หัวข้อ: [~Twincest~]น้องบิ๊กกับพี่บู้ : ถึงเวลาต้องเอ่ยคำลา

[๛ﾞ★βra_11!☆ﾞ]

อ่านมาอ่านนนน โฮ๊ย ชอบๆ
เชีย บิ๊กบู๊รุนแรงงง !!

มันก้เลยไม่ชอบอินู๋เปาไปด้วยไง 555  (เปา:อะไรเนี่ยย !!)

+1 ชอบๆ
บิ๊กบู๊เถิดดดด...........

[ปีศาจน้อยสีชมพู]

555++  มีคนเชียร์พลอยด้วยอ่ะ....แต่อธิบายมาก่อนว่าทำไมไม่ชอบน้องเป่าเป๊า  คนเขียนจะได้เอาไปปรับคาแรคเตอร์  เพราะตั้งใจเขียนให้เป็นนายเอกเลยนะเนี่ย  ส่วนพระเอกเป็นพี่ปิงกับบิ๊ก.....แล้วให้พี่บู้เป็นนักแสดงสมทบ  ไป ๆ มาๆ มีแต่โมเม้นท์บู้บิ๊ก  555555+

ไม่เอาบิ๊ก เปาอ่ะ     จาเอา บิ๊ก บู้     
ให้พี่บู้เป็นนักแสดงสมทบ  ล้อเล่นใช่ม๊ายยยย         ไม่เอาอ่ะ 
ให้เปาคู่กะพี่ปิงไปดิ น๊า นะ   
พี่บู้น่ารักจะตาย  ปิรันย่าตัวแสบ เอาคู้เน้ 

[mutyamania]

ตอบเม้นท์ ๆ ๆ 

เชียร์บู้พลอยค่ะ 
ถึงรู้ว่าเป็นนิยายBL แต่กรณีนี้หมั่นไส้อิตาบิ๊กเต็มสตรีมค่ะ   
เพราะฉะนั้นขอให้มันเป็นพระรอง ได้แต่มองพระนางเขารักกัน ส่วนตัวมันก็ไร้คู่ไปเถอะ!!!! 
(เป็นเอามาก -*- )

อินเหรอตัวเธอ...... ตัลหลอด  55555+

พี่ปิงน้องเปาต่อไปค่ะ
ส่วนบิ๊กปล่อยให้แห้งตายไปเหอะ...
คนอาร้าย สับสนทางจิต

สับสนทางเพศด้วยค่ะคุณขา.....กร๊ากกกก

เชอะ !!!!!!!!!!!!!!!!

เข้ามาเชอะ ก่อน อิอิ

อยากจะตบกะโหลกอีน้องบิ๊กจริงๆ

นังบิ๊กมันเงอะงะไม่ทันจายคนสวยล่ะสิ  ใช่ม๊ะ

:m14:ไอ้บิ๊ก

      

พลอยน่ารักกว่าบิ๊กอีก เอาพลอยๆๆๆๆๆๆ
ปิงเปาๆๆๆๆๆ

5555+  เชียร์น้องพลอยอีกคนแล้ว   เริ่ดดดดด

สั้นนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนน

แต่ไม่เปงรายเดี๋ยวเอาไปนอนฝันต่อก็ได้ อิอิ จะฝันไปถึงไหนดีน๊า
 

อย่าฝันค้างละกันเน้อ......ตัวเธอว์

บู้-พลอย บู้-พลอย บู้-พลอย บู้-พลอย บู้-พลอย 
  บู้-พลอย บู้-พลอย บู้-พลอย บู้-พลอย บู้-พลอย 

หมั่นไส้อิตาบิ๊กกี้ เชอะ

ใจเย็นค่ะคุณ  ใจเย๊นนนนน!!!!!  ตัลหลอดๆๆๆๆ  อ่ะคนเนี๊ยะ  5555+

อืม เราว่าบิ๊กเหมาะกับบู๊ที่สุดแระ

ใช่ป่ะ....

ชอบตอนนี้จังเห็นความลังเลของบิ๊กเยอะดี และชัดเจนมาก
จนตอนนี้เห็นใจขึ้นมาหน่อยๆ

แล้วก็ปัดความรู้สึกทิ้งไปเพราะพี่ปิงจะมาแล้ว
ผู้ชายที่ชัดเจนที่สุดในเรื่องนี้

พี่ปิงมาแล้วค่ะ......มาแล้ว ๆ ๆ

โอ๊ยยยย อืดมากกก ไม่ทันจ๊ายยยย

เมื่อไหร่บิ๊กจะรู้ใจตัวเองเนี่ย สงสารบู้ T-T

ค่อยเป็นค่อยไปสิเคอะ....แหม  พวกตั๋วจะใจร้อนไปไหนเน้อ.....

เอาไงกันแน่นายบิ๊ก

นั่นดิ  เอาไงแน่.......หรือว่านายบิ๊กจะเอากะพี่ปิง  เอิ๊กกก ๆ ๆ  คู่แปลก    

ไม่รู้ืำทำไม เราไม่ชอบเปาอ่ะ ไม่ปลื้ม ถ้าคู่้ปิงก็พอถูไถ แต่ถ้ามาวอแวกะบิ๊กล่ะก็....เลื่อนเป็นเ้กลียดแน่นอน

บิ๊กเป็นของบู้เท่านั้น ชริๆ

ปล.ชอบพลอยจัง ชอบที่พลอยรักบู้ ไม่ทำให้บู้เสียใจเหมือนไอ้บ้าบิ๊ก เคืองๆๆๆ

5555++  มีคนเชียร์พลอยด้วยอ่ะ....แต่อธิบายมาก่อนว่าทำไมไม่ชอบน้องเป่าเป๊า  คนเขียนจะได้เอาไปปรับคาแรคเตอร์  เพราะตั้งใจเขียนให้เป็นนายเอกเลยนะเนี่ย  ส่วนพระเอกเป็นพี่ปิงกับบิ๊ก.....แล้วให้พี่บู้เป็นนักแสดงสมทบ  ไป ๆ มาๆ มีแต่โมเม้นท์บู้บิ๊ก  555555+

ห๊าาาาาาา น้องเปาเป็นนายเอก?? ให้เป็นก็ได้นะ แล้วให้ปิงเป็นพระเอก เหอๆ
ส่วนบิ๊กต้องเป็นของบู้เท่านั้น ถึงเป็นคู่รองเราก็เชียร์

ที่ถามทำไมไม่ชอบเปา มันไม่ใช่ไม่ชอบนะ แค่ชอบบู้มากกว่า อาจเป็นเพราะตอนเปิดเรื่อง ไรท์เริ่มเกริ่นจากบิ๊กบู้ไง หัวใจเราก็เลยเทให้สองคนนี้จนหมด พอเทใจไปหมดแล้ว มันเลยไม่เปิดรับใครใหม่ไง เหมือนเรารักใครซักคน เรารักไปแล้วอ่า ต่อให้คนอื่นดียังไงเราก็มองไม่เห็นหรอก พอจะนึกออกป่ะ เหอๆ

เฮ้ยยยย  นี่ซีเรียสป่ะตัวเธอ  ไรท์เตอร์แซวเล๊นนนนนนน   ดีใจด้วยซ้ำที่คนอ่านมีความรู้สึกกับตัวละครของเรา  ไม่ว่าจะชอบหรือเกลียดก็เหอะ   น้อมรับได้เสมอค่า

ส่วนใครเป็นคู่พระนางหลักน่ะเหรอ  หุหุ  ชื่อเรื่องมันก็จั่วหัวเอาไว้แล้วนี่นา  ว่าพี่บู้กับน้องงงงบ่ะอิ๊กกกกกก

(แต่จริง ๆ แล้วคือตอนนั้นคิดชื่อเรื่องไม่ออกง่ะ.....คนสวยขอสารภาพ)

เข้าอ่านรวดเดียวทันแล้ว  อิอิ รอตอนต่อไปค่ะ   

สู้ต่อไปค่ะ 

เหมือนๆ บิ๊กมันจะคิดๆไรกับพี่บู้อยู่นะแต่กดๆไว้อ่ะ

แต่ไม่รู้นะว่าคุณชายบู้เค้าจะยอมเล่นด้วยรึเปล่า   ฮา

บิ๊กจะสับสนอะไรนักหนาเนี่ย เซ็ง

เดี๋ยวก็เชียร์ให้น้องเปาคู่กับพี่บู้ซะเลยนิ  แง่มๆ

น่าสนใจนะ   พี่บู้กดเปา  แต่ไป ๆ มา ๆ คนอื่นจะพาลเข้าใจว่าคุณชายท่านกำลังจะเข้าสิงน้องเปาอ่ะดิ  เอิ๊กกกกกก

แล้วให้บิ๊กคู่กับพี่ปิงดีมั้ย

อ่านมาอ่านนนน โฮ๊ย ชอบๆ
เชีย บิ๊กบู๊รุนแรงงง !!

มันก้เลยไม่ชอบอินู๋เปาไปด้วยไง 555  (เปา:อะไรเนี่ยย !!)

+1 ชอบๆ
บิ๊กบู๊เถิดดดด...........

อะไรเนี่ย.......มีแต่คนไม่ชอบเค๊า  โฮก.................>>>>>>  น้องเปา

555++  มีคนเชียร์พลอยด้วยอ่ะ....แต่อธิบายมาก่อนว่าทำไมไม่ชอบน้องเป่าเป๊า  คนเขียนจะได้เอาไปปรับคาแรคเตอร์  เพราะตั้งใจเขียนให้เป็นนายเอกเลยนะเนี่ย  ส่วนพระเอกเป็นพี่ปิงกับบิ๊ก.....แล้วให้พี่บู้เป็นนักแสดงสมทบ  ไป ๆ มาๆ มีแต่โมเม้นท์บู้บิ๊ก  555555+

ไม่เอาบิ๊ก เปาอ่ะ     จาเอา บิ๊ก บู้     
ให้พี่บู้เป็นนักแสดงสมทบ  ล้อเล่นใช่ม๊ายยยย         ไม่เอาอ่ะ 
ให้เปาคู่กะพี่ปิงไปดิ น๊า นะ   
พี่บู้น่ารักจะตาย  ปิรันย่าตัวแสบ เอาคู้เน้ 

ก็ล้อเล่นน่ะเซ่.....มั้งนะ

เหอ ๆ

[mutyamania]

ตอน  :  นายปิงปองกับน้องเปาไวท์  

Part 1

“นี่น้องเปาจ้ะ......ต่อไปนี้น้องจะเข้ามาเป็นสมาชิกของครอบครัวเรา”   คุณแม่ของผมจูงเด็กผู้ชายตัวเล็ก  หน้าตาแปลก ๆ เข้ามาแนะนำให้ผมรู้จัก

ผมซึ่ง ณ ตอนนั้นอายุเพียงสิบสองขวบ  ผละจากเครื่องเล่มเกมส์ใส่แบตเตอรี่แบบพกพาขึ้นมามองอย่างไม่ใส่ใจนัก
“น้องเปา........นี่พี่ปิงนะจ๊ะ  พี่ปิงจะเป็นพี่ชายหนู  แล้วก็จะเป็นเพื่อนเล่นของหนูด้วย”
“ฮึก..............ฮึก  แม่...............น้องเปา...ฮึก....จะหาแม่  เอาคุณแม่ของน้องเปามานะ  เอามา.....”
ไอ้เด็กหน้าแปลกนั่นแหกปากร้องโวยวายจนผมรู้สึกหงุดหงิด  ผมจึงเงยหน้าขึ้นมามองมันอีกครั้ง

ไอ้ตัวเล็กในชุดชมพู  ตาข้างหนึ่งบวมจนเกือบปิดจากการร้องไห้อย่างหนัก  ยืนสะอึกสะอื้นพร้อมกับสูดน้ำมูกฟืดดดด
“แม่อยู่ไหน.....จาหาแม่!!!!!”


ผมเงยหน้าขึ้นมองแม่ที่แต่งชุดดำพร้อมกับสวมแว่นตาสีดำ  และหมวกปีกกว้างแบบที่มีผ้าคลุมหน้า  แม่ยืนอึกอักเหมือนจะพูดอะไร  แต่ก็ไม่ได้พูดออกมา......มือของแม่ลูบหัวไอ้เด็กนั่นเบา ๆ ก่อนจะดึงตัวมันเข้ามาแนบชิด

แล้วสุดท้ายแม่ก็พูดออกมาประโยคหนึ่งจนได้

“ทำไมนะเด็กโง่   ทำไมต้องทำอะไรบ้า ๆ แบบนั้นด้วย  ทำไม”

แม่ใช้นิ้วเกลี่ยน้ำตาที่ไหลออกมาจากแว่นดำ  ก่อนจะหันมาพูดกับผม

“ปิง...........หนูต้องดีกับน้องให้มาก ๆ นะลูก   น้องเค้าไม่เหลือใครแล้วนอกจากเรา..........”
“ครับ”  ผมตอบอย่างไม่ใส่ใจ ก่อนจะก้มหน้าก้มตากดเกมส์เล่นอย่างเอาเป็นเอาตาย

แล้วแม่ก็ทิ้งมันไว้กับผมสองต่อสอง  ก่อนจะไปจัดการธุระเรื่องงานศพของคุณน้าที่ผมไม่เคยมีโอกาสที่จะได้พบตัวจริง ๆ เลยซักครั้ง
.
...
.....
.......
“พี่ปิง........ขอเล่นมั่ง”
ไอ้เด็กหน้าแปลกพยายามจะเอาคางมาเกยบนโต๊ะคอมพ์ของผมโดยไม่ได้ประมาณถึงความสูงของตัวเอง
หลังจากวันแรกที่เจอกัน  นี่เป็นครั้งแรกที่ผมเห็นมันไม่มีคราบน้ำตาบนใบหน้า

ดวงตาชั้นเดียวแต่ทว่าค่อนข้างกลมโตจ้องเป๋งไปที่หน้าจอสลับกับจ้องหน้าผม  ส่วนปากเล็ก ๆสีแดงเม้มแน่นสลับกับถูเล่นไปมา

“ไม่........คนเค้าเล่นอยู่เห็นมั้ย  จะไปไหนก็ไปไป๊”  ผมในตอนนั้น  แม้จะอายุเพียงสิบสองแต่ร่างกายกลับสูงใหญ่กว่าเด็กวัยเดียวกัน  จนดูเหมือนว่าโตเป็นผู้ใหญ่กว่าวัย   ทว่าจิตใจข้างในยังคงเป็นเด็กและเอาแต่ใจเนื่องจากเป็นลูกชายเพียงคนเดียว   และเป็นมาตลอด  จวบจนวันที่ไอ้เด็กนี่ย้ายเข้ามา  พ่อกับแม่ของผมหันไปคอยโอ๋และเอาอกเอาใจมันอย่างออกนอกหน้า

มันไม่พูดอะไร  แต่กลับยืนเกาะโต๊ะคอมพ์แล้วจ้องมองผมเล่นโดยไม่ปริปาก  ไม่รบเร้า  แล้วก็ไม่แหกปากร้องโวยวาย  แบบที่เด็กคนอื่น ๆ ชอบทำเวลาถูกขัดใจ

ผมเองตอนอายุเท่ามันก็ชอบทำบ่อย ๆ เวลาที่พ่อกับแม่ไม่ตามใจ

ซี่งนั่นทำให้ผมในตอนนั้นรู้สึกขัดใจอย่างบอกไม่ถูก

“เลิกมายืนเกะกะซะทีเหอะ  ก็บอกแล้วไงว่าไม่ให้เล่น  อยากเล่นก็ไปประจบคุณพ่อให้ซื้อคอมพ์ให้นู่น”
“พี่ปิง..........ถ้าเล่นเสร็จแล้วสอนเปาเล่นมั่งนะ”
“เรื่อง!!!!!............ใครเค้าอยากจะเล่นกับเด็กอย่างนาย  แล้วไม่ต้องมายืนจ้อง  ไม่ชอบ”
ผมหันไปตวาด  พร้อมกับเอามือผลักไปที่หัวเล็ก ๆ ของมันจนหน้าหงาย   ไอ้เด็กเปาเสียหลักล้มก้นจ้ำบ้ำ  แต่มันก็ไม่ยักจะร้อง  กลับยันตัวเองลุกขึ้นมา  มองจ้องหน้าผมด้วยสายตาที่ว่างเปล่าแล้วถอนหายใจพรืด

“ไปก็ได้  เค้าก็ไม่อยากเล่นกับคนใจร้าย  ขี้หวงอย่างพี่ปิงเหมือนกันนั่นแหละ”
ไอ้สีหน้าเย็นชานั่น  กับคำพูดและน้ำเสียงที่ทำเหมือนผมเป็นไอ้เด็กงี่เง่า  ทำให้ผมโมโหควันออกหู
“ไปเลย  จะไปไหนก็ไปเลย   ตามไปอยู่กับแม่จริง ๆของนายนู่นเลยยิ่งดี  มาวุ่นวายกับพ่อแม่คนอื่นเค้าอยู่ได้”

ได้ผล  ไอ้เด็กหันควั่บกลับมา  ซักพักขอบตาดวงโตก็เอ่อไปด้วยน้ำใส ๆ




“ปิง!!!!!  ทำไมพูดกับน้องแบบนี้”  คุณแม่ของผมเดินเข้ามาตั้งแต่ตอนไหนไม่รู้  ฝาดเพี้ยะเข้าที่ไหล่  ก่อนจะเดินไปโอ๋  ไปกอดไอ้เด็กเปาที่กลับมาเป็นเด็กขี้แยอีกครั้ง

อะ...............อะไรฟะ  ตะกี้ยังเห็นทำหน้าเก๊ก ๆ อยู่เลย  พอพูดเรื่องแม่มันหน่อยเดียวเท่านั้นแหละ  ร้องไห้เอาเป็นเอาตาย  จนผมต้องปิดเครื่องคอมพิวเตอร์แล้วเดินลงส้นตึงตังออกไป  

พอย้อนมามองในตอนนี้รู้สึกว่าตัวเอง....แมร่งโครตตุ๊ดเลยให้ตายดิ

ผมนั่งใจลอยในห้องทำงานอย่างซังกะตาย  พลางคิดนู่นคิดนี่เรื่อยเปื่อย  วันนี้วันเสาร์คนมาทำงานค่อนข้างโหรงเหรง  ออฟฟิศเงียบเชียบ  บริษัทที่ผมอยู่ทำงานเสาร์เว้นเสาร์โดยสลับกันหยุดเป็นกลุ่ม ๆ  

ให้ตายเหอะเมื่อไหร่จะเลิกงานฟะเนี่ย!!!
คิดถึงน้อง  อยากเจอหน้าน้อง...........อยากไปหา  อยากกอด  อยากฟัดให้หายหมั่นเขี้ยว

ผมทำงานแล้ว.....ส่วนน้องเรียน   ที่ทำงานของผม  กับมหาลัยของน้อง  ไกลห่างกันคนละทิศคนละทาง
ทำให้เดือน ๆ นึงเราได้เจอกันไม่กี่ครั้ง

ภาพของไอ้เด็กร่างสูงที่ถือวิสาสะเคาะประตูห้องโครม ๆ ขัดจังหวะผมกับน้องตอนที่กำลังจะทำเรื่องอย่างว่าแว่บเข้ามาในสมอง


ทั้งสีหน้าของมัน  กับแววตาที่ส่อไปในความหมายหลาย ๆ อย่าง  ทำให้ผมไม่ไว้ใจ.......ผมไม่อยากให้น้องอยู่ใกล้กับมัน  หรือแม้แต่กับหนุ่มคนไหน ๆ  ผมรู้ว่าไอ้พวกเวรนั่นมันต้องการอะไร  และน้องผมก็ใสซื่อไม่ทันโลกจนเกินไป

ต่อให้ต้องจับมาล่ามไว้เพื่อที่น้องจะได้อยู่กับผมไปตลอด  ไม่มีวันแยกจากกัน  ผมก็อาจจะต้องทำ  ถ้าหากว่ามันจำเป็น
เสียงโทรศัพท์ที่ดังขึ้นทำให้ผมรู้สึกตัว

.....เปาไวท์ >>>>>  สายเข้า


“ว่าไง.......ไอ้ตัวเล็ก  คิดถึงพี่เหรอ  ใกล้เลิกงานแล้ว  เดี๋ยวพี่จะรีบเผ่นจากออฟฟิศไปหาเราทันทีเลย”
“พี่ปิง....”  
“เย็นนี้อยากกินอะไรรึเปล่า  เดี๋ยวพี่จะได้แวะซื้อเข้าไปให้”
“คือเปาจะบอกว่าพี่ปิงไปเดินเล่นที่ห้างแถวนั้นก่อนก็ได้  เพราะว่าพวกรุ่นพี่เค้าชวนไปกินชาบูชิ   เค้าเลี้ยงแหละ”
ไอ้เปาไวท์พูดเสียงอ่อย ๆ เหมือนกับกลัวว่าผมจะโกรธ  แต่ที่ไหนได้  ผมโกรธไปแล้วตั้งแต่มันยังพูดไม่จบด้วยซ้ำ
“ที่ไหนแล้วไปกับใคร......ไปกับไอ้เด็กคนนั้นล่ะสิ  ใช่มั้ย”  ผมเผลอตัวตะคอกใส่น้องจนตัวเองยังรู้สึกตกใจ
“ไปกินกันที่เอสพลานาด  แล้วน้องก็ไม่ได้ไปกับพี่บิ๊กเค้าสองแค่สองคนซักหน่อย  มีพี่บู้แล้วก็เพื่อน ๆ ของน้องแล้วก็รุ่นพี่อีกตั้งหลายคน   พี่ปิงอ่า......ให้น้องไปน๊า”
นั่นไง  กะแล้ว......ว่าต้องมีไอ้เด็กนั่น.........มันชื่ออะไรนะ  ไอ้บิ๊ก!!!!  ไอ้เด็กห้องฝั่งตรงข้ามของไอ้เปาไวท์  ไอ้หมาป่าเจ้าเล่ห์

พวกเดียวกันดูกันออก....พวกคุณเชื่อผมมั้ย!!!!
“ถ้าไปกันหลายคนก็แล้วไปเหอะ  แต่ว่าพี่ขอเตือนเอาไว้ละกัน  ว่าห้ามไปไหนกับมันสองต่อสองโดยเด็ดขาด  ไม่งั้นได้รู้เรื่องแน่!!  เข้าใจที่พี่พูดมั้ย”
“พี่ปิงจะอะไรนักหนาเนี่ย  เปาเป็นน้องชายพี่นะ   ไม่ใช่น้องสาว  เลิกทำเหมือนกับว่าเปาเป็นเด็กผู้หญิงตัวเล็ก ๆ ได้แล้ว......เปาโตแล้วนะ  แล้วพี่บิ๊กเค้าก็เป็นผู้ชาย.....พี่เปานั่นแหละที่ไม่น่าไว้ใจมากที่สุด  ไอ้หื่น!!!!”

ไอ้ตัวดีตะคอกใส่ผมก่อนจะกดวางสายไป..................เห็นมั้ย  อย่างที่สังหรณ์เอาไว้ไม่มีผิด  เดี๋ยวนี้น้องเริ่มเถียงผม  แล้วก็เริ่มทำน้ำเสียงแบบนั้นใส่ผม

พวกเดียวกัน  ดูกันออก แค่มองสบตากันแปบเดียวก็เห็นไปถึงไหน ๆ........

แต่อย่าคิดว่ามึงจะสมหวังง่าย ๆ เลย  หึ.....ฝันไปเหอะ
..
.....
..........
..................
ผมมาถึงห้องพักของน้องด้วยสภาพอ่อนระโหย.......กับการที่จะต้องถ่อมาโดยรถไฟฟ้าและต่อด้วยรถเมล์สายเก้าสอง  นึกด่ามันในใจว่าแมร่งถ่อไปกินกันยันเอสพลานาด  แดกกันเสร็จ  กว่าจะกลับมาถึงก็คงดึกดื่น

แต่ฮึ.....เค้ามีองค์รักษ์เหน็บมาด้วยนี่  ไอ้อย่างเรามันก็ทำได้แค่ห่วงล่ะว้า

จะหาห้องเช่าใหม่ที่เดินทางสะดวกกันทั้งสองฝ่ายแล้วจะได้ให้มันย้ายมาอยู่ด้วยกันคงต้องเลิกคิด  ไอ้เปาไวท์มันอยากจะอยู่คนเดียว  อยากใช้ชีวิตด้วยตัวเอง เป็นผู้ใหญ่  โดยที่คุณพ่อกับคุณแม่ก็เห็นด้วย

ไอ้ครั้งจะหางานใหม่เพื่อที่จะได้ย้ายมาอยู่ใกล้ ๆ กันมันก็ดูจะคิดเป็นเด็ก ๆ และโง่งี่เง่า  ปัญญาอ่อนบัดซบสิ้นดี!!!!
“รอด้วย!!!!”   เสียงแหบ ๆ ดังขึ้นจนเกือบ ๆ จะกลายเป็นตะคอก  ทำให้ผมต้องรีบเอามือกดเปิดลิฟท์
“ขอบใจ”  

เจ้าของเสียงเป็นเด็กผู้ชายร่างเล็กผิวขาวซีดหน้าตาหงิกไม่รับแขก  เดินท่านักเลงดุ่ม ๆ เข้ามาในลิฟท์
กำลังจิ๊ปากอย่างหงุดหงิดสลับกับบ่นพึมพัมราวกับจะสาปแช่งใคร

ลิฟท์ดูจะเคลื่อนตัวช้ากว่าที่มันควรจะเป็น  ผมรู้สึกอึดอัดเป็นบ้าที่ขึ้นลิฟท์มากับคนแปลกหน้าท่าทางแปลก ๆนี่

หนึ่ง

สอง

สาม

สี่

ห้า.........................

แล้วลิฟท์ก็หยุดกึก.......ชะ.....เชี่ยแล้วกู
“แมร่งเอ๊ย”  ผมเผลอสบถออกมาอย่างหัวเสีย  ไอ้เด็กผิวซีดหันขวับมามองด้วยสายตาราวกับจะกินเลือดกินเนื้อ
“พี่.........ลิฟท์มันค้าง......เหรอ”  เสียงแหบ ๆ เอ่ยถามผม  เอ้า......มึงอยู่ตึกนี้ไม่ใช่เร๊อะ  แล้วกูจะไปตรัสรู้กับมึงมั้ย

“ไฟก็ไม่เห็นจะดับ......ทำไงดีอ่ะพี่”  ไอ้เด็กเวรนั่นถามเสียงเย็น
“น้องกดปุ่มฉุกเฉินดูสิ”  ผมสั่ง  แล้วมันก็หันไปกด
“กดแล้ว.....ทำไงต่ออ่ะ”
“ลองพูดอะไรก็ได้......เอาสิ”
“ผมชื่อบู้ครับ”  มันส่งเสียงผ่านทางสปีคเกอร์อย่างเก้ ๆ กัง ๆ

เอ้าไอ้เวร  นี่กูพูดไม่เคลียร์เหรอฟะ   ขอความช่วยเหลือสิ.......Help Me หรือว่าอะไรก็ได้  มาทำเสียงยาน ๆ แนะนำตัวเองทำม๊าย  เดี๋ยวเค้าก็นึกว่ามึงกดปุ่มเล่นหรอก
“ช่วย---ด้วย---มีคนติดอยู่ในลิฟท์---------ครับ”

เออ   แบบนั้นแหละ
“แล้วไงต่ออ่ะพี่”
“เดี๋ยวก็คงมีคนมาช่วยเราล่ะมั้ง”
“บะหมี่ผมจะเย็นหมดมั้ยล่ะเนี่ย”  
“เหอะ ๆ”

ผมแสร้งหัวเราะกับมุกแป้ก ๆ ที่ไม่ถูกกาลเทศะนั่น  แต่พอได้เห็นแววตาที่จ้องผมเหมือนกับจะถามว่า..... ‘นั่นมึงหัวเราะอะไร ?’  ของเจ้าตัวแล้วผมจึงรู้ว่ามันพูดจริง  มันซีเรียส

จะตายห่ากันอยู่ในลิฟท์แล้ว  มึงยังจะมาห่วงว่าบะหมี่มึงจะเย็นมั้ยอีกเหรอ

เสียงโทรศัพท์ซึ่งไม่ใช่ของผมดังขึ้น  ไอ้เด็กท่าทางแปลก ๆ ยกมือถือตัวเองขึ้นมองอยู่ครู่นึงจึงกดรับ

“ไอ้คนผิดคำพูด  เราไม่มีอะไรจะคุยกับนาย”

“กินกันไปเลยนะ.......เชิญกินกันตามสบาย  ขอให้ท้องเสีย  เพราะลวกหมูไม่สุกเพี้ยง!!!!”

“ไม่เอา.....จะเค้กหรือว่าขนมร้านไหนก็ไม่ต้องซื้อมา.....งอน”


สงสัยจะทะเลาะกับแฟนแหง ๆ เลย  มิน่าเล่าถึงได้ดูหงุดหงิด.......


ผ่านไปสิบห้านาที  ยังไม่มีวี่แววว่าจะมีใครมาช่วย
“สงสัยปุ่มฉุกเฉินจะเสียซะล่ะม๊างงง”  ไอ้เด็กตัวซีดว่าอย่างไม่ทุกข์ไม่ร้อน  มือจับเสื้อตรงหน้าอกกระตุกไปมา  คงจะร้อนแหละ........ผมเองก็ร้อน  เสื้อคลุมสีดำตัวเก่งที่สวมอยู่  ตอนนี้ผมถอดมันออกแล้วเป็นที่เรียบร้อย

“เออ  จริงด้วย.....มือถือไงล่ะ  เอามือถือโทรหาคนดูแลตึก  ให้เค้าตามคนมาช่วยเราไง”  ผมแนะ
“.......จำเบอร์ไม่ได้อ่ะพี่”
“น้องไม่มีเบอร์ตึกนี้เลยงั้นเหรอ”
“ก็ปกติต่อสายในอ่ะ  ไม่รู้.....ลืมแล้ว  ไม่ได้เมม”
“เบอร์ส่วนตัวของเค้าก็ไม่มี”
“อือ”

ไอ้เด็กซีดก้มลง  นั่งยอง ๆ  มือเล็ก ๆ ทาบไปที่ถุงก๋วยเตี๋ยวที่กองอยู่ตรงมุมลิฟท์......เออน่า  ออกไปแล้ว  มึงค่อยเอาไปอุ่นกินก็ด๊ายยยย

พรึ่บ!!!!!   ไฟในลิฟท์ดับครับ  เหี้ยเอ๊ย......อะไรมันจะซวยได้ขนาดนี้ฟะ
“เออ............จริงสิ  โทรน้องพลอยดีกว่า”
เออมึงจะโทรหาใครมึงก็โทร  ผมเองถ้ามีคนรู้จักพักอยู่แถวนี้ผมคงโทรหาไปแล้ว.........

“น้องพลอย  ช่วยพี่ด้วย  พี่ติดอยู่ในลิฟท์”

“ไม่ได้ล้อเล่นนะ”

“อ้าวแล้วนี่อยู่ไหนอ่ะ...............................ทำไงดีว๊า........”

“มาทันแล้วจะให้ใครมาช่วยอ่ะ.....”

“พี่ไม่ได้ไปกิน.....พี่กลับมาห้อง  เบื่อ   ไม่ชอบคนเยอะ ๆ”


“มาเร็ว ๆ นะ.......พี่หิวข้าวแล้วง่ะ”


น้องครับ.....ไม่ต้องแล้วละ  พี่กดหาดับเพลิงให้มาช่วยเราแล้ว.....ขืนหวังพึ่งน้องที่คงได้ขาดอากาศตายเป็นผีเฝ้าลิฟท์กับน้องนี่แหละ

เออ.....แล้วทำไมกูไม่นึกให้เร็วกว่านี้ล่ะฟะเนี่ย



.
....
.......
................


แต่สุดท้ายแล้วดับเพลิงก็มาช่วยเราไม่ทันหรอก

คนดูแลตึกนี้ตังหาก   กับช่างอีกสองคนช่วยกันแงะ  จนประตูเปิดออก......

อืม..........นี่ล่ะมั้ง  สาเหตุที่ไฟมันดับ คงเพราะเค้าตัดไฟให้ลิฟท์มันหยุดทำงาน  เพื่อความปลอดภัยนั่นเอง......แต่มันจะปลอดภัยกว่านี้  ถ้าพวกมึงหัดเช็คสภาพมันซะบ้างน่ะเว้ยเฮ้ย!!!

“พี่ก็ติดป้ายเตือนแล้วนะ  ว่างดใช้น่ะ  ทำไมไม่ใช้ลิฟท์อีกฝั่งนึง   ดีนะที่พี่มาเจอ  ไม่งั้น  หึ”  พี่สาวร่างท้วมดุยิ้ม ๆ พร้อมกับชี้ให้ดูป้ายแปะเอาไว้  ตัวหนังสือตัวเป้งว่า....งดใช้  อยู่ในระหว่างปรับปรุง....แปะอยู่ตรงผนังฝั่งขวามือ  พร้อมกับลูกศรสีแดงที่ชี้มาทางลิฟท์ตัวนี้

ทำไมครับ  ทำไมครับพี่  ทำไมพี่ถึงไม่เอามันแปะไว้ตรงประตูลิฟท์ให้มันรู้แล้วรู้รอดไปเลยฟะ  ทำม๊ายยยย

“พี่บู๊วววววววววววววววววววววววววววววขา...........”   เสียงแสบแก้วหูดังขึ้นระหว่างที่ผมกับไอ้เด็กตัวซีดกำลังยืนเอามือกุมไข่ย้อยฟังคนดูแลตึกเทศนาอยู่อย่างสงบเสงี่ยมเจียมตัว



ผู้หญิงตัวโย่งเป็นเสาไฟในชุดนักศึกษา  วิ่งเข้ามาโฉบตัวไอ้เด็กตัวซีดไปต่อหน้าต่อตาผมและยัยเจ๊อ้วน......อย่างกับแร้งโฉบเหยื่อ





เฮ๊ย......วันนี้มันวันห่าอะไรกันวะเนี่ย.....


................................................................................


บู้ปิงเจอกันแล้ว....นิดนึง   55555+

[naja]

อย่าบอกนะว่าจะสลับคู่กัน ไม่ยอมๆๆ

[roseen]

 

[samsoon@doll]

ไอ้บิ๊ก ไม่ดูแลน้องเลย พ่อแม่ที่ตายไปรู้คงเสียใจแย่ เห็น ขี้ ดีกว่า ตด

[ปีศาจน้อยสีชมพู]

ผมชื่อบู้ครับ      ฮามาก    ติดอยู่ในลิฟท์ ต้องรายงานตัว ถูกแล้ว 5555
พี่บู้น่ารักแบบหลอนๆ   สงสาร คนที่ติดอยู่ด้วยกัน  5555

[mutyamania]

มาต่ออย่างเงียบ ๆ.....แอบน้อยใจนิดนึง  แต่ไม่ท้อค่ะ  สู้      



Part 2

“กลับมาแล้วคร๊าบบบบบบบบพร้ม”
เสียงอันคุ้นเคยปลุกผมให้สะดุ้งตื่นขึ้นจากเตียงของน้อง

น้องกลับมาแล้วสินะ

ผมเหลือบมองนาฬิกาข้อมือ  สี่ทุ่มสิบห้า


น้องกลับดึกง่ะ.............หงุดหงิดโครตเลยเว้ยเฮ้ย.....กรู

“เพ่.....ปิงงงง~~~~~งงงงงง”
“อาราย  พี่อยู่ในห้องนอนนี่”
“พี่ปิงกินข้าวมาแล้วใช่ป่ะ”  หัวกลม ๆ โผล่แง้มเข้ามาทักทาย  ก่อนที่จะก้าวเข้ามาในห้อง
“ยัง............................”
ไอ้เป่าเป๋าทำหน้าระรื่นไม่รู้ไม่ชี้  ผมสังเกตเห็นว่าน้องมีเสื้อคลุมสีดำ..............ตัวใหญ่มาก ๆ สวมทับอยู่
เสื้อดำ ๆ ทำให้ผมนึกไปถึงไอ้เด็กตัวดำ.....เกี่ยวมั้ย

"ไปเอาเสื้อใครมาใส่น่ะ!!!!"  น้ำเสียงผมในตอนนี้คงดูเหมือนตวาดละมั้ง  น้องสะดุ้ง  แล้วก็หลับตาปี๋ไปชั่วขณะนึง  ก่อนจะส่งยิ้มเจื่อน ๆ ให้ผม
"ก็น้ำจิ้มมันหกใส่  แล้วทีนี้ก็ไปล้างในห้องน้ำ.......ล้างไปล้างมาเสื้อมันก็เปียกเป็นวงเบ่อเริ่มเทิ้ม  พี่บิ๊กเค้าก็เลยให้ยืมมาคลุม.....อีกอย่างชุดนักศึกษาน้องมันบางอ่ะ  หนาวมากด้วย"
เอาอีกแล้ว......ไอ้ซาลาเปาอธิบายซะยาวยืดเหมือนครั้งก่อนนั้น(ก็ครั้งที่ผมเกือบจะได้น้องนั่นแหละ)  พอพูดถึงไอ้ดำนั่นทีไร  ผมรู้สึกว่าน้องดูใส่ใจกับมันมากเป็นพิเศษ


หรือว่า..................น้องจะคิดอะไรกับไอ้ดำนั่น.....ไม่นะ

"เอ่อ..............แล้วนี่พี่ปิงยังไม่ได้กินอะไรมาสินะ......งั้นเดี๋ยวเปาไปดูในตู้เย็นให้ว่ามีอะไรเหลือบ้าง................กะ......กินของเหลือได้ใช่มั้ย"  ไอ้ตัวเล็กทำท่าจะหันหลังเดินหนี......ผมเพียงแค่ลุกขึ้นจากเตียง  ก้าวยาว ๆ  เพียงไม่กี่ก้าวก้เข้าประชิดตัวน้อง   

ขอกอดให้หายคิดถึงหน่อยเหอะ

"พี่ปิง.................อะไรของพี่อีกวะเนี่ย"
"ก็คนมันคิดถึง   ไม่ได้เหรอ"
"น้องกินอิ่ม ๆ รัดแน่น ๆ แบบนี้น้องหาย----ใจ-----ไม่----ออก"
"เราอิ่มแล้ว.....แต่ว่าพี่สิยังหิวอยู่เลย"
"กะ.....ก้อปล่อยน้องเซ่  ก็กำลังจะไปหาอะไรมาให้กินไงเล่า!!!!"
"ก็เค้าอยากกินซาลาเปานี่ครับ"


ผมฝังจมูกลงบนแก้มขาว ๆของน้อง  ซุกไซ้เลื่อนลงมายังซอกคอที่มีกลิ่นเหงื่ออ่อน ๆ อันเป็นเอกลักษณ์ของเจ้าตัว  ที่ช่างกระตุ้นอารมณ์ได้ดีเหลือเกิน


......ฟีโรโมน.....ของน้องสินะ


"พี่ปิงงงงงงง"

ไอ้ตัวเล็กน้องเสียงหลงเมื่อผมบังคับกดร่างกายส่วนล่างของน้องให้แนบชิดเข้ามา  จนบั้นท้ายของน้องสัมผัสกับไอ้หนูที่กำลังตื่นตัวของผม


นิ่ม................โครต ๆ
"จู๋พี่ปิงกำลังทิ่มก้นเปาอยู่นะ  ปล่อยเดี๋ยวนี้เลย  ไม่งั้นจะฟ้องแม่"
"อะไรกัน.....ใช้แม่ร่วมกับเค้าแล้วยังจะมา....."

มือก็ง่วนอยู่กับการปลดกระดุมน้อง.......อย่าดิ้นสิวะ!!!!

ก๊อก ๆ ๆ ๆ ๆ ๆ ๆ

อีกละ......................พอจะเข้าด้ายเข้าเข็มก็มีคนมาขัดจังหวะอีกละ......

ไอ้ซาลาเปารีบสลัดตัวออกอย่างแรงจนหลุดจากอ้อมแขนผม  ขาสั้น ๆ ของน้องวิ่งปรู๊ด  ออกไปจากห้อง......

ไอ้เด็กตัวดำนั่นสินะ   แม่ง...............

"พี่บิ๊กกกกกกก"   เสียงน้องฟังดูเหมือนดีใจที่มันมาในตอนนี้  ผมเดินออกไปดูบ้าง  ซึ่งก็ใช่มันจริง ๆด้วย  ไอ้เด็กดำตัวโตส่งยิ้มแหย ๆ ให้ผม  มือเกาท้ายทอยเก้ ๆ กัง ๆ  ดูไม่กวนตีนเหมือนคราวก่อน

"พี่ชายเปาสวัสดีครับ"  มันยกมือไหว้อย่างนอบน้อม  อ่อ..............นี่เอ็งกะเข้าทางผู้ใหญ่อยู่สินะ

"แล้วพี่บู้ล่ะครับ"
"ก็เนี่ยอ่ะสิ  พี่ก็กลุ้มอยู่เนี่ย  พอไขห้องเข้าไปก็ไม่เจอ  ห้องมือตื๋อเลย  โทรไปก็ไม่ยอมรับ  กดตัดท่าเดียว"
"สงสัยงอนพี่บิ๊กแน่ ๆ เลย  ก็เห็นนัดกันไว้ว่าจะไปไหนกันใช่ป่ะ"
"ก็มันอ่ะ....พูดไม่รู้เรื่อง  ร้านเค้กมันไม่ได้จะย้ายหนีไปไหนซักหน่อย  แต่คือเนี่ย  รุ่นพี่ในเซคเค้าพาน้อง ๆ ไปเลี้ยงกัน  เห็นว่าซ้อมเพลงบูมกันเหนื่อยมาเป็นอาทิตย์  งอแงโครต ๆ เลยไอ้บู้อ่ะ"

เฮ้ยยยย  พวกมึงสองคนคุยอะไรกัน  กูครับ....กูยืนอยู่ตรงนี้ทั้งคน  เห็นหัวกันหน่อยได้มั้ย

ไอ้ดำไม่คุยเปล่านะ.....มือดำ ๆของมัน  ซักพักก็เลื้อยลามมาลูบหัวกลม ๆ ของน้อง



อ๊ากกกกกกกก  กูยอมไม่ได้
"ไหนว่าจะหาอะไรให้พี่กินไงเฮ้ย!!!!"  ผมโพล่งขึ้นมาอย่างสุดทน  ไอ้เด็กตัวโตหันมายิ้มแหย ๆ ให้ผมอีกครั้ง
"อ่า.....งั้นไม่กวนแล้ว  พี่ขอตัวก่อนนะครับ"
"พี่บิ๊กเดี๋ยวซี่.............อย่าเพิ่งไป"

ไอ้ซาลาเปาคงเห็นท่าไม่ดี  เลยรีบรั้งตัวไอ้ดำใหญ่เอาไว้  ทำไมครับน้อง  อยู่กับพี่คนนี้ตามลำพังมันไม่น่าไว้ใจนักรึไง
"เด็กคนนี้นี่"  ผมดุ
"พี่เค้าก็เหนื่อยกับเรามาทั้งวันแล้วนะ  ปล่อยให้พี่เค้าไปพักผ่อนเถอะไป๊......นายน่ะไปเถอะ  ไปได้เลย  ส่วนเราน่ะไปหาอะไรให้พี่กินได้แล้ว  หิว"



ไอ้ดำกลับไปห้องมันแล้ว

ทีนี้ก็เหลือแต่เราสองล่ะ

หึหึหึ


"น้องสู้นะเว้ย  ขืนเล่นบ้า ๆ อีกละก็พ่อต่อยคว่ำจริง ๆ ด้วย  ไม่เคลิ้มตามเหมือนคราวที่แล้วหรอกนะ"

ไอ้ท่ายืนกอดอก  หลังชิดผนังนั่นอ่ะนะ  คือท่าของนักสู้.......ไอ้ลูกไก่ในกำมือเอ๊ยยยยย
.
.....
............
.......................















อีกครึ่งนึงมาต่อพรุ่งนี้นะคะ.......ปลีกเวลางานมาแต่งเลยนะเนี่ย

พี่ผู้ชายเพิ่งมาทำงานใหม่  หล่อมาก......สงสัยแผนกเราจะร้างชายหนุ่มมานาน  สาว ๆ นี่กรี๊ดกันใหญ่......

คอมเม้นท์น้อยอ่ะ.......ไม่ชอบคู่นี้เหรอ.........ให้โอกาสปิงเปามั่งเน้อ  บู้บิ๊กมาหลายตอนแล้ว

กำลังใจคือสิ่งสำคัญของคนแต่งฟิคนะจ๊ะ........ขอกำลังใจด่วน !!!! 55555+++
...
 

[patwo]

โห้ววว พี่ปิงหื่นได้ใจ 55555555555


เค้าชอบพี่บู้มากเลยย ชอบมว๊ากกกกกกกกกก


มั่นไส้บิ๊กโคตรๆ - -  เหอะ !


อยากให้บิ๊กหึงบู้มั้งๆๆ  ถึงจะพี่น้องกัน ก็ไม่เปนไรหรอกวุ้ว ! เร้าใจ 5555555

[fuku]

พี่ปิงมาน้อยแต่เท่มว๊ากกกกกกกกกกกก

เป็นผู้ชายปากจัดดีแท้ คิดอย่างเดียวไม่พูดซะหน่อยอ่ะ จะได้มีสีสรร กร๊ากกกกกก

[Me_kame_nishi]

ไม่ใช่ไม่ชอบน่าาา...
เค้าก็แอบนายอ่านเหมือนกัน... แล้วมาเม้นที่หลังอ่ะ

แต่น้องพลอยนี้ใช้ได้เลยนะนี้ มาแล้วก็โฉบพี่บู้ไป 555
แอบเปลี่ยนใจเทให้เลยนะนี่ หมั่นไส้บิ๊กแล้วววว
เปานี้ยังไงก็ให้พี่ปิงแกเถอะ เฝ้ามานานนิ

[indy❣zaka]

อ่านแล้วหงุดหงิด เปา กับ บิ๊ก อ่ะค่ะ 
ทำอะไรไม่เคยอ่ะ ที่จะคิดถึงใจคนอื่น ไม่แคร์ปิงกับบู้ กันเลยรึไงว๊าาาาา

[ปีศาจน้อยสีชมพู]

คู่พี่ปิงกะเปา น่ารักดี   จัดไปเลยนะ  ตามนี้ 5555
พี่บู้หายไปเลย  สมน้ำหน้าไอ่บิ๊กมัน   
พี่บู้งอนมันให้นานนนนเลยนะ

[silverspoon]

จริงๆ คู่ใหนๆก็น่ารักค่ะ แต่ว่าคงไม่ใช่ให้บู้เป็นแค่ตัวแสดงประกอบนะคะ
คือพูดจริงๆคาแรคเตอร์บู้โดดออกมาที่สุดแล้ว แต่อยู่ดีๆ ไปอยู่ตำแหน่งตัวประกอบให้ตอนหลัง มันแปลกๆอ่ะค่ะ
ส่วนปิงกะเปา และบิ๊กกับเปา เราชอบคู่ปิงกะเปามากกว่านะ เพราะเหมือนบิ๊กแค่ crush on ปิ๊งแค่รูปลักษณ์น่ารักๆอ่ะค่ะ
แต่พี่ปิงนี่อยู่ด้วยกันมาตั้งแต่เด็กแล้วอย่างน้อยก็มีความผูกพันธ์ ความหวงและห่วงด้วย
แต่อาจจะติดที่เปาคิดกับปิงแค่พี่ชาย (รึป่าว)
แต่ถ้าปิงกับเปาคู่กัน แล้วบิ๊กไปคู่กับบู้หรอ ก็น่ารักดี แต่ยอมรับว่าตะขิดตะขวงใจนิดนึงเรื่อง incest
ก็เป็นกำลังใจให้คนเขียน ค่อยๆ คลี่คลายปมไปเรื่อยๆนะคะ จะติดตามอ่านต่อไปค่ะ

[๛ﾞ★βra_11!☆ﾞ]

แวรกก เพิ่งเห็นมาอัพ เม้นจ๊ะเม้นๆ

พอดีมันฝังใจตอนแรกๆ ว่าบิ๊กบู้มันคู่เอกน้ะ
แต่เปากับปิงก้น่ารักกๆ เพียงแต่ชอบนู๋บู้มากกว่า
คาแรกเตอร์ดูสุดโต่งดี เวลาอ่านเลยเหมือนชอบจะมองๆ
ว่าบู้เป็นตัวหลัก ด้วยความน่ารัก

แหม ถ้าพี่ปิงจะมาแย่งจีบนู๋บู้ก้ไม่ขัดข้องหรอกนะ
จะมาแย่งจีบเพราะไม่ชอบบิ๊กก้ได้ 5555

+1เป็นกำลังใจให้จ้า

[samsoon@doll]

ต๊ายไอ้ดำนี้ขัดลาภมันทุกครั้งซี่น่า น่าตบกะโหลกจริงๆเชียว เีดี๋ยวให้ไอ้บู้จับกินจู๋เสียเลยนิ

[naumi]

โห้ววว พี่ปิงหื่นได้ใจ 55555555555


เค้าชอบพี่บู้มากเลยย ชอบมว๊ากกกกกกกกกก


มั่นไส้บิ๊กโคตรๆ - -  เหอะ !


อยากให้บิ๊กหึงบู้มั้งๆๆ  ถึงจะพี่น้องกัน ก็ไม่เปนไรหรอกวุ้ว ! เร้าใจ 5555555

คิดเหมือนกันเลยอ่ะ 

[๛ﾞ★βra_11!☆ﾞ]

 

[mutyamania]

ขออภัย  หากทำให้รู้สึกค้าง  ไรท์เตอร์ไม่ได้รั้ง......หรือเรียกเรตติ้งแต่อย่างใด  เพิ่งแต่งเสร็จเมื่อกี้  เหอ ๆ



    



เจ็บชิบ!!!!!

หมัดรุ่น ๆ ของน้องลอยกระทบหน้าหล่อ ๆของผมเต็มรัก
ไอ้เรารึก็เห็นท่าทางไม่สู้คนแบบนั้น  ก็เลยดุ่ม ๆ เข้าไปหา  ที่ไหนได้ล่ะ

ไอ้เด็กขี้แยคนนั้นมันหายไปไหนแล้ววะ!!!!!

“เจ็บมั้ย.......พี่ปิง”  น้องถามเสียงอ่อย  ผมหันไปมองแบบค้อน ๆ มือก็คอยจับทิชชู่ที่อุดจมูกไว้  น้องแมร่งงง  ทำพี่เสียเลือดจนได้
“เด็กนิสัยไม่ดี.....”
“เปาขอโทษ  ก็บอกแล้วไง  ว่าอย่าเล่นแบบนี้......”
“ฮึ.......ต่อไปนี้ก็อยู่คนเดียวไปละกันนะ  อยากจะไปไหน  ไปกับใครก็ตามใจเรา  พี่จะไม่มาให้เราเห็นหน้าอีกแล้ว  จำไว้!!!!”
“พี่ปิงง่า  อย่าโกรธน้องดิ๊  น้องไม่ได้ตั้งใจ.....มือไม้มันพาไป  โห่  งอนเป็นเด็ก ๆ ไปได้  ไหนมาดูหน้าหน่อยเร็ว”  ไอ้เด็กต๊องยังไม่สลด  ยังมีการเอามือมาจิ้ม ๆ แก้มผม

“ขอจูบทีได้มั้ย........แล้วจะหายเคือง”

ผมหยอดน้อง......ทั้ง ๆ ที่ทิชชู่ในมือยังคงชุ่มไปด้วยเลือด  หนำซ้ำพอเอ่ยประโยคนี้ออกไปอย่างหน้าด้าน ๆ ผมก็ยิ่งรู้สึกว่าเกร็ดเลือดในตัวน้อยผิดปกติ.....

“แค่................................................จูบ.....................................................นะ” 

น้องหน้าแดง........................หน้าแดงจัดตอนที่พูดวลีนี้ออกมา
“ยอมเพราะอยากจะขอโทษพี่ปิงหรอกนะ  แค่ครั้งเดียว  ห้ามมาทำหื่นใส่น้องอีก  ไม่งั้นน้องเคืองจริง!!!”

คร๊าบผม  ได้แค่นี้  สำหรับวันนี้ก็คุ้มแล้วล่ะฟะ  อย่างน้อยก็ไม่เจ็บตัวฟรี


ผมค่อย ๆ โน้มตัวเข้าหาน้องที่กำลังเกร็งสุดชีวิต  ไอ้เด็กเมื่อวานซืนตัวสั่นนิด ๆ  ปากสีอ่อนระเรื่อเม้มกันแน่น

อ้าวแล้วพี่จะจูบยังไงล่ะคร๊าบ....

ผมค่อย ๆ ทาบทับริมฝีปากของตัวเองลงไปจรดกับริมฝีปากของน้อง......

อาศัยประสบการณ์จูบอันโชกโชน  ค่อย ๆ ชอนไช  เข้าไปอย่างช้า ๆ.............มือของผมบีบเบา ๆที่ไหล่เล็ก  มืออีกข้างเชยปลายคางของน้องไว้อย่างทะนุถนอมที่สุด

ลิ้นอุ่นชื้นค่อย ๆ ดันอย่างค่อยเป็นค่อยไป.....ถึงจะกินเวลาไปซักนิด  แต่ในที่สุดผมก็สามารถดันลิ้นเข้าไปในโพรงปากนุ่มนิ่มของน้องได้

สำเร็จ!!!!!


ราวกับว่ากำลังเล่นไล่จับ  ลิ้นของผมกำลังไล่ต้อนลิ้นของน้องภายในสถานที่อันคับแคบ  ลิ้นเล็ก ๆพยายามกระเถิบหนี  แต่ผมก็สามารถเกี่ยวกระหวัดเอาไว้ได้อย่างสมศักดิ์ศรี  เป็นจูบที่ลึกซึ้งและยาวนานที่สุด  เท่าที่ผมเคยทำ


และเมื่อผมถอนจูบออกมาเพื่อที่จะมองหน้าของน้องในตอนนี้

ใบหน้านั้นแดงราวกับคนเป็นไข้  ไอ้เด็กตัวเล็กหอบหายใจถี่  สายตาที่มองตอบมายังผมเต็มไปด้วยความรู้สึก

ผมควรจะต่อมั้ย

ไหน ๆ อารมณ์ของน้องก็เริ่มติดแล้ว

หรือผมควรจะรักษาสัญญา  เป็นพี่ปิงคนเดิมคนนี้  ที่น้องรักและไว้ใจ  ไม่ว่าเวลาจะผ่านไปกี่ปี

“รักนะ  ไอ้เด็กต๊อง”
“เปาก็รักพี่ปิง  เหมือนกัน”






..............................................
แถมท้าย

สิ่งมีชีวิตตัวดำ  กำลังเดือดพล่าน
“คอยดูนะมึง.........................ไอ้หมาบู้  กลับมานะ  พ่อจะตบกบาลให้แมร่งมึนจนจำชื่อตัวเองไม่ได้เลย  คอยดู!!!!”

To Be Con…….













พรุ่งนี้มาตอบเม้นท์ซักช่วงเช้านะคะ........ส่วนตอนหน้า  พลอยบู้แล้ว.....ยังไม่ได้แต่งค่ะ  หมดสต๊อกแล้ว  แต่จะต้องหาเวลาแต่งให้ได้........เอาให้ออกมาดีเท่าสุดเท่าที่เวลาอันจำกัดและความสามารถส่วนบุคคลจะพึงมี

ที่น้อยใจเรื่องคอมเม้นท์น่ะ  ไม่เชิงนะ  แบบว่าตกใจที่เห็นเม้นท์มันน้อยผิดปกติ  ซึ่งคงลงผิดช่วงเวลาไปหน่อย  ไปชนกับงานระดับบิ๊ก ๆ  เลยหล่นไปอยู่หน้าสอง  5555+

เม้นท์ประมาณนี้แหละ  กำลังดี  แบบผลัด ๆ กันมาก็ยังดี  ไม่ต้องเม้นท์ทุกตอนก็ได้......55555+

[ปีศาจน้อยสีชมพู]

อารายอ่า   บู้พลอย ไม่เอาอ่ะ 
ตอนนี้พี่ปิงน่ารักดี แล้วบอกรักกันเนี่ย รักกันแบบไหนอ่ะ
555 พี่บู้ยังไม่กลับ สิ่งมีชีวิตตัวดำอาละวาด  ไงล่ะแกร โสมน้ำหน้า เหอะๆ
(แต่จริงๆก็เชียร์แกคู่กะพี่บู้อยู่นะอิบิ๊ก)

[mutyamania]

อย่าบอกนะว่าจะสลับคู่กัน ไม่ยอมๆๆ

ไม่ตายตัวค่ะ  เหอ ๆ  ให้ไปลุ้น ๆ กันเอาเอง

ถอนใจทำไมอ่ะตัวเอง

ไอ้บิ๊ก ไม่ดูแลน้องเลย พ่อแม่ที่ตายไปรู้คงเสียใจแย่ เห็น ขี้ ดีกว่า ตด

บิ๊กเป็นแฝดน้องนะคะ  ส่วนบู้อ่ะคนพี่  แล้วที่ตายน่ะแม่คนเดียวค่ะ....
แหม  อุตส่าห์ตามอ่านกันมาตั้งแต่ตอนแรก  

ไรท์เตอร์แอบปวดใจกับคนสวยจริง ๆ  

ผมชื่อบู้ครับ      ฮามาก    ติดอยู่ในลิฟท์ ต้องรายงานตัว ถูกแล้ว 5555
พี่บู้น่ารักแบบหลอนๆ   สงสาร คนที่ติดอยู่ด้วยกัน  5555

พี่บู้เป็นคน Low-Tech.....คร่า  วัน ๆ ไม่ค่อยได้ออกจากห้อง.....ติดน้อง 

โห้ววว พี่ปิงหื่นได้ใจ 55555555555


เค้าชอบพี่บู้มากเลยย ชอบมว๊ากกกกกกกกกก


มั่นไส้บิ๊กโคตรๆ - -  เหอะ !


อยากให้บิ๊กหึงบู้มั้งๆๆ  ถึงจะพี่น้องกัน ก็ไม่เปนไรหรอกวุ้ว ! เร้าใจ 5555555

ชอบมว๊ากกกกกก เลยเหรอคะ  แหมเห็นภาพเลยอ่ะ  ว่าคนพูดต้องปากกว้าง  ม----ว๊า---กกกกกก

555+  แซวเล่นนะคะ

พี่ปิงมาน้อยแต่เท่มว๊ากกกกกกกกกกกก

เป็นผู้ชายปากจัดดีแท้ คิดอย่างเดียวไม่พูดซะหน่อยอ่ะ จะได้มีสีสรร กร๊ากกกกกก

ปากกว้างอีกคนแล๊วววววววว  กร๊ากกกก

ตัวนายปิงนี่ไม่ได้ตั้งใจแต่งให้เท่ห์เลยนะ  ไป ๆ มา ๆออกจะต๊อง ๆด้วยซ้ำ.....ทำเก๊กไปงั้นเองแหละ

ลองสังเกตสิคะว่าแต่ละตัวละครล้วนบ้าบอและไม่เต็มเต็ง(ใช้คำเชยไปมั้ย....เต็มเต็ง)

แต่เอาเถอะ  ถ้าเธอว่า  มันเท่ห์มว๊ากกกกกกกกก  เราก็โอ....
5555+

ไม่ใช่ไม่ชอบน่าาา...
เค้าก็แอบนายอ่านเหมือนกัน... แล้วมาเม้นที่หลังอ่ะ

แต่น้องพลอยนี้ใช้ได้เลยนะนี้ มาแล้วก็โฉบพี่บู้ไป 555
แอบเปลี่ยนใจเทให้เลยนะนี่ หมั่นไส้บิ๊กแล้วววว
เปานี้ยังไงก็ให้พี่ปิงแกเถอะ เฝ้ามานานนิ

แอบนายตอบเม้นท์  อิอิ
น้องพลอยกลายร่างเป็นผู้หญิงที่โรคจิต(อ่อน ๆ)และน่ากลัว
ไม่รู้ชะตากรรมของหนุ่มบู้จะเป็นเช่นไร.....

ติดตามได้ในตอนหน้านะคะ.....ไงล่ะ  ฮาร์ดเซลล์สุด ๆ 

อ่านแล้วหงุดหงิด เปา กับ บิ๊ก อ่ะค่ะ  
ทำอะไรไม่เคยอ่ะ ที่จะคิดถึงใจคนอื่น ไม่แคร์ปิงกับบู้ กันเลยรึไงว๊าาาาา

แต่อย่าหงุดหงิดไรท์เตอร์น๊า.......เค้ากลัว!!!!

คู่พี่ปิงกะเปา น่ารักดี   จัดไปเลยนะ  ตามนี้ 5555
พี่บู้หายไปเลย  สมน้ำหน้าไอ่บิ๊กมัน  
พี่บู้งอนมันให้นานนนนเลยนะ

บู้โดนน้องนีลักพาตัว.......

ตอนหน้าขอกล่าวถึงบู้-พลอยก่อน

แล้วหลังจากนั้นค่อยจัดคู่ปิงเปา

ส่วนหมาบิ๊ก.......ตอนนี้เป็นหมาหัวเน่าไปแล้ว  ทั้ง ๆ ที่เป็นถึงพระเอกของเรื่องคนนึงเชียวนะ 55555

บิ๊ก>>>>>>>>>โหมดน้อยใจ 

จริงๆ คู่ใหนๆก็น่ารักค่ะ แต่ว่าคงไม่ใช่ให้บู้เป็นแค่ตัวแสดงประกอบนะคะ
คือพูดจริงๆคาแรคเตอร์บู้โดดออกมาที่สุดแล้ว แต่อยู่ดีๆ ไปอยู่ตำแหน่งตัวประกอบให้ตอนหลัง มันแปลกๆอ่ะค่ะ
ส่วนปิงกะเปา และบิ๊กกับเปา เราชอบคู่ปิงกะเปามากกว่านะ เพราะเหมือนบิ๊กแค่ crush on ปิ๊งแค่รูปลักษณ์น่ารักๆอ่ะค่ะ
แต่พี่ปิงนี่อยู่ด้วยกันมาตั้งแต่เด็กแล้วอย่างน้อยก็มีความผูกพันธ์ ความหวงและห่วงด้วย
แต่อาจจะติดที่เปาคิดกับปิงแค่พี่ชาย (รึป่าว)
แต่ถ้าปิงกับเปาคู่กัน แล้วบิ๊กไปคู่กับบู้หรอ ก็น่ารักดี แต่ยอมรับว่าตะขิดตะขวงใจนิดนึงเรื่อง incest
ก็เป็นกำลังใจให้คนเขียน ค่อยๆ คลี่คลายปมไปเรื่อยๆนะคะ จะติดตามอ่านต่อไปค่ะ

อินเซสท์ชาย-ชาย  เราว่ามันน่าจะยอมรับได้นะ(ในโลกนิยาย)
เพราะถ้าเป็นชาย-หญิง  ปัญหาที่ตามมามันมากกว่า

หากพลาดพลั้งเกินเลย.....จนได้เสียกัน

.....เซ็กซ์  นำไปสู่  การตั้งครรภ์.......

ลูกที่เกิดมาจะได้รับผลกระทบเต็ม ๆ ทั้งจากสังคมและคนรอบข้าง

และปัญหาจากพันธุ์กรรมด้วย.....

แต่กลับกัน

การที่ผู้ชายซึ่งเป็นพี่น้องกัน  จะรักกันและอยู่ด้วยกันตลอดไป  โดยที่ไม่มีเซ็กซ์กัน(แต่ถึงมีก็ไม่มีปัญหาอะไร  นอกจากอย่าให้ใครรู้)   เป็นความรู้สึกจากข้างในที่มีให้กันและกันแบบคนรัก

อันนี้มันโรแมนติคมาก ๆ ๆ ๆ ๆ  5555+  ไม่ค่อยเลยเนอะ  โน้มน้าวกันสุด ๆ

ที่หนักใจคือเอ็นซีบู้บิ๊กนี่แหละ  (ถ้าสมมติว่าสองคนนี้คู่กัน)

จะให้มีดีมั้ย  ลังเล ๆ ๆ.....ไม่กล้าแต่ง

ขอความคิดเห็นเกี่ยวกับเรื่องนี้ด้วย  เหอะ ๆ ๆ 

แวรกก เพิ่งเห็นมาอัพ เม้นจ๊ะเม้นๆ

พอดีมันฝังใจตอนแรกๆ ว่าบิ๊กบู้มันคู่เอกน้ะ
แต่เปากับปิงก้น่ารักกๆ เพียงแต่ชอบนู๋บู้มากกว่า
คาแรกเตอร์ดูสุดโต่งดี เวลาอ่านเลยเหมือนชอบจะมองๆ
ว่าบู้เป็นตัวหลัก ด้วยความน่ารัก

แหม ถ้าพี่ปิงจะมาแย่งจีบนู๋บู้ก้ไม่ขัดข้องหรอกนะ
จะมาแย่งจีบเพราะไม่ชอบบิ๊กก้ได้ 5555

+1เป็นกำลังใจให้จ้า

เอาบิ๊ก-ปิงมั้ย  ลองดู.....ลำบากตอนแต่งเอ็นซี  กับตอนกระหนุงกระหนิงนี่แหละ

 

ต๊ายไอ้ดำนี้ขัดลาภมันทุกครั้งซี่น่า น่าตบกะโหลกจริงๆเชียว เีดี๋ยวให้ไอ้บู้จับกินจู๋เสียเลยนิ

น่ากลัวอ่ะ  ความคิดของเธอ........เธอควรจะแบ๊วเซ่!!!!!!!

โห้ววว พี่ปิงหื่นได้ใจ 55555555555


เค้าชอบพี่บู้มากเลยย ชอบมว๊ากกกกกกกกกก


มั่นไส้บิ๊กโคตรๆ - -  เหอะ !


อยากให้บิ๊กหึงบู้มั้งๆๆ  ถึงจะพี่น้องกัน ก็ไม่เปนไรหรอกวุ้ว ! เร้าใจ 5555555

คิดเหมือนกันเลยอ่ะ  

ใจตรงกันเลยว่างั้นเหอะ!!!!! 

 

อารายอ่า   บู้พลอย ไม่เอาอ่ะ 
ตอนนี้พี่ปิงน่ารักดี แล้วบอกรักกันเนี่ย รักกันแบบไหนอ่ะ
555 พี่บู้ยังไม่กลับ สิ่งมีชีวิตตัวดำอาละวาด  ไงล่ะแกร โสมน้ำหน้า เหอะๆ
(แต่จริงๆก็เชียร์แกคู่กะพี่บู้อยู่นะอิบิ๊ก)

อิดำมันกะลังนอยด์  คนอ่านหมั่นไส้มันแทบทุกคน  ก็ปล่อยมันนอยด์ต่อไป  สะใจดี  กร๊ากกกกกก

[ปีศาจน้อยสีชมพู]

มารอพี่บู้   

[mutyamania]

ตอนคั่นสั้น ๆ  น้องพลอยใสกับนายตัวซีด 



ในที่สุด

สิ่งที่ชั้นเฝ้ารอมานาน.....ก็กลายเป็นจริงซะที

เดทแรกกับผู้ชายที่แอบชอบอย่างเป็นทางการ......

ดินเนอร์ริมระเบียงกับอาหารสุดหรู  ท้องฟ้ายามราตรีในค่ำคืนนี้ปราศจากหมอกเมฆ  ดวงดาวสุกสกาวเต็มท้องฟ้าดั่งพยานรักของเราสอง….


โรแมนติกเชี่ย ๆ!!!!!!




“ซู๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด”  เสียงสูบบะหมี่ของชายหนุ่มร่างเล็กตรงหน้าปลุกให้พลอยตื่นจากความฝันอันสวยหรู
“น้องพลอยกินดิ  บะหมี่ร้านนี้อร่อยนะ”  เสียงแหบ ๆ ยาน ๆ เชิญชวนให้หญิงสาวหยิบตะเกียบตรงหน้าขึ้นมาอย่างเคอะเขิน



นี่เราคง  ทำแค่ได้มองพี่บู้อยู่ตรงนี้................ทั้ง ๆที่ตอนนี้  พี่บู้อยู่ใกล้เหลือเกิน

ใกล้แค่เพียงเอื้อมมือเท่านั้น...... 

หน้าตาขาวซีดของพี่บู้.......กับริมฝีปากซีด ๆ แห้ง ๆ  ลอกเป็นขุย  บ่งบอกว่าผู้ชายคนไม่ค่อยเอาใจใส่หน้าตาตัวเองเท่าไหร่



แมร่ง.................เซอร์โครต ๆ  สเปคกูเลย  ว๊ะฮ่าฮ่าฮ่าฮ่า......!!!!!



มีเรียวยื่นไปสัมผัสริมฝีปากของชายหนุ่มร่างเล็กตรงหน้า  บรรจงเช็ดคราบเศษอาหารตรงมุมปากอย่างแผ่วเบา

“เอิ๊กกกกกกกกกกกกกกกกกกกก”



สะ......เสียงเรอของพี่บู้.............ห่ามชิบหายเล้ยยยยย!!!!

“พี่เช็ดเองก็ได้ครับ  น้องพลอย  แหะ ๆ....”
“ไม่เป็นไรค่ะ.....พลอยเต็มใจ.....อ๊างงงงง  พี่บู๊ๆๆๆๆๆ”
“อะไรครับ”
“พลอยน่ะชอบพี่บู้มากเลยน๊า........................พี่บู้รู้มั้ย”

ร่างเล็กมองหน้ารุ่นน้องอย่างตกตะลึง  ก่อนจะหัวเราะแหะ ๆ  ตากลมโตเสมองออกไปนอกระเบียง  นึกถึงคำพูดที่เคยพูดกับสิ่งมีชีวิตตัวดำ ๆ



..........น้องพลอยเค้าก็น่ารักดี........พี่จะลองขอน้องเค้าคบดู...........



ก็แค่พูดเพื่อประชดน้องชายไปอย่างนั้นเอง 

แค่เรียกร้องความสนใจจากน้อง

แค่อยากให้น้องหันกลับมามองบ้าง...............




ถึงมันจะไม่ได้ผล  แต่ก็ยังคาดหวังลม ๆ แล้ง ๆ



“พี่บู้ขา...............พลอยน่ะ  ไม่เคยชอบใครเท่านี้มาก่อนเลยจริง ๆ นะค๊า”  เสียงแหลมเล็กกระเง้ากระงอด  ดวงตาเจ้าเล่ห์และดูเจ้าชู้ของหญิงสาวตรงหน้า  บางครั้งก็ทำให้คนอย่างนายบู้หน้าแดงขึ้นมาอย่างช่วยไม่ได้


.......ถ้าไม่คิดอะไรกับมันก็อย่ามาให้ความหวังเพื่อนหนูละกัน  ไม่งั้นโดนอัดแน่  เข้าใจมั้ย….


คำขู่ของเป็ด  เพื่อนสนิทของพลอยยังอยู่ ๆ ก็แว่บขึ้นมาซะอย่างงั้น

“แค่ก ๆ ๆ ๆ ๆ”
“กรี๊ดดดดดดดดดดดดดด   พี่บู้สำลัก  ไอ้เป็ด ๆ ๆ  แก๊  หาน้ำมาให้พี่บู้เร็วเข้า  เร้ว..................”

หญิงสาวดูลนลานอย่างกับว่าหนุ่มรุ่นพี่กำลังเป็นอะไรที่มากกว่าการสำลักบะหมี่  เป็ดตะโกนออกมาจากในห้อง

“อะไรย๊ะ  อะไรของพวกแก๊......มากไปย่ะ  มากไป  นี่มันเวลาพักผ่อนของชั้นนะเว๊ยยยย   เฮ๊ยยยย  พี่บู้”  รูมเมทของพลอยเดินบ่นออกมาจากห้อง  ก่อนจะรีบหุนหันกลับเข้าไปหาน้ำตามคำสั่งของเพื่อนสาว  เนื่องจากหนุ่มบู้สำลักจนเส้นบะหมี่โผล่แพลมออกมาจากรูจมูก

...
.......
...............



“เป็ดคืนนี้เราให้พี่บู้นอนด้วยกันที่นี่เหอะนะ”  พลอยกอดแขนเพื่อน  ใบหน้าสวยก้มลงคลอเคลียกับต้นแขนของหญิงสาวอีกคน  อย่างกับลูกแมวเวลาอ้อน

“จะบ้าเหรอแก  เราเป็นผู้หญิงนะ  จะให้ผู้ชายมานอนค้างกับเราได้ไง  เดี๋ยวคนเค้าก็เอาไปนินทาหรอก”
“ไม่เป็นไรหรอกน่า  นี่พี่บู้นะแก  พี่บู้ที่เพื่อนแกชอบนะเว้ย”
“แล้วไงยะ  แล้วยางง๊ายยยย  แล้วอิพี่บู้ของแกนี่มันไม่ใช่ผู้ชายเร๊อะ”
“ก็แหม  พี่บู้น่ะตัวเล็กจะตาย”
“ไม่เห็นจะเกี่ยว”
“ก็เค้าจะมาทำอะไรเราได้ล่ะฮึ  ผู้หญิงถึก ๆ อย่างแก  กับผู้หญิงตัวโย่ง ๆ อย่างชั้นน่ะ......แกเก็ทหน่อยดิ  แกไม่เคยแอบชอบใครรึไง!!!!”

เป็ดหันควับไปมองรูมเมทร่วมห้องด้วยหัวใจที่เต้นแรงขึ้นมาอย่างไม่มีเหตุผล



ทะ...........ทำไมชั้นจะไม่เคยแอบชอบใครล่ะ.....



“พี่รบกวนเราสองคนรึเปล่าครับ”  เสียงแหบ ๆ ของนายบู้ทำเอาสองสาวที่กำลังกระซิบคุยกันหันไปมองพร้อมกันอย่างไม่ได้ตั้งใจ

ร่างกายท่อนบนของหนุ่มรุ่นพี่เปลือยเปล่า.....

มีเพียงผ้าขนหนูผืนหนาพาดบนไหล่เล็ก

ท่อนล่างสวมกางเกงบ๊อกเซอร์ขาสั้นปกปิดเอาไว้

“ไม่รบกวนเลยค่ะ  พี่บู้ขา.....ใช่มั้ยแก  ไอ้เป็ด”  พลอยเอาศอกกระทุ้งสีข้างรูมเมทที่บัดนี้ยืนตาค้าง  ผิวสีแทนของเป็ดเริ่มแดงระเรื่อ  ลมหายใจปั่นป่วน.....

หายใจไม่ทั่วท้อง


“ด่ะ............ได้สิ  คืนนี้ให้พี่บู้นอนค้างที่นี่ก็ได้  พลอยเดี๋ยวแกไปหาเสื้อยืดมาให้พี่บู้ใส่นอนไปก่อนนะ  ส่วนชั้นจะไปเก็บโต๊ะที่พวกแกกินกันไว้”

เป็ดพูดออกมาไหลลื่นไม่มีสะดุดแม้แต่คำเดียว  ทั้ง ๆ ที่ใจเต้นจนแทบระเบิดออกมานอกอก


ทำไมต้องเป็นแบบนี้นะ......

ไม่ชอบเลยที่เห็นเพื่อนรักของตัวเองเอาแต่สนใจไอ้หมอนี่

แต่ทำไมนะ

ทำไมเรากลับรู้สึกดีแบบแปลก ๆ......เวลาได้เห็นนายบู้มาอยู่ใกล้ ๆ แบบนี้


แถมยัง......เห็นนายบู้ในสภาพนั้นแล้วดันใจเต้นขึ้นมาซะได้!!!!!

หญิงสาวผิวแทนยกมือข้างหนึ่งขึ้นทาบอก  ขณะกำลังยืนเก็บโต๊ะตรงระเบียงห้อง  ด้วยความรู้สึกที่สับสนปนเป

..
.........
............
.................


คืนนั้น  ทั้งสามชีวิตเข้านอนกันบนเตียงขนาดสองคนที่ไม่แคบจนเกินไปนักสำหรับแขกผู้มาเยือนในคราวนี้

สาวผิวแทนรีบข่มตานอนจนหลับไปแล้วทางด้านซ้ายมือของเตียง

ตรงกลางมีพลอย  สาวร่างโย่งที่กำลังนอนหลับตาพริ้มอย่างมีความสุข

ส่วนริมสุด....

นายบู้นอนลืมตาโพลงมองฝ้าเพดาน

สมองกำลังคิดถึงเรื่องราวมากมายที่เกิดขึ้น

..........น้องพลอยเค้าก็น่ารักดี........พี่จะลองขอน้องเค้าคบดู...........

ร่างเล็กรีบกดความคิดนั้นลงไปอย่างเด็ดเดี่ยว....

คนอย่างเค้า...........





คงไม่มีวัน......











ที่จะเอาความรู้สึกของคนอื่นมาล้อเล่นแบบนั้นแน่ ๆ.......

.........................
ตีหนึ่งห้าสิบเก้า

สิ่งมีชีวิตตัวดำกำลังเดินไปเดินมาอยู่ในห้องอย่างหัวเสีย


“ไอ้พี่บ้าเอ๊ย  จะตีสองอยู่แล้วนะ  ตอนนี้พี่หายหัวไปอยู่ที่ไหนบนโลกวะ”  บิ๊กบ่นกับตัวเองเสียงดัง  มือกำโทรศัพท์จนแน่น

ร่างสูงไม่รู้สึกง่วงนอนเลยจนนิดเดียว.....

ทั้ง ๆ ที่วันนี้เหนื่อยมาทั้งวัน

“ไอ้เชี่ยบู้กูเกลียดมึง”  ร่างสูงขบกรามแน่น  บางสิ่งบางอย่างในจิตใจกำลังต่อสู้กันอย่างรุนแรง

“คอยดูนะพี่นะ.............คอยดู”
บิ๊กทิ้งตัวลงบนโซฟา  ข้อศอกทั้งสองข้างวางค้ำอยู่บนเข่า  ใบหน้าที่กราดเกี้ยวซบลงกับอุ้งมือ




ก่อนจะเงยหน้าขึ้นมามองประตูห้องด้วยหัวใจที่จดจ่อ...และรอคอย
to be con
........................................................................

เช่นเคย  ขอกำลังใจให้คนแต่ง  แม้เพียงน้อยนิด  แค่นั้นเราก้ปลื้มจะแย่แล้ว....


 

[naumi]

อ่ะ กำลังใจ เอาไปเต็มๆ อิอิ

ว่าแต่ แอบหวั่นแทนบู้ ถ้ากลับมาห้องจะโดนเจ้าบิ๊กทำไรนี่ เหอๆ 

[indy❣zaka]

กร๊ากกกกกกกกกกกกกกกกกกกก น้องพลอยยยยย แปลกได้อีกอ่ะน้องเอ๊ย 

ส่วนอิตาบิ๊ก ขอมอบคำสามคำ ฟาดเข้าไปเต็มๆหน้าเลยนะจ๊ะ หึหึ 
สมน้ำหน้า

 

[ปีศาจน้อยสีชมพู]

เฮ้ยยยยยยย พลอย   ชอบมากว่ะ  5555
พี่บู้อยู่ไปหลายๆวันนะ ให้ไอ้ดำมันนอยด์ตายไปเรย   
ปล.พี่บู้มีเสน่ห์ต่อเพศตรงข้ามที่แปลกๆพอกันกะตัวเอง 555

[fuku]

ไลค์ร้อยครั้งแด่น้องพลอยและน้องเป็ดค่ะ

วุ้ยสะใจแบบสุดๆ ประสาทแดร๊กตายไปเล้ยบิ๊กกี้
กร๊ากกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก

กดบวกไปค่า

[naja]

ใช่ๆๆๆ บู้หายไปหลายๆวันเลย ไอ้น้องบ้าจะได้รู้สึกซะทีว่าขาดพี่บู้แล้วจะเป็นยังไง

เอ...ว่าแต่ว่าบิ๊กจะรู้สึกรึเปล่าน๊าาา ไม่ใช่มัวแต่ไปหลงไอ้ซาลาเปาอยู่นะ ฮึ่ม!

[patwo]

โว้ววววววววววววววววว

รอคอยด้วยคนนะไอ้บิ๊ก  หึหึ


ไปเลยพี่บู้ ไปนานๆเลย ให้ไอ้บิ๊กมันอกแตกไปเลยวุ้ยยย


แต่ไรเตอร์ นานๆไม่ดีนะ 55



จะบอกว่าเราชอบเรื่องนี้นะ หนุกดี มึนดี  ชอบคาแร็คเตอรืแบบบิ๊กมาก มันน่าด่า

คาแร็คเตอร์พี่บุ้ก็แปลกดี ชอบมากกกกกกกกกกอ้ะ  เราคงรสนิยมเหมือนพลอยซะละ  55555555555