หัวข้อ: คุณคนเดียวแต่เราสองคนByTRomance[ แจ้งเลขพัสดุ Box & คุณคนเดียว] P.1,39,40

[matame]

อ่า ยังสงสัยกับชื่อเรื่องอยู่ เพราะงั้นจะตามต่อไป

หนุกมากเลยนะ

[cho_co_late]

กว่าจะจบทำเอาเสียน้ำตาไปหลายปี๊ปนะ ยิ่งตอนขลุ่ยหยุดหายใจนี่...
ในที่สุดก็รู้ใจตัวเองซักที แต่ก็ยังสั่งให้ขลุ่ยไปเรียนที่เดียวกับตัวเองอยู่ดีล่ะน่าา
ของรักของหวงนี่นะ ฮิฮิ

[Killua]

คิดถึงน้องขลุ่ยอ่ะ

[Seiki]

ตอนที่ 10

โกรธ แค้น ชิงชัง...สุดท้ายแล้วได้อะไร

ไม่ได้อะไรกลับมาเลยสักอย่าง ไม่มีอะไรดีเลย ไม่มีความสุข ไม่มีรอยยิ้ม ไม่มีเสียงหัวเราะ สุดท้ายก็รู้สึกเหมือนไม่มีใครสมชื่อ ‘คนเดียว’

เพราะไม่เคยสูญเสีย ไม่เคยทุกข์ใจ ในชีวิตไม่เคยมีคำว่าไม่ได้ เส้นทางชีวิตลูกชายเพียงคนเดียวของบ้านเหมือนถูกปูทางเดินด้วยพรมแดง

คนที่ไม่มีภูมิต้านทานด้านความผิดหวัง ล้มเหลวและสูญเสียแบบนี้จะทนรับกับการตายของแม่ได้ยังไง ถ้าใครลองมาเป็นคุณคนเดียวก็คงยอมรับเรื่องหนักหนาขนาดนี้ไม่ไหวเหมือนกันโดยเฉพาะถ้าเรื่องนั้นมันเกิดต่อหน้าต่อตาและเรื่องบางเรื่องถูกปกปิดมาเนิ่นนาน

เพราะสูญเสียถึงได้โกรธแค้น มันกระทันหันเกินกว่าสติจะตรองอะไรได้
และเพราะกำลังจะสูญเสียถึงได้รู้ว่าจะขาดใจมันเป็นยังไง


ถ้าไม่ได้พ่อเตือนสติคุณคนเดียวคงสูญเสียคนที่รักอีกคนไปตลอดกาล

แค่ครั้งเดียวก็เกินพอแล้วกับความรู้สึกที่ทรมาน คุณคนเดียวไม่สามารถแบกรับเรื่องอะไรแบบนี้เป็นครั้งที่สองได้อีกแล้ว

พ่อพูดถูก เรื่องที่ผ่านไปแล้วแก้ไขไม่ได้ แต่เราสามารถแก้ไขเรื่องที่กำลังจะเกิดได้

ถ้าขลุ่ยไม่หยุดหายใจ จะรู้ใจตัวเองไหมว่าอีกฝ่ายสำคัญยังไงกับชีวิต  กว่าจะรู้ว่ารักขลุ่ยขนาดไหนก็เกือบจะสายเกินไปเสียแล้ว ถ้าดึงลมหายใจขลุ่ยกลับมาไม่ได้ ไม่ต้องเดาเลยว่าต้องมีใครอีกคนตายตามไปแน่ๆ

ตายทั้งเป็นหรือเพราะหมดลมหายใจมันก็คือตายเหมือนกันนั่นแหละ

ขอบคุณทุกส่วนร่วมที่ไม่พรากขลุ่ยไป










คนที่เพิ่งฟื้นไข้ดูจะยังปรับตัวเองให้เข้ากับคุณคนเดียวคนใหม่ไม่ได้

ในหน่วยตายังฉายชัดถึงความสับสนและประหลาดใจ

ขลุ่ยตอนที่ทำอะไรไม่ถูกน่ารักเสียจนอยากจะฝังให้จมหายเข้าไปในอก

ทุกอิริยาบถที่รวมกันเป็นขลุ่ยน่าหวงเก็บไว้ดูคนเดียวหมดเลย

เพราะอคติแท้ๆที่มาบังตาไม่ให้มองเห็นว่าเด็กผู้ชายที่คอยแต่จะวนเวียนอยู่ใกล้ๆน่ารักว่าใครทั้งหมด หลอกตัวเองมาตลอดชีวิต ว่าที่ผ่านมารู้สึกแค่เอ็นดูน้องชายลูกเพื่อนพ่อที่ว่าง่ายเท่านั้น จริงๆแล้วเด็กผู้ชายตรงหน้าที่คอยจะหลบตาอยู่นี้เป็นยิ่งกว่า ‘รัก’ เสียอีก

ไม่ใช่แค่ห่วงแต่หวงจนไม่เป็นตัวของตัวเอง

“อยากได้อะไรหรือเปล่า”

สังเกตว่าขลุ่ยนอนพลิกไปพลิกมาอยู่สักพักแล้ว บางครั้งเหมือนกำลังปรึกษาอะไรอยู่กับฝ้าเพดาน ตากลอกสลับไปมา บางทีก็ชายตามามองบ้างแต่พอเห็นว่าถูกจ้องมองอยู่ก่อนแล้วก็รีบหลบตา

“เปล่าครับ คือ ป้ายังไม่มาอีกเหรอครับ”

“หือ นมน่ะเหรอ วันนี้นมมาไม่ได้หรอกพ่อเค้าเชิญแขกมากินข้าวเย็นที่บ้าน แต่คงจะให้ใครมาส่งปิ่นโตละมั้ง จะเอาอะไรที่บ้านหรือเปล่า”

“เปล่าครับ เอ่อ แล้วพยาบาลล่ะ”

น้ำเสียงแหบโหยจะเปล่งออกมาแต่ละคำแลดูคนป่วยยังลำบาก ถึงหมอจะยืนยันว่าขลุ่ยไม่มีอะไรน่าเป็นห่วงแล้วแต่ยังอ่อนเพลียอยู่มาก ถ้าทำอะไรที่ต้องออกแรงเกินตัวก็จะหอบและต้องใช่เครื่องช่วยหายใจ ถึงตอนนี้ท่ออ็อกซิเจนยังคาจมูกอยู่เลย

“เรียกหาพยาบาลทำไม ปวดหัวเหรอ หายใจไม่ออกหรือเปล่าหรือเจ็บอะไรตรงไหน หืม”

ไม่ได้ห่วงจนเว่อร์ แต่ลองมาอยู่ในเหตุการณ์ตอนที่พยาบาลและหมอกำลังช่วยชีวิตขลุ่ยสิ ลองมามีใครตะโกนเข้าหูว่าคนที่ตัวเองรักหยุดหายใจดู แล้วจะรู้เลยว่ากลัวจนหวาดระแวงมันเป็นยังไง

มันก็แค่ทิ้งทุกสิ่งทุกอย่างแล้วถลาซะจนแทบจะขึ้นไปนอนเบียดกับคนไข้ แทบจะคว้าอุปกรณ์ทางการแพทย์ที่อยู่รอบๆตัวมาต่อกับคนไข้เสียเอง อาการที่แสดงออกคงจะ’เยอะ’เกินไปจนขลุ่ยตกใจไปด้วย ส่ายหน้าระรัวให้รู้ว่าไม่ได้เป็นอะไร ไม่รู้ว่ากลัวคุณคนเดียวจะตกใจเกินกว่าเหตุหรือกลัวคุณคนเดียวจะโกรธแล้วอาละวาดกันแน่ ติดอยู่ที่ว่าไม่ควรจะเสี่ยงก็อยากจะอำคนไข้เล่นๆอยู่เหมือนกัน

“แล้วตกลงเรียกหาพยาบาลทำไมครับ”
ความผิดแล่นเข้ามาในความรู้สึกจนต้องยื่นมือไปลูบหัวคนป่วยเพื่อปลอบประโลม

“อยากเข้าห้องน้ำครับ”
เสียงอุบอิบตอบจนต้องรวบรวมสมาธิทั้งหมดเพื่อจะฟังว่าเสียงที่ดังอยู่แค่ในลำคอนั้นบอกว่าอะไร

“โธ่ แล้วทำไมไม่บอกคุณคนเดียวล่ะ เรื่องแค่นี้ไม่ต้องถึงมือพยาบาลหรอก คุณคนเดียวก็ทำได้”

“ขลุ่ย เอ่อ................”
ไม่รอลุ้นคำตอบให้คนป่วยต้องออกแรงไปมากกว่านี้แล้ว รีบกดปุ่มปรับเตียงให้คนไข้ได้ลุกง่ายขึ้น

“ปรับเตียงขึ้นแค่นี้โอเคมั้ย”

“ครับ”

“ปวดหัวหรือเปล่า นั่งให้ชินก่อนนะเดี๋ยวจะวูบ”

ออกคำสั่งกับคนว่าง่ายแล้วก็เดินอ้อมเตียงคนไข้ไปถอดสายน้ำเกลือ เลือดไหลย้อนขึ้นมานิดหน่อย ค่อยๆดีดสายน้ำเกลือไล่อากาศอย่างที่พยาบาลสอนเอาไว้ก่อนหน้านี้ เสร็จแล้วถึงจะหมุนล็อคสายน้ำเกลือแล้วดึงออกจากหลังมือชั่วคราว

“เรียบร้อยแล้ว ลุกไหวมั้ย”

ถามไปอย่างนั้นแหละ แขนขวาโอบแผ่นหลังคนป่วยเอาไว้ ส่วนแขนอีกข้างใช้จับต้นแขนเพื่อประคองคนป่วยอีกแรง อย่างน้อยขลุ่ยก็ยังได้ก้าวเดินไปเอง ไม่ใช่ถูกอุ้มไปอย่างที่ใจคนเฝ้าไข้อยากจะทำ

“ส่งแค่หน้าห้องก็พอครับที่เหลือขลุ่ยจัดการเอง”

“ไม่ได้ ถ้าหน้ามืดล้มหัวฟาดพื้นลงไปจะทำยังไง”

จะให้ส่งแค่หน้าห้องน้ำได้ยังไง ในเมื่อทั้งคนป่วยทั้งคนประคองเอาตัวเข้ามาในห้องน้ำซะเต็มตัวขนาดนี้แล้ว ผิดที่ขลุ่ย ขลุ่ยบอกคุณคนเดียวช้าไป คนป่วยต้านทานแรงฉุดเอาไว้แค่หน้าเคาน์เตอร์อ่างล้างหน้าเหมือนกำลังตัดสินใจว่าจะเอายังไงต่อดี ตรงไปเป็นชักโครก ฝั่งขวามือเป็นตู้อาบน้ำกระจกใส แต่คนป่วยคงไม่ได้อยากจะมาอาบน้ำหรอกมั้ง

“จะฉี่หรือจะถ่ายหนัก หืม”
หน้าซีดไม่ต่างจากกระดาษเริ่มซับสีเลือดขึ้นมาจนอดยิ้มไม่ได้ ที่หยุดอยู่กับที่อยู่ตั้งนานสองนานคงจะอายคุณคนเดียวสินะ

“ฉี่ครับ”

“งั้นไปสิ”
ฉุดให้คนป่วยเดินเข้าไปหาชักโครก แต่ขลุ่ยไม่ให้ความร่วมมือเสียอย่างนั้น

“คุณคนเดียวรอตรงนี้ดีกว่าครับ เดี๋ยวขลุ่ยจัดการเอง”

จริงๆก็พอจะรู้แล้วว่าขลุ่ยต้องการทำธุระอะไร เพราะตอนประคองกันลงมาจากเตียงคนไข้อะไรๆมันก็สีต้นขาคุณคนเดียวจนรู้สึก แล้วไอ้ชุดผู้ป่วยของโรงพยาบาลนี้มันมิดชิดซะที่ไหน มันไม่ต่างอะไรกับชุดคลุมอาบน้ำผ่าหน้าเลยสักนิดเดียว แค่เพียงก้าวขาอะไรๆมันก็แหวกให้ต้องใจหาย มันจะออกแบบให้ทำร้ายจิตใจคนเฝ้าไข้น้อยกว่านี้หน่อยไม่ได้หรือไง มันง่ายต่อหมอและพยาบาลก็จริง แต่มันไม่ง่ายเลยสำหรับคนที่ไปถึงไหนต่อไหนกันมาแล้วอย่างนี้ เพราะอยากแกล้งคนบางคนถึงได้ถาม เพราะรู้ว่าขลุ่ยต้องอาย แล้วก็ได้เห็นสมใจ ขลุ่ยอายจนแดงไปหมดทั้งหน้าลามไปจนถึงหู คนตัวขาวจนซีดเพราะพิษไข้พอเจอเลือดหมุนเวียนเข้าไปก็เลยน่ามองอยู่แบบนี้ สายคาดเอวที่ถูกมัดไว้หลวมๆถูกปลดออก ยังไม่จะทันจะหลุดคนป่วยก็ยื่นมือมาตะปบเอาไว้

“คุณคนเดียวบอกว่าจะทำให้ก็ทำให้สิ ทำไมล่ะ อายเหรอ”

“ครับ อาย ถ้าคุณคนเดียวโดนช่วยเหลือขนาดนี้ไม่อายเหรอครับ”

“หึ ไม่เลย ไม่อาย ก็เห็นกันมาหมดแล้วนี่จะอายทำไม”

“แต่ขลุ่ยอาย”

“งั้นก็หลับตา เอาหน้าซบกับบ่าคุณคนเดียวไว้ก็ได้”

“มันไม่ใช่อย่างนั้นครับ มันจะออกมาได้ยังไงถ้ามีคนอื่นอยู่ใกล้ๆแบบนี้”

“งั้นคุณคนเดียวจะทำตัวเป็นอากาศก็ได้ โอเคมั้ย จะเงียบ จะไม่ส่งเสียงอะไรเลย สัญญา”

ไม่รู้เพราะเถียงสู้ไม่ได้หรือเพราะอ่อนใจที่จะต่อล้อต่อเถียงด้วย คนป่วยจึงแกล้งหลบหน้าไปทางอื่นแล้วก็หลับตาแกล้งทำเป็นไม่รับไม่รู้เสีย ไม่นานกรดยูเรียที่เก็บกลั้นไว้นานก็ถูกปล่อยออกมาตามกระบวนการของร่างกาย รอจนท่อนเนื้อในมือกระตุกเป็นครั้งสุดท้ายและเสียงน้ำที่ไหลตกกระทบกันเงียบไปนั่นแหละถึงได้เอื้อมมือไปหยิบสายชำระมาล้างทำความสะอาดให้

ขลุ่ยไม่ได้อายแค่ที่มีคุณคนเดียวยืนอยู่ใกล้ๆหรอก แค่ขลุ่ยอายที่คุณคนเดียวเป็นคนคอยจับให้น้องร้องไห้ต่างหาก ถึงได้ซุกหน้าอยู่กับบ่าอยู่อย่างนั้นไม่ยอมผละออกมาทั้งๆที่คุณคนเดียวจัดการทุกอย่างแม้กระทั่งจัดเสื้อผ้าให้จนเรียบร้อยแล้ว

“เรียบร้อยแล้วครับ”

ใจจริงอยากแกล้งคนป่วยมากกว่านี้ อยากเห็นขลุ่ยมีปฎิกิริยาตอบกลับมาบ้าง ภาพขลุ่ยที่นอนนิ่งอยู่บนเปลคนไข้ ไม่ตอบสนองทุกสิ่งเร้าที่พยาบาลทำให้เลยสักนิด ตัวซีดขาวไร้ชีวิตชีวา ไม่ว่าจะเป็นฝ่ามือที่กดหน้าอกกระตุ้นหัวใจ หรืออัมบูแล๊นซ์ที่บีบอัดเพื่อขยายช่องทางหายใจก็ไม่มีผลอะไรเลย ภาพนั้นมันคอยหลอกหลอนอยู่ตลอดเวลาที่เห็นขลุ่ยนอนนิ่งหลับอยู่บนเตียง และคิดว่ามันจะเป็นภาพที่คอยตอกย้ำความเลวร้ายของตัวเองไปอีกนาน

“ขอบคุณครับ”

คำขอบคุณถูกปล่อยออกมากระแทกอยู่ตรงไหปลาร้านั่นแหละ คนขี้อายเค้ายังไม่กล้าเงยหน้าขึ้นมาเลย ไม่ใช่ปัญหาใหญ่โตอะไรสำหรับคุณคนเดียวอยู่แล้ว ขลุ่ยทั้งตัวยังอุ้มไหว นับประสาอะไรกับอีแค่หน้าที่ซุกอยู่บนบ่าล่ะ

ยิ่งขลุ่ยอายเท่าไหร่ยิ่งได้กำไรเท่านั้น

เพราะอาย เลยไม่ได้ระวังตัวว่าเบียดเข้ามาจนจะสิงเป็นร่างเดียวกันอยู่แล้ว

ไม่ได้ฉวยโอกาส แต่เพราะกลัวคนไข้จะล้มลงไปหรอกนะถึงได้กอดเอาไว้

ไม่ได้อยากจะรังแก แต่ว่ากลิ่นหอมอ่อนๆมันลอยมาแตะจมูกเอง ช่วยไม่ได้ และเพราะกลิ่นมันอ่อนเสียจนแยกแยะไม่ออกว่ามันคือกลิ่นแป้งหรือกลิ่นผิวกายเลยต้องยื่นจมูกลงไปพิสูจน์ใกล้ๆสูดซับกลิ่นให้แน่ใจอยู่ตรงซอกคอและไรผมนั่นแหละ กว่าจะรู้ว่าเป็นกลิ่นหอมที่ติดตัวตามธรรมชาติ คนไข้ก็รู้ตัวผละออกมาจากบ่าเสียแล้ว

“คุณคนเดียวครับ”

“หืม”

“ขออะไรอย่างนึงได้มั้ยครับ”

“ต้องดูก่อนสิว่าขออะไร แต่ถ้าให้ได้ก็จะให้”

“เราจะไม่มองหน้าและจะเงียบกันไปจนกว่าจะถึงเตียงได้มั้ยครับ”

มีคำร้องขอของคนขี้อายที่ไหนจะน่ารักไปกว่านี้อีกไหม ถึงแม้ในประโยคจะตีออกมาได้หลายความหมายขนาดไหน แต่ตอนนี้ต้องคอยเตือนตัวเองว่าขลุ่ยไม่สบาย จะเอาแต่ใจตัวเองอย่างที่อยากทำไม่ได้...อีกอย่าง...ที่นี่มันโรงพยาบาลนะคุณคนเดียว ท่องเอาไว้ให้ดี

ทำไมตั้งแต่รู้ตัวเองว่ารักเด็กคนนี้ ถึงได้รู้สึกว่าความสุขวิ่งวนอยู่รอบตัว

ทั้งๆที่อยู่ใกล้กันเท่าเดิมแต่หวงใจมันพองโตยิ่งกว่าเดิม ยิ่งกว่าที่เคยเป็น


นี่เป็นอานุภาพอย่างหนึ่งของรักหรือเปล่า



ถ้าใช่!!!


ก็เล่นงานคุณคนเดียวหนักหนาเอาการเหมือนกันนะความรัก
 





๐ สวัสดีค่ะ มีคนขอมาว่าให้หวานปลอบใจแม่ยกหน่อย เลยจัดให้ซะไม่รู้ใครจะอ๊วกก่อนใครระหว่างคนแต่งกับคนอ่าน  กลายเป็นนิยายรักกันไปวันๆเสียแล้ว ไม่เป็นไรค่ะ หวานกันไปก่อน ไว้คนเขียนหมดมุขตัดจบเมื่อไหร่ เราค่อยดราม่าส่งท้ายกันอีกสักรอบ  :m26:กระซิบเบาๆนะอย่าบอกใคร 

๐ เหมือนจะต่อเรื่องผิดจากกำหนดอีกแล้วเนอะ ทั้งสองเรื่องเลย ต้องโทษดินฟ้าอากาศที่แปรปรวนเกินเหตุ เดี๋ยวฝนตกแดดออก เพิ่งจะเย็นจนหาผ้ามาห่มไม่ทันไร สักพักร้อนตับแล่บ เลยไม่สบายประชดดินฟ้าอากาศซะเลย 

๐ มีหลายคนเคืองแค้นแทนน้องขลุ่ยที่คุณคนเดียวตบหัวแล้วลูบหลัง อดใจรอสักนิดนะคะ ถ้าผ่านการอนุมัติจากกองเซ็นเซอร์ คนเขียนจะจัดหนักให้คุณคนเดียวดูบ้าง แล้วแม่ยกขลุ่ยจะมาโอดครวญสงสารคุณคนเดียวมั้ย 

๐ ถ้าใครที่วิ่งรอกทั้งสองเรื่อง ถ้าคนเขียนปั่นทัน เจอกันกับเด็กป๋า พรุ่งนี้นะคะ กะจะเขียนให้ฮา แต่ออกมาอึมครึมเนอะ ดีนะพี่มห่ช่วยชีวิตเอาไว้ ถ้าปล่อยให้น้องโจมอยู่กับป๋าสองคน เผลอๆอาจจะเป็นนิยายใบ้ก็ได้นะ แต่น้องโจมอาจจะไม่แค่ เริด เชิด หยิ่ง ขรึม เงียบอย่างเดียวนะ น้องแกอาจจะมีหลายมุมที่ยังไม่เห็นก็ได้ (สปอยหาเรื่องเข้าตัวเองอีกแล้ว)

๐ ขอบคุณทุกคนเหมือนเดิมค่ะ ช่วยดูคำผิดและเหตุการณ์ที่ขัดแย้งกันเองด้วยนะคะ

๐ TRomance

[dea]

จอง

----------------------------------------------

โอ๊ยยยย คุณคนเดียวเนี่ย พอทำตามใจตัวเองแล้วหื่นขึ้นแบบทันตาอ่ะ   

อ่านแล้วเขินแทนขลุ่ย ขาดทุนสุดๆ

จะมีจัดหนักคุณคนเดียวเหรอ 

รอตอนต่อไปนะค่ะ เดี๋ยวพรุ่งนี้ไปนั่งเฝ้าทู้นู้น 

 

[aisen]

แหม หวานซะ

ไม่เกรงใจใคร

เหมือนกันนะคู่นี้

[kinjikung]

ฮ่า ฮ่า
เอาเป็นแก้แค้นโดยการให้คุณคนเดียวหึงแบบรายวันดีกว่า สะใจ
ขลุ่ยจะได้รู้ด้วยว่าคุณคนเดียวหน่ะรักขลุ่ยยมากกกกกก
 

[minmin96]

 ::จะหวานไปไหน...หมั่นไส้ว่ะ

[kokikung]

คุณคนเดียวจริงๆๆเลย

ทำขลุ่ยเขิลสะ

ฮ๋าๆๆดีใจที่มาต่อเพราะพรุ้งนี้จะได้อ่านน้องโจมแล้วววววว

ฮ๋าๆๆๆขอข้ามเรื่องหน่อยละกันกำลังหลงเด็กป๋าตอนนี้

[pattybluet]

เพิ่งหวานจริงๆจังๆได้ตอนเดียว อย่าเพิ่งพูดถึงดราม่าซิคะ คนอ่านหวั่นไหวนะเออ...
 :L2:ดอกไม้เยี่ยมไข้น้องขลุ่ย จะได้หายเร็วๆ

[roseen]

อืมๆหวานเกิน 

[samsoon@doll]

ยังจะมีมาม่าอีกหรอคะเนี้ยๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ

[@StaR@]

น้องขลุ่ยปกติก็น่ารักน่าถนุถนอมอยู่แล้วน่ะ
พอมาอ่านตอนนี้อยากสิงร่างคุณคนเดียว
ขึ้นมาซะอย่างนั้นเลยเรา แถมคุณคนเดียว
ในตอนนี้ทำเอาน้องขลุ่ยเขินแถมหวานด้วย
อย่างกับคนละคนกับที่แล้วๆมาเลย
ไม่อยากให้มีมาม่าเลยแค่ที่ผ่านมาก็ตาบวมไปหลายรอบแล้ว
 

[หอยทาก]

ไม่อยากมาม่าเท่าไหร่
แต่ก็พอรับได้ = w =
คุณคนเดียว ท่าทางจะมีคนหมั่นไส้เยอะ
งานนี้ไม่รอดแหงม 5 5 5+

[Killua]

แหม่ อุตส่าห์โหล่งใจ คนเขียนมาสปอยจะจัดมาม่าอีกแระ ให้เจ๊ได้เป็นเบาหวานตายดีกว่า ตายเพราะอืดมาม่าดีกว่านะคะ ขอบอก

[noina]

  หวานจริงอะไรจริงตอนนี้

[lovevva]

  หวานซะน้ำตาลในเลือดขึ้นเลยค่ะ                                                                                                                                                                                                                                                 

[bbyuqin]

คราวนี้น้องขลุ่ยได้ช็อคอีกแน่ๆ แต่ช็อคเพราะความหวานลงตับเกินขนาดนี่แหล่ะ

คุณคนเดียวบทจะหวานก็หวานไม่เกรงใจใครเลย 

[konnarak]

ชอบ ๆๆ  หวานๆ แบบนี้  ชอบๆๆๆ   


ไม่เอาเราจะไม่ดราม่า  อีกเเล้ว นะ 


 

[aphanite]

สปอยกันแบบนี้
+1 ซะแล้ว

ฮ่า ๆ

[YELLOWSTAR]

จัดหนักคุณคนเดียวเลยค่ะ  

คุณคนเดียวจะได้รู้ว่าขลุ่ยรู้สึกยังไงตอนที่โดนคุณคนเดียวทำ
 

[aimaim]

เลี่ยนเล็กๆ เหอๆ

[gnetophyta]

ถึงหมดมุขแล้ว ก็ไม่ต้องตัดกลับไปดราม่าก็ได้นะครับ

[taroni]

อยากให้เป็นนิยายที่รักกันไปทุกวัน ไม่อยากดราม่า 

[นัตสึกิ]

โอยยยยย
หวานซ้า......

[manami1155]

คุณคนเดียวมาทำแบบนี้ไม่ใช่แค่ขลุ่ยที่ตายคะ
คนอ่านตาดำก็จะตายเหมือนกันคะ
สำลักความหวานของคุณเดียวมากอ่ะ ><

นู๋ขลุ่ยไม่งงก็แปลกแล้วอ่าเนอะ
จู่คุณคนเดียวก็เปลี่ยนไปซะขนาดนี้

จะหวานจะดราม่าก็ตามอ่านหมดเลยคะ
รับได้ทุกอย่าง ^^

[ishiya]

หวานซะฆ่ามดเเทบไม่ทันเลย 
ไม่เอาดราม่าเเล้วได้ป่าว อยากได้หวานเเบบจัดหนักเลยนะคะ...ไรท์เตอร์

[different]

นิยายรักกันไปวันๆ
ชอบคำนี้ ไม่รู้เป็นไร
5555555

[krappom]

เดินจากเตียงมาถึงห้องน้ำได้ไปแล้วหนึ่งตอน
กีสๆ
เอาหวานๆกว่านี้อีก เอาให้แม่ยกเป็นเบาหวานกันไปข้างนึงเลย
 

[กว่าจะไร้เดียงสา]

เดินจากเตียงมาถึงห้องน้ำได้ไปแล้วหนึ่งตอน
กีสๆ
เอาหวานๆกว่านี้อีก เอาให้แม่ยกเป็นเบาหวานกันไปข้างนึงเลย
 

แค่นี้ก็ไม่ไหวจะหวานแล้วล่ะ