หัวข้อ: เมื่อแหงนมองจันทร์ ผมเห็น “ตะวัน” By TRomance "อัพเดทกล่อง+หนังสือตัวอย่าง P.81"

[Solar cell]

คนแต่งชอบสั้น ๆ ก็ไม่บอก

[จันทร์ผา]

สงสัย ตะวันจะโดนเมฆบัง

เลยยังไม่มาต่อที แบบนี้ต้อง

มาต่อไวๆนะครับคิดถึงฉานกับเมฆ

[anterosz]

ก้อนเมฆกับดวงตะวันหายไปไหน หรือว่าคืนนี้เป็นคืนข้างแรม 

[thomaskung]

ตาเมฆเอ้ย เพื่อนที่ไหนมันจูบก๊านนนนนนนน

เลิกซื่อได้แล้ว จับไอ้ฉานกดได้แล้ว

 

[anterosz]

คืนนี้ไม่ใช่คืนเดือนมืดนะ ดวงตะวันขึ้นมาฉานแสงแรงกล้าให้ก้อนเมฆได้แล้วววว

 

[Seiki]

ต้องขออภัยนะเจ้าค่ะ ช่วงนี้กำลังติดตามท่านเจ้าคุณ เลยไม่ได้มาลงนิยาย  เชิญติดตามตอนต่อไปเลยจ้า
========================================================
ตอนที่ 11

ตลอดเวลาที่มาถึงห้างสรรพสินค้าใกล้บ้านน้องฟาง แต่ห่างจากบ้านพวกผมประมาณสามโลก
นายสยมภูก็มีสภาพเป็นตัวแถมอย่างสมบูรณ์แบบ
นั่นมันทำให้ผมเบื่อโลกแต่แสดงออกมาไม่ได้ อีกหนึ่งอย่างที่ผมควรต้องเรียนรู้คือ
พื้นฐานการแสดงนั่นเอง สร้างภาพยังไงให้โลกรู้ว่ากูสนุกสัดๆ  เฮ้ออออออออ!! เกิดเป็นกูแท้จริงยิ่งลำบาก
เซ็งครับเซ็ง
แต่แค่เซ็งนะ ไม่ได้ “หึง” ห้ามคิดว่านี่คือการหึงเด็ดขาด
ถึงแม้ว่าตอนแรกไอ้ฉานบอก เราจะมาดูหนังกันสองคน แล้วกลับไปกินข้าวพร้อมหน้าพร้อมตากันที่บ้านตามปกติ
แล้วตอนนี้ ก็มีน้องฟางเข้ามาร่วมแจมอีกคน ปกติไอ้ฉานมันก็หิ้วสาวบ่อยๆแหละครับ แต่ที่ผ่านมา มันหิ้วแบบไม่เปิดเผยเหมือนตอนนี้ นั่นคือผมรู้แต่ผมไม่เห็นนั่นเอง เลยอธิบายความรู้สึกอึดอัดที่ก่อตัวขึ้นในอกผมว่าอะไรดี
ผมเดินเล่นคนเดียว เน้นย้ำว่าคนเดียว เพราะคู่นั้นเค้าเข้าไปซื้อตั๋วหนังนานหลายชาติเศษแล้ว
สงสัยแมร่งไปช่วยเค้าพิมพ์ตั๋ว
วุ้ย เห็นอะไรก็หัดหูขัดตาไปหมด
ผมยืนดูตัวอย่างหนังโปรแกรมหนึ่งที่ฉายร่วมกันกับเรื่องที่ผมมาดูอยู่พอดี
พอตัวอย่างหนังเริ่มวนกลับมาที่เดิม ความสนใจผมก็หมดไป ผมกำลังจะหันหลังกลับไปหาสองคนนั้น
ก็พบว่า ตัวเองเกือบชนผู้ชายคนนึง ที่สูงกว่าผมมาก สงสัยตอนเด็กๆแม่บดเสาไฟฟ้าให้กินกับกล้วย(ยังจะพาลคนอื่น)
เค้าหน้าตาไม่เรียกว่าหล่อ  แต่ด้วยบุคลิคและการแต่งตัวประกอบกัน ผมพิจารณาพร็อพโพชั่นแล้ว
อืมมมมม ดูดี
ฉิบหาย ไอ้เมฆ มึงพลิกตัวเร็วไปเกือบชนใครก็ไม่รู้ แทนที่จะขอโทษตามจิตสำนึกที่ควรมี มึงเสือกพิจารณาเค้าตั้งแต่หัวจดเท้า ไม่พอ มึงยังทำสันดานวิจารณ์เค้าอีก
พระอินทร์ครับ พระอะไรอีกก็ได้ครับ สยมภูผิดไปแล้ว
“ ขอโทษครับ ผมไม่ทันมองว่าคุณก็ยืนดูอยู่” ที่สำคัญ มาพิจารณาดูอีกที ถ้าผมหันตัวมาแล้วจะชนตาคนนี้ได้ แสดงว่ามัน
เอ้ย คุณคนนี้ ยืนซ้อนหลังผมเลยนี่หว่า แจ็คกะโรสลอยมาแทกกบาลกูในทันที
“ไม่เป็นไรครับ ผมเห็นตรงนี้น่าสนใจดี เลยรีบมาดูอะครับ “ เอ๊ะ มันตอบแปลกๆนะ หรือมันเรียนโรงเรียนนานาชาติวะ
เลยไม่ถนัดใช้ภาษาไทย ถ้าเป็นพี่เมฆนะ พี่เมฆจะบอกว่า “ตัวอย่างหนังเรื่องนี้น่าสนใจดี ไม่ใช่ตรงนี้น่าสนใจดี” เหอะ เหอะ
“มาดูหนังคนเดียวเหรอครับ” เค้าสานต่ออะครับ พี่เมฆนิสัยดี แถมตอนนี้เซ็งอยู่ คุยด้วยก็ได้ ปกติพี่เมฆหยิ่งนะเนี่ย
“ป่าวครับ มากับเพื่อนแล้วก็รุ่นน้องอะครับ” ตอบถามจริงแถมละเอียดด้วยเถอะ
“ อ้าว ผมก็คิดว่ามีพวก เพราะผมมาดูหนังคนเดียวครับ” หน้ามันเหี่ยวลงนิดนึงครับดูท่าทางจะผิดหวังที่ผมไม่ใชพวกเดียวกะมัน ผมยังปกติครับ ไม่พิลึกพิลั่นมาดูหนังคนเดียวหรอก
“เอ่อ ผมว่าหาที่นั่งมั้ยครับ “ ไม่ได้อ่อยนะ แต่เมื่อยแล้ว คุยได้ไม่ว่า แต่ขอนั่งคุยเหอะนะ
“ดูท่าทางไม่ได้เรียนแถวนี้ใช่มั้ยครับเนี่ย” มันรู้ได้งัยวะ นี่เมื่อเช้ากูขาดเข็มขัดนักศึกษาไว้ที่หน้าผากป่าววะ
เร็วตามใจคิด ผมก็ต้องเอามือลูบๆหาไอ้ที่ว่าที่หน้าผากอะครับ
“ครับพอดี มาส่งน้อง แถวนี้อะครับ” เชื่องเนอะเมฆ มึงนี่บอกเค้าหมด เค้าชื่ออะไรมึงยังไม่รู้เลย
“เต้นะครับ คุณทำตัวเป็นธรรมชาติดีจัง” อะไรของมันวะ ทำตัวธรรมชาติอย่างที่ว่าเนี่ย พี่เมฆจะถือว่าเป็นคำชมนะ
“เมฆครับ อยู่ปีสอง มหาลัย …….จะขึ้นปีสาม” หูยย ตอบยังกะเล่น MSN ห้องหาคู่เลนะมึงไอ้เมฆ
“งั้นเมฆเป็นน้อง พี่เต้อยู่ปี 4 แล้วหละ มีเบอร์โทรป่าวเนี่ยเรา เอามาหน่อยสิ เมฆคุยสนุกดี” ขอโทษครับ ขอให้ทุกคนคิดว่านี่คือข้อสอบโอเน็ต แล้วจงวิเคราะห์ว่า ที่ผมกะพี่เต้คุยกัน ประโยคไหนบ่งบอกว่าผมคุยสนุกครับเนี่ย
“081……71…..28……” พี่เมฆไม่ได้ใจง่ายน๊า แต่ว่าเค้าเอามือถือมารอเมมแล้วอะ ตามมารยาทนะตามมารยาท
“ขอบคุณครับ พี่เต้ยิงเบอร์พี่เต้ไว้ที่เครื่องน้องเมฆแล้วนะ เมมด้วยหละ “ ผมพยักหน้าหงึกหงัก ประมาณว่าเชื่องแล้วก้เอาให้ถึงที่สุดไปเลยแล้วกัน
“เมฆ มึงจะดูมั้ยหนัง กูเดินตามหาตั้งนาน เร็ว” ไม่ต้องเดาครับ คุณก็รู้ว่าใคร เดินแทคทีมกันหน้าบูดเข้ามาหาผม
หากูแค่นี้ทำบ่น ชิส์ หน้าโรงหนังจะกว้างแค่ไหนกันเชียว ไม่ใช่สนามหลวงนะเว้ย ผมชักสีหน้าตอบโต้บ้างสิครับ
“พี่เต้ครับ ผมไปก่อนนะ”  ผมบอกลาพี่เต้ที่ทำหน้าเอ๋อ เหรอหรา ที่ไอ้ฉานกะน้องฟางไม่มีทีท่าจะสนใจ ที่พี่เต้อยู่ในวงสนทนาด้วยแต่อย่างใด
“มึงให้เบอร์โทรมันเหรอ” มันเดินไปลากผมไปแล้วยังสามารถซักฟอกไปด้วยได้ ไอ้มากความสามารถเอ้ยยยยยยย
“อืม” ตอบสั้นๆก็พอครับ ต้องรอดูเอฟเฟคกลับมาก่อน
“ให้ทำไม มีธุระอะไรต้องติดต่อกันเหรอ” เอ่อ เห็นมั้ยครับ ว่าไอ้นี่ลูกผีลูกคน กูไม่ใช่เหรอที่ควรเหวี่ยงใส่มึงอ่ะ
“ก็เค้าขออะ” ถ้าเป็นมึง มึงก็ต้องให้แหละ แค่เบอร์เอง
“เพิ่งรู้นะว่ามึงนี่ใจง่าย “ ฉึก!! ไรของมันวะครับ แค่ผมให้เบอร์ไอ้พี่เต้ นี่ผมใจง่ายเหรอ มันแปลกตรงไหนอะ ไอ้การให้เบอร์เนี่ย แล้วอีกอย่าง ก็ผู้ชายเหมือนกันนะ ทั้งชีวิตจะให้สนิทกะมันคนเดียวเลยหรือไง กูก็โมโหเป็นนะ
“ก็แล้วมันจะอะไรนักหนา ก็แค่เค้าขอเบอร์แล้วกูก้ให้ เค้าก็ไม่ได้เลวร้ายอะไร ก็สุภาพกะกูดี”
“ เออเมฆ มึงอะเก่ง เก่งตลอดแหละ ไม่ต้องมีใครคอยเป็นห่วงมึงแล้วก้ได้ใช่ป่ะ เดี๊ยวนี้กูพูดไรนิดอะไรหน่อยชักสีหน้าใส่กูนะ ได้เมฆได้ แล้วต่อไปนี้นะ กูไม่ยุ่งวุ่นวายกะชีวิตมึงก็ได้” ไปกันใหญ่แล้วครับ ไอ้ฉานมันเป็นอะไรเนี่ย แล้วที่ชักสีหน้าใส่ มันสมควรมั้ยหละ เรื่องเล็กน้อยเองนะ แล้วมันพูดแบบนี้ใส่ผม มันคิดว่ามันโกรธได้ แล้วผมน้อยใจไม่ได้เหรองัย
ไม่ยุ่งวุ่นวายกับผมอีกก็ได้งั้นเหรอ
ก็ได้ฉานก็ได้ ไม่มีมึงกูก็ไม่เห็นจะเป็นอะไร
แค่ต้องอยู่คนเดียวให้ได้ ครั้งแรกในรอบ 15 ปี
ผมยังคงเข้าไปดูหนังกับน้องฟางและไอ้ฉานตามปกติ
ไม่รู้ว่าหนังเรื่องราวมันเป็นยังไง สนุกสนานแค่ไหนผมไม่รู้ ผมรู้แต่ทำไมไอ้ฉานมันสนใจแต่ความรู้สึกของตัวมันเอง
มันโกรธผม มันประชดประชันผม โดยที่มันไม่รู้ว่า ผมเองก็โกรธมัน แต่ไม่เคยประชดประชันมันเลย ทั้งๆที่วันนี้ คนที่ควรโกรธคือผม แต่ก็กลายเป็นมันจนได้ ที่มาโกรธผมแทน ถึงแม้เรื่องทะเลาะกันของเรา จะเป็นเรื่องปกติธรรมดาเหมือนการกินข้าวไปแล้วก็ตาม แต่ไม่เคยเลยสักครั้ง ที่มันจะบอกผมว่า จะไม่มายุ่งวุ่นวายกับผมแล้ว
ไม่ปลุกให้อาบน้ำไปเรียน
ไม่มารับไปส่งที่คณะ เวลาที่ผมมีเรียนบ่าย ขณะที่มันมีเรียนเช้า
ไม่มาช่วยผมคิดคอนเซปงาน ที่บางครั้งมันรำคาญ มันก็ทำให้เสียเอง
ไม่มาบงการชีวิตนู่นนี่นั่นของผม
ไม่มาทำให้รำคาญ ไม่มาแหย่ให้ผมโกรธ แล้วมันก็ทำท่าบ้าๆใส่ผม ให้ผมต้องหัวเราะ
ไม่มีผมที่คอยทำอะไรง่ายๆให้มันกิน แล้วมันต้องล้างจาน
ไม่มีใครช่วยแปรงกางเกงยีนส์ก่อนลงปั่น ไม่มีใครช่วยตากผ้า
มันก็แค่นั้น ก็แค่ต้องอยู่คนเดียว

แล้วน้ำตา ทำไมต้องไหลวะ เรื่องแค่นี้เอง

วันนั้นหลังจากดูหนังและกินข้าวกันเสร็จ มันไปส่งน้องฟางที่บ้าน
แล้วเราก็กลับมาหอด้วยกัน โดยที่ไม่ได้พูดอะไรกันสักคำ
ผมไม่ถามว่าทำไมมันไม่กลับบ้าน เพราะว่าก็ดีเหมือนกัน ถ้ากลับบ้านไปแล้วผมกับมันมึนตึงใส่กันแบบนี้
แม่มันและแม่ผมเองก็คงกลุ้มใจกันแน่ๆ
พอกลับถึงหอ มันไปขลุกอยู่ในห้องมัน ผมเองก็ขลุกอยู่ห้องตัวเองเหมือนกัน
ทำไมผมต้องมาคิดมากกับความไม่มีเหตุผลของมันด้วยวะ
ไม่เข้าใจตัวเองสักที

แสงแดดของช่วงเวลาไหนของวันก็ไม่รู้ ส่องเข้ามาทางหน้าต่างห้อง น่าจะเป็นแสงของช่วงสายๆของวันจันทร์
วันนี้ผมมีเรียนบ่าย ส่วนใหญ่วันนี้ผมจะตื่นประมาณ สิบเอ็ดโมงถึงเที่ยง แล้วประมาณเที่ยงครึ่งไอ้ฉานมันต้องมารับผมไปกินข้าว แล้วเราก็แยกย้ายไปเรียนวิชาของใครของมันในตอนบ่ายด้วยกัน
ผมยันตัวเองลุกขึ้นอย่างยากลำบาก เรี่ยวแรงที่มีหายไปไหนหมดไม่รู้ ตามมาด้วยหัวสมองมันหนักอึ้งพร้อมๆกับอาการปวดตุบๆข้างใน ทำให้ผมต้องล้มตัวลงนอนอีกรอบ แล้วทำไมแดดข้างนอกจ้าขนาดนี้ ผมถึงได้รู้สึกหนาวจัง ผมขดตัวเข้ากับผ้านวมเอาผ้านวมมาพันๆตัวให้รับอากาศน้อยที่สุด ผมคงไม่สบาย จากอาการปวดเมื่อยตามเนื้อตัวที่รู้สึกตอนเคลื่อนไหวเมื่อกี้แล้วบอกชัด นานเท่าไหร่แล้วไม่รู้ ครั้งสุดท้ายที่ผมไม่สบายมันตอนไหนกันนะ แล้วก็อยู่มาได้ตั้งนานทำไมถึงไม่เป็น
มาเป็นอะไรเอาตอนนี้  ตอนที่ไม่มีใคร เอาใจใส่เหมือนอย่างเคย

กำลังจะเอื้อมมือควานหาโทรศัพท์ เพื่อบอกใครสักคนในกลุ่มผม ว่าวันนี้ ท่านเมฆคงไม่เข้าเรียน แต่ร่างกายมันก็ไม่เอื้ออำนวย แค่เพียงผมยื่นมือออกนอกผ้านวม ความหนาวก็เข้ามาปะทะจนปวดแล้วก็ชาไปหมด ไหนจะรู้สึกอยากจะอาเจียนตอนที่ผมกำลังจะขยับตัวอีกครั้งหละ ตอนนี้สัญชาตญาณบอกผมว่า ควรอยู่นิ่งๆเท่านั้น

นานเท่าไหร่ไม่รู้ที่ผมหลับไปพร้อมกับพิษไข้ ได้ยินเหมือนเสียงใครเรียกเบาๆอยู่หน้าห้อง อย่าว่าแต่ลุกไปเปิดประตูให้เจ้าของเสียงนั้นเลย แค่ผมขยับตัวเพียงนิด ห้องทั้งห้องก็หมุนโพรงพร้อมๆกับที่ลมในท้องพยายามตีมวลอากาศให้ออกมาเสียให้ได้ นี่ผมจะตายหรือเปล่า ได้แต่หวังในใจว่า ขอให้เสียงที่เรียกผมอยู่ไกลๆด้านนอก เข้ามาเห็นผมในสภาพนี้ได้
ผมยังไม่อยากตาย ผมยังไม่ได้เห็นแม่เลย ยังไม่ได้ทดแทนบุญคุณแม่นิ่มที่รับภาระแทนแม่จริงๆผมมาตลอด ยังไม่รู้เลยว่าความฝันที่ผมเคยฝันมาตลอดว่า วันรับปริญญา จะเห็นแม่สองคนมายืนขนาบผมในชุดครุยพระราชทานแล้วยิ้มใส่กล้องมันเป็นยังงัย ยังไม่ได้ถามคนใจร้ายอย่างไอ้ฉาน ว่ามันโกรธอะไรนักหนาถึงกับตัดขาดกันขนาดนี้ ถ้ารู้ว่าวันนี้มันจะตัดเยื่อใยกับผม แล้ววันนั้นมันลากผมไปเล่นด้วยทำไม มาสนิทกับผมให้ต้องผูกพันธ์กับมันทำไม

[Seiki]

ตอนต่อไปเลยแล้วกัน  ขอบคุณทุกคนที่คอมเม้นท์นะคะ รักนะจุ๊บๆ 

===================================

ตอนที่ 12

ผมค่อยๆเปิดเปลือกตาขึ้นมองฝ้าเพดานอีกครั้ง พยายามหยีตาสุดชีวิต เพราะกลัวฝ้าเพดานจะเล่นม้าหมุนใส่ตาให้ผมนึกอยากอาเจียนอีก ปรากฎว่าครั้งนี้ ฝ้าเพดานปกติดี แม้มันจะพร่าเลือนไปสักหน่อยก็ตาม ผมค่อยๆปรับสายตาไล่มองไปรอบๆ ห้อง แต่ก้ต้องสะดุ้งสุดตัวเมื่อพบกับ เงาร่างของคนหรือวิญญาณไม่ทราบได้ หลายชีวิตอยู่ข้างๆเตียงผม

หรือว่านี่คือวิญญาณบรรพบุรุษ ที่มาตามเสด็จองค์อิศวรกลับไปบนฟากฟ้า

“เฮ้ยๆ ไอ้เมฆตื่นแล้ว” เสียงใครสักคนร้องบอกคนกลุ่มนั้น แล้วในกรอบสายตาก็เห็นทุกคนเคลื่อนไหวเข้ามาที่ผม

ผมพยายามเพ่งมองทุกคนให้ชัดกว่านี้ ปรากฎว่า เสียงเมื่อกี้เป็นไอ้หน่านั่นเอง เพราะมันเป็นหนึ่งชายในร่างหญิงเพียงคนเดียวของกลุ่ม ผมมองไล่ไปก็เจอ ไอ้หวาน ไอ้ดิว คราวนี้ไอ้ยอนก็มาด้วย  สรุปคือเพื่อนสนิทผมมากันครบ แม้กระทั่งไอ้แกละ ไอ้ไผ่ ไอ้ไม้ เพื่อนไอ้ฉานก็มา 7 ชีวิตอัดกันอยู่ในห้องผม กวาดตามองหาไอ้ตัวใจร้ายก็ไม่เห็น
ใช่สินะ ลืมไป มันจะไม่เข้ามาวุ่นวายกับชีวิตผมแล้วนี่
แต่นี่ท่านเมฆไม่สบายอยู่นะ แบบนี้มันไม่เรียกใจร้ายแล้ว เค้าเรียกใจดำ
“มึงค้อนอะไรกูไอ้เมฆ พวกกูเป็นห่วงแทบตาย นึกว่านอนอืดตายอยู่คาห้อง” ไอ้หวานไอ้ปากหมา กูค้อนดินฟ้าอากาศ เว้ย
“พวกมึงเข้ามากันได้งัยเนี่ย” นั่นสิครับ ผมอยู่ในห้องคนเดียว แถมไอ้ฉานไม่อยู่ พวกมันเข้ามากันได้ยังงัย
“มึงคิดว่าวันนี้วันอะไรครับควาย มึงนอนตายมา 1 วัน กับ 1คืนแล้ว” สรุปว่านี่คือวันอังคาร แล้วเหรอ
“เมื่อวานไอ้ดิวมันแวะมารับมึงไปเรียน มาเรียกอยู่นานสามชาติได้ มึงไม่ออกมาสักที โทรไปหาไอ้พวกนี้ก็ว่ามึงยังไปไม่ถึงคณะ” อืมเรื่องมันเป็นแบบนี้นี่เอง
“กูเลยโทรหาไอ้ฉาน มันก็เหาะมาช่วยกูกู้เก็บศพมึงเนี่ย” ไอ้ดิว เสือกปากดี ถ้ากูตายจริงขึ้นมา มึ่งนั่นแหละขี้คร้านจะร้องโวยวายที่ต้องเสียเพื่อนหน้าตาดี ชิส์
ว่าแต่ ไอ้ฉานมาช่วยไอ้ดิวดูผมเหรอครับเมื่อวาน แล้วนี่มันหายหัวไปไหนหละ
เสือกอยากปิดทองหลังพระเอาตอนนี้ไม่ทันแล้วเว้ย กูรู้แล้ว แอบดีใจอยู่ลึกๆนะเนี่ย
“กูซื้อข้าวต้มมาฝาก แต่ไอ้หน่า แมร่งบอกกูว่าให้ซื้อโจ๊ก กูเลยซื้อแมร่งมาทั้งคู่” ไอ้หวานครับไอ้หวาน รอบคอบดี แต่โทษทีหวะเพื่อน ที่นี่เป็นครั้งแรกที่กูป่วยร้ายแรงให้พวกมึงเห็น แล้วกูก็ไม่เคยบอกพวกมึงไว้ก่อนว่า กูไม่สบาย กูจะไม่กินโจ๊กกะข้าวต้มเด็ดขาด ก็นั่นมันอาหารคนป่วยนี่ครับ เราจะกินตอกย้ำความป่วยทำไม
ท่านเมฆนะเวลาป่วยทีไรมีแต่คนเอาใจ เพราะฉะนั้น เวลาป่วยทีไร อะไรที่ท่านเมฆอยากกินก็จะได้กินครับ
ต่อให้ร้านอร่อยอยู่คนละซีกโลกของบ้าน ไอ้เมฆก็ได้กินอยู่ดี วะฮ่าฮ่า
แล้วไอ้คนที่รู้จุดนี้ของผมดี มันไปไหนซะละครับ
“ขอบใจนะพวกมึง แต่กูขมคออ่ะ ไม่อยากกินอะไร” บอกเหตุผลตามความจริงไป ก็โดนมันด่าแย่สิครับ พี่เมฆหรือจะพลาด
“แล้วถ้ามึงไม่กินอะไร มึงจะกินยาได้งัย” นั่นสินะ แต่ว่ายาพี่เมฆก็ไม่อยากกินนะ ไม่โปรด
“แล้วมันมียาแบบกินแล้วหายโดยไม่ต้องกินข้าวปะ” ไม่ได้กวนตีนนะครับ นี่พี่เมฆปรึกษาจริงจัง
“บ้านพ่อมึงสิ ที่ไหนเค้าจะมียาแบบที่มึงว่า ไม่ป่วยก็บ้า ป่วยแล้วก็ยังไร้สาระ” อ้าว ไหนว่าไอ้หน่ามันจะปากหมาแค่กะไอ้ฉานงัย
“กูจะกินไอ้ที่อยู่ในมือไอ้หวานอ่ะ” มันคือซาลาเปาไส้หมูแดง 7-11 นี่แหละครับ ผมพิจารณาแล้วดีกว่าโจ๊กกะข้าวต้มแน่ๆ


แย่งซาลาเปาจากไอ้หวานมาได้ พวกมันก็บังคับเอายากรอกปากผมแล้วก็แยกย้ายกันไปให้ผมพักผ่อนครับ
พี่เมฆไม่อยากขัดใจเพื่อน เลยจัดหลับยาวแบบคอมโบ้เซตใส่ เป็นไงหละ ตื่นขึ้นมาอีกที ตอนนี้รอบตัวมืดมิดไปหมด
แล้วไอ้พวกนั้นก็หายหัวกันไปหมด ไม่เหลือไว้เป็นเพื่อนผมสักคน
กำลังจะลุกขึ้นไปสูดอากาศภายนอกห้องบ้าง ก็ต้องเซล้มลงไปนอนอีก ถ้านอนนิ่งๆทุกอย่างก็เป็นปกติดีอยู่ครับแค่จะรู้สึกปวดเมื่อยตามเนื้อตัวอยู่ แต่พอลุกสิครับ เซไม่เป็นท่าเลยทีเดียว
“จะลุกไปไหน” ไอ้ฉานครับ อยู่ๆมันก็เข้ามาในห้องผมพอดี คงเห็นที่ผมพยายามลุกแล้วล้มลงไปนอนอีกนั่นแหละ
มันเปิดไฟ แล้วเดินมาที่ผม ก่อนจะปรับแอร์ให้เย็นลงหรืออุ่นขึ้นก็ไม่รู้ ดูไม่เห็นครับ
“แล้วนี่ไอ้พวกนั้นบอกว่ามึงไม่ยอมกินข้าว” แหนะ มันมีฟ้องกันด้วยเว้ย อย่าให้พี่เมฆมีแรงนะ จะตามจัดการให้ครบทุกปากเสียงเลยเชียว
ผมไม่พูดอะไรครับ ได้แต่ส่งสายตาไปที่ต้นเหตุ ที่ตอนนี้นอนนิ่งอยู่บนโต๊ะหัวเตียงผม ไอ้ฉานมันมองตามสายตาผมมาแล้วก็ต้อง ถอนใจ
“ซื้อกระเพาะปลาผัดแห้งมาให้ เดียวกินซะหน่อยจะได้กินยา” โห นี่ถ้าไม่ติดว่าผมกะมันงอนกันอยู่นะ จะโน้มคอพี่ฉานลงมาดูดปากสักสองสามที แหมรู้ใจจริงๆ
หิวมากครับตอนนี้ เพราะตั้งแต่วันอาทิตย์ จนถึงวันนี้ ซาลาเปาไอ้หวาน เป็นเพียงอาหารชนิดเดียวที่มีโอกาสเล็ดลอดเข้ามาทำความรู้จักกับกระเพาะคนหน้าตาดีอย่างผม
“ไปกินที่ระเบียงได้มั้ย” ไม่ได้อ้อนนะครับ แต่อุดอู้ในห้องมาหลายวันแล้ว อยากออกไปสูดอากาศข้างนอกบ้าง
“อืมได้ เดี๊ยวจะเปลี่ยนผ้าปูที่นอนให้ มึงเหงื่อออกซะเบาะชุ่มขนาดนี้ “ เออ เริ่มรู้สึกอยากอาบน้ำด้วยเลยเนี่ย
“อาบน้ำด้วยเลยได้ป่ะ กูเหนียวตัว” ขอมันหน่อยครับ ไถ่โทษที่ว่ามันใจร้าย
“ไม่ได้ อย่าอวดดี เดี๋ยวไข้กลับมาอีกหรอก”เมื่อกี้ ขอถอนคำพูดครับ
มันพยุงผมออกมาตรงม้านั่งที่ระเบียงห้อง แล้วไปจัดแจงเอากระเพาะปลาผัดแห้งของโปรด แล้วน้ำซุป และน้ำเปล่าครบชุดมาประเคนให้บนโต๊ะ ผมคงเผลอมองมันนานไปมั้งครับ
“ทำไม ไม่กินหละ อย่าบอกนะว่ารอกูป้อน” มันด่าเสร็จไม่รอคำตอบ เดินตัวปลิวเข้าห้องไปครับ ไหนๆมันก็ไม่เห็น กูขอแลบลิ้นไล่หลังมึงสักทีเหอะไอ้ฉาน หมั่นไส้มันจริงๆครับ
“เอ้า คลุมไว้ เด๊ยวก็ได้นอนสั่นอีกอะ” มันโผล่มาตอนไหนไม่รู้ครับ เอาผ้ามาให้คลุมไหล่ทำเอาสะดุ้งกันเลยทีเดียว
“ไม่กินด้วยกันเหรอ” กินคนเดียวมันก็เหงาะเนอะครับ
“กิน เดียวออกมากินด้วย มึงกินไปก่อนได้เลย กูไปถอดผ้าปูที่นอนมึงมาซักก่อน เชื้อโรคทั้งนั้น เดี๊ยวคืนนี้มันกระโดดมาติดกู” เอ๊ะ จับใจความประโยคหลังได้ว่า เดี๊ยวมันกระโดดมาติดกู ซึ่งก็หมายความว่า คืนนี้มันจะมานอนกับผมเหรอ

มันหายไปในห้องอีกพักใหญ่ๆ ออกมาที่ระเบียงอีกทีพร้อมกับจานข้าวมันเองครับ
“คืนนี้มึงจะนอนห้องกูเหรอ” เค้าบอกว่าเด็กฉลาดมักช่างซักถามใช่มั้ยครับ
“เออสิ เมื่อคืนกูก็นอน เหงื่อมึงไหล กูยังตกใจคิดว่าฉี่รดที่นอน” บ้านมึงสิ กูโตขนาดนี้แล้วจะมาฉี่รดที่นอนได้งัย ผมทำหน้าบู้ใส่มันเลยครับ ไม่ไหว ไอ้บ้านี่ใส่ความ
“แล้วทำไมไม่กินคึ่นช่าย กินเข้าไปเลย มันช่วยขับไข้ “ มันเริ่มกลับมาแล้วครับ วิญญาณผู้กำกับแห่งชาติ ผมจะไปทำอะไรได้ นอกจากเก็บกลืนไอ้ผักที่ผมโครตเกลียดเข้าไปแบบผะอืดผะอม ไอ้ห่าฉานมันค่อยๆยิ้มก่อนจะหลุดเก๊กขำผมออกมา
“เดี๊ยวกินยาเสร็จแล้วกูเช็ดตัวให้ จะได้นอนสบายๆ คืนนี้เปิดแอร์ปกติได้แล้วมั้ง “ มันไม่พูดเปล่าครับ มันเอามือมาลูบหัวผมด้วย ทำไมรู้สึกอบอุ่นจัง
“พอฟื้นไข้แล้วก็อวดดี ทีเมื่อคืนทำไมไม่ลุกขึ้นมาเช็ดตัวเองหละ” ก็ถ้ากูรู้ตัว กูก็คงจะปล่อยให้มึงทำแล้วมาทวงบุญคุณกูอยู่ตรงนี้มั้งสาด

จัดให้มันไปครับ อย่าคิดว่าผู้หญิงเท่านั้นที่ทำได้ ท่านเมฆก็ทำได้ครับ ค้อนวงใหญ่ จัดไปอย่าได้แคร์

ผมไม่รู้นะว่า มันพักข้อกำหนดที่ว่าจะไม่มาวุ่นวายกับผมชั่วคราวเพราะผมกำลังป่วย หรือว่ามันลืมไปแล้วว่าประกาศตัดเยื่อใยอะไรไว้กับผม
ผมเองก็ไม่อยากถาม เพราะไม่รู้ว่าถ้าถามไปแล้ว มันจะยังดูแลผมอยู่มั้ย เพราะเวลาไม่สบายทีไร มีมันอยู่ด้วยแบบนี้ ผมก็อุ่นใจดี และบางทีก็รู้สึกมีความสุขพัดผ่านเข้ามาในใจผมด้วย ก็ถ้าเกิดมันยังอยู่ข้างผมแบบนี้ เรื่องที่มันผ่านไปแล้ว ก็ไม่รู้จะเก็บกลับมาให้เป็นปัญหาอีกทำไม ในเมื่อที่เป็นอยู่นี้ก็มีความสุขดีอยู่แล้ว

“เมฆเข้ามาข้างในได้แล้ว กูเปลี่ยนผ้าปูแล้ว มึงเข้ามาเช็ดตัวสักที” โหย อะไรเนี่ย ท่านเมฆขัดใจ ก็ตอนออกไป ไม่ใช่หมาฉานหรอกเรอะที่พยุงออก ทำไมตอนเข้า มันไม่มาพยุงท่านเมฆเข้าไปละวะ
 “อ้าว กูลืมไปว่ามึงไม่สบาย ต้องได้รับการเอาใจอยู่” ชิส์ ที่อย่างนี้ละรู้นะมึง ผมเงียบไปนี่ครับเมื่อกี้ มันเลยต้องออกมาตามท่านเมฆที่ระเบียงนี่แหละ
เข้าห้องมาได้ ไอ้ฉานมันก็ต้องไปเตรียมน้ำอุ่นน้ำร้อน น้ำเย็นตามเรื่องของมันครับ เพราะท่านเมฆยุ่งอยู่ นั่นคือ นั่งแทะข้าวโพดต้มฝักใหญ่ รอท่าอยู่หน้าห้องน้ำครับ มันจะต้องมีพิธีอะไรนักหนา กะแค่ว่าเช็ดตัว นั่งกระดิกเท้าไปได้พักใหญ่
ไอ้ฉานมันก็ออกมาครับ ทำหน้ารำคาญพร้อมส่ายหัวให้ผมอีกนิดหน่อย
“เมื่อกี้ยังไม่อิ่มเหรอ ถอดเสื้อสิ เมื่อกี้แม่โทรมาบอกว่า ถ้ามึงซ่าถึงขั้นต่อปากกะกูได้แล้ว ให้เอาน้ำต้มใบมะขาม ให้มึงลงแช่ “ นี่แสดงว่า ท่านเมฆกำลังเข้ารับการสปาแบบท้องถิ่นนะสิครับ
“ไม่ต้องเช็ดตัวแล้วเหรอ “ ดีครับอยากอาบมากกว่าเช็ด ก็นะ มันต่างกันเป็นไหนๆ ไอ้เช็ดตัวกะอาบอ่ะ ถึงจะมีใบมะขามเป็นพร็อพแทนกลีบกุหลาบในสปาสุดหรูก็เหอะ พี่เมฆจะคิดว่าเป็นงานอาร์ตก็แล้วกัน
“ไปเอาใบมะขามมาจากไหน” ผมพูดไปแกะเสื้อนอนตัวเองไปครับ
งงใช่มั้ย ว่าถอดเสื้อผ้าต่อหน้าไอ้ฉานทำไมผมไม่อาย บอกให้ก็ได้
หนึ่ง ผมเป็นผู้ชาย ไม่เขินอายแบบผู้หญิงหรอก
สอง ผมกับไอ้ฉาน แก้ผ้าเล่นกันมาตั้งแต่เด็ก ถึงโตแล้วบางครั้งก็ยังอาบน้ำด้วยกันอยู่
“ไอ้หวานมันไปหามาให้ในมหาลัยนั่นแหละ” เหอ เหอ ใช่ต้นที่ผมเคยไปแอบพิเรนฉี่รดไว้รึเปล่าก็ไม่รู้
ไอ้ฉานมันพูดไปมันก็ดึงผมลงมาแช่ในอ่างไป อ่างอาบน้ำหอผม คงมีประโยชน์ก็คราวนี้แหละ ถ้าเลือกได้ ผมกะไอ้ฉานมีความเห็นตรงกันว่า จะไม่ทำห้องน้ำที่มีอ่างอาบน้ำเด็ดขาด เปลืองพื้นที่ แถมนานๆทีถึงจะได้ใช้อีก มีแค่ห้องอาบน้ำก็พอแล้วมั้งผมว่า
“ตาโหลแถมขี้เหร่ลงไปเยอะเลยนะมึง ไม่สบายแค่สองวันเอง” หูย กูหน้าตาดีมาตลอดชีวิตแล้ว แสดงละครขี้เหร่บ้างอะไรบ้างจะเป็นไรไป
“เล่นเอากูตกใจแทบแย่ ทั้งตัวร้อนทั้งเพ้อ กูจะหามมึงไปโรงบาลตั้งหลายรอบ” อืม พูดไปถูหลังไปแบบนี้แหละดี มีประโยชน์
“แล้วทำไมไม่พาไปหละ รถก็มี” พูดไปงั้นแหละครับผม เอาเข้าจริงผมกลัวโรงบาลแบบขี้ขึ้นหัวเลยทีเดียว
“ไม่เอาอ่ะ เดี๊ยวหมาบางตัวตื่นขึ้นมาแล้วอาละวาด กูอายหมอ เดี๊ยวเค้าว่าหมาตัวเดียวเลี้ยงยังไง ทำไมไม่เชื่อง”
“ไอ้ฉาน หมาบ้านอาม่ามึงน่ารักได้อย่างกูเหรอ อย่าอยู่เลยมึง” ขอเตะมันสักทีเถอะครับ ปากดีขนาดนี้ แถมต่อยไหล่ให้มันเซอีกสักทีด้วย
“อ๊ะ อ๊ะ เมียพี่ฉาน เถียงสู้ไม่ได้ใช้กำลังทุกที มามะ ให้พี่ฉานชื่นใจที นี่เฝ้าไข้ทั้งคืนเลยนะ” มันดึงผมเข้าไปแล้วปล้ำหอมแก้มผมใหญ่เลยครับ หอมแก้มทั้งสองข้างแบบเน้นๆ ย้ำๆด้วย
“มึงกล้าทำแบบนี้ต่อหน้าน้องฟางของมึงปะ สาด น้ำลายติดแก้มกูด้วยอะฉาน” โสโครกมากครับมัน ลองเอามือลูบแก้มดู เหนียวติดนิ้วมาเลยอ่ะ
“กล้าสิ มึงอยากลองต่อหน้าสาธารณะชนก็ไม่บอก นี่อย่าบอกนะ ว่าหึงกูกะน้องฟาง มึงนี่ไม่รู้เรื่องอะไรจริงๆเล้ยย” มันตบกบาลผมอีกแล้วครับ ไอ้บ้านี่ ก็ชอบใช้กำลังเหมือนกันแหละ
“น้องเค้ามาจอดรถไว้ที่หน้าคณะมึงอะ แล้วหาย ตำรวจเค้าสกัดไว้ได้ที่วังน้อย พ่อแม่น้องเค้าจะไปตามรถกลับมาให้ ที่กูหายไปเนี่ย พาน้องเค้าไปทำเรื่องที่สถานีตำรวจมา แล้วก็เลยต้องรับผิดชอบพาน้องเค้าไปส่งบ้าน แล้วกูก็สงสารเลยเลี้ยงหนังปลอบใจ แล้วก็มาคิดเองว่ากูคั่วน้องเค้าใช่มั้ยเนี่ย เอาอะไรมาคิด มีมึงเป็นเมียคนเดียวกูก็ปวดหัวพอแล้วมั้ย “ ก็แล้วทำไมต้องเบิ้ลตบกบาลกูด้วยละเฮ้ยยย บอกดีๆ กูก็เข้าใจ กูฉลาดจะตาย
“กูจะมีใคร หรือทำอะไรที่ไหน ก็คิดถึงมึงก่อนเสมอแหละเมฆ แล้วมึงอะเวลาทำอะไร เคยคิดถึงใจกูบ้างรึเปล่า”

[anterosz]

ดวงตะวันเกิดอาการน้อยใจก้อนเมฆแฮ่ะ   


 

[iiดาวพระสุขლii]

อร๊ายยยยยยยยยยยย 


อ่านตอนที่ 11 จบ
นี่แทบจะ     อีตาพี่ฉาน โทษฐานที่ทำให้น้องเมฆของช้านนน  ร้องไห้
   น้องเมฆ  ไม่มีตะวัน เอา ดาวพระศุกร์ไปแทนก่อนก็ได้นะ 
แม้ว่าจะเป็นดาวเคราะห์น้อยๆ ที่ไม่มีแสงสว่างในตัวเองก็เถอะ... 


แต่พออ่านตอน 12 แล้วให้อภัยตะวันดวงโตก็ได้  ชิ
เห็นว่าดูแล น้งเมฆของดาวพระศุกร์ดีหรอก  เชอะ...




แหมมาว่า นุ้งเมฆของชั้นไม่นึกถึงจิตใจ....

อยากให้นึกถึงก็บอกความในใจไปเด้...
เดี๋ยวโดน เสาไฟคาบไปกินนะเว้ย...


  ให้คนแต่งที่น่าร๊ากกก

[n_sugar_t]

แอร๊ยยยยยยยยยย น่ารักที่สุด
อีตาฉาน มัวอมพะนำ ไม่พูดให้ชัดเจน
ระวังจะโดนขโมยน้องเมฆไปนะ

[จันทร์ผา]

โหหหห

ประโยคเด็ด โดนใจ

“กูจะมีใคร หรือทำอะไรที่ไหน ก็คิดถึงมึงก่อนเสมอแหละเมฆ แล้วมึงอะเวลาทำอะไร เคยคิดถึงใจกูบ้างรึเปล่า”


+ 1 ให้กับคนโพสครับ อย่าหายไปนานนะครับ อิอิ

[ASSASSIN]

  อีพี่ฉาน 1ที โทษฐานทำให้น้องเมฆช้ำจายยย น้องเมฆจ๋า มาม๊ะ ปลอบจาย อิอิ

[thomaskung]

ง่ะ คืนดีกันซะและ ยังไม่ทันจะแง่ง ๆ ใส่กันเท่าไรเลย

 

[Little Devil]

  หมั่นไส้พี่ฉาน
ทำน้องเมฆเสียใจ

[เกริด้า(๐-*-๐)v]

  เชอะๆๆ! งอนเล็กน้อยถึงปานกลาง

ก็รู้อยู่ว่าน้องเมฆคนน่ารักคนนี้ไม่รู้อะไรเลย แล้วพี่ฉานยังมาพูดทำร้ายจิตใจอีก
ที่หายไปก็ไม่อธิบาย แล้วยังมาทิ้งเมียหายไปกะกิ๊ก(?)อีก
พอมีคนมาจีบน้องเมฆ..เค้าก็ประชดด้วยการมีกิ๊กมั่งซะเลยสิ(เหรออ?)
ทำเค้าเสียน้ำตา คิดมากจนไข้ขึ้นแล้วก็รับผิดชอบด้วยการเอาใจเมียน่ารักๆคนนี้มากๆๆซะดีๆ
คราวหน้าคราวหลังอยากให้น้องเมฆหายไร้เดียงสาสักทีก็จับปล้ำทำเมียจริงๆซะทีสิ
เด๋วพี่เต้กิ๊กใหม่น้องฉานก็มาโฉบไปซะก่อนนะจ๊ะพี่ฉานสุดหล่อออ 


มาต่ออีกเร็วไว&ยาวววววๆๆอีกเนอะเคอะ

เป็นกำลังใจให้น๊าา    & 

[TONG]

อ่านแล้วสะอึกตลอดเวลาโดยเฉพาะุถ้านึกคิดถึงเรื่องของตัวเองไปด้วย

เป็นกำลังใจให้นะค่ะ

[Poes]

แวะมาบอกอิป้านุ้งเมฆ ไปตัดแว่นใหม่ได้แล้ว 

คนโพสค่ะ รอบหน้าขออีกสองตอนนะคะ  แ้ล้วฝากถามคนเขียนหน่อย
มะไหร่มันจะกดของจริงกัน อยากอ่าน 

[jigsaw44]

สงสารเมฆจังไม่โดนกดซะที 
สงสัยคนแต่งทำไม่เป็นเลยยังไม่ถึงไหน
เมฆหายป่วยได้แล้วคนอ่านรอฉากอย่างว่าอยู่
ขอบคุณคนแต่งคนโพสจ้า

[๋JEFF]

กรี๊ดดดดดดด


มึงจะกรี๊ดทำไมวะ


เรื่องของกู 


         น่ารักๆๆๆ



เป็นกำลัใจให้ เรื่องนี้ ด้วยค่ะะ


ขอติดตามมมมมมมมม !!

[จันทร์ผา]

เมฆยังไม่หายดี

ฉานเฝ้าไข้อยู่ ว่าแต่คนโพสหาย

รึ ว่าไปเฝ้าไข้เมฆเป็นคู่ฉาน

[anterosz]

คืนนี้ดวงตะวันจะมาให้ความอบอุ่นกะก้อนเมฆรึป่าวน้าาาาาา 

[๋JEFF]

 

คิดถึงง   จังง

   

 เมื่อไร    ตะวัน จะกด ก้อนเมฆ ล่ะ

พิรี้พิไรอยู่ได้   

[Flower night]

เข้ามาเพราะชื่อเรื่องสะดุดใจมากกก

ขอตัวไปอ่านก่อนเน้ออ

 

[chocolate]

โหย นะ แบบนี้เมื่อไรจะได้กันวะ  สงสัยคงอีกนานแน่ๆ

พี่เมฆไปยอมไอพี่ฉานแบบนี้ได้ไง ไม่ไหวๆๆ 

[Flower night]

เยสสสส อ่านตามทันแล้ว

พี่ฉาน ทำไมน่ารักกก

ชักจะหลงรัก แล้วสิ 5555555

ตอนพี่แกจูบกัน ใจฉัน สั่นไหว ก๊ากๆ


ตอนนี้ก็ได้แต่ รอ ว่าเมื่อไร จะ กด   กันซักที

55


  ไรเตอร์      คนโพสต์

[at_point]

   รอวันฉัน (ฉาน) กดเธอ (เมฆ)

ไรท์เตอร์  จับกดกันเลย

รอนานและ

ไม่งั้น 

[เกริด้า(๐-*-๐)v]

คิดถึงผัวเมียคู่นี้อ่ะ 

[กว่าจะไร้เดียงสา]

โห นึกว่านุ้งเมฆจะเสร็จพี่ฉาน กลางอ่างอาบน้ำ

 

แล้วนุ้งเซ หายไปไหนนนน

ไม่มาลงตอนต่อไปละเนี่ย

โดนฝังกลางป่าปาล์มไปแล้วรึยัง

 

[Seiki]

ต้องขออภัยนะคะ ช่วงนี้คนโพส มีภารกิจฟิชโช่  เลยไม่ได้เข้าเล้าเท่าไหร่
แล้วอีกเรื่องคือ สต๊อกที่มีทันจะหมด  คนเขียนทราบแล้วเปลี่ยน ส่งต้นฉบับมาอีก ด่วน!!!
=================================================

ตอนที่ 13


ไม่เห็นต้อง sad อะไร อะไรมากมาย
ไม่กลัวอยู่แล้ว ยังไง ยังไง ไม่ตาย
ตะโกนคำนี้ไปเลย ให้ดังๆ.. It’s alright..

ไม่ใช่ครับ เสียงนี้ไม่ใช่เสียงโทรศัพท์ท่านเมฆแน่ๆ แต่ว่าน่ารักดี (คนร้อง )
มันเป็นเสียงตามสาย ในคณะผมนี่แหละครับ เพราะโทรศัพท์หนะ ตั้งสั่นไว้
“สวัสดีครับ สยมภูรับสาย” ไม่รู้ใครสุภาพไว้ก่อนครับ เผื่อสาวหลงมา

“ใจร้าย โทรไปไม่เคยรับเลยนะ” โดนต่อว่ายามเช้าซะงั้น ว่าแต่ ใครวะ

“ใครครับเนี่ย”  วันนี้พี่เมฆอารมณ์ดี นานๆมีทีนะเนี่ย

“ว่าแล้วว่าไม่ได้เมมไว้ แล้วก็จริงอย่างที่คิดด้วย” หือ....ว่ากันตอนไหนวะ

“เราเคยเจอกันหรือครับ”
“เคยสิ คุยกันด้วยนะ ทำไมถึงลืมกันง่ายๆหละ พี่ยังจำนายได้ตลอด” ออกแนวตัดพ้อด้วย ท่านเมฆเคยไปเหยียบตาปลาใครไว้วะ

“พี่เต้เอง เจอกันที่โรงหนัง จำได้มั้ย อยู่ไหนครับเนี่ย” รัวขนาดนี้ ถ้าเป็นลูกกระสุน ไอ้เมฆตายไปนานแล้วครับ

“อ๋อ จำได้แล้วครับพี่เต้ อยู่คณะ ที่มหาลัยครับพี่ “ จริงๆแล้วแอบรื้อความจำอยู่นิดหน่อยเหมือนกัน

“ดีเลยๆ เดี๋ยวพี่ไปรับ กินข้าวเที่ยงกันหน่อยนะ โทษฐานที่ไม่รับโทรศัพท์พี่” อ้าว จะปฎิเสธยังงัย ไหนเมื่อพูดเหมือนกูผิดเลย

“ครับพี่เต้ ว่าแต่ พี่รู้เหรอว่าผมอยู่ มหาลัยไหน คณะ อะไร “ ถึงพี่เมฆจะใจง่าย แต่ก็ต้องถามเพื่อความแน่ใจกันหน่อย

“รู้สิ คนที่น่าสนใจ พี่ก็ต้องสนใจหารายละเอียดของเค้าสิ “ หือ....ถ้าเป็นผู้หญิง คิดว่าโดนจีบอย่นะเนี่ย

“ครับ ครับ เมฆ รออยู่ที่คณะแล้วกันครับ “

สงสัยมากครับ ว่าพี่เต้ รู้จักมหาลัยและคณะที่ผมเรียนได้ยังงัย เพราะเราไม่ได้คุยกันระเอียดเจาะลึกในดีเทลขนาดนี้
แล้วอีกอย่าง วันนั้นให้เบอร์ไปตามมารยาท ไม่คิดว่าเค้าจะสานต่ออะไร แล้วพี่เค้าคุยกับผมเหมือนสนิทกันมาสักสามชาติได้ เอาเถอะครับ ไม่อยากจะสงสัยอะไรมากไปกว่าตอนนี้ และตอนนี้ ผมต้องโทรรายงานผู้ปกครองก่อน เดี๊ยวมันจัดเทศนาชุดใหญ่ โทษฐานที่ผมใจง่ายอีก
“ฉะ ฉะ ฉานแสงงงงง คร๊าบบบบบ” ปัญญาอ่อนใส่มันวันละนิด จิตแจ่มใส

“เรียกใหม่ว่า ผัวจ๋า เดี๊ยวนี้” พ่อมึงสิ ปัญญาอ่อนกว่ากูอีก
“ มึงอยู่ไหนอ่ะ “ เข้าเรื่อง ดีกว่า ดูท่าจะไม่ชนะมัน

“คงไม่ได้นั่งอยู่กลางใจมึงหรอก ไม่งั้นมึงคงไม่ใจร้ายกับกูขนาดนี้” มันเริ่มเชี่ย ใส่ผมแล้วมั้ย จะอารมณ์ดีอะไรนักหนา
เดี๊ยวกูชวนทะเลาะ ประเดิมที่เราเพิ่งหายงอนกันซะนี่ ไอ้นี่ขี้งอนยังกะผู้หญิง

“ ฉาน มึงพอก่อน กูจะบอกว่า กูมีนัดกินข้าวกะพี่เต้ นะ เดี๊ยวหาว่ากูไม่บอกอีก “

“เต้ไหน ทำไมกูไม่คุ้นวะ”  แล้วมึงต้องคุ้นกะคนรู้จักกูทุกคนเลยปะเนี่ย

“พี่เต้ คนที่เจอโรงหนังวันนั้นไง วันที่ไปส่งน้องฟางของมึงอ่ะ”  ขอประชดมันสักนิด หมั่นไส้

“ อ๋อ เชี่ยนี่ เป็นไรมากมั้ย อยู่ไกลกันสามโลก แถกมารับเมียกูเนี่ย กูไปด้วย” โธ่ มึงอยากกินฟรีอะดิ๊ แล้วไปด่าเค้า

“ เฮ้ย กูไม่ได้บอกนะว่าจะเอาเพื่อนไปด้วย ไม่น่าเกลียดเหรอวะ เค้าคงแค่ผ่านมาหนะ “ ท่านเมฆ แม่นิ่มสอนมาดีนะครับ เรื่องเกรงใจคน ท่านเมฆมีเต็มเปี่ยม

“ ผ่านบ้านป้ามึงสิ ไกลขนาดนี้ ส่วนของกู กูจ่ายเองได้ แต่กูต้องไปด้วย จะไปเฝ้าเมีย มีไรมั้ย ถ้าเรื่องมาก มึงก็ไม่ต้องไป”ไปก็ไปดิว๊า กูจะว่าไรได้ครับพ่อ

“เค้าว่าจะมารับที่คณะ กูรออยู่ที่เดค มึงรีบมานะ “ ขอสั่งบ้างสักนิดปิดท้ายเหอะ

ป๊าบบบบบบบบบบบ! เสียงวัตถุบางกระทบหัวพี่เมฆ ครับ เจ็บแบบชินๆยังงัยไม่รู้
“ อ้าว เฮ้ย มึงมาตอนไหนเนี่ย ซุ่มอยู่ใช่มั้ยมึง “ ไอ้ฉานครับ มันซุ่มมาตอนไหนไม่รู้ หันไป ตกใจหมดเลย

“ก็มึงบอกให้รีบมา เป็นงัยจ๊ะเมียจ๋า เร็วทันใจดีมั้ย” ทันใจดีมาก ทันใจจนกูตกใจ ห่า ถ้าหน้าตาไม่ดี กูนึกว่าผีมาหลอกเทวดา

“ แรด จริงๆ เมียกู อยู่ๆ มีผู้ชายมารับถึงบ้าน ไหนๆ พี่ฉานดูสิ นอ ออกมาแค่ไหนแล้ว “ ใครก็ได้เอาไอ้ปากจัดนี่ไปเก็บที มันปากแบบนี้กะผมคนเดียวแหละครับ กับคนอื่นมันสุภาพดีอยู่ แต่ตอนนี้ มันพยายามจับหัวผมไปใกล้มันอ่ะ เหมือนชิมแปนซี จ้องหาเห็บยังงัยยังงั้นเลย

“ ฉานมึงอย่าพูดแบบนี้สิ กูขนลุกนะเนี่ย กูผู้ชาย แล้วก็แมนขนาดนี้ แค่เป็นเมียมึง เนี่ย กูก็ปวดหัวจะแย่แล้ว ผู้หญิงไม่เข้าหา ทั้งๆ ที่กูหน้าตาดี “ แย่ ครับ แย่ ผู้หญิงที่คนที่ผ่านเข้ามา เสร็จไอ้ฉานหมดเลย พี่เมฆ ไม่ดีตรงหนายยยยยยย

“ ปวดหัวทำไม มึงไม่รู้อะไร ใคร ๆ ก็อยากเป็นเมียกูทั้งนั้นแหละ  แต่มึงเนี่ย กูเต็มใจ” ไอ้นี่ก็บ้า ตอนเด็กๆ มันก็หวงผมแบบนี้นะ แต่ตอนนี้ มันเยอะกว่าเมื่อก่อน แต่ก่อน มันแค่หวงผมไม่ให้ไปสนิทกะใครมากกว่ามัน ต้องเป็น “พวกมัน” คนเดียว แต่พอผมไปเล่นกับคนอื่น มันก็ไม่ว่าอะไร มากไปกว่า แค่บ่นนิดหน่อย  แต่ตอนนี้ มันเริ่มเฝ้าผมแล้วด้วย

“ อ้าวๆ มึงสองตัว ฟัดกันที่บ้านไม่พอ หรือ งัย มาต่อภาคสองอะไรกันตรงนี้ เสียลูกกะตาชะมัด” โห เพื่อนหน่า มาได้เวลาพอดี แต่เพื่อนปากแบบนี้  ไม่ต้องมาจะดีกว่านะ

“ หน่าๆ มึงดูเพื่อนมึงนะ เอาใหญ่แล้วเดี๋ยวนี้ มีคนมารับกินข้าวถึงคณะ “ อะ อะ มึงฟ้องเข้าไปไอ้ฉาน มึงจะรอให้ครบก่อนมั้ย แล้วให้พวกมันรุมกูทีเดียว

“ ชัดช้า  เดี๊ยวนี้ โตเป็นสาว ตัวผู้หรือตัวเมียละมึง แบบนี้ พ่อมึงก็เหนื่อยแย่สิ ต้องกำจัด เห็บไรที่ตั้งใจมาดูดมึงเนี่ย” โฮยย
อะไรกันนักหนาเนี่ย ปกติ ไอ้หน่ามันจะกัดไอ้ฉานไม่ใช่เหรอ วันนี้ทำไมมากัดผมได้

“ กำจัดทำไม เค้าเป็นผู้ชาย เดี๋ยวเค้ามาที่นี่ มึงก็เห็น มึงสนใจป่ะหละ กูติดต่อให้” ถ้ามันบอกว่าเอา นี่ พี่เมฆกลุ้มใจเลยนะครับ สงสารพี่เต้ ไอ้หน่ามันก็หน้าตาดี แต่ที่ไม่ดี คือมันห้าว และก๋ากั่น อย่างที่เห็นนี่แหละครับ
 
“ยิ่งผู้ชายนี่แหละ ยิ่งตัวดี  จริงมั้ย ไอ้พี่ฉาน” แล้วมันก็หันไปยักคิ้วหลิ่วตาให้ไอ้ฉาน เออ มึงไปกัดกะไอ้บ้านั่นมั่งเหอะ กูปวดหัว

“ อืม มึงว่า กูจ้างยามเฝ้าเมียกูดีมั้ยวะหน่า เดี๊ยวท้องไม่มีพ่อขึ้นมา กูขี้เกียจให้เป็นปัญหาสังคมหวะ” แล้วมันสองตัวก็หัวเราะครับ ปล่อยให้พี่เมฆคนนี้นั่งน้ำตาตกในไปคนเดียว

“ กูผู้ชาย พวกมึงเข้าใจมั้ย ถ้ายัดเยียดให้กูเป็นเกย์เมื่อไหร่ กูจะอยู่บน อย่างเดียว เข้าใจป่ะ เป็นเมียพี่เมฆ ไม่ต้องทำอะไร
ร้องครางเพราะๆ ให้พี่เมฆชื่นใจก็พอ”

“ถุย ไอ้เมฆ มึงก็กล้าพูด ข่าวว่าวันนั้น กับสาวไซด์ มึ่งก็นั่งจ้องตา แล้วคิดว่านั่นคือเซ็กส์อันร้อนแรงไม่ใช่เหรอ “ ใช่ที่ไหน ถ้าไอ้ฉานไม่มา ก็กะว่าจะคลุกวงในแหละเว้ย แต่เก็บไว้ดีกว่าครับ สุภาพบุรุษ ไม่ควร พูดเรื่องอย่างว่าต่อหน้าสตรีเพศ

ผมว่าผมเองชาติที่แล้วคงทำบุญไว้บ้างเหมือนกัน
เพราะหันไปเห็นพี่เต้ ระฆังช่วยชีวิตไม่ให้ท่านเมฆเป็นเก้ง เดินเข้ามาพอดี พี่เต้มาถูกจริงๆด้วยครับ มาถูกมหาลัย และถูกคณะด้วย

ไม่รู้พี่เต้เก่ง หรือท่านเมฆคนนี้ ไม่มีอะไรที่สืบยากนะครับ
แต่จะยังงัยก็เถอะ ถือว่าพี่เต้มีความดีความชอบ ที่หยุดปากไอ้หน่าได้ ไม่งั้นท่านเมฆคนนี้จะต้องเป็นตัวอะไรอีกสักอย่างสองอย่าง ที่ไอ้หน่ามันสรรหามายัดเยียดให้ได้แหละครับ

“สัวสดีครับพี่เต้ มาถูกจริงๆ ด้วย ผมนับถือเลยนะเนี่ย” พี่เมฆนั้นทุกคนล้วนออกจากใจครับ
“ สวัสดีครับ สวัสดีครับทุกคน “ หน้าตาไม่ถึงกับดี แต่บุคลิคและมารยาทดีได้ถ้วยครับ

“พี่เต้ครับ นี่ฉาน กับหน่า เพื่อนผมครับ พวกมึง นี่พี่เต้ “ รวมท่านเมฆเข้าสู่สุภาพบุรุษมารยาทงามไปอีกคนนะครับ

“งั้นเชิญทุกคนด้วยเลยนะครับ ผมกับเมฆจะไปทานข้าวเที่ยงกัน” นี่ถ้าพี่เต้เป็นผู้หญิง พี่เมฆจะรีบติดป้าย”จอง” เลยครับ

“ปกติ ผมก็ต้องไปด้วยอยู่แล้วครับ เราต้องใช้รถคันเดียวกัน” รู้สึกหมั่นไส้ไอ้คนตอบ แต่รู้สึกดีนิดหน่อยที่มันใช้คำว่า “เรา” ให้อภัยมัน ก็ได้ ชิส์

“ไปรถพี่เต้ก็ได้นะครับ ประหยัดทานเสร็จแล้วพี่เต้กลับมาส่ง “ ทำงัยดี น้องพลับอยากได้ทั้งสองคน

“ เอางั้นก็ได้ หน่า มึงไปนั่งหน้าปะ กูกะไอ้เมฆ นั่งหลัง” ผมเริ่มร็สึกว่ามีลางสังหรณ์อะไรในใจอะไรบางอย่างว่าไอ้ฉานมันตีรวนพี่เต้อยู่หรือเปล่า
ตามมารยาท ผมต้องนั่งหน้า เนื่องจากรู้จักพี่เต้ นี่ไอ้ฉานมันยัดเยียด ไอ้หน่าไปนั่งแทนแบบนี้ ทางที่ดีประสบการณ์สอนพี่เมฆไว้ว่า ต่อไปนี้ต้องสงบเสงี่ยมเจียมตัว ว่าง่ายต่อผู้กำกับแห่งชาติซะแล้ว

ตลอดทางพี่เต้ชวนพวกเราคุยตลอดครับ พี่เต้เป็นคนอัธยาศัยดีทีเดียว เราคุยกันเหมือนสนิทกันมานาน ขนาดไอ้หน่า ยังไหลคุยเนียนไปกับพี่เต้ซะงั้น

แต่มีอยู่คนนึงครับ ที่มันนั่งเงียบมาตลอดทาง แล้วมันก็หันมาบอกผมว่ามันง่วง แล้วก็หลับซบไหล่ผมไปเลย ไอ้ห่าเอ้ย
หนักชิบหาย แถมยังทิ้งน้ำหนักลงมาแบบไม่เกรงใจคนรับภาระในครั้งนี้เลย แถมมันรู้งานมันตื่นตอนที่พี่เต้ขับรถมาจอดที่หน้าร้านพอดี

แต่ ตอนที่ไอ้ฉานมันซบไหล่ผมหลับมาตลอดทางนั้น  ทำไมผมเห็นพี่เต้ เหลือบมองมาทางกระจกหลังบ่อยๆ หรือว่า พี่เต้จะคิดว่าผมกับไอ้ฉานเป็นคู่เกย์จริงๆ อย่างที่ใครเค้าแซวกัน

ก็แล้วทำไมท่านเมฆคนนี้จะต้องแคร์

ไม่รู้สิครับ ความรู้สึกของผมในตอนนี้ พี่เต้ยังเป็นคนนอก ผมกับเค้าเรารู้จักกันแบบผิวเผินมาก ถ้าเค้าเข้าใจผิดคิดว่าผมกับไอ้ฉานเป็นอะไรกัน ก็คงรู้สึกเซ็งนิดๆ ที่พี่เต้ก็มองผมตามสายตาคนภายนอก ตามเสียงลือเสียงเล่าอ้าง ที่เค้าแซวกัน
สำหรับพวกเพื่อนๆ ในคณะผมหรือคณะไอ้ฉาน หรือคนในมหาลัย ผมเฉยๆมาก เพราะผมรู้ว่า พวกเค้าแค่แซวเล่นเท่านั้น
แต่
ถ้าถามว่า แล้วถ้าผมต้องเป็นคู่เกย์กับไอ้ฉานจริงๆ ผมจะรู้สึกอะไรมั้ย
ผมตอบไม่ถูกครับ
เพราะทุกวันนี้ ผมกับไอ้ฉาน ความรู้สึกมันเหมือนคู่ชีวิตไปแล้วนะครับ
เราอยู่บ้านติดกัน
มันยัดเยียดผมเป็นเพื่อนเล่น
เราเรียนโรงเรียนเดียวกัน ถึงจะคนละห้อง
แต่ทุกครั้งเราก็กลับบ้านพร้อมกัน
ชีวิตผมกับมัน ก็เหมือนปาท่องโก๋
ผมสุข มันก็สุขด้วยเสมอ
ผมทุกข์ มันยังเคยนั่งร้องไห้เป็นเพื่อนผมบ่อยๆ
เวลาไม่สบายก็ได้มันนี่แหละคอยดูแล ป้อนข้าวป้อนน้ำ ถ้าไม่นับแม่นิ่ม
แม้แต่เวลาเรียน เวลาสอบ มันก็ยังต้องนั่งจ้ำจี้จำไช ให้ผมผ่านมาได้เสมอ

ถ้าถามว่า หากวันนึง เราต้องแยกจากกัน
ผมเองก็ไม่รู้ว่า “ผมจะใช้ชีวิตอย่างไรถ้าไม่มีมัน”
เราห่วงกันและกัน อันนี้ผมรู้ เพราะผมก็ห่วงมัน ไม่น้อยกว่าที่มันห่วงผมหรอก
ต่างกันตรงที่ มันแสดงออกตลอดเวลา แต่ผมไม่ได้แสดงมันออกมาก็แค่นั้น
แล้วถ้าถามอีกว่า ผมรักมันมั้ย
ผมก็กล้าพูดได้เลยว่า “ผมรักมันมาก”
แต่อย่าถามว่าผม “รัก” มันแบบไหน
จำได้ว่าเคยบอกไปแล้วว่า “ไม่รู้”
แต่ถ้าอะไรที่ผมกับมันแสดงออกมา
กลั่นกรองด้วยชั้นที่ละเอียดที่สุดออกมาแล้วได้ว่า
“ผมกับมันรักกันแบบคู่เกย์”
ไอ้เมฆคนนี้ มันก็พร้อมที่จะยืดอกบอกกับทุกคนว่า “เออ กูเป็นเกย์ “


วันนั้นในร้านอาหาร ไอ้ฉานมันก็ผูกขาดตัวผมเอาไว้กับมัน มันคุยกับผม มันคุยกับไอ้หน่า
แต่ว่ากับพี่เต้ ถ้าไม่จี้ถามมันจริงๆ มันก็ไม่คุย แถมบางที มันยังเสนอหน้าตัดบททำลายบรรยากาศ ระหว่างการคุยของผมกับพี่เต้อีกต่างหาก อย่างเช่นตอนนี้
“น้องเมฆ มาเรียนไกลขนาดนี้ ปกติกลับบ้านยังงัยเหรอครับ”
“ก็กลับกับฉานครับ พอดีผมกับมันอยู่บ้านติดกัน เลยกลับด้วยกันอะครับ” แต่ไม่ได้บอกนะว่าผมกับไอ้ฉานเป็นเจ้าของรถร่วมกันด้วย เดี๋ยวพี่เต้ จะอึ้งไปกว่านี้

“แต่น้องเมฆกับน้องฉาน อยู่คนละคณะกันไม่ใช่เหรอครับ ก็ต้องมีบ้างที่ว่างไม่ตรงกันใช่มั้ย”
“ครับ ก็ถ้าสัปดาห์ไหน ที่ใครคนใดคนนึงไม่ว่าง ก็ไม่กลับอะครับ” เพราะอีกคนจะต้องอยู่ช่วยกันปั่นงานนรกส่งอาจารย์ให้กัน อันนี้ผมก็ไม่ได้บอก 555

“เอาแบบนี้มั้ยครับ วันไหนที่น้องฉานไม่ว่างกลับบ้าน พี่มารับน้องเมฆก็ได้นะ พี่เต้ปี 4 แล้ว นอกจากปริญญานิพนธ์ แล้วก็ไม่มีอะไร”

“ไม่ดีมั้งค่ะพี่ ไอ้นี่พ่อมันหวงจะตาย ทั้งๆที่ไอ้นี่หน้าตาดี แต่สันดานแย่ แต่พ่อมันหวงยังกะจงอาง” ไอ้หน่า เสนอหน้าแบบข้าวแทบสำลักออกทางจมูก ถึงมันไม่เสนอหน้า ผมก็จะปฎิเสธ พี่เต้อยู่แล้ว ก็พี่เมฆหนะ นิสัยดีขี้เกรงใจ

มีแค่เพื่อนกับไอ้ฉานเท่านั้นและที่พี่เมฆอาศัยความหน้าด้าน ไม่มีคำว่าเกรงใจ ในกฎกติกาของพี่เมฆระหว่างเพื่อนและไอ้ฉานอยู่แล้ว

“ไม่เป็นไรครับ พี่เต้จะได้รู้จักกับที่บ้านของน้องเมฆด้วยไง คุณพ่อชอบต้นไม้มั้ย” ชอบครับ มัน เอ้ย คุณพ่อชอบต้นไม้มาก แต่หันไปสบสายตาแล้วคาดว่า อย่าดีกว่า

“พี่ก็ถามพ่อมันสิคะ พ่อมันนั่งอยู่ข้าง คอยจ้องจะงับหัวมันอยู่นั่นอะค่ะ” ดูพี่เต้งงกับไอ้หน่ามากครับ สงสารพี่เต้เหมือนกันที่เหมือนหลุดออกมาอีกโลกนึง ซึ่งไม่รู้เค้าคุยอะไรกัน ที่สำคัญ ดันรู้กันแค่ในกลุ่ม

“ขอบคุณพี่มากนะครับ ที่มีน้ำใจกับเมฆมัน แต่เรื่องนี้มันหน้าที่ผม คนของผม ผมคิดว่าผมดูแลได้นะ” ไอ้ฉานมันตอบฉะฉานสมชื่อมันแหละครับ ที่สำคัญ มันพูดแบบตาจ้องตา สบเป็นสบ ไม่มีหลบอีกต่างหาก
==========================
แล้วเจอกันตอนต่อไปนะคะ คนโพสรักทุกคนที่เม้นท์ 

[๋JEFF]

เจิมค่ะ เจิมม


มีหึงหวงกันบ้างง อิอิ ..

รักฉาน รัก เมฆ นะ

นังเต้ อย่าแส่

ย๊ากกกกกกกกกกกกกก
้