ตอนที่ 20
“คุณ!”ผมตกใจจนผงะถอยไปด้านหลัง เขาลุกขึ้นจากเก้าอี้ก่อนจะเดินเข้ามาใกล้
“ทำไม? ตกใจมากนักหรือไงที่เจอพี่?”เขาเข้ามาคว้าแขนผมไว้แล้วก้มหน้าเข้ามาจนเกือบชิด แววตาดุดันนั้นจ้องมองผมจนแทบจะทะลุ...
“ปล่อย! มันเจ็บนะคุณ!”ผมร้องประท้วงเขาที่เริ่มจะบีบแขนผมแรงขึ้นแต่เขาก็ทำเพียงคลายออกเล็กน้อย
“คำถามสุดท้ายพี่จะตอบแทนให้ก็ได้.....ถ้าเป็นพี่....พี่จะตอบว่าไม่! พี่จะไม่ปล่อยให้คนๆ นั้นหนีพี่ไปไหนอีก ในวันที่เขากลับมา.... นั่นหมายความว่าเขาจะต้องอยู่กับพี่ไปตลอดชีวิต ไม่ว่าจะเต็มใจหรือไม่ก็ตาม!!!”เขาพูดเสียงดังจนผมสะดุ้ง เขาบ้าไปแล้ว! ผมไม่มีทางทำงานในบริษัทของเขาเป็นอันขาด! ไม่มีทาง!!!
“ผมจะกลับ ผมไม่อยากได้งานนี้แล้ว”
“ไม่เอางานที่นี่แล้วภามจะไปทำที่ไหน?”เขาถามผมเยาะๆ
“ก็บริษัทอื่นที่ไม่ใช่บริษัทของคุณ!”ผมตะคอกกลับบ้าง ผมก็โมโหเป็นเหมือนกันนะ!
“แล้วที่ผ่านมาเคยมีบริษัทไหนรับภามเข้าทำงานบ้างหล่ะ”เขายิ้มชั่วร้ายพร้อมกับหัวเราะเสียงต่ำ
“คุณ! อย่าบอกนะว่าที่ผ่านมาไม่มีบริษัทไหนรับผมเพราะ....”
“ฉลาดแล้วนี่! เข้าใจอะไรขึ้นมาบ้างแล้วสินะ!!!”
“คุณมันเลว!”ผมด่าเขาไม่ไว้หน้า ในวันนี้ผมเข้าใจแล้วว่าอาการทำท่าจะรับแล้วสุดท้ายก็ปฏิเสธของบริษัทที่ผ่านๆ มามันเกิดจากอะไร!
“ใช่! พี่มันเลว! แต่ถึงภามจะเกลียดพี่เท่าไหร่ภามก็หนีพี่ไปไม่ได้หรอก! เสียใจด้วยนะที่ภามต้องตกเป็นของคนเลวๆ อย่างพี่อีกครั้ง!!!”เขาตะคอกผมอีกครั้งจนผมแทบจะร้องไห้ น้ำตาเริ่มคลอหน่วย
“ปล่อยผม! ผมไปทำงานกับรุ่นพี่ของผมก็ได้ ถึงยังไงคุณก็ไม่มีทางกีดกันผมจากรุ่นพี่ได้หรอก!”ผมสะบัดแขนแรงๆ แต่คนที่จับไว้ก็ไม่มีทีท่าว่าจะปล่อยให้ผมเป็นอิสระ เขาโน้มหน้าเข้ามาใกล้ขึ้นอีกก่อนจะเอ่ยเสียงเย็น....
“ถ้าหากว่าภามอยากให้ไอ้บริษัทพวกนั้นมันเจ๊งเพราะรับภามเข้าทำงานหล่ะก็...ลองสิ”
“คุณ!.....”
“เลวหล่ะสิ! มีอะไรอีกไหม ด่ามาให้หมดเลย ด่าจบแล้วจะได้ยอมรับเสียทีว่าภามต้องทำงานที่นี่ ต้องเจอหน้าพี่ทุกวัน ไม่มีทางหนีพี่ไปไหนได้อีก!”น้ำตาผมไหลออกมาอย่างกลั้นไม่อยู่....สี่ปีที่ผ่านมาผมพยายามทำใจที่จะปล่อยเขาไปจนกลับมาเป็นปกติแล้ว ทำไมเขาจะต้องกลับมาเหนี่ยวรั้งผมไว้อีกทั้งๆ ที่เขาก็มีภรรยาเป็นตัวเป็นตน
“หมดข้อโต้แย้งแล้วใช่ไหม? ก็ดี....งั้นรอพี่อยู่ในห้องนี่แหละ เดี๋ยวทำงานเสร็จแล้วกลับพร้อมกัน”เขาปล่อยมือผมแล้วกลับไปนั่งทำงานตามเดิม ผมกำลังจะก้าวไปเปิดประตูเพื่อกลับบ้านแต่เขาก็เอ่ยขัดขึ้นมาก่อน
“พี่สั่ง รปภ. ในตึกไว้หมดแล้ว ถ้าภามหลุดออกจากชั้นผู้บริหารนี่ไปได้เมื่อไหร่ พวกเขาก็จะพาภามกลับมาอีก ถึงเดินออกไปตอนนี้ก็ออกไปจากตึกไม่ได้อยู่ดี”
“เลว...”ผมเดินกลับมานั่งที่โซฟาตัวยาวในห้องอย่างจำยอม
“ขอบใจ”เขาตอบแค่นั้นก็ทำงานต่อโดยที่ไม่ได้พูดอะไรอีก
เวลาล่วงเลยมานานเท่าไหร่ไม่รู้เมื่อเขาปลุกผมที่ร้องไห้จนหลับไปขึ้นมาอีกครั้ง เขาลากผมที่ดิ้นไปตลอดทางมาจนถึงรถ ในที่สุดรถที่เรานั่งมาโดยมีเขาเป็นคนขับก็เข้ามาจอดหน้าคฤหาสน์หรูทรงยุโรปหลังใหญ่ นายยอร์ชลากผมที่ไม่ยอมลงจากรถมาจนถึงห้องโถงกลางบ้าน
“คุณพาผมมาที่นี่ทำไม?”ผมถามเขาอย่างไม่เข้าใจ ถ้าเดาไม่ผิดนี่คงเป็นบ้านของเขา
“ก็ไม่ทำไม...แค่ภามต้องอยู่ที่นี่กับพี่...แค่นั้น”เขาพูดนิ่งๆ
“ไม่มีทาง! ผมไม่มีทางอยู่ร่วมบ้านกับคนเลวๆ อย่างคุณ! พาผมไปส่งเดี๋ยวนี้นะ!”
“ภามคิดว่ากำลังสั่งใคร?”เขาหันมาถามผมเสียงเย็น ไม่มีทีท่าว่าจะโอนอ่อนแต่อย่างใด
“จะไม่ไปส่งใช่ไหม? ได้....ผมเดินกลับเองก็ได้!”ว่าแล้วผมก็หันหลังวิ่งทันที แต่ยังไม่ทันจะพ้นประตูบ้านเขาก็เข้ามาลากผมกลับไปจนได้
“พูดให้มันรู้เรื่องหน่อยนะภาม! โตแล้วอย่าให้ต้องพูดมาก!”เขาบีบแขนผมแน่นแล้วตะคอกดังลั่นบ้าน คนที่ดูเหมือนจะเป็นคนรับใช้ในบ้านสองสามคนเริ่มออกมาดูเมื่อได้ยินเสียงเอะอะ
“ก็ผมบอกแล้วไงว่าผมไม่อยู่! ผมจะกลับบ้าน! ผมจะกลับบ้านคุณได้ยินไหม!”ผมตะคอกเขาบ้างด้วยความโกรธ ถึงแม้ความเจ็บที่แขนจะเริ่มมากขึ้นจากแรงบีบ แต่ผมก็เลือกที่จะไม่แสดงมันออกมา
“อย่าฝันไปหน่อยเลย! คิดว่าพี่จะปล่อยให้ภามหนีไปอีกหรือไง! ไม่มีทาง!”เขาตะโกนกลับมารุนแรงไม่แพ้กัน ใบหน้าเขาตอนนี้ดูน่ากลัวอย่างที่ไม่เคยเป็นมาก่อน ผมเริ่มร้องไห้อย่างอับจนปัญญา....เขาต้องการอะไรกันแน่!!!
“ปล่อย....ผมจะกลับ”ผมหยุดตะโกนแล้ว แต่เริ่มสะอื้นแทน
“ไม่!”เขายังคงยืนยันคำเดิมไม่เปลี่ยนแปลง คนในบ้านเขาเริ่มมองมาที่เราด้วยสีหน้าที่เป็นห่วง
“ปล่อย...”
“ไม่!”
“ปล่อยเถอะ....ให้ผมกลับเถอะนะ....”
“บอกว่าไม่ก็ไม่ไงภาม! ฟังให้รู้เรื่องบ้างสิ!!!”
“เอะอะอะไรกันตายอร์ช?”เสียงผู้หญิงวัยกลางคนดังขึ้นจากประตูบ้าน ผมหันไปมองก็เห็นว่ามีผู้หญิงคนหนึ่งยืนอยู่ตรงนั้น ข้างๆ กันมีชายหนุ่มตัวสูง ยืนถือกระเป๋าอยู่
“เอ๋?”ผู้หญิงคนนั้นทำหน้างงเมื่อเห็นนายยอร์ชจับผมไว้แน่นไม่ยอมปล่อย สีหน้ายังคงเคร่งเครียดเหมือนเดิม ส่วนผมก็เอาแต่ร้องไห้...
“คุณภามครับ”ชายหนุ่มที่ยืนอยู่ใกล้ๆ เขยิบเข้าไปพูดกับเธอ เธอจ้องมาที่ผมครู่หนึ่งก่อนจะยิ้มใจดีมาให้
“อ๋อ....คนนี้น่ะหรือ?”ผมเริ่มงุนงงกับท่าทีของผู้หญิงคนนี้ นายยอร์ชก็ยังไม่ปล่อยผมให้เป็นอิสระ
“ยอร์ชทำอะไรน้อง ดูซิน้องร้องไห้แล้ว”เธอหันไปถามตัวต้นเหตุที่ยังจับแขนผมไว้แน่น แต่เขาก็ยังคงไม่ตอบ
“ยอร์ช....ปล่อยน้องก่อน แล้วมาคุยกันดีๆ”เธอบอกอีกครั้ง
“ปล่อยได้ที่ไหนหล่ะครับ! ถ้าผมปล่อยเขาก็หนีอีก!!!”นายยอร์ชบอกโมโหๆ
“ก็แล้วเราไปทำยังไง ทำไมเขาถึงต้องหนีเรา?”
“ก็คุณแม่ดูลูกสะใภ้คุณแม่สิครับ! พูดดีๆ แล้วรู้เรื่องที่ไหน!”เขาตะโกนเสียงดังจนน้ำตาผมทะลักขึ้นมาอีก ทั้งๆ ที่เขามีภรรยาอยู่แล้วแต่ยังจะมีหน้ามาพูดแบบนี้เนี่ยนะ? เขากล้าพูดแบบนี้แสดงว่าแม่ของเขาก็ต้องรู้เรื่องระหว่างผมกับเขาน่ะสิ!
“ยอร์ช....ค่อยเป็นค่อยไป ทำแบบนี้น้องตกใจนะ”
“ปล่อยน้องก่อน”แม่ของเขาพูดเรียบๆ แต่แววตาดูเอาจริงเอาจัง
“....ยอร์ช....”เธอพูดอีกครั้งเมื่อเห็นว่าลูกชายไม่มีทีท่าว่าจะทำตาม ในที่สุดเขาก็ยอมปล่อยผมด้วยท่าทางขัดใจ สายตายังคงจับจ้องที่ผมอย่างโกรธๆ
“ไม่ต้องตกใจไปนะภาม พี่เขาก็โมโหง่ายแบบนี้แหละ บางทีก็เรื่องไม่เป็นเรื่อง”เธอเดินเข้ามาดึงผมไปกอดไว้แล้วพูดอย่างอ่อนโยน ผมที่ต้องการที่พึ่งในตอนนี้กอดเธอไว้แน่นแล้วร้องไห้อย่างหมดหนทาง
“โถ...ดูสิ คงตกใจมาก นิ่งซะนะลูก นิ่งซะ”เสียงปลอบโยนถูกเอ่ยอีกครั้งพร้อมกับการลูบหน้าลูบหลัง เธอหันไปบอกอีกคนที่ยังคงยืนตีหน้ายักษ์ไม่ยอมไปไหน
“จะทำอะไรก็ไปทำไปยอร์ช”
“คุณแม่!”เสียงประท้วงดังสวนขึ้นมาทันที
“ยังจะมีปัญหาอะไรอีก?”คุณป้าถามเสียงเย็นๆ ในขณะที่มือก็เช็ดน้ำตาให้ผมไปด้วย
“คืนเมียผมมาก่อน!”เขาพูดเสียงดังไปลั่นบ้าน แต่ดูท่าคนฟังไม่ได้สนใจ กลับหันไปหาชายหนุ่มตัวสูงที่อยู่ข้างๆ แทน
“ทัพ....เธอเอาคุณชายของเธอไปเก็บแล้วดูแลดีๆ ด้วย”คนรับคำสั่งพยักหน้าเข้าใจแล้วเดินไปดึงนายยอร์ชที่ขัดขืนอยู่ให้ตามไปด้วยกัน เสียงเขาตะโกนลั่นบ้านเหมือนคนบ้า
“คืนนี้ก็ดึกแล้ว เดินทางกลับเลยจะอันตราย นอนที่นี่คืนหนึ่งก่อนนะลูก ไว้พรุ่งนี้เช้าเราค่อยมาคุยกัน”โดยไม่รอคำตอบ เธอหันไปเรียกเด็กรับใช้อีกคนให้เข้ามาหา
“นิ่ม....เธอพาคุณภามไปห้องพักที่ปีกตะวันออกด้วย เลือกห้องที่ไกลจากห้องคุณยอร์ชให้มากที่สุดนะ”กล่าวจบคุณป้าก็หันมายิ้มใจดีแล้วดันให้ผมเดินตามเด็กผู้หญิงอีกคนไป ผมเหนื่อยมามากพอแล้วสำหรับวันนี้ เหนื่อยจนหมดแรงจะทำอะไรอีก....การเดินทางกลับของผมในคืนนี้คงเป็นไปไม่ได้จริงๆ....
to be continued
__________________________________
ตอนนี้มีแต่อะไรดราม่านะ เชื่อว่าคนอ่านเริ่มอยากกระโดเข้าไปในเรื่องแล้วกระทืบอิยอร์ชแล้วใช่มะ?
เราก็อยู่ฝั่งภามจ้ะ สู้ๆ ต้องชนะพลังมืดให้ได้ 5555
ขอบคุณทกคอมเม้นจ้า แล้วต้องขออภัยด้วยที่ดองนานไปนิส ฮ่าๆ
หัวข้อ: ยุ่งจังวะ คณะข้างๆ by DRAFT*แจ้งข่าว!!*P.90 (อ่าน 855586 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก