กลับมาแล้วคร้าบบบ อิอิ สารภาพกลับไปนอนอย่างเดียวเลยอ่า ไม่ได้เขียนเพิ่มเลยเนะ อิอิ อย่าโกรธน้า เพื่อนๆๆ
คิดถึงญี่ปุ่นกันไหมอ่า
ตอนนี้ยาวเพื่อทุกคนน้า อิอิ รักน้า จุ๊บๆๆๆ
(เค้าขอน้าหมีขาว)
"อิ๊กกี่ อิ๊กกี่ อิ๊กกี้ อิ๊กคิว ซัง อิ๊กกี่ อิ๊กกี่ อิ๊กกี่ อิ๊กคิว ซัง"
ญี่ปุ่นร้องเพลงอารมณ์อย่างดีเดินออกจากห้องไปใส่เสื้อสีชมพูที่ซาร่าซื้อ ให้สะพายเป้กับไม้แบดฯ เดินไปหน้าหอตัวเองเห็นบอยกับเอกกำลังเดินลงมาจากหอ
"อ่า บอยๆ ปลาดุกๆ ไปกินข้าวกัน"
ญี่ปุ่นปรี่เข้าไปหา เอกหัวเราะกิ๊กเมื่อเห็นหน้าญี่ปุ่น
"เดี๋ยวนี้มึงไม่ค่อยกลับห้อง เลยนะไอ้หญ้าแห้ง อย่าบอกนะว่าไปนอนกะหมีขาวมา"
"เอ๋ รู้ได้งายอ่า ปลาดุก หน้าตามะน่าฉลาดเนะ"
"อ้าว ไอ้นี่ มึงจะไปไหนได้ อย่าบอกนะว่าไปนอนกะคนอื่น"
"เอ๋ ก็เค้าน่ารักอ่า ใครๆก็อยากจะชวนไปนอนด้วย"
"แหวะ ระวังเถอะมึงจะโดนเขาหลอกเอา"
"พอๆ ทั้งสองคนนั่นล่ะ ว่าแต่เดี๋ยวนี้ไม่ค่อยกลับห้องเลยนะปุ่น"
"อ่า เราไปนอนกะหมีขาวมาอ่ะ นายกินข้าวยัง เราหิว"
"อืม ไปกินข้าวก่อนก็ได้ แต่วันนี้นายตัดเชือกนี่ใช่ไหม"
บอยเป็นคนหย่าศึกของเอกกับญี่ปุ่นทุกครั้ง เพราะทนรำคาญไม่ไหว
"อื้ม ไม่รู้ตัดเชือกกะใคร"
"กะหมีขาวมึงนั่นล่ะ ไอ้บ้า"
"เอ๋ ปลาดุกสิบ้า มาว่าคนอื่น"
"นั่น อีกแล้ว เอกนายก็อย่าไปแหย่ปุ่นสิ"
บอยเอ็ดเอกทำหน้าเซ็ง ส่วนญี่ปุ่นยิ้มร่าที่เห็นบอยเข้าข้าง
"อ่า เจอหมีขาวเหรอ ตายล่ะหว่า จะชนะไหมอ่า"
"สู้ๆนะปุ่น รุ่นเรามีนายคนเดียวนะที่ผ่านเข้าไปรอบนี้ได้"
"นั่นดิ สีแดงมีพี่หมีดำโว้ย ตัดเชือกกะพี่จี๊ป น่าดูแน่ๆ"
เอกพูดออกมาแล้ว ทำตาโต
"เราไปเชียร์นายนะปุ่น สู้ๆนะ"
"อิอิ สู้อยู่แล้ว ญี่ปุ่นซะอย่างไม่เคยกลัวน้า"
"เออ ไอ้หญ้าแห้ง พวกมึงไปแอบฝึกมาตอนไหนวะ เห็นไอ้เต้เล่นแล้ว มันเก่งขึ้นมากเล่นคู่ได้มันว่ะ"
"ไม่บอก เรื่องไรจะบอกเดี๋ยวปลาดุกไปแอบดู อิอิ"
"แหวะ อยากดูตายล่ะ ผ่านรอบนี้ให้ได้ก่อนเถอะมึง"
เอกทำหน้าแหยะใส่ แล้วเดินนำหน้าเพื่อนๆไป บอยเดินตามมาส่วนญี่ปุ่นเดินกอดคอบอย ทั้งสามเดินไปกินต้มเลือดหมูที่ซอยหน้าโรงเรียน พอกินเสร็จก็เดินเข้าโรงเรียนไป เสียงเพลงมาร์ช เสียงปี่ เสียงกลองดังออกมาจากโรงเรียน
"นี่บอยๆ ไปห้องสีชมพูก่อนเนอะ พี่คนสวยบอกว่าจะเอาเยลลี่มาให้ อิอิ เดี๋ยวเราแบ่งให้บอยด้วย"
"อ้าว แล้วกูล่ะไอ้หญ้าแห้ง"
"เอ๋ ปลาดุกพูดไม่เพราะเอาไปสองอันพอ อิอิ"
"อ้าว ไอ้นี่ งกนะมึง"
"ชิ ช่วยมะได้ อยากกินเยอะก็ไปเชียร์เราดิ อิอิ"
ญี่ปุ่นยื่นข้อเสนอ เอกทำหน้างอ
"เต้ๆ ทางนี้ๆ"
ญี่ปุ่นเรียกเต้ที่ เดินตรงไปทางห้องสีชมพูเหมือนกัน
"อ้าว ปุ่นนายยังไม่ไปวอร์มอีกเหรอ สายแล้วนะ"
"ไม่เอาอ่ะ ต้องไปเอาเยลลี่ก่อน"
ญี่ปุ่นเดินไป หาเต้แล้วกอดคอลั่นล้าเดินเข้าไปในห้องสีชมพู ในห้องมีซาร่ายืนรออยู่แล้วข้างตัวมีกล่องสีน้ำตาลวางอยู่สามกล่อง และถุงของขวัญอีกเต็มไปหมด
"ว้าย มาแล้วค่าคนเก่งของเจ๊ มาๆ นี่ค่า เยลลี่อิมพอร์ตตรงจากญี่ปุ่น ส่งมาให้น้องญี่ปุ่นกะน้องเต้โดยเฉพาะ แล้วก็นี่แฟนคลับเอาของขวัญมาให้"
ซาร่าที่เสียงแหบพร่ายิ้มกริ่มเดินเข้ามาลากมือ ญี่ปุ่นกับเต้เข้าห้องไป ส่วนเอกกับบอยก็เดินตามเข้าไป
"อ่า เยอะแยะไปหมดเลยอ่า"
ญี่ปุ่นทำตาโตแล้วปรี่เข้าไปแกะกล่องเยลลี่
"ว้าว รสองุ่น สตอแบรี่ แอปเปิ้ล เย้ๆ กินดีกว่า"
พูดจบก็แกะฝากระปุก เล็กๆ เทพรวดเข้าไปในปาก เพื่อนๆมองดูอยู่ตาค้าง ญี่ปุ่นเคี้ยวสองสามที แล้วก็กลืนลงคอไปอย่างง่ายดาย
"อุ๊ย ระวังติดคอนะคะน้องญี่ปุ่นขา ค่อยๆกินค่า เป็นไง อร่อยไหม"
"อาหย่อยมากครับ"
ญี่ปุ่นแกะ กินอีกกระปุก เต้เข้ามาแกะกินบ้าง ทั้งบอยทั้งเอก เข้ามาล้อมกล่อง
"เอ๋ เขาเขียนชื่อญี่ปุ่นด้วยอ่ะ อิอิ"
ญี่ปุ่นเดินไปหยิบกล่องของขวัญ ขึ้นมาดู กล่องของขวัญห่อด้วยกระดาษสีสันสดใสผูกริบบิ้นตัดสีกันกับกระดาษ ญี่ปุ่นดึงพรวดทันที
"อ่า เสื้ออ่าพี่คนสวย"
"ไหนๆ ต๊าย เข้าใจทำ ไหนน้องเต้ได้ไหม นี่ไงคะน้องเต้ก็ได้ ฝีมือนังโต้งแน่ๆ"
ซาร่าพูดอยู่คนเดียวแล้วยกกล่องเหมือนกันเขียนชื่อเต้แล้วเอามาแกะให้ เป็นเสื้อสีชมพูสด ผ้าเนื้อดีที่ใช้ตัดเย็บชุดกีฬา ข้างหลังสกรีนชื่อของญี่ปุ่นกับเต้ แต่ที่พิเศษคือตรงกลางหลัง สกรีนคำว่า Champion
"ใส่เลยได้ไหมอ่า"
"ว้ายไม่งามค่า วันนี้ประเภทคู่ไม่ได้แข่ง เดี๋ยวเจ๊เอาไปซักให้ เดี๋ยวใส่ไปคันทำไงค๊ะ วันนี้ใส่ตัวนี้ไปก่อน ตอนเปลี่ยนเกมค่อยใส่ ตัวนี้ค่า"
ซาร่าเดินไป หยิบเสื้อสีชมพูที่ตัวเองเตรียมมา เป็นสีชมพูบนเย็นแจ๊ด พิมพ์ชื่อญี่ปุ่นไว้เหมือนเคย อีกตัวก็ยื่นให้เต้ ญี่ปุ่นยิ้มร่ายกมือไหว้แล้วเอามาพลิกดู
"ไปๆ ค่าเดี๋ยวไม่ทันแข่งวันนี้เจอศึกหนักนะคะน้องญี่ปุ่นขา นังริต้ามันขู่เจ๊ไว้ว่าวันนี้มันจะไม่เชียร์น้องญี่ปุ่นนะคะ เพราะพี่เฟียตลง ฮึ่ม เจ๊ก็ไม่ยอมแพ้ค่า มาเต้เอากระบอกเสียงนี่ไป นี่พ่อหนูสองคนน่ะ เพื่อนน้องญี่ปุ่นใช่ไหม เอาถือนี่ วันนี้ต้องให้เขาเห็นให้ได้ว่าเราไม่ยอมค่า"
ซาร่าวันนี้ที่แต่งตัว เป็นชุดเด็กนักเรียนญี่ปุ่นกระโปรงสีน้ำเงินสั้นจู๋บู๊ทสีขาวยาวส้นเข็ม เสื้อก็เป็นเสื้อกะลาสีปกน้ำเงินแดง ซาร่าไปจ้างเขาปักด้ายสีชมพูระยับ ว่า Pink เป็นที่ภูมิอกภูมิใจของซาร่าเป็นยิ่งนัก ทั้งหมดออกจากห้องสีชมพูไปโดยมีเต้แบกกล่องเยลลี่ไปด้วยกล่องหนึ่ง พอเข้าไปในโรงยิมเสียงก็เริ่มดังอึกทึกครึกโครม เพราะวันนี้ทั้งสองสนามเป็นการตัดเชือกในประเภทเดี๋ยว คาบบ่ายก็เป็นการแข่งของประเภททีม เพื่อที่จะทำการไขว้สาย ทีมของญี่ปุ่นชนะหนึ่งแพ้หนึ่ง มีโอกาสลุ้นแต่ต้องลุ้นให้ไม่ทีมใดก็ทีมหนึ่งชนะสองเซ็ทรวด เพื่อที่ทีมจะได้เข้ารอบ ถ้ามีการชนะกันสองในสามก็ต้องนับคะแนนเอาว่าคะแนนที่ชนะกันได้นั้นใครชนะได้ สูสีกว่ากัน พอญี่ปุ่นเดินเข้าสนามเสียงเชียร์ของสีชมพูก็ดังกระหึ่มขึ้น สีแสดก็โห่ดังแข่งกันมีริต้าเป็นตัวนำ
"เขาเชียร์ใหญ่เลยอ่า อิอิ"
ญี่ปุ่นหัวเราะชอบใจ
"เขาโห่มึงหรอกไอ้หญ้าแห้ง มึงดูหมีขาวซะก่อน ดูดิ โหมึงตายแน่"
เอกบุ้ยปากไปทางหมีขาวที่ลงวอร์ร่างกายเรียกเสียงกรี๊ด กร๊าดอยู่กลางสนาม
"ชิ ไม่กลัวหรอก ตัวใหญ่แล้วไงอ่า อิอิ เดี๋ยวจะปั่นหัวเล่นเลยนิ"
"เอาให้แน่มึง หมีขาวน่ะแน่นนะโว้ย ตบก็แรงมึงระวังเถอะ กูได้เล่นคู่ด้วยนี่ยิ่งปลื้ม"
"แอ๊ะ ชมกันเนอะ เดี๋ยวเถอะจะแพ้ เหอๆๆ"
ซาร่าลากแขนญี่ปุ่นไปแล้วไม่ให้ต่อปากต่อคำ กับเอกต่อ พอไปที่นั่งนักกีฬาซาร่าก็ออกลีลาท่าทางเรียกเสียงเชียร์ ฝ่ายริต้าเห็นก็โห่ใส่ ซาร่าก็ไม่กลัวกวักมือเรียกลูกคู่ใหม่ทั้งสามให้เป่ากระบอกเสียง พอเอกเป่า เฟียตหันมาทำตาดุใส่เอกก็หยุดเพราะเอกอยู่สีแสด
"อ่า เป่าไม่ได้อ่าเจ๊ ผมจะโดนดุเอา"
"ว้าย เป่าไม่ได้ก็โน่นค่า ไปอยู่สีตัวเองโน่น"
"อิอิ สมน้ำหน้า ไปเลยปลาดุก ไม่ให้กินเยลลี่ด้วยน้า"
ญี่ปุ่นหัวเราะชอบใจแล้วถอดเสื้อวอร์มออก ญี่ปุ่นลงสนามไปแล้ว
"ตายแน่ไอ้เปี๊ยกมึง กูจะเอาคืนที่มึงกัดนมกู"
"หวาย เจ้าคิดเจ้าแค้นน้า หมีขาวอ่า ออมมือให้เค้าหน่อยดิ"
"ออมแป๊ะ อะไร มึงเล่นกัดนมกูเป็นรอยเลย เห็นไหมกูถอดเสื้อโชว์ไม่ได้เลย"
"เอ๋ โชว์ดิ อิอิ เค้าจะได้รู้"
ญี่ปุ่นหัวเราะคิกคักตีลูกขนไก่ไปใส่ตัว เฟียตที่ยืนถลึงตาใส่ เฟียตไม่ทันระวังจึงโดนลูกขนไก่อัดเข้าที่ลำตัว
"หนอยมึง ไอ้เปี๊ยก"
เฟียตจะตีคืนแต่ญี่ปุ่นวิ่งแจ้นออกมานอกสนามบอกให้ เต้แกะเยลลี่ให้กิน ญี่ปุ่นไม่ได้สนใจเฟียตเลย กระดกเยลลี่เข้าปากเหมือนเดิมสร้างเสียงฮือฮาให้คนที่มาดูเกมเป็นอย่างมาก ญี่ปุ่นไม่ได้สนใจเสียงหัวเราะหรือเสียงฮือฮาเลย เดินกลับลงไปในสนาม
พอเริ่มเกมสายตาก็มุ่งมั่นจ้องมองอยู่ที่ลูกขนไก่ ส่วนเฟียตก็จ้องมองหน้าญี่ปุ่นอยู่ไม่ยอมวางตา เฟียตเป็นคนส่งลูกดีดข้ามหัวไปไกล ญี่ปุ่นถอยไปตีตัดลูกลงหน้าเน็ท เฟียตก้าวเข้ามาหยอดญี่ปุ่นก็วิ่งเข้าไปดีดลูกไปหลัง เฟียตโต้กลับมา ญี่ปุ่นตัดลูกลงอีกคราวนี้เฟียตยั่วให้ญี่ปุ่นตบโดยตีลูกไปครึ่งสนาม ญี่ปุ่นกระโดดขึ้นทันทีง้างไม้ในมือเต็มวง แล้วหวดลูกลงไป เฟียตรับลูกกลับมาได้แต่ยังโด่งอยู่ ญี่ปุ่นกระโดดอีกง้างไม้เช่นเดิม แต่คราวนี้ตีลูกดาดเปลี่ยนทิศทาง เฟียตเสียหลักวิ่งไปรับ ญี่ปุ่นขึ้นไปรออยู่หน้าเน็ท พอลูกที่รับมาไม่ได้ทิศทางญี่ปุ่นก็แย็บเร็วทันที คะแนนแรกเป็นของญี่ปุ่น เสียงเชียร์ดังกระหึ่ม
"แสบมากไอ้เปี๊ยก เดี๋ยวมึงโดน"
เฟียต กัดฟันกรอด ตอนแรกในใจจะออมมือให้เพราะคิดเอ็นดูญี่ปุ่นเป็นการส่วนตัวแต่พิษสงของ ญี่ปุ่นไม่ใช่จะออมมือให้ง่ายๆ เฟียตเปลี่ยนใจโดยจะรุกหนักเป็นไงเป็นกัน พอเริ่มเกมเฟียตก็ตีลูกป่วนญี่ปุ่นให้วิ่งหน้าวิ่งหลัง พอสบโอกาสก้หวดลุกลง เฟียตกลับมาเหนือกว่า เล่นไปเล่นมาแต้มนำอยู่สี่แต้ม ญี่ปุ่นเม้มปาก
"อ่า หมีขาวอ่ะ เล่นแบบนี้เหรอ อิอิ เดี๋ยวเถอะจะเจอดี"
ญี่ปุ่นบ่นพึม พัม แล้วตั้งหน้าตั้งตารับลูกพอเริ่มจับทางเฟียตได้ญี่ปุ่นก็ตีลูกไปให้เฟียตรับ ยากขึ้น บีบให้เฟียตตีลูกกลับมาในแบบที่ตัวเองต้องการ ตีสั้นแต่ไม่สลับตียาว ตีสั้นสองลูกหยอดอีกสอง แล้วยิงหลังกระโดดตบแต่เปลี่ยนเป็นหยอด เฟียตเหงื่อตกเสื้อเริ่มเปียกพอเสื้อเปียกเหงื่อก็เห็นวงกลมรอยฟันตรงหัวนม ชัดขึ้น เฟียตสูญเสียความมั่นใจเพราะมีเสียงกระซิบดังกว่าเสียงเชียร์อีก ญี่ปุ่นไอ้โอกาสตีลูกให้เฟียตกระโดดเยอะกว่าเดิม แล้วแย็บลงไปเฟียตด้วยที่มัวพะวงกับรอยกัดจึงพ่ายไปในเซ็ทแรก สร้างความฮือฮาให้แก่กองเชียร์ทั้งสองฝ่าย พอเกมแรกจบเฟียตก็เดินออกนอกโรงยิมไปเปลี่ยนเสื้อทันที
"อิอิ อายแน่เลยอ่า เหอๆๆ"
ญี่ปุ่นหัวเราะชอบใจแล้วถอดเสื้อออกเปลี่ยนเป็น เสื้อที่ซาร่าเตรียมมาให้
"เก่งมากค่า ที่สุดเจ๊ปลื้มมาก"
ซาร่าเข้ามาช่วยถอด พอเสร็จญี่ปุ่นก็นั่งลงกินเยลลี่ไม่สนใจใคร ส่วนบอยกับเต้ก็พัดนวดให้
"หมีขาวไปโดนหมาที่ไหนกัดมาวะ นมเป็นวงเชียว"
บอยพูดแต่มองหน้าญี่ปุ่นอยู่
"อิอิ ไม่ใช่หมาน้า คนน่าร้ากกัดเอาอ่ะดิ สมน้ำหน้า ชอบบังคับดีนัก"
"นายกัดหมีขาวเหรอปุ่น"
บอยทำเสียงตกใจ
"อิ อิ"
คำตอบคือเสียงหัวเราะ บอยทำหน้าเหวอ
"ทำอะไรกันอ่ะ"
บอยยังอยากรู้
"ก็กัดงาย อิอิ บังคับเค้าอ่า"
"เอ่อ บังคับอะไร"
บอยซักต่อพอดีกับเสียงนกหวีดดังขึ้น เฟียตเดินกลับมาพร้อมกับเสื้อตัวใหม่ ใส่ข้างในเป็นเสื้อยืดสีดำเพื่ออำพรางรอยกัด ญี่ปุ่นเห็นก็หัวเราะคิกคักพอใจ แต่เฟียตโกรธหน้าแดงกัดฟันกรอดอยู่
"คืน นี้กูไม่ปราณีมึงแน่ไอ้เปี๊ยก"
เฟียตกัดฟันพูดอยู่คนเดียว ญี่ปุ่นทำหน้าไม่รู้ไม่ชี้พอเริ่มเกมก็ส่งลูกสั้นไปเฟียตดีดมาหลังคอร์ท ญี่ปุ่นวิ่งถอยกลับมาดีดลูกโด่งไป เฟียตกระโดดตบตั้งแต่เปิดเกม ญี่ปุ่นรองลูกกลับไป เฟียตดีดกลับมาหลังอีก ญี่ปุ่นตีลูกดาดเสมอเน็ทไป เฟียตแย็บกลับมา ญี่ปุ่นพลิกไม้ลูกเปลี่ยนทิศ เฟียตกระโดดเข้าไปรับแต่ไม่หลงกลญี่ปุ่นอีกจึงดีดลูกกลับมาหลังคอร์ท ญี่ปุ่นก็วิ่งกลับไปตีลูกโด่งไป เฟียตกระโดดหวดลุกลงอีก คราวนี้ลูกตบรุนแรงญี่ปุ่นรับได้แต่ลูกกระเด้งออกนอกสนามไป
"อ่า ตบแร๊งแรง"
ญี่ปุ่นทำหน้าย่น พอเฟียตเป็นฝ่ายส่งลูกญี่ปุ่นก็พยายามตีกลับให้เฟียตเล่นยากแต่เฟียตกลับกด ดันญี่ปุ่นให้เครียดเอง ญี่ปุ่นโดนเฟียตนำไปแล้วห้าแต้ม เจ้าตัวยืนเอาไม้ตีหัวตัวเองอยู่
"ใจเย็นๆน้าญี่ปุ่น เราต้องสู้ สู้เว้ยย หมีขาวมีรอยกัดหัวนม"
ญี่ปุ่นตะโกนเสียงดังเสียงฮาครืน เฟียตหน้าแดงกัดฟันอีกรอบ
"มึงตายแน่ไอ้เปี๊ยก"
เฟียตขู่อยู่ ได้ยินเพียงตัวเอง แค้นใจเกินกว่าจะพูดออกมาได้ พอส่งลูกญี่ปุ่นก็ตีบีบให้เฟียตตีอย่างที่ตนต้องการ แม้จะหลอกเฟียตยากแต่ญี่ปุ่นเองก็เหนียวอึด เฟียตกว่าจะได้คะแนนแต่ละแต้มเล่นโต้กันอยู่นาน ญี่ปุ่นอาศัยทีเผลอคอยแย็บคอยหยอด ลูกแย็บของญี่ปุ่นชื่อถือได้เพราะเฟียตรับกลับมาได้น้อยกว่าทุกลูก แต้มตามมาเสมอกันที่เกือบจะปลายๆเซ็ท ซาร่ากลายเป็นโค้ชไปโดยปริยายเพราะแบงค์กับโด่งมีแข่งบาสฯ ซาร่าเป็นคนขอเวลานอกให้เพราะญี่ปุ่นส่งสัญญาณให้รู้แล้วว่าต้องเติมพลัง พอซาร่าขอเวลานอกญี่ปุ่นก็แจ้นออกมาคว้ากระปุกเยลลี่ที่เต้เปิดไว้ให้ไป กระดกทันที
"อ่า ชื่นจาย น้ำหวานอ่า น้ำหวาน"
ญี่ปุ่นกลาย เป็นพระราชาไปแล้วนั่งพิงพนักร้องหาของกิน บอยกับเต้ ทั้งซาร่าก็คอยประคบประหงมอยู่
"สู้ๆนะปุ่น ชนะหมีขาวให้ได้"
"อิ อิ ชนะดิ หมีขาวสู้เราไม่ได้หร๊อก"
ญี่ปุ่นบอกบอยอย่างมั่นใจ บอยทำหน้าเหวอ
"แต่พี่เฟียตดูไม่หมดแค่นี้นะปุ่น นายอย่าประมาท"
เต้เตือนบ้าง ในมือก็ถือกระปุกเยลลี่อยู่
"น่า ไม่ต้องห่วง เราไม่ยอมแพ้ง่ายๆหรอกน่า จะยั่วหมีขาวให้กระเจิงไปเลย อิอิ"
ญี่ปุ่น หัวเราะคิกคักพอใจ สายตาของเฟียตมองมาทางญี่ปุ่นตลอดเวลา อีกสนามโฟคกับจี๊ปแข่งกันอยู่แม้จี๊ปจะเล่นได้สูสีกับโฟค แต่ฝีมือและประสบการณ์ก็สู้ไม่ได้ เกมสองกำลังจะจบลง ด้วยชัยชนะของโฟค พอญี่ปุ่นลงสนามไปเฟียตก็เปิดเกมด้วยการรุกหนัก ญี่ปุ่นตั้งรับเพราะจะตีให้เป็นไปตามแผนตัวเองยากลำบากกว่าเดิม เวลาเสียแต้มญี่ปุ่นก็จะบ่นกับตัวเองงึมงำ เอาไม้แบดฯตีหัวตัวเอง แม้จะพยายามแต่ยังไงเสียเฟียตก็เป็นถึงประธานสีและประธานชมรมแบดฯฝีมือไม่ ได้น้อยหน้าโฟคเลย เพียงแต่มีเหตุผลส่วนตัวที่ไม่อยากเป็นนักกีฬาโรงเรียน การที่จะเอาชนะเฟียตได้นั้นต้องเก่งจริงแน่จริง ญี่ปุ่นกำลังจะทำให้ทุกคนได้เห็นเพราะแต้มไล่บี้ขึ้นมา อีกสนามจบการแข่งขันไปแล้วเป็นการเชื่อขนมกินได้เลยว่าคนชนะคือโฟค พอสนามนั้นว่างเปล่านักเรียนก็แห่มาชมมาเชียร์ญี่ปุ่นกับเฟียต เสียงริต้ากับแกงค์ดังสนั่นหวั่นไหว แม้เสียงจะออกดัดจริตแหลมปรี๊ดไปหน่อยแต่ก็ดึงดูดความสนใจได้ไม่น้อย ฝ่ายซาร่าก็กรี๊ดเอาไว้ก่อน แม้เสียงจะแหบแห้งจากศึกเมื่อวาน แต่ก็ไม่ได้หวั่นเพราะใช้ตัวช่วยทั้งนกหวีดทั้งหลอดขยายเสียง บอยเองก็ไม่ได้ไปเชียร์รุ่นพี่สีตัวเองเลยเพราะมัวลุ้นอยู่แต่กับญี่ปุ่น เต้เองก็เป่าหลอดขยายเสียงอยู่ไม่วางมือ ไม่มีใครนั่งติดเก้าอี้เลยสักคนคณะครูอาจารย์เองก็ลุ้นตัวโก่ง
"หนอยแน่ ไอ้เปี๊ยก มึงจะลูบคมกูเหรอ"
เฟียตแสยะยิ้มใส่ตอนที่ได้แต้มหนีไปอีกคะแนนเพราะญี่ปุ่นพยายามจะหลอกล่อ ทุกกระบวนท่า ทำท่ากระโดดขึ้นตบแต่ตวัดไม้เบาเป็นหยอด แต่เฟียตเองสติยังดีอยู่หยอดเฉียดเน็ทกลับมา แม้ญี่ปุ่นจะพยายามเกี่ยวแล้วแต่ลูกไปุตุงอยู่ที่ตาข่าย ญี่ปุ่นกลับมาทำเหมือนเดิมคือเอาไม้แบดฯเคาะหัวตัวเอง
"อ่าหลอกหมีขาวไม่ได้อ่า ทำไงดีๆ ฮึต้องเจอลูกปาดหน้าซะแล้วหมีขาว"
ญี่ปุ่นบ่นกับตัวเองแล้วตั้งหน้าตั้งตารอรับลูก พอเฟียตส่งลูกมาก็โด่งข้ามหัวเฟียตส่งลูกโด่งตลอดเพราะญี่ปุ่นตัวเล็กกว่า แรงที่ไปเกี่ยวกลับมาย่อมน้อยกว่าไม่ค่อยถึงท้ายคอร์ท พอญี่ปุ่นไปเกี่ยวลูกมาเฟียตก็ถอยไปรออยู่แถวหลังคอร์ท ญี่ปุ่นเปลี่ยนหน้าไม้ตวัดข้อมือตีถากไปลูกขนไก่เปลี่ยนทางแทยงลงอีกข้าง เฟียตต้องก้าวยาวๆมาเกี่ยวลูกขึ้นไปหลังคอร์ทอีก ญี่ปุ่นตั้งหลักได้แล้วกระโดดตบ เฟียตตั้งท่ารับแต่ไม่ได้เต็มที่เพราะคิดว่าญี่ปุ่นจะปั่นหัวเล่นอีก คราวนี้ญี่ปุ่นตบจริง ลูกดิ่งเร็วไปคอร์ททางตรง เฟียตกระโดดไปรับลูกเด้งกลับมา ญี่ปุ่นกระโดดเข้าไปซ้ำ ลูกตกลงข้างๆตัวของเฟียต
"นี่แน่ะ เก่งนักเหรอ หมีขาว อิอิ"
ญี่ปุ่นยิ้มร่าอย่างดีใจ ชูไม้ขึ้นทำหน้าย่นใส่เฟียต รายนั้นกัดฟันหน้าตาไม่รับบุญบาป เสียงเชียร์ก็ไม่น้อยหน้าลุกขึ้นกระโดดโลดเต้น ตอนนี้ไม่ใช่แข่งกันเฉพาะในสนามเท่านั้น กองเชียร์เองก็แข่งกัน ซาร่าแม้จะไม่มีแกงค์ครบเหมือนริต้า แต่ก็ออกท่าทางเรียกเสียงกรี๊ดกร๊าด โห่ฮาจากสีตัวเองและสีที่มาร่วมเชียร์ได้ไม่น้อย มีตอนหนึ่งที่ญี่ปุ่นได้แต้มซาร่าขึ้นเก้าอี้ให้บอยเอาพัดพัดให้กระโปรงเปิด แล้วแสร้งทำท่ามาริลีน มอนโร เรียกเสียงฮาและเสียงกรี๊ดได้มากทีเดียว
"จะยอมไหมค้า สีชมพู"
ซาร่าเปล่งเสียงที่แหบพร่าออกไปแต่ได้หลอดขยายเสียงช่วย
"ไม่ยอม ไม่ยอม สู้ๆๆ"
"สู้ค่า เพื่อสีชมพู เพื่อ น้องญี่ปุ่น"
เสียงกรี๊ดกระหึ่มดังจนแทบจะไม่อยากเชื่อว่าเป็นโรงเรียนชายล้วน พอส่งลูกญี่ปุ่นเลือกที่จะยิงเร็วไปแม้เฟียตจะหยอดกลับมาหรือตีโด่งกลับมา แต่ญี่ปุ่นก็จะเสี่ยงเข้าไปแย็บเร็ว เฟียตตวัดลูกกลับมาหยอดลงอีกคอร์ท ญี่ปุ่นก้าวขาไปดีดลูกขึ้นไปหลังคอร์ท เฟียตก้าวถอยหลังไปเขย่งฟาดลุกลง ญี่ปุ่นเอาไม้รองให้ลูกเด้งหยอดข้ามไป เฟียตวิ่งมาหน้าเน็ทอีก หยอดกลับมา ญี่ปุ่นดีดลูกไปหลังอีก
"ไอ้เปี๊ยกกก"
เฟียตคำรามออกมาเพราะเริ่มที่จะเหลืออด ตวัดลูกโด่งกลับมา ญี่ปุ่นกระโดดขึ้นตีดาดลงความเร็วของลูกทำให้เฟียตต้องวิ่งเข้ามาหวดลูกโด่ง ข้ามมาอีก ญี่ปุ่นก็กระโดดตบอีกแต่ไม่ได้ออมแรง เฟียตเอาไม้รองลุกไว้กระเด้งข้ามมา
"ทำไมไม่ย๊อม ยอมน้าหมีขาว"
ญี่ปุ่นร้องออกมา คนที่ได้ยินหัวเราะกันเกรียวกราว
"ไม่มีทาง ไอ้เปี๊ยก"
ทั้งตีลุกทั้งพูดกันข้ามเน็ทเหนื่อยเป็นเท่าตัว เพราะไม่มีฝ่ายใดเสียท่าเลย ญี่ปุ่นงัดกลยุทธ์ออกมาทุกท่าแต่เฟียตก็ตามทัน
"นี่แน่ะ"
ญี่ปุ่นโผเข้าไปแย็บเร็วใส่ตัวเฟียต แต่เฟียตเองก็เอาไม้ตวัดลูกข้ามมาได้ ญี่ปุ่นซ้ำดาบสอง เฟียตก็ตวัดโด่งข้ามมาได้ เสียงเฮดังจนหลังคาแทบจะหลุดปลิวไป ญี่ปุ่นกระโดดขึ้นง้างไม้ เฟียตก้มตัวลงต่ำรอรับลูกตบญี่ปุ่นหวดลูกไปเต็มแรง เฟียตงัดลูกโด่งข้ามมาอีก ญี่ปุ่นกระโดดขึ้น ง้างไม้หวดลมไปในจังหวะแรก แล้วตวัดเร็วเคาะลุกข้ามไปเบาๆ เฟียตชะงักอยู่ขาตายก้าวไม่ออกลูกลอยลงกระทบพื้น
"กรี๊ดดดดดดด ที่สุดดดดดด ที่สุดดดด"
เสียงของซาร่าแทบจะไม่ได้ยินเพราะเริ่มใกล้เคียงเป็ดไปทุกที เสียงกองเชียร์เฮขึ้นมา เสียงปี่เสียงกลองร้องรำทำเพลง ต่างก็กระโดดกระทืบเท้าเพื่อให้สมกับแต้มที่ได้มาแสนยากลำบาก
"ฮี่ๆๆ เป็นไงอ่ะหมีขาว ไม่ยอมดีนักใช่ไหม"
ญี่ปุ่นไปเกาะเน็ทล้อเลียน เฟียตปรี่เข้ามาหมายจะเอามือเขกหัว แต่กรรมการเป่านกหวีด เสียงคนดูหัวเราะเพราะท่าทางที่ญี่ปุ่นทำมันไม่ได้หมายความว่าเยาะเย้ย ญี่ปุ่นแจ้นกลับมายืนที่เตรียมส่งลูกทำหน้าสงบเสงี่ยมขึ้นมาทันที เกมที่เหลืออีกไม่กี่แต้มญี่ปุ่นเป็นคนคุมเกมทั้งหมด เพราะเฟียตเริ่มหมดแรง สาเหตุก็เพราะเมื่อคืนนอนดูคนตัวเล็กอีกฝั่งนอนจนดึกดื่น ไหนจะโดนแข้งที่มาพาดตอนดึกปลุกให้ตื่นอีก ตอนนี้เริ่มรู้สึกตัวแล้วว่าคิดผิดที่พาญี่ปุ่นไปนอนที่ห้อง ญี่ปุ่นส่งลูกแห่งชัยชนะข้ามโด่งไป เฟียตถอยไปตวัดกลับมาลอยข้ามไปหลังคอร์ท ญี่ปุ่นไปโต้โด่งกลับไปอีก เฟียตก็ยื้อลูกโด่งข้ามมา ญี่ปุ่นตวัดหน้าไม้ตีลูกดาดลงอีกคอร์ท เฟียตก้าวเข้ามารองลูกไว้ตีหยอดข้ามไปอีกคอร์ท ญี่ปุ่นยิงโด่งไปข้างหลังอีก เฟียตเริ่มกัดฟัน กดลุกเร็วลงต่ำญี่ปุ่นเอาไม้รองลุกให้กระเด้งหยอดลง เฟียตเองต้องวิ่งกลับมาหยอดกลับ ญี่ปุ่นดีดลูกข้ามไปอีก เฟียตทนไม่ไหวกระโดดขึ้นตบทันที ญี่ปุ่นตั้งรับให้ลูกหยอดข้ามไป เฟียตต้องออกแรงวิ่งเข้ามารับอีกหยอดกลับไป ญี่ปุ่นดีดไปข้างหลังอีก เฟียตใช้แขนยาวเกี่ยวลูกลงมาแต่น้ำหนักของลูกไม่ได้ยังลอยโด่งอยู่ ญี่ปุ่นเห็นโอกาสกระโดดเข้าไปหวดลูกทันที ลูกนี้ลงง่ายดายข้างหน้าเฟียต
"อ่า เย้ๆๆๆ หมีขาวแพ้ หมีขาวแพ้"
ญี่ปุ่นลอดตาข่ายข้ามไปกระโดดกอดคอเฟียตที่ยืนเอ๋ออยู่ เสียงกองเชียร์ดังอื้ออึงฟังอะไรไม่ได้ศัพท์
"อิอิ หมีขาว แพ้ หมีขาวแพ้ เค้าเก่งไหมอ่า อิอิ"
ญี่ปุ่นกระโดดกอดทั้งตัวขาเกี่ยวเอวของเฟียตไว้ทั้งสองข้างแต่เฟียตยังอึ้ง อยู่ไม่คิดว่าจะปราชัยให้กับไอ้เปี๊ยกได้ พอนักกีฬาในสนามกอดกันแบบนั้นกองเชียร์ก็ทั้งโห่ทั้งปรบมือ ประหลาดใจที่แข่งกันแท้ๆแต่กระโดดกอดกัน แต่ที่จริงเฟียตยืนเป็นหินอยู่
"ปล่อยกูไอ้เปี๊ยก ปล่อย"
"เอ๋ ทำไมปล่อย ก็เสียใจกับหมีขาวอยู่น้า ที่แพ้"
ญี่ปุ่นเน้นคำว่าแพ้ แล้วหัวเราะคิกคัก
"ไอ้บ้า คนมองโว้ย เดี๋ยวเป้ากูก็ตุงหรอก เขาจะสงสัย"
"อิอิ ไหนๆ"
"โป๊ก"
"อ่า เขกหัวไมอ่า"
"ไอ้นี่ พูดถึงเป้านี่มึงไวเชียวนะ พอให้ทำเสือกไม่ทำ"
"ก็เค้าอยากจับเล่นๆอ่า ไม่ได้อยากทำจริงจังซะโหน่ย ชิ ไปดีกว่า พี่คนสวย เค้าเก่งไหม"
ญี่ปุ่นผละลงจากเอวเฟียตทันทีวิ่งกลับมาฝั่งตัวเอง
"กรี๊ดดดด ไม่ไหวแล้วค่าน้องญี่ปุ่น เจ๊หมดเสียงแล้ว"
ซาร่าพูดเหมือนเป็ดไปแล้ว ญี่ปุ่นหัวเราะชอบใจ
"เก่งมากเลยอ่ะปุ่น นายเยี่ยมที่สุด"
ทั้งบอยทั้งเต้เข้ามาห้อมล้อม ญี่ปุ่นยิ้มร่าอย่างดีใจ แต่ก็แหวกวงเพื่อนออก เพราะเป้าหมายคือเยลลี่
เขียนโดย eiky
หัวข้อ: My Sweetheart Valentine **อัพเดทปกคร้าบ** หน้า 164** (อ่าน 1007679 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก