หัวข้อ: [fiction] เพราะเรากัดกัน (ผูกพัน) โดย aoikyosuke

[A GE]

    วันนี้เข้าข้างทานเต็มๆครับ  ทำไมอ้อนถึงได้ไม่รู้จักก้าวเดินไปข้างหน้า  มัวแต่พะวงอยู่กับอดีตที่ทำให้ทานกะไหมเจ็บไม่เลิกทั้งคู่     แย่มากๆครับ

รี2ครับผม

[taebin7]

 


ขอบคุงที่มาต่อนะงับ

[pongsj]

เมื่อไหร่อ้อนจะเข้าใจสักที พ่อแม่ของไหมปฏิเสธตัวเองซะขนาดนั้น เลิกสนใจไปเหอะ

เพราะยังไงเราก็เข้าข้างนายทานนนนนนนนนนนนนนนน อิอิ

[Lucifer]

ยังไงก็ได้อ่า แค่ทานไม่เสียใจ ได้ม่ะอ้อน 

[tsuyu]

อ้อน อย่าทำให้ทานต้องเสียใจไปมากกว่านี้เลย 

[think]

อ้อนอย่าทำให้สุดที่รักของป๋มต้องเจ็บเลยน๊าาาาาาาาาาาา

รักทานที่สุ๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด

[Poes]

ไปเที่ยวทะเลกันด้วย จามีอาไรเกิดขึ้นบ้างนา 



เมนท์ 8 แล้วจ้า

[AcOustic_Guitar]

อดีตก็คืออดีตอยากให้อ้อนกะทานรักกันวันนี้ให้มากๆ เห้อ อยากให้สองคนนี่สมหวังกันจิงๆ 

[Jingjoh]

สงสารทานจับใจ

 

[Junrai_Hyper™]

ฮือ ฮือออออออออออออออออออออ

ทำไมต้องคิกมากทั้งสองคนด้วย

แงแงแงแงแงแงแงงแง

 
















เมนท์ที่ 11 แล้วพ่อเรย์

มาให้ว่องเลย

 

[oaw_eang]

เข้ามาถามว่าระหว่างเป็นผู้เลือกกับเป็นคนถูกเลือกอันไหนเจ็บปวดกว่ากัน

ทุกคนล้วนอยากได้ในสิ่งที่ตนเองไม่มีหรือเรียกง่ายๆ ว่า "ขาด" กันทั้งนั้น
 

ปล. เฮ้อ......เรื่องนี้เขียนได้ดีชะมัดยาก อ่านไปใจเต้นระริกๆ ไป 

[THIP]

จะทำอะไรก็รีบทำเถอะพ่อคุณ เดี๋ยวทานจะบ้าไปเสียก่อน 

เม้นต์ 13 แล้วเด้อ   

[ที่ปรึกษาไอทีขั้นต้น]

มัวแต่คิดกันไปต่างๆนาๆแทนที่จะหันหน้าพูดคุยกับคนที่รักที่สุด
*********************
เพราะเรากัดกัน (ผูกพัน) ตอน ไม่ให้เธอไป

มาทำไมทะเล มาแล้วก็มานอนหลับสนิทไม่ยอมตื่น จะมาทำไม มาทำไมของเขากันเนี่ย ห๊า มาทำไม
อ้อนอยากจะตะโกนถามทานตะวันที่กรอกเบียร์เข้าปากไปสามกระป๋องแล้วก็สลบเหมือดไม่ยอมตื่นอยู่บนเตียงผ้าใบ

แต่ดูท่าว่ากว่าจะอีกฝ่ายจะตื่นคงอีกนาน

มาถึงก็ลากมาหาเตียงผ้าใบริมชายหาด แล้วคนลากมาด้วยก็ซัดแอลกอฮอล์เข้าไปแบบไม่ยั้ง ผลที่ได้ คือ นิ่ง หลับสนิท สลบเหมือด

"ทาน..ทาน..ทานตะวันจ๋า"

แค่คำพูดแกล้งล้อเลียน หาเรื่องสนุก ๆ เพี้ยน ๆ มาพูดเท่านั้น แล้วก็หัวเราะคิกคักชอบใจอยู่คนเดียว
ทะเลหน้าหนาว อากาศแปลก ๆ เย็นและร้อน แต่ในเวลาเที่ยงวันแบบนี้ มันก็รู้สึกดีไปอีกแบบ

อ้อนนอนมองหน้าของทานตะวันแล้วก็หัวเราะเสียงเบา ก่อนจะหันไปมองแผ่นน้ำสีฟ้าครามที่อยู่ตรงหน้า
แล้วก็อมยิ้มเล็กน้อย ครุ่นคิดอะไรไปเรื่อยเปื่อย ปล่อยใจให้ไหลเรื่อยสบาย ๆ ไม่ได้คิดอะไรที่หนักหนาสาหัสอีก

หนึ่งในความคิดต่าง ๆ รวมถึงเรื่องของ

"พี่...ไหมรักพี่เหมือนเดิมค่ะ..แต่ไหมเสียใจที่พี่ไม่ยอมบอกเหตุผลที่จากไป"

เหตุผลเหรอ เหตุผลที่ครั้งหนึ่งเคยเป็นเรื่องที่ยิ่งใหญ่ แต่วันนี้เมื่อเวลาผ่านไป ถึงได้คิดออก

"พี่ยังรักไหมเหมือนเดิม..แล้วพี่ก็ไม่เคยเสียใจที่ไม่บอกเหตุผลที่จากไป"

ไม่เสียใจเพราะ ความรู้สึกและความทรงจำยังอยู่กับตัว เคยรักกันยังไง เคยทำดีให้กันยังไง ทุกอย่างยังเก็บใส่กล่องแห่งความทรงจำเสมอ
ตกใจไม่แน่ใจ ใช่ ที่ในครั้งแรกคิดอยู่อย่างนั้น

แต่เมื่อมาถึงวันนี้แล้ว สิ่งที่คิดได้ก็คือ

เราเคยเป็นคนรักกัน

ผู้หญิงที่รักมาก ๆ ยังพูดคำว่ารอ โดยไม่มีข้อแม้หรือเหตุผล

ส่วนใครอีกคน ที่ไม่เคยยอมใคร ก็ยอมให้จากไปง่าย ๆ ขอเพียงแค่กลับมาที่เดิมอีกครั้งเท่านั้น

แล้วจะมีอะไรดีไปกว่านี้อีก ไม่มีอะไรดีไปกว่านี้อีกแล้ว ใช่มั้ย ไม่มีอะไรดีไปกว่านี้อีกแล้ว

....ที่ไหนล่ะ.....

ไอ้คนที่คิดแบบนั้นได้ มันเรียกว่าเห็นแก่ตัว ใจคอโลเล มีสิทธิ์อะไรที่เอาคนอื่นมาเป็นตัวเลือก ตัวเองดีนักหนาหรือไง
ไม่ใช่เลยสักนิด

กับไหม...คำว่าไม่คู่ควร..และคำว่าต้องหนีห่างมากขึ้น มันผุดขึ้นมาในหัว

ส่วนไอ้คนตัวโตคนนี้...มันยิ่งกว่าคำว่าไม่คู่ควร ผู้ชายที่ไหนเขาทำแบบนี้กัน ก็มีแต่...

"เฮ่อ ทำไงดีว๊า...เหนื่อยแล้ว"

แค่คำพูดเล็ก ๆ น้อย ๆ และการถอนหายใจหนัก ๆ ทำให้ทานตะวันปรือตาขึ้นมอง และกระพริบตาปริบ ๆ หลายครั้ง
ก่อนจะค่อย ๆ เอื้อมมือไปคว้ามือของอ้อนเอามาแนบไว้ที่ข้างแก้ม
และหลับตาลงอีกครั้ง เหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น

"ไม่ต้องทำไงหรอก ก็ทำแบบนี้ไปเรื่อย ๆ จะเป็นยังไงก็ช่างมันเถอะนะหนูน้อยแก้มแดง"

อะไรนะ จะเป็นยังไงก็ช่างมันเถอะงั้นเหรอ แล้วจะเป็นยังไงล่ะใครจะรู้เนี่ย ใครมันจะไปรู้ล่ะเว้ย
 
.................................

"ทาน...ถามจริงๆ นะถ้าเราไปหาไหมจริงๆ ทานจะทำยังไง"

ถามไปแล้ว และจริงจังกับคำตอบที่จะได้รับ

แต่ทานตะวันก็ทำเพียงแค่ อมยิ้มเล็ก ๆ ที่มุมปากและเอ่ยออกมาเสียงเบา

"ก็ไม่เห็นต้องทำอะไรเลย ก็แค่ร้องไห้แล้วก็นั่งรออ้อนอยู่หน้าบ้านแค่นั้นเอง"

ไอ้ทานมัน....

เอาอีกแล้ว....พูดแบบนี้อีกแล้ว

"แต่ตอนนี้ยังไม่ไปใช่มั้ยล่ะ งั้นก็อยู่กับทานก่อนสิ ก็ทานไม่รู้นี่ว่าหนูน้อยแก้มแดงจะทิ้งกันไปตอนไหนเลยต้องขอเก็บเกี่ยวความสุข
เอาไว้กับตัวให้มากที่สุด...ก่อนจะต้องนั่งร้องไห้เป็นทุกข์ในภายหลัง..เวลาถูกทิ้ง"

ก็พูดแบบนี้อ่ะ

พูดเข้าไปสิ จะพูดให้ได้อะไรขึ้นมา จะพูดทำไม ไอ้คนบ้านี่

"อยู่กับผมนะครับ..แค่หนึ่งวันก็ยังดี"

ทานตะวันมันอ้อนอีกแล้ว...ใช่มันเป็นคำพูดออดอ้อนอย่างไม่ต้องใช้มารยาของไอ้คนตัวโตนี่ บทจะพูดแบบนี้เล่นเอากระอักได้ง่าย ๆ แล้วไอ้ดวงตาใสแจ๋วที่ปรือตื่นขึ้น
และมองมาอย่างมั่นคงนั่นล่ะ มันอะไร จะให้ตัดสินใจยังไง

"ก็บอกแล้วว่าอยากไปก็ไป..จะตัดสินใจอะไรก็ทำได้เลย...ผมเคารพการตัดสินใจของคุณ"

เออ พูดไปสิ เคารพการตัดสินใจ แต่เล่นแตะปลายจมูกลงที่กลางฝ่ามือ แล้วก็หลับตาลงอีกครั้งอย่างง่ายดายแบบนี้ จะให้ทำยังไง
ฆ่ากันทางอ้อมชัด ๆ

"ครับผม อะไรก็ได้ นั่นก็ได้นี่ก็ได้ แต่ร้องไห้เนี่ยนะ ดี ดีเหลือเกิน เออดีจริง ๆ "

อ้อนทำเสียงฮึดฮัดโมโห แล้วก็หันกลับไปมองน้ำทะเลสีครามที่ปรากฎอยู่ตรงหน้า ก่อนจะค่อย ๆ หันหน้ากลับมามองใบหน้าของทานตะวันอีกครั้ง

อดไม่ได้ที่จะต้องเผลอยิ้มกับท่าทางออดอ้อนออเซาะของคน ๆ นี้

....ทานมันอ้อน...อ้อนเข้าไป...อ้อนเก่งจริงๆ เลยนะพ่อคุณ....

ให้มันได้อย่างนี้สิน่า

อ้อนได้แต่อมยิ้มกับตัวเองแล้วก็ค่อย ๆ ปรือตาหลับลงบ้าง

อากาศเย็นสบาย จนทำให้เผลอหลับไปอย่างไม่ทันรู้ตัว

ส่วนทานตะวันที่เหมือนกับนิ่งเงียบไปก่อนหน้านี้กลับค่อย ๆ หรี่ตาขึ้นและจ้องมองใบหน้าของอ้อนนิ่งงัน นิ่งมองอยู่อย่างนั้น ทั้งที่นัยน์ตาคมหม่นหมองแต่พยายามจะไม่แสดงให้อีกฝ่ายได้เห็น

ภายในใจที่เต็มไปด้วยบาดแผล...เวลานี้เหมือนกับว่ารอยแผลเก่าถูกสะกิดให้มีเลือดออกอีกครั้ง จนเจ็บร้าวไปทั้งหัวใจ

ท่ามกลางความหมองเศร้ากลับมีความรู้สึกบางอย่างแฝงอยู่ โดยที่อ้อนไม่เคยได้รับรู้

"ใครจะยอมให้อ้อนไปหาผู้หญิงคนนั้นล่ะ ไม่มีทางหรอก ไม่ว่ายังไงก็ไม่มีทางให้ไป..ไม่ว่าจะต้องทำยังไง ทานก็ไม่ยอมให้อ้อนไปไหนได้หรอก
รู้เอาไว้ หนูน้อยแก้มแดง...รู้เอาไว้..อ้อนเกิดมาเป็นของทานคนเดียว"

TBC...
 
โดย aoikyosuke

[THIP]

เอาละวุ้ย ทานฮึดสู้ขึ้นมาแล้ว   
รี 1 

[FOAM]

สองคนนี้อ่ะ  มีไรก้อชอบคิดไปเองทั้งคู่เลย  ไม่พูดกันตรงๆ  แล้วจารู้เรื่องได้ไงอ่าค๊าบบบบบบบบบ

 

[A GE]

    ดีมากครับทาน  สู้ๆนะครับ  ทำให้อ้อนเข้าใจหัวใจตัวเองซักที   

รี3ครับ

[meeza31]

ดีมากทานเราต้องสู้ สู้ๆ 

[AcOustic_Guitar]

ทานอย่าปล่อยให้อ้อนไปนะ 

[Jingjoh]

 

6th comment

[Lucifer]

 

เอ่อ ใจเย็นๆ นะทานนะ 

[Electrolyte]

 :serius2:ทานเขาเอาใจช่วยนะ....... :dont2:อย่าปล่อยอ้อนไปเด็ดขาดล่ะ...........

รักทานนะคร้าบ

[meemewkewkaw]

ทำไมรู้สึกเจ็บแปลบที่ใจยังงี้น๊อ . . . 

ทานตะวันสู้เค้านะครับ

ขอบคุณมากครับ

[luvdisc]

"น้ำตาลอะไรไม่เอาทั้งนั้น ไม่เอาอะไรแล้ว...อยากจะใส่น้ำตาลกี่ก้อนก็ใส่ไป..อยากจะทำอะไรก็ทำไปแต่อยู่กับทานนะ..อยากจะทำอะไรกับชีวิตทานก็ได้
แต่อย่าทิ้งทานไปเหมือนที่คนอืน ๆ ทิ้ง...ห้ามทิ้งไปเหมือนคนอื่น ๆ เข้าใจมั้ย..อยากจะมีใครอีกกี่คนก็ได้..แต่ต้องกลับมานะ...ต้องกลับมาหาทานตลอดไป"

อ่านถึงตรงนี้ร้องให้เลย เรย์บ้า เอาเรื่องอะไรมาให้อ่านก็ไม่รู้
ทำไงถึงจะเจอคนแบบ ทาน ในชีวิตจริง  อย่าตามมานะ แง ๆ ๆ ๆ 

[Poes]

เมนท์ 11 แล้วจ้า

ให้มันได้อย่างงี้ซิทาน   

[ที่ปรึกษาไอทีขั้นต้น]

จะวิ่งไปไหนครับเกี๊ยก ระวังไปชนเอาคนที่ตามหาอยู่นะ คิกคิก
**************************************************

เพราะเรากัดกัน (ผูกพัน) ตอน ห้ามเผยตัวตนที่แท้จริงต่อหน้าคนแปลกหน้า

"อ้อนจ๋า...กินนี่มั้ย นี่ไงกุ้งเดี๋ยวแกะให้นะ ปอกเปลือกให้"

แล้วทานตะวันก็มุ่งมั่นที่จะแกะกุ้งต่อไป ทั้งที่เกิดมาชาตินี้ยังไม่รู้จักวิธีการแกะเปลือกกุ้ง ผ่านไปสิบนาที กุ้งที่ทานตะวันแกะกลายเป็นกุ้งเละ ๆ ที่ไม่ว่าใครก็คงไม่กล้ากิน
อ้อนได้แต่นั่งมอง แล้วก็ได้แต่ส่ายหน้าด้วยความกลุ้มใจ จะช่วยก็ไม่ให้ช่วย พอทำท่าจะช่วยก็ทำเสียงฮึดฮัด บ่งบอกให้รู้ว่าโมโห ไม่ยอมให้ช่วย
สุดท้าย กุ้ง หอย ปู ปลา จึงอยู่ในสภาพอาหารทะเลสูตรใหม่ คือ อาหารทะเลเละ ๆ ฝีมือทานตะวัน

ไม่เพียงเท่านั้น เพราะทั้งแก้ม ทั้งมือ ทั้งผมของทานตะวัน เปรอะเปื้อนเต็มไปหมด และเมื่อเอื้อมมือจะเอากระดาษทิชชู่ซับให้ เจ้าคนบ้านั่นก็สะบัดหน้าหนี
โถพ่อคุณ ช่างเป็นคนที่น่ารักดีเหลือเกิน น่ารักมากกกกกกกกก จนน่าหมั่นไส้

"โธ่โว้ย ทำไมแกะยากจริงวะ" ทำหน้าบูดบึ้ง แล้วก็ทำเสียงฮึดฮัดในลำคอ

ครับ เจ้าชายน้อย เจ้าชายทานตะวันคนดี คนดีที่หนึ่งเลย ขอร้องล่ะครับ ช่วยกรุณา หยุดแกะกุ้งหอยปูปลาซะที ก่อนที่จะเละไปมากกว่านี้ ไม่อย่างนั้นคงอดกินแน่ ๆ

"ทาน..ไหนลองอยู่เฉย ๆ แล้วก็นั่งนิ่ง ๆ ซิ เดี๋ยวคนรับใช้จะจัดการพวกนี้เองนะครับ นะครับ ขอร้องล่ะ"

เอ่ยบอกออกไป แล้วก็เป็นคนคว้าจานใส่กุ้งตัวโตมาแกะเอง ส่วนทานตะวัน ตอนนี้กำลังทำหน้ามุ่ย และแน่นอนตอนนี้คง.........งอนไปเรียบร้อยแล้วแบบไม่ต้องสงสัย

นัยน์ตาคมจ้องมองทั้งมือทั้งหน้าของอ้อนแล้วก็ยิ่งรู้สึกหงุดหงิดโมโหแต่ก็ทำได้แค่เพียงทำเสียงฮึดฮัด แล้วก็สงบลง เมื่อส้อมที่มีเนื้อกุ้ง ถูกยื่นมาให้ตรงหน้า
ตามมาด้วยรอยยิ้มออดอ้อนอยู่ในที เพื่อขอร้องให้ทานตะวันเลิกงอน

"กุ้ง...อร่อยนะ..ไหนส่งมือมาสิทานรับส้อมไปเร็ว..." แต่ถึงจะพูดอย่างนั้นทานตะวันก็ยังคงหน้างอหงิกเหมือนเดิม ไม่ยอมรับส้อมแถมยังมองเมินไปทางอื่นอีก

ไม่ได้ดูดีนักหรอก ไม่ว่าใครก็ต้องคิดว่าช่างน่าหมั่นไส้เหลือเกิน แต่ก็นะ เล่นกับเขาหน่อย เจ้าหนี้คนสำคัญขืนทำเป็นไม่สนใจคงได้งอนไปอีกนาน ง้อยากด้วยสิ

"หึ...ทานไม่อยากกินแล้ว"

น่านนนนนนนนนน เป็นไงล่ะ อิทธิฤทธิ์เริ่มออกแล้ว มันกลับมาแล้วครับท่าน ไอ้ทานตะวันคนเดิม คราวนี้ล่ะ ได้ฆ่ากันตายแน่ ๆ

"งั้น ไม่กินเหมือนกัน ไม่กิน ก็ไม่กิน" ส้อมถูกวางลงแล้ว พร้อมกับที่อ้อนค่อย ๆ เอนหลังแนบกับพนักเก้าอี้และนั่งกอดอกมองหน้าของคนตัวโตขี้งอน ที่ยังทำหน้าบึ้งไม่เลิก

"ก็ได้ กินก็ได้...กินสิ..ตัวเองไม่กินล่ะ มานั่งมองหน้าอยู่ได้.....งั้นไม่แกะแล้วกุ้งอะไรเนี่ยแกะยากชะมัด อ้อนแกะสิ อันนี้อร่อย อยากกินอันนี้ เร็ว ๆ นะ หิว"

อ่อ ถ้าช้าจะหิวว่างั้นเถอะ แล้วไอ้ที่ช้ามากว่าครึ่งชั่วโมงนี่ไม่หิวเลยนะ
อ้อนส่ายหน้าแล้วก็อมยิ้มน้อย ๆ ก่อนจะลงมือกับอาหารตรงหน้า แต่ท่านชายกลับชี้นิ้วสั่งจะเอาสิ่งที่ตัวเองต้องการ

"อยากกินนี่...ตักให้หน่อย...อันนั้นด้วยอันนั้นก็อยากกิน"

ไงล่ะ ไม่น่าเล้ย คราวนี้ล่ะ คุณชายได้สั่งนั่นสั่งนี่ไม่เลิกแน่

"เอานี่ด้วยสิ...นี่อ่ะ นี่ไง"

ได้คร้าบ จัดให้ครับ เอาอะไรอีกล่ะครับ เต็มจานแล้วครับ ยังจะเอาอะไรอีกล่ะเนี่ย

"พอแล้วมั้ง สั่งตั้งมากมายทำไมไม่กิน...กินซะทีสิ"

อ้อนเอ่ยถามออกไป ทั้งที่ถือส้อมเอาไว้แล้วก็เงยหน้าถามทานตะวัน ที่ยังนั่งเฉย ๆ แต่มีรอยยิ้มแปลก ๆ ผุดขึ้นที่ริมฝีปาก

"เอานี่ด้วย.....อยากกินจะแย่แล้ว....แกะไม่เป็นซะด้วยสิ..แกะให้หน่อย...เริ่มจากแกะเม็ดกระดุมเสื้อก่อนแล้วกัน...นะ"

เอานี่ด้วย

ไหน

แกะกระดุมเสื้อด้วย

อะไร

อ้อนเงยหน้าขึ้นจ้องมองใบหน้าของทานตะวัน เพราะไม่เข้าใจกับคำพูดที่อีกฝ่ายพูดออกมา และเมื่อเงยหน้าขึ้น
สิ่งที่ทานตะวันชี้นิ้วต้องกาอยากได้ กลับกลายเป็นตัวของอ้อนที่ถึงกับทำส้อมหล่นลงจากมือ

.......................................

"อ่ะ เฮ้ย นี่มันคนกินไม่ได้...บ้าเด่ะ...กินไม่ได้นะ...พูดอะไร..ฟังไม่รู้เรื่องเลย"

จะรู้เรื่องได้ยังไงล่ะ ก็อ้อนเอาแต่หลบตาแล้วก็หน้าแดงแบบนี้ ทำไมไม่เงยหน้ามาคุยล่ะ จะได้รู้ว่าเนี่ย.....ก็กินได้....แถมท่าทางจะทั้งหอมทั้งหวาน...
ไม่ลองแล้วจะรู้ได้ยังไงว่ากินได้หรือไม่ได้

"กินได้....แต่ต้องแกะก่อน...เริ่มจาก...."

ไอ้น้ำเสียงทุ้มต่ำกับดวงตาวาววับนั่นมันอะไรวะ แล้วทำไมทำเสียงแปลก ๆ ทำหน้าแปลก ๆ แบบนี้ ชักไม่ปลอดภัยซะแล้ว ไอ้ทานมัน.........อะไรของมันวะ

"หือ...ว่าไง...หนูน้อยแก้มแดง"

แค่น้ำเสียงคงไม่พอ แถมนี่ไปด้วยแล้วนี่มันอะไรวะ ไอ้ท่านั่งท้าวคางจ้องมองนิ่ง ๆ แล้วก็ยิ้มหวานเชื่อม แถมด้วยนัยน์ตาพราวระยับนี่ล่ะ มัน...อะ...อะ..อะไร...กะ...กันวะ

"อ้อน...จ๋า....ไม่น่าสงสารทานบ้างเลยเหรอ....หลงรักคนมีเจ้าของเลยนะ....จะหือก็ไม่ได้...กลัวถูกทิ้ง...แบบนี้ไม่สงสารทานขึ้นมาสักนิดเลยหรือไง"

เอ่อ สงสารตัวเองดีกว่ามั้ง ชักแปลก ๆ แล้วสิ มันไปหัดพูดจาแบบนี้มาจากไหนวะ ทุกทีก็มีบ้างที่ทำเสียงอ่อนเสียงหวาน แต่ไม่เท่านี้นะ ไม่เคยพูดไปทำหน้าแบบนี้ไปด้วย
ไม่ไหวโว้ยยยยยยยย เอาแล้วไง มือเริ่มสั่นแล้ว แน่นอนล่ะ หน้าก็ต้อง.......

"อย่าพูดงี้ดิ....ทำตัว...ไม่...ไม่..ถูก"

นี่เลย หนูน้อยแก้มแดงแบบที่ชอบ พูดแบบนี้เลย ลนลานหน้าแดงแบบนี้เป๊ะเลย เนี่ยแหละที่ชอบ น่ารักเว้ย แฟนผมครับ แฟนผม น่ารักใช่ม้ายยยยยย

"อารายอ่ะ...ก็ทานน่าสงสารจริง ๆ นี่ เนี่ยจะโดนเขี่ยทิ้งตอนไหนก็ไม่รู้....อ้อนก็เอาแต่คิดถึงผู้หญิงคนนั้นอยู่ล่ะสิ ไม่สนใจกันหรอก ใช่มั้ยล่ะ"

สนน่ะสนอยู่ แต่ว่าไงดีล่ะ อย่าทำหน้าแบบนี้ทำเสียงแบบนี้สิ มันหวั่นไหวนะเว้ย คนอื่นทำก็คงไม่คิดอะไรแต่นี่ ทานตะวันหน้าหล่อ ทำหน้าโนะเนะแล้วมัน มันอดใจไม่ไหวอยากจะ
จะ จะ อ่ะ อร๊ากกกกกกกกกกก ไอ้บ้าเอ้ย ไอ้ทาน จะทำให้บ้าหรือไงวะ จะทำให้เป็นบ้าหรือไงล่ะโว้ยยยยยยย

"ช่วยรักผมหน่อยเถอะครับ....นิดเดียวก็ยังดีนะครับ....นะครับหนูน้อยแก้มแดง"

คราวก่อนที่ทานตะวันพูดประโยคนี้ทำให้รู้สึกหวั่นไหว แต่มาคราวนี้ ไม่เป็นอย่างนั้น เพราะแทนที่จะหวั่นไหว กลับ หวั่นใจ.....

"ง่วงนอนแล้ว......กินอิ่มแล้ว....ไปอาบน้ำแล้วไปนอนมองทะเลด้วยกันนะ....."

ไม่พูดเปล่า แต่ใบหน้าคมยังยิ้มกริ่มแล้วก็ตั้งหน้าตั้งตาจัดการกับอาหารตรงหน้าโดยไม่ต้องรอให้อ้อนพูดอะไรอีก

"อ่ะ เอ่อ นะ นอนมองทะเล....เหอะ เหอะ เหรอ ทาน"

หัวเราะแห้ง ๆ ยิ้มแบบฝืน ๆ รู้สึกว่าคำพูดของทานตะวันชักไม่ชอบมาพากลซะแล้ว ไม่หรอกมั้ง ไอ้ทานมันคงไม่คิดทำอะไรหรอก คิดมากไปเองใช่มั้ย เหอะ เหอะ เหอะ สงสัยคิดมากไปเอง

อ้อนค่อย ๆ ก้มหน้าก้มตาจัดการกับอาหารตรงหน้า ทั้งที่เริ่มหวั่นใจ แต่ก็พยายามคิดในทางที่ดีไว้ บางทีคงคิดมากไปเอง
แต่คงไม่ใช่เจ้าชายน้อยแสนร้ายกาจอย่างทานตะวัน

......ไม่ยกให้หรอก เคยปล่อยให้ความรักหลุดลอยไปต่อหน้าต่อตา ได้แต่ก้มหน้ารับกรรม ไม่ยอมรั้งไม่ยอมต่อสู้แย่งชิงเพื่อให้ได้มา
แล้วเรื่องอะไรคราวนี้จะยอมให้เป็นแบบนั้นอีก เสียใจมาหลายวัน คิดแล้วก็ปลงไม่ตก ทำไมต้องปล่อยอ้อนไปด้วย
ทั้งที่รักมากขนาดนี้ เพราะฉะนั้น ก็ต้องใช้วิธีการเหนี่ยวรั้งแบบนี้ล่ะ ได้ผลหรือเปล่าไม่รู้ รู้แต่ว่าจะพยายามให้ถึงที่สุดเท่าที่จะทำได้

แล้วถ้าเกิดว่า......ถ้าถึงเวลาอ้อนจะไปจริง ๆ คน จะไปทำอะไรได้...ถ้าใจอ้อนไม่อยู่กับทานเลยสักนิด แล้วจะให้ทานทำยังไง

ทานตะวันได้แต่แอบลอบมองใบหน้าของคนตรงหน้า อย่างหมองเศร้า แล้วก็ขบริมฝีปากแน่น

อันของสูงแม้ปองต้องจิต ถ้าไม่คิดปีนป่ายจะได้หรือ

อ้อนก็เหมือนกัน ถ้าไม่คิดจะทำอะไรสักอย่าง แล้วจะได้มาไว้ในมือง่าย ๆ หรือไง จะให้ทำได้แค่ไหนก็แค่นั้น ไม่ใช่ทานตะวันซะล่ะ
ทำได้แค่ไหน ต้องพยายามทำให้ได้มากกว่านั้น ไม่ทำจะรู้ได้ยังไงว่าทำไม่ได้

หนูน้อยแก้มแดงครับ.......อยากไปนักใช่มั้ย

ไม่ให้ไปหรอก...

ไม่ว่ายังไง......ก็ไม่มีทางหนีรอดไปได้หรอก คอยดูให้ดี

ไม่มีทางหรอก ที่ทานจะปล่อยอ้อนไปง่าย ๆ เป็นไงเป็นกัน

TBC......
 
โดย aoikyosuke

[Lucifer]

 

ทานใจเย็นน๊าาาา 

ปล. ในที่สุด ..... เมนต์แรก 

[THIP]

ใช่ ใช่ ทานอย่ายอมปล่อยไปน้า  หยอดเข้าไว้ เอาอ้อนให้อยู่   
ปล.เม้นต์สองก็ได้ 

[Junrai_Hyper™]

เมนต์สามก็ได้หง่ะ

แต่นึกบทอัศจรรย์ของสองคนนี้ไม่ออกอะ

ไม่รู้จะเร้าร้อนรุนแรง หรือหอมหวานน่ารักก็ไม่รู้อะ

 

[akitt]

เหอะ ๆ ทานจะเอา....


เม้นต์ที่ 4

[FOAM]

ทาน  เอาจองอ่ะ  คิดให้ดีน้า