หัวข้อ: ■❤พี่ครับ ผมอ่อยอยู่นะ❤■ //ตอนพิเศษ Love at first sight// 06.11.2018 THE END

[Leenboy]

 

[Tariraspang]

อ่อยครั้งที่ยี่สิบเจ็ด

“แม่จ๋าาา สวัสดีครับ” ผมวิ่งเข้าไปกอดแม่ทันทีที่เปิดประตูลงจากรถ ผมขับรถตัวเองมา ส่วนพี่เสือขับรถตัวเองตามมาอีกที วันนี้ผมเอาพี่มาด้วย เผื่อพี่คิดถึงพี่เจตกับพี่หยางด้วย เพราะพี่เจตกับพี่หยางยังไม่กลับฮ่องกง

“เดี๋ยวก็สะดุดล้มหรอก” นี่ไม่ใช่แม่นะที่พูด พี่ใจที่นั่งอยู่โซฟาตัวเดี่ยวต่างหากที่พูด ผมหอมแก้มแม่แรงๆ ก่อนจะผละออกแล้วกระโดดเข้าไปกอดพี่ใจไว้แน่นด้วยท่าที่ผมคุกเข่าลงกับพื้น พี่ใจต้องนั่งกางขาออกเล็กน้อยให้ผมมุดตัวดุ้กดิ้กเข้าไปกอดเอวพี่ชายไว้แน่น

“ฮื้อออ หนูคิดถึงพี่ใจจุงงง” พี่ใจเป็นคนเดียวที่ผมแทนตัวเองว่าหนูด้วย คือเข้าใจฟีลผมไหมที่แบบว่าลูกคนเล็กกับพี่คนโตอ่ะ อายุเราก็ห่างกันมากอีกตอนนี้พี่ใจนี่สามสิบแล้วมั้ง ผมยังเป็นตัวอ่อนอายุสิบเก้าอยู่เลย

“คิดถึงแต่ไม่ค่อยกลับมาเยี่ยมบ้าน?” พี่ใจพูด แต่เราสองคนยังกอดกันกลมอยู่ หูผมได้ยินเสียงแม่เดินออกไปรับพี่เสือที่เพิ่งมาถึงและจอดรถเสร็จแล้ว

“หนูกลับมาแล้วนี่ไง” ผมยิ้มกว้าง สองแขนกอดพี่ชายตัวเองไว้แน่นพร้อมกับโยกตัวไปซ้ายทีขวาทีเหมือนเด็ก พี่ใจยกมือขึ้นลูบหัวผมเหมือนอย่างเคยที่ทำเมื่อเรากอดกัน

“หนู?” เสียงสูงเชิงถามของคนที่เพิ่งเดินเข้ามาในห้องนั่งเล่นทำให้ผมเบี่ยงหน้าออกจากอกพี่ใจเพื่อหันไปมอง พี่เสือเดินเข้ามาพร้อมแม่ ที่มือพี่มันหิ้วถุงขนมเค้กร้านดังที่ห่อใส่กล่องอย่างดีมาด้วย



“ไม่ค่อยกลับบ้านไม่พอยังเอาแฟนมาด้วย?” พี่ใจดันไหล่ผมเบาๆ เหมือนให้ผมผละออก ผมผละออกมาจากอ้อมกอดพี่ใจ แถมยิ้มแฉ่งเอาใจพี่ใจพร้อมกับเอียงคอน้อยๆ ด้วย

“หนูโตแล้ว มีแฟนไม่เห็นแปลก” ผมพูดเสียงเบา พร้อมกับใช้สองมือจับต้นแขนที่มีกล้ามเนื้อพองามของพี่ชายตัวเองไว้ ก่อนจะถูหน้าลงไปเบาๆ นี่เกวพยายามสุดติ่งเพื่อความปลอดภัยของตัวเกวและพี่เสือนะนี่ พี่ใจน่ะแพ้ลูกอ้อนของผมประจำแหละพี่ชายคนโตผมน่ะแพ้คนอ้อนเก่ง

“โอเค โตก็โตไม่ได้ว่าอะไรนิ” นั่นไงบอกแล้วว่าพี่ใจแพ้คนขี้อ้อน

“ฮี่ ฮี่” ผมทำเสียงเหมือนม้าปนหัวเราะ

“เกวจ้ะ ไปเรียกพ่อมาทานข้าวเร็วจ้ะ อยู่สวนหลังบ้านน่ะ” แม่บอกผมยิ้มๆ

“ครับ” ผมพยักหน้าเข้าใจ หันไปยิ้มหวานให้พี่เสือก่อนจะเดินออกไป



ผมเดินออกจากบ้านทางประตูหลังบ้าน เพราะตรงนี้ใกล้กับสวนมากกว่า พ่อผมชอบปลูกต้นไม้มากและในสวนส่วนมากจะมีกล้วยไม้เป็นส่วนใหญ่

“พ่อครับ” ผมเรียกพ่อที่กำลังให้อาหารปลาคาร์ฟตรงบ่อหินขนาดกลาง

“ว่าไงลูกชาย'” พ่อพูดโดยที่ยังไม่ได้หันมามองหน้าผม

“มื้อเที่ยงเรียบร้อยแล้วครับ แม่ให้มาตาม” ผมเดินเข้าไปใกล้พ่อก่อนจะแบมือขออาหารปลาจากพ่อ เหตุการณ์นี้ทำให้ผมนึกถึงเมื่อก่อนเลยตอนเด็กๆ ผมชอบมาให้อาหารปลากับพ่อที่นี่ มีครั้งหนึ่งผมเล่นซนจนลื่นตกลงไปในบ่อ โชคดีที่บ่อไม่ลึกมาก จำได้ว่าตอนนั้นแม่บ่นผมกับพ่อไปครึ่งวัน

“เรียนเป็นยังไงบ้างช่วงนี้” พ่อเอ่ยถามผมขณะที่เราสองพ่อลูกยืนให้อาหารปลาอยู่ข้างกันให้

“ก็ยากเป็นบางวิชาครับ แต่เกวสบายมากเลยละครับ” ผมยิ้มให้พ่อ พ่อมักจะถามผมแบบนี้เสมอพ่อบอกว่าท่านไม่อยากให้ผมฝืนใจตัวเองจนเครียด บ้านเรามีเงินมากพอแล้วพี่ใจก็เป็นผู้บริหารที่ดี พี่เจตก็ไปได้สวย ผมเป็นลูกคนเล็กพ่อไม่อยากให้ผมกดดันตัวเอง บ้านเราไม่ต้องการอะไรไปมากกว่าความสุขของคนในบ้าน

“ดีแล้วพ่อไม่อยากให้เกวเครียด” พ่อยกมือลูบหัวผมเบาๆ ผมยิ้มแฉ่งโชว์ฟันทันที เดี๋ยวนะเกวลืมไปมือพ่อที่เอามาลูบหัวอ่ะจับอาหารปลามาก่อนนะพ่อ!

“พ่อลูกคู่นั้นน่ะ แม่ให้ออกมาตามไปทานข้าวนะไม่ใช่มาให้อาหารปลา” เสียงแม่ดังมาจากประตูหลังบ้าน ผมหันไปยิ้มพร้อมกับโบกมือให้แม่

“ไปเดี๋ยวนี้แหละครับ” ผมตอบแม่กลับไป พ่อเอาอาหารปลาไปเก็บพร้อมกับเดินไปล้างมือที่ก๊อกน้ำข้างบ่อปลา ผมเดินไปล้างบ้างก่อนที่เราพ่อลูกจะเดินเข้าบ้านไปทานมื้อเที่ยง

“ว่าไงเราจะเลิกเช่าบ้านนั้นแล้ว?” เมื่อมื้อเที่ยงผ่านไป สมาชิกในครอบครัวผมก็พร้อมใจกันมานั่งที่ห้องนั่งเล่นจนครบทุกคน พี่ใจเป็นคนเปิดประเด็นถามผมคนแรก

“ครับ” ผมตอบพี่ใจด้วยสีหน้าจริงจัง

“ขอเหตุผล” เสียงนิ่งไปอีก ตอนพูดกับแม่ทำไมไม่น่ากลัวขนาดนี้อ่ะ

“เกวจะย้ายไปอยู่กับพี่เสือครับ”

“…” เงียบกริบเลย ในจุดนี้ผมถึงกับต้องกลั้นหายใจไว้

“ขอเหตุผลที่ดีกว่านี้” เอาแล้วไงกู สีหน้าจริงจังของพี่ใจมันทำให้ผมใจหวิวๆ คือเอาจริงเลยนะ ผมกลัวพี่ใจมากกว่าพี่เจตซะอีก เพราะสำหรับพี่ใจแล้วเล่นคือเล่นส่วนเวลาจริงจังคือตึงเครียดเลย

“ผมให้น้องมาอยู่ด้วยเองครับ” พี่เสือคงสังเกตเห็นสีหน้าเป็นกังวลติดกลัวของผม พี่มันเลยเป็นคนพูดขึ้นมาแทนผม ตอนนี้ทุกคนคือเงียบมาพ่อแม่นั่งเงียบ ส่วนพี่เจตกับพี่หยางก็เงียบ เหมือนตอนนี้ทุกคนกำลังรอฟังผมหรือไม่ก็พี่เสืออธิบายเรื่องอยู่

“อืม” พี่ใจตอบแค่นี้ก่อนจะพยักหน้าให้พี่เสือเป็นเชิงประมาณว่าให้พูดต่อ

ผมรับรู้ได้ถึงอารมณ์ครุ่นมัวของพี่ใจเลย และเกวก็ได้รับรู้วันนี้เองว่าน่ากลัวกว่าบ้านพี่เสือก็บ้านเกวนี่แหละ

พี่ใจไม่ต้องหวงเกวมากก็ได้นะ…







TBC.

น้องเกวลูกกกก หนูใจง่ายเหลือเกิน แม่เหนื่อยใจ   

[Leenboy]

แกล้งน้องแน่ๆ

[DrSlump]

 

ตอนท้ายสุดเนี่ย  พี่เจตหรือพี่ใจกันแน่?  ที่บอกว่าไม่ต้องหวงมากนักอ่ะ

[Tariraspang]

อ่อยครั้งที่ยี่สิบแปด

“พี่ยกเอง”

“ครับ”

“เกวยกกล่องเบาๆ ตามพี่ออกมาเลย”

“ครับ”

ผมก้มตัวลงไปยกกล่องกระดาษที่ติดเทปกาวไว้อย่างเรียบร้อยขึ้นมาอุ้มไว้ กล่องนี้ไม่หนักมากเพราะสงสัยมีแต่ของที่เป็นชิ้นเล็กชิ้นน้อยน้ำหนักเบา แต่กล่องที่พี่เสืออุ้มอยู่นั้นมีแต่หนังสือและเอกสารประกอบการเรียนผมทั้งนั้น กล่องนั้นหนักเอาการเลยนะ

เหตุที่ผมกับพี่เสือต้องมายกกล่องของเยอะแยะพวกนี้ก็เพราะผมจะย้ายออกจากย้ายหลังที่เช่าอยู่ เนื่องจากตอนวันเสาร์ก่อนที่ผมกลับบ้านเพื่อไปบอกกับครอบครัวว่าจะย้ายออกก็ได้รับอนุญาตเรียบร้อยแล้ว แต่ก่อนที่จะได้รับอนุญาตพี่ใจก็เล่นบทพี่ใหญ่หวงน้องคนเล็กทำตัวโหดข่มขู่พี่เสือสารพัดวิธี จนผมต้องใช้ไม้ตายอ้อนพี่ใจถึงยอมใจอ่อนให้ย้ายไปอยู่กับพี่เสือ และตอนนี้เป็นวันเสาร์ถัดมาจากอาทิตย์ที่แล้ว ผมกับพี่เสือมาที่บ้านแต่เช้าเพื่อเก็บของย้ายออก ส่วนมากของผมก็มีแต่เสื้อผ้ากับหนังสือเป็นส่วนใหญ่มีของใช้เล็กน้อย ของชิ้นใหญ่ก็ไม่มีเพราะเฟอร์นิเจอร์เป็นของที่มีมาพร้อมบ้านอยู่แล้ว

ตอนนี้ก็ขนของขึ้นไว้ท้ายรถที่เป็นรถครอบครัวของพี่เสือที่พี่มันไปเอามาจากบ้านเสร็จแล้ว เราใช้เวลาเก็บของไม่นานก็เสร็จ แต่ก่อนที่ผมจะล็อกประตูบ้านเสร็จก็มีเสียงคนเรียกชื่อผมมาจากทางรั้วบ้าน

“พี่เกวครับ!” ผมหันไปมองหน้าคนที่เรียกผมอย่างสงสัย พี่เสือที่ยืนรอผมอยู่ข้างรถก็หันไปมองเหมือนกัน

“ครับ?” ผมขานรับผมกับชี้มือเข้าหาตัวเองเหมือนถามว่าเรียกผมรึเปล่า ดูท่าคนที่เรียกผมแล้วน่าจะอายุน้อยกว่าผมนะ เพราะเขาดูเหมือนเด็กวัยรุ่นมอปลายมากกว่าคนวัยเรียนมหาลัย เด็กนี่หน้าคุ้นๆ อยู่นะ แต่ผมจำไม่ได้ว่าเคยเจอที่ไหน หรือผมอาจจะแค่คุ้นไปเอง สมัยนี้คนหน้าคล้ายกันเยอะแยะไปนิ ใช่ไหมครับ?

“จำผมได้ป่ะครับพี่” เด็กที่ยืนเกาะขอบรั้วข้างบ้านถามผมอย่างกระตือรือร้น ผมยิ้มแห้งไปให้เด็กก่อนจะส่ายหัวเบาๆ ไม่ได้ตอบกลับไป พี่เสือก็ไม่เอ่ยปากพูดอะไรแต่ยืนล้วงกระเป๋ากางเกงอย่างหล่อๆ สายตามองไปทางเด็กนั่นอย่างนิ่งๆ สงสัยเด็กคงไม่สังเกตเห็นพี่เสือเหมือนกันนะ

“จำไม่ได้ไม่เป็นไรครับ ว่าแต่พี่จะย้ายออกเหรอครับ เห็นขนของ” พอถามผมแล้วก็ยิ้มกว้างอย่างสดใสมาให้ผมอีก

“เอ่อ…ครับ” ผมตอบไปแค่นั้นพร้อมกับยิ้มแห้งๆ

“อ้าว แย่จัง” เมื่อกี้นี้ยังยิ้มร่าเป็นหมาน้อยแต่พอได้คำตอบจากผมก็ทำหน้าเหี่ยวหูลู่หางตกทันที

คือผมพูดอะไรผิดไปป่ะ ทำไมน้องทำหน้าเศร้าขนาดนั้นล่ะ?

“เอ่อ…คือพี่” ตอนนี้ผมได้แต่พึมพำอยู่ในลำคอเท่านั้น ไม่รู้ว่าจะพูดอะไรออกไปจริงๆ เมื่อเห็นท่าทีของเด็กข้างบ้าน ที่บอกว่าเด็กข้างบ้านเนี่ยคือผมเดาว่าน้องเขาน่าจะอยู่บ้านหลังข้างๆ ผมนะ ดูจากการแต่งตัวเป็นชุดอยู่บ้านเลย ใส่เป็นเสื้อยืดกางเกงบอลขาสั้นสบายๆ แล้วรองเท้ายังไม่ใส่เลยด้วยซ้ำ คือเดินออกจากบ้านสภาพนี้?

“ล็อกบ้านเสร็จหรือยัง” เสียงนิ่งจากพี่เสือที่ถามผมทำให้เด็กข้างบ้านหันไปมองทันที เด็กแสดงสีหน้าตกใจทันทีที่เห็นพี่เสือยืนอยู่ตรงนั้น

คือน้องครับแฟนพี่เขาก็ยืนอยู่ตั้งนานแล้วป่ะ? ตั้งแต่น้องเดินเข้ามาคุยกับพี่น่ะ

“เสร็จแล้วครับๆ” ผมกำลูกกุญแจไว้ในมือก่อนจะเดินไปที่รถ ที่พี่เสือยืนอยู่ก่อนแล้ว สายตาผมเหลือบไปเห็นเด็กข้างบ้านมองสลับไปมาระหว่างผมกับพี่เสืออย่างสงสัย

“แล้วมึงอ่ะ คุยกับเมียกูเสร็จยัง?” พี่เสือหันไปพูดกับเด็กข้างบ้านที่ทำหน้าตกใจอ้าปากค้าง ผมได้แต่ยืนเงียบๆ ไม่กล้าปริปากพูดแม้แต่คำเดียว ให้พี่เสือเขาจัดการน่ะดีแล้ว

“มะ…เมีย!?” แทนที่จะตอบคำถามพี่เสือ เด็กข้างบ้านกลับสะดุดหูกับคำว่าเมียแทน

ห้ะ!?

เมีย?

พี่เสือแทนตัวผมว่าเมีย?

ผมเม้มปากแน่น หันไปมองหน้าเด็กอย่างอ่อนใจ เมื่อกี้ยังฟังไม่ดีอ่ะ ผมไม่คิดว่าพี่เสือจะตรงขนาดนี้

ฮือออ

เกวเขินเด็กนะเนี้ย

“ว่าไง” พี่เสือถามย้ำเหมือนกดดันเด็กข้างบ้านให้ตอบ ดูแล้วผมก็สงสารเด็กขึ้นมาเลยอ่ะ รังแกเด็กแบบจริงจังเลยนะพี่เสือเนี้ย

“ครับพี่คุยเสร็จแล้วครับ” น้องตอบพี่เสือเสร็จก็รีบวิ่งเท้าเปล่าเข้าบ้านทันทีเลย

สงสัยน้องกลัวพี่เสือแน่เลยอ่ะ รีบวิ่งเชียว

“หึ” ผมหันไปมองพี่เสือที่หัวเราะแบบชั่วร้ายอยู่คนเดียว นิสัยไม่ดีเลยจริงๆ แกล้งเด็กได้ยังไง

“พี่เสือนิสัยไม่ดีเลย แกล้งน้องได้ไง” ผมแกล้งพูดแซวพี่เสือด้วยสีหน้าเศร้าๆ ก่อนจะเดินขึ้นรถ

ถึงจะไม่เข้าใจว่าเด็กข้างบ้านรู้จักผมได้ยังไง ประเด็นนั้นมันก็ไม่สำคัญเท่ากับว่า พี่เสือเรียกผมว่าเมีย เกวเขินช่วยด้วย (?)



TBC.

มาแบบสั้นๆ อีกประมาณสองตอนพี่เสือกับน้องเกวก็จะปิดฉากความหวานไปแล้วนะคะ ปล่อยให้เขาสองคนไปรักกันในใจของทุกคนแล้วกันเนอะ เรื่องนี้เป็นนิยายเรื่องแรกที่แต่งจนจะจบแล้ว เหมือนเป็นความสำเร็จไปอีกขั้นหนึ่งในชีวิตของนักเขียนเลยก็ว่าได้ อยากขอบคุณทุกคนจริงๆ ที่อยู่ด้วยกันจนมาถึงวันนี้

[DrSlump]

 

เด็กข้างบ้านคือใคร?

อีกสองตอนจบ  เด็กข้างบ้านจะมีบทบาทอีกไหม?  หรือมาออกแค่ให้พี่เสือเอ่ยปากว่าเกวคือเมีย?

[Tariraspang]

อ่อยครั้งที่ยี่สิบเก้า

หลังจากวันที่ไปเก็บของย้ายบ้านมาอยู่กับพี่เสือ วันเวลาก็ผ่านไปจนตอนนี้ผมปิดเทอมแล้วพี่เสือก็เช่นกัน ช่วงปิดเทอมผมก็นั่งๆนอนอยู่บ้าน ส่วนพี่เสือก็ต้องเตรียมเอกสารฝึกงาน เพราะเทอมหน้าพี่มันต้องไปฝึกงานแล้ว ก็ไปฝึกที่บริษัทบ้านพี่มันอ่ะ แต่ไม่ได้ออกตัวแรงบอกใครว่าเป็นลูกชายเจ้าของบริษัทนะ ผมว่าแค่เขาได้ยินนามสกุลก็รู้แล้วป่ะ?

 ปิดบังอะไรไม่ได้หรอกพี่เสือน่ะ ออร่าความรวยของเขามันแพร่กระจาย

“เกวมีแพลนอยากไปเที่ยวไหนไหม”พี่เสือถามขึ้นระหว่างที่นั่งดูทีวีอยู่ด้วยกัน ไม่สิจะเรียกว่านั่งไหม ในเมื่อผมนอนทับพี่มันทั้งตัวเลย แต่ถึงอย่างนั้นหัวผมก็อยู่ใต้คางพี่มันอยู่ดี ผมเตี้ยไงเลยถึงแค่นี้ พี่เสือก็ชอบเอาคางมันขยี้หัวผม เป็นคางที่ไม่ธรรมดานะบอกเลย เป็นคางที่เริ่มมีหนวดขึ้นมาบ้างแล้วเพราะปิดเทอมแล้วพี่มันเลยปล่อย เถื่อนเป็นบ้าเลย

แต่ก็…เร้าใจดีนะ

“ไปไหนดี เกวไม่ได้คิดไว้เลยอ่ะ”ความจริงเลยที่ผมไม่ได้คิดไว้ว่าจะไปไหน คือปิดเทอมก็อยากนอนอยู่ห้องดูหนังเล่นกับแมว ดูเป็นกิจกรรมสบายอารมณ์ดีเนอะ

แต่ตอนนี้กลับคิดได้ว่าแค่มีพี่เสืออยู่ด้วยที่ไหนก็ดีหมดนั่นแหละ

“อืม…ไปภูเก็ตดีไหม?”พี่เสือเสนอจังหวัดทางภาคใต้ของประเทศออกมา
“เกวไม่เคยไปเลย เดี๋ยวเกวหาข้อมูลมาแล้วจะบอกนะว่าผ่านไม่ผ่าน”ผมบอกพี่เสือก่อนจะเอื้อมมือไปหยิบโทรศัพท์ที่หล่นอยู่แถวๆข้างพี่เสือ ก่อนจะเปิดดูรีวิวที่เที่ยวในจังหวัด

“ทะเลสวยมากเลย ผ่านเลยเกวชอบ”ผมอกพี่เสืออย่างตื่นเต้นปากฉีกยิ้มเกือบจะถึงหูอยู่แล้ว

“สวยก็ไป”พี่เสือยิ้มตอบผม

“งั้นเกวจองโรงแรมที่หาดสวยที่สุดเลยนะ”

“เชิญครับ”ผมยิ้มกว้างก็จะเอื้อมตัวขึ้นไปจูบใต้คางพี่มันเป็นการขอบคุณ

“ใจดีที่สุดเลย”ผมยิ้มร่าอย่างเอาใจพี่มันก่อนจะหันมาสนใจโทรศัพท์จองที่พักต่อ

หลังจากจัดการอะไรเสร็จเรียบร้อย ผมกับพี่เสือตกลงกันแล้วว่าเราจะไปภูเก็ตกันวันศุกร์กลับวันจันทร์ นั่งเครื่องไปเพราะถ้าให้ขับรถไปคงไม่ได้เที่ยวแน่เพลียตายก่อนอ่ะ

วันนี้เป็นวันพุธผมเลยยังไม่รีบเก็บของเท่าไหร่ ส่วนพี่แมวของผมก็คงต้องเอากลับไปฝากไว้ที่บ้านก่อน กลับมาแล้วค่อยไปรับกลับ หวังว่าคงไม่งอนสะบัดหน้าหนีผมหรอกนะที่ทิ้งเขาไว้แล้วหนีไปเที่ยวกับพี่เสือ ส่วนเรื่องเด็กข้างบ้านผมวันนั้นก็เคลียร์กับพี่เสือเรียบร้อยแล้วว่าผมไม่รู้จักน้อง แต่พี่เสือกลับบอกผมว่าจำน้องมันได้ เพราะก่อนหน้านี้ที่ไปรับผมที่คณะเห็นผมยืนคุยกับน้องมันอยู่ คงเป็นผมเองอ่ะที่ลืมไปว่าเคยเจอน้องมันแล้ว

“เกวจะไปบ้านวันไหน”พี่เสือถามผมขึ้นขณะที่เรากำลังช่วยกันล้างจานหลังจากมือเย็น พี่เสือนี่คงหมายถึงเรื่องพี่ที่จะเอากลับไปฝากที่บ้านไว้

“พรุ่งนี้เช้าได้ไหมครับ”

“โอเค”ตอบผมจบพี่มันก็ก้มลงหอมหัวผมจนหัวเซไปอีกด้านเลย รุนแรงตลอตอ่อนโยนไม่เป็นอ่ะคนนี้  ผมเลยเอาคือด้วยการเอาหัวไปดันอกแน่นๆของพี่มันแรงๆอย่างหมั่นเขี้ยว หล่อเกินไปอ่ะหมั่นไส้ นี้ถ้าไม่ใช่แฟนผมผมจะแจ้งตำรวจจับพี่มันแล้วนะคนอะไรยิ่งโตยิ่งหล่อ ผมอวยแฟนตัวเองเกินไปป่ะ คงไม่หรอกนะเพราะหลักฐานก็เห็นๆกันอยู่ว่าหล่อจริง ฮิฮิ

“อ่อยจังวะ?”พี่เสือก้มหน้าลงมากระซิบกระซาบข้างหูผมเบาๆ จนขนลุกเกรี้ยวไปทั้งตัว หูคือจุดอ่อนอย่ามาใกล้นะ ผมเอนหัวหลบปากพี่มันที่กำลังงับหูผมอยู่อย่างรวดเร็ว คือตอนนี้ล้างจานอยู่ไหนล่ะ มือไม้ผมอ่อนอย่างนี้เดี๋ยวจานแตกกันพอดี

“อะ…เดี๋ยวจานตกครับ”เวรเอ้ย เสียงผมที่พูดออกไปทำไมฟังดูสยิวอย่างนั้นอ่ะ กลัวเสียงตัวเองกลัวพี่เสือ พี่ด้วยจะกินผมเหรอ ไม่นะยังไม่อยากตาย หยุดกินหูกันสักที!


“นี่ห้ามจริงจัง?”

“ยะ…อย่าครับ”

“ขอเสียงที่หนักแน่นกว่านี้หน่อย”อย่าขออะไรที่ผมทำไม่ได้ได้ป่ะ

“…”ผมเงียบไม่ตอบ พี่เสือก็เล็มกินหูกินคอผมอย่างช้าๆ อย่างไม่เร่งรีบ จนผมเงียบไปนานพี่เสือถึงได้เงยหน้าออกจากซอกคอขึ้นมามองหน้าผม ถอนหายใจและถอยออกไปจากตัวผม วินาทีนั้นคือผมคิดในใจเลยว่า กูทำอะไรให้ไม่พอใจอ่ะ คิดจะหยุดก็หยุดง่ายๆอย่างงี้เลย? ที่ห้ามไม่ฟังพอเงียบเสือกฟัง เอองงใจ ผมหันไปมองหน้าพี่มันอย่างสงสัยแต่ผมเห็นสีหน้าพี่เสือแล้ว มันเกือบทำให้ผมหลุดหัวเราะออกมา สรุปคืองอนถ้างั้น? พอผมมองหน้าก็ยกมือกอดอกสะบัดหน้าหนี จนผมต้องล้างจานใบสุดท้ายในมือให้เสร็จก่อนจะขยับเข้าไปใกล้ๆพี่มันที่ยืนพิงโต๊ะกินข้าวอยู่

“เป็นอะไรไปครับ”ผมหยุดยืนตรงหน้าคนตัวสูง เงยหน้าถามพยายามส่งสายตาที่คิดว่าอ้อนที่สุดให้พี่มันไปด้วย

“…”ไม่ตอบผมแต่เบี่ยงหน้าหลบสายตาผมอย่างนิ่มนวล อะไรว้าาา ส่งสายตาแค่นี้เขินกันซะล่ะ(?)

ผมอมยิ้มกับปฏิกิริยาที่พี่มันแสดงออกมา ทำตัวงอนไม่สมกับตัวโตๆของตัวเอง แต่ก็…น่ารักดีนะ

พอไม่ตอบผมก็เขย่งตัวขึ้นไปให้สูงอีกนิด ยกแขนกอดรอบคอพี่มันไว้ก่อนจะรีบเสนอหน้าขึ้นไปหอมแก้มคนตรงหน้าทั้งสองข้าง ก่อนจะรีบก้มหัวลงมาซบที่อกพี่มัน คือทำลงไปแล้วไม่กล้าเงยหน้าขึ้นมองอ่ะ

“หึ หึ”เสียงหัวเราะจากคนตัวสูงดังขึ้นเหนือหัวผม แต่ถึงได้ยินอย่างนั้นผมก็ยังไม่ยอมเงยหน้าออกจากอกพี่มัน นอกจากจะกระชับแขนที่กอดเอวพี่ในอยู่ให้แน่นขึ้นและขยี้ผมไปมากับอกพี่มัน

หึ มีความสุขมากมั้งหัวเราะอ่ะ

“นี่เขิน?” ถามเสียงสูง มีการยกแขนกอดคอผมไว้อีกแถมยังโยกตัวผมไปมาเหมือนปลอบเด็กอีก

เออ! เขินเว้ยเกิดมาไม่เคยทำอย่างนี้กับใครนอกจากคนในครอบครัวนี่หว่า

ตอบคนเดียวในใจจบก็เบียดหัวลงกับอกพี่มันอีก จะขยี้ให้แหลกเลย




TBC.

เบื่อคนมีแฟน 

[❣☾月亮☽❣]

อิจจจ

[DrSlump]

 

[Tariraspang]

อ่อยครั้งสุดท้าย

“ฮ้าาาา สดชื่นจัง”

“สดชื่นบ้าอะไร รีบเข้าโรงแรมมันร้อน!” จ้าคุณพ่อออ

ผมรีบวิ่งตามพี่เสือเข้าไปในตัวโรงแรมทันทีที่พี่มันบอก เราสองคนเพิ่งมาถึงภูเก็ตมีรถจากทางโรงแรมไปรับที่สนามบินเลย ตอนนี้ที่ภูเก็ตตอนบ่ายโมงแดดแรงเหมือนซ้อมตกนรกเลย หรือถ้าใครอยากไปซาฮาร่าแล้วไม่มีเวลามากพอคุณสามารถจำลองภูเก็ตเป็นทะเลทรายได้ อากาศนี่ได้เลยกำลังสุกพอดี ดีหน่อยที่มีลมจากทะเลพัดมาเรื่อยๆ

โรงแรมที่ผมจองไว้โลเคชั่นดีมากๆ ตัวโรงแรมด้านหน้าติดถนนที่มีร้านขายนู่นนั้นนี่เต็มสองข้างทาง ด้านหลังเป็นชายหาดสีขาวสะอาดตาน้ำทะเลสีฟ้าแต่ไม่ฟ้ามาก

“ห้องดีจัง” เปิดประตูเข้ามาผมก็รีบวิ่งสำรวจทั่วห้องทันทีโดยที่ยังไม่วางกระเป๋าเป้ที่ด้านหลัง พี่เสือรับกระเป๋าจากพนักงานโรงแรมเข้ามาไว้ในห้องก่อนจะปิดประตูตามหลัง ผมวิ่งออกจากห้องน้ำไปเปิดประตูกระจกที่มีวิวเป็นทะเลมองไปเห็นทะเลสุดลูกหูลูกตามาก

“ว้าวๆ ๆ พี่เสือวิวสวยมากเลย” ผมหันบอกพี่เสืออย่างตื่นเต้น คือนานๆ ทีผมถึงได้มาเที่ยวต่างจังหวัดอ่ะ เลยเก็บอาการตื่นเต้นไม่อยู่

“ไหนดูดิ สวยแค่ไหน” ว่าจบก็เดินมาหาผมที่ระเบียง แค่เดินมาเฉยๆ นี่จำเป็นต้องหล่อขนาดนี้ม่ะ? วันนี้พี่เสือแต่งตัวสบายๆ มากนะยังหล่อขนาดนี้เลย เสื้อยืดสีดำกางเกงวอร์มขายาวสีดำแค่นี้ แค่นี้จริงๆ ครับ

“ทะเลก็คือทะเล” เมื่อเดินมาหยุดอยู่ข้างๆ ผมพี่มันก็ได้พูดขึ้น เป็นประโยคเรียบๆ ไม่สนใจวิวทิวทัศน์ที่สวยงาม (สำหรับผม) อะไรใดๆ เลย

“บรรยากาศดีเนอะ?” ผมยังไม่ยอมแพ้ต่อความไม่สนใจสิ่งสวยงามของพี่เสือ กระแซะไหล่ตัวเองเข้าหาตัวพี่มันอย่างหยอกล้อพร้อมกับชวนคุย

“ไม่เท่ามึง” ผมรีบเงยหน้าขึ้นมองพี่มันทันทีอย่างตกใจ ไม่ใช่ตกใจที่พี่มันแทนตัวผมว่ามึงหรอกนะ แต่เป็นที่พี่มันบอกว่าไม่เท่าผมต่างหาก คือจะจีบผมเหรอถึงปล่อยมุกเสี่ยวขนาดนี้อ่ะ ถ้าจะจีบคงไม่ต้องหรอกมั้งผมว่ามาถึงขนาดนี้แล้วอ่ะ

“จะจีบเหรอ มุกเสี่ยวจัง” ผมแกล้งหันไปพูดหยอกพี่เสืออย่างยิ้มๆ จนพี่มันมายกมือซ้ายขึ้นมาบีบแก้มผมเต็มมือ สภาพผมตอนนี้คือหน้าตายับยู่ยี่ปากจู๋น่าเกลียดมากถ้าให้เดา

“อ๋อยเอวอาาา (ปล่อยเกวนะ) ” เอาสิ อีกคนบีบปากส่วนอีกคนก็แหกปาก

“หึ หึ แบบนี้น่ารักกว่าปกติ” สีหน้ายิ้มแย้มเมื่อได้แกล้งผมคืออะไร!? มือก็บีบปากผมส่วนปากก็พูดชมผมซะงั้น แล้วคือที่บอกว่าหน้ายับๆ แบบนี้น่ารักกว่าปกติคืออะไร สวัสดีหน้าปกติไม่น่ารักเหรอ? หรือน่าเกลียด? ตอบ!

“อ่อยเอวววว (ปล่อยเกว) ” เมื่อพูดซ้ำแล้วไม่ปล่อย ผมจึงเริ่ม (แกล้ง) ตีหน้าบึ้ง

“น่ารักจังยิ่งหน้ายุ่งๆ ยิ่งดูดีนะเนี้ย” ตั้งแต่วันแรกที่เจอกันจนมาถึงวันนี้ ผมไม่เคยคิดมาก่อนเลยว่าพี่เสือจะเป็นคนที่กวนตีนได้ขนาดนี้…

“…” ผมเงียบ แสร้งตีหน้าบึ้งต่อไป แต่เหมือนพี่เสือจะรู้ทันผมนะว่าผมไม่ได้โกรธจริงจัง เพราะแทนที่จะปล่อยกลับหัวเราะอารมณ์ดี อย่างที่ผมไม่เคยเห็นมาก่อน แฟนผมก็มีมุมเส้นตื้นเหมือนกันเหรอเนี้ย?

“หน้ายุ่งโกรธเหรอ มาๆ จุ๊บก่อนเร็ว” เมื่อพูดจบริมฝีปากของคนตรงหน้าที่ผมเคยสัมผัสมาหลายครั้งก็ประทับลงมาที่ปากผมเร็วๆ ก่อนจะผละออกไป จุ๊บจริงๆ ด้วยปากแตะแล้วก็ไปเลย

หลังจากที่พี่มันถอยหน้าออกไป ผมก็ทำปากจู๋เหมือนให้จุ๊บอีกครั้ง พี่เสือยิ้มกว้างอย่างขำๆ ผม ก่อนจะก้มลงมาจูบผมมือพี่มันเริ่มคลายออกจากแก้มผม เปลี่ยนมาเป็นประคองหน้าผมไว้แทน เราสองคนยืนจูบกันท่ามกลางความร้อนของอากาศได้ยังไงเนี้ย สงสัยความรักจะบังความร้อนแล้วละมั้ง

“ขอบคุณนะ” ผมพูดหลังจากที่พี่เสือถอนริมฝีปากออกไป แต่หน้าของเราสองคนยังอยู่ใกล้กันอยู่

“เรื่อง?” พี่มันเลิกคิ้วถาม ผมอมยิ้มก่อนจะตอบ

“ที่อยู่ข้างๆ กัน”

“ไม่เป็นหรอก”

“…” ผมเงียบรอฟังพี่เสือพี่ต่อ

“ที่จริงพี่เล็งเกวตั้งแต่เกวอยู่ปีหนึ่งแล้วละ” ผมทำหน้าไม่เข้าใจหลังจากที่ฟังพี่เสือพูดจบ เกี่ยวอะไรกับตอนผมอยู่ปีหนึ่ง

“เกวไม่เข้าใจ”

“ไม่เข้าใจก็ไม่ต้องพยายาม มาให้พี่ฟัดดีกว่ามา” ยิ้มเจ้าเล่ห์ที่มุมปากทำไมอ่า

“เกวหิวข้าว”

“มาเดี๋ยวพี่พาไปกิน” ยังทำหน้าเจ้าเล่ห์ไม่เลิก




THE END



จบลงไปแล้วสำหรับนิยายเรื่องแรกของเรา ขอบคุณทุกคนจริงๆ ที่อยู่ด้วยกันมาถึงวันนี้หรือนักอ่านที่เพิ่งเข้ามาอ่านใหม่ก็อยากขอบคุณจริงๆคะ ยอมรับว่าทำผลงานเรื่องนี้ออกมาได้ไม่ดีเท่าที่ควร แต่ก็จะพัฒนาฝีมือและมีผลงานใหม่ๆ มาให้อ่านกันนะอย่าเพิ่งทิ้งนักเขียนคนนี้ไปไหนเด้อ อยากทราบผลงานอื่นๆ ก็ไปติดตามที่เพจไว้นะคะ จะอัพเดตเรื่อยๆ ค่าาา



ติดตามเพจเฟสบุ๊คได้----- https://www.facebook.com/Pang-RY-212258342702450/

[titansyui]

 

[DrSlump]

 

อ้าว...จบแล้วเหรอ?  นึกว่าจะมีบทบรรยายเกี่ยวกับคำว่า "ฟัก" เอ้ย "ฟัด" เสียอีก  อิอิ

[PrimYJ]

น้องเกวน่ารักมากๆเลย แต่ก็อยากรู้จังว่าพี่เสือแอบชอบน้องตอนปี1ได้ยังไง

[nuch-p]

น่ารักกกกก

[memozy]

น้องเกวผู้อ่อยเก่ง 5555
ขอบคุณค่ะ

[van16]

    

[Tariraspang]

ตอนพิเศษ Love at first sight

(เสือ)

“เห้ยๆ ไอ้เสือสนใจไหมว่ะ” เสียงของไอ้ลมเพื่อนสนิทของผมดังขึ้นหลังจากที่มีนักศึกษากลุ่มเล็กๆ เดินผ่านโต๊ะในโรงอาหารที่พวกเรานั่งอยู่ไป ผมมองตามการพยักหน้าของไอ้ลมไปทางคนกลุ่มนั้น

สนใจ?

ไอ้ผู้ชายตัวใหญ่บึกบึนนั้นน่ะนะ?

“ตัวใหญ่ๆ ไม่ใช่แนวกู” ผมบอกเสียงนิ่ง ไอ้ลมนั่งถอนหายใจเหมือนปลงๆ กับผม

“ไอ้ห่า คนที่ตัวเล็กสุดโว้ยยย” มันพูดพร้อมกับชี้มือไปหาคนที่ตกเป็นหัวข้อสนทนาของผมสองคน

ผมมองตามมือไอ้ลมไปจนสายตาผมไปประสานกับคนตัวเล็กที่ไอ้ลมบอก เหมือนว่ามันจะมองผมอยู่ก่อนแล้ว พอสบสายตากับผมดวงตากลมของมันเบิกกว้างขึ้นเหมือนตกใจที่ผมหันไป ก่อนที่มันจะหลบสายตาผมไปคุยกับเพื่อนตัวเอง

อืม คนตัวเล็กที่ไอ้ลมบอกนี่ก็…ไม่เลวเลยว่ะ

หึ

หลังจากวันนั้นที่ผมเจอไอ้คนตัวเล็กของไอ้ลม วันต่อมาไอ้ลมก็เสนอหน้ามานำเสนอประวัติของไอ้คนตัวเล็กที่มันชี้แนะให้ผมอย่างรวดเร็ว

ตอนนี้กลุ่มของพวกผมนั่งกันอยู่ที่โรงอาหารของคณะตอนเช้า ที่โต๊ะมีเพื่อนผมนั่งอยู่กับครบทุกคน พอไอ้ลมขึ้นประเด็นเด็กที่ผมสนใจ (?) ขึ้นมา ทุกคนบนโต๊ะก็พร้อมใจกันหันไปสนใจมันทันที

“เอาล่ะๆ ไอ้เสือตั้งใจฟังให้ดี”

“…” พวกผมเงียบพร้อมใจกันรอมันสาธยายเรื่องที่จะพูดมา

“นายกวีพัฒน์ ชื่อเล่นน้องเกว นักศึกษาคณะอักษรฯ ปีหนึ่งกำลัง เอ๊าะๆ เลยนะครับเนี้ยยย”

เกวเหรอ?

พ่อแม่เข้าใจตั้งชื่อนะ น่ารักเข้ากับเจ้าตัวดี หึ

หวังว่าเราจะได้เจอกันบ่อยๆ นะน้องเกว

เมื่อก่อนผมคิดว่าเรื่องบังเอิญมันไร้สาระนะ แต่ตอนนี้เชื่อเลยว่ะ เพราะหลังจากวันนั้นไอ้คนตัวเล็กที่ชื่อเกวผมรู้สึกว่าจะเจอมันบ่อยมาก บ่อยเกินไปด้วยซ้ำทั้งๆ ที่เราไม่ได้อยู่คณะเดียวกัน หรือเป็นเพราะผมเริ่มสนใจมันถึงได้มองหาแต่มัน?

นี่เอาจริงเหรอว่ะ ที่ผมเริ่มถูกใจไอ้เด็กคนนั้นแล้ว...



.......................................................

ตอนนี้เป็นตอนพิเศษที่พิเศษสุดๆ เลยค่ะ เพราะตอนแรกตั้งใจจะไม่แต่งพาร์ทพี่เสือแล้ว แต่พอมาอ่านคอมเม้นท์แล้วก็เห็นนักอ่านที่น่ารักของเราเม้นท์มาว่าน่าจะมีความในใจพี่เสือ เราก็เลยตามใจนักอ่านเลยนะ วาร์ปมาแต่ให้ค่ะ เป็นตอนนี้สั้นมากทุกคนโปรดให้อภัยเราด้วยน้าาา เพราะอยากอธิบายแค่พี่เสือชอบน้องมาก่อนแล้วใช่ไหมแค่นั้นจ้า

[DrSlump]

 

พิเศษแบบสั้นกุด

[sk_bunggi]

น่ารักมากเลยค่าาา 

[Nobodylove]

  ชอบบบบบบ  น่ารักมากค่ะ อ่อยได้อ้อยมากกกกกก หวานมากกกกก 

[poontriple]

เป็นอะไรที่ดีต่อใจ

 

[ืniyataan]