมก็หยุดร้องไห้ เงยหน้าขึ้นมองกันย์เหม่อๆ
“กันย์....” ผมเรียกด้วยน้ำเสียงเหมือนจะขอกำลังใจ
“จ๋า....ว่าไง” ตอบรับมาด้วยเสียงหวานจับมือข้างหนึ่งของผมไปกุมไว้ด้วยสองมือของมัน
“มึงเป็นอะไรหรือเปล่า เจ็บตรงไหน เลือดออกตรงไหนหรือเปล่า” ถามขึ้นมาอย่างห่วงใย
“เปล่า กันย์ไม่เป็นไร แล้วกิ๊งล่ะ เจ็บตรงไหนหรือเปล่า”
ผมส่ายหน้าให้ เงียบไปพักใหญ่ก่อนจะพูดขึ้นว่า
“กันย์....มึงอยากรู้ไหมทำไมกูกลัวบันได”
“อือ.....อยากรู้ แต่ถ้ากิ๊งไม่อยากเล่า.....” มันคงไม่อยากทำให้ผมร้องไห้อีก เลยเหมือนจะปฏิเสธแต่ผมขัดขึ้นก่อนที่มันจะพูดจบ
“ก็ไม่อยากเล่า แต่... กูอยากให้มึงรู้ไว้ ว่ากูเมื่อก่อนกูมันเคยชั่วยังไงบ้าง.....” เงียบไปนิดก่อนจะเกริ่น “มึงเห็นตอนกูเมาแล้วใช่ไหม...” กันย์พยักหน้า
“เป็นไงมั่งล่ะ”
“น่ารักดี ขี้อ้อนเหมือนเด็ก” หึ..โดนหลอกอีกคนแล้วสินะ
“ที่มึงเห็นกูเป็นแบบนั้นเพราะกูรักมึงนะกันย์ ทั้งที่ความจริง มันไม่ใช่หรอก ตอนที่กูเมามันคือตัวกูเมื่อสมัยยังเด็ก ที่กูโคตรจะเกลียดนิสัยแบบนั้น ตัวกูเมื่อก่อน ทั้งเอาแต่ใจตัวเอง ตีสองหน้าเก่ง เป็นมารร้ายในคราบเทวดาตัวน้อย อยากได้อะไรก็ต้องเอามาให้ได้โดยไม่สนใจอย่างอื่นเลย ต่อหน้าคนที่ตัวเองรักก็ดีแสนดี ต่อหน้าคนที่เกลียดก็เลวสุดขั้ว และไม่เคยสำนึกผิดในสิ่งที่ตัวเองกระทำลงไปเลยสักนิด
ตอนเด็กๆ พ่อกับแม่ แล้วก็พี่ชายเลี้ยงกูมาด้วยความรัก ทะนุถนอมตามใจจนกูเอาแต่ใจขั้นสุดยอด พอประมาณ ป.3 พ่อกับแม่ก็หย่ากัน ก็ไม่รู้ว่าทำไม พี่เก๋ไปอยู่กับแม่ ส่วนกูไปอยู่กับพ่อ ซึ่งพ่อเขาแต่งงานมีแม่ใหม่ กูรู้สึกต่อต้านกับแม่ใหม่มากทั้งๆ ที่เขาก็ดีกับกูทุกอย่าง คอยดูแลและตามใจสารพัด แต่กูก็ยิ่งดื้อกับเขา
ที่บ้านพ่อเป็นบ้านสองชั้นมีบันได ค่อนข้างสูง ตอนเด็กๆ ก็ซนมากไปหน่อยชอบไปเล่นลื่นที่ราวบันได แม่เลี้ยงกูเขาก็คอยบอกคอยเตือนไม่ให้กูไปเล่นมาก แต่ยิ่งว่าก็เหมือนยิ่งยุ กูก็ยังไม่เลิกเล่นสักที
มีวันนึงกูก็ยังไปเล่นอยู่อีกแต่ตอนนั้นมันพลาดยังไงก็ไม่รู้ก็เผลอตกลงมา ผู้หญิงคนนั้นเขาก็อยู่แถวนั้นพอดี ก็พยายามจะช่วยกู เราสองคนก็เลยตกบันไดลงมาด้วยกัน มันก็ค่อนข้างจะสูง ฮึก....” เล่ามาถึงตรงนี้ ผมก็เริ่มน้ำตาปริ่มอีก เลยหยิบช็อกโกแล็ตมากัดไปด้วยแล้วเริ่มเล่าต่อ
“กูไม่เป็นอะไรเลยเพราะเค้ามาช่วยรับกูไว้ แค่ตกใจมาก พอลุกขึ้นมาก็มีแต่เลือดเต็มไปหมดเลย ..... แล้วพ่อก็มาพาเราสองคนไปโรงพยาบาลฮึก...ฮึก....” กัดช็อกโกแล็ตอีกคำแล้วร้องไห้ต่อ กันย์รั้งกายผมเข้าไปซบอกแล้วลูบหลังอย่างปลอบโยนไม่ถามอะไร
“กูไม่รู้....ว่าเค้ากำลังมีน้อง กูไม่รู้ว่าความดื้อความซนของกูจะทำให้น้อง.... กูไม่รู้ว่าความรู้เท่าไม่ถึงการณ์ของกูจะทำให้ทุกอย่างเลวร้ายขนาดนั้น กูไม่รู้จริงๆ ฮือ....” ผมร้องไห้ยังกับเด็กๆ
“ไม่ใช่ความผิดกิ๊งหรอกน่า เลิกร้องเถอะ เรื่องมันก็ผ่านไปตั้งนานแล้ว” กันย์พยายามจะปลอบใจ
“ทำไมจะไม่ใช่ ไม่งั้นทำไมเขาไม่ยกโทษให้กูล่ะ ทำไมหลังจากนั้น เขาถึงให้กูกลับไปอยู่กับแม่ ทำไมเขาถึงเย็นชากับกู ไม่มาหา ไม่ยิ้มให้ ไม่อยากจะมองหน้า ทั้งๆ ที่กูพยายามจะทำดีทุกอย่างให้เขายกโทษให้ พยายามจะเป็นเด็กดี พยายามตั้งใจเรียน แต่ไม่สามารถลบล้างความผิดครั้งนั้นได้เลยสักนิดนึง กูไม่รู้ว่ากูจะทำยังไงเขาถึงจะยกโทษให้กู ฮือ....” ระบายความอัดอั้นแล้วก็ร้องไห้สะอื้นอยู่กับอกกันย์
“หลังจากนั้นกูก็กลัวบันได กลัวเลือด บางทีแค่เห้นคนท้องเดินผ่านก็อดสะเทือนใจไม่ได้ ถึงจะพยายามทำตัวเป็นคนดีมาตลอด แต่ตอนที่เมาก็จะกลับไปดื้อ และเอาแต่ใจเหมือนเด็กอีก กูก็เลยพยายามจะไม่กินเหล้าอีกอย่าง มันอาจจะเป็นเพราะว่ากูเกลียดตัวเองที่เป็นแบบนั้นล่ะมั้ง พอสร่างเมากูถึงไม่เคยจำได้ว่ากูทำชั่วทำเลวอะไรไว้บ้าง” นิ่งไปพักหนึ่งเหมือนกำลังพยายามทำใจให้สงบ กินช็อกโกแล็ตเข้าไปอีกอย่างเหม่อ
“ไม่เป็นไรนะ ถึงยังไง กิ๊งก็ยังมีกันย์ไง” น้ำเสียงที่อบอุ่นของกันย์ให้ผมรู้สึกดีขึ้นทีละนิด มืออุ่นที่ลูบไหล่ช่างอบอุ่นไปถึงขั้วหัวใจ
“กันย์” เงยหน้าขึ้นเรียกมันด้วยสายตาที่แสดงความหวั่นไหว
“หือ....”
“มึงรักกูไหม” ถามย้ำเพื่อความแน่ใจอีกครั้ง บอกตามตรงว่า คำพูดของศรก็ยังคั่งค้างในใจผมอยู่ไม่หาย
“อือ...รักสิ....รักมากๆ เลย” รอยยิ้มของกันย์ยังคงอบอุ่นเสมอ
“รักมากถึงขนาดที่ว่าถ้ากูทำไรผิดไป มึงก็จะยกโทษให้กูใช่ไหม”
“อือ...” ตอบรับกลับมาพร้อมรอยยิ้มอ่อนโยน
“มึงจะไม่ทิ้งกูไปเหมือนเค้าใช่ไหม?”
“อือ...ไม่มีวันทิ้งกิ๊งไปไหนทั้งนั้นแหละ จำไว้นะ....ต่อให้คนทั้งโลกเกลียดกิ๊ง แต่จะมีกันย์คนนึงที่จะไม่มีวันเลิกรักกิ๊งเด็ดขาด”
....ทำไมกันย์ถึงแสนดีแบบนี้นะ....
มันตื้อ... ซึ้งจนกลั้นน้ำตาไว้ไม่อยู่
ได้ยินแต่นั้นก็โล่งอก ...ยิ้มได้ทั้งน้ำตา
ไม่ว่าอะไรจะเกิดขึ้น กันย์จะอยู่ข้างๆ ผมใช่ไหม
ไม่ว่าจะนานแค่ไหน...กันย์จะไม่มีวันเปลี่ยนใจไปรักคนอื่นใช่ไหม?
ผมเชื่อใจกันย์ได้ใช่ไหม ....
คิดถูกแล้วใช่ไหม....ถ้าผมตัดสินใจว่าจะเชื่อ.....
ผมยังนั่งกินช็อกโกแล็ตอยู่ตรงนั้นเรื่อยๆ ทำให้อารมณ์ดีขึ้นจากเดิมมาก จนกระทั่งรู้สึกว่าเปลือก และกล่องช็อกโกแล็ตมันกองเยอะแล้วก็เพิ่งนึกขึ้นได้
“ตายห่าแล้ว....” อยู่ดีๆ ผมก็อุทานขึ้นมา กันย์หันมามองผมอย่าตกใจ
“เป็นอะไรกิ๊ง” ถามอย่างเป็นห่วง
“กูเผลอกินช็อกโกแล็ตเยอะไป”
“แล้วไงอ่ะ กลัวอ้วนเหรอ?” เสียงของมันกลั้วหัวเราะ
“นั่นก็ด้วย แต่กินเยอะขนาดนี้กูจะเป็นสิวป่าววะเนี่ย”
“โธ่นึกว่าอะไร เรื่องแค่นี้เอง วิธีทำให้สิวหายน่ะง่ายนิดเดียวนะกิ๊ง” กันย์มันบอกเรียบๆ ยิ้มกว้าง ทำให้ผมต้องหันไปสนใจมัน
“ทำไงเหรอ?” ทำท่าอยากรู้มากครับ
“มึงก็แค่ไม่กินข้าวเช้าเท่านั้นแหละ”
“จริงง่ะ เกี่ยวกันยังไงวะ กูงง” งงจริงๆ ครับ ไม่กินข้าวเช้าแล้วสิวหาย?
“ก็ถ้ามึงไม่กินข้าวเช้า สายก็จะหิว....”
“......” เงียบรอมันพูดต่อ
“สายก็จะหิว.....สิวก็จะหายไงฮ่าๆๆๆๆ” แม่ง.... มุขคำผวนอีกจนได้
“มุขเชี่ยๆ ถามจริงเหอะ กูจะหาสาระอะไรจากมึงนี่ไม่ได้เลยใช่ป่ะ” ผมด่ามัน ด้วยความที่โดนหลอกให้คิดอยู่ตั้งนาน ไร้สาระตลอด
“อย่างกูไม่มีหรอกสาระ ถ้ามีก็สาระ .....เลวอย่างเดียว” เออสงสัยจะจริง ผมทำหน้ามุ่ยใส่มันครับ
“เอาน่าๆ ไม่หายก็ไม่เป็นไรหรอก หน้าตาดีเกินไปไม่เห็นดี มีคนมาชอบเยอะกันย์หวงนะ”
“ถ้ากูเป็นสิวแล้วขี้เหร่ไป แล้วมึงไม่รักกู กูจะทำไง”
“กลัวอะไรไม่เข้าท่า จำไว้นะ .... อย่าว่าแต่เป็นสิวเลย ต่อให้กิ๊งกลายเป็นสัตว์ประหลาด กันย์ก็จะรัก” กันย์ยิ้มให้โอบร่างผมเข้าไปชิดแนบแก้มของมันมาที่แก้มผม
อือ.... นี่แหละกันย์ สนุกสนานร่าเริง ปากหวานได้เสมอ....
นี่แหละ... คนที่ผมรัก
ทำไงดี...รู้สึกรักมันจังเลย รักมากซะจนไม่อยากสนใจว่าอะไรจะผิดจะถูก
อยากจะทำทุกๆ อย่างเพื่อให้มันอยู่ตรงนี้....
อยากจะให้ทุกๆ อย่างที่มันอยากได้....
อยากเป็นของกันและกันเร็วๆ....
แม้จะผิดบาปแค่ไหนก็ช่าง.... ขอให้ได้มีกันย์อยู่ข้างๆ ตลอดไป
ผมยอม...
เพราะรักนะเนี่ยเลยยอมให้ได้....
“กันย์.... ถ้ารักกิ๊ง ก็รอกิ๊งอีกนิดนะ ใจจริงก็อยากจะให้แล้วเหมือนกัน แต่นี่ก็ใกล้สอบไฟนอลเต็มทน กลัวจะไม่มีสมาธิอ่านหนังสือ เอาไว้สอบเสร็จก่อนค่อยว่ากันนะ”
“หือ...เรื่องอะไรเหรอ?” บอกแล้วว่ากันย์มันซื่อ....(บื้อ)ครับ
“ช่างเถอะ...” ผมทำท่าเขิน
“อย่าบอกนะว่ากิ๊งจะยอมแล้วอ่ะ” ผมมองหน้ามันแล้วก็ก้มหน้าไม่ตอบ กันย์รีบเข้ามากอด หอมแก้มซ้ายขวา
“รักกิ๊งจังเลย” รักตลอดแหละ หอมไม่พอ มีจูบ แถมมือนี่เริ่มลูบเริ่มล้วง... ผมรีบตะปบมือปลาหมึกของมันโดยเร็วพร้อมส่งสายตาเขียวปั้ด
“เชี่ยกันย์!!! กูบอกหลังสอบไง!!” ดุเหมือนดุหมาเลยให้ตาย....
“ก็แหม.....” เลิกยุ่มย่ามแต่ไม่เลิกกอด ทำหน้าตาสำนึกผิดใส่อีก
เฮ้อ.....จะสงสารดีไหมเนี่ย...
.........................................
อย่าเพิ่งใจร้อนกันสิคะ กันย์ยังรอกิ๊งได้เลย ฮ่าๆ มารอเป็นเพื่อนกันย์หน่อย
บอกแล้วว่ากิ๊ง-กันย์มัน.....รักใสๆ ค่ะ ฮา
น้องนิเขียนกี่เรื่อง
ก็ตามอ่านอยู่แล้วจ้า
ว่าแต่หนูจะมึนหรือเปล่า
เริ่มมึนแล้วเหมือนกันค่ะ ฮา 
"วันเกิด" คืออะไรอ่ะ?
ปล. กรี๊ด อยากอ่านเรื่องนัท เค้าเป็นแฟนคลับนัท(ยังไม่ออกซักฉากเจือกชอบเค้าซะแล้ว55)
วันเกิดของกันย์ค่ะ ส่วนนัทคงอีกนานเพราะตอนนี้เปิดพร้อมกันหลายเรอื่งจนนิต่อไม่ไหวแล้วเนี่ย ฮาๆ
หัวข้อ: ♂...I~รับไม่ได้...(ถ้าไม่ได้รัก)♂ แจ้งข่าว หน้า 52 (อ่าน 543426 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก