o2ตายล่ะ เกิดความผิดพลาดทางเทคนิคอย่างแรง สงสัยดิฉันจะตาลายตอนเขียน
สรุปว่าตอนที่ 64 เลยยาวกว่าชาวบ้านเค้าค่ะ คุ้มเลยอ้ะ
ถ้าเพื่อนสาวพร้อมแล้ว ก็ตามไปดูแผนชั่วๆของนังชะนีพวกนั้นกันเลยจ้ะ รับรองว่าต้องอยากตบมันแน่ๆ
ตอนที่ 64 และแล้วการสอบเก็บคะแนนช่วงปลายภาค ก็มาให้ลุ้นระทึกซะแล้วสิ ที่ลุ้นน่ะ ไม่ใช่ข้อสอบ แต่ลุ้นวิธีที่นังพวกชะนีมันจะเล่นงานฉันน่ะสิ ว่ามันจะทำยังไงกัน งานนี้ฉันสู้ตายค่ะ
ในห้องฉันมีการจัดโต๊ะสอบแบบแยกแถวเรียงเดี่ยว เป็น 5 แถว ตั้งแต่หน้าห้องยาวจรดหลังห้อง และที่น่าแปลก ฉันอยู่แถวเดียวกับนังจอมวางแผน ชิส์ คิดไม่ออกจริง ๆ ว่ามันจะมาไม้ไหน
พอเข้าห้องสอบเรียบร้อยแล้ว ฉันก็เริ่มลงมือทำข้อสอบ อ้อ ในห้องฉัน ถ้าไม่สอบใหญ่ปลายภาค ก็จะไม่แยกห้องสอบ แยกชั้นนะคะ เพราะสอบใหญ่จะต้องแยกไปสอบคนละที่ แถมยังต้องสอบรวมกับชั้น ม.5 และ ม.6 ด้วย ซึ่งก็มีทั้งดีและไม่ดี
ฉันทำข้อสอบได้บ้างไม่ได้บ้าง ตอนนั้นมีเรื่องมีราวมากมาย ทำให้อ่านหนังสือได้ไม่เต็มที่ แต่เผอิญโชคดี ที่ฉันเป็นคนหัวไว เรียนรู้ได้เร็ว ก็เลยทำให้รอดตัวไปได้บ้าง ก่อนหน้าที่จะสอบก็ไปติวหนังสือกับพวกนังต้อม วิน แล้วก็ยังมีนายอาร์ทมาแจมด้วยบางครั้ง ก็ถือว่าได้ความรู้มากมายเลย
ในที่สุดเวลาสอบวิชาที่ยากที่สุด นั่นก็คือ วิชาคณิตศาสตร์ (สำหรับฉันนะ) ก็สิ้นสุดลง คุณครูคุมสอบ ก็เรียกเก็บข้อสอบ โดยให้คนที่ทำเสร็จแล้วเดินเอาออกมาส่งแกที่โต๊ะ ฉันซึ่งทำเสร็จเกือบหลัง ๆ ก็รอคนข้างหลังลุกไปส่งก่อน และแล้วสิ่งที่ฉันระวังตัวอยู่เสมอ ๆ ก็เกิดขึ้น
นังแจงนั่นเอง มันอาสัยช่วงเวลาที่ชุลมุนนั่นแหละ เอาโพยข้อสอบเลขที่ฉันคิดว่า มันคงจะจดเอาไว้ก่อนแล้ว มาทิ้งลงบนพื้นข้างๆเก้าอี้ของฉัน โชคดีนะ ถ้าฉันไม่รู้เรื่องมาก่อน ฉันคงโดนครูว่า ลอกข้อสอบแน่นอน แต่ขอโทษนะที่ฉันรู้ทันซะก่อนน่ะ
มันทิ้งแล้วก็แสร้งทำเป็นเดินเลยไปส่งข้อสอบ อิเพื่อนๆของมันก็คอยจับตามองอยู่ตลอดเวลา เหมือนจะส่งซิกให้กัน ฉันก็แกล้งทำเป็นไม่รู้เรื่อง แล้วก็อาศัยจังหวะที่พวกมันเดินไปส่งข้อสอบกันนั่นแหละ หยิบโพยขึ้นมาขยำ ๆ แล้วก็โยนเลี่ยพื้นไปที่โต๊ะของมันซึ่งอยู่ถัดไปด้านหลังสามตัว
หึหึ สำเร็จตามที่ฉันคิดไว้ มันอยู่ใต้โต๊ะนังนั่นพอดี เอากะฉันสิ ฉันรีบลุกแล้วแกล้งทำเป็นเดินไปส่งข้อสอบต่อ พอมันเดินผ่านฉัน ฉันก็ชนมันทันทีค่ะ
“โอ้ย” มันเซไปโต๊ะข้างๆ ฉันแอบหัวเราะเยาะนิด ๆ
“ครูคะ มันชนหนูค่ะ” แน่ล่ะ มันต้องฟ้องอยู่แล้ว เหตุที่ต้องชนมันก่อน ก็เพราะไม่อยากให้มันไปเห็นว่า ไอ้โพยของมันน่ะ ไม่อยู่ที่โต๊ะฉันแล้ว
“ฉันปล่าวนะ หล่อนน่ะแหละเดินมาชนฉันเองตะหาก” งานนี้ต้องไม่ให้เสียแผน
“งั้นเหรอ ได้ ครูคะ หนูมีเรื่องอยากจะฟ้องค่ะ คนนี้เค้าลอกข้อสอบค่ะ” มันเริ่มแล้ว ฉันก็พร้อมเสมอ
“เธอรู้ได้ยังงัย ว่าเค้าลอกข้อสอบน่ะ” ครูถามมัน แกคงจะสงสัยน่าดู
“ก็หนูเห็นโพยตกอยู่ใต้โต๊ะเค้าน่ะค่ะ ไม่เชื่อครูไปดูก็ได้น่ะคะ” เท่านั้นแหละ เสียงคนรอบห้องทั้งข้างในและข้างนอกก็ดังขึ้น
“ยังงั้นเหรอ เธอจะว่าไงล่ะ มันเรื่องจริงรึปล่าว”
“ครูก็ไปดูเองถอะค่ะ ว่ามันมีจริง ๆ มั้ย” ฉันเชิญครูไปที่โต๊ะของฉัน พอแกเดินไปถึงก็
“ไหนล่ะ โพยข้อสอบน่ะ ครูไม่เห็นว่ามันจะมีเลยนี่” แกก็พยายามมองหา หายังไงก็หาไม่เจอหรอกค่ะครู มันไปนู้นแล้ว
“ไงล่ะ เธอ ครูไม่เห็นอย่างที่เธอว่าเลยนะ” แกก็ถามยัยแจงใหญ่เลย ยัยนั่นก็ไมเชื่อ เลยก้มมองดูใหญ่
“แต่หนูเห็นมันอยู่ใต้เก้าอี้จริง ๆ นะคะครู” มันพูดแล้วก็ก้มดูใหม่อีกที แต่คราวนี้มันก็ต้องหน้าซีดเผือด
เพราะอะไรน่ะเหรอ หึหึ รู้ๆกันอยู่
“ว่าไงล่ะ เจอรึยังล่ะ” ฉันพูดข่มมันออกไป มันเริ่มลุกลี้ลุกลน
“เอ่อ ครูคะ หนูคิดว่าหนูคงจะตาฝาดไปน่ะค่ะ เอ่อ หนูขอโทษนะคะ” มันแหงอยู่แล้ว ก็โพยมันไปอยู่โต๊ะหล่อนแล้วนี่
“อะไรของเธอเนี่ย ทำเรื่องวุ่นวายไปหมด” แล้วครูก็ทำท่าจะเดินไปที่โต๊ะแก แต่คิดว่ามันจะจบแค่นี้เหรอยะ
“เด๋วค่ะคุณครู” ฉันตั้งใจเรียกครูเสียงดัง แกก็หันมามอง ส่วนนังแจงก็สะดุ้ง ตาโต ท่าทางหวาดกลัว
“มีอะไรอีกรึ” แกหันมาถามฉัน
“ไม่มีอะไรมากหรอกค่ะ แค่ขอให้เค้าขอโทษหนูเท่านั้นเองค่ะ”
“เอายังงั้นเหรอ เธอก็ขอโทษเค้าซะสิ เล่นอะไรแผลงนะเราน่ะ” แกก็หันไปดุยัยแจง มันก็ทำหน้าหมั่นไส้ฉัน แล้วก็พูดห้วน ๆ ว่า
“ขอโทษ” แล้วมันก็เดินหนีออกไปนอกห้องเลย ทิ้งฉันไว้ให้สะใจเล็กน้อยเท่านั้น ยังไม่จบแค่นี้หรอกนะ คอยดูเถอะ
พอฉันส่งข้อสอบเสร็จก็เดินออกมานอกห้อง เป็นช่วงพักสอบยี่สิบนาที ก่อนที่จะไปสอบวิชาต่อไป พอฉันเดินลงไปที่โต๊ะประจำ ก็เจอเพื่อนสาวมานั่งรออยู่ก่อนแล้ว (ตอนนั้นทิ้งอาร์ทเลย)
“เป็นไงบ้างมรึง มันเริ่มแผนแล้วรึยัง” อิเฉาก๊วยถามฉันด้วยความเป็นห่วง เพราะมันไม่รู้ว่าอิพวกนั้นจะเริ่มกันตอนไหน
“มันทำไปแล้วย่ะ แต่โชคดีที่ฉันแก้ลำได้ซะก่อน ไม่งั้นล่ะตายแน่ๆ”
“เหรอ อิพวกเชี้ยนี่ มันทำจริงๆเหรอเนี่ย อย่างงี้มันต้องโดนตบ ” อิเจี๊ยบโมโหจนหน้าเหมือนนางยักษ์ขมูขีแล้วย่ะ
“เออ พวกมรึงได้ตบแน่ ไม่ต้องกลัว กรูไม่ปล่อยให้มันเดินเชิดหน้าใส่กรูได้อีกต่อไปแล้วล่ะ” ฉันพูดพร้อมกับยิ้มเหี้ยมเกรียม (ตอนนั้นฉันยังคิดทำไมถึงโหดได้วะเนี่ย
)
“พร้อมเมื่อไหร่บอกพวกรูด้วยล่ะ งานนี้ทุ่มสุดตัว” อิเฉาก๊วยก็คงคันมือคันเท้าเต็มพิกัด อิอิ
“เออ ๆ กรูไปรอสอบวิชาต่อไปก่อนล่ะ แล้วเจอกัน ไปนะยะ” ฉันลาพวกมันแล้วก็เดินไปยังห้องสอบวิชาต่อมา แต่ระหว่างทางก็เจออิพวกมารร้ายซะก่อน
“อย่าคิดว่าจะรอดไปได้ตลอดนะมรึง คราวนี้ถือว่าโชคมรึงยังดี กรูเอาคืนแน่” มันขู่ฉัน โถ อิชะนี จะจมธรณีอยู่แล้วยังไม่รู้ตัวอีกนะ
“กรูจะรอ รอดูมรึงเห่าไม่ออกแล้วน่ะ อิโง่” ฉันด่ามันแล้วก็เดินเชิดไปที่ห้องสอบ อ้ายยย ทำไมเราปากจัดแบบนี้เนี่ย อายจัง
********************************
ฉันเดินสบายใจเฉิบมายังห้องสอบวิชาต่อมา ก็วิชาภาษาอังกฤษนั่นเอง วิชานี้ก็ไม่ง่ายเลยสำหรับฉัน ยากอยู่เอาการ แต่ฉันก็ไม่หวั่นเพราะมีตัวช่วย ก็ตาอาร์ทไงล่ะ ฉันมองหามัน อยู่ตรงไหนว่า อ้ะ นั่นไง
“ไฮ!” ฉันตอแหลไปมั้ยคะเนี่ย อิอิ ฉันเดินทะลวงเหล่าชะนีทั้งหลาย บุกเข้าไปหามันเลยค่ะ
“อะไรเหรอ มาแปลกแฮะ” มันทำหน้างง เพราะเห็นฉันยิ้มแป้นมาแต่ไกล มันยังไม่รู้เรื่องที่เกิดขึ้น เพราะมันดันออกไปซะก่อนน่ะสิ
“ก็ ช่วยติวตรงนี้ให้หน่อยสิ” ฉันแกล้งชี้ไปที่หน้านู้นหน้านี้ จริงๆน่ะ เข้าใจแล้ว แต่ที่ต้องทำก็เพราะ พวกนั้นเดินมาถึงแล้วตะหาก
“ไหน ๆ ตรงนี้เหรอ ไม่เห็นยากเลยนี่ มา เด๋วเราอธิบายให้ฟัง” มันก็พร่ำพูดไปเรื่อย ๆ ฉันก็แอ๊บทำเป็นออเซาะเบียดแขนมัน แล้วก็ทำเป็นใกล้ชิดกัน
โอ้ย สาแก่ใจฉันจริง ๆ อิพวกนั้นมันตาจะถลนออกมานอกเบ้าแล้ว 5555 หัวเราะในใจค่ะ แต่ก็ไม่พ้นออกมาทางสีหน้าอยู่ดี
“ยิ้มอะไรน่ะจืด” สงสัยอาร์ทมันจะเห็น ฉันเลยหุบปากตัวเอง
“ป่ะ ปล่าวนี่ ดีใจมั้งที่อาร์ทติวให้น่ะ” ฉันก็แกล้งทำเป็นตาหวานใส่มัน
เท่านั้นแหละ มันก็อายจนหน้าแดง โถ ๆ อาร์ท ทำไมเด็กแบบนี้คะ
“พูดจริงป่าว งั้นเด๋วเราไปติวให้ที่บ้านนะ เอามั้ย” มันกระซิบข้างหูฉัน ฉันก็ยิ้มหวานแล้วก็กระซิบตอบไปว่า
“ฝันไปเถอะจ้ะ” เท่านั้นแหละค่ะ มันก็ทำแก้มตุ่ย บูดบึ้งตามเคย เหอ ๆ ที่แท้ก็เด็กน้อยนี่เอง
“ล้อเล่นน่า อย่างอนนะ โอ้ะโอ๋” ฉันแกล้งมันแล้วสนุกจังเลย คนแถวนั้นก็มองกันใหญ่ว่าอิสองตัวนี้มันเล่นอะไรกัน
“แหม จืดเด๋วนี้ เด๋วนี้หัดจีบไอ้อาร์ทตั้งแต่เมื่อไหร่เนี่ย” อ้าว ไอ้เอ :oปากมอมแล้วมั้ยล่ะแก
“เฮ้ย ใครจีบยะ เค้าเรียกว่า หมาหยอกไก่ยะ อิอิ” ฉันก็ตอบแบบสำบัดสำนวนสิคะ
“อ้าว วจืดเป็นหมาตั้งแต่เมื่อไหร่อะ” อ้ายยยยย
ไอ้อาร์ท เอากะเค้าด้วยเหรอแก
“ใครเป็นหมายะ ถ้าเป็นได้จริง ฉันจะกัดแกคนแรกเลย คอยดู” มันก็หัวเราะกันใหญ่ บ้าจริง ๆ
ฉันหมั่นไส้เลยเดินเชิดไปหาพวกนังต้อมดีกว่า มันนั่งอยู่กับวิน พอฉันเจอหน้าวินก็ต้องให้คิดถึงคืนนั้นทุกที
แต่ก็เริ่มลืมได้บ้างแล้วล่ะ
“สอบเป็นไงบ้าง ทำได้รึปล่าวแก” ฉันถามไถ่นังต้อม มันก็ส่ายหน้าไปมา
“ยากว่ะ ทำไม่ค่อยได้เลย ขนาดติวแล้วนะ” โถ มาทำบ่น ก็ตอนติวน่ะ เอาแต่เหล่คนติวให้ตลอด
“เออ คราวหน้าก็อย่ามัวแต่เหม่อสิยะ หัดสนใจติวซะบ้าง” ฉันกัดมัน มันก็ถลึงตาใส่ชั้น
“จ้า ไม่มีใครเก่งเท่าแกหรอกจ้ะ” มันกระแนะกระแหนช้าน อินี่
“แล้วมีเรื่องอะไรกันเหรอ วิชาที่แล้วน่ะจืด” วินมันถามฉันขึ้น ฉันก็สะดุ้งโหยง
“เอ๋ เรื่องอะไรเหรอวิน” ฉันแอ๊บทำงงๆ
“อย่าทำไม่รู้หน่อยเลยน่า ก็ลอกข้อสอบอะไรเนี่ยแหละ” มันจ้องตาฉัน นังต้อมก็หูผึ่งทันที
“บ้าน่าทำไมฉันไม่เห็นรู้เรื่องล่ะ” ก็หล่อนเดินออกไปก่อนนี่ยะ ไม่รอกันเลย
“ก็ไม่มีอะไรมาก แค่เข้าใจผิดน่ะ ช่างมันเหอะ” ฉันบอกปัดๆไป
“แน่ใจนะ ว่าไม่ได้โดนแกล้งอีกน่ะ” แหม ตาวินนี่ชักจะรู้ดีเกินไปแล้วนะ
“ปล่าว เข้าใจผิดไปจริงๆ พอแล้วๆ ติวกันต่อเถอะนะ” มันก็ก้มหน้าอ่านหนังสือต่อ ส่วนฉันก็นั่งอ่านด้วยเช่นกัน
จนกระทั่งครูเรียกเข้าไปนั่งประจำที่สอบ คราวนี้ ข้อสอบทำได้ไม่ยากนัก เนื่องจากฉันก็พอจำได้บ้าง ประกอบกับเข้าใจในบางเนื้อหาด้วย ไหนจะอาร์ทติวให้อีก ก็เลยผ่านฉลุย เย้ ๆ
ในที่สุดการสอบเก็บคะแนนวันแรกก็ผ่านไปได้ด้วยดี วันนี้อาร์ทชวนกลับบ้านด้วย มีหรือที่สาวน้อยอย่างฉันจะปฏิเสธ อิอิ
“สอบเสร็จแล้วไปเลี้ยงฉลองกันดีมั้ย” มันถามฉันระหว่างที่เรานั่งอยู่บนรถประจำทาง
“เลี้ยงฉลอง ฉลองอะไรเหรอ สอบได้คะแนนห่วยเนี่ยนะ” อิอิ ฉันหยอกแรงไปปล่าว
“ก็ของจืดคะแนนห่วย ของเราคะแนนดีไง” อ่านะ ดูมันพูด
“บ้า ไม่มีทางหรอกย่ะ ว่าแต่จะไปเลี้ยงที่ไหนดีล่ะ” มันทำหน้ายิ้ม ๆ แล้วก็บอกฉันว่า
“ไปเลี้ยงที่ดรีมเวิร์ลไง สนปล่าว” พอมันพูดออกมา เชื่อเถอะค่ะ ฉันแทบจะกระโดดไปกอดคอมันเชียวล่ะ ก็มันตื่นเต้นนี่นา ฉันไม่เคยไปเที่ยวสวนสนุกมาก่อนเลยน้า อิอิ
“จริงๆนะ ไปสิไป” ฉันพยักหน้าหงึก ๆ
“ได้เลย แต่จืดออกค่ารถนะ เราออกค่าเข้าให้เอง” แหม ฉันออกเองก็ได้จ้ะ ไม่ได้งกขนาด แต่ถ้าอาร์ทเสนอมา จืดก็สนองค่ะ หุหุ
“งั้นเสาร์ที่จะถึงนี้ เราไปกันเลยนะ” มันก็โอเค แต่ฉันเหมือนนึกอะไรออก
“อ้อ ชวนต้อมกะวินไปด้วยนะ” มันก็ทำหน้าบูดนิดหน่อย เรื่องอะไรจะไปกับแกสองคนยะ
“ก็ได้ ชวนก็ชวนสิ” โถ งอนอีกและ เด็กน้อย เอ่ เอ๊
“ไปกันหลายคน สนุกออก” ฉันก็บอกไปตามความจริงอ่ะนะ
“แต่ไปกับอาร์ทสนุกว่า” มันก็หันมาแล้วก็ยิ้ม เหอ ๆ ตานี่สงสัยจะเป็นเอามาก
“งั้นเราจะไปกันกี่โมงดีล่ะ” เราสองคนปรึกษากัน แล้รถก็มาถึงปากทางเข้าบ้านฉัน ฉันก็บอกลามัน แล้วก็ลงรถไป
วันนี้ฉันกลับก่อนรถรับส่ง เพราะอยากนั่งมากับอาร์ท ก็กะว่าจะขึ้นรถมอไซด์รับจ้างกลับ แต่พอไปถึงก็ไม่เห็นแกเสียแล้ว สงสัยจะไม่มา ฉันเลยตัดสินใจเดินกลับบ้านเอง โชคดีที่แสงแดดไม่แรงมาก เพราะเข้าหน้าหนาวแล้ว ระหว่างทางเดินกลับบ้านนั้นเอง
“เฮ้ ๆ ตกลงหรือไงจ้ะ” เสียงใครที่ไหนมาแซวฉันฟะ
“อ้าว นายน่ะเอง มาหาเพื่อนเหรอ” ไอ้น้องนนท์นั่นเอง มันขี่แมงกะไซด์คู่ใจมา
“ช่าย มาหาเพื่อนอ้ะ แล้วทำไมวันนี้กลับก่อนได้ล่ะ ปกติเห็นกลับรถรับส่งนี่”
“ก็อยากกลับก่อน มีอะไรมะ” มันก็ทำหน้าเหวอรับประทานสิคะ
“ง่า ไม่มีอ้ะ ขึ้นรถเราสิ เด๋วไปส่ง” ชิ ขึ้นก็ได้ ถ้าไม่ปวดขาซะก่อนนะ จ้างให้ก็ไม่ขึ้นหรอก
“รถจะออกแล้วนะค้าบบ เกาะให้แน่น ๆ ล่ะ” ดูมันพูด หมั่นไส้จริงๆเล้ย เด็กบ้า
รถมันออกสตาร์ทแล้ว ๆ มันก็บิดบรื้น ๆ เชี่ย เสียงดังนะยะ หูจะหนวกแล้ว
“เบา ๆ หน่อยเด่ะ หนวกหูนะยะ” มันก็ไม่สนใจ รถก็ซิ่งไปข้างหน้า เด็กเวร ขับเบาๆหน่อยเส่ะ
“อ้ายยยยยย” มันแกล้งบิดคันเร่งใหญ่เลย จะฆ่าช้านเหรอยะ แต่แล้วมันก็
“เอี้ยดดดดดด” ตัวฉันกระแทกไปข้างหน้า เบียดตัวมันเต็ม ๆ ไอ้ ๆ นี่ มันเป็นบ้าอะไรของมันเนี่ย
“แก้ ไอ้เด็กบ้า แกล้งฉันเหรอ นี่แน่ะ” ฉันทุบหลังมันดังแอ้กเลยค่ะ สมน้ำหน้า
“โอ้ย เจ็บนะ ทุบเบาๆดิ แกล้งแค่นี้ก็โมโหไปได้” มันทำสำออย เชอะ
“ฉันจะลงแล้ว เดินไปเองยังจะปลอดภัยซะกว่า” ฉันทำท่าจะลงจากรถ แต่ ช้าไปซะแล้ว
*********************************
ปล. :m11:ฉันปล่าวน้า เค้ามาเอง ฉันปล่าวชวนน้า เค้ามาเองงงงง
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก
