(แฟนคลับ หมีขาว)
ข่าวของเฟียตกับญี่ปุ่นแพร่สะพัดไปอย่างรวดเร็วเหมือนไฟลามทุ่ง ตอนเข้าแถวทุกสายตาของชั้นมัธยมสี่ต่างมองหาตัวญี่ปุ่น ว่าใครคือคนที่ไปนอนกับเฟียตเจ้าพ่อชั้นมัธยมหก ส่วนมัธยมห้าเองก็มองหาเด็กแว่นเช่นกัน เพื่อนร่วมชั้นทั้งที่รู้จักเฟียตก็ล้อเลียนจนเจ้าตัวอายหน้าแดงไม่รู้จะแดงยังไงแล้ว ส่วนญี่ปุ่นไม่ได้ระแคะระคายแม้แต่น้อย ยังยืนทำหน้าเอ๋อเข้าแถวกับเพื่อนอย่างสบายใจ
"นี่ปุ่น เรื่องที่นายไปนอนกับพี่เฟียตน่ะ ดังไปทั่วโรงเรียนแล้วนะ"
บอยกระซิบถามตอนผู้อำนวยการให้โอวาท
"หือ ไปนอนกับหมีขาวก็เป็นข่าวเหรอ อิอิ ดีจัง"
"เฮ้ย ดียังไงวะ ไอ้หญ้าแห้ง เขาว่ามึงโดนเข้าแล้ว"
เอกหันมาสมทบ ทำหน้่วิตกเหมือนบอย แต่ญี่ปุ่นกลับหัวเราะกิ๊กอยู่
"โดนไรอ่า มะเห็นโดน อิอิ"
"นั่นล่ะ ข่าวลืมมันไปเร็วนะปุ่น เสียคนเพราะข่าวลือนี่เยอะแล้วนะ"
"เอ๋ ก็มันไม่จริงอ่า นอนด้วยกันแล้วไงอ่ะ ก็นอนด้วยกัน ไม่เห็นแปลก กอดกันด้วยน้า จะบอก"
"หา!!!!!!"
ทั้งสองอุทานพร้อมกันจนผู้อำนวยการกระแอมใส่ไมค์โครโฟน จึงก้มหน้าลงให้ต่ำที่สุด
"กอดกันเลยเหรอ พี่หมีขาวทำอะไรนายรึเปล่า ปุ่น"
บอยกระซิบทำท่าตกใจ
"ไม่นี่ เค้าต้องทำไรอ่ะ"
งงจริงหน้าเอ๋อจริง บอยเห็นว่าคงไม่มีอะไรเกินเลยจึงไม่ซักต่อ พอปล่อยถอยก็เดินตามหลังกันเข้าห้อง แต่ระหว่างทาง เฟียตมาดักรอที่ใต้ตึก เสียงซุบซิบนินทาดังเซ็งแซ่
"นั่นไอ้พี่หมีขาวนี่ ไอ้หญ้าแห้ง เขามาหามึงเหรอ"
"เอ๋ มีหนมมาให้แน่ๆเลยอ่า"
ร้องออกมาอย่างดีใจ ญี่ปุ่นปรี่เข้าไปหาเฟียตที่ทำหน้ายากจะเดายืนอยู่มุมตึก
"มาหาเค้าหรา ไหนอ่ะหนม"
"หนมแป๊ะไรล่ะ มึงรู้ไหมกูซวยแล้วเพราะมึง"
เฟียตตวาดแต่ไม่กล้าออกเสียมากเพราะนักเรียนชั้นมัธยม สี่ยืมมองอยู่เต็ม
"ซวยไรอ่า โด่ นึกว่าจะมีหนมมาให้ ไม่มีก็ไม่คุย ไปน้า หมีขาว"
"เดี๋ยวมึง มาคุยกันให้รู้เรื่องก่อน"
เฟียตลากแขนญี่ปุ่นไปทางโรงอาหาร ญี่ปุ่นไม่ขัดขืนแม้แต่น้อย เพราะคิดไปว่าเฟียตจะพาไปเลี้ยงขนม อิอิ แอบดีใจ
"เค้าเอาลอดช่องใส่แตงแคนตาลูปน้า"
"ไอ้นี่ยังมาห่วงแดกอยู่ มึงรู้ไหมเขาลือกันสนั่นว่ากูกับมึงมีอะไรกัน"
เฟียตพูดเสียงเครียด
"อ้าว แล้วเราไม่มีอะไรกันหรา"
"เฮ้ย ไอ้นี่ มีบ้าอะไรล่ะ กูไม่ได้ทำอะไรมึงซักหน่อย"
"เอ๋ ไม่เข้าใจอ่า พี่หมีขาวพูดอะไรก็ไม่รู้ ไม่รู้เรื่องเลย นอนน้อยป่ะ"
"เดี๋ยวกูเขกกะบาล กูไม่ได้ล้อเล่นโว้ย ฮึ่มม ซวยแท้ๆ"
"ทำไมเครียดอ่า แค่มีอะไรกัน แล้วเรามีอะไรกันอ่า"
"โอ๊ย มึงนี่มันน่านักนะ รู้งี้กูจับยัดเยียดให้เสียแต่เมื่อคืนก็ดี"
เฟียตระบายอารมณ์ออกมา
"จริงหรา พูดแล้วน้า พี่หมีขาวจะให้หุ่นยนต์เค้า น่าร้าก ที่สุดเลย"
ญี่ปุ่นพูดเสียงร่าเริง เฟียตได้แต่ส่ายหัว
"ไอ้เตี้ยนี่ กูไม่รู้จะพูดอะไรกับมึงดี โอ๊ย ซวยโว้ย"
เฟียตตะโกนออกไปอย่างอัดอั้นตันใจ
"ไม่ต้องพูดดิ ไหนอ่าลอดช่องเค้าอ่า"
"แดกตีนกูไหม ไอ้เปี๊ยก กูยิ่งหงุดหงิดอยู่"
"หวาย ไม่อาวอ่า คงจะเหนียวเคี้ยวไม่หวายหรอกน้า อิอิ"
เฟียตง้างมือขึ้นกะจะตบหัวสักที แต่มีเสียงกระแอมดังมาก่อน
"ไม่ไปเรียนหรือนักเรียน"
อาจารย์สอนพละกระแอมยืนดูอยู่นับเป็นบุญของญี่ปุ่น เฟียตคำนับหงึกๆ ส่วนญี่ปุ่นวิ่งแจ้นหายไปแล้ว
...
พอเข้าไปในชั้นเรียนเฟียตก็โดนเพื่อนรุมแซวจนเสียสมาธิ
"เป็นไงวะเฟียต ไอ้เปี๊ยกก้นขาวป่ะมึง"
"ส้นตีนนี่กูไม่ได้ทำอะไรมันโว้ย ไอ้ห่า เบนซ์ เดี๋ยวกูถีบ เพราะมึงนะเรื่องมันถึงเป็นแบบนี้"
"มึงอย่ามาแหล เมื่อคืนกูไปแอบฟัง ไอ้นี่นอนแต่หัวค่ำ ไม่มีอะไรกัน แล้วไอ้เปี๊ยกมันร้อง กอดๆๆ ทำไมวะ"
เพื่อนแสนรักไปแอบฟัง เฟียตแทบจะหงายหลัง ตายล่ะหว่ามันได้ยินด้วย
"มันละเมอ"
เฟียตตอบเสียงเบา
"อย่ามา ไอ้เสือ มีรึมึงจะปล่อยให้ลอยนวล กูไม่เชื่อหรอก ละเมอหาไอ้นั่นของมึงอ่ะดิกูว่า"
ฟอร์ดเข้ามาเสริม
"โว้ย ไอ้เตี้ยพวกนี้นี่ กูบอกไม่มีอะไรก็ไม่มีอะไรดิวะ มึงจะมาเค้นหาห่าอะไรล่ะ"
"เฮ้ย งอนโว้ย มีงอน หน้างี้แดงเชียว กูไม่เคยเห็นมึงอาย ท่าทางไอ้เปี๊ยกจะมีดีว่ะ"
"นั่นดิ เห็นมันตัวขาวๆ ตรงสเป็คมึงเลยนี่หว่า อิอิ กี่รอบเพื่อน"
"ไอ้แสรดด กูไม่มีอะไรกันโว้ย มึงไม่เลิกพูดกูถีบจริงๆนะไอ้ห่านี่"
เฟียตหัวฟัดหัวเหวี่ยงออกนอกห้องไป
...
"นี่ญี่ปุ่น นายมีอะไรกับพี่เฟียตเหรอ"
เพื่อนในห้องที่ไม่เคยคุยกันเลยกับญี่ปุ่นเดินมาถาม บอย เอก มองหน้าประหลาดใจ
"หือ ทำไมอ่ะ"
ญี่ปุ่นทำหน้าง่วงใส่ไม่ได้สนใจเลยแม้แต่น้อย
"ก็อยากรู้เห็นเค้าว่ากัน"
"เอ๋ มีอะไร ไม่มีอะไร แล้วทำไมเขาอยากรู้เนอะ คนเรา ที่ปุ่น ปุ่นยังไม่อยากรู้เรื่องของใครเลยอ่า ประหลาด"
บอยกับเอกอมยิ้ม เพราะเด็กคนนั้นงอนค้อนใส่วงใหญ่ ญี่ปุ่นหัวเราะคิกคักถูกใจ พอหมดคาบเรียนแต่ละวิชา เพื่อนๆก็คอยมาถามญี่ปุ่นว่ามีอะไรกันจริงหรือ เป็นยังไง ใหญ่ไหม อะไรเทือกนี้อยู่เรื่อยๆจนบอยกับเอกชักรำคาญ แต่ญี่ปุ่นกับเห็นเป็นเรื่องสนุก พอเสียงออดบอกเวลาพักเที่ยงญี่ปุ่นก็แจ้นออกจากห้องก่อนใคร เพราะต้องไปช่วยป้าขายข้าวแกงตามที่เคยตกลงกันไว้
"ป้าคร้าบ ญี่ปุ่นมาแล้ว"
ญี่ปุ่นร้องไปตั้งแต่ยังไม่ถึงร้าน
"ว่าไงพ่อหนู วันนี้จะกินอะไรดี"
"อ่า ป้า ญี่ปุ่นมาช่วยป้าขายน้า จำมะได้หรา แล้วป้าจะให้กินข้าวฟรี"
"หือ ป้าว่าอย่างนั้นเหรอ"
ป้าทำเป็นจำไม่ได้ทำท่าคิดอยู่
"ไม่รู้ล่ะ วันนี้ตั้งใจมาแล้ว ป้าห้ามผิดสัญญาน้า สู้ๆ"
ไม่พูดเปล่าเดินเข้าไปในร้านของป้าทันที
"อ้าวพ่อ หนูแน่ใจนะ ห้ามเปลี่ยนใจ"
"ชัวร์ป้า ถ้าเบื่อเดี๋ยวญี่ปุ่นบอกเอง"
"อ้าว ป้าก็ซวยสิพ่อหนู"
"ไม่ซวยหรอกป้า ญี่ปุ่นเบื่อยาก อิอิ ไหนให้ญี่ปุ่นช่วยอารายอ่า"
"ตักแกงไงหนู มาป้าทำให้ดู"
พอดีมีนักเรียนมาซื้อข้าว ป้าเลยสาธิตให้ญี่ปุ่นดู พยักหน้าหงึกๆเข้าใจ ญี่ปุ่นเห็นเป็นเรื่องสนุก
"อ่า พี่หมีดำๆ ทางนี้ๆ มากินข้าวมา"
ญี่ปุ่นร้องเรียกโฟคที่เดินมากับเพื่อนเสียงดัง
"เฮ้ย ไอ้เปี๊ยกมึงมาทำอะไรร้านป้าวะ"
โฟคเดินเข้ามาใกล้ๆแล้วถาม
"เอ๋ ซักผ้ามั้งเพ่"
"อ้าวไอ้เตี้ยนี่ เดี๋ยวโดน"
"เอ๋ ก็มาขายข้าวแกงสิ อ่ะวันนี้พี่หมีดำกินแกงไก่ใช่มะ กับไข่เจียว"
ไม่มองหน้าคนซื้อ ไม่สนใจว่าเขาจะซื้อหรือไม่ซื้อ ตักข้าวใส่จาน ตักแกงราดเรียบร้อย
"เฮ้ย ใครจะกิน กูไม่ได้มากินข้าวแกง"
โฟคร้องปฏิเสธลั่น
"อ้าว ไม่กินแล้วมายืนเอ๋อไมอ่ะ ไม่รู้ล่ะ 17 บาท จ่ายมาซะดีๆ"
ญี่ปุ่นยื่นจานให้ยิ้มแสยะอย่างน่ากลัว
"เฮ้ย กูไม่ได้สั่ง มึงกินเองดิ"
"อ้าว ไม่รับผิดชอบนี่ ป้าคร้าบ พี่หมีดำไม่ยอมจ่ายตังค์"
ญี่ปุ่นตะโกนเสียงดัง จนนักเรียนบริเวณใกล้เคียงหันมามอง
"เออๆ กูจ่ายก็ได้วะ"
โฟคจนต่อพยาน ไม่มีทางสู้ ญี่ปุ่นหัวเราะคิกคักพอใจเป็นที่สุด
"มึงจำไว้นะมึง ไอ้เปี๊ยก โดนแน่ๆ"
"หือ อารายน้า พูดอะไร งุงิงุงิ ไม่รู้เรื่องอ่า"
"เฮ้ย ข้าวร้านป้าสองอย่าง 15 บาทนี่ไอ้เปี๊ยก ไมมึงคิดกู 17บาท"
"อ้าว ค่าตักไง เห็นไหมเนี่ยต้องมีศิลปในการตักน้า ไม่ใช่ตักสุ่มสี่สุ่มห้า"
ญี่ปุ่นแถลงทะเลไป
"โอ๊ย กรอด จำไว้นะมึง"
โฟคได้แต่กัดฟัน
"ไอ้โฟค เนี่ยเหรอ น้องญี่ปุ่นที่มีข่าวว่า ...... กับพี่เฟียตอ่ะ"
เพื่อนของโฟคถามสายต่อส่อแววอยากรู้อยากเห็น
"ไอ้ห่า กูจะรู้มั้ยกูไม่ได้นอนใต้เตียงมันนี่หว่า มึงอยากร้ก็ถามเองดิ"
โฟคชักสีหน้าไม่พอใจ
"ไอ้หนู พี่ถามไรหน่อยดิ เมื่อคืนแกไปนอนกับพี่เฟียตมาเหรอ"
เขาถามญี่ปุ่น จ้องหน้าไม่ยอมละสายตา โฟคเองก็ทำหน้าไม่ถูก
"หือ ไมอ่ะ พี่อยากไปนอนด้วยหรา อิอิ"
ญี่ปุ่นไม่สนใจตอบเท่าไรนัก สนใจกับการตักแกงใส่จานข้าวมากกว่า
"เป็นไงวะ ได้ข่าวว่าพี่เฟียตนี่ม้าเลยนะมึง เจ็บไหม"
"เอ๋ ม้าไรอ่า พี่อย่าเพิ่งกวนได้ป่ะ พี่เอาพะโล้เนอะ กับไข่ดาว พี่พูดเยอะผมคิด 20 น้า"
"เฮ้ย กูไม่กิ๊น"
"ไม่ด้าย เดี๋ยวให้พี่หมีดำจัดการน้า ไม่กินไม่ด้าย"
"สม แดกๆ ไปมึง อยากไปยุ่งกับมันดีนัก เห็นฤทธิ์มันหรือยังล่ะ"
โฟคสนับสนุนดันหลังให้รับจานข้าวจากญี่ปุ่น หน้าบึ้ง แต่คนตักแกงกลับหัวเราะชอบใจ
"กวนตีนนะมึง"
"น่ารักตะหาก ปลาทู"
กัดฟันคำสุดท้าย
"มึงว่าไรน๊ะ"
เพื่อนของโฟคเนื้อเต้น
"เอ๋ พี่หมีดำอ่า ซื้อแล้วก็ไปกินดิ มายืนขวางหน้าร้านป้าเค้า อ้าว พี่ครับๆ รับอะไรดีคร้าบพี่ รูปหล่อ"
ญี่ปุ่นร้องข้ามหัวกลุ่มของโฟคไป โดยไม่สนใจคนต่อหน้าเลยแม้แต่น้อย
"มึง คอยดูเถอะ"
ญี่ปุ่นหัวเราะคิกคัก ตักแกงใส่ข้าวอย่างเป็นสุข สนุกสนาน ป้าแทบจะไม่ต้องเดินออกมาตักเลย ตักข้าวให้ญี่ปุ่นอย่างเดียว นักเรียนมารุมร้านของป้าแน่นขนัด เพราะคนตักแกงที่กำลังดังทั่วโรงเรียนแต่เจ้าตัวก็หาได้รู้ร้อนรู้หนาวไม่ จนกับขาวป้าขายหมดเกลี้ยง
"อ่า หมดแล้ว เย้ๆ ดีใจจัง ป้า แล้วข้าวญี่ปุ่นอ่ะ"
พอหมดก็รีบทวงของกิน
"ตายล่ะ ป้าลืมตักแกงไว้ให้หนูเลย ตายแล้ว เดี๋ยวป้าเจียวไข่ให้น้า หนูอี้ปุ่ง"
"ญี่ปุ่นป้า ม่ายช่าย อี้ปุ่ง งอนนะเนี่ย"
ญี่ปุ่นทำหน้าย่นใส่ป้า
"โอ๋ๆ พ่อคุณของป้า อ่ะป้าให้ตังค์ไปซื้อก๋วยเตี๋ยวกิน"
ตาลุกวาวทันที พร้อมกับแบมือ
"แน้ ตาวาวเชียวนะเรา"
ญี่ปุ่นทำหน้าเขินๆ ยิ้มอายๆ
"อ่ะป้าให้ ถือว่าเราขยันช่วยป้าขายหมดเกลี้ยงเลย"
ป้ายื่นธนบัตรให้สองใบ สีแดงๆ ญี่ปุ่นยกมือไหว้แล้ววิ่งแจ้นออกจากร้านทันที ตรงไปยังร้านขายก๋วยเตี๋ยว
"อ่า พี่หมีขาว มาแอบกินก๋วยเตี๋ยวอยู่นี่เอง อิอิ ลาภปากอีกแล้วตู"
ฉายแววตาชั่วร้ายออกมาแล้วปรี่เข้าไปหาเฟียต
"พี่หมีขาว"
เสียงทักทำให้เฟียตสะดุ้ง
"ไอ้เปี๊ยก มึงมาทักอะไรแบบนี้กูตกใจ"
"เอ่ รู้จักก็ทักดิ กินเตี๋ยวหรา เค้ายังไม่ได้กินข้าวเลยอ่า นะนะ"
ญี่ปุ่นเอาแขนเข้าไปสะกิดเฟียต รายนั้นถอยออกห่างทันที
"เรื่องของมึงสิ ทำไมไม่แดก"
"อ่า พุดไม่เพราะอีกแล้ว ก็รอมากินกะหมีขาวไง อิอิ เลี้ยงเค้าน้า"
"โว้ย ไปไกลๆกูเลย กูยิ่งหงุดหงิดอยู่"
"อ่า ไปไหนอ่า เค้าก็มากินเตี๋ยวน้า ไม่เลี้ยงก็ไม่เลี้ยง งก"
"เฮ้ย เดี๋ยวกูเขกกบาล"
"หวาย ไม่เอาอ่า กินเตี๋ยวดีกว่า ขี้เกียจคุยกะผู้ใหญ่ชอบรังแกเด็ก"
ญี่ปุ่นทำหน้าไม่รู้ไม่ชี้แล้วแซงคิวเฟียตไปหน้าตาเฉย คนตัวใหญ่กำหมัดแน่น ถ้าเป็นเพื่อนหรือคนอื่นคงหน้าหงายไปแล้ว แล้วทำไมไม่ชกไอ้นี่วะกู เฟียตถามตัวเอง อย่าเลยมันเอ๋อๆแบบนี้ยิ่งชกมันเดี๋ยวกลายเป็นบ้าไป นี่คือสิ่งที่คิด พอสั่งก๋วยเตี๋ยวเสร็จญี่ปุ่นก็ไปนั่งกินเพียงลำพังเพราะเฟียตเดินเลี่ยงไป กินโต๊ะอื่น เพราะยังมีนักเรียนหลงเหลืออยู่ในโรงอาหารเป็นจำนวนมาก เสียงซุบซิบนินทายังอื้ออึง สายตาหลายคู่มองมาที่เฟียตบ้าง ญี่ปุ่นบ้าง แต่ดูเหมือนคนตัวเล็กจะไม่ได้ใส่ใจแต่อย่างใด พอกินเสร็จญี่ปุ่นก็เตร่ไปซื้อไอติมกิน พอดีเจอกับบอยและเอกที่แอบไปกินข้าวอีกฝั่ง ญี่ปุ่นจึงชวนไปกินไอติมด้วยกัน
"โห มึงเลี้ยงเหรอไอ้หญ้าแห้ง"
เอกถามตาโต
"เออ ซิ เห็นมั้ยว่าเราใจดี น่ารัก อิอิ"
"ถูกหวยที่ไหนมาปุ่น"
บอย ถามบ้าง
"ก็ไปช่วยป้าขายของงาย ป้าให้ตังค์มาซื้อหนม"
"จริง เหรอ งั้นพรุ่งนี้ไปช่วยป้าบ้างดีกว่า"
"ไม่ด้ายๆ ป้าเค้างดรับคนแล้ว นายไปอุดหนุนดิ กิจการป้าจะได้ดี เผื่อขยายกิจการ เดี๋ยวเราบอกป้าให้จ้างพวกนาย อิอิ"
"โห กันท่าไว้เลยนะมึง กลัวเพื่อนจะแย่งว่างั้น"
"อิอิ รู้แล้วก็อย่าแย่งดิ"
ญี่ปุ่น พูดอย่างอารมณ์ดี เดินนำเพื่อนไปยังร้านไอติม
"นี่น้อง น้องน่ะ ใช่ชื่อญี่ปุ่นหรือเปล่า"
เสียงทักระหว่างทางไปร้านขายไอติม ญี่ปุ่นหยุดหันไปมอง แล้วก็หัวเราะคิกคัก
"มีอารายเหรอเพ่"
ญี่ปุ่น ตอบรับทั้งที่ยังอมยิ้มอยู่
"ชั้นจะมาเตือน ได้ยินข่าวว่าแกเป็นเด็กใหม่ของพี่เฟียต ชั้นน่ะเป็นแฟนของพี่เฟียตนะ แกห้ามยุ่งกับเขา เข้าใจมั้ย"
เด็กนักเรียนท่าทางดูตุ้งติ้งสี่คนยืน เรียงกันเป็นแผง หน้าขาววอกกันทุกคน ใส่กางเกงที่ดัดแปลงเองสั้นจู๋โชว์ขนหน้าแข้ง
"เอ๋ เป็นแฟนอารายอ่า แฟนคลับหรา อิอิ"
"เอ๊ะ ไอ้นี่ อยากลองดีกับแกงค์เซเลอร์มูนเหรอ"
"ว้า ก ฮ่าๆๆ"
ญี่ปุ่นหัวเราะออกมา
"หัวเราะอะไรยะ เดี๋ยวแม่ตบให้"
"ปะ เปล่าคร้าบพี่ นึกว่าแกงค์ หน้าข๊าวขาว ซะอีก"
"ปาก ดี ตบซะทีดีมั้ยแก ริต้า"
ทั้งญี่ปุ่นบอย กับเอก ขำหน้าแดงหน้าดำ ที่จริงหัวหน้าแกงค์ชื่อ ฤทธิ์ แต่เพื่อนๆ หรือเจ้าตัวชอบให้เรียก ริต้า เพื่อให้เข้ากับใบหน้าที่วอกขาวลอยมาแต่ไกล
"หวาย ไม่เอาไม่ตบ อิอิ พี่แอบชอบพี่เฟียตหรา"
ญี่ปุ่นยังถามหน้าตาเฉย
"ฉันไม่ได้ แอบย่ะ ฉันเปิดเผย"
"อ้าว แล้วไมมาบอกผมเล่า ไปบอกพี่เฟียตดิเพ่ อิอิ เดี๋ยวผมบอกให้เอาป่ะ"
ญี่ปุ่นยังยียวน เสียงแกงค์เซเลอร์มูนกรี๊ดกันใหญ่
"ไม่จำเป็น ชั้นชอบพี่เฟียตมาตั้งแต่อยู่ มอ ๔ ตอนนี้ก็ยังชอบอยู่ ใครหน้าไหนห้ามยุ่ง"
ริ ต้ายืดอกพูดอย่างภูมิใจ ญี่ปุ่นกลับหัวเราะคิกคักอยู่
"เอ๋ เมื่อกี้บอกเป็นแฟน อารายอ่า ญี่ปุ่นง๊งงง"
"ไอ้นี่ ชอบก็เป็นแฟนนั่นล่ะ แกน่ะห้ามยุ่งเข้าใจ๊ เดี๋ยวจะหาว่าริต้าไม่เตือน"
ริ ต้าเกรี๊ยวกราดใส่ ทำหน้ายักษ์ แต่เด็กแว่นหาได้ประหวั่นกลัวไม่
"เพ่ๆ ทำไมหน้าข๊าวขาว ทาไรมาอ่า อิอิ"
ญี่ปุ่นทำเสียงล้อเลียน
"หน้า ขาวเองย่ะ ธรรมชาติ อย่างแก หน้ามันๆ เห็ดสดแบบนี้ล่ะ อย่าหวังว่าพี่เฟียตของชั้นจะชอบ"
"เอ๋ ทำไมขาวแต่หน้า คอด๊ำดำน้า ญี่ปุ่นสงสัย"
ทำหน้าคิด แต่อีกฝ่ายกรี๊ดใส่หน้า
"ไปดีกว่า เสียเวลา พี่มีอะไรจาคุยกับผม ไว้นัดเลขาผมน้า ผมมะว่าง"
ญี่ปุ่นทำ หน้ากวนใส่แล้วเดินผ่านแก๊งค์เซเลอร์มูนไปหน้าตาเฉย บอยกับเอกวิ่งตามไป ยังมีหน้าหันกลับไปทำหน้าย่นใส่แกงค์เซเลอร์มูนอีกที่กรี๊ดเสียงดังลั่นจน นักเรียนที่อยู่บริเวณโดยรอบหันมามอง
"เจ๋งว่ะไอ้หญ้าแห้ง แกงค์เซเลอร์มูน หงายไปเลย"
เอกเข้ามากอดบ่าญี่ปุ่นที่กำลังก้มลง ส่องในตู้ไอติมอยู่
"เจ๋งอารายอ่า นี่ๆ นายเอาแท่งนั้นน้าปลาดุก"
ญี่ปุ่น ชี้ไปยังไอติมแท่งเล็กถูกที่สุดให้เอกหยิบ
"หวาย ทำไมอ่า ไม่เอา ไม่กินถั่วดำ"
"เอ๋ ไม่กินงั้นนายยืนดูเราน้า เราไม่แบ่งนายน้า"
"อ้าว ทำไมอ่ะ ไอ้หญ้าแห้ง"
"อ้าวก็แท่งนั้นมันถูกที่สุดนิ นายจะกินแพงๆเพิ่มตังค์เองน้า"
"โห กูล่ะยอม งกไปไหนเนี่ย"
"ไม่ ได้ง๊ก เลี้ยงนะเนี่ย ยังมาว่าเราน้า"
"มึงเลี้ยงแบบนี้กูซื้อเองดี กว่า ทุเรศให้กินไอติมถั่วดำ"
"อิอิ ตามจายนายน้า ดีไม่เปลือง อิอิ"
ญี่ปุ่น หยิบเอาไอติมโคนของตัวเองอันหนึ่ง แล้วหยิบไอติมแท่งลอดช่องให้บอย แล้วยังหยิบไอติมถั่วดำยื่นให้เอกอีก ตอนแรกเอกทำหน้างองอนใส่ แต่ก็รับไป พอเดินเข้าห้องเรียนเพื่อนๆก็มารุมกันใหญ่
"นี่ญี่ปุ่น นายทะเลาะกับแก๊งค์เซเลอร์มูนมาเหรอ"
เพื่อนคนหนึ่งถามขึ้น ญี่ปุ่นยังเลียไอติมอย่างเมามัน
"หือ อารายอ่า"
"แกงค์นี้อ่ะ ได้ยินรุ่นพี่บอกว่าระรานจิกไม่ปล่อยนะแก"
"อิอิ"
ไม่มี เสียงตอบจากทั้งสามคนเพราะจุดสนใจคือไอติม จนเพื่อนๆเริ่มเซ็งจึงถอยกลับไปนั่งที่เดิมของตน จึงถึงเวลาเริ่มคาบเรียนใหม่
............................................................................................
"ไอ้ เปี๊ยกนั่นน่ารักดีนะมึงกูว่าอ่ะ"
เป้เพื่อนสนิทของโฟคถามขึ้นตอน เปลี่ยนคาบเรียน โฟคนั่งดูหนังสืออยู่
"เปี๊ยกไหนวะ"
"อ้าว ก็ไอ้เปี๊ยกแว่นเมื่อตอนกลางวันไง ที่มันหลงเข้าห้องเรามาตอนเปิดเทอมอ่ะ ท่าทางมันเอ๋อๆ กวนตีนดีว่ะ"
"อ้อ ไอ้ญี่ปุ่นน่ะเหรอ"
โฟคนึก หน้าญี่ปุ่นขึ้นมาได้ก็อมยิ้ม
"น่ารักดีนะกูว่า แต่เสียดายไอ้พี่เฟียตคาบไปแดกแล้ว"
"ทำไม มึงชอบมันเหรอ"
โฟค ถามเล่นๆลองใจเพื่อน
"เออดิ น่ารักว่ะ"
"กวนตีนล่ะไม่ว่า ไอ้บ้าเด็กประหลาด"
"มึงไม่ชอบมันเหรอ เห็นมันเรียกมึงหมีดำ"
"นั่น ล่ะ กวนตีนไหมล่ะ ไม่มีใครกล้าเรียกกูดำสักคน มีมันนี่ล่ะ"
"ก็มึงดำ จริงๆนี่"
"อ้าวไอ้เตี้ยนี่"
โฟคถลึงตาใส่เพื่อน ที่ผงะถอยออกห่างเพราะโฟคง้างมือจะตะปบอยู่ น่ารักตรงไหนวะ ไอ้แว่นเอ๋อกวนตีน
"กูเห็นมันปะทะคารมกับแกงค์เซเลอร์มูนนี่หว่า พวกอีริต้าหงายหลังไปเลย ท่าทางจะไม่ใช่ย่อย"
"กูบอกมึงแล้ว ว่าอย่าไปยุ่งกับมัน กวนตีนไม่มีใครเกิน"
"กูไม่สนอ่ะ กูชอบ กวนๆแบบนี้ล่ะเดี๋ยวพ่อจะปราบให้อยู่หมัดเลย คอยดู"
"เออ กูจะคอยดู"
โฟค ท้าทายเพื่อน พอดีกับอาจารย์สอนวิชาใหม่เข้ามาในห้อง จึงเงียบไป
................................................................................................
"ว่า ไงไอ้คุณพี่เฟียต แฟนคลับเยอะนี่หว่ามึงน่ะ"
ฟอร์ดล้อเลียน เบนซ์หันมาสมทบอีกราย
"นั่นดิทั้งแกงค์หน้าขาวริต้า กับไอ้เด็กแว่นเอ๋อ ยังมีแกงค์ไหนอยู่อีกวะฟอร์ด"
"เท่าที่รู้ยังมี พวกอีแอบอีกหลายคนนะที่ชอบมัน เห็นตอนซ้อมแบดไปนั่งเชียร์อยู่เต็ม"
"พวก มึงเป็นบ้าอะไรเนี่ย กูยิ่งหงุดหงิดๆ อยู่นะมึง"
"โห ไอ้พ่อรูปหล่อ เด็กติดกันตรึม น่าอิจฉาว่ะ"
"โอ๊ย กูรำคาญ ไแเข้าห้องน้ำดีกว่า"
เฟียต ฟาดงวงฟาดงาเดินออกจากห้องทันที เพราะเพื่อนๆรุมแทะกันใหญ่
"เฮ้ย คิดถึงไอ้เปี๊ยกถึงกับไปรีดออกเลยเหรอเพื่อน"
"ส้นตีนกูนี่ ไอ้เตี้ย เบนซ์"
เฟียตง้างเท้าขึ้นแต่เบนซ์หลบไปก่อน เดินลงตึกไปอย่างหัวเสีย โดดเรียนอีกแล้วสิกู เฟียตบ่น ซวยเพราะไอ้เปี๊ยกคนเดียวแท้ๆ
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก
