หัวข้อ: (อวสาน) เปลี่ยนลุคให้เป็นรัก...โดย Dream Come True ตอนพิเศษ​ 4 (100%) 22/1

[litlittledragon]

ผมไม่อยากปลุกเค้า เบสคงเหนื่อยและเพลีย เลยหลับไปทั้งอย่างนี้บนโซฟา
ผมไปเอาผ้าห่มมาจากในห้องนอน มาห่มให้เบส วันนี้ฝนตก อากาศเย็นมาก คงไม่ต้องเปิดแอร์ก็น่าจะอยู่กันได้
จากนั้นผมก็ไปผัดไข่เจียว ทำยำเต้าหู้ดำ เปิดผักกาดดองกระป๋อง แล้วก็ทำกุ๋ยช่ายขาวผัดน้ำมันหอย
ดีที่ผมซื้อวัตถุดิบทำอาหารติดบ้านมาเมื่อวาน ตอนเดินซื้อของด้วยกันกับเบส
หลังจากจัดอาหารขึ้นโต๊ะ เตรียมยากับน้ำเสร็จ ผมก็หันไปปลุกคนสวยของผม
“ที่รักๆ ....เอ่อ...เบสๆๆ ตื่นได้แล้ว ตื่นมากินข้าวกินยากันนะ” ในตอนแรก ผมแอบเรียกเบสว่าที่รักอีกแล้ว แต่กลัวเบสจะได้ยิน เลยรีบเปลี่ยนมาเรียกชื่อธรรมดา
“....โต้ง หรอ...เราขอนอนเลยได้ไหม ไม่อยากกินอะไรแล้ว” เบสงัวเงียตอบผมมา
“ไม่ได้ๆ ตื่นมากินข้าวกินยาซะ ไม่งั้น จะหายได้ไง ตื่นๆ “ ผมไม่ยอมท่าเดียว ยังไงเบสก็ต้องตื่นมากินยา ไม่งั้นไม่หายแน่ๆ
หลังจากปล้ำปลุกเบสอยู่ซักพัก เบสก็ยอมตื่นมากินข้าว กินยา
“อึม...ยำอร่อยจังเลยโต้ง โต้งมีพรสวรรค์นะเนี่ย ทำอาหารอร่อยจัง ขนาดเราเบื่อๆ อาหารยังกินได้เลย”
“เอาน่าๆ คนมันเก่งเทพก็งี้ละ ฮ่าๆๆ โอเคๆ ไม่ต้องมองหน้า กินไปๆ” ผมแกล้งพูดติดตลกให้เบสฟัง เพื่อจะอารมณ์ดี กินข้าวฝีมือผมได้มากขึ้น
“จ๊ะ พ่อเทพบุตร แต่เราชมจริงๆ นะ กับข้าวฝีมือโต้ง อร่อยอะ เราชักติดใจแล้วดิ มาทำงานเป็นแม่บ้าน บ้านเราไหมละ” เบสถามผม
“นายกล้าจ้างปะละ ทำให้กินทุกวันยังได้เลย”
“ทำไมเราจะไม่กล้า โต้งคิดค่าตัวแพงหรอ”
“ไม่หรอก สำหรับนายเราไม่คิดเงิน แต่คิดอย่างอื่น”
“อะไร ไม่เอาเงินแล้วจะเอาอะไร” เบสหันมาถามผมตาแวววาว........
แต่ผมมันคนปากแข็งอยู่แล้ว เลยเฉไฉไปว่า
“ก็ ....ยังนึกไม่ออก ไว้นึกออกแล้วจะบอกแล้วกัน ฮ่าๆๆ กินไปๆๆ อย่าพูดมากน่า”
หลังจากคะยั้นคะยอให้เบสกินข้าวต้มในชามให้หมด
ผมก็เก็บกวาดโต๊ะเอาจานไปล้าง และบอกให้เบสนอนพักซะ
เบสบอกนอนไม่หลับ ผมเลยเปิดรายการทีวีให้เบสนอนดู จากนั้นก็ขอตัวไปล้างจาน
พอล้างจานเสร็จ ผมเดินกลับมาดู เบสก็กำลัง นอนดูทีวีเพลินอยู่บนโซฟาเลย
“ไม่ง่วงแล้วหรอ”ผมหันไปถาม
“อืม...ก็พอตื่นมากินข้าวแล้วเลยไม่ง่วงละ แต่เพลียๆ อะ”
“จะเข้าไปนอนในห้องตอนไหนบอกนะ” ผมพูดแล้วก็ลงไปนั่งข้างๆ เบสที่นอนบนโซฟา
“หนุนตักเราเอาไหม จะได้สบายๆ เหมือนมีหมอน” ผมหันไปถามเบส เพราะเห็นเบสหนุนต้นแขนตัวเองอยู่ ท่าจะเมื่อย
“เอาดิ ได้หรอ” เบสหันมาถาม ทำตาเว้าวอนสุดขีด น่ารักมาก มากจนผมอยากจูบซะตรงนี้เลย
“มามา เชิญเลยคุณชาย วันนี้เราบริการพิเศษหนึ่งวัน เพราะนายไม่สบาย” ผมพูดพลางขยับขึ้นไปนั่งบนโซฟาตรงเหนือหัวเบส ซึ่งเบสก็เขยิบให้อย่างดี จากนั้นก็ล้มลงนอนหนุนตักผม
ผมให้เบสนอนหนุนตักดูทีวี ผมเองก็ดูทีวีพลาง ลูบหัวคนน่ารักเล่นไปพลาง เบสเวลาป่วย ก็เหมือนลูกแมวขี้อ้อนตัวนึงเท่านั้นเอง
หลังจากผ่านไปได้ซักพัก ผมรู้สึกว่าเบสนิ่งเกินไป พอก้มไปดู ก็พบว่าเบสหลับคาตักผมไปแล้ว
จะปลุกก็สงสาร แต่จะปล่อยให้นอนแบบนี้ไว้ก็ไม่สบาย
ผมตัดสินใจปลุกเบส
“เบสๆ ลุกไปนอนดีๆ บนเตียงไป ลุกๆ” ผมปลุกเบสเบาๆ

เบสทำท่าไม่ยอมตื่น จนผมต้องใช้ไม้ตาย นั่นคือ ก้มลงไปจุมพิตที่ปากเบส!!
“เห้ย โต้ง มาจูบเราทำไม” เบสลืมตาตื่นโวยวาย
“ก็นายไม่ตื่นนะซิ เราปลุกจะให้นายย้ายไปนอนในห้อง แต่นายนะเป็นเจ้าหญิงขี้เซา ต้องได้รับจุมพิตก่อนถึงจะยอมตื่น”
“บ้า เราไม่ใช่เจ้าหญิงนะ จะมาปลุกแบบนี้ แค่กๆๆ” เบสโวยพร้อมกับไอออกมา
“โอเค ไม่ต้องพูดมากละ เด๋ียวจะเจ็บคอ ไปนอนกัน มามะ เดี๋ยวเรากล่อมให้”
จากนั้นเบสก็ยอมเดินตามผมไปอย่างว่าง่าย เบสตอนเดินดูหมดเรี่ยวหมดแรง ผมต้องให้เบสเกาะบ่าผมเดินไปจนถึงเตียง
“โต้ง นอนแยกกับเราเหอะ เด๋ียวนายจะติดหวัด แค่กๆ ”
“ไม่เป็นไร เด๋ียวเราเอาหมอนมานอนข้างล่างได้ เราไม่ทิ้งนายไปหรอก นายกำลังไม่สบาย เด๋ียวเราดูแลเอง”
“ขอบใจนะโต้ง เรารบกวนนายหลายเรื่องจริงๆ เรานี่แย่ชะมัด มีแต่ทำตัวให้เป็นปัญหา โต้งต้อง แค่กๆๆ มาคอยช่วย แค่กๆๆ เรา แค่กๆๆๆ “ เบสไอไม่ยอมหยุดเลย
“พอๆ เลิกพูด รู้ไว้ซะว่าเราเต็มใจทำ ไม่ต้องคิดมาก เอาละ นอนซะ เด๋ียวเราลูบหัวกล่อมให้เหมือนเดิมนะ”
ว่าแล้วผมก็จับเบสนอนกับเตียง ผมบอกขอนอนข้างๆ แค่แป๊บเดียว เดี๋ยวลงไปนอนข้างล่างเอง
ผมกล่อมเบสให้นอนด้วยการลูบหัวเบส ดูเบสจะติดใจ เพราะทำหน้าตาเคลิ้มสุดๆ ก่อนจะเผลอหลับไปแบบไม่รู้ตัว
พอแน่ใจว่าเบสหลับแล้ว ผมก็ลงมานอนข้างล่างข้างๆ เตียง
ไม่ใช่ผมกลัวติดหวัดหรอก แต่เวลานี้ เบสน่าจะได้นอนสบายๆ บนเตียงคนเดียวจะดีกว่า
และถ้าผมไม่สบายไปอีกคน ใครจะดูแลเบสละ เวลาแบบนี้ผมต้องเป็นที่พึ่งให้เบสให้ได้
“ราตรีสวัสดิ์นะเบส” ผมหันมาราตรีสวัสดิ์กับเบสเพียงคนเดียว วันนี้คนน่ารักของผม ไม่มีสติมาตอบคำพูดผมแล้ว
จากนั้นผมก็ตั้งนาฬิกาปลุก เพื่อลุกมาปลุกเบสกินยาในตอนกลางคืน
ตลอดคืนนั้น ผมลุกมาดูเบสเป็นระยะๆ จนตัวเองแทบไม่ได้นอน
เบสดูทรมานมาก นี่ถ้าพรุ่งนี้ยังไม่ดีขึ้น ผมว่าจะพาเบสไปหาหมอแล้วละ
.........................................
เอามาให้อีกครึ่งตอนล่ะครับ เฮ้อ เวลาป่วยอยากมีคนมาดูแลเหมือนที่โต้งทำชะมัด

[Ryuse]

เหมือนอยู่กินกันแล้วอ่ะ สองคนนี้
writerงับ เมื่อไหร่เขาสองคนจะสมหวังอ่ะ?
อยากให้คนดีๆได้รักและสมหวังกับคนดีๆเหมือนกัน ไม่อยากให้อุปสรรคมาทำให้แยกจากกันเลย

[anajulia]

ลูกแมวเบส น่ารักไม่มีลด >///////<
อยากมีคนให้นอนหนุนตัก...หรือไม่ มีคนมาขอหนุนตักก็ปลื้ม เอร๊ยยยยยยยยยยย

[DREAM COME TRUE]

สวัสดีครับ พอดีคืนนี้ตั้งใจจะแต่งตอนพิเศษตอน 2 แต่ยังกระตุ้นตัวเองไม่ได้เลย
เลยต้องเข้ามาตามอ่านผลงานตัวเอง เพื่อจะเกิดแรงฮึด เขียนต่อ
เรื่องคุณlitlittledragon จะตั้งเงื่อนไขอะไร ผมยกสิทธิ์ให้กับคุณ litlittledragon เลยครับ
เพราะอุตส่าห์ช่วยเอานิยายมาลงให้ แค่นี้ก็ขอบคุณมากแล้วครับ
เรื่องจำนวนตอน ถ้าคุณlitlittledragon ยังไม่อยากบอก ผมก็ไม่กล้าพูดหรอกครับ
เอาเป็นว่า รวมๆแล้ว เยอะกว่าที่ตอนแรกตั้งใจไว้เยอะมากครับ จากที่คิดว่า จะมีแค่ซัก 30 กว่าตอน....ไปๆมาๆ
ทะลุไปเยอะพอสมควรเลย
ดราม่ามากไหม? อันนี้ตอบไม่ถูกนะ จริงๆเป็นเพราะ ผมต้องการปูพื้นฐานว่า กว่าแต่ละคนจะมารักกัน เจอกันได้
มันต้องผ่านอุปสรรค การทดสอบนานา
อะไรที่ได้มายาก มักจะพิเศษเสมอ แต่แน่นอนว่า ถ้าให้มันเศร้าสลดมากเกินไป เป็นผมก็ท้อใจ ถอดใจไม่สู้ต่อหรอก
มันก็ต้องมีอะไรดีๆมาคานกันบ้างเนอะ
ตอนนี้ผมก็กำลังแต่งเรื่องใหม่อยู่ แต่ไปๆมาๆ เอาตอนพิเศษเรื่องนี้ให้จบ แล้วค่อยแต่งเรื่องใหม่ต่อจะดีกว่า
เดียวจะสับสน
เรื่องใหม่ ตัวเองเลวได้ใจครับ ไม่มีแสนดีแบบโต้งอีกแล้ว
แต่ก็แปลกเนอะ พอแต่งเรื่องนี้จบ ความขี้เกียจก็ครอบงำเลยละ เอาเป็นว่า ต้องปลุกไฟในตัวใหม่อีกรอบแล้วซินะ
สวัสดีนักอ่านทุกคนครับ ขอให้สนุกกับวันหยุดยาวครับ

ปลุกไฟ 

[akera]

มาต่อเรื่อยๆเลยน้า     
เค้ารออยู่

แบบว่าช่วงนี้ว่าง 
เป็นกำลังใจให้ค่า

[litlittledragon]

ขำคุณดรีมเล็กๆ พึ่งจะอ่านเมลล์ที่คุณส่งมา เข้ามาดูในนี้ก็ อ้าว! แวะมาด้วยอีก

ขอบคุณครับ ยังรอตอนพิเศษต่อไปครับ แล้วถ้าเรื่องใหม่คลอดแล้วก็จะไปตามเฝ้าครับ

[ChiOln]

เบสดูน่ารักจังเวลาอยู่กับโต้ง

[LalaBam]

แบบโต้งมีอีกมะ ขอหน่อย

[silverspoon]

อ่าโต้งดีกับเบสหยั่งกะชีวิตคู่ กลัวโต้งจะฝันค้างกลางอากาศน่ะดิ  คนเขียนกะคนโพสต์สู้ๆนะ 

[JaJa89]

แอร๊ยยยย 
สวีทเด๊อ!!~
สงสารโต้งงงง

[heefever]

แล้วอีกนานมั้ยกว่าเบสจะรู้ว่าโต้งคิดยังไงกับตัวเอง

ได้ข่าวว่ากลาง ๆ เรื่องแล้ว เบสยังไม่ีรู้เลย

[WhatLoveIs]

ขอบคุณที่มาต่อนะคะ

เราตามอ่านอยู่นะ จะเมนท์ให้บ่อยขึ้นนะคะ

[jokirito]

พ่อไก่โต้งแสนดี พยายามเข้านะลูก

[DexTunG]

 

[roseen]

 

[Wordslinger]

 

ขอกอดและมอบดอกไม้เป็นคำขอบคุณแด่คุณ "มังกรน้อย" และคุณ "ฝันเป็นจริง"

ช๊อบชอบที่โต้งดูเป็นผู้ชายอบอุ่นมากๆ และ...แม้เบสจะดูเหมือนไม่รู้ตัว...ชอบที่โต้งเรียกเบสว่า "คนน่ารักของผม" บ้างละ "คนสวยของผม" บ้างละ กับ "ที่รัก" บ้างละ อันนี้คืออะไร...มันคือคำแสดงว่า นายโต้งหลงนายเบสแล้ว! กร๊าก

บวกหนึ่งให้ทั้งสองท่านแล้วนะคะ ^_^

[litlittledragon]

ขอบคุณทุกกำลังใจครับ ตอนที่เขียนถึงเบสป่วยนะ ก็พอดีกับที่ผมก็กำลังป่วยพอดี เรื่องเลยออกมาแนวนี้ แต่ตอนนี้หายแล้วละครับ
คนแต่งไม่น่ารักหรอกครับ หน้าตาไม่ดี แต่ชอบดูแลคนรัก ชอบเอาใจแฟนครับ
***** ตอนที่ 24 *****
เช้าวันรุ่งขึ้น....................
ผมตื่นมาดูอาการเบส ก็พบว่า เบสยังไข้ไม่ลดเลย วันนี้ผมเลยว่าจะโดดเรียน เพื่อดูแลเบสวันนึง
แต่ก่อนอื่น ผมคงต้องโทรไปหาคนหลายๆ คนก่อน
ผมโทรไปบอกเก่ง ให้บอกอาจารย์ประจำวิชาให้ด้วยว่า ผมลาป่วย
ผมโทรไปบอกพี่เบิร์ดว่า ให้เค้าไปดูห้องแลปแทนผมทีตอนเที่ยง แล้วฝากขอโทษอาจารย์ที่ปรึกษาผมด้วย พอดีผมติดธุระ ไม่ได้ไปมหาลัย
ไม่อยากบอกไปว่าลาป่วย เพราะกลัวพี่เบิร์ดจะมาเยี่ยมที่บ้าน

“ไม่เป็นไรหรอกโต้ง โปรเจ็คยังไม่เริ่ม วันนี้โต้งไปทำธุระก่อนเหอะ เดี๋ยวพี่คุยกับอาจารย์ให้เอง”
พี่เบิร์ดตอบเสียงใสมาตามสาย
“ขอบคุณมากครับพี่”
หลังจากนั้นผมก็โทรไปลาพี่เก๋ ว่าวันนี้เข้างานตอนเย็นไม่ได้ มีธุระ พี่เก๋ก็ไม่ได้ว่าอะไร เพราะปกติผมไม่ใช่คนงอแงหาเรื่องหยุดงานอยู่แล้ว
เธอบอกว่าไม่ต้องห่วง เด๋ียวหาคนมาช่วยเองได้
หลังจากเคลียร์ทุกอย่างหมด ผมก็ไปทำอาหารเช้ารอให้เบสกิน จากนั้นว่าจะพาไปหาหมอหน่อย
ผมอุ่นข้าวต้มที่เหลือ ทอดไข่เจียวใหม่อีกรอบ อาหารที่เหลือส่วนมากเหลือจากตอนเย็น
“เบสๆ ตื่นมากินข้าวได้แล้ว มากินข้าวซะ จะได้กินยา นะ”
ผมปลุกให้เบสไปล้างหน้าล้างตา แต่เบสดูอ่อนแรงเกินกว่าจะทำไหว ผมจึงต้องคอยเดินตามประกบ
บีบยาสีฟันให้ เตรียมผ้าเช็ดหน้าไว้ให้
จากนั้นก็ประคองพามากินข้าวที่โต๊ะ
เบสกินได้ ไม่กี่สิบคำก็วางช้อนลง
“อิ่มแล้ว ขอบคุณโต้งนะ อาหารโต้งยังอร่อยเหมือนเดิมนะ แต่เรากินไม่ลงแล้วละ นายไม่ไปเรียนหรอวันนี้ แค่กๆ”
“อ๋อ.....คณะเราวันนี้หยุดเพิ่มอีกวันนะ คณะนายไม่หยุดหรอ” ผมแกล้งโกหกเบสไป
“มีงี้ด้วยหรอ...คณะเราไม่..แค่กๆ ไม่หยุดหรอกนะ แค่่กๆๆ” เบสไอจนตัวโยนไปมา ผมสงสารเค้ามาก ได้แต่ลูบหน้าลูบหลังเบส ด้วยหวังว่า จะช่วยบรรเทาอาหารทรมาน
“อาจารย์ไปสัมมนากันนะ ยังไม่กลับ ...เอ่อ...เราว่าจะพานายไปหาหมอละ เด๋ียวเราขับรถเอง ขอยืมรถหน่อยนะ” ผมรีบเปลี่ยนเรื่องในทันที
“ได้ แค่กๆ ขอโทษนะ รบกวนโต้งอีกแล้ว แค่กๆ”
ผมบอกให้เบสรออีกแป่บ　ไปตอนนี้คุณหมอก็น่าจะยังไม่เข้าตรวจ เด๋ียวอีกซักพักค่อยไปโรงพยาบาลกัน
ผมพาเบสไปนอนพักที่ห้องรอเวลา จับเบสนอนเรียบร้อย ผมก็เดินออกมาเพื่อเก็บกวาดของ
ขณะนั้นเอง ประตูห้องพี่เอกก็เปิดขึ้น!! พี่เอกกลับมาตั้งแต่เมื่อไร ทำไมผมไม่รู้เรื่องเลยละ!!
“สวัสดีพี่ กลับมาเมื่อคืนหรอ ทำไมผมไม่รู้เรื่องเลยละ”
“อ้อ...พอดีพี่กลับมาดึกมากเลยเกรงใจเรานะ ฮ้าวววว ง่วงชะมัด อ้าวว ได้ยินเสียงคุยกันตะกี้ น้องเบสไปไหนแล้วละ”
“ไม่สบายครับพี่ นอนอยู่ในห้อง เดียวผมค่อยพาไปหาหมอ”
“ดูดีๆ ละกัน เพื่อเป็นไข้หวัด 2009 จะแย่เอานะ เดี๋ยวพี่ขอตัวก่อน จะออกไปมหาลัย นัดอาจารย์คุยเรื่องวิทยานิพนธ์ไว้นะ ไปละ”

หลังจากเก็บกวาดโต๊ะ ล้างจานเสร็จ ผมก็เดินกลับเข้าไปในห้อง ผมมองไปยังเบสที่นอนห่มผ้าอยู่บนเตียง
"เป็นไงบ้าง กินยาแล้วดีขึ้นไหม"
"แค่กๆ ยังหนาวๆ อยู่เลยโต้ง ห่มผ้าก็แล้ว...แต่หนาวจัง" น้ำเสียงเบสดูแหบแห้ง

เบสดูทรมาน ผมยื่นมือไปจับตัวเบส ไข้เบสยังไม่ลดเลย
สงสัยผมต้องเช็ดตัวให้เบสแล้วละ.....เช็ดตัวหรือ !!!
แค่คิดก็เสียวแล้ว...ไอ้บ้า เวลานี้ยังมาหื่น ไม่ได้ๆ ต้องดูแลเบสก่อน เรื่องหื่นไว้ทีหลัง
.....................................................................................
ส่วนเขียวด้านบนคุณดรีมเขียนไว้ตั้งแต่ลงเรื่องเอง ผมก็เลยเอามาลงด้วย ผมค้านนะเรื่องคุณดรีมถ่อมตัวอ่ะ
หน้าตาก็ดูน่ารักออก น่าจะเป็นขี้เอาใจนะเนี้ย แถมเห็นอาหารที่คุณทำแต่ล่ะอย่างแล้ว สุดยอดจริง
ผมอย่างมากก็มาม่าหลากรส เพ่ิมโปรตีน กับเศษผักไปวันๆ

เอามาให้แค่ครึ่งตอนก่อนนะครับ

[WhatLoveIs]

มาแว้ววววว

ป่วยแบบนี้อาการหนักจริงๆ

อย่าเป็นอะไรหนักเลยนะคะ

[silverspoon]

โต้งยังน่ารักเหมือนเดิม ทำให้ด้วยใจแท้ๆเลย

[akera]

เบสต้องเริ่มชอบโต้งมากขึ้นแน่เลย


ให้กำลังค่า

[Wordslinger]

เอาล่ะ เราก็จะได้ดูตอนหน้าว่า ลิมิตความหื่นของนายโต้งจะมีสักแค่ไหนกัน 

[LalaBam]

โต้งอย่าๆ
เบสกำลังป่วยเว่ย
 

[heefever]

ท่าทางจะอาการหนักนะเบส

ว่าแ่ต่ว่าเช็ดตัวอย่างเดียวพอนะ ห้ามทำอย่างอื่น

ท่องไว้ คนป่วย คนป่วย 

[roseen]

 

[litlittledragon]

“เบส เราจะเช็ดตัวนายนะ แล้วเดี๋ยวไปหาหมอกันนะ” ผมถามเบสที่กำลังสลึมสลือ
โดยไม่รอคำตอบ ผมค่อยๆ จัดแจงถอดเสื้อผ้าออกจากตัวเบส เบสยอมให้ความร่วมมืออย่างง่ายดาย
อาจจะเพราะไม่มีแรงจะขัดขืนอะไรผมอยู่แล้วมั้ง
ผิวกายเบสเนียนนุ่มลื่นมือ เปล่งประกายสีขาวราวกับมีออร่า ผมไม่ได้พูดเว่อร์ไปนะ ถ้าคุณๆทั้งหลาย เคยได้เห็นคนแบบนั้น พวกนายจะรู้เลยว่า ผมไม่ได้พูดเกินไป
แต่ตอนนี้ผมไม่ได้มีอารมณ์อย่างว่ากับร่างกายเบสเลย มีแต่ความวิตกกังวล
เนื่องจากเบสตัวร้อนมาก ผมกลัวว่าเค้าจะไม่ได้เป็นแค่ไข้หวัดธรรมดาแล้วซิ ถ้าเป็นอะไรที่มันร้ายแรงกว่านี้ ต้องแย่แน่ๆ
“เบส รู้สึกไงบ้าง ไหวไหม” ผมถามเบสเป็นระยะๆ
“อึม..โคร๊กๆ โต้ง เราไม่สบายตัวเลยละ โคร๊กๆๆ” เบสเริ่มไอแบบมีเสมหะ
ไม่ได้การละ หลังจากใส่เสื้อผ้าให้เบส ผมก็รีบแต่งตัวอย่างลวกๆ ผมเผ้าไม่ได้หวี เสื้อยืดใส่นอนเก่าๆ กับกางเกงขาสั้นแบบอยู่บ้าน
ผมคว้ากระเป๋าตังค์กับมือถือ จากนั้นก็ไปปลุกเบส

“เบส ไปหาหมอกันนะครับคนดี ตื่นก่อนนะ แล้วเดี๋ยวไปนอนต่อบนรถนะ เออ...เราขอยืมรถนายหน่อยนะ“
เบสไม่ตอบผม แต่มองหน้าผม ผมเห็นแววตาขอบใจจากเบส นั่นก็เพียงพอแล้ว
สำหรับผม ผมไม่ต้องการคำขอบคุณใดๆ ทั้งสิ้น
เพื่อเบส ผมทำได้ทุกอย่างอยู่แล้ว
หลังจากประคองเบสขึ้นรถได้ ผมค่อยๆ ขับรถเบสเพื่อไปโรงพยาบาลที่ใกล้ที่สุด
เนื่องจากมหาวิทยาลัยเรามีคณะแพทย์อยู่แล้ว จึงมีโรงพยาบาลประจำมหาวิทยาลัย
ผมพาเบสไปที่นั่น เพราะเป็นโรงพยาบาลที่ใกล้ที่สุดแล้ว
เรานั่งรอคอยคิวตรวจอยู่นานพอควร
ระหว่างนั่งรอ เบสนั่งพิงผม ผมจับเบสให้เอาหัวหนุนไหล่ผม มือข้างนึงก็โอบกอดเบสเอาไว้ มือผมลูบไหล่เบสตลอดเวลา เพื่อให้เค้ารู้สึกว่า มีผมอยู่ข้างๆ นะ
เค้าจะต้องไม่เหงา ไม่อยู่คนเดียวในเวลาที่อ่อนแอเช่นนี้
เวลานี้ ผมไม่อายใครแล้วทั้งนั้น มีแต่ความเป็นห่วงมากกว่า ผู้ป่วยคนอื่นที่นั่งรอคิว มองมายังพวกเราสองคนบ้าง
บางคนก็ทำท่าไม่สนใจ บางคนก็มองอย่างสงสัยใคร่รู้

จนถึงคิวของเบส คุณหมอวินิจฉัยว่าเบสเป็นไข้หวัดใหญ่ คุณหมอให้เลือกว่า จะกลับไปพักที่บ้าน หรือว่าจะนอนโรงพยาบาล
เนื่องจากเป็นโรงพยาบาลมหาวิทยาลัย จึงไม่ได้สะดวกมากมายเหมือนโรงพยาบาลเอกชนทั่วไป
ผมเกรงว่าเบสจะไม่สะดวก และผมเองก็ดูแลเบสไม่สะดวกด้วย เลยตัดสินใจพากลับบ้าน
คุณหมอบอกให้พักอย่างน้อย 3 วันผมคิดว่า อาทิตย์นี้ เบสคงไม่สามารถไปเรียนได้แน่
จากนั้นคุณหมอก็จับเบสฉีดยาไปเข็มนึง เนื่องจากเบสยังไม่ได้อาการแย่มาก เลยไม่ต้องให้น้ำเกลือ
หลังฉีดยา ผมขอบคุณและลาคุณหมอกลับบ้าน
ผมพาเบสในสภาพที่หมดแรงกลับมายังบ้านของพวกเรา

กว่าจะมาถึงบ้าน ก็เลยเที่ยงแล้ว ผมรีบไปหาอะไรง่ายๆมาให้เบสกิน เพื่อจะได้กินยา
ผมจัดแจงตักข้าวต้มที่เหลือ แล้วก็ทำยำกุ้งแห้งให้เบสกิน ด้วยหวังว่า รสเปรี้ยวๆ หวานๆ จะทำให้เบสอยากอาหารมากขึ้น เบสกินข้าวได้เกือบครึ่งชาม ก็บอกอิ่มละ
“อิ่มแล้วหรอครับคนดี มาๆ งั้นกินยานะ” ผมรีบเก็บชามข้าวไปห่างๆ แล้วก็ไปค้นถุงยาออกมา
“อึม หลังอาหาร สามเวลา งั้นตัวนี้ แล้วก็ยาลดไข้ โอเค เดียวไปเทน้ำให้นะเบส”
ผมแทบจะพูดอยู่คนเดียวทั้งหมดเลย เพราะเบสในเวลานี้ ไม่ได้อยู่ในอารมณ์ที่จะคุยอะไรกับใครได้

“อะ น้ำมาแล้ว กินยาซะนะ” ผมหยิบยาออกมาจากถุง ป้อนถึงปากเบสเลย เบสเผยอปากเล็กน้อยให้ผมเอายาป้อน
ผมค่อยๆ ดุนยาใส่ปากเบส ริมฝีปากเบสนุ่มและร้อน
จากนั้นก็ส่งแก้วน้ำให้เบส ผมปล่อยให้เบสค่อยๆ ดื่มเองดีกว่า ผมไม่กล้าป้อน กลัวเบสจะสำลักแบบคราวก่อนที่ผมพยายามป้อนน้ำเค้า
“เอาละ กินยาแล้วก็ไปนอน ไปๆ ไปกัน” เบสประคองเบสลุกขึ้นยืน เบสหันมามองผมแล้วพูดว่า
“ขอบคุณนะโต้ง ถ้าไม่มีโต้งอยู่ เราคงแย่แน่ๆ เลย แค่กๆๆ”
“ไม่ต้องพูดมากละ เราทำเพราะเราอยากทำ ไม่ต้องคิดมากนะ “ ผมตอบ พลางยิ้มจริงใจไปให้เบส
เบสยิ้มตอบกลับมาที่ผม
ผมพาเบสไปส่งที่เตียง ค่อยๆ ประคองเบสให้นอนลง พลางห่มผ้าให้
“เบสอยากได้อะไรปะ หรืออยากกินอะไร เด๋ียวเราหามาให้นะ”
“โคร๊กกๆๆ ไม่ต้องโต้ง เรา โคร๊กกๆๆ เราขอบใจนะไม่ต้องแล้วละ ขอแค่โต้ง นั่งเป็นเพื่อนเราจนกว่าจะหลับได้ไหม”
“เราไม่อยากอยู่คนเดียวนะโต้ง “
เบสอ้อนผมอีกละ มีหรือผมจะปฏิเสธ ผมนั่งกุมมือเบสไว้ข้าง มืออีกข้างก็คอยลูบไล้ศีรษะเบสไปมา เพื่อกล่อมให้เค้าหลับ
“โต้งเล่านิทานให้เราฟังหน่อยซิ เราจะได้หลับ” เบสเอ่ยขอผมอย่างน่ารัก
“ได้ซิ แต่เอ้...เราเล่าไม่เก่งซะด้วยซิ นิทานอะไรดี...”
“ถ้านึกไม่ออก แค่กๆๆ เอาเป็นเรื่องโต้งสมัยเด็กๆก็ได้”
“ก็ได้ .....เป็นเรื่องสมัยเรายังอยู่ ป.5 นะ........”

จากนั้นผมก็เล่าเรื่องราวสมัยเด็กๆ ให้เบสฟังอย่างมากมาย เบสมีขำหัวเราะด้วยเวลาผมเล่าเรื่องเปิ่นๆ ของตัวเอง
เล่าไปได้ซักพัก ตาเบสก็หรี่ปรือจนแทบจะปิดลงแล้ว ผมเลยบอกให้เบสพักผ่อนซะ
“นอนซะ นายง่วงแล้วละ “
เบสรับคำ จากนั้นก็ปิดตาลง ไม่นานนัก ผมก็ได้ยินเสียงลมหายใจสงบนิ่งมาจากเบส เบสตอนนี้หลับไปแล้ว
ผมมองคนน่ารักที่กำลังหลับเพราะฤทธิ์ยา
ผมรู้สึกอยากปกป้องคนๆ นี้จากใจจริง อยากอยู่เคียงข้างเค้า ในเวลาที่เค้ากำลังอ่อนแอ อยากเป็นกำลังใจให้
อยากทำให้เค้ามีความสุข ผมคิดเช่นนั้นจริงๆนะ
ผมค่อยๆก้มลง หอมแก้มเบสเบาๆ ถึงตอนนี้ผมกับเบสจะจูบกันแล้วก็จริง แต่ก็อยู่บนเงื่อนไขของสถานการณ์บางอย่าง
เช่นตอนมีอะไรกัน เป็นต้น
เวลาปกติ ผมยังไม่เคยได้จูบเบสอย่างจริงๆจังๆเลย
แต่สำหรับตอนนี้ผมขอแค่ได้หอมแก้มคนน่ารัก แค่นี้ก็พอแล้ว
.......................................................................

จบลงอีกตอนแล้วครับ มาต่อกันวันต่อไปละกันครับ
----------------------------------------------------------------------------
พรุ่งนี้คงมาลงให้ดึกๆ นะครับ ยังไม่แน่ใจว่าจะได้กลับถึงบ้านกี่โมง เพราะต้องเอางานไปส่ง บวกกับแก้งานอีก ท่าทางจะดึกแน่

[ChiOln]

โต้งดีมาก ๆ เลย

คราวนี้เบสน่าจะรู้ถึงความรู้สึกของโต้งบางนะเนี้ย

[LalaBam]

โต้ง
นายช่างดีแท้
 

[jokirito]

กี๊ซซซซ  ปรนนิบัติพัดวีอย่างดีเลยนะเจ้าไก่โต้ง  

[silverspoon]

โถ พ่อโต้ง พ่อคนทูนหัวของคนอ่าน  อยากให้เปิดเพลง เพื่อเธอตลอดไปของ ศักดา พัทะสีมา คลอจริงๆ มันใช่เลย

[heefever]

โต้งผู้แสนดี

ใครได้เป็นแฟนถือว่าคนนั้นโชคดีมาก ๆ เลยนะ