บุพเพวายร้าย
52.50%
ตลอดทางจนผมกลับมาถึงบ้านแล้ว ยังนั่งคิดเรื่องพี่แบงค์ในห้อง วางหนังสือเรียนที่คิดว่าจะอ่านบนโต๊ะแต่ยังไม่ได้อ่านสักตัว และยังมีรายงานที่ต้องทำอีกหลายวิชา ด้วยความผมมีเวลาเรียนไม่พอ อาจารย์เลยทำให้ผมรายการเพื่อทดแทนเวลาที่ขาดเรียน
พี่แบงค์รักผม ไม่ผิด แต่อาจจะผิดเวลาหรือเปล่า?
เขาว่ามีคนรักดีกว่ามีคนเกลียด แต่ไม่จำเป็นต้องรักได้แค่ไม่เกลียดก็พอ
ติ่งต่อง!? เสียงกดกริ่งหน้าประตูครับ หรือว่าจะเป็นพี่วุฒิ แต่ถ้าเป็นพี่วุฒิซึ่งมีกุญแจน่าจะเปิดเข้ามาได้ ไม่น่าจะกดกริ่งและเมื่อกี้ก็เพิ่งโทรมาว่าจะถึงเย็นๆ .. หรือจะเป็นพี่แบงค์?!
ผมไม่รู้ว่าเป็นใครแต่ก็เดินมาเปิดประตู และคนที่กดกริ่ง คือ พี่ชนะ?
“ ดีดีจุม ไอ้วุฒิมันกลับมายัง?” พี่ชนะถามเดินเข้า
“ยังครับ เมื่อกี้โทรมาบอกผมว่ารถติด คงจะถึงที่นี่เกือบทุ่ม” ผมบอกปิดประตู (ประตูบ้านผมเป็นประตูไม้ครับ)
“ แปลกใจไหมที่พี่มาที่นี่?” ผมพยักหน้าว่าแปลกใจ
“ ก็ไอ้วุฒิมันไม่ยอมรับโทรศัพท์พี่ มันโกรธไอ้แบงค์เลยพาลมาโกรธพี่ด้วย พี่เลยต้องมาหามันที่นี่ เชื่อดิว่า พอมันเจอพี่ที่นี่มันองค์ลงแน่ ” ชนะพูดพลางหันซ้ายหันขวามองสำรวจบ้านผม เข้ามาก็เดินไปห้องครัว ผมเป็นเจ้าของบ้านได้แต่เดินตามแขก
“ -โทษนะ ที่พี่ไม่มีมายาทแต่พี่เคยได้ยินแต่ไอ้วุฒิมันเล่าให้ฟังเลยอยากรู้ว่าเป็นไง”
“ พี่วุฒิเล่าให้พี่ฟังหรือครับ?” ผมถามแปลกใจ
“ ก็ช่วงที่มันมาบ้านจุมใหม่ๆนั่นแหละ สักช่วง 2 เดือนก่อนจบมอ6 นี่แหละ” พี่ชนะว่าเดินออกมาหาผมที่ยืนรออยู่หน้าห้องประตูครัว
“ ไปรอไอ้วุฒิห้องจุมเถอะ” พี่ชนะชวนและไม่ได้ตอบคำถามผม คราวนี้ผมเดินนำหน้าพี่ชนะขึ้นบันไดครับ
“ บ้านจุมน่าอยู่เนอะ”
“ครับ” ผมน้อมรับ เพราะสำหรับผมบ้านคือสถานที่ที่อยู่แล้วมีความสุขที่สุด น่าอยู่ที่สุด
“ ใครจะคิดว่าไอ้วุฒิมันจะมาอยู่ที่นี่ได้เป็นหลายวัน” ผมเปิดประตูให้พี่ชนะเขาห้องผมไปก่อนที่ผมจะตามไป แต่ยังสงสัยในคำพูดของพี่ชนะเมื่อกี้
“ ทำไมหรือครับ?”
“ มันพูดไว้เยอะไง นี่มันคงลืมว่ามันเคยพูดอะไรไว้บ้าง ถ้าพี่เอะใจสักนิดจะอัดเสียงมันไว้ แล้วเอามาเปิดให้มันฟัง ดูสิว่ามันจะทำหน้ายังไง”
“ ยังไงครับ?” ผมถาม พี่ชนะนั่งลงเตียงผม แล้วหันหน้ามามองผม นิ่งไม่ครู่หนึ่งก่อนที่พูดว่า
“ เตียงเล็กอย่างที่ไอ้วุฒิบอกจริงๆด้วย แต่น่านอน.......นอนได้นะ?” พี่ชนะถามไม่ตอบคำถามผมอีกตามเคย
“ ครับ”
“ ตอนนี้จุมยังนอนพื้นอยู่ป่ะ?” พี่ชนะถาม นอนเอามาค้ำหน้านอนตะแคงหันมาทางผมที่นั่งบนเก้าอี้ ตรงโต๊ะไว้ทำการบ้าน
“ นอนข้างล่าง?” ผมมองพื้นก่อนที่จะมองพี่ชนะ
“ ................” พี่ชนะพยักหน้าตอบ
“ เปล่าครับ ผมกับนอนบนเตียงกับพี่วุฒิ” ผมตอบ ก่อนหน้านี้ผมคงนอนข้างล่าง.....
“ งั้นก็ต้องนอนกอดกันกลมเลยดิ เตียงเล็กๆแบบนี้”
“ครับ” ผมเขินหลบสายตาพี่ชนะที่จ้องผมแบบมีเลสนัย
“ ดีแล้วล่ะ” พี่ชนะพูดเสียงแผ่วลง จนผมหันกลับไป
“ ..........................?..”
“ บางครั้งพี่ก็คิด ว่าทำไมพี่ถึงไม่ช่วยจุมเลย ทั้งที่รู้ว่าจุมกำลังโดนรังแก แต่พี่ก็คิดว่าตัวเองเป็นเพื่อนไอ้วุฒิ ..................... . . และจุมเองโง่เองที่ไม่สู้มัน แต่มาคิดดูดีๆจุมที่โดนทำแบบนั้นมาตลอดคงไม่กล้าสู้มันหรอก ตอนที่พี่สังเกตเห็นว่าจุม....” พี่ชนะเงียบไปเฉยๆ นานเกือบ 5 นาทีได้ จึงได้พูดขึ้นมาอีกเสียงเบากว่าเดิม ผมไม่ได้พูดอะไร เพราอยากฟังพี่ชนะพูดต่อมากกว่า
“ . . . ...ตอนที่พี่สังเกตเห็น..นั้น จุมก็ตัวสั่นแม้กระกระทั่งสายตาไอ้วุฒิมอง พี่คิดถามตัวเองมีส่วนที่ทำให้เป็นแบบนี้หรือเปล่า คำตอบคือ ‘ใช่’ ตอนที่พี่อยากยื่นมือเข้าไปช่วยทว่ามันก็ยาก ทำได้แค่ห่างๆ ....” พี่ชนะลุกขึ้นนั่งสบตากับผมนิ่ง
“พี่ครับ?”
“ พี่คิดว่าดีแล้ที่ดีจุมความจำเลื่อม ดีแล้วที่ไอ้วุฒิมันทำดีกับจุม บ้าง....”
บรืน~ เสียงรถจอดหน้าบ้าน เป็นเสียงรถพี่วุฒิ
“ พี่ชอบว่าไอ้วุฒันเลวบ่อยๆ แต่ไม่เคยคิดว่ามันเลวเลยจริงๆสักครั้ง แค่คิดว่ามันร้าย แต่กลับมาคิดว่ามันที่ทำกับจุมเขาเรียกว่าอะไร ตอนนี้พี่ก็คิดไม่ออก...”
“ .........................” ผมเงียบไม่ใช่ว่าไม่เคยได้ยินเรื่องผมกับพี่วุฒิ แต่ผมคิดไม่ออกว่าจะพูดอะไร
“ เรื่องไอ้แบงค์ ...ก็เป็นเรื่องที่พี่เคยคิด เรื่องนี้พี่เคยพูดกับไอ้แบงค์ด้วยซ้ำ ว่าทำไมถึงไม่มีใครมารักจุม มาช่วยจุม มาพาจุมไปจากไอ้วุฒิ.........สักที..............ตอนนี้มีแล้วคนคนนั้นแล้ว คือไอ้แบงค์ แต่มันไม่เหมือนที่พี่คิด”
แกร๊ก . .พี่วุฒิก้าวเข้ามา ก่อนที่จ้องพี่ชนะเขม็ง
“ ชนะ มาทำไม?” พี่วุฒิถาม
“ โทรมาไม่รับ กรูก็มาหามรึงดิ” พี่ชนะพูดเป็นพี่ชนะที่ผมรู้จัก แตกต่างจากเมื่อกี้..
“ แล้วคุยอะไรกับจุม?”
“ ก็บอกจุมว่า ครั้งแรกที่มรึงมาที่นี่มรึงเล่าให้พวกกรูที่โรงเรียนฟังว่า บ้านจุมเล็กเท่าแมลงสาบดิ้นตาย ตอนนี้กรูเลยอยากหัวเราะมรึงที่มาลงหลักปักฐานที่นี่”
“ พูดเรื่องที่มรึงมาที่นี่!” พี่วุฒิพูดเสียงแข็ง ยื่นหนังสือ 2 เล่มที่ถือมาใส่มือผม(หนังสือที่พี่เขาใช้เรียนวันนี้ครับ)
“ เรื่องไอ้แบงค์”
“ อย่าพูดชื่อมันให้กรูได้ยิน!!”
“ กรูจะพูด เพราะทั้งมรึงและมันก็เพื่อนกรู ทำไมวะ ไอ้แบงค์มันทำเรื่องเลวร้ายกับมรึงนักหรือไง แค่รักจุม แค่ความรู้สึก แต่กับการกระทำมันก็ไม่ได้ทำอะไรเลย เพราะรู้ว่าจุมเป็นเมียมรึง!”
“ ชนะ ถ้ามรึงจะมาพูดเรื่องนี้กลับไป!!!”
“ ทำไมว่ะ ทำไมมรึงไม่เห็นใจมันบ้างที่ทนเก็บความรู้สึกไว้นานขนาดนี้ ทั้งที่อยู่ข้างๆมรึงตอนที่มรึงทารุณจุม ทั้งที่มันรักจุม ทนเห็นคนที่มันรักถูกทำร้ายครั้งแล้วครั้งเล่า!”
“ บอกแล้วไงว่ากรูไม่อยากฟัง!” พี่วุฒิพูดพร้อมเดินตรงไปหาพี่ชนะ ผมที่ยืนอยู่ใกล้พี่ชนะกว่า เข้าไปขวางไว้
“ จุมหลีกไป” เสียงพี่วุฒิอ่อนลง
“ พี่ครับ คุยกันดีๆเถอะครับ” ผมบอก
“ บอกว่าให้หลีกไป!” คาวนี้พี่วุฒิตะคอก ผมสะดุ้งแต่ไม่ยอมขยับหนี
“ จุม ไม่ต้องมช่วยพี่หรอก พี่ก็อยากรู้เหมือนกันว่ามันจะทำอะไรพี่ หรือมันจะตัดพี่เพื่อนอีกคน และดูสิว่ามันจะเหลือเพื่อนสักกี่คน!”
“ มรึงมาหากรูก็เพื่อมาพูดเรื่องไอ้ชั่วนั่น มรึงคิดว่ากรูอยากมีเพื่อนอย่างมรึงหรือไง
วะ!! ”
“
ก็เอาเซ่ไอ้วุฒิ! เหมือนกับไอ้ที่มรึงทำกับไอ้แบงค์ทั้งที่กรูหวังดีกับมรึง! ”
“ มรึงอย่าท้า!!” พี่วุฒิเดินเข้ามาชนตัวผมทั้งที่ผมพยายามยืนขวางไว้
“ พี่ชนะกลับไปเถอะครับ พี่วุฒิยังไม่ฟังหรอกครับ!!” ผมบอก
“ พูดตอนไหนมันก็ไม่ฟังหรอกจุม ก็สันดานมันเป็นแบบ
เนียะ!!” ผมคิดว่าพี่ชนะกำลังโกรธถึงได้พูดแบบนี้ เพราะพี่วุฒิไม่ยอมฟังอะไรเลย
“ ชนะ!!” พี่วุฒิพุดพร้อมกระชากเหวี่ยงตัวผมอออกมา ตัวผมเซถลาไปชนกับตู้เสื้อผ้า เกิดเสียงดัง ผลั่ก!? ต่อด้วยเสียงร้องของผม
“ โอ๊ย!” หลังผมกระแทกกับประตูตู้ที่ปิดอยู่
“ จุม!?” พี่วุฒิและพี่ชนะพูดพร้อมกับแล้วเข้ามาดูผมที่กำลังจะจะทรุดลงพื้น
“ จุมเจ็บมากไหม?!” พี่วุฒิถาม พยุงผมขึ้นมาแล้วพามานั่งบนเตียง โดยพี่ชนะพยุงแขนอีกข้าง(ผมยังไม่ได้ลงไปกองกับพื้น)
“ มรึงถามบ้าๆ มรึงทำแรงขนาดนั้นก็จ้องเจ็บดิ!” (พี่ชนะ)
“ ไม่เป็นไรครับ” ผมบอกเจ็บหลังจนต้องเอามือไปลูบๆ
“ เดี๋ยวพี่ดู” พี่วุฒิพูดดึงเสื้อด้านหลังผมขึ้น
“ เป็นรอยแดง ไปหาหมอเถอะ” พี่วุฒิบอก ผมส่ายหน้าบอก เพราะคิดว่าตัวเองไม่น่าจะเป็นอะไรมากขนาดนั้น
“ จุม” (พี่ชนะ) ผมหันหน้าไปหาพี่วุฒิ
“ พี่ครับ ทำไมไม่คุยกันดีๆ พี่ชนะก็เป็นเพื่อนพี่ อย่าให้ต้องเสียเพื่อนเพราะผมอีกเลยนะครับ” ผมบอก
“ ..........................” (พี่วุฒิ)
“ ทั้งพี่ชนะ ทั้งพี่แบงค์เป็นเพื่อนที่หาไม่ได้แล้วนะครับ”
“ เพื่อนที่เชื่อใจไม่ได้ ไม่เรียกว่าเพื่อน” พี่วุฒิพูดเสียงปกติเอามือลูบหลังผมหลังจากเอาเสื้อลงแล้ว
“ เพื่อนที่มรึงว่าเชื่อไม่ได้ แล้วตลอดมา เขาเรียกว่าเชื่อไม่ได้หรือว่ะ”
ผมเงยหน้ามองพี่วุฒิที่กำลังจ้องมองหน้าผม
“ พี่ครับ”
“ .......................................................” (พี่วุฒิ)
“ จุมอย่าพูดอีก พี่เข้าใจแล้วว่าไอ้คำว่าเพื่อนของไอ้วุฒิมันได้แค่นี้!!” พี่ชนะพูดแล้วลุกขึ้นออกจากห้องไป บนเตียงจึงเหลือแค่ผมกับพี่วุฒิ
“ พี่ครับพี่แบงค์ผิดมากหรือครับที่รักผม?”
“ ผิด แต่ที่ผิดมากคือมันทำร้ายความเชื่อใจพี่ พี่ยอมรับว่าหึงและหวงจุม ไม่ค่อยไว้ใจใคร แต่พี่ไว้ใจมันให้มันดูแลจุมแทนพี่ แต่มัน........... .. .. .. .. . แต่มันกลับมาบอกพี่ว่ารักจุม ทั้งที่มันก็รู้เรื่องของพี่ดี มันทำได้ยังไง!! แล้วพี่ยังจะเชื่อใจใครได้!”
“ .................” ตาพี่วุฒิแดงก่ำ ผมโอบพี่วุฒิที่นั่งข้างผมมากอด
ผมอยากปลอบพี่วุฒิ
“ จุม พี่เชื่อใจจุมได้ใช่ไหม?” พี่วุฒิพูดหัวพี่เขาที่วางบนไหล่ผมไม่ได้ลงน้ำหนักเต็มที่
“ พี่เชื่อผมได้ แต่พี่ต้องบอกผมก่อนว่าเรื่องอะไร เพราะไม่งั้นผมจะไม่รู้ว่าพี่ต้องการอะไร” ผมบอก
“ อย่าโกหกพี่ อย่านอกใจพี่”
“ ผมจะไม่โกหกพี่ครับ”
“ นอกใจล่ะ?”
“ พี่ครับ ผม ...” ตกลงว่าผมกับพี่วุฒิเราเป็นอะไรกัน? คำว่านอกใจมันใช้กับคนที่เป็นแฟนกัน แต่เรา 2 คนมันคืออะไร
“ จุมเป็นเมียพี่ และพี่เป็นผัวจุมนั่นคือความจริง”
“ พี่ชอบบังคับผม”
“จุม!” พี่วุฒิเงยหน้าขึ้นมา “ แล้วจุมจะเอาไง!”
“ ผมไม่เอายังไงหรอกครับ แต่พี่อย่าบังคับผมนักเลย”
“ จุมพี่ยอมจุมมามากแล้วนะ ถ้าพี่ไม่ได้บังคับมันไม่ใช่แบบนี้หรอก!” ผมก้มหน้าลงยังรู้เจ็บแปล๊บๆที่หลังอยู่และเริ่มปวดตุบๆ
“ เข้าใจพี่บ้างสิ! พี่ต้องการความมั่นใจ พี่ไม่อยากรู้สึกว่าตัวเองโดดเดียว” พี่วุฒิพูดเสียงแผ่วเอาตัวผมเข้าไปกอด
“ พี่ดีใจมากรู้ไหมพอคิดว่ากลับมาแล้วจะมีจุมคอยพี่อยู่ ยิ้มให้พี่ แล้วเราก็อยู่ด้วยกัน จุมยิ้มให้พี่ พี่ยิ้มให้จุม เรากินข้าวด้วยกัน นอนด้วยกัน พอพี่ตื่นขึ้นมาก็จะเห็นจุมนอนอยู่ข้างๆ”
“ พี่ครับ”
“ นะจุม ให้พี่เชื่อใจจุม เรา 2 คนจะไม่มีเรื่องอะไรปิดบังกัน”
“ พี่ครับ ผมอยากบอกพี่ว่า ........ที่พี่แบงค์บอกพี่เรื่องเกี่ยวกับผม นั่นก็เพราะพี่แบงค์ไม่อยากปิดบังไม่อยากโกหกพี่........” พี่วุฒิเงียบไป กอดตัวผมเข้าไปอีก
“ ..............................”
* * 50% * *
สุขภาพย่ำแย่ ลงไม่ได้มากเหมือนเมื่อก่อน แต่พยายามอยู่ ปกติหลังเลิกงานจะพิมพ์ แต่ก็ทำอย่างอื่นด้วย นอนไม่เกิน 4 ทุ่ม ปัจจุบัน เลิกงานถึงบ้านก็จะนอนเลย ตื่นมาอีกที่ก็จวน 2 ทุ่ม อาบน้ำ ก็จวน 3 ทุ่ม จึงไม่ค่อยมีเวลาเท่าไร เมื่อคืนก็ปาเข้าไป 5 ทุ่มแล้ว และด้วยโรคเก่ากำเริบ อย่าให้ต้องแอดมิดกันเลยเน้อ ถึงหมอจะหล่อก็ตามเถอะ...ขอบายT^T 
ก่อนอื่นก็ขอแสดงความยินดีด้วยครบ 100,000 แล้วอะ 
เย้ๆๆๆๆๆๆๆ
แล้วก็ขอรับคำชมเนอะ อิ อิ เจ้าแม่ 3P แต่ขอมากกว่า 3P ได้ไหม 555 5+
อยากบอกนะเจ้าหญิงแมว ว่าเราก็เข้าใจความรู้สึกแบงค์นะ ที่ชอบเขาข้างเดียว 
ช่วงนี้อยากบอกว่า อากิ อกหัว อะ 
เขาจากเราไปแล้ว
ม่ายกลับมา เพราะอากิไม่เอาอีกแล้ว อยู่กับคนหลอกลวงเราไปวันๆ เศร้าจังปีนี้
ทำม่ายไม่ค่อยลงตัวอะ ม่ายเขาจายยยย..... หรือเราใจดีเกินไป...
อากิถึอว่ารักครั้งนี้....เป็นบทเรียน ที่เจ็บจริงๆ เพื่อนที่สนิท ที่ไม่คิดว่าจะทำเรา
กลับเราแบบนี้อะ คราวหน้าจะไม่มีมามีตีท้ายครัวเราอีก 
ถือว่าให้ทาน...หมามาแด๊ก...
คิดว่าคงต้องเลิกกันจริงๆ เพราะทนกับความเจ้าชู้ไม่ไหวอะ...เนื่อย..ท้อ..และมากมาย...
เพื่อนๆ อากิ เขาบอก เขาห่วง....คิดอย่างเดียว...เชื่อใจเขา...
ล้าสุดๆ ที่จับได้เพราะชวนเขาทานข้าว เขาบอกไม่ว่าง ทำงานยังไม่เสร็จ เราเลยว่าจะชื้อ
ไรให้เขากิน..ว่าจะมาทำให้ตกใจเล่น..แต่ที่เจอ... ... กำลังจูบกับคนอื่น
มาน่านัก... 
อากิเลยวิ่งออกมา ไม่ช่ายคนดีอะไร แต่อายไม่อยากมาด่า หรือว่าเสียงดังๆ เพราะ
จุก..เจ็บ..ทำไรไม่ถูก..มันเหมือนด้านช้าแล้วอะ รับปากแต่ก้กลับคำเราบ่อยๆ คิดว่าชั่วทั้ง
ชายและหญิง คิดว่าทำไหมเราต้องมาเจอแบบนี้ ทั้งเจ็บ ทั้งจำ เกิดขึ้นแล้ว เกิดขึ้น
อีก ไม่ช่ายแค่หนนี้ หนเดียวนะ แต่มันหลายครั้ง คิดว่าคงต้อง...จบ... 
คิดๆ ดูแล้วเหมือนคนบ้าอะ เจ้าหญิงแมว..บอกเลิกทั้งน้ำตา...จนพลาด
ไปตบหน้าเขาที...ไม่คิดเสียใจที่โดน..แต่คิดว่าน้อยไปอะ คิดว่าอย่างไรต้องจบ...
เพราะเจ็บมาหลายครั้ง...ต้องจำ... 
เป็นบทเรียนที่เจ็บจริงๆ
ขอโทษที่มาบ่นให้ฟังนะ อย่าเพิ่งเบื่อ อากินะ
ช่วงนี้ทำใจได้แล้ว นี่ตัดขาดเลยอะ ร้องไห้มาหลายวัน เศร้าจริงๆๆ
ปีนี้ว่าจะเอานิยาย เรื่อง มิติ พรหมลิขิต สุดป่วน ที่ลงในเด็กดี ว่าจะเอามาลงที่นี่
ให้ได้อ่านกัน :-[อ่าน สงสัยปีนี้ดูอารมณ์ หลายๆ ด้านก่อน ถ้าช่วงนี้หายเศร้า
บ้างเล็กน้อย
ถึงไม่ลงผลงาน แต่..อากิก็ติดตามผลงานของ...น้องรักเสมอนะ 
... อากิ...
ท่านพี่ท่านน้องเป็นกำลังให้ ไม่อยากบอกว่าเข้าใจท่านพี่ เพราะท่านน้องไม่ได้เจอกับตัวเองเลยไม่รู้ว่าความรู้สึกมันขนาดไหน ขาไม่หักไม่รู้หรอกว่ามันเจ็บแค่ไหน? แต่อยากบอกว่า เป็นกำลังใจให้เจ้าค่ะ และอยากบอกว่ารักตัวเถอะดีที่สุด ท่านน้องเองก็กำลังรักตัวเองอยู่ อย่างว่า เราไปห้ามเขาไม่ได้ แต่ไอ้แทงข้างหลังนี่ดิ ทำกันได้ ยังไงท่านพี่ก็ยังมีวายอยู่นะเจ้าค่ะ ท่านพี่อากิสวยอยู่แล้วไม่ต้องแคร์ เราดีพอ ถึงไม่เข้าใจเรื่องของท่านพี่เท่าไรแต่เข้าใจคำว่าเสียใจเจ้าค่ะ มีครอบครัวอยู่เน้อ
เพลงข้างล่างนี้ให้ท่านพี่เจ้าค่ะ สู้!
http://www.youtube.com/v/4MgAxMO1KD0&hl=en_US&fs=1&color1=0x402061&color2=0x9461ca2NE1 - I don't care เฮ้ เพลย์บอย มันเป็นเรื่องของเวลา
และเวลาของคุณหมดแล้ว
ฉันจะต้องทำสิ่งนี้เพื่อผู้หญิงอย่างพวกฉัน คุณรู้ไหม?
บางครั้งคุณก็แสดง ...
นั่นคือทางเดียวที่ผู้ชายอย่างคุณจะเรียนรู้
รอยลิปสติกบนปกเสื้อของคุณ , ฉันจะไม่ให้อภัย
ทุกๆวัน , มีการโทรออกหลายครั้ง
ดูเหมือนว่าคุณจะไม่เปลี่ยนเลย โอโอ
ยังมีแฟนอีกหลายคนที่คุณโทรเหมือนคุยกับเพื่อน
ฉันไม่ ฉันไม่เหมือน ฉันต้องการจะไป
ตอนนี้คุณสามารถทำมันตามทางของคุณได้, ฉันจะโยนมันออกไป
ฉันรักคุณคนเดียวจริงๆ
บางครั้ง ฉันจะโทรไปตอนเมา , ตอนนี้มันเป็นเวลาเช้ามืด
และคุณโทรออกไปหาผู้หญิงคนอื่นอีกแล้ว ไม่นะ
I don't care
ฉันไม่สนใจ ได้โปรดหยุดสิ่งที่คุณกำลังทำอยู่ตอนนี้
ตอนนี้มันไม่ใช่เรื่องอื่นเลย , ออกไปจากทางของฉัน
ตอนนี้หยุดคิดว่าฉันร้องไห้ และ ใส่ใจฉัน
cause I don't care e e e e e
I don't care e e e e e
I don't care e e e e e Boy, I don't care
ยังพยายามที่จะมองขาของผู้หญิงคนอื่นๆ
คุณนี่มันน่าสมเพชจริงๆเลย
ทุกๆวันคุณถอดแหวนของคุณออกเพื่อที่จะไปแอบพบกับคนอื่น
ฉันไม่คิด ฉันสามารถทำมันได้ โอ โอ โอ
ฉันจะไม่เป็นหนุ่งในกิ๊กทั้งหลายของคุณหรอก
ถึงแม้ว่าคุณจะอธิบายทุกอย่างถึงเพื่อนที่หมกมุ่นของคุณ
เพียงฉันยุ่งกับคุณมากเกินไป
ฉันเชื่อความรักของฉันที่มีต่อคุณ โอ โอ
วันนี้อีกครั้งคุณบอกว่าคุณยุ่งมาก, แต่พอฉันโทรไปเชค
ฉันก้ได้ยินเสียงหัวเราะของผู้หญิงในนั้น โอ โอ
ฉันไม่สนใจ ได้โปรดหยุดสิ่งที่คุณกำลังทำอยู่ตอนนี้
ตอนนี้มัน ไม่ใช่เรื่องอื่นเลย , ออกไปจากทางของฉัน
ตอนนี้หยุดคิดว่าฉันร้องไห้ และ ใส่ใจฉัน
cause I don't care e e e e e
I don't care e e e e e
cause I don't care e e e e e
I don't care e e e e e Boy, I don't care
ฉันจำได้คืนนั้นจนเช้าเมื่อฉันร้องไห้เพราะเรื่องของคุณ
ดอ ฮู ฮเว ฮัล เซง กัก ฮา นี มัม มี ชวี วัด เน boy
แต่ตอนนี้ฉันดีขึ้นที่รู้ว่าคุณเสียใจภายหลัง
คุณอยู่กับฉันแล้วบอกฉันว่า มันคือเรื่องละอายใจที่ไล่ฉันไป
คุณทำได้ดีจากนั้นทำไมคุณถึงมาควงฉันอีกครั้ง
หลายๆครั้ง ฉันได้หลงและโกหกไป
หลังจากวันนี้ ฉันจะถูกผู้ชายเรียกว่าผู้หญิงไม่ดี
ฉันจะไม่ร้องไห้ให้มีน้ำตา , แต่ฉันจะหัวเราะกับคุณ
คุณแพ้แล้วในเกมส์ของความรัก
คุณสามารถอ้อนวอนและรั้งไว้
ออกไปจากสายตาของฉัน
I don't care
ได้โปรดหยุดสิ่งที่คุณกำลังทำอยู่ตอนนี้
ตอนนี้มันไม่ใช่เรื่องอื่นเลย , ออกไปจากทางของฉัน
ตอนนี้หยุดคิดว่าฉันร้องไห้ และ ใส่ใจฉัน
cause I don't care e e e e e
I don't care e e e e e
cause I don't care e e e e e
I don't care e e e e e Boy, I don't care สวัสดีค่าาา ท่านเจ้าหญิง?? มิพพึงเข้ามาสมัครเว็บนี้เอง
ในที่สุดเราก็สมัครจนได้ ฮ่าๆๆๆๆๆ
พี่แบงค์...ผู็มีคุณสมบัติพระรองครบถ้วน
หน้าตาดี...จิตใจงดงาม.. (เป็นคนดีเกินไปเลยไม่ทันพี่วุฒิ - -)
ตั้งแต่อ่านมาไม่เคยเชียร์ให้พี่แบงค์รักจุมเลย
เพราะรู้ว่ายังไงก็ต้องแห้วแน่นอน
แต่ก็นะ...เรื่องแบบนี้มันห้ามกันได้ที่ไหน..
เมื่อเวลาผ่านไป ทุกอย่างก็จะดีขึ้นเอง
เอาใจช่วยนะพี่แบงค์
ชนะไปปลอบใจมันหน่อยดิ! เฮ้ย!! คึคึ... - -
ส่วนพี่วุฒิ...คิดว่าเป็นคนที่น่าสงสารที่สุด
เป็นคนที่..ซับซ้อน..ซ่อนเงื่อน อะไรมากมาย
รักใครไม่เป็นจริงๆ (เป็นเพื่อนกับพี่แบงค์กับพี่ชนะได้ไงวะ??)
แต่ก็พอจะเข้าใจได้นะ
พี่วุฒิเรียนรู้ความรักจากพ่อ-แม่ แบบไม่ปกติเท่าไหร่
และรู้สึกอยู่ลึกๆว่า ตัวเองไม่เป็นที่รักที่ต้องการของพ่อแม่
เด็กแบบนี้ลึกๆแล้วจะไม่มีความมั่นใจในตัวเอง
ต้องการการยอมรับจากสังคมและคนรอบข้างสูง
และที่กลัวที่สุกคือ..การถูกทอดทิ้ง..หักหลัง
เพราะมันทำให้รู้สึกว่าไม่มีใครต้องการ
การรแสดงออกที่เห็นง่ายๆก็คือ...การเรียกร้องสูง จนกลายเป็นเอาแต่ใจ
และถ้าถูกปฎิเสธ ก็จะทำให้รู้สึกว่าตัวตนของตนเองถูกปฎิเสธไปด้วย
เกิดความรู้สึกว่าไม่มีใครใส่ใจ...สนใจตัวเอง
เด็กพวกนี้จึงพยายามจะอยู่เหนือคนอื่น เป็นผู้คุมเกม
เพื่อให้คนอื่นปฎิเสธไม่ได้
การแสดงความรักของพี่วุฒิ พัฒนานะจ๊ะ
มีให้ดอกไม้ด้วย กิ๊บกิ๊ว~
คาดไม่ถึงโครตๆ! มันไปเอาความคิดนี้มาจากไหนวะ?
ไม่เชื่อว่ามันคิดเอง!!!
55+ ในสายตาพี่วุฒิดูเป็นคนไม่น่าจะทำอะไรแบบนี้เป็น
เพราะการแสดงออกของความรักทีมันรู้จัก คือ การใช้เงินฟาดหัว
อะไรๆก็ใช้เงินซื้อให้ ก็นะ..พ่อ-แม่เค้าทำแบบนั้นนิ - -
ว่าพี่วุฒิร้อยเลยก็ไม่ถูก ต้องแบ่งให้พ่อแม่ด้วยครึ่งหนึ่ง
ของอย่างนี้มันอยู่ที่การเลี้ยงดู
มันก็รักจุมแหละ รักมากๆ สุดตีนก็ว่าได้
เพราะงั้นเลยเป็นแบบนี้
จุม...มาจากครอบครัวธรรมดาๆ เรียนรู้ความรักแบบที่ควรจะเป็น
มาเจอพี่วุฒิแสดงความรักด้วยลำแข้งแถมกำปั้น ข่มขืนบ้างบางครั้งคราว ก็คงจะงง?
มันรัก หรือ ไม่รัก? แล้วคนที่รักมันทำกันแบบนี้เหรอ???
มันไม่ใช่ความรักที่จุมรู้จัก เพราะฉะนั้นจุมจึงรู้เิกิดคำถามในความรู้สึกของพี่วุฒิ
ไอ้พี่วุฒิมันก็พูดไม่เป็นด้วย เรื่องมันก็เลยคาราคาซัง ไม่เคลีร์ยซักที
บางทีก็ไม่รู้ว่าจะ สงสาร หรือ สมเพช พี่วุฒิมันดี??
พี่วุฒิ...ถ้ายังเป็นแบบนี้ต่อไประวังเหอะจะโดน *แบน*
โดยสมาพันธ์แม่ยกน้องจุม (อิฮั้นเป็นหัวหน้าเอง)
--ตอนนี้อยู่ในช่วงรอดูความประพฤติ--
ปล. อ่านเรื่องนี้ทำให้นึกถึงเพลงนึง ..รักใครไม่เป็น - อัสนี วสันต์(บอกรุ่นเลย55+)
...ทำเธอเจ็บปวด ขอโทษที
แต่เธอไม่มีวันเข้าใจ ว่ามันเจ็บกว่า
เธอมากเท่าไหร่ ที่ต้องทำไปอย่างนั้น
ก็คนอย่างฉันรักใครไม่เป็น
ไม่ต้องมาเห็นหรอกน้ำตา
ให้มันตายไปช้าๆ กับหัวใจเดียวดาย...
อารมณ์ประมาณนี้เลย ลองไปหาฟังดู
*กระโดดกอดเจ้าหญิงแน่นๆหนึ่งที*
^^~ 
หัวข้อ: Re:บุพเพวายร้าย-พิเศษ3/3...........................................หน้า672,673 (อ่าน 4746067 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก