ตอนที่ 26พอเรามาถึง ประตูหน้า
“แต่ผมกลัวนี่ฮะ” ผมกระซิบ แอบมุดตัวเข้าไปใต้วงแขนยักษ์เซอซัส ท่านเซอซัสตัวแข็งๆเกร็งๆ ไม่นุ่มนิ่มเหมือนท่านบาลิธ… แต่ผมก็ชอบที่สุดเลยฮะ
“เจ้าอยู่กับข้านะเว้ย นากัล!” ท่านขยี้หัวแรงๆทีหนึ่ง “ปะ!…เดินตามหลังข้ามา ไม่ต้องมองหน้าพวกทหารกาก ”
ผมทำตามอย่างว่าไง เดินก้มๆหน้า ตามจังหวะก้าวเร็วๆยาวๆของท่านเซอซัส แล้วก็จริงด้วย ไม่มีใครแถวนั่นสังเกตุอะไรเลย พวกทหารพอเห็นว่าท่านเซอซัสเดินผ่านมา ก็ก้มหนีกันด้วยซ้ำ
เย้!!! พวกเราพ้นประตูออกมาแล้ว ทุกอย่างดูสว่างไปหมดเลยฮะ ผมสูดอากาศเต็มที่ พลางหัวเราะออกมา
เมืองรอบๆพระราชวัง ส่วนมากเป็นที่ดินของพวกเศรษฐีแล้วก็บรรดาเมียของขุนนาง มีสถานที่ทางราชการมากมาย อยู่ในละแวก พอเดินห่างจากประตูวังซักช่วงถนนแล้ว
ท่านเซอซัสก็ดึงผมไปโอบ
“พอเสร็จธุระแล้วอยากไปไหนรึเปล่า ?”
“ไปฮะ…” ผมเงยหน้าบอก ”ท่านเซอซัสพาผมไปเที่ยวหน่อยนะฮะ”
ท่านเซอซัสยิงฟัน “แล้วอยากไปที่ไหนล่ะ?”
“ที่ใหม่ๆอะฮะ ที่ๆผมไม่เคยไป”
“ตกลง แต่ตอนนี้ข้าต้องไปทำธุระที่ร้านยาก่อน ข้าอยากให้เจ้ารออยู่ข้างนอก “ ท่านจูงมือผมเพื่อเดินเร็วขึ้นเรื่อยๆ
ดวงอาทิตย์ยามเช้าส่อง ทำให้ทั้งเมืองกลายเป็นสีเหลืองเหมือนอยู่ในเตาอุ่นๆ พวกเราเดินข้ามสี่แยกจอแจ ผมชะเง้อมอง พระราชวังถูกกำแพงยักษ์บดบังเสียแล้ว ท่านเซอซัสพาผมขึ้นเนินเตี้ยๆ ซึ่งมีตึกสามชั้น รูปร่างคล้ายโรงเตี้ยมตั้งอยู่
“รออยู่ข้างหน้านะ นากัล นั่งตรงนี้…ข้าจะคอยมองจากหน้าต่างออกมา ไม่ต้องกลัว” ท่านเซอซัส ดันผมให้นั่งลงบนเก้าอี้หน้าโรงเตี้ยม ผมพยักหน้าเชื่อฟัง จนเขาเดินเข้าไป…
ผมขุกเข่าเพื่อให้ตัวเองสูงขึ้น ท้าวคางกับบานหน้าต่างขมุกขมัว ข้างในที่ท่านเซอซัสเดินเข้าไป เป็นเหมือนร้านค้า…ขายยา? มีพวกพืชอยู่ในกระสอบบนชั้น มีถุงกระดาษใส่ผงเต็มไปหมด ผมเห็นแผ่นหลังกว้างของท่านเซอซัส กำลังสนทนากับเจ้าของร้านอยู่
สักพักหนึ่งผมก็เมื่อย เลยนั่งรอ แค่แปปเดียวเองฮะ ท่านเซอซัสก็เดินออกมา พลางเหน็บม้วนกระดาษใส่ปลอกดาบว่างๆ
“เสร็จละ ..ทั้งวันเป็นของเจ้าแล้ว” ท่านยิ้มเจ้าเลห์ ขยี้หัว
/////////////
ท่านเซอซัสจับมือผมจูงไปตามทางตลอด แบบนี้คนอื่นจะคิดว่า ท่านเซอซัสเป็นพ่อผมรึเปล่าน๊า ? พอท่านเซอซัสโกนหนวดแล้ว ดูเด็กกว่าเดิมเยอะเลยฮะ ผมมองใบหน้าท่าน แต่ก็เป็นพ่อไม่ได้หรอก เพราะว่าหน้าไม่เหมือนกันซักหน่อย
“ทำใมท่านเซอซัสตัวใหญ่จังเลยฮะ” ผมถามยิ้มๆ
ท่านเซอซัสหัวเราะ “ เพราะข้ากินเก่งตั้งแต่ตัวเท่าเจ้า”
“โตขึ้น ผมจะสูงเท่าท่านเซอซัสรึเปล่าฮะ?”
“อื่ม…” ยักษ์หยุดเดิน ก้มลงมองผมหัวจรดเท้า “ไม่ว่ะ…เจ้าผอมแห้งเกินไป อายุเท่านี้แล้วกินน้อยแบบเจ้า มันจะไม่สูงเอารู้ใหม นากัล เอาขี้วัวผอกสิ”
“อะไรนะฮะ??”
“เอาขี้วัวผอกหน้าผาก แล้วจะสูง พ่อข้าสอนมา ฮ่าๆๆๆ ข้าโดนทาด้วยนะเว้ย”
“หวา!! ผมไม่อยากสูงแล้ว ถ้างั้น”
ท่านเซอซัสหัวเราะลั่น ยิงฟันเขี้ยวใส่ผม ก่อนจะรวบตัวผมขึ้นไป
“อ้ะ ท่าน!” ผมถูกจับให้พาดขาบนบ่า อยู่ในท่าขี่คอ
“ทีนี้เจ้าก็เป็นเด็กผมทองที่สูงที่สุดในบาบิโลนแล้วล่ะ นากัล…” ท่านพูดแหบๆ เดินไปข้างหน้า
ผมกำเส้นผมดำสนิท โน้มตัวลงไปหอมเบาๆ
“จุ๊ๆ เจ้าเด็ก ตอนนี้คนอื่นคิดว่าเจ้าเป็นลูกข้าอยู่…อย่าทำให้ตะบะแตกสิ”
ผมหัวเราะออกมา “ไม่เห็นเหมือนซักหน่อย…”
พวกเราเดินต่อ ผ่านตลาดสด และ สวนหย่อมกลางเมือง
แต่แล้วผมก็ได้ยินเสียงบางอย่าง
“อู้ดดด !!อู้ดดด!!”
“อ้ะ!!” ผมร้อง ท่านเซอซัสดูเหมือนจะสังเกตุที่ผมชะงัก จึงหยุดเดิน
ตัวสีชมพูกลมๆในคอก หน้าตลาด
อ้ะ หมูนี่หน่า!! มันคือหมูฮะ ลูกหมู
“เคยเล่นกับหมูมาก่อนรึเปล่านากัล” ยักษ์ถาม
ผมส่ายหน้า “อยากเข้าไปดูใกล้ๆฮะ”
ท่านเซอซัสปล่อยผมลง แล้วเราก็เดินไปที่คอกด้วยกัน พ่อค้าคุยอะไรโฉ่งฉ่างกับลูกค้าอีกคน
อ้า..หมูนี่น่ารักจังเลยน๊าา… มีลูกตัวเล็กๆด้วยอะ ผมอยากลูบจังเลย ผมชะโงกหน้า ยื่นมือไปเกาหัวมัน
“ฮะฮะ…ท่านเซอซัส มันชอบ- - หว๊าาา!!!”
ท่านเซอซัสอุ้มผมข้ามคอก ตอนนี้ผมเข้ามาอยู่ในคอกกับหมูแล้ว
ลูกหมูเอาจมูกมาดุนเอวผม “อุ้ด อุ้ด อุ้ด”
พ่อค้าหันมามอง แล้วพูดภาษาอะไรไม่รู้ฮะ เสียงดังใส่ท่านเซอซัส
ท่านเซอซัสยักใหล่ ตอบกลับเป็นภาษาอื่น ผมยืนมองงงๆ ท่านเซอซัสควักเงินออกมา
“อ้ะ..เจ้านี่” ลูกหมูดันเข่าผมอีกแล้วฮะ ผมคุกเข่าลงไปลูบตัวสีชมพูอ่อนของมันหลายๆที
“ไปกัน..นากัล เอาหมูออกมาด้วย” ท่านเซอซัสกล่าว พร้อมเปิดคอกให้ผมเดินออกมา
“ห้ะ!!?”
ท่านเซอซัสยิงฟันเขี้ยวใส่ผม “ถือว่าเป็นของขวัญสำหรับวันนี้แล้วกัน…ตอนกลับวัง เดี๋ยวค่อยยกให้ชาวบ้านแถวนี้”
“ห๋า” ผมมองหน้าลูกหมู กับหน้าเขาสลับไปมา ท่านเซอซัสซื้อลูกหมูให้ผม??
===============
ขอบคุณกำลังใจจากทุกคนมากๆๆเลยค่ะ ผู้แต่งรักคนอ่านจังเล้ย
ตอนหน้าจะพยายามมาให้เร็ว ไม่ก็ วันอาทิตย์ นี่นะคะ เพราะตอนนี้มันสั้น เอิ้กๆๆๆ ผู้แต่งต้องขอโทษจริงๆที่เบี้ยวนัดบ่อย ช่วงนี้เจอเรื่องน่ะค่ะ แต่ตอนนี้เพลาลงแล้ว อิอิ
ขอบคุณทุกคนนะคะ