ตอน5 (ส่วนที่เหลือ...จัดกันไปแบบเต็มๆ)
ได้ยินดังนั้น เสินเหม่ยก็ให้น้ำตารื้นด้วยความตื้นตัน สุดท้ายคนผู้นี้ก็ยอมลดกำแพงอิฐภายในใจให้แก่เสินเหม่ย ความใจกล้าครั้งนี้ของเขามิเสียทีจริงๆ เสินเหม่ยซบหน้าลงบนบ่าแข็งแรงของตู๋เสอ เมื่อการกระทำอันบ้าบิ่นทำให้สำเร็จเป้าประสงค์ ร่างเปลือยเปล่าของเสินเหม่ยก็ผ่อนคลายลงด้วยความเบาใจ
หากแต่เสินเหม่ยลืมเสียแล้ว ว่าได้ทำให้ใครอีกคนที่ตนสวมกอดและนั่งอยู่บนตักของเขา รู้สึกปั่นป่วนเจียนจวนบ้าคลั่งเสียแล้ว เสียงคำรามของตู๋เสอในลำคอ เรียกสติของเสินเหม่ยกลับมา ว่าต้องช่วยตู๋เสอทุเลาพิษในกายเสียก่อน แต่ยังมิทันที่จะกระทำอันใด เรือนร่างเปลือยเปล่าของเสินเหม่ยได้ถูกฝ่ามือของคนที่สวมกอด ซึ่งทาบลงบนแผ่นหลังเปลือยเปล่า ผลักดันเอาให้บดเบียดเข้ากับกายากำยำของเขา สิ่งใดก็มิอาจร้อนรนเท่ากับการที่เรือนกายด้านล่างของเสินเหม่ยถูกบดเบียดเสียดสีกับเนื้อผ้าที่เป็นกางเกงของตู๋เสอ เรือนกายของเสินเหม่ย เมื่อถูกเสียดสีเช่นนั้น ก็ให้เกิดความตื่นตัว ขยายบวมออกทีละน้อย
"อ๊ะ..อ๊าา...." เสินเหม่ยดวงตาปรือหวาน มองสีหน้าของตู๋เสอที่อยู่ใกล้แค่ปลายขนตางอน สีหน้าของตู๋เสอบ่งบอกถึงอารมณ์ที่ร้อนแรง ร้อนแรงจนเผาไหม้เสินเหม่ยให้วอดวายในคราเดียว การถูกเอาร่างกายเปลือยเปล่าถูไถไปกับร่างกำยำบึกบึนที่ยังสวมใส่อาภรณ์ครบถ้วน สร้างความเคลิ้บเคลิ้มกระสันกายแก่เสินเหม่ยจนต้องร้องออกมา ฝ่ามือของเสินเหม่ยกอบกำเนื้อผ้าที่แผ่นหลังของตู๋เสอ เรือนร่างขาวละออบิดเร่าไปมาในอ้อมกอดกระชับแนบแน่น เพียงเท่านี้ก็ทำให้เรือนกายตรงนั้นของเสินเหม่ยพรั่งพร้อมและชื้นแฉะ เปล่งสีออกมา
"หะ..ให้ข้า..ถอดอาภรณ์ให้แก่ท่าน" เสินเหม่ยกระซิบที่ข้างใบหูของตู๋เสอ
ตู๋เสอค่อยคลายอ้อมกอด เปิดโอกาสให้เสินเหม่ยยันกายลุกขึ้น ก่อนคุกเข่าลงที่หว่างขาของตู๋เสอ เสินเหม่ยค่อยๆเอื้อมมือสั่นเทาออกไปคลายปมผ้าคาดเอวของตู๋เสอ เมื่อปมคลายออก คนที่นั่งอยู่ก็มิรอช้า เขาจัดการถอดเสื้อของตนเองเสร็จสิ้น ต่างจากเสินเหม่ยที่ยังคงเงอะงะสาละวนอยู่กับขอบกางเกงของตู๋เสอ ตู๋เสอเห็นเช่นนั้นก็ระบายยิ้มอ่อนๆ เขาลุกขึ้นยืน เพียงแค่นั้นอาภรณ์ที่เหลือก็ร่วงหลุดลงจนหมดสิ้น สิ่งที่ประจักษ์แก่สายตาของเสินเหม่ยคือ เอ็นกายของตู๋เสอที่พรั่งพร้อมแล้วเช่นกัน มันจ่ออยู่ตรงปลายจมูกงอนของเสินเหม่ยพอดิบพอดี
ตู๋เสอก้มลงเอ่ยวาจาถามคนที่เข่าติดพื้นอยู่เบื้องหน้า
"หึ หึ ครานี้จะเอาอย่างไร"
เสินเหม่ยมิตอบตู๋เสอ เพียงแต่แลบลิ้นเลียริมฝีปากที่แห้งผาก ก่อนเอามือกอบกำ สิ่งเบื้องหน้าไว้ทั้งพวงหฤหรรษ์ แล้วเอาปากจ่อไปที่มันจากนั้นก็ค่อยๆกลืนเข้าไปเท่าที่สามารถทำได้
"อาาาาา..เสินเหม่ย" ตู๋เสอถึงกับครางชื่อของเสินเหม่ยออกมา
ฝ่ามือแข็งแรงข้างหนึ่งของตู๋เสออ้อมมาทาบไว้ที่ศรีษะด้านหลังของเสินเหม่ย ก่อนที่จะคลายผ้าผูกผมของร่างบางออก เพียงเมื่อผ้าผูกผมถูกคลายออกไป สายผ้าค่อยๆร่วงลงสู่พื้น ผมเป็นมันดำขลับเงางามก็สยายระอยู่ที่แผ่นหลังขาวละออของเสินเหม่ย
ใบหน้างามค่อยๆแดงระเรื่อ ดวงตาปรือหวานด้วยกลิ่นอายของเพศรส เสินเหม่ยครางอื้ออึงในลำคอ สองมือยังคงปฏิบัติกิจนั้น
ตู๋เสอค่อยๆโยกสะโพกช้าๆ เขารับรู้สึกถึงด้านในโพลงปากของเสินเหม่ย ทั้งชิวหาอุ่นๆที่แลบเลียไปมา ทั้งฟันซี่เรียงที่คลูดเบาๆยามขยับเข้าออก ทั้งเนิบนาบ และแผ่วเบา หากแต่อบอุ่นและชื้นแฉะ ตู๋เสอหลับตาพริ้ม ยังคงยืนหยัดหลังตรง แต่แอ่นกายมาด้านหน้าช้าๆเป็นจังหวะสอดประสานกับเสินเหม่ย มือแกร่งที่รองรับศรีษะของเสินเหม่ย ค่อยๆไล้นิ้วสอดเข้าไปในเรือนเกศานุ่มสลวย ก่อนลงน้ำหนักที่นิ้วทั้งห้าเบาๆนวดลงไปที่หนังศรีษะของคนที่ทำกิจให้เพื่อระบายอารมณ์เสียวซ่าน
ความเนิบนาบเย้ายวนเสียจนตู๋เสอแทบคลั่ง เช่นนั้นแล้วเขาเองที่มีพิษร้อนในกายกำลังกำเริบ ก็มิอาจจะทานทนได้อีกต่อไป ตู๋เสอค่อยๆเร่งจังหวะสะโพกของตนเอง ทำเอาเสินเหม่ยหัวสั่นคลอน จนสุดท้าย ความสุขก็ล้นทะลักออกมา เสินเหม่ยโลมเลียดื่มสิ่งนั้นเข้าไป ด้วยเพราะมิได้รู้สึกรังเกียจอันใด เหตุไฉนเล่า เสินเหม่ยจะทำมิได้ ในเมื่อตู๋เสอเองก็สามารถทำให้เสินเหม่ยได้เช่นกัน เพียงแต่ตอนนี้ เสินเหม่ยกำลังรู้สึกร้อนในกาย ถึงแม้พิษนั้นจะมิได้ถูกกระตุ้นออก แต่พอต้องทำกิจให้แก่ตู๋เสอ เสินเหม่ยก็มิอาจกลั้นความรู้สึกภายในไว้ได้
มีหรือ..ที่บุลคลเช่นตู๋เสอ จะมิทราบว่าเสินเหม่ยต้องการอันใด ตู๋เสอยิ้มน้อยๆ พลางช้อนร่องของคนตรงหน้าขึ้น ก่อนนำไปวางไว้บนเตียง ดวงหน้าขาวสะอาดกำลังแดงฉาน ที่แววตาสวยกำลังเอ่อคลอด้วยน้ำตา ตู๋เสอเอง แม้พึ่งเสียน้ำในกายไป แต่เพราะด้วยโดยพิษย่อมไม่อาจลดทอนได้ในทันที ดังนั้น ตู๋เสอก็พร้อมที่จะดำเนินกิจนี้ต่อไปอีกครั้งแล้ว
ตู๋เสอให้เสินเหม่ยนอนลง ตนเองนั่งอยู่ที่หว่างขาอ่อนขาวๆของเสินเหม่ย ก่อนที่จะจับขานั้นแยกออกให้กว้างขึ้น และใช้มือข้างหนึ่งช้อนสะโพกงอนเอาไว้ เพียงเท่านั้น ดอกไม้งามของเสินเหม่ยก็ปรากฏอยู่เบื้องหน้าของตู๋เสอ ดอกไม้งามสีชมพูกำลังขยับกลีบ เหนือขึ้นไปเป็นฐานเบื้องล่างของหอคอยที่ตระหง่านอยู่ หอคอยที่ชุ่มฉ่ำ ในสายตาตู๋เสอ นี่ช่างเป็นทิวทัศน์ที่งดงามเสียเหลือเกิน
แต่อันใดก็ไม่ดึงดูดใจเท่าดอกไม้งาม ตู๋เสออยากลิ้มลองดอกไม้ดอกนั้นแล้ว ดูเอาเถิด กลีบที่เป็นจีบสีชมพูของมันกำลังขยับบานหุบเข้าออก หลอกล่อให้ผู้คนหน้ามืดตามัว ตู๋เสอเอง ตอนนี้เขาก็ยอมเป็นคนหน้ามืดตามัว เคลื่อนใบหน้าเข้าใกล้ ก่อนแลบชิวหาเรียวดุนดันสอดแทรกเข้าไปจนได้
"อ๊ะ..อ๊าา" เสินเหม่ยเกร็งสะโพกงามในอุ้งมือของตู๋เสอ เสียงครางหวานปานน้ำผึ้งดังสะท้อนไปทั่วห้อง ชิวหาของตู๋เสอนั้นร้ายกาจยิ่งนัก ทั้งสอดแทรก ชอนไช ทั้งสั่นรัวปลุกเร้า ดอกไม้งามมิอาจทนอยู่เฉยได้จนต้องออกแรงขยับกลีบบีบชิวหานั้นไว้ แต่ก็ทำได้เพียงไม่นาน แล้วความทรมานจากการถูกชิวหานั้นหยอกเย้าก็เป็นอันต้องสิ้นสุดลง เพราะมันได้อ่อนข้อถอยร่นออกไปเสียแล้ว แต่มิคาด เจ้าดอกไม้ที่สู้รบอยู่กับชิวหานั้นกลับคิดติดใจ อยากดึงดูดตัวศัตรูเอาไว้ แต่สุดท้ายก็สามารถรั้งไว้ได้เพียงชั่วครู่
"อ๊าา...อึก" เสินเหม่ยทั้งกัดฟัน ทั้วครวญคราง
"ทนอีกนิดเถิด เจ้าคนงาม...จากนี้ไปต้องเจ็บปวด แ่ต่หากทนได้ เจ้าจะสุขสม"เสียงทุ้มต่ำของตู๋เสอดังขึ้นที่ข้างริมใบหูของเสินเหม่ย เขายื่นใบหน้าเข้ามาเมื่อไหร่นั้น เสินเหม่ยเองก็มิอาจทราบได้ พอลืมตาขึ้นเพ่งพิศดวงหน้าคมสันนั้นอีกครั้ง เสินเหม่ยก็เห็นตู๋เสอชันเข่าขึ้นแล้ว ตู๋เสอใช้สองมือโอบอุ้มสะโพกของเสินเหม่ยจนขึ้นสูง สูงพอที่จะรองรับเจ้าสิ่งนั้นของเขา และเพียงชั่วอึดใจ เสิยเหม่ยก็ต้องเชิดหน้ากัดริมฝีกปาก คิ้วงามขมวดกันยุ่ง สองมือจิกเล็บลงบนผ้าปูเตียง
"อ๊ะ..อึก.." ถึงแม้จะกัดริมฝีปากไว้แล้ว แต่ก็มิวายที่เสียงหวานจะหลุดรอดออกมาจากริมฝีปากสีสวย
เสินเหม่ยรับรู้ถึงความคับแน่นภายในกาย รับรู้ถึงรูปร่าง ทรวดทรงของตู๋เสอ ทั้งแข็งขืนและอัดแน่น เสินเหม่ยหอบหายใจถี่รัว พอสัมผัสถึงการปลอบประโลมด้วยรสจูบของคนด้านบน ก็ให้รู้สึกคลายความตึงเครียดในใจลงได้
ตู๋เสอค่อยๆเริ่มขยับสะโพกเข้าออกช้าๆ ร่างบางในอุ้งมือสะท้านเล็กน้อย ก่อนที่จะเปล่งเสียงครางหวานๆออกมา หอคอยนั้นก็ขยับตามแรงเข้าออก เป็นภาพที่ทำให้ตู๋เสอต้องมองจนหน้ามืดตามัว สุดท้ายเขาก็ต้องขยับลึกขึ้น ทั้งเนิบนาบ หนักแน่นและหมุนวน หากได้ยินเสียงครวญครางดังเป็นพิเศษ ย่อมแสดงว่าจุดนั้น สมควรแก่การหยอกล้อเป็นที่สุด
"อ๊ะ...อ๊าาาา" เสินเหม่ยส่ายใบหน้างามไปมาบนพื้นเตียง ด้วยรู้ว่าตู๋เสอกำลังหยอกล้ออยู่ที่จุดนั้น ทั้งจงใจเฉียดไปมา ไม่ยอมกระทบถูกถูไถอย่างจริงจัง เช่นนั้นแล้วสร้างความทรมานแก่เสินเหม่นจนต้องเอ่ยวาจา
"อ๊ะ...ตะ..ตรงนั้น..โดนตรงนั้นที..แรงๆ"
"แรงอันใดเล่า..เท่านี้มิพออีกหรือ" ตู๋เสอแกล้งพูดจาหยอกเย้า
"ฮื่อ...แรงๆ" เสินเหม่ยมิสนใจอันใดแล้ว เขาต้องการมากกว่าี้นี้ รับรู้ให้มากกว่านี้
"เช่นนั้น..รอสักครู่ ข้าไม่อยากให้เจ้าต้องเจ็บปวดหลังจากนั้น" เสียงทุ้มของตู๋เสอบอกแก่เสินเหม่ย ก่อนที่เขาจะค่อยๆถอนสิ่งนั้นออกไปช้าๆ
"อ๊าา.." เสินเหม่ยให้รู้สึกเสียดายยิ่ง แต่จะรั้งไว้ก็มิทันเสียแล้ว ความสงสัยทำให้ต้องเบิกดวงเนตรมองว่าตู๋เสอกำลังทำอันใด พอขนตายาวงามเลิกขึ้น เสินเหม่ยก็เห็นตู๋เสอผละจากเตียงไปแล้ว เขากำลังเดินไปที่โต๊ะลิ้นชักตัวเล็ก นี่เป็นครั้งแรกที่เสินเหม่ยกำลังเพ่งพิศคนผู้นั้นอย่างจริงจัง ตู๋เสอเป็นชายร่างสูง บึกบันสง่าผ่าเผย หน้าอกเต่งตึงด้วยกล้ามเนื้อ ใบหน้าหมดจดแต่คร้ามด้วยเคราบางๆที่ยังมิได้ถูกโกนออกโดยเจ้าของ คิ้วดำหนา ดวงตาโฉบเฉี่ยวแฝงความรอบรู้และฉลาดหลักแหลม จมูกโด่งสัน หากแต่ริมฝีปากบาง มุมปากมักแฝงแววยิ้มหยันให้รู้สึกเป็นคนหยิ่งทรนง พอสายตาไล่เรื่อยลงไปเห็นเจ้าสิ่งนั้นเข้า เสินเหม่ยก็ต้องห่อปาก ดวงตาร้อนผะผ่าว แอบบิดขาอ่อนด้วยความกระสัน เหตุไฉนตู๋เสอถึงชักช้านักเล่า ทำอันใดกันหนักหนาในเวลาเช่นนี้
สุดท้ายตู๋เสอก็เดินกลับมาที่เตียง เขาจัดการทาบทับเสินเหม่ยยอดรักอีกครั้ง อันที่จริงแล้ว ตู๋เสอเดินไปเพื่อหยิบเม็ดยาสมาน มันเป็นยาชนิดเดี่ยวกับที่ตู๋เสอเคยสอดเข้าไปให้เสินเหม่ยบดบี้จนหฤหรรษ์เมื่อครั้งที่แล้ว แต่คราวนี้เขาได้อมไว้ในปาก กัดกลืนเข้าไปครึ่งหนึ่งส่วนอีกครึ่งกำลังจะมอบให้ใครอีกคน ตู๋เสอค่อยๆยกสะโพกงามขึ้นอีกครั้ง แล้วจัดการเข้าไปข้างในนั้นจนสุด ก่อนเริ่มขยับเข้าออกช้าๆ แล้วโน้มตัวเข้าไปใกล้ร่างงาม ใบหน้าของตู๋เสอใกล้ชิดกับใบหน้าของเสนเหม่ย
"อ๊าา...อ๊ะ..อ๊าา" เสินเหม่ยครางส่ายใบหน้าไปมา เมื่อจับจังหวะที่สอดประสานได้ ดวงตาหลับพริ้มกระพือไหวด้วยขนตางอน ตู๋เสอค่อยๆเข้าใกล้ริมฝีปากงามนั้น ก่อนประกบปิดด้วยริมฝีปากของเขา แล้วถ่ายทอดเม็ดยาอีกครึ่งให้แก่เสินเหม่ย เสินเหม่ยรับเม็ดยานั้นไว้ด้วยลิ้นเล็กที่สัมผัสกับลิ้นเรียว ความชื้นแฉะและหยาดเยิ้มทำให้สามารถกลืนเม็ดยาอีกครึ่งลงไปได้ เม็ดยานั้น จริงๆแล้วหอมหวานปนขมเล็กน้อย แต่ก็สามารถกลืนได้อย่างสบาย ตู๋เสอดูดดื่มความหวานจากชิวหาน้อยๆของเสินเหม่ยอยู่ชั่วครู่จึงยอมผละจากมา
ตู๋เสอเพ่งสมาธิจดจ่อไปส่วนที่กำลังสอดประสาน ตอนนี้เขาออกแรงกระแทกกระทั้นมากขึ้น ไม่มีการเนิบนาบอีกต่อไป ทุกครั้งที่ลงไปจะส่งแรงหนักๆจนสุดทางแล้วกระชากกลับโดยทันที แต่ก่อนที่จะหลุดออกจากกันตู๋เสอก็กระแทกเข้าไปใหม่ เป็นเช่นนี้อยู่หลายครั้ง จนความเร็วถี่ขึ้น สุดท้ายเขาก็ได้ยินเสียงกรีดร้องของเสินเหม่ย พร้อมกับสองมือที่จิกเล็บลงบนบ่าของเขา ตู๋เสอเองก็เช่นกันเขาเอาหน้าซุกลำคอระหง ก่อนคำรามหนักๆเพื่อปลดปล่อยออกมาเป็นคำรบสอง
หลังจากใช้เรี่ยวแรงทั้งหมดในกิจครั้งนี้ บุคคลทั้งสองก็ต้องเผลอเหนื่อยหอบจนหลับไหลลงไป ทั้งที่ยังมิได้กล่าวอันใดต่อกันหลังจากนั้น แต่หลับไปนานเท่าใดนั้นก็มิอาจทราบแน่ เพราะเมื่อเสินเหม่ยรู้สึกตัวอีกที เขาก็ถูกกอดเอาไว้โดยตู๋เสอจากด้านหลัง อากาศที่เย็นและความเงียบสงัด พร้อมทั้งความมืดโดยรอบ ทำให้เสินเหม่ยแน่ใจว่ามันยังมิถึงเวลาอรุณรุ่งที่ดวงอาทิตย์จะโผล่จากยอดเขา นี่คงจะราวๆยามหกกระมัง เสินเหม่ยทำตาปริบๆอยู่ในความมืด สักพักก็ได้ยินเสียงทุ้มๆดังขึ้นที่ริมใบหูด้านหลัง
"วันมะรืน..ข้าจะพาเจ้าไปเยี่ยมคนของเจ้า"
"ท่านเอาพวกเขาไปไว้ ณ ที่ใด" เสินเหม่ยกระซิบถาม
"ห่างออกไปจากที่นี่ประมาณหนึ่งลี้ เราจะขี่ม้ากันไป" ตู๋เสอตอบยอดรักในอ้อมกอด
"อืม.....อ๊ะ" เสินเหม่ยรับคำมิทันไร เขาก็ต้องรู้สึกอะไรบางอย่าง
"ท่าน..ทะ..ท่าน ตู๋เสอ" เสิยเหม่ยกล่าวตะกุกตะกัก นอนนิ่งตัวแข็งมิกล้าเคลื่อนไหว
"หืม...ต่อแต่นี้ไปเรียกข้าว่า จื้อหนาน ข้าแซ่เสิ่น นามจริงว่า เสิ่นจื้อหนาน แต่เจ้าเรียกแค่ จื้อหนาน เข้าใจหรือไม่ เสินเหม่ย"
"ฮื่อ..อ๊ะ..อ๊าาา" เพียงแค่รับคำ เสินเหม่ยก็ต้องร้องครางออกมา เมื่อคนที่นอนกอดอยู่ด้านหลังจัดการปรับเปลี่ยนท่าทาง เขายกขาของเสินเหม่ยขึ้นข้างหนึ่ง อ้อมกายเขาไปไว้ด้านข้างเพื่อที่ตนเองจะได้ขึ้นมาอยู่ด้านบนของสินเหม่ย และตอนนั้นเองที่เสินเหม่ยแน่ใจแล้วว่า กายยังคงสอดประสานเชื่อมโยงกันอยู่ จริงๆแล้วตั้งแต่ตอนนั้นยังมิได้ออกจากกัน แล้วตอนนี้เจ้าสิ่งนั้นก็ใหญ่ขึ้นมาคับแน่นอีกครั้ง
"จะ...จื้อหนาน..ทะ..ท่านยังมิพอ..อื้อ..อีกหรือ" เสินเหม่ยเอ่ยขึ้น ดวงหน้าเริ่มแดงฉาน สองมือน้อยๆยันอกแกร่งของคนด้านบนเอาไว้
"นั่นเป็นเพราะฤทธิ์ยายังมิลดทอนลงจนหมด ท่านผู้เฒ่าช่างร้ายกาจนัก คิดจัดการข้าจนสิ้นใจคาอกเจ้าเป็นแน่"
"บ้า...คนที่ต้องสิ้นใจ..คงเป็นข้าแน่แล้ว"
"หึ หึ ...เสินเหม่ยยอดรัก เช่นนั้นลองกันดูอีกสักครา ว่าผู้ใดจะยังคงมีแรงอยู่ต่อจนสามารถกลับไปคิดบัญชีกับท่านผู้เฒ่าได้"
"อื้อ....คนบ้า..อ๊ะ...อ๊าาาาา"
แล้วเสียงครางหวานๆก็ดังอื้ออึงไปทั่วห้องอีกครั้ง ถึงบรรยากาศโดยรอบจะยังคงเย็นยะเยือก แต่ภายในห้องหับรังรักน้อยๆนั้นกลับร้อมรุ่มไปด้วยไฟแห่งรัก ทั้งอบอุ่น และสุขสม
เสินเหม่ยยังคงได้ยินเสียงทุ้มๆนุ่มๆเอ่ยวาจาหวานๆแผ่วเบาอยู่ข้างริมใบหู
"เสินเหม่ย..เทวดาน้อยๆของข้า ยอดรักของข้า เสินเหม่ยยอดรัก ข้ารักเจ้าเหลือเกิน.."
จบแล้วค่ะ สำหรับ ปราบพยศ.....
เจอกันใหม่เรื่องหน้านะ
ขอบคุณคนอ่านนะคะ ทุกๆเม้นเลยนะ ขอโทษที่ให้รอนะ
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก
