หัวข้อ: {มาเฟียที่รัก กิ๊กรัก คุณชายตาโต ] ตอนพิเศษ น้ำซอส+เดียร์ P.80 |10/พฤษภาคม/2555|

[belzaaa]

อัพ เย็นๆ ดึกๆ คืนนี้ไม่ได้เหรอ
 

[boylove_yj]

Part 41


ร่างสองร่างที่โลมรันพันตูกันอยู่บนเตียงนั้นบอกอารมณ์ของทั้งคู่ได้เป็นอย่างดี ฝ่ายรับกระถดหนีอย่างเอียงอายแต่ก็ตอบสนองฝ่ายลุกได้เป็นอย่างดี  เครื่องปรับอากาศทำงานได้เป็นอย่างดี อุณหภูมิเย็นเชียบหากแต่ถูกอารมณ์รักอันร้อนแรงของชายชายคู่หนึ่งลอยกลบซะไม่เหลือความเย็น 


มือหนาไล่ถอดเสื้อเชิ้ตตัวบางของร่างบางอย่างร้อนแรงแกมเร่งรีบ ส่วนริมฝีปากหนาก็ทำงานสอดประสานไปพร้อมกันได้เป็นอย่างดี เรียวลิ้นร้อนไล่ตวัดกวาดลิ้นของคนตัวเล็กอย่างเอาเป็นเอาตาย ร่างบางก็ดูเหมือนจะให้ความร่วมมือเป็นอย่างดี  มีบางครั้งที่ขัดขืนบ้างเพียงเล็กน้อย แต่ก็โดนทำโทษด้วยริมฝีปากร้อนๆของคนที่เคลื่อนไหวอยู่ด้านบน


เมื่อกายบางโผล่พ้นเสื้อตัวสวยแล้ว ยอดอกทั้งสองข้างก็โดนสำรวจโดยคนที่อยู่ด้านบนอย่างช่ำชอง ไม่สนว่ามือบางจะไล่ตีแผ่นหลังเพื่อระบายอารมณ์ เพราะร่างสูงก็มีอารมณ์ไม่แพ้ร่างบางเหมือนกัน


“อ๊ะ!”      ตุ่มไตด้านขวาถูกลิ้นร้อนของร่างสูงตวัดดูดกลืนอย่างรวดเร็ว เพื่อสร้างอารมณ์กระสันให้แก่ร่างเล็ก สลับกับดูดเม้มอย่างหื่นกระหาย  รสสัมผัสที่คนทั้งคู่ต่างคุ้นเคยกันเป็นอย่างดี ผิวเนื้อที่ไม่ว่าจะได้เฉยชิมกี่ครั้งก็หวานไม่เคยเปลี่ยนแปลง


เมื่อชมชมความหวานด้านขวาเสร็จแล้ว ตุ่มไต่ด้านซ้ายก็มีโอกาสต้อนรับเรียวลิ้นร้ายกาจของร่างสูง เจ้าของเรือนร่างเล็กยกแผ่นอกของตัวเองตอบสนองกับการดูดเลียของคนด้านบนอย่างเสียวกระสัน ยิ่งสร้างความต้องการให้กับร่างสูงยิ่งขึ้นไปอีก


“ก็ยังเซ็กซี่เหมือนเดิม”   ร่างสูงเคลื่อนใบหน้าขึ้นมาด้านบน แล้วจุมพิตเปลือกตาบางของคนตัวเล็กอย่างรักใคร่   หางตาขอร่างบางมีน้ำตาไหลซึมออกมาเล็กน้อย ซึ่งร่างสูงรู้ดีว่า มันไหลเพราะความเสียวเข้าขั้วหัวใจ!

ที่หยุด ก็เพราะต้องการให้ร่างเล็กได้พักหายใจ หายคอ รู้ตัวเองอยู่เหมือนกันว่าเป็นคนที่หิวกระหายในการทำรักมากแค่ไหน เมื่อได้ทำแต่ละครั้งคนตัวเล็กที่นอนหมดแรงอยู่ข้างอกหนานี้ ต้องระบมเป็นวันสองวัน

“ไม่ต้องมาชมเลย กี่ครั้งต่อกี่ครั้งก็พูดคำนี้แหละ”    มือบางตีไหล่หนาอย่างเขินอาย ดวงตากลมโตกระพริบปริบๆ เพื่อปรับแสงให้มีความสมดุลกับดวงตามากขึ้น เพราะเมื่อกี้ที่นัวเนียกันนั้น ตนเอาแต่หลับตาพริ้มอย่างมีความสุข


“ก็เจ้าพ่อพูดเรื่องจริง อีหนูเซ็กซี่ ร้อนแรงอีกต่างหาก”   มือหนาไล่วนตรงแอ่งชีพจรของร่างบางอย่างแกล้งๆ  ริมฝีปากหนาก้มลงจุมพิตตรงบริเวณนั้นอย่างเนิ่นนาน  และไม่ลืมที่จะดูดเม้นสร้างรอยรักเอาไว้


“เมื่อตอนเย็นโกรธเจ้าพ่อไหม”   

“โกรธเรื่องอะไร?  เจ้าพ่อไม่ได้ทำอะไรผิดซักหน่อย อีหนูจะโกรธทำไม”

“ก็เพราะเจ้าพ่อไง อีหนูกับคุณหญิงแม่ถึงโดนรังขวานอย่างนี้”

“แล้วทำไมเมื่อก่อนไม่คิดอย่างนี้  เหอะ!  สมัยก่อนคงจะทำตัวเป็นไก่ตัวผู้เที่ยวป้อคนโน้น ป้อคนนี้ไปทั่วล่ะซิ”    ร่างบางไม่พูดเปล่า ยังหยิกที่ตรงเรียวแขนแข็งแรงของร่างสูงอย่างหมั่นไส้  ซึ่งลีโอก็ไม่ได้ว่าหรือขัดขืนแต่อย่างไร

ลองขัดขืนซิ  หมดโอกาสนอนกอดเมียแน่นอน!! เจ้าพ่อฟันธงเลยเอ๊า

“เมื่อก่อนยังไม่มีเมียนี่ครับ พอมีเมียมันก็ต้องเปลี่ยนความคิด และพฤติกรรมกันซิครับ โอ๊ยๆ เจ็บๆ อีหนูปล่อยเร็ว”

มือบางลงน้ำหนักยิ่งขึ้นไปอีก เมื่อฟังประโยคดังกล่าวของร่างสูงจบ

“ถ้าไม่มีเมียก็ไม่เลิกเจ้าชู้งั้นซิ  จะว่าไป เมื่อก่อน น้ำซุปก็เจ้าชู้เหมือนกันน๊า!”     

ร่างบางแสร้งทำหน้าตาจริงจัง เพื่อเสริมให้คำพูดของตัวเองดูจริงจังขึ้นไปอีก และก็ได้ผล เพราะร่างสูงดูเหมือนว่าจะเชื่อสนิทใจด้วยซิ

“อีหนู ไม่ต้องเลย เลิกพูด เจ้าพ่อรับไม่ได้”   ร่างสูงผลุดลุกขึ้นนั่งแล้วคว้าเอาผ้าห่มมาคลุมหัวตัวเอง เพื่อติดกั้นออกการสนทนาครั้งนี้


เจ้าพ่องอนเมียน่ารักเว๊ย!!!!!!

 

อดีตของน้ำซุป เมียเจ้าพ่อ อย่างลีโอ !  ไม่อยากฟัง ไม่อยากฟังว่าเมื่อก่อนใครได้รับรอยยิ้มมาก่อนเขา ใครได้ยินเสียงหัวเราะก่อนเขา ใครได้สูดแก้มนวลที่หอมกรุงใจก่อนเขา แค่คิด ความหึงหวงก็ตีกันวุ่นไปหมดในหัวแล้ว


“ใครน๊า.......แฟนคนแรก  อ๋อ! พี่กาญจน์  เดือนนิเทศน์ นั่นเอง”    ร่างบางยังไม่หยุดพูด อีกทั้งยังเลิกผ้าห่มผืนหนาออกจากตัวร่างสูง เพื่อให้เสียงของตนได้เข้าไปด้านใน ให้คนร่างสูงได้ฟังอย่างชัดๆ


หารู้ไม่ว่าความจริงนั้น ร่างบางเพียงแค่พูดปดร่างสูงเท่านั้น !

“อีหนู!!!!!!!” 


“จูบครั้งแรก ตอนไหน น๊า  อือ............!!!!”   


ร่างหนากระโจนทับร่างบางทันที มือหนาทั้งสองข้างกักกันให้คนตัวเล็กอยู่ด้านล่างอย่างเสียเปรียบ แต่ดูเหมือนว่าคนที่ได้เปรียบจะอารมณ์บูดจนกู่ไม่กลับเสียแล้ว

“เลิกพูดเลย อดีตของน้ำซุป เลิกพูด เลิกคิดถึงมันซะ เรื่องมันจบๆไปแล้ว จะรื้อฟื้นขึ้นมาทำไม หรือว่าคิดถึงได้หน้าก๊วกนั่น” 

แล้วสามีสุดหล่อ ของน้ำซุป ก็เข้าสู่โหมดพาลพาโลเพราะอารมณ์หึงหวง ขั้นรุนแรง

“ไม่ได้คิดถึง ก็แค่พูดให้ฟัง ทีเจ้าพ่อยังชอบเอาเรื่องเก่าๆมาเล่าให้น้ำซุปฟังเลย คนอื่นเขาก็อยากเล่าบ้าง”   

“เจ้าพ่อเล่าตอนไหน อีหนูไม่ต้องมาใส่ร้าย” 

ไม่ทันที่ร่างบางจะส่งเสียงประท้วงร้องขอความยุติธรรมให้ตัวเอง ริมฝีปากหนาที่เคลื่อนอยู่ด้านบนก็ประกบลงมาอย่างรอโอกาสอยู่แล้ว

มือสากหนาไล่ลงต่ำไปเรื่อยๆ ปัดผ้าห่มให้พ้นทางแล้วจับเรียวขาบางของน้ำซุปแยกออกจากกัน และเมื่อเจอสมบัติของตัวเองแล้ว นิ้วเรียวก็ค่อยๆ กดแช่เข้าไปทีละนิด

“อ๊ะ จะ ..... เจ็บ”     

“น้ำซุป หายใจเข้าลึกๆ อย่าเกร็ง”   ช่องทางรักตอดรัดนิ้วเรียวของร่างสูงอย่าเอาเป็นเอาตาย บอกได้เป็นอย่างดีว่าคนตัวเล็กเกร็งตัวขนาดไหน

“อือออ!”      เมื่อร่างบางคลายอาการเกร็งต่อสิ่งแปลกปลอมที่เข้ามาอยู่ในตัวแล้ว ความรู้สึกนึกคิดก็กลับมาเยือนทันที

นิ้วของคนรักกำลังปฏิบัติการเบิกทางอย่างเชื่องช้า


ไม่รีบร้อน เพราะช่องทางของร่างบางนั้นไม่ได้สร้างมาเพื่อรองรับอะไรที่ใหญ่โตอย่างแก่นกายของเขา เพราะฉะนั้นจะต้องเบิกทางอย่างค่อยเป็นค่อยไป   

มึงแม้จะทำรักกันมาจนนับไม่ถ้วน แต่คนน่ารักคนนี้ก็ไม่เคยปรับตัวชินสักที และถ้าหากไม่มีการเบิกทางหรือนำทางก่อนนั้น ช่องทางรักก็จะฉีกขาดและอักเสบในที่สุด

และคนที่ลำบากที่สุดก็คือ “เจ้าพ่อลีโอ”  ที่ต้องมานั่งมอง นอนมองคนเป็นเมียป่วยด้วยฝีมือตนเอง




ความไว้เนื้อเชื่อใจไม่ใส่สิ่งป้องกันแต่อย่างใด เพราะเชื่อมั่นในตัวของกันและกันว่า ถ้าหากสัมผัส และทำรักกันโดยตรงนั้นจะสร้างความสุขได้ยิ่งขึ้นไปอีก

ลีโอ ชโลมสิ่งหล่อลื่นลงบนช่องทางรักและแก่นกายของตัวเอง ดวงตาคมเข้มไม่ละไปจากดวงหน้าหวานของน้ำซุปซักวินาทีเดียว เช่นเดียวกับร่างบางที่นอนมองการกระทำทุกขั้นตอนด้วยใบหน้าทีร้อนและเห่อแดงอย่างคนที่ตกอยู่ในวังวนเสน่ห์หา 

“อ๊ะ  อะ  .........อึก”   


ร่างสูงค่อยๆกดแก่นกายลงมาที่ช่องทางรักอย่างช้าๆ อาการตอดกระตุกของร่างบางนั้นยิ่งสร้างความเสียวให้ร่างสูงไม่น้อย

จนในที่สุดแก่นกายใหญ่โตของลีโอก็เข้ามาอยู่ในตัวของร่างบางทั้งหมด ช่องทางรักตอดรัดสิ่งแปลกปลอมอย่างเอาเป็นเอาตาย ผนังอ่อนด้านในเสียดสีกับท่อนเนื้อร้อนของลีโอไปมา เมื่อร่างสูงขยับจัดท่าทาง

“จะทำแล้วนะครับที่รัก”   

ร่างสูงโน้มใบหน้าหล่อเหลาของตนลงมาจุมพิตหน้าผากเนียนมนของร่างบางอย่างรักใคร่และปลอบประโลม

คนตัวเล็กไม่ส่งเสียงตอบ เพียงแต่พยักหน้าให้สัญญาณเล็กน้อย     มือหนาเอื้อมไปจับลำแขนบางทั้งสองข้างของร่างบางให้มาเกาะกอดลำคอและบ่าอันแข็งแรงของร่างสูงเอาไว้ เพื่อให้ร่างบางได้ยึดเกาะเวลาทำรัก

จังหวะสอดประสานของคนทั้งคู่เริ่มไปอย่างช้าๆ เสมือนกับทำความรู้จักซึ่งกันและกัน ไม่ได้เร่งรีบอะไรแต่อย่างใด

เนื้อกระทบเนื้อ  ยิ่งสร้างอารมณ์ให้กับคนทั้งคู่ไม่น้อย

และเมื่อร่างกายบางคุ้นชินกับสิ่งแปลกปลอมแล้ว ร่างสูงก็เร่งจังหวะของการกระแทกเข้าออกเป็นเร็วและหนักหน่วงยิ่งขึ้น

ดวงหน้าหวานของน้ำซุปมีเหงื่อเม็ดเล็กๆ ผุดขึ้นมาเล็กน้อยๆ ผิดกับแผ่นหลังกว้างและหนาของลีโอที่ชุ่มชื้นไปด้วยหยดเหงื่อของการเคลื่อนไหวสอดประสาน

“ที่รัก น้ำซุป”   ร่างสูงเอ่ยชื่อร่างบางไม่ขาดปาก  ริมฝีปากร้อนประกบลงมาหาริมฝีปากบางอย่างรักใคร่

จูบอันแสนหวาน เปลี่ยนเป็นจูบเร่าร้อน ที่เติมเต็มซึ่งกันและกันอย่างไม่รู้จักเหน็ดเหนื่อย เมื่อลิ้นเล็กของน้ำซุปถอยหนี ร่างสูงก็จะตามติดจนเจอลิ้นของอีกฝ่าย แล้วกวาดออกมาจากโพรงปาก ดูดดุนอย่างชำนิชำนาญ

“ฮ๊า!”      เมื่อปากเล็กมีอิสระก็รีบกอบโกยออกซิเจนเข้าสู่ปอดอย่างเอาเป็นเอาตาย  ริมฝีปากบางที่บวมช้ำจากพิษจุมพิตเมื่อครั้งแรก ยิ่งบวมขึ้นไปอีก จนร่างสูงที่เคลื่อนกายสอดประสานอยู่ด้านบนทนไม่ไหว ต้องก้มลงมาจุ๊บ เบาๆอย่างนับครั้งไม่ถ้วน


มือหนายกท่อนขาของร่างบางให้ขึ้นมาเกยไหล่ของตนทั้งสองข้าง ท่านี้ยิ่งทำให้การกระแทกกระทั้นเข้าออกของร่างสูงกดลึกเข้าไปอีก ช่องทางรักตอดรัดแก่นเนื้อของร่างสูงถี่ยิบ ไม่รู้จักเหน็ดเหนื่อย


“อ๊ะ อา อ๊ะ”   

หากใครได้มายินได้มาฟังบทรักของทั้งคู่ คงต้องหน้าแดงแล้วโดนสาบให้กลายเป็นหินแน่นอน 

น้ำซุปที่ปรกติจะน่ารัก เรียบร้อย เปรียบเสมือน สายน้ำเย็นให้ร่างสูงได้ดื่มกลิ่น แต่เวลาอยู่บนเตียงจะเร่าร้อนและเรียกร้องอย่างคนละคน ซึ่งคนตัวสูงก็ขอตีอากัปกิริยาของคนตัวเล็กว่านั้นคือการ “ยั่ว” 


เมื่อการเดินทางอันแสนยาวนานของบทรักใกล้จะจบ ร่างสูงก็กดขาร่างบางให้ยกขึ้นรับการสอดประสานที่รุนแรงและเร็วขึ้น มือบางกอดคอร่างสูงเอาไว้ ดวงหน้าหวานกดล๊อคอยู่ที่คอร่างสูงอย่างพักพิง

มือหนาของร่างสูงขยับลงมาจับท่อนเนื้อของร่างบางแล้วรูดขึ้นลงอย่างรวดเร็ว ทำเอาคนตัวเล็กดิ้นพล่านไปด้วยความเสียว ที่ต้องการการปลดปล่อย

“พร้อมๆกันนะที่รัก”     


“อ๊ะๆ  ลีโอ เร็วๆ จะออกแล้ว” 


จัดให้ตามคำขอ ร่างสูงกระแทกท่อนเนื้อเข้าออกช่องทางรักอย่างเอาเป็นเอาตาย สอดประสานกับมือที่ขยับรูดท่อนเนื้อให้ร่างบางอย่างไม่มีผิดจังหวะ

“อ๊า!!”   เสียงของทั้งคู่ดังสอดประสานกัน เมื่อทุกความต้องการถูกปลดปล่อยซึ่งกันและกัน

หยาดหยดของร่างสูงหลั่งรินเข้าไปในตัวของร่างบาง เช่นเดียวกับน้ำรักของร่างบางที่หลั่งออกมาเต็มกำมือของร่างสูง ไม่มีการรังเกียจ มีแต่ความรักมอบให้แก่กัน

ร่างสูงไล่เลียน้ำหวานของคนรักอย่างช้าๆ ซึ่งคนที่นอนมองหมดแรงอยู่ด้านล่างอดที่จะหน้าแดงไม่ได้

“ห้ามจูบนะ มันคาว”  ใครบอกว่าเอาน้ำรักมาแลกเอนไซม์ตอนนี้แล้วมันหวาน

น้ำซุปขอค้าน ทำมาแล้ว  พิสูจน์ด้วยตัวเองมาแล้ว ซึ่งก็พบว่ามันคาวและเอียนๆอย่างไงไม่รู้ แต่ผิดกับร่างสูงที่กินน้ำรักของเขาเข้าไปอย่างไม่มีรังเกียจ  ร่างบางเองก็เช่นกัน  ครั้งที่เคยใช้ปากทำให้ร่างสูงร่างบางก็กลืนกินหยาดหยดของร่างสูงเข้าไปหมดเช่นกัน
แต่จะให้มาจูบโดยที่มี อสุจิอยู่ในปากอย่างนั้นล่ะก็ คนสวยขอผ่าน!!

“กลืนหมดแล้ว ไม่ต้องมาทำหน้ายี้ ของตัวเองทั้งนั้นเลยนะครับ”   

ท่อนเนื้อร้อนในร่างสูงยังคงเช่คาไว้ในช่องทางรักของร่างบาง  ถึงแม้คนตัวเล็กจะทุบตีแขนเขาครั้งแล้วครั้งเล่าก็ไม่ทำให้ เจ้าพ่อหนุ่มอย่างลีโอ แอ๊คซายน์สะเทือนแม้แต่นิดเดียว



เมื่อคืนหลังจากที่เบลล์และคุณหญิงแม่เปิดศึกกัน แขกในงานก็เริ่มซุบซิบกันว่าหล่อนเป็นใคร คุณหญิงแพรวก็เลยไปชี้แจงความเป็นจริงว่า หญิงสาวเป็นเพื่อนของเพื่อนของเพื่อนของเพื่อน ซึ่งคุณหญิงแพรวบอกว่า อินฟินิตี้ ไม่สามารถระบุได้ว่า ใครกันแน่ที่เป็นเพื่อนต่อกัน แขกในงานก็พยักหน้ารับ แล้วก็ทานอาหารตามปรกติ


ปาร์ตี้ต้อนรับคุณหญิงแพรว และแด๊ดของร่างสูงนั้นช่างเหมือนกับปาร์ตี้ร่วมเพื่อนพ้อง และญาติที่ห่างหายกันไปแล้วไม่มีผิด เหล่าคนเด่นคนดัง ต่างเดินพูดคุยกันอย่างสนุกสนานและเป็นกันเอง   จะขาดก็แต่เหล่าคนดังจากวงการบันเทิง ซึ่งไม่มีใครได้รับเชิญมาซักคน อันเนื่องมาจาก  ร่างสูงไม่มีคนรู้จักในวงการนี้เป็นการส่วนตัว 


“อาบน้ำไหม เหงื่อออกเต็มตัวเลย”    ร่างสูงเดินไปเอาผ้าขนหนูผืนเล็กชุบน้ำมาเช็ดคาบให้ร่างบาง  เสื้อคลุมถูกนำมาสวมใส่ให้คนตัวเล็กอย่างอ่อนโยน ทุกการกระทำถูกบันทึกและจดลงในหัวใจดวงน้อย อย่างไม่มีคลาดสายตา


คนตัวเล็กที่นอนหมดแรงอยู่นั้นพยักหน้าตอบเบาๆ ร่างสูงจึงส่งยิ้มให้แล้วก้มลงอุ้มร่างเล็กที่ห่อหุ้มด้วยเสื้อคลุมตัวใหญ่ เดินเข้าไปในห้องน้ำ   

กว่าทั้งสองจะออกมาจากห้องน้ำได้ก็ปาไป 1 ชั่วโมงเต็มๆ  โดยร่างสูงเป็นคนอำนวยความสะดวกให้ร่างบางอยู่ตลอดเวลา   ช่องทางหลังโดนร่างสูงป้ายยากันอักเสบให้ และก็ไม่ลืมให้ยาเม็ดแก้อักเสบเช่นกันกับร่างบาง

พอมาถึงตอนกินยา คนหัวหมอก็แกล้งทำเนียน หลับไม่กระดุกกระดิก อีกทั้งยังทำเนียนปรับลมหายใจเข้าออกเป็นสม่ำเสมอเหมือนคนที่นอนหลับสนิทแล้ว

แต่มุกนี้ น้ำซุปคนสวยเขาใช้บ่อยเกินไป ร่างสูงจึงรู้ทันไปหมดซะทุกอย่าง จึงปลุกคนขี้เกียจทานยาด้วยจุมพิตหวานๆ นั่นแหละน้ำซุปถึงยอมกินยาแต่โดยดี

“ฝันดีครับ”    ริมฝีปากหนาพูดริมหน้าผากเนียนมนของร่างบาง อ้อมแขนแข็งแรงโอบกระชับร่างเล็กให้เข้าหาตนเองยิ่งขึ้น ศีรษะทุยสวยอิงหนุนอยู่บนท่อนแขนของร่างสูง  เรียวขาเล็กของน้ำซุปก่ายเกยไปยังร่างสูงของลีโอ

ท่านอนมาตรฐาน  .......  ท่านอนที่ไม่ว่าจะอยู่ที่ไหน ตรงไหนไม่ว่าเมื่อไร มันก็จะอยู่ท่านี้

“ฝันดีนะสามี”      เปลือกตาบางหรี่ลงอย่างช้าๆ แล้วก็ปิดลงในที่สุด

...


“พี่ซุป!!!!!!!  หิวข้าววววววว”   ฟองคลื่นส่งเสียงหวานใสมาแต่ไกล  หล่อนร้องหาพี่สะใภ้อย่างเคยชิน  ซึ่งคนในบ้านแอ๊คซายน์ต่างคุ้นชินมันไปเสียแล้ว

“ยัยฟอง เสียงดังแต่เช้า”  คุณหญิงแพรวที่นั่งจิบชาอยู่บนเก้าอี้ชุดในครัวเอ่ยตักเตือนลูกสาวอย่างหยอกเล่น

ร่างบางที่หันหลังทำกับข้าวอดที่จะหันกลับมามองสองแม่ลูกทักกันอย่างแสบๆ คันๆ ไม่ได้

“ดังที่ไหน เสียงฟองออกจะเบาและนุ่มกังวาน”   พูดเสร็จเจ้าตัวก็เปลี่ยนเป้าหมายมาหาร่างบาง

“พี่ซุปทำอะไรให้ฟองกินคะวันนี้”  เรียวแขนของฟองคลื่นโอบกอดเอวบางของน้ำซุปอยางสนิทสนม  เด็กรับใช้มองการกระทำนั้นอย่างหวาดๆ  เพราะรู้ดีว่าลีโอเจ้านายของพวกตนนั้นรักและหวงคุณน้ำซุปขนาดไหน  ถึงจะเว้นคุณฟองและคุณหญิงแพรวเอาไว้ แต่ยังไงคนขี้หวงก็ยังขี้หวงเหมือนเดิม 

“ข้าวต้มจ้ะ”    ร่างบางหันมาตอบ แล้วกลับไปขนอาหารที่เดือดปุดๆอยู่ในหม้อ อย่างบรรจง

ข้าวต้ม ยังไงมันก็เป็นข้าวต้ม ซึ่งร่างบางมักจะทำเพียงข้าวต้มเฉยๆ ใส่เพียงผักชีพริกไทยเท่านั้น  เนื้อหมู เนื้อกุ้ง เนื้อปลา ที่ไหนก็อย่าหวังว่าจะได้ใส่ลงไปในหม้อของร่างบาง เพราะเจ้าตัวบอกว่า สูตรต้นตำรับจริง ๆ ไม่ต้องพึ่งบรรดาสารพัดเนื้อก็อร่อยได้ 

แต่จะทำเครื่องเขียงไว้ให้ข้างนอก อยากกินอะไรก็จับใส่เอาเอง ซึ่งสุดที่รักของร่างบางนั้นก็ชอบนักชอบหนากับเนื้อปลา ผิดกับร่างบางที่เอ็นดูเนื้อกุ้งเป็นพิเศษ

“ไปจับเอวเมียพี่แกเดี๋ยวมันก็ลงด่าเอาซะหรอก”    คุรหญิงแพรวพูดยิ้มๆ ผิดกับร่างบางที่ยืนเขินคนข้าวต้มหน้าแดงไปมา

“โห ให้นั่งด่านอนด่า ฟองก็ไม่กลัว”     

“จ้า ๆ แม่คนเก่ง”  ร่างบางอดไม่ได้ที่จะหันมาหยอกล้อกับน้องสาวของคนรัก อยู่ใกล้ฟองคลื่นก็เหมือนอยู่ใกล้ลีโอ สองคนนี้เขาชอบแตะโน้น แตะนี่จนน้ำซุปเริ่มที่จะชินเชาเสียแล้ว

“มายืนลูบเมียคนอื่นอย่างนั้น เดี๋ยวผัวเขาก็ว่าหรอก”      เสียงดังเข้มมาจากด้านหลัง และทุกคนที่อยู่ในห้องครัวก็รู้ว่าใคร ถ้าไม่ใช่ลีโอ แอ๊คซายน์

“คุณแม่อรุณสวัสดิ์ ครับ”  ร่างสูงเดินเข้าไปหอมแก้มมารดา แล้วเดินยิ้มหล่อเข้าไปหาฟองคลื่นที่แปลงร่างเป็นปลิงเกาะเอวร่างบางไม่ปล่อยไปไหน

“ปล่อยเลยยังฟอง เดี๋ยวแกจะโดนดี”  ร่างสูงพูดเสียงเข้มแล้วแกะมือบางของน้องสาวออกจากเอวของเมียคนสวย

น้ำซุปไม่รู้ว่าจะทำอย่างไร ได้แต่กรอกตาไปมา 1 ปีมา 365 วัน สองพี่น้องนี่จะต้องมีกิจกรรมแย่งชิงร่างกายเขาประมาณ 200 วัน

“พอทั้งพี่ทั้งน้องนั่นแหละ ให้หนูไวน์เขาทำกับข้าวไม่ต้องไปกวน” 

เมื่อได้ฟังดังนี้ พี่ชาย น้องสาวก็รากันแบบไม่ค่อยจะเต็มใจเท่าไร  เมื่อฟองคลื่นเดินไปนั่งข้างมารดาตนเองแล้ว ร่างสูงก็เดินเข้าไปโอบเอวบางอย่างรักใคร่ แล้วก็หอมแก้มซ้ายขวาเสียงดังฟอด!

“เหอะ เอาเปรียบพี่ซุปตลอด”      ดีที่คุณหญิงแพรวหยิกปรามไว้เสียก่อน ไม่งั้นฟองคลื่นได้ต่อความยาวมากว่านี้แน่ๆ

“หอมหน่อยครับ” 

ร่างบางยื่นต้นหอมให้ ทำเอาคนหล่อหมดอารมณ์รักไปทันที

“ซุปครับ อย่ามาเล่นมุกแต่เช้าครับ หอมแก้มครับ ไม่ใช่ขอต้นหอม เร็วๆหน่อยครับ”

ร่างสูงเอียงแก้มเข้าหา  แล้วย่อตัวลงมาให้พอดีกับใบหน้าของร่างบาง ริมฝีปากบางจึงกดจุมพิตลงไปที่แก้มสากของลีโออย่างรวดเร็ว แต่ดูเหมือนว่าคนหล่อจะไม่พอใจ โลภมากอยากได้อีกข้าง

คราวนี้ร่างบางเลยแถม Full Option จุ๊บปากไปด้วยหนึ่งทีแรงๆ เน้นๆ นั่นแหละ คนหล่อเขาถึงยอมรามือแล้วไปนั่งรวมกับแม่และน้องสาว

“คุณแม่ ฟองว่าข้าวต้มทานไม่ได้แล้วแหละ เมื่อกี้ฟองเห็นรถบรรทุกน้ำตาคว่ำใส่หม้อข้าวต้มพี่ซุป”

คนเป็นน้องเอ่ยแซวพี่ชายและพี่สะใภ้ไม่ขาดปาก แต่นั่นก็เพียงพอที่จะทำให้ร่างบางนั้นหน้าแดงด้วยความอายไม่น้อย

ไม่อายที่จะมีคนอื่นถามว่า พี่มีเมียเป็นผู้ชาย

ไม่อายที่ต้องตอบคำถามว่า พี่สะใภ้ของตนเป็นสุภาพบุรุษ

และไม่อายเช่นกัน ถ้าหากมีคนถามว่าพี่ชายกลัวเมีย!

“ไปๆยัยฟอง ออกไปดูข่าวด้านนอกกับแม่ดีกว่า ปล่อยให้ผัวเมียเขาอยู่ด้วยกัน .....หนูไหน์แม่ว่า อย่าใส่น้ำตาลลงในข้าวต้มมากนะ เดี๋ยวแม่กับแด็ดจะเป็นเบาหวาน”   พูดเสร็จคุณหญิงแพรวก็จูงมือฟองคลื่นออกจากห้องครัวด้วยใบหน้าที่เปื้อนยิ้ม ผิดกับคนตัวเล็กที่เอาแต่ก้มหน้าก้มตาคนข้าวต้มในหม้ออย่างเอาเป็นเอาตาย


“พอได้แล้วมั้ง เดี๋ยวจะมันจะเละจนเคี้ยวไม่ได้”   ร่างสูงพูดจาหยอกล้อ แล้วแย่งทัพพีมาคนเสียเอง ขืนให้เมียคน มีหวังได้กลืนข้าวต้มเป็นน้ำแน่ๆ

“เพราะใครล่ะ” 

“เอ๊าๆ ยืนทำหน้าหล่ออยู่ดีๆ ก็ผิดซะงั้น”

“หลงตัวเอง”   

“เปล่าครับ  เจ้าพ่อหลงเมีย”


เอาเป็นว่า น้ำซุปขอยอมแพ้ เพราะไม่ว่าจะพูดอะไร มันก็เข้าตัวเองหมด


“วันนี้หยุด ไปไหนหรือเปล่า”     ร่างสูงเงยหน้าขึ้นถามเมีย  เล็กน้อย แล้วหันกลับไปเบาไฟแล้วปิดลงในที่สุด

“ซื้อของดีไหม  ไม่ได้เดินช๊อปตั้งนานแล้ว”    ร่างบางออกความคิดเห็น พลางจัดเมนูอาหารเช้าไปอย่างคล่องแคล่ว

เอาเป็นว่า ตั้งแต่ร่างบางเข้ามาอยู่กับร่างสูงในฐานะ “เมีย”  ของเจ้าพ่อใหญ่  แม่บ้านแม่ครัวก็ต้องพากันหันเหไปทำงานอย่างอื่นแทน เพราะงานบ้านส่วนใหญ่ ร่างบางจะเป็นคนจัดการเอง ยกตัวเองเช่น ชั้นสามซึ่งเป็นชั้นของทั้งคู่อาศัยอยู่นั้น น้ำซุปจะเป็นคนทำความสะอาดเอง ส่วนเรื่องอาหารหลักสองมื้อก็เช่นกัน  คนสวยจะทำเองทุกอย่างด้วยความเต็มอกเต็มใจ ส่วนมือกลางวันนั้นส่วนมากจะปรุงกันเดี๋ยวนั้นแล้วทานเดี๋ยวนั้นทันที  เลยไม่ต้องทำเผื่อไว้จากมื้อเช้า

“เอาเป็นว่าวันนี้เจ้าพ่อจะพาอีหนูเที่ยว ตกลงตามนี้นะครับ”     

ร่างบางส่งยิ้มหวานแล้วพยักหน้า  ร่างสูงจึงก้มลงมาหอมแก้ม รอได้สักครู่ให้น้ำซุปจัดอาหารเสร็จก็จูงมือกันออกไปนั่งดูข่าวกับคุณหญิงแพรวและฟองคลื่น   




.
.
.
.
.
.


“ฮัลโหล เรียวคะ คุณช่วยเบลล์คิดหน่อยซิคะว่าจะจัดการอย่างไรกับอีผู้ชายหน้าสวยที่ชื่อน้ำซุปดี เมื่อวานเบลล์อับอายขายขี้หน้าก็เพราะพวกมันสองแม่ลูกนั่นแหละ”   

ร่างแหลมสูงตะคอกเสียงดัง เมื่ออีกฝ่ายรับโทรศัพท์   ทุกคนอาจจะกลัวและเกรงเสียงของแม่นางแบบ ที่มีชื่อเสียงฉาวโฉ่ทั่วโลก ไม่ใช่กับเขา “เรียว มาเฟียญี่ปุ่น เจ้าของธุรกิจถูกกฎหมายและไม่ถูกกฎหมายทั่วทั้งญี่ปุ่น

“อย่าให้มันมากไปนะเบลล์” น้ำเสียงนิ่ง เรียบถูกตอบกลับมายังผู้สนทนาซึ่งเป็นสตีเพศ ทำเอาหล่อนถึงกับขนหัวลุกทันที

“เบลล์ขอโทษ   แต่คุณช่วยเบลล์หน่อยไม่ได้หรือไง ช่วยเบลล์กำจัดไอ้หมอนั่นออกจากวงจรชีวิตของลีโอให้เบลล์หน่อยนะคะ”   

รู้อยู่เหมือนกันว่า “ศัตรู”   ของเขามีเมียเป็นผู้ชาย และก็รู้อยู่อีกว่า เมียของ ลีโอ แอ๊คซายน์นั้นหน้าหวานปานน้ำผึ้งก็ไม่ปาน  รูปร่างสมส่วน ผิวขาวราวหิมะ ริมฝีปากอิ่มแดงสวย แก้มนวยเนียนราวกับกีบของดอกซากุระ ผู้ใดพบเห็นก็อดที่จะตะลึงไม่ได้

“นางฟ้า มาเดินทำอะไรอยู่โลกมนุษย์”     


อยากแย่งชิงให้มาอยู่ในอ้อมกอดของตัวเอง อยากจะสัมผัสผิวเนื้อละเอียดนั้นว่าจะหวานและนุ่มอย่างที่สายตาเห็นหรือไม่ หากได้ยินเสียงหวานที่พูดชิดติดกับริมหูจะไพเราะเพียงใด 


แต่เขาก็รู้ว่า ทุกอย่างที่คิดนั้นมันเป็นได้แค่ฝัน ไม่เคยมีใครกล้าต่อกรกับ แอ๊คซายน์   ไม่เคยมีใครที่จะเอาชีวิตไปเสี่ยงกับตระกูลที่มีอำนาจกระจายไปเกือบครึ่งค่อนโลก เพียงแค่ลมปากของผู้บริหารที่ชื่อ ลีโอ แอ๊คซายน์ ลูกน้องทุกระดับชั้นก็พร้อมที่จะรับใช้ด้วยความเต็มใจยิ่ง 


แม้กับมาเฟียฟากเอเชียอย่างเขา ที่ยังไม่กล้ายุ่งกับคนๆนี้ คนที่ทำทุกอย่างเพื่อเมีย ซึ่งมันผิดกับวิสัยของมาเฟียที่ต้องไม่กลัวเมีย แต่ตอนนี้ ลีโอ แอ็คซายน์ ก็ทำให้มาเฟียทุกเชื้อชาติรู้แล้วว่า กลัวเมียก็ได้ดีถมเทไป! 


และถ้าหากเขายื่นมือเข้าไปช่วย อะไรจะเกิดขึ้น บริษัทเดินเรือสำราญที่ตอนนี้กำลังเริ่มลงทุนจะไม่ได้ขาดทุนย่อยยับเพราะกิจการเดินเรือยักษ์ใหญ่ของแอ๊คซายน์เหรอ

บริษัทน้ำมันในตะวันออกกลาง จะไม่ได้สัมปทานในการขุดเจาะ ถ้าหากมีคำสั่งของคนอำนาจสูงอย่างลีโอ สั่งมาทางรัฐบาลของประเทศนั้นว่า หยุดปล่อยสัมปทานให้กับบริษัทเขา

นี่หรือคือสิ่งที่ได้รับ เพียงแค่ยื่นมือเข้าไปช่วยคู่นอนที่วันๆทำตัวไร้สาระลอยไปลอยมา ไม่ยอมทำงานจริงๆจังๆ คิดว่ามาเฟียญี่ปุ่นจะยอมอย่างนั้นเหรอ!

“เบลล์  เดี๋ยวผมจะส่งลูกน้องไปให้คุณซัก 5-6 คน แล้วหลังจากนั้นคุณจะทำอะไรก็เรื่องของคุณ”   


“แต่เรียวคะ แค่ 6 คน มันจะไปพอหรือคะ เบลลล์ว่า..................”


“ถ้างั้นก็ไม่ต้องเอาอะไรเลย” 


ผิดตั้งแต่คิดว่าจะยืมมือของหล่อนเข้ามาช่วยทำลายแอ๊คซายน์ให้พังพินาศ แค่นี้เขาก็รู้แล้วว่า เบลล่า ไม่ได้มีความสำคัญพอที่จะเป็นตัวแปรให้กับการทำลายให้พวกมันพินาศได้เลย

“ก็ได้ค่ะ  เบลล์เอาแค่นี้ก็ได้” 

แล้วการสนทนาของทั้งคู่ก็ยติลงทันที !


ใบหน้าสวยคมอย่างลูกครึ่งของเบลล่าตอนนี้กำลังบิดเบี้ยวอย่างน่าเกียจ เพียงเพราะหล่อนไม่ได้อย่างที่ใจต้องการ อะไรก็ไม่ได้อย่างที่ใจนึก แต่ก็ไม่อยากยอมแพ้ เพราะรับความจริงไม่ได้ที่ตัวเองต้องมาแพ้ให้กับผู้ชาย!

และผู้ชายคนนั้นก็สวยกว่าหล่อนเสียด้วย 


“ฉันไม่ได้ แกก็อย่าหวังที่จะได้”       






ขอโทษที่หายไป 

งานที่โรงเรียนเยอะมากๆ ไม่รู้ว่าตัวเองจะจบ 6 หรือเปล่า 

งานมันกองรวมกันแบบ ไม่สามารถเคลียร์คนเดียวได้อ่ะ เพื่อนที่โรงเรียนก็เลยต้องมาช่วยทำ


ที่สำคัญ สอบอาทิตย์หน้า  กำหนดงานทุกวิชาก็เลย หมดเขตวันนี้!!!!!!!!!!!

อีหมวย น๊อค!!!!!!!

[nemesis]

 

มาแล้ววววว

[seaz]

อิคุณเบลล์หาเรื่องใส่ตัวอีกแล้วเหรอเนี่ย? ระวังจะศพไม่สวยนะเออ ^^

[ChiOln]

ยัยเบลล์บ้า ยังหาเรื่องไม่หยุด

[Little Devil]

หวานไม่เกรงใจตลอด  
หาเรื่องตายไม่ดีนะยัยเบลล์
รบกวนแก้ตัวสะกด ...รังควาน
+1 เป็นกำลังใจน้องหมวย

[Piaanie]

ยัยเบลล์นี่หาเรื่องตายจริงๆนะนี่ เจ้าพ่อเค้าหวงอีหนูของเค้าขนาดนี้เดี๋ยวอดทนไม่ไหวอุ้มไปนั่งยางที่ไหนจะรู้สึก

[hahn]

สู้ ๆ แล้วอย่าลืมเอาอิเบลล่าหน้าผี 555 ไปเก็บด้วย

[BEN*_*MOS]

น้ำซุบลีโอหวานกันตลอด ยัยเบลล์สงสัยอยากมีเรื่องจัด!!!

[punchnaja]

โว้วววววว ท่าจะเริ่มมันส์

มาต่อเร็วๆน๊า

ปล.ตกคำว่า 'ไม่'บ่อยเหมือนกันน๊า ลองเช็คดูดีๆเด้ออออ

[boylove_yj]

หวานไม่เกรงใจตลอด  
หาเรื่องตายไม่ดีนะยัยเบลล์
รบกวนแก้ตัวสะกด ...รังควาน
+1 เป็นกำลังใจน้องหมวย

โอเคค่ะ ว่าแต่มันอยู่ตรงไหนล่ะเนี่ย 5555+

[boylove_yj]

โว้วววววว ท่าจะเริ่มมันส์

มาต่อเร็วๆน๊า

ปล.ตกคำว่า 'ไม่'บ่อยเหมือนกันน๊า ลองเช็คดูดีๆเด้ออออ

ข้าน้อยจะพยายาม !!!!!!!!!!!

[SJ]

โอ๊ย หวานไม่บันยะบันยัง 

ใครก้อได้ฝากจัดการยัยเบลล์หน่อย น่ารำคาญ 

[roseen]

 

[jojobuffy]

อย่าพึ่งน็อค น้า หมวยน้า 






อยู่คู่คำฟ้ากะ เจ้าพ่อ และอิหนูก่อน

[tuek]

นางเบลล์ถ้าแกทำอะไรน้ำซุป
เจ้าพ่อไม่เอาแกไว้แน่ๆๆ
+1 นะคะ

[kitty]

 

[sa~waii]

ไรท์เตอร์จ๋า เรื่องเรียนสู้ๆน้า

ค่อยๆทำไปทีละอย่างนะ ตอนสะหวายเรียนแล้วงานเยอะๆ สะหวายก็แบ่งงานเป็นวันๆ เขียนใส่ A4 มันทำให้สะหวายไใ่จิตตกเวลางานกองสุมๆกันอ่ะ ลองดูนะ

สู้ๆนะ 

[Mookkun]

^
^
^
จิ้มพี่สะหวาย
เหนด้วยฮะเขียนแบบนั้นเลยพี่หมวย แล้วทำไรเสดเอาปากกาแดงขีดแรงๆให้รู้ว่างานมันเสดไป  สบายใจขึ้นมาก มุกทำบ่อย สู้ๆฮะ ^^"

[konnarak]

     

หวานไม่เกรงใจ มดเลยๆๆ     อิอิอิ




:z6:ใยเบลล่า    :beat:ไปตายซะ 



ไรท์เตอร์ สู้ๆ   นะคับบบ     

[Yunatsu]

หวานปายยยยย

คู่นี้

หวังว่าเบลล์คงไม่ทำอะไรนะ

[lolilo]

อย่าเพิ่งน๊อคนะเอ้ยๆ

[prawy]

 :กอด1:สู้ๆจ้านะน้องหมวย

[talentcs]

เงียบหายไปเสียนาน
ลืมคนอ่านวันวานแล้วใช่ไหม
ไม่ยอมกลับมาต่อ (นิยาย) ให้ชื่นใจ
จะได้อ่านอีกเมื่อไรก็ไม่รู้
คิดถึงคนเขียนจังเลย
นึกถึงวันที่เคยเคียงคู่
ตอนเก่า ๆ(นิยาย) ที่เขียนไว้ยังคงอยู่
แต่เจ้าของไปไหนไม่รู้เป็นห่วงจัง

 

[● MaYa~Boy ●]

น้ำซุประวังตัว

[boylove_yj]

เงียบหายไปเสียนาน
ลืมคนอ่านวันวานแล้วใช่ไหม
ไม่ยอมกลับมาต่อ (นิยาย) ให้ชื่นใจ
จะได้อ่านอีกเมื่อไรก็ไม่รู้
คิดถึงคนเขียนจังเลย
นึกถึงวันที่เคยเคียงคู่
ตอนเก่า ๆ(นิยาย) ที่เขียนไว้ยังคงอยู่
แต่เจ้าของไปไหนไม่รู้เป็นห่วงจัง

 

เม้นนี่น่ารัก เอาไปเลย +1 !!!!!!!!!!!!!!!!

[roseen]

 

[-N-]

เจ้าพ่ออิหนูน่ารักมากกกกกกกกก เลิฟๆๆๆๆๆๆๆ
ชอบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบ

[boylove_yj]

อีกสักครู่ Part 42 มันจะตามมา

ฟันธง

[boylove_yj]

Part 42



ณ  ห้างสรรพสินค้าในต่างจังหวัดแห่งหนึ่ง   


เหตุผลที่ต้องมาเลือกเดินซื้อของที่ห้างในต่างจังหวัดเพราะ ห้างในกรุงเทพมันวุ่นวายและเต็มไปด้วยนักข่าวที่จ้องจะทำข่าวของลีโอ อีกทั้งยังนักข่าวสายบันเทิงที่ต้องการหาข่าวของเขาไปเขียน เพื่อต้องการยอดขายและเพิ่มรายได้ให้กับสำนักพิมพ์ของตัวเอง


น้ำซุปกับลีโอกำลังเดินจูงมือกันเลือกของสใช้ในบ้านอย่างสนุกสนาน วันนี้ทั้งคู่ตกลงกันไว้ว่าจะซื้อของกลับไปแต่งบ้านใหญ่  ส่วน   “เรือนหอ”  ที่ร่างสูงซื้อเอาไว้นั้น เดี๋ยวค่อยย้ายอย่างจริงๆจัง แล้วเข้าไปอยู่  เพราะถ้าหากย้ายปุ๊ปปัปเดี๋ยวคุณหญิงแพรวกับฟองคลื่นน้องน้อยจะพากันงอนเสียหมด

“จะซื้อไปทำไมตั้งเยอะ ที่ห้องก็มีอยู่แล้วตั้ง 3 ถุง”     ร่างสูงหยิบถุงเวเฟอร์ขนาดใหญ่ซึ่งออกจากรถเข็น 2 ถุง คงอยู่ 1 ถุง ทำเอาร่างบางส่งค้อนให้อย่างประหลับประเหลือก

“ก็อยากซื้อไปอีก เผื่อมันจะอร่อยไม่เหมือนกัน”



ยี่ห้อเดียวกัน บริษัทเดียวกัน รสชาติเดียวกัน   ต่างกันตรงเพียงจุดจำหน่ายขายเท่านั้น ร่างบางกลับคิดว่ามันจะอร่อยกว่ากัน  ทำเอาร่างสูงอดที่จะหัวเราะไม่ได้


“ไม่ต้องเลยน้ำซุป  ไม่หลงกลหรอก”  ร่างสูงไสรถเข็นไปจอดตรงจุดขายของสด  โดยมีร่างบางเดินทำหน้างอตามหลังมา


“ก็อยากกินอ่ะ  ขอแค่นี้ก็ไม่ได้ …. ซื้อเองก็ได้”   ดวงตากลมโตคลอไปด้วยน้ำตาเงยขึ้นมาสบกับร่างสูงอย่างอ้อนๆ


คุณคิดว่า  เจ้าพ่อสุดหล่อเขาจะใจอ่อนหรือไม


และถ้าหากคุณคิดว่ายังไงก็อ่อนอยู่แล้ว เพราะเมียดันอ้อนซะขนาดนั้น


ขอบอกว่าคุณ .............คิด




ถูก!!!!!!!!!!!!!!


( ก๊ากกกกกกกกกกกกกๆๆ  มึงจะบิ้วอารมณ์เพื่อ  )



ลีโอ แอ๊คซายน์ แพ้ทางเมียอยู่วันยันค่ำ !



ร่างสูงเดินกลับไปหยิบถุงขนมเจ้าปัญหามาใส่รถเข็นดังเดิม นั้นแหละคนตัวเล็กถึงกลับมาร่าเริงได้อีกครั้งหนึ่ง


“ตามใจตั้งแต่แรกก็สิ้นเรื่อง”


“ให้ครั้งนี้ครั้งเดียวที่เจ้าพ่อจะตามอีหนูแบบไม่มีเหตุอย่างนี้ ครั้งต่อไป ต่อให้งอนแค่ไหนก็ไม่แล้ว”   


ร่างบางพยักหน้าให้อย่างแข็งขัน แล้วควงแขนกันไปเดินเลือกซื้อของ ตลอดเวลาของการเดินเลือกของนั้น มักจะมีสายตาสอดรู้สอดเห็นคอยมองมาที่คนทั้งคู่ไม่น้อย


สังคมยังไม่ยอมรับในเรื่องของการรักร่วมเพศ   สังคมยังรับไม่ได้ที่ผู้ชายสองคนที่ถูกสรรสร้างให้ออกมาเป็นเพศที่แข็งแรงต้องปกป้องเพศหญิงที่อ่อนแอกว่า ซึ่งนั้นเป็นกฎของธรรมชาติอยู่แล้วที่ผู้ชายต้องคู่กับผู้หญิง


แต่พระเจ้าก็สร้าง น้ำซุปผู้น่าถนุถนอมขึ้นมาอยู่บนโลกใบนี้  ผู้ชายเข้มแข็งก็จริง แต่สำหรับน้ำซุปแล้ว เกิดมาเพื่อได้รับการปกป้องจากคนอื่นมากกว่า ซึ่งคนๆนั้นก็คือ มาเฟียรูปหล่อ ดีกรีนักธุรกิจไฟแรง ที่มีกิจการเกือบจะทุกอย่างทั่วโลก มหาเศรษฐี ที่ใช้ชีวิตติดเมีย  !

“อายไหมที่ต้องมาเดินจับมือกัน”   


“ถามอีกครั้งจะจูบโชว์คนอื่นเลย     ทำไมอยู่ดีๆถึงถามอย่างนี้”    ร่างสูงพาร่างบางไสรถเข็นมาโซนอาหาร แล้วพากันนั่งพักเหนื่อยอยู่ตรงนั้น


“ก็เห็นคนโน้นคนนี่มองเราสองคนอย่ากับเป็นตัวประหลาดแหนะ”   


“น้ำซุปเมียใคร??” 


“เมียลีโอ แอ๊คซายน์”     ร่างบางตอบโดยไม่ต้องคิด


“แล้วน้ำซุปควรที่จะแคร์ใคร”


“....................................”      ร่างบางเงียบ และให้ร่างสูงเป็นฝ่ายพูดเองทั้งหมด ครั้งนี้ขอรับฟังเฉยๆก็พอ


“อยู่กันมากี่ปี ยังไม่มั่นใจอีกเหรอ  บอกให้ชื่นใจหน่อยว่าน้ำซุปจะแคร์ใคร”


“แคร์ลีโออยู่แล้ว  ขอโทษครับ บางครั้งมันหวั่นไหวไปเอง” 


“อย่าคิดมาก   น้ำซุปรักลีโอ  แต่ขอบอกให้รู้ตรงนี้เลยนะว่าลีโอรักน้ำซุปมากกว่าที่น้ำซุปรักลีโอเป็นพันเท่า” 


ต่างฝ่ายต่างยิ้มให้กัน ต่างฝ่ายต่างมองหน้ากันและกัน   


“ทานอะไรหรือเปล่า เดี๋ยวลีโอจะเดินไปซื้อให้”   ร่างบางไม่ตอบร่างสูง แต่เงยหน้ามองป้ายโฆษณาอาหารตามร้านอย่างพิจารณา และสายตาหวานซึ้งก็มาหยุดอยู่ที่ ข้าวคลุกกะปิรสเลิศ! 


“กินเป็นเหรอ  ไหนน้ำซุปไม่ชอบกะปิ”   

“ไม่ลองไม่รู้   เอาข้าวเปล่ากับน้ำพริกกะปิปลาทูทอดมาด้วยนะลีโอ  น้ำซุปอยากให้ลีโอลองทาน !”   ร่างสูงถึงกับหวาดๆเมื่อได้ฟังเมนูของร่างบางที่สั่งให้เขาไปซื้อ

ก็สุดหล่ออย่างผม ไม่ชอบกะปินี่หน่า น้ำซุปนั้นไม่ถึงกับเกลียด พอทานได้ แต่ก็ทานได้ในจำนวนน้อย ผิดกับเขาที่ได้กลิ่นก็จะอ้วกแล้ว  นอกจากจะแพ้ทางเมียแล้ว ลีโอ แอ๊คซานย์ยังแพ้ทางกะปิอีกด้วย  แต่อย่างไรก็เถอะ ในเมื่อเมียหวังดีอยากให้เขาลองของ “เหม็น”  จะปฏิเสธได้ไหมล่ะ

“เอ่อ เอาข้าวคลุกกะปิทีนึกครับ แล้วเอ่อ”   ผู้บริหารหนุ่มดูเหมือนว่าจะสั่งอาหารไม่เป็นเสียแล้ว ร่างสูงยกมือขึ้นมาเกาท้ายทอยอย่างอายๆ

“เอาข้าวสวย ปลาทูทอดกับน้ำพริกกะปิใช่ไหมพอหนุ่ม”

“ครับๆ  ขอข้าวสวยสองที่นะครับ”   

แม่ค้าพยักหน้าแล้วยิ้มให้ แล้วก้มลงจัดเมนูของลูกค้าให้อย่าง ขมักเขม่น   เมื่อทุกอย่างรีบร้อยแล้ว ร่างสูงจึงยื่นคูปองอาหารให้แม่ค้า แล้วถือถาดอาหารไปยังโต๊ะที่น้ำซุปนั่งรอยู่แล้ว

“ว้าววววว!!!!!!!”   ร่างบางทำตาโตแล้วยื่นมือรับถาดอาหารจากร่างสูง 

“แน่ใจนะว่ากินได้”


“ก็แค่เอาเข้าปากแล้วก็เคี้ยวๆ ไม่เห็นจะยาก”   ร่างบางพูดตอบอย่างรวดเร็ว สายตามสำรวจอาหารที่อยู่ข้างหน้าอย่างสนใจ 


“ก็รู้ว่าแค่เคี้ยวๆ  แต่ว่ามันเหม็นนะ น้ำซุปทานได้จริงๆเหรอ”   


ร่างบางพยักหน้าแล้วใช้ช้อนตักข้าวคลุกกะปิดเข้าปากตัวเองอย่างช้าๆ ลีโอมองการกระทำนั้นอย่างตื่นเต้น

“.............................”   



“เป็นไงน้ำซุป อร่อยไหม .....จะอ้วกเหรอ เอาน้ำไหม!!”    คนตัวสูงถามอย่างห่วงใจแล้วยกแก้วน้ำขึ้นจ่อปากร่างบาง


“บ้า ใครจะอ้วก  .....อร่อยมากเลยต่างหากล่ะ”    ร่างบางตักข้าวขึ้นมาจ่อปากร่างสูง  คนตัวโตจึงรีบเบนหน้าหนีอย่างเอาเป็นเอา

“ลองดูเถอะน่า อร่อยจริงๆ นะ”     

ดูเหมือนว่าถ้าไม่ยอมกิน คนป้อนก็ไม่ยอมเลิกป้อน ดังนั้นร่างสูงจึงอ้าปากรับข้าวคลุกกะปิเข้าปากอย่างเสียไม่ได้


“….!!!!!!!!!!!!!!........”


“ลีโอ  คายออกมา”    น้ำซุปยื่นมือไปรับซากอาหารจากปากของร่างสูงทันที เมื่อคนที่นั่งอยู่ข้างหน้า ทำสีหน้าแบบกลืนไม่เข้าคลายไม่ออกหลังจากที่กินเข้าไป

ไม่มีทีท่ารังเกียจ มีแต่ความห่วงใยที่ร่างบางแสดงออกมา หลายตาหลายคู่มองการกระทำนั้นอย่างชื่นชม

ร่างสูงก้มลงบ้วนข้าวคลุกกะปิใส่มือร่างบาง แล้วคว้าแก้วน้ำเปล่ามาดื่มอย่างรวดเร็ว

“รสชาติรับไม่ได้  ไข่ดาวไหม้ไฟของยัยฟองยังอร่อยกว่าอีก”   


“น้ำซุปขอโทษ  ....... น้ำซุปคิดว่าลีโอจะกินได้” 

“ก็กินได้” 

“ฮืมๆ”   ร่างบางเงยหน้าขึ้นมามองร่างสูง ว่าคำพูดเมื่อกี้ตนเองได้ยินผิดไปหรือเปล่า   กินได้แล้วทำไมถึงต้องคายออกไม่เข้าใจ


“ถ้าน้ำซุปเป็นคนทำ   ลีโออาจจะกินได้ก็ได้นะ ก็เมียเจ้าพ่อทำกับข้าวอร่อย”


“ปากหวาน”     คนตัวเล็กหน้าแดง แล้วตักข้าวเข้าปากอย่างอายๆ

“เดี๋ยวเจ้าพ่อไปซื้อข้าวผัดมากินก็แล้วกัน” 

อาหารอย่างง่ายๆ ที่มาเฟียหน้าหล่อกินได้โดยไม่ตะขิดตะขวงใจก็คือ ข้าวผัด เพราะมันไม่มีทั้งพริกและเครื่องเทศอย่างอื่นมากมาย ใส่ก็เพียงข้าวและไข่และผักเล็กน้อยเท่านั้น   



ขณะที่ทั้งสองกำลังนั่งทานอาหารกลางวันกันอย่างมีความสุขนั้น ได้มีคนกลุ่มหนึ่งกรูเข้ามาทั้งสองอย่างรวดเร็ว ทำเอาเจ้าพ่อหนุ่มตั้งตัวแทบไม่ทัน


“ขอสัมภาษณ์หน่อยค่ะ ไม่ทราบว่าคุณลีโอเป็นอะไรกับผู้ชายคนนี้คะ”     แล้วข้อสงสัยของร่างสูงก็กระจ่างขึ้นทันที  มือหนาเอื้อมมือไปจับข้อมือบางของน้ำซุปแล้วจูงมือหลบฝูงนักข่าวที่ไม่รู้ว่าแห่กันมาจากไหน เต็มไปหมด


“คุณลีโอคะ  ตอบคำถามหน่อยค่ะ”     นักข่าวจากสายบันเทิงคนหนึ่งวิ่งไปดักหน้าของทั้งคู่ และทวงถามคำตอบอย่างไม่เกรงใจทั้งคนทั้งสถานที่


“ถอยไป!!!!!!!”      เส้นอารมร์ของร่างสูงขาดผึงทันที เมื่อหันไปเห็นช่างกล้องนายหนึ่งพยายามจะถ่ายรูปน้ำซุป  มือหนาผลักช่างกล้องคนดังกล่าวล้มลง ใจอยากจะลงไปกระทืบซ้ำให้มันตายคาฝ่าเท้าให้มันรู้แล้วรู้รอด ดีที่น้ำซุปยังห้ามไม่ทัน ไม่งั้นได้มีข่างนักธุรกิจหนุ่มคนดังใช้กำลังกลางห้างแน่ๆ


“ที่เขาลือกันว่าคุณเป็นพวกรักร่วมเพศจริงหรือคะ แล้ว..................” 


“ถ้าใครไม่หุบปาก อย่าหาว่าผมไม่เตือน”   

“เอ่อ......................”   


“อยากได้นักใช่ไหมข่าว งั้นเอาไปเลย รู้ไว้ด้วยว่านี่น่ะเมียผม”   ร่างสูงตวัดร่างบางเข้ามาในอ้อมกอดแล้วประกาศเสียงกร้าว 


“และถ้าไอ้หนังสือพิมพ์ หรือนิตยสารเล่มไหนเอาข่าววันนี้ไปหลง ผมฟ้องตั้งแต่คนเขียน ยันคนพิมพ์แน่ๆ”      บรรดานักข่าวสายบันเทิงต่างพากันตกใจหน้าซีด เพราะอำนาจของแอ๊คซายน์ยิ่งใหญ่และน่าเกรงขามเสมอ  ไม่มีใครกล้าที่จะต่อกรเพราะหากทำก็เหมือนกับการฆ่าตัวตายชัดๆ


แต่สำหรับนักข่าวสาวคนหนึ่งกับไม่คิดอย่างนั้น หล่อนคิดเพียงว่าจะทำอย่างไรถึงจะได้เงินตอบแทนในอัตราที่สูงและสร้างผลงานให้กับตัวเองทั้งทางตรงและทางอ้อม  และเบื้องหลังความทะเยอทะยานนั้นก็มีใครบางคนบงการอยู่!

“ใครมันปอดแหกก็เรื่องของมัน  ฉันนี่แหละที่จะเอาไปลงเอง”     

ช่างเป็นคนที่โง่เขลาเสียจริง!


กว่าที่ทั้งสองจะลงมาถึงลานจอดรถชั้นใต้ดินได้ก็ทำเอาเสียเหงื่อเปลืองแรงไปทั้งคู่   เพราะกองทัพนักข่าวที่ไม่ยอมรามือไป ยังคงวิ่งตามร่างสูงและร่างบางอย่างไม่ยอมแพ้ และนั่นก็ทำให้ร่างสูงอารมณ์เสียไม่น้อย


“นิครอส  มารับฉันที่ห้าง...... หน่อย  มีเรื่องนิดหน่อย”  ไม่รอให้คนอีกฝากพูดหรือกล่าวประโยคอื่นแต่อย่างใด เพราะเมื่อนิครอสรับโทรศัพท์ ร่างสูงก็พูดรัวเร็วทันที

“เหงื่ออกเต็มเลย”     ร่างสูงหันมาเช็ดหน้าเช็ดตาให้ร่างบางที่นั่งเหงื่อตก หอบหายใจแรงอยู่ข้างๆ


“พวกเขามาได้อย่างไร” 

ใช่!  นักข่าวสอดรู้สอดเห็นพวกนี้มาได้อย่างไร ในเมื่อในการออกเที่ยวบ้านของเขาและน้ำซุปนั้นไม่เคยได้มีอะไรมากวนใจมาเป็น 4 ปี แล้วอยู่ดีๆทำไมพวกที่ชอบอยากรู้อยากเห็นเรื่องชาวบ้านถึงได้โผล่ออกมา


ตารางงาน ตารางพักของเขานั้นเป็นความลับอยู่ตลอด    จะรู้ก็เพียงไม่กี่คนเท่านั้นซึ่งจำนวนได้ก็มี 3 คนเท่านั้น อะไรที่ทำให้พวกนี้รู้ว่าเขากับน้ำซุปอยู่ที่นี่ราวกับนกรู้



เรื่องนี้ต้องมีเบื้องหน้าเบื้องหลังอยู่แน่นอน! 


“ถ้าน้ำซุปไม่อคติเกินไป ก็ขอคิดว่านี่คือฝีมือของเบลล่า เพื่อนรักหักสวาทของลีโอ”   ร่างบางพูอย่างเข่นเคี้ยว ที่อยู่ดีๆก็โดนขัดขวางเวลาเดินซื้อของอย่างอากาศ 


“แค่คนรู้จัก็พอครับ ไม่ได้ไปรักหักสวาทใครที่ไหนทั้งนั้นแหละ ไม่ต้องมาปักปรำเสียให้ยาก”       


ร่างบางทำหน้าเบ้ แล้วกดโทรศัพท์โทรหาเพื่อนสนิทเพื่อเล่าเหตุการณ์เมื่อครู่ให้เพื่อนของตนฟัง  ลีโอนั่งรอได้สักพักก็เห็นนิครอสเข็นรถเข็นของห้างมาทางรถเขา


“จัดการเรียบร้อยหรือยัง”     ลีโอ แอ๊คซายน์ยิงคำถามทันที  และคำตอบที่ได้ก็คือ นิครอสพยักหน้าแล้วรายงานผลที่สร้างความพอใจให้กับร่างสูงไม่น้อย


“ไอ้นิคฟ้องหมิ่นประมาทเรียบร้อยแล้วติดที่นาย จะให้เล่นจริงๆ หรือว่าแกล้ง”    นิครอสพูดพลางยกของจิปาถะที่อยู่ในรถเข็นลงท้ายรถ เมื่อกี้ลีโอและน้ำซุปรีบมากไปหน่อย เลยไม่ได้สนใจข้าวของที่พากกันไปซื้อมา และพอนิครอสมาถึงร่างสูงก็สั่งให้ไปจัดการของก่อนแล้วค่อยลงมาคุยกันด้านล่าง


“เล่นจริงและเล่นหนักๆ ถ้าหนังสือเล่มไหนมีรูปฉันกับน้ำซุปอยู่หน้าปกล่ะก็ ฟ้องหมิ่นแล้วให้ปิดบริษัทไปซะ” 


“แรงไปหรือเปล่าลีโอ แค่ปรับก็พอแล้วมั้ง”  ร่างที่คุยโทรศัพท์เสร็จก็ลุกมาจากตัวรถแล้วท้วงร่างสูงนิดหน่อย


“ไม่แรงหรอกน้ำซุป อย่างนี้เขาเรียกว่าเบาะๆ ถ้าแรงจริงๆ  บริษัทของพวกมันจะไม่เหลือแม้แต่ซาก” 

ร่างสูงพูดอย่างเดือดดาล ใครไม่มาเป็นเขาไม่รู้หรอก ถ้าหากเขาไม่ทำอะไรเลย ไอ้ข่าวบ้าๆนั่นมันก็จะตามมาหลอกหลอนเขากับเมียอย่างไม่รู้จักจบจักสิ้น

“นายกับคุณซุปกลับไปก่อนก็แล้วกัน ฉันจะเข้าไปเคลียร์เรื่องคนที่ทำตัวเป็นนกรู้ รู้ว่านายอยู่ไหน ทำอะไรอย่างไง” 


ลีโอพยักหน้าแล้วโอบร่างบางขึ้นรถ นิครอสมองการกระทำนั้นอย่างยิ้มๆ


“ใครมันกล้าไปแหย่ให้เสือโมโหว่ะ  หาเรื่องใส่ตัวชัด” 


.......................................................



“ทำงานดีมาก ไว้ฉันจะเรียกใช้ใหม่นะ”     เบลล่ายื่นเงินปึกหนึ่งให้กับผู้หญิงร่างเล็กอย่างรวดเร็ว


“ฉันถ่ายรูปสวยไหม แล้วคุณจะให้ฉันเอารูปพวกนี้ลงตอนไหน”   


“ก็ดี อย่าลืมล่ะ เก็บเรื่องนี้ให้เป็นความลับที่สุด ที่สำคัญอย่าให้สาวมาถึงฉันได้”   หล่อนรีบสวมแว่นตาอันโตที่ดูโก้เก๋ตามแบบฉบับสาวยุคใหม่ แล้วสาวเท้าออกจากบริเวณนั้นไป นักข่าวสาวผู้โลภมากก็จ้ำอ้าวออกไปเหมือนกัน


หารู้ไหมว่า การกระทำทั้งหมดของคนทั้งคู่นั้น ได้ถูกใครบางคนจับตามองอยู่ตลอดเวลา

“อย่าหวังว่าพวกแกจะได้อยู่กันอย่างมีความสุข”     เบลล่ากระชับปืนในมืออย่างหมั่นหมาย

ความแค้นที่หล่อนสะสมมาตั้งแต่นานนม กำลังจะได้รับการชำระในไม่ช้า


แค้นตั้งแต่ หล่อนถูกตีค่าว่าเป็นเพียงแค่ของเล่นชั่วคราว

แค้นที่หัวใจและเรือนร่างของหล่อน ถูกมองเป็นแค่สิ่งของ


ผู้ชายที่ชื่อลีโอ แอ็คซายน์ช่างเย็นชาและโหดร้ายอย่างที่หล่อนคาดไม่ถึง เพียงครั้งแรกที่เห็นเสี้ยวหน้าของเขา หล่อนก็หลงรักอย่างถอนตัวไม่ขึ้น ยอมสัญญากับตัวเองว่าไม่ว่าจะถูกมองว่าไร้ค่าหรือหน้าไม่อาย หรืออะไรก็ตาม ต้องเข้าไปอยู่ในอ้อมกอดของเขาให้ได้

และวันหนึ่งหล่อนก็ทำสำเร็จ เขาและหล่อนขึ้นเตียงด้วยกัน ในค่ำคืนของวันเลี้ยงรับรองผู้บริหารระดับสูง และในเวลาไม่ช้า เขาก็ทำให้หล่อนต้องกระเด็นตกสวรรค์

‘ต้องการเงินเท่าไร’    นีหรือคำพูดที่ได้ฟังจากปากของคนที่เราหลงรัก  นี่หรือคือสิ่งตอบแทน   เพียงเพราะหล่อนง่าย หรือว่า มนุษย์คนนี้ใจทำด้วยหินกันแน่

แล้วอยู่ดีๆ ทำไมผู้ชายอย่าง ลีโอ แอ๊คซายน์ถึงมีเมีย ทั้งที่เขาไม่ชอบการผูกมัดหรืออะไรก็ตามที่ทำให้ชีวิตเขาไม่มีอิสระ  และทีสำคัญอดีตคู่ขาเขามีเมียเป็นผู้ชายสีด้วย

แค่ได้ยินได้เห็นครั้งแรกนั้น หล่อนก็รับไม่ได้แล้ว  รับไม่ได้ในเรื่องของความวิปริตผิดเพศ อีกเรื่องก็คือรับไม่ได้ที่ผู้หญิงที่ผู้ชายเกือบครึ่งโลกต้องหลงเสน่ห์ต้องมาแพ้ให้กับผู้ชายคนนี้ 


ความริษยาในใจเริ่มทวียิ่งขึ้นๆ มันเหมือนกับไฟได้น้ำมัน ยิ่งเติมไฟก็ยิ่งโหมแรง ที่หล่อนมาเมืองไทยครั้งนี้ก็เพื่อที่นะมาทวง เขาคืนไม่ว่าจะต้องทำวิธีไหนหล่อนก็ยอม

 



“เริ่มแผนต่อไปได้เลย”    เสียงสั่งการผ่านโทรศัพท์แฝงไว้ด้วยอารมณ์ครุกกรุ่นร้อนแรง สั่งงานผ่านทางโทรศัพท์ไม่จำเป็นต้องเห็นหน้า เพียงแค่มีเงินและอำนาจอยู่ในมือ ทุกอย่างมันก็ง่ายไปเสียหมด








เหมือนคนแต่งจะโดนรุม เพราะให้นางร้ายออกบ่อยเกินไป ก๊ากกกกกกกกๆ