หัวข้อ: รักคือ... รัก >>> ส่งข่าว

[Angel_K]

ขอโทษที่ทำให้รอกันนานนะคะ เนื่องจากบ้านคนเขียนน้ำท่วม
ตอนอพยพก็ไม่ได้เอาโน้ตบุัคคู่ชีพออกมาด้วย คว้ามาแค่กระเป๋าเสื้อผ้าสองใบ กับ ขนน้องหมาสี่ตัว
แต่คาดว่าอีกไม่นานจะได้กลับเข้าบ้าน ตอนนี้ได้แต่งเขียนลงกระดาษไว้ ยังไม่ได้พิมพ์เลย
กลับบ้านได้เมื่อไหร่ จะรีบลงให้ทั้งสองเรื่องนะคะ จะให้พิมพ์ในโทรศัพท์มันก็ไม่ถนัดจริง รอกันอีกนิดนึงนะ
พรุ่งนี้คุณแม่จะกลับเข้าบ้านก่อนแล้ว ยังต้องนั่งเรือเข้าบ้านอยู่ เพราะถนนในหมู่บ้านน้ำยังสูงประมาณหนึ่งเมตร
แต่น้ำในตัวบ้านไม่มีแล้ว  ส่วนกวางยังอยู่คอนโดฯเพราะต้องไปทำงาน หวังว่าอาทิตย์หน้าจะได้กลับเข้าบ้าน
เข้าบ้านแล้วจะรีบลงให้นะ อย่าเพิ่งลืมกันต์ กร กันล่ะ 

สุดท้าย ขอเป็นกำลังใจให้ผู้ประสบอุทกภัยทุกคนนะคะ

[Moon_Crying]

เป็นกำลังใจให้นะคะ รอได้อยู่แล้วค่ะ
ณ ตอนนี้ก็ต้องเอาตัวเองให้รอดปลอดภัยก่อนเนอะ
บุญรักษาค่ะ

[POPEA]

เป็นกำลังใจให้คนเขียนด้วยนะคะ
รอได้จ้า ไม่ลืมพี่กันต์กับกรแน่นอน!

[CarToonMiZa]

เป็นกำลังใจให้คนเขียนจ๊ะ
รอได้ไม่ลืมค๊า
แต่ขอแบบยาวๆๆเลยนะ

[nn~~NN]

take care นะคะ
รอได้ค่ะ   

[Chocorun]

รอได้อยู่แล้วจ้า เป็นกำลังใจให้นะ 

[naiyana]

สถานการณ์ที่บ้านเรื่องน้ำท่วมเป็นยังไงบ้างคะ
เป็นกำลังใจให้ ขอให้ผ่านไปโดยเรียบร้อย
ยังรอ กันต์ กับ กร อยู่เสมอนะคะ

[Angel_K]

วันหยุดที่ผ่านมากลับเข้าไปทำความสะอาดบ้านเรียบร้อยแล้วค่ะ
เหลือภายนอกที่ต้องทำสวนใหม่ทั้งหมด 

ส่วนกันต์กับกร วันอาทิตย์นี้ี้เจอกันแน่นอน

[noomasoi3]

คนเขียนสู้ๆนะคะ...เป็นกำลังใจให้ค่า

[CarToonMiZa]

รับแซ่บค่า

[dahlia]

ส่งกำลังใจช่วยนะคะ   

[withmeto_PJ]

ไฟท์ติ้งงค๊า

[Angel_K]

ตอนที่ 59 ที่ปรึกษา

“พี่กันต์” เสียงเรียกจากด้านหลังทำให้ผมที่กำลังเดินเข้าร้านหนังสือหยุดแล้วหันไปมอง

“ครับ” ผมขานรับ แล้วนึกไปด้วยว่าคนที่เรียกผมเป็นใคร เพราะไม่ใช่คนที่เจอหน้ากันอยู่ประจำ

“ชินเองพี่กันต์” เสียงคนเรียกแนะนำตัว แต่ถึงตอนนี้ผมก็จำเขาได้แล้ว นึกว่าใครที่ไหน ถึงโตขึ้นเยอะแต่มีเค้าเดิมให้เห็น จึงไม่ยากที่ผมจะรู้ว่าคนทักเป็นใคร

“จำได้ป่ะเนี่ย” เด็กนักศึกษาที่อยู่ตรงหน้าผมถามต่อ พอเห็นว่าผมไม่พูดอะไร คงคิดไปว่าผมจำเขาไม่ได้

“จำได้ แล้วเป็นไงมาไง ตอนนี้เรียนที่ไหน” พอผมพูดจบคนถูกถามก็ยิ้มกว้างทันที   

“ชินเรียนนิติฯ อยู่มหา’ลัยใกล้ๆ นี่แหละพี่ ว่าแต่พี่กันต์กลับมาตั้งแต่เมื่อไหร่ กลับมานานยัง ชินเห็นพี่กันต์ตั้งแต่อยู่ที่ร้านเสื้อแล้ว ตอนแรกจะเข้าไปทักเลยก็กลัวจำคนผิด ชินไม่รู้ว่าพี่กลับมาแล้ว เลยยืนมองอยู่ตั้งนาน จนคิดว่าน่าจะใช่ ถึงได้เดินตามมา” ชินพูดมายืดยาว แต่มันอะไรกันมีคนยืนมองผมอยู่ตั้งนานผมกลับไม่รู้ตัวเลยสักนิด สงสัยผมจะเป็นอย่างที่กรพูดจริงๆ ว่าผมเป็นคนประเภทที่ไม่ค่อยสนใจอะไรรอบข้างเท่าไหร่ จะมองเห็นเฉพาะสิ่งที่ผมมุ่งความสนใจไปเท่านั้น อย่างมาซื้อหนังสือก็จะเดินดุ่ยๆ ตรงเข้าร้านหนังสือเลย ไม่ค่อยมองอะไรที่อยู่ระหว่างทาง ถ้าจะมองอะไรบ้างก็จะเป็นร้านที่เข้าประจำแค่นั้น ยิ่งกับผู้คนยิ่งแล้วใหญ่ ผมไม่ค่อยเดินเจอคนรู้จักแล้วเข้าไปทักก่อนบ่อยนัก แต่จะเป็นฝ่ายถูกคนเข้ามาทักมากกว่า ผิดกับกรรายนั้นเห็นคนนั้นคนนี้ไปทั่ว ยังมีการมาถามผมอีกว่าเวลาเดินผมมองอะไรทำไมไม่เห็น เขายังเห็นเลย แล้วจะให้ผมตอบว่ายังไงดีล่ะ 

ส่วนชินเมื่อก่อนผมกับชินเจอกันบ่อยเพราะแม่ของชินกับอาชลแม่ของรักเป็นเพื่อนสนิทกัน เวลาแม่ชินมาหาอาชลที่บ้าน ชินจะตามมาด้วยทุกครั้ง แล้วชินกับรักก็ข้ามมาเล่นที่บ้านผมประจำ เพราะเมื่อก่อนบ้านผมเลี้ยงนกไว้ค่อนข้างเยอะ เป็นที่ล่อตาล่อใจให้เด็กเข้ามาดู เลยทำให้เจอกันบ่อยจนสนิท แต่พอผมไปเรียนเมืองนอกก็ไม่ได้เจอกันอีก เพิ่งมาเจอเอาวันนี้

“กลับมาจะสามปีแล้ว ตอนนี้ชินเรียนปีไหน ปีสองหรือเปล่า พี่เคยถามรักถึงชิน รักบอกว่าไม่ได้ติดต่อชินตั้งนานแล้ว”

“ปีสองแล้วพี่กันต์ พี่กันต์รีบไปไหนหรือเปล่า ไปหาร้านนั่งคุยกันไหมพี่ ชินไม่ได้เจอพี่ตั้งนาน ถ้ารู้ว่าพี่กลับมา ชินไปหาที่บ้านตั้งนานแล้ว แล้วเบอร์โทรที่บ้านพวกพี่ชินก็ดันทำหายไปไหนหมดไม่รู้”

“จะมาซื้อหนังสือที่นี่แหละ ไปนั่งที่ร้านกาแฟข้างในก็ได้” ผมบอกชิน พอเห็นชินพยักหน้าตอบ ผมก็เดินนำเข้าไปในร้าน สำหรับหนังสือที่ตั้งใจมาซื้อ เดี๋ยวก่อนกลับค่อยเดินไปเอาเพราะมีเล่มที่ตั้งใจมาซื้ออยู่แล้ว ไม่ต้องเสียเวลาเดินเลือก

“พี่เจอรักที่ไหน”

“รักมาอยู่บ้านพี่ได้สองอาทิตย์แล้ว มาเรียนพิเศษ” ผมตอบแล้วก็นึกสงสัยไปว่า เป็นไปได้ยังไงที่ชินจะไม่รู้ข่าวคราวของรัก   

“จริงดิ” ชินมันถามย้ำ และดูสนอกสนใจขึ้นมาทันทีที่ได้ยินผมพูดอย่างนั้น อะไรของมันวะ ตอนนี้แหละผมยิ่งแปลกใจกับมันเข้าไปใหญ่

“เออ จะโกหกทำไม” ผมตอบแบบงงๆ

“ผมไม่รู้นิ ถ้ารู้จะถามพี่หรอ ตอนนี้รักมันโกรธชินอยู่อ่ะพี่ เลยไม่ได้ติดต่อกัน”

“เออ ก็ว่า พี่ถามถึงชินรักมันถึงบอกว่าไม่ได้ติดต่อกันนานแล้ว”

“แล้วโกรธอะไรกัน” ผมถามต่อเพราะความอยากรู้ล้วนๆ ก็นะเมื่อก่อนมันสองคนตัวติดกันอย่างกับปาท่องโก๋ เคยเห็นอยู่แยกกันเสียที่ไหน ผมเลยไม่คิดว่ามันจะโกรธกันเป็น

“รู้ว่ามันโกรธอะไรก็ดีสิพี่” ชินพูดแล้วใช้หลอดคนโกโก้เย็นในแก้วไปมาอย่างเซ็งๆ

“อะไรวะ” ผมสบถแบบไม่ดังนัก ด้วยความงง ไอ้คู่นี้นี่อะไรของมัน

“ช่วงแรกที่รักย้ายไปอยู่เชียงใหม่ก็ยังคุยกันดีอยู่นะพี่กันต์ อยู่มาวันดีคืนดีชินโทรไปมันก็ไม่รับสาย พยายามติดต่อยังไงก็ติดต่อไม่ได้ ตามไปหามันก็หลบหน้าทุกครั้ง ชินตามมันมาเป็นปีแล้วนะพี่ จนชินคิดจะเลิกยุ่งกับมัน แล้วอยู่ๆ มันกลับโผล่หน้ามาให้เห็น” ชินเล่าให้ผมฟังเหมือนคนที่อัดอั้นมานาน ฟังที่มันเล่าแล้วก็ เออเว้ย แบบนี้ก็มีด้วย อยู่ดีๆ รักจะเงียบหายไปด้วยสาเหตุอะไร

ถ้าให้ผมเดาชินมันคงไม่เคยพูดเรื่องนี้ให้ใครฟังมาก่อน แต่พอฟังแล้วก็ไม่แน่ใจว่าจะช่วยมันได้หรือเปล่า ขนาดมันเองยังไม่รู้เลยว่าไปทำอะไรให้อีกคนโกรธได้ถึงขนาดไม่พูดด้วย ลำพังแค่รู้ว่ารักโกรธชินผมก็งงแล้ว ก็ไอ้คู่นี้มันรู้ใจกันยิ่งกว่าอะไร แต่นี่นอกจากไม่พูดด้วย แล้วยังหลบหน้ากันไปเป็นปีๆ ผมเลยยิ่งแปลกใจเข้าไปอีก

“เป็นปีเลยหรอ”

“ตั้งแต่ปีที่แล้วอ่ะพี่กันต์” 

“อยู่ดีๆ มันจะไม่พูดกันแบบไม่มีเหตุผลได้ยังไง แน่ใจนะว่าไม่ได้ไปทำอะไรไว้” ผมถามต่อ

“อย่างชินเนี่ยนะจะไปทำอะไรมัน พี่กันต์ก็เห็นอยู่” ชินมันย้อนมา แต่ก็ถูกของมัน ถ้าตัดพ่อกับแม่และคนในครอบครัวออกไป ผมว่าชินจะเป็นคนสุดท้ายบนโลกที่รักจะไม่พูดด้วย

“ไม่เจอกันตั้งนาน พี่จะไปรู้ได้ยังไง” ผมพูดออกไปตามตรง เพราะตั้งแต่ผมไปเรียนต่อจนกลับมาก็ไม่ได้ติดต่อกับสองคนนี้เลย ช่วงเวลาที่ผมไม่ได้ติดต่อกับมันสองคน เลยไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้นบ้าง

“ก่อนพี่กันต์ไปเป็นยังไง หลังพี่ไปก็ยังเป็นอย่างนั้นแหละพี่ เพิ่งไม่ปกติปีที่แล้วนี่เอง พี่กันต์มีธุระอะไรที่ไหนหรือเปล่า ชินไม่ได้กวนพี่นะ” ชินพูดพลางแกว่งหลอดในแก้วโกโก้ปั่นไปมาไม่วางมือ

“ไม่หรอก” ผมตอบ ก่อนเหลือบมองนาฬิกาข้อมือ เย็นนี้มีคนอยากกินกุ้งทอดกระเทียม ผมเลยต้องแวะไปซื้อกุ้งก่อนเข้าบ้านอีก แต่ก็ไม่ได้รีบร้อนอะไรมากมาย

“พี่กันต์ ชินขอเบอร์โทรศัพท์พี่หน่อย”

“เออๆ” ผมตอบรับก่อนบอกเบอร์โทรศัพท์

“เสาร์อาทิตย์ไหนว่างๆ ก็เข้ามาที่บ้านพี่ มากินข้าวกัน” ผมชวน

“ไปแน่พี่ แต่รอรักกลับไปก่อนแล้วกัน”

“จะไม่มองหน้ากันอีกเลยหรือไง” ผมถาม ถ้าเป็นเรื่องคนอื่นผมคงไม่เข้าไปก้าวก่าย แต่นี่เป็นน้องที่ผมเห็นมาตั้งแต่เด็กทั้งคู่ แล้วเห็นมันอยู่ด้วยกันมาตลอด เลยนึกเสียดายถ้ามันจะไม่มองหน้ากันอีก

“ชินทำเท่าที่ชินทำได้แล้วพี่ ทำจนไม่รู้ว่าจะทำยังไงแล้ว ตอนนี้หน้าชินมันยังไม่มองจะให้ทำยังไงอ่ะพี่” 

“เออๆ ถ้าจะมาก็เข้ามาวันเสาร์ช่วงสายๆ แล้วกัน รักไปเรียนพิเศษ” ผมบอก

“แล้วเสาร์นี้พี่ว่างเปล่า”

“ว่างมาดิ แต่ตอนนี้พี่ย้ายบ้านแล้วนะ”

“อ้าว จริงดิ ย้ายมาอยู่คนเดียวหรือมาทั้งบ้าน อ๊ะ หรือว่าแต่งงานแล้ว” พอผมพูดอย่างนั้น ชินมันก็ออกอาการสนอกสนใจขึ้นมาทันทีแบบไม่มีเก็บอาการ

“พี่อยู่กับแฟน” ผมพูดบอกไปตามจริง

“แต่งนานยังพี่ โห ชินไม่รู้เรื่องเลยเนี่ย แล้วบ้านใหม่พี่อยู่ไหน” ชินส่งเสียงโอดครวญเล็กน้อยเมื่อได้ยินคำตอบผม ก่อนตั้งใจฟังผมบอกทางไปบ้าน

“ว่าแต่ชินเข้าไปจะกวนพี่กันต์กับแฟนหรือเปล่า”

“เฮ้ย กวนอะไร ทำเป็นเมื่อก่อนไม่เคยมาบ้านพี่” ผมพูด ที่พูดได้แบบนี้เพราะเมื่อก่อนชินกับรักสองคนวิ่งเข้าวิ่งออกบ้านผมกันเป็นว่าเล่น จนถึงกับเจาะประตูเล็กไว้ที่กำแพงระหว่างสองบ้านให้ผ่านเข้าออกได้ โดยไม่ต้องเดินอ้อมมาทางหน้าบ้านกันด้วยซ้ำ

“ก็นะ ไม่กวนแน่นะพี่ ถ้าอย่างนั้นเสาร์นี้ชินเข้าไปนะ กำลังเบื่อๆ อยู่พอดี เข้าไปนั่งคุยกับพี่ดีกว่า”

“เออ บอกว่าไม่กวนก็ไม่กวนดิวะ ไอ้นี่”

“อย่าดุดิพี่ ช่วงนี้คนกำลังเซ็งๆ อยู่” ไอ้เด็กตรงหน้าผมมันเริ่มบ่นเรื่อยเปื่อย
 
“ชินกลับก่อนนะพี่กันต์ เดี๋ยวแม่รอ วันเสาร์เจอกัน ทำกับข้าวอร่อยๆ ไว้ให้น้องด้วยล่ะ”

“เออๆ” ผมตอบรับ ก่อนจะลุกขึ้นแยกย้ายกันไป


...................................................................




“กร” ผมส่งเสียงและกวักมือเรียกคนที่กำลังเดินเข้ามาพร้อมกับใช้ผ้าขนหนูเช็ดผมที่ชุ่มน้ำ

“ทำไมไม่เช็ดให้หมาดก่อนค่อยเดินออกมา” ผมบ่นแบบไม่จริงจังนัก ก่อนแย่งผ้าขนหนูจากมือคนที่เดินมานั่งอยู่ปลายเตียงในสภาพที่มีน้ำหยดลงจากปลายผมมาเช็ดให้เสียเอง

“ถ้าเช็ดแห้งแล้วก็ไม่มีคนทำให้แบบนี้สิ”

“บอกกันดีๆ ก็ทำให้แล้วน่า” ผมตอบ แล้วใช้มือขยุ้มผ้าลงกับผมเปียกด้วยความหมั่นไส้จนคนถูกเช็ดผมถึงกับหัวสั่นหัวคลอนไปตามแรง ก่อนลดแรงมือลง

“รุนแรง”

“บ่นอะไร เอาอีกสักทีดีไหม” ผมพูด แล้วทำท่าจะลงมือหนักๆ อีก

“กลัวแล้วคร้าบ” กันพูดลากเสียง พร้อมยกมือสองข้างขึ้นทำท่ายอมแพ้

“แฟนใครนะ น่ารักจริง” กรหันมาพูดแล้วก่อนกดจมูกลงมาบนแก้มผมแรงๆ เมื่อผมซับผ้าขนหนูลงกับผมเขาอย่างเบามือ จนผมเริ่มหมาด

“ชมบ่อยๆ ไม่เบื่อหรือไง” ผมถาม ก่อนลุกเอาผ้าไปแขวนที่ราวแขวนผ้าในห้องแต่งตัว แล้วเดินไปหยิบไดร์เป่าผมจากในตู้ออกมาแทน

“ไม่เห็นเบื่อ” กรพูดตอบเมื่อผมเดินเอาปลั๊กไดร์เป่าผมไปเสียบที่หัวเตียง แล้วกลับมานั่งลงด้านหลังเขาเหมือนเดิมแล้ว

“เบื่อตอนนี้ก็ไม่ทันแล้ว” ผมพูดบ้าง ก่อนเปิดสวิตช์ไดร์เป่าผมให้ทำงาน

“หึหึ” เสียงหัวเราะดังลอยมาให้ได้ยินเบาๆ เพราะโดนเสียงจากไดร์เป่าผมกลบไปเกือบหมด

.
.
.


“กร กันต์ถามอะไรหน่อยสิ” ผมถามกรระหว่างพันสายไฟเก็บหลังจากเป่าผมให้เขาจนแห้งแล้ว

“อืม” กรตอบรับ แล้วแย่งไดร์เป่าผมในมือไปเก็บให้แทน

“จะถามเรื่องรักน่ะ รักเคยเล่าเรื่องเพื่อนให้กรฟังบ้างหรือเปล่า” ผมถามแล้วหันไปเปิดไฟที่หัวเตียง ก่อนล้มตัวลงนอนที่ที่ของตัวเอง

“ทำไม มีอะไรหรือเปล่า” กรปิดไฟ แล้วเดินกลับมาที่เตียง ก่อนดึงผ้าห่มให้คลุมตัวผมกับเขา

“กันต์เคยเล่าให้ฟังแล้วใช่ไหม ว่ารักเป็นน้องที่อยู่ข้างบ้านกันต์ แต่นอกจากรักแล้วยังมีน้องอีกคน แต่แก่กว่ารักสองสามปี ชื่อชิน สองคนนั้นสนิทกันตั้งแต่เด็กๆ” ผมเกริ่นนำเปิดเรื่องที่จะพูดกับกร

“อืม แล้ว”

“วันนี้กันต์เจอชินที่ร้านหนังสือ” ผมเล่าต่อ ส่วนกรตอนนี้พลิกตัวตะแคงหันหน้ามาทางม แล้วสอดแขนเข้ามาใต้หัวผมให้หนุนแทนหมอน

“ชินเล่าให้กันต์ฟังว่ารักโกรธอะไรมันไม่รู้ อยู่ดีๆ ก็ตัดการติดต่อกันไปเป็นปีๆ”

“อะฮะ” กรคอยส่งเสียงตอบรับเวลาที่ผมเล่า เป็นการบอกให้รู้ว่าเขาฟังผมอยู่
“ถ้ากันต์ช่วยน้องจะดีไหม มันเสียดายนะทั้งๆ ที่เมื่อก่อนสนิทกันขนาดนั้น แต่ถ้าเข้าไปช่วย มันจะดูเหมือนเข้าไปยุ่งเรื่องของเด็กหรือเปล่า” ผมถาม ที่ถามเพราะผมเองก็ไม่เคยเข้าไปก้าวก่ายกับเรื่องของใครมาก่อน นอกเสียจากว่าจะมีเรื่องเข้ามาหาผมเองถึงที่ เลยไม่แน่ใจว่าจะทำยังไงกับเรื่องนี้ดี

“เด็กที่ชื่อชินนั่น หน้าตาดีๆ หน่อยหรือเปล่า” กรถามกลับมาหลังจากทำท่าเหมือนคิดอะไรอยู่พักหนึ่ง

“กรเคยเจอหรอ” ผมถามด้วยความประหลาดใจเล็กๆ

“ไม่แน่ใจว่าใช่หรือเปล่า แต่เคยเห็นมารอรักที่ที่เรียนพิเศษ” กรเล่า ส่วนผมพอได้ยินก็เขยิบตัวหันไปคว้าโทรศัพท์ที่โต๊ะข้างเตียงมาเลื่อนหารูปของคนที่ถูกพาดพิงถึง เพราะนึกขึ้นได้ว่าตอนที่บันทึกเบอร์ชินลงในโทรศัพท์ เจ้าตัวก็ขออนุญาตเอาโทรศัพท์ผมไปถ่ายรูปตัวเอง เพื่อที่เวลาโทรจะได้มีรูปขึ้นที่หน้าจอ มันบอกแฟนพี่จะได้ไม่หึงไง เวลาเห็นว่าใครโทรมา แต่หารู้ไหมไอ้น้องเอ้ย รูปผู้ชายนี่แหละอาจจะสร้างเรื่องให้พี่ได้มากกว่ารูปสาวๆ

“คนนี้หรือเปล่า” ผมหันหน้าจอโทรศัพท์ให้กรดู

“อืม คนนี้แหละ ตอนที่รักเจอ รักทำท่ากลัวๆ นะ ถึงกับจับมือกรแน่นแล้วขอให้พากลับบ้าน แบบนั้นมันไม่มีอะไรแน่หรอ” กรพูด แต่สายตายังสนใจอยู่ที่หน้าจอโทรศัพท์ผม ที่ตอนนี้หน้าจอถูกเลื่อนให้แสดงภาพอื่นไปเรื่อยๆ

“นานยัง ไม่เห็นรู้เรื่อง” ผมถาม แล้วดึงโทรศัพท์คืน เพื่อให้คนที่เอาไปเล่นหันกลับมาสนใจกัน

“อาทิตย์ที่แล้วนี่เอง หลังจากนั้นกรก็ไปรับหลังมันบ้าง ถ้าเสร็จงานเร็ว” กรเล่าให้ผมฟังต่อ

“มีอะไรไม่เคยบอก เดี๋ยวนี้มีความลับนะ” ผมพูด แล้วก็คิดว่าตัวเองคงทำคิ้วขมวด กรถึงส่งนิ้วมาคลึงที่หว่างคิ้วผม

“กรสัญญากับมันไว้ ไม่ต้องมาทำหน้าแบบนั้นเลย”

“แล้วจะยังไงละทีนี้ ไหนมันว่าไม่ได้ทำอะไรไง” ผมพูดเหมือนบ่นพึมพำกับตัวเองด้วย พูดกับกรด้วย

“จะช่วยมันดีไหม” ผมถามต่อ

“กรลองคุยกับรักให้ไหม เผื่อมันจะเล่าอะไรให้ฟังบ้าง” กรเสนอตัว

“เอาอย่างนั้นหรอ” ผมถามอย่างไม่แน่ใจนัก

“ลองดู เห็นหน้ากันต์ก็รู้แล้วว่าอยากช่วย ลองดูเท่าที่ทำได้แล้วกัน แต่สุดท้ายก็ต้องปล่อยมันตัดสินใจกันเอง”

“เรื่องตัวเองไม่เคยต้องคิดยากขนาดนี้เลย ให้ตายสิ” ผมเปรยขึ้นมาลอยๆ แต่เป็นเรื่องจริงล้วนๆ

“เรื่องอะไร เรื่องกรน่ะหรอ” กรถาม แล้วยิ้มเจ้าเล่ห์ชอบกล

“มั่วแล้ว ไม่ได้พูดออกมาสักคำว่าเป็นเรื่องกร” ผมพูด แล้วใช้ศอกกระทุ้งสีข้างคนมือซนไปที เผลอแป๊บเดียวสอดมือเข้าไปใต้เสื้อผมแล้ว แต่เจ้าของมือก็ทนเกินไม่รู้สึกสะดุ้งสะเทือนสักนิด แถมรุกหนักกว่าเดิมอีก 

“วันนี้งด เหนื่อย จะนอนแล้ว” ผมพูด แล้วพลิกตัวตะแคงไปอีกด้าน

“อะไรอ่ะ เมื่อคืนไม่ได้ทำสักหน่อย ขอเหอะ นะนะ” กรส่งเสียงอ้อน แล้วโน้มตัวมามองหน้าผม แต่ผมหลับตาหนี

“ให้ไม่ให้ ไม่ให้ก็จะเอา ไม่รู้แหละ” กรว่า แล้วก้มลงมาหอมที่หน้าผาก แต่ผมดันคิดเรื่องหนึ่งขึ้นมาได้ตอนนี้พอดี

“กรจะปีใหม่แล้วไปไหนดี” ผมถามแล้วยกมือขึ้นดันไหล่กรไว้ก่อน ว่าจะถามตั้งหลายวันแล้วแต่ก็ลืมทุกที

“กันต์อยากไปไหนเลือกเลย แต่ไว้พรุ่งนี้ค่อยคุยกัน” ถึงกรจะพูดแบบนั้นแต่ผมยังไม่ยอมอยู่ดี พูดกันให้รู้เรื่องตอนนี้เลย แล้วเชื่อสิว่าตอนนี้ถ้าผมพูดอะไรเขาตอบตกลงหมด

“ไปญี่ปุ่นกัน” ผมพูด

ปีนี้เหนื่อยกันมาเยอะแล้ว ขอหลบไปพักไกลหน่อย ไหนจะงานไหนจะน้ำ ผมเองยังโชคดีที่บ้านผม บ้านพ่อแม่ผม พ่อแม่กร ไม่ได้ท่วมหรือรับผลกระทบอะไร เลยใช้โอกาสนี้ออกไปช่วยผู้ที่ได้รับผลกระทบ รวมถึงพนักงานของทั้งผมและกรเอง อย่างกรกับเพื่อนก็ตั้งกลุ่มอาสาเข้าไปช่วยเหลือสัตว์เลี้ยงโดยเฉพาะสุนัขและแมว กรบอกเหตุผลกับผมสองที่เขาเลือกที่จะช่วยเหลือสุนัขและแมว ข้อแรกคือ พวกมันช่วยเหลือตัวเองไม่ได้ในภาวะแบบนี้ ข้อสอง กรทนไม่ได้กับการเห็นพวกมันถูกทิ้ง ด้วยความเป็นคนรักสัตว์และมีกำลังพอที่จะช่วยเหลือได้กรเลยเลือกที่จะทำตรงนี้ ส่วนเหตุผลที่กรแถมท้ายมาก็คือ เพราะลูกหมามอมๆ ตัวหนึ่งที่พลัดหลงมาทำให้ผมกับเขาได้เจอกัน พอถึงตรงนี้ผมก็ได้แต่ยิ้มไปกับคำพูดเขา เหมือนหน้าจะร้อนวูบด้วย ไม่ต้องบอกก็รู้ว่าผมคงหน้าแดงแน่ๆ

สำหรับการช่วยเหลือที่กรทำคือ การนำอาหารสัตว์เข้าไปให้เจ้าของสัตว์เลี้ยงในกรณีที่ออกไปไหนไม่สะดวก หากเป็นสัตว์ที่ถูกทิ้งก็จะรับออกมาแล้วนำไปไว้ที่สถานรับเลี้ยงที่ติดต่อไว้ ส่วนผมเองก็มีโอกาสเข้าไปช่วยบ้าง ถ้าไม่ได้ติดไปไหนกับกลุ่มของตัวเอง เพราะผมกับเพื่อนก็ตั้งกลุ่มขึ้นมาเหมือนกัน แต่ที่ผมทำคือ เปิดครัวเพื่อทำอาหารสดแจก ตัวตั้งตัวดีไม่ใช่ใคร เป็นพี่ภากับไอ้ภพที่มีร้านอาหารเป็นของตัวเองแต่ด้วยความที่ร้านเปิดเฉพาะตอนเย็นเลยเอาเวลาช่วงเช้าถึงบ่ายเปิดครัวทำอาหารกล่องช่วยผู้ประสบภัย เช้ามืดก็จะเกณฑ์กันไปซื้อของสดที่ตลาดซึ่งผมกับเพื่อนในกลุ่มจะสลับกันไปด้วย รวมถึงคนที่บ้านผมเองก็มาช่วยกัน ก็ทำอาหารไปส่งต่อให้อาสาที่ลงพื้นที่เพื่อไปแจกวันละสามมื้อ งานนี้ถึงเหนื่อยกาย แต่สุขใจที่ได้ทำ

พอเสร็จสิ้นภารกิจต่างๆ แล้วก็ถึงเวลาที่ผมจะได้พัก ให้รางวัลกับตัวเองบ้าง

“อยากไปหรอ” กรถาม ผมก็พยักหน้าตอบ

“ไปสิ หมดเรื่องพูดแล้วใช่ไหม ไม่หยุดให้แล้วนะ” ไม่ต้องถามไม่ต้องบอกกันก็ได้มั้ง เพราะปากว่าแต่มือไปถึงไหนต่อไหนแล้ว


………………………………………………………………       




พากันต์ กรมาส่งตามสัญญา
ตอนนี้จัดมาแบบเบาๆ ก่อนส่งตอนพิเศษ

[CarToonMiZa]

คิดถึงน๊า
1+จ๊า

[nn~~NN]

เย้...กลับมาแล้ว
อ่านเรื่องนี้เมื่อไหร่ มีความสุขตลอด
สองคนนี้เค้ารักกันดีจังเลย 

[rujaya]

ยังน่ารักเหมือนเดิม 

[yeyong]

ดีใจจัง กลับมาเจอกันอีกแล้ว คิดถึงทั้งคู่มากๆค่ะ

ว่าแต่ชินกับรักจะเป็นคู่รักอีกคู่หรือเปล่า จะได้ตามเชียร์ที่ปรึกษาให้ทำงานสำเร็จ

[Chocorun]

มาแบบเบาๆ แต่คู่นี้เขาน่ารักอย่างจริงจังตลอด
คุยกัน ทำอะไรให้กันเล็กๆ น้อยๆ แต่ความน่ารักสูงมาก   

[vanny]

 

สำหรับกันต์และกร รอได้อยู่แล้วค่ะ นานแค่ไหนก็พร้อมจะรอ

เป็นกำลังใจให้คุณกวางด้วยนะคะ ขอให้ทุกอย่างผ่านพ้นไปโดยเ้ร็ว

จากตอนทิ้งท้าย.....เดี๋ยวเราจะได้ตามกันต์และกร ไปเที่ยวญี่ปุ่นด้วยใช่ไหมคะ เตียมแพ็คกระเป๋ารอล่วงหน้า

แต่ท่าทางจะต้องเคลียร์ปัญหาระหว่างน้องรักกับน้องชินก่อนซะละมั้ง

[nunamicky]

คู่นี้เค้าน่ารัก อบอุ่น เข้าใจกันดีจัง

[Mafia Mania]

เตรียมแพคกระเป๋าตามไปญี่ปุ่น นอนที่ไหนแจ้งด้วยจะตามไปซุ้มดูเขาหวานกัน 

[Sweet cream]

น่ารักสม่ำเสมอเลยนะคู่นี้
ปล. เดี๋ยวจะแอบเกาะปีกเครื่องบินตามไปเที่ยวด้วย 

[Horizon]

น่ารักเหมือนเดิม
+1

[iforgive]

 

[noomasoi3]

รอ...ร๊อ....รอ

[Angel_K]

ช่วงต่อจากนี้ไปจะเป็นตอนพิเศษนะคะ รวมถึงตอนของปีใหม่ที่จะเอามาลงในตอนต่อไปด้วย เนื้อเรื่องจะไม่ได้ต่อเนื่องจากตอนที่แล้ว เพื่อให้เรื่องเข้ากับช่วงเวลาปัจจุบันก่อน หลังจากหมดช่วงเทศกาลไปจะเอาตอนปกติกลับมาลงเหมือนเดิม (ขนาดบอกว่าจะเอามาลงให้ทันสถานการณ์ ยังเอามาลงช้า แฮะๆ)
.
.
.

ตอนพิเศษ All I want for Christmas is you.


“เมอร์รี่ คริสต์มาส”


“อื้อ เมอร์รี่ คริสต์มาส”
       


เคยคิดหรือจินตนาการกันบ้างไหมครับว่า ถ้าวันหนึ่งมีคนที่รักแล้วจะสามารถทำเรื่องซึ้งๆ หรือโรแมนติกให้กับเขาได้มากขนาดไหน

เน้นว่าคนที่รักนะครับ ไม่นับคนที่ผ่านเขามาให้เอาใจเล่นแบบฉาบฉวย ประเภทได้กันแล้วก็จบไป เพราะความรู้สึกมันต่างกันราวฟ้ากับเหว ทำแบบฉาบฉวยเพื่อเอาใจชั่วครั้งชั่วคราว มันไม่ต้องคิดอะไรเยอะนักหรอก พูดง่ายๆ ว่าทำไปแบบไม่ต้องอาศัยความรู้สึก แต่กับคนที่รัก มันคงเป็นความรู้สึกที่แบบว่า แค่คิดจะเริ่มก็ไม่รู้จะเริ่มยังไงแล้ว มันจะคิดเยอะไปหมดว่าทำแบบนั้นแล้วเขาจะชอบไหม หรือแม้กระทั่งคิดแล้วจะกล้าทำหรือเปล่า ทำเรื่องโรแมนติกมันต้องอาศัยความกล้าไม่ใช่น้อย ไม่ใช่เรื่องง่ายๆ เลยสักนิด

ผมเป็นคนหนึ่งที่ยอมรับเลยว่า เป็นคนไม่มีความโรแมนติกหรือมีหัวกับเรื่องพวกนี้เอาเสียเลย ทั้งที่ทำงานที่ต้องใช้ความสร้างสรรค์ หรือมันไม่เกี่ยวกันระหว่างการเป็นคนสร้างสรรค์กับการเป็นคนโรแมนติก แต่ผมก็เคยลองคิดเล่นๆ อยู่เหมือนกันว่า ถ้าผมมีคนรักสักคน แล้วผมอยากจะทำเรื่องโรแมนติกให้กับคนที่ผมรักบ้าง คนอย่างผมควรจะทำอะไรให้เขา ผมเคยคิดวิธีที่เบสิคที่สุดคือการพาไปดูหนังรักสักเรื่อง แต่พอคิดถึงหนังรัก ผมก็คิดไปก่อนล่วงหน้าแล้วว่า ผมคงจะง่วงนอนและเอนหลังหลับสบายคาเบาะนุ่มไปก่อนที่หนังจะจบ พอเปลี่ยนไปคิดว่า ถ้าพาเขาไปล่องเรือ ชมวิวสวยๆ ริมสองฝั่งแม่น้ำยามค่ำคืน มันจะเป็นยังไง ผมก็ดันคิดไปถึงว่าแล้วระหว่างนั้นผมกับเขาจะคุยอะไรกันดี คนนิ่งๆ เงียบๆ เป็นนิสัยอย่างผมจะทำงานกร่อยหรือเปล่า

เพราะฉะนั้นแค่การที่ผมนั่งกินข้าวใต้แสงเทียนกับกรเมื่อปีใหม่สองปีที่แล้ว นั่นนับเป็นเรื่องโรแมนติกที่สุดเท่าที่ผมจะคิดออกและกล้าทำแล้ว แต่พอมาถึงวันนี้วันที่ผมใช้เวลาอยู่กับเขามานานมากขึ้น ผมไม่รู้ว่าผมซึมซับเอาความโรแมนติกของกรมาได้แค่ไหน แต่ผมคิดว่าผมก็ทำอะไรบางอย่างที่ผมเองก็ยังคาดไม่ถึงได้เหมือนกัน

เพราะถึงวันนี้วันที่ผมยังมีคนที่ผมรักอยู่เคียงข้าง มันทำให้ผมเข้าใจแล้วว่า ผมไม่ต้องเสียเวลาคิดเรื่องแบบนั้นให้มากมาย เมื่อทุกอย่างที่พูด ที่แสดงออกมา มันมาจาก... ใจ ที่เรามีเพื่อใครสักคน

.
.
.


“วันนี้ไปไหนกันดี” กรพูดแล้วขยับตัวเข้ามานั่งซ้อนหลังผม แล้วจับให้ผมเอนตัวพิงกับอกเขา พอจัดที่นั่งได้ที่เขาก็สอดมือเข้ามากอดเอวผมไว้หลวมๆ อย่างที่เขาชอบทำเป็นประจำ

มันไม่ใช้ว่าเฉพาะเวลาอยู่บนเตียงนอนถึงนั่งกันท่านี้ แม้แต่เวลานั่งอยู่ที่โซฟาเขาก็มักจะดึงตัวผมเข้ามานั่งอยู่แบบนี้ ผมยังเคยถามเขาว่าไม่อึดอัดหรือไม่หนักหรือยังไงให้ผมมานอนพิงอยู่แบบนี้ แต่พอเขาบอกเขาชอบ ผมเลยไม่ได้พูดอะไรอีก เพราะผมสบายอยู่แล้ว หลับไปทั้งอย่างนี้ประจำ แต่จะมีเสียบ้างนิดหน่อยก็ตรงถูกทำอะไรได้ง่ายๆ เพราะท่าทางมันดูอบอุ่นชวนรักกันมากไปนี่ล่ะ ตอนกลางคืนยังไม่เท่าไหร่ แต่ตอนเช้าที่อะไรๆ มันก็ตื่นขึ้นมาพร้อมกันหมดนี่สิ  ปิดกันไม่ได้จริงๆ ไอ้ที่ดันอยู่ข้างหลังตอนนี้ก็อย่าคิดว่าไม่รู้สึก รู้สึกเต็มๆ เลย แต่ต้องทำเฉยซะ อย่าได้ทักอะไรส่งเดช


“จะออกไปทำอะไร” ผมถาม ที่ถามเพราะวันนี้ไม่ได้วางแผนว่าจะไปไหนตั้งแต่แรก พอเขาถามมาเลยถามกลับ

“คริสต์มาสไง ไปข้างนอกกัน”

“อยากไปไหนล่ะ” ผมถามกลับ เพราะสำหรับผมแล้วที่ไหนก็ได้ พอคิดได้ว่าปีใหม่จะไปไหน วันอื่นเลยไม่ได้คิดถึง

“ไม่รู้เหมือนกัน ลองถามดูเผื่ออยากไปไหน”

“อยู่บ้านดีกว่า ขี้เกียจออกคนเยอะ” ผมตอบ วันเทศกาลที่ตรงกับวันหยุดสุดสัปดาห์แบบนี้ไม่ต้องบอกก็รู้ว่าคนจะออกไปข้างนอกกันเยอะขนาดไหน

“อื้ม ถ้าอย่างนั้นอยู่บ้านทำกับข้าวกินกัน” คนที่กอดผมอยู่เสนอ ผมไม่ตอบอะไรแต่เลือกที่จะพูดชื่อเพลงๆ หนึ่งที่จู่ๆ ก็นึกขึ้นมาได้ เป็นเพลงที่ผมเคยฟังเมื่อหลายปีมาแล้ว ตอนที่ผมเรียนอยู่อังกฤษ


“All I want for Christmas is you”

ผมพูด หลังจากพูดออกไปแล้วก็รับรู้ถึงแรงที่กอดกระชับตัวผมไว้แน่นขึ้น แต่ไม่แน่นจนทำให้อึดอัด แต่ทำให้รู้สึกอุ่นขึ้น ผมเองก็กระชับแขนที่กอดทับแขนเขาอยู่ให้แน่นขึ้นเช่นเดียวกัน


“All I want for Christmas is you too”

เสียงกระซิบดังขึ้นที่ข้างหู พร้อมใบหน้าที่อยู่แนบชิด ก่อนจะตามมาด้วยเสียงฮัมเป็นทำนองเพลงที่ผมเพิ่งพูดชื่อออกไป

แบบนี้เรียกว่าโรแมนติกได้ไหมครับ แต่ผมสำหรับผมถือว่ามากเลยทีเดียว


I don't want a lot for Christmas
ฉันไม่ต้องการอะไรมากมายในคริสต์มาสต์นี้

There is just one thing I need
มีเพียงสิ่งเดียวที่ฉันโหยหา

I don't care about the presents
ฉันไม่สนใจของขวัญมากมาย

Underneath the Christmas tree
รายล้อมต้นคริสมาสต์

I just want you for my own
ฉันเพียงต้องการได้เธอมาเคียงคู่

More than you could ever know
มากกว่าที่เธอนั้นเคยจะรู้

Make my wish come true
ขอให้คำอธิษฐานของฉันเป็นจริง

All I want for Christmas is you
ที่ฉันต้องการในคริสมาสต์  นั้น  คือ เธอ



“รู้จักด้วย” ผมหันหน้าไปถามกร เมื่อเสียงฮัมเพลงของเขาหยุดลง ผมถามเพราะไม่เคยได้ยินเขาฟังเพลงแนวนี้มาก่อน ส่วนใหญ่ที่ได้ยินเขาฟังจะเป็นเพลงอินดี้ทั้งไทยและสากล ซึ่งแรกๆ ผมไม่เคยได้ยินแม้กระทั่งชื่อวงด้วยซ้ำ แต่หลังๆ มาก็เริ่มรู้จักบ้าง จะไม่ให้รู้จักได้ยังไง เพราะเวลากรเปิดคอมพ์ทำงานเขาก็เปิดแต่เพลงพวกนี้ ในรถก็อีก พากันไปดูคอนเสิร์ตจากต่างประเทศก็ไปกับเขามาแล้วตั้งหลายครั้ง

ส่วนเพลง All I want for Christmas is you ที่ผมพูดถึงต้นฉบับเป็นของ Mariah Carey ต่อมา Michael Bubles ก็เอามาร้อง แต่หลังจากนั้นแล้ใครจะเอามาร้องอีกบ้างผมก็ไม่รู้ ที่ผมนึกถึงเพลงนี้ขึ้นมาได้ก็เพราะเมื่อวานเปิดไปเจอรายการอะไรสักรายการแล้วมีคนเอาเพลงนี้มาร้อง เพลงนี้เลยเหมือนถูกดึงขึ้นมาจากความทรงจำอีกครั้ง ตอนนั้นที่จำเพลงนี้ได้เพราะไปที่ไหนหรือเปิดรายการไหนก็เจอ แต่ไม่เคยเข้าถึงเนื้อหาของเพลง จนมาวันนี้ผมคิดว่าผมเข้าถึงเพลงนี้แล้ว 

“เคยเล่นกีต้าร์ให้เพื่อน มันเคยเอาเพลงนี้ไปร้องประกวด ตอนนั้นได้ที่หนึ่งด้วย” กรเล่าให้ผมฟังด้วยความภูมิใจ ไม่รู้ว่าภูมิใจที่ได้ที่หนึ่งหรือภูมิใจที่เขาก็รู้จักเพลงนี้เหมือนกันกันแน่

“ถ้าอย่างนั้นวันนี้ทำกับข้าวกินกันที่บ้านแล้วกัน” กรรีบสรุป

“อื้ม บ่ายๆ ว่าจะเก็บกระเป๋าด้วย พรุ่งนี้มีงานที่บริษัทฯ ตอนกลางคืนคงกลับมาเก็บไม่ทัน วันอังคารจะได้ไม่วุ่นวาย” ผมพูด เราจะเดินทางกันคืนวันอังคารเพราะกรทำงานวันอังคารเป็นวันสุดท้าย ตอนแรกผมคิดว่าผมจะจัดกระเป๋าวันอังคารคนเดียว แต่คิดไปคิดมาเก็บวันนี้เลยดีกว่า ส่วนผมเองทำงานพรุ่งนี้เป็นวันสุดท้าย ที่ยังต้องทำวันจันทร์อีกวันเพราะยังเคลียร์บัญชีกันไม่เสร็จ จะปิดได้เร็วสุดได้แค่วันที่ยี่สิบหก แล้วก็เป็นแบบนี้มาทุกปี ผมเลยยึดเอาวันนี้ของทุกปีเป็นวันที่เลี้ยงส่งท้ายปีของออฟฟิศถ้าติดเสาร์อาทิตย์ก็ปรับเลื่อนได้ แต่ถ้าเลี้ยงพนักงานทั้งบริษัทฯและโรงงานจะเป็นต้นปีหน้า กำหนดไว้ว่าเป็นศุกร์แรกของสัปดาห์ที่เปิดงาน

สำหรับงานเลี้ยงของออฟฟิศผมปีนี้ ผมก็ทำเหมือนเดิม คือมีงบให้ก้อนหนึ่ง ส่วนเรื่องสถานที่ให้ไปประชุมกันแล้วมาบอกว่าอยากจะไปเลี้ยงกันที่ไหน แต่ผลปรากฏว่าปีนี้ทุกคนอยากจัดงานกันที่ออฟฟิศ เพราะให้เหตุผลว่าอยากได้บรรยากาศเหมือนจัดปาร์ตี้ที่บ้าน คือ ด้วยความที่ออฟฟิศนี้เป็นบ้านมาก่อน ด้วยบรรยากาศมันเลยให้ความอบอุ่นเหมือนบ้านด้วยตัวมันเองอยู่แล้ว ถ้ามาจัดปาร์ตี้ที่นี่ก็คงเป็นงานเล็กๆ ที่ดูเป็นกันเองง่ายๆ สบายๆ ผมเองก็ไม่ขัดอะไรอยู่แล้ว แต่ก็อดแซวไปไม่ได้ว่า ที่อื่นเขามีแต่อยากออกไปข้างนอกที่ดีๆ หรูๆ มีคนที่นี่แหละ อยากอยู่ที่ทำงานไม่อยากไปไหน เลยได้คำตอบจากบรรดาอาร์ตติสท์ทั้งหลายว่า มันได้ฟีลกว่า

เรื่องสถานที่อาร์ตตัวพ่อตัวแม่ทั้งหลายได้ออกไอเดียจัดสถานที่กันอย่างสนุกสนาน เพราะผมให้ใช้พื้นที่ชั้นล่างได้ทั้งหมด รวมถึงในสวน ฝ่ายบัญชีที่มีงานก็เร่งทำกันไป ส่วนพวกฝ่ายศิลป์ที่โหมงานหนักมาก่อนและปิดงานตัวเองไปหมดแล้วก็มาช่วยกันดูเรื่องสถานที่ไปก็เคลียร์พื้นที่เรียบร้อยไปตั้งแต่วันศุกร์ มีพี่แอมบรรณาธิการคนเก่งอาสาเป็นแกนนำออกมาอ้อนของบไปก้อนหนึ่งก่อนและบอกให้ผมรอดูฝีมือลูกน้องแค่นั้น ส่วนเสาร์อาทิตย์นี้จะเข้าไปทำอะไรกันบ้าง ผมไม่รู้เพราะไม่ได้เข้าไปดู เรื่องอาหารก็ไม่ต้องมองหาร้านไหนให้ยุ่งยากสั่งเอาจากร้านข้างๆ ออฟฟิศเอาโดยลงมติเป็นเอกฉันท์ งานนี้ผมยึดเสียงส่วนใหญ่ อยากจัดยังไงก็เต็มที่ โดยให้ข้อแม้ไว้แค่สองข้อ คือ ไม่ทำทรัพย์สินเสียหาย และไม่รบกวนคนอื่น

.
.
.


“อยากกินอะไรเดี๋ยวทำให้” ผมถาม แล้วคิดไว้ในใจด้วย อยากรู้ว่าเขาจะคิดเหมือนผมไหม คริสต์มาสนี้อยู่เมืองไทยก็จริง แต่นึกถึงสมัยเรียนแล้วก็อยากลองทำไก่อบอีกสักครั้งเหมือนกัน ตั้งแต่กลับมานี่ผมยังไม่เคยได้กินไก่อบวันคริสต์มาสเลย ถ้าจะทำจริงๆ ก็ต้องออกไปซื้อของ แต่ออกไปใกล้ๆ แค่นี้คงไม่เสียเวลาเท่าไร

“ทำไก่อบเป็นหรือเปล่า ที่อบทั้งตัว เมื่อวานเห็นในทีวีแล้วอยากกิน ใช้ไก่ธรรมดาก็พอ ไม่ต้องไก่งวงหรอก ”

“ออกไปกินข้างนอกไหมล่ะ” ผมเสนอ

“ไม่เอาต้องทำกินที่บ้านมันถึงได้บรรยากาศ” ถ้าเขาจะกินที่บ้านแปลว่าผมต้องทำให้เขาได้ใช่ไหม

“แล้วยิ้มอะไร อยู่ดีๆ ก็ยิ้ม มีอะไร หืม” กรกระเซ้าถาม แล้วก้มลงมาฟัดแก้มผมเหมือนคนกำลังมันเขี้ยว

“ไม่มีอะไร คนยิ้มนี่ผิดหรือไง” ผมไม่ยอมตอบว่ายิ้มอะไร

“ไม่มีอะไรจะยิ้มทำไม จะบอกหรือไม่บอก ไม่บอกจะไม่กินไก่แล้วนะ แต่จะกินอย่างอื่นแทน”

“ไม่ต้องเลย ไอ้หื่น พาเข้าเรื่องนี้ได้ตลอด ถ้าจะกินก็ลุกไปอาบน้ำ ต้องออกไปซื้อของ” ผมพูด แล้วรีบขยับตัวจะลุกออกจากเตียง แต่โดนล็อคตัวไว้ก่อน 

“ว่าใครหื่น เดี๋ยวโดน”

“หยุด ตกลงจะกินไหม ไก่” ผมรีบปราม

“กิน แต่บอกมาก่อนเมื่อกี้ยิ้มอะไร” ยังอยากรู้อยู่อีก แล้วมือจะต้องสอดเข้ามาใต้เสื้อทำไม ไวจริง

“เออๆ บอกแล้วๆ” ผมรีบพูด ก่อนเรื่องจะไปกันใหญ่

“ก็บอกมาสิ”

“เมื่อกี้ตอนที่ถามกรว่าจะกินอะไร ก็คิดเล่นๆ ว่าอยากจะทำไก่อบ เพราะไม่ได้กินตั้งหลายปีแล้ว พอกรตอบว่าอยากให้ทำไก่อบก็เลยยิ้ม”

“คนมันใจตรงกันก็แบบนี้แหละ”

“เน่าวะเฮ้ย พอๆ ไปอาบน้ำ” ผมพูด ตัดบทแล้วรีบลุกจากเตียง คราวนี้ได้ลุกจริงๆ สักที

“โห ตัดบทกันตลอด”

“เออ อย่าช้า ช้าอด”

“คร้าบๆ ไปแล้วคร้าบ” กรพูดหน้าทะเล้นปนน่าเตะ ก่อนจะรับเดินหนีไปทันทีผมจะบ่นอะไรอีก



..............................................................



“ชินเป็นไงบ้าง” กรถามผม ระหว่างที่กำลังขับรถออกไปซื้อของมาทำกับข้าวเย็นนี้

“เรื่องรัก”

“อืม” ถ้าเรื่องชินต้องมาถามผม แต่ถ้าเป็นเรื่องของรักต้องตามกร

“บอกน้องกรให้เล่นตัวให้มันน้อยๆ หน่อย” ผมพูดขำ

“ไปบอกน้องกันต์เถอะ ให้มันพยายามมากกว่านี้หน่อย” กรพูดกลับมา

“เป็นปีนี่ยังไม่พอ” ผมพูด

“เอาน่ามาถึงขนาดนี้แล้ว สู้อีกหน่อยจะเป็นไร”

“อีกหน่อยแน่หรอ” ผมหันไปถามแบบไม่ค่อยจะเชื่อคนพูด คุยโทรศัพท์กันนี่เสี้ยมสอนกันดีนักหล่ะ คิดว่าผมไม่ได้ยินหรือไง

“เอาน่า”

“ว่าแต่คู่นี้มันชักยังไงๆ หรือเปล่า” กรถามขึ้นมา ซึ่งผมเองก็เคยคิดถึงเรื่องนี้อยู่เหมือนกัน

“ไม่รู้เหมือนกัน แล้วคิดว่าไง” ผมไม่กล้าให้คำตอบไปทางใดทางหนึ่ง เลยตอบแบบกลางๆ คือ ไม่รู้ไว้ก่อน

“ดูต่อไปแล้วกัน” กรพูดกลับมา แล้วเลี้ยวรถเข้าห้าง ผมว่านั่นคงเป็นคำตอบที่ดีที่สุด “ดูกันต่อไป”

“พูดแล้วนึกขึ้นได้ ไปที่นู่นแล้วเตือนให้ซื้อเคสโทรศัพท์ให้ชินด้วย” ต้องให้กรช่วยเตือนอีกที ไปถึงต้องซื้อของเยอะ กลัวจะลืมเพราะต้องซื้อให้หลายคน เมื่อคืนชินโทรมาหาผมพอรู้ว่าจะไปญี่ปุ่นเลยฝากให้ดูเคสสำหรับไอโฟนให้ ผมว่าจะจดลงในรายการของที่ต้องซื้อก็ยังไม่ได้จด

“อื้ม”

“แล้วรักเอาอะไรหรือเปล่า” ผมถาม

“ยังคิดไม่ออก บอกว่าคิดออกแล้วจะโทรมา” กรตอบผม บอกแล้วว่าเรื่องรักต้องถามกร

“อืม”

.
.
.


รักหรือไอ้เปี๊ยกของกร ตั้งแต่กลับไปอยู่เชียงใหม่ก็ยังติดต่อกับพวกผมไม่ขาด แต่ส่วนใหญ่จะโทรหากรมากกว่า คู่นี้เขาซี้กันแล้ว จากทีแรกไม่ค่อยจะถูกชะตากันเท่าไร มาตอนนี้สนิทกันยิ่งกว่าผมแล้ว แต่ไม่รู้ว่าสนิทแบบไหนกันแน่ แบบปกติธรรมดาก็พี่น้อง แต่สักพักก็กลายเป็นพ่อกับลูก แถมกรยังเป็นคุณพ่อที่หวงลูกมากเสียด้วย ลุงหลานก็ยังมี หนักๆ หน่อยไอ้เปี๊ยกเรียกกรว่าปู่เลยครับ คุยกันเดี๋ยวดีเดี๋ยวทะเลาะ เป็นเด็กตีกัน ฟังเขาคุยโทรศัพท์กันแล้วขำดี ผมหัวเราะตามไปด้วยทุกที

พอมองกรกับรักแล้วผมคิดถึงป่านเลย เป็นความรู้สึกของคนที่อยากมีน้อง พอมีแล้วไอ้ที่กรเคยว่าผมไว้ เขาเป็นเหมือนผมทุกอย่าง หาว่าผมชอบตามใจป่าน เข้าข้างป่าน ไปเที่ยวไหนก็ซื้อของกลับมาให้ แถมห่วงไอ้ป่านเกินเหตุ อะไรๆ ก็ป่าน แต่ทั้งหมดทั้งมวลที่เขาเคยว่าผมมา พอถึงตาเขาเองก็ไม่ได้ยิ่งหย่อนไปกว่าผมเลย ดีไม่ดีเป็นหนักกว่าผมอีก

ยิ่งช่วงที่รักใกล้เรียนพิเศษจบคอร์ส รักขอให้พาไปไหน กรพาไปหมด พากันไปเดินเยาวราชสามคนหาของกินกันดึกดื่นเที่ยงคืนเข้าร้านนู้นออกร้านนี้ พาไปซื้อของร้านไหนห้างไหนเปิดใหม่กรพาไปหมด ไม่รู้ว่ากลัวน้องถูกว่าว่าเชยหรือยังไง แต่ผลพลอยได้ก็มาตกที่ผมด้วยได้ของติดมือกลับบ้านด้วยทุกครั้ง ผมไม่ได้เรียกร้องแต่คนกระเป๋าหนักเขาจัดให้ ผมเองก็ไม่ขัด มีหน้าที่รับก็รับอย่างเดียว ห้ามพูดห้ามบ่น นานๆ ตามใจกันทีก็สนุกดี

รักกลับบ้านไปช่วงแรกๆ ผมกับกรเหมือนขาดอะไรไปเลย เพราะจากที่เคยอยู่กันสองคนเงียบๆ มีรักเขามาคนเดียวนี่เพิ่มเสียงในบ้านผมได้เยอะ แต่กลับไปอยู่เชียงใหม่ปู่กับย่าผมก็จะได้ไม่เหงา ตอนที่กลับไปวันแรกๆ มีการโทรมาอวดด้วยนะว่าไปบ้านย่าผมมา ย่าทำกล้วยบวชชีให้กินด้วย อร่อยมาก มีส่งรูปมาให้ดูอีกต่างหาก พอวันรุ่งขึ้นก็ส่งรูปมาอีก เป็นรูปมันช่วยย่าผมทำห่อหมก เอาแต่ของชอบผมมาอวดทั้งนั้น ไอ้แสบเอ้ย   

.
.
.


“มา กรยกเอง” กรพูดเมื่อผมเปิดฝาเตาอบเตรียมยกไก่ที่อบเสร็จแล้วออกมา

“เอาผ้ามารองอีกที” ผมบอก เพราะไม่แน่ใจว่าถุงมือผ้าที่ใส่กันร้อนจะเอาอยู่ ใช้มานานจนมันเริ่มนิ่มๆ ไว้คราวหน้าไปซื้อของ ต้องซื้อมาใหม่อีกสักคู่

“หอม” กรพูด แล้วยกถาดไปวางบนโต๊ะด้านหลัง

“เอาใส่จานนี้” ผมสั่งให้กรย้ายไก่จากถาดมาใส่จานที่เตรียมไว้ ดูท่าวันนี้จะอิ่มจนแน่น ดีที่มื้อกลางวันกินกันแค่ข้าวผัดคนละจาน นอกจากทำไก่อบแล้ว ยังมีมันบด ขนมปังกระเทียม แล้วก็ผักต้มอีกนิดหน่อย เป็นถั่วแขกกับข้าวโพดอ่อน ไม่มีแครอทเพราะกรไม่กิน ผมเองพอกินได้แต่ก็ไม่ชอบ หลังจากย้ายจานเสร็จกรก็ทยอยถือจานอาหารไปวางที่โต๊ะกินข้าว ส่วนผมถือแก้วและถังน้ำแข็งที่แช่ไวน์ไว้ตามออกไป

“ทำตัวเป็นฝรั่งกับเขาวันนึงได้ไหม” กรพูดขึ้นมา เมื่อผมกับเขานั่งอยู่ที่โต๊ะแล้ว

“ทำไม” ผมถาม

“จะขอพรก่อนมื้อเย็นวันคริสต์มาสไง”

“เอาดิ” ผมตอบ

“ขอ...” กรพูดมาแค่คำเริ่มต้นแล้วเงียบไป
.
.
.

“โอเค เรียบร้อย” กรพูดต่อ หลังจากเงียบไปสักสามสิบวิ


แล้วมื้อเย็นวันนี้ก็เป็นอีกวันที่ผมมีความสุข ผมไม่รู้ว่ากรอธิษฐานขออะไร แต่สำหรับผม

“ผมขอให้ทุกๆ วันจากนี้ไป ผมมีคนๆ นี้ ผมขอขอบคุณอะไรก็ตามที่ส่งเขามาให้ผม ผมขอบคุณมากจริงๆ”

-----------------------------------------------

[yeyong]

อยากลองชิมไก่อบ

[nn~~NN]

ขอ Merry Christmas กรกันต์ย้อนหลังด้วยค่ะ 

[boylove_yj]

 

รักกันไปนานๆนะคะ

+1

[Horizon]

น่ารักได้ตลอดคู่นี้
นายกรก็เสมอต้นเสมอปลาย ไม่เปลี่ยน
+1