ตอนที่ 14 หงุดหงิด
สภาพจิตใจของพวกเราตอนนี้ต้องเรียกว่าค่อนไปทางลบ พี่ชายไม่ยอมพูดอะไรเลย เซอร์ก็ซึมไปเลย … พี่ๆก็เงียบๆกัน แม้แต่ผมก็ยิ้มไม่ออก แต่ในวันต่อมาก็ยังต้องมารับฟังอะไรแสลงหูอีก
“พวกเธอคิดว่าเก่งมาจากไหนกัน ! กล้าปีนรั้วโรงเรียนออกไปทั้งๆที่รู้ว่าสอบเนี่ยนะ สายฟ้า เทียมฟ้า เลวทั้งพี่ทั้งน้องจริงๆ” “…” ไร้การตอบรับจากพวกเรา
“พัสดล เทียมฟ้า รชา ต่างคนต่างเป็นเพื่อนที่เลวต่อกันใช่มั้ย วันสอบแท้ๆ พากันโดด”
“จารย์จะเลิกบ่นได้ยัง รำคาญ” พี่จิมทำหน้ารำคาญ ได้กวนส้นมากเพ่
“นะ … นายจินพรต เธอกล้าว่าฉันหรอ”
“ผมก็เห็นด้วยนะจารย์ด่าไปแล้วได้ไร ยังไงพวกผมก็โดดไปแล้วหักคะแนนก็น่าจะพอม้างงง” พี่ซูมลูกคู่ชั้นหนึ่งก็ออกหน้าแทนพี่จิม
“รรันต์ธร ! เธอกล้าสอนฉันหรอ หา หัดมีมารยาทเหมือนนายชานนท์มั่ง” เจ๊หวีตะหวาดเสียงดังลั่นจนพวกเราสะดุ้ง พี่ชาร์ปที่ได้รับคำชมแบบ งงๆ ก็สะดุ้งเช่นกัน
“จารย์อย่าเสียงดังเดะ พี่คิวตกใจหมดแล้ว” ไอ้มิวสอดปากขึ้นมาได้ถูกจังหวะจริงๆ เลยโดนพี่คิวฟาดไปดี
“พัสดล นายคีตภัฒน์เป็นแม่นายหรือไงฮะ ปกป้องกันจริงนะ”
“ก็แม่ทูนหัวไงเล่า” ไอ้มิวบ่นกระปอดประแปด
“อะไรนะ”
“เปล่าคร๊าบบบ”
“แต่ที่ครูไม่คิดคือเธอนะ เซอร์” โหยย ที่ไอ้เซอร์เรียกชื่อเล่น
“ขอโทษครับจารย์แต่ว่าพวกเรามีเหตุจำเป็นต้องออกจากโรงเรียนด่วนจริงๆครับ”
“อืม ครูจะให้อภัยสักครั้งแล้วกัน รอซ่อมเลยนะพวกเธอตอนเย็น ไปสอบได้แล้วไป” พวกเราก็รีบดอดออกมา ไอ้เซอร์ไม่วายลากพี่ชายที่เหม่อหนักออกมาด้วย
“ทำไมจารย์แกยอมมึงวะเซอร์” พี่ซูมบิดขี้เกียจถาม
“พ่อกูบริจาคไว้เยอะ ไปเหอะไปสอบ”
“อำนาจเงินช่างน่ากลัวจริงๆ เปลี่ยนยักษ์หวี ให้เป็นนางฟ้าหวี ก๊ากกก” พี่ซูมกับพี่จิมแม่งจะลัลล๊ากันไปไหน แต่ดูก็รู้ว่ากลบเกลื่อนเรื่องพี่เฮซกันอยู่ ทุกคนพยายามไม่พูดถึง ไม่เอ่ยถึง …
พวกเราแยกย้ายกันไปสอบ กลัวพี่ชายไม่มีสมาธิจัง ช่างเหอะทำของตัวเองก่อนดีกว่า วิชาประวัติศาสตร์สากล มีเรียนด้วยหรอวะ ของไทยยังเอาไม่รอด เฮ้ออออออ กรีกโรมัน อะไรวะเนี่ย ไม่ใช่ประเทศเดียวกันเรอะ = = ซุยแม่งๆ
การมั่วข้อสอบระดับเซียนก็จบลงอย่างง่ายดาย …. ขอให้ผ่านเหอะสาธุ !
Ver. Zer
ผมเหลือบมองคนข้างหน้าที่มันเหม่อตลอดการสอบ จนต้องเตะเก้าอี้มันให้ทำข้อสอบได้แล้ว รู้ว่าเครียด รู้ว่าเสียใจแต่ตอนนี้สอบก่อนเหอะ ผมก็คอยสะกิดมันไปเรื่อยๆ มันก็ทำไปเหม่อไป เฮ้อ
“เฮซมันได้สอบมั่งมั้ยวะ” ไอ้จิมเดินมาถามผม เหลือบมองไอ้เฮซที่ยืนเหม่อ
“ก็นะ กูก็เตะเก้าอี้เตือนมันอยู่ กลัวมันจะตายว่ะอาการหนัก”
“เออๆ ช่วยกันดูมันก่อนแล้วกัน ห่าเอ้ยทำกูนึกเรื่องสมัยสองปีที่แล้วอีกครั้งเลยว่ะ”
“มันจะเยอะแยะไปไหนวะ ยังไม่จบ ม.ปลายเลยห่า อุปสรรคเยอะชิบ”
“เออๆ งั้นกูกลับก่อนละไปส่งไอ้เฮซด้วยนะเซอร์”
“เออๆ กูดูเอง” หลังจากลาไอ้จิมไอ้ซูม ก็หันไปเห็นไอ้ชาร์ปยืนปลอบไอ้เฮซอยู่
“อะไรกันวะ”
“เฮซมันร้องไห้ว่ะเซอร์ มึงไปส่งมันกลับบ้านเหอะก่อนคนอื่นจะรู้เรื่อง”
“เออๆ เฮ้ยชาร์ปกูฝากไอ้เห็ดหน่อยนดิ เดี๋ยวกูลากไอ้เฮซกลับบ้านก่อน ฝากกุญแจรถให้เห็ดด้วย เดี๋ยวกูไปรถเฮซ” ผมโยนกุญแจให้ไอ้ชาร์ป
“เออๆได้ เดี๋ยวกูดูให้” ผมจูงมือไอ้เฮซให้เดินตามมา มันเลิกร้องแล้วแต่ยังเงียบ เงียบไม่พูดอะไร จนมาถึงมอไซต์ไอ้เฮซ
“เอากุญแจมาเดี๋ยวกูไปส่ง”
“ไม่อยากกลับบ้าน” เสียงแผ่วๆดังลอดออกมา เพื่อนหนอเพื่อน ผมดึงตัวมันมากอดแน่น
“เฮซมึงจะตายก่อนนะ เชื่อกูช่วงนี้อย่าคิดอะไร พักก่อน”
“แต่ .. กูไม่ไหวแล้ว ฮืออออ” ไอ้เฮซขยุ้มเสื้อผม ร้องไห้ ..
“มึงต้องไหว เหมือนที่ไอ้ฟาวส์มันไหวดิ มึงจะตายก่อนมันหรอ อีกสองปีมันก็กลับมาแล้ว” ผมลูบหัวมัน แม่งเอ้ย ทำไมต้องเกิดเรื่องแบบนี้วะ
“ป่ะ กลับบ้านก่อนนะเชื่อกู” ผมดึงมันซ้อนมอไซ จับแขนมันโอบรอบเอวผม แล้วขับออกมา
Ver. Hed
“เห็ด วันนี้กลับบ้านเองได้มั้ยเรา ฮ่าๆ” พี่ชาร์ปเดินมาหาผมที่ยืนรอไอ้เซอร์อยู่หน้าตึก
“อ่าว ทำไมอ่ะ ไอ้เซอร์เป็นไร”
“มันไปส่งไอ้เฮซไง มันฝากกุญแจมาด้วย เอ้า” พี่ชาร์ปยื่นกุญแจให้ผม
“อ๋อ ขอบคุณมากพี่ชาร์ป ไปรับไอ้ซิมกลับบ้านเหอะ ฮ่าๆๆ” พี่ชาร์ปหน้าแดงเล็กน้อย ผลักหัวผมแล้วเดินจากไป เฮ้อ แอบเหงาเล็กๆแฮะไอ้เซอร์ไม่ไปส่งเนี่ย แต่ก็นะใครจะกล้าปล่อยพี่ชายอยู่คนเดียว กลับบ้านดีกว่า
ผมขับมาถึงบ้านก็เห็นรถพี่ชายจอดอยู่ รองเท้านักเรียนสองคู่ คู่หนึ่งของพี่ชายอีกคู่ของไอ้เซอร์ ผมก็ถอดต่อเป็นคู่ที่สาม ฮ่าๆ แต่เมื่อผมเข้าบ้าน ก็เหมือนมีอะไรมาทิ่มที่ใจเล็กน้อย พี่ชายนอนหลับหนุนตักไอ้เซอร์ ส่วนไอ้เซอร์ก็เสียบหูฟัง พิงโซฟาเงยหน้าแล้วหลับตา เหมาะสมกันเป็นบ้าเลยว่ะ อดเปรียบเทียบพี่ชายกับตัวเองไม่ได้ ทำไมตูเกิดมาเตี้ยจังวะ .. เฮ้อ นั่นสินะ .. ยังไงก็มีเลือดเหมือนกันแค่ครึ่งเดียว … ผมเลยเดินออกมาจากบ้านที่ทำให้ผมรู้สึกเหมือนตัวเองจะไปเป็น กขค คนรักกันซะงั้นอ่ะ คิดอีกทีก็อยากด่าตัวเอง พี่เค้าเป็นเพื่อนกัน แล้วไอ้เซอร์กับเรามันก็ …. นะ แล้วตกลงเรากับไอ้เซอร์เป็นอะไรกันวะ - - แล้วทำไมเราต้องยอมมัน ? แล้วตกลงอะไรยังไง ยิ่งคิดยิ่งไม่เข้าใจ ? โอ๊ยยยยย อะไรวะเนี่ย
หงุดหงิดตัวเองว่ะ !
--------------------------------------------------------
ก็ช่วงนี้ตามพลอตก็จะมืดๆอึมครึมนิดนึง (เรอะ) นะคะ ยืนยันมาตั้งแต่ตอนแรกนะจ๊ะว่าเรื่องนี้มันต้องใช้วิจารณญาณ มีการปรับพลอตบางส่วนให้ซอฟต์ขึ้นนะคะ ไม่รู้เป็นไร แต่งทีไรมีแต่ดิ่งๆๆ พิมพ์ไปพิมพ์มาพี่เฮซฆ่าตัวตายซะงั้น = = ก็จะพยายามนะคะ ขอบคุณทุกคนที่ตามอ่านค่ะ TT
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก
