หัวข้อ: เรื่องสั้น "รักนะเหรอ ... ผมไม่มีให้"

[duckhero]

รักนะเหรอ … ผมไม่มีให้


      ทุกครั้งที่ผมมองกระจก ผมรู้สึกไม่ชอบหน้าผู้ชายที่เห็นในกระจกสักเท่าไหร่ ทั้ง ๆ ที่ผมรู้ดีว่าภาพผู้ชายที่ผมเห็นอยู่นั้นคือใบหน้าของผม สาเหตุที่ผมไม่ชอบไม่ใช่ว่าเพราะผมหน้าตาไม่ดี แต่เพราะหน้าตาของผมค่อนข้างดี ถึงผมจะเป็นคนผิวคล้ำก็ตาม ด้วยสาเหตุที่ผมหน้าตาค่อนข้างที่จะดีและแถมคารมดีอีกนิดหน่อยนี่แหละ ที่เป็นตัวเปลี่ยนชีวิตของผมให้เข้าสู่วงจรสกปรก วงจรของความหลอกลวง วงจรของการดำรงชีวิตที่ผมเองยังไม่อยากเรียกว่าเป็นวงจรชีวิตของคน แต่จะให้ผมต้องทำยังไงได้ ในเมื่อแต่ละวันเมื่อผมลืมตาขึ้นมา มันก็หมายถึงการต้องใช้เงินแล้ว ตั้งแต่ค่าน้ำที่ใช้ล้างหน้า น้ำอาบ ยาสีฟัน สบู่ และอะไรต่อมิอะไร ไอ้คนไร้การศึกษา ไร้ฐานะ หรือพูดง่าย ๆ ว่าจนมาแต่เกิดอย่างผมต้องดิ้นรนเพื่อเอาชีวิตรอดให้ได้ หลายคนต่างดิ้นรนกันอย่างหนักตรากตรำทำงาน หาเลี้ยงตัวเอง แต่ยังคงต้องอดมื้อกินมื้อ มีหนี้มีสิน แต่หนทางที่ผมเลือกผมแค่ดิ้นรนไม่มากแต่มันทำให้ผมสบาย ถึงผมจะรู้ว่ามันผิดศีลก็ตามที
      ชีวิตผมเริ่มเข้าสู่วังวนแห่งความหลอกลวงนี้ตั้งแต่ผมอายุได้ 17 ปี เพื่อน ๆ หลาย ๆ คนของผมไปโรงเรียน ไปเรียนหนังสือ เลิกเรียนได้ไปเดินเที่ยวห้างสรรพสินค้า ดูหนัง ร้องคาราโอเกะ แต่ผมนะเหรอ ผมเรียนได้แค่เพียงชั้น ม. 3 ก็ถือว่าเก่งแล้ว หลังจากผมจบชั้น ม. 3 ผมช่วยพ่อช่วยแม่ทำไร่ทำนา ที่พ่อและแม่ทำกันมานาน ตั้งแต่รุ่นปู่รุ่นย่า แต่ผมเห็นไม่มีอะไรดีขึ้น ฐานะครอบครัวของเราไม่เคยที่จะกระเตื้องขึ้นมาเลย สิ่งที่เพิ่มขึ้นมาในครอบครัวของผมมีเพียงอย่างเดียว คือ หนี้สินเท่านั้น ด้วยเหตุนี้ผมจึงตัดสินใจที่จะเปลี่ยนแปลงอาชีพ การทำงานของตน จากบรรพบุรุษของตัวเองที่ทำสืบต่อกันมา แต่ไม่เห็นจะสบายสักที สู่เส้นทางของผมเอง เส้นทางที่ผมเลือก
      ผมเลือกที่จะเดินทางเข้าเมืองใหญ่ ด้วยความคิดของเด็กบ้านนอก จบ ม. 3 อย่างผมที่ไม่ฉลาดอะไร แต่ผมมีสิ่งหนึ่งที่ติดตัวผมมาตั้งแต่ผมจำความได้คือ ความทะเยอะทะยาน ผมเดินทางเข้าเมืองใหญ่ แต่ผมไม่คิดจะหางานลูกจ้างประเภทกรรมกรอะไรทำ ถึงแม้จะมาตอนแรก ๆ ผมจะต้องอดมื้อ กินมื้อ แต่ผมยังสู้ดันทุรังต่อไป จนคนไม่มีความรู้อย่างผม ได้เห็นแบบอย่าง เห็นอาชีพที่คนอื่นจะคิดยังไงก็ช่าง แต่ผมคิดว่าเป็นอาชีพที่สบาย เหนื่อยบ้างแต่แลกกับรายได้ที่ค่อนข้างงาม ผมทำ ผมจำได้ว่าก่อนที่ผมจะเดินเข้าไปในบาร์แห่งหนึ่งที่ค่อนข้างจะโอ่อ่า แต่ก็ไม่ถึงกับใหญ่โตนัก ผมพยายามที่จะขัดถูผิวพรรณตัวเองให้ดูเกลี้ยงเกลา ออกกำลังกายให้มากขึ้นกว่าแค่การไปเตะบอลตามสนามเด็กเล่นในยามเย็น ผมพยายามฟิตหุ่นตัวเองให้มีกล้ามเป็นมัด ให้ร่างกายของผมดูบึกบึน ซึ่งอย่างที่ผมเคยบอกไปเมื่อตอนต้น ผมหน้าตาค่อนข้างดี เมื่อหุ่นของผมฟิตได้ที่ การสมัครทำงานที่บาร์แห่งนั้นจึงไม่ยากนักที่พวกเขาจะรับผมเข้าทำงาน
      บาร์แห่งนี้ ไม่ได้เป็นบาร์เกย์ แต่ข้างในจะมีแต่ผู้ชายที่ใคร ๆ เขาก็เรียกกันว่า ผู้ชายขายน้ำ มีแขกทั้งผู้หญิงและผู้ชาย แต่ส่วนมากก็จะเป็นผู้ชาย แรก ๆ ที่ผมได้งานทำผมยังไม่ได้รับหน้าที่ที่โดดเด่นนัก ผมได้รับหน้าที่เป็นแค่พนักงานปลายแถว เพราะผิวพรรณของผมยังไม่ผ่องเท่าที่ควร หุ่นผมเรียกได้ว่ายังไม่เฟิร์มนัก ผมจึงได้เรียนรู้จากรุ่นพี่ว่าต้องทำยังไง แต่ละคืนลูกค้ามักจะมองมาไม่ถึงผมมากนัก ผมจึงแขกไม่มาก ทิปก็ยังน้อย แต่ก็พอได้ออกไปฝึกฝนความสามารถอยู่บ้าง ทั้งกับผู้หญิงเปลี่ยวทั้งวัยสาว วัยแก่ แต่ส่วนใหญ่จะเป็นผู้ชายที่เป็นเกย์มากกว่า รายได้ของผมยังไม่เป็นกอบเป็นกำ แต่ผมยังเจียดเอารายได้ที่ได้ไปเข้าฟิตเนส ไปซื้อเครื่องสำอางตามที่ได้เรียนรู้จากรุ่นพี่ว่าต้องทำยังไงผมถึงจะได้เด่น
      รุ่นพี่แนะนำผมเรื่องลีลาที่จะทำให้ตัวเองโดดเด่นขึ้นมาในระดับแนวหน้าได้ เพราะพวกเขาเห็นความตั้งใจของผมว่าผมตั้งใจที่จะยึดเอาอาชีพนี้หากินอย่างจริงจัง เพราะฉะนั้นลีลาแรกที่จะดึงดูดใจลูกค้าได้ ก็คือลีลาบนเวที ผมจะสังเกตดูลีลาของรุ่นพี่แต่ละคน โดยเฉพาะคนที่เป็นดาวเด่น ผมจะดูว่าเมื่อเขาขึ้นเต้นโชว์บนเวทีเขาจะเต้นยังไงให้ยั่วยวนใจแขก เขาใจจึงขนาดไหน ผมจะจดจำมาเป็นบทเรียน แต่ผมจะไม่เลียนแบบ ผมจะแค่ดูไว้เป็นตัวอย่าง แล้วมาดัดแปลงเป็นของตัวเอง ซึ่งไม่นานนักจากความตั้งใจจริงของผม มันทำให้ผมขยับจากปลายแถวมาถึงช่วงกลาง ๆ แถวได้เลยทีเดียว เมื่อไหร่ที่ผมต้องก้าวขึ้นโชว์บนเวทีผมจะวาดลวดลายอย่างเต็มที่ ไม่มีเขินอาย แต่ผมจะไม่แสดงท่าทีให้มันมากเกินไป เพราะผมรู้สึกว่ามันดูน่าเกลียด แทนที่แขกจะสนใจแขกกลับตกใจกลัว ถ้าผมจะโชว์ ผมจะไม่โชว์แบบเปลื้องผ้าจนหมด เพราะผมว่ามันไม่เร้าใจ จะดูของผมบนเวที ดูได้แค่บางส่วน แต่ถ้าจะดูทั้งหมด ต้องดูกันในที่ส่วนตัวและต้องมีค่าตัวด้วย
     การยึดประกอบอาชีพนี้ ผมรู้ดีว่ามันอันตราย ไม่ปลอดภัยมากนัก ไอ้คนความรู้น้อยอย่างผมจึงต้องพยายามที่จะหาความรู้เท่าที่ผมจะหาได้ โดยที่ผมไม่ต้องเสียค่าใช้จ่ายมากมายนัก ผมเลือกใช้วิธีโทรปรึกษาตามหมายเลขโทรฟรีของโรงพยาบาลต่าง ๆ ที่รับให้คำปรึกษาเกี่ยวกับโรคติดต่อต่าง ๆ ที่จะเข้ามาเกี่ยวข้องกับคนอาชีพอย่างผม หรือไม่ผมก็จะหาใบปลิวต่าง ๆ ที่แจกฟรีตามโรงพยาบาลมาอ่าน ประดับความรู้อันน้อยนิดของผม ที่จะช่วยทำให้ผมรู้จักป้องกันตัว และประกอบอาชีพที่ทำให้ชีวิตของผมสบายอย่างนี้ไปได้นานเท่านาน จนกว่าสังขารผมจะไม่อำนวย
      รุ่นพี่ในบาร์ที่แสนดีของผม แนะแนวทางที่จะทำให้ผมได้สุขสบายมากกว่าทุกวันนี้ให้กับผม นั่นคือวิธีการจับ หรือเกาะ หรือดูด อะไรก็ตามแต่ แต่ต้องหาไว้ให้ได้อย่างน้อยสักคน ต้องเป็นคนที่ใจถึง กล้าควักกระเป๋าครั้งละเยอะ ๆ ผมจึงเริ่มปฏิบัติการหาความสบายให้กับตัวของผมเอง โดยพยายามที่จะเก็บเอาข้อมูลของลูกค้าแต่ละคนของผมว่ามีคนไหนบ้างที่ค่อนข้างจะสนใจผมมากกว่าการแค่พาผมไปนอนแล้วจ่ายเงินให้ ผมจะเลือกทำให้พวกเขาติดใจผม ผมจะบริการพวกเขาอย่างถึงใจ ใส่คำพูดหวาน ๆ หรือไม่ก็เล่นบทน่าสงสารเข้าไปบ้าง จนวันนี้ ผมมีที่เกาะอยู่อย่างมั่นคง เอาที่มั่นคงชัวร์ ๆ ก็สองคน คนแรกเป็นผู้หญิงวัยกลางคน เธอบอกว่าสามีเธอเป็นคนมาเลเซีย นาน ๆ มาหาเธอที ส่งมาแต่เงิน เธอจึงต้องหาทางหาความสุขให้กับตัวเองบ้าง หลังจากที่เธอได้เจอกับผมไปไม่กี่ครั้ง เธอรู้สึกชอบ เธอจึงเช่าอพาร์ทเมนต์ให้ผมอยู่ เพื่อความสะดวกสบายยามที่เธอจะไปหาความสุขกับผม ถึงผมจะมีที่อยู่สบาย มีเงินใช้เหลือเฟือ ผมยังไม่เลิกหาที่เกาะ เพราะผมรู้ตัวดีว่าระหว่างผู้หญิงและผู้ชาย ผมชอบมีอะไรกับผู้ชายมากกว่า ดังนั้นผมจึงหาที่เกาะแน่น ๆ เป็นผู้ชายมีเงินอีกคน คนนี้เป็นคนที่ชอบคนอ้อน เพราะฉะนั้นเมื่อผมอ้อนทีไร เขาจะควักจ่ายไม่อั้นทุกครั้ง แต่ทุกครั้งเช่นกัน ผมก็จะต้องเสียเหงื่อ เสียน้ำไปกับเขาแต่ก็ด้วยความเต็มใจของผมอีกเช่นกัน ใครจะว่ายังไงผมไม่สนใจ ผมมีชีวิตแบบนี้ผมมีความสุข ดีกว่าผมต้องทำนา ให้เหนื่อยซึ่งเหนื่อยขนาดนั้นยังต้องอดมื้อกินมื้อ
      การใช้ชีวิตของผม ตามทางที่ผมเลือก ผมค่อนข้างที่จะสบาย หรือจะพูดให้ดีก็คือ สบายมาก แต่ก็เหมือนกับที่ทุกคนรู้กันดีว่าในโลกนี้ไม่มีอะไรเที่ยงแท้แน่นอน ความสุขสบายของผมกำลังจะเปลี่ยนไป เพราะผมรู้ใจของผมดี ผมพยายามที่จะไม่มีรักกับใครมาตลอด เพราะถ้าผมไม่ได้รักคนพวกนี้ที่เข้ามาเกี่ยวข้องเรื่องเซ็กซ์กับผม มันจะทำให้ผมไม่อาย หรือรับเงินได้อย่างไม่ใส่ใจอะไร แต่ใคร ๆ ก็รู้ดีว่าเรื่องของหัวใจมันห้ามกันไม่ได้ ผมไม่ได้หลงรักคนสองคนที่ผมเกาะอยู่ แต่ผมไปหลงรักเด็กรุ่นน้องคนหนึ่ง คนที่จะมาเปลี่ยนแปลงชีวิตของผม ผมเจอน้องปอนด์ที่หน้าโรงหนัง วันนั้นผมไปดูหนัง เพราะผมเบื่อที่จะนั่ง ๆ นอน ๆ อยู่ในอพาร์ทเม้นต์ ในขณะที่รอดูหนัง ผมรู้สึกเหมือนกับว่ามีใครกำลังจ้องมองผมอยู่ ผมจึงพยายามจับทิศหาที่มาให้ได้ เมื่อผมจับทิศที่มาของสายตาที่มองผมอยู่ได้ ผมจึงได้สบตากับเด็กหนุ่มคนหนึ่ง ดูท่าทางเขาค่อนข้างที่จะเขินอายเมื่อผมสบตาเขา เขาเป็นเด็กหนุ่มหน้าตาดี ผิวพรรณดี เมื่อผมส่งยิ้มไปให้ผมเห็นเขายิ้มน้อย ๆ พร้อมกับหลบสายตาผมด้วยอาการเขินอาย ทีแรกผมก็ไม่ได้คิดอะไรมากแค่อยากจะหยอก ๆ น้องเขาเล่น เผื่อฟลุ๊ค ผมจึงเดินเข้าไปคุยกับเขาด้วย ผมแนะนำตัวไปดื้อ ๆ
     “สวัสดีครับ พี่ชื่อเมษ น้องชื่ออะไรครับ”
      “ปอนด์ครับ” เขาตอบกลับผมมาเป็นชื่อของเขา
      “น้องปอนด์มาดูหนังคนเดียวเหรอครับ” ผมถามต่อ
      “ครับ แล้วพี่ละ” เขาถามกลับผมมาบ้าง
      “คนเดียวเหมือนกันครับ ไหนให้พี่ดูซิว่าน้องปอนด์ดูหนังเรื่องอะไร” ผมถามพร้อมกับถือวิสาสะจับมือเขาให้แบออกเพื่อดูตั๋วหนังที่เขาถืออยู่ว่าเป็นเรื่องอะไร ปรากฏว่าเป็นเรื่องเดียวกัน แต่เรานั่งห่างกันมาก ผมจึงมีข้อเสนอไปว่าผมจะไปซื้อตั๋วใหม่เลือกที่นั่งที่ติดกับเขา หรือซื้อที่นั่งที่ติดกับผมให้เขา แต่ปรากฏว่าที่นั่งข้าง ๆ ที่ที่ผมและน้องปอนด์ซื้อไม่ว่างแล้ว ดังนั้น ผมจึงซื้อใหม่อีกสองที่นั่งเพื่อให้ผมได้นั่งดูกับน้องปอนด์
     “แล้วตั๋วสองใบเก่าละครับพี่ เราให้ใครไปเถอะ” น้องปอนด์ออกความคิด แต่ผมไม่เห็นด้วย ไม่ใช่จะด้วยความงก แต่ผมกลับเขียนเบอร์โทรของผม พร้อมกับชื่ออพาร์ทเมนต์และเบอร์ห้องของผมส่งให้น้องปอนด์ไป น้องปอนด์เห็นดังนั้น เขาจึงเขียนเบอร์โทรศัพท์ของเขาให้ผมบ้าง แต่เรื่องที่อยู่เขาเขียนมาว่าอยู่กับพ่อแม่ครับ บอกไม่ได้
     วันนั้นผมจึงได้เริ่มรู้จักกับความรักที่เริ่มก่อตัวขึ้นมาในใจผม ผมนั่งโอบไหล่น้องเขาไปตลอดในขณะที่ดูหนังด้วยกัน น้องปอนด์เองก็แอบจับมือผมอยู่บ่อย ๆ เหมือนกัน จนบางครั้งผมแกล้งให้น้องเขาจับพลาด จนมือของน้องเขาพลาดไปโดนเป้าผมหลายครั้ง ทุกครั้งน้องเขาจะเอามือตีที่หน้าขาของผมเบา ๆ เป็นการแก้เขิน เมื่อออกจากโรงหนัง ผมจึงพาน้องปอนด์ไปเลี้ยงข้าว ก่อนที่จะแยกย้ายกันไป เพราะผมต้องไปทำงาน ทำอาชีพที่ทำให้ผมอยู่สบายมาได้ทุกวัน
      ผมโทรหาน้องปอนด์ทุกวัน เพราะผมรู้สึกว่าวันไหนที่ผมไม่ได้ฟังเสียงน้องปอนด์ ชีวิตผมเหมือนจะขาดอะไรไปบางอย่าง จนวันที่ผมรอคอยมาถึง น้องเขาบอกกับผมผ่านโทรศัพท์ว่าอยู่ที่หน้าห้องผมแล้ว โชคดีที่ผมไม่ได้ทำอะไรอยู่กับใคร ผมจึงรีบเปิดประตูให้กับน้องปอนด์ พร้อมกับโอบกอดน้องปอนด์พาเข้ามาในห้องของผม ห้องที่ทำให้ผมและน้องปอนด์ได้ลึกซึ้งกันและกัน ด้วยท่าทีไม่ประสีประสาของน้องปอนด์ที่ค่อนข้างจะสวนทางกับความชำนาญการของผมในเรื่องอย่างว่า ทำให้ติดขัดอยู่บ้าง แต่ผมไม่ถือสาน้อง ผมเต็มใจที่จะสอนบทรักให้กับน้องปอนด์ของผมอย่างหมดตำรา ผมสังเกตดูสีหน้า และน้ำเสียงของน้องปอนด์ดูท่าทางว่าคงจะกระสันเต็มที่ ทั้งร้องครวญครางและบิดร่างกายไปมา ผมรู้สึกสงสารน้องปอนด์ของผมมาก เมื่อยามที่ผมมอบความเป็นชายของผมให้กับน้องเขา แต่ถึงผมจะสงสารน้องเขาสักเพียงใด ผมก็ไม่สามารถหยุดยั้งความสุขของผมตรงนั้นลงได้ ผมจึงตั้งหน้าตั้งตาต่อไป จนพายุรักของผมกับน้องปอนด์สงบลงได้ ผมจึงได้เห็นว่าน้องเขาเจ็บจนถึงกับร้องไห้ ส่วนผมเองนั้นมีแผลตามตัวจากรอยเล็บของน้องปอนด์ไม่ใช่เล่น ผมกับน้องปอนด์นอนกอดก่ายกันบนที่นอนนุ่มของผม ไม่ยอมลุกขึ้นไปไหน จากกอดเปลี่ยนเป็นจูบ จากจูบเปลี่ยนเป็นกอด จนผมเริ่มทนไม่ไหวต้องมอบความรักให้น้องปอนด์ไปอีกครั้ง วันนั้นผมจำได้ว่าผมส่งน้องปอนด์กลับที่หน้าห้อง น้องเขาถึงกับวิ่งเข้ามาโอบกอดผมพร้อมกับซบใบหน้าลงบนแผงอกของผม ก่อนที่จะตัดใจลาจากไปได้ ตั้งแต่นั้นมาผมกับน้องปอนด์จะพยายามพบกันบ่อย ๆ ซึ่งทำให้ผมลำบากใจมากยิ่งขึ้น เพราะกลัวว่าจะเจอเข้ากับคนที่ผมเกาะอยู่ และกลัวว่าน้องเขาจะรู้ว่าผมทำงานอะไร แต่ด้วยความรักผมจึงยอมที่จะปล่อยที่ยึดเกาะ อย่างไม่ใยดี ผมบอกกับพวกเขาแค่เพียงว่า ผมมีแฟนใหม่ ผมอยากที่จะอยู่กับแฟนผม คนนี้ผมรัก ถึงแม้พวกเขาจะโกรธ หรือเสียใจ แต่คนอย่างผม ไม่สนใจอะไร ในเมื่อมันเป็นทางเดียวที่ทำให้ผมได้สุขสมรักกับน้องปอนด์ของผมต่อไป แรก ๆ ผมและน้องปอนด์ก็มีความสุขกันดี น้องเขาก็รักผมมาก ผมเองก็รักน้องเขามาก แต่ยิ่งนานวันเข้า รายได้ของผมที่มีเข้าจากการทำงานเพียงทางเดียว ไม่มีจากการเกาะคนโน้นคนนี้เริ่มถดถอย เริ่มที่จะไม่เพียงพอ ความสุขสบายของเราเริ่มที่จะลำบากขึ้น แต่น้องเขาก็เต็มใจที่จะลำบากไปกับผม เพราะน้องเขารักผม และอีกอย่างน้องเขาไม่ได้อยู่กับผมตลอดเวลา น้องเขากลับไปขอความช่วยเหลือจากที่บ้านเขาได้ เขายังมีรายได้จากที่บ้าน แต่ผมสิ ผมต้องขาด ต้องขัดสนความสุขสบายที่ผมเคยมี ผมรู้ว่าน้องปอนด์รักผมมาก ผมเองก็รักน้องปอนด์มากเช่นกัน แต่ด้วยความสุขสบายที่ผมเคยมี ผมคิดที่จะกลับเข้าสู้เส้นทางเดิม แต่ถ้าน้องปอนด์เขารู้ ความรักของเราคงจะไม่ราบรื่น ความลำบากในการตัดสินใจเริ่มเข้ามากวนใจผม ผมจะเลือกความรักที่มีระหว่างผมและน้องปอนด์ หรือว่าจะเลือกชีวิตที่สุขสบายเช่นเดิมของผม ผมให้คำตอบกับตัวเองได้ไม่นานนัก คำตอบอย่างคนเห็นแก่ตัว คนเลว ๆ คนหนึ่ง นั่นคือผมเลือกที่จะบอกเลิกกับน้องปอนด์ในวันหนึ่ง
     “น้องครับ พี่อยากบอกให้น้องรู้ว่าพี่รักน้องมากนะครับ” ผมเริ่มต้น
     “ปอนด์รู้ครับพี่ และปอนด์ก็รักพี่มากด้วย” น้องปอนด์พูดกลับมาทำให้ผมต้องกลืนประโยคต่อไปที่ผมจะพูดกลับลงไปในลำคอ แต่ด้วยความทะเยอะทะยาน ความอยากอยู่สุขสบายของผม ผมจึงต้องเค้นเอาคำพูดนั้นออกมาอีกหลังจากที่กลืนมันลงไป
     “พี่ว่าเราเลิกกันเถอะนะ น้องกลับไปมีชีวิตของน้อง พี่กลับไปมีชีวิตของพี่” ผมพูดเสียงดังฟังชัด
น้ำตาไหลงลงสองข้างแก้มของน้องปอนด์ น้องปอนด์สะอื้นร้องไห้อย่างหนักหน่วงพร้อมกับถามผมกลับมาว่าเขาทำอะไรผิด
      “น้องไม่ได้ทำอะไรผิด พี่บอกน้องไปแล้วว่าพี่รักน้องมาก แต่เราคงต้องเลิกกัน” ผมตอบน้องปอนด์กลับไป พร้อมกับพยายามที่จะโอบกอดเขาเพื่อเป็นการปลอบใจ
      “ปอนด์ไม่สนใจว่าพี่ทำอาชีพอะไร ปอนด์รับได้ ขอแค่ปอนด์ได้รักพี่ พี่รักปอนด์ เราได้อยู่ด้วยกันก็พอ” น้องปอนด์ยังคงร้องไห้ในขณะที่พูด พร้อมกับพยายามปลดมือของผมออกจากการโอบกอดตัวเขา
     “น้องคิดว่าแค่นี้มันเพียงพอเหรอครับ มันไม่เพียงพอหรอกครับน้องปอนด์คนดีของพี่” ผมบอกน้องปอนด์กลับไป
     ผมรู้ดีว่าทั้งผมและน้องปอนด์อาจจะต้องทำใจกันหนักหน่อยที่ต้องเลิกรากันไปทั้ง ๆ ที่ยังรักกัน แต่ผมรู้ว่าผมคงจะทำใจได้ง่ายกว่าน้องเขามาก แต่ผมเชื่อว่าน้องปอนด์จะสามารถมีชีวิตอยู่ได้ต่อไปโดยไม่มีผม ผมบอกแล้วว่าผมมันคนเลว ผมมันคนไม่ดี ผมเห็นแก่ตัว แต่อย่างน้อยผมทำร้ายน้องเขาแค่นี้แล้วหยุดลงดีกว่าปล่อยมันไปให้เป็นการทำร้ายน้องเขาไปเรื่อย ๆ แรก ๆ ผมยังคงมองดูน้องเขาอยู่ห่าง ๆ ดูว่าเขาจะเป็นอย่างไร ผมเฝ้ามองน้องเขาไปพร้อม ๆ กับเริ่มกลับเข้าสู่วังวนคนเลวอย่างผมไปด้วย นั่นคือ เริ่มมองหาแหล่งที่เกาะใหม่ ๆ ที่ยังไม่มีใครรู้ทันผม จนผมเห็นว่าน้องเขาเริ่มปรับตัวกลับมาเป็นปกติได้เหมือนเดิม ไม่ได้โศกเศร้า ฟูมฟายเหมือนตอนแรก และตอนนี้ผมก็กลับมาโดดเด่นอีกครั้งบนเวทีโชว์ของผม ผมจึงหมดข้อข้องใจที่จะดำเนินชีวิตต่อไป
     การกลับมาอีกครั้งของผมในครั้งนี้ รุ่นพี่ได้บอกผมอีกเรื่องที่ไม่ได้เตือนผมไว้ก่อนในตอนแรกนั้นคือ คนที่มีอาชีพอย่างเรา ถ้ารักที่จะทำอาชีพนี้ รักที่จะสุขสบาย อย่ามีความรัก ตั้งแต่วันนั้นผมจึงตั้งใจเอาไว้ว่า ผมจะรักแค่เพียงพ่อแม่พี่น้องของผมให้เขาได้สุขสบาย และรักตัวผมเองให้มากที่สุด ดังนั้นการกลับมาคราวนี้ของผมผมจึงต้องให้มันโดดเด่นกว่าเก่าให้มาก คราวนี้ผมจึงหาที่เกาะเป็นชาวต่างชาติ เพราะผมเห็นแล้วว่าต่างชาติหรือเรียกง่าย ๆ ว่าฝรั่งนี่แหละ กระเป๋าโต
     ตอนนี้ผมจึงมีที่เกาะแห่งใหม่เป็นนักธุรกิจชาวอังกฤษ เขารูปร่าง หน้าตาไม่ได้เหมือนฝรั่งทั่ว ๆ ไป ไม่ได้ตัวโต มีพุง หนวดเครารก รุงรัง แต่เขาตัวเล็ก ๆ กะทัดรัดเหมือนคนเอเชีย หน้าตา รูปร่างดี ที่สำคัญกระเป๋าโตมาก ๆ ด้วยเหตุที่ผมมีที่เกาะแห่งใหม่อย่างนี้ ผมจึงต้องไปนั่งเรียนสนทนาภาษาอังกฤษเพื่อให้ผมสามารถสื่อสารได้เข้าใจ ผมรู้ว่าเขารักผม เพราะเขามีโปรแกรมให้ผมไปหาเขาที่บ้านเกิดเมืองนอนของเขามาหลายครั้งแล้ว แต่ผมยังคงเลี่ยงอยู่ ด้วยยังไม่มั่นใจกลัวจะไปอดตาย แต่หลังจากสนทนาภาษาอังกฤษได้พอตัวแล้วผมจึงไม่กลัวอะไรอีกต่อไป ดังนั้นตอนนี้ผมจึงเดินอยู่อย่างมีความสุขบนแผ่นดินของประเทศอังกฤษ ผมไม่ได้คิดที่จะมาอยู่อย่างถาวร ผมมาแค่ช่วงวันหยุด ผมลางานมาหาประสบการณ์ ประสบการณ์ที่ผมได้โดยที่ผมไม่ต้องจ่ายเงินแม้แต่บาทเดียว แถมยังได้มีความสุข ความเสียวในสถานที่แปลกหูแปลกตาอยู่ตลอด
     ผมอดคิดไม่ได้ว่าถ้าผมไม่เลือกเส้นทางแบบนี้ ผมเลือกที่จะทำนากับพ่อกับแม่ ชีวิตของผมจะเป็นอย่างไรในตอนนี้ หรือถ้าผมยังไม่ยอมเลิกกับน้องปอนด์ ชีวิตของผมกับน้องปอนด์ จะเป็นอย่างไร มาถึงตอนนี้ผมอยู่บนเส้นทางที่ผมเลือก เส้นทางที่ผมจะอยู่อย่างสุขสบายได้ถึงขนาดนี้ เพราะฉะนั้นผมรักที่จะดำเนินชีวิตแบบนี้ อุปสรรคใหญ่ที่ผมเคยเจอมา ก็คือ ความรัก ต่อไปนี้ผมจะไม่มีให้ใคร แต่ถ้าใครจะรักผม ผมไม่เกี่ยง แต่ผมจะไม่รักใคร รักของผม ไม่มีให้ใครอีกแล้วครับ
.................................................................................

[liTTle.SaLapaO]

ไม่ใช่ไม่ดีหรอกนะที่ทำมา มันก็เป็นความรักนะ แต่เป็นความรักที่เรียกว่ารักตัวเอง
คนเรามีสิทธิ์ที่จะเลือกอ่ะ เลือกความรัก เลือกการดำรงชีวิต อะไรแบบนั้น
สงสารปอนด์ แต่ถ้ายังคบกันเมษอาจอดตาย เพราะความรักมันกินไม่ได้

ขอบคุณนะค่ะ ที่แต่งมาให้อ่าน

[roseen]

สงสารแต่น้องปอนด์อะน้องเขาไม่ได้ผิดอะไรด้วยซ้ำ

[dahlia]

แล้วเมษจะได้เจอกับน้องปอนด์อีกหรือเปล่า


ปล. เอากฎเล้ามาแปะไว้ด้วยนะคะ ลองเข้าไปดูที่กระทู้นิยายเรื่องอื่นๆ นะคะ กฎเล้าจะแปะไว้ที่กระทู้แรก ก่อนที่จะลงเรื่องนะ

[duckhero]

ข้อตกลงในการเข้ามาในเล้าเป็ดนะครับ กรุณาอ่านทุกคนนะครับ
เล้าแห่งนี้เป็นที่ที่คนชื่นชอบนิยาย boy's love หรือชายรักชาย หากใครหลงมาแล้วไม่ชอบ
กรุณากดกากบาทสีแดงมุมด้านขวาบนออกไปด้วยนะครับ

สรุปข้อสำคัญดังนี้

1.ห้ามละเมิดสิทธิส่วนตัวของคนแต่งและบุคคลในเรื่องทั้งหมด

2.ห้ามมิให้โพสต์ข้อความ รูปภาพ ใช้ลายเซ็นหรือรุปส่วนตัวหรือสื่อใดๆที่ก่อให้เกิดความขัดแย้ง ไม่แสดงความเคารพ, หมิ่นประมาท, หยาบคาย, เป็นที่รังเกียจ, ไม่เหมาะสม,ติดเรท x,ทำให้กระทู้กลายพันธ์,ไม่เกี่ยวพันกับนิยายที่ลง หรืออื่นๆที่ขัดต่อกฎหมาย,ห้ามโพสกระทู้ที่จะสร้างประเด็นความขัดแย้ง  ในเรื่อง การเมือง ศาสนา พระมหากษัตริย์  และสถาบันต่าง ๆ  รวมถึงกระทู้ที่จะสร้างความแตกแยก  ชวนวิวาท ของสมาชิกภายในเวปบอร์ด

3.การนำเรื่อง ข้อความ รูปภาพมาโพส หรือนำข้อความใดๆไปโพสที่นี่หรือที่อื่นๆ กรุณาพยายามติดต่อขออนุญาตเจ้าของเรื่องก่อนนะครับ

4.ห้ามแจกเบอร์ แลกเมล บอกเมล แลก msn บนบอร์ด
โดยเฉพาะการบอกเบอร์ หรือเมลของคนอื่นโดยที่เจ้าของไม่ยินยอม

5.ขอให้นักเขียนทุกคนอย่าโกหกคนอ่านว่าเป็นเรื่องจริงในกรณีแต่งเติมเพิ่มแม้แต่นิดเดียว ถ้าเป็นเรื่องจริงก็ให้บอกว่าเรื่องจริง ถ้าเป็นเรื่องแต่งให้บอกว่าเรื่องแต่ง  ให้ชี้แจงว่าเป็นเรื่องแต่งแม้จะแต่งเพิ่มขึ้นแค่ไม่ถึง 10 % ก็ตามเพราะมีคนมากกมายทะเลาะเสียความรู้สึกเพราะเรื่องนี้มามากแล้ว

6.อย่าพูดคุย ทักทาย นักเขียน คนอ่่านโดยรีพลายดังกล่าวไม่เกี่ยวพันกับนิยายให้มากนัก เช่น คนเขียนโพสนิยายหนึ่งตอน ก็ควรคอมเม้นต์สักคอมเม้นต์เีดียวก็เพียงพอแล้ว ถ้าจะพูดคุยกันมากขึ้นแนะนำให้ไปตั้งกระทู้ใหม่ที่ห้องพูดคุยทั่วไป และทำลิงค์โยงมายังนิยาย และให้นักเขียนทุกคนทำลิงค์จากนิยายไปยังกระทู้พูดคุยเกี่ยวกับแฟนคลับนิยายในรีพลายแรกด้วย เพราะการที่คนเขียนและแฟนคลับพูดคุยกันมากทำให้หานิยายที่จะอ่านยาก ไม่เจอ ลำบากกับคนที่ไม่ได้เข้ามาตามอ่านทุกวัน


เวปไซต์แห่งนี้เป็นเวปไซต์ส่วนบุคคลที่ได้รับความคุ้มครองจากกฏหมายภายในและระหว่างประเทศ การเข้าถึงข้อมูลใดๆบนเวปไซต์แห่งนี้โดยไม่ได้รับความยินยอมจากผู้ให้บริการ ถือว่าเป็นความผิดร้ายแรง

ข้อความใดๆก็ตามบนเวปไซต์แห่งนี้ เกิดจาการเขียนโดยสมาชิก และตีพิมพ์แบบอัตโนมัติ ผู้ดูแลเวปไซต์แห่งนี้ไม่จำเป็นต้องเห็นด้วย และไม่รับผิดชอบต่อข้อความใดๆ  โปรดใช้วิจารณญาณของท่านที่เข้าชม และ/หรือ ท่านผู้ปกครองในการให้ลูกหลานเข้าชม

กรุณาอ่านเพิ่มเติมที่นี่
http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=459.0

[duckhero]

ข้อตกลงในการเข้ามาในเล้าเป็ดนะครับ กรุณาอ่านทุกคนนะครับ
เล้าแห่งนี้เป็นที่ที่คนชื่นชอบนิยาย boy's love หรือชายรักชาย หากใครหลงมาแล้วไม่ชอบ
กรุณากดกากบาทสีแดงมุมด้านขวาบนออกไปด้วยนะครับ

สรุปข้อสำคัญดังนี้

1.ห้ามละเมิดสิทธิส่วนตัวของคนแต่งและบุคคลในเรื่องทั้งหมด

2.ห้ามมิให้โพสต์ข้อความ รูปภาพ ใช้ลายเซ็นหรือรุปส่วนตัวหรือสื่อใดๆที่ก่อให้เกิดความขัดแย้ง ไม่แสดงความเคารพ, หมิ่นประมาท, หยาบคาย, เป็นที่รังเกียจ, ไม่เหมาะสม,ติดเรท x,ทำให้กระทู้กลายพันธ์,ไม่เกี่ยวพันกับนิยายที่ลง หรืออื่นๆที่ขัดต่อกฎหมาย,ห้ามโพสกระทู้ที่จะสร้างประเด็นความขัดแย้ง  ในเรื่อง การเมือง ศาสนา พระมหากษัตริย์  และสถาบันต่าง ๆ  รวมถึงกระทู้ที่จะสร้างความแตกแยก  ชวนวิวาท ของสมาชิกภายในเวปบอร์ด

3.การนำเรื่อง ข้อความ รูปภาพมาโพส หรือนำข้อความใดๆไปโพสที่นี่หรือที่อื่นๆ กรุณาพยายามติดต่อขออนุญาตเจ้าของเรื่องก่อนนะครับ

4.ห้ามแจกเบอร์ แลกเมล บอกเมล แลก msn บนบอร์ด
โดยเฉพาะการบอกเบอร์ หรือเมลของคนอื่นโดยที่เจ้าของไม่ยินยอม

5.ขอให้นักเขียนทุกคนอย่าโกหกคนอ่านว่าเป็นเรื่องจริงในกรณีแต่งเติมเพิ่มแม้แต่นิดเดียว ถ้าเป็นเรื่องจริงก็ให้บอกว่าเรื่องจริง ถ้าเป็นเรื่องแต่งให้บอกว่าเรื่องแต่ง  ให้ชี้แจงว่าเป็นเรื่องแต่งแม้จะแต่งเพิ่มขึ้นแค่ไม่ถึง 10 % ก็ตามเพราะมีคนมากกมายทะเลาะเสียความรู้สึกเพราะเรื่องนี้มามากแล้ว

6.อย่าพูดคุย ทักทาย นักเขียน คนอ่่านโดยรีพลายดังกล่าวไม่เกี่ยวพันกับนิยายให้มากนัก เช่น คนเขียนโพสนิยายหนึ่งตอน ก็ควรคอมเม้นต์สักคอมเม้นต์เีดียวก็เพียงพอแล้ว ถ้าจะพูดคุยกันมากขึ้นแนะนำให้ไปตั้งกระทู้ใหม่ที่ห้องพูดคุยทั่วไป และทำลิงค์โยงมายังนิยาย และให้นักเขียนทุกคนทำลิงค์จากนิยายไปยังกระทู้พูดคุยเกี่ยวกับแฟนคลับนิยายในรีพลายแรกด้วย เพราะการที่คนเขียนและแฟนคลับพูดคุยกันมากทำให้หานิยายที่จะอ่านยาก ไม่เจอ ลำบากกับคนที่ไม่ได้เข้ามาตามอ่านทุกวัน


เวปไซต์แห่งนี้เป็นเวปไซต์ส่วนบุคคลที่ได้รับความคุ้มครองจากกฏหมายภายในและระหว่างประเทศ การเข้าถึงข้อมูลใดๆบนเวปไซต์แห่งนี้โดยไม่ได้รับความยินยอมจากผู้ให้บริการ ถือว่าเป็นความผิดร้ายแรง

ข้อความใดๆก็ตามบนเวปไซต์แห่งนี้ เกิดจาการเขียนโดยสมาชิก และตีพิมพ์แบบอัตโนมัติ ผู้ดูแลเวปไซต์แห่งนี้ไม่จำเป็นต้องเห็นด้วย และไม่รับผิดชอบต่อข้อความใดๆ  โปรดใช้วิจารณญาณของท่านที่เข้าชม และ/หรือ ท่านผู้ปกครองในการให้ลูกหลานเข้าชม

กรุณาอ่านเพิ่มเติมที่นี่
http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=459.0

[jokirito]

กฎ ต้องเอาไปแปะไว้ก่อนส่วนของนิยายนะจ๊ะ  กระทู้แรกน่ะ  กดที่ปุ่ม modify แล้วเอากฎแปะลงไป

ส่วนเรื่องสั้นที่ลงไว้  เด็กๆ อ่านแล้วใช้วิจารณญาณ หรือให้ผู้ปกครองแนะนำด้วยนะ 

[monoo]

เป็นเรื่องที่น่าคิดอ่ะนะ

แต่ว่าเราจะทำใจให้คิดงั้นได้ตลอดเหรอ 

ขอบคุณค้า 

[kny]

 

[conne17]

เศร้าอ่ะค่ะ....
เรื่องแบบนี้ทำให้ต้องคิดถึงความรักในอีก....
 

[RomeO_C_Leng]

รักสนุก รักสบาย และรักตัวเองก็พอ ...

ขอบคุณนะครับ

[conne17]

อย่างน้อยครั้งหนึ่งที่เกิดมาก็ได้รักใครสักคน อย่างสุดหัวใจก็พอเนอะ

[sang som]

เฮ้อ น่าสงสารจัง แต่อย่างน้อยเราก็มีรักนะในชีวิตนี้

[momo9476]

สุดยอดเลยอ่ะ 

[beautyless]

แต่ละคนก็มีทางเลือกเป็นของตัวเอง มันอาจไม่ดูบริสุทธิ์ แต่ถ้ามันมีข้อดีอยู่บ้าง มันก็ดีแล้ว
ไม่แปลกที่จะเลือกแบบนั้น

[pidoma]

 

[OhJa]

ชีวิต อยู่ที่เราลิขิตเองจริงๆแหล่ะ

[kongkilmania]

น้องปอนด์ก็ยึดคติพี่เมษไว้สิน้อง
รัก "ตัวเอง" ให้มากที่สุดไง เหอๆๆ

[YELLOWSTAR]

ช่ายๆๆๆ

ความรักกินไม่ได้

เงินต่างหากที่ทำให้เรารอดชีวิต

[Rina]

เข้าใจเลยค่ะว่าเป็นยังไง
เพราะว่าถึงรัก แต่มันก็กินไม่ได้ค่ะ
เงินก็ไม่ใช่ทุกสิ่งทุกอย่าง แต่คนเราก็มักจะเห็นแก่ตนเองมากกว่าเรื่องอื่นๆ

[sang som]

เข้าใจนะว่าความรักมันกินไม่ได้

และเข้าใจว่าเงินมันสำคัญต่อการดำรงชีวิต ใครๆก็ชอบความสบาย

เพราะฉะนั้นสู้ต่อไปนะ

[kamikame]

  มันเศร้านะ
ความรักมันกินไม่ได้
  แต่ยังไงก็ขอบคุณฮ๊าฟฟฟ

[ToeY_@_KP]

เข้าใจในความคิดนะครับ
แต่เมษก็ยังมีความรัก  รักในครอบครับ พ่อแม่ พี่น้องของตัวเอง
ไม่ใช่รักแต่ตัวเองซะหน่อย

[กาแฟมั้ยฮะจ้าว]

รักตัวเองก็ดีไม่ทุกข์ ไม่เจ็บกับรัก
แต่อย่าลืมว่าการมีใครให้ได้รักและได้รักตอบมันก็ดีกว่านะ
แต่เงินก็สำคัญ ปฏิเสธไม่ได้เลยว่าเดี๋ยวนี้ไม่มีเงินอยู่ไม่ได้แล้ว
เพราะฉะนั้น ถ้ามีเงิน ก็จะมีทุกอย่าง
มีเงิน ...ก็มีความสุข
เงินซื้อได้ แม้กระทั่ง ...ความรัก