มาต่อล่ะคับ อิอิ
**************************************
สายแล้ว....ต้นยังคงนอนหลับสนิทอยู่บนที่นอนผม ทั้งที่ร่างกายมันยังเปลือยเปล่าอยู่นึกถึงเหตุการณ์ เมื่อคืนผมยังไม่อยากเชื่อว่าเราสองคนจะเลยเถิดกันไปได้ขนาดนั้น ผมคงจะลืมเหตุการณ์ครั้งแรกของผมครั้งนี้ไปไม่ได้แน่ๆครับ มันเกิดขึ้นกับคนที่ผมรัก..
ผมดึงผ้าห่มมาห่มให้มันหลวมๆเมื่อมันเริ่มขยับตัว แต่มันยังไม่ได้ตื่นขึ้นมาหรอกครับมันก็คงจะเพลียมากพอๆกับผมตอนนี้ที่ถึงแม้จะตื่นแต่ก็เอาแต่นั่งมองมัน ผมยังไม่มีแรงพอที่จะเดินไปเข้าห้องน้ำ ผมเอื้อมมือไปปัดไรผมให้มันเบาๆแต่ต้องรีบชักมือกลับเมื่อมันลืมตาขึ้นมา...
ต้นไม่พูดไม่จาเลยล่ะครับเอาแต่นอนมองผมอยู่อย่างนั้น จนผมต้องหลบสายตามัน
“ทำเป็นอายทีเมื่อคืนเคลิ้มเชียวนะ ” มันเริ่มทะลึ่งอีกแล้วครับ
“ใครกันแน่ที่เคลิ้ม ” ผมว่ามันกลับ
“ก็นาย..xxx..เก่งขนาดนั้นเป็นใครก็ทนไม่ไหว ปากนึกว่าจะเถียงเก่งอย่างเดียวอย่างอื่นก็ไม่เบานิ ”
มันเอามือมาแตะที่ปากผม..ผมล่ะอายมันจริงๆอยากรู้นักต่อหน้าคนอื่นมันจะกล้าทำอย่างนี้กับผมมั๊ย..ครับในความสุขที่ได้รับผมก็มีความรู้สึกหวาดกลัวอยู่เหมือนกันว่าผมกับมันจะลงเอยกันแบบใด จริงๆผมก็มีคำตอบอยู่ในใจแล้วล่ะครับเพียงแต่ผมไม่อยากคิดถึงให้หัวใจมันเจ็บปวดเท่านั้น
“กี่โมงแล้วอ่ะ ” มันเอ่ยถาม
“จะเที่ยงแล้ว ”
“โหนายจะรับผิดชอบป่าวเนี่ย ถ้าพี่ไปเรียนสายไม่ทันรอบบ่าย ”
“เรื่องไร ”
“อ้าวพูดงี้ก็เสียดิ ทำให้เสียเหงื่อ เสียน้ำแล้วไม่รับผิดชอบเหรอ ”
“แล้วเสียคนเดียวหรือไงเล่า แถมคนที่เจ็บตัวผมนะ ไม่ใช่พี่ ” ผมว่ามันกลับบ้างเมื่อมันทะลึ่งไม่ยอมหยุด
“เจ็บมากป่าวอ่ะ ”
“จะลองดูป่าวล่ะ ”
“ชาติหน้าเหอะไอ้น้องว่าแต่นายเจ็บกับพี่คนเดียวก็พอแล้วนะ ถ้าไปเจ็บที่อื่นโดน!!! ” มันขู่ผม งั้นกูขอถามมึงบ้างผมผ่อนลมหายใจ
“แล้วถ้าพี่ไปยุ่งกะคนอื่นแล้วผมมีสิทธ์หวงพี่ได้มั๊ย ”
เงียบ!! บรรยากาศทีเล่นทีจริงเมื่อกี้หายไปทันที สีหน้ามันเริ่มคิดหนักขึ้นมา
“อืมม เดี๋ยวไปเรียนไม่ทันขอตัวก่อนนะ ” ต้นเลี่ยงหนีผมขึ้นมาเฉยๆ แววตามันไม่มีท่าทีล้อเลียนผมเหมือนเมื่อคืน ผมขยับตัวหลีกทางให้มันเข้าห้องน้ำ อย่าคิดอะไรให้มากมายเลยไอ้บอย ผมปลอบตัวเองอยู่ในใจ
ผมมาถึงมหาลัยช่วงบ่ายๆผมให้ต้นออกมาก่อน เพราะมันมีเรียนส่วนผมแค่เข้ามาช่วยงานที่คณะที่ผมทำค้างไว้เท่านั้น
“ไงบอยเดินซึมมาเชียวนะเอ็ง” รุ่นพี่ทักผมเมื่อผมเดินเข้าไปในห้องที่เขาใช้เตรียมงานกัน
“เมื่อคืนนอนดึกอ่ะครับพี่เล็ก” ผมตอบ
“เออมาก็ดีแล้ว เมื่อกี้มีไอ้หน้าตี๋คนนึงมันเอาไอ้นี่มาฝากไว้ให้เอ็งแน่ะ”
พี่เล็กยื่นถุงๆนึงให้ผม ผมรับมาเปิดดูห่อผัดไทครับที่มันอยู่ในถุงผมนึกถึงหน้าต้นขึ้นมาทันที มันเพิ่งทำผมใจแป้วไปไม่กี่ชั่วโมงแล้วนี่มันจะกลับมาทำให้ผมสับสนอีกทำไม
“ผัดไทน่ะพี่เล็กกินป่าวครับ”
“อ้าวไอ้บอยมึง คนในห้องมีเป็นฝูงมึงถามไอ้เล็กคนเดียวเนี่ยนะ” รุ่นพี่อีกคนแซวผมกลับมา ทำไงได้ทั้งกลุ่มผมก็ค่อนข้างสนิทกับพี่เล็กที่สุดนิครับ พี่เขาค่อนข้างเป็นกันเองมากๆ
พี่เขาเป็นประธานกิจกรรมอ่ะครับก็เลยสนิทกันเร็ว เพราะเรามีเรื่องที่ปรึกษากันบ่อยอยู่เหมือนกันรวมถึงงานนี้ด้วยครับ
“ทำงานไปเลยพวกมึง แล้วนั่นเพื่อนอุตส่าห์ซื้อมาให้เอ็งก็กินไปเหอะเดี๋ยวเขาเสียใจเอานะ” พูดจบพี่เล็กก็ตบไหล่ผมอย่างที่พี่แกทำอยู่เสมอ แล้วแกก็เดินไปช่วยงานคนอื่นผมรู้สึกดีถึงการเป็นผู้นำของแกจริงๆครับ
ผมวางห่อผัดไทของต้นไว้ทันทีเมื่อมีเสียงร้องโอ้ยดังมาจากกลุ่มที่กำลังทำงานกันอยู่
“เอ้ยไอ้เล็กมันตอกตะปูพลาดโดนมือมันว่ะ” เสียงที่ดังขึ้นมาผมรีบแทรกตัวเข้าไปดูทันที
“พี่เล็กไปทำแผลเหอะ” ผมบอก เมื่อมองเห็นแผลพี่แกค่อนข้างเอาการอยู่
“ไม่เป็นไรหรอกเอาผ้าพันไว้เดี๋ยวก็หาย” พี่เล็กบอกยิ้มๆ
“ไปเหอะ ไอ้เล็กมึงนี่ห่วงงานไม่เข้าเรื่อง” พี่อีกคนว่าพลางใช้ผมให้พาพี่เล็กไปทำแผลที่ห้องพยาบาล “บอยเอ็งพาหัวหน้าเอ็งไปหน่อยซิ”
“ไปเหอะพี่เล็กงานเดี๋ยวค่อยกลับมาทำ”
“เดี๋ยวพี่ไปเองก็ได้ เอ็งน่ะไปกินข้าวให้เสร็จเหอะบอย” พี่เล็กหมายถึงผัดไทผมครับ
“ช่างมันเหอะน่าพี่เล็กไปเดี๋ยวผมพาไป” ผมจูงมืออีกข้างของแกเดินออกจากห้องเพื่อไปห้องพยาบาล
“เลยทำเอ็งลำบากเลย” พี่เล็กว่าเมื่อผมพามาถึงห้องพยาบาล
“ลำบากอะไรเดินมาแค่นี้เอง ว่าแต่จะมีใครอยู่ป่าวเนี่ย” ผมสงสัยเมื่อห้องมันดูเงียบๆแต่ประตูก็เปิดอยู่
“ไม่มีใครอยู่เลยอ่ะพี่เล็ก” ผมบอกเมื่อเดินเข้าไปในห้อง
“อืมไปไหนกันหมดเนี่ย”
“เอางี้พี่เล็กนั่งลงผมจัดการเอง” ผมบอกพี่เล็กนั่งลงบนเตียงจัดการหาอุปกรณ์มาทำแผลให้ ทำไงได้ไม่มีใครอยู่คนมันเจ็บผมก็ต้องทำเองอย่างนี้แหละ เรื่องอื่นเคลียร์ทีหลัง
“เออเอ็งนี่ก็ทำแผลเป็นนิ มือเบาด้วย” พี่เล็กชมในขณะที่ผมนั่งทำแผลให้แก
“อย่าชมสิพี่มันเขิน” ผมบอกยิ้มๆ
“อย่างนี้แฟนรักตายเลย”
“ใครเขาจะมาตาบอดล่ะพี่เล็ก”
"อ้าวเอ็งก็หน้าตาดีใช่ย่อย ในคณะเอ็งก็ไม่เป็นรองใครหรอกน่า นิสัยก็ดีไม่ได้วี้ดวิ้เหมือนเกย์ทั่วไป ต้องมีคนรักบ้างแหละน่า”
ผมไม่ได้ปิดเรื่องผมเป็นเกย์กับใคร พี่เล็กเองแกก็ไม่เคยรังเกียจอะไรผมเลย ผมค่อนข้างจะทำงานเข้าขากับแกมากจนมีคนแอบแซวเหมือนกันแต่มองเป็นเรื่องขำๆกันมากกว่า
“อย่างน้อยคนที่เอาข้าวมาให้เอ็งก็ไม่เลวนิ”
“อ๋อคนนั้นนะแฟนขวัญครับเราเพิ่งรู้จักกันเอง” ผมเริ่มแหลไปเรื่อยครับจนทำแผลเสร็จ
“เออค่อยยังชั่วหน่อยเอ็งเก่งจริงๆขอบใจหวะ” พี่เล็กจับหัวผมคลอนเบาๆพลางยิ้มอย่างอารมณ์ดี ผมก็พลอยยิ้มกับแกไปด้วย
“ขอโทษนะครับที่ขัดคอแต่นี่มันห้องพยาบาลนะครับ” ผมสะดุ้งใจหายวาบเมื่อเสียงคุ้นหูดังมาจากประตูห้อง
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก
