หัวข้อ: เส้นบางๆ ... ที่กั้นระหว่างเรา

[~ScAreD:SAcreD~]

ตอนที่ 23

ผมไม่อยากตื่นไปเรียนเลยสิ ให้ตายเถอะครับ เพราะผมไม่อยากจะเจอหน้าไอ้บาสยังไงก็ไม่รู้ ผมไม่เข้าใจในสิ่งที่มันทำเลยว่าทั้งหมดที่มันทำไปเพื่ออะไร ประชดผมงั้นหรอ หรือว่ามันชอบปูจริงๆ อย่างหลังผมว่ามันเป็นไปไม่ได้เพราะตอนม.4ก็เห็ฯๆกันอยู่ว่ามันไม่ค่อยจะชอบปูสักเท่าไหร่ ถึงแม้ว่าเหมียวจะเชียร์ขนาดไหนก็ตาม

วันนี้ผมไปเรียนแบบเรียกว่า เกือบไร้วิญญาณ ครับ คือ เหมือนว่าตัวไปเรียนไปแต่ใจมันลอยหายไปอยู่ที่ไหนก็ไม่รู้ อาจจะเป็นที่เก้าอี้หน้าบังกะโลในคืนนั้นก็ได้ ผมไม่ค่อยอยากเห็นภาพบาสกับปูนั่งสวีทกันสักเท่าไหร่ เช้านี้ผมเลยหนีมานั่งในห้องสมุด ทั้งๆที่ไม่เคยเข้ามาชาติกว่าๆ พอนั่งไปได้สักพัก เพจผมก็ดังขึ้น

“อยู่ไหนมาเจอที่โรงอาหารหน่อย/เหมียว”

อะไรกันอีกเนี่ย ผมอุตส่าห์จะหลบหน้าพวกเพื่อนๆไปสักพักแล้วนะเนี่ย ต้องไปเจอเหมียวอีก มีอะไรกันอีกล่ะ

ผมเดินไปที่โรงอาหาร โต๊ะประจำของพวกผมจะอยู่ข้างห้องช่างยนต์ครับ เป็นโต๊ะที่ไม่ได้อยู่ในโรงอาหารซะทีเดียวแต่อยู่ติดๆกัน ซึ่งพวกผมนั่งกันประจำมาตั้งแต่ม.1 แล้ว และผมก็เดาไม่ผิด บาสกับปูกำลังเดินถือข้าวราดแกงมานั่งที่โต๊ะ ผมกำลังจะหันหลังกลับเพราะไม่อยากเห็น ไม่อยากรับรู้กับภาพนั้นแต่ก็ได้ยินเสียงเหมียวที่ตะโกนเรียกผมมาแต่ไกล

“ต๋อง ทางนี้ เหมียวซื้อข้าวให้แล้ว”

เหมียวซื้อข้าวหมกไก้เจ้าโปรดเอาไว้ให้ผมเรียบร้อยแล้วครับ แต่ทำไมไม่รู้สิ ข้าวหมไก่ของโปรดของผมวันนี้ ผมกลืนมันไม่ลงเอาซะเลย ผมวางช้อนหลังจากที่ผมกินไปได้แค่ 2-3 คำ

“ไม่อร่อยหรอ” เหมียวหันมาถาม

“อึ่ม วันนี้มันหวานๆ ไม่ค่อยอร่อยอ่ะ ไม่รู้ทำไม” ผมพูดพลางมองไปฝั่งตรงข้ามของโต๊ะ “สงสัยว่ามันจะแผ่ออกมาจากฝั่งตรงข้ามของโต๊ะล่ะมั๊ง” ผมประชด

“นั่นสิ หวานกันจัง คู่นี้” เหมียวพูดพลางหัวเราะ

ปูก็เอาแต่หน้าแดง ส่วนไอ้บาสมันก็ทำหน้าตาไม่รู้ไม่ชี้ ทำตัวเป็นทองไม่รู้ร้อนที่ผมประชดมันเอาซะเลย ผมคงนั่งตรงนี้ต่อไม่ไหวแล้วครับ อะไรก็ไม่รู้มันแน่นอยู่ข้างใน อึดอัดจนพูดอะไรไม่ออก จู่ๆน้ำตามันก็เหมือนจะไหลออกมาซะงั้น ผมเลยขอตัวไปเข้าห้องน้ำ โดยอ้างว่าเมื่อเช้าตื่นสาย เลยไม่ได้เข้าห้องน้ำมา

ผมรีบเดินกึ่งวิ่งมาที่ห้องน้ำหลังอาคาร 2 ที่ไกลจากโรงอาหารที่สุด เพราะผมไม่อยากจะอยู่ใกล้ๆมันเลย ผมน้อยใจ ผมทำอะไรไม่ถูก ผมไม่รู้ว่ามันเป็ฯอะไร ทำไมมันทำกับผมอย่างนี้ ที่ผ่านมาตอนไปทะเลมันคืออะไร ผมเฝ้าถามตัวเอง

เสียงเพลงที่ดังไปทั่วโรงเรียนบอกเป็นสัญญาณว่า ได้เวลาเข้าแถวแล้ว แต่ผมยังยืนอยู่ในห้องน้ำที่เดิม วันนั้นผมเซ็งมากๆจนไม่อยากเข้าเรียน ผมไม่อยากเข้าไปเจอหน้ามัน ไม่อยากรู้ว่ามันย้ายที่นั่งเรียนไปนั่งกับคนอื่น ไม่อยากเห็นมันไปนั่งกินข้าวกับปูตอนกลางวัน ไม่อยากเห็นมันขับรถไปส่งปูตอนเลิกเรียนแทนที่จะเดินไปเอารถที่บ้านผมพร้อมๆกัน ตอนนี้มันเอารถมารึเปล่า ไปจอดรถที่ไหนผมยังไม่รู้เลย มันดูเหมือนจะกลายเป็นคนแปลกหน้าไปอีกครั้ง

ผมไม่รู้จะไปเอาตัวเองอยู่ที่ไหนดีที่จะไม่รับรู้เรื่องของมันได้ เลยกะว่าวันนี้ผมขอโดดเรียนดีกว่า แล้วพรุ่งนี้ผมจะตัดใจ จะไม่สนใจมันสองคนอีก ผมจะเป็นแฟนที่ดีของเหมียว เป็นเพื่อนที่ดีของมันถ้ามันยังอยากให้เป็น ถ้าไม่ผมก็จะขอแยกตัวออกมาห่างๆ

ผมกะว่าจะเข้ามาเปลี่ยนเสื้อที่บ้านแล้วไปนั่งเล่นที่ขั้นบันไดหน้าสยาม นั่งคิดอะไรไปเรื่อยเปื่อย พอเที่ยงก็ดูหนังที่สกาลา เรื่องอะไรจะเป็นเรื่องอะไรผมไม่รู้ ไม่สนใจด้วยรู้แต่ว่าเป็นโรงหนังที่ผมเคยมาดูบาส จากนั้นค่อยเดินไปวัดปทุมฯ ไปนั่งเล่นเพราะมันเป็นที่ๆเงียบดี แล้วก็ใกล้สยามดีด้วย ผมมันอยู่กับยายมาตั้งแต่เด็กครับ เข้าวัดอยู่บ่อยๆเพราะฉะนั้นเวลามีเรื่องไม่สบายใจ ผมก็ชอบไปนั่งในวัด ให้ใจมันไม่ฟุ้งซ่านมาก เวลาเราอยู่ในที่ที่มันสงบ นิ่งๆ มันทำให้เราคิดอะไรได้เยอะเลยนะครับ

พอคิดวางแผนว่าจะไปไหนมั่งวันนี้ ผมก็ตัดสินใจโดดเรียนในวันนั้นเลยครับ

ห้องน้ำหลังอาคาร 2 ที่ผมมายืนอยู่ตอนนี้ เป็นที่รู้กันของนักเรียนหลายๆคนอยู่แล้วว่าหลังห้องน้ำมีช่องให้ปีนออกไปนอกโรงเรียน แต่จะต้องแหวกรั้วหนามออกนิดนึงแล้วก็เสี่ยงหน่อยเพราะช่องนี้จะใกล้ห้องของฝ่ายปกครอง ประมาณว่าถ้าอาจารย์บังเอิญมองลงมาตอนปีนอยู่ก็เสร็จเลย ต้องเสี่ยงดวงเอา ถ้าแจ๊คพอตก็ซวยไป

แต่ผมคงเจอแจ๊คพอตยิ่งกว่านั้น เพราะในตอนที่ผมกำลังแหวกรั้งลวดหนาวแล้วลอดตัวออกมา ตอนที่ผมหย่อนตัวลงมาจากขอบรั้ว จู่ๆก็มีมอเตอร์ไซค์วิ่งมาจากที่ไหนก็ไม่รู้ วิ่งเข้ามาเฉี่ยวผมเต็มๆ ทำให้ผมล้มลงไปฟาดกับถนนอย่างแรง

======================================================
ขอโทษที่ช้าหน่อยนะครับ เพิ่งเขียนเสร็จแบบสดๆเลย 

[anston]

โอ้วววว..เสียวแว๊บบบบบเลยอ่ะ..
แล้วไงต่อล่ะครับ..
เป็นไรมากมั้ย..
แล้วบาสมาเยี่ยมรึป่าว..
แล้วตอนนี้ยังครบ32 รึป่าว..หุหุ

[ที่ปรึกษาไอทีขั้นต้น]

 
เขาว่ากรรมตามมาทันชาตินี้

 

[~ScAreD:SAcreD~]

อ้ายเพื่อนเวง

เขาว่ากรรมตามมาทันชาตินี้

 

สรุปคุณเพื่อนด่าผมใช่มั๊ยเนี่ย ไม่สงสารกันหน่อยรึไงวะ ชิส์ 

นู๋เรย์ ใจร้ายยยยยยย 

[น้ำค้าง]

แย่ละ อย่างนี้เค้าก็รู้กันหมดละซีว่าต๋องหนีเรียนอ่ะ 

[gobgab]

............กรรมตามทัน.........แต่ความรักอาจจะกำลังตามมาก็ได้นะ......

[krappom]

โธ่เอ้ยต๋อง

เจ็บทั้งใจ เจ็บทั้งตัว เผลอๆ จะถูกจับได้ว่าโดดเรียนอีกนะเนี่ย 

[ninaprake]

คนเราตอนเจ็บ ตอนลำบากเนี่ยแหละจะได้พิสูจน์ใจกันไป 

[~ScAreD:SAcreD~]

ตอนที่ 24


ผมคงจะโชคดีมั๊งครับที่แค่กระดูกเท้าแตก เพราะตอนที่ล้มลง เท้าผมไปกระแทกกับขอบฟุตบาทอย่างจัง แต่ตอนนั้นผมไม่รู้หรอกครับว่ามันถึงขั้นกระดูกแตก นึกว่าเท้าแพลงธรรมดา หมดอารมณ์โดดเรียนเลยครับ ไปเที่ยวต่อก็คงไม่ไหว มันเกิดอาการเซ็งจิตอย่างรุนแรง เรื่องไอ้บาสก็เซ็งจะแย่อยู่แล้ว จะโดดเรียนยังเสือกรถเฉี่ยว ล้มจนเท้าแพลงอีก กลับบ้านนอนดีกว่า

ผมค่อยๆลากสังขารตัวเองกลับบ้านที่อยู่ห่างออกไปประมาณหนึ่งป้ายรถเมล์ พอถึงบ้านก็ตรงไปที่ห้องนอนเลยครับ ขอร้องไห้กับวันนี้ที่อะไรมันก็ไม่ได้ดั่งใจซะอย่าง มันทำไมอึดอัดอย่างนี้ก็ไม่รู้ สรุปว่าผมคงเสียไอ้บาสไปแล้วจริงๆ แค่จะคุยกับผมมันยังไม่อยากคุยเลย ผมคงไม่ได้เป็นแม้แต่เพื่อนของมัน ยิ่งคิด ยิ่งเศร้า ยิ่งคิด น้ำตามันก็ยิ่งไหลออกมา จนผมหลับไปจนเย็น

ทำไมมันปวดที่เท้าอย่างงี้วะเนี่ย ผมเริ่มรู้สึกหลังจากที่ตื่นขึ้นเพราะตอนที่พลิกตัวแล้วมันเจ็บจนสะดุ้งตื่น พอเลิกผ้าห่มขึ้นมาดู เท้าผมมันบวมขึ้นมาเกือบสองเท่าแน่ะครับ บวมจนน่ากลัวเลย แถมยังปวดมากเวลาที่เอามือไปโดน

ผมคงต้องไปหาหมอแล้วล่ะ แต่มันลุกจากเตียงไม่ไหว โทรศัพท์ก็อยู่ข้างล่าง เฮ้อชีวิตกู ลำบากลำบนซะจริงๆ ไม่น่าโดดเรียนเลย ถ้าเข้าเรียนตามปกติก็ไม่เกิดเรื่องหรอก

ผมค่อยๆถัดตัวลงมาจากเตียงแล้วค่อยๆคลานไปที่ประตู แต่จู่ๆประตูก็เปิดออกมา แล้วผมก็เห็นบางคนที่ผมกำลังคิดถึงยืนอยู่ตรงนั้น

“เฮ้ย ต๋องเป็นอะไร” ไอ้บาสวิ่งเข้ามาประคองผมที่พื้น

ตอนนั้นมันไม่รู้เป็นอะไรครับ มันทั้งดีใจ ที่เห็นมันยังเป็นห่วงผมอยู่ทั้งโล่งใจ ที่เห็นมันวิ่งเข้ามาช่วยพยุง ทั้งอาการปวดที่เท้าที่มันเพิ่มมากขึ้นทุกที ทำเอาผมนั่งร้องไห้ตรงนั้นเลย

“ต๋อง เป็นอะไร ร้องไห้ทำไม”

ตอนนั้นมันไม่รู้สึกอายอะไรแล้วครับ ผู้ชายอายุ 15 ตัวโตเป็นควายมานั่งร้องไห้ให้ผู้ชายอีกคนนึงคอยปลอบ จนสักพักมันเห็นเท้าผมที่บวมขึ้นมาจนผิดสังเกต สีหน้ามันตกใจมาก

“ต๋องไปทำอะไรมา ทำไมเท้าบวมขนาดนั้น” ไอ้บาสพูดพลางยื่นมือจะเข้ามาจับ

“โอ้ย บาสอย่าจับ มันเจ็บ” ผมรีบยกมือห้ามทั้งน้ำตา

แต่สัมผัสของมือมันไม่ได้ทำให้เท้าผมเจ็บปวดหรือทรมานอะไรเลย ตรงกันข้ามซะอีก ผมกับรู้สึกดีที่มันเอามือมาลูบที่เท้าผมเบาๆ

“เจ็บมั๊ย ไปโดนอะไรมา” น้ำเสียงที่ดูห่วงใยของมันยิ่งทำให้ผมหายเจ็บเท้าไปเลย ไม่หรอกครับ มันก็แค่ความรู้สึก แต่จริงๆมันยังปวดอยู่มากๆ แต่ตอนนี้ผมไม่ได้ปวดอยู่คนเดียว แต่ผมมีมันอยู่ข้างๆ ถึงมันไม่ได้รับรู้ถึงความปวดที่ผมรู้สึก แต่มันก็ยังดีกว่าไม่มีใครอยู่ข้างๆสักคนเลยไม่ใช่หรอครับ

“ตอนเช้ากูจะโดดเรียน เลยปีนกำแพงตรงหลังห้องน้ำ ตอนกระโดดลงมามอไซค์มันวิ่งมาเฉี่ยวพอดี กูเลยล้ม เท้ากูมันลงไปกระแทกฟุตบาทน่ะ” ผมเล่าเหตุการณ์เมื่อเช้าให้ไอ้บาสฟัง

“มึงเนี่ยน๊า ถ้าเมื่อเช้าเข้าเรียนไป ก็ไม่มีเรื่องแล้ว คิดไงถึงโดดเรียนวะ”

ก็คิดมากเรื่องมึงนั่นแหละ ผมอยากจะตอบออกไป

“ไปโรงพยาบาลกัน เดี๋ยวกูพาไปนะ” ไอ้บาสพูดพลางพยุงผมให้ลุกขึ้น แต่เพราะยังเดินไม่ค่อยสะดวกแล้วก็ยังปวดเท้าอยู่ เลยต้องเกาะไหล่มัน กว่าจะถึงรถของมันก็เล่นเอาเราเหงื่อซึมไปทั้งคู่เลย

ปรากฏว่ากระดูกเท้าผมแตกครับ ต้องใส่เฝือกประมาณเดือนนึง กลายเป็นไอ้เป๋เลยกูงานนี้ หาเรื่องใส่ตัวจริงๆ ไม่น่าโดดเรียนเลย แต่จะว่าไปมันก็คุ้มนะครับ เพราะเรื่องนี้มันทำให้รู้ว่าไอ้บาสมันก็ยังเป็นห่วงผมเหมือนเดิม แคร์ผมเหมือนเดิม

มันไปโรงพยาบาลกับผม นั่งรอจนตรวจเสร็จ จนถึงตอนใส่เฝือกซึ่งตอนนั้นก็เกือบสองทุ่มแล้ว เรายังไม่ได้กินอะไรกันเลย ผมว่ามันเองก็น่าจะหิวมากๆเพราะตอนที่ขับรถกลับบ้านผมได้ยินเสียงท้องของบาสร้องเสียงดังลั่น

“หิวหรอ” ผมหันหน้าไปถามมัน บาสไม่ตอบอะไร แต่พอจะดูออกว่ามันอายจนหน้าแดงเลยครับ

“เดี๋ยวถึงบ้านให้พี่นกทำอะไรให้กินแล้วกัน หิวเหมือนกัน”

“ดีดิ ไม่ได้กินข้าวบ้านต๋องมาตั้งนานล่ะ”

“ก็ไม่ไปกินเองนี่หว่า ก็รอให้ไปกินทุกเช้าก็ไม่เห็นมา”

“ต๋องรอกินข้าวกับเราทุกเช้าเลยหรอ”

“ใครรอมึง เข้าใจผิดรึเปล่า กูว่าอีกคนมากกว่า ไม่ใช่กูหรอก นั่งรอมึงไปกินข้าวที่โรงเรียนอยู่ทุกเช้า” ผมได้ทีประชด ได้ผลครับ เล่นเอามันเงียบตลอดทางที่มันขับไปส่งผมที่บ้านเลย

แต่ผมไม่สนใจหรอก อยากเงียบก็เงียบไป ก็มันเรื่องจริงนี่หว่า

“ขอบใจนะ” ผมพูดพลางปิดประตูรถ

“ไหนว่าจะให้พี่นกทำอะไรให้กินไง ไม่ชวนเราเข้าบ้านหรอ”

“อยากเข้าก็เข้ามาเองดิ ตอนเย็นยังเข้ามาเองเลย ทีตอนนี้ทำเป็นให้ชวน”

ไอ้บาสยิ้มให้พร้อมกับดับเครื่อง แล้วรีบวิ่งมาพยุงผมเข้าบ้านไป

[kimsumsoon]

ตกลงเปลี่ยนชื่อพระเอกจากบาส
เป็นชื่อ เอก แล้วชิมิเคอะ

[anston]

ช่ายช่าย..เอาเรื่องนู้นมาปนกับเรื่องนี้..
สงสัยใจมัวแต่คิดถึงคนรักใหม่(เอก)..เลยลืมคนรักเก่า(บาส)ซะงั้น..555
...เหมือนมีใจส่งถึงบาสเนอะ..คิดถึงก็มาหา...
...งานนี้เลยมีคนดูแลทั้งตัวและหัวใจว่างั้นเถอะ...

[~ScAreD:SAcreD~]

เหอ เหอ ขออภัยค๊าบ ไม่ได้เปลี่ยนตัวเอกแต่อย่างใด แต่คนเขียนเกิดอาการเบลอชื่อ

สับสนเพราะเขียนเรื่องต่อกัน อิอ ไม่น่าหาเรื่องเลยตู เขียนพร้อมๆกัน 2 เรื่อง ตีกันเอง 

ยังไงซะ ผมก็รักทั้งบาส ทั้งเอกนั่นแหละครับ ไม่ทิ้งไปไหนหรอก 

[ที่ปรึกษาไอทีขั้นต้น]

ก็พักนี้ลมหายใจมีแต่คำว่าเอก
 

[Jingjoh]

เฮียโดนแซวเลยอ่า หุหุ
กำลังเข้มข้นเลยทีเดียว วิ้ดวิ้ว
 

[gobgab]

............เอกทำหั้ยเฮียวุ่นวายใจขนาดนั้นเลยหรอ.......

[anston]

ยังไงซะ ผมก็รักทั้งบาส ทั้งเอกนั่นแหละครับ ไม่ทิ้งไปไหนหรอก 

เหอ..เหอ   o16จาเก็บเธอไว้ทั้ง 2 คนว่างั้นจิ..

[ninaprake]

เย้ๆๆ ดีจังเอก เอ้ย บาสกลับมาและ อิอิ     

[~ScAreD:SAcreD~]

เฮ้ย  ตกลงไปหน้า 2 แล้ว

มาแอบดันและมาบอกว่า วันพรุ่งนี้จะมาลงเรื่องนี้ต่อนะครับ

[krappom]

งั้นเข้ามานอนรออ่านตอนใหม่

 

[~ScAreD:SAcreD~]

-ตอนที่ 25-

เช้าวันนั้นไอ้บาสก็มาช่วยผมเดินถือของไปโรงเรียน เพราะผมต้องใช้ไม้เท้าพยุงตัวทำให้ไม่สะดวกที่จะถือของ โคดเมื่อยเลยครับ ก็คนมันไม่เคยนี่หน่า ไปได้ทีละนิด ทีละนิด กระดื๊บมาก พอไปถึงที่โต๊ะ ไอ้พวกเพื่อนเวรก็เอาเลยครับ แซวไม่เลิก เพราะเมื่อวานไอ้บาสแสนดีของผมโทรไปรายงานบรรดาเพื่อนในกลุ่มเรียบร้อย แถมป่าวประกาศว่า ผมโดดเรียนเลยโดนรถชน ฟังดูโง่มากเลย ตู

“พอเลยไอ้บาส แค่นี้กูก็อายแย่ล่ะ” ยังพูดไม่ทันจบประโยค ผมก็เห็นเหมียวเดินมากับปูพอดี

“ต๋องเป็นไงบ้าง ไปโดนอะไรมาเนี่ย ทำไมเหมียวไม่รู้เรื่องเลยล่ะ”

“โดนรถเฉี่ยวน่ะ”

“เหมียวก็เป็นห่วง เมื่อวานอยู่ดีๆ กินข้าวเช้าที่โรงอาหารเสร็จ ต๋องก็หายไปเลย” เหมียวพูดพลางทำหน้างอน (เหมือนกูจะสนเลย 555)

“พอดีลืมของน่ะ เลยกลับไปเอาที่บ้าน แล้วมันก็นะ... อย่างที่เห็นเนี่ยแหละ”

“แล้วเป็นยังไงบ้าง เจ็บมากมั๊ย”

“ไม่เป็นไร กระดูกแตกนิดหน่อยเอง เมื่อคืนมีไข้เลยนอนเร็ว”

“ว่าแล้วว่าทำไมไม่โทรหา”


ผมคุยกับเหมียวเพลิยจนลืมสังเกตว่า ไอ้บาสมันเดินเอาหนังสือผมไปวางเงียบๆที่โต๊ะแล้วเดินหายไปเลย พอหันมาอีกที งานนี้มีกลุ้มอ่ะครับ มันหายไปไหนอีกล่ะเนี่ย เอาใจยากจัง นี่มึงจะเอาไงกับกูกันแน่

ปกติโรงเรียนผมจะเข้าแถวกันที่สนามหญ้าหน้าครับ ยกเว้นถ้ามีฝนตกก็จะให้เข้าแถวหน้าห้องเรียนที่เรียนห้องแรก แต่วันนี้ผมไม่ต้องลงไปครับ ขาเดี้ยงซะขนาดนี้ ไปไหวที่ไหน กว่าจะถ่อตัวขึ้นมาที่ห้องเรียนได้ แค่นี้ก็เมื่อยขาล่ะ ไอ้บาสก็ไม่อยู่ช่วยถือของ ดีที่ได้ไอ้แวนมาช่วยถือของให้


พอมาถึงโต๊ะ พวกมันก็ต้องรีบวิ่งลงไปที่สนามแล้วครับ ทิ้งผมเอาไว้คนเดียวในห้อง ตอนเช้าเนี่ยตามปกติจะเคารพธงชาติกันประมาณเกือบ 15 – 20 นาที ผมก็ชักหวิวๆเหมือนกัน เลยคิดว่าจะนอนดีกว่า กินยาแก้ปวดมาด้วยเลยเริ่มง่วง พอกำลังจะฟุบหน้าลงบนโต๊ะ ก็เห็นคนๆนึงเดินเข้ามาในห้องครับ ใช่แล้ว ไอ้บาส

“อ้าว ไม่ไปเข้าแถวหรอ”

“ไม่อ่ะ ขึ้นมาอยู่เป็นเพื่อนต๋องดีกว่า”

“เด๋ว อ. ฝ่ายปกครองเดินมาตรวจก็ซวยหรอก เค้าให้แค่คนป่วยอยู่เว้ย นอกนั้นต้องลงไปเข้าแถวนะ”

“ทำมาเป็นเด็กดี เมื่อวานยังโดดเรียนอยู่เลย”

“อ้าว ที่เตือนเนี่ย เป็นห่วงนะเว้ยยังจะมาว่ากูอีก ถ้างั้นมึงจะไปไหนก็ไปเลยไป”

“อะไรกัน พูดแค่นี้ก็น้อยใจแล้วหรอ”

“น้อยใจบ้าอะไรล่ะ ไม่ใช่ละ”

“เราดิ ที่ต้องน้อยใจ ไอ้เรารึอุตส่าห์ไปรับมาจากที่บ้าน พอเห็นแฟนตัวเองเท่านั้นล่ะ ลืมคนที่ถือหนังสือให้เลยนะ”

“ไม่ได้ลืม แต่หันไปหาก็หายไปไหนแล้วก็ไม่รู้นิ”

“นั่นแหละ ลืม” นี่มึงจะให้กูลืมให้ได้เลยใช่มั๊ยเนี่ย ลืมก็ลืมวะ

“เออ ลืมก็ลืม พอใจยัง”

ไอ้บาสไม่ได้ตอบอะไรผม แต่กลับเดินมานั่งข้างๆพร้อมกับเอียงหัวมาซบที่ไหล่  ผมเลยเอามือมันมาจับแล้วถามถึงเรื่องที่มันเปลี่ยนไป แล้วก็เรื่องที่ผมได้ยินมา เรื่องของมันกับปูว่าเป็นยังไงกันแน่


ในขณะที่มันกำลังจะตอบผม อ.ฝ่ายปกครองก็เดินมาพอดี มันเลยรีบฟุบตัวลงกับโต๊ะเรียนทันที

“นี่เธอคนนั้นน่ะ ทำไมไม่ไปเข้าแถว”

ผมเลยยกเท้าที่เข้าเฝือกให้อ.ดู ว่าลงไปไม่ไหว เฝือกใหญ่ซะขนาดนี้

“ขาหักครับ จารย์ ส่วนอีกคนไม่สบายครับ ตัวร้อน”

“งั้นพอคนอื่นขึ้นมา ให้พาเพื่อนไปห้องพยาบาลซะ”

พออ.เดินจากไป บาสมันก็ค่อยๆผงกหัวขึ้นมาหัวเราะ

“จารย์แม่มหลอกง่ายว่ะ แค่นี้ก็เชื่อด้วย กูกะเล่นละครเนียนๆซะหน่อย ยังไม่ทันเดินเข้าห้องเลย ไปซะล่ะ 555”

“จารย์ไปล่ะ พูดต่อมาเลยว่าสรุปมึงกับปูเป็นยังไง”

“ก็เป็นแฟนกันดิ” คำพูดนั้นมันทำให้ผมเจ็บที่ใจแบบแปลกๆ เสียวจี๊ดเลยครับ แต่พอมันพูดต่อเลยเข้าใจมันมากขึ้น

“ก็เหมือนมึงกับเหมียว มึงมีแฟนได้ กูก็มีแฟนได้”

“แล้วกูกับมึงล่ะ เป็นอะไรกันวะ” ผมถามออกไป

“ไม่รู้สิ กูชอบเมิงนะ ชอบมากกว่าปูด้วยซ้ำ กูกับมึงเป็นผู้ชายทั้งคู่ กูรู้ว่าผู้ชายมานั่งจับมือกัน มานอนกอดกันมันแปลกๆ แต่ไม่รู้ทำไมกูอยากจับมือกับมึง กอดกับมึง ที่กับคนอื่นกูก็ไม่ได้พิศวาสนะ”

“กูก็เหมือนกัน” ผมยื่นมือออกไปให้มันจับ

“กูก็ไม่รู้ว่ากูกับมึงเป็นอะไรกันแน่ แต่ที่รู้ๆ กูรู้สึกดีๆกับมึงนะ กูชอบมึงนะ บาส”

“กูก็ชอบมึง ต๋อง”


มันทำให้ผมนึกถึงเพลงนึงขึ้นมาเลยครับ โดยปกติถ้านึกถึงเพลงนี้จะนึกถึงเสียงโหยหวนของพี่ป้าง แต่ถ้าลองอ่านเนื่อเพลงของพี่จิกเพลงนี้ดูดีๆ จะเห็นว่าในเพลงนี้มันมีอะไรบางอย่าง ที่ไม่มีเหตุผลที่ชี้จัดว่า เรารักกันำไม เพราะอะไร หรือรักกันได้ยังไง คำตอบมันก็ง่ายๆ ตามเนื่อเพลงนั่นแหละครับ ไอ้บาสมันเป็นสิ่งที่ดีงามของผม และผมก็จะไม่มีวันลืมมัน

เพราะอะไร – ป้าง นครินทร์ กิ่งศักดิ์


หากเธอถามกับฉัน ที่ฉันรักเธอ
อยากจะรู้ รักเพราะอะไร

กลับไปคิดไปค้น ใคร่ครวญมากมาย
ไม่เจอ ... คำตอบ

ที่ผ่านมานั้นไม่คิด อยากรู้ที่มา
และไม่ต้องหาเหตุผลใดๆ
แค่ตัวฉันเพียงรู้ ว่าเป็นสุขใจที่อยู่เคียงกัน

อาจจะฟังแล้วไร้เหตุผล ว่าสิ่งที่ทำให้คนรักกัน
หรือเป็นเพียงรอยยิ้ม รอยนั้นเมื่อวันแรกเจอ

หากจะหาเหตุผลสักคำ ว่าสิ่งที่ทำฉันรักเธอ
นั่นเป็นเพราะตัวฉันมาเจอ เจอสิ่งดีงาม

ตั้งแต่วันฉันพบเธอ ได้เจอแต่สิ่งดีงาม
ตั้งแต่วันฉันพบเธอ ก็เจอแต่สิ่งดีงาม

แต่เวลาแห่งความสุขมันมักจะสั้นเสมอแหละครับ ตอนนี้เริ่มมีเสียงคนเดินขึ้นตึกมาเพราะตอนนี้การเข้าแถวเคารพธงชาติเสร็จแล้ว อีกไม่นานผมก็จะมองเห็นเพื่อนๆเริ่มทยอยเดินเข้ามาในห้อง ผมกับไอ้บาสก็ไม่ใช่ผมกับไอ้บาสที่นั่งจับมือกันเมื่อกี้ แต่ต้องเปลี่ยนไปเป็นผมกับไอ้บาสที่เป็นแค่เพื่อนกัน เหมือนที่ทุกๆคนมองเห็นและรับรู้ ..... เพื่อนสนิทกันเท่านั้น

[น้ำค้าง]

มันน่าอึดอัดเนอะ ความรักที่ต้องปิดบัง ซ่อนเร้น  เฮ้อ

[krappom]

 

อ่านตอนนี้แล้วอึดอัดง่ะ

[ที่ปรึกษาไอทีขั้นต้น]

รักที่ไม่สามารถเป็นไปได้
 

[anston]

 :เฮ้อ:ความรัก..มันช่างยากเย็นอะไรเช่นนี้..
แล้วบาสกับต๋องจะลงเอยยังไงนะ..

[ninaprake]

"แล้วตอนนี้(ตอนนั้น)เราเป็นอะไรกัน" ที่คุยกับบาสตอนนั้น กับที่คุยกับบาสในงานบวช .... ตกลงเฮียรู้ยังคับว่า "ตอนนั้น" เรา "เป็นอะไรกัน" 

ดีจังที่กลับมาดีกันได้อีก .... ถือว่าคุ้มนะ(รึเปล่าหว่า)ที่การที่เราเจ็บตัว ทำให้ได้รับรู้ว่า บาสก็ยังคงรักและเป็นห่วงต๋องอยู่เสมอ   

[Jingjoh]

(ส)หวีดเน้อ
 

[ตามมาดู]

เศร้า ๆๆๆ ....
 แล้วต๋องเอา ตามไปเก็บไว้ไหนอะ ... 

[kimsumsoon]

แสดงว่าตอนนี้บาส กับ ชัช(หรือเปล่าหว่าที่มานั่งเฝ้าบาสในงานบวชอ่ะจำชื่อไม่ได้)
ก็ไม่มีอะไรกัน ชิมิเคอะส์
เพราะเห็นบาสบอกต๋องว่า บาสกับชัช ก็เป็นเหมือน บาสกับต๋อง ตอนนั้น

แอร๊ยยยยยยยยยยยยยยย
 คุณต๋องยังมีโอกาสนะคะเนี่ยยยยยยยยยยยยยยยยยยยย

[gobgab]

............เพื่อนสนิท...แต่คิดไม่ซื่อ........

[anston]

 
ดัน..ดัน..ดัน..ไว้ก่อนจาตกไปหน้า 2 ละ..
งานส่วนตัวก็เยอะ..คนรักก็ต้องดูแล..
เพื่อนก็ชวนเที่ยวจัง..นิยายก็อีก 2 เรื่อง..
โถโถ..น่าฉงฉานเนอะ.. :อิอิ1:
..วุ่นนะ 24 ชั่วโมงเลย..(เลียนแบบหนังอ่ะ)
ไงก็..สู้สู้น๊า..