มาต่อให้สุดท้ายของวันนี้ครับ
*****************************************
“บอยมึงดูนั่นดิ” เอมันชี้ให้ผมดูอะไรบางอย่างในเช้าวันหนึ่ง ในขณะที่เราเดินเข้ามหาลัยพร้อมกัน
ต้นกำลังนั่งเหม่ออยู่คนเดียวในซุ้มๆหนึ่ง มันคงจะรู้เรื่องขวัญแล้วแน่ๆ
“ท่าทางจะแย่นะมึง กูสังเกตเห็นพี่เขาเป็นงี้มาหลายวันแล้ว”
“มึงจะไปสนใจทำไม จะเป็นอะไรมันไม่เห็นเกี่ยวกับเราเลยซักหน่อย”
“แล้วมึงไม่สงสารเขาบ้างเหรอ ยัยขวัญนี่มันแสบจริงๆอุตส่าแย่งพี่ต้นไปจากแกได้แล้ว ยังมาทิ้งขว้างแบบนี้อีก”
“แย่งอะไร กูกับเขาไม่เคยเป็นอะไรกัน”
“นี่ถึงกูจะเป็นเกย์กูก็ไม่ได้โง่จนดูอะไรไม่ออกหรอกนะ ช่วงที่มึงหายไปพี่ต้นเขามาถามหามึงทุกวัน โทรหากูซะสายแทบไหม้กูก็บอกให้โทรไปหามึงที่ห้อง เพราะกูก็ติดต่อมึงไม่ได้เหมือนกัน เขาก็บอกว่าเขาไปหามึงที่ห้องมาแล้วแต่ไม่เคยเจอมึงเลย กูก็งงว่าเขารู้จักห้องมึงด้วยเหรอ เขาเลยฝากของบางอย่างไว้ให้มึง ก็โทรศัพท์นั่นแหละ แล้วเครื่องเก่ามึงหายไปไหน กูถึงเคยถามมึงไงตอนที่มึงกลับมาว่าเจอกับพี่เขาหรือยัง ท่าทางเขามีเรื่องอยากคุยกับมึงมาก ถ้าคนมันไม่มีใจนะมันไม่พยายามตามหามึงขนาดนี้หรอก”
ผมฟังแล้วก็อึ้งนิดหน่อยเห็นคนที่หอผมบอกมาเหมือนกันว่ามีคนไปหาผมทุกวัน ผมคิดว่าเป็นเอกะนิวก็เลยไม่ได้สนใจอะไร ที่แท้ก็มันเองเหรอแล้วมันยังจะคุยอะไรกับผมอีก ทุกอย่างมันก็น่าจะจบจากวันนั้นแล้วไม่ใช่เหรอ
“พูดถึงโทรศัพท์ก็ดีแล้ว มึงเอาไปเลยไปกูเอาไปคืนเขาแล้ว แต่เขาบอกถ้ามึงไม่เอาก็โยนทิ้งไป กูไม่แปลกใจเลยที่เคยเห็นมึงกะพี่เขาทะเลาะกันเอาเป็นเอาตาย อารมณ์ร้อนกันทั้งคู่ ยัยขวัญมันเลยชุบมือเปิบได้สบายเลย อ่ะเอาไป” เอมันยื่นโทรศัพท์คืนมาให้ผม
ผมรับมันมาช้าๆเปิดเครื่องดูข้อมูลของผมยังอยู่มีบางส่วนเท่านั้นที่หายไป นี่มันเก็บเบอร์เก่าผมไว้นิครับแต่เป็นเครื่องใหม่เท่านั้นเองคงมีข้อมูลใหม่ครับที่ถูกบันทึกไว้ที่เครื่องผมชื่อและเบอร์ของมันเองครับ
“มึงเม็มชื่อพี่ต้นไว้ที่เครื่องกูเหรอ” ผมถามเอมันทำหน้างง
“อะไรเครื่องกูยังไม่ได้เปิดของมึงเลยกูจะไปทำได้ไง” งั้นแสดงว่าต้นมันเป็นคนทำสิครับ ผมหันไปมองมันอีกครั้งแต่มันไม่อยู่แล้ว
“พี่ต้นอ่ะดิ กูบอกแล้วเขาน่ะคิดอะไรกับมึงชัวร์” เอมันยังพูดต่อ
“มันจะเป็นไปได้ไงเล่ากูไม่ใช่ผู้หญิงน่ะ”
“โอ้ยสมัยนี้ผู้หญิงผู้ชายมันก็มั่วกันไปหมดแล้ว มึงก็มัวแต่คิดแบบนี้อ่ะดิถึงได้นั่งแดกแห้ว ถ้าเป็นกูนะยัยขวัญนั่นไม่ได้แอ้มหรอก” เออมึงยังไม่รู้อ่ะดิว่ากูมีอะไรกะมันมาแล้ว ผมนึกในใจนั่นสิผมเองก็ลืมคืนนั้นไปแล้วเหมือนกัน
“เนี่ยกูชักไม่แน่ใจแล้วสิว่าที่พี่ต้นเป็นแบบนี้ เพราะยัยขวัญหรือมึงกันแน่” เอมันถามแปลก ก็แฟนมันนอกใจมันก็ต้องเศร้าเพราะแฟนดิ
“แล้วกูไปเกี่ยวอะไร”
“มึงถามตัวมึงเองสิตั้งแต่มึงกลับมา มึงได้คุยกับพี่ต้นถึงสามคำหรือเปล่า กูเห็นมึงวิ่งหลบเขาตลอดทั้งที่ตอนมึงไม่อยู่เขาก็ตามหามึงให้วุ่น ตีหนึ่งตีสองกูยังต้องแหกขี้ตาขึ้นมารับโทรศัพท์เพื่อตอบว่ากูไม่รู้กูติดต่อมึงไม่ได้”
“เขาก็ไปดูยัยขวัญซ้อมละครก็เจอกับกูบ่อยๆ เสือกไม่คุยเองนิ”
“เป็นกูก็คงจะมีอารมณ์คุยหรอก มึงกับพี่เล็กอยู่ด้วยกันก็แทบจะปล้ำกันอยู่แล้ว”
มันก็จริงๆครับ ต้นมันมาเจอผมทีไรผมก็มัวแต่หยอกล้ออยู่กับพี่เล็กทุกที แต่ผมไม่ได้คิดว่ามันจะรู้สึกอะไรเลยเพราะมันก็มาเฝ้าขวัญไม่ได้มาหาผม
“เอาเหอะๆ กูไม่ยุ่งกับมึงแล้วพี่ต้นเขาอาจจะทำอะไรที่กูไม่รู้ให้มึงโกรธเกลียดเขาก็ได้ มึงจะเอายังไงก็เรื่องของมึงแต่ที่กูดูๆกูว่านะพี่ต้นต้องคิดอะไรกับมึงแน่ๆ”
มันคิดจะหลอกกูอีกน่ะสิ ผมคิดเมื่อเอมันเดินจากผมไปแล้วผมอุตส่าห์ลืมมันได้แล้วเชียวมันก็ดันเอาเรื่องมาให้ผมคิดวุ่นวายอีก
“ขวัญคุยกันหน่อยได้ป่าว” ผมเดินไปหาขวัญเมื่อเราซ้อมละครเสร็จและขวัญเองก็กำลังนั่งอยู่คนเดียว
“มีอะไรบอย”
“ขวัญจะคบกับพี่โจ้จริงหรือป่าว”
“ถามทำไม”
“ก็แค่อยากรู้”
“รู้ไปทำไม”
“ขวัญไม่สงสารพี่ต้นเหรอ”
“ห่วงเขาเหรอเอาไปดิขวัญยกให้ ถ้าพี่ต้นเขาเอาบอยนะ”
“มันไม่ใช่เรื่องตลกนะขวัญ เธอจะหลอกพี่ต้นไปทำไม”
“ขวัญไม่ได้หลอกใครพี่ต้นเขามายุ่งกับขวัญเอง เขาจะไปขวัญก็ไม่ว่าแต่เขาเลือกที่จะไม่ไปเอง” ขวัญกำลังจะเดินหนีแต่ผมฉุดแขนเอาไว้ก่อน
“นี่อะไรกันน่ะบอย” ขวัญหันมาสะบัดมือจังหวะเดียวกับที่ผมปล่อยมือพอดี ขวัญจึงเสียหลักล้มลงไปกระแทกพื้น
ผมตกใจเป็นอย่างมากเมื่อทุกคนหันมามองพอดี ภาพที่เห็นทุกคนคงคิดว่าผมทำร้ายขวัญ ผมกำลังจะเอื้อมมือไปฉุดขวัญขึ้นแต่โดนกระชากแขนซะก่อนแล้วผมก็เซถลาตามแรงเหวี่ยง
ต้นนั่นเองครับ
“มาวุ่นวายอะไรกับขวัญ” มันตะคอกผมก่อนจะหันไปพยุงขวัญขึ้น
“มีอะไรกัน” พี่เล็กวิ่งเข้ามาถาม
“ไม่มีอะไรหรอกค่ะขวัญแค่เสียหลักล้ม” ขวัญบอกยิ้มตีหน้าได้เก่งจริงๆ
“ไม่มีอะไรได้ไงเห็นตำตาเลยว่า บอยมันผลักขวัญ” เสียงไอ้โจ้นั่นเองครับที่แทรกเข้ามา พี่เล็กมองหน้าผมแต่ผมกลับมองไปที่ต้นที่ยืนโอบขวัญอยู่
“มันเป็นอุบัติเหตุ” ผมพูดได้แค่นั้นก่อนจะเลี่ยงหนีออกมา
อยู่ดีไม่ว่าดีอีกแล้วกู ผมคิดผมอยากให้เอมันมาเห็นเหตุการณ์ตอนนี้นักมันยังจะคิดว่าต้นมีใจกับผมอยู่หรือเปล่า นึกแล้วก็เซ็งๆโทรหามันดีกว่า
“เอมึงอยู่ไหนวะ” เอมันตอบกลับมาว่ามันกำลังเที่ยวอยู่กับนิวในที่ๆหนึ่ง
“เออรอกูด้วยนะพวกมึง เดี๋ยวกูตามไป” ผมบอกออกไปปกติผมแทบจะไม่เที่ยวกลางคืนด้วยซ้ำ แต่วันนี้มันเซ็งๆเปิดหูเปิดตาหน่อยก็น่าจะดี
“บอยมึงเป็นไรเนี่ยตั้งแต่มึงมาเนี่ยกูเห็นมึงนั่งซึมนานแล้วนะ” นิวมันทักผมแข่งกับเสียงดนตรีที่ดังสนั่น ชวนให้แสบแก้วหู
“มึงอย่าไปยุ่งกับมันเลยนิว คนเรามันหนีใจตัวเองมันก็เป็นแบบนี้แหละ” เอมันแขวะผมบ้าง
“นี่พวกมึงอย่ามายุ่งกะกูหน่อยเลยนะ ออกไปชักดิ้นชักงอตามประสาพวกมึงเหอะ กูรำคาญ” ผมไล่มันออกไปเต้นต่อชีวิตพวกมันช่างมีความสุขกันจริงๆ
“เออเขาเปิดเพลงช้าแล้ว เชิญมึงซึ้งเหอะพวกกูขอไปห้องน้ำก่อน”
เอกะนิวมันเดินหนีไปแล้วปล่อยให้ผมนั่งอยู่คนเดียวเออนะเขาเข้าใจเปิดเพลงจริงๆ
………หลบเธอได้ตั้งนานไม่ต้องเจอที่เจ็บก็เริ่มจาง………..
……เที่ยวคนเดียวฝึกเที่ยวคนเดียวเริ่มชินได้ไม่นาน………..
………อุตส่าห์ถอยมาใกลก็หวังในใจไม่เจอะกันก็ดี………
………เริ่มสบายเริ่มฝันดีๆก็เริ่มจะยิ้มเป็น……………
………แต่ไม่รู้อะไรแกล้งกัน……….
……….ให้วันนี้ต้องมาเจอ…………………
………ให้บังเอิญเจอเธอและเขาคู่กัน…………..
……….และยังต้องทักทาย……………………
……….ต้องเดือดร้อนอย่างนี้อีกแล้ว…………
………ต้องกลับไปเริ่มใหม่…………..
……เริ่มทำใจเริ่มต้นกันใหม่เริ่มเสียนำตา…………..
……..ต้องเดือดร้อนอย่างนี้อีกครั้ง………..
…………..อุตส่าห์ผ่านพ้นมา………….
……ก็ไม่รู้จะดีขึ้นอีกวันใหน….คงอีกนานนนน!!**********************************************
เอาแบบตาเรย์ดีกว่า 10 Reply อิอิ
ก่อนลงเรื่องต่อไป
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก
