ผมใจหาย
อย่าบอกว่าจุมหนีผมไป
หรือว่าจะกลับบ้าน
ยัง..ไม่ใช่หรอก
คิดดูดีๆ
จุมไม่มีทางกล้า..แต่..ไม่ใช่เป็นไปไม่ได้
จะกล้าไปได้ยังไง แค่เขาพูดก็กลัวจนลนลาน ไม่กล้าทำอะไรแล้ว...
ผมออกจากคอนโดตอน 5 ทุ่มจุมยังหลับอยู่ ตอนนี้ตี1 รวมเวลา 3ชั่วโมง หมายความว่าเพิ่งไปไม่นาน ..........
ถ้าจุมกลับบ้านก็คงอยู่ที่บ้านคนเดียวตอนนี้ เพราะคุณแม่เข้าเวร ผมโทรหา..
“ ฮัลโหลครับคุณแม่” ผมพูดทำเหมือนไม่อะไรเกิดขึ้น
“ วุฒิมีไรลูกโทรมาป่านนี้”
“ ทำงานอยู่หรือเปล่าครับ?” ผมถาม มือก็กำสร้อยในมือแน่นจนเจ็บมือ
อยู่ไหน?!
ขอแค่รู้เถอะว่าอยู่ไหน?จะลากคอกลับมาขังไม่ให้เห็นเดือนเห็นตะวัน
อยากจะรู้นัก ว่ากล้าดียังไง!
“ คุยได้ มีอะไรเหรอวุฒิ?”
“ วันนี้จุมโทรหาคุณแม่ มีอะไรหรือเปล่าครับผมเป็นห่วง?” ผมถาม ไม่ได้มีท่าทีร้อนรนในน้ำเสียง
“..........ไม่มีอะไร แค่โทรมาบอกว่ารักแม่” ไม่มีพิรุธ แต่จะเป็นไปได้ยังไง
“ น้องเขาบอกหรือเปล่าครับว่าจะกลับบ้านวันไหน?” แกล้งถาม
“ เปล่าจ้ะ แต่แม่อยากให้กลับเลย เพราะปิดเทอมนานแล้ว”
“ครับ”
“ พรุ่งนี้พาจุมมาสิ เดี๋ยวแม่ทำของอร่อยๆไว้ให้” ท่าจะไม่รู้จริงๆ ผมต้องไปบ้านจุมให้แน่ใจก่อนอาจจะกลับโดยไม่บอกคุณแม่ก็ได้
“ ครับ แต่คิดว่าคงเป็นอาทิตย์หน้า เพราะตอนนี้ผมต้องทำงานช่วยคุณแม่ที่สาขาใกล้ๆคอนโดนี้ก่อนครับ” ถึงอยากพากลับไปจุมก็คงไม่กลับ เพราะถ้าผมเจอตัวจุมคงไม่บอกว่าผมจะทำอะไร ให้จุมสำนึก...และจุมไม่อยากให้คุณแม่คิดมาก ถ้าแผลไม่หายไม่กลับบ้านหรอก
“ ก็ได้จ้ะ”
“ ถ้างั้นแค่นี้ก่อนนะครับ ไม่อยากรบกวนเวลาคุณแม่” ผมบอกเดินออกจากห้องมาแล้ว พร้อมกุญแจรถ ส่วนถุงเย็นตาโฟก็วางไว้บนโต๊ะกินข้าวไม่คิดจะสนใจ
“ จ้ะ ฝากดูจุมด้วยนะ แม่ว่าจุมเขาพูดแปลกๆไม่รู้ว่าเก็บอะไรไปคิดอีกหรือเปล่า?”
“ยังไงครับ!?” นั่นไง
“ แม่ไม่แน่ใจหรอก แต่เหมือนจุมเขามีเรื่องอะไรในใจ”
“ยังไงครับ?”
“ แม่ไม่รู้หรอก จุมไม่ได้บอก” ให้มันได้ยังงี้สิ! อะไรก็ไม่รู้!
“ คงเครียดเรื่องจะขึ้นมหาลัยมั้งครับ”
“ก็คงงั้นแหละจ้ะ ว่าแต่วุฒิไม่มีอะไรจริงๆนะโทรมาตอนนี้”
“ ไม่มีครับ ผมแค่เป็นห่วงจุม ไม่รู้ว่าผมทำอะไรให้น้องไม่พอใจหรือเปล่า ?”
“ ตอนที่แม่คุย จุมก็ไม่ได้ว่าอะไร แต่ถ้ามีอะไรขอให้คุยกัน…. จุมหลับอยู่เหรอ?” คุยดีๆไม่เข้าใจหรอก
“ ครับ”
“ งั้นไปนอนเถอะ ขอบคุณที่โทรมาหาแม่เพราะเรื่องของจุม”
“ ครับ” ผมวางเดินออกจากลิฟท์
ผมเดินออกจากลิฟท์ไปยังรถที่จอดอยู่ไม่ไกลแล้วมุ่งสู่บ้านจุม
คิดว่าจะไปไหนรอดเหรอ?
อย่าคิด.............
มาทำให้พี่รัก แล้ว......
ผมมาถึงบ้านจุม ตัวบ้านไฟปิดสนิท นอกจากตรงรั้วประตูบ้าน ที่มีหลังคาเล็กๆมีหลอดผอมสว่างอยู่ ผมเดินไปดูประตูบ้านถูกใส่กุญแจจากด้านนอก
ไม่ได้มาที่นี่?
ไม่มีทาง ถ้าไม่มาที่นี่แล้วไปไหน?
หรือว่า
“...............หนี” ผมพูดทันทีที่คิด
คำพูดไอ้ชนะมาดังแว่วมา
‘………..ถ้าสู้ไม่ได้กรูหนี’
ไม่มีทาง ถ้าหนีก็หนีไม่พ้น
ผมกดโทรศัพท์หาคุณพ่อ!
“ ฮัลโหล!” ผมพูดทันทีที่คุณพ่อรับ
“ วุฒิมีอะไรลูก?” คุณพ่อพูดเสียงงัวเงีย ตอนที่ผมโทรไปคงหลับอยู่
“ ให้คนตามหาจุม” ผมบอก
“ อะไรลูก?”
“
บอกให้ตามหาจุมไง!”“ ................” คุณพ่อเงียบ
“ ที่ห้องก็ไม่อยู่ ที่บ้านก็ไม่ได้มา ตอนนี้จะตี 3 6โมงเช้าผมต้องรู้ว่าจุมอยู่ไหน?”
ปิ๊ด!? ผมกดโทรศัพท์ออกไม่อยากพูดอะไรแล้ว
“ .........”
หนีไปไหน หรือว่าจะกลับไปคอนโดแล้ว
อาจจะกลับไปแล้วก็ได้
ผมจึงกลับไปที่คอนโดอีกครั้ง
แต่จุมยังไม่กลับมา แน่ล่ะหนีไปแล้วจะกลับมาทำไม!
การที่จุมหนีผมไป ผมไม่อยากเชื่อว่าจุมจะกล้า หรือว่ามีใครช่วย?
ไอ้แบงค์!!??
ไอ้เพื่อนชั่ว!! ต้องเป็นมันแน่......
ผมโทรหาไอ้ชนะก่อน เพราะดูท่าไอ้ชนะจะไม่รู้ เพราะไม่งั้นคงไม่บอกให้ผมกลับมาคอนโดแน่
“ชนะไอ้แบงค์มันอยู่บ้านมัน หรือคอนโดมรึง?”
“มันอยู่กับกรูในผับนี่แหละ มีไร?” อยู่กับไอ้ชนะในผับ?
“ มันไปเมื่อไร?”
“ มันมากับกรูก่อนที่มรึงจะมาแล้ว มันเป็นบอกกรูเองตอนมรึงเดินเข้ามา” ผมไม่ได้สังเกตอะไรเลย ไปถึงก็นั่งเคาน์เตอร์บาร์ไม่ได้สนใจใคร เลยอาจจะไม่เห็นไอ้แบงค์ก็ได้
แต่ว่า......
หรือมันจะเป็นแผน อย่างครั้งที่จุมไปอยู่คอนโดไอ้ชนะ พวกมัน 2 คนก็ทำเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น
ต้องลองดู ผมเชื่อไอ้ชนะว่ามันเป็นเพื่อนผม แต่ไอ้แบงค์ไม่แน่แต่มันก็ไม่โกหก
“จุมหายไป” ผมบอกทรุดตัวลงบนโชฟา
ร้อนใจก็จริงแต่ยังไงผมก็คิดว่าไม่นานจะเจอตัวจุมแน่นอน แต่จะเจออยู่ที่ไหนกับใครนั้นอีกเรื่องหนึ่ง
“ หาดีที่ยัง หรือว่าน้องเขากลับบ้าน”
“ ไปมาแล้วไม่มี” ผมบอก มองรอบๆห้องมันว่างเปล่าอย่างแท้จริง เพราะไม่มี..........จุม
จุม อยู่ที่ไหน
“ .........................จริงดิ”
“ มรึงไม่ได้เอาจุมไปซ่อนใช่ไหม?”
“ ประสาทไม่เลิกนะมรึง กรูจะเอาจุมไปซ่อนทำเพื่อ เพราะรู้ว่ามรึงเจอจุม มรึงได้ทำร้ายจุมหนักแน่”
ไอ้ชนะมันรู้ก็ดีครับ แต่
“ ไอ้แบงค์!” ผมพูด
“ ไม่มีทาง กรูรับรอง” ไอ้ชนะบอก แล้วมีเสียงไอ้แบงค์ถาม ‘มีไรชนะ’ ดังแว่วเข้ามาในโทรศัพท์พร้อมกับเสียงเพลงเบาๆ
“ เชื่อมันได้เหรอ?” ผมพูดดูถูก ขนาดเมียผมมันยังคิดจะเอา
“ อย่าพาล ตอนนี้มรึงอยู่ไหน? เดี๋ยวไปหา”
“ คอนโด” ผมบอก
เดินเข้าไปในห้องจุม นั่งบนเตียงหมดแรง มองไปรอบๆห้องข้าวของทุกอย่างถูกวาง ถูกจัดเป็นระเบียบ ทั้งตุ๊กตา 2 ตัวที่ทำหน้าไม่รู้ทุกข์ร้อนว่าผมรู้สึกยังไง
หนีไปจริงๆเหรอจุม
หนีไปจริงๆเหรอ?
จุมกล้ามากนะรู้ไหม กล้าหนีคนอย่างพี่ รู้ไหมว่าถ้าพี่เจอจะได้รับโทษยังไง แต่พี่จะให้อภัยถ้าจุมกลับมาตอนนี้ พี่จะไม่โกรธ กลับมาเถอะ พี่จะไม่โกรธ
“ จุม” ผมนอนแผ่ราบบนเตียง เอาแหวนและสร้อยขึ้นมา อ่านอักษรด้านใน
‘จุมฟ้า’
ผมหลับตาลง หัวใจมีรอยร้าว.. ...
ครึ่งชั่วโมงทั้งไอ้ชนะไอ้แบงค์ก็มาอยู่ในห้องผม
มาถึงทั้งไอ้ชนะ ไอ้แบงค์มันก็เดินว่อนทั่งห้องยังกะว่าจุมจะซ่อนตัวอยู่ที่ไหนสักที?
“ แล้วยังไง?” ไอ้แบงค์มันพูดก่อน นั่งลงตรงข้ามผม แต่ทันทีมันก็ยืนขึ้น และเดินไปเดินมา
“ แบงค์นั่งลงก่อน กรูเวียนหัว” ไอ้ชนะบอก มันถึงได้นั่งลงที่เดิม
“ ว่าแต่มรึงถืออะไรอยู่?” ไอ้ชนะมันถามผม แต่ก็เอามือมาถึงซองจดหมายจากมือผมไป
ซองรูปพวกนั้น ที่ทำไงผมก็ทิ้งหรือทำลายไม่ได้
รูปที่ผมเก็บไว้เตือนใจว่าอย่าใจอ่อนเป็นอันขาด ไม่งั้นเราต่างหากที่จะโง่ และเจ็บ
“ นี่มัน!!” ไอ้ชนะมันมองรูปในมือมองหน้าและแทบจะทันทีมองไปหาไอ้แบงค์
“
..แบงค์นี่มรึง !!” ไอ้ชนะยืนขึ้นฟาดรูปทั้งหมดใส่หน้าไอ้แบงค์
“ อธิบาย!” ไอ้ชนะมันว่ายืนขึ้น ส่วนไอ้แบงค์มันหยิบรูปขึ้นมา และพอมันเห็นรูปมันก็ตกใจมากที่มีคนถ่ายความชั่วของมันไว้
ยังจะให้อธิบายอะไรอีก เห็นก็รู้ว่ามันคืออะไร !??
“ นี่มัน!?” ไอ้แบงค์หันมาทางผม
“ รูปวันนั้น!? และนี่... แต่มันไม่ใช่... อย่างที่มรึงคิดนะวุฒิ”
“ แต่มันมากกว่าที่กรูคิดใช่ไหม?!” ผมพูดอดมานานแล้ว
“ .............” มันเงียบ ก็ผมพูดแทงใจมัน
“ รูปทั้งหมดที่มี คือรูปที่กรูไปกับจุมจริงแต่ด้วยมุมกล้องอะไรก็ตามแต่ที่เหมือนกรูจูบกับจุม แต่กรูไม่เคยจูบกับจุม นอกจากรูปที่อยู่ในรถใบนี้ ” ผมเข้าไปกระชากคอเสื้อมัน
“ โกหก!” ผมตะคอก แต่ไม่ยักชกมัน เพราะคนอย่างมันไม่ชกให้เสียมือ สู้ส่งคนไปซ้อมเหมือนเดือนที่แล้วดีกว่า ไอ้เพื่อนทรยศ!
“ กรูไม่ได้โกหก วันนั้นกรูบอกจุมว่าถ้าจุมยอมให้กรูจูบ กรูจะตัดใจ น้องเขาเลยยอม” ไอ้แบงค์บอก ผมนิ่งไป แล้วก็ราวกับโดนตบหน้า
“ .....................” ไอ้แบงค์ไม่ใช่คนโกหก
“ แค่นั้นแหละ ที่จุมยอมให้กรูจูบ นอกจากนั้นกรูก็ขโมยจูบตอนที่น้องเขาหลับตอนที่มรึงฝากให้กรูดุแลจุมเท่านั้นแหละ” แขนผมหลุดจากคอเสื้อไอ้แบงค์
“ จุมเคยหนีไปเยี่ยมมรึงที่โรงบาล” ผมเหมือนกำลังพูดให้ตัวเองฟังว่าอย่าไปเชื่อ ไอ้คำโกหกของไอ้คนที่ครั้งหนึ่งมันเคยปล้ำเมียผม
“ จุมไปบอกกรูว่าน้องเขารักมรึงและคิดกับกรูแค่พี่ชาย” ไอ้แบงค์พูดก้มลงเก็บภาพที่เหลือ มันสงบกว่าตอนที่เพิ่งมาถึง
“ อย่างภาพนี้กรูก็ไม่ได้จูบกับน้องเขา ตอนนั้นจุมฝุ่นเข้าตากรูก็แค่ช่วยดูให้...”
“ ........มรึงขอจูบกับจุมหน้าด้านๆก็ผิดแล้วแบงค์” (ไอ้ชนะ)
“ กรูรู้ แต่กรูห้ามตัวเองไม่ได้
กรูก็รัก มรึงเข้าใจไหมชนะ !วุฒิ .................................กรูก็รัก” ผมหันไปมองไอ้แบงค์ตามันเริ่มแดง
“ นี่ใช่ไหมวุฒิที่มรึงกลับมาเหี้ยกับจุมอีก สะใจมรึงไหมล่ะน้องเขาหนีมรึงไปแล้ว แค่รูปไม่กี่ใบมรึงก็ทรมานคนที่มรึงรักขนาดนี้ !” (ไอ้ชนะ)
“ ทำไมมรึงไม่ถามกรูวุฒิ ทำไมไม่ถาม”
“ ทำไมกรูต้องถามก็ต่อเมื่อมันเป็นเรื่องที่กรูรู้อยู่แล้ว ทำไมกรูจะต้องถามตอกย้ำตัวเองด้วย!”“ เออ ดี ตอนนี้เป็นไงล่ะ จุมหนีไปแล้ว มรึงจะทำยังไง!” ไอ้แบงค์พูดเสียงดังมันยืนขึ้น รูปที่เก็บขึ้นมาเมื่อกี้มันโยนทิ้งลงพื้น
“
มรึงมันเลว ไม่มีที่สิ้นสุด ทำร้ายจุมครั้งแล้วครั้งเล่า!”(ไอ้แบงค์)
“ เรื่องของกรู!” ไอ้แบงค์มันชะงัก แววตามันเปลี่ยนเหมือนจะกระโจนเข้าหาผม แต่กลับหันหลังให้ผมแทน มันกำลังพยายามไม่ทำในสิ่งที่มันอยากทำ
ที่ผมโกรธ ที่ผมขึ้นเสียงไม่ได้ไม่พอใจไอ้แบงค์ แต่โกรธตัวเอง แค่รูปไม่กี่ใบผมก็คิดไปกันใหญ่จนทำร้ายจุมขนาดนั้น มันมันยิ่งเลวจริงๆ
ทั้งที่จุมบอกให้ผมเชื่อใจ แต่ทำไมจุมไม่บอกความจริงผม
ทำไมไม่บอก!!
ทำไม ทำไมปล่อยให้พี่ทำร้ายได้ขนาดนั้น
เว้ย!!
ไอ้วุฒิเลว!! อยากจะด่า อยากจะชกต่อยตีตัวเอง ที่ทำร้ายจุมที่ไม่ผิดอะไรเลย
“ ทำไมจุมไม่บอกกรู!!” ผมว่า เหมือนกับว่าผมได้ทำอะไรผิด แต่ผมผิด
“ แล้วทำไมมรึงไม่เชื่อจุมบ้าง”(ไอ้ชนะ)
“ กรูไม่รู้เว้ย!” ผมบอก ตอนนั้นจุมก็บอกเองว่าจูบกับแบงค์จริงๆ แล้วทำไมไม่บอกว่าเพราะอะไร
“ จุมคงไม่อยากกรูกับมรึงมีปัญหาไปมากกว่านี้ น้องเขาเคยบอกกรูว่าอยากให้กรูกับมรึงเป็นเพื่อนกันเหมือนเดิม” ไอ้แบงค์มันหันกลับมาพูด..
จากนั้นพวกผมถูกความเงียบล้อมเอาไว้
แม้พวกผมจะไม่ได้ปริปากแต่ผมคิดว่าพวกเราคิดเหมือนกัน
.........................จุม.................................
ผมขอให้ผมตามหาจุมเจอ ขอโอกาสให้ผมได้ทำอะไรเผื่อไถ่โทษบ้าง
** ** ** **
เพิ่งกลับมาเน้อทั้งที่ว่าจะกลับ 2 ทุ่มแต่ทนคิดถึงน้องจุมไม่ไหว 55
ปล.ขอบคุณคำเขียนผิด 
ท่านpærəˈsɛtəmɒl
ท่านNarcissus
ท่านSakin
ท่านกระต่ายชมจันทร์
และท่านChae ปล.2 เพลงท่านๆ ช่างสรรหา 
ปล.3 เครดิตเพลง มากกว่ารัก พีท the star 
หัวข้อ: Re:บุพเพวายร้าย-พิเศษ3/3...........................................หน้า672,673 (อ่าน 4746164 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก