หัวข้อ: -- นั้นมันน้องกรู เพื่อนกรู --ทางเลือก และ มิตรภาพ 04/08/2557

[enhumto]

รอหน่อยนะครับ
อีกไม่นานแล้วจริงๆ
พอดีผมไม่สะดวกหลายๆเรื่องเลย
ขอคุณที่ยังไม่ทิ้งกันนะครับ แล้วทุกคนจะรู้ว่า ในชีวิตของผมมีคนที่น่าสงสารมากกว่าผมอีกหลายเท่า

[ash]

จะรอตอนต่อไปเน้อ
 

[Cupcake]

ทุกคนก็มีเหตุผลของตัวเอง แล้วก็ต่างทำตามเหตุผลของตัวเอง จนมองข้ามความรู้สึกของคนที่รักไป

[na_near]

รอได้ค่ะ  สู้ๆนะค่ะโอห์ม
อุปสรรค  มีไว้เพื่อท้าทาย  ถ้าเราผ่านไปได้เราก็จะพบความสุข

[enhumto]

ผมกลัวเนื้อหา บทนี้มันจะไร้สาระจังเลยครับ ต่อจากนี้ไปจะเป็นเรื่องที่เกิดขึ้นกับใครหลายๆคนแล้วละครับ พอดีผมพลิกไปเจอพอดีเลย ผมกำลังคิดว่ามันคงจะโดนกับใครหลายๆ ความรู้สึกพวกนี้ ตอนนี้ต้องไปทำงานแล้วครับ เวลาที่พวกคุณนอนหลับ แต่ผมยังตื่น
จะได้รู้นะครับ ว่าผมยังอยู่เป็นเพื่อนพวกคุณเสมอ ในเวลาที่คุณหลับ ฝันดีครับผม



บทลงโทษ
“เป็นรึเปล่าพี่โอมห์” ปลิ้มถามด้วยสีหน้าเป็นห่วง
“เปล่าเป็น”
“ไม่สบายรึเปล่าลูก ไปหามิ๊กมารึไง”
“ครับ”
“แล้วเป็นไงบ้างละ ดีขึ้นบ้างรึป่าว”
“อืม แม่โอมห์ไปอาบน้ำก่อนนะ” ผมเลิกเลี่ยงบทสนทนาออกมา อยู่คนเดียวในห้องน้ำ ไม่ได้ร้องไห้ แต่มันตันๆไม่ยังไงไม่รุ้ในใจมันเหมือนจะเจ็บ แต่ก็ไม่ เหมือนจะเสียใจ ก้ไม่ได้เป้นแบบนั้นอีกเหมือนกัน แล้วอะไรละเนี่ยที่เราเป็นอยู่อย่างนี้ วันนี้ผมใช้เวลาอาบน้ำนานเป็นพิเศษไม่ได้มีคราบน้ำตาให้ล้าง เหมือนๆกับความคิดเกี่ยวกับเรื่องมิ๊กนั้นละ เพราะตลอดเวลาเราเองก็ไม่ได้สนใจอะไรมันอยู่แล้ว ในเมื่อมันเลือกที่จะลืม ก็ปล่อยมัน ผมเชื่อเสมอว่าจิตใตสำนึกของมันอย่างน้อยๆก็ต้องมีผมอยู่บ้างละ

“มีอะไรกินไหมแม่”
“อ้าวยังกินไม่อิ่มอีกรึเห็นหายไปตั้งนาน”
“อะไรป๋า”
“เธอก็ไปแซวลูก”
“พ่อคงเหมายถึงขี้ รึเปล่าพี่โอมห์”
“กินเองสิครับคุณปลื้ม”
“ไปแต่งตัวไปลูกจะได้ไปกินข้าว” ผมเชื่อฟังเพราะความรักรึว่าคำด่าว่าของผู้ใหญ่ไม่สามารถมาหยุดให้กระเพาะผมเลิกหิวได้ ระหว่างแต่งตัวผมหยิบโทรสับหมุนเลขหมายไปหาเพื่อนๆกลุ่มเดิม
“สวัสดีค่ะคุงชาย” เสียงปลายสายทักทายอย่างดูเป็นมิตร
“อยุ่ไหนกันว่ะพวกเมิง”
“บ้าสิจะให้คนสวยๆแบบกรูออกไปไหนละ”
“เดี๋ยวไปกินข้าวกัน เดี๋ยวกรุไปรับ”
“บ้านกรูก็มีข้าวกิน”
“เอาน่าพวกเมิงอย่าเรื่องมาก นานๆกรูจะกลับมาบ้านที่”
“คุยก่ะใครอ่ะพี่” เสียงปลื้มตะโกนเข้ามาในสาย
“ใครว่ะโอมห์เสียงใครอ่ะ ไอ้โน้ตมาด้วยรึไง”
“ป่าว ไว้ค่อยคุยกันนะ”


“มีอะไรว่ะ ปลื้มตะโกนเพื่อ”
“ผมก็ต้องแสดงความเป็นเจ้าของหน่อยดิ ว่าแต่พี่ถอะยังไม่บอกผมเลยว่าเป็นอะไร”
“อืม เป็นเกย์ เมิงมีปัญหาไรป่ะ”
“เรื่องนั้นผมรู้แล้วพี่ ผมหมายถึงที่พี่กลับมาบ้านเหมือนกี่อ่ะ ทำหน้ายังกับใครเป็นอะไร”
“ใครเป็นอะไรที่ไหน ป่าวนี้”
“พี่โอมห์ มีอะไรก็บอกผมได้นะพี่ ลืมไปแล้วรึไงว่าตอนนี้เราเป็นอะไรกันอยู่”
“เมิงไม่กลัวรึไงว่ะปลื้มพูดแบบนี้บ่อยๆ”
“กลัวอะไรพี่”
“ก็ไม่กลัวกรุจะชอบเมิงขึ้นมาจริงๆรึไงว่ะ ม่สงสารกรุรึไง”
“สงสารทำไม ตอนอยู่บนรถพี่ยังบอกอยู่เลยว่าพี่มีความสุข”
“สุขนะใช่ แต่ถ้าหลังจากนี้ละว่ะ เมิงเล่นให้ความหวังคนแบบกรูสะเยอะแล้วถ้า”
“พอแล้วพี่ไม่ต้องพูดแล้ว” ปลื้มเอามือมันมาปิดปากผมแล้วยิ้มให้ตามสไตล์ของมัน
“พี่จะไปเศร้าทำไม ผมสัญญากับพี่โน้ตไว้แล้ว บ้างทีคนที่น่าสงสารอาจจะเป็นตัวผมเองก็ได้”
“หมายความว่าไงว่ะ”
“ก็ต้องมาอยู่กับคนเฒ่าที่ชอบคิดแทนคนอื่นนี้ไง” แล้วมันก็เอาจมูกมาชนแก้มผม
“อันนี้มัดจำไว้ก่อนนะ พี่โน๊ตสั่งไว้” 
“ไปเหอะ เดี๋ยวต้องแวะรับเพื่อนด้วย” ผมกับปลื้มเดินออกมาที่รถหลังจากที่ตกลงกับพ่อแม่เรียบร้อยว่าจะไปกินข้าวที่ร้านไหน ระหว่างยืนรอให้ปลื้มถอยรถออกจากบ้าน ผมก้เจอกับมิ๊กโดยบังเอิญหรือว่าเป็นความตั้งใจก็ไม่อาจบอกได้
“อ้าวโอมห์ กลับมาเมื่อไร ไม่เห็นแวะไปหาเลยว่ะ” ทำไมมันทักผมแบบนี้ละเนี่ย
“เมิงจำกรุได้ด้วยรึไง”
“ได้ได้ดิ เมิงนิก็แปลกคนกรูไม่ได้ความจำเสื่อมนะ เป็นไงบ้างว่ะ”
“ก็สบายดี ไม่เจ็บไม่ป่วยอะไร”
“เอ่อดีละ แม๋งไม่โทรกรูเลยนะเมิง เดี๋ยวคืนนี้ไปแด๊กนมกัน แล้วใครละนั้นแฟนใหม่อะดิ”
“เพื่อนอะ เด็กเทคคอม”
“ดีเลย”แล้วมิ๊กก็เดินตรงเข้าไปหาปลื้มที่กำลังจะถอยรถอยู่

“น้อง” มิ๊กทักทายตามนิสัยของมัน ไม่มีหางเสียงเป็นเรื่องธรรมดา
“ครับ”
“ไปกินข้าวกันที่ไหน”
“ไม่รุ้คับพี่ ไปด้วยกันไหมละครับ” ไอ้ปลื้มเสือกแล้วสิ
“ไปได้จริงอะ ดีเลย ขอบใจมากว่ะ เอ๊งชื่อไรว่ะ”
“ปลื้มครับ”
“เอ่อ ข้าชื่อมิ๊กนะโว้ยเป็นเพื่อนไอ้โอมห์มัน”
“ขึ้นมาเลยพี่”  “ป่ะพี่โอมห์” “ขึ้นสิว่ะไอ้โอมห์ยืนทำเหียไรเนี่ย รึจะให้กรุลงไปเปิดประตูให้” ในขนาดที่ผมกำลังขึ้นถึงความสมควรหรือไม่สมควร แต่แน่นอนว่าเรื่องพวกนั้นมิ๊กคงลืมไปหมดแล้วเรียบร้อย ฉะนั้นผมคงสบายใจได้แน่นอน ว่าแล้วก็กระโดดขึ้นไปนั่งด้านหลัง เพราะด้านหน้าข้างคนขับ มีมีกที่นั่งคุยกับปลื้มอย่างสนุกปากอยู่แล้ว ผมบอกทางให้ปลื้มขับรถไปรับวินเพื่อนผมที่สนิทกันตอนแรกคิดว่าจะปรึกษาเรื่องมิ๊กกับวิน แต่ตอนนี้คงไม่มีอะไรให้ปรึกษาอีกแล้ว รถมาถึงร้านอาหารร้านประจำของครอบครัวผม แล้วก็มิ๊กที่สุดท้ายที่ผมกับมิ๊กได้คุยกันอย่างรู้เรื่องก่อนที่เรื่องทุกอย่างจะจบลงตรงนี้เมื่อหลายเดือนก่อน

“โอมห์” เสียงแม่ตะโกนในระหว่างที่กำลังจะโทรหา วันนี้ได้นั่งโต๊ะดีเสียด้วยติดแม่น้ำ อากาศที่บ้านวันนี้เรียกได้ว่าเย็นลง แต่ยังไงผมก้ยังชอบทะเลมากกว่าแม่น้ำอยู่ดี ผมว่าตัวผมชอบเสียงลม เสียงกีตาร์ที่ปลื้มเป็นคนเล่น เสียงเพลงที่ปลื้มเป็นคนร้องมากกว่าบรรยายการที่ไอ้มิ๊กนั่งเล่นหน้าเล่นตาอยู่ตรงนี้
“แม่หิวแล้วสั่งรึยัง”ผมหาเรื่องคุยบ้างระหว่างที่มิ๊กคุยกับพ่อแม่ผมจนไม่เปิดโอกาสให้ผมได้พูดเลย แน่นอนว่าผมยังไม่ได้บอกเรื่องเมื่อกางวันให้แม่รู้ เพราะแม่ผมถึงจะรู้ว่าลูกชายเป็นยังไง แต่แม่ก้คงไม่งี่เง่าแบบที่พ่อมีกต้องการแน่ๆ
“แบบนี้มิ๊กก็ขึ้นเชียงใหม่พร้อมโอมห์เลยก็ได้นิลูก ได้ไหมจ๊ะปลื้ม”
“ได้ครับ พี่มิ๊กคนเดียวจะหนักสักเท่าไรเชียว ใข่ไหมพี่”
“ก็ได้ครับ เห็นว่าน้าขอนะเนี่ย โอมห์เมิงเป็นไรเปล่าว่ะไม่เห็นพูดอะไรเลยตั้งแต่มาถึงแล้ว” เพิ่งจะรู้รึไงเนี่ยว่าผมมา เห็นคุยกันเกือบครึ่งชั่วโมงแล้วเพิ่งจะมาสนใจ
“ป่าว กรุคิดอะไรไปเรื่อย วันนี้เมิงจะร้องเพลงไหมมิ๊ก ไอ้ปลื้มก็ร้องเพราะนะ พวกเมิงขึ้นไปร้องด้วยกันเลยดิวันนี้”
“จริงรึเปล่าว่ะไอ้น้องชาย”
“ไม่เท่าไรครับพี่ พี่โอมห์ก็เกินไป”
“ใช่ กรุประชด เวงกำ กรุจริงๆ”
“ไอ้โอมห์ เมิงก็จะอะไรหนักหนาว่ะ กรุอยากฟัง ยังไม่เคยเห็นเด็กเมิงร้องเพลงเลย”
“เอ่อ แล้วไป มีคนอยากฟังแล้ว แต่เขาจะให้ร้องรึเปล่าเถอะ”  แล้วลุงที่เป็นเจ้าของร้านก็เดินเขามาที่โต๊ะผม แน่นอนว่าถ้ารู้จักกับแม่มิ๊กก็ต้องรู้จักกับแม่ผมแน่ๆ
“อาหารอร่อยไหมครับ”
“ค่ะ วันนี้คนเยอะดีนะค่ะ”
“แบบนี้ละครับ หนาวแล้ว วันนี้บรรยายกาศดีมากเลยนะครับ  อ้าวมีกใช่ไหมเนี่ย” ลุงเจ้าของร้านเหลือบไปเห็นมิ๊กพอดี
“ครับผม”
“ได้ข่าวว่าไปกินยำเท้ามารึ แซ่บไหม”
“ไม่รุ้ดิครับ จำไม่ได้เลยว่าอร่อยรึเปล่า”
“แต่เหมือนจะหล่อขึ้นเลยนะ”
“จริงสิครับ ก็แม่บอกว่ายกเครื่องเลย เห็นว่าว่างไหนๆก็ทำแล้ว”
“วันนี้ร้องเพลงด้วยนะ ลุกค้าบ่นว่าอยากฟัง เดี๋ยวลุงจัดให้เลยครึ่งชั่วโมง”
“โธ่ ค่าจ้างก็ไม่ได้อ่ะ ร้องตั้งครึ่งชั่วโมงเลยอ่อครับ” มิ๊กบ่น
“เจ้านี้ เชื้อแม่แรงจริงๆเลยนะ” มิ๊กเอามือเกาหัวเหมือนจะอายกับคำพูดเหมือนสักครู่
“เดี๋ยวลุงลดให้พิเศษวันนี้” แล้วลุงเจ้าของร้านก็เดินจากไป วันนี้ผมมีความรุ้สึกแปลกๆตั้งแต่ที่เจอมิ๊กที่หน้าบ้าน แปลกไปยิ่งกว่านั้นที่มิ๊กดูมีท่าทางปรกติ แล้วที่แปลกกว่านั้นคือมิ๊กดูเข้ากับปลื้มได้ง่ายดายเหลือเกิน อาหารวันนี้ทำให้ทุกๆคนมีแต่รอยยิ้ม แต่ผมสิกลับเหมือนมีอะไรบ้างอย่างติดอยู่ในใจ



“วันนี้ เรามีนักร้องเสียงดีสองคน คนหนึ่งเป็นขาประจำ ทุกครั้งที่แวะเวียนมาที่ร้านนี้จะต้องได้ร้องเพลงให้แขกผู้มีเกลียดและไม่มีเกลียดทุกท่านฟัง ส่วนอีกหนึ่งคนเป็นหนุ่มน้อยมาจากเมืองเหนือ มาประเดิมร้องเพลงที่นี้ครั้งแรก ผมคงต้องขอสละไมค์แล้วก็เวทีนี้ให้กับ มืออาชีพทั้งสองท่าน” เสียงปรบมือเปราะแปะดังปะปรายพอให้ได้รู้ว่ายังพอมีผู้ฟังคำพูดของตานั้นอยู่บ้าง ปลื้มเดินนำหน้าขึ้นไปบนเวทีทันที คงเพราะตัวเองชินกับเรื่องแบบนี้อยู่แล้ว ส่วนมิ๊กเองก็ดูเขินๆตามสไตล์
“สาวเยอะนะครับวันนี้ ผมมองไปจากตรงนี้ไม่เห็นใครแก่สักคน ใครรู้ตัวว่าไม่แก่ต้องฟังเพลงนี้ให้ดีนะครับ” มิ๊กเป็นคนเล่นกีตาร์

“พี่สาวครับ ...” ปลื้มร้องไปเล่นหน้าเล่นตาไป ฝรั่งที่อยู่ในร้านเองก็คงแปลกใจเหมือนกันว่าปลื้มกำลังทำอะไรอยู่ แต่ที่แน่ๆคนที่นั่งข้างผม คือวินกำลังจะตายอยู่แล้ว
“โอมห์ น้องปลื้มน่ารักมาก ตอนแรกๆก็ดูธรรมดา ดูตอนร้องเพลงสิ น่ารักจริงๆ” แล้วมิก็มาขยุ้มแขนผม
“ไหนๆในร้านมีใครอยากเป็นพี่สาวผมบ้างครับ ” เสียงปรบมือดังขึ้นกว่าเมื่อสักครู่เยอะเลย ดูหลายๆคนในร้านจะมีมีความสุขกับสิ่งที่ปลื้มสร้างขึ้น ทั้งคู่พลัดกันร้องเพลงให้แขกในร้านฟังจนเกินเวลาที่ลุงเจ้าของร้านให้เสียอีก จนมาถึงเพลงสุดท้ายที่ปลื้มขอเป็นคนร้องให้โน้ต

“ผมรู้มาว่า ครั้งหนึ่งพี่ชายผมก็เคยได้มาร้องเพลงที่นี้เหมือนกัน  เพลงที่ผมจะร้องต่อไปนี้ พี่ผมตั้งใจที่จะมอบให้กับคนคนหนึ่ง แต่ติดตรงที่พี่เขาไม่มีโอกาสได้ร้องมันเอง ผมจริงรับหน้าที่แทนพี่ชายผมคนนั้น พี่ชายผมบอกว่าชีวิตคนเรามันสั้นหนัก บ้างทีเราอาจจะไม่มีแม้แต่โอกาสด้วยซ้ำที่จะบอกลาคนที่เรารัก ความรักเป็นเหมือนสิ่งที่เติมเต็มให้ชีวิตที่ดูว่างเปล่ากลับมาสดใส กลับมามีชีวิตชีวามากขึ้น  ใครสักคน”

.......ผมจำได้ว่าเพลงนี้ดูเป็นเพลงธรรมดา ธรรมดาเพลงหนึ่งของ ใหม่เจริญปุระ จะว่าไปมันก็เทียบไม่ได้เลยกับหลายๆเพลงที่ใหม่ เคยร้องไว้ แต่ถ้าใครได้มีโอกาส ดุหนังที่นำเพลงนี้ไปประกอบมัน จะรู้ว่าเพลงนี้มันเป็นส่วนเติมเต็มของหนังโดยสิ้นเชิง ผมถึงกับน้ำตาตกทันทีที่ได้ยินบทเพลงนี้ ไม่รู้หรอกนะครับว่าทำไม แต่เหมือนมีบ้างอย่างที่ถูกใส่เข้ามาในบทเพลง เพลงนี้  พอเพลงจบ ปลื้มแล้วก็มิ๊กได้รับเสียงปรบมือ แล้วเดินจากเวทีมายังโต๊ะที่ผมนั่งอยู่

“ตาแดงเลยรึไงว่ะ น้องเมิงนี้ใช้ได้เลยนะโอมห์” ผมยิ้มไม่เชิงทั้งน้ำตาหรอกนะครับ แต่ความรู้สึกมันจุอยู่ในอก เมื่อเพลงก็บอกกลายๆว่าอยากมีคนดูแล แต่เราเองต่างหากที่ดูแลไม่ได้ เห้ย อนาถจิตตัวเองแท้ๆ
“กรูง่วงนอนมากกว่า ไม่ค่อยได้นอนเลยช่วงเนี่ย”
“อันแน่ ” แล้วมันก้หันไปทางไอ้ปลื้ม
“อันแน่อะไรเมิงว่ะไอ้มิ๊ก”
“ก็ทำอะไรกันละว่ะ ถึงขนาดไม่ได้หลับไม่ได้นอน” มิ๊กแฃวปลื้ม ทำตาเล็กตาน้อย

“อ้าวเธอ มาได้ไงเนี่ย” แม่ผมทักใครบ้างคน ที่เดินมาทางด้านหลังผมอย่างดูคุ้นเคย
“มาตามหาเจ้ามิ๊กเนี่ยละ” แม่ทำตาเขียวใส่ผม ก่อนจะหันไปลากคอเสื้อมิ๊กให้ลุกขึ้น
“แม่ อะไรเนี่ย มิ๊กกำลังสนุกเลย”
“เอ๋อนั้นสิ เธออะไรกัน มีอะไรกันรึเปล่า มิ๊กไม่ได้บอกแม่รึไงว่าจะมากินข้าวกับโอมห์” มิ๊กส่ายหัว
“โถ่ เธอ เด็กมันไม่ได้เจอกันตั้งนาน เอาน่า” ผมไม่พูดอะไรปล่อยให้ผู้ใหญ่คุยกัน เลือกที่จะเดินหนีออกมาจากโต๊ะเสียดีกว่า มันอึดอัดเหลือเกิน เวลาที่เห็นหน้าแม่มิ๊กตอนนี้ คำขอร้องของแม่มิ๊กยังตามวนเวยนผมอยู่ในหัว คำสั่งที่บอกให้เลิกยุ่งกับลูกชายของเขา
“โอ้ย” ผมร้อง ไม่ใช่ว่าผมเดินไปชนกับอะไรเข้าหรอกนะครับ แต่เป็นแรงของมือใครบ้างคนที่มาประกบบนหน้าผมพอดี  สายตาผู้คนในร้านอาหารเปลี่ยนมาดูผม กับใครกันละที่กรุณาประทานของสิ่งนี้มาให้
“น้า”
“กรูบอกเมิงแล้วใช่ไหมว่าให้เลิกยุ่งกับลูกชายกรู”
“แต่”
“เมิงไม่ต้องพูด ก็ขอเมิงดีๆแล้วนะ” เสียงตะโกนดังลั่นร้าน คนที่นั่งดูอยู่เมื่อสักครู่ ต่างหันหน้าหลบสายตาของพ่อมิ๊ก ผมเองก็จะทำอะไรได้ แต่ในเรื่องนี้ผมไม่ได้ผิดนิคราฟ มองหน้าสู้ไปเลย ผมลุกขึ้นยืนแล้วก็มองหน้าพ่อเมิงแต่ไม่ได้พูดอะไร
“ตบอีกสิครับ” นี้คือคำท้าทายแรกของผม แล้วผมก็ได้รับมันมา แบบที่ผมขอ
“ตบอีกสิครับน้า เอาให้พอ ผมนะไม่เจ็บหรอกนะที่น้าตบผม ตบมาเลยครับ” ผมยังยืนนิ่ง รอให้พ่อของมิ๊กตบหน้าผมเป็นครั้งที่สาม จริงๆก็ไม่รู้หรอกนะครับว่าคำว่าเลือดกบปากเป็นยังไง แต่หน้ามันชาไปหมดเลย ชาจนไม่รู้ว่าสิ่งที่ตัวเองทำอยู่มันสมครวรึเปล่า
“เห้ย ลุงทำอะไรเพื่อนผมอะ” ปลื้มเดินมาพอดี คงเป็นเพราะเสียงโวยวายที่ดังลั่นร้าน
“ไม่เป็นไรหรอกปลื้ม พี่คงทำอะไรผิด น้าเขาลงโทษก็ไม่แปลกหรอก ใช่ไหมครับ” ผมยิ้มเล็กๆที่มุมปาก แม้มันจะเต็มไปด้วยเลือด พ่อมิ๊กเดินจากผมไป แล้วตรงหายเข้าไปที่โต๊ะของผม

“เมิงจะกลับไม่กลับไอ้มิ๊ก” เสียงของพ่อมิ๊กดังมาจากในร้าน ผมเองหลบมานั่งเงียบๆที่หน้าห้องน้ำ เลือกที่จะไม่เห็นสิ้งที่เกิดขึ้นรึว่ารับรู้อีกแล้ว
“เจ็บไหมพี่โอมห์” ปลื้มหยิบชายเสื้อของมันมาเช็ดเลือดที่ปากผม
“ไม่หรอก รอบที่แล้วก็แบบนี้”  ผมยิ้ม แต่ก็ไม่คิดว่าจะรื้อมันขึ้นมาอีก
“พี่นี้ตลอดเลยเน๊าะ ถึงว่าทำไมพี่โน๊ตถึง”
“อะไรของเมิงว่ะ ปลื้ม”
“อ้าวกลับแล้วอ่อครับ พี่มิ๊ก” มิ๊กเดินผ่านหน้าผมไป หันมายิ้มให้ปลื้ม โดยที่พ่อมิ๊กเดินนำหน้าไป สายตายังดุดันเช่นเคย ผมเองก็พยายามจะแจกยิ้มเป็นการแลกเปลี่ยนกลับสายตานั้น
“อืม” มิ๊กทำท่าขยี้ตาให้ผมดูแล้วก็โบกมือ ระหว่างที่เดินไป มันคงจะหมายความว่าผมคงขี้แย้อีกแล้วประมาณนี้มั้ง
“กลับโต๊ะกันเหอะปลื้ม ไม่ต้องพูดอะไรนะ” ปลื้มพยักหน้า แบบรู้งาน

“ไปโดนอะไรมาอีกละนะ” แม่ถาม
“ไม่มีอะไรอ่ะ วิ่งเล่นกับไอ้ปลื้มมันอ่ะ แล้วพลาด”
“พลาดอะไรค่ะ ปากไปกระแทกฝาส้วมรึไง”
“เอ่อ” สัด.... ผมให้ไป พูดกับวิน
“เอ๋อ โอมห์ พ่อกับแม่ไอ้มิ๊กมันเป็นอะไร”
“เป็นผู้หญิงกับผู้ชายไงแม่”
“รู้แล้วไหมค่ะ คุณลูก”
“ไม่รู้ดิ เขาคงไม่อยากให้ลูกเขามายุ่งกับโอมห์มั้ง”
“ แปลก ”
“แปลกยังไงแม่”
“ไม่รู้ แม่ว่ามันแปลกๆ” 
“งั้นแม่ก็นั้งแปลกกับพ่อไปนะ โอมก์จะกลับบ้านละ ว่าจะไปหานมกิน กลับไหมวิน” ปลื้มเลอกที่จะไปส่งวินก่อน แล้วก็วนรถกลับมาที่ร้านนมแถวๆร้านอาหารนั้นอีกครั้ง
“พี่บอกผมได้รึยัง ว่าเมื่อกลางวันมันเกิดอะไรขึ้น”
“อะไรละที่อยากรู้”
“ก็พี่หายไปไหนมาละ ................................ ไปหาพี่มิ๊กมาใช่ไหม”
“อืม”
“แล้วมันยังไงกันพี่ แล้วทำไมน้าคนนั้นต้อง” ปลื้มขยับเข้ามานั่งใกล้ผมมากขึ้น เราสองคนนั่งหันหน้าให้แม่น้ำ ที่ไหลไปช้าๆ กับเสียงเพลงเบาที่ดังมาจากวิทยุของร้าน
“ก็แค่พ่อแม่มิ๊กไม่อยากให้พี่ ยุ่งกับมิ๊ก” ผมหันมามองหน้าปลื้ม
“เป็นไรว่ะ หน้าบอกบุญไม่รับเลย”
“ก็พี่ทำไมไม่บอกผมละ ผมจะได้ไม่พาพี่มิ๊กมา”
“ไม่เป็นไรหรอก มันเรื่องของผู้ใหญ่ เราเป็นเด็ก อีกอย่าง มิ๊กมันก็เพื่อนพี่ จะไปสนใจทำไม”
“แต่พี่”
“จะไปห่วงทำไมว่ะ ตัวเจ็บไม่นานก็หาย เนี่ยหายละ แต่ใจตั้งหากปลื้ม”
“ครับ” ปลื้มหยิบมือผมไปไว้ที่หน้าอกมัน วันนี้ใจผมสลายไปอีกแล้ว ไม่ใช่เพราะว่ามิ๊กเป็นคนทำ มันบอกได้แล้วว่ามิ๊กไม่เคยลืมผมเลย แล้วอะไรที่ทำให้ผมติดต่อมิ๊กไม่ได้ คำตอบมันบอกหมดแล้ว

“พี่โอมห์”
“อะไรว่ะ”
“พี่พูดเพราะๆกลับผมบ้างได้ไหม”
“อารมณ์ไหนว่ะปลื้ม”
“ไม่หรอก ผมว่าเราลองเป็นแฟนกันจริงๆดูดีไหม”
“ล้อเล่นใช่ไหม”
“เหมือนผมล้อเล่นไหมละพี่”
“ทำไมต้องเป็นแฟนละ”
“ก็ผมอยากปกป้องพี่ไง”
“ว่าไปนั้น พี่ไม่ใช่เด็กแล้วนะปลื้ม”
“แต่พี่ก็ไม่เคยคิดที่จะสู้คน”
“ทำไมต้องสู้ละ”
“ก็แล้วทำไมต้องยอมละพี่”
“เป็นไหมพี่”
“แต่เมิงไม่ใช่เกย์”
“แล้วไง พี่โน้ตก็ไม่ใช่เกย์ แต่ผมจะไม่ทำให้พี่เสียใจแน่นอน ผมสัญญา”
“ง่ายไปไหมเนี่ย”
“แล้วทำไมต้องทำให้ยากด้วยละพี่”
“ไม่รู้ว่ะ”
“ผมไม่หล่อรึไงพี่”
“อืม” ผมอมยิ้ม ล้วหันไปมองหน้ามัน
“เห้ยเป็นอะไร”
“ก็พี่ว่าผมไม่หล่อ”
“ปลื้มเมิงหล่อจะตาย ”
“พี่พูดจริงๆนะ”
“จริงดิ”
“งั้นเอาไปเลยพี่”
“อะไรว่ะ”
“แหวนหมั้น” ปลื้มส่งหญ้าสานเป็นวงกลมๆ เหมือนจะเป็นแหวนละมั้งครับ ถ้ามันเรียกแบบนั้น
“เห้ย”
“อะไรอีกละพี่โอมห์”
“ก็ใส่ให้ด้วยดิ แหวนหมั้นไม่ใช่รึ” ผมยิ้ม แบบอายๆกับคำพูดที่ผมเพิ่งเอ๋ยออกไป เราทั้งคู่ตกลงว่าจะเป็นแฟนกัน มีแม่น้ำ กับแก้วนมเป็นพยาน อนาคตจะเป็นยังไงผมไม่รู้หรอกครับ แต่ผมจะไม่หรอกให้มันสายเหมือนปล่อยให้เกิดขึ้นกับโน๊ตอีกแล้ว

[Rawint_PK]

เหมือนจะเดาออกนะครับ
ว่าตอนนี้โอห์มอยู่กับใคร
แต่ก็ช่างมันเรื่องนั้น
ขอให้โอห์มมีความสุขก็พอ
นะครับบ

[Akad3ar]

  :angry2:อะไรกันบ้านนั้น บ้ากันไปแล้วแน่ๆเลยยย

[iforgive]

ทำกันขนาดนั้น  แต่ปัจจุบันก็ยังไปทำงานกับเขาอีก  มันเกิดอะไรขึ้น

[โจ๊กกุ้ง]

พ่อมิกซ์....
ปลื้มน่ารักมั่กๆๆๆ

[enhumto]

ก็เรื่องมันยังไม่จบอะสิครับ อย่าเพิ่งนับศพทหาร

[cascada]

ปลื้มน่ารักดีนะครับ

[Cupcake]

อ่านแล้วหดหู่ แต่ก็ยังอยากอ่าน
เป็นกำลังใจให้นะคะ

[Little Devil]

เศร้า หดหู่
+1 เป็นกำลังใจนะโอห์ม

[jimmyFG]

- -

เห้อ!

[kitty]

 :impress2:น้องปลื้มน่ารักกกกก


โอมห์อยู่กับน้องปลื้มคงมีความสุข รักกันนานๆน้าๆๆๆๆ

[minima]

  เกลียดพ่อแม่มิ๊ก

ชิชิ
ให้กำลังใจโอห์ม 

[ash]

เฮ้อออออออออออออออ
มันอึดอัดอยู่ในอกอ่ะเฮ้ออออออออีกรอบ
+1ให้กำลังใจโอห์มนะ

[ordkrub]

อ่านตอนนี้แล้ว ..... เมนท์ไม่ออกจริงๆ

[BossZa]

                     

[MIkz_hotaru]

ยังไม่อยากนับศพทหาร
แต่มีลางบอกเหตุว่าอะไรเป็นอะไร
เห้อ
ตกลงมิ๊กลืมไปช่วงหนึ่ง คือช่วงที่เป็นแฟนกะโอห์มใช่มั้ย
ลืมไปว่าทำไรกะโอห์มไว้บ้างใช่มั้ย
 
ถึงโอห์มจะบอกว่าตัวเองไม่ใช่คนที่น่าสงสารที่สุด
แต่มันก็น่าเศร้าอยู่
รอนะ 

[mumumama55]

  สับสนมั้ยโอมตอนที่ตอบ..ตกลงกับปลื้ม 

ไม่รู้ซิรู้สึกเหมือน..มันยังไม่ใช่ยังไงไม่รู้

ยังไงก็จะรอดูต่อไปนะจ๊ะเป็นกำลังใจให้

 

[SamSam]

สู้ๆครับ
คนเราย่อมมีช่วงชีวิตที่ดีและไม่ดี
เป็นกำลังใจให้ครับ

[IZE]

ความคิดของผู้ใหญ่ นี่ยากที่จะคาดเดาได้จริงๆเลย

ผู้ใหญ่ยังไงใครก็เปลี่ยนความคิดไม่ได้หรอก เห้นว่าตัวเองอาบน้ำร้อนมาก่อน

ฉะนั้นตัวเองต้องถูก โดยไม่ต้องสนใจความรู้สึกของคนอื่น เฮ้อออออออออออออออออ ผู้ใหญ่หนอผู้ใหญ่



ปล แต่มิ๊ก ก็ัยังเป็นมิ๊ก อยู่ดี จะให้ทำยังไงเค้าก็ยังเป็นคน

ปล สอง  อยากจะบอกว่า คิดถึงโอห์มจังเลย หนาวแล้วดูแลสุขภาพด้วยนะคับ

[na_near]

อ่านแล้วรู้สึกอัดอั้นตันใจ เหมือนมันไม่เคลียยังไม่รู้ค่ะ
ยังไม่อยากนับศพทหาร  ยังไม่อยากตัดสินใคร  ได้แต่ถอนหายใจเพียงลำพัง  
เฮ้อ~  


ปล.โหลดเพลง ใครสักคน มาฟังแล้ว เพราะดีนะค่ะ  
     อ่านไปฟังไปได้อารมณ์สุดๆ 
    ยิ่งฟังเพลง ทำได้เพียง  ของ 25 HOURS ต่อนี้อินมากๆ

[konjingjai]

อยากบ้าตายกับความน่ารักของน้องปลื้ม

แต่อยากฆ่าล้างตะกูลไอ้คนบ้านนั้น  มันไม่รู้จักฟังเหตุผลกันบ้างเลยบ

[i3igM]

น้องปลื้มๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ

 

[หลงไหลในม่านหมอก]

ทุกคนเขาก็มีเหตุผลทั้งนั้นแหละ พ่อแม่มิ๊กเองก็เหมือนกัน

แค่เหตุผลเขาไม่เหมือนเราเท่านั้นเอง  เฮ้อ........






เฮ้อออออออออ  อีกทียาวๆ





น้องปลื้มช่างน่ารักเหมือนโน๊ตจริงๆ


แต่ :กอด1:โน๊ต


ไม่นับศพทหาร เพราะคงลากไม่ไหว ฮาาาาาาาาา

[┗◎┗◎]

โอห์ม

ยิ่งกว่าดาวพระศุกร์จริงๆ

[casper75]

เพิ่งเข้ามาอ่าน

สนุกมากเลยนะ

อ่านตอนของโน้ตแล้ว เศร้ามาก คนดีๆมักจะอายุสั้นจิงๆ

เป็นกำลังใจให้โอมห์นะ

>x<

[broke-back]

 
ดูเหมือนว่า
คนในบ้านมิ๊ก
จะเป็นคนจิตกระเจิงกันไปหมด
ไม่ไหวเลย

ปลื้ม..จะมาจริงๆ หรือแค่ขำๆ กันอ่ะ
--คั่นเวลา--
จิงดิ

 :จุ๊บๆ:โอห์ม