:oมีปัญหาใหญ่เกิดขึ้นแล้วล่ะ อยู่ ๆ ฮอตเมลล์ก็เปลี่ยนไป๋ ทำให้ข้อมูลมันกลายเป้นแบบนี้ไปซะงั้น แอ้
แบบเนี้ย ดูกานนะ เด๋วเราจะไปหาวิธีมาลงใหม่
ตอนที่ 46
หลังจากวันที่ฉันโทรไปหานังอั้มได้สักสองวัน มันก็โทรมารายงานกับฉันว่า
“อิจืด กรูไปเอาของ ๆ มรึงมาแล้วนะ”
“จริงอ้ะ ขอบใจมรึงมากเลยนะ เด๋วกรูไปเอาที่ห้องมรึงเองนะ” ของฉันก็ไม่มีอะไรมาก ก็เสื้อผ้า หนังสือเรียน ที่นอนปิ๊กนิค (จริง ๆ มีมากกว่านั้นอีก แต่ฉันไม่ขนมาหรอก)
“เออ แล้วก็ เอ่อ” เอ้า เป็นอะไรของมันอีกล่ะนั่น
“อะไร มีอะไรจะพูดอีกรึปล่าวมรึง”
“มีสิ เบสน่ะ มันถามฉันด้วยนะ ว่ามรึงน่ะ ตอนนี้ไปอยู่ที่ไหน อยู่กับใคร” เชอะ จะถามทำไมฟะ ก็ไม่อยากเห็นหน้าฉันไม่ใช่เหรอ
“แล้วมรึงบอกมันว่าไงล่ะ”
“ก็ อ่า ฉันก็บอกไปเท่าที่ฉันรู้อ้ะ”
“หา งั้นมรึงก็บอกมันไปแล้วสิ ว่าฉันอยู่ที่ไหน”
“ปล่าวบอกย่ะ อิจืดเอ้ย มรึงอย่าใจแข็งไปหน่อยเลย ไอ้เบสก็พอกัน แมร่งมรึงสองคนนี่ จะทิฏฐิกันไปถึงไหนว้า หันหน้ามาคุยกันมั่งเหอะ” นังอั้มมันจะไปเข้าใจอะไรเล่า มันไม่ได้มาโดนแบบฉันมั่งนี่หว่า
“ไม่ ไม่มีทางเด็ดขาด มรึงก็รู้ไม่ใช่เหรอ ว่ามันน่ะ ทำร้ายจิตใจกรูขนาดไหน”
“ดอกเอ้ย มรึงก็ไม่อธิบายมันไปมั่งล่ะ เอาแต่ปล่อยให้มันเข้าใจผิดอยู่นั่นแหละ” เหอะ เข้าใจผิดงั้นเหรอ ปล่าวเลย เบสมันเข้าใจถูกทุกอย่าง ว่าฉันไปหาอาร์ท แถมยังมีอะไรกันมาอีกด้วย (แต่ฉันไม่ได้อยากให้มันเป็นแบบนั้นเลยนะ)
“พอเถอะอิอั้ม กรูรู้ว่ามรึงห่วงกรู แต่กรูจัดการชีวิตตัวเองได้น่า ไม่ต้องห่วงนะ ขอบใจมรึงมาก ๆ
เลย เด๋วกรูไปเอาของเย็นนี้ละกัน” ฉันวางสายแล้วก็เดินกลับไปเรียนต่อเหมือนเดิม
“เมื่อกี้เพื่อนโทรมาเหรอแก” เปิ้ลใหญ่ถามฉัน
“อืม เด๋วว่าจะไปเอาของสักหน่อยน่ะ”
“เหรอ กะว่าจะชวนไปเดินท้อปซะหน่อย”
“โทษทีนะ ไว้วันหลังละกัน วันนี้อาจารย์เข้าสอนมั้ยเนี่ย” วิชาสถิติ อันแสนจะโหดร้าย เง้อ ไม่อยากเรียนเลย แมร่งโคตรยาก
“มาสิยะ อย่าบอกนะว่าจะโดดอีกน่ะ”
“ก็ไม่แน่ อิอิ” ฉันทำเป็นขำต่อหน้าพวกนั้น แต่จริง ๆ กลุ้มใจจะแย่
///////////////////////////
ตกเย็นนั้นฉันก็ไปขนของกลับมาที่ห้องตัวเอง เสียค่ารถแท๊กซี่ไปเป็นร้อยเลย นังอั้มก็ยังมิวายพูดเรื่องนั้นอยู่ได้ ฉันล่ะเซ็ง พอกลับมาถึงห้องตัวเอง ฉันก็คิดว่า ออกไปเดินท้อปที่ประตู 2 ซื้อของกินตุนไว้ดีกว่า ตอนนั้นก็เริ่มจะมืดแล้ว
อาร์ทก็ขยันโทรหาฉันบ่อยเหลือเกิน นี่ถ้าโปรแพงมันจะโทรหาฉันมั้ยเนี่ย อยากจะรู้นัก ชิส์ แต่อีกคนสิ ทำไมมันไม่โทรมาหาบ้างเลยฟะ หรือว่าจะเลิกกันจริง ๆ เนี่ย (ทำยังกับว่า ยังไม่ได้เลิกกันแล้วงั้นแหละ)
“อยู่หนายอ้ะ” พูดยาน ๆ มาอีกละ
“อยู่ท้อป มาซื้อของกินน่ะ” ฉันเดินไปดูในส่วนพวกขนมนมเนย
“อยากไปหาจัง ไปได้ป่ะ” เด๋วนี้หัดพูดจาเหมือนเด็กเข้าไปทุกที
“อยากมาก็มาสิ แต่อีกเด๋วก็จะกลับหอแล้วนะ มาแล้วไม่เจอเราก็อย่าว่ากันล่ะ”
“โห อะไรอ้ะ รอก่อนดิ” อ่านะ
“ล้อเล่นน่า จะมาก็รีบมานะ ไม่ใช่ปล่อยให้เรานั่งรอเก้อล่ะ” ในที่สุดฉันก็ต้องยอมตามใจอาร์ท
“โอเค ๆ แป๊บเดียว ตอนนี้เราอยู่ในมหาลัยนี่เอง” อ้าวเหรอ นึกว่าอยู่ห้องซะอีก
“จ้า ๆ” แล้วอาร์ทก็วางสายไป สงสัยจะแป๊บเดียวจริง ๆ เพราะฉันยังเลือกซื้อของไม่เสร็จเลย ตาอาร์ทก็มาถึงแล้ว แหม่ เร็วทันใจแฮะ
“มาเร็วกว่าที่คิดอีกนะเนี่ย”
“แหงล่ะ นั่งรถมอไซด์มาเลยนะ” แต่ฉันว่ามันต้องวิ่งมาด้วยแหง ๆ เลย ถึงดูหอบขนาดนั้น
“กินข้าวมารึยังอ่ะ” ฉันถามอาร์ท เพราะเวลาตอนนี้ก็ราว ๆ ทุ่มนึงได้แล้วล่ะมั้ง เอ ว่าแต่อาร์ทมันทำอะไรอยู่ในมหาลัยนะ
“ยังเลย พอดีเราเตะบอลอยู่น่ะ” อ่านะ เตะจนมืดเลยเหรอ
“ถึงว่าสิ เหงื่อซกเลย ป่ะ ไปหาอะไรกินกันก่อนดีกว่า” เราสองคนสั่งอาหารมากินกัน แล้วก็นั่งคุยกันไปตามเรื่องตามราว ช่วงนี้รู้สึกว่าอาร์ทจะกลับมาทำให้ฉันรู้สึกดีขึ้นเยอะเลย
“เสาร์นี้ไปดูหนังกันมั้ย” ฉันแค่อยากเลี้ยงตอบแทนค่าอาหารวันนั้นน่ะ
“อื๋อ จริงอ่ะ ไปสิ” อาร์ทยิ้มเหมือนเด็กได้ของเล่น ถึงจะโตขึ้นมากแล้ว แต่ก็ยังดูเหมือนเดิมในสายตาฉันเลยนะ (แอบหวั่นไหวซะแล้วสิ)
“อยากกินอะไรก็บอกได้นะ เราเลี้ยงเอง”
“อยากินพิซซ่า เอ็มเค เค๊กอร่อย ๆ แล้วก็” ฉันเบรกตาอาร์ทเกือบไม่ทันแน่ะ
“พอเลย ๆ ออกเองเถอะงั้นอ่ะ”
“ล้อเล่นน่า จืดเลี้ยงเราอะไรก็ได้ แค่นี้เราก็ดีใจแล้ว” ฉันนั่งอมยิ้ม เหอ ๆ อาร์ท อย่าพูดแบบนี้สิ ฉันชักเริ่มใจคอไม่ดีแล้วนะเนี่ย (ยัยโลเลเอ้ย-แอบด่าตัวเอง)
พอเรากินอิ่มแล้ว อาร์ทก็เดินมาส่งฉันที่หอ ด้วยเหตุผลคือ ช่วยฉันถือของกินที่มันเยอะแยะไปหมด ประกอบกับฉันเดินกลับมาเอง ไม่ได้ไปขึ้นรถอีกฝั่งหนึ่ง อาร์ทเลยขอเดินมาเป็นเพื่อน แต่ไหงดันตามมาถึงหน้าหอที่ฉันอยู่ได้ล่ะเนี่ย ตายล่ะ (พลาดแล้วฉัน)
“ส่งแค่นี้แหละ อาร์ทกลับเหอะ มันชักจะดึกแล้วนะ” อาร์ทยังไม่ยอมขยับตัวไปไหน
“อ้าว ไม่กลับล่ะ” ฉันเปิดประตูรั้วเข้าไปแล้วนะ ตาอาร์ทยังยืนมองมาทางฉันอยู่เลย แถม ยังทำตาละห้อยอีกนะ
“เฮ้อ นายนี่น้า เข้ามาก่อนก็ได้” อาร์ทเดินยิ้มแป้นตามฉันเข้ามา เง้อ ใจอ่อนอีกตามเคยฉัน หวังว่าคงไม่มีเรื่องอย่างว่าเกิดขึ้นหรอกนะ (ไม่ยอมให้เกิดเด็ดขาด สู้ สู้ สู้ตาย ยัยจืด)
++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++
แก้แล้วล่ะ
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก
