ว่างเว้นเพลามือในการเขียนนิยายลงไปมากกว่าทุกครั้งที่ผ่านมา
สาเหตุก็มาจากหลายอย่างๆ หนึ่งในนั้นก็ เวลาจำกัด(ไม่มีเวลา)เขียน
แต่ก็ตั้งใจว่า จะเขียนให้จบ เพียงแต่ถ้าช่วงไหนขยันก็จะได้อ่านมากหน่อย+55
.
.
.
.
..
แสงจ้าร้อนๆ ทำให้ผมต้องขยับกายหลบ เพราะม่านตายังไม่ปรับเลนท์รับความสว่าง เจ้าหลานสองตัวมันแกล้งผม เด็กมักตื่นไว ยิ่งมีเพื่อนก็ยิ่งตาสว่างโร่ น้องชินกับพี่ปุ๊บปั๊บหัวเราะกันคิกคักสองคน ยิ่งผมหลบแสงสว่างไปใต้หมอน เขาก็ยิ่งช่วยกันเปิดม่านให้กว้างรับแสงอรุณให้มันสาดเข้ามาได้หนาแน่นขึ้น..
“น้าปาล์มมมม”
พี่ปุ๊บปั๊บกระโดดเข้ามาทับตัวผม ทั้งที่ยังมุดใต้ผ้าห่มสีส้มสดของโรงแรม เล่นเอาซะจุก
“..โอยยย น้าจุก...”ผมดุหลานแทบไร้เสียง
!! ตึ่งงง....
แต่เด็กสองคนนี่ก็ไม่ได้สำนึก เมื่อน้องชินก็โดดมาทับผมบนเตียงเล่นอีกคน ทำราวกับผมเป็นของเล่นแสนสนุกของพวกเขา
“ลุกดิ..”ผมตะเบ็งเสียงครางฮือในลำคอ
มันก็ไร้ผลอีกเช่นเคย อีกคนทับตรงลำตัว อีกคนก็ทับขา ใช้น้ำหนักอันน้อยนิดกดเอาไว้
“น้องชิน ไม่ต้องกลัวนะ ฮึฮึ..”หลานผมมีการบอกคนที่กำลังให้ความร่วมมือกับเขาไม่ให้หวั่นไหว
“ชินไม่กลัวหรอก เพราะถ้าโดนตี น้าปาล์มจะต้องตีปุ๊บปั๊บก่อน ชินยังมีเวลาหนีทัน”อีกคนก็เจ้าเล่ห์ไม่แพ้กัน
“แบบนี้ ไม่ไหวนา..”
“ก็ปุ๊บปั๊บให้ชินร่วมมือด้วยนี่นา”
“บอกตอนไหน..”หลานผมถามด้วยเสียงงงๆ
“..ทางสายตา..”ชินตอบอย่างมั่นใจ
“.ไม่ได้พูดซักหน่อย”
“..หยุดกันเลยนะสองพี่น้องนี่ หนวกหูคนจะหลับจะนอน”ผมเอ็ด
“จะนอนไปถึงไหน..”
“นอนไปถึงอเมริกา”ผมเล่นกับหลาน
“.เป็นไงน้องชิน น้าปาล์มไม่โกรธหรอก”หลานผมรีบบอก
“ตอนนี้น้าไม่โกรธหรอกนะ แต่อีกไม่กี่นาทีข้างหน้า ถ้ายังไม่ยอมลุกขึ้นจากตัวน้านะ จะโดนจับเหวี่ยงออกจาห้องนี้แน่”ผมขู่
แต่เสียงหัวเราะของหลาน มันกลบเสียงผมซะสนิท
“ปาล์มมมม เล่นอะไรกัน”พ่อผมเข้ามาหน้าซีเรียส
“พ่อก็ดูหลานพ่อดิ”ผมแกล้งฟ้อง คนดีเวลาโดนแกล้งก็ต้องหัดฟ้องมั่ง
“.หลานทำอะไร”พ่อก็ทำหูตาฝ้าฟางไปอีกคน
“.พ่อไม่เห็นหรือไงนี่ รวมหัวกันแกล้งปาล์มนี่”ผมชี้ชัดๆ
“พ่อไม่เห็นโว้ย แล้วก็ตื่นขึ้นมาดูชาวโลกเขาได้แล้ว เขาตื่นขึ้นพัฒนาประเทศได้ค่อนโลกแล้ว ลูกกูยังนอนดมหมอนเน่าอยู่ได้”พ่อทำเสียงเคร่งขรึม
“โอ้ยยย อะไรนี่พ่อ..”ขัดความสุข
“ไม่อันนี้ก็โอ๊ย อันนั้นก็โอ๊ย อย่าถือว่า เลิกกับสามีแล้วได้มรดกก้อนโตไม่ต้องทำงาน”
“โหหห พ่อเอาอะไรมาพูดนี่ หลานอยู่ด้วยนะ”
“พี่ปุ๊บปั๊บ น้องชิน ไปทานข้าวก่อนที่ห้องอาหารเขาจะปิดนะลูก..”
“แล้วน้าปาล์ม...”
“ไม่ต้องเป็นห่วงเขาหรอก น้าปาล์มจัดอยู่ในจำพวก แร่ด อูฐ มีความอดทนสูง ไม่กินอาหารก็อยู่ได้อีกหลายวัน”
“พ่ออ่ะ พูดอะไรแต่อย่าง แบบนี้หลานเสียคนโทษใครไม่ได้เลยนะ”
“รีบไปลูก ไม่ต้องไปสนคนขวางนรกนะ”
“ป่ะ น้องชิน”
“..รอด้วย..”เสียงผมบอกให้หลานรอ แล้วก็โผล่ศรีษะะมาดูชาวโลกของพ่อบ้าง
แต่เจ้าหลานสองคนก็วิ่งจู๊ดด ออกพ้นปหน้าประตูเรียบร้อย
“หิวข้าวอ่ะพ่อ...”
“นี่มันกี่โมงแล้ว ปาล์ม เด็กๆเขาตื่นไปหาพ่อกับแม่มารอบหนึ่งแล้วนะ”พ่อเดินไปหยิบมือถือ แล้วก็กด ตามประสาคนอยากรู้ ผมก็เริ่มลุกขึ้นมานั่ง สภาพไม่พร้อมจะทำงาน คงต้องนั่งตั้งสติหลายรอบ
“เช็คอะไรล่ะพ่อ...”ผมถามแต่ผมก็ไม่เคยหวงมือถือหรอก เพราะไม่มีคลิปส่วนตัวของผมกับไอ้เก่งบ้าในนั้นแน่
“เก่งมันโทรมาหาบ้างหรือเปล่าลูก”
“มันจะโทรมาทำไม...”ผมตอบห้วน ไม่สนอยู่แล้ว
“..มึงจะเอาเงินมาให้กูเมื่อไหร่ วันที่บอกตอนแรกกูไม่ว่าง กูจะไปฮ่องกงกับพิมมี่..”
พ่ออ่านอะไรไม่รู้ลั่นห้อง เล่นเอาผมขนหัวลุกตั้งเด่ ผมจำได้ว่าก่อนจะหลับตาไปเมื่อคืนมันไม่มีอะไรนี่
“นี่มันอะไรปาล์ม”พ่อทำตาโตใส่
ผมสะดุ้งนิดหนึ่ง พยายามหาทางแก้ลำให้ตัวเอง..
“ไม่มีอะไรหรอกพ่อ..”ผมยิ้มตอบโจทย์พ่อไม่ถูก
“..ยังจะมาพูดอีก นี่ไอ้เก่งมันมาขอเงินชัดๆ”
“.พ่อก็เห็นแล้วนี่ มันอยากได้เงิน ปาล์มก็สนอง..”
“นี่ผัวเอ็ง มันกลายเป็นปลิงดูดเลือดแล้วเหรอ”
“อุ่ยยย พ่อ..”ผมร้องลั่น รับไม่ได้เลยที่พ่อใช้คำไม่เหมาะสมได้เต็มปากเต็มคำ
“.พ่อพูดผิดตรงไหนว่ะ”พ่อมีเถียง
“ผิดดิพ่อ ผิดเยอะด้วย”
“คนแต่งงานกัน มันก็เป็นผัวเมียกัน หรือว่าเอ็งเป็นผัวมัน..”พ่อยิ้มกรุ้มกริ่ม
“ไปกันใหญ่แล้วพ่อ ผัวเผอที่ไหน มันไม่ได้มีอะไรกันซักหน่อย”
“เชื่อได้ที่ไหน อยู่กันมาเป็นแรมปี มันก็ต้องมีวัดใจกันบ้างซิวะ”
“พ่อเลอะเทอะใหญ่แล้ว”ผมบุ้ยหน้าหนี
“.ไม่ต้องมาเฉไฉ จะให้เงินคุณเก่งเท่าไหร่..”
“ไม่รู้...”ผมตัดบท
“ไม่รู้ได้ยังไงวะ”พ่อทำหน้าไม่เชื่อ อะไรของพ่อนี่อยากรู้มากมายใส่ใจเกินเหตุ
“แล้วพ่อจะทำไม..”
“กูก็จะขอมั่งสิ อยากได้เงินไปเล่นคาสิโนซักล้าน..”
“.ไม่ได้....”
“ทำไมจะไม่ได้ ทีคุณเก่งเอ็งยังไม่ตอบปฎิเสธ”
“ก็มันเงินของเขา” เอ๊ะพ่อนี่นิสัยละโมภอยากได้อยากมีของคนอื่น มันมาแฝงในตัวพ่อตั้งแต่เมื่อไหร่
“แล้วพ่อเป็นพ่อ ไอ้เอมันยกให้เป็นของลูกแล้ว พ่อไม่มีสิทธิ์ตรงไหน”
“.พ่อ ปาล์มไม่คุยด้วยแล้วนะ เซ็ง”ผมทำหน้าพิศวง
“ไม่ได้ ไอ้เก่งมันได้ พ่อก็ต้องได้..”
“.พ่อจะเอาให้ใช่มั้ย..”ผมชักของขึ้น
ผมรู้ว่าเงินคือตัวหลักของชีวิต ใครๆก็อยากจะมีพี่เงินเป็นเพื่อนชีวิตเดินทางทั้งนั้น
แต่พ่อจะมาเดือดร้อนทำไม อยากได้ทำไม มันไม่ใช่นิสัยของพ่อเลยซักนิด..
“..เงินเขามีไว้ให้ใช้...”
“.......ปู.......”เสียงเรียกนอกห้องทำให้ผมกับพ่อต้องหยุดชะงัก
พ่อเดินเปิดประตู...
“ปาล์ม ทำไมไม่ลงไปกินข้าวล่ะลูก เขาจะปิดแล้ว..”
“ปาล์มไม่หิว...”ผมชักอิ่มในใจ
“ปาล์มมันอิ่มทิพย์นะ”พ่อบอกเพื่อนเกลอเบาๆ
“.ปาล์ม เมื่อคืนพ่อๆแม่ๆ คุยกันแล้วนะ ว่าจะให้ปาล์มเลือกว่าจะอยู่ที่ไหน ระหว่างบ้านสองหลัง”
พ่อเอนั่งลงข้างแล้วก็กอดคอผมแน่นซี้ปึ๊ก
แต่......................
แต่ผมกลับรู้ เคว้งคว้าง เหงา ซึม ลงไปกว่าเดิมอีกหลายเท่า
ทำไมผมรู้สึกใจหาย .............เหมือนจะขาดอะไรบางอย่างไป.............
ทำไมผมรู้สึกใจสั่น ............เหมือนกำลังจากสิ่งที่รัก..............
“ไม่ต้องรีบคิดนะปาล์ม ค่อยๆคิด”พ่อผมเป็นคนพูด น้ำเสียงก็คนละอารมณ์ก่อนหน้านี้
“ใช่ ทุกคนไม่รู้หรอกนะ ว่ามันเป็นเรื่องจำเป็นหรือไม่ แต่ก็อยากแสดงความคิด ปาล์มจะได้ไม่รู้สึกกดดัน เพื่อความสบายใจของปาล์มด้วย”
“.ขอบคุณครับ..”ผมฝืนยิ้มให้ทั้งสองพ่อ
ถึงเวลาที่ผมต้องประกาศชีวิตอิสระให้ตัวเองแล้วซินะ ผมว่าอย่างนั้น นั่นนะซิผมควรจะดีใจมากกว่า มันเป็นเวลาที่ผมจะได้คืนสถานะภาพเดิมให้ตัวเองอีกซักที พ่อทั้งคู่เดินออกไป แต่ผมกลับน้ำตาร่วงกราว ทั้งที่ผมไม่ได้รู้สึกว่าอยากจะร้องไห้ นี่ผมอ่อนแอขึ้นทุกวันๆ โดยที่ไม่รู้ตัวอย่างนั้นเหรอ7777777777777777777777777777777777777
666666666666666666666666666666666666
--ถ้ามีกำลังใจ เย็นนี้จะเขียนแล้วมาอัพให้อีกนะ---
บวก+บวกให้ทุกคนที่เข้ามาอ่านนะครับ
โพลล์
หัวข้อ: -.\Ql.ปล้นรักเจ้าวายร้าย.๐.-ll-จบแล้ว-ll-150112-ll (อ่าน 455422 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก