มาต่อแล้วครับไม่ได้โดนจับไปนะเอท
อย่างพี่เขาไม่กล้าจับหรอก
ตอนนี้เลยจัดให้ยาวๆเลยเอาให้เหมือนชื่อตอนจัดเต็มเพราะไม่ได้มาลงนานแล้ว
ขอบคุณครับที่ยังรอติดตามกันอยู่
.............................................
ตอนที่35 อย่างนี้ต้องจัดเต็ม
เช้าวันรุ่งขึ้นรักมาถึงแต่เช้าซึ่งวันนี้คีย์กับเต้ก็ตื่นเช้ากว่าปกติ
เมื่อรักมาถึงทั้งหมดเข้าไปนั่งคุยกันในห้องรับแขกงานนี้แดงกับนพก็ร่วมมือด้วย
เป็นการขอร้องกึ่งบังคับของคีย์กับเต้ทำให้แดงกับนพต้องจำยอมร่วมมือด้วย
“ตกลงตามนี้นะ แดงกับนพเตรียมสถานที่ให้พร้อมล่ะบ่ายนี้ แต่ว่าพี่อยากเห็นหน้าคนชื่อเจมส์จริงๆ เออแล้วนี่เจ้าคนเสน่ห์แรงมันไปอยู่ไหนล่ะตั้งแต่มาพี่ยังไม่เห็นหน้ามันเลย” รักถามขึ้นเมื่อคุยรายละเอียดกันเรียบร้อยแล้ว
“ปู่เขาเข้าไปดูในไร่ตั้งแต่เช้าแล้วครับ เดี๋ยงคงกลับมาแล้วล่ะ ส่วนจาร์ยเจมส์ไม่รู้ตื่นหรือยัง”
“เอาประชุมอะไรกันแต่เช้าเลย” ธรทักเมื่อเดินเข้ามาถึงห้องรับแขก
“ท่าทางจะตายยากแหะ ถามถึงก็โผล่มาเลย” รักทักเพื่อนรักของเขาก่อนเดินไปหา
“เออ มึงมาก็ดีแล้วกูมีเรื่องอยากจะคุยด้วยพอดีเลย” ธรบอกพร้อมกับเดินกอดคอรักเพื่อให้ตามเข้าห้องทำงานของเขาไป
พวกคีย์นั่งคุยกันต่อสักพักเจมส์ก็ออกจากห้องพักเดินมาที่พวกคีย์
“ตื่นกันแต่เช้าเลยนะเด็กๆ” เจมส์ทักเมื่อเดินมาถึงพวกคีย์
“ก็บรรยากาศมันออกจะบริสุทธิ์นี่ครับต้องรีบตื่นขึ้นมาหน่อยสิครับ เพราะตอนนี้อากาศเริ่มจะไม่ค่อยสะอาดแล้วล่ะครับ” เต้บอกก่อนที่จะชวนคีย์เข้าไปที่ห้องครัว
เมื่อคีย์กับเต้แยกตัวไปแดงกับนพก็ขอตัวแยกออกไปเหมือนกันทำเอาเจมส์งงเล็กน้อยเมื่อเห็นทุกคนแยกย้ายกันไปเมื่อเขามา
ที่ห้องทำงานของธร
“ไอ้รักกูมีเรื่องอยากปรึกษามึงว่ะ” ธรเริ่มเรื่องทันทีที่พาเพื่อนเข้ามาในห้องทำงาน
“เรื่องอะไรอย่าบอกนะว่าเรื่องเจมส์อะไรนั่น หรือว่ามึงอยากช่วยเขาวะ” รักทำหน้าแปลกใจ
“เปล่าเรื่องนี้กูสัญญากับลุงไว้แล้วว่าจะไม่เข้าไปยุ่งเกี่ยว แต่ที่กูอยากคุยกับมึงก็เรื่องที่เขารู้เรื่องกูสมัยเรียนหมดเลยนี่สิ แต่กูทำไมจำไม่ได้ว่าเคยเจอเขามาก่อนเลยว่ะ”
“เขาอาจจะไปสืบมาก็ได้เรื่องแค่นี้เองมึงคิดมากไปหรือเปล่าวะ”
“ไม่ใช่แน่ๆ กูมั่นใจว่าเขาต้องเคยรู้จักกูสมัยเรียน แต่กูจำไม่ได้เดี๋ยวมึงเจอเขาช่วยกูนึกหน่อยแล้วกัน”
“เออๆๆ แต่กูว่ามึงคิดมากไปเองว่ะ” รักยังยืนยันความคิดเดิม
หลังจากคุยกันเสร็จรักกับธรก็เดินออกมาจากห้องเจมส์นั่งอยู่ที่ห้องรับแขกคนเดียวพอดี
“นั่นไงตัวปัญหา พอจะนึกออกไหม” ธรกระซิบถามรักเมื่อเดินออกมาเห็นพอดี
รักก็หันมาเห็นทั้งสองคนเหมือนกันเขารีบเดินมาหาธรอย่างรวดเร็ว
“อ่าว!! คุณรักก็มาด้วยหรือครับ ไม่คิดว่าจะเจอกันที่นี่” เจมส์ทักรักทำเอาเขาทำหน้าไม่ถูกไปเหมือนกัน
เพราะว่ารักก็ยังไม่แน่ใจว่าเคยรู้จักกับเจมส์มาก่อน เขาเลยพยายามมองหน้าเจมส์ให้ชัดๆเผื่อจะนึกออกบ้าง
“หน้าผมมีอะไรหรือครับถึงได้จ้องซะขนาดนั้น” เจมส์ทักเมื่อเห็นรักจ้องหน้าเขาตาไม่กระพริบ
“เออ... เปล่าครับไม่มีอะไร ไปกินข้าวกันดีกว่าเริ่มหิวสิ” รักรีบชวนคุยเรื่องอื่นทันที
“นั่นสิ อาจารย์คงจะหิวแย่แล้ว” ธรรีบช่วยเพื่อนอย่างรวดเร็ว
“เรียกผมว่าเจมส์เฉยๆก็ได้ครับ จะได้ดูสนิทกันดี”
“เรียกอาจารย์ดีแล้วครับ ไปกินข้าวกันเถอะครับ” ธรบอกพร้อมกับเดินนำไปที่ห้องอาหาร
เจมส์เดินตามไปโดยมีรักเดินรั้งท้าย รักพยายามนึกให้ออกว่าเจมส์เป็นใครกันแน่
ตอนนี้เขาเริ่มเครียดมากกว่าธรเสียแล้ว
พอมาถึงห้องอาหารคีย์กับเต้จัดโต๊ะไว้เรียบร้อยแล้ว พร้อมทั้งจัดที่นั่งไว้ให้ทุกคน
คีย์นั่งคู่กับธรแล้วเต้นั่งกับรักให้เจมส์นั่งหัวโต๊ะทางฝั่งคีย์กับเต้
กับข้าวเช้าวันนี้คีย์กับเต้เป็นคนบอกให้ป้าแดงทำทั้งหมด
มีต้มจืดตำลึงใส่หมูสับ แกงป่าหมู น้ำพริกกะปิผักต้ม แล้วก็ไข่เจียวหมูสับ
“ปู่ครับกินไข่เจียวหน่อยนะอันนี้เค้าทอดเองเลยนะ” คีย์บอกพร้อมกับตักไข่ใส่จานให้ธรก่อนหันไปยิ้มให้เจมส์
ทำเอาธรแปลกใจเพราะว่าคีย์เอาใจเขามากเป็นพิเศษแต่เขาก็คิดว่าดีไปอีกแบบเหมือนกัน
“จารย์ทานเยอะๆนะครับ” เต้หันไปบอกเจมส์พร้อมกับตักผักต้มใส่จานให้แล้วตกน้ำพริกกะปิตาม
รักก็กำลังจะลงมือตักน้ำพริกกินบ้างเหมือนกัน
“พี่รักลองทานนี่ก่อนดีกว่าครับ ผมช่วยป้าน้อยทำเลยนะครับ” เต้บอกพร้อมกับตักแกงป่าให้รักแทน
รักเองก็ออกอาการงงเล็กน้อยแต่ก็ไม่ได้คิดอะไร เขาหันกลับไปกินกับข้าวที่เต้ตักให้ก่อน
เจมส์ตักผักกับน้ำพริกที่เต้ตักให้เข้าปากเล็กน้อย สีหน้าเขาเปลี่ยนไปทันที
จากหน้าขาวๆเปลี่ยนเป็นสีแดงระเรื่ออย่างรวดเร็วพร้อมเหงื่อเม็ดเป้งที่ผุดขึ้นตามหน้าผาก
นี่ขนาดเขาระวังตัวโดยการตักแบ่งกินทีละน้อยแล้วนะ แต่รสชาติที่ได้รับยังเผ็ดร้อนจนยากที่จะทนไหว
เขารีบมองหาน้ำบนโต๊ะเขาหยิบแก้วที่อยู่ตรงหน้าขึ้นมาดื่มอย่างรวดเร็วเพื่อบรรเทาความเผ็ด
‘พรวดดดดดดดดด’ น้ำที่ยกดื่มเข้าไปถูกพ่นออกมาจนหมด ยังดีที่เจมส์ยังมีสติหันหน้าออกไปนอกโต๊ะกินข้าวทัน
“อาจารย์เป็นอะไรหรือเปล่าครับ” ธรรีบถามด้วยความเป็นห่วง
“จารย์เขาคงจะรีบดื่มเลยสำลักน้ำนะครับเดี๋ยวผมพาไปห้องน้ำเองครับ” เต้รีบบอกพร้อมกับลุกขึ้นพยุงเจมส์ให้ลุกขึ้นไปห้องน้ำ
“ลุงกับเต้เป็นคนทำใช่ไหม” ธรหันมาถามคีย์ที่นั่งอมยิ้มอยู่
“เปล่านะเค้าไม่ได้ทำอะไรซะหน่อย ไอ้เต้หรอกที่ทำ” คีย์แอบยิ้มอย่างสะใจ
คีย์คุยกับธรเพลินหันไปอีกทีรักกำลังตักข้าวกับน้ำพริกเข้าปากพอดี
“พี่รักอย่.......” ดูเหมือนไม่ทันเสียแล้วเพราะรักกินเข้าไปเต็มคำ
พอน้ำพริกเข้าปากเท่านั้นรักรู้สึกเหมือนลมจะพุ่งออกมาจากหูทั้งสองข้างได้ทันที
ความเผ็ดร้อนแผ่กระจายเต็มปากอย่างรวดเร็วเขารีบหันไปคายข้าวคำนั้นทิ้ง แดงรีบเอาน้ำมาให้
“โอ๊ยย ทำไมมันเผ็ดนรกแตกแบบนี้ละน้องคีย์ นี่ใส่พริกเท่าไหร่กันแน่” รักบ่นไปกินน้ำไปหน้าแดงกล่ำ
“จะไม่ให้เผ็ดขนาดนั้นได้ไงล่ะค่ะ คุณเต้เล่นใส่พริกเกือบ50เม็ด ป้าห้ามแล้วนะคะ” ป้าน้อยรีบพูดแทรก
ตอนนี้รักไม่มีอารมณ์จะพูดต่อแล้วเพราะเขาเผ็ดจนรู้สึกชาไปทั้งปากแล้ว
แดงก็มาคอยดูแลหาน้ำหานมมาให้กินแก้เผ็ด
ธรได้แต่หันมองหน้าคีย์ แต่คีย์กลับทำเป็นไม่รู้ไม่ชี้เพราะเขาบอกแล้วว่าเป็นฝีมือของเต้
แต่ธรยังสงสัยเรื่องน้ำอยู่เขาหยิบแก้วที่เจมส์ดื่มเมื่อกี้มาดู
คีย์พยายามจะแย่งกลับมาแต่ไม่สำเร็จ ธรยกขึ้นมาดมกลิ่นเปรี้ยวฉุนขึ้นจมูกทันที
“นี่มันน้ำส้มสายชูนี่นา แล้วอันนี้ฝีมือใครอย่าบอกนะว่าของเต้อีก”
คีย์ไม่ตอบกลับทำเป็นไม่ได้ยินคำถามของธร หันกลับมากินข้าวต่อ
สักพักเต้ก็เดินกลับมาที่โต๊ะคนเดียว
“แล้วอาจารย์ละเต้ ไปไหนแล้วล่ะ” ธรถามเมื่อเห็นเต้กลับมาคนเดียว
“อ๋อ จารย์เขาขอตัวกลับห้องแล้วล่ะครับ” เต้บอกแล้วหันไปขยิบตาให้คีย์เล็กน้อย
“อ่าว พี่รักเป็นอะไรไปครับ” เต้หันมาถามรักที่กำลังยกนมที่แดงหามาให้ดื่ม
“ก็น้ำพริกมึงนะแหละไอ้เต้ กูห้ามไม่ทันขานั้นแค่นิดเดียวแต่พี่รักเต็มๆคำเลย” คีย์พูดไปพยายามกลั่นหัวเราะไป
“ไม่ต้องมาพูดเลยทั้งสองคน พี่ไม่คิดว่ามันจะเผ็ดขนาดนี้นี่นา”
พอรักพูดออกมาแบบนี้คีย์กับเต้ก็ระเบิดเสียงหัวเราะออกมาแบบกลั่นต่อไปไม่ไหวอีกต่อไปแล้ว
“นี่แค่เริ่มต้นเองนะครับ” เต้บอก
“ไอ้เต้เรียบร้อยไหมวะ” คีย์แอบถามเมื่อเดินออกจากห้องอาหาร
“มือชั้นกูแล้วมีหรือจะพลาดวะ ไม่รู้ป่านนี้มีคนช่วยหรือยัง” เต้ยิ้มภูมิใจในผลงานของตัวเอง
ปัง ปัง ปัง
“มีใครอยู่ข้างนอกไหมครับ ผมติดอยู่ในนี้ชวยเปิดให้ผมผมหน่อยครับ” เจมส์ทุบประตูห้องน้ำภายในห้องพักของเขาเพื่อเรียกคนช่วย
เต้แกล้งขังเขาไว้ในนั้น โดยแกล้งทำว่าลูกบิดประตูมันเสียเดี๋ยวจะไปตามคนมาช่วย
เจมส์รออยู่นานเห็นไม่มีคนมาช่วยสักทีจึงเริ่มส่งเสียงขอความช่วยเหลือ
เขาทั้งร้องทั้งทุบประตูอยู่นานสองนานจนเริ่มเจ็บคอกับเจ็บมือทั้งสองข้างแล้วก็ยังไม่มีคนมาเปิดประตูให้เขาเสียที
แต่เขาก็ยังไม่ลดความพยายามที่จะส่งเสียงร้องของความช่วยเหลือต่อไป
เกือบชั่วโมงนพกับเต้ถึงเข้ามาเปิดประตูให้เขาออกมาจากห้องน้ำ
“จารย์ครับผมลืมไปว่าจะไปตามคนมาช่วย ขอโทษทีนะครับ” เต้แกล้งทำเป็นหน้าจ่อยก้มหน้าสำนึกผิด
“ผมขอโทษจริงๆนะครับ” เต้ย้ำคำอีกหน
เจมส์ก็รู้ทั้งรู้ว่าเต้ต้องแกล้งเขาตั้งแต่ตอนที่กินข้าวแล้ว แต่เขาก็พูดอะไรไม่ได้
“ช่างมันเถอะ แต่วัยอย่างเราไม่น่าจะขี้ลืมง่ายแบบนี้นะ” เจมส์แกล้งย้อนถาม
“ผมก็ได้ลืมง่ายหรอกครับ แตพอดีบางเรื่องมันไม่อยอยากจำนะครับ” เต้ตอบพร้อมกับยิ้มโชว์ฟันขาวๆให้เจมส์ดู
ก่อนที่เขาจะดึงนพออกมาจากห้อง
“ปู่เดี๋ยวเค้าเข้าไปช่วยที่โรงปุ๋ยนะ ปู่ช่วยจารย์เจมส์ไปด้วยสิเผื่อเขาจะอยากรู้อยากทำบ้าง”
คีย์กอดแขนอ้อนธรให้ชวนเจมส์ไปที่โรงปุ๋ยหมักด้วยกันในตอนบ่าย
“คงไม่ต้องหรอกมั้ง ที่นั่นมันเลอะมากเลยนะลุงเขาคงไม่อยากไปหรอก” ธรบ่ายเบี่ยงที่จะไปชวนเจมส์
“ปู่อะนะนะ ยังไม่ทันชวนเลยแล้วจะรู้ได้ไงว่าเขาจะไม่อยากไป ปู่ลองไปชวนหน่อยนะ”
คีย์ยังไม่เลิกอ้อนเขากอดแขนธรพร้อมกับซบหน้าไว้เพื่อทำให้ธรใจอ่อนเต็มที่
แล้วก็ได้ผลเพราะว่าธรไม่เคยทนลูกอ้อนของเขาได้นานสักที
เมื่อธรเป็นคนเอ่ยปากชวนเองมีหรือที่เจมส์จะไม่ไป
ระหว่างเดินไปที่โรงปุ๋ยหมักชีวะภาพเจมส์เดินเข้าไปแทรกระหว่างธรกับคีย์
เขาชวนธรคุยเรื่องสวนเรื่องต้นไม้ต่างๆรวมถึงเรื่องปุ๋ยที่กำลังจะไปดูวิธีการทำ
“ได้ใจไปก่อนเถอะ ถึงโรงปุ๋ยเมื่อไหร่ได้หน้าระรื่นไม่ออกแน่” คีย์พูดออกมาเบาๆคนเดียวก่อนที่จะเดินไปกับเต้
“เห้ย มันทั้งด้านทั้งทนได้ใจเลยว่ะ ท่าทางมึงจะเจอคู่แข่งตัวกะจาดซะแล้ว” เต้หันมาบอกคีย์
“มึงว่าไงนะคู่แข่งตัวอะไรนะ” คีย์ถามย้ำพราะเขาไม่แน่ใจกับคำที่ได้ยิน
“กูบอกว่ามึงเจอคู่แข่งตัวกะจาดเข้าให้แล้วไง อย่าบอกนะว่าหึงจนหูตึงไปแล้ว” เต้แซวคีย์เล่น
“หูตึงบ้านมึงหรอ มึงอะพูดผิด เขาเรียกคู่แข่งตัวฉกาจโว้ยไม่ใช่ตัวกระจาด มึงอย่าไปพูดให้ใครเขาได้ยินนะมึงแยเขาตายเลย” คีย์พูดไปขำเพื่อนรักตัวเองไป
“อ่าว กูใช้ผิดก็ไม่เห็นเป็นไร ก็กูอยู่เมืองนอนตั้งแต่เด็กพูดผิดบ้างแล้วใครจะทำไม” เต้พูดพร้อมกับตบหัวเพื่อนปากมากของเขาไปหนึ่งที
“เออๆเรื่องของมึง แค่นี้ต้องใช้กำลังกลบเกลื่อนเรื่องหน้าแตกเลยหรือไงวะ” คีย์ยังแซวไม่เลิก
“เดี๋ยวมึงก็จะโดนเตะคราวนี้ รู้แบบนี้ไม่ช่วยซะดีกว่า”
“เออ กูล้อเล่นน่าไปรีบไปกันเถอะพี่แดงกับพี่นพรอแย่แล้ว” คีย์รีบเปลี่ยนเรื่องก่อนที่เต้จะงอน
ที่โรงปุ๋ยหมักชีวะภาพ
แดงกับนพมาเตรียมของเพื่อทำปุ๋ยให้กับธรก่อนแล้ว เพราะว่าเขาต้องทำไปสาธิตให้เกษตรกรอีกหมู่บ้านดู
เมื่อธรมาถึงเขาก็อธิบายวิธีการทำและประโยชน์ของปุ๋ยหมักชีวะภาพให้เจมส์ฟัง
พอถึงขั้นตอนลงมือทำแดงก็เข้ามาชวนธรไปดูงานในไร่ต่อธรเลยให้นพช่วยดูแลพวกคีย์แทน
พอธรเดินลับตาไปคีย์กับเต้ก็รีบเข้ามาอยู่ข้างๆเจมส์ทันที
“จารย์ครับต้องเริ่มทำจากทางนี้ก่อน พี่นพไปทำอย่างอื่นก็ได้นะครับ ทางนี้ผมสอนเองได้” เต้หันไปบอกนพพร้อมขยิบตาให้
“ครับงั้นผมฝากด้วยแล้วกัน เดี๋ยวสักผมจะกลับมาช่วยตอนหมักเชื้อนะครับ” นพบอกแล้วเดินออกไป
“จารย์ต้องมาช่วยผสมสองกองนี้เข้าด้วยกันก่อนนะครับ” คีย์บอกพร้อมกับลงมือทำเป็นตัวอย่าง
“ทำไมผมต้องทำด้วยล่ะ ในเมื่อคุณธรไม่ได้อยู่ดูซะหน่อย ใครอยากทำก็ทำสิ” เจมส์พูดพร้อมกับนั่งลงตรงที่นั่งข้างทั้งสองคน
เจมส์ทำเอาทั้งสองคนถึงกับอึ้งเมื่อได้ยินเขาพูดออกมาแบบนั้น
“ผลสุดท้ายก็ทนเป็นคนดีต่อไปไม่ไหวแล้วละสิ” เต้พูด
“ไม่ต้องพูดมากรีบๆทำเข้าเถอะเดี๋ยวคุณธรกลับมางานจะไม่เดินเอา” เจมส์ทำวางท่าทันที
“แล้วทำไมพวกผมต้องเชื่อคุณด้วยล่ะ” คีย์พูด
“ก็อย่างน้อยผมก็เป็นผู้ใหญ่มากกว่าพวกคุณ”
“ก็แค่อายุมากกว่าแล้วก็หน้าด้านมากกว่า มาอยู่บ้านคนอื่นเขาแล้วยังจะมาวางท่าใส่เจ้าของเขาอีก” เต้บอก
“ก็ตรงนี้ไม่เห็นมีใครเป็นเจ้าของบ้านสักคน แล้วทำไมผมต้องเกรงใจด้วย” เจมส์ยังพูดแบบวางท่าเหมือนเดิม
“นอกจากหน้าด้านแล้วยังจะโง่อีกแหนะ ก็แฟนเจ้าของบ้านเขาอยู่นี่ทั้งคนก็เหมือนเจ้าของบ้านอยู่แล้ว แค่นี้ยังไม่เข้าใจอีก” เต้ตอบโต้แบบไม่เกรงใจ
“ก็แค่แฟนเดี๋ยวก็เลิกได้ อีกหน่อยก็เปลี่ยนเป็นผมแล้วล่ะ” เจมส์ยิ้มอย่างมั่นใจ
“ถ้าทำได้ก็ลองดูสิ ดูสิว่าปู่เขาจะเปลี่ยนใจง่ายหรือเปล่า” คีย์พูดหลังจากเงียบมานาน
“ก็แค่เด็กคนเดียวผมทำไมจะแย่งมาไม่ได้”
‘เผละ’ ส่วนผสมของปุ๋ยหมักที่คีย์เริ่มคลุกผสมกับน้ำแล้วลอยมาอยู่ตรงหน้าอกของเจมส์ก้อนใหญ่
“เอาตัวเองให้รอดเสียก่อนเถอะตอนนี้” คีย์พูดแล้วก็ใช้บุ้งกี๋ตักส่วนผสมตรงหน้าแล้วสาดใส่เจมส์อีกที
“เฮ้ยยยย” เจมส์รีบหลบแต่ไม่ทันเสียแล้ว พวกมูลสัตว์กับส่วนผสมต่างๆเปรอะเต็มตัวเขาแล้ว
“นี่เล่นกันอย่างนี้เลยหรอ อย่าคิดว่าผมจะกลัวนะ”
เจมส์เดินมาหมายจะหยิบบุ้งกี๋มาตักส่วนผสมของปุ๋ยสาดใส่คีย์คืนมั่ง
“ลองดูสิครับ แล้วจะหาว่าผมไม่เตือนแล้วกัน” คีย์หยิบไม้พายขนาดใหญ่ที่ใช้กวนส่วนผสมใกล้มือขึ้นมาชี้ไปที่เจมส์
“พวกคุณไม่กล้าทำร้ายผมหรอกผมรู้” เจมส์พูดแต่ยังลังเลเล็กน้อย
“ก็ลองดูสิครับ ว่าผมจะกล้าหรือเปล่า” คีย์พูดอย่างหนักแน่นพร้อมกับสายตาดุดัน
ยิ่งทำให้เจมส์ออกอาการลังเลมากขึ้นไปอีก
ระหว่างที่เจมส์กำลังยืนเก้ๆกังๆอยู่นั้น
‘ซูมมมม’ สายน้ำขนาดใหญ่พุ่งฉีดมาที่ตัวเขา
เต้หยิบสายยางขนาดใหญ่ที่ต่อกับเครื่องสูบน้ำมาฉีดใส่เจมส์ แรงดันน้ำทำเจมส์เซถลาล้มลงไปนั่งลงกับพื้น
“ผมเห็นจารย์ตัวสกปรกเลยจะล้างให้นะครับ มันจะได้สะอาดขึ้นทั้งตัวทั้งความคิด”
เต้ฉีดน้ำใส่เกือบห้านาทีก่อนที่จะหยุดฉีดน้ำ
“นั่นไงสะอาดแล้ว แต่สงสัยจะแค่ตัวนะ”
“อาบน้ำแล้วต้องปะแป้งด้วยใช่ไหมแบบนี้” คีย์พูดแล้วก็หยิบปูนขาวที่เตรียมไว้ใส่ปรับสภาพดินขึ้นมา
‘พรึ่บ’ คีย์เทปูนขาวใส่เจมส์ที่กำลังลุกขึ้นจนหมดถุง เจมส์มีสภาพไม่ต่างจากกุ้งชุบแป้งทอดที่ตัวขาวไปด้วยผงของปูนขาว
ตอนนี้เจมส์ลืมหูลืมตาไม่ขึ้นเพราะผงของปูนเขาเกาะเต็มตัวเขาไปหมดพร้อมกับเริ่มแห้ง
เจมส์ลุกขึ้นได้ก็เดินสะเปะสะปะไปทั่ว
“เดี๋ยวผมช่วยเองครับ” เต้บอกพร้อมกับฉีดน้ำใส่เจมส์อีกหน ทำให้เขาล้มลงไปกับพื้นอีกครั้ง
ตอนนี้ในโรงปุ๋ยนองไปด้วยน้ำกับขาวไปด้วยปูนขาว
ธรไปดูงานกับแดงพักใหญ่ก็กลับมาที่โรงปุ๋ย พอเข้ามาที่โรงปุ๋ยเขาก็เห็นเจมส์อยู่ในสภาพไม่ต่างจากลูกหมาที่เพิ่งโดนช่วยขึ้นมาจากน้ำ
“นี่มันเกิดอะไรกันขึ้น” ธรถามพร้อมกับมองไปรอบๆบริเวณโรงปุ๋ย
“อ๋อ ไม่มีอะไรหรอกครับ พอดีจารย์เขาบังเอิญล้มลงไปใส่ถุงปูนขาวนะครับ ผมเลยเอาน้ำฉีดทำความสะอาดให้นะครับ”
เต้ชิงพูดขึ้นมาก่อน
ธรมองหน้าเต้แล้วหันไปมองหน้าคีย์ “จริงหรือเปล่าครับอาจารย์” เขาถามเจมส์เพื่อแน่ใจ
“นี่ปู่ไม่เชื่อพวกเราหรือไง หาว่าพวกเราแกล้งอาจารย์เขาใช่ไหมล่ะแบบนี้” คีย์พูดขึ้นมาก่อนที่เจมส์จะพูด
“ไม่ใช่แบบนั้นนะลุง พี่ก็แค่ถามเพราะว่าอาจารย์เขาก็เหมือนแขกของบ้านไร่เรานะครับ”
“แล้วปู่ไม่คิดถามพวกเราบ้างหรือไงว่าจริงๆเป็นยังไง” คีย์ทำเสียงไม่พอใจก่อนเดินหนีออกไปทันที
“ลุงเดี๋ยวก่อนสิครับ คุยกับพี่ก่อน แดงพาอาจารย์เขากลับไปเปลี่ยนเสื้อผ้าใหม่ด้วยนะ” ธรหันมาสั่งแดงก่อนวิ่งตามคีย์ออกมา
เต้ก็ได้ยิ้มแล้วหันไปมองหน้าเจมส์ เหมือนบอกให้รู้ว่าดูสิธรรักเพื่อนเขามากไหน
แดงพาเจมส์กลับมาที่บ้านเต้เดินตามหลังมาติดๆ พอมาถึงบ้านรักก็เดินออกมาพอดี
รักมองเจมส์ก่อนที่จะเดินเลยมาที่เต้
“เต็มที่กันเลยหรือนี่” รักกระซิบถาม
“พี่ไม่เห็นนี่นาว่าตอนที่พี่ธรไม่อยู่แล้วเขาเป็นยังไง นี่ยังน้อยไปนะผมว่า แล้วพี่ล่ะเรียบร้อยไหมครับ” เต้ถามกลับ
“ระดับพี่ไม่มีพลาดอยู่แล้ว ขนาดพี่เห็นยังกลัวเองเลย” รักทำท่าขนลุกเมื่อพูดถึงสิ่งที่เขาทำมา
เต้ไม่ได้พูดอะไรต่อได้ยิ้มอย่างสะใจออกมาพร้อมกับมองไปที่เจมส์ที่กำลังเดินเข้าบ้าน
................................
มีต่อนะครับ
หัวข้อ: [เปิดจอง P:1,ภาพกระเป๋า P:39] มนต์รักบ้านทุ่ง ตอนจบ P:39 20-8-2554 (อ่าน 357731 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก