ซึ่งเป็นเรื่องแปลกมากที่หลังจากเลิกเรียนพี่เขาจะอ่านหนังสือหน้าดำค่ำเคร่ง
=> คร่ำ
คนที่โทรมาคือ ชิดครับ ตอนนี้ผมกัยชิดเป็นเพื่อนกัน
“ .........................” พี่วุฒิมองหน้าผมอยู่ครู่หนึ่งก่อนที่จะเอามือลวงเข้าไปในกระเป๋ากางเกงแล้วเอาให้ผมดู
“ พี่ส่งให้ทำพิเศษเลยนะ” พี่วุฒิบอกเอาแหวนอีกวงจากระเป๋าขึ้นมาอีก
“ พี่อ่านหนังสือของพี่เถอะครับ ผมไม่อย่างรบกวน นี่พี่ต้องไปทำงานกับพ่อพี่อีกไม่ใช่หรือครับ”
“ มันเป็นไรวะ เมื่อวานก็ยังดีๆ”จักรว่าน้ำเสียงวิตกเหมือนทุกคน มันก็จริงอย่างที่จักนพูดครับจะว่าไม่สบายก็ไม่ใช่ และถ้าใช่ปานนี้ผู้ปกครองคงโทรมาลาแล้ว
“ ไอ้ชิดมันโดนใครไม่รู้ซ้อมเอา ดีที่มีคนไปเห็นก่อนไม่งั้นมันเจ็บหนักปรางตาย”
พวกผมถามเคาร์เตอร์ว่า ว่านายชิดเทพอยู่ห้องไหนแล้วขึ้นไป
เตียงหน้าดูไม่ได้เลย ทั้งบวม ทั้งเขียว ทั้งช้ำ มือข้างหนึ่งใส่เผือกคล้องแขนด้วยผ้าสีขาว
“ เป็นไมรึง ดีแต่ปากเก่ง โดนซะน่วม” (จักร)
“ ไม่ใช่ผมครับ ผมามาเยี่ยมชิด” ผมบอกพี่วุฒิ
“ เพื่อนกรูมรึงวะ อะดิ” (ซีซี่)
=> ว่ะ ด้วยนะคะ
“ เพื่อนก็ต้องเป็นห่วงเพื่อน” ผมบอก ชิดหน้าจ่อยครับ แต่ที่เหลือพาหันยิ้มหน้าบาน
“ เดี๋ยวเรากลับเลย พี่วุฒิมารับแล้ว มีใครกันจะกลับพร้อมกันไหม?” ผมถามแต่ทุกคนส่ายหน้า เมื่อไม่มีใครพร้อมผม ผมบอกให้ชิดหายเร็วๆแล้วเปิดประตูออกมา
------------------------------
ชะ เชื่อใจวุฒินะคะ!!!
วุฒิแกไม่ได้ทำใช่มั้ย?!
ว่าแต่ชื่อจริงชิดแบบว่า...แรงแฮะ