อิอิ มาแว้วววววว
(หอ C ห้อง 306)
ญี่ปุ่นเดิน นำหน้าเฟียต ยิ้มย่องอย่างสุขใจ
"พี่หมีขาว ไปรอหน้าโรงเรียนน้า อย่าสายล่ะ"
ญี่ปุ่นหันมาสั่งแล้วทำหน้าย่นใส่ เฟียตยกมือขึ้นกะจะเขกหัวแต่จั่วลมไปเพราะญี่ปุ่นไหวตัวทัน
"ฮั่นแน่ ปองร้ายเค้าตลอด ชิ ไม่ได้กินหรอก ไปน้า พี่หมีขาว"
"ไอ้เปี๊ยก เดี๋ยวเถอะมึง"
เฟียตได้แต่ร้องด่าตามหลังเพราะคนตัวเล็กวิ่งแจ้นหนี ไปก่อนแล้ว
"แบร่ๆๆ หมีขาวๆๆ"
ยังไม่วายที่จะหันมาล้อเลียน เฟียตกำหมัดเตะพุ่มไม้ข้างๆแหลกราญ ญี่ปุ่นวิ่งขึ้นมาบนห้อง เห็นบอยกับเอกนั่งอยู่
"เป็นไงบ้างไอ้หญ้าแห้ง"
เอกร้องทัก เมื่อเห็นญี่ปุ่นวิ่งกระหืดกระหอบเข้ามา
"นายเจ็บมากไหม ปุ่น"
บอย ถามอย่างห่วงใย
"แฮ่ๆๆ ไม่เจ็บหรอก นี่เรามีคนช่วยย้ายของออกจากหอไปอยู่กับพวกนายแล้วนะ"
"เฮ้ย มึงจะไม่ไปแจ้งเจ้าของหอหน่อยเหรอ อยากย้ายก็ย้ายเนี่ยนะ"
เอกร้อง ลั่น
"ฮื่อ ไม่เอาอ่ะ ก็นอนแค่คืนเดียวไม่ได้ใช้อะไรมากมาย เดี๋ยวไปบอกตอนเลิกเรียน นี่เลิกแล้วนิ ปะกลับกัน"
"เออ ดูมันหน้าระรื่น เมื่อกี้เห็นร้องไห้อยู่เลย"
"เขาเรียกวิธีเอาตัว รอดหรอก อิอิ คนอย่างญี่ปุ่นเร้อจะร้องไห้ง่ายๆ หึหึ"
"น่ากลัวว่ะ ปุ่น"
บอยผงะตัวออกไกลจากญี่ปุ่นเพราะเห็นแววตาและท่าทางวิชามารของ ญี่ปุ่นแล้วขยาด
"อ่า ไม่ต้องกลัวเราหรอก เราไม่มีพิษ อิอิ"
"โห มึง แล้วใครอ่ะจะไปช่วยย้ายของ ไปหลอกใครหน้าโง่มาช่วยวะ"
เอกถาม แล้วเดินไปหยิบกระเป๋าที่โต๊ะ
"เหอๆๆ ไอ้พี่หมีขาวนั่นล่ะ"
"หา!!! ใครน๊ะ"
ทั้งสองตะโกนพร้อมกัน
"ไม่ต้องโตะจาย ก็ไอ้พี่หมีขาวนั่นล่ะ อิอิ หลงกลเทพสิบแปดเซียนแล้ว"
ญี่ปุ่นทำหน้า อย่างผู้ชนะ ยิ้มอย่างภูมิใจ แล้วเดินนำหน้าเพื่อนออกจากห้อง ทั้งสามเดินตรงไปประตูโรงเรียน เห็นเฟียตยืนรออยู่ก่อนแล้วกับโฟค มีฟอร์ดอีกคน
"อ่า มาเร็วกว่าที่คิด น่าร้าก ที่สุด"
เสียง ทักของญี่ปุ่นทำให้คนที่โดนทักหน้าแดงก่ำเพราะอาย
"มึงนัดอะไรกับไอ้ เปี๊ยกวะเฟียต"
ฟอร์ดถามขึ้น โฟคก็ทำหน้าอยากรู้เห็นโดนลากมาตอนเลิกเรียน บอกว่าจะไปเจอไอ้เปี๊ยก แต่ไม่ยักบอกว่าจะไปเจอทำไม
"อ่า ดีจังมีคนช่วยตั้งสามคน ย้ายเสร็จเร็วแน่ๆ"
ญี่ปุ่นทำท่าดีใจลิงโลด
"ช่วยย้ายอะไรวะ ไอ้เปี๊ยก"
โฟคถามหน้างงๆ
"อ้าว พี่หมีขาวไม่บอกเหรอพี่หมีดำว่าจะไปช่วยเค้าขนของย้ายห้องอ่ะ"
"เฮ้ย ไอ้นี่ ตลกนะมึง ใครจะไปช่วยมึงย้าย"
โฟคโวยวายโผเข้ามากะจะเขกหัว ญี่ปุ่นแต่เจ้าตัววิ่งหนีก่อน
"พี่นั่นล่ะ ไม่รู้ล่ะรับปากแล้ว เป็นผู้ใหญ่ห้ามคืนคำ"
"มันอะไรวะไอ้เฟียต ตกลงมึงไปคุยอะไรกับมัน"
ฟอร์ ดขึ้นเสียงบ้าง
"เออ นั่นดิพี่ อยู่ๆจะไปช่วยมันย้ายของ เลยไม่ได้ซ้อมแบดฯเลย"
"เหอะน่า มึงบ่นไปได้ ทำไงได้วะรับปากมันไปแล้ว"
เฟียตเสียงอ่อยๆไม่สบตาใคร
"ไม่ รู้โว้ย มึงรับปากมึงก็ไปช่วยมันย้ายเอง"
"เออ นั่นดิพี่ ผมจะไปทำตารางซ้อม ไหนจะซื้อของมารับน้องอีก"
โฟคบ่นอุบอิบ
"อ้าว ไอ้เตี้ยนี่ มึงก็มีส่วนนะไอ้โฟค มึงก็เขกหัวมัน ยังไงมึงก็ต้องไปกับกู"
"อ้าว ซวยแล้วไหมล่ะ"
โฟคทำหน้าคิดชั่งใจอยู่
"อ้อ ที่มึงไปง้อมันน่ะเหรอ ฮ่าๆๆ สม โดนลูบคมแล้วไหมล่ะ ไอ้พี่เฟียต"
ฟอร์ ดล้อเลียนแล้วเดินกลับเข้าไปในโรงเรียน
"ตกลงเอาไงเนี่ยพี่ ต้องไปช่วยไอ้เปี๊ยกย้ายของใช่ไหม"
"เออ"
เฟียตตอบกำหมัดแน่น มึงนะมึงไอ้เปี๊ยกอายเพื่อนจะแย่อยู่แล้ว เฟียตคิดแค้นในใจ
"ไหนล่ะ ไอ้เปี๊ยกหอมึงน่ะ"
เฟียตฟาดงวงฟาดงา
"หอบีอ่ะพี่ ไม่เคยเห็นเหรอ หอที่สองอ่ะ"
"อ้าวไอ้นี่กวนตีน กูถามดีๆ วอนซะแล้ว"
"โอ๋ ใครจะไปกวนตีนพี่อ่ะ บอกแล้วนิ หอบี"
ญี่ปุ่นทำหน้าย่นยียวน
"มึง เดินนำไปดิ เร็วๆ กูไม่มีเวลามาก"
"อิอิ บอย นายไปรอที่หอก่อนน้า เดี๋ยวเอกไปกับเรา"
"อ้าว ทำไมกูต้องไปกับมึง"
เอกพูดทำหน้า ไม่รู้เรื่อง
"อ้าว ไม่ไปเราก็ตกอยู่ในอันตรายอ่ะดิ นะนะ ไปด้วยหน่อย"
ญี่ปุ่นเข้าไปกระซิบกระซาบ
"อ้าว งั้นมึงก็ลากกูเข้าไปซวยด้วยอ่ะดิ ไม่เอาอ่ะ"
"หวาย ทำไมไม่เอา นี่พี่เค้าจะเลี้ยงหมูกระทะด้วยน้า ไม่สนเหรอ"
"หือ จริงดิ เออๆ ไปๆ"
"แหม เห็นแก่กิน ไอ้ปลาดุกตะกละ"
กัดฟันพูดเหมือนเดิม
"หือ อะไรน๊ะ"
"เปล๊า ไปกันเถอะเดี๋ยวค่ำ"
ญี่ปุ่นเปลี่ยนเรื่อง แล้วเดินกอดคอเอกนำหน้า โฟคกับเฟียตเดินตามต้อยๆ บ่นอุบอิบหน้าตาแค้นจัด พอไปถึงหอ ญี่ปุ่นก็ไปบอกเจ้าของหอว่าจะย้ายออก ตอนแรกเจ้าของบอกไม่ยอม แต่ญี่ปุ่นก็พูดวกไปวนมา อ้อนวอนขอร้องสาระพัดจนเจ้าของหอใจอ่อน ญี่ปุ่นเดินกลับมาหาเพื่อนด้วยหน้าตาที่เจ้าเล่ห์ หึหึ เสร็จเราอีกราย ญี่ปุ่นกระหยิ่มยิ้มย่องในใจ
"พี่ๆ ยกกล่องนั้น เบาๆ น้า ของสะสมทั้งน้าน"
"ไหน โหสั่งเลยนะมึง ของก็มีนิดเดียวแล้วมึงให้คนมาช่วยไมเยอะแยะวะไอ้เปี๊ยก"
เฟียตบ่น
"ก็ อบอุ่นไงพี่ ยกๆ อย่าพูด รำคาญ"
"เอ้ย มึง เดี๋ยวกูเตะ ไอ้เตี้ยนี่"
"อิ อิ ยกดิพี่อ่า บ่นอุบอิบ เป็นหมีขาวกินผึ้งไปได้"
"โป๊ก!!!! ลามปามนะมึง"
"โอ๊ย เขกหัวอีกแล้วอ่า ขนเลยๆ"
"กูไม่เตะก็บุญ หัวแล้ว แล้วให้กูขนไปไหน"
"ตามปลาดุกไป ปลาดุกๆ พาพี่หมีขาวไปหอนายดิ ยืนบื้ออยู่ไม"
ญี่ปุ่นตะโกนบอกเอกทั้งที่ยืน อยู่ข้างกัน
"โห ให้หญ้าแห้งญี่ปุ่น เดี๋ยวมึงโดน"
เอกทำท่า หมั่นไส้
"เอ๋ เราเป็นเพื่อนกันน้า อย่าน้า ไปดินำทางพี่เขาไป เสียเวลาจริงๆ"
"โป๊ก!!! กวนตีนนักกูหมั่นไส้มานานแระ"
"โอ๊ย ไอ้พี่หมีดำ มาเขกหัวเค้าทำไม"
"กูหมั่นไส้หว่ะ"
"อ่า พี่หมีดำยกกล่องนี้เลย หนักกว่าเพื่อน"
"เอ้ย มึงยกเองดิ กูไม่ยก"
"อ่า เดี๋ยวให้พี่หมีขาวจัดการน้า"
"เฮ้ย เกี่ยวอะไรกับกู"
เฟียต ร้องปฏิเสธลั่น
"อ้าว ไหนบอกจะปกป้องดูแลน้องอ่ะ กลับคำ ไม่รักษาคำพูด"
เฟียตเกาหัวแกรกๆ
"กูพูดตอนไหนวะ ว่าจะปกป้องมึงไอ้เปี๊ยก"
"ไม่รู้ล่ะ เร็วๆ ดิพี่ยืนหน้าเอ๋ออยู่ได้ จะเสร็จไหมเนี่ย วันนี้อ่ะ"
"โป๊กๆๆ (สี่ที)"
"โอ๊ย ใจร้ายอ่า พี่หมีดำหมีขาว"
ทั้งสองคนหมั่นไส้หนักรุมเขกหัวญี่ปุ่นคน ละสองทีพร้อมกัน ญี่ปุ่นหน้าเบ้ วิ่งเข้าห้องน้ำไป ทั้งเฟียตกับโฟคมองหน้ากัน
"อ่า พี่ทำมันร้องไห้ อ่ะเปล่าน่ะ"
"อ้าว ร้องอีกแล้ว ไอ้เปี๊ยก"
"มึงไมเขกแรงนักวะไอ้โฟค"
"โห พี่ พี่เองก็ใช่ย่อย มันกวนตีนนี่นา"
เอกไปยืนเกาะหน้าประตูห้องน้ำ แต่ก็ต้องผงะเพราะญี่ปุ่นหน้าเปียกไปด้วยน้ำที่เอามาหยดใส่ตา
"เอ้ย ไอ้ปุ่นร้องไห้ พี่"
"อ้าว ไอ้เปี๊ยก"
"แงๆๆ พี่ใจร้าย เขกหัวเค้า เร็วๆเลย ช่วยเค้าขนเลยเร็วๆ"
ญี่ปุ่นทำเสียงสะอื้น แล้วชี้นิ้วสั่ง เฟียตกับโฟครีบยกของ
"เดี๋ยว เอาไปอีก จะได้ขนเที่ยวเดียว"
ญี่ปุ่นยกกล่องไปวางทับกล่องที่ทั้งสองยกอยู่ แล้วให้เป็นยกคนละสองกล่อง พอทั้งสองออกจากห้องไป ญี่ปุ่นก็เอามือปาดน้ำออกจากหน้า หึหึ โดนไหมล่ะ แกล้งเราดีนัก หน้าตาเจ้าเล่ห์ยิ่งนัก ญี่ปุ่นเก็บของใช้ส่วนตัวและเดินดูของเสร็จก็เดินตามออกไป
หน้าหอ C
ญี่ปุ่น ไม่เห็นใครหน้าตึกแล้ว ยืนงงเอ๋ออยู่ อ้าวแล้วให้ไปยังไงล่ะทีนี้ ญี่ปุ่นยืนหันรีหันขวางอยู่
"ปุ่นๆ ทางนี้ๆ"
เสียงบอยร้องทัก อยู่ตรงทางขึ้นตึก ญี่ปุ่นรีบเดินไปหาบอยทันที
"ไอ้หมียักษ์ไม่รอเลย อ่า ห้องนายอยู่ชั้นไหน"
"ชั้นสาม"
"หา ลิฟท์อ่ะ"
"บ้า เหรอ หอพักที่ไหนมีลิฟท์ หอนายมีเหรอ"
บอยย้อนอย่างแสบสันต์
"อ่า ม่ายมีอ่ะ นายอ่ะว่าเรา"
"อ้าว ว่าไรอ่ะก็พูดความจริง"
"ไม่ รู้อ่ะ งอน"
"เฮ้ย นายนี่แปลกคน แค่นี้ก็งอน"
"ชิ ยกของเลย โทษฐานทำให้เรางอน"
"อ้าว เป็นงั้นไป"
พอบอยมายกของให้ ญี่ปุ่นก็ยิ้มแฉ่งหน้าบานทันที แล้วหัวเราะกิ๊กอยู่คนเดียว บอยนำหน้าขึ้นตึกไป พอเดินไปห้อง 306 ที่ประตุเปิดไว้แล้ว ญี่ปุ่นก็ถลาเข้าห้องก่อนบอย
"อ่า น่าอยู่จังเลย"
"อ้าว ไอ้เปี๊ยก มึงเดินตัวปลิวมาเลยนะ"
เฟียตร้องทักเพราะนั่งหอบอยู่ตรง ปลายเตียง
"อันนี้เตียงใครอ่า น่าน๊อนน่านอน"
"ของเรา"
บอย บอกแล้ววางของลง
"อ้อ ปลาดุกนอนชั้นสองเหรอ"
ญี่ปุ่นแหงขึ้น มองเตียงสองชั้น
"แล้วเราอ่ะ เราจะนอนไหนอ่า"
"พื้นไงไอ้ เปี๊ยก"
โฟคพูดขึ้นบ้าง
คนใส่แว่นหันมาค้อนใส่
"พี่ ดินอนพื้น ไม่เอาอ่ะ ไม่เคยนอน"
"เออ นั่นดิ พรุ่งนี้ป้าเขาถึงจะเอาเตียงมาใส่ให้ นายจะนอนยังไงอ่ะ"
บอยทำท่าคิดหนัก
"ไม่เอานะ ไม่ให้นอนกับกูนะ กูไม่เคยนอนกับใคร"
เอกร้อง รีบปฏิเสธก่อน ญี่ปุ่นทำหน้าบึ้ง
"อ่า ทำไงอ่า เอาผ้าห่มปูนอนเหรอ ไม่เอาอ่ะ เจ็บหลังแน่ๆ"
เจ้าตัวเริ่มโอดครวญ
"มึงอย่าเรื่อง มากหน่อยเลยน่า นอนไหนก็นอนไปก่อนเถอะ พรุ่งนี้เขาก็เอาเตียงมาให้แล้ว"
เฟียตพูดขึ้นมาบ้าง
"พี่ดิมานอน เค้าไม่เคยนอนแบบนี้อ่ะ"
ญี่ปุ่นทำหน้าเบ้
"มีแต่คนรังเกียจเค้า เด็กบ้านนอกอย่างเค้า จะทำไงได้"
พูดเสียงเศร้าเคล้าน้ำตา
"พี่ก็ให้มันไปนอนห้องพี่ดิ เตียงออกใหญ่ อยู่คนเดียวด้วย"
โฟคพูดขึ้นโดยไม่ทันคิด
"บ้าเหรอ กูไม่เคยนอนกับใครไม่เอาหรอก นอนกับไอ้เปี๊ยกนี่"
"ไม่ต้องทำท่ารังเกียจขนาดนั้นหรอกพี่ เค้านอนพื้นก็ได้"
พูดจบก็เดินเข้าห้องน้ำไปอีก เอาน้ำหยดใส่ตา
"เฮ้ย งอนอีกแล้วว่ะ"
โฟคพูดขึ้น
"บอย นายก็ให้มันนอนด้วยดิ"
เอกเสนอ
"อ้าวแล้วนายล่ะ นายก็รู้เรานอนดิ้น ไม่เอาหรอก"
"เราก็นอนดิ้น ให้นายนอนพื้นดิ แล้วให้มันนอนเตียงนาย"
"โหย ไม่เอาอ่ะ ไม่เคยนอนพื้น นายดิให้ปุ่นอนเตียง นายมานอนพื้น"
"หวาย ไม่เอาอ่ะ เราก็ไม่เคยนอน"
"พอๆ มึงสองคน จะเถียงกันทำไม ตกลงก็ไม่มีใครยอมนอนพื้น จะพูดให้มันได้อะไรวะ"
เฟียตพูดขึ้นด้วยความรำคาญ
"พี่ให้มันไปนอนด้วยเถอะน่า มันนอนไม่ดิ้นหรอก"
โฟคพยายามยัดเยียด
"อ้าวไอ้นี่ แล้วมึงล่ะ"
"อ้าว พี่ก็รู้ผมอยู่กับเพื่อน ไอ้พวกนั้นมันนอนทั้งกรน ทั้งดิ้น ไม่ดีหรอกผมว่า พี่ดิอยู่คนเดียว น่าจะเข้าท่ากว่าใคร"
โฟคหาข้ออ้างมาสนับสนุนแนวความคิดของตัวเอง
"แล้วมันจะย้ายมาทำไมวะ ไม่รอให้พรุ่งนี้ค่อยย้ายมา สร้างความลำบากให้คนอื่น"
"ใช่ เค้าเป็นตัวเจ้าปัญหา ไปสิ กลับไปเลย ไม่ต้องมาสนใจ"
ญี่ปุ่นพรวดพราดออกมา ถึงบทที่ตัวเองต้องแสดง ทำหน้าเบ้ น้ำไหลเต็มหน้าเปียกชุ่มไปทั้งเสื้อนักเรียน
"เฮ้ย ไอ้เปี๊ยก"
"ไปเลย คนใจร้าย"
ญี่ปุ่นเอามือขึ้นกุมหน้าตัวเอง ทำท่าร้องไห้สะอื้นออกมา
"นายนอนเตียงเราก็ได้ปุ่น เดี๋ยวเรานอนพื้นเอง"
บอยเสนอด้วยความที่เป็นคนใจอ่อน
"ไม่เอา นายนอนของนายไปเถอะ เรานอนพื้นก็ได้"
ญี่ปุ่นพูดประชด
"เรามาทำให้นายลำบากใช่ไหม เราย้ายกลับหอเดิมก็ได้"
"เอ้ย ไม่ใช่อย่างนั้น มึงอย่าเข้าใจผิดดิไอ้ปุ่น เออๆ มานอนเตียงกูก็ได้ กูนอนพื้นเอง กูดูแมนสุดแล้วนี่นะ"
เอกพูดบ้าง ตบหน้าอกตัวเอง
"โห ไอ้ก้าง ดูดีเชียวนะมึง"
โฟคหมั่นไส้
"พอ ไม่ต้องเถียงกัน ไปนอนห้องกูก็ได้ แต่มึงห้ามกวนตีนกูนะมึง เดี๋ยวมึงโดนถีบตกเตียง"
เฟียตตัดรำคาญแต่หารู้ไม่ว่าได้นำความหายนะเข้าห้องตัวเองแล้ว
"มึงหยุด ร้องไห้ได้แล้ว ไอ้เตี้ยนี่ ขี้แยไปได้"
ญี่ปุ่นหันหลังให้เพื่อนๆ แล้วแสยะยิ้ม อิอิ สำเร็จ ได้นอนเตียงแล้ว ลิงโลดอยู่ในใจ
"แล้วนี่ พวกมึงจะไปแดกข้าวกันหรือยัง กูหิว"
เฟียตพูดขึ้นยังทำท่าคิดหนักอยู่ว่าทำถูกหรือทำผิด
"ไปเลี้ยงข้าวด้วยน้า หมูกระทะๆ พี่หมีขาว"
โป๊ะเชะ ความแตก เพราะพอพูดเรื่องกิน ญี่ปุ่นจะลั่นล้าหน้าระรื่นทันที
"อ้าว ไอ้นี่ตะกละนะมึงพอพูดเรื่องแดก หน้าบานเชียว ไม่เศร้าแล้วเหรอ"
โฟคพูดขึ้น เพราะทุกคนยังหน้าเอ๋ออยู่ไม่คิดว่าญี่ปุ่นจะเปลี่ยนสีหน้าได้เร็วขนาดนี้
"จะเศร้าทำไมนาน เสียสุขภาพจิต อิอิ ยังไงก็มีที่นอนแล้ว"
"มึงมานี่ซิ ไอ้เปี๊ยก"
เฟียตทำเสียงดุขึงขัง ญี่ปุ่นเดินต้อยๆ หน้าซื่อเข้าไปหา
"โป๊ก!!!!"
"อ่า เขกหัวเค้าไมอ่ะ หมีขาว"
ยกมือขึ้นลูบหัวแล้วร้องออกมา
"กวนตีนนะมึง เมื่อกี้ยังทำหน้าเศร้าอยู่เลย"
"อ่า ไปๆ ไปเลี้ยงข้าว หิวๆ"
ญี่ปุ่นหาได้สนใจหน้าตาของคนที่เพิ่งเขกหัว กลับกระตุกแขนอย่างเด็กกำลังอ้อนให้ผู้ปกครองซื้อไอติมให้
"โอ๊ย ไม่ไหวแล้วโว้ย"
"ป๊าป"
"อ่า เตะเค้าไมอ่ะ"
"กูหมั่นไส้"
เพื่อนทุกคนหัวเราะชอบใจ เว้นแต่ญี่ปุ่นที่ทำหน้าย่นไม่สบอารมณ์
"ใจร้าย จะกินให้จนไปเลยนะ"
"เดี๋ยวกูตบกะโหลก แดกก๋วยเตี๋ยวพอมึงน่ะ แดกเยอะเปลือง"
เฟียตไม่รู้จะทำ โทษท่าไหนถึงจะทำให้ญี่ปุ่นรู้สึกว่าตนผิดที่ก่อกวน ได้แต่ส่ายหัว สรุปก็ต้องพาทุกคนไปเลี้ยงก๋วยเตี๋ยว แต่มิวายไถบังคับให้โฟคช่วยจ่าย เพราะบอกว่าเป็นความรับผิดชอบร่วมกัน
หอ F
ญี่ปุ่นแบกเป้ใส่ ของใช้กับชุดนักเรียนเดินตามหลังเฟียตต้อยๆ เกือบจะหน้าติดหลังเขา แม้คนตัวใหญ่จะหันมาทำตาโตใส่ เขกหัวไปหลายที แต่ก็หาได้สร้างความหวาดกลัวให้ญี่ปุ่นไม่
"กลัวหลง"
ญี่ปุ่น บอก
"มึงจะกลัวบ้าอะไร กูไม่หนีมึงหรอกน่า"
"ใครจะรู้ อิอิ ต้องประชิดตัว"
พูดแล้วก็หัวเราะร่าอย่างสบายใจ สร้างความรำคาญให้คนตัวใหญ่ข้างหน้าเป็นอย่างมาก
"เฮ้ย ไอ้เฟียต มึงพาใครมาวะ"
หน้าหอมีกลุ่มนักเรียนชั้นมัธยมหกนั่งเล่นกีตาร์ติ๊ ต่างว่าอ่านหนังสือ รวมกันอยู่นับสิบ ร้องแซวมาแต่ไกล เฟียตหน้าแดงเพราะอาย ไม่รู้จะบอกเพื่อนว่ายังไงดี
"น้องว่ะ มันไม่มีที่นอน"
เสียง ตอบอ้อมแอ้ม
"เฮ้ย นั่นมันไอ้เปี๊ยกเมื่อเช้านี่หว่า โห เอามาโซ้ยเลยเหรอมึง แน่จริงๆ"
"โซ้ยห่า อะไรล่ะ มันไม่มีที่อยู่โว้ย"
"อ่านะ เจ้าพ่ออย่างคุณชายเฟียตเนี่ยนะ กูไม่เชื่อหรอก มึงฟาดเด็กน้องใหม่มากี่คนแล้วล่ะ"
"ไอ้เตี้ยนี่ เดี๋ยวกูตบปาก"
เฟียตทำท่าขึงขังโกรธที่โดนแซว เดินลิ่วนำหน้าขึ้นหอไป
"ไอ้เปี๊ยก มึงโดนแน่ๆ อิอิ ไอ้เฟียตน่ะ ใหญ่นะโว้ย"
ญี่ปุ่นงง ไม่เข้าใจที่รุ่นพี่ล้อเลียน ทำหน้าเอ๋อเดินตามต้อยๆขึ้นหอไปเหมือนกัน พอเข้าห้อง เฟียตก็เริ่มอึดอัดเพราะไม่เคยให้ใครเข้าห้องส่วนตัว เว้นแต่เพื่อนที่สนิท แต่ญี่ปุ่นเป็นรุ่นน้องเริ่มรู้จักกันเพราะความกวนบาทา แล้วนี่ยังต้องเอื้อเฟื้อให้ญี่ปุ่นซุกหัวนอนอีก ได้แต่ถอนหายใจฟึดฟัดอยู่ และดูเหมือนคนที่มาขออาศัยจะไม่มีความอึดอัดแสดงออกมาให้เห็นเลยแม้แต่น้อย
"พี่ หมีขาว เค้าว่าอะไรหย่ายเหรอ แล้วไมเค้าต้องโดนอ่า"
ญี่ปุ่นไปยืน อยู่ใกล้ๆเฟียตทำหน้าอยากรู้
"ตีนกูนี่ไงใหญ่ มึงโดนตีนแน่ๆไอ้เปี๊ยก"
"หวาย มะเอาอ่า ไม่เอาตีน"
สะดุ้ง โหยงแล้วถอยออกมาทันที เฟียตเห็นท่าทางแล้วก็ที่จะอดยิ้มไม่ได้
"ไป อาบน้ำนอนดีกว่า กินข้าวแล้วง่่วง"
ญี่ปุ่นทิ้งเป้ลงเตียงแล้วเดิน เข้าไปดูในห้องน้ำ
"ว้าว ของใช้ดีๆ ทั้งนั้นเลยอ่า อิอิ"
"อย่า นะมึง ของมึงก็มี เอาของมึงมาใช้ดิ อย่าทำห้องกูเลอะนะมึงเดี๋ยวมึงจะโดน"
"อ่า ไม่ใช้หรอก อะไรก็ไม่รู้ไม่น่ารักเลย อิอิ สู้ โคโดโมะเค้าก็ไม่ได้"
พูด อย่างภูมิใจแล้วก็เปิดเป้เอาของใช้ในห้องน้ำยี่ห้อที่บอกไปออกมาอวดเป็นคอ ลเล็กชั่น เฟียตถึงกับหัวเราะออกมา
"ไอ้เปี๊ยก มึงอย่าบอกนะว่าใช้ของแบบนี้"
เฟียตหัวเราะจนน้ำตาเล็ด
"อ่า หัวเราะไมอ่า ของเค้าออกจะดี"
"โอ๊ย ไอ้ไร้เดียงสา กูล่ะยอมมึงจริงๆเลย ขนมึงขึ้นรึยังเนี่ย"
เฟียตหลุดปากออกไปแล้วก็ หยุดกึกลงกระทันหัน คนพูดกลับหน้าแดงเอง เพราะคนใส่แว่นหนาทำหน้าเอ๋อไม่รู้เรื่อง
"ขนไรอ่า นี่ไงขนเต็มหัวไปหมด"
ญี่ปุ่นลูบหัวตัวเอง เฟียตได้แต่ส่ายหน้า
"ไอ้ เตี้ย กุหมายถึงขนตรงนี้"
เฟียตว่าแล้วก็ตบตรงหน้าท้องตัวเอง อายแต่ก็อยากรู้ว่าปฏิกริยาของเด็กแว่นจะเป็นยังไง
"อ้อ มีดิแต่ไม่เยอะอ่าพี่ เค้าพันธ์ขนน้อย พี่มีเยอะเหรอ ไหนดูหน่อยๆ"
เอา แล้วไหมล่ะ ทั้งที่ทำหน้าเป็นปกติ แต่พูดแล้วก็ลุกจากเตียงเดินปรี่เข้าหาคนตัวใหญ่ทันที
"เฮ้ย กูพูดเล่น ไอ้นี่มึงจะบ้าเหรอมาดูอะไรของกู"
"เอ๋ ก็ถามทำไมอ่ะ อยากรู้ก็ขอดูไม่เห็นแปลก พิลึกคนจริง หมีขาว"
"โป๊ก!!!!"
"อ่า เอาอีกแล้ว เขกหัวเค้าอีกแล้ว ไม่คุยด้วยแล้ว ชิ งอน ไปอาบน้ำดีกว่า"
พูด จบก็คว้าผ้าเช็ดตัวกับชุดอาบน้ำคอเล็กชั่นที่โปรดปรานเข้าห้องน้ำไป ปล่อยให้คนตัวใจจิตฟุ้งซ่านอยู่ นี่กูซวยแล้วใช่ไหมนี่ คิดถุกหรือคิดผิดวะที่พาไอ้ตัวดีเข้าห้อง
เขียนโดย eiky
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก
