คนใจร้าย
“เสร็จแล้วไปรอข้างนอกนะน้อง”
ชมรมดาราศาสตร์พร้อมที่จะรับน้อง ฐานต่างๆรุ่นพี่มาเตรียมไว้แล้ว ผิดกับชมรมแบดฯที่ไม่ได้มีการจัดการอะไรมาล่วงหน้าเลย พอเข้าห้องพักก็ปล่อยให้น้องๆตาสบาย ลุฟท์เองก็เปลี่ยนเสื้อผ้าเป็นเสื้อยืดสีเข้มๆกับกางเกงขาสั้นรองเท้าผ้าใบเม้งก็เช่นกัน
“เราไม่อยากไปเลยอ่ะลุฟท์”
พอจะเดินออกจาห้องก็จับแขนลุฟท์เอาไว้ทำสีหน้าไม่ดี
“ทำไมอ่ะเม้ง”
“ก็เราไม่ใช่คนในชมรมนายนี่ รู้สึกผิดยังไงก็ไม่รู้ที่มาอ่ะ เหมือนเขาไม่ต้อนรับเลย”
“อย่าคิดมากดิ นายมากับเรานะ ไปเถอะ เดี๋ยวเพื่อนๆรอ”
ลากแขนเม้งไปจนได้ พอรวมกลุ่มก็แบ่งกลุ่มกันแยกไปตามฐานต่างๆ
“ตัวเล็กๆ มานี่หน่อย”
โฟคเองมายืนดักคอยอยู่ พอเห็นก็ร้องเรียกลุฟท์ก่อนที่จะเดินไปเข้าฐาน
“อ่าตัวใหญ่ มีไรเหรอ”
“คิดถึงน่ะ”
“อ้อ คิดถึงเหรอ”
ไม่รู้จะเริ่มยังไง ยิ้มแห้งๆ
“ระวังตัวหน่อยนะ อย่าให้ใครมาวอแว แล้วตัวเล็กอยู่ห้องพักกับใครบ้าง”
“ก็อยู่กับเม้ง แล้วที่เหลือก็รุ่นพี่อ่ะ”
“หา ทำไมอยู่กับรุ่นพี่ ใคร อย่าบอกนะไอ้บอล”
“ใช่ อยู่กับพี่บอล แต่เค้าไม่เข้าใจอยู่อย่างนึงอ่ะ ว่าทำไมพี่บอลให้เค้าเข้าไปนอนในห้องนอนกับเขา”
“หา อะไรนะ”
“แต่มีเม้งด้วยนะตัวใหญ่”
“ไม่ได้การล่ะ ไอ้เชี่ยนี่มันคิดไม่ดีแน่ๆ”
“คิดไม่ดียังไงอ่ะ พี่เค้าบอกจะได้นอนสบายๆ”
“ตัวเล็กระวังตัวไว้หน่อยนะ มีอะไรโทรหาฯตัวใหญ่ทันทีนะ อยู่หลังไหน”
แสดงสีหน้ากังวลออกมาจนเห็นได้ชัด ลุฟท์ก็ชี้มือไปที่บ้านพักที่ตนเองเพิ่งจะเดินออกมา
“อืม มึงจะเอาแบบนี้เหรอไอ้บอล ได้งั้นเดี๋ยวมึงเจอกู”
“พูดไรเหรอตัวใหญ่”
“ไม่มีไร ตัวเล็กไปเข้าฐานกับเพื่อนเถอะ ระวังตัวนะ อย่าลืมมีอะไรโทรฯหาตัวใหญ่ หรือให้ไอ้เม้งมันวิ่งไปที่บ้านพักหลังโน้น”
โฟคสั่งการชี้บอกไป ลุฟท์เองก็พยักหน้าแล้วเดินไปหาเพื่อนๆ
“ตัวเล็ก”
ร้องเรียกไว้ ลุฟท์เองก็หันมา
“ตัวใหญ่เป็นห่วงตัวเล็กนะ”
ลุฟท์ยิ้มออกมา คุ้มค่ากับการที่ได้พูดออกไปรอยยิ้มที่ทำให้คนพูดมีกำลังใจที่จะทำทุกอย่างเพื่อตัวเล็กของเขา
“อ่านี่ค่ายอะไรเนี่ย”
ตอนแรกเม้งบอกจะไม่มาด้วย แต่ถ้าเม้งไม่มาลุฟท์เองก็จะไม่มาเหมือนกัน เม้งจึงจำใจต้องมา
“ลอดถ้ำเอาลูกเสือไงน้อง ไปเร็วเข้าไป”
รุ่นพี่ร้องตะเบ็งเสียงเหี้ยมใส่ เม้งทำท่าละล้าละลัง ลุฟท์เองก็เหมือนกัน
“นายเข้าไปก่อนดิลุฟท์”
“อ่าจะดีเหรอเม้ง”
“เดี๋ยวเราระวังหลังให้”
ซุ้มที่เป็นกิ่งไม้ใบไม้ทำเป็นถ้ำให้น้องๆลอดเข้าไปมีน้ำสาดใส่ให้เปียก โคลมตมเฉอะแฉะน้องๆที่ลอดเข้าไปก่อนร้องเกรียวกราว เพราะรุ่นพี่เองหารังมดแดงมาเคาะใส่
“อ๊ะ ไปแล้วนะ”
ลุฟท์ลอดเข้าไปก่อน เวลาลอดเข้าไปต้องคลานท่าเดียว คลานก็เป็นการคลานต่ำไม่ใช่คลานเข่า กระดื้บกระดื้บเข้าไปแบบนั้น
“อ๊ะ นายอย่าจับก้นเราสิเม้ง”
“บ้าเหรอ เรายังไม่ถึงไหนเลย”
พอลอดเข้าไปครึ่งทางก็มีมือดีสอดเข้าไปในโพรงกิ่งไม้ พยายามลวนลามน้องๆ โดยเฉพาะเป้าหมายหลักอย่างลุฟท์
“อ๊ะ ใครอ่ะ ไม่เอาๆ”
ดิ้นพรวดพราดแรงกว่าเดิม เพราะมือดีนั้นพยายามจะสอดคลึงเข้าไปในกางเกงขาสั้น
“เฮ้ย ใครวะ ทำอะไรน้องมัน”
เสียงตวาดดังมาจากทางท้ายซุ้ม มือนั้นก็ปล่อยออกทันที
“มดกัดๆ โอ๊ย มดกัด”
เม้งร้องลั่นตามหลังมา กว่าจะออกมาได้ก็เลอะเทอะเปรอะเปื้อนกันทุกคน
“ฮ่าๆ ลุฟท์หน้านายอ่ะ มีแต่ดิน”
เม้งหัวเราะ
“นายก็เหมือนกันนั่นล่ะ อิอิ”
ลืมเรื่องที่โดนล้วงในซุ้มไปทันที พอไปต่อค่ายอื่นก็ไม่หนักเท่านี้ ซุ้มอื่นมีให้ล้วงไห หลับตาหาเพื่อน กว่าจะเสร็จก็บ่ายแก่ๆ รุ่นพี่ๆจึงปล่อยให้น้องๆไปอาบน้ำอาบท่าเปลี่ยนเสื้อผ้าเพื่อมากินข้าวเที่ยงตอนบ่ายสี่โมงเย็น
“หิวจะตายอยู่แล้วเนี่ย”
“เราก็หิว”
เม้งกับลุฟท์เดินเข้าห้องพักไปเพื่อเปลี่ยนเสื้อผ้า
“ตัวเล็กๆ ทำไมเลอะเทอะแบบนั้น มีใครทำอะไรไหม”
โฟคเองมายืนดักอยู่หน้าที่พัก พอลุฟท์หันไปเห็นก็เดินเข้าไปหา
“ลอดซุ้มมดแดงอ่ะตัวใหญ่”
“พี่โฟค มีคนล้วงก้นลุฟท์ด้วยล่ะ”
เม้งฟ้องทันที ลุฟท์ห้ามไว้ไม่ทัน
“หา ใครวะ ใคร”
ตวาดออกมาสายตากร้าว
“ไม่รู้อ่ะ ไม่มีใครทันมอง”
“เลวจริงๆ นี่น้องเข้าค่ายยังไม่เว้นอีกเหรอ”
“อืม นั่นดิ ไปอาบน้ำก่อนเถอะลุฟท์ค่อยไปกินข้าวหิวๆ”
“ตัวเล็กไปอาบน้ำเถอะ เดี๋ยวค่อยคุยกัน”
โฟคปล่ยอให้ลุฟท์เดินเข้าไปในห้องพัก พอลับหลังลุฟท์โฟคเองก็ยืนคิดอยู่แล้วเดินไปหาเพื่อนที่ไว้ใจ
“มึงคิดว่าใครวะไอ้มอส”
กูตวาดใส่แล้วนะ กูคิดว่าน่าจะเป็นหัวหน้าชมรมกูนั่นล่ะ”
“ไอ้นี่มันวอนตีนซะแล้ว”
“เอาน่ามึง ยังไม่มีหลักฐาน ดูๆไปก่อน แล้วนี่ชมรมมึงทำไรกันวะ”
จะทำอะไรเนอะ โน่นไง เล่นวิ่งไล่จับกันสนุกสนานอยู่สนามหลังที่พักถัดไปนั่นไง
“อ่า หิวอีกแระ”
“ไรกันปุ่นเพิ่งจะกินไปเองนะ”
“ก็หิวอ่ะ ไปหาไรกินดีกว่า”
เดินหนีมามีบอยกับเอกเดินตามมา
“เอ๋ รู้สึกว่าพ่อหมีขาวก็มาน้า ไปหนายเอ่ย”
มองหา พอดีเหลือบไปเห็นรถของฟอร์ดที่จอดอยู่ ทั้งกลุ่มกำลังตั้งวงเหล้ากันอยู่
“นั่นไงๆ ปุ่นอยู่บ้านหลังนั้นป่าว”
วิ่งไปทันที มีบอยกับเอกวิ่งตาม
“ผ่าง ทำอาราย”
“แว้กก ไอ้เปี๊ยกมาไงวะ”
เบนซ์ร้องขึ้น วงเหล้าหงายผึ่งออกทันที
“มารถทัวร์เนะ พ่อหมีขาวทำไมไม่ไปหาเค้าอ่า”
เดินต้อยๆเข้าไปนั่งข้างๆ
“อ้อ ว่าจะไปอยู่เหมือนกัน ไอ้เบนซ์มันชวนกินเหล้าก่อน หิวเหรอแม่หมี”
“แอ่ะ ทำไมพี่เบนซ์กินเหล้าอ่ะ นิสัยมะดีนะ”
“อ้าว มาเที่ยวก็ต้องกินเหล้าดิวะไอ้เปี๊ยกนิสัยไม่ดีตรงไหน”
“ตรงนี้อ่ะ อ่ามีหนมด้วย”
ปรี่เข้าไปแย่งกระป๋องมันฝรั่งจากมือของเบนซ์
“อ้าวแล้วมึงสองตัวนั่นจะยืนอยู่ตรงนั้นนานไหมวะ เข้ามานั่งนี่ดิ แดกเหล้าไหมไอ้เอก”
“อ่า”
ยื่นมือไปแล้วครับท่าน บอยทำตาเขียวใส่
“มึงด้วยไอ้บอย อย่าไปห้ามมันเลย มาเข้าค่ายกูไม่เห็นพวกมึงจะทำห่าไรเลยนี่หว่า มีแต่วิ่งไล่จับกันเสียงเจี้ยวจ้าวดังหนวกหูกูอยู่เนี่ย”
จี๊ปบ่นแล้วยื่นแก้วเหล้ายัดใส่มือเอก
“อย่าไปให้มันเสียเด็กมึงไอ้จี๊ป แล้วไอ้เต้ล่ะไม่มาเหรอบอย”
ฟอร์ดถามขึ้นหน้าเริ่มแดงแล้ว
“เต้เล่นอยู่กับเพื่อนๆพี่”
“ไอ้เอกมึงไปตามน้องเต้มาหากูซิ”
จี๊ปออกคำสั่ง เอกหันมองหน้าคนอื่น
“ไปสิโว้ย เดี๋ยวเถอะมึง”
วิ่งไปแล้ว
“ทำไมต้องขึ้นเสียงเนะ นี่แน่ แปะ”
เอามือน้อยๆไปตีปากของจี๊ปเบาๆ
“เฮ้ย ไอ้เปี๊ยก ตีกูทำไม”
เสียงหัวเราะของทั้งวงดังขึ้น
“ขู่รุ่นน้องหรา นี่แน่ นิสัยมะดีนะ”
ทำท่าจะปรี่เข้าหาอีก เฟียตต้องลุกมาดึงตัวออกมา
“พอๆแม่หมีมานั่งดีๆ อย่าไปกวนพี่เขาดิ”
“อ่า ทำมายอ่า พ่อหมีขาวเค้าอยากกินเบอร์เกอร์อ่า”
“ฮ่าๆ สมน้ำหน้า หวงดีนัก จะกินเบอร์เกอร์อะไรในป่าวะไอ้เปี๊ยก เอาเบอร์เกอร์ไส้หมูป่าไหมล่ะ ฮ่าๆ”
เบนซ์หัวเราะชอบใจ
“เอาเนะ อยากกินหมูป่าปิ้ง”
“แว้กก”
“สม เอากับมันสิมึง เดี๋ยวพ่อหมีไปสั่งเขาให้ ไม่รู้มีหรือเปล่านะแม่หมี”
“อ่า ฮึ”
ทำท่างอน มีแบบนี้ด้วยมัน
“โอ๋ๆ มานั่งกับพี่เบนซ์ก่อนมาไอ้เปี๊ยก มานี่กินน้ำชา”
“ส้นตีนนะมึงไอ้เบนซ์ เดี๋ยวมันก็เมาหรอก”
“ม่ายเมาเนะ แต่เค้ามะกินอ่า มะอร่อย”
ไม่กินนะแต่คลานออกจากอ้อมกอดเฟียตไปหาเบนซ์แล้ว
“มึงดูมันหน่อยล่ะ เดี๋ยวกูมา”
เฟียตลุกไปเพื่อจะสั่งเบอร์เกอร์ให้หวานใจ
“ทำมายหน้าแดงๆหราพี่เบนซึ”
มันทำยังไงรู้ไหม มันเอาข้อศอกไปวางที่ตักของเบนซ์แล้วเงยหน้าขึ้นมองหลับตาปริบๆ เบนซ์เหล้าหกจากปากเลยนะ
“แอ่ะ สกปรกเนะ”
“ไอ้นี่ ทำไมมาจ้องกูแบบนี้วะ กูก็เขินนะเว้ย”
“อ่า เขินหรา อิอิ ไหนๆ”
อ้าวนะ นั่งข้างๆมองเบนซ์ เพื่อนๆหัวเราะชอบใจ
“กูล่ะชอบมึงจริงๆเลยว่ะไอ้เปี๊ยก เอ๋อ ตลอดเลยนะมึง มาหาป๋าฟอร์ดซิ”
ตบตักตัวเองแปะ ก็เจ้าของมันไม่อยู่นี่นะ ได้ทีไอ้เจ้าพวกนี้
“ไม่ไปอ่ะ ไม่มีของกินเนะ”
“อ่าๆ นี่ไงๆ ข้าวเกรียบอร่อยน้า”
“แหวะ มันมะแพงเนะ”
“ฮ่าๆๆ เอากับมัน เอ้าไอ้บอย ใบ้แดกเหรอมึง ทำไมไม่เป็นเหมือนไอ้ตัวป่วนนี้วะ นั่งนิ่งเชียวมึง
จี๊ปหันมาทางบอย เจ้านี่ก็ไม่พูดก็อาย อายก็ยกแก้วเหล้า
“อย่าไปยุ่งกับัมนไอ้จี๊ป โน่นไงเมียมึงมาโน่นแล้ว”
เอกพาเต้เดินเข้ามา แค่เดินเข้ามาถึงประตูก็ชะงักไม่เข้ามาเพราะมันอาย จี๊ปจึงต้องลุกไปหา
“ไอ้นั่นก็อาย จะอายอะไรนักหนาว ดูไอ้เปี๊ยกกูซิ เนอะเปี๊ยกเนอะ”
เอามือจับแก้มป่องๆของเจ้าตัวแสบ
“เนอะ เบนซึเนอะ”
เอากับมัน จับแก้มมันมันก็ทำคืนสินั่น เสียงหัวเราะชอบใจดังเกรียวกราว
“ทำไมไม่เป็นกู๊”
“อารายหราพี่เบนซึ”
“อย่าเชียวนะมึง ถ้าไม่อยากโดนไอ้เฟียตแหกอก”
ฟอร์ดเตือนสติ
“อ่า พูดไรมะรู้ กินดีกว่า อิอิ”
“แล้วไอ้พริกมันไม่มาด้วยวะไอ้เปี๊ยก”
“พริกไม่มาเนะ ไม่รู้”
“อ้าวนะ ฮ่าๆ พูดเหมือนจะรู้นะมึง”
“พ่อหมีมาแล้วๆ หนายอ่า เบอร์เกอร์เค้าอ่ะ”
วิ่งเข้าไปจับแขนมองรอบตัวของเฟียต
“ฮ่าๆ รอหน่อยสิคร้าบแม่หมี เดี๋ยวเขาเอามาส่งให้ พ่อหมีสั่งไปครบคนนะ เผื่อแม่หมีสองอัน”
“อ่า ไม่เอาอ่า”
“อ้าวทำไมอ่ะ”
“ของเค้าสาม”
“แว้กกก”
พอตกกลางคืนทางชมรมดาราศาสตร์ก็มีการก่อกองไฟ ตั้งใจว่าจะรอบกองไฟกันทั้งสองคืน โดยคืนนี้ไม่มีอะไรมาก ก็มีการร้องเพลงดีดกีตาร์ ย่างบาร์บีคิวกินกัน ส่วนชมรมแบดฯต่างคนต่างอยู่ซะอย่างนั้น
“เอ้า น้องๆใครร้องเพลงเป็นบ้าง ออกมาร้องหน่อย”
มอสซึ่งเป็นคนดีดกีตาร์ร้องถามน้องๆที่อยู่รายรอบกองไฟ อากาศหนาวเย็นแล้ว
“อ่า ลุฟท์นายร้องเป็นไหม”
“ไม่เป็นอ่ะ”
“อ้าว น้องลุฟท์ ออกมาร้องเพลงหน่อยมา เอ้า ปรบมือๆ”
ลุฟท์ต้องโดนแน่ๆอยู่แล้ว เพราะถ้ามอสไม่เรียกออกไป ก็มีคนอื่นเรียกอยู่ดี
“เอ่อ ผมร้องเพลงไม่เป็นพี่”
“ไรวะ ทำไมจะร้องเพลงไม่เป็น เอาเพลงไรก็ได้ที่เราชอบน่ะ”
“อ่า ไม่เอาๆ ผมร้องไม่เป็นจริงๆพี่”
ลุฟท์ทำท่ากระอักกระอ่วนเต็มทนเพราะไม่เคยร้องเพลงเลย แม้จะฮัมก็ยังไม่เคยเพราะมันเอาแต่เรียนอย่างเดียวไม่ได้สนใจเรื่องพวกนี้
“เฮ้ย ไรวะ ลองดูๆ”
ลุฟท์เห็นท่าคงจะไปไหนไม่รอดแล้วจึงสูดลมหายใจเข้าปอด ให้ร้องเองนะ ลุฟท์คิดในใจ
“happy birthday to you, happy birthday to you happy birthday happy birthday….”
คนดีดกีตาร์ไปไม่เป็น คนฟังนั่งอ้าปากค้าง พอหยุดประโยคเสียงเฮก็ดังขึ้น
“ไอ้บ้า ใครก็ร้องเป็นโว้ยเพลงนี้ ฮ่าๆ มึงนี่นะ”
“ก็ผมไม่เคยร้องอ่ะพี่”
มอสหัวเราะหน้าแดงหน้าดำ
“น้องร้องไม่เป็นก็อย่าไปบังคับมันสิวะมึง มาน้องลุฟท์พี่ร้องแทนเอง”
พระเอกขี่ม้าขาวมาโปรด บอลเดินเข้ามายิ้มหวานให้ มอสทำท่าหน่ายเต็มทน
“นั่งตรงนี้ล่ะน้องลุฟท์ นั่งข้างๆพี่นี่ล่ะ”
ลุฟท์มันจะเดินกลับไปนั่งที่เดิมนะแต่เจ้านี่มันไม่ยอม ทำยังไงได้เนอะ ก็เขาเป็นรุ่นพี่ สรุปต้องนั่งข้างเขาฟังเพลงที่เพราะสุดจากการร้องของเขา น้องๆทุกคนเคลิบเคลิ้มไปตามๆกัน
“เอาล่ะดึกแล้ว น้องๆแยกย้ายกันไปพักผ่อนได้ พรุ่งนี้ต้องตื่นแต่เช้า ก่อนไปมาเช็คชื่อกับพี่เขาก่อน”
บอลประกาศพอเริ่มดึก น้องๆก็เข้าแถวไปเช็ครายชื่อก่อนจะไปเข้าห้องพัก
“ตั้งวงหน่อยดีไหมวะ”
รุ่นพี่คนหนึ่งเอ่ยขึ้น
“เออเอาดิ ไปสั่งมิกเซอร์กับทางห้องพัก น่าจะยังไม่ปิด”
มอสเอ่ยขึ้นสมทบ สรุปก็พากันตั้งวงอยู่รอบกองไฟนั่นเองหลังจากที่น้องๆเข้าห้องพักกันหมดแล้ว
“เตียงเดียวจะนอนกันยังไงอ่ะลุฟท์”
เม้งถามขึ้นเพราะในห้องที่ต้องนอนมีเตียงใหญ่อยู่เตียงเดียว
“นายนอนบนเตียงก็ได้ เดี๋ยวเรานอนข้างล่าง”
“ไม่ดีหรอก เดี๋ยวพี่บอลเขาจะว่าเราสิ นายนั่นล่ะขึ้นมานอนบนเตียง”
“ไม่ว่าหรอกน่า นายนอนไปเถอะเม้ง เราจะเอาผ้าห่มมาปู”
“จะดีเหรอลุฟท์”
“ไม่มีอะไรหรอกเม้ง นอนไปเถอะ เดี๋ยวพรุ่งนี้ต้องตื่นแต่เช้า”
พอไม่เถียงเม้งก็นอนลงบนเตียงฝั่งเดียวกับลุฟท์ที่นอนอยู่บนพื้นห้อง ยิ่งดึกอาหาศยิ่งหนาวเหน็บขึ้นทุกที ทางด้านโฟคเพื่อนๆก็ตั้งวงเช่นกัน น้องๆนอนไปแล้ว ตั้งวงเหล้าหน้าห้องที่มองเห็นที่พักของคนตัวเล็กของเขาได้ถนัดตา
“คิดถึงจังเลยว่ะ”
โฟคเอ่ยขึ้นเขาไม่ค่อยดื่มเหล้าเพราะยังเป็นห่วงคนตัวเล็กอยู่ ไปนอนอยู่กับเสือเช่นนั้น ยิ่งน่าเป็นห่วงขึ้นหลายเท่านัก
“คิดถึงมึงก็ไปหามันสิวะ”
“ไม่ดีหรอก ชมรมมันจะว่าเอา”
“เออ งั้นก็คอยดูอยู่นี่ล่ะ”
โฟคถอนหายใจออกมาสายตาคอยมองอยู่ตลอดเวลา
“กูว่ารุ่นนี้ไม่มีใครน่ารักเกินน้องลุฟท์แล้วล่ะว่ะ คนไรวะ แม่งน่ารักโครตๆ”
เพื่อนในวงเอ่ยขึ้น
“เฮ้ย น่ารักมันก็มีเจ้าของแล้วนะเว้ย อย่าไปยุ่งเชียวนะมึง ถ้าไม่อยากเจ็บตัว”
“ไม่ยุ่งหรอกโว้ย รุ่นที่แล้วก็น้องญี่ปุ่น แต่นั่นโดนพี่เฟียตสอยไปแล้ว เฮ้อ คนน่ารักนี่มีแต่คนอยากได้นะ”
“คนอื่นก็มีนี่หว่าทำไมมึงไม่มองบ้างวะ”
ชื่อต่างๆก็ถูกยกขึ้นมาในหัวข้อสนทนา บอลเองนั่งฟังอยู่เงียบๆ ยกแก้วเหล้าเข้าปากแก้วแล้วแก้วเล่าจนเมาได้ที่
“กูไปเข้าห้องน้ำก่อนนะมึง ยิ่งหนาวยิ่งฉี่บ่อยว่ะ”
บอลเดินออกมาจากวงเหล้า กองไฟเริ่มอ่อนแรงลงแล้ว เหลือเพียงถ่ายที่ยังคงแดงคุอยู่ เดินไปทางห้องน้ำของที่พัก แต่เปลี่ยนใจจะไปเข้าห้องน้ำในห้องพักดีกว่า ใบหน้าของบอลแดงก่ำตาปรือแล้ว เขาเปิดประตูห้องเข้าไป ยังพอมีแสงไฟที่เปิดไว้ตามมุมห้อง ไม่มีใครในห้องนี้เพราะจัดไว้สำหรับรุ่นพี่กับเด็กอีกสองคนที่อยู่ในห้องนั้นเพียงเท่านั้น ฉายแววตาขึ้นมา บอลเปิดประตูเข้าห้องไป ไฟบนหัวเตียงยังคงเปิดสว่างอยู่ เขายืนมองคนที่นอนบนเตียง มองไม่ถนัดตาเพราะมันคลุมผ้าห่มทั้งร่าง บอลคลานขึ้นไปบนเตียงอย่างเชื่องช้า เขาเปิดผ้าห่มที่คลุมหน้าอยู่ออก
“อ้าว”
พอรู้ว่าไม่ใช่เป้าหมายก็จิ๊ปากไม่พอใจออกมา มองไปข้างๆเตียงเห็นอีกร่างที่นอนขดอยู่แล้วยิ้มออกมา
“ไปนอนเถอะว่ะ ดึกแล้ว”
โฟคเอ่ยขึ้น
“ไรวะ เหล้าก็ไม่แดก จะนอนแล้วเหรอวะมึงไอ้โฟค”
“เออสิวะพรุ่งนี้ต้องหาอะไรให้พวกลิงนี่ทำบ้าง จะได้ไม่มาเสียเที่ยว”
“ไปนอนดิมึงน่ะ เดี๋ยวกูนั่งต่อ”
ไม้บอกออกมาแล้วยกแก้วเหล้าเข้าปากต่อ คุยกันเรื่องสัพเพเหระเรื่อยเปื่อย ส่วนมากก็ไม่พ้นเรื่องความกวนของไอ้หน้าเอ๋อที่ตอนนี้ไปนอนอยู่กับเฟียตที่รีสอร์ทถัดไป ไม่เพียงแต่ญี่ปุ่นเท่านั้นยังมีบอย เอก และเต้ที่ไปนอนที่โน่น ตอนเย็นเบนซ์เดินมาบอกโฟคแล้วทางฝั่งนี้จึงไม่เป็นห่วง ส่วนน้องๆคนอื่นๆก็นอนกองกันระเกะระกะอยู่ในห้อง โฟคเดินเข้าห้องไนอนลงข้างๆน้องๆริมสุดติดประตู
“ฝีนดีนะครับตัวเล็ก”
ก่อนล้มตัวลงนอนก็หันไปทางห้องพักของตัวเล็ก สายตาแสดงความห่วงใยออกมา ตอนนี้เองที่เขาคิดว่าคนที่เขาเป็นห่วงมากที่สุดในตอนนี้ไม่ใช่คนหน้าเอ๋อเหมือนแต่ก่อน แต่เป็นคนคนตัวเล็กน่ารักที่นอนอยู่ในถ้เสือ พอคิดมาได้ถึงตรงนี้ก็ยิ่งกังวลใจมากขึ้นกว่าเดิมเสียอีก
“อ่า น่ารักจริงๆ ตอนนอนยังน่ารักเลย”
บอลนอนลงข้างๆลุฟท์เอานิ้วเกลี่ยตามพวงแก้มเบาๆเพราะกลัวว่าจะตื่นมาแล้วโวยวาย เวลามันนอนแล้วยิ่งน่ามองไปใหญ่ แก้มสีชมพู ปากที่หุบนิ่งสนิท แผงขนตายาวพลิ้วอยู่ บอลก้มลงเอาริมฝีปากแนบกับพวงแก้มนั้นบางเบา กลิ่นหอมของพวงแก้มนั้นทำให้อารมณ์ของเขากระเจิดกระเจิง
“เป็นของพี่เถอะนะครับน้องลุฟท์”
เสียงที่ลอดออกมาจากคอครางกระเส่าเต็มทน บอลควบคุมอารมณ์ไม่อยู่แล้ว เอาถลกผ้าห่มที่คลุมร่างอยู่ออก สอดมือเข้าใต้เสื้อ ลุฟท์เองพอมีมือมาสัมผัสร่างก็ดิ้นแต่ยังไม่ตื่น พอเสื้อถูกร่นขึ้นมาอยู่บนเหนือหน้าอกบอลก็ประทับริมฝีปากลงบนยอดอกสีชมพูนั้นทันที
“อ๊ะ”
ลุฟท์รู้สึกตัวตื่นแล้ว
“น้องลุฟท์คร้าบ”
บอลครางกระเส่าเงยหน้าขึ้นมาจะประกบปาก
“อ๊ะ พี่ทำไร ปล่อยนะ”
“อย่าดิ้นสิครับ เป็นของพี่เถอะนะครับน้องลุฟท์”
“อย่า พี่”
บอลเอาปากบดบี้ปากของลุฟท์ที่พยายามดิ้นหนีสุดกำลัง แต่ร่างของบอลที่หนาใหญ่กว่าทับร่างของลุฟท์เอาไว้แล้ว มือไม้ก็ควานสอดลูบไล้ไปทั่วร่าง
“ไม่เอา ไม่ อย่า”
ครางอู้อี้ออกมา บอลรีบฉวยโอกาสตอนที่ลุฟท์ดิ้นดึงกางเกงนอนออกจากเอวแหวกหว่างขาออก
“ไม่เอา มะ”
พยายามเปล่งเสียงออกมาแต่บอลบดบี้ปากจนปากลุฟท์เริ่มเจ่อ ลุฟท์ยังคงดิ้นอยู่ไม่ยอมง่ายๆ เท้ายันไปที่เตียง
“หือ อาราย”
เม้งเริ่มรู้สึกตัวแต่ก็พลิกตัวไปทางอื่นเสีย
“อย่า อย่าทำ”
น้ำตาเริ่มไหลออกทางหางตา ลุฟท์ไม่ได้รู้สึกมีอารมณ์คล้อยตามแต่อย่างใด แต่มันคือความเจ็บปวดที่บอลกำลังมอบให้ บอลเอานิ้วแหวกเข้าไปตรงช่องด้านหลังของลุฟท์
“โอ๊ย อย่าพี่ อย่า ช่วย”
พอจะร้องเขาก็เอามืออุกปากไว้ ลุฟท์ดิ้นสุดแรงแต่ก็เท่านั้น
“อ๊ะ ทำอะไร หา ลุฟท์”
เม้งสะดุ้งตื่นขึ้นมาพอเจอก็ตกใจถอยร่นไป
“มึงอย่าเสือก”
เสียงตวาดดังลั่น เม้งเองตกใจจนหายง่วงไปในทันที
“ทำยังไงดี ลุฟท์ๆ”
เม้งรีบลุกจากเตียงคลานออกมานอกห้อง พอออกมาไม่เห็นใครก็วิ่งออกไปตรงลานที่รุ่นพี่กำลังตั้งวงกันอยู่
“พี่ๆ ช่วยด้วย ช่วยด้วย”
แต่นรุ่นพี่ทุกคนเมาไม่ได้สติกันแล้ว มีเพียงมอสที่ยังงัวเงียอยู่
“พี่มอสๆ ช่วยด้วย ช่วยลุฟท์ด้วย”
“หือ อารายฟะ นี่คราย”
“ไอ้พี่บ้า นี่แน่”
สุดจะทน เม้งเตะเข้าไปที่สีข้างของมอสเต็มแรง
“โอ๊ย ไอ้นี่ ครายเตะกู๊”
เม้งเม้มปากแน่น จะทำยังไงดีๆ พอเห็นว่ารุ่นพี่จะพึ่งไม่ได้ก็มองไปทางอื่น พอดีได้ยินเสียงคนคุยกันดังมาจากรีสอร์ทข้างๆ แม้ทางจะมืดแต่ก็ตัดใจยอมวิ่งไป
“ช่วยด้วยๆ พี่ๆ ช่วยด้วย แฮ่กๆ”
ยังวิ่งไปไม่ถึงที่แต่แหกปากออกมาเสียงดัง
“เฮ้ย ใครวะ มีอะไรไอ้น้อง”
“พี่ช่วยด้วย ช่วยด้วย”
เม้งวิ่งต่อไปจนถึงวงเหล้าของรุ่นพี่ชมรมแบดฯ พอถึงก็ทรุดตัวลงครึ่งตัวเอามือจับเข่าหอบออกมา
“ใจเย็นๆไอ้น้องมีอะไร ใครเป็นอะไร”
“ลุฟท์ ลุฟท์ ช่วยเพื่อนผมด้วย”
“หา มันเป็นอะไร มีอะไร”
เสียงเอ็ดตะโรด้านนอกทำให้โฟคที่นอนไม่หลับอยู่แล้วสะดุ้งตื่นขึ้นมา พอได้ยินชื่อก็วิ่งออกมาจากที่นอนทันที
“อ้าวไอ้เม้ง มีอะไร ตัวเล็กกูเป็นอะไร”
“พี่โฟค ลุฟท์แย่แล้ว”
ร้องไห้ออกมาพูดไม่รู้เรื่อง โฟคไม่รอฟังกระโจนลงจากที่พักวิ่งไปทางห้องพักของลุฟท์ทันที เพื่อนๆที่ตั้งวงก็วิ่งตาม เม้งเองยังหอบอยู่แต่ก็ค่อยๆวิ่งตามไป
“อ่า แน่นจังเลยน้องลุฟท์จ๋า เป็นของพี่เถอะนะครับ”
นิ้วที่กำลังแหย่เข้าไปสร้างความพึงใจให้เขาเอง แต่มันคือความเจ็บปวดที่อีกฝ่ายต้องหลั่งน้ำตาพยายามดิ้นหนี แต่เรี่ยวแรงเริ่มหมดเพราะร่างกายที่หนักหน่วงของเขาโถมทับลงมา
“อย่า พี่ อย่า”
สะอื้นออกมาแต่บอลไม่ฟังเสียงใดแล้ว
“เชี่ย”
ประตูห้องถูกถีบออก พอภาพที่เห็นคือสิ่งใดโฟคไม่รอให้อารมณืมันคุเต็มที่เท้าใหญ่ๆถีบเข้าที่ร่างของบอลกระเด็นไปอีกทาง
“โอ๊ย”
“ไอ้สัด”
โฟคโถมร่างเข้าหา ทั้งหมัดทั้งเท้ากระหน่ำเข้าใส่ร่างของบอลที่ทั้งเมาและไม่มีสติ
“เฮ้ย พอๆ ไอ้โฟค เดี๋ยวมันตาย”
ไม้มาดึงร่างออก แต่โฟคเหมือนคนบ้าไปแล้ว
“มึงทำแบบนี้ได้ยังไง ไอ้เชี่ย สัด”
เสียงด่าดังขรมไปทั่วบริเวณ หน้าตาของโฟคโกรธบ้งน่ากลัวนัก
“เอ้ยพวกมึงมาลากมันช่วยกูหน่อย”
“ลากเหรอ นี่แน่ไอ้สัด เชี่ยได้อีก”
ก่อนที่เพื่อนๆของโฟคจะมาลากตัวโฟคออกไปก็พากันแจกเท้าให้บอลคนละที ตอนนี้บอลเลือดซึมออกมาเต็มหน้า
“ไอ้น้องมึงมาพาเพื่อนมึงออกไป”
ไม้ร้องสั่งให้เม้งที่ยืนอึ้งอยู่ พอได้ยินก็สะดุ้งเข้ามาหาลุฟท์
“ไม่ต้องกูเอง”
โฟคร้องตวาดออกไป ลุฟท์ตัวงอนอนร้องไห้อยู่ เสื้อร่นอยู่ที่หน้าอก กางเกงติดอยู่ที่เข่า เป็นภาพที่น่าเวทนายิ่งนัก
“ตัวเล็กๆ นี่ตัวใหญ่เองนะ คนดี ไม่เป็นไรนะครับ พี่มาแล้ว พี่มาแล้ว”
น้ำตาไหลอกมากอดร่างของลุฟท์ที่สั่นเทาเอาไว้
“ตัวใหญ่ ฮือๆ”
พอรู้ว่าใครก็โผเข้ากอดสะอึกสะอื้นออกมา
“ไอ้นี่มันสัดชัดๆ เอายังไงกับมันดี”
เพื่อนอีกคนถามขึ้น
“เดี๋ยวก่อนพวกมึง ต้องบอกเพื่อนๆชมรมฯมันก่อน อย่าเพิ่งโวยวายไปเดี๋ยวน้องๆคนอื่นมันจะตกใจกลัวกัน”
“งั้นไปลากพวกเชี่ยที่เมาเป็นหมาอยู่ตรงกองไฟมาจัดการซิ แม่งแดกยังไงวะน้องๆมีอันตรายยังไม่รู้ตัวอีก”
โฟคอุ้มร่างของลุฟ์ออกไปจากห้องมีผ้าห่มคลุมไว้ มีเม้งวิ่งตามหลังไปติดๆ
“ไม่เป็นไรแล้วนะครับคนดี พี่อยู่นี่แล้ว”
ยังคงปลอบประโลมอยู่ ลุฟท์ดอกคอของโฟคแน่น ยังตกใจกลัวอยู่
“ไอ้เม้ง มึงไปนอนที่กูนั่นไป”
“เอ่อ”
“นอนข้างๆกูนี่ล่ะ”
โฟคสั่งแล้วค่อยๆวางร่างของคนตัวเล็กที่สั่นเทาลงบนฟูกเบาๆ พอร่างสัมผัสฟูกลุฟท์เองก็ขดตัว โฟคต้องนอนลงข้างๆกอดเอาไว้ ลูบตามหน้าพรมจูบอยู่ให้คลายความกลัว กว่าจะคลายควาตกใจได้ก็นานสองนาน เป็นคืนที่โหดร้ายสำหรับลุฟท์ เขาไม่เคยเจอเรื่องราวแบบนี้มาก่อนในชีวิต เพราะมองโลกในแง่ดีมาโดยตลอด ไม่คิดว่าจะมีคนคิดร้ายกับเขาถึงเพียงนี้
เขียนโดย อิ๊กกี้
ปล. หวาย นี่ผมทิ้งเรื่องนี้ไปนานขนาดนี้เลยเหรอเนี่ย อ่า ใจร้ายเนอะ แหะๆ เอาล่ะๆ ถึงเวลาที่ต้องใส่ใจน้องลูลุฟท์ของเราซะที สู้ๆ
หัวข้อ: My Sweetheart Valentine **อัพเดทปกคร้าบ** หน้า 164** (อ่าน 1007724 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก